Το τέλος, βασισμένο στις "Μνήμες"

ΣΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ

Η Κάντυ ανασηκώθεικε και βαριανάσανε προσπαθώντας να βρει τον ρυθμό της ανάσας της. Κοίταξε γύρω της και πάτησε μια τσηρίδα από την έκπληξη. Δεν υπήρχε τίποτα. Γύρω τη υπήρχε ένα άσπρο κενό. Μια ανυπαρξία. Ούτε καν πάτωμα δεν υπήρχε κάτω από τα πόδια της. "Παρακαλώ;" φώναξε η Κάντυ και η φωνή της αντηλάλησε. Σηκώθεικε και κοίταξε γύρω της. Τελικά είδε κάτι στον ορίζοντα. Μια μαύρη κουκκίδα. Η Κάντυ άρχησε να τρέχει προς τα εκεί σαν παλαβή και τα βήματα της ακούγονταν λες και πατούσε σε μαρμάρινο πλακάκι "κλοπ-κλοπ". Τώρα η κουκκίδα φαινόταν: ήταν μια μεγαλοπρεπούσα τεράστια χρυσή πύλη. Ήτανη εισοδος σε έναν... κήπο, περιφραγμένο με πανύψηλα χρυσά κάγκελα. Η Κάντυ πλησίασε την πύλη. Στο τέλος το βρήκε. Βρήκε δύο κουδούνια. Του ενός η ετικέτα έλεγε "ΠΕΡΑΜΑ" και το άλλο "ΔΙΟΙΚΙΣΗ". Η Κάντυ έκανε να πατήσει κάποιο όταν μια γνώριμη φωνή της είπε:"Σου συνηστώ να μην το κάνεις" πίσω από την πλάτη της. Η Κάντυ κοκκάλωσε. Δεν ήταν δυνατόν... δεν ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ... Γύρισε τρομαγμένη και πάτησε μια τσηρίδα. Μπροστά της στεκόταν ο Άντονυ. Τα μάτια της Κάντυ μεγάλωσαν και βούρκωσαν και δεν ήξερε αν ήταν από τρόμο, χαρά η περιέργια. Ήταν ο Άντονυ, ντυμένος με κιλτ. "Είσαι φάντασμα;" τραύλισε η Κάντυ. Το πρόσωπο της είχε στραγγίσει. Ο Άντονυ ανασήλωσε τους ώμους "Μπορείς να το πεις κι έτσι αν θες" είπε. "Που είμαι;" ρώτησε η Κάντυ "Τι είναι αυτές οι πύλες;". Τότε καταλαβε "Δεν είναι αυτό που νομίζω;;;" ψέλισε. Ο Άντονυ κούνησε καταφατικά το κεφάλι "Ναι, Κάντυ ! Αυτές είναι οι Πύλες του Παραδείσου" είπε. "ΠΕΘΑΝΑ;;;;" ούρλιαξε η Κάντυ. "Όχι" είπε ο Άντονυ Έχεις πέι σε κόμμα. Καθώς έτρεχες έπεσες με 100 πάνω σε ένα δέντρο κι έπεσες σε κόμμα". Η Κάντυ ψαχούλεψε το στέρνο της... η καρδιά της δεν κτυπούσε. "Τώρα;" τράαύλισε. "Εσύ διαλέγεις" είπε ο Άντονυ Έπειτα πάτησε το κουδούνι "ΠΕΡΑΜΑ". Μια φωνή ακούστηκε από το θυροτηλέφωνο "Ποιος;". "Εγώ, Πέτρο" είπε ο Άντονυ. Η πόρτα άνοιξε και ο Άντονυ της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. Ο Παράδεισος ήταν γεμάτος παρτέρια, συντριβάνια, κιόσκια και γενικότερα μοιάζει λίγο με πάρκο. Σε ένα γήπεδο τα Χειρουβίμ έπαιζαν βόλεϋ με τα Σεραφίμ. Που και που ένας άνθρωπος τους παιρνούσε αδιάφορα. Η Κάντυ παρατήρησε πως αν κοίταζε τις ψυχές με την άκρη του ματιού έβλεπε μόνο τις σκιές τους. "Μπορώ να γυρίσω τώρα;" ρώτησε η Κάντυ. "Πρώτα θα ήθελα να σου κάνω μια πρόταση" είπε ο Άντωνη και χάιδεψε ένα μπουμπούκι σε μια τριανταφυλιά "Αν θες μπορείς να μείνεις εδώ, μαζί μου ! Αιώνια νέα κι όμορφη ! Κάντυ, μετά τον θάνατο έρχεται η αθανασία σε περιπτώσεις σαν εσένα ! Δεν θα πεθάνεις δηλαδή ! Αν γυρίσεις όμως στην γη, θα γυρίσεις στον Παράδεισο σαν ψυχή, νεκρή ! Τι λες;". Η Κάντυ πάγωσε. Κοιτάχτηκε από πάνω ως κάτω. Μπρούσε να μείνει έτσι για πάντ. Να μην γεράσει ποτέ. Έγλυψε τα χείλη της και σκέφτηκε πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να δεχτεί. Μα τότε μια θύμηση την διαπέρασε σαν ηλεκτροπληξία... στην γιορτή του Μάη στο st.Paul... ο Τέρρυ... Η Κάντυ έσφηξε τις γροθιές της και ήξερε πως θα το μετάνοιωνε. Ο Άντονυ σφύρηξε σε ένα Χερουβίμ που καθόταν στον πάγκο. Αυτό πλησίασε και άνοιξε την παλάμη του στην Κάντυ. Μια μικρή ασημένια φλογίτσα τρεμόπαιζε εκεί. Η Κάντυ ήθελε να την αρπάξει, μα έτριξε τα δόντια και παραμέρισε την χούφτα "Όχι" είπε. Η φλογίτσα έσβησε αμέσως και το Χερουβίμ γύρισε αδιάφορο στον πάγκο. Ο Άντονυ ξεφύσηξε σαν να το περίμενε "Δεν θα σε πειέσω. Έλα πάμε στην έξοδο". Η Κάντυ ακολούθησε τον Άντονυ. Διασχήσανε ένα λουλουδάτο λιβάδι όπου κοπέλες χόρευαν και τραγουδούσαν. Στο τέλος έφτασαν σε ένα ποτάμι. Τα νερά του ήταν ορμητικά και ασημένια σαν την φλογίτσα."Αυτή είναι η Στύγα" είπε ο Άντονυ"Από εδώ παιρνάνε όσοι αρνούνται την αθανασία και συνέρχωνται από κόμμα". "Πως θα περάσω απέναντι;" ρώτησε η Κάντυ. "Α, ναι ! Ακριβώς στην ώρα του ο γέρο-Χάροντας !!!" είπε ο Άντονυ καέδειξε στην άλλη όχθη. Από μια προβλήτα μια μικρή βάρκα ξεκίνησε. Σε χρόνο ρεκόρ είχε φτάσει στην άλλη όχθη. Η Κάντυ έμεινε με το στόμα ανοιχτό. "Κάντυ, να σου συστήσω τον Χάροντα !" είπε ο Άντονυ. Μπροστά της έστεκε ένας αφροαμερικανός με ξυρισμένο κεφάλι. Φορούσε μια κατάμαυρη ρόμπα, που πα΄νω της ανασάλεβαν πρόσωπα. Οι κόγχες των ματιών του ήταν άδειες. "Καλώς την νεαρή, για απέναντι είσαι;" της χαμογέλασε. "Ν-ναι" ψέλισε η Κάντυ. "Έλα, ανέβα !!!" της είπε και της άπλωσε το χέρι. Η Κάντυ το έπιασε και τότε το είδε: ξαφνικά ήταν 30 χρονών, μετά γέρασε και τότε είδε μια ταφόπλακα, σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. "Αντίο, Κάντυ ! Καλή αντάμωση !" φώναξε ο Άντονυ καώς η βάρκα απομακρινόταν. "Πόσο καιρό κάνεις αυτήν την δουλειά;" ρώτησε η Κάντυ. "Ουουου, πάνω από 3.000 χρόνια !!!" είπε ο Χάροντας. Η βάρκα έφτασε στην προβλήτα. Η Κάντυ πήδηξε στην στεριά "Γεια σας κύριε Χάρε !" είπε. "Στο καλό !" της είπε ο Χάρος και της έκλεισε παιχνιδιάρικα το μάτι. Η Κάντυ άρχισε να τρέχει. Την επόμενη στιγμή βρισκόταν σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι...

(TO BE CONTINUE)

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

Τα θυμόταν όλα: είχε πάει στον Παράδεισο και είχε δει τον Άντονυ, τους άγγελους και τον Χάρο. Η Κάντυ ανατρίχιασε, πάντα φανταζόταν τον Χάρο σαν έναν ζωντανό σκελετό. Ποτέ δεν είδε φανταστεί πως ο Χάρος ήταν τόσο καλός, ευγενικός και ζωηρός. Τότε θυμήθηκε και εκείνο το άλλο... της είχαν προσφέρει την αθανασία και εκεινη την απαρνήθηκε για τον Τέρρυ. Κοίταξε το κορμί της. Σε κάμποσες δεκαετίες θα γίνει σκόνη. Θα μείνουν μόνο τα κόκκαλα της: ένας σάπιος και μουσκλιασμένος θώρακας και ένα ξεδοντιάρικο κρανίο. Ξεφύηξε "Εύχομαι να αξίζει τον κόπο" μουρμούρισε. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο Άλμπερτ. "ΚΑΝΤΥ !!!!!" φώναξε. Μια ορδή γιατρών, νοσοκόμων, χειρούργων μαζί με τον Άρτσυ και την Άννυ κατεύθασαν. Η Κάντυ αφέθηκε να την εξετάσουν. Στο τέλος ο Άρτσυ είπε "Λοιπόν, Κάντυ ! Μόνο το να πέσεις σε κόμμα μας έλειπε !". "Άννυ;" ρώτησε η Κάντυ "Γιστί το κεφάλι σου έχει επίδεσμο;". "Όταν έμαθα τι έπαθες κοπάνησα το κεφάλι μου στον τοίχο !". "Πάντως έχω νέα που θα σε ευχαριστήσουν: ο Νηλ είναι στα επείγωντα !!!" είπε ο Άλμπερτ. "Κάποιος τον μαχαίρωσε στο χέρι !!! Το μαχαίρι είχε δηλητήριο !!!" είπε ο Άρτσυ. Και οι 2 το είπαν λες και όλη την ώρα που η Κάντυ ήταν αναίσθητη το κάναν πρόβα. Η αλήθεια είναι η εξής: ο Νηλ είχε κρατήσει τις επιφυλάξεις του. Είχε ποτίσει το ένα μαχαίρι με ό,τι δηλητήριο είχε το νησί. Για να θυμάται ποιο είναι το δηλητηριασμένο μαχαίρι, είχε ζωγραφίσει ένα Χ στην λεπίδα. Όμως μέσα στο σκοτάδι δεν είδε καλά και έδωσε στην Κάντυ το δηλητηριασμένο μαχαίρι. τώρα νοσιλευόταν και ήταν πολύ χειρότερα από την Κάντυ. Οι γιατροί δεν ήταν καν σίγουροι αν ο Νηλ θα ξυπνούσε ποτέ. Είχαν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά τον ακροτηριασμό του δηλητηριασμένου χεριού. Η Ελίζα τα είχε καταλάβει όλα: και την μοιραία γκάφα του Νηλ και την νίκη της Κάντυ. Περίμενε να βγει για να την πυροβολήσει.

(TO BE CONTINUE)

ΥΠΟΥΛΙΕΣ ΑΛΑ-ΝΗΛ

Σύντομα οι εξετάσεις υγείας της Κάντυ τελείωσαν και της επέτρεψαν πια να φύγει από το νοσοκομείο. Η Κάντυ ακόμα προσπαθούσε να συνηθείσει πως ναι, είχε αρνηθεί την αθανασία. Βέβαια μπορεί να ήταν και ένα κοινό όνειρο. Όμως η Κάντυ δεν το είχε πει σε κανέναν όπως και να έχει. Τέλος-πάντων, η παρέα αποφάσισε να κάνει πικ-νικ στο βουνό. Βέβαια η Ελίζα που όλα τα βλέπει κι όλα τα ακούει κατάλαβε πως αυτή ήταν η καλύτερη ευκαιρία. Έστειλε μια υπηρέτρια να εξερυνήσει το βουνό κι εκείνη βρήκε μια μεγάλη χαράδρα που στον πάτο περνούσε ένας βαθύς χείμαρος. Η Ελίζα τότε άρχησε να σκέφτεται τις λεπτομέρειες: πως θα την έριχνε στον γκρεμό; μα και ποιός θα την έσπρωχνε στον γκρεμό; Ο κίνδυνος για τον Νηλ, οπότε μπορούσε κάλυστα να χώσει μια κλωτσιά στην Κάντυ και να την ρήξει στον γκρεμό. Η μέρα έφτασε και η άμαξα άφησε τους 4 φίλους στους πρόποδες. Έκαναν την πεζοπορία τους ως την κορφή μέχρι που έφτασαν στον γκρεμό. Ήταν πολύ ωραίος κι επιβλητικός και έτσι αποφάσισαν να στρώσουν εκεί την κουβέρτα και να κολατσήσουν μερικά μέτρα μακριά από το χείλος... Ο Νηλ καμτσίκωνε το άλογο να τρέξει πιο γρήγορα, αρπαγμένος γερά από τα χαλινάρια. Το δέρμα γύρω από την μαχαιριά είχε πρασινήσει επικύνδινα και οι γιατροί είχαν πει πως η μαχαιριά δεν θα θεραπευτεί ποτέ τελείως. Θα του μείνει ουλή. Είχε νευριάσει πολύ και δεν ήξερε με ποιον; Με την Κάντυ που τον μαχαίρωσε; Με την Ελίζα που τον έβαλε; Με τον εαυτό του που μπέρδεψε τα χαζά μαχαίρια; Όπως και να έχει και όποιος κι αν έφταιγε, η Κάντυ θα πλήρωνε τα σπασμένα. Θα την έριχνε στο κενό. Θα πέθαινε στην πτώση κοπανώντας το κεφάλι της στα βράχια ή θα την έπνιγε ο χείμαρος. Στο τέλος έφτασε στο χείλος. Έδεσε σφηχτά το άλογο σε ένα δέντρο και άρχησε να προχωράει κατά μήκος του γκρεμού. Στο τέλος είδε την παρέα και χώθηκε σε έναν θάμνο. Είχαν πια αποφάεικαι χασμουριόντουσαν. "Δεν ξέρω για εσάς, πάντως έγω θα την πέσω μισή ωρίτσα" είπε ο Άρτσυ. "Συμφωνώ" είπε ο Άλμπερτ και χασμουρήθεικε. Παραμέρισαν τα αποφάγια και ξάπλωσαν στην κουβέρτα. Σε λίγη ώρα ροχάλιζαν. "Κάντυ; Πάμε να μαζέψουμε λουλούδια; Είδα κάτι ωραία καθώς ερχόμασταν !!!" είπε η Άννυ. "Πήγαινε εσύ και θα έρθω να σε βρω σε λίγη ώρα" είπε η Κάντυ "Θέλω να απολάψω άλο λίγο την θέα". "Ας είναι" μουρμούρισε η Άννυ και απομακρίνθηκε. Ο Νηλ έτριξε τα δόντια. Η Κάντυ γονάτισε κι έγυρε πάνω από τον γκρεμό χαζεύονταας τον ορμητικό χείμαρο. Νυχτοπατώντας έφτασε από πάνω της. Η Κάντυ γύρισε απότομα και πήγε να ουρλιάξει. Πετάχτηκε όρθια. Ο Νηλ της έκλεισε το στόμα και την έσπρωξε. Καθώς η Κάντυ έπεφτε, του έσφιξε το χέρι και τον παρέσυρε μαζί της. "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ !!!!!!!!" ούρλιαξαν και οι δύο.

(TO BE CONTINUE)

Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΠΝΙΓΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Η Κάντυ άρπαξε μια τούφα αγριόχορτα. Ο Νηλ άρπαξε το πόδι της. "ΒΟΗΘΕΙΑ !!!" ούρλιαξε η Κάντυ. Ο Νηλ της τράβηξε με δύναμη το πόδι προς τα κάτω και εκείνη ούρλιαξε από πάνω. Τήναζε το πόδι της μα ο Νηλ την τραβούσε να την ρήξει. "ΣΤΑΜΑΤΑ !!!" του φώναξε. "ΝΑΙ ΚΑΛΑ, ΠΕΡΙΜΕΝΕ !!!" της φώναξε αναψοκοκκινισμένος. Η Κάντυ άρπαξε έναν βράχο και προσπαθησε να σκαρφαλώσει. Κοίταξε κάτω. Καθώς το νερό του χειμάρου έρρεε με δύναμη, χτυπούσε πάνω σε έναν βράχο και δημιουργόνταν μια δίνη. Μια ρουφήχτρα έτοιμη να την καταπιεί. Το νερό γύρω της φιδογύριζε κοχλάζωντας και αχνίζοντας. χτυπούσε στον βράχο και αφροί, πεταλίδες και βρύα τινάζονταν στον αέρα. Ο χείμαρος έδειχνε πολύ βαθύς. Τουλάχιστον 5 μέτρα. Οι ατμοι από την δίνη στροβιλήζονταν και τύλιγαν το σώμα της καψαλίζοντας τις τρίχες των χεριών της. Προσπάθησε να αρπαχτεί καλύτερα από τον βράχο, μα η άκρη του χώθηκε σαν παλούκι κάτω από την παλάμη της, εκεί που αρχίζει ο καρπός και οι φλέβες φαίνονται ξεκάθαρα. Αίμα ανάβλυσε από την πληγή. Έχωσε μια κλωτσιά στον αέρα και πήρε ξόφαλτσα το κεφάλι του Νηλ. Από τα νύχια του Νηλ άρχισε να τρέχει αίμα που μούσκεβε την κάλτσα της Κάντυ. "Γιαξ" είπε η Κάντυ "Γιαξ, γιαξ, γιαξ". Ένα μεγάλο ρεύμα χτύπησε τον βράχο και ένα κομμάτι του βράχου τινάχτηκε στον αέρα. Χτύπησε με δύναμη στο τοίχωμα δίπλα από την Κάντυ και υποχώρησε κατρακυλόντας κι αυτό μεσα στην δίνη. "ΒΟΗΘΕΙΑ !!!" ξαναφώναξε η Κάντυ. "ΣΚΑΣΜΟΣ !!!" της φώναξε ο Νηλ και της πίεσε άγαρμπα το πόδι από το οποίο κρεμόταν. "ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΘΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ !!!" του φώναξε η Κάντυ με δύναμη για να ακουστεί πάνω από τον εκκοφαντικό παφλασμό. Αγνοώντας το αιματοβαμμένο χέρι της, άδραξε τον βράχο και προσπάθησε να σηκωθεί. Τότε ο βράχος ξεκόλλησε από την χούφτα της και με ένα ανατριχιαστικό "ΡΑΜΠΛ" κατρακλυησε και κοπάνησε πάνω στην πράσινη πληγή του Νηλ. Αίμα άρχησε να τρέχει ασταμάτητα. Το χέρι του χαλάρωσε κι έπεσε. Άνοιξε τα χέρια και τα πόδια καθώς έπεφτε. Έπεσε με δύναμη μέσα στο νερό, ακριβώς στο κέντρο της δίνης. Όλο του το σώμα βυθίστηκε. Έμεινε μόνο η παλάμη που άνοιξε διάπλατα πριν βυθηστεί τελείως. Και η Κάντυ έμεινε με την απορρία αν η χειρονομία ήταν προς παράκλιση βοήθειας ή αν την μούτζωσε. "ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑ !!!!" ούρλιαξε ποιο δυνατά από ποτέ. Ο Άρτσυ και ο Άλμπερτ εμφανίστηκαν στο χείλος του γκρεμού. Την άρπαξαν και την τράβηξαν απάνω ημιλυπόθιμη. "Άννυ, φέρε γρήγορα το παγούρι !!!" φώναξε ο Άρτσυ. Η Άννυ του το έδωσε ανήυχη και ο Άρτσυ έχωσε το στόμιο στο στόμα της Κάντυ. Το πρόσωπο της πήρε πάλι χρώμα. "Τι έγινε;;;" την ρώτησαν όλοι ανήσυχοι. "Ο ΝΗΛ" φώναξε η Κάντυ "ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ"

(TO BE CONTINUE)

ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

"Τι;;;" αναφώνησαν όλοι. Η Κάνυ είπε όσο πιο γρήγορα μπορούσε την ιστορία. Όλοι πάγωσαν. το μόνο που ακουγόταν ήταν τα αγκομαχιτά της Κάντυ καθώς το αίμα της έβαφε το γρασίδι κόκκινο. Στο τέλος η Άννυ μίλησε "Του Νηλ ήταν το άλογο που βρήκα εκεί;" και έδειξε προς τα δυτικά. "Κάντυ, πρέπει να σε πάμε στο νοσοκομείο" είπε ο Άλμπερτ κι άπλωσε τα χέρια του. "Όχι, φέρτε μου βελόνα και κλωστή και θα χώσω δυό στα γρήγορα, δεν είναι δα και τίποτα..." είπε η Κάντυ μα το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο κατέρευσε στην αγκαλιά του Άλμπερτ. Τα αυτιά του Άλμπερτ έγιναν κατακκόκκινα. "Άννυ" είπε "Που είναι το άλογο;". "Θα σου δείξω" είπε η Άννυ. Ο Άλμπερτ ανέβασε πρότα την Κάντυ κι έπειτα ανέβηκε και ο ίδιος. Άρχησε να καλπάζει σαν τρελός. Εντομαξοί ο Άρτσυ κατέβηκε τον γκρεμό από ένα μονοπάτι κι έφτασε στις όχθες του χείμαρου. Κοίταξε την δίνη και τα κύματ που την καταπλάκωναν. Στο νερό διέκρινε και κηλίδες αίματος. Ένα κομμάτι βράχου από τον γκρεμό ξεκόλλησε και κατρακύλησε πέφτωντας με πάταγο μέσα στο νερό. Αναδεύτικε για λίγο καθώς κλωθογύριζε στην δίνη και βούλιαζε γρήγορα. "Αχ, καημένε Νηλ" είπε ο Άρτσυ "Ούτε σε εσένα δεν άξιζε τέτοια μοίρα". Ένα φίδι βγήκε από ένας θάμνο, κοίταξε τον Άρτσυ σαν να του έλεγε Συλλυπητήρια, κροτάλλησε την ουρά του κι άρχησε να ανηφορίζει τον γκρεμό. Ο Άρτσυ αναστέναξε, σήκωσε τους ώμους κι άρχησε να ανεβαίνει κουνώντας το κεφάλι. Οι επόμενες μέρες κύλησαν πένθιμα. Η Ελίζα δεν στεναχωρήθικε και τρελά. Ποτέ δεν είδε τον Νηλ σαν αδερφό ή φίλο της. Το πιστό της τσηράκι ή ο ποταπός της σκλάβος ίσως (παρ' όλα αυτά, φόρεσε ένα τρομερό φόρεμα στην κηδεία). Η κα Ράνγκαν έβλεπε τον Νηλ σαν το μαύρο πρόβατο των παιδιών της. 1.000 φορές προτιμούσε την Ελίζα. Μα σαν μάνα στεναχωρήθηκε τρελά για το σπλάχνο της. Η Κάντυ δεν πρόλαβε να πάει στην κηδεία. Στο νοσοκομείο έπρεπε να της κάνουν ράμματα και μετά έπρεπε να περάσει να την ανακρίνουν στο τμήμα. Αν η Ελίζα δεν ήταν αρκετά πλούσια να λαδώσει την Ε.Α. θα είχε μπλέξει πάρα πολύ άσχημα. Γλύτωσε την φυλακή και έφυγε για την Αμερική με το επόμενο βαπόρι. Αυτές οι διακοπές θα έμαιναν πάντα στην μνήμη των οικογενειών Άντριου και Ρανγκαν. Η Κάντυ είχε ανάμικτα συναισθήματα για το περιστατικό. Το σίγουρο είναι πως με έναν κακό λιγότερο, ήταν ένα βήμα πιο κοντά στον Τέρρυ. Όμως το μεγάλο πρόβλημα ήταν η Ελίζα. Η αδίστακτη να λαδώσει και να γλυστρήσει. Η αδίστακτη να την πυροβολήσει εν ψυχρώ. Η αδιστακτη να κάνει τα πιο υποχόνια και λαδερά πράγματα. Δεν θα ήταν εύκολη...

(TO BE CONTINUE)

ΤΗΛΕΓΡΑΦΙΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΧΩΡΙΣΗ ΑΝΤΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΛΟΡΔΟΥ

Η Πόρτα της Κάντυ χτύπησε. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα ο ταχυδρόμος. Το πρόσωπο του κρυβόταν πίσω από το παχύ μουστάκι του και φορούσε γυαλιά ηλίου."Είστε η δις Κάντυ-Γουάιτ Άντριου;" την ρώτησε. "Ναι" είπε εκείνη. "Έχετε τηλεφράφιμα" της είπε και της έδωσε ένα τηλεγράφιμα. Έπειτα έφυγε αφείνωντας την Κάντυ να το διαβάζει: Κάντυ, τσακίσου κι έλα στο Σαν-Φρανσίσκο. Η Κάντυ έμεινε εμβρόντιτη. Ο ταχυδρόμος βγήκε γελώντας από την πολυκατοικία. Έβγαλε το παχύ μουστάκι, τα γυαλιά ηλίου και την περούκα. Τα κόκκινα μαλλιά ανέμισαν και χύθηκαν στους ώμους του ψεύτο-ταχυδρόμου. "Χαχαχαχαχα !!!!" γέλασε χαιρέκακα η Ελίζα και ξεκίνησε για την βίλα των Ράνγκαν. Θα έκανε το κατευόδειο της Κάντυ δύσκολο και θα την αποτέλειωνε εκεί. "Λες να το έστειλε ο Τέρρυ;" μουρμούρισε η Κάντυ. Τα μάτια της γούρλωσαν. "Πρέπει να φύγω αμέσως !!!" ψέλλισε κι έτρεξε να ετοιμαστεί. Τότε η πόρτα χτύπησε. "Περάστε" είπε. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η Άννυ. Πριν προλάβει να της πει καλημέρα, η Κάντυ της έδωσε το τηλεγράφιμα "Λες να 'ναι από τον Τέρρυ;". "Βέβαια, μόνο ο Τέρρυ θα έγραφε τσακίσου" είπε η Άννυ. "Λοιπόν, αντίο Άννυ ! Τα λέμε όταν γυρίσω από το Σαν Φρανσίσκο" είπε η Κάντυ κι έκανε να φύγει. Η Άννυ την άρπαξε και είπε "Νομίζεις πως θα σε αφήσω να φύγεις;;; Περίμενε με να γυρίσω και μην τολμήσεις να φύγεις !!!". Η Άννυ βγήκε έξω τρέχωντας και γύρισε σε μια ώρα περίπου, αγκαλια με ένα δερμάτινο ταξιδιωτικό σακίδιο. "Μέσα έβαλλα μερικά λεφτά και μια αλλαξιά ρούχα" εξήγησε. Βγήκαν έξω και άρχισε να χιονίζει. "Σε 4 μέρες είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο" είπε η Κάντυ "Ας προσευχηθούμε να είμαστε στο Σαν Φρανσίσκο τότε". Πήγαν ως τον σταθμό των τρένων και αγόρασαν εισητήρια μέχρι το Κολοράντο. Δεν έφταναν για πιο μακριά. "Να πάω να φέρω να πάμε κατευθείαν στην Δυτική Ακτή;" ρώτησε η Άννυ. "Δεν περιμένω λεπτό" είπε η Κάντυ και την τράβηξε μέσα στο τρένο. Που να ήξεραν ότι το τηλεγράφιμα το είχε γράψει η Ελίζα. Πως η ίδια είχε επιβηβαστεί με την ταχεία non stop και πήγαινε γραμμή για το Σαν Φρανσίσκο. Είχε όμως πληρώσει ανθρώπους να κάνουν δύσκολο το ταξίδι της Κάντυ και τους είχε σπέρει στον δρόμο για το Σαν Φρανσίσκο. 6 στον αριθμό ζώα και άνθρωποι θα έκαναν την Κάντυ ή να φτάσει εξαντλιμένη (και εκτεθημένη) στο Σαν Φρανσίσκο ή να μην φτάσει ποτέ...

(TO BE CONTINUE)

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΚΟΣ

Το τρένο σε λίγες μέρες σταμάτησε στο Κολοράντο. Η Κάντυ και η Άννυ βγήκαν και ξεκίνησαν να βρουν μέσο να συνεχίσουν. Οταν βγήκαν από τον σταθμό μπήκαν σε ένα μικρό πάρκο να δουν ένα γύρο την πλατεία. Τοτε η Άννυ είπε "Κάντυ, αυτός ο αστυνόμος μας ακολουθεί από τότε που κατεβείκμε από το τρένο". Η Κάντυ κοίταξε πίσω της. Ένας αστυνόμος ίσα με 2 μέτρα, με ένα μεγάλο μούσι να φτάνει ως το στήθος του και τα λιπαρά μαλιά του να πέφτουν τούφες στο μέτωπο του. Στο χέρι του κρατούσε ένα γκλομπ και στην ζώνη του είχε περασμένο ένα αυτόματο και ένα κυνηγετικό μαχαίρι. Και οι 2 τους ανατρίχιασαν στην θέα του γοριλάνθρωπου με την υπηρεσιακή στολή. Ο αστυνόμος είπε "Η δις Κάντυ-Γουάιτ Άντριου;". "Ναι, γιατί;" είπε η Κάντυ. "Γιατί έχω εντολή από τον κύριο Γκράτζεστερ να σας οδηγήσω σε αυτόν" είπε ο γορίλας. Η Κάντυ γούρλωσε τα μάτια. "Οδηγήστε με" είπε και αφέθηκε ζαλισμένη στον αστυνόμο που την πήρε στα τριχωτά του μπράτσα και την παρέσυρε μακριά αφήνοντας την Άννυ σύξηλη. "Μα αφού ο Τέρρυ είχε πει Σαν Φρανσίσκο γιατί να περιμένει την Κάντυ στο Κολοράντο; Κάτι μου βρωμάει εδώ. Θα τους ακολουθήσω" μονολόγησε και σύρθηκε πίσω από τον αστυνόμο. Πέρασαν από σκοτεινά σοκάκια, κακόφημες οδούς με πρόστυχες ονομασίες και στο τέλος έφτασαν σε ένα άθλιο δυόροφο. Ο αστυνόμος άφησε την Κάντυ και αυτή έγυρε στον τοίχο χαμογελώντας χαζά και λέγωντας "Τέρρυ, Τέρρυ". Ξεκλείδωσε την πόρτα και τράβηξε την Κάντυ μέσα. Η Άννυ έκανε να ακολουθήσει μα ο αστυνόμος βρώντησε την πόρτα πίσω του και η Άννυ άκουσε το κλειδί να γυρίζει στην κλειδαριά. "Τελείωσε, όσο αλήτης και να είναι ο Τέρρυ δεν θα βρισκόταν ποτέ σε αυτό το μέρος, μα πρέπει να μπω". Σκέφτηκε τι θα έκαναν ο Ηρακλής Πουαρό, ο Σέρλοκ Χολμς, ο Χάρλεϊ Κουίν; Τράβηξε μια καρφίτσα από το κεφάλι της και τα μαλλιά της κατρακύλησαν στους ώμους της. Έχωσε την καρφίτσα στην κλειδαριά και την γύρισε. Με ένα υπόκωφο κλικ η πόρτα άνοιξεκαι η Άννυ γλήστρισε μέσα. Βρέθηκε στο χωλ της πολυκατοικίας: ένα μικρό ορθωγόνιο δωμάτιο που έδειχνε λες και είχε να καθαρηστεί από τότε που χτήστικε. Στον τοίχο ήταν ένας αρχαίος πίνακας με γυναίκες να χορεύουν σε ένα σαλούν. Τώρα το τζάμι είχε ραγίσει και το έργο έγερνε επικύνδινα. Δίπλα του ήταν η πόρτα που έβγαζε στο ισόγειο διαμέρισμα. Στο πάτωμα ήταν στρωμένη μια φλοκάτη. Στην άλλη άκρη του χωλ, ο αστυνόμος με την Κάντυ (που ακόμα χαμογελούσε, έλεγε "Τέρρυ, Τέρρυ" και κοίταζε απλανώς τον τοίχο λες κι έβλεπε χιλιόμετρα μακριά) ανηφόριζαν τις σκάλες. Ο αστυνόμος δεν είχε αντιληφθεί την Άννυ. Πράγμα φυσικό, καθώς οι φαβορίτες του ήταν τόσο πυκνές που περιόριζαν την ακοή του. Η Άνννυ τους ακολούθησε. Οι σκάλες ήταν ξύλινες. Σαρακοφαγωμένες. Πολλά σκαλιά έλειπαν μα κι όσα ήταν εκεί, τα πατούσες με τον τρόμο ότι ανά πάσα στιγμή θα ξεκολλήσουν. Η Άννυ αγνόησε μια κατσαρίδα που πέρασε από δίπλα της. Λίγο έλειψε να σκοντάψει σε έναν ιστό αράχνης που ήταν πιχτός σαν μαλλί της γριάς. Στο τέλος έφτασαν στο απάνω πάτωμα. Δεν διέφερε από το χωλ. Δεν υπήρχε κάδρο. Μια ζαρντινιέρα ήταν στην γωνία, η μισή είχε σπάσει και το χώμα είχε κυλήσει στο πάτωμα παρασέρνοντας μερικά χιλιομαραμένα λουλούδια. Στην είσοδο του διαμερίσματος δεν υπήρχε πόρτα, παρά μια κουρτίνα από χάντρες που κάποτε πρέπει να ήταν βαμμένες με ζωηρά χρώματα, μα τώρα ήταν ξεθωριασμένες. Η Άννυ γλύστρισε μέσα, οι χάντρες κουδούνισαν μα ο ήχος δεν ήταν δυνατός. Το διαμέρισμα ήταν ένα δυάρι. Το σαλόνι κάποτε πρέπει να ήταν ωραίο και τακτοποιημένο, γεμάτο ωραία μπιμπελό που τώρα μάζευαν αράχνες. Ο αστυνόμος έρηξε την Κάντυ σε ένα ντιβάνι και ένα πυκνό σύννεφο σκόνης σηκώθεικε. Άνοιξε δυό κουμπιά το πουκάμισο του και οι τρίχες στο στήθος του ξεχείλισαν. "Ωραία, τώρα πρέπει να τηλεγραφίσω στην δις Ελίζα να μου πει τι να κάνω την βλαμμένη" είπε και διέσχησε το δωμάτιο. Η Άννυ κρύφτυκγε πίσω από μια συρταριέρα και ο αστυνόμος την προσπέρασε. Έκατσε σε ένα τραπέζι καταπλακωμένο από λευκές κόλλες χαρτιού, πήρε έναν κοντιλοφόρο και άρχισε να γράφει για κάμποση ώρα. Η Κάντυ άρχισε σιγά-σιγά να συνέρχεται. Το βλέμμα της επανύλθε, σταμάτησε να χαζοχαμογελά και είπε στο τέλος "Που είναι ο Τέρρυ;". Ο αστυνόμος την αγνόησε. Η Κάντυ σηκώθεικε "Υποθέτω πως ο Τέρρυ δεν είναι εδώ οπότε την κάνω". Ο αστυνόμος έβαλε βιαστικά την υπογραφή του, σηκώθεικε, άρπαξε την Κάντυ και την σήκωσε με το ένα χέρι μισό μέτρο πάνω από το πάτωμα. Η Κάντυ άρχισε να κλωτσάει. Ο αστυνόμος αγνοόντας την, προχώρησε στον διάδρομο, άνοιξε μια πόρτα, πέταξε μέσα τηνΚάντυ και κλείδωσε. Κρέμασε το κλειδί σε έναν ξεφλουδισμένο χαλκά και σωριάστηκε στο ντιβάνι ροχαλίζωντας. Η Άννυ άρπαξε το γράμμα: Δεσποινίς Ράνγκαν, απήγαγα την Κάντυ όπως μου είπατε. Στείλτε κάποιον να την πάρει. Υ.Γ. Χωρίς τα 1.000 $ που μου τάξατε η μικρή δεν το κουνάει

(TO BE CONTINUE)

ΣΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΑΡΓΑΝΤΟΥΑ

Η Άννυ έτρεξε στον διάδρομο, άρπαξε το κλειδί από τον χαλκά και ξεκλείδωσε. Η Κάντυ γούρλωσε τα μάτια "Άννυ; Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;". "Χμ, να σε σώζω μήπως;" είπε ειρωνικά η Άννυ "Έλα, πάμε πριν ξυπνήσει ο τύπος". Άρχισαν να πατάνε στις μύτες των ποδιών. Βγήκαν στο μικρό σαλόνι. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι ερμάρια, πίνακες, μπιμπελό και πολλά άλλα ωραία μπιχλιμπίδια. Ξαφνικά ένα χάλκινο αγαλματίδιο του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή έπεσε από το μικρό ξύλινο βάθρο του στον τοίχο και σφύριξε καθώς έπεφτε φφφφφφφφιιιιιιιιιιττττ και προσγειώθηκε στο κεφάλι της Άννυ. Τα μάτια του γορίλα άνοιξαν διάπλατα. Μόλις τις είδε, ρουθούνισε σαν ταύρος και από τα ρουθούνια του βγήκαν αφροί και μύξες. Έτριξε τα μεγάλα, σπασμένα και κίτρινα δόντια του. "Game-Over, κυρίες μου" είπε και όρμηξε (μια τριχωτή αστραπή με δόντια και νύχια). Όρμηξε και άρπαξε την Κάντυ, την έρηξε στον ώμο του σαν σακί με πατάτες και η Άννυ του έχωσε μια γερή κλωτσιά στον πισινό. "ΩΩΩΩΩΩΧ !!!!" ούρλιαξε ο γορίλας και η Άννυ κατάλαβε πως έπρεπε να δράσει γρήγορα, πριν έρθει η φιλοζωική να ξεγεννήσει την φώκια. Η Κάντυ άδραξε την ευκαιρία, του άρπαξε την χαίτη του και την κοπάνησε στον τοίχο. Ένα αυλάκι λιγδιασμένο αίμα έτρεξε από το αυτί του. Αυτός έχωσε μια γερή μπουνιά στην μούρη της Κάντυ και αυτή γκρεμίστηκε από την πλάτη του. Έπεσε με τόση δύναμη που το πλακάκι ράγισε και η Κάντυ έμεινε ακίνητη. Ο γίγαντας τράβηξε το κυνηγετικό του μαχαίρι και όρμηξε στην Άννυ. Η Άννυ πήδησε στο πλάι και του έβαλε τρικλοποδιά. Όταν ο γορίλας σηκώθηκε, το μάτι του ήταν μαυρισμένο. Άρπαξε μια καρέκλα και την πέταξε στην Άννυ. Η Άννυ πήδησε στο πλάι και η καρέκλα έπεσε στον τοίχο κι έγινε χίλια κομμάτια. Ο γίγαντας όρθωσε το κυνηγετικό μαχαίρι και όρμηξε ξανά. Η Άννυ άρπαξε ένα καρεκλοπόδαρο και απέκρουσε τελευταία στιγμή το χτύπημα. Η Κάντυ σηκώθηκε και πήρε κι αυτή ένα καρεκλοπόδαρο. Όρμησαν οι 2 τους πάνω στον γίγαντα και αρχήσαν να του κοπανάνε τα πόδια. "ΡΟΑΑΑΑΑΑΑΡΡΡ !!!!" ούρλιαξε αυτός και σήκωσε τώρα το τραπέζι. Η Κάντυ απέφυγε ένα χτύπημα και πήδηξε για να τον χτυπήσει στα γόνατα. Όμως πήδηξε λίγο πιο ψηλά και... "ΜΠΕΕΕΕΕ !!!!" έκανε ο γίγαντας με φωνή πριμαντόνας. Διπλώθηκε κι έχωσε μια γροθιά στην Άννυ που έπεσε με δύναμη στον τοίχο και ένας πίνακας με ένα ψαροκάικο έπεσε και την ήρθε κολάρο. Η Κάντυ άρπαξε το χάλκινο αγαλματάκι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και το κοπάνησε στον γίγαντα. Αυτός πάτησε μια κραυγή και σωριάστηκε λιπόθυμος στο ντιβάνι. Η Άννυ έβγαλε τον πίνακα από τον λαιμό της και είπε "Γλιτώσαμε ! Τώρα τι κάνουμε;". Η Κάντυ ανασήκωσε τους ώμους "Δεν ξέρω ! Πάμε να χτυπήσουμε κάνα ντόνατ;". Και οι 2 τους έφυγαν να βρουν τρόπο να συνεχίσουν για το Σαν Φρανσίσκο...

(TO BE CONTINUE)

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΩΝ

Η Κάντυ και η Άννυ διέσχησαν την πόλη ψάχνοντας ένα μέσο να συνεχίσουν για το Σαν Φρανσίσκο. Άρχισε να ξημερώνει και έκατσαν αποκαμωμένες σε ένα παγκάκι. "Εντάξει ! Διέσχησα την μιασή Αργεντινή καβάλα σε ένα γαϊδούρι, ξεγέλασα έναν αιωνόβιο κανίβαλο, έχωσα το κεφάλι του μεγαλίτερου μεγιστάνα της Νότιας Αμερικής στην λεκάνη της τουαλέτας και έκανα του κόσμου τις τρέλες μα αυτή η πόλη με έχει κολλήσει στον τοίχο" είπε παραπονεμένα η Κάντυ και έρηξε στις χούφτες της το πρόσωπο της "Καλύτερα να ξεκινήσουμε με τα πόδια και ας ελπίσουμε να φτάσουμε στο Σικάγο σε κάνα-δυό χρονάκι". Η Άννυ κούνησε το κεφάλι "Δεν μπορεί. Τι μέσα υπάρχουν σ' αυτήν την πόλη;". "Το τρένο που δεν μπορούμε να πάρουμε με δίχως λεφτά" είπε η Κάντυ. Τα μάτια και των δυό τρεμόπαιξαν. "Καλύτερα να κοιμηθούμε και θα δούμε τι θα κάνουμε" είπε η Κάντυ και ξάπλωσε στο παγκάκι. Η Άννυ την μιμήθικε και μέσα σε λίγα λεπτά και οι δύο κοιμόντουσαν του καλού καιρού... "Εν'-δυό, εν'-δυό, εν'-δυό" οι φωνές πλησίαζαν. Βήματα κροτάλιζαν. Η Κάντυ άνοιξε τα μάτια "χμρμ;" γουργούρισε νυσταγμένα. Περίπου 10 μαντράχαλοι εμφανίστηκαν. Δεν ήταν τόσο τεράστιοι όσο ο αστυνόμος, μα μόνο 3 τους αρκούσαν να τον βάλουν κάτω και να του ρουφήξουν το μεδούλι. Ένας πήγαινε μπροστά. Αυτός ήταν πιο ψηλός από τους άλλους, και λίγο πιο μυώδης. Όλοι τους φορούσαν ρούχα παραλλαγής και είχαν περασμένα στις ζώνες τους κυνηγετικά μαχαίρια και περίστροφα. Ο μεγαλύτερος ήσιαξε το πηλίκιο του και φάνηκε η μεγάλη γυαλιστερή καράφλα του. Γύρισε προς αυτές και φάνηκε το πρόσωπο του. Ήταν ξυρισμένος. Μια μεγάλη ουλή ξεκίναγε από το αριστερό του μάτι, διέσχηζε το μάγουλο του και σταμάταγε στο πιγούνι. Η Κάντυ ανατρίχιασε. Ο πηλικιοφόρος γύρισε τώρα στους κοντότερους. "Τι είμαστε εμείς;" φώναξε με στρατιωτικό τόνο. "Μέλη της Αίρεσης των Στραγγαλιστών !!!" φώναξαν. "Ακριβως" είπε ο πειλικιοφόρος "Πιστεύουμε πως τα ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτηρίσεις είναι χαζομάρες ! Πως η αλήθεια και το είναι βρίσκονται στην βία ! Ο φόνος σε οδηγεί στον Παράδεισο και η ήσυχη και καλμ ζωή στην Κόλαση !". Κούνησε το κεφάλι λες και ξύπνησε "Δεκανέα !!!". Ένας μικροκαμομένος τύπος από την τελευταία σειρά της φάλαγγας παρέλασε ως τον στρατηγό και τον χαιρέτισε στρατιωτικά "Μάλιστα, Στρατηγέ Φον Πνίχτη !!!". "Φέρε τις φωτογραφίες των καρδερίνων !!!" φώναξε με την βαθειά φωνή του ο Στρατηγός Φον Πνίχτης. Ο Δεκανέας τράβηξε από τον σάκο του μια χακί διαφάνεια και έβγαλε από μέσα δύο φωτογραφίες. "Οριστε" είπε και τις έδωσε στον Στρατηγό. Η μια γλύστρισε από το χέρι του Στρατηγού και η Κάντυ ανατρίχιασε... Η φωτογραφία ήταν δική της."Ουπς" μουρμούρισε ο Στρατηγός κι έσκυψε να την πιάσει. Τότε η Κάντυ είδε και την δεύτερη φωτογραφία. Ήταν της Άννυ. Η Κάντυ μετά βίας συγκράτησε το γέλιο της. Η φωτογραφία ήταν από τον γάμο της Άννυ που κάτα λάθος ο φελός από την σαμπάνια την κτύπησε στον κρόταφο και εκείνη έπεσε στην γαμήλια τούρτα. Ο Στρατηγός τότε τις είδε. "Βρε-βρε, την κάναμε λαχείο: κοιμούνται σαν πουλάκια ακριβώς μπροστά μας !!!" είπε χαμογελώντας αυτάρεσκα και σαρκαστικά. "Θα το αναλάβω εγώ προσωπικα" είπε και τράβηξε το κυνηγετικό μαχαίρι του. Η Κάντυ κοίταξε τριγύρω. Κάνας άνθρωπος πλην των στραγγαλιστών δεν υπήρχε. Έκανε πως τεντώνεται και έχωσε μια κλωτσιά στην μούρη της Άννυ. "ΤΙ ΣΤΟ...;;;" πετάχτηκε η Άννυ. Η Κάντυ την άρπαξε και την τράβηξε πάνω. "ΠΑΜΕ !!!" της φώναξε. Το μαχαίρι του Φον Πνίχτη καρφώθηκε εκεί που πριν λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου ήταν το πρόσωπο της Άννυ. Άρχισαν να τρέχουν και χώθηκαν βιαστικά σε ένα σοκάκι. "ΠΙΑΣΤΕ ΤΕΕΣ !!!!!" ακουστηκε πίσω τους ο Φον Πνίχτης. Πυροβολησμοί ακούγονταν και γύρω από την Κάντυ και την Άννυ και τα παράθυρα και οι γλάστρες έσπαγαν. Η Κάντυ έσκυψε για να αποφύγει ένα περιστέρι που έπεφτε από τον ουρανό καθώς είχε φάει βόλι στην φτερούγα. Ένα κομμάτι γυαλί πετάχτηκε και έσχησε το μπλουζάκι της Άννυ. Ένα άλλο βόλι έσπασε το τακούνι της Κάντυ και λίγο έλειψε να σκοντάψει. Έφτασαν έξω από τον σταθμό των τρένων. Μπήκαν μέσα και οι στραγγαλιστές τις ακολούθησαν. Ένα τρένο γεμάτο παλιοσίδερα σφύρηξε. Άρχησε να κοινήται. "ΠΗΔΑ !!!" φώναξε στην Άννυ. Πήδηξαν και βρέθηκαν να αγκαλιάζουν τους λαμπτήρες. Τα βόλια έπεφταν συνέχεια. Τα πιο πολλά χτυπούσαν τα ξύλα, που κατρακυλούσαν κι έπεφταν στις ράγες. Όμως ένα βόλι πέτυε τα μαλλιά της Άννυ και το λαστιχάκι της κόπηκε στα δύο. Ένα άλλο πέρασε από την Κάντυ και της γρατσούνισε τον λαιμό. "Τα λέμε, κορόιδα !!!" τους φώναξαν καθώς έβγαιναν στο ύπαιθρο. Η φάλαγγα έτρεχε και πάσχιζε να τους ακολουθήσει, μα το τρένο όλο και απομακρίνονταν. Στο τέλος τους έχασαν από τα μάτια τους...

(TO BE CONITNUE)

ΑΝ ΣΟΥ ΒΑΣΤΑ

Το τρένο διέσχησε τα προάστια και στο τέλος τα άφησε κι αυτά πίσω του. Η Κάντυ σύρθηκε απάνω στο βαγόνι και σωριάστηκε στα σίδερα. Βοήθησε την Άννυ να ανέβει κι εκείνη. Ο ήλιος είχε αρχήσει να κατρακυλάει και τα πάντα να ροδίζουν. Άρχησε να πέφτει και χιονι. Σε λίγες ώρες το είχε στρώσει. Παντού μες το σκοτάδι επεικρατούσε το λευκό. Η Κάντυ έτρεμε καθώς τα σίδερα ήταν κρύα και το χιόνι έπεφτε πάνω της γρήγορα. Και η Αννυ δεν ήταν καλύτερα. "Γιατί δεν παίρναμε κάνα τρένο με στρώματα ή κουβέρτες;" κατάφερε να αρθρώσει η Άννυ. "Δεν λες καλά που βρήκαμε κι αυτό;" ψέλλισε αδύναμα η Κάντυ. Τώρα άρχησε να φαίνεται στον ορίζοντα κάτι. "Αχ, ευτυχώς" είπε η Κάντυ "Ένας σταθμός". Κάθε δευτερόλεπτο έδειχνε να είναι αιώνας. Ο σταθμός δεν φαινόταν να ζυγώνει. Τα δόντια της Κάντυ κροτάλιζαν και τα μαλλιά της είχαν γεμίσει κρυστάλλους. Τα μάτια της κόντευαν να βγουν από τις κόγχες τους. Τώρα το χιόνι έπεφτε καταρακτωδώς, ήταν χιονοθύελλα. Τα σκουλαρίκια της Άννυ είχαν γίνει δυό στραφταλίζοντα παγάκια. Τα στομάχια ους γουργούριζαν μανιασμένα. Δεν είχαν φάει για δύο μέρες σερί. Τα ρούχα τους ήταν κουρελιασμένα. Τα πρόσωπα τους μουντζουρωμένα. Η πληγή στον λαιμό της Κάντυ είχε αρχήσει να μαυρίζει. Η Κάντυ δεν ένοιωθε τα πόδια της. Κόντευε να λιποθυμήσει. Το μόνο που ήθελε ήταν να κουλουριαστεί χάμω και να κλάψει. Κοίταξε την Άννυ και σκέφτηκε τι ωραία γεύση που μπορεί να είχε. Καλοζωησμένη, σίγουρα θα είχε ωραίο μαλακό κρεατάκι... κούνησε γρήγορα το κεφάλι της να συνέλθει. Μα τι σκέφτομαι; αναρωτήθικε τρομοκρατημένη. Ευτυχώς το τρένο έφτασε στον σταθμό. Η Κάντυ και η Άννυ σύρθηκαν προς το χείλος του βαγονιού. Το τρένο καθώς φρέναρε τραντάχτηκε απότομα και τα δύο κορίτσια μαζί με μερικά σίδερα γκρεμίστηκαν από το βαγόνι. Τσακίστηκαν πάνω στην αποβάθρα. Η Κάντυ άκουσε τα σίδερα να κουδουνίζουν γύρω της. Έμειναν έτσι για αρκετή ώρα, μέχρι να νοιώσουν τα πόδια τους. Σηκώθεικαν και κοίταξαν γύρω τους. Δεν ήταν παρά ένας μικρός σταθμός όπου τα τρένα ξεφόρτωναν ή ανεφοδιάζωνταν καύσιμα. "Έι, κορίτσια" άκουσαν μια φωνή. Γύρισαν και είδαν έναν άστεγο να ζεστένεται σε έναν φλεγόμενο σκουπιδοτενεκέ. "Ελάτε" τους είπε και τους έκανε νεύμα με τα ροζιασμένα δάκτυλα του. Ήταν πολύ γέρος. Η Κάντυ και η Άννυ κούτσαναν ως την φωτιά και άρχισαν να ζεσταίνουν τα κόκκαλα τους. Μετά από λίγο η Κάντυ είπε "Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να συνεχίσουμε". Η Άννυ κούνησε το κεφάλι. "Θέλετε να πάτε δυτικά;" ρώτησε ο άστεγος. "Ναι" είπε η Κάντυ. "Αυτό το τρένο πάει προς τα εκεί" είπε και τους έδειξε ένα τρένο που μετέφερε αυτοκίνητα. Η Κάντυ και η Άννυ το κκοιταξαν καλά-καλά. Σε λίγη ώρα θα ξεκίναγε. "Ευχαριστούμε" είπε η Κάντυ μα έμεινε παγωμένη. Ο άστεγος είχε εξαφανιστεί το ίδιο και οι φλόγες στον σκουπιδοτενεκέ. Λες και δεν είχε υπάρξει ποτέ...

(TO BE CONTINUE)

ΛΙΓΟ ΜΑΚΡΙΑ... ΛΙΓΟ ΚΟΝΤΑ...

Εκεί ήταν πιο βολικά. Τα αυτοκίνητα ήταν κλειστά και ζεστά και τα καθίσματα δερμάτινα. Η νύχτα πέρασε ωραία στα ζεστά. Το πρωί, όταν η Κάντυ ξύπνησε, βγήκε από το αυτοκίνητο να δει που έχουν φτάσει. Πέρασαν μια ταμπέλα που έλεγε ΠΡΟΣ ΑΛΕΣΑΝΤΡ. "Νομίζω πως είναι καιρός να κατεβούμε" είπε η Κάντυ και ξύπνησε την Άννυ. Γλύστρισαν από την μια άκρη του φορτηγού στην άλλη και έφτασαν πίσω από το κεφάλι του οδηγού Σηζήτησαν αρκετή ώρα τι θα κάνουν με νοήματα και στο τέλος η Κάντυ του πέταξε ένα χαλίκι. Ο οδηγός γύρισε πίσω. Κρύφτηκαν. Ο οδηγός πάρκαρε και ανέβηκε να ψάξει, μα μόλις ελάττωσε ταχύτυτα, οι 2 φίλες την είχαν κιόλας κοπανήσει. Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει -ούτε δει καλά- ήταν το έδαφος. Φαίνεται ήταν σε μια λοφοπλαγιά και κατρακύλησαν παρασέρνοντας χαλίκια και χώματα. Στο τέλος σταμάτησαν την κουτρουβάλα και βρέθηκαν ξανά μπρος στην ταμπέλα, που έδειχνε έναν φιδογυριστό παράδρομο που σκαρφάλωνε το βουνό ως την άλλη πλευρά. "Εκεί θα βρούμε βοήθεια" είπε η Άννυ και άρχισαν να προχωράνε. Πρώτα είδαν τον σταυρό του καμπαναριού να ξεπροβάλλει από την άλλη πλευρά. Έπειτα είδαν, και απογοητεύτικαν. Ήταν ένα μικροσκοπικό χωριουδάκι. 10-15 σπίτια, μερικά μαγαζιά και μια πλατεία με μια μικρή εκκλησία. Οι καμπάνες άρχισαν να χτυπάνε και τότε η Κάντυ κατάλαβε. "Είναι Κυριακή" είπε. Προσπέρασαν ένα εγκταλειμένο φυλάκιο μισό χιλιόμετρο από το χωριό κι έφτασαν εκεί. Κάθησαν σε ένα παγκάκι. Έπειτα από λίγη ώρα σηκώθεικαν. "Εγώ πάω να πάρω κάτι να φάμε από εκείνο το καφέ. Εσύ ρώτα που βρισκόμαστε και πως μπορούμε να πάμε στην κοντινότερη πόλη" είπε η Άννυ. Η Κάντυ έσυρε τα βήματα της και χώθηκε σε κάτι μεταξύ μίνι-μάρκετ και μπακάλικου. "Συγγνώμη" είπε "Μπορεί να ακουστεί λίγο παράξενη η ερώτηση μου μα εγώ και η φίλη μου πέσαμε από το φορτηγό του μπαμπά μου και περπατούσαμε όλο το βράδυ. Που είμαστε; Τι είναι αυτό το μέρος; Φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι πολτισμένο αφού έχει εκκλησία και παντοπωλείο." η Κάντυ είπε μερικά ψεματάκια για το πως βρέθηκε εκεί και προσπάθησε να επαινέψει το μέρος όσο μπορούσε. "Είσαι στο Αλεσάντρ. Στην ακροδυτική Αριζόνα. Και ναι, από εμάς δεν λείπει ούτε η φιλοξενία ούτε ο πολιτισμός" της είπε εκείνος φτύνωντας και γυαλίζωντας μια κούπα. Η Κάντυ βγήκε έξω και μπήκε σε ένα παλιατζίδικο. "Συγγνώμη, πως μπορώ να φτάσω στην κοντινότερη πόλη;" ρώτησε τον παλιατζή. Αυτός άρχισε να χασκογελάει. "Αν θες να πας εκεί, μάλλον με αυτά θα φτάσεις αύριο το βράδυ" είπε και την έδωσε ένα μεταλικό κουτί περίπου μισό μέτρο, με τιράντες και δύο τρύπες στο κάτω μέρος. Ο παλιατζης έκανε μεταβολή κι έφυγε. Η Κάντυ βγήκε έξω και άρχισε να περιεργάζεται το κουτί. Στην άλλη μεριά από αυτή με τις τιράντες, είχε έναν διακόπτη ON/OFF. Η Κάντυ το έχωσε βιαστικά στον σάκο της και η Άννυ βγήκε από το καφέ με μια σακούλα. Μέσα είχε καμιά ντουζίνα μάφινς και δυό πλαστικά ποτήρια με ζεστό καφέ. Η Κάντυ καταβρόχθησε μερικά μάφινς με μαρμελάδα κι ένειοσε πολύ καλύτερα. "Λοιπόν" είπε η Άννυ "Έπιασα την κουβέντα με την σερβιτόρα κι έμαθα πως αν κατεβούμε το βουνό θα βγούμε στην εθνική. Μπορούμε να κάνουμε οτοστόπ και να συνεχίσουμε". Η Κάντυ κούνησε αόριστα το κεφάλι και ρούφηξε με βουλιμία μια μεγάλη γουλιά από τον καφέ της...

(TO BE CONTINUE)

Η ΓΟΥΡΟΥΝΟΜΑΧΟΣ

Μόλις η σακούλα με τα ντόνατ άδειασε, άρχισε να χιονίζει δυνατά. "Τώρα;" ρώτησε η Άννυ. "Κανένα ξενοδοχείο ή έστω κανά μοτέλ δεν υπάρχει. Αν κάτσουμε εδώ, θα γίνουμε γλυπτά από πάγο. Νομίζω πως το καλύτερο είναι να ξεκινήσουμε μέχρι να βρούμε κάπου να χωθούμε" είπε η Κάντυ. Σηκώθεικαν και διέσχησαν τον δρόμο (ένας δρόμος ήταν όλο κι όλο το χωριό). Πέρασαν το χωριό και βγήκαν στον δρόμο. Περπάταγαν για πολλή ώρα. Το χιόνι άρχισε να πυκνώνει και στο τέλος θέλαν ένα μισάωρο για να κάνουν 10 βήματα. Έτσι κάνα πενάωρο θα το φάγανε. Μετά το χιόνι άρχισε να λιώνει και μπόρεσαν να κουνηθούν πιο γοργά. Έπειτα ακούσαν τουφέκια και ουρλιαχτά. Κρύφτηκαν γρήγορα. Ακουγόταν λες και δινόταν μάχη. Στο τέλος είδαν 3 κυνηγούς να καταφτάνουν. Οι 2 κρατούσαν τον τρίτο στα χέρια γιατί κάτι του είχε ξεσκήσει το πόδι. Η Κάντυ ήξερε να συγκρατείτε στο αίμα (σε τόσες χειρουργήσεις είχε δώσει το παρών) μα η Άννυ ούρλιαξε. Οι κυνηγοί γύρισαν. "Τι είστε εσείς;" ρώτησαν. "Εγώ είμαι η Κάντυ και αυτή η Άννυ ι πάμε προς την πόλη" είπε η Κάντυ. Ακόμα και ο κυνηγός με το σκισμένο πόδι γούρλωσε τα μάτια. "Δεν είναι ασφλής ο δρόμος" είπε "Αυτό το δάσος είναι η φωλιά της Γουρούνας". "Ποια είναι η "Γουρούνα";" είπε η Κάντυ και ανασήκωσε το φρύδι. "Είναι ένα αγριογούρουνο που τρομοκρατεί τον κόσμο. Είναι ο εφιάλτης του χωριού. Την Άνοιξη κταστρέφει τις καλιέργιες και σκοτώνει ανθρώπους όλο τον χρόνο.". "Μα δεν υπάρχει αστυνομία εδώ;" αναφώνησε η Κάντυ. "Μόνο ένας σερίφης" είπε ο κυνηγός "Προσπαθήσαμε να την σκοτώσουμε μα εκείνη έκανε ό,τι βλέπετε". Ο τύπος με το ξεσκισμένο πόδι βόγκηξε. "Εμείς θα περάσουμε" είπε η Κάντυ αποφασιστηκά. "Ή μπορούμε να ψάξουμε για καμιά σπηλιά" τραύλισε η Άννυ. "Δεν έχεις όπλο" είπε ο κυνηγός "Ούτε να αμυνθείς δεν θα μπορέσεις". "Α, ναι; Έτσι σου 'πανε;" είπε η Κάντυ. Έχωσε το χέρι της στο χιόνι και τράβηξε έξω ένα στειλιάρι 1 μέτρο μακρύ. "Θα πολεμήσεις ένα τέρας με μια γκλίτσα;" είπε ο κυνηγός. Η Κάντυ άρπαξε την Άννυ από το χέρι και άρχησαν να περπατάνε. Γύρισε και είπε "Γιατί όχι;". Περπάτησαν για κάμποση ώρα. Το δάσος όλο και πύκνωνε. Τα δάκτυλα της Κάντυ ήταν γερά τυλιγμένα γύρω από το στειλιάρι. Κάποτε άκουσαν ένα φρικιαστικό "ΡΡΡΡΡΡΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΤ !!!!" να ξεπηδάει από μια σπηλιά. Η Κάντυ όρθωσε το στειλιάρι και η Άννυ κρύφηκε πίσω από την Κάντυ. Έλα μωρέ σκέφτηκε η Κάντυ Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα αγριογούρουνο;. "ΡΡΡΡΡΡΡΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΤ !!!!!" επανέλαβε η φωνή και η Κάντυ διαψεύτικε. Αυτή η γουρούνα ήταν μεγάλη σαν αρκούδα. Έσκουξε ξανά και όρμησε. Η Κάντυ έχωσε μια μπαστουνιά μα χτύπησε αέρα κοπανηστό. Η γουρούνα χήμιξε με τους χαυλιόδοντες ορθωμένους με στόχο το πόδι. Η Κάντυ παραμέρισε και η αμαξοστοιχιά πέρασε δίπλα της. Η Κάντυ ξαναχτύπησε μα αστόχησε πάλι. Το χοιρομέρι όρμηξε ξανά. "Άννυ"φώναξε η Κάντυ "Τρέξε". Η Άννυ έφυγε ουρλιάζωντας. "Έι, εδώ είναι που εσύ μένεις και αποδυκνείεται πως η φιλία μας είναι ποιο σημαντική από την ζωή μας... Ξέχνα το" είπε η Κάντυ και έπεσε στο πλάι. Το αγριογούρουνο πέρασε δίπλα της και αυτή του έβαλε τρικλοποδιά με το στειλιάρι. Αυτό κουτρουβάλησε στο χιόνι και σηκώθεικε έξω-φρενών.

(TO BE CONTINUE)

ΧΑΡΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΟ

Η γουρούνα όρμησε στην Κάντυ. Η Κάντυ πήδησε ξανά στο πλάι και κατέβασε με όλη της την δύναμη το στειλιάρι στο κεφάλι του αγριογούρουνο. Ήταν τόση η δύναμη κι η φόρα που το στειλιάρι έσπασε στα δύο. Η ζημιά που έκανε στο γουρούνι, όμως, ήταν ελάχιστη προς μηδαμινή. Κουδούνισε τα αυτιά της και ρουθούνισε. Για ένα δευτερόλεπτο, τα μάτια της θόλωσαν, μα έπειτα συνήλθε. τα μάτια της έγιναν πάλι σαν δύο πελώριοι προβολείς, και όρμησε. Η Κάντυ έπεσε στο πλάι πάλι, μα αυτή την φορά ο ένας χαυλιόδοντας την γρατσούνισε άσχημα τον μηρό. Η Κάντυ κουτούλησε σε ένα δέντρο. Τα πάντα έγιναν θωλά για λίγο. Έπειτα συνηδειτοποίησε πως ο μηρός της αιμοραγούσε κι έβαφε το χιόνι κόκκινο και πως η γουρούνα έτρεχε καταπάνω της. "ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΤ !!!!" έσκουξε η γουρούνα εξαγριωμένη. Η Κάντυ κουτρουβάλησε στην άκρη. Ακριβώς το επόμενο δευτερόλεπτο, το πελώριο αγριογούρουνο έπεσε πάνω στο δέντρο. Το δέντρο κατέρευσε. Η γουρούνα ζαλίστηκε λίγο παραπάνω τώρα. Η Κάντυ άρπαξε ένα από τα δύο κομμάτια του στειλιαριού και το έχωσε στο μάτι της και ο προβολέας σκοτείνιασε. "ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΤ !!!!" έσκουξε ενοχλημένη η γουρούνα. Αίμα κύλισε στο ρήγχος της. Η Κάντυ άφησε το στειλιάρι καρφωμένο κι έπειασε τα αυτιά της για να τα προστατέψει από το διαπεραστικό σκούξιμο. Ανάθεμα την περιφάνεια μου σκέφτηκε. Η γουρούνα τρίκλησε λίγο, μα μετά στριφογύρισε το κεφάλι της. Το στειλιάρι χτύπησε την Κάντυ και την έρηξε κάτω. Η Κάντυ πρόλαβε να ανασηκωθεί. Άρπαξε το στειλιάρι και το έχωσε πιο μέσα. Το άκουσε να τρυπάει το κρανιό. Η γουρούνα έσκουξε πάλι. Στριφογύρισε το κεφάλι και το στειλιάρι ξέφυγε από τα χέρια της Κάντυ. Η Κάντυ κυνήγεισε το κεφάλι της γουρούνας προσπαθώντας να αρπάξει το στειλιάρι. Τελικά το βούτηξε, το έσφηξε να μην της γλυστρίσει και το τράβηξε με δύναμη. Είδε την κόγχη του ματιού άδεια. Η γουρούνα όρμησε πάλι και την έχωσε μια γερή κουτουλιά στην κοιλιά. Η Κάντυ διπλώθηκε. Η γουρούνα έσκουξε θριαμβευτικά και σηκώθεικε στα μπροστινά της πόδια σαν άλογο. Η Κάντυ το εκμεταλέυτικε και βύθησε το στειλιάρι στην κοιλιά της γουρούνας -από την μεριά που έσπασε και ήταν μυτερό σαν καμάκι-. Η γουρούνα έπεσε ανάσκελα και μαζί σήκωσε την Κάντυ στον αέρα. Η Κάντυ έβαλε όλο της το βάρος και το στειλιάρι χώθηκε πιο βαθειά στην κοιλιά της γουρούνας. Η γουρούνα τηνάχτικε και την έρηξε από πάνω της. Η Κάντυ έπεσε στο χιόνι μέσα στην λίμνη του αίματος της γουρούνας. Τράβηξε με δύναμη το στειλιάρι από την κοιλιά της γουρούνας. Η γουρούνα έσκουξε, το κεφάλι της έγειρε στο πλάι και τα μάτια της έμειναν γυάλινα. Η Άννυ εμφανίστηκε πάλι. "Το γουρούνι;" ρώτησε. "Μπριζολάκια" είπε η Κάντυ και όρθωσε περήφανα το ανάστημα της. "Τι να το κάνουμε;" είπε η Άννυ. "Ας πάμε το κουφάρι στο χωριό. Σίγουρα θα μας βοηθήσουν να φύγουμε τώρα που τους απαλλάξαμε από αυτήν την μάστιγα" είπε η Κάντυ. Έδεσαν με ένα κουρέλι την κοιλιά και το μάτι του γιατί το αίμα μούσκευε τα ρούχα τους καθώς το κουβαλούσαν στους ώμους και το πήγαν στο χωριό. Μόλις είδαν από μακριά την μεγάλη μάζα του γουρουνιού, οι κάτοικοι οπλίστηκαν με ό,τι βρήκαν και μαζεύτικαν άντρες-γυναίκες-παιδιά ένα μπουλούκι μπροστά από την εκκλησία. Η Κάντυ έρηξε το κουφάρι στα πόδια τους "Ορίστε το τέρας που σας αφάνηζε" είπε. Ο κυνηγός που είχαν συναντήσει προτίτερα γούρλωσε τα μάτια. Η Κάντυ διάβασε το βλέμμα του και του είπε "Μόνο με ένα στειλιάρι". Ο πάρεδρος του χωριού μπήκε μπροστά "Σας ευχαριστούμε. Πως να σας το ανταποδώσουμε;" είπε. "Δώστε μας ένα αυτοκίνητο για να πάμε στο Σαν Φρανσίσκο" είπε η Κάντυ.

**************

Ο μόνος κάτοικος που είχε αυτοκίνητο, το είχε για να το τροποποιήσει. Ήθελε να το κάνει να πάει με 1.000.000 χιλιόμετρα την ώρα. Υπενισόταν ότι το πέτυχε, μα κανείς δεν τον πίστευε, καθώς δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ. Είπε πως καλύτερα να το βάλλουν μπρος σε ανοιχτό χώρο κι όχι στο γκαράζ του. Οπότε έβαλαν τρεις καλές μούλες να το σύρουν στις παρυφές του χωριού. Η Κάντυ και η Άννυ ανέβηκαν, η Άννυ πήρε το τιμόνι. Όλο το χωριό τους φώναζε "Αντίο". Έστριψε το κλειδί και.... ΜΠΝΤΟΥΒ.... τα πάντα άρχισαν να περνάνε από μπροστά τους με ταχύτητα του φωτός. Η Κάντυ νόμιζε πως το πρόσωπο της θα ξεφλουδίσει. Μέσα σε δευτερόλεπτα βγήκαν από το δάσος, διέσχηζαν το Νέο Μεξικό με 1.000.000 χιλιόμετρα την ώρα. Η Κάντυ προσπάθησε να πει "Το 'πε και το 'κανε" μα το μόνο που κατάφερε ήταν να κροταλίσει τα δόντια της και να δαγκώσει την γλώσσα της. Τώρα μπήκαν στην έρημο. Τότε έγινε κάτι δυσάρεστο. Το αυτοκίνητο πάτησε έναν κάκτο και τα δύο αριστερά λάστιχα έσκασαν. Το αυτοκίνητο άρχησε να κόβει ιλιγγιώδεις κύκλους γύρω από τον εαυτό του. Τότε χώθηκε κάτω από έναν αμμόλοφο. Η Κάντυ κολύμπησε στην άμμο και έπεσε στο έδαφος. Ο αμμόλοφος συνέχισε να τρέχει παρασυρμένος από το αυτοκίνητο και στο τέλος έπεσε. Η Άννυ σύρθηκε έξω, ξέρασε έναν πίδακα άμμου και είπε "Ήμαστε στην μέση του πουθενάάά"...

(TO BE CONTINUE)

ΤΟΥ ΝΗΛ Η ΜΑΝΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ...

Η Ελίζα και η κα Ράνγκαν είχαν φτάσει πια στο Σαν Φρανσίσκο και διέμεναν σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο δίπλα στην Χρυσή Πύλη. Η κα Ράνγκαν καθόταν στην βεράντα του ξενοδοχείου και χάζεβε την προβλήτα. Η Ελίζα μπήκε φουριόζα. "Μαμά !!!" φώναξε ανυπόμονα. "Τι έγινε;" ρώτησε η κα Ράνγκανκαι ανασηκώθεικε από την σεζλόνγκ της. "Που να στα λέω" είπε βαριανασαίνωντας η Ελίζα. "Πες το πιο σημαντικό για αρχή. Μετά οι λεπτομέρεις θα 'ρθουν από μόνες τους" είπε η κα Ράνγκαν. "Η Κάντυ και η Άννυ σκοτώθηκαν !!!!" είπε η Ελίζα, όχι σαν αγγελιοφόρος θανάτου, μα σαν ταχυδρόμος που έφερε πρόσκληση για χοροεσπερίδα. Η κα Ράνγκαν έκανε τρεκλίζοντας να σηκωθεί και η σεζλόνγκ τούμπαρε. "Σκοτώθηκαν;;;" είπε ανυπόμονα. "Ναι, το αυτοκίνητο τους βρέθηκε κατακερματισμένο στις παρφές της ερήμου !!!!" είπε χοροπηδώντας η Ελίζα. "Τα πτώματα; Πέθαναν κοντά στο αυτοκίνητο;" είπε η κα Ράνγκαν. "Δεν βρέθηκαν. Το αυτοκίνητο είχε χωθεί μέσα σε έναν μεγάλο αμμόλοφο. Μπορεί να έμειναν εκεί και να έπαθαν ασφυξία. Αλλίως θα σύρθηκαν στην έρημο και θα πέθαναν από την πείνα και την δείψα !!!". Το όνειρο μητέρας και κόρης είχε γίνει πραγματικότητα: η Μάντυ είχε βρει τον θάνατο. Οκ, όσο για την Άννυ... ήταν αντιπαθητικούλα μα δεν στεναχωρήθηκαν και πολύ. Η Ελίζα θα προτιμούσε βέβαια, να σκότωνε η ίδια την Κάντυ μα αυτό που συνηδειτοποιούσε τώρα ήταν πως ήθελε απλά να πεθάνει η Κάντυ. Άρχισαν να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται. Μετά άρχισαν να χορεύουν τσαχπείνικα. Μια υπηρέτρια μπήκε μέσα "Συγγνώμη, κυρίες θα..." έκανε στροφή κι έφυγε απορρώντας με αυτές τις εκκεντρικές συνήθειες που έχουν οι πλούσιοι. Η κα Ράνγκαν πήγε κι αγόρασε μια φωτογραφία της ερήμου και την έβαλλε δίπλα στα εικονίσματα. Μόλις άρχισε να δύει οι ήλιος και οι τελευταίες του ακτίνες έγλυφαν την κορφή του όρους Ταμαλπαϊς, έκατσαν να δουν τι θα κάνουν. "Λοιπόν" είπε η Ελίζα "Αν γυρίσουμε στο Σικάγο με τις δυό καρακάξες νεκρές, ο Άρτσυ και ο θείος Ουϊλιαμ θα μας βγάλουν τα μάτια". "Όντως" είπε η κα Ράνγκαν "Καλύτερα να μείνουμε σε αυτό το ξενοδοχείο. Θα αγοράσουμε το ρετιρέ και θα έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο". Και οι δύο συμφώνησαν κι εκείνη την νύχτα κοιμήθηκαν πιο ευτυχυσμένες από ποτέ, χωρίς να ξέρουν ότι τόσο η Κάντυ όσο και η Άννυ ζούσαν και βασίλευαν...

(TO BE CONTINUE)

ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Άρχισε να ξημερώνει. Η Κάντυ έγλειψε τα κατάξερα χείλη της νοιώθοντας πως θα σπάσουν από στιμή σε στιγμή. Τα πόδια της Άννυ είχαν φουσκαλιάσει γιατί τα παπούτσια της είχαν λοιώσει και τα κρατούσε στο χέρι περπατώντας ξυπόλητη. Η Κάντυ έκανε να μιλήσει, τα χνότα της βρωμούσαν καιη γλώσσα της ήταν σαν γυαλόχαρτο. Κατάφερε να πει "Διάλειμμα". Ούτε η ίδια ούτε η Άννυ περίμεναν δεύτερη κουβέντα. Σωριάστηκαν χάμω προσπαθώντας να πάρουν μιαν ανάσα. Μετά από κάνα μισάωρο η Άννυ, που συνήλθε κάπως, έσπασε την σιωπή και είπε μιμούμενη την Κάντυ "Θα την περάσουμε την έρημο, μια κουβέντα είναι, αμ Καντιουλα μου, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα". Η Κάντυ έβγαλε το πρόσωπο της από το έδαφος και τήναξε πίσω το κεφάλι για να φύγει η άμμος από τις κοτσίδες της. "Οκ, όλοι λένε χαζομάρε που και που" είπε. Αφού πέρασε άλλο ένα μισάωρο και ανέκτησαν κάπως τις δυνάμεις τους, τρέκλησαν μέχρι έναν ψηλό κάκτο για να καθήσουν στην σκιά του. "Επιλογές;" ρώτησε η Άννυ. "Καθόμαστε εδώ και πεθαίνουμε ή προχωράμε ελπίζωντας να βγούμε από αυτήν την έρημο" είπε η Κάντυ. "Διψάω" είπε η Άννυ. "Κάποτε διάβασα πως οι κακτοι έχουν νερό μέσα" είπε η Κάντυ. Κοιτάχτηκαν με σημασία, πήραν από μια μυτερή πέτρα από χάμω και τις βύθησαν στον κορμό του κάκτου. Τον έκοψαν στα δύο με λύσσα και είδαν μέσα. Στο κέντρο είχε ένα φαρδύ ρυάκι από νερό. Άρχισαν να το ρουφάνε με θόρυβο. Η Άννυ δοκίμασε να δαγκώσει την σάρκα μα ήταν θεόπικρη και έφτυσε αμέσως την μπουκιά. "Καιρός να προχωρήσουμε" είπε η Άννυ. Σηκωθεικαν κι άρχησαν να προχωράνε. Ξαφνικά η Κάντυ πάγωσε. "Τι τρέχει;" την ρώτησε η Άννυ. "Ακούω νερό να τρέχει" ψέλλισε η Κάντυ. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο άρχισε να τρέχει σκοντάφτωνατας με την Άννυ στο κατώπι. Σταμάτησαν μπροστά σε έναν βαθύ γκρεμό που στον πάτο έτρεχε νερό. Η Κάντυ γεμάτη χαρά φώναξε "Το Μαύρο Φαράγγι !!!". Η Άννυ είπε "Αν πάμε δυτικά θα βρούμε το Φράγμα Χούβερ και θα περάσουμε στην Νεβάδα !!!". "Και μόνο μια πολιτεία θα μας χωρίζει από την Καλιφόρνια, το Σαν Φρανσίσκο... και τον Τέρρυ !!!" είπε χαρωπά η Κάντυ και άρχησαν να τρέχουν κατά μήκος του φαραγγιού. Στο τέλος έφτασαν σε ένα μονοπάτι για γίδες και κατέβηκαν στην όχθη. Βρήκαν ένα κατάστημα που νοίκιαζε κανό. Κόντευε Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ήταν κλειστό. Η Κάντυ έρηξε νευρικά μια χούφτα σεντς στον πάγκο του ταμείου και πήραν ένα κανό. Το έρηξαν στο ποτάμι και πήδηξαν μέσα. Ακολουθώντας το ρέμα πήγαινανπολύ γρήγορα. Στο τέλος το είδαν: στην αρχή ένα μαύρο τείχος που γεφύρωνε τις δύο μεριές του φαραγγιού. Στην συνέχεια εμφανίστηκε μπροστά τους το Φράγμα Χούβερ σε όλο του το μεγαλείο. Απάνω του κυκλοφορούσε μπουλούκια-μπουλούκια ο κόσμος. Η καφετέρια των υδάτων στην μεριά της Νεβάδας. Τα δύο γιγαντιαία αγάλματα των αγγέλων από την μεριά της Αριζόνας. Δυστυχώς, ο κατάσκοπος που είχε βάλλει η Ελίζα περνούσε την γέφυρα για να πάει πίσω στο Σαν Φρανσίσκο και τις είδε. Οπότε έτρεξε να τηλεγραφίσει στην Ελίζα πως η Κάντυ και η Άννυ ζούσαν και βασίλευαν, πως πέρασαν με ένα κανό το Μαύρο Φαράγγι και διέσχηζαν το Φράγμα Χούβερ με προορισμό την Νεβάδα...

(TO BE CONTINUE)

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ

Η Κάντυ χτυπούσε με μανία τα αφρισμένα νερά και έσπρωξε το κανό με δύναμη στην όχθη της Αριζόνας και βγήκαν στην όχθη. "Ουφ, πλάκα είχε !!!" είπε η Άννυ αναζωογονημένη, γονατισε στην βραχώδη άμμο και κατέβασε από το ποτάμι μερικούς κουβάδες. Η Κάντυ την μιμήθικε. Ο κατάσκοπος της Ελίζας είχε γράψει σφαίρα το τηλεφράφιμα: Δις Ράνγκαν, οι Κάντυ και Άννυ φαίρονται να επιβίωσαν από την Αριζονική έρημο, διέσχησαν με ένα κανό το Μαύρο Φαράγγι και ετοιμάζονται να περάσουν το Φράγμα Χούβερ. Ο κατάσκοπος έπρεπε κάπως να εμποδίσει τις δύο κοπέλες να φτάσουν στην Νεβάδα. Τότε του ήρθε η ιδέα. Η Αίρεση των Στραγγαλιστών κυνήγαγε κουνέλια στην έρημο. Αφότου η Ελίζα υπόθεσε πως οι κοπέλες ήταν νεκρές, τους πλήρωσε κανονικά και τώρα αυτοί ζούσαν νομαδικά στην έρημο. Έτρεξε γρήγορα διασχίζοντας το φράγμα. Βγήκε στην Αριζόνα και άρχησε να τρέχει μες στην έρημο φωνάζοντας "ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΕΕΕΕΕΕΣ !!!!! ΕΕΕΕΪ !!!!!". Σε ένα σημείο εμφανίστηκαν. Καμιά δεκαπενταριά αγριωποί μαντράχαλοι. Ο καθένας είχε περασμένα στην ζώνη του ένα κυνηγετικό μαχαίρι κι ένα πιστόλι. "Τι σκούζεις;" φώναξε ο αρχηγός τους. "Η Άντριου και η Μπράιτον είναι στο Φράγμα Χούβερ. Διέσχησαν την έρημο, διέσχησαν και το Μαύρο Φαράγγι με ένα κανό και τώρα τραβάνε για την Νεβάδα. "ΧΤΥΠΑΤΕ ΤΕΣ ΑΛΥΠΗΤΑ !!!!" ούρλιαξε ο αρχηγός και ένα λίτρο σάλια πιτσίλισαν τον κατάσκοπο. Άρχισαν να τρέχουν ενώ η Κάντυ και η Άννυ αναριχούνταν χαρούμενες τα βράχια. Φρέναραν απότομα μπροστά στην είσοδο του φράγματος. "Δεν πρέπει να γλιστρύσουνε στην Νεβάδα" είπε ο αρχηγός "2 θα μείνουν εδώ σκοποί. Άλλοι 2 στο ασανσέρ. 5 να σκορπίσουν στον υποθαλάσσιο όροφο. 1 να φυλάει την είσοδο της Νεβάδας και εγώ με άλλους 5 θα οργανώσουμε την τελική άμυνα. Θυμηθείτε: όταν τις πειάσετε δεν θα τις σκοτώσετε. Θα τις δέσετε και θα μου τις φέρετε. Η δις Ράνγκαν θα μας τηλεγραφίσει αν θέλει να τις σκοτώσουμε ή να τις της φέρουμε. Πάντως καλού-κακού... ΣΤΑΝΙ !!!!". "Ναι;" είπε ένας στρατιώτης. "Έχε έτοιμη της λεπίδα για τον αποκεφαλισμό" είπε ο αρχηγός. Έπειτα χώρισε βιαστικά τις ομάδες και ξεκίνησαν... Η Κάντυ και η Άννυ σωριάστηκαν στην άσφαλτο και ξεφύσηξαν. "Οκ, προχωράμε" είπε η Άννυ και σηκώθεικαν κι άρχισαν να προχωράνε. Μόνο όταν τους προσπέρασαν, η Κάντυ παραατήρισε τους... "Η Αίρεση των Στραγγαλιστών μας βρήκε" ψέλλισε στην Άννυ. Η Άννυ χλώμιασε. Γύρισαν και τους είδαν. Κι αυτοί τους είδαν. Η Κάντυ γύρισε παρακλητικά τριγύρω. Το Φράγμα ήταν έρημο τέτοιαν ώρα. Οι στρατιώτες τράβηξαν τα πιστόλια, όπλισαν και τις σημάδευσαν. "Ακολουθήστε μας πριν κάνουμε κάτι που μετανοιώσουμε" είπε ο ένας με σταθερή φωνή. Η Κάντυ κοίταξε άλλον έναν γύρο. Είδε ένα τσιμεντένιο τραπεζάκι με ένα ανοιχτό συρταράκι γεμάτο χαρτιά. Η Κάντυ οπισθωχόρησε προσπαθώνας να το κάνει να φανεί ότι έγινε από τον τρόμο της. Η Άννυ την μιμήθικε (αλλά αυτή δεν υποκρινώταν). Οι στρατιώτες τις ακολούθησαν. Η Κάντυ άρπαξε το τραπέζι και τους το πέταξε. Χτύπησε τον έναν στην κοιλια και αυτός διπλώθηκε. Πυροβόλησε αντανακλαστικά και η σφαίρα τρύπησε τον τοίχο δύο δάκτυλα από τον κρόταφο της Άννυ. Η Άννυ τσήριξε. "ΤΡΕΧΑ" ούρλιαξε η Κάντυ και κώτσησε το τραπεζάκι, αυτό χτύπησε τα πόδια του άλλου στρατιώτη και αυτός έπεσε κάτω. Κι αυτός πυροβόλησε. Η σφαίρα χτύπησε το ταβάνι και ένα κομμάτι σοβά έπεσε και τους πλάκωσε. Οι δύο κοπέλες άρχισαν να τρέχουν. "Στο ασανσέρ" είπε η Άννυ μέσα στις βαριανάσες της. Βρόντηξαν τις πόρτες. "ΑΚΙΝΗΤΟΙ !!!" τους φώναξαν οι 2 στρατιώτες που ήταν μέσα στο ασανσέρ. Η Άννυ τράβηξε το κυνηγετικό μαχαίρι από την ζώνη του ενός, του το έωσε στον ώμο κι αυτός κατέρρευσε. Ο άλλος της άρπαξε τον καρπό και την έρηξε χάμω. Η Κάντυ του έχωσε μια γερή κλωτσιά στα #@%$ και κατέρρευσε κι αυτός. Η Κάντυ και η Άννυ έσυραν έξω από το ασανσέρ τους 2 λιπόθυμους άντρες και χώθηκαν μέσα. Οι πόρτες έκλεισαν και βρέθηκαν στον υποθαλάσσιο όροφο του φράγματος. Μόλις άνοιξαν τις πόρτες, 5 πιστόλια όπλισαν και σημάδεψαν τις μάπες τους. Ένας μπήκε μέσα. Η Άννυ πάτησε το κουμπί για τον απάνω όροφο. Μόλις οι πόρτες έκλεισαν τα όπλα πυροβόλησαν και οι σφαίραν τρύπησαν τις πόρτες μα σωριάστηκαν άχρηστες στο πάτωμα του ασανσέρ. Ο στρατιώτης άρπαξε την Άννυ και πήγε να της χώσει το πιστόλι στο στόμα, μα η Άννυ που είχε ακόμα το μαχαίρι το έβγαλε. Αυτός την πέταξε κάτω και αυτή του το βύθησε στην πατούσα. Το παπούτσι πλυμήρισε με αίμα. Ο στρατιώτης διπλώθηκε. Η Κάντυ τον έσπρωξε στο πλάι και αυτός σωριάστηκε λιπόθυμος. Πήραν το πιστόλι και το μαχαίρι και το πιστόλι του και οπλισμένες και οι δύο χύθηκαν στον διάδρομο τρέχωντας προς την Νεβάδα. Μόλις απομακρίνθηκαν 10 μέτρα, οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν και ξεχύλησαν οι 4 στρατιώτες από τον υποθαλάσσιο όροφο με τα πιστόλια ορθωμένα. "ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ !!!!!" τους φώναξε ένας...

(TO BE CONTINUE)

ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΝΕΒΑΔΑ

Η Κάντυ και η Άννυ σημάδεψαν με την σειρά τους τα κεφάλια τους. "Μην κάνεται τίποτα." είπε ο ένας ήρεμα "Η κατάσταση είναι 4 vs 2." είπε ένας άλλος". Τότε ο πρώτος που μίλησε είπε "Ακόμα κι αν νικήσετε 1-2,έχουμε αρκετή υπεροχή για να σας σκοτώσουμε.". "Έχουμε αρκετή υπεροχή για να σας σκοτώσουμε" επανέλαβαν χαζά οι άλλοι 3 σαν να πρόφεραν την πιο cool πρόταση στην πλάση. Η Κάντυ έκανε να πυροβολήσει μα, σβέλτος σαν το φως, κάποιος από τους 4 πυροβόλησε. Η σφαίρα πέτυχε την μια κοτσίδα της Κάντυ, το λαστιχάκι έσπασε και τα μαλλιά στον αριστερό της κρόταφο χύθηκαν κυματιστά στον ώμο της. "Να πάρει" είπε η Κάντυ και πυροβόλησε. Αυτός που σημάδεψε κόλλησε στον τοίχο να αποφύγει την σφαίρα, μα η Κάντυ, πιο έξυπνη από τον βλαμμένο στρατιώτη, σημάδεψε τον σπάγγο που κρατούσε έναν πίνακα πάνω από το κεφάλι του στρατιώτη. Δεν έκανε τίποτα παρά να τον ζαλίσει λίγο, μα τόσο ήθελαν η Κάντυ και η Άννυ για να χυθούν στον διάδρομο και να χωθούν πίσω από μια χάλκινη προτομή του Τζορτζ Ουάσινγκτον. Οι 4 στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν με μανία. Η χάλκινη προτομή γέμισε βαθουλώματα και το μαρμάρινο βάθρο τη ράγισε. Η Άννυ πυροβόλησε και ένας στρατιώτης έπεσε κάτω με το δεξί μπούτι να αιμοραγεί, κραυγάζωντας "ΓΙΑΑΑΡΡΡΡ !!!!". Μια ακόμη εχθρική σφαίρα και το βάθρο έσπασε στα δύο. Το κομμάτι με την χάλκινη προτομή γκρεμίστηκε, το μάρμαρο θρυματίστηκε και ο χαλκός τσαλακόθεικε σαν ασημόχαρτο. Η Κάντυ ψάρεψε ανάμεσα στα κομμάτια το μεταλλικό ταμπελάκι. Οι άκρες του ήταν πολύ κοφτερές. Το πέταξε με δύναμη και αυτό καρφώθηκε στον καρπό ενός άλλου. Μια πέρασε ξυστά από το πρόσωπο της Άννυ και της γρατζούνισε το μάγουλο. Αν και δεν ήταν σοβαρή πληγή, πάγωσε, άσπρισε σαν πανί και άρχισε να τρέμει λες και ψηνόταν στον πυρρετό. Η Κάντυ πυροβόλησε ξανά. Η σφαίρα πέτυχε ένα πιστόλι που ετοιμαζόταν να πυροβολήσει, και του τρύπησε την κάνη. Το πιστόλι εκπυρσοκρότησε και έσκασε στα χέρια του στρατιώτη. Τα ρούχα του πήραν φωτιά και τόσο αυτός όσο και οι σύντροφοι του άρχισαν να χτυπιώνται και να ουρλιάζουν. Η Κάντυ άρπαξε από το χέρι την Άννυ και άρχισαν να τρέχουν προς την έξοδο...

*********

Ο αρχηγός του μάζεψε στην είσοδο μαζί με τους που είχε αρχικά, όσους ήταν σε θέση να πολεμήσουν. Συνολικά από τους 15, μόνο οι 8 στέκονταν ακόμη όρθιοι, και λόγω της κατάστασης αυτοί οι 8 ετοιμόρροποι θα αντιμετόπιζαν την Κάντυ και την Άννυ. "Λοιπόν" τους είπε "Πριν δώσουμε την μεγαλύτερη μάχη της ζωής μας... ποιος θέλει να πάει τουαλέτα;". Μερικοί σήκωσαν το χέρι. "Θα έρθω μαζί σας" είπε ο αρχηγός και κίνησαν για μια φορητή WC που ήταν εκεί κοντά. Η Κάντυ και η Άννυ όρμηξαν έξω και είδαν τον στρατό. "ΑΑΑΑΑΑΑΑΧ !!!!" φώναξε η Άννυ μέσα στην άρρωστη σιωπή της. Ο πρώτος όρμηξε. Η Κάντυ του έχωσε μια γερή κλωτσιά στην κοιλιά και αυτός διπλώθηκε. Η Κάντυ του έχωσε και μια δεύτερη και έπεσε κάτω. Ο δεύτερος όρμησε. Αυτός ήταν ο υπαρχηγός της Αίρεσης. Ο αρχηγός τον έριχνε μόνο 10 εκατοστά. Χάιδεψε το παχύ μουστάκι του και τράβηξε το κυνηγετικό μαχαίρι του. Όρμηξε. Η Κάντυ τον πυροβόλησε στο γόνατο. Η σφαίρα βυθήστηκε μόνο ένα δάκτυλο μέσα στο γόνατο και έτρεξε πάρα πολύ λίγο αίμα. Γέλασε και έκανε να χτυπήσει την Κάντυ στο κεφάλι με το μαχαίρι. Η Κάντυ τον πυροβόλησε στον καρπό. Τώρα κάτι άρχισε να γίνεται. Τον πυροβόλησε στην ράχη της παλάμης. Τώρα κατάφερε να τον πονέσει πάρα πολύ. "ΑΑΑΑΑΑΡΡΡΓΚ !!!!" φώναξε εκείνος. Η Κάντυ τον χτύπησε με την γροθιά της στον αυχένα κι εκείνος έπεσε κάτω. Δυστυώς έπεσε πάνω στον προηγούμενο και ο προηγούμενος μουγκάνισε ξεψυχισμένα. Τώρα όλοι άρχισαν να πυροβολούν. Ο αρχηγός με τους άλλους που πήγαν τουαλέτα έφτασαν και όρμησαν κι αυτοί. Οι 4 από το Φράγμα Χούβερ βγήκαν κι αυτοί έξω. Η Κάντυ και η Άννυ είαν περικυκλωθεί. ΜΠΑΜΠ, ΠΣΙΟΥ, ΠΑΟΥ, ΠΟΥΦ, ΣΛΟΡΚ. Οι σφαίρες εκπυρσοκροτούσαν μανιασμένα. Το πιστόλι της Κάντυ άδειασε. Ένας στρατιώτης σκαρφάλωσε σε έναν ψηλό βράχο και την σημάδευσε. Η Κάντυ του πέταξε το άδειο πιστόλι και τον πέτυχε στην μούρη. Το κούτελο του καρουμπάλιασε, η μύτη του άνοιξε. Γκρεμίστηκε από τον βράχο και έσκασε κάτω με δύναμη. Ο βράχος δεν ήταν πιο ψηλός από 2 μέτρα, οπότε σίγουρα δεν σκοτώθηκε. Η Κάντυ και η Άννυ, όπως θα παρατηρίσατε, προσπαθούσαν να τους βγάζουν νοκ-άουτ μα χωρίς να τους σκοτώνουν. Και το πετύχαιναν. Όμως οι στρατιώτες γίνοναν όλο και περισσότεροι. Δεν ήταν καλά-καλά 20 στον αριθμό, μα στα μάτια της Κάντυ έμοιαζαν αμέτρητοι. "ΑΝΝΥ" φώναξε. "ΝΑΙ;" άκουσε την φωνή της Άννυ πνηγμένη λίγα μέτρα δίπλα της. "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ" φώναξε η Κάντυ με όλη της την δύναμη. "ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ"...

(TO BE CONTINUE)

ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ

Η Κάντυ πέταξε με μια σπρωξιά έναν μπουλούκο και αυτός έπεσε πάνω σε άλλους δύο, πέφτωντας καιοι 3 κάτω. Με ένα σάλτο βρέθηκε πλάι στην Άννυ. Η Άννυ δεν έδινε την μάχη δα και με το σθένος της Κάντυ. Μια ανόρεχτη μαχαιριάστα λαγώνια του ενός, μια κλωτσιά στο καλάμι ενός άλλου και μια πεντάλεπτη παύση. Ακόμα ήταν κατάχλωμη. Έδειχνε πως με το ζόρι μπορούσε να κρατάει το μαχαίρι. Η Κάντυ τότε το κατάλαβε: δεν υπήρχε έξοδος από την Νεβάδα. "Άννυ" της είπε "Πρέπει να γυρισουμε πισω στο φράγμα. Να περάσουμε στην Αριζόνα. Το κανό είναι ακόμα αγκυροβολημένο". Η Αννυ μουκάνισε για να δείξει πως την άκουσε και συμφωνει. Η Κάντυ μέτρησε με το βλέμμα τους στρατιώτες που τους χώριζαν από το φράγμα. Όπως το είχε υπολογίσει, ήταν μόνο οι μισοί. Χαμήλωσε το κεφάλι και όρμησε μπρος. Οκ, καμιά δεκαριά για πλάκα θα τους ξεγόφιασε 1.000%. Άρπαξε την Άννυ και όρμησαν μέσα στο Φράγμα Χούβερ. Οι στρατιώτες τις ακολούθησαν μανιασμένα πυροβολώντας, μα οι σφαίρες δεν τις πετύχαιναν. Προσπέρασαν την Καφετέρεια των Υδάτων και βρέθηκαν στην ταράτσα. "Να πάρει, κλειστείκαμε σαν τα ποντίκια στην φάκα" είπε η Άννυ που πάνω που είχε αρχήσει να ροδίζει, χαλκοπρασίνησε και έτρεξε στην κουπαστή να κάνει εμετό στο ποτάμι. Η Κάντυ έκανε μια γκριμάτσα αηδίας. Τότε να σου και η Αίρεση των Στραγγαλιστών. Ο αρχηγός μπήκε μπροστά "Βρε, βρε. Ιδού οι καρδερίνες στο κλουβί τους. Πριν σας πυροβολήσει ταυτόχρονα όλη η Αίρεση, θα σας δώσω την πολυτέλεια να μετρήσω ως το 3". Η Κάντυ τότε είδε τα δύο αγάλματα: ήταν δύο γιγάντιοι άγγελοι από σίδερο. Όλο τους το σώμα είε το χρώμα της σκουριάς, με εξαίρεση τα δάκτυλα των ποδιών. Γιατί πιστεύανε πως αν τα έτρηβες ήταν γούρι. "1". Η Κάντυ έτρεξε σκοντάφτωντας δίπλα στην Άννυ -που έστεκε δίπλα στα αγάλματα- και έτριψε ένα δάκτυλο. Τότε θυμήθηκε... "2". Οι στρατιώτες όρθωσαν τα πιστόλια καιόλα σημάδευαν τα κεφάλια τους. Η Κάντυ τράβηξε ενστικτωδώς απο το σακίδιο της εκείνο το μεταλλικό κουτί με τις τιράντες και τον διακόπτη ON/OFF. Το στραβοφόρεσε και πίεσε τον διακόπτη ON. Η Άννυ είδε το στόμα του αρχηγού να ανοίγει για τρίτη φορά. Το "3" ακούστηκε εκκοφαντικό μέσα στο κεφάλι τους. Η Κάντυ άκουσε ανύμπορη τις σκανδάλες να πατιούνται και τις σφαίρες να εκτοξεύονται. Πολύ θα ήθελε να πει πως εκείνο το δευτερόλεπτο κατάλαβε το νόημα της ζωής, γέλασε κατάμουτρα στον θάνατο κ.λ.π. μα το μόνο που σκεφτόταν ήταν "ΑΑΑΑΑΑΑ !!!!". Και τότε ακούστηκε ένα διαπεραστικό ΜΠΑΑΑΑΜ. Έκλεισε τα μάτια και ένοιωσε το χέρι της Άννυ να τυλίγεται γύρω από το δικό της.Δεν ένοιωθε το έδαφος κάτω από τα πόδια της. "Πάει, πέθανα" μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της. Όμως όταν άνοιξε τα μάτια είδε το άκρως αντίθετο. Το κουτί ήταν ρουκέτες. Η Άννυ κρεμόταν από το χέρι της. Οι σφαίρες χτύπησαν άκακα τα πόδια των σιδερένιων άγγελων. Η Κάντυ κοίταξε το κατακόκκινο πρόσωπο του αρχηγού. "ΤΑ ΛΕΜΕ !!!" του φώναξε περιπαικτηκά η Κάντυ και του κούνησε την παλάμη...

(TO BE CONTINUE)

ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ-ΟΛΑ ΚΑΛΑ*

Σύντομα η Αίρεση των Στραγγαλιστών έμοιαζε με στρατιά απο μερμύγκια. Τότε η Κάντυ έκανε ένα γρήγορο τσεκ-απ. Βεβαιώθηκε πως η Άννυ, αν και μισολιπόθυμη, είχε γατζωθεί γερά. Μα για σιγουριά πέρασε το χέρι της Άννυ μέσα από τη ζώνη της σαλοπέτας της Κάντυ. Έπειτα είχε όλοτον χρόνο να χωνέψει τα όσα έγιναν. Εκείνη την περίοδο ήταν ζήτημα αν υπήρχαν 2-3 ζευγάρια ρουκέτες στα μυστηκά κέντρα της κυβέρνησης. Της έπεφτε πολύ μόνο να δει ενα, μα να πετάξει με ένα;;; "Ουαου" ψέλλισε η Κάντυ. Πήγαιναν με τον άνεμο, που ευτυχώς ήταν Πουνέντες, οπότε πήγαιναν ολοταχώς για Σαν Φρανσίσκο. Η ώρα περνούσε και περνούσε, και σιγά-σιγά ο πρώτος ενθουσιασμός εξανεμίστηκε. Έπειτα από ένα μισάωρο έφτασαν στα σύνορα Νεβάδα-Καλιφόρνια. Πέρασαν από τις χιονισμένες βουνοκορφές των Βραχώδων Ορέων. Η Κάντυ κλώτσησελίγο χιόνι και γέλασε βρωντερά. Δυστηχώς ξεσήκωσε χιονοστιβάδα. "Ουπς" είπε όταν είδε πως ένα χωριό δεν απείχε πολύ "Ω, καλά. Φαντάζομαι πως θα έχουν ασφάλεια ζωής". Σε 3 τέταρτα φάνηκε στο βάθος του οριζοντα πρώτα το όρος Ταμαλπαϊς, μετά η γέφυρα της Χρυσής Πύλης και τέλος όλο το Σαν Φρανσίσκο αιωρούνταν κάτω από τα πόδια της Κάντυ. Η Κάντυ άρχισε ξανά να χαζογελάει. Είχε τραβήξει τα πάνδινα για να φτάσει και είχε φτάσει με επυτυχία στο μέρος που την περίμενε ο Τέρρυ !!! Τώρα επειδή έχουμε χάσει ορισμένα επεισόδια, να σας τα πω: Όταν η Ελίζα έμαθε ότι η Κάντυ και η Άννυ είχαν διασχίσει την έρημο, είχαν περάσει το Μαύρο Φαράγγι σε ένα κανό κ.λ.π. κ.λ.π. είπε "Ε, αφού σ' αρέσει τόσο το Σαν Φρανσίσκο, Κάντις, να ξέρεις πως η θέα του από το Αλ Κατράζ είναι υπέροχη αυ΄την την εποχή". Έτσι έβαλλε να κυκλοφορεί ότι ο Τέρενς Γ. Γκράντζεστερ, μετά την περιοδεία του στην Ευρώπη, αναπαυόταν κρυφά από τα φώτα της δημοσιότητας στην σουίτα που στην πραγματικότιτα έμενε η Ελίζα και η κα Ράνγκαν. Επίσης εστειλε έναν υπηρέτη να πάει σε όλες τις κακοφημες γειτονιές, στέκια μαχαιροβγάλτων και λοιπών εγκληματιών και είπε πως όποιος της φερει την Κάντυ Γουάιτ Άντριου ζωντανή ή νεκρή, θα πάρει 10.000 $. Είχε αφισοκολλήσει και την μούρη της να την αναγνωρίσουν και με ψευδόνημο. Η Κάντυ τότε αναρωτήθηκε πρώτη φορά... "πως κατεβαίνει αυτό το πράγμα;;;". Ο μόνος πιθανός τρόπος ήταν να πατήσει το OFF. Όμως τότε θα γκρεμιζόταν από 100.000 πόδια και θα έσκαγε στο έδαφος σαν ντομάτα. "Να γιατί δεν τα χρησιμοποιούνε, γιατί δεν γίνεται να κατεβεί κανείς και να επιβιώσει". Όμως η Κάντυ ήθελε να επιβιώσει."Θα έχω περισσότερες πιθανότητες να πέσω στην θάλασσα" σκέφτηκε. Περήμενε. Περάσανε πάνω από την προβλήτα. Πολλοί ρακένδιτοι άστεγοι με τα τενεκεδένια κύπελα κάνανε ουρά για το συσσείτιο. Πέρασαν και την τελευταία προκυμαία. "Ας ελπίσουμε πως δεν έχει καρχαρίες" μουρμούρισε η Κάντυ. Πάτησε με χέρι τρεμάμενο το OFF κι έπειτα έπεσε με τόση δύναμη που νόμιζε πως το πρόσωπο της θα ξεφλούδιζε. "ΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ !!!!!" ούρλιαξε και ένοιωσε την γλώσσα της σαν παγωτό που λοιώνει. Τα κύματα πάφλαζαν με δύναμη και η πράσινη θάλασσα γέμιζε κάτασπρους αφρούς. Η Κάντυ είδε τον εαυτό της μωρό στην κούνια. Έπειτα έγεινε 30 χρονών, έπειτα γέρασε και τέλος είδε έναν τάφο. Συγκρουστικε με το νερό. Ένοιωσε όπως θα ένοιωθαν σε 20 χρόνια από τότε οι κάτοικοι της Χιρσίμα και του Ναγκασάκι. Κάθε πόρος του σώματος της πήρε φωτιά. Ένοιωσε τα μάτια της να υποχωρούν στις κόγχες και να μπήγονται στον εγκέφαλο. Τα αυτιά της βούιζαν και... τέλος-πάντων καταλάβατε. Παρ' όλο που η Κάντυ ήταν σίγουρη ότι δεν είχε λιποθυμήσει, δεν θυμόταν τίποτα. Το μόνο που θυμόταν ήταν πως λίγη ώρα μετά, η θάλασσα ξέβρασε αυτήν και την Άννυ στην παραλία της Χρυσής Πύλης.

(TO BE CONTINUE)

ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ, Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Αφού πέρασε κάνα μισάωρο και η Κάντυ ένοιωσε τους μύες της να μιρμυγκιάζουν, σηκώθεικε. Μόλις σηκώθηκε στα πόδια της, ένοιωσε το κεφάλι της να βαραίνει και έναν κόμπο να ανεβαίνει στον λαιμό της. Τρέκλισε ως τη θάλασσα κι έκανε εμετό. Έπειτα είπε "Άννυ; Ζ... ζεις;''. ''Όχι, πνίγηκα !" είπε η Άννυ και σηκώθεικε "Που είμαστε; Στην Χώρα των Κανίβαλων; Στην Ατλαντίδα; Στην Ωγυγία μήπως;;;". "Κοντά έπεσες, στο Σαν Φρανσίσκο" εφύσηξε η Κάντυ. "Κοίτα να δεις, εγώ περίμενα ότι θα ήμασταν το λιγότερο στην Μάλτα" είπε η Άννυ "Μα τώρα φτάσαμε στο Σαν Φρανσίσκο". "Όντως !!!" είπε η Κάντυ σηνειδητοποιόντας το. Ένοιωθε τα πόδια της να τρεμουλιάζουν σαν ζελές, ήθελε να τρέξει να βρει τον Τέρρυ. Όμως που ήταν ο Τέρρυ; Το μόνο που έγραφε το τηλεφράφημα ήταν Τσακήσου κι έλα στο Σαν Φρανσίσκο, δηλαδή δεν ήταν καν σίγουρο πως ήταν από τον Τέρρυ. Δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τα γράμματα γιατί ήταν από γραφομηχανή. "Που πάμε;" ρώτησε τελικά η Κάντυ. Η Άννυ ετοιμάστηκε να φύγει, μα τότε τα μάτια της γούρλωσαν τόσο που σχεδόν ξεχείλησαν από τις κόγχες τους. "Ξε-ξέρω" τραύλισε, κομπιάζωντας και προσπαθώντας να το προφέρει σωστά. Ποτέ στην ζωή της δεν είχε πει αυτήν την λέξη. Ούτε καν για να πει μάθημα. "ΞΕΡΩ" είπε πιο δυνατά. "Πο ρε Άννυ, παράτα με, προσπαθώ να σκεφτώ... Για μισό λεπτό... είπες... ξέρω;" είπε η Κάντυ και την κοίταξε λες και η Άννυ είπε πως είναι από τον Άρη. "Νομίζω" είπε η Άννυ. Δεν ήξερε αν έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει καλά-καλά. Ένοιωσε στην άκρη της γλώσσας της το σάλιο να γείνεται μέλι. Έγινε πιο κόκκινη από ότι είναι νορμάλ να γίνει ένας άνθρωπος, όμως δεν έδειχνε να ντρέπεται "Ναι !!! Το είπα !!!". Το βλέμμα της γαλήνεψε. Κοίταξε μπροστά της λες κι έβλεπε χιλιόμετρα μακριά. Στο πρόσωπο της ζωγραφίστηκε ένα ευλαβικό, σαχλό χαμόγελο. "Αααχ" είπε. Όχι ταραγμένα, μα απαλά και μελωδικά. Τα αυτιά της κουδούνισαν και σωριάστηκε στην άμμο. "Έπρεπε να το περιμένω" είπε η Κάντυ. Γονάτισε, ψάρεψε ένα μπουκάλι από την αμμουδιά και το γέμισε νερό μουρμουρίζωντας "Η γλώσσα της Άννυ δεν πλάστηκε για να αρθρώσει αυτήν την λέξη". Άδειασε το μπουκάλι στην μούρη της Άννυ και αυτή, χωρίς το χαμόγελο να φύγει, πετάρισε τα βλέφαρα. "Λοιπόν; Για πες τι κάνουμε;" είπε η Κάντυ. "Οι Μπράιτονς έχουν μια βίλα εδώ. Αν πάμε κατά μήκος της παραλίας θα την βρούμε !!!" είπε η Άννυ. Σηκώθεικε και έδειξε νότια "Από εκεί" είπε. Ξεκίνησαν να περπατάνε στην παραλία. Κατά την δύση έφτασαν μπροστά σε μια μεγάλη βίλα, σαν παλάτι, που έγραφε πάνω απ' το κατώφλι "ΜΠΡΑΪΤΟΝΣ". "Εδώ είμαστε" είπε αδιάφορα η Άννυ και βρόντησε το ρόπτρο στην δρύινη πόρτα -τι πόρτα, σωστή πύλη-. Ένας οικονόμος άνοιξε "Παρακαλώ;". "Γεια σου, Τζέιμς. Είμαι η Άννυ Μπράιτον και αυτή η Κάντυ Γουάι Άντριου" είπε η Άννυ. "Πιο πολύ με ζητιανοπούλες δείχνετε, μις" είπε ο οικονόμος. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και πολύ εμφανίσημες μετά από πολύωρη μάχη με αιρετικούς δολοφόνους και παραλίγο πνιγμό. "Αποδείξτε το" είπε κάπως επιτακτικά ο οικονόμος. Η Άννυ έγυρε αδιάφορα στο αυτί του και του ψιθύρισε 5-6 προτάσεις. Ο οικονόμος κούνησε το κεφάλι "ΔΙΣ ΑΝΝΥ !!! ΔΙΣ ΚΑΝΤΙΣ !!!" φώναξε έκπληκτος ο οικονόμος "Για το όνομα Του Μεγαλοδύναμου !!! Περάστε μέσα !!!". Τις τράβηξε μέσα. Χτυπώντας τα χέρια του φώναξε "ΓΡΗΓΟΡΑ, ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΡΟΥΧΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ, ΕΤΟΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΣΤΡΩΣΤΕ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕΜΙΑ !!! ΒΑΛΤΕ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ Ο,ΤΙ ΚΑΛΟ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ !!!!". Ένα μπουλούκι με μια ντουζίνα καμαριέρες έφτασαν. Κόπηκαν στα 2 και η κάθε εξάδα πήρε από μια κοπέλα. Τις έλουσαν να φύγει το αλάτι, τις έντυσαν στα χρυσά και ο οικονόμος Τζέιμς έτρεξε στην κουζίνα και διέταξε να ετοιμαστει το καλύτερο τραπέζι που ετοιμάστηκε. Κανά δύωρο αργότερα και οι 2 τους ήταν έτοιμες και κατέβηκαν να φάνε. Η Κάντυ τις τελευταίες μέρες έτρωγε κάκτους και τρωκτικά τις ερήμου. Φανταστήτε της έκπληξη της όταν βρέθηκε αντίκρι σε μια τραπεζάρα ασφυκτικά γεμάτη. Δεν είπε καλά-καλά την προσευχή της -που δεν την αμελούσε ούτε όταν έτρωγε τρωκτικά και κάκτους-. Έχωσε την μούρη της σε μια γαβάθα ρώσσικη σαλάτα και την άδειασε σε λιγότερο από ένα λεπτό. Η Άννυ καταβρόχθησε έναν φασιανό γεμιστό με κουκουνάρια. Σε μισή ώρα όλα είχαν φαγωθεί: οι σαλάτες, τα αλαντικά, τα κρέατα, οι σούπες, τα ζυμαρικά. Τώρα ήρθαν τα γλυκά: παστέλι μανιάτικο, κέικ, σοκολατίνες βενετσιάνικες, βάφλες με σιρόπι από τη Γαλλία. Σε άλλο ένα μισάωρο τα κατέβασαν κι αυτά και τράβηξαν ο καθένας για το κρεβάτι του...

(TO BE CONTINUE)

Ο,ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΔΕΝ ΞΕΓΡΑΦΕΙ

Το Σαν Φρανσίσκο είναι υπέροχο την νύχτα. Όπως και η Νέα Υόρκη, δεν κοιμάται ποτέ. Η Κάντυ ήθελε να τραβήξει φωτογραφία την θέα από το μπαλκόνι της και να την κάνει κάρτα. Χαιρετίσματα από το Φρίσκο. Είμαι ζωντανή. Μου λείπεις. Εκείνο το βράδυ ήταν πολύ ανήσυχο. Στριφογύριζε μέσα στο κρεβάτι της και μουρμούραγε "Τέρρυ, Τέρρυ". Γύριζε και κλωτσούσε. Τα σκεπάσματα, όταν έπεσαν, ήταν ολόιδια με ένα κοινό πατσαβούρι. "Βζζζζζζζζ" ένα δυσάρεστο και ενοχλητικό ζουούνισμα ακούστηκε και από το παράθυρο μπήκε ένα κουνούπι. Πετάρισε γύρω-γύρω από την Κάντυ και κάθησε στο κεφάλι της. Η Κάντυ το έδειωξε με το χέρι της χωρίς να ξυπνήσει. Το κουνούπι έσκισε τον αέρα και κάθησε πάνω στο χαλί, στην μέση του δωματίου. Με ένα υπόκοφο και μακρόσυρτο ζλοοορκ, το κουνούπι σηκώθεικε στα 2 του πόδια, μεγάλωσε και πήρε ανθρώπινες διαστάσεις. Η προβοσκίδα του έγινε μύτη. Τα λεπτά και τριχωειδής καλαμένια πόδια του, γέμισαν σάρκα και έβγαλαν πατούσες στα άκρα. Οι διαφανείς φτερούγες του γέμισαν άσπρα πούπουλα. Μπροστά στην κοιμόμενη Κάντυ στεκόταν τώρα ένας ξερακιανός νέος γύρω στα 20, με ξανθό μαλλί που πέταγε σε ζωηρές μπούκλες, ένα τόξο και μια φαρέτρα με βέλη που έμοιζαν σαν από φωτιά και γαλανά μάτια. Συνωφρίωσε την γαμψή και ελαφρά ανασηκωμένη μύτη του και είπε "Αααααααχ, δεν πάει άλλο !!! Οκ, ο Άντονυ με έπρηξε να σε προστατεύω. Εντάξει, σαϊτεψα εσένα και τον νεαρό Γκράντζε-πως-τον-λένε για να ξεπεράσεις τον Άντονυ. Σαφώς πήρα διάφορες μορφές για να σε καθοδηγήσω και φυσικά το κάνω ακόμα*". Άρχισε να βηματίζει νευρικά και να λέει "Μα αυτός ο τύπος μόνο μπελάδες σου φέρνει. Έτσι και πάθεις το παραμικρό, ο Άντονυ θα μου το κοπανάει μέχρι την Δευτέρα Παρουσία !!! Ουφ, νομίζω πως είναι ώρα να ερωτευτείς κάποιον ποιο ασφαλή". Γονάτισε μπροστά της. Ψαχούλεψε ο σώμα τοης μέχρι που βρήκε την ακρη ενός βέλους σαν αυτά στην φαρέτρα του καρφωμένο στην κοιλιά της. Δεν την είχε βλάψει -άμεσα, τουλάχιστον- ποτέ. Ο Έρωτας θυμήθηκε τοτε που της το έρηξε. Εκείνη η νύχτα με την ομίχλη απάνω σε εκείνο το υπερωκιάνιο. Δεν έβλεπε καλά και παραλίγο να σαϊτέψει εκείνο το ποντίκι. Άρπαξε την φουντωτή του άκρη και την τράβηξε απαλά και γρήγορα. Ούτε αίμα έτρεξε, ούτε φάνηκε κάποια πληγή. σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έσπασε στο γόνατο του το βέλος και αυτό αποσυντέθηκε. "Καλύτερα τώρα... επ, τι στο;". Η Κάντυ ακόμα μουρμούραγε "Τέρρυ, Τέρρυ". 'Παναγία μου, τέτοιον έρωτα δεν τον έχω ξανά-δει ποτέ" μουρμούρισε ο Έρωτας. Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους "Ας είναι. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει" είπε και με ένα ακόμη ζλοοορκ έγινε ξανά κουνούπι και πέταξε έξω από το παράθυρο...

(TO BE CONTINUE)

ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

Το άλλο πρωί η Κάντυ το έφαγε να αναρωτιέται τι ήταν αυτή η φωνή που μουρμούραγε ενώ αυτή κοιμόταν. Επίσης άκουγε ένα κουνούπι όλη νύχτα, μα δεν είχε ούτε ένα τσίμπημα. Στο τέλος το μόνο που κατάφερε ήταν να θυμηθεί τον Τέρρυ και να βουρκώσει. Έτσι αποφάσισε να πάει στην βιβλιοθήκη της βίλας να διαβάσει κάτι να ξεχαστεί. Η βιβλιοθήκη του οίκου των Μπράιτονς ήταν μεγάλη σαν τον Άντριου. Έρηξε μια αράδα βιβλία στις αγκάλες της και κάθησε στο γραφείο που ήταν στημένο για μελέτη. Άρχισε λοιπόν να διαβάζει με ενδιαφέρον. Αργότερα συνηδειτοποίησε πως αυτά που διάβαζε ήταν ο Έμπορας της Βενετίας, ο Κυμβελίνος και το Ημέρωμα της Στρίγγλας. Όταν τελείωσε και το τελευταίο ανακάλυψε ένα συρτάρι στο γραφείο. Μέσα είχε ένα μπλοκ με χαρτί που έγραφε απάνω POST PAPER, πένες, κοντυλοφόρους και μελάνη και άμμο στα δοχεία τους. "Νομίζω πως οφείλω μερικές εξηγήσεις σε πολλούς" σκέφτηκε. Εκοψε ένα φύλλο κι έγραψε Προς Άρτσιμπαλτ Κρόμγουελ και Άλμπερτ Ουϊλιαμ Άντριου, από Κάντις Γουάιτ Άντριου. Παιδιά, ελπίζω η Άννυ να σας εξήγεισε τον λόγο που φύγαμε. Ο Τέρρυ μου έστειλε ένα τηλεγράφιμα που μου έλεγε να έρθω στον Σαν Φρανσίσκο. Έτσι υπάκουσα. Η Άννυ ήρθε με την θέληση της. Πήραμε το τρένο και φτάσαμε επιτυχώς στο Σαν Φρανσίσκο. Είναι υπέροχη πόλη εδώ, η γέφυρα της Χρυσής Πύλης λάμπει πανέμορφα τα βράδια και το όρος Ταμαλπαϊς είναι κι αυτό μαγευτικό. Τώρα ξέρω γιατί λένε ο Σαν Φρανσίσκο "Η Πόλη του Φωτός". Υπόσχομαι πως θα γυρίσουμε με το πρώτο τρένο μόλις βρούμε τον Τέρρυ. Υ.Γ. Μην ζηλέψει κανείς σας, μα αν βρω όντως τον Τέρρυ, ενδέχεται να γυρίσει μόνον η Άννυ. Η Κάντυ δεν ήθελε να μάθουν ο Άρτσυ και ο Άλμπερτ τα όσα τραβήξανε μέχρι να φτάσουν στο Σαν Φρανσίσκο. Δίπλωσε το γράμμα, το έχωσε σε έναν φάκελο, ξαναέγραψε την διεύθηνση αποστολέα και τέλος το σφράγισε με την σφραγίδα των Μπράιτονς. "Αμ, ας κάνω και λίγη φιγούρα. Από την άλλη κιόλας η επίσημη σφραγίδα των Μπράιτονς θα τους πείσει πως όντως είναι εντάξει και κατοικούν στην βίλα των Μπράιτονς, και όχι πως η Κάντυ το είπε στα ψέματα για να τους ηρεμήσει. Αφ' ότου τελείωσε την ετυμασία, τακτοποίησε την γραφική ύλη στο συρτάρι, πήρε το γράμμα και βγήκε στον διάδρομο. "Ταχυδρόμησε αυτό, παρακαλώ !" είπε στην πρώτη υπηρέτρια που είδε μπροστά της. Έπειτα γύρισε στο δωμάτιο της. Εκεί την περίμενε μια αλλόκοτη υποδοχή. Μόλις διάβηκε το κατώφλι, μια μυρωδιά χτύπησε τα ρουθούνια της. Μια πάρα πολύ γνωστή μυρωδιά. Βούρκωσε πάλι και ψυθίρησε "Άντονυ;". Μύριζε όπως ο Άντονυ. Και τότε το είδε: στο κρεβάτι της ήταν ένα πουκάμισο του Άντονυ, με ένα σημείωμα. Το σημείωμα έλεγε: Κάποτε πήγα βόλτα με τον Άντονυ κι άρχισε να βρέχει. Μου το έδωσε για να μην βραχώ και δεν το πήρε πίσω μετά. Έτσι το άφησα στην ντουλάπα του δωματίου μου σε αυτήν την βίλα και ξεχάστηκε εκεί για 9 χρόνια. Σήμερα το βρήκα, όλως τυχαία. Άννυ. Η Κάντυ ένοιωσε ένα χαμόγελο στα χείλη της. Η μέρα πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. "Σίγουρα θα βρω τον Τέρρυ" είπε πια γεμάτη ελπίδα...

(TO BE CONTINUE)

ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΙ ΤΟΥ ΜΠΑΞΕ

Μόλις ένοιωσε έτοιμη η Κάντυ, αποφάσισε να αναζητήσει τον Τέρρυ. Με τόσα κουτσομπολιά που είχε κυκλοφορήσει η Ελίζα, δεν ήταν δύσκολο. Το έμαθε από τις υπηρέτριες. Όμως δεν έμαθε ότι η Ελίζα είχε επικηρύξει το κεφάλι της, γιατί πολύ απλά μερικές κατινοκαμαριέρες δεν το ήξεραν. Το ήξεραν μόνο οι σκληροτράχυδες νταήδες, οι οποίοι είχν αποστηθήσει την φάτσα της Κάντυ και είχαν ακονήσει τόσο πολύ τους σουγιάδες τους που μπορούσαν να κόψουν πέρα για πέρα μια τρίχα, πόσο μάλλον τον λαιμό της Κάντυ. Ξεκίνησε λοιπόν για το ξενοδοχείο της 22ης Οδού. Εκεί λέει έμενε ο Τέρρυ, μα οι 2 γορίλες φρουροί δεν άφηναν κανένας να διαβεί το κατώφλι. Όμως η Κάντυ είχε παλέψει με 15 αιρετικούς στραγγαλιστές και (παραλίγο) να νικήσει. 2 γοριλάκια θα της έφραζαν τον δρόμο. Η ώρα περνούσε και η Κάντυ ελυσόταν στα στενά σοκάκια καθώς έμπαινε πιο βαθειά στην πόλη του Σαν Φρανσίσκο. Το κέντρο αυτό, αυτής της πόλης ήταν -και είναι- από τα πιο κακόφημα. Στο τέλος κοράκιασε. Τότε είδε μια παμπ. Ήταν παμβρώμικη και η πόρτα ήταν λες και είχε λαξευτεί με όπλο. Πάνω από το κατώφλι κοιμάτιζε μια ταμπέλα που έγραφε Ο ΜΠΑΞΕΣ. Μια συμμορία την είχε κάνει στόχο για να εξφενδονίζουν τα μαχαίρια τους. "Τι να πετύχω;" είπε ο ένας. "Τον μίσχο !!!" φώναξαν οι άλλοι. Αυτός σημάδεψε. Εκσφενδόνισε και zιιιιιιιιιπ το μαχαίρι καρφώθηκε στον μίσχο ενός κακοζωγραφισμένου γαρύφαλου στην πινακίδα. Οι άλλοι χειροκρότησαν. Η Κάντυ δείλιασε για λίγο μα μετά είπε "Ένα ποτήρι νερό θα πιω και μετά δρόμο !!!". Έτσι μπήκε και παρείγγιλε το νερό. Κάθησε στον παγκο και άρχισε να το κατεβάζει γρήγορα. Τότε το είδε... δίπλα της ήταν μια αφίσα με μια φωτογραφία της και από κάτω "Κάντυ Γουάιτ Άντριου, 2.000$ για το κεφάλι της" και από κάτω η διεύθηνση του ξενοδοχείου. Τα μάτια της γούρλωσαν. Το κεφάλι της έγυρε σαν γαζέλας στον πάγκο. Φαίνεται ότι ο μπαρ-μαν το είδε κι αυτός. Η Κάντυ ίσα που πρόλαβε να τραβήξει το κεφάλι της πριν ένας μπαλτάς καρφωθεί στο σημείο που πριν ήταν το κεφάλι της. Η ομάδα με τους μαχαιροσκοπευτές μπήκε μέσα. Είδαν αμέσως την αφίσα και την Κάντυ. Μια ομοβροντεία μαχαίρια σφύριξαν στον αερα. Η Κάντυ άρπαξε ένα πιάτο και το έφερε μπρος από το πρόσωπο της. Από τα πολλά τακ-τακ και το τράνταγμα του πιάτου κατάλαβε πως είχε μαντέψει σωστά; όλα είχαν στόχο το πρόσωπο της. Ξεκόλλησε ένα μαχαίρι και εκσφενδόνισε το πιάτο. Αυτό χτύπησε με δύναμη στην κοιλιά του ενός. Όλοι οι άλλοι έχωσαν ταυτόχρονα τα χέρια στις ζώνες τους για να εφοδιαστούν καινούγια μαχαίρια και άλλη μια ομοβρωντία σφύριξε στον αέρα. Η Κάντυ έπεσε κάτω και όλα τα μαχαίρια καρφώθηκαν στον τοίχο, μα ένα πέτυχε την ράχη του χεριού του μπαρ-μαν και αυτός λιποθύμησε. Η Κάντυ πέταξε το δικό της μαχαίρι και αυτό καρφώθηκε στον μηρό ενός και βγήκε αχνιστό από την άλλη. Μόλις κι αυτός σωριάστηκε χάμω, η Κάντυ πήδησε από πάνω του. Κλώτσησε στην ράχη έναν άλλο και αυτή έκανε τόξο καθώς ο μαχαιρούλης έπεφτε κάτω. Με κλωτσιές, μπουνιές, νύχια και δόντια η Κάντυ προχωρούσε. Κι αυτοί ήταν περίπου ισάρυθμοι με την Αίρεση των Στραγγαλιστών. Μια ακόμη ομοβροντεία μαχαίρια σφύρηξε και η Κάντυ έπεσε κάτω να τα αποφύγει. Άρπαξε ένα που είχε καρφωθεί στο πλακάκι και είχε ανοίξοι ρωγμή στο μάρμαρο. Δεν ήταν σαν αυτά που πέταγαν οι μαχαιρούλιδες. Είχε κυρτή λεπίδα, η λβή ήταν επενδυμένη με καρφιά και ο προφυλακτήρας είχε στις 2 άκρες από ένα κρύσταλο στο τέρμα. Το τράβηξε και το βύθησε στο πρώτο πόδι που είδε μπροστά της. Πετσόκοψε άλλο ένα. Σαν διπλωματούχος νοσοκόμα ήξερε ποιο σημείο έπρεπε να κόψει για να τους βγάλει εκτός μάχης χωρίς να τους σκοτώσει. Σε λίγο ο κλοιός έσπασε. Σηκώθεικε όρθια και άρχισε να τρέχει. Τα βήματα κοπανούσαν το δάπεδο πίσω της. Το μαχαίρι κροτάλιζε περασμένο στην ζώνη της. Έστριβε και έστριβε και έστριβε μέχρι που τ βήμτα σταμάτησαν. Τότε είχε χρόνο να σκεφτεί πως ένα ανατολίτικο μαχαίρι είχε ραγίσει μάρμαρο;;;;

(TO BE CONTINUE)

ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΚΑΝΤΥ

Δεν της πήρε πολύ ακόμη να φτάσει στο ξενοδοχείο της 22ας Οδού. Ήταν μεγαλόπρεπο κι επιβλητικό. "Μοιάζει με το "Πλάζα" μόνο που είναι στο Σαν Φρανσίσκο, όχι στην Νέα Υόρκη !!!" είπε έκθαμβη η Κάντυ κι άρχισε να προχωράει σβέλτα προς τα εκεί. Το κυρτό ανατολίτικο μαχαίρι που ράγισε μάρμαρο κουδούνιζε ακίνδυνα στην ζώνη της Κάντυ. "Το μόνο που με χωρίζει πια από τον Τέρρυ είναι οι 2 γορίλες !!!!" είπε ανυπόμονα. Τώρα δεν βάδιζε, παρά έτρεχε... Ο Άντονυ, ο Στήαρ και ο Έρωτας κάθονταν και κοίταζαν τα νερά της λίμνης όπου καθρεπτιζόταν η Κάντυ που έτρεχε προς το ξενοδοχείο. Ο Άντονυ χαμογέλασε "Στήαρ, έχεις κάνει πάνω από 100 εφευρέσεις μα ο Καντυκόλουθος είναι η αγαπημένη μου !!!". "Χαχα, και η μόνη που δεν εξεράγει !!!" γέλασε ο Στήαρ. "Έρωτα, πραγματικά, η ιδέα σου να δώσεις στην Κάντυ το μαχαίρι ήταν πανέξυπνη !!!" παρατήρησε ο Άντονυ. "Ω, ναι ! Να που η συλλογή με υπερφυσικά μαχαίρια του Ντάσταν αποδείχθηκε χρήσιμη !!!" γέλασε ο Έρωτας "Τώρα με συγχωρείτε, μα νομίζω πως μόλις η Κάντυ μπει στο δωμάτιο της Ελίζας θα χρειαστεί να επέμβω !". Χαιρέτησε στρατιωτικά και με ένα ζλοοοορκ μεταμορφώθηκε σε αράχνη. "Έστειλα τον Λεβάντε να δει τι κάνει ο Τέρρυ μιας και είναι στον δρόμο του. Τα λέμε, παιδιά !" είπε και πήδηξε μέσα στα νερά που καθρέπτιζαν την Κάντυ... Η Κάντυ έφτασε επιτέλους λαχανιασμένη στην πύλη του ξενοδοχείου. Μια αράχνη στάθηκε δίπλα της. Η Κάντυ πέρασε την πόρτα και πήγε στην ρεσεψιόν. "Συγγνώμη, μπορείτε να μου πείτε σε ποιο δωμάτιο μένει ο κύριος Τέρενς Γ. Γκράντζεστερ;" ρώτησε. "Απόρρητο" είπε ξερά η ρεσεψιονίστ. "Μα είμαι η Κάντυ Γουάιτ Άντριου !!!" αναφώνησε εκνευρισμένη η Κάντυ. "Α, τότε αλλάζει !!! Δωμάτιο 222" είπε η ρεσεψιονίστ. Η Ελίζα την είχε δασκαλέψει και πληρώσει για αυτήν την περίπτωση. "Ευχαριστώ" ειπε η Κάντυ και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά. Οι γορίλες μόλις της είδαν, έφραξαν την πόρτα με τα σώματα τους. "Ω, σοβαρά τώρα παιδιά ! Είμαι η Κάντυ Γουάιτ Άντριου !" τους είπε. "Μρρρμμμ" είπαν οι 2 γορίλες αδιάφορα. "Ε, δεν παίζω !!! Αφού έπιασε με τη ρεσεψιονίστ..." είπε η Κάντυ. Τότε μια ιδέα άστραψε στο νου της. "Καλά, τα λέμε !" είπε και έστριψε στον διάδρομο. Δεν φαινόταν στους γορίλες γιατί ήταν στην άλλη γωνία του εξωτερικού του ίδιου δωματίου. Τράβηξε το μαχαίρι της και το κάρφωσε στον τούβλινο, ασβεστωμένο τοίχο με ηχομώνοση. Αυτό τον διαπέρασε εύκολα με ένα σιγανό κρακ. Ένα σύννεφο σκόνης σηκώθεικε. Η Κάντυ έστριψε το μαχαίρι και ο τοίχος ράγισε. Η ρωγμή μεγάλωσε και σε λίγο ένα μικρο κομμάτια κατέρευσε δημιουργώντας μια τρύπα. "Καλή μου τύχη" μουρμούρισε και βούτηξε μέσα. Στριμώχτηκε λίγο "Αχ, έχω πάρει κιλά !!!" αναφώνησε σιγανά. Όταν πέρασε στην άλλη πλευρά του τοίχου, βρέθηκε σε ένα μικρό μπάνιο. Παραπάτησε και παραλίγο να πατήσει μιαν αράχνη. "Τέρρυ !!!" φώναξε και βγήκε στον διάδρομο. Γουουουουουουςςς, ένα λάσο τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό της. "Τι στο...;" φώναξε και γύρισε. Μπροστά της έστεκε η Ελίζα. "Ας είναι καλά η ρεσεψιονίστ, με ειδοποίησε αμέσως" είπε χαιρέκακα. "Δηλαδή;;;" φώναξε η Κάντυ. "Δηλαδή... χαχα !!! Δηλαδή δεν υπάρχει Τέρρυ στο Σαν Φρανσίσκο !!! Εγώ έγραψα το τηλεγράφιμα, εγώ πλήρωσα τους στραγγαλιστές, εγώ επικύρηξα το κεφάλι σου !!!" βρωντοφώναξε η Ελίζα. Η κυρία Ράνγκαν κρέμασε το λάσο από ένα τσιγκέλι στο ταβάνι. Έδωσε την άκρη στην Ελίζα. Σήκωσε την Κάντυ που κοπανιόταν, την έβαλε πάνω σε ένα σκαμνί και της έδεσε τα χέρια πισθάγκωνα. Η Ελίζα έσφιξε την άκρη του σκοινιού και η κυριά Ράνγκαν γονάτισε κι έπιασε τα πόδια του σκαμνιού, έτοιμη να το τραβήξει. "Με το 3, Κάντυ" είπε η Ελίζα "Θα είσαι παρελθόν !!!"...

(TO BE CONTINUE)

ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Το μυαλό της Κάντυ τριβέλιζε και προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να αποφύγει την αγχόνη. Τι θα απογίνονταν η Άννυ, ο Άρτσυ, ο Άλμπερτ και ο Τέρρυ; Δεν θα μάθαιναν ποτέ τι απέγινε. "Ώρα να γίνω το μικρό καλό κοριτσάκι" σκέφτηκε. "Ελίζα !!!" φώναξε "Πριν τραβήξεις το σκοινί και με παρασύρεις στον χαμό και στην λίθη, μπορώ να σε ρωτήσω γιατί;". Η Ελίζα γούρλωσε τα μάτια. "Γιατί;" σκέφτηκε "Πολύ καλό ερώτημα...". Η Ελίζα από την πρώτη στιγμή μισούσε την Κάντυ. Λαχταρούσε την στιγμή που θα την σκότωνε. Τώρα η Κάντυ ήταν ενοποιών στην αγχόνη της Ελίζας. Με μια κίνηση η Κάντυ θα ήταν νεκρή. Ο σκοπός της Ελίζας από πάντα ήταν να κάνει αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει. Αλλά γιατί ήθελε να το κάνει; Η Ελίζα για πρώτη φορά έπειτα από 10 χρόνια πως, χωρίς λόγο και αιτία ήθελε να σκοτώσει έναν άνθρωπο που δεν είχε φταίξει σε τίποτα. Είχε σκοτώσει τον Νηλ, όμως. Μα όχι, δεν τον σκότωσε παρά ο βράχος ξεκόλλησε και χτύπησε τον Νηλ στην δηλητηριασμένη περιοχή του καρπού του. Και στο κάτω-κάτω ο Νηλ πήγε να την σκοτώσει και η Κάντυ αμύνθηκε. Όμως εκείνη μαχαίρωσε τον Νηλ στον καρπό. Μα το έκανε για να μην την σκοτώσει πρώτος ο Νηλ, και δεν είχε ιδέα πως το μαχαίρι είχε δηλητήριο. Η Κάντυ ήταν... αθώα. Η Ελίζα κατάλαβε τι μεγάλος νταής είχε γίνει. Κορόιδευε ένα μικρό κοριτσάκι επειδή ήταν ορφανό, το κατηγόρησε για κλοπή και παραλίγο να την πάνε στο Μεξικό να δουλεύει σκλάβα στα χωράφια. Έγινε η αιτία να ακυρωθεί η μόνη ευκαιρία της ζωής της. Της είχε δοθεί η δυνατότητα να πάει σε ένα καλό σχολείο και η Ελίζα την παγίδεψε. Η Κάντυ χώρισε με τον Τέρρυ, τον έρωτα της ζωής της. Δεν φτάνει που την κατηγόρησε για τον θάνατο του Άντονυ μα την εμπόδισε να προχωρήσει στην ζωή της. Ούτε να μορφωθεί την άφησε, ούτε να ερωτευτεί ούτε και να δουλέψει στην δουλειά που ήθελε. "Θα σκότωνα έναν άνθρωπο που δεν είχε φταίξει σε τίποτα" είπε η Ελίζα. Το κεφάλι της πονούσε. Τα μάτια της κόντευαν να ξεχειλίσουν από τις κόγχες τους. Η Κάντυ κοιτούσε την Ελίζα με δάκρυα στα μάγουλα της. Είχε αρχίσει να σκέφτεται πως αυτή η ερώτηση δεν ήταν η σωστή, πως είχε χάσει την τελευταία ευκαιρία να φύγει. Η Ελίζα πήρε το μαχαίρι της Κάντυ από το πάτωμα. Η Κάντυ έκλεισε τα μάτια και περίμενε να το ακούσει να μπήγεται στο κορμί της. Ένα χρακ ακούστηκε. Η Κάντυ κατάλαβε ότι πέθανε. Μα δεν πονούσε. Άνοιξε τα μάτια και είδε. Η Ελίζα είχε κόψει την θηλιά και έκλαιγε με λυγμούς. "Ελίζα..." ψέλλισε η Κάντυ. "Φύγε" είπε η λίζα μέσα στους λυγμούς της. Η Κάντυ δείλιασε, μα κατέβηκε από το σκαμνί. "Φύγε" επανέλαβε η Ελίζα "Δεν θα σε ξανά-ενοχλήσω". Η Κάντυ γούρλωσε τα μάτια. "Τι θα κάνεις;" ρώτησε η Κάντυ. "Θα πάω να ζήσω στο Μανχάταν... Απαρνούμαι την οικογένεια Ράνγκαν και τον οίκο των Άντριου... δεν θέλω να ξανά-δω άνθρωπο στην ζωή μου". Η Κάντυ έκλεισε το στόμα της που έχασκε. "Εύχομαι αυτό να σε κάνει ευτυχισμένη, Ελίζα... αντίο" είπε και βγήκε από την χαραμάδα. Η κυρία Ράνγκαν γούρλωσε τα μάτια. "ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ;;; ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ;;; ΦΥΓΕ, ΖΩΟ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ !!!". Η Ελίζα σήκωσε ξανά το μαχαίρι. "Αρνούμαι το όνομα των Ράνγκαν και τον οίκο των Άντριου" επανέλαβε και με μια γοργή μαχαιριά έκοψε τον λαιμό της. Δεν ούρλιαξε, παρά βούλιαξε αργά στο πάτωμα. Η κυρία Ράνγκαν ούρλιαξε. Έπεσε κάτω και τα ρούχα της μούσκεψαν στο αίμα του παιδιού της. Γελούσε κι έκλαιγε μαζί. Είχε τρελαθεί. Έτσι όπως κυλιώταν στο αίμα, το μαχαίρι που είχε πέσει πάλι στο πάτωμα, μπήχτηκε στο πλευρό της και με ένα δαιμονικό ουρλιαχτό, η ψυχή και ο Εωσφόρος βγήκαν από μέσα της... Όλοι οι Άντριου -και η Κάντυ- πέθαναν νομίζοντας πως η Ελίζα ζούσε απομονωμένη στο Μανχάταν...

(TO BE CONTINUE)