Το τέλος, βασισμένο στις "Μνήμες"

ΛΟΡΕΝ ΝΤΕ ΛΑ ΚΟΥΡ

Ο Άρτσυ έκανε άλλο ένα βήμα πίσω μα ο Άλμπερτ δεν έκανε βήμα μπροστά. "Παντρεύτηκες; Άλμπερτ, γιατί δεν..." ψέλισε. "Δεν σας ειδοποίησα; Μακράν ιστορία ! Στην Γαλλία δεν ήθελα να ανακαλύψουν ότι είμαι ο Ουϊλιαμ Άντριου κι έτσι χρησιμοποίησα για δεύτερη φορά το Άλμπερτ κι έπιασα δουλειά σε μια καφετέρια να ψήνω τους καφέδες. Στον ελεύθερο χρόνο μου λάδωνα Γερμανούς να μου πουν πληροφορίες για την Ελρόυ. Μια πληροφορία ο ένας, μια ο άλλος, κατάλαβα τι πέζει: το αίμα στο κρεβάτι και στον διάδρομο δεν ήταν της Ελρόυ, μα του Συνταγματάρχα Φριτς, που είχαν στείλει οι Γερμανοί να την δολοφονήσει γιατί δεν τους συνέφαιραν οι πλούσιοι Αμερικάνοι στις αντίπαλες χώρες. Όμως όταν ο Συνταγματάρχας την πλησίασε με το μαχαίρι ενώ κοιμόταν, αυτή ξύπνησε και τον είδε. Σηκώθεικε και τον κλώτσησε με δύναμη για να πέσει στο κρεβάτι, άρπαξε το μαχαίρι και τον τραυμάτισε σοβαρά. Όταν οι στρατιώτες που παρακολουθούσαν την σκηνή την σημάδεψαν, εκείνη απλούστατα του έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό και είπε "Ή και οι δύο μας ή κανένας, φρικιά !!!" χωρίς ίχνος φόβου. Έτσι έσυρε τον ανήμπορο άνθρωπο, πάντα με το μαχαίρι απειλητικά στον λαιμό του, έξω. Ανέβηκε στο αυτοκίνητο που ήρθαν και πήρε μαζί της και τον Συνταγματάρχα και το μαχαίρι καλού-κακού. Από την στιγμή που πάτησε το γκάζι κανείς δεν ξέρει τι απέγεινε !!!" Ο Άρτσυ δεν ήξερε τι να πει "Κουφό, ε;" είπε τελικά. "Για αυτό οι Γερμανοί δεν ήθελαν να πουν τίποτα: ντρεπόντουσαν που τον επίλεκτο Συνταχματάρχα τον έβαλε κάτω μια γριά !!!" είπε ο Άλμπερτ. Ο Άρτσυ γέλασε, μα μετά θυμήθηκε κάτι και είπε αυστηρά "Ποια παντρεύτικες; Που και πως;". Ο Άλμπερτ είχε παντρευτεί την νεαρή πλούσια Λορέν Ντε Λα Κουρ. "Είναι καλή, όμορφη, ευγενική και συμφέρει τρελά να συνχωνεύσω τις επειχηρίσεις μου με των γονιών της !" είπε ο Άλμπερτ τρίβωντας τα χέρια του "Πολύ κρύο έχει, ε;". Ο Άρτσυ κούνησε καταφατικά το κεφάλι "Ναι, πήγαινε να κοιμηθείς στον ξενώνα, Άλμπερτ ! Έχει στρωμένο ένα κρεβάτι, νομίζω !" είπε. "Δεν χρειάζεται !" είπε ο Άλμπερτ "Πάω στην Βίλα των Άντριου, με περιμένει η Κλαιρ ! Ελάτε όπωτε θέλετε να την γνωρίσετε, ε;" είπε ο Άλμπερτ και βγήκε έξω αφήνωντας σύξηλο τον Άρτσι στην μέση της σκάλας. Έξω τον περίμενε ένα άλογο, ο Άλμπερτ το καβαλίκευσε "Πάμε, Τσάρλυ !!!" του φώναξε. Το σύμπλεγμα ανθρώπου και αλόγου χύθηκε στον δρόμο και το άλογο έσπαγε με το ποδοβολητό του την νεκρική σιγή της νύχτας, καθώς απομακρίνονταν από την Βίλα των Κρόμγουελ.

(TO BE CONTINUE)

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ...

Η άμαξα έτρεχε δαιμονισμένα αναπηδώντας στους βράχους καθώς ανηφόριζε το κακοτράχαλο όρος. Ξοπίσω της άμαξας ακουγόταν η μηχανή ενός αυτοκινήτου, κραυγές στα γερμανικά και τουφεκιές. Την άμαξα οδηγούσε ένας/μία με μακριά μαύρα ράσα, μυτερή κουκούλα και ένα μαύρο ύφασμα να του καλύπτει το στόμα. Καμτσίκωνε με λύσσα το άλογο και του φώναζε "Έιιιι !!!! Έιιιιιι !!!!!!". Τι τρελό ράλι ήταν αυτό; Μα ήταν φυσιολογικό μια άμαξα να πάει τόσο γρήγορα; Η άμαξα μπήκε σε ένα φαράγγι. Λίγα χιλιοστά από τις ρόδες ήταν μια αχανής άβυσσος. Το αμάξι ακολούθησε αστραπιαία. Ένας βράχος ξεκόλησε από την κορφή και κατρακύλησε προς την άμαξα. "ΑΑΑΑΧΧΧ !!!!! ΚΥΡΙΑ ΠΟΝΥΥΥΥΥΥΥ !!!!!" ούρλιαξε ο κουκουλοφόρος καθώς ο βράχος κτύπαγε την άμξα, την διέλυε και την έριχνε στο κενό. Το αυτοκίνητο φρέναρε απότομα μπροστά στα συντρίμια του βράχου που είχαν μείνει στον στενό δρόμο και τον έφραζαν. Ο δρόμος ήταν πολύ στενός γιανα κάνει στροφή το όχημα, έτσι έφυγε αργά αργά με την όπισθεν. Όταν πια το αυτοκίνητο είχε απομακρυνθεί αρκετά, ένα σχισμένο μαύρο γάντι άρπαξε την προεξοχή του δρόμου. Σύρθηκε απάνω ο κουκουλοφόρος, μπαρουτοκαπνισμένος και με σχισμένα ρούχα. Έβγαλε το ύφασμα από το πρόσωπο του και αποκάλυψε ένα νεανικό, θυληκό προσωπάκι. Έβγαλε και την κουκούλα για να βγουν έξω οι ξανθές κοτσίδες. Η Κάντυ ευτηχώς δεν είχε ούτε μια αμυχή, παρά τα ρούχα της ήταν μυριοσχισμένα. Το χρηματοκιβώτιο, όμως, ήταν στην λαμαξα που είχε πέσει. "Ωχ, όχι !!!!" ούρλιαξε και άρχισε να τρέχει σαν δαιμονισμένη να βρει έναν τρόπο να κατέβει το φαράγγι και να πάρει το πολίτειμο χρηματοκιβώτιο. "Το κλειδί;" ψέλλισε σε μια στιγμή. Ψιλάφησε την τσέπη της. Ευτυχώς είχε ακόμα το κλειδί. Ένα μικρό, σκουριασμένο κλειδάκι που σε ένα παλιατζίδικο το πολύ να έβγαζε μισό ευρώ. Ο ήλιος έδυε και η Κάντυ πήρε την μεγάλη απόφαση. Χωρίς το περιεχόμενοτου χρηματοκιβώτιου δεν θα έχει νόημα η ζωή μου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κατέβω εκτός από το να... πηδήξω, σκέφτηκε απεγνωσμένα. Βαθειά εισπνοή, πήρε φόρα, έκανε το σταυρό της και έδωσε βουτιά στο χάσμα...

(TO BE CONTINUE)

ΤΕΡΡΥ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ...

Ο Τέρρυ έτρεχε σαν παλαβός προς το λιμάνι, ήξερε πως το πλοίο είχε φύγει εδώ και μήνες όμως... έτρεχε... απλά έτρεχε... "ΚΑΝΤΥΥΥΥ !!!!" ούρλιαζε απελπισμένα χωρίς να περιμένει ανταπόκριση. "Προς Θεού, άνθρωπε μου !!!" του φώναξε μια γριούλα κουνώντας απειλητικά τη μαγκούρα της "Αχ, αυτοί οι νέοι στις μέρες μας !!!". Περιττό να πω πως μόνο 2 λέξεις βρίσκονταν στο μυαλό του: "Κάντυ" και "Λιμάνι". Η Κάντυ θα είχε φτάσει πια στην Γαλλία... η Κάντυ στην Γαλλία... Αυτός που ήταν...; Στο Οχάιο... Η Κάντυ ήταν στην Γαλλία... Η Κάντυ ήταν έναν Ωκεανό μακριά του... Φρέναρε απότομα. Ήταν πια στο λιμάνι. Κανείς δεν τον κοιτούσε περίεργα. Όλοι θα πίστευαν πως είχε αργήσει για κάποιο πλοίο που έφευγε όπου να 'ναι κι έτρεχε για να το προλάβει. Δεν ήταν και σπάνιο φαινόμενο αυτό στα λιμάνια και στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Μες στην ρουτίνα ήταν και αυτό. Ο Τέρρυ ήτανμισότρελος κι αναμαλλιασμένος. Τα μάτια του γυάλιζαν τρομακτικά. Έτρεξε σε μια χοντρή κυρία και της είπε "Ξέρεις που ειίναι η Κάντυ;". "Όχι" απάντησε η χοντρή κυρία. "Στην Γαλλία, ανόητη !!!" της φώναξε ο Τέρρυ αφού της άστραψε ένα χαστούκι που στραβολαίμιασε κι ένα παιδάκι έβαλε τα κλάματα κι έφυγε τρέχωντας, η χοντρή κυρία το μιμύθηκε. Ο Τέρρυ τα 'χε παίξει για τα καλά. Άρπαξε έναν πρτοκαλί-λευκό κώνο και τον πέταξε στην θάλασσα με λύσσα και μανία, κι έκανε 5 γκέλ. Εντάξει, τώρα ο κόσμος τον κοίταγε έκπληκτος και είε κρυφτεί πίσω από έναν αστυνομικό επειδή κράταγε γκλομπ. Ο κόσμος του Τέρρυ είχε γίνει 1.000 κομμάτια όταν χώρισε με την Κάντυ μα τώρα ήταν 1000.000.000.000 κομμάτια. Ο Τέρρυ κάθησε κάτω σταυροπόδι και κοίταγε ανέκφραστα την θάλασσα για ώρα. Ο κόσμος σιγά-σιγά γύρισε στις δουλειές του. Που και που μουρμούριζε "Κάντυ" με σπασμένη φωνή. Η Κάντυ ήταν στην Γαλλία, στο κέντρο του κυκλώνα. Τινάχτηκε όρθιος και φώναξε "ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΝΤΥΥΥΥΥ !!!!!" καθώς ριχνόταν στην θάλασσα. 5 ναυαγοσώστες χρειάστηκαν για να τον τραβήξουν στην στεριά, τους 4 τους έστειλε στο νοσοκομείο...

(TO BE CONTINUE)

ΜΙΑ ΤΟΥΦΑ ΜΑΛΛΙΩΝ

Ένα χέρι αρπάχτηκε από το χείλος της προεξοχής του γκρεμού στην Γαλλία. Η Κάντυ τραβήχτηκε απάνω και έπεσε με το πλάι βαριαναστενάζωντας. Το στραπατσαρισμένο χρηματοκιβώτιο...; Ήταν δίπλα της. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι η Κάντυ να σηκωθεί όρθια. Το ράσο ήταν τόσο σχισμένο που το πήρε ο αέρας. Άρπαξε με τα μουτζουρωμένα της δάκτυλα το χρηματοκιβώτιο. Η πόρτα είχε σχοδόν ξεκολλήσει. Η Κάντυ την άνοιξε απαλά και προσεκτικά. Έχωσε το χέρι της μέσα και τράβηξε έξω... μια καστανόξανθη τούφα μαλλιών δεμένη με ένα ροζ κορδελάκι. Η Κάντυ πάντοτε την φύλαγε σαν τα μάτια της μα όταν ήρθε στην Γαλλία δεν το θεώρησε αρκετό και την έβαλλε σε αυτό το χρηματοκιβώτιο. Η Κάντυ την έτριψε τρυφερά στο μάγουλο της και βαριαναστέναξε. Δεν είχε βρει ούτε τον Άλμπερτ ούτε την Μεγάλη Θεία Ελρόυ. Ξαφνικά συνηδητοποίησε πως στην Αμερική βρίσκονταν πολύ πιο σημαντικά πράγματα. Ένοιωθε πως δεν είχε καν νόημα να ψάχνει τον Άλμπερτ, έπρεπε σίγουρα να γυρίσει στην Αμερική. Δεν ήξερε γιατί μα σίγουρα έπρεπε να πάει στην Αμερική. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: δεν είχε δεκάρα σταυρωτή. Μα έπρεπε να κάνει τα πάντα για να γυρίσει...

***********

Η Κάντυ μπήκε τρεχάτη στο λιμάνι. "Συγγνώμη;" ρώτησε τον λιμενάρχη "Πότε φεύγει το επόμενο πλοίο για την Αμερική;". Ο λιμενάρχης της χαμογέλασε "Εξαρτάται αν θέλετε να πάτε Νότια ή Βόρεια Αμερική... Να αυτό εδώ το πλοίο σε μια ώρα φεύγει για Νότια Αμερική. Αν θέλετε να πάτε Βόρεια θα πρέπει να περιμένετε περίπου έναν μήνα...". "Μου κάνει κι αυτό, ευχαριστώ !!!" είπε χαρούμενα η Κάντυ κι έτρεξε προς το πλοίο. Έψαξε για κάποια μεγάλη βαλίτσα και σύντομα βρήκε μια. Ο ιδικτήτης της τής είχε γυρισμένη την πλάτη. Γονάτισε, την άνοιξε σιγανά και πέταξε τα ρούχα που είχε στο πάτωμα. Χώθηκε μέσα κι έκλεισε το φερμουάρ αφήνωντας μια τρύπα για να αναπνέει. "Αμερική σου 'ρχομαί !!!" χαχάνισε όταν ο ιδιοκτήτης τράβηξε την βαλίτσα μέσα στο πλοίο ενώ η κόρνα ηχούσε. Η Κάντυ θα πήγαινε στην Αμερική...

************

Όταν ο ιδιοκτήτης της βαλίτσας κοιμήθηκε, η Κάντυ έβγαλε το μόνο πράγμα που είχε φέρει μαζί της εκτός από την καστανόξανθη τούφα. Ένα μπλοκ επιταγών. Η Κάντυ υπολόγισε πόσο περίπου θα κόστιζαν τα ρούχα που πέταξε και σημείωσε εκεί το ποσό. Άφησε την επιταγή στην βαλίτσα μαζί με ένα σύντομο απολογιτικό σημείωμα που έγραψε στο οπισθόφυλλο του μπλοκ. Άνοιξε την βαλίτσα και βγήκε έξω. Έτρεξε να βγει στο κατάστρωμα καταχαρούμενη...

(TO BE CONTINUE)

Η ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΛΟΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ

Ο σκηνοθέτης του θίασου του Στράντσφορντ αναγκάστηκε να στείλει τον σαλταρισμένο Τέρρυ πακέτο στην Νέα Υόρκη και να συνεχίσει την περιοδεία με αντικαταστάτη όσο τραβήξει. Ο Τέρρυ αρνήθεικε κατηγοριματικά να γυρίσει πίσω. Ο σκηνοθέτης, όμως, τον διέταξε και τον έχωσε στο πρώτο no-stop για την άλλη μεριά της Ακτής του Χρηματιστηρίου. Έδιωξε και την Κάρεν για να τον συνοδεύσει ως το σπίτι του. Αυτή (φυσικά) αρνήθηκε, μα εκείνος της είπε αφού τον γυρίσει στην Νέα Υόρκη, να τους συναντήσει στην Ιντιάνα. Αυτή δέχτηκε. Αφότου έφυγαν, ο σκηνοθέτης τηλεγράφησε στην κυρία Μάρλοου: "Κυρία Μάρλοου, ο Τέρρυ αδιαθέτησε και δεν μπορεί να συνεχίσει στην περιοδεία. Σας τον στέλνω με την ταχεία.". Η κυρία Μάρλοου δυσαρεστήθηκε, είχε από την μια την Σουζάννα να αργοπεθαίνει και ο θίασος της έστελνε τον Τέρρυ άρρωστο κι αυτό; Πόσα είχε να υπομείνει; Τελικά αποφάσισε να μην του ξασπάσει γιατί ήταν άρρωστος, παρά να τον φροντίσει και να ελπίζει να μην είναι κάτι σοβαρό. Πήγε να σιγυρίσει το δωμάτιο του. Ήταν ένα μικρό δωματιάκι, δεν ξεπερνούσε κελί φυλακής στο μέγεθος. Με έναν μικρό φεγγίτη χωρίς τζάμι μονάχα. στην μια γωνία ήταν ένα κρεβάτι και στην άλλη γωνιά ένα γραφείο. Η απόσταση από τα 2 έπιπλα δεν ήταν μεγάλη, αν ανασηκωνόσουν απο το κρεβάτι και άπλωνες το χέρι σου θα έφτανες μια χαρά το γραφείο. Την κυρία Μάρλοου της έπιασε ξαφνικά μια μεγάλη περιέργεια να δει τι είχε ο Τέρρυ. Το γραφείο είχε δύο συρταράκια. Άνοιξε το πρώτο, είχε μέσα ένα πακέτο χαρτομάντηλα, μερικές πένες, φάκελοι, γραμματόσημα και χαρτιά. Η κυρία Μάρλοου άνοιξε το δεύτερο συρταράκι. Μέσα είχε ένα γράμμα, ο γραφικός χαρακτήρας ήταν εμφανέστατα του Τέρρυ. Μα γιατί δεν το είχε στείλει; Η κυρία Μάρλοου δεν άντεξε τον πειρασμό, το άρπαξε και θρονιάστηκε στο κρεβάτι, ξεκίνησε να το διαβάζει μονορούφι: Τέρρενς Γκράντζεστερ προς Κάντις Γουάιτ Άντρειου. Αγαπητή Κάντυ, το ξέρω πως πάει τουλαχιστον ένας χρόνος που μας χώρισε η Σουζάννα. Αποφάσισα πως πρέπει να ξέρεις... η Σουζάννα δεν είναι πολύ καλά στην ψυχολογία της τώρα τελευταία. Έχει αρχίσει να τρελαίνεται, λέει, γιατί δεν την θέλω και μένω από καθήκον. Κάντυ, έχει τρελαθεί, δεν θα το καταλάβει αν φύγω. Μα έτσι και αλλιώς ο γιατρός λέει πως η τρέλα της επιρεάζει άσχημα τη καρδιά της και δεν θα ζήσει παραπάνω από ένα χρόνο στην καλύτερη περίπτωση... Κάντυ, μπορώ πλέον να έρθω στο Σικάγο και να παντρευτούμε επιτέλους... Κάντυ, περιμένω απάντηση... . Η κυρία Μάρλοου έκλεισε ερμητικά το στόμα της προσπαθώντας να μην ουρλιάξει από την κακία της. Ο Τέρρυ σκόπευε να γυρίσει σε εκείνη την Κάντυ... ήθελε να το σκίσει μα συγκρατήθεικε, το έβαλε πίσω στο συρτάρι, το έκλεισε και βγήκε έξω από το δωμάτιο. Σκόπευε να βρίσει τονΤέρρυ μόλις έρθει, μα όταν έφτασε, η κατάσταση του ήταν τέτοια που τον λυπήθηκε και αποφάσισε να μην τον κρατήσει πια με το ζόρι. Την επομένη της άφιξης του Τέρρυ, σκάλισε πάλι τα συρτάρια. Το γράμμα έλειπε, όπως κι ένας φάκελος κι ένα γραμματόσημο. Η κυρία Μάρλοου έκλεισε βιαστικά το συρτάρι και ξανά-βγηκε από το δωμάτιο φουριόζα. Έτρεξε στην κουζίνα να ρίξει λίγο νερό στην μούρη της. Πόσο είχε μετανοιώσει για την χθεσινή της απόφαση...

(TO BE CONTINUE)

ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Η κυρία Μάρλοου βαριανάσανε. Τα χείλη της έτρεμαν τόσο που δεν μπορούσε να αρθρώσει ουτε λέξη. Η κόρη της έλιωνε σαν λάστιχο στα χέρια της και αυτός που έφταιγε για αυτό ήθελε να την παρατήσει σαν να μην έτρεχε τιποτα. "Τέρρυ" φώναξε έξαλλη "Για 'σενα η κόρη μου έχασε το πόδι της και τώρα χάνει και την ζωή της. Θα πληρώσεις...". Ο Τέρρυ μπήκε στην κουζίνα, έδειχνε πολύ καλύτερα "Με φωνάξατε;" ρώτησε. Η κυρία Μάρλοου δεν γύρισε να τον κοιτάξει, κατευθήνθηκε προς τον πάγκο της κουζίνας. Ο Τέρρυ την είδε να ανοίγει το συρτάρι και να βγάζει ένα χασαπομάχαιρο. "Τέρρυ" του φώναξε "Θα πληρώσεις !!!". Ο Τέρρυ έκανε ένα βήμα πίσω τρομαγμένος. "Θα φωνάξω την αστυνομία..." ψέλισε. Το χασαπομάχαιρο σφύριξε στον αέρα, πέρασε ξυστά από δίπλα του και καρφώθηκε στον τοίχο. Η κυρία Μάρλοου άρχισε να ουρλιάζει και έτρεξε να τον στραγγαλίσει. Ο Τέρρυ βγήκε φουριόζος από το σπίτι και βρόντηξε την πόρτα πίσω του. Άρχισε να κατηφορίζει την σκάλα, πίσω του η πόρτα άνοιξε. Βγήκε στον δρόμο και πήδηξε μέσα σε μια άμαξα "ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ !!!" ούρλιαξε. Η άμαξα ξεκήνισε όταν η κυρία Μάρλοου έβγαινε κι αυτή έξω. Ο Τέρρυ μέτρησε τα λεφτά στην τσέπη του, έφταναν για ένα εισητήριο, θα το έσκαγε και θα πήγαινε... στο Σικάγο. Η Κάντυ ήταν στην Γαλλία μα θα πήγαινε στο Σικάγο. Πήδησε από την άμαξα και έτρεξε στον σταθμό χωρίς καν να πληρώσει τον αμαξά. Το λαρύγγι του ήταν στεγνό, άλλαξε πορεία μέσα στον σταθμό και μπήκε στο καφέ. Ήταν έρημο, μόνο ένας τύπος καθόταν σε μια γωνιά και διάβαζε εφημερίδα. Ο Τέρρυ κάθησε στο απέναντι τραπέζι. Η σερβιτόρα τον πλησείασε "Τι θα πάρετε;". "Λίγο καφέ, ότι σας βρήσκεται..." είπε ο Τέρρυ. Μόλις ο άγνωστος άκουσε την φωνή του αναπήδησε, η εφημερίδα γλύστρισε από τα χέρια του και φάνηκε το πρόσωπο του. "Τέρρυ;" αναφώνησε και σηκώθεικε όρθιος για να τον δει καλύτερα. "Άρτσυ;" είπε ο Τέρρυ εξήσου έκπληκτος "Άρτσυ Κρόμγουελ; Χρόνια και ζαμάνια ρε !!!". Έσφηξαν τα χέρια. Κάθησαν μαζί. "Τι κάνεις στην Νέα Υόρκη;" τον ρώτησε ο Τέρρυ. "Ο Άλμπερτ έλειπε στην Γαλλία και με άφησε υπεύθηνο. Όσο έλειπε η Κάντυ έφυγε χωρίς να πει κουβέντα και λόγω δουλειάς δεν μπόρεσα να την ψάξω. Τώρα ο Άλμπερτ γύρισε και σύμφωνα με την Ελίζα η Κάντυ είναι στο Οχάιο. Πήγαινα για εκεί όταν το τρένο αναγκάστηκε να κάνει στάση για ανεφοδιασμό" είπιε μια γουλιά καφέ "Εσύ τι κάνεις στον σταθμό; Θα πας κάπου;". "Η μάνα της Σουζάννας θέλει να με σκοτώσει στην κυριολεξία. Αποφάσησα πως όσο μένω τόσο βλάπτω αυτήν και την κόρη της και πως το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να την κοπανήσ για το Σικάγο." αποκρήθηκε ο Τέρρυ ανακατεύοντας τον δικό του καφέ. Ξαφνικά τα μάτια του γούρλωσαν "Είπες πως πας να βεις την Κάντυ στο Οχάιο;". "Ακριβώς !" είπε ο Άρτσυ. "Δεν είναι στο Οχάιο" ειπε ο Τέρρυ "Δεν ξέρω γιατί μα έφυγε για την Γαλλία !". Ο Άρτσυ γούρλωσε κι αυτός τα μάτια του "Είναι στην Γαλλία, είπες;" ψέλισε. Κανείς τους δεν ήξερε πως η Κάντυ αυτή τη στιγμή αγκυροβολούσε στην Αργεντινή...

(TO BE CONTINUE)

ARGENTINA ANDENTURES

Η Κάντυ κατέβηκε από το πλοίο καταχαρούμενη που πάτησε την πατρική της γη... καλ΄, δεν ήταν δα και Σικάγο το Santa Crus μα από το τίποτα... Η Κάντυ θυμήθηκε τότε που διέσχησε όλη την Αγγλία και είχε φτάσει στο λιμάνι. Όμως τώρα δεν ήταν Αγγλία, παρά μια ολόκληρη Ήπειρος !!! Η Κάντυ έκατσε σε ένα παγκάκι και έβαλε κάτω τα λεφτά να τα μετρήσει. "Αποκλείεται να πάω με τα πόδια. Πρέπει να πάρω μεταφορικό μέσο... Χμμμ, δεν φτάνουν για τρένο ή για αυτοκίνητο, φτάνουν να πάρω μια άμαξα ως το Chubut. Απο εκεί και πέρα θα δω τι θα κάνω. Δεν με πιέζει κανένας. Είτε φτάσω στο Σικάγο την άλλη βδομάδα είτε σε 2 χρόνια δεν υπάρχει πρόβλημα. Όντως, έκανε οτοστόπ σε μια άμαξα και ξεκήνισε το ταξίδι. Στην αρχή η Κάντυ ήταν σειωπειλή μα μόλις άρχισαν να βγαίνουν απ' την πόλη άρχισαν να μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Όταν ο αμαξάς άκουσε το πρόβλημα της είπε: "Άκου τι μπορώ να κάνω, θα σε αφήσω λίγο πιο μακριά από ότι μου είπες για να γλυτώσεις λεφτά και θα σε στείλω σε έναν γνωστό μου στην πόλη του Chubut να νοικιάσεις ένα γαϊδούρι. Με αυτό θα διασχίσεις την Αργεντινή". Η Κάντυ στην αρχή χάρηκε μα μετά είπε "Μα πως γίνεται να διασχίσω όλη την Αργεντινή με ένα γαϊδούρι;;; Αυτό η διαδρομή θα πάρει 5 μήνες !!!". Ο αμαξάς έμεινε σιωπηλός για λίγη ώρα, τελικά είπε "Αν θέλεις να πας με τα πόδια, βέβαια, τότε...". "Όχι, όχι, όχι, καλό είναι το γαϊδούρι !!!" ξεφώνησε έντρομη η Κάντυ. Είχε αρχήσει να μετανιώνει πικρά που δεν περίμενε μια βδομάδα παραπάνω για να πάει κατευθείαν στην Βόρεια Αμερική. Και ας πούμε πως τα κάτόρθωνε να διασχίσει την Αργεντινή σε 5 μήνες, δεν θα είχε διασχίσει καν την μισή Νότια Αμερική. Η Καντυ βαριαναστέναξε, το είχε καταλάβει πλέον για τα καλά: την ανυπομονησία της θα την πλήρωνε πολύ-πολύ-πολύ ακριβά...

**************

Χρησιμοποιόντας το όνομα του Χοσέ Γκουρίτο, του αμαξά, ο Χούλιο Ριγκίτο της έδωσε το μόνο γαϊδούρι που είχε την παραμικρή πιθανότητα να καταφέρει να αντέξει τόσο ποδαρόδρομο. "Συγγνώμη, μα αφού το νοικιάζω το γαϊδούρι, πως θα σας το στείλω πίσω;" τον ρώτησε η Κάντυ. "Όλοι οι αμαξάδες της χώρας με ξέρουν, δώστε το σε κάποιον και θα μου το επιτρέψει σίγουρα." της είπε ο κος Χούλιο και της έδωσε ένα σακί με τα απαραίτητα για τον δρόμο, άγιος άνθρωπος. Η Κάντυ ξεκήνισε, λοιπόν, την νέα της περιπέτεια. Έπρεπε να διασχίσει όλη την Αργεντινή με ένα γαϊδούρι. Αυτή η διαδρομή θα της έπαιρνε 5 μήνες στην καλήτερη περίπτωση. Μετά έπρεπε να βρει τρόπο να διασχίσει την υπόλοιπη Νότια Αμερική και... αφού έμπαινε στην Βόρεια, δεν έπρεπε να την διασχίσει και αυτήν;;; Η Κάντυ πονοκεφάλιασε στην ιδέα. Μόλις ο ήλιος έδυσε σταμάτησε για να περάσει την νύχτα σε ένα αλσάκι. Έδεσε το γαϊδούρι σε ένα δέντρο και άναψε φωτιά. Έπειτα άνοιξε τον σάκο: τρόφημα για αρκετές εβδομάδες, μερικά παγούρια νερό, ένας πολιτικός και ένας γεωφυσικός χάρτης της Αργεντινής μαζί με ένα μολύβι και έναν διαβήτη, μα και μια πυξίδα. Η Κάντυ χαμογέλασε, τι καλός άνθρωπος !!! Η Κάντυ αφού έβαλε νερό και φαϊ στο γαϊδούρι, έκατσε να φάει και να πιεί και η ίδια. Αφού τελείωσε το λιτό δείπνο της, σκάλισε λίγο την φωτιά μέχρι να νυστάξει. Ξεσαμάροσε το γαϊδούρι και έστρωσε στο χώμα το σαμάρι για κρεβάτι. Ξάπλωσε και κοιμήθηκε ελπίζωντας να τα καταφέρει. Μια κουβέντα ήτανε να φύγει για Γαλλία, όλα φαίνονταν τόσο εύκολα τότε: θα πήγαινε Γαλλία, θα έβρισκε τον Άλμπερτ και την Ελρόυ και θα γυρνούσανε οι 3 τους χοροπηδώντας αγκαζέ ως την Αμερική. Πόσο έξω είχε πέσει...

TO ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η Κάντυ ξύπνησε γύρω στις 10.00 π.μ. Η φωτιά είχε σβήσει. Η Κάντυ χωρίς δεύτερη κουβέντα σηκώθεικε, δίπλωσε το σαμάρι και το έδεσε στην ράχη του γαϊδάρου. Έβαλε στον σάκο και το παγούρι και ξεκήνισε. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, ο ήλιος έκαιγε πολύ ακόμα και στο μικρό αλσάκι, μα ακόμη περισσότερο όταν η Κάντυ βγήκε από αυτό. Αν ήθελε να φτάσει στην Βόρεια Αμερική, έπρεπε να πάει όλο ευθεία προς τα βόρεια. "5 μήνες" μουρμούρισε η Κάντυ "Σε 5 μήνες θα βγω από την Αργεντινή, οι υπόλοιπες χώρες ήταν μικρότερες. Η Κάντυ έβγαλε τον πολιτικό χάρτη, σε 2 μέρες περίπου θα έφτανε στο Rio Negro... μια κουβέντα είναι οι 2 μέρες. Τσέκαρε καλύτερα με τον διαβήτη. Αν έβγαινε από την πορεία της όλο αριστερά, αύριο θα ήταν σε ένα μικρό χωριουδάκι, 50 σπίτια. Η Κάντυ ένοιωθε σαν λιαστή ντομάτα. Τόσος δρόμος δεν σήκωνε στάσεις για ψίλου πήδημα. Καλά-καλά δεν είχε κλείσει βδομάδα που είχε ξεκηνίσει και σκεφτόταν να κάνει στάση. Η Κάντυ τελικά πήρε την αποφασή της: όλο ευθεία ως το Rio Negro, εκεί θα γεμήσει τα παγούρια, θα ανανεώσει τις προμήθειες και θα συνεχίσει. Η Κάντυ έσφιξε τις γροθιές "Όσο περνά απ' το χέριμου θα πάω όλο ευθεία. Θα σταματάω μόνο για να κοιμηθώ τα βράδια..." είχε να διασχίσει μισή Ήπειρο, δεν μπορούσε να πάει με το πάσο της. Η Κάντυ τράβηξε με όλη της την δύναμη το χαλινάρι και το γαϊδούρι άρχισε να τρέχει σαν δαιμονισμένο "ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑ !!!!!" ούρλιαξε "ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΤΕΡΡΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ !!!!!". Η Κάντυ ένοιωθε πως έπρεπε να γυρίσει σύντομα στο Σικάγο... δεν μπορούσε να ξεχωρίσει όμως τις σκέψεις της από τον καλπασμό του γαϊδάρου. Όλο ευθεία... όλο ευθεία... κλοπ-κλοπ... όλο ευθεία... όλο ευθεία... κλοπ-κλοπ... Η Κάντυ δεν καταλάβαινε πόσο γρήγορα κυλούσε η ώρα. Όταν ξανάκοίταξε γύρω της ο ήλιος έδυε. Ήταν άλλη μια μέρα πιο κοντά σε όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα. Η Κάντυ σταμάτησε νωρίς εκείνη την ημέρα. Σταμάτησε στις εκβολές ενός ποταμού. Έκανε τα γνωστά (έδεσε το γαϊδούρι, το ξεσαμάρωσε, έκανε το σαμάρι κρεβάτι, έβαλε στο γαϊδούρι να φάει κι έφαγε και η ίδια) και βάλθηκε να σκαλίζει την φωτιά μέχρι να νυστάξει. Ξαφνικά της ήρθε μια ιδέα. Έτρεξε κι άνοιξε την βαλίτσα της και έβγαλε ένα φύλλο χαρτί και μια πένα. "Αγαπητοί Άρτσυ και Άννυ (και Άλμπερτ αν έχεις γυρίσει), είμαι καλά. Συγγνώμη που σας άφησα σύξηλους. Αρχικά σκέφτηκα να πάω ως την Νέα Υόρκη καινα έχω γυρίσει σε μια εβδομάδα το πολύ. Έμαθα όμως πως ο Τέρρυ ήταν στο Οχάιο, πήγα λοιπόν στο Οχάιο. Δεν τα κατάφερα να τον βρω και έφυγα για την Γαλλία να βρω τον Άλμπερτ και την Μεγάλη Θεία Ελρόυ. Όταν κατάλαβα το λάθος μου επειχήρισα να γυρίσω, μα βρέθηκα στο νοτιότερο άκρο της Αργεντινής. Τώρα διασχίζω την Νότια Αμερική καβάλα σε ένα γαϊδούρι. Παρακαλώ, κάντε ό,τι μπορείτε όποτε μπορείτε. Στείλτε ένα αυτοκίνητο να με πάρει, σας ικετεύω. Κάντυ Η Κάντυ ένοιωσε τις ελπίδες τις να αναπτερώνονται. Όμως ξαφνικά θυμήθηκε πως δεν είχε δεκάρα τσακιστή. Το δίπλωσε και το έβαλε στην βαλίτσα της. Να το βλέπει και να παίρνει ψευτό-ελπίδες και κουράγιο να συνεχίζει. "Αύριο θα φτάσω στο Rio Negro, μα τι νόημα έχει, αφού δεν θα κάτσω παραπάνω από λίγες ώρες; Καληνύχτα, Κάντυ..." η Κάντυ ξάπλωσε πάνω στο άβολο σαμάρι κι έκλεισε τα μάτια να κοιμηθεί, μα αντί αυτού έκλαιγε...

(TO BE CONTINUE)

Η ΑΡΚΟΥΔΟΦΩΛΙΑ

Πρωί-πρωί η Κάντυ ξύπνησε, σαμάρωσε το γαϊδούρι, εβαλε το παγούρι στον σάκο και ξεκήνισε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η Κάντυ αφού άφησε πίσω της το ποταμάκι έρηξε μια ματιά στον χάρτη "Αν τρέχω όλη μέρα, το βράδυ θα φτάσω στο Rio Negro..." μονολόγησε. Σπιρούνισε το γαϊδούρι και άρχισαν ξανά να τρέχουν. Η Κάντυ κρατούσε σφικτά τα χαλινάρια και είχε σκύψει πάνω από το γαϊδούρι. Πρώτη φορά η Κάντυ αδιαφορούσε παντελώς για το πόσο κούραζε το ζωντανό... απλά το σπιρούνιζε κάθε λίγα δεύτερα. Τα λαγώνια του γαϊδουριού είχαν ματώσει μα η Κάντυ ούτε που νοιαζόταν να δει πως τα πόδια της ήταν βουτηγμένα στο αίμα. "RIO NEGROOOOOOO !!!!!!!!" ούρλιαζε η Κάντυ. Μετά το Rio Negro ήταν το La Pampa... η Κάντυ έβγαλε τον διαβήτη και το μολύβι κι έκανε την ράχη του γαϊδουριού τραπέζι. 1 εβδομάδα πορεία. Η Κάντυ αναστέναξε... 5 μήνες είναι, Κάντυ, 5 μήνες είναι θα περάσουν και πριν το καταλάβεις θα είσαι πίσω στο Σικάγο. Αχ, πόσο ανυπομονώ να λιώσω στο κρεβάτι μου και να φάω ως άνθρωπος... Να πω 2 κουβέντες σε έναν άνθρωπο. Η Κάντυ είδε πως το γαϊδούρι ήταν χάλια, δεν μπορούσε να τρέξει άλλο. Μα άμα ήθελε να φτάσειστο Rio Negro σήμερα έπρεπε να τρέξει όλη την ημέρα για να φτάσει με την δύση. Η Κάντυ τελικά αποφάσισε πως μια ζωή ήταν σημαντικότερη από το Rio Negro, πως και αύριο μέρα ήταν και πως θα έφτανε στην πόλη αύριο το μεσημέρι. Έψαξε για κατάλημα, ένα ασφαλές μέρος για να περάσει την νύχτα. Δεν βρήκε τίποτα, δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο στον ορίζοντα. Καθώς ο ήλιος έδυε η Κάντυ άκουσε τα τσακάλια και οδήγησε γρήγορα το γαϊδούρι μέσα σε μια σπηλιά. Το έδεσε σε έναν βράχο και άναψε γρήγορα φωτιά με χαμόκλαδα για να μην πλησιάσουν τα τσακάλια. Στο φως κοίταξε γύρω της. Η σπηλιά ήταν πολύ μεγάλη. Ήθελε να την εξερευνήσει. Διαβεβαιώθηκε πως είχε βάλει στο γαϊδούρι να φάει και να πιεί και μπήκε βαθύτερα με ένα κλαράκι που πήρε από την φωτιά για να βλέπει. Όλο βάθαινε, πήγαινε πιο μέσα στην γη και η οροφή χαμήλωνε. Η Κάνυ σε μια στιγμή σκέφτηκε πως μπορεί και να χανώταν, όμως μετά θυμήθεικε πως δεν υπήρχαν διαδρόμοι για να πάρει άλλο δρόμο, ένας στενός διάδρομος ήταν και ήταν 100% σίγουρη για αυτό. Ξαφνικά η οροφή αντί να χαμηλώνει, άρχισε να ψηλώνει. Η Κάντυ έμεινε έκθαμβη. Βρισκόταν σε ένα τεράστιο δωμάτιο με τοίχους γεμάτους με πολύτιμα πετράδι σε μέγεθος αυγών χήνας. Η Κάντυ καταχαρούμενη παράχωσε στην τσέπη της ό,τι μπορούσε και έκανε να γυρίσει πίσω γιατί νύσταζε. Μόλις πάτησε στο πάτωμα, ένοιωσε να συντρήβει κάτω... κοίταξε και ούρλιαξε. Ένας σκελετός, είχε πατήσει το κρανίο... στο χέρι του κρατούσε ένα αρχαίο όπλο, κάτι σαν μαχαίρι από λαξεμένη πέτρα. Είχε σημάδια από δόντια και νύχια σε όλο του το κορμί. Γύρω του υπήρχαν... σκελετοί αρκούδων !!!! Τι στο καλό, σκέφτηκε η Κάντυ, εδώ πρέπει να είναι κάποια αρχαία αρκουδοφωλιά... Λες να ζούσαν ακόμα αρκούδες εδώ; Η Κάντυ προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της και να βγει ήρεμα. Όμως ένα ανατριχιαστικό μουγκρητό την έκανε να ρηγίσει, το φλεγόμενο κλαράκι γλύστρισε από το χέρι της. Έπεσε κάτω και ψυλάφισε. Ένοιωσε να αγγίζει τον σκελετό. Άρπαξε το πέτρινο όπλο από το χέρι του (το οποίο έγινε σκόνη) και το ύψωσε προς το μαύρο σκοτάδι. Μπουσούλησε προς μια κατεύθηνση ελπίζωντας να μην πάει πιο βαθειά από εκεί...

(TO BE CONTINUE)

O ΦΟΝΕΤΣΑΟΥΑ

Η Κάντυ άκουσε άλλον ένα βρυχηθμό, σηκώθεικε και άρχισε να τρέχει ολοταχώς. Κάτι την κυνήγαγε... η Κάντυ έσφιξε το πέτρινο μαχαίρι στην χούφτα της. "ΡΟΑΑΑΡΡΡΡΡ !!!!" τα αυτιά της βούιξαν. Η Κάντυ φρέναρε, έκανε μεταβολή και είδε μια μαύρη σιλουέτα... η Κάντυ δεν πίστευε στα μάτια της: ήταν ένας άνρωπος !!! Περίπου 2,5 μέτρα ψηλός, γεροδεμένος και τριχωτός. Κρατούσε ένα μεγάλο πέτρινο ρόπαλο, φορούσε ένα αρχαίο αρκουδοτόμαρο. "Έχω πολύ καιρό να φάω άνθρωπο" είπε με την τρομακτική μπάσα φωνή του "Κοντά 100 χρόνια !!!". Την άρπαξε από το χέρι και το σήκωσε ψηλά, οσφρύνθηκε "Οι έφηβες Αμερικανίδες έχουν λίγο κρέας, αλλά μπορώ να βράσω τα κόκκαλα σου και να κάνω μια ωραία σούπα !!!". Η Κάντυ πάτησε μια τσιρήδα, αυτός την έκλεισε το στόμα του με την ζουγκλώδη χερούκλα του σε μέγεθος κουπιού και με με το άλλο την σήκωσε και την έχωσε κάτω από την βρωμερή μασχάλη του. Προχώρησε βαθείτερα μες την σπηλιά. Σύντομα το ταβάνι ψήλωσε κι άλλο. Τώρα η Κάντυ βρισκόταν σε μια άλλη αίθουσα. Μια φωτιά έκαιγε στο κέντρο της αίθουσας, με μια σούβλα όπου ξεροψήνονταν μια νυκτερίδα. Δίπλα στην δυνατή φλόγα ήταν στρωμένη μια φλοκάτη από λυκοτόμαρο. Ο γιγάντιος τύπος τράβηξε την ψητή νυκτερίδα από την σούβλα, έφαγε το κρέας με μια μπουκιά, έφτυσε τα κόκκαλα στην παλάμη του και τα έριξε στην φωτιά. Ξάπλωσε την Κάντυ στο λυκοτόμαρο και την κοίταξε με τα ξεπλυμένα μάτια του, τα μεγάλα σαν πιάτα "Ποιος είσαι;" ρώτησε η Κάντυ. "ο Φονετσάουα" είπε ο γίγαντας κι έρειξε κάτι ορυκτά κάρβουνα στην φωτιά. "Και τι κάνεις εδώ;" είπε η Κάντυ. "ΤΡΩΩ !!!" φώναξε ο Φονετσάουα, η φωνή του αντήχυσε σ' όλη την σπηλιά. Τράβηξε ένα μεγάλο, σκουριασμένο μαχαίρι. "Δεν με τρομάζεις" είπε βαριεστημένα η Κάντυ "Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που μπλέκω με άξεστους, γιγάντιους κανίβαλους.". Ο γίγαντας άφησε κάτω το μαχαίρι και κάθησε κάτω "Ήρθα εδώ ως ερημήτης, μετά μου ήρθε η τρελή όρεξη να εξερευνίσω την σπηλιά και χάθηκα. Τώρα ζω εδώ, τρώω ποντίκια, αρουραίους, νυκτερίδες, φίδια και ό,τι άλλο μπορείς να βρεις εδώ. Ξέρεις, παλιότερα εδώ ζούσαν Νεάτερνταλς, μα μετά εγκταστάθηκαν αρκούδες εδώ και έδιωξαν όσους δεν έφαγαν. Όταν χάθηκα, αφθονούσαν. Σε κάθε στροφή και μια αγέλη. Πεινούσα τόσο που... και τώρα μπορεί να πετύχεις καμία, μα σπανίζουν πολύ. Ζω εδώ πάνω από 200 χρόνια, μην με ρωτάς πως έζησα. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν το γνωρίζω... Μα τώρα πεινάω και θέλω να φάω !!!" άρπαξε και πάλι το μαχαίρι. Η Κάντυ κατάλαβε πως το κόλπο (α) "πειάσε του την κουβέντα για να κερδίσεις χρόνο και να σκεφτείς τι θα κάνεις" δεν θα έπιανε με αυτό το πεινασμένο πανάρχαιο κτήνος. "Μα να μην σου πω κάτι;" ρώτησε η Κάντυ, έτοιμη να βάλει σε εφαρμογή το (β). "Πες" είπε ο ανεγκέφαλος τιτάνας. "Μέσα στην σπηλιά είναι περίπου άλλοι 10 φίλοι μου. Απλά τσακωθήκαμε κιέφυγα. Άσε με να σου δείξω που είναι, να τους πιάσεις και να μας φας όλους μαζί, ε;"είπε η Κάντυ κι έσκασε ένα σαχλό χαμόγελο. Ο Φονετσάουα χτύπησε χαρούμενος παλαμάκια "Ναι, ναι, ναι !!!!" φώναξε. Η Κάντυ έχωσε κλεφτά το χέρι της στο στρίφωμα του ρούχου της να δει αν ήταν ακόμα εκεί το πέτρινο μαχαίρι. "Ας με συγχρήσει ο Θεός, δεν θα το έκανα αν δεν κυνδίνευε η ζωή μου". Αναστέναξε και φώναξε στον γίγαντα "ΝΑ 'ΤΟΙ !!!!!" δείχνωντας πίσω του. Ο ΦονΕτσάουα της γύρισε την πλάτη καταχαρούμενος. Η Κάντυ κοινήθηκε γρήγορα, μα δεν τον σκότωσε. Άρπαξε ένα ξύλο από την φωτιά κι έτρεξε ολοταχώς. Έτρεχε για ώρες μέχρι να βγει στο χείλος της σπηλιάς. Η φωτιά είχε σβήσει. "ΦΥΓΑΜΕ !!!!" ούρλιαξε και πήδηξε στην ράχη του γαϊδουριού. Τώρα τα είχε δει όλα. Ήταν πρωί. Όταν έφτασε την ίδια μέρα στο Rio Negro κατάλαβε πως είχε περάσει 3 μέρες μέσα στην σπηλιά του Φονετσάουα... Η Κάντυ αποφάσισε πως το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να κάτσει στην πόλη μερικές εβδομάδες για να ξεκουραστεί και μετά να πάρει εισητήριο για το τρένο με τα πετράδια...

(TO BE CONTINUE)

ΓΕΔΕΩΝ ΝΤΕ ΛΟΡΕΣ

Η Κάντυ πούλησε τα πετράδια κι έβγαλε μια περιουσία. Μόλις τα έπιασε στα χέρια της κατάλαβε πως έπρεπε να πάρει την πιό σημαντική απόφαση του ταξιδιού: θα μείνει ή θα φύγει;;; Μπορούσε να γυρίσει στο Σικάγο με το επόμενο τρένο, ή μπορούσε να γίνει η πιό πλούσια γυναίκα στο Rio Negro. Η Κάντυ μέτρησε τα χρήματα της, έφταναν για να κάτσει στην πόλη για λίγο καιρό κι έπειτα να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Αγόρασε μια εφημερίδα, διάλεξε την πιο υπερπολιτελέστατη βίλα στις αγγελίες και την αγόρασε λίγες ώρες αργότερα. Την γέμισε με πανάκριβα έπιπλα και έβαλε στο γκαράζ της 2 αμάξια*. Έπειτα προσέλαβε μεγάλο υπηρετικό προσωπικό και αγόρασε έπειτα τα καλύτερα φορέματα στα πιό σικ μαγαζιά της πόλης. Σε μια εβδομάδα το αρχοντικό της νεαρής κοπέλας που ήρθε στα καλά καθούμενα με τιμές και δόξες και θρονιάστηκε στο καλύτερο σπίτι, στην καλύτερη συνοικία του Rio Negro. Η ζωή της Κάντυ κυλούσε όμορφα και ούτε που το κατάλαβε πως πέρασαν 3 μήνες... Μια μέρα η Κάντυ καθόταν στον πανάκριβο καναπέ της και άκουγε τον αγαπημένο της σταθμό στο ραδιόφωνο. Μια υπηρέτρια μπήκε διακριτικά στο δωμάτιο, ακούμπησε έναν δίσκο με ένα φλιτζάνι, ένα τσαγιερό και ένα πιατάκι με κέικ του καφέ. Αφού η Κάντυ είπιε το τσάι κι ευφράνθηκε, η υπηρέτρια της είπε: "Ο Γεδεών Ντε Λόρες είναι στο χωλ και περιμένει να σας δει.". Η Κάντυ κούνησε το κεφάλι και κατέβασε μια μπουκιά απ' το κέικ του καφέ "Ο Γεδεποιοός;" ρώτησε. Η υπηρέτρια ξανά-γέμισε το φλιτζάνι "Είναι ο γιος του Ροντόλφο Ντε Λόρες, του πιό πλούσιου άντρα στην πόλη... πριν έρθετε εσείς." είπε ξερά και στεγνά όπως όλες οι υπηρέτριες στον πλανήτη. "Και τι θέλει;" ρώτησε η Κάντυ και έπιασε το φλιτζάνι αφού η υπηρέτρια το γέμισε. Η υπηρέτρια δεν απάντησε μέχρι να ακουμπήσει το τσαγιερό στον δίσκο "Δεν ξέρω και δεν λέει, θα τον δείτε ή όχι;". Η Κάντυ έγνευσε "Οκ, γιατί όχι;" είπε. Η υπηρέτρια έκανε μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο καθώς τα μάυρα τακούνια της έκαναν ένα δυνατό "κλοπ-κλοπ" καθώς τα χτυπούσε στο μαρμαρένιο πάτωμα. Μέσα στο δωμάτιο μπήκε ένας νέος. Φορούσε καλογυαλισμένα και κερωμένα δερμάτινα παπούτσια, μπλε τζιν, πουκάμισο, μαύρη γραβάτα και ένα μαύρο σμόκιν με επίχρυσα κουμπιά. Κρατούσε ένα κοντό πλαστικοποιημένο μπαστούνι. Είχε ένα ρουφηγμένο πρόσωπο, τοξοτά φρύδια, πονηρό βλέμμα κι ένα μακρύ και λεπτό μουστάκι. Τον συνόδευε ένας άντρας πιο γερασμένος, με όμοιο ντύσιμο πλην του ότι φορούσε ημίψηλο, μονόκλ και άσπρα γάντια. "Καθήστε." είπε η Κάντυ στον γοητευτικό νεαρό και στον... μπάτλερ του ας πούμε; Ακόλουθο να το πούμε; Την υπάκουσαν και κάθησαν απεναντί της. Η Κάντυ χαμήλωσε την ένταση στο ραδιόφωνο και έσφιξε το χέρι του Γεδεών Ντε Λόρες. Μετά τα τυπικά "Χαίρω Πολύ" "Παρομοίως" κ.λ.π. και αφού η υπηρέτρια τους έβαλε τσάι, η Κάντυ ρώτησε "Τι θα θέλατε, κύριε Γεδεών;". "Ω, παρακαλώ,σκέτο Γεδεών !" είπε με την απαλή και αργόσυρτη φωνή του. "Τι θέλεις, λοιπόν, Γεδεών;" ρώτησε η Κάντυ με φωνή που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. "Ραντεβού" είπε ο Γεδεών. Η Κάντυ αποσβολόθηκε, "Λυπάμαι, μα η καρδιά μου ανήκει σε άλλον." είπε. "Έστω για τα μάτια του κόσμου, Κάντυ." είπε επιτακτηκά η ο Γεδεών. Η Κάντυ δεν ήξερε τι να πει, κοίταξε τα εξωτικά χαρακτηριστηκά του Γεδεών και σκέφτηκε πως θα ήταν το ιδανικό ζευγαράκι "Καλά, μα να ξέρετε πως δεν θα μείνω για πάντα στην πόλη, βλέπετε έρχομαι από το Σικάγο, είμαι στην Αργεντινή επειδή πήρα το λάθος καράβι..." είπε τελικά.

* Στις αρχές του 20ου αιώνα ένα αμάξι θεωρούνταν ένα πολύ χληδάτο και ακριβό μέσο μεταφοράς που μόνο οι πλούσιοι κατήχαν.

(TO BE CONTINUE)

ΤΟ ΜΕΛΙ ΣΤΕΡΕΨΕ

Και δως' του να φεύγουν οι μήνες γρήγορα και η Κάντυ ούτε που το καταλάβαινε πως παιρνούσαν. Η σχέση για τους παπαράτσι με τον Γεδεών είχε εξελιτεί σε ένα όμορφο ειδύλιο μεταξύ 2 πλουσίων νεαρών. Σύντομα αρραβωνιάστηκαν και συγκατοίκησαν. Μια μέραο οικονόμος μπήκε στο σπίτι και είπε: "Δεσποινίς Άντριου, πήρα το δάνειο που είπατε και έβαλλα υποθήκη το σπίτι.". Η Κάντυ της έγνευσε "Ω, ναι, πολύ ωραία !!!" κι άπλωσε το χέρι της να πάρει τον φάκελο με τα χρήματα. Ξαφνικά ένα χέρι τσίμπησε γοργά και τον φάκελο. "Γεδεών;!" αναφώνησε η Κάντυ καθώς ο αρραβωνιστηκός της τής χαμογελούσε πονηρά. "Μωρό μου, θα τα επενδύσω στα πλοία του μπαμπά μου ! Σίγουρα μας συμφέρει, σκέψου το." ο Γεδεών δεν είπε τίποτα, απλά έκανε μεταβολή και βγήκε από το σπίτι. Η Κάντυ έμεινε να κοιτάει την πόρτα. "Πολλοστή φορά ο Γεδεών φέρεται έτσι..." μουρμούρισε "Αχ, τι κάθομαι και σκοτίζομαι; Δεν είναι τίποτα!". Η Κάντυ έφυγε από το σαλόνι και χώθηκε στο δωμάτιο της. Άνοιξε το ραδιόφωνο "Αγαπητοί ακροατές, σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε στον σταθμό μας το ανερχώμενο αστέρι: απογειώθηκε, έπεσε και ξανά-απογειώθηκε !!! Καλώς ορίσατε κύριε Γκράντζεστερ !!!" "Λέγε με Τέρρυ, παρακαλώ !"" Η Κάντυ πάγωσε, ανέβασε την ένταση ""Λοιπόν... Τέρρυ, θα ήθελες να μας πεις πως τα κατάφερες και κατάφερες να ανεβείς ξανά από το 0 στην κορφή;" "Όσο ζω ελπίζω, πριν μισό χρόνο έφυγα περιοδεία και έπαιξα τον Φερδινάρδο στην "Τρικυμία" μα σταμάτησα λόγο αδιαθεσίας. Έπειτα πήγα στο Σικάγο και συνεργάστηκα με πολλούς θίασους: έπαιξα πρωταγονιστής στον Κυμβελίνο, στον Μάκμπεθ και στην Κωμωδία των Παρεξηγίσεων. Όπου να 'ναι θα φύγω για την Αγγλία, για περιοδεία με τον "Αγάπης Αγώνα Άγωνο"." "Χα, σου εύχομαι καλή τύχη, Τέρρυ !!!" "Θα την χρειαστώ !!!"" Η Κάντυ έκλεισε το ραδιόφωνο και όρμηξε στο αρχαίο μπογαλάκι της, έβγαλε το χρηματοκιβώτιο, μουρμούρισε μια βρισιά και το κοπάνησε με δύναμη στο πάτωμα αποτελειόνωντας το. Η τούφα, δεμένη πάντα με το κορδελάκι, εκσφενδονίστηκε, η Κάντυ το άρπαξε στον αέρα και το έσφιξε στην αγκαλιά της. Το αγκάλιαζε και το φιλούσε για πολλή ώρα. Δεν ήξερε πως ένα μοχθηρό βλέμμα την κάρφωνε, ο Γεδεών έκανε μεταβολή χασκογελώντας. "Κάντυ" μουρμούρισε χαιρέκακα "Είσαι το πιόνι μου !!!". Η Κάντυ το έβαλε με τάξη στην κοσμηματοθήκη της και βγήκε από το δωμάτιο. Είχε πια βραδιάσει. "Επένδυσες τα λεφτά;" ρώτησε τον γεδεών μόλις τον είδε. "Ναι" είπε ο Γεδεών και έχωσε νευρικά το χέρι στην τσέπη του. Η Κάντυ γούρλωσε για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια της κι έφυγε βιαστικά. Πόσες φορές ο Γεδεών έκανε κάτι ύποπτο; Κοίταξε το ημερολόγιο κι έμεινε άφωνη... είχε μείνει εκεί 5 μήνες... η Κάντυ έτρεξε στο δωμάτιο της. Άρπαξε την βαλίτσα που της φάνηκε πιο γερή και έριξε μέσα όσα ρούχα χόραγε. Έβγαλε έξω την τούφα, της έβαλλε μια νέα και γερή κορδέλα και την έχωσε σε ένα μικρό φακελάκι. Αφού το έβαλλε κι αυτό στην βαλίτσα, την έκλεισε ερμητικά. Φόρεσε κι ένα ψαθάκι κι έφυγε χωρίς να ξέρει πως θα φύγει, παρά μόνο ότι θα φύγει. "Που πας;;;" ούρλιαξε ο Γεδεών. "Στο Σικάγο" του είπε ξερά η Κάντυ "Μην με περιμένεις". "Όχι, τα λεφτά μου;" είπε ο Γεδεών, μα όταν κατάλαβε τι είχε πει ήταν πολύ αργά. "Με ήθελες για τα λεφτά μου !" είπε η Κάντυ, τον άρπαξε από το μαλλί και τον έσυρε στο μπάνιο. Έριξε τον αρραβώνα στην τουαλέτα, πέταξε και την μούρη του Γεδεών στην λεκάνη και τράβηξε καζανάκι. Έχωσε την τσέπη του στο τζιν του Γεδεών και έβγαλε τα λεφτά που είχε πάρει να "επενδύσει". "Απόλαυσε το βοθρόνερο, άκν' τπ γερή γαργάρα" του είπε και βγήκε από το σπίτι. Πήδηξε στην ράχη του γαϊδάρου και ξεκίνησε για άλλη μια φορά. Τα πάντα στο μπογαλάκι ήταν ανέγγιχτα. Είχε φυλάξει κι ένα μικρό πετραδάκι εκεί. "Σικάγο, έρχομαι χωρίς άλλο μπλα-μπλα !!!"

(TO BE CONTINUE)

ΟΥΠΣΙΙΙΙ...

Η Κάντυ πήγε με το γαϊδούρι στο κοντινότερο λιμάνι. Αντάλλαξε τον λίθο με λεφτά. Κανένα πλοίο δεν θα έφυγε. Οπότε έπρεπε να αγοράσει ένα πλοίο να φύγει. Χτένισε όλο το λιμάνι μα τα λεφτά έφταναν μόνο για μια μικρή βάρκα με πιδάλιο. Την αγόρασε, πήρε κι έναν ναυτικό χάρτη και σάλπαρε. "Αρκετό γαϊδούρι, αρκετός Γεδεών, αρκετά όλα !!! Εγώ την κάνω από την θάλασσα κι ο Θεός βοηθός..." Έψαξε λίγο τη βάρκα. Πολύ μικρή. Είχε μια μικρή καταπακτή με ένα κασελάκι. Μέσα είχε καμιά ντουζίνα κονσέρβες, ένα μπιτόνι νερό και μια κουβέρτα. Η Κάντυ άνοιξε μια κονσέρβα με αντζούγιες "Είμαι θεότρελη, για τα σίδερα..." μουρμούρισε. Το λιμάνι ξεμάκραινε όλο και περισσότερο. "Που θα πάω; Αποκλείεται να πάω στο Σικάγο... και ποιοι είναι εκεί; Ο Άρτσυ και η Άννυ; Χα, θα πάω στην Αγγλία να βρω τον Τέρρυ..." η Κάντυ καθώς ερχόταν είχε πέσει από το γαϊδούρι και είχε χτυπήσει λίγο το κεφάλι της, βλέπετε. Όταν η νύχτα έπεσε, η Νότια Αμερική φαινόταν σαν μια λεπτή γραμμή. Τότε κατάλαβε πως μάλλον το πέσιμο την είχε νταγκλάρει κάπως. Μεταβολή και σάλπαρε για το λιμάνι. Τότε μαύρα σύννεφα άρχισαν να καλύπτουν τον ουρανό και να πέφτουν βροντές. Μια φωνή μέσα στο μυαλό της Κάντυ είπε την στρουμφίσαμε όμως συνέχισε να πάει όλοταχως προς το λιμάνι. Τότε ένα μεγάλο κύμα σηκώθεικε, χτύπησε την βάρκα και την έσπρωξε με δύναμη πίσω. Μια αστραπή χτύπησε το νερό 1 μέτρο μακριά από την βάρκα. "Από εδώ και στο εξής θα παίρνω το τρένο" μουρμούρισε η Κάντυ και συνέχισε ακάθεκτα "Θα πουλήσω βάρκα, κονσέρβα, νερό, κουβέρτα και θα πάρω εισητήριο για το τρένο να γυρίσω έτσι στο Σικάγο." Όμως τα κύματα συνέχιζαν να σπρώχνουν προς τα πίσω την βάρκα. Η Κάντυ συνέχιζε προσπαθόντας να τα αγνοεί όλα "Καν' το για τον Τέρρυ, καν' το για τον Τέρρυ. Αν πνιγείς εδώ δεν θα τον ξανά-δεις..." και στρίβοντας το τιμόνι απέφυγε ένα κύμα. Όλα τα κύματα την έσπρωχναν προς τα πίσω. Τα πιο πολλά πλάκωναν την βάρκα και απειλούσαν να την βυθήσουν. Η Κάντυ ένιωσε τον αέρα. Προς το λιμάνι την πήγαινε. Άπλωσε την κουβέρτα και άφησε το τιμόνι ενώ ο άνεμος επιτέλους την έσπρωχνε προς την στεριά. Ένα κύμα έσπρωξε την βάρκα σε έναν βράχο... ΚΡΑΚ !!!!! Δεν φαντάζεσαι πόσο γρήγορα μπορεί να βυθηστεί ένα σκάφος. Η Κάντυ άρπαξε την πλώρη, σκαρφάλωσε πάνω της και κρατήθεικε στην επηφάνεια. "Είμαι τρελή, είμαι τρελή..." μουρμούριζε όλην την ώρα. Τότε ένα κύμα πλάκωσε την πλώρη και την τσάκησε κι αυτήν. "Θα πνιγώ σαν το ποντίκι, είμαι θεότρελη..." είπε καθώς προσπαθούσε να αρπάξει κάποιο συντρήμι. Έφτασε τελικά τον βράχο, σκαρφάλωσε και κάθησε στην κορφή του. "Εδώ θα είμαι ασφαλής !!!" είπε με ανακούφηση και δεν είδε το δεκάμετρο κύμα που πλησίαζε από πίσω τον βράχο και το τεράστιο αστροπελέκι που έπεφτε προς αυτήν...

(TO BE CONTINUE)

Η ΚΑΝΥ ΞΕΡΕΙ ΚΟΛΥΜΠΙ...

Το κύμα τίναξε την Κάντυ στον αέρα, έπεσε με ένα εκωφαντικό ΜΠΛΑΦ στην θάλασσα. Το αστροπελέκι έκανε τον βράχο 1.000.000 κομμάτια. Η Κάντυ προσπάθησε να ανεβεί στην επιφάνεια μα ήταν πολύ βαθειά. Τα θαλάσσια ρεύματα την εξφενδόνιζαν όπου ήθελαν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν τελικά βγήκε ήταν κοντά στην στεριά. Προσπάθησε να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα που την πήγαινε προς τα βαθειά μα τότε το είδε: η ακτή ήταν απόκρυμνη, γεμάτη βράχια. "Μανούλα !!!" ψέλλισε η Κάντυ. Ένα τεράστιο κύμα την πέταξε με δυναμη απάνω στα βράχια και την γέμισε μελανιές. Αρπάχτηκε με δύναμη από τα βράχια, μόλις το κύμα υποχώρησε, γαντζωμένη από τους βράχους προσπάθησε να ανέβει. Όμος ένα άλλο κύμα χτύπησε με δύναμη τα βράχια και την πέταξε πάλι στα βαθειά. Κανένα κύμα δεν ήταν μικρότερο από 5 μέτρα. Το ρεύμα την παρέσερνε με ορμή προς τα βαθειά. Προσπαθούσε να κολυμπήσει προς την στεριά μα ήταν πολύ αδύναμη για να το καταφέρει. Τότε εμφανήστικε: ένα μικρό τσουνάμι 20 μέτρων πήγαινε όλοταχως στην ακτή !!!! Η Κάντυ προσπάθησε να το αποφύγει μα την κατάπιε. Έσκασε με δύναμη απάνω στα βράχια και στον ανακλυσμό πήρε στην θάλασσα δέντρα, ζώα και βράχια από την ακτή (τα κατάπιε όλα). Μόνο η Κάντυ κατάφερε να κρατηθεί και να μην την πάρει μαζί του. Καθώς το τσουνάμι καταλάγιαζε κάτω από τα πόδια της, άρχισε να σχηματίζει μια μεγάλη δίνη. "ΑΑΑΑΑΧ !!!!!" ούρλιαξε από φόβο η Κάντυ και προσπάθησε να τραβηκτεί απάνω από μια τούφα αρμυρίκια. Τα αρμυρίκια ξεκόλλησαν και η Κάντυ ίσα που πρόλαβε να τα αφήσει. Τα είδε να πέφτουν στην δίνη και να τα καταπίνει σε δευτερόλεπτα. "ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑ !!!!!" φώναξε "ΚΑΠΟΙΟΟΟΟΟΣ !!!!!". Καμία ανταπόκριση. Το δεξί της παπούτσι γλύστρισε από την πατούσα την και γκρεμίστηκε κι αυτό στο βάθρο. Η Κάντυ αρπάχτηκε από έναν βράχο, πάτησε σε έναν άλλον και πήδησε. Είχε σκαρφαλώσει ως την αμμουδιά. Τα γόνατα της είχαν λυθεί και από το στόμα και την μύτη της ανάβλιζε ματωμένο αλατόνερο. Κατέρευσε στην άμμο κι άρχησε αμέσως να ροχαλίζει.

(TO BE CONTINUE)

ΣΥΝΔΙΑΖΩΝΤΑΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΥΧΗ !!!

Η Κάντυ ξύπνησε αρκετές φορές, μα δεν άντεχε και ξανακοιμόταν. Την πρώτη που ξύπνησε προσπάθησε να ανασηκωθεί. Ήταν κατάκοιτη στην άμμο, ενώ γύρω της υπήρχε ξεραμένο αίμα. Στο πλάι της ήτανε το παπούτσι που έχασε στην δίνη. Η θάλασσα ήταν ήρεμη λες και ποτέ δεν είχε απειλήσει να την πνήξει. Όμως δεν άντεχε, τα πάντα θόλωσαν και ξανά-κατέρευσε. Μια άλλη πάλι ξύπνησε από φωνές. Γύρω της μαζεύτηκαν 2-3 άντρες, την κοίταζαν και συζητούσαν επίμονα. Ένας της έπιασε τα χέρια, την σήκωσε και την έρηξε στους ώμους του. Άρχησαν όλοι να προχωράνε. Άλλη φορά πάλι ήταν ξαπλωμένη σε ένα απαλό κρεβάτι με ουρανό, σκεπασμένη με ένα σωρό κουβέρτες και σεντόνια. Το κρεβάτι ήτανε σε ένα όμορφο μικρό δωμάτιο. Από το παράθυρο εμπαινε έντονο φως. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα μια καμαριέρα με έναν δίσκο στα χέρια. Ένα ποτήρι λεμονάδα με καλαμάκι και ομπρελίτσα και ένα πιατάκι μπισκότα με κομματάκια σοκολάτας. Η Κάντυ ήθελε να δει περισσότερα μα δεν άντεξε. Την επόμενη φορά που ξύπνησε ένοιωθε αρκετά γερή και δεν ξανακοιμήθηκε. Ήταν στο μικρό πολυτελές δωμάτιο, ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τον ουρανό. Δίπλα της, στο κομωδίνο ήταν ένα πιάτο με ψιλοκομμένο μήλο και κουτάλι. Η κοιλιά της Κάντυ διαμαρτυρόταν έντονα, έτσι έπιασε το πιάτο και άρχησε να τρώει με όρεξη. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένας άντρας. Η Κάντυ τον αναγνώρισε: αυτός που την είχε ρήξει στους ώμους του στην παραλία. Η Κάντυ δεν μπόρεσε να μείνει ασυγγήνιτη από τα καλό-σμυλεμένα χαρακτηριστηκά του, το ωραίο του ανάστημα κ.λ.π. "Ξύπνησες, υπναρού;" της ρώτησε και της χάρησε ένα χαμόγελο. Η Κάντυ αναψοκκοκίνησε "Μα... μάλιστα..." τραύλισε. "Σε βρήκα στην παραλία, δεν μπορούσα να σε αφήσω κατάκοιτη..." έσυρε ένα σκαμνί δίπλα στο κρεβάτι και κάθησε "... είμαι ο Ροντόλφο Ντε Ζαντάν. Εσύ;". "Κάντυ-Γουάιτ Άντριου" είπε η Κάντυ. "Έχεις χαρακτηριστηκά και προφορά από τις ΗΠΑ. Από εκεί είσαι, σωστά;" είπε ο Ροντόλφο. "Ω, ναι" συμφώνησε η Κάντυ και κούνησε το κεφάλι "Είμαι από το Μίτσιγκαν, μα μένω στο Σικάγο". "Και πως σε ξέβρασε το κύμα στην Αργεντινή;" ρώτησε παραξενεμένος ο Ροντόλφο. "Ναυάγησα" είπε η Κάντυ, του χρώσταγε πολλά μα δεν θα κοπανούσε την κατάντια της εδώ κι εκεί. "Χμμμ" είπε ο Ροντόλφο και τα χείλη του έγιναν μια λεπτή γραμμή. "Ω, ναι" είπε η Κάντυ. Του είπε το πως ναυάγησε, μόνο που του είπε πως ήτανε σε βαπόρι και όχι ψαρόβαρκα. Ο Ροντόλφο κούνησε το κεφάλι και έξυσε το πιγκούνι του. "Ούτε ένας άντρας δεν θα κατάφερνε να επιζήσει. Είσαι σίγουρη;" ρώτήσε. "100%" είπε η Κάντυ. "Τώρα πια μπορώ να σου φανώ κάπου χρήσιμος; Μήπως προτιμάς να φύγεις ή κάτι τέτοιο;" την ρώτησε απαλά. "Αν μου αγόραζες ένα εισητήριο για το Σικάγο και μια αλλαξιά ρούχα θα σου ήμουν ακόμα πιο υπόχρεη από τώρα !!!" είπε η Κάντυ και ανασηκώθεικε. Τότε παρατήρησε κάτι: τα ρούχα της θα έπρεπε να είναι ξεσχισμένα, μουχλιασμένα, ξεβαμμένα και αρμυρά. Όμως φορούσε μια όμορφη μεταξωτή νυχτηκιά. Ο Ροντόλφο παρατήρησε πως την κοίταζε και είπε "Αν θες, μπορείς να την κρατήσεις. Ήταν της κόρης μου, δεν της κάνει πια.". Η Κάντυ δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε να χαρεί ή να στεναχωρεθεί που ήταν παντρεμένος μα κούνησε χαρούμενα το κεφάλι. Ο Ροντόλφο στράφηκε στην καμαριέρα που μόλις είχε μπει "Πηγαίνετε να αγοράσετε ένα εισητήριο για το Σικάγο για την δεσπινίδα Κάντυ. Ετοιμάστε της και μια βαλίτσα". Η Κάντυ επιτέλους θα γύριζε στο Σικάγο !!! "Από περιέργια, που βρίσκομαι;" ρώτησε ξεθαρρεμένη. "Στο Viedma, στο Rio Negro" είπε η καμαριέρα και αποχώρησε. Ευτυχώς δεν είχε βγει πολύ μακριά. Ήθελε να σηκωθεί και να χοροπηδήσει από την χαρά της, αλλά παρ' όλα αυτά το έπαιξε άνετη και έσφιξε εγκάρδια του χέρι του Ροντόλφο Ντε Ζαντάν, του παντρεμένου γόη...

(TO BE CONTINUE)

1 ΜΗΝΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ...

Το τρένο μπήκε στον σταθμό του Σικάγο σφυρίζωντας. Η Κάντυ όρμηξε έξω με ταχύτητα. "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !!!!!" ούρλιαξε και την άκουσε όλος ο Σηδιροδρομικός Σταθμός Σικάγο (Σ.Σ.Σ.). Έτρεχε σαν παλαβή. Ήταν τόσο χαρούμενη που ούτε που το παρατήρησε πως με τόση ορμή έσπασε το ένα της τακούνι. Ένας πορτοφολάς την ζύγωσε μα εκείνη ούτε που τον είδε κι ούτε που νοιάστηκε που τον έρηξε κάτω. βγήκε στον δρόμο, τα πόδια της φτεργούσιζαν. Μια άμαξα πέρασε δίπλα της και φρέναρε απότομα "Η Κάντυ;;;" ούρλιαξε η Ελίζα (που ήταν στην άμαξα με την κυρία Ράνγκαν και τον Νηλ). Η Κάντυ έτρεχε, χοροπηδούσε και δεν έκοβε ούτε λίγο την φόρα της. "Τζάστιν" διέταξε ο Νηλ τον αμαξά "Ακολούθησε την". 2 άλογα είχε η άμαξα και έφαγαν την σκόνη της Κάντυ (που παρεπιπτώντος ακόμα δεν είχε καταλάβει τίποτα). "Είσαι άχρηστος" είπε έξω-φρενών η κα Ράνγκαν, τήναξε στην άκρη του καθήσματος τον αμαξά και άρπαξε τα ινία. "Πρόσεξε, κυρά μου !!! Θα μας σκοτώσεις !!!" ούρλιαξε ο αμαξάς. Η Κάντυ έκανε απότομη στροφή στην λεωφόρο Ίκαμποτ. Η κα Ράνγκαν έστριηψε επικύνδινα απότομα την ογκόδης άμαξα. "ΠΡΟΣΕΧΕ !!!!!" ούρλιαξαν όλοι οι υπόλοιποι συνεπιβάτες της κας Ράνγκαν μα ήταν πολύ αργά: η άμαξα ανατράπηκε, έσπασε την βιτρίνα ενός μαγαζιού και χώθηκε όλη μέσα ανατρέπωντας πάγκους και προθήκες. Η Κάντυ δεν το πολύ-κατάλαβε, η χαρά την είχε κάνει να μην σκέφτεται τίποτα άλλο από το να τρέχει. Βέβαια αντηλύφθηκε πως κάτι έτρεχε όταν ο κόσμος βγήκε από το μαγαζί και άρχησε να ουρλιάζει και να κάνει κύκλους τρέχωντας. "Μπα, δεν θα είναι τίποτα άξιο προσοχής..." μουρμούρισε και συνέχισε να τρέχει. "Έλα, Τζο, δεν το απλώνεις καλά." είπε εκνευρισμένα ο ένας από τους δύο δημόσιους εργάτες που γέμιζαν μια βαθειά τρύπα στην άσφαλτο με τσημέντο. "ΠΡΟΣΕΧΕ, ΜΑΪΚ !!!" ούρλιαξε ο Τζο και έσπρωξε στο πλάι τον Μάικ για να αποφύγουν την Κάντυ που έτρεχε. Έτσι έπεσαν μέσα στην τρύπα με το υγρό τσημέντο και βυθήστηκαν μέσα ως τον λαιμό. "Τα κατάφερες, πάλι" είπε νευριασμένα ο Μάικ και κάρφωσε τον Τζο με ένα δολοφονηκό βλέμμα. Για να μην τα πολυλογώ, η Κάντυ καθώς έτρεχε προκάλεσε μια τεράστια αλυσηδωτή σειρά ατυχημάτων. Μα δεν την ενδιέφερε: είχε ζήσει σε λίγους μήνες ό,τι κάποιοι δεν έζησαν σε μια ολόκληρη ζωή. Και είχε καταφέρει να διασχίσει όλη την Νότια Αμερική. Είχε φτάσει επιτέλους στο Σικάγο (αν και για το καλό του Σικάγο καλύτερα να έπαιρνε άμαξα)...

(TO BE CONTINUE)

ΝΕΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ...

Δεν είναι το φόρτε μου να περηγράφω χαρές και πανυγήρια, οπότε θα προσπεράσω την πρώτη εβδομάδα της Κάντυ στο Σικάγο. Η Λορέν ήταν πολύ φιλική με την Κάντυ, μιας και η Κάντυ ξεκαθάρησε πως ποτέ δεν είχε τίποτα με τον Άλμπερτ. Η Λορέν έδειχνε να δυσπιστεί μα δεν επέμενε. Ένα ωραίο πρωινό, Κυριακή ήταν, η Κάντυ είχε ξυπνήσει και είχε βάλει να τηγανίσει μπέικον και αυγά. Η πόρτα χτύπησε, η Κάντυ άνοιξε "Ω, Λορέν !" είπε. "Καλημέρα" είπα η Λορέν και χώθηκε στο διαμέρισμα. Οσμήστικε τον αέρα "Μπέικον και αυγά, ε; Τα λατρεύω... τέλος-πάντων, άλλη φορά ίσως." είπε "Κάντυ, οι γονείς μου έστειλαν δώρο από την Γαλλία μια βαρκούλα. Θες να πάμε μια βόλτα; Η θάλασσα είναι λάδι !!!". Η Κάντυ κούνησε το κεφάλι "Τώρα; Δεν πρόλλαβα ούτε πρωινό να φάω." μουρμούρισε λες και μιλούσε στον εαυτό της. "Ω, ναι. Κρίμα να πάει χαμένο το μπέικον και τα αυγά. Λοιπόν, εγώ πάω στην πλαζ και θα σε περιμένω. Έλα μόλις φας." είπε η Λορέν και έφυγε χωρίς να κλείσει την πόρτα. Αν το πρότειναν αυτό στην Κάντυ πριν από μισό χρόνο θα δεχόταν. Όμως μετά από την περιπέτεια της με την βάρκα στην Αργεντινή. "Μπα, θα είναι και η Λορέν μαζί μου !" είπε και κίνησε να βγάλει το τηγάνι από το γκαζάκι.

*************

Ήταν ένα μικρό όμορφο καραβάκι. 4 μέτρα περίπου με ένα πανί και ένα τιμόνι. Απάνω στην πλώρη έγραφε "ΦΛΟΙΣΒΟΣ". "Πως σου φαίνεται;" ακούστηκε η φωνή της Λορέν, και η ίδια εμφανίστηκε πίσω από έναν βράχο. Έκρυψε κάτι βιαστικά στην καπαρντίνα της μα δεν πρόλαβε να κρύψει και μια χρησιμοποιημένη ακονόπετρα. "Ωραία πέτρα." είπε η Κάντυ ( δεν ήταν ηλήθια, μα τι να έλεγε; ). "Ω, ναι ! Την βρήκα !!!" είπε η Λορέν "Φύγαμε;". Η Κάντυ ανασήκωσε τους ώμους "Φύγαμε". Σάλπαραν, η Κάντυ έκατσε στο τιμόνι μιας και είχε εμπειρία στο θέμα. Μετά από κάνα δύο ώρες η Κάντυ είπε "Έχουμε ξανοιχτεί πολύ. Μήπως να γυρήσουμε;". "Να γυρίσουμε" κάγχασε η Λορέν. Ο ουρανός άρχισε να γκριζώνει και η Κάντυ έκανε να στρίψει το τιμόνι προς την στεριά. Η Λορέν της άρπαξε βίαια το τιμόνι από το χέρι "Μόνη μου θα γυρίσω !!!" και ξέσπασε σε σατανικά γέλια. Άρχισε να βρέχει και να σηκώνει κύμα. "Λορέν;" ρώτησε η Κάντυ. Η Λορέν έχωσε το χέρι της στην καπαρντίνα της και έβγαλε ένα μαχαίρι "Μόνη με ένα πτώμα, την κολλητή μου που πνήγικε στην καταιγίδα !!!". "ΓΙΑΤΙ;;;" ούρλιαξε η Κάντυ. "Ο Άλμπερτ μου τα 'πε όλα." είπε η Λορέν με μίσος. Ποιά όλα; Η Λορέν χύθηκε στην Κάντυ με το μαχαίρι υψωμένο. "Λορέν, σταμάτα !!! Θα ντελαπάρεις την βάρκα και θα πνηγούμε και οι δύο... στα αλήθεια !!!" φώναξε η Κάντυ και πήδηξε στο πλάι. Τα κύματα άρχισαν να φουσκώνουν επικύνδινα. Δίνες κλωθογύριζαν την βάρκα. Η Λορέν πέταξε το μαχαίρι. Η Κάντυ το απέφυγε και αυτό διαπέρασε το κατάρτι (εκεί που πριν από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ήταν το πρόσωπο της Κάντυ). ΠΟΙΑ ΟΛΑ ΤΕΛΟΣ-ΠΑΝΤΩΝ;;; Μα μόνο ένα πράγμα είχε όμως τώρα: η δήθεν φίλη της, η Λορέν, ήθελε να την δολοφονήσει...

(TO BE CONTINUE)

ΚΑΝΤΥ+ΛΟΡΕΝ=ΤΡΕΞΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ !!!!!

Η Κάντυ τσήριξε. Η Λορέν τράβηξε το μαχαίρι από το κατάρτι και άρχησε να κυνηγάει την Κάντυ στο σκάφος. Τα κύματα όλο και θέριευαν και το σκάφος κλυδωνίζονταν επικύνδινα. "Τι την ήθελα την βαρκαδα;" ψέλλισε η Κάντυ. Ένα κύμα 3 μέτρων σήκωσε ψηλά την βάρκα και την πέταξε μακριά. Η βάρκα στρυφογύρισε πολύ, νερά μπήκαν μέσα στο κατάστρωμα. Η Κάντυ σκόνταψε και έπεσε κάτω. Έκανε να σηκωθεί μα χτύπησε στην αντένα κι ένα καρούμπαλο σεβαστών διαστάσεων φύτρωσε στο κεφάλι της. "Επιτέλους !!!" είπε θριαμβευτικά η Λορέν και ύψωσε το μαχαίρι. Η Κάντυ άρπαξε το τιμόνι κι έκανε μια επικύνδινη μανούβρα το σκάφος, η Λορέν έχασε την ισορροπία της λίγο και η Κάντυ πρόλαβε να σηκωθεί. "Απ' ότι φαίνεται πρέπει να πάρω δραστικά μέτρα για εσένα !!!" είπε η Λορέν. Άρπαξε ένα σκοινί και τύλιξε την Κάντυ στο κατάρτι σαν σαλάμι. "Χάρηκα για την γνωριμία, Κάντυ-Γουάιτ Άντριου !!!" είπε χαιρέκακα η Λορέν κι μια αστραπή φώτισε δαιμονικά το προσωπό της. "ΙΙΙΙΙΙΙΚ !!!!" ούρλιαξε η Κάντυ. Η Λορέν ύψωσε το μαχαίρι κι έκανε ένα βήμα μπροστά, και τότε.... ένα αστροπελέκι χτύπησε την βάρκα και την έκωψε στα 3: πλώρη-πρύμνη-κατάρτι. Το κατάρτι έπεσε στην θάλασσα με την Κάντυ δεμένη πάνω του. Η Λορέν αρπάχτηκε από μια σανίδα. Το μαχαίρι τη βυθιζώταν μα πρόλαβε να το αρπάξει και άρχισε να κολυμπάει με απλωτές προς την Κάντυ. Η Κάντυ ούρλιαξε ξανά. Ένα κύμα έσπρωξε μακριά το κατάρτι την τελευταία στιγμή και το μαχαίρι χτύπησε σε ένα βράχο σκεπασμένο από πεταλίδες και φύκια. Τότε ένα κύμα 8 μέτρων φάνηκε στον ορίζοντα. Η Λορέν έχωσε το μαχαίρι σε μια σχισμή στον βράχο μα το κύμα ξεκόλλησε τον βράχο και την κατάπιε. Η Κάντυ κούνησε γρήγορα τα πόδια της για να το αποφύγει, το κατάρτι χτύπησε στον βράχο και η αντένα ξεκόλλησε παρασέρνοντας τα σκοινιά που έδεναν την Κάντυ. Αυτή άρχησε να κολυμπάει γρήγορα ως την ακτή. Το κύμα την κατάπιε. Το μικρό τσουνάμι χτύπησε στην στεριά με τόση δύναμε που αν ήταν κάποιος εκεί, θα τον έκανε πουρέ. Υποχώρησε σκεπάζωντας τα πάντα με αλισάχνη και φύκια. Πρώτη έφτυσε την Κάντυ, τυληγμένη σαν μούμια από φύκια. Έφτυσε μια ζαργάνα και ανασηκώθηκε. Δεύτερη ξέρασε την Λορέν και τρίτο το μαχαίρι. Η Λορέν ήταν αναίσθητη. Ξερνούσε αλατόνερο. Η Κάντυ είδε αστυνόμους να κουτρουβαλάνε την προβλήτα και να την πλησιάζουν Έκλεισε κουρασμένη τα μάτια...

(TO BE CONTINUE)

Ο ΑΛΜΠΕΡΤ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΕΙ ΕΞΥΠΝΟΣ

Η Κάντυ ξύπνησε. Ήτανε ξαπλωμένη σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι. Δίπλα της καθόταν ο Άλμπερτ σε ένα σκαμνί και έλυνε σταυρόλεξο. "Άλμπερτ;" ρώτησε η Κάντυ. Ο Άλμπερτ είδε πως ξύπνησε "Καλημέρα, Κάντυ ! Ξύπνησες, λοιπόν;" είπε και άφησε στο κωμοδίνο το σταυρόλεξο και το στυλό. "Γιατί; Πόσο κοιμάμαι;" ρώτησε η Κάντυ και ανασηκώθεικε. "Μια μέρα πάνω-κάτω..." είπε ο Άλμπερτ και τα είλη του έγιναν μια λεπτή γραμμή. "Η Λορέν;" ρώτησε η Κάντυ. "Η Λορέν ανάρρωσε νωρίτερα και μια άμαξα τώρα την οδηγεί σε ψυχιατρική κλινική." είπε τελικά. "Ήθελε να με σκοτώσει γιατί κάτι της ανέφερες." είπε η Κάντυ. "Χμ" έκανε ο Άλμπερτ "Μπορεί να της είπα πως... ήμασταν ζευγάρι." ψέλλισε και κοκκίνησε. "Ώστε έτσι, ε;" είπε η Κάντυ και δεν ήξερε αν έπρεπε να θυμώσει ή να κολακευτεί "Η Λορέν πήγε να με σκοτώσει γιατί επηνόησες ότι τα είχαμε;". "Μπορείς να το πεις κι έτσι" μουρμούρισε ο Άλμπερτ. Η πόρτα χτύπησε και μπήκε ο Άρτσυ με μια χαρτοσακούλα ντόνατ και δύο ποτήρια με καφέ. "Α, ξύπνησες, Κάντυ;" είπε "Πολύ ωραία !!!". Έβγαλε ένα ντόνατ από την σακούλα και της το έτεινε "Ντόνατ;". Η Κάντυ έσπρωξε ευγενικά το χέρι του "Όχι, ευχαριστώ ! Δεν πεινάω !". "Μα έχεις να φας ένα εικοσιτετράωρο !!!" είπε ο Άρτσυ και έσιαξε το πουκάμισο του. Μετά από μια στιγμή σιωπής ο Άρτσυ ανασήκωσε τους ώμους και άρχησε να τρώει αυτός το ντόνατ. Η πόρτα χτύπησε και μπήκε αυτή την φορά η Άννυ. Έμοιαζε λες και είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι: φορούσε ρόμπα, παντόφλες και είχε δέσει το μαλλί της κοτσίδα. "Ω, Κάντυ, ανυσήχυσα πολύ !!!" είπε μόλις την είδε ξύπνια "Δεν άντεχα να γυρίσω σπιτι το βράδυ και κοιμήθηκα στο διπλανό δωμάτιο...". πλησίασε τον Άρτσυ και πήρε κι αυτή ένα ντόνατ "Πεινάω, όλη την ημέρα την έβγαλα με ένα σαντουιτσάκι από το κυληκείο !!!" κι έκοψε μια μεγάλη μπουκιά από το ντόνατ. "Οκ, τώρα πείνασα !!! Άρτσυ, φέρε ένα !!!" είπε η Κάντυ και ψάρεψε με την σειρά της ένα ντόνατ από την χαρτοσακούλα. "Θα σου έδεινα και καφέ, όμως δεν ήξερα ότι ξύπνησες και πήρα μόνο για εμένα και τον Άλμπερτ !" είπε ο Άρτσυ. "Δεν πειράζει, δεν έχω όρεξη για καφέ." είπε η Κάντυ. Δεν μπορούσε να το πιστέψει, όμως ήταν αλήθεια: ο Άλμπερτ ήθελε να το παίξει έξυπνος και είχε παραμυθιάσει την Λορέν πως είχε σχέση με την Κάντυ. Η Λορέν τα 'παιξε και επειχήρισε να σκοτώσει την Κάντυ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΦΤΑΙΓΕ Ο ΑΛΜΠΕΡΤ. Η Κάντυ δεν του κρέμασε μούτρα, μα ποτέ ξανά δεν τον είδε με το ίδιο μάτι...

(TO BE CONTINUE)

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΗΣ ΚΑΝΤΥ ΚΙΣΜΕΤΙ

Αυτά γίνονταν λοιπόν στο νοσοκομείο: η Κάντυ είχε ξεπεράσει το ότι βρέθηκε για άλλη μια φορά στο χείλος του γκρεμού και καταβρόχθιζε ντόνατς. Όμως κάποια άλλη δεν ήταν και τόσο χαρούμενη. Ακριβώς στο διπλανό δωμάτιο (όχι αυτό που κοιμήθηκε η Άννυ, βέβαια) περυθάλπτονταν οι Ράνγκαν. Θυμάστε που η άμαξα τους ανατράπηκε και μπήκε στο κοσμηματοπωλείο σπάζωντας την βιτρίνα; Μπορεί τότε να γελάγαμε, μα το καημένο το διαβολόσογο είχε αμπαρωθεί στο νοσοκομείο για έναν μήνα. Πριν από λίγες μέρες βγήκανε από την εντατική και τώρα αναπαύονταν μέχρι να θεραπευτούν. Πρώτη ξύπνησε η κα Ράνγκαν. Κοίταξε γύρω της. Η Ελίζα και ο Νηλ ροχάλιζαν ενώ ο Τζάστιν ήταν χειρότερα από όλους, είχε πέσει σε κόμα. Έρηξε νερό σε ένα μπολ από ένα κανάτι και έβρεξε την μούρη της. Ψηλάφησε το κωμοδίνο της, έπιασε μια αφράτη πετσέτα και σκουπήστικε. Κοίταξε το ρολόι. Ήταν 11.00 π.μ. όπου να 'ναι θα έφτανε ο ταχυδρόμος να της φέρει την πρωινή εφημερίδα. Όντως πάνω στην ώρα του έφτασε "Καλημέρα σας, κυρία Ράνγκαν" είπε. Ψαχούλεψε στον σάκο του και έβγαλε ένα αντίτυπο του Σικάγο Τάιμς "Ορίστε". Η κα Ράνγκαν το πήρε με ευχαρίστηση. "Ορίστε και τα περιοδικά της νεαρής δεσποινίδας" είπε και της έδωσε δύο κουτσομπολίστηκα περιοδικά για νεαρές πλούσιες. Μόλις βγήκε ο ταχυδρόμος υποκλήθεικε "Καλημέρα, κύριε Άντριου, κύριε και κυρία Κρόμγουελ ! Α, γεια σου Κάντυ !!!". Η κα Ράνγκαν πάγωσε, σκούντησε την Ελίζα με τόση δύναμη που την έρηξε κάτω. "Άουτς !!! Τι έγινε;;; Που είναι η φωτιά;;;" είπε εκείνη πριν καλά-καλά ξυπνήσει. Μετά συνέχισε να ροχαλίζει. Η κα Ράνγκαν της είπε "Ξύπνα, στο διπλανό δωμάτιο είναι η Κάντυ !!!". Η Ελίζα τηνάχτηκε όρθια στο άκουσμα του ονόματος. Έρηξε μια ρόμπα στους ώμους της και βγήκε στον διάδρομο με ταχύ βήμα. Δεν την είδαν, μα τους είδε. Γύρισε φουριόζα και φώναξε στην μαμά της "Βενζίνη και σπίρτα, φέρε γρήγορα βενζίνη και σπίρτα !!!" κουνώντας τα χέρια πάνω-κάτω. "Ελίζα" είπε επυταχτικά η κα Ράνγκαν, μα δεν στάθηκε αρκετό. Η Ελίζα άνοιξε την συρταριέρα της κι έβγαλε ένα περίστροφο "Θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα !!!"

(TO BE CONTINUE)

ΛΑΔΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Η κα Ράνγκαν προσπάθησε να σηκωθεί, μα ήταν ακόμα πολύ αδύνατη από την μέση και κάτω, έτσι της έβαλλε τρικλοποδιά. Μέγα λάθος, βέβαια, για ένα τρελό κι οπλισμένο κοράσιον. Έπεσε με δύναμη και άθελα της πυροβόλησε στον αέρα. Η σφαίρα τρύπησε τον σοβά κι αυτός κατέρευσε. Ο Νηλ συνήλθε για λίγο: ίσα-ίσα για να πατήσει μια τσηρίδα. Η Ελίζα του πέταξε ένα ξυπνητήρι και όπως είναι φυσικό, ένας λιπόθυμος δεν μπορει να τσηρίξει. Μέσα στο δωμάτιο όρμηξαν νοσοκόμες και γιατροί οπλισμένοι με νυστέρια και ψαλίδια. "Είναι οπλισμένη !!!" φώναξε μια, ενώ μια άλλη λιποθύμησε. "Ηρεμήστε !!!" είπε καθησυχαστικά η κα Ράνγκαν, σωριάστηκε σε ένα καροτσάκι και το τσούλησε ως τον όχλο "Όλα είναι καλά, σωστά;" από την τσέπη της έβγαλλε ένα πάκκο χιλιάρικα. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες αλληλοκοιτάχτηκαν, ένας ανασήκωσε τους ώμους και πήρε το πάκκο. Όλοι έφυγαν χαρούμενοι ακούγοντας τον γιατρό να μετράει φωναχτά τα λεφτά. Η Ελίζα έκανε να σηκωθεί, μα έφαγε μια γερή κλωτσιά από την κα Ράνγκαν και ξανά-σωριάστηκε χάμω φαρδιά-πλατιά. "Πας καλά, κοπέλα μου;" ούρλιαξε η κα ράνγκαν τραβώντας τα μαλλιά της "Πάλι καλά που είχα κάτι ψιλά στις τσέπες μου και καθάρησα !!! Είσα βλαμμένη... με διακριτικότητα το κάνουμε, όχι μέρ-μεσημέρι με τόσους μάρτυρες τριγύρω !!!". Η Ελίζα έσκυψε το κεφάλι, ξάπλωσε στο κρεβάτι της κι έχωσε αδέξια το περίστροφο κάτω από το μαξιλάρι της. Η κα Ράνγκαν τσούλησε το καροτσάκι ως το κρεβάτι της και ξάπλωσε κι αυτή. Κοιμήθηκε σε χρόνο ρεκόρ, σε αντίθεση με την Ελίζα που σκεφτόταν πότε θα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να πυροβολήσει την Κάντυ σεμνά και ταπεινά.

**************

Ο ταχυδρόμος μπήκε στο δωμάτιο της Κάντυ "εδώ έχω ένα γράμμα για εσένα !" είπε και έβγαλε από την τσάντα του ένα γράμμα. Η Κάντυ απόρρησε, δεν είχε και πολλούς φίλους που να ζούνε μακριά. Εκτός από... η Κάντυ άρπαξε το γράμμα και διάβασε το όνομα του αποστολέα στον φάκελο:"Τέρρενς Γ. Γκράντζεστερ"... "Κάντυ; Είσαι καλά; Είσαι θεόχλωμη" είπε ο Άλμπερτ. Δεν πήρε απάντηση. Όλοι κοιτάχτηκαν με σημασία και άφησαν την Κάντυ να ευχαριστηθεί το γράμμα της. Η Κάντυ άνοιξε προσεκτικά τον φάκελο κι έβγαλε την επιστολή. Τι να της έλεγε άραγε; Άρχησε να διαβάζει: Τέρρενς Γ. Γκράντζεστερ προς Κάντις Γουάιτ Άντρειου. Αγαπητή Κάντυ, το ξέρω πως πάει τουλαχιστον ένας χρόνος που μας χώρισε η Σουζάννα. Αποφάσισα πως πρέπει να ξέρεις... η Σουζάννα δεν είναι πολύ καλά στην ψυχολογία της τώρα τελευταία. Έχει αρχίσει να τρελαίνεται, λέει, γιατί δεν την θέλω και μένω από καθήκον. Κάντυ, έχει τρελαθεί, δεν θα το καταλάβει αν φύγω. Μα έτσι και αλλιώς ο γιατρός λέει πως η τρέλα της επιρεάζει άσχημα τη καρδιά της και δεν θα ζήσει παραπάνω από ένα χρόνο στην καλύτερη περίπτωση... Κάντυ, μπορώ πλέον να έρθω στο Σικάγο και να παντρευτούμε επιτέλους... Κάντυ, περιμένω απάντηση...

(TO BE CONTINUE)

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΝΑΕΙ...

Η Κάντυ δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ούτε το ότι η Σουζάννα πέθαινε, ούτε ότι μόνο ΑΥΤΟ βρήκε να γράψει. "Σοβαρά;;; Γύρισα όλη την Αμερική για την αφεντιά του και ο κύριος μόνο αυτό φωτίστηκε να γράψει;;; Ο Χριστός και η μάνα Του !!!" Πέρασε τουλάχιστον ένα τέταρτο να μονολογεί αυτά κι άλλα παρόμοια. Στο τέλος, μόλις ηρέμησε, αναρωτήθηκε: θα απαντούσε; Αυτό, όπως και να 'χει, ήταν ένα πολύ καλό ερώτημα. Σήκωσε το κεφάλι απαυδηασμένα στο ταβάνι... πέρασε ώρα μέχρι να καταλάβει πως ενώ κοιτούσε το ταβάνι, έγραφε ταυτόχρονα απάντηση. "Χαζά" φώναξε στα χέρια της "Αν θέλετε να κάνετε κάτι παίξτε πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί ή κάτι τέτοιο τέλος-πάντων !!!". Τότε κατάλαβε πως το να φωνάζει κανείς στα χέρια του δεν ήταν γνώρισμα ανθρώπου που έστεκε καλά στα μυαλά του κι έτσι πήρε το χαρτί και διάβασε. Ξέρω ότι τόσο παρορμητικός που είσαι μπορεί να ετοιμάζεσαι κιόλας να έρθεις, για αυτό θα προσπεράσω τα τυπικά και θα μπω απευθείας στο θέμα: Τέρρυ, μη φύγεις... δεν πρέπει να αφήσεις την Σουζάννα σύξηλη, έστω κι αν η ίδια δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Τέρρυ, ντροπή σου που θες να αφήσεις τη Σουζάννα ετοιμοθάνατη ενώ εσύ είσαι το πρόσωπο το οποίο θέλει να έχει δίπλα της τότε. Μείνε εκεί που είσαι και να προσεύχεσαι να μην επαληθευτούν τα λόγια του γιατρού. "Σοβαρά τώρα, ρε παιδιά" φώναξε πάλι στα χέρια της "Χάθηκε να γράψετε κάτι πιο λογικό;;;". Τότε έγινε κάτι που σπάνια συμβένει: Τα χέρια της άρπαξαν έναν φάκελο και τον κοντυλοφόρο, δίπλωσαν το γράμμα και το έχωσαν μέσα στον φάκελο. "ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ !!!" ούρλιαξε η Κάντυ που είχε τρομάξει και θυμώσει ταυτόχρονα. Σκέφτηκε πως θα επανακτούσε σύντομα τον έλεγχο γιατί τα γραμματόσημα ήταν στην άλλη μεριά του δωματίου. Όμως τα χέρια της πέταξαν τις κουβέρτες από πάνω της, πετάχτηκε όρθια, πήρε ένα γραμματόσημο και το κόλλησε. "Ω, σοβαρολογείς;" είπε έξαλλη η Κάντυ. Προσπάθησε να χώσει ένα χαστούκι στον εαυτό της γιατί πολύ της την έσπαγε. Όμως το άλλο χέρι το άρπαξε και τα δυό τους πήραν τον φάκελο.Τα πόδια της κηνίθηκαν προς τα έξω. Η Κάντυ δάγκωσε το πόμολο μα τα πόδια της στάθηκαν πιο δυνατά. Οι φίλοι της κάθονταν σε ένα παγκάκι και έδειχναν στα ντόνατς ποιος ήταν το αφεντικό. "ΒΟΗΘΕΙΑ !!!" τους φώναξε "ΠΑΡΤΕ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΑΜΕΣΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ !!!". Πιθανόν να θεώρισαν πως ήταν πλάκα και την αγνόησαν. "ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ !!!" ούρλιαξε, μα ήταν πολύ μακριά να την ακούσουν έστω. "Δις Άντριου, δεν είναι καθόλου φρόνημο να σηκωθείτε" είπε μια νοσοκόμα. "ΤΟ ΞΕΡΩ, ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΙΣΩ !!!" ούρλιαξε η Κάντυ. Η νοσοκόμα υπέθεσε πως την ειρωνευόταν και αφού την κοίταξε αποδοκιμαστικά συνέχισε την δουλειά της. "ΟΧΙΙΙΙΙΙ !!!" φώναξε η Κάντυ μα η φωνή της πνήγικε. Ε, όχι και η φωνή μου τώρα σκέφτηκε καθώς έβγαινε από το νοσοκομείο. Όταν ανέκτησε τον έλεγχο, είχε γυρίσει πια στο δωμάτιο της και είχε ρήξει το γράμμα στο ταχυδρομικό κουτί...

(TO BE CONTINUE)

Μπορεί να το φούσκωσα λίγο, μα στα αλήθεια γίνεται αυτο (σπάνια μεν). Δηλαδή η λογική αρνήται να γίνει ό,τι είναι να γίνει μα το υπόλοιπο σώμα δεν υπακούει...

Η ΚΑΝΤΥ ΑΝΑΡΡΩΝΕΙ

Πέρασαν 1-2 μέρες από το περιστατικό με το περίστροφο και το γράμμα από τον Τέρρυ. Η Ελίζα ξύπνησε πρώτη απ' όλους. Κοίταξε στο ξυπνητήρι: 5.00 π.μ. Έξω ήταν πίσσα σκοτάδι. Αμέσως σκέφτηκε πως αυτή ήταν η ευκαιρία που περίμενε τόσες μέρες. Έχωσε το χέρι της κάτω από το μαξιλάρι της και τράβηξε το περίστροφο. Σηκώθεικε αργά και φόρεσε τις παντόφλες της και την ρόμπα της. Βγήκε στον διάδρομο και χώθηκε βιαστικά στο δωμάτιο της Κάντυ. Κρύφτηκε γρήγορα πίσω από μια συρταριέρα κι έσιαξε τις πλεξούδες της. Σύρθηκε προσεκτικά μην λερώσει την πανάκρινη ρόμπα της προς το κρεβάτι της Κάντυ. Άρπαξε το στρώμα, πετάχτηκε όρθια κι έχωσε το περίστροφο εκεί που έπρεπε να βρίσκεται το στήθος της Κάντυ. Όμως δεν υπήρχε τίποτα, παρά ένα άδειο κρεβάτι. "Να πάρει" είπε έξαλλη η Ελίζα. Δεν ήξερε τι να κάνει, από την μια ήθελε να της στήσει καρτέρι κι από την άλλη ήθελε να γυρίσει στο ζεστό της κρεβατάκι. Στο τέλος έσυρε μια καρέκλα στις σκιές του δωματιού και περίμενε τουλάχιστον 2 ώρες, χωρίς να εμφανιστεί τίποτα. "Κάποιαμ άλλη φορά" μουρμούρισε και γύρισε στο κρεβάτι της. Τελικά ο Τέρρυ έσωσε την Κάντυ. Της είχε έρθει ειδοποίηση από το ταχυδρομείο πως είχε τηλεγράφημα και μην μπορώντας να κοιμηθεί, πήγε τώρα να το παραλάβει. Στον δρόμο συνηδητοποίησε πως ήταν μια χαρά. Έτσι γύρισε στο διαμέρισμα της και το άλλο πρωί πήγε στο νοσοκομείο να δηλώσει την αποχώρηση την και να μαζέψει τα πράγματα της. Η Ελίζα το φυσούσε και δεν κρύωνε: δύο φορές σερί της είχε γλυτώσει, μα δεν θα παιρνούσε έτσι... Ήταν πια Ιούνιος και με την ανάρρωση της Κάντυ, σκεφτόντουσαν που θα πάνε διακοπές. Αποφάσισαν να πάνε στην Σίφνο. Εμ, αξιωσημείοτο πως τότε οι Κυκλάδες ήταν πολύ δημοφιλές κέντρο για τους πλούσιους και αριστοκράτες Αμερικάνους. Όμως όλοι πήγαιναν Μύκονο-Ρόδο-Μήλο, ενώ σπάνια στην Σίφνο. Άσε που οι Αμερικάνοι στις αρχές του 20ου αιώνα διδάσκονταν Ελληνικά στο σχολείο, τώρα κάνουν μόνο Αρχαία. Μα όχι, να μην λέτε πως τους έστειλα γιατί είναι η χώρα μας κλπ κλπ. Μα για όσα τους επιφύλασσε η μοίρα, το κατάλληλο σκηνικό ήταν το γραφικό νησάκι της Σίφνου. Βέβαια, μόλις η Ελίζα έμαθε πως η Κάντυ θα ήτανε σε ένα πετρώδες νησάκι, άρχησε να ετοιμάζει τις βαλίτσες της...

(TO BE CONTINUE)

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΑΛΙΟ ΕΧΘΡΟ

To καλοκαίρι στην Σίφνο ήταν η ευκαιρία που χρειαζόταν η Ελίζα για να ψήσει τον Νηλ να κάνει ό, τι του πει. «Παραδέξου το ! Ήθελες να το κάνεις από τότε που σου έριξε χυλόπιτα ΣΤΟΝ ΑΡΡΑΒΩΝΑ ΣΑΣ !!!» του έλεγε κάθε τρεις και λίγο. Στο τέλος ο Νηλ υπέκυψε. «Οκ» είπε τελικώς.

*********
Όλη η παρέα διέμενε σε μια πολυκατοικία που νοίκιαζε ο Άλμπερτ. Ο Νηλ στήθηκε στην πόρτα αυτής της πολυκατοικίας και περίμενε. Χώθηκε σε κάτι θάμνους. Πέρασε ώρα μέχρις ότου η πόρτα να ανοίξει. Βγήκαν έξω ο Άρτσυ και η Άννυ. Πρόλαβε και χώθηκε στην πόρτα πριν κλείσει και διέσχισε τον διάδρομο χώνοντας το χέρι του στην καπαρντίνα του να σιγουρευτεί πως ήταν ακόμα εκεί. Έφτασε μπρος στο κατώφλι της Κάντυ. Έβγαλε από το μανίκι του ένα σημείωμα και του τσούλησε κάτω από την πόρτα. Έφυγε τρέχοντας. Η Κάντυ το είδε όταν πήγαινε προς την κουζίνα (γιατί μπουρδουκλώθηκε απάνω του) και το διάβασε: Κάντυ, νομίζω πως είναι καιρός να λύσουμε τους λογαριασμούς μας πια ! Έλα στις 3.00 π.μ. στην παραλία να με βρεις. Να είσαι μόνη σου. Νηλ. Η Κάντυ σφίχτηκε. «Αρκετά τράβηξε αυτό το βιολί κι ό,τι γίνει ας γίνει !!!» είπε. Κοίταξε το ρολόι της. 9 το βράδυ. Σε λιγότερο από 7 ώρες θα τέλειωνε με τον Νηλ μια για πάντα…

**********
Μόλις το ρολόι της εκκλησίας κτύπησε 3 το πρωί, η Κάντυ φόρεσε τα καλύτερα ρούχα για την περίπτωση: μπότες, φόρμα παραλλαγής κι ένα λαχανί πουκάμισο. «Πριν του φανερωθώ θέλω να είμαι σίγουρη πως θέλει να μιλήσουμε κι όχι να μου κάνει τα μάτια τουρσί…» μουρμούρισε κι έφυγε. Το κύμα πάφλαζε στην άμμο που κροτάλιζε και σερνόταν κάτω από το αλάτι. Το νερό την σκέπαζε αλισάχνη. Τα βράχια δέσποζαν στην παραλία: μαύρα, κοφτερά και μουντά. Η Κάντυ κατέβηκε νυχτοπατώντας την σκάλα κι έκανε να χωθεί κάπου μα ένα χέρι την άρπαξε απʼ τον ώμο. «Πας κάπου, Κάντυ;». «ΝΗΛ !!!» αναφώνησε η Κάντυ βλέποντας τον αναιδέστατο νεαρό να στέκει επιβλητικός και να την κοιτάζει με περιφρόνηση. «Αυτοπρόσωπος !» αναφώνησε πονηρά ο Νηλ. «Τι θες, λοιπόν;» ρώτησε η Κάντυ. Ο Νηλ τράβηξε από την ζώνη του 2 μαχαίρια. Της πέταξε παιχνιδιάρικα το ένα. «Ξέρεις να χειρίζεσαι μαχαίρι;» ρώτησε, χωρίς να δείχνει να τον νοιάζει. «Φυσικά !» είπε η Κάντυ χωρίς να δείχνει να εκπλήσσεται...

(TO BE CONTINUE)

ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Ο Νηλ περίμενε πως η Κάντυ δεν θα είχε ουδεμία γνώση στην μονομαχία μα έσφαλε εντελώς. Όπως και να έχει αυτό δεν σήμαινε ότι μπορούσε να νικήσει ΕΚΕΙΝΟΝ !!! “IIIAAAAAAAAAAA !!!!!!!” ούρλιαξε. Πρότασσε το μαχαίρι και έτρεξε προς το μέρος της. Η Κάντυ απέφυγε το χτύπημα κι έκανε να τον χτυπήσει στα λαγόνια μα εκείνος απέκρουσε ενστικτωδώς το κτύπημα. “KANTY !!! ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ !!!”φώναξε και σημάδεψε το κεφάλι της μα κι εκείνη απέκρουσε το κτύπημα του. Άρχισαν να στριφογυρίζουν ο ένας γύρω από τον άλλον σκεπτόμενοι που να κτυπήσουν για να πετύχουν ένα καίριο λάβωμα στον αντίπαλο. “Νηλ !!!” φώναξε η Κάντυ “Ποτέ δεν περίμενα ότι θα φτάναμε ως εδώ !!!”. Ο Νηλ πάγωσε για λίγο μα μετά συνέχισε. Η κα Ράνγκαν είχε πληρώσει τον καλύτερο ξιφομάχο στην Ελλάδα να τον εκπαιδεύσει να σφάξει την Κάντυ με το μαχαίρι. Ο Νηλ όρμησε. Η Κάντυ παραμέρισε και πέρασε δίπλα της. Η Κάντυ οπισθοχώρησε προς την απόκρημνη παραλία. Ο Νηλ όρμησε μα εκείνη πήδηξε πάνω σε ένα κατσάβραχο σαν αγριόγιδο και βρέθηκε από την μια μεριά με τον Νηλ και από την άλλη με την φουρτουνιασμένη θάλασσα να παφλάζει έτοιμη να την καταπιεί. Το μαχαίρι κτύπησε εκεί που πριν από λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου ήταν το στέρνο της Κάντυ. “Δεν θα γλιτώσεις !!!” ούρλιαξε ο Νηλ και πήδηξε κι αυτή απάνω στον βράχο. Η Κάντυ έκανε ένα βήμα πίσω και ο βράχος κάτω από το πόδι της έτριξε επικίνδυνα. Η Κάντυ βαριανάσανε τρομαγμένη και κοίταξε την θάλασσα κάτω. Καθώς το κύμα υποχώρησε, είδε πως δεν υπήρχε άμμος, παρά μόνο μεγάλα κοφτερά βράχια γεμάτα πεταλίδες. “Αμάν !!!” αναφώνησε η Κάντυ. Ο Νηλ χύθηκε πάνω της με μια ιαχή που της πάγωσε το αίμα. Εκμεταλλεύτηκε το ότι η άλλη μεριά του βράχου (αυτή που κάτω της ήταν η παραλία) και κουτρουβάλησε αποφεύγοντας τον Νηλ. Ο Νηλ πήδηξε κι αυτός έξαλλος. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και ήθελαν άλλο λίγο να βγουν απʼ τις κόγχες τους. Τα επόμενα λεπτά η Κάντυ έβλεπε μόνο την λεπίδα του μαχαιριού και όλο την απέκρουε. Στο τέλος ο Νηλ της έχωσε μια γερή με την λαβή ανάμεσα στα μάτια και η Κάντυ έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω ζαλισμένη. Ο Νηλ χαμογέλασε αυτάρεσκα και ύψωσε το μαχαίρι του. Η Κάντυ έχωσε το χέρι της στην άμμο. Το μαχαίρι της ήταν εκί. Το τράβηξε απότομα και το βύθησε ως την λαβή στον καρπό του Νηλ. Η άκρη βγήκε αχνιστή και κατακόκκινη από την άλλη μεριά του καρπού. Ο Νηλ βόγκηξε “ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ !!!!” πριν σωριαστεί χάμω σηκώνοντας ένα σύννεφο άμμου. Μόλις καταλάγιασε η άμμος η Κάντυ γονάτισε δίπλα του. Είχε λιποθυμήσει, έτρεμε. Η Κάντυ αναρωτήθηκε τι έπρεπε να κάνει. Το σίγουρο είναι πως αν ήταν τώρα αυτή κατάκοιτη, ο Νηλ θα της έκοβε τον λαιμό χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως αυτή δεν ήταν ο Νηλ. Τράβηξε το μαχαίρι από τον καρπό του και ένα ρυάκι αίματος άρχισε να αναβλύζει από την πληγή. Έριξε το μαχαίρι στην θάλασσα. Αναδεύτηκε σε ένα κύμα καθώς βυθιζόταν. Έπειτα έριξε τον Νηλ στους ώμους της σαν σακί με πατάτες. Το αίμα του μούσκεψε τα ρούχα της καθώς διέσχιζε την προβλήτα κι έμπαινε στην πόλη. Τον έριξε στο κατώφλι ενός σπιτιού και έφυγε τρέχοντας αφού κτύπησε την πόρτα. “Δεν θα πέσω στο επίπεδο των Ράνγκαν” μουρμούρισε. Έτρεχε με όλη της την δύναμη και κοίταξε τον ουρανό. Ξημέρωνε. Μόλις κατέβασε το βλέμμα της το είδε… ένα δέντρο… προσπάθησε να φρενάρει μα ήταν πολύ αργά…

(TO BE CONTINUE)