Υιοθεσία από άντρα; Απορία νομικής φύσης

Κορίτσια έχω μιά απορία και θέλω τα φώτα σας.  

Ολες γνωρίζουμε π ως στο δρόμο για το Μέξικο ο Τζόρτζ αρπάζει την Κάντυ και την επιστρέφει στους Άρνλτευς ενημερώνοντας τη μεγάλη θεία αλλά και όλους μας πως ο Αλμπερτ υιοθέτσηε  την Κάντυ. σωστά;
Εκείνο που δε καταλαβαίνω είναι πως επιτεύχθηκε αυτό. Μικρός στην ηλικία δεν ήταν; Κι επιπλέον ήταν ανύπαντρος. Πως έδωσε η Πολιτεία το δικαίωμα σε ένα άντρα που ζει μόνος του να υιοθετήσει ένα κορίτσι;

Δε γίνονταν έλεγχοι; Δεν έπρεπε να ενημερωθεί το ορφανοτροφείο;
Τι νόμοι ίσχυαν τότε;

Μπορεί κανείς να μου λύσει τΙς απορίΕς;

Νομίζω ότι η Άλντε θα μπορεί να γίνει πιο σαφής από μένα.
Όμως, θα σου πω τι νομίζω εγώ.
Όταν πέθαναν οι γονείς του Άλμπερτ, εκείνος ήταν παιδάκι.
Ήταν ο νόμιμος κληρονόμος και επικεφαλής των Άρτλευ αλλά δεν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθεί η ηλικία του. Μόνο κάποιοι γέροντες γνώριζαν την αλήθεια.
Όλες οι δουλειές των επιχειρήσεων γίνονταν από τους μεγάλους, πάντα όμως με την συγκατάθεση (και καλά) του μεγάλου θείου, για τον οποίο κανείς δεν ήξερε ότι είναι παιδάκι.
Τον θείο τον εκπροσωπούσε ο Τζορτζ. Όλοι στον κόσμο ήξεραν ότι ο μεγάλος θείος είναι μιας κάποιας ηλικίας. Και εδώ, δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς είχε κάνει η θεία, αλλά νομιζαν ότι ο Άλμπερτ ήταν ο πατέρας του?
Θέλω να πω, όταν έλεγαν "μεγάλος θείος" λογικά ο μεγάλος θείος δεν είχε την οικογένειά του?
Τέλος πάντων, λεφτά υπήρχαν, ο Τζορτζ ανέλαβε να το διευθετήσει και δεν νομίζω ότι θα έλεγε κανείς όχι στον κολοσσό εκείνης της εποχής...

Άλντε?

Τέρυ μου... ειλικρινά δεν έχω ιδέα...

Κάποτε, είχα πετύχει μιά ιστοσελίδα που αναφερόταν σε θέματα υιοθεσίας όπως ίσχυαν στην Αμερική στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και είχα καταλήξει πως ήταν αδύνατο (τουλάχιστον σε κάποιες ανατολικές πολιτείες της Αμερικής), να δοθεί για υιοθεσία κοριτσάκι σε ανύπαντρο άντρα... Μόνο άτεκνα ζευγάρια που αποδεδειγμένα δεν μπορούσαν να κάνουν δικά τους παιδιά ή και χήρες μπορούσαν να υιοθετήσουν ένα κορίτσι. Δλδ, πιό πιθανό ήταν να έδιναν την Κάντυ στη γριά στρίγ... εμμ Ελρόυ παρά στον Άλμπερτ ακόμη και αν αυτός ήταν πάμπλουτος και υπερήλιξ μα καλοσυνάτος

Σπόιλερ:

Από την άλλη, κάτι που μου είχε φανεί λογικό και συνάδει με την ιστορία, ήταν μιά οικογένεια να ζητήσει από ορφανοτροφείο ένα κορίτσι για υπηρέτρια ή συντροφιά στα δικά της παιδιά. Σε μεταπολεμικές περιόδους όπου τα ορφανοτροφεία γέμιζαν παιδάκια αλλά και όταν αυτά μεγάλωναν και ήταν πολύ δύσκολο για τα ορφανοτροφεία να τα συντηρούν ευχαρίστως τα παραχωρούσαν σε οικογένειες. Τις περισσότερες φορές αυτό γινόταν με τη σύμφωνη γνώμη του παιδιού ειδικά αν είχε κλείσει τα 12.

Και κάτι ακόμη: αν μετά την υιοθεσία, η οικογένεια διαπίστωνε πως το παιδάκι/νεαρό άτομο ήταν φορέας ασθενειών μπορούσαν κάλλιστα να το παρατήσουν -ούτε καν να το επιστρέψουν στο ορφανοτροφείο- και, μάλιστα, χωρίς να δώσουν καμμία εξήγηση σε κανέναν.

Το πως κατάφερε ο Άλμπερτ να υιοθετήσει την Κάντυ παραμένει ένα άλυτο μιζουκικό μυστήριο. Ίσως, όμως, επειδή η Κάντυ είναι αντιγραφή του Daddy long legs να υπάρχει εκεί κάποια λογική εξήγηση που να καλύπτει τα ιντερνετικά κενά.

Αν κάποια το έχει διαβάσει, ας μας διαφωτίσει και εμάς...

Παράθεση :

Και κάτι ακόμη: αν μετά την υιοθεσία, η οικογένεια διαπίστωνε πως το παιδάκι/νεαρό άτομο ήταν φορέας ασθενειών μπορούσαν κάλλιστα να το παρατήσουν -ούτε καν να το επιστρέψουν στο ορφανοτροφείο- και, μάλιστα, χωρίς να δώσουν καμμία εξήγηση σε κανέναν.

Απίστευτα πράγματα. Λες και δεν μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές αλλά για κάτι ασήμαντο και αναλώσιμο, που αφού το χρησημοποιήσεις και το βαρεθείς το πετάς , χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα. Δηλαδή στην ουσία αυτά τα παιδάκια, ήταν στην διάθεση του οποιουδήποτε τέρατος που μπορούσε να τα μεταχειριστεί οπως ήθελε.

Καμία τύχη για τα καημένα τα παιδάκια

Όσο για το θέμα μας όταν έβλεπα την Κάντυ δε μπορούσα να αντιληφθώ πως ο Άλμπερτ ήταν στην ουσία πατέρας της. Το συνδύασα πρόσφατα όταν παρακολούθησα ξανά το ανιμέ και διάβασα το περιοδικό -μαγγα και τις απόψεις άλλων κοριτσιών. Αλλά και πάλι η Κάντυ ποτέ δεν τον προσφώνησε πατέρα ή μπαμπά ακόμα και όταν ανακάληψε ποιος πραγματικά ήταν. Γιατί όμως;

Τερυλία έγραψε:

... Αλλά και πάλι η Κάντυ ποτέ δεν τον προσφώνησε πατέρα ή μπαμπά ακόμα και όταν ανακάληψε ποιος πραγματικά ήταν. Γιατί όμως;

Μα... τι σχέση έχει ο Άλμπερτ με τον μπαμπά που (θα) ήθελε να έχει;

Ο Άλμπερτ ήταν ο αγαπημένος της φίλος, ο πιό κοντινός της άνθρωπος ακόμη και από αυτή την παιδική της φίλη, την Άννυ... (να μην αναφέρω για μιά ακόμη φορά πως μετά την παγίδα του Νηλ, είναι ολοφάνερο πως τον έχει ερωτευτεί... ). Ακόμη και αν εκείνος ήταν ο Μεγάλος Θείος που την υιοθέτησε, πως είναι δυνατόν να τον δει σαν μπαμπά;;; Έχει καμιά σχέση η φιγούρα του Άλμπερτ όπως τον βλέπουμε στο τελευταίο μέρος του μάνγκα με εκείνη του πατέρα του Άντονυ στην αγκαλιά του οποίου η Κάντυ ονειρεύεται πως θα ένιωθε αν ήταν ο δικός της;;;;

Aldebaran έγραψε:

Μα...   τι σχέση έχει ο  Άλμπερτ με τον μπαμπά που (θα) ήθελε να έχει;

Ο Άλμπερτ ήταν ο αγαπημένος της φίλος, ο πιό κοντινός της άνθρωπος ακόμη και από αυτή την παιδική της φίλη, την Άννυ... (να μην αναφέρω για μιά ακόμη φορά πως μετά την παγίδα του Νηλ, είναι ολοφάνερο πως τον έχει ερωτευτεί...   ). Ακόμη και αν εκείνος ήταν ο Μεγάλος Θείος που την υιοθέτησε, πως είναι δυνατόν να τον δει σαν μπαμπά;;; Έχει καμιά σχέση η φιγούρα του Άλμπερτ όπως τον βλέπουμε στο τελευταίο μέρος του μάνγκα    με εκείνη του πατέρα του Άντονυ στην αγκαλιά του οποίου η Κάντυ ονειρεύεται πως θα ένιωθε αν ήταν ο δικός της;;;;

Καμία απολύτως. Πολλές φορές έχουμε διαβάσει σχόλια του τύπου ότι ο Άλμπερτ ήταν νομικά θετός πατέρας της Κάντυ, και το πιο ακραίο που έχω διαβάσει προσωπικά ήταν ένα σχόλιο σχετικά με τη δήλωση της Μιζούκι για τις τρεις αγάπες της Κάντυ, ότι η τρίτη αγάπη που βρήκε η Κάντυ ήταν η πατρική του Άλμπερτ μια που όλη της τη ζωή έψαχνε ένα πατέρα. Δηλαδή οι δύο πρώτες, ο Άντονυ και ο Τέρρυ, περιείχαν το ερωτικό στοιχείο, αλλά εκείνη του Άλμπερτ ήταν η πατρική. Ξέρω ότι δεν ωφελούν οι αντιπαραθέσεις με άτομα που εκφράζουν τέτοιες απόψεις. Επειδή το θέμα αφορά την υιοθεσία σαν εμπόδιο στην ερωτική σχέση Κάντυ-Αλμπερτ που κάποιοι αρνούνται πεισματικά να δεχτούν, θα ήθελα να αναφέρω κάτι που ανακάλυψα πολύ πρόσφατα σ' ένα ισπανικό φόρουμ. (Τελικά τα ξένα φόρα είναι πιο ενεργά και ψαγμένα από τα δικά μας.) Αναφέρεται λοιπόν εκεί ότι σύμφωνα με τη νομοθεσία του Σικάγου εκείνη την εποχή, αν κάποιος επιθυμούσε να υιοθετήσει ένα παιδί, για να θεωρηθεί νόμιμα γονέας, εκτός από το να είναι ενήλικος, έπρεπε να είναι τουλάχιστον 16 χρόνια μεγαλύτερος από το παιδί που θα υιοθετούσε. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορούσε να θεωρείται απλώς κηδεμόνας.
Σύμφωνα με τη νέα νουβέλα, ο Άλμπερτ ήταν 11 χρόνια μεγαλύτερος από την Κάντυ, και όπως είδαμε η υιοθεσία στην περίπτωσή τους καμία σχέση δεν είχε με εκείνη της Άννυ που βρήκε μια οικογένεια με πατέρα και μητέρα που ηλικιακά μπορούσαν να είναι γονείς της. Επιπλέον, στη νουβέλα η Κάντυ αναφέρεται σαν θετή κόρη των Άρντλεϋ και πολλές φορές δηλώνεται ξεκάθαρα ότι η σχέση της με τον Άλμπερτ ήταν η σχέση κηδεμόνα-προστατευόμενης.

δε το λετε σοβαρά, έτσι;

πως θα μπορούσε ένας τοσο νεος άντρας να υιοθετήσει μια τόσο μεγάλη κοπέλα;

μονο να την παντρευτεί μπορούσε

Δεν έχω διαβάσει πουθενάς πως ο λΑμπερτ ήταν πατέρας της Κάντυ
όπως λέει και η Φάιη μόνο σχέση κηδεμόνα προστατευόμενης είχαν και ποτέ μα ποτέ σε όλο το μάγκα (το περιοδικό) και το έργο στην τιβι δε φάνηκε κάτι διαφορετικά.

πότε λειτούργησε ως πατέρας ο Άλμπερτ; Πότε πήρε την Κάντυ στο σπίτι του και ζήσανε μαζί σαν πατέρας με κόρη; Θα μου πεις, κρυβόταν. Από πότε ένας πατέρας που αναλαμβάνει το χρέος να μεγαλώσει ένα παιδί είναι απων; τι υιοθεσία είναι αυτή; Ο γονιός είναι πάντα δίπλα στο παιδί του.
Δεν το παρατάει στους πέντε δρόμους που το βρήκε μόνο και μόνο για να κοκορεύεται πως έκανε ένα ψυχικό. Και ο Αλμπερτ μονο τέτοιος δεν ήταν Μην τρελαθούμε κιόλας

Τα νεύρα μου

Δυστυχώς, Ουρανία μου, υπάρχουν κάποιοι που το λένε σοβαρά αυτό. Είναι το πιο ισχυρό επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι φαν του Τέρρυ για να υποστηρίξουν ότι ο Άλμπερτ και η Κάντυ δε θα μπορούσαν να είναι ζευγάρι γιατί υπάρχει η υιοθεσία, η οποία πουθενά στη νουβέλα δεν αναφέρεται ξεκάθαρα ότι ακυρώθηκε. Το θέμα είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στην κλασική υιοθεσία στην οποία προβαίνει κάποιος για να αποκτήσει ένα παιδί και να το μεγαλώσει σαν γονιός και στην εντελώς τυπική (μόνο στα χαρτιά) υιοθεσία που έγινε μόνο για να πάρει η Κάντυ το όνομα των Άρντλεϋ και να προστατευθεί από τις περιπέτειες που την περίμεναν. Ο νόμος που ανέφερα παραπάνω έχει μια λογική, ο θετός γονιός να έχει τουλάχιστον 16 χρόνια διαφορά ηλικίας από το θετό παιδί, διαφορετικά είναι απλώς κηδεμόνας. Ο Άλμπερτ είναι φυσικά κηδεμόνας, πρώτον επειδή η ηλικία του δεν του επιτρέπει ούτε νομικά, ούτε βιολογικά, να είναι πατέρας της Κάντυ, και δεύτερον επειδή όπως λες κι εσύ, δεν έζησε ποτέ μαζί της σαν πατέρας, όπως έζησε η Άννυ με τους Μπράιτον. Ούτε καν τον είχε γνωρίσει η Κάντυ σαν θείο Γουίλιαμ. Την προστάτευσε, της παρείχε τα πάντα, τη στήριξε σε όλες της τις αποφάσεις και την άφησε ελεύθερη να κάνει τις επιλογές της, αλλά ποτέ δεν έζησαν μαζί σαν πατέρας και κόρη, εκτός από την περίοδο της αμνησίας, όπου ζούσαν σαν αδέλφια. Η διαφορά ηλικίας τους μόνο έτσι μπορούσε να χαρακτηριστεί. Θα μπορούσε να είναι ο μεγαλύτερος αδελφός της, πατέρας όμως ποτέ. Και όπως προκύπτει, ούτε νομικά ήταν πατέρας της, αλλά κηδεμόνας.
Ειλικρινά με λυπεί που βλέπω τέτοια σχόλια σχετικά με αυτό το θέμα. Στο άλλο φόρουμ σχετικά με την Κάντυ, που τώρα το έχουν εγκαταλείψει, υπήρχε ένα θέμα σχετικά με το αν ερωτεύτηκε η Κάντυ τον Άλμπερτ. Εκτός από τα σχόλια που συμφωνούν ότι ναι, τον ερωτεύτηκε, όπως κι εκείνος, διάβασα και κάποια άλλα σχόλια που διαφωνούν κάθετα και ισχυρίζονται ότι θα ήταν ανήθικο κάτι τέτοιο, εφόσον υπάρχει η υιοθεσία και ότι νομικά είναι συγγενείς. Επίσης όταν έγραψα κι εγώ εκεί σχετικά με τις τρεις αγάπες για την Κάντυ, όπως τις εμπνεύστηκε η Μιζούκι και το δήλωσε και η ίδια σε κάποια συνέντευξη, και ότι ο Άλμπερτ ήταν η ώριμη, καρμική αγάπη της Κάντυ, πήρα την απάντηση από κάποιο μέλος ότι καρμική δεν σημαίνει απαραίτητα ερωτική σχέση, κι ότι η Κάντυ σ' όλη την ιστορία έψαχνε έναν πατέρα και όχι έναν έρωτα, οπότε τον βρήκε στο πρόσωπο του Άλμπερτ.
Η απάντησή μου σ' αυτό το σχόλιο ήταν η Κάντυ ποτέ δε θα μπορούσε να δει τον Άλμπερτ σαν πατέρα, γιατί ήταν πολύ νέος για να είναι πατέρας της. Μόνο όταν την αγκάλιασε ο πατέρας του Άντονυ, στην κηδεία του Στήαρ, ένιωσε πώς είναι να σε αγκαλιάζει ένας πατέρας. Ήθελε να έχει ένα πατέρα, αλλά αυτός δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο Άλμπερτ. Και επιπλέον, όταν η Μιζούκι επέλεξε να κλείσει την ιστορία της με την αποκάλυψη του πρίγκιπα και την Κάντυ να τρέχει στην αγκαλιά του, δείχνει ξεκάθαρα πως ο Άλμπερτ μόνο πατέρας της δε θα μπορούσε να είναι. Για να μην αναφέρω και τα γράμματα στον επίλογο της νουβέλας, που δε θυμίζουν καθόλου αλληλογραφία του πατέρα με την κόρη του. Όταν μεταφραστούν κι αυτά στα ελληνικά, θα μπορέσουν να το καταλάβουν κι εκείνοι που τώρα αντιτίθενται.
Προφανώς οι φαν του Τέρρυ δε μπορούν να βρουν καλύτερο και πιο μαχητό επιχείρημα από την υιοθεσία. Ακόμη και μέσα σ' αυτό το φόρουμ έχω δει πολλά παλιότερα ποστ με τέτοια σχόλια, ακόμη και ειρωνικά ή προσβλητικά. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω και θεωρώ τέτοια ποστ απαράδεκτα.

Δυστυχως  εφοσον δεν αναφερει στη νουβελα αν ακυρωθηκε η υιοθεσια ενω απο την αλλη αν δεν κανω λαθος η Σουζανα εχει πεθανει θα συνεχισουν να πατανε πανω σε αυτο και το κακο ειναι ο τροπος που το εκφραζουν δεν μπορουν να καταλαβουν πως ο Αλμπερτ μονο πατερας δεν ηταν για την Καντυ .

Ο θάνατος της Σουζάνας δεν είναι αρκετό στοιχείο για να υποστηρίξει κανείς ότι ο Τέρρυ ξαναγύρισε στην Κάντυ. Είναι απλώς ένας τρόπος να απαλλαγεί από μια ζωή κοντά σε μια γυναίκα που δεν αγαπούσε και να μείνει ελεύθερος, αυτό όμως δε σημαίνει ότι η Κάντυ κι εκείνος καταλήγουν μαζί. Υπάρχουν πολλά στοιχεία στη νουβέλα που οδηγούν κατευθείαν στον Άλμπερτ σαν Ανοχίτο. Η υιοθεσία δεν αναφέρεται ότι ακυρώθηκε, αλλά, όπως έγραψα και παραπάνω, δεν πρόκειται για μια κανονική υιοθεσία, εφόσον ο 'Αλμπερτ δεν θεωρείται από το νόμο πατέρας αλλά κηδεμόνας της Κάντυ, λόγω της μικρής διαφοράς ηλικίας.
Εδώ να αναφέρω κάτι παρόμοιο που δεν έχει να κάνει με μυθιστόρημα, όπως το Daddy Long Legs, στο οποίο βασίστηκε η Μιζούκι, αλλά σε πραγματικό ιστορικό γεγονός. Ένας από τους προέδρους της Αμερικής, ο Γκρόβερ Κλήβελαντ ήταν αρχικά ο κηδεμόνας της μέλλουσας γυναίκας του, όταν εκείνη έμεινε ορφανή κι έχασε και το μεγαλύτερο αδελφό της, που ήταν στενός φίλος του Κλήβελαντ. Παρέμεινε κηδεμόνας της ώσπου ενηλικιώθηκε. Είχαν 27 χρόνια διαφορά. Όταν εκείνη ήταν 21 χρονών, το 1886, την παντρεύτηκε κι έγινε η νεώτερη πρώτη κυρία της Αμερικής.
Στην περίπτωση του Άλμπερτ και της Κάντυ, δεν υπάρχει ούτε καν μεγάλη διαφορά ηλικίας, και η σχέση κηδεμόνα-προστατευόμενης που είχαν, σύμφωνα με το νόμο, δεν αποτελούσε σε καμιά περίπτωση εμπόδιο για να παντρευτούν.

Συμφωνω απολυτα μαζι σου απλα καποιοι δεν το βλεπουν ετσι η δεν θελουν να το δουν .

Ποτέ δε λειτούργησε ο Άλμπερτ ως πατέρας της Κάντυ, Ουρανία μου... δε νομίζω πως υπήρξε φαν της Κάντυ, τουλάχιστον στην ηλικία τη δική μου, που, όταν η Κάντυ έμαθε ποιός ήταν ο... Μεγάλος Θείος, χάρηκε που επιτέλους βρήκε τον... χαμένο της πατέρα.
Δέχομαι, όμως, πως για τα κορίτσια που ήταν τότε σε μιά τρυφερή παιδική ή εφηβική ηλικία, ήταν δύσκολο, μετά το θάνατο του Άντονυ, να δεχτούν πως άλλη μιά όμορφη σχέση θα λάμβανε τέλος έτσι άδικα, και ακόμη πιό δύσκολα, πως ένας φίλος θα μπορούσε να πάρει τη θέση ενός μεγάλου έρωτα... τόσο απλά... χωρίς να διαφαίνεται ανοιχτά αυτό. Και σίγουρα έπρεπε από κάπου να πιαστούν για να παραμείνει ο Τέρρυ ο ιδανικός... εραστής.
Η αρχή έγινε με την ιταλική συνέχεια, με την ηλίθια μετάφραση στο ανιμέ - τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα - να συνεπικουρεί. Χρόνια αργότερα, με τα φικ και με τα φόρα, κάθε πλευρά ήθελε να υπερασπιστεί τη δική της θέση... πόσοι και πόσοι γελοίοι τσακωμοί για... νερομπογιές;;;;

Ο Άλμπερτ δεν μπορούσε να είναι πατέρας της Κάντυ... αν διαβάζεις αμερικάνικη λογοτεχνία, - κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι σ' ενδιαφέρει - στο "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν", αναφέρει πως δεν μπορούσε κανένα ζευγάρι να υιοθετήσει ένα παιδάκι (και η Κάντυ δεν ήταν παιδί όταν ανέλαβε την κηδεμονία της ο Άλμπερτ) αν δεν είχε πιστοποιηθεί η ανικανότητά του προς τεκνοποίηση... που σημαίνει, μετά από πολλά χρόνια γάμου και σε μεγάλη σχετικά ηλικία. Άντρας, ανύπαντρος και νέος δεν μπορούσε να υιοθετήσει παιδί. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Τώρα, αν όλοι πίστευαν πως ο Μεγάλος Θείος ήταν ένα σεβάσμιος γέροντας, προχωρημένης ηλικίας και ίσως και χήρος, αυτό δεν του προσδίδει κανένα νομικό δικαίωμα στην υιοθεσία και μάλιστα κοριτσιού που είχε συμπληρώσει τα 12 του χρόνια.
Η Κάντυ δε θεωρούνταν παιδί όπως η Άννυ όταν πήρε το όνομα των Άρντλεϋ, και για μένα, η επιστροφή της στο λόφο, μετά το θάνατο του Άντονυ, σήμαινε αυτό ακριβώς... μπορούσε μονομερώς να διαλύσει την "υιοθεσία" και να ξαναπάρει το προηγούμενό της επώνυμο... Δεν υπογράφει τυχαία ως Κάντυ - μόνο - στο γράμμα που στέλνει στο Στήαρ και τον Άρτσυ... και ποιός ξέρει τι θα είχε γράψει στον... Θείο πριν αφήσει το Λέικγουντ

Σίγουρα η υιοθεσία της Κάντυ δεν ήταν η τυπική υιοθεσία στην οποία προβαίνει κάποιος που θέλει να μεγαλώσει ένα παιδί. Όπως πολύ σωστά είπες, ο Άλμπερτ ήταν νέος και εργένης, άρα δεν πληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μεγαλώσει ένα παιδί μόνος του, και κυρίως ένα παιδί με το οποίο είχε τόσο μικρή διαφορά ηλικίας. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Ο Άλμπερτ δεν ήθελε να μεγαλώσει την Κάντυ σαν κόρη του (υπάρχει κανένα εμότικον που να σταυροκοπιέται να το βάλω?) αλλά ήθελε να τη βοηθήσει να γλυτώσει από μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, είτε πήγαινε στο Μεξικό, είτε όχι. Δίνοντάς της το όνομα της οικογένειάς του, της παρέχει προστασία και ασφάλεια από μια τέτοια ζωή. Η Κάντυ το δήλωσε και η ίδια, ότι την υιοθέτησαν, αλλά η υιοθεσία της δεν έχει καμιά σχέση με της Άννυ, γιατί και πάλι δεν έχει γονείς και ο θείος Γουίλιαμ είναι ο αφανής προστάτης και κηδεμόνας που της εξασφαλίζει μια άνετη ζωή παραμένοντας ο ίδιος στη σκιά. Κηδεμόνας, όχι πατέρας. Ποτέ, σε καμιά εποχή, και σε κανένα καθεστώς δε θα μπορούσε ένας άντρας εργένης, νέος, να υιοθετήσει ένα κορίτσι μόνο 11 χρόνια μικρότερο σε ηλικία. Αυτή η υιοθεσία λοιπόν δεν είναι παρά μια νομική (και νόμιμη) πράξη για να προστατευθεί ένα ανήλικο κορίτσι από την ορφάνια και πιθανόν και την κακοποίηση. Ένα χαρτί που σαφώς μπορεί να ακυρωθεί αν συντρέχουν λόγοι που απαιτούν την ακύρωσή του. Η Μιζούκι, εκτός από την ταυτότητα του Ανοχίτο, άφησε ασαφές κι αυτό το θέμα, ίσως γιατί αν το ξεκαθάριζε θα ήταν πλέον ξεκάθαρο ποιος είναι. Αλλά άσχετα από το ποιος είναι ο Ανοχίτο, είναι εξοργιστικό να διαβάζεις σχόλια του τύπου ότι η Κάντυ βρήκε τον πατέρα της στο φινάλε. Και οι τρεις αγάπες που δήλωσε η Μιζούκι; Τις δυο τις ζήσαμε, η τρίτη πού είναι; Μα η Μιζούκι εδώ ήταν ξεκάθαρη, το δήλωσε σαφέστατα. Η τρίτη είναι ο Άλμπερτ. Αν οι φαν του Τέρρυ δυσκολεύονται τόσο να το δεχτούν, είναι κατανοητό. Προτιμούν τον Τέρρυ από τον Άλμπερτ, σεβαστό. Αλλά είναι απαράδεκτο να προσπαθούν να πατήσουν πάνω στην υιοθεσία σαν εμπόδιο στο να βρει η Κάντυ την τρίτη αγάπη στη ζωή της, και να προβάλλουν αστεία επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψή τους. Η ίδια η Κάντυ άφησε τον Τέρρυ στο παρελθόν της και προχώρησε μπροστά. Είναι λυπηρό που και οι φαν του Τέρρυ, οι πιο φανατικές κυρίως, αρνούνται να κάνουν το ίδιο.

fay450 έγραψε:

... Αλλά είναι απαράδεκτο να προσπαθούν να πατήσουν πάνω στην υιοθεσία σαν εμπόδιο στο να βρει η Κάντυ την τρίτη αγάπη στη ζωή της, και να προβάλλουν αστεία επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψή τους. Η ίδια η Κάντυ άφησε τον Τέρρυ στο παρελθόν της και προχώρησε μπροστά. Είναι λυπηρό που και οι φαν του Τέρρυ, οι πιο φανατικές κυρίως, αρνούνται να κάνουν το ίδιο.

Γιατί να το κάνουν;;;  Έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν η αγαπημένη τους ηρωϊδα να μένει με τον αγαπημένο τους ήρωα...

Και εγώ, το ίδιο κάνω... και οι αντονυκές... και δεν έχει να κάνει με το τι ήθελε να πει η συγγραφέας.

Άνευ σημασίας... :

Όπως λες, λοιπόν, το τι θα αρέσει στον καθένα είναι υποκειμενικό... δε χρειάζεται να (συν)ταυτίζεται με καμία Μιζούκι...
Σίγουρα, όμως, το ότι κάποια μερίδα φαν θα πρέπει να σέβεται τους άλλους, είναι εκ των ουκ άνευ, και βασική προϋπόθεση ομαλής συγκατοίκησης με άλλους σε  μιά ιντερνετική κοινωνία, όπως ένα φόρουμ. Αλλιώς, αν κάποιος δεν καταδέχεται τον αντίλογο και δεν έχει ακουστά τι σημαίνει σεβασμός και επίπεδο άνω του χλοοτάπητα, φτιάχνει το δικό του φόρουμ και κάθεται και ευλογάει τα γένια του  

Fay είσαι σίγουρα η Φαίη από την ρετρομανιαξ που ήρθες και εν μια νυκτί, το υποφορουμακι της Κάντυ ζωντάνεψε έτσι δεν είναι; Είχαμε κάνει μια και κει όμορφες συζητήσεις και φυσικά τέθηκαν κάποιοι προβληματισμοι.

Το βρήκες, εγώ είμαι. Δυστυχώς οι ωραίες συζητήσεις τελείωσαν εκεί και δεν είχα την ευκαιρία να πάρω μέρος κι εγώ. Το ανακάλυψα πολύ αργά εκείνο το φόρουμ. Ευτυχώς όμως που υπάρχει αυτό εδώ.

Aldebaran έγραψε:

Σίγουρα, όμως, το ότι κάποια μερίδα φαν θα πρέπει να σέβεται τους άλλους, είναι εκ των ουκ άνευ, και βασική προϋπόθεση ομαλής συγκατοίκησης με άλλους σε  μιά ιντερνετική κοινωνία, όπως ένα φόρουμ. Αλλιώς, αν κάποιος δεν καταδέχεται τον αντίλογο και δεν έχει ακουστά τι σημαίνει σεβασμός  και επίπεδο άνω του χλοοτάπητα, φτιάχνει  το δικό του φόρουμ και κάθεται και ευλογάει τα γένια του  

Μήπως είναι κι αυτός ένας λόγος που δε βλέπω πια εδώ μέσα κάποιες Τερρυκές με τις οποίες είχατε ανταλλάξει πολλές συζητήσεις στο παρελθόν; Αν είναι έτσι, είναι κρίμα, γιατί φυσικά άλλο είναι ο υγιής αντίλογος και η διαφορετική άποψη, και άλλο οι ειρωνείες και οι προσβολές είτε προς ένα χαρακτήρα της ιστορίας είτε προς το άτομο που τον υποστηρίζει.

Aldebaran έγραψε:

fay450 έγραψε:

... Αλλά είναι απαράδεκτο να προσπαθούν να πατήσουν πάνω στην υιοθεσία σαν εμπόδιο στο να βρει η Κάντυ την τρίτη αγάπη στη ζωή της, και να προβάλλουν αστεία επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψή τους. Η ίδια η Κάντυ άφησε τον Τέρρυ στο παρελθόν της και προχώρησε μπροστά. Είναι λυπηρό που και οι φαν του Τέρρυ, οι πιο φανατικές κυρίως, αρνούνται να κάνουν το ίδιο.

Γιατί να το κάνουν;;;  Έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν η αγαπημένη τους ηρωϊδα να μένει με τον αγαπημένο τους ήρωα...

Και εγώ, το ίδιο κάνω... και οι αντονυκές... και δεν έχει να κάνει με το τι ήθελε να πει η συγγραφέας.

Ας γράψουν λοιπόν ένα ωραιότατο φανφικ της αρεσκείας τους όπου θα δίνουν το φινάλε που επιθυμούν κι ας σεβαστούν (και αποδεχτούν) αυτό που ήθελε να πει η συγγραφέας στην αυθεντική ιστορία.

Προσωπικά θεωρώ τραγικό να ψάχνουμε να βρούμε τι γινόταν με τις υιοθεσίες στην Αμερική πριν 100 χρόνια κοντά, για να δούμε αν μπορεί να ακυρωθεί η υιοθεσία της Κάντυ ή όχι. Μιλάμε ουσιαστικά για ένα παραμύθι, για όνομα του Θεου....ΠΑΡΑΜΥΘΙ !!! Αν θέλει η συγγραφέας να την ακυρώσει, μπορεί να το κάνει με όποια δικαιολογία θέλει.

Ας φρόντιζε η ίδια η Μιζούκι να περιχαρακώσει την ιστορία της αν ήθελε να πειστούν όλοι για τους 3 έρωτες και όχι να γράφει τις διάφορες αρλούμπες της, η παραδόπιστη...

Μετά από κάτι αιώνες σας φιλώ! Καλώς ήρθες Arubato!
Δεν ήξερα πού να τα γράψω και ήθελα να διαλέξω ένα ποστ, οπότε διάλεξα αυτό.
Πριν κυκλοφορήσει η νέα νουβέλα είχαμε κάνει τις άπειρες αναλύσεις, και κάπου να σας πω την αλήθεια με κούρασε όλο αυτό και ειδικά η διαμάχη μεταξύ "Τερρυκών" και "Αλμπερτικών"...
Περιμέναμε αμήν και πώς την καινούρια νουβέλα για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και αντί αυτού, καινούριες φουρτούνες μας βρήκαν.
Το λιγότερο που με απασχολεί είναι τα νομικά περί υιοθεσίας...
Εμένα με ενδιαφέρει ότι στο τέλος η Κάντυ είναι με τον εκλεκτό της καρδιάς της.
Κι ενώ από παιδάκι είχα ΈΡΩΤΑ με τον Τέρρυ, μεγαλώνοντας τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα.
Ο Τέρρυ ήταν ξεκάθαρα έρωτας για την Κάντυ. Όμως ο Άλμπερτ ήταν μαζί της μια ζωή... της στάθηκε στα δύσκολα. Την υιοθέτησε, την σπούδασε, την στήριξε όταν πέθανε ο Άντονυ, ο Στήαρ... ήταν εκεί πάντα, ακόμη και την περίοδο που είχε αμνησία και ήρθε η σειρά της Κάντυ να τον στηρίξει.
Όταν ο Άλμπερτ το είχε σκάσει, χωρίς μνήμη, από το νοσοκομείο, η Κάντυ τον βρήκε μέσα στο πάρκο και του είπε κλαίγοντας ότι ήταν πάντα για κείνην ο αδελφός που δεν είχε.
Αυτό ήταν που με χαλούσε στην όλη ιστορία, ότι περισσότερο η σχέση τους ήταν αδελφική. Με τον Άντονυ και τον Τέρρυ ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.
Με τον Άλμπερτ μπερδεύτηκα. Σίγουρα όμως μια τέτοια αγάπη είναι κι εκείνη που θέλουμε στη ζωή μας μεγαλώνοντας, ένας άνθρωπος με τον οποίο θα μοιραζόμαστε τα πάντα... χαρές, λύπες... θα είμαστε μαζί και στα εύκολα και στα δύσκολα...

Αλλά βρε παιδιά... ακόμη και στη Χιονάτη είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα!
Αλήθεια σας λέω, έχω εκνευριστεί με τη Μιζούκι!
Από την άλλη, μια ζωή θα μας μείνει η απορία... το ότι ασχολούμαστε ακόμη μαζί της, είναι μεγάλη καταξίωση, μπορεί να ήταν κι ο σκοπός της αυτό, τι λέτε?
Γλυκιές καλημέρες!!!!!

καλως την ακάλια μας ! ξερω εγω βρε ακάλια, εγω εναν Αλμπερτ θα ηθελα να μοιραζομαι τα εύκολα, τα δυσκολα και να ναι συντροφος, αδερφός, φίλος, αγαπημένος. Το αλλο σου μισό ειναι όλα αυτα ετσι δεν είναι;

Marg, διάβασα το ποστ σου και στο retromaniax και εδώ και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που βρέθηκε επιτέλους κάποιος που τα είπε έξω από τα δόντια, γιατί πραγματικά με κούρασε αυτή η καραμέλα περί αιμομιξίας, παιδοφιλίας και λοιπών δαιμονίων. Και λυπάμαι πραγματικά που μια τόσο όμορφη ιστορία όπως αυτή της Κάντυ, μια παιδική ιστορία, όπως τη γνωρίσαμε, να μολύνεται από κάτι τέτοια σχόλια. Η Μιζούκι έγραψε την ιστορία της Κάντυ τη δεκαετία του '70, εποχή που όχι μόνο στην Ιαπωνία, αλλά και στο Δυτικό κόσμο, ιστορίες περί αιμομιξίας και παιδοφιλίας δεν κυκλοφορούσαν, τουλάχιστον όχι στο ευρύ κοινό. Το μάνγκα και αργότερα η νουβέλα της Κάντυ απευθυνόταν σε νεαρό σε ηλικία κοινό, πώς ήταν δυνατόν λοιπόν να υπάρχει μια τόσο νοσηρή πλοκή; Μια τόσο όμορφη ιστορία όπως της Κάντυ και του Άλμπερτ, που η ίδια η Μιζούκι την περιέγραψε σαν καρμική, είναι δυνατόν να εμπεριέχει τέτοια διαστροφικά στοιχεία; Και επιτέλους, πού είναι το ανήθικο και το ανάρμοστο να ερωτευτεί ένας νέος άντρας μια νεαρή κοπέλα το πολύ 11 χρόνια μικρότερή του; Δεν ήξερα για το νόμο περί υιοθεσίας που αναφέρεις, αλλά όπως έχω γράψει πιο πάνω, σύμφωνα με τη νομοθεσία του Σικάγου εκείνη την εποχή, ο θετός γονέας έπρεπε να είναι τουλάχιστον 16 χρόνια μεγαλύτερος, αλλιώς θεωρείται απλώς κηδεμόνας. Αυτό ακριβώς ήταν ο Άλμπερτ για την Κάντυ, κηδεμόνας, ώσπου ενηλικιώθηκε. Δεν ήταν ο θετός πατέρας της, γιατί νομικά απαγορευόταν και βιολογικά ήταν αδύνατο. Και το παράδειγμα που επίσης αναφέρω παραπάνω, του προέδρου της Αμερικής Κλήβελαντ που παντρεύτηκε την πρώην κηδεμονευομένη του, που ήταν μάλιστα 27 χρόνια μικρότερη, και σε μια συντηρητική Αμερική του 19ου αιώνα, είναι ένα τρανταχτό επιχείρημα υπέρ του Άλμπερτ. Ο Άλμπερτ δεν ήταν καν αρκετά μεγάλος για να θεωρηθεί πατέρας της Κάντυ.
Το ίδιο ισχύει και για το μυθιστόρημα Daddy Long Legs, που κυκλοφόρησε το 1912 και είχε και μεγάλη επιτυχία. Είναι ποτέ δυνατόν ένα βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους να υποστηρίζει την παιδοφιλία; Όσο για την αιμομιξία, το επιχείρημα αυτό είναι τουλάχιστον αστείο, γιατί δεν υπάρχει βιολογική συγγένεια, και ούτε δημιουργείται με την υιοθεσία. Αιμομιξία μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ συγγενών εξ αίματος, κάτι που ο Άλμπερτ και η Κάντυ δεν ήταν ποτέ. Και η νομική τους σχέση δεν ήταν σχέση πατέρα-κόρης, λόγω μικρής διαφοράς ηλικίας, αλλά σχέση κηδεμόνα-προστατευόμενης.
Χαίρομαι επίσης που έγραψες την άποψή σου και στο retromaniax, αν και το συγκεκριμένο φόρουμ το έχουν εγκαταλείψει τελευταία.