Το ταξίδι τώρα ξεκινά

Η Ελίζα, καθώς χάζευε στα μαγαζιά, προκειμένου να ικανοποιήσει για άλλα μία φορά την καταναλωτική της μανία, είδε στο απέναντι πεζοδρόμιο, σε ένα ζαχαροπλαστείο την Κάντυ με τον Έντουαρντ. Δεν άντεχε στο θέαμα.

‘Εμένα, μία τόσο όμορφη κοπέλα, με τρόπους και από πλούσια οικογένεια, δεν μου έχει ζητήσει κανένας να με πάει ούτε μία βόλτα και αυτό το έκθετο, που το μαζέψαμε από τους δρόμους κατάφερε να αποκτήσει το όνομα της ισχυρής οικογένειας Άντριου και τώρα αρραβωνιάστηκε κιόλας’ σκέφτηκε και αμέσως έδωσε εντολή στο σοφέρ να γυρίσει μόνος του με τα πράγματα στο σπίτι.
‘Και δεν μας κάλεσε και στον αρραβώνα. Προσπαθεί το παλιοθήλυκο να κόψει σιγά σιγά τις σχέσεις των δύο οικογενειών. Και να δεις που θα τα καταφέρει. Ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ της έχει μεγάλη αδυναμία’ σκεφτόταν η Ελίζα και γινόταν όλο και πιο κόκκινη από τα νεύρα της.

Ωστόσο δεν σταμάτησε να μονολογεί:
«Ήταν ανάγκη ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ να είναι ο Άλμπερτ και να είναι και τόσο νέος! Αν ήταν γέρος, μόλις πέθαινε, θα ξεφορτωνόμουν την Κάντυ και μετά αναγκαστικά θα γινόμουν κι εγώ με τον Νηλ απόγονοι της οικογένειας Άντριου».
Κρύφτηκε πίσω από το δέντρο. Όσο κι αν δεν άντεχε το θέαμα, ήθελε να μείνει εκεί. Προσπαθούσε να σκεφτεί τρόπο να κάνει κακό στην Κάντυ.
«Το βρήκα» είπε δυνατά από τη χαρά της. Είχε σκεφτεί το τέλειο σχέδιο.

Τα άλογα ακούν την εντολή του αμαξά. Στην άμαξα η Ελίζα τραβώντας προσεχτικά το κουρτινάκι είδε τον Έντουαρντ να μπαίνει στο σπίτι του. Λίγο νωρίτερα είχε αφήσει την Κάντυ στο σπίτι της. Ζήτησε απ’ τον αμαξά να την περιμένει.
‘Εύκολο μεροκάματο θα βγάλω σήμερα’ σκέφτηκε ο αμαξάς ο οποίος όλη αυτή την ώρα θα πληρωνόταν χωρίς να καταπονεί τα άλογά του.

Ο Έντουαρντ άκουσε την πόρτα του να χτυπάει. Απορημένος άνοιξε την πόρτα. Μπροστά του αντίκρισε μία άγνωστη κοπέλα.
«Παρακαλώ. Τι θα θέλατε;» ρώτησε ευγενικά.
«Είμαι η Ελίζα Ράγκαν. Θα ήθελα να μιλήσουμε» είπε με το ξινό ύφος της και χωρίς να πάρει την άδεια του Έντουαρντ, πέρασε μέσα στο σπίτι του. Ήξερε ποια ήταν. Του είχε μιλήσει η Κάντυ για την Ελίζα και την οικογένειά της, αλλά και για όσα είχε περάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια εξαιτίας τους.
«Ελίζα, τι μπορώ να κάνω για σένα;» ρώτησε ο Έντουαρντ, ο οποίος όσο άσχημη εντύπωση κι αν είχε γι’ αυτήν, ήταν περίεργος να μάθει το σκοπό της επίσκεψής της.
«Εσύ τίποτα. Εγώ όμως μπορώ να κάνω πολλά για σένα» του απάντησε αλαζονικά.
«Εσύ για μένα; Ενδιαφέρον μου ακούγεται» είπε ο Έντουαρντ δίνοντας όλο περιέργεια και λίγη ειρωνεία το λόγο στην Ελίζα.
Η Ελίζα, όπως πάντα είχε βάλει τον πολύ κακό της εαυτό και χωρίς να καταβάλει καμία προσπάθεια φρόντισε να χύσει το φαρμάκι της για την Κάντυ. Το θέμα της συζήτησης, ο Τέρρυ. Η Ελίζα με μεγάλη προθυμία, φρόντισε να πει στον Έντουαρντ όλες τις λεπτομέρειες με τέτοια ακρίβεια στα γεγονότα, που θα ξάφνιαζε και την ίδια την Κάντυ. Ο Έντουαρντ παρακολουθούσε την Ελίζα κυρίως αδιάφορα. Όταν η Ελίζα τον είδε απλά σκεπτικό και όχι σοκαρισμένο από τα όσα άκουγε, φρόντισε να προσθέσει και γεγονότα που ποτέ δεν συνέβησαν.


Η Ελίζα έφυγε από το σπίτι του Έντουαρντ. Δεν ήταν σίγουρη αν είχε καταφέρει να κάνει τον Έντουαρντ να χωρίσει την Κάντυ, ένιωθε όμως ικανοποιημένη που έκανε ότι μπορούσε.
Ο Έντουαρντ, όσο κι αν ήθελε μπροστά στην Ελίζα να φανεί ανεπηρέαστος απ’ τα λόγια της, προκειμένου να μην εκθέσει στα μάτια της την Κάντυ, φάνηκε πως τελικά είχε επηρεαστεί. Δεν ήξερε τι να πιστέψει. Στ’ αφτιά του ηχούσαν δύο φράσεις της Ελίζας.
Η πρώτη ήταν ‘Στο κολλέγιο του Αγ. Παύλου αποφάσισαν την οριστική της αποβολή, γιατί την έπιασαν κρυφά τη νύχτα στους στάβλους του κολλεγίου μαζί με τον Τέρρυ’ και η δεύτερη ‘Αν ήταν καλή και ηθική κοπέλα, γιατί ο Τέρρυ προτίμησε να μείνει με την ανάπηρη και όχι με την Κάντυ, που ανήκει σε μία από τις πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου’ .
«Όχι δεν μπορεί να έχει δίκιο» είπε δυνατά ο Έντουαρντ. Μέσα του όμως δεν ήταν και απόλυτα σίγουρος.
«Πρέπει να πάω να την βρω» είπε αποφασιστικά και ελαφρώς εκνευρισμένα έκλεισε την πόρτα πίσω του.

«Έντουαρντ, τι κάνεις εσύ εδώ;» είπε η Κάντυ ξαφνιασμένη από την απρόσμενη επίσκεψη του Έντουαρντ.
«Θα ήθελα να μιλήσουμε, Κάντυ. Μπορώ να περάσω;» είπε ο Έντουαρντ προβληματισμένος.
Η Κάντυ άνοιξε διάπλατα την πόρτα του διαμερίσματος, προβληματισμένη με το ύφος του Έντουαρντ.
«Τι συμβαίνει Έντουαρντ; Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι» είπε ανήσυχη.
«Κάντυ, θα μπω αμέσως στο θέμα. Τι συμβαίνει με τον Τέρρυ Γκράντσεστερ;» είπε ο Έντουαρντ αποφασιστικά, μη μπορώντας να περιμένει άλλο για να πάρει απαντήσεις..
Η Κάντυ τα’ χασε. Η μόνη φορά που είχε ακούσει ο Έντουαρντ το όνομα του Τέρρυ, ήταν όταν παλιότερα του είχε αναφέρει ότι είχε πάει να δει έναν φίλο της ηθοποιό στη Ν. Υόρκη.
«Έντουαρντ…» είπε με φωνή τρεμάμενη.
«Θέλω να μάθω όλη την αλήθεια Κάντυ. Νομίζω ότι τη δικαιούμαι».
«Με τον Τέρρυ ήμασταν πολύ φίλοι. Πολύ δεμένοι. Η μοίρα όμως μας χώρισε για πάντα» είπε η Κάντυ πολύ συνοπτικά.
«Η μοίρα Κάντυ ή η Σουζάνα;» ρώτησε ο Έντουαρντ με βλέμμα που δεν άφηνε περιθώρια στην Κάντυ για μισόλογα.
Η Κάντυ σάστισε. Ο Έντουαρντ ήξερε πολλά.
«Παιχνίδι της μοίρας δεν ήταν το ατύχημα της Σουζάνα και ειδικά τη στιγμή που συνέβη;» απάντησε η Κάντυ μ’ αυτή τη διπλωματική ερώτηση.
«Και οι συναντήσεις σου με τον Τέρρυ στο στάβλο του κολεγίου; Θεωρείς ότι είναι σωστό για μία δεσποινίδα;»
«Έντουαρντ, σε παρακαλώ. Δεν ξέρω ποιος στα είπε όλα αυτά, αλλά δεν σου επιτρέπω. Σε διαβεβαιώ όμως ότι μόνο μία φορά συναντηθήκαμε και αυτό μετά από παγίδα της Ελίζας» είπε η Κάντυ φανερά ενοχλημένη από τον ύφος του Έντουαρντ.
«Της Ελίζας;» ρώτησε δυνατά ο Έντουαρντ.
«Σου έχω ξαναπεί ότι έχω περάσει πολύ δύσκολες στιγμές εξαιτίας της Ελίζας», είπε η Κάντυ και αμέσως ρώτησε τον Έντουαρντ:
«Μπορείς να μου πεις ποιος ήταν αυτός που τόσο πρόθυμα έσπευσε να σε ενημερώσει για μένα;»
«Η Ελίζα Κάντυ. Ήρθε στο σπίτι μου αμέσως μόλις σε άφησα».
«Η Ελίζα; Ε, βέβαια! Δε θα έπρεπε να με ξαφνιάζει. Πάντα μου έστηνε παγίδες αυτή και όσο δεν τα κατάφερνε, τόσο προσπαθούσε ξανά και με μεγαλύτερο μένος» είπε η Κάντυ χωρίς ίχνος έκπληξης γι’ αυτή της την πράξη.
«Κάντυ, σου ζητώ συγνώμη, αλλά θέλω να καταλάβεις κι εμένα. Δεν ήξερα τίποτε άλλο για τον Τέρρυ, πέρα απ’ το ότι ήσασταν απλά φίλοι απ’ το κολέγιο. Ένιωσα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται όταν έμαθα από την Ελίζα, ότι δεν ήσασταν απλά δύο συμμαθητές. Σου ζητώ συγνώμη αν σε πρόσβαλα» είπε ο Έντουαρντ μετανιωμένος που έστω και για λίγο αμφισβήτησε την Κάντυ.

Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να πέσουν οι τόνοι. Ο Έντουαρντ κοίταξε την Κάντυ, της κράτησε τρυφερά το χέρι και της είπε:
«Κάντυ, θα ήθελα να μάθω τη δική σου αλήθεια για την σχέση σου με τον Τέρρυ».
«Με τον Τέρρυ, δεθήκαμε πολύ. Μας ένωναν πάρα πολλά. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να μπορέσουμε να διαβάσουμε ο ένας την ψυχή του άλλου» απάντησε η Κάντυ, απάντηση που έκανε τον Έντουαρντ να ζηλέψει.
«Τώρα; Τι είναι ο Τέρρυ τώρα για σένα Κάντυ;» είπε ο Έντουαρντ φοβούμενος για το αν μπορεί να αντέξει την απάντηση.
«Η αλήθεια είναι ότι ο Τέρρυ υπήρξε πολύ σημαντικός στη ζωή μου. Ακόμα και στις αποφάσεις που πήρα για τη ζωή μου. Πάντα θα υπάρχει μέσα μου ο Τέρρυ. Μέσα μου, όχι δίπλα μου» απάντησε η Κάντυ κι ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια της.

Ο Τέρρυ ένιωθε το κορμί του να ζεσταίνεται από τον δυνατό ήλιο που έλαμπε από πάνω του. Με τα μάτια κλειστά αισθανόταν ένα ελαφρύ ζεστό αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό του και το μαλακό γρασίδι να καλωσορίζει το σώμα του. Αυτό το Σκωτσέζικο καλοκαιρινό απόγευμα είχε κάτι μαγικό.
Τη γαλήνη της σκέψης του διέκοψε το γάργαρο γέλιο της. Άνοιξε τα μάτια του και την αναζήτησε. Άκουσε τη φωνή της από μακριά να φωνάζει το όνομά του:
«Τέρρυυυυυ. Τέεεεερρυυυυυ».
Μόλις τον πλησίασε την άκουσε να του χαμογελά.
«Τέρρυ υπναρά, πάλι σε πήρε ο ύπνος;»
Ο Τέρρυ άπλωσε το χέρι του και την τράβηξε προς το μέρος του. Η Κάντυ προσγειώθηκε στην αγκαλιά του και άρχισε να τον χτυπάει στο στήθος:
«Άσε με ήσυχη τεμπέλη κι έλα να κολυμπήσουμε στη λίμνη».
Ο Τέρρυ τη διέκοψε βάζοντας τα χείλη του στα δικά της. Η Κάντυ τον αγκάλιασε και ανταποκρίθηκε στο φιλί του με πάθος. Χάιδεψε με τα ακροδάχτυλά της το πρόσωπό του. Άφησε απαλά τα χείλη του και του είπε:
«Είναι αργά πια για μας αγάπη μου... Πολύ αργά...»
Κι εξαφανίστηκε….

Ο Τέρρυ πετάχτηκε από το κρεβάτι του ιδρωμένος. Λαχανιασμένος προσπαθούσε να ανακτήσει την αναπνοή του. Ένιωσε ένα δάκρυ να καίει το μάγουλό του. Δεν ήταν το χάδι της αυτό που ένιωσε αλλά το δάκρυ του. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του και έριξε νερό στο πρόσωπό του. Άναψε ένα τσιγάρο.
Πλησίασε το παράθυρο. Έξω χιόνιζε. Κοιτούσε το χιόνι να πέφτει σκεφτικός. Πέρασε η ώρα… Έκατσε μπροστά στο γραφείο του. Έβγαλε μια κόλα χαρτί και άρχισε να γράφει:

Σπόιλερ:

Η Κάντυ διάβαζε και ξαναδιάβαζε το γράμμα του Τέρρυ. Από την ώρα που το πήρε έκπληκτη στα χέρια της απόψε μετά τη δουλειά, μόνο το διάβαζε. Ήξερε από το γράμμα που είχε λάβει από τη Σουζάνα ότι ο Τέρρυ ακόμα την αγαπούσε, αλλά αυτό ήταν πριν από τόσο καιρό! Σήμερα το διάβαζε από τον ίδιο. Δάκρυα κύλησαν και έκαψαν τα μάγουλά της. Το διάβαζε με λυγμούς. Και όταν πια κουράστηκε να κλαίει, το διάβαζε με πίκρα, και χαρά. Λίγη χαρά ότι ο Τέρρυ δεν έπαψε να τη σκέφτεται όπως κι αυτή άλλωστε. Αλλά η ζωή ήταν τόσο σκληρή μαζί τους! Αυτή έπρεπε να μάθει να ζει με τον Έντουαρντ και αυτός με τη Σουζάνα. Ήθελε πολύ να του απαντήσει, αλλά ήξερε ότι δεν έπρεπε. Άλλαξε γνώμη πολλές φορές. Επιχειρήματα υπήρχαν και για τις δυο της απόψεις. Κι όταν μετά από ώρες είχε κουραστεί να κλαίει, να σκέφτεται, να πονάει, πήρε μια κόλα χαρτί:

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 20

Όταν ο Τέρρενς συνειδητοποίησε ότι το ριγμένο κάτω από την πόρτα του γράμμα ήταν από την Κάντυ πάγωσε. Δεν περίμενε απάντησή της. Ήλπιζε ότι δεν θα του απαντήσει ποτέ. Το κοίταξε για λίγο σκεφτικός. Ίσως δεν έπρεπε να το ανοίξει. Είχε μόνος του βάλει τον εαυτό του σε μια διαδικασία που ήταν ανυπόφορα επώδυνη, αλλά αυτός και μόνο αυτός ήταν υπεύθυνος γι' αυτό. Αυτός και η αδυναμία του να μείνει μακριά της. Έσκισε το φάκελο και πήρε το γράμμα της στα χέρια του.

Η καρδιά του Τέρρυ δεν χώραγε πια μέσα στο στήθος του. Συναισθήματα χαράς και λύπης, πικρίας και ευτυχίας τον πλημύρισαν. Το φακιδομουτράκι ακόμα τον αγαπούσε λοιπόν; Το γράμμα της το έλεγε ξεκάθαρα.
Πήρε τις σελίδες και τις έσφιξε στο στήθος του. Ένα χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του. Όλες του οι αγωνίες σβήστηκαν. Μπορεί να μην ήταν μαζί της. Μπορεί να τον πόναγε τόσο η απουσία της, αλλά αυτό το γράμμα... αυτό το γράμμα ήταν η ακτίνα φωτός που έσπαγε το σκοτάδι. Ήταν η ελπίδα ότι μπορεί όλα να μην είχαν χαθεί. Αν ξαναπροσπαθούσε; Αν τα τίναζε όλα στον αέρα και γύριζε κοντά της; Ξαφνικά όλα γύρω ήταν πιο όμορφα. Ήταν καλύτερα. Ήταν πιο φωτεινά.
Διάβασε το γράμμα και πάλι. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι δεν ήταν της φαντασίας του τα λόγια της. Οι σελίδες όμως δεν άλλαζαν. Όσα γράφτηκαν ανεξίτηλα με το μελάνι, ήταν τα ίδια και ο Τέρρυ ένιωθε μετά από τόσο καιρό ότι υπήρχε ευτυχία και την κράταγε στα χέρια του. Του χτύπησε την πόρτα και τον έκανε να νιώσει ζωντανός. Ένιωθε και πάλι γεμάτος συναισθήματα. Η άδεια ψυχή του πλημύρισε με αυτά και ήταν τόσα που νόμιζε και ο ίδιος ότι δεν μπορούσε να τα αντέξει.

Έξω από το χειρουργείο ο Άρτσι ανήσυχος διέσχιζε το διάδρομο του νοσοκομείου. Μέσα η Άννυ από στιγμή σε στιγμή θα έφερνε στον κόσμο το μωράκι τους. Ο Έντουαρντ είχε αναλάβει να ενημερώνει κάθε τόσο τον Άρτσι για την πορεία της γέννας, αφού λόγω της ιδιότητας του μπορούσε να μπαίνει στο χειρουργείο και να βλέπει πως πάνε τα πράγματα.
Ο Έντουαρντ με τον Άλμπερτ προσπαθούσαν να τον ηρεμίσουν αλλά μάταια. Τα λεπτά του φαίνονταν ώρες. Οι κραυγές της Άννυ από τους πόνους, μαχαιριές στην καρδιά του Άρτσι που δεν μπορούσε να απαλύνει τον πόνο της.
Μέσα η Κάντυ βοηθούσε το γιατρό στη γέννα της Άννυ. Πόσο πολύ χαιρόταν που ήταν εκεί για να βοηθήσει κι αυτή με τον τρόπο της να γεννηθεί το μωρό των φίλων της. Ήταν η δεύτερη φορά που οι γνώσεις της ως νοσοκόμα της χρησίμευαν για κάποιον πολύ δικό της άνθρωπο. Αλλά κυρίως χαιρόταν που θα μοιράζονταν μαζί, την ωραιότερη εμπειρία της φίλης της. Της κρατούσε σφιχτά το χέρι, σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπο της Άννυ και της έδινε κουράγιο με τα λόγια της.
«Κουράγιο Άννυ μου, σπρώξε δυνατά. Σε λίγο θα έχεις στα χέρια του το αγγελούδι σου» της έλεγε η Κάντυ.
Τα λόγια της Κάντυ έδιναν ώθηση στην Άννυ να σπρώξει όλο και πιο δυνατά, παρά τους τόσο αφόρητους αλλά και γλυκούς συνάμα πόνους.
Ώσπου το δυνατό κλάμα του μωρού, έσπευσε να μοιράσει χαμόγελα σε όλους.
Η Κάντυ βγήκε για λίγο έξω απ’ το χειρουργείο μόνο για να ενημερώσει τον Άρτσι ότι όλα πήγαν καλά και ότι σύντομα θα μπορούσε να δει το αγοράκι που μόλις απόκτησε.
Ο Άρτσι ανακουφισμένος και ευτυχισμένος τους αγκάλιασε και τους φιλούσε όλους.
«Σε ποιον μοιάζει;» ρώτησε ο Άρτσι.
«Αν κρίνω από την τσιρίδα που ακούσαμε, μάλλον στη νονά του» είπε ο Άλμπερτ κοιτώντας την Κάντυ.
«Μμμ, εξυπνάδες» είπε η Κάντυ κάνοντας μία αστεία γκριμάτσα και μπήκε αμέσως στο χειρουργείο για να βοηθήσει το γιατρό.
Όλοι γέλασαν δυνατά αφού πλέον το άγχος τους είχε εγκαταλείψει.

«Κάντυ…» είπε η Άννυ φανερά κουρασμένη από τη δύσκολή γέννα της.
«Άννυ μου, Άρτσι από’ δω το αγγελούδι σας» είπε η Κάντυ και της έδωσε στην αγκαλιά της το μωράκι τους.
Η Άννυ και ο Άρτσι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Τότε ο Άρτσι έχοντας στην αγκαλιά του την Άννυ με το μωρό, έσκυψε, έδωσε ένα τρυφερό φιλί στην Άννυ και της είπε:
«Σ’ ευχαριστώ πολύ αγάπη μου. Τώρα πια έχω και τους δύο θησαυρούς μου μέσα στην αγκαλιά μου».

Η Κάντυ και ο Άλμπερτ παρακολουθούσαν διακριτικά αυτή την τόσο τρυφερή οικογενειακή στιγμή. ‘Είναι τόσο αγαπημένοι. Γεννημένος ο ένας για τον άλλον. Πόσο χαίρομαι που τους βλέπω τόσο ευτυχισμένους’ σκέφτηκε η Κάντυ βλέποντας τους και η σκέψη της ταξίδεψε χιλιόμετρα μακριά με πρωταγωνιστές την Κάντυ στην αγκαλιά του Τέρρυ να χαζεύουν το δικό τους καστανό αγοράκι με τις μικρές μικρές φακίδες στη μυτούλα του.
«Σύνελθε Κάντυ. Τι κάθεσαι και σκέφτεσαι;» είπε χαμηλόφωνα, μαλώνοντας τον εαυτόν της για την τόσο όμορφη αλλά και απαγορευμένη σκέψη που μόλις έκανε.
Ο Άλμπερτ που στεκόταν δίπλα της την άκουσε και κατάλαβε αμέσως που ταξίδευε το μυαλό της. Προβληματισμένος, αποχώρισε απ’ το δωμάτιο.

ʽ…Αν κοιτάξεις μέσα στα μάτια μου θα δεις ακόμα εσένα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα Τέρρυ. Είσαι ακόμα εκεί. Είσαι ακόμα μέσα μου. Πάντα εσύ!........ʼ Το σφύριγμα του τρένου που έμπαινε στο σταθμό του Σικάγο επανέφερε τον Τέρρενς στην πραγματικότητα. Τα φώτα της πόλης τον έκαναν να συνειδητοποιήσει ότι το μακρύ ταξίδι του είχε τελειώσει. Κατέβηκε από το τρένο χωρίς αποσκευές. Δεν τις χρειαζόταν άλλωστε. Σε λίγες ώρες θα επιβιβαζόταν και πάλι στο πρωινό τρένο για Νέα Υόρκη.
Μπήκε σε μια άμαξα και έδωσε τη διεύθυνσή της στον αμαξά. Κοίταζε αδιάφορα τους δρόμους τριγύρω του. Τα γαλαζοπράσινα μάτια του ήταν χαμένα στο κενό. Λίγο πριν φτάσουν κατέβηκε και συνέχισε με τα πόδια. Όταν έφτασε έξω από το σπίτι της κοντοστάθηκε. Κοίταξε το κτίριο και προσπάθησε να μαντέψει ποιο θα ήταν το διαμέρισμά της. Ήταν αργά το απόγευμα και το σκοτάδι ήταν σύμμαχός του. Ακουμπισμένος δίπλα από ένα δέντρο, σχεδόν δεν διακρινόταν. Θα περίμενε μέχρι να τη δει σε ένα από αυτά τα παράθυρα ή μέχρι να γυρίσει από τη δουλειά της, ή μέχρι να ξεκινήσει για δουλειά. Κάπως θα την έβλεπε!

Η ώρα πέρναγε και το κρύο τύλιγε το κορμί του Τέρρυ. Ο ίδιος όμως δεν κρύωνε. Μια γλυκιά ζεστασιά ξεκίναγε από την καρδιά του και διατηρούσε ζεστό και το κορμί του. Ήταν η αγωνία του που έκανε την καρδιά του να χτυπά πιο δυνατά όσο πέρναγε η ώρα.
Δεν ήξερε αν είχε περάσει μία ή δύο ώρες, όταν άκουσε από μακριά το γέλιο της. Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν παιχνίδι της φαντασίας του, αλλά σύντομα είδε τη φιγούρα της να πλησιάζει. Η γνώριμη φιγούρα δίπλα της ήταν σίγουρα του Άλμπερτ. Καθώς οι δυο τους πλησίαζαν μπορούσε πια να ακούσει και τη φωνή τους:
«...τέλος καλό όλα καλά. Μια μέρα θα μάθουμε ότι έσκασε από την κακία της κι εγώ πολύ θα το χαρώ Άλμπερτ», είπε η Κάντυ και έκανε μια αστεία γκριμάτσα.
«Θέλεις να σε ανεβάσω επάνω;», ρώτησε ο Άλμπερτ με ενδιαφέρον.
«Όχι Άλμπερτ. Μπορώ και μόνη μου. Ευχαριστώ για την παρέα. Αν και δεν θα έπρεπε να περπατάμε μέσα στο κρύο. Αν αρπάξεις κανένα κρύωμα η Ελίζα θα πει στη Θεία Ελρόυ ότι περπατάγαμε μαζί απόψε και τότε, ποιος τις ακούει πάλι;»
«Χαχαχα. Έχω καλή νοσοκόμα να με φροντίσει αν αρρωστήσω. Μη φοβάσαι».
«Καληνύχτα Άλμπερτ», είπε η Κάντυ και τον αγκάλιασε.
Ο Άλμπερτ τη φίλησε τρυφερά στο κεφάλι:
«Καληνύχτα μικρούλα μου. Θα σε δω αύριο το πρωί. Θα περάσω να σε πάρω με το αυτοκίνητο αυτή τη φορά».
«Εντάξει Άλμπερτ. Θέλω πολύ να ξαναδώ το μωράκι», φώναξε καθώς ανέβαινε τις σκάλες χαρούμενη.

Ο Τέρρυ στο σκοτάδι, ένιωθε τα δευτερόλεπτα να μοιάζουν με ώρες και αντίστροφα. Ο χρόνος είχε ένα περίεργο δικό του μοτίβο. Μόλις την είδε χάθηκε στις αναμνήσεις. Το γέλιο της τόσο ζωντανό, τα μάτια της τόσο φωτεινά, η φωνή της τόσο γλυκιά. Σαν να πέρασαν ώρες η μορφή της γέμιζε το μυαλό του με εικόνες. Νέες και παλιές. Όμως ήταν μόνο λίγα δευτερόλεπτα, αφού αυτό το απίθανο ζωντανό χαμόγελο πλησίαζε περισσότερο. Όταν την είδε στην αγκαλιά του Άλμπερτ, ένιωσε πως την είχε στη δική του αγκαλιά. Ένιωσε το κεφάλι της στο στήθος του και την ανάσα της στα χέρια του. Πόσο μεγάλωσε η φακιδομούρα του! Πόσο πιο όμορφη ήταν! Συναισθήματα και σκέψεις πέρναγαν με ταχύτητα φωτός. Ώσπου η μορφή της χάθηκε από μπροστά του.

Ο Άλμπερτ έμεινε να την κοιτάζει μέχρι που μπήκε μέσα και γύρισε να φύγει.
«Άλμπερτ», ακούστηκε μια φωνή να τον φωνάζει χαμηλόφωνα.
Ο Άλμπερτ σάστισε. Αυτή ήταν η φωνή του Τέρρυ. Ο Άλμπερτ κινήθηκε προς την πλευρά που άκουσε τη φωνή και ο Τέρρυ προχώρησε δυο βήματα ώστε να γίνει ορατός από τον φίλο του.
«Τέρρυ. Τι κάνεις εσύ εδώ;», ρώτησε ο Άλμπερτ και τον κοιτούσε σαν χαμένος.
«Ήρθα να τη δω Άλμπερτ. Δεν άντεξα άλλο», εξομολογήθηκε ο Τέρρυ και μέσα του αισθανόταν ένα αίσθημα ενοχής που δεν μπόρεσε να φανεί πιο δυνατός και να μην έρθει να τη βρει.
«Θα ανέβεις επάνω;», το ύφος του Άλμπερτ ήταν ανήσυχο.
«Όχι. Φεύγω το πρωί. Ήθελα μόνο να την αντικρύσω για λίγο...»
«Θες να πάμε για ένα ποτό; Θες να μιλήσουμε;», ρώτησε με ενδιαφέρον ο Άλμπερτ.
Ο Τέρρυ τον κοίταξε. Σήκωσε τα μάτια του ψηλά στο παράθυρο της που μόλις είχε ανάψει το φως και κοίταξε τη φιγούρα της. Χαμογέλασε ικανοποιημένος:
«Ναι. Πάμε», είπε και απομακρυνθήκαν.

Ο Άλμπερτ κοίταξε ανήσυχος τον Τέρρυ που καθόταν σιωπηλός στο μπαρ:
«Πως είσαι Τέρρυ;»
«Πονάει η μορφή της Άλμπερτ. Σαν το πιο αιχμηρό μαχαίρι. Σαν το πιο ακριβό φαρμάκι. Νομίζω ότι η ψυχή μου θα βγει. Δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν έτρεξα να την αγκαλιάσω. Νόμιζα ότι θα ήμουν καλύτερα, αλλά οι πληγές άνοιξαν και τρέχουν ασταμάτητα φίλε μου», είπε ο Τέρρυ κάνοντας νόημα στον μπάρμαν για ένα ακόμα ποτό.
«Τέρρυ, αν θα μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, γνωρίζοντας ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου θα συνέβαιναν ούτως ή άλλως, θα επέλεγες να τη γνωρίσεις;»
Ο Τέρρυ σώπασε. Κοίταξε τον φίλο του και απάντησε:
«Χίλιες ζωές αν ήξερα ότι θα πονάω για να έχω το χαμόγελό της να ζεσταίνει την καρδιά μου, χίλιες φορές θα διάλεγα τον ίδιο δρόμο Άλμπερτ. Ξέρω ότι η ζωή μου είναι ένα μαρτύριο χωρίς αυτήν, αλλά τώρα που ξέρω τι χρώμα έχουν τα μάτια της, τώρα ξέρω ότι η ζωή δεν θα είχε κανένα νόημα αν δεν την είχα συναντήσει. Και τη ζωή μου θα έδινα για εκείνη Άλμπερτ. Αυτό που δεν μπορώ να δώσω είναι η ζωή των άλλων…»
Η φωνή του Τέρρυ έκρυβε παράπονο και πόνο φέρνοντας τη Σουζάνα στο νου του. Σβήνοντας τη μορφή της από το νου του συνέχισε:
«'Χείλη, ένα τελευταίο φιλί...'»
Ο Τέρρυ σήκωσε ψιλά το ποτήρι του:
«'Αυτό για την αγάπη μου'»... είπε και ήπιε το ποτό που μόλις είχε ακουμπήσει ο μπάρμαν μπροστά του.
«Τι εύκολα θα ήταν αν αυτό το ποτήρι είχε δηλητήριο Άλμπερτ! Όλα θα ήταν εύκολα τότε».
«Δεν θα το έκανες όμως αυτό Τέρρυ, έτσι δεν είναι; Το ξέρεις ότι θα στεναχωριόταν πολύ εκείνη», ρώτησε φοβισμένος ο Άλμπερτ.
«Ποιος είμαι εγώ Άλμπερτ για να τη στεναχωρήσω; Ποιος είμαι εγώ για να στερήσω τη χαρά από την καρδιά της;»
Ο Τέρρυ έφερε τη μορφή της στο νου του και αχνογέλασε:
«Μεγάλωσε το φακιδομουτράκι πια! Έγινε σωστή γυναίκα!», είπε με νοσταλγία στη φωνή του.
«Μια γυναίκα που σε αγαπάει Τέρρυ».
«Μια γυναίκα που την αγαπάω κι εγώ. Ξέρω ότι σου είχα πει ότι δεν θέλω να ξέρω Άλμπερτ, αλλά τώρα που έμαθα, τώρα πες μου. Σου έχει μιλήσει για μένα;», ρώτησε με αγωνία ο Τέρρυ.
Ο Άλμπερτ γέλασε:
«Δεν κάνει και τίποτε άλλο Τέρρυ. Όταν σε είδε...»
«Πότε με είδε;», διέκοψε ο Τέρρυ ξαφνιασμένος.
«Είχαμε έρθει ένα βράδυ στο θέατρο για να δει την παράσταση. Σε αγαπάει κι αυτή πολύ ακόμα. Δεν μπορεί να σε ξεπεράσει. Έχει προσπαθήσει τα πάντα, αλλά νομίζω ότι κάποια στιγμή δέχτηκε ότι ήταν αδύνατο και σταμάτησε να προσπαθεί».
Ο Τέρρυ έφερε στο μυαλό του εκείνη τη βραδιά που νόμιζε ότι είδε τον Άλμπερτ στο θεωρείο. Ο Άλμπερτ συνέχισε να μιλάει:
«Όταν σε είδε σχεδόν κατέρρευσε».
«Δεν ξέρω τι νιώθω πια. Χαρά που με αγαπάει ή λύπη που είμαι εγώ η αιτία που πονάει;»
«Απορώ με τόσο ποτό απόψε πως μπορείς να νιώθεις ακόμα», τον πείραξε ο Άλμπερτ και ο Τέρρυ χαμογέλασε:
«Ξέρεις τι λένε Άλμπερτ. Προσπαθώ να πνίξω τον πόνο μου στο ποτήρι, αλλά ξέρει πολύ καλό μπάνιο».
Οι δύο άντρες γέλασαν και ο Άλμπερτ προσπάθησε να ελαφρύνει λίγο το κλίμα.

Λίγο αργότερα πέρασαν κάτω από το σπίτι της καθώς γύριζαν από το μπαρ. Ο Τέρρυ ήταν τύφλα και ο Άλμπερτ σε λίγο καλύτερη κατάσταση προσπαθούσε να διατηρήσει και τους δυο τους σε μια ισορροπία:
«Συνέχισε εσύ Άλμπερτ. Εγώ θα μείνω λίγο εδώ».
«Τέρρυ είναι 3:30 το πρωί και κάνει ψωφόκρυο».
«Σε δυο ωρίτσες φεύγει το τρένο μου Άλμπερτ. Θα φύγω σε λίγο για το σταθμό».
Οι δύο άντρες αγκαλιάστηκαν εγκάρδια:
«Να προσέχεις τον εαυτό σου Τέρρυ».
«Κι εσύ Άλμπερτ», είπε ο Τέρρυ και προσγειώθηκε στα σκαλιά του κτιρίου.
«Πάω μήπως προλάβω να συνέλθω μέχρι το πρωί», είπε ο Άλμπερτ καθώς απομακρυνόταν.
«Προσπάθησε να μην πάρεις καμία μεγάλη απόφαση αύριο», τον πείραξε ο Τέρρυ.
Έβγαλε την παλιά φυσαρμόνικα και άρχισε να παίζει. Ο σκοπός στο μυαλό του ήταν θολός από το ποτό, αλλά τον είχε παίξει τόσες φορές, που έβγαινε σχεδόν από μόνος του ο ρυθμός.

Η Κάντυ χαμογέλασε στον ύπνο της. Ονειρεύτηκε ότι ήταν ξαπλωμένη στο γρασίδι στη Σκωτία και άκουγε τον Τέρρυ που έπαιζε φυσαρμόνικα.
«Τέρρυ!» ψέλλισε και άλλαξε πλευρό... 'Τι γλυκό όνειρο!'

Κεφάλαιο 21

Η Κριστίν κατέβηκε από το δωμάτιό της στο φουαγιέ. Ήταν μία η ώρα και πλησίαζε η στιγμή που θα συναντούσε τον ξάδερφό της Έντουαρντ. Είχε πολλά χρόνια να τον δει. Δεν είχε τις κοντινότερες σχέσεις μαζί του, αλλά με τη μητέρα του είχε πάντα καλές επαφές και άλλωστε ήταν ανεπίτρεπτο να μην δει έναν συγγενή της ενώ βρισκόταν στην πόλη.
Ο Έντουαρντ ήταν ήδη στο φουαγιέ όταν εκείνη κατέβηκε. Τη χαιρέτησε τυπικά και προχώρησαν προς το εστιατόριο για να πάρουν το μεσημεριανό τους.
«Ένα τραπέζι για τρεις παρακαλώ», ζήτησε ο Έντουαρντ καθώς μπήκε στο εστιατόριο. Η Κριστίν τον κοίταξε με απορία και τον ρώτησε μόλις τακτοποιήθηκαν στις θέσεις τους:
«Περιμένουμε παρέα;»
Ο Έντουαρντ χαμογέλασε πλατιά:
«Αγαπητή ξαδέρφη θα μας συνοδεύσει και η αρραβωνιαστικιά μου σε λίγη ώρα. Θα έρθει αμέσως μόλις τελειώσει η βάρδιά της. Είναι νοσοκόμα», είπε περήφανα ο Έντουαρντ.
«Αρραβωνιαστικιά; Έντουαρντ συγχαρητήρια. Δεν είχα πληροφορηθεί τον αρραβώνα σου. Αυτό είναι υπέροχο. Θα χαρώ πολύ να γνωρίσω τη μέλλουσα σύζυγό σου».

Η συζήτησή τους κύλησε ευχάριστα και σύντομα δεν άργησε να εμφανιστεί και η Κάντυ στο τραπέζι. Ο Έντουαρντ σηκώθηκε και τη βοήθησε να κάτσει. Αμέσως σύστησε τις δύο γυναίκες:
«Αγαπητή μου, Κριστίν Σκοτ. Ξαδέρφη μου. Κάντυ Γουάιτ Άντριου, αρραβωνιαστικιά μου».
Η Κάντυ πρότεινε το χέρι της χαρούμενη για να χαιρετήσει τη νέα γυναίκα. Εκείνη όμως έμεινε να την κοιτάει σαστισμένη. Το γλυκό της χαμόγελο έσβησε από τα χείλη της. Ξεροκατάπιε:
«Κάντυ Γουάιτ Άντριου, είπατε;», ψέλλισε η γυναίκα.
«Ναι», απάντησε η Κάντυ παρατηρώντας την που άλλαξε χρώμα και ύφος απότομα.
«Σας συμβαίνει κάτι;» ρώτησε με ενδιαφέρον η Κάντυ.
«Όχι-όχι. Το όνομά σας μου θύμισε κάτι. Γνώριζα κάποτε έναν Άντριου».
Η Κάντυ ξαναβρήκε αμέσως το χαμόγελό της:
«Α, βέβαια. Οι Άντριου είναι μεγάλη οικογένεια. Είναι η μεγαλύτερη στο Σικάγο. Θα ήταν δύσκολο να μην την ξέρατε. Ποιον γνωρίζετε από την οικογένεια;» ρώτησε η Κάντυ και σκέφτηκε μέσα της ʽΕλπίζω μόνο να μην μου πει τον αχώνευτο τον Νηλʼ
«Κάποιον κύριο Γουίλιαμ Άντριου», απάντησε η Κριστίν και έριξε τα μάτια της χαμηλά.
Η Κάντυ σοβάρεψε ξαφνικά. Κριστίν! Θα μπορούσε να είναι αυτή; Κοίταξε καλύτερα τη νεαρή γυναίκα. Η περιγραφή της έμοιαζε με αυτή που της είχε δώσει ο Άλμπερτ. Μεγάλα γαλανά μάτια, μακριά καστανά μαλλιά. Η Κάντυ τη ρώτησε διστακτικά:
«Από πού γνωρίζετε τον Άλμπερτ; Τον Γουίλιαμ εννοώ;»
Η Κριστίν συνέχισε να μιλά με κατεβασμένα τα μάτια στο πιάτο της:
«Φοιτήσαμε στο ίδιο πανεπιστήμιο στο Λονδίνο».
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο σερβιτόρος, ζήτησε συγνώμη για τη διακοπή και ενημέρωσε τον Έντουαρντ ότι έχει τηλεφώνημα από το νοσοκομείο. Ο Έντουαρντ ζήτησε συγνώμη και αποχώρησε από το τραπέζι.
Η Κριστίν βρήκε ευκαιρία που έμειναν μόνες οι δυο γυναίκες:
«Εσύ είσαι η κόρη του, έτσι;», ρώτησε δειλά.
«Ναι. Πράγματι. Μα που το ξέρεις ότι είμαι κόρη του; Ο Άλμπερτ ούτε καν με γνώριζε όταν ήταν στο Λονδίνο».
«Όχι ακριβώς. Μόλις σε είχε υιοθετήσει».
Η Κάντυ κοίταξε την Κριστίν. Μπορούσε να καταλάβει ότι η Κριστίν είχε βυθιστεί σε ένα ταξίδι αναμνήσεων. Η Κάντυ την κοίταξε και της είπε τρυφερά:
«Είσαι ακριβώς όπως σε είχε περιγράψει».
Η Κριστίν σάστισε:
«Σου έχει μιλήσει για μένα;»
Η Κάντυ της χαμογέλασε: «Ναι βέβαια» της απάντησε γλυκά. Η Κριστίν αναθάρρεψε:
«Πως είναι;»
Η Κάντυ χάρηκε με το ενδιαφέρον της γυναίκας.
«Είναι καλά. Αν σκεφτείς βέβαια ότι περνάει όλη την ημέρα του ανάμεσα σε χαρτιά και σε συναντήσεις… Κάτι που δεν είναι καθόλου μα καθόλου του χαρακτήρα του, ναι, είναι καλά».
Τη συζήτηση διέκοψε ο Έντουαρντ:
«Συγνώμη κυρίες μου, αλλά ήταν από το νοσοκομείο.
Η συζήτηση συνεχίστηκε με διάφορα θέματα ιατρικού κυρίως περιεχομένου. Η Κριστίν είχε έρθει για λίγες μέρες για να παρακολουθήσει ένα ιατρικό συνέδριο για νέες θεραπείες στα ζώα, κοντινότερες με αυτές των ανθρώπων. Ήταν χαρούμενη που έβλεπε κάποιον μακρινό συγγενή της αφού ήταν δύσκολο να βρει κάποιον δικό της άνθρωπο τόσο μακριά από την πατρίδα της.
Όταν τελείωσαν το φαγητό τους και ήρθε η ώρα να φύγουν οι δυο γυναίκες χαιρετήθηκαν εγκάρδια.
«Χάρηκα που σε γνώρισα Κριστίν, ελπίζω να ξανασυναντηθούμε όσο θα είσαι εδώ».
«Θα χαρώ πολύ να σε ξαναδώ Κάντυ. Θα είμαι εδώ για τρεις μέρες ακόμα. Στο δωμάτιο 308», είπε χαμογελώντας η Κριστίν.
«Καλό απόγευμα ξαδέρφη», χαιρέτησε ο Έντουαρντ και απομακρύνθηκε με την Κάντυ από το ξενοδοχείο:
«Λοιπόν», τη ρώτησε βγαίνοντας, «τι πρόγραμμα έχεις για την υπόλοιπη ημέρα;»
«Έχω ένα ραντεβού που είχα ξεχάσει», απάντησε η Κάντυ και τον αποχαιρέτησε βιαστικά. Υπήρχε κάτι που έπρεπε να κάνει που δεν μπορούσε να περιμένει.

Η Κάντυ έφτασε έξω από το γραφείο του Άλμπερτ. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που δεν μπορούσε να περιμένει για να τον δει. Ο Τζωρτζ σηκώθηκε αμέσως να την υποδεχτεί:
«Δεσποινίς Κάντυ».
Η Κάντυ αμέσως διαμαρτυρήθηκε:
«Έλα τώρα Τζωρτζ, πότε θα σταματήσεις πια με αυτό το 'δεσποινίς'».
«Δεν είναι εύκολος για μένα ο ενικός Κάντυ», είπε ο Τζωρτζ αχνογελώντας.
«Ήρθα να δω τον Άλμπερτ».
«Ο Γουίλιαμ είναι σε μια συνάντηση. Δεν θα αργήσει όμως πολύ. Αν θέλεις μπορείς να περάσεις στο γραφείο του και να τον περιμένεις».
«Εντάξει Τζωρτζ. Θα περιμένω».
Η Κάντυ πέρασε στο γραφείο του Άλμπερτ και ο Τζωρτζ έκλεισε την πόρτα πίσω της. Κοίταξε τριγύρω της. Η τεράστια βιβλιοθήκη είχε αμέτρητα βιβλία και τα χαρτιά και οι σημειώσεις του Άλμπερτ ήταν ψηλές στοίβες πάνω στο γραφείο του.
ʽΚαημένε μου Άλμπερτ. Πως αντέχεις μέσα σε όλη αυτή τη χαρτούρα;ʼ σκέφτηκε η Κάντυ.
Πλησίασε το έπιπλο και ακούμπησε με τα δάχτυλά της τα χαρτιά, χαζεύοντας αδιάφορα. Η ματιά της όμως πάγωσε όταν πάνω από κάποια συμβόλαια βρήκε ένα γράμμα. Αναγνώρισε αμέσως τον καλλίγραφο χαρακτήρα του Τέρρυ. Το πήρε στα χέρια της σαστισμένη και ασυναίσθητα άρχισε να το διαβάζει:


Φίλε μου
Χάρηκα πολύ που μπόρεσα και σε είδα τις προάλλες στο Σικάγο. Είναι πάντα βάλσαμο οι συναντήσεις μας και τα λόγια σου μαλακώνουν τις πληγές της ψυχής μου.
Σκεφτόμουν στο τρένο τη συζήτησή μας. Αναλογίστηκα βαθιά τα λόγια σου, αλλά όχι Άλμπερτ. Δεν θα άλλαζα κουβέντα από όσα σου είπα.
Μάτια, ένα τελευταίο βλέμμα.
Χέρια ένα τελευταίο αγκάλιασμα.
Και χείλη, ω εσείς πύλες της ανάσας,
σφραγίστε μʼένα νόμιμο φιλί το αιώνιο σύμβολο με τον παγωμένο Χάρο.
Έλα, πικρέ οδηγέ μου,
έλα, ξεναγέ μου,
έλα, πιλότε της απελπισίας μου,
ρίξε στα βράχια,
τσάκισε το θαλασσοδαρμένο μου καράβι!
Αυτό για την αγάπη μου!
Να λοιπόν! Μʼένα φιλί πεθαίνω.
Με εκτίμηση
Τέρρενς Γκ. Γκράντσεστερ

Ο Άλμπερτ μπήκε στο γραφείο χαμογελαστός που τον περίμενε η Κάντυ, αλλά το χαμόγελό του αμέσως έσβησε όταν την είδε που έκλαιγε με λυγμούς. Έτρεξε αμέσως κοντά της και την πήρε στην αγκαλιά του. Της χάιδεψε τα μαλλιά και ανήσυχος τη ρώτησε:
«Κάντυ γλυκιά μου τι σου συμβαίνει;»
Η Κάντυ μέσα σε αναφιλητά σήκωσε τα μάτια της, τον κοίταξε και του απάντησε δείχνοντάς του το γράμμα που κράταγε στα χέρια της:
«Τι του συμβαίνει Άλμπερτ; Είναι καλά;»
Ο Άλμπερτ το πήρε στα χέρια του και την αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά:
«Είναι καλά γλυκιά μου. Είναι καλά».
Η Κάντυ έμεινε εκεί για λίγη ώρα να κλαίει. Δεν περίμενε να διαβάσει κάτι τέτοιο. Ο Τέρρυ της. Αχ! Ο Τέρρυ της. Πόσο θα ήθελε να τον είχε κοντά της! Η φωνή του Άλμπερτ την επανέφερε στην πραγματικότητα:
«Κάντυ, τι σε έφερε μέχρι εδώ;»
Η Κάντυ σκούπισε τα μάτια της και τον κοίταξε με ένα χαμόγελο. Ακόμα δεν μπορούσε να συνέλθει αλλά έπρεπε να του ανακοινώσει τα ευχάριστα νέα.
«Άλμπερτ έχω κάτι πολύ σπουδαίο να σου πως που δεν μπορούσε να περιμένει».
Ο Άλμπερτ χαμογέλασε αμέσως μόλις την είδε να χαμογελάει. Ότι κι αν ήταν αυτό που είχε να του πει, είχε καταφέρει να της αποσπάσει την προσοχή από τον αγαπημένο της Τέρρυ.
«Ωραία. Σε ακούω μικρούλα μου. Τι είναι αυτό το σπουδαίο που δεν μπορεί να περιμένει;»
«Άλμπερτ, η Κριστίν είναι στο Σικάγο».
Ο Άλμπερτ αμέσως σοβάρεψε. Ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά του μόλις άκουσε το όνομά της. Έμεινε να κοιτάζει σαστισμένος την Κάντυ:
«Τι εννοείς Κάντυ; Ποια Κριστίν;»
«Τη ʽδική σουʼ Κριστίν Άλμπερτ», είπε η Κάντυ παιχνιδιάρικα. Τα μάτια της είχαν αρχίσει να στεγνώνουν από τα δάκρυα και γυάλιζαν καθώς περιεργάζονταν τις αντιδράσεις του Άλμπερτ.
«Κάντυ, πες μου τι εννοείς; Πως μπορείς να ξέρεις εσύ την Κριστίν;»
Η Κάντυ έκατσε και του εξήγησε για τη μακρινή συγγενή του Έντουαρντ και για όλη τη συνάντησή τους. Έδωσε το χαρτί με τη διεύθυνσή της στον Άλμπερτ και του είπε πειράζοντάς τον:
«Λοιπόν Άλμπερτ. Για να σε δω τώρα στα δύσκολα!»
Ο Άλμπερτ αχνογέλασε έμεινε ακίνητος να κοιτάζει το χαρτάκι χωρίς να μπορεί πια να ακούει την Κάντυ. Η Κριστίν. Η ʽδική τουʼ Κριστίν ήταν εκεί. Και τώρα; Είχε πάρει πολλές δύσκολες και πολύπλοκες αποφάσεις στη δουλειά του, αλλά αυτή του φαινόταν ακατόρθωτο να την πάρει.

Η Σουζάνα καθόταν για μια ακόμη φορά στο εργαστήρι ως αργά. Έγραφε το σενάριο του θεατρικού και δεν ήθελε να σταματήσει στη μέση. Είχε μείνει πίσω και έπρεπε να προχωρήσει οπωσδήποτε. Με όλες αυτές τις ασκήσεις για να συνηθίσει το πρόσθετο μέλος της, δεν έμενε καθόλου χρόνος για να προχωρήσει το σενάριο. Σηκώθηκε και πήγε μέχρι τη βιβλιοθήκη. Το βιβλίο που έψαχνε ήταν στο πάνω ράφι. Τεντώθηκε για να το πιάσει. Καθώς όμως το έφτανε μια ξαφνική ζαλάδα την έκανε να χάσει την ισορροπία της και να πέσει. Η Κλαρίτα που διάβαζε ήσυχα δίπλα της την είδε:
«Σουζάνα!», φώναξε, αλλά δεν πήρε απάντηση.
«Αλεχάνδρο, Αλεχάνδρο», άρχισε να φωνάζει η μικρή με όλη της τη δύναμη κλαίγοντας. «Αλεχάνδροοοο».
Ο Αλεχάνδρο μπήκε μέσα. Μόλις είδε τη Σουζάνα στο πάτωμα χλωμή έτρεξε από πάνω της και γονάτισε δίπλα της:
«Σουζάνα, Σουζάνα».
Την πήρε στα χέρια του και την ξάπλωσε απαλά στον καναπέ:
«Φώναξε έναν γιατρό», είπε στην Κλαρίτα και η μικρή έφυγε τρέχοντας για το θυρωρείο του ιδρύματος.
Ο Αλεχάνδρο κοίταζε τρομαγμένος το χλωμό πρόσωπο της Σουζάνα. Έριξε λίγο νερό στα χέρια του και χάιδεψε το πρόσωπό της για να τη δροσίσει:
«Σουζάνα μʼ ακούς; Μίλησέ μου. Σε παρακαλώ. Μίλησέ μου», είπε και συνέχισε να της βρέχει το πρόσωπο.
Αμέσως μπήκε ο θυρωρός με την Κλαρίτα. Έσκυψε πάνω της και άνοιξε το φαρμακείο που είχε μαζί του. Έβγαλε ένα μπουκαλάκι με αιθέρα και αμέσως η Σουζάνα συνήλθε μόλις το πλησίασε στη μύτη της. Άνοιξε τα μάτια της και είδε τα ανήσυχα πρόσωπα γύρω της:
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε.
«Λιποθυμήσατε δεσποινίς Μάρλοου. Δεν είναι κάτι σοβαρό», απάντησε ο θυρωρός.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο Τέρρυ στο δωμάτιο. Είχε περάσει να πάρει τη Σουζάνα από το σπίτι για να πάνε στο ραντεβού της με τον γιατρό Τζόουνς. Όταν η κυρία Μάρλοου του είπε ότι δεν έχει επιστρέψει ακόμα, πήγε να τη βρει στο εργαστήρι. Μπαίνοντας στο γραφείο της τη βρήκε ξαπλωμένη με όλους τους υπόλοιπους τριγύρω της. Πέρασε δίπλα από τον Αλεχάνδρο χωρίς να τον προσέξει καν. Ο Αλεχάνδρο όμως τον κοίταξε με παγωμένο βλέμμα. Στο όμορφο πρόσωπο του Τέρρυ έβλεπε έναν αντίζηλο που δεν θα μπορούσε ποτέ να νικήσει. Ο Τέρρυ έσκυψε πάνω από τη Σουζάνα:
«Τι συμβαίνει;», ρώτησε απότομα.
«Δεν είναι κάτι σοβαρό. Λιποθύμησε κύριε», απάντησε ο θυρωρός.
«Είστε ο γιατρός; Τι της συνέβη;»
«Όχι, ο θυρωρός είμαι, αλλά…»
«Και τότε πως είστε σίγουρος ότι δεν είναι κάτι σοβαρό;», φώναξε εκνευρισμένος ο Τέρρυ.
«Ξέρετε κύριε…», ψέλλισε ο θυρωρός.
Ο Τέρρυ τη σήκωσε στα χέρια του:
«Πάμε να σε δει ένας γιατρός».
Φτάνοντας στο ύψος του Αλεχάνδρο ο Τέρρυ τον κοίταξε ψυχρά:
«Μα τι σκεφτόσασταν και δεν φέρατε έναν γιατρό;»
«Σε παρακαλώ Τέρρυ! Από την κούραση ήταν. Το παράκανα! Δεν υπάρχει λόγος αναστάτωσης», δικαιολογήθηκε η Σουζάνα.
«Αυτοί οι άνθρωποι σε προσέχουν Σουζάνα;», ρώτησε ο Τέρρυ καθώς απομακρυνόταν από το γραφείο αφήνοντας πίσω τον Αλεχάνδρο να τον κοιτάει με μίσος.
ʽΤι κακότροπος και αχώνευτος άνθρωπος! Όμως αγαπάει πολύ τη Σουζάνα! Και τι δεν θα έδινα να είμαι στη θέση του!ʼ σκέφτηκε ο Αλεχάνδρο καθώς τους κοίταζε να βγαίνουν από το γραφείο.

Η Κριστίν γύρισε από το συνέδριο εξαντλημένη στο ξενοδοχείο. Πλησίασε στη ρεσεψιόν για να ζητήσει το κλειδί του δωματίου της. Μαζί με το κλειδί ο ρεσεψιονίστ της έδωσε και έναν φάκελο:
«Έχετε και ένα γράμμα δεσποινίς»
«Σας ευχαριστώ», είπε η Κριστίν και τον πήρε στα χέρια της. Ανέβηκε στο δωμάτιό της. Άνοιξε το φάκελο με περιέργεια και διάβασε:

Κριστίν
Μόλις ενημερώθηκα για την άφιξή σου στο Σικάγο. Θα χαρώ πολύ να σε συναντήσω πριν φύγεις. Θα μπορώ να είμαι αύριο το απόγευμα στις 5 στην είσοδο του ξενοδοχείου σου. Ελπίζω να σε δω.
Γουίλιαμ Άλμπερτ Άντριου

Η καρδιά της Κριστίν χτυπούσε σαν τρελή. Θα μπορούσε να είναι αλήθεια λοιπόν; Ο Γουίλιαμ να θέλει να τη δει; Από χτες που συνάντησε την Κάντυ, δεν μπορούσε να τον βγάλει από το μυαλό της. Θυμήθηκε όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασαν μαζί στο πανεπιστήμιο. Τους περιπάτους τους, τις συζητήσεις τους, το πρώτο τους φιλί… Και όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν. Η μοίρα τους είχε χωρίσει τότε, αλλά εκείνη δεν μπόρεσε να τον ξεχάσει ποτέ. Αφοσιώθηκε στη δουλειά της και δεν άφηνε περιθώριο για κανέναν και τίποτα. Ταξίδευε συχνά και φρόντιζε να μην μένει πουθενά για πολύ. Η μόνη φορά που ζήτησε να στεριώσει κάπου στη ζωή της ήταν με τον Γουίλιαμ. Όταν χώρισαν για την Κριστίν ήταν πιο εύκολη η φυγή. Να είναι παντού και πουθενά. Να μην ξαναδεσμευτεί με τίποτα και με κανέναν.
Τώρα λοιπόν ο Γουίλιαμ της ζήτησε να τη δει; Έπρεπε να τον συναντήσει; Τι θα του έλεγε; Πως θα μπορούσε μετά να τον αποχωριστεί ξανά; Πως θα του φαινόταν αυτή μετά από τόσα χρόνια; Δεν ήταν πια κοριτσάκι. Ήταν σχεδόν 27 χρονών. Κι αν απογοητευόταν όταν την έβλεπε; Αλλά και πάλι, τι σημασία θα είχε;

Οι ίδιες σκέψεις όμως είχαν περάσει και από το μυαλό του Άλμπερτ. Δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να τη συναντήσει. Τι θα της έλεγε; Και κυριότερα, τι θα του έλεγε αυτή; Στο μυαλό του την είχε φανταστεί σύζυγο και μητέρα τριών παιδιών. Πως θα μπορούσε ο ίδιος να ζήσει μετά με τη βεβαιότητα μιας τέτοιας εικόνας; Κι αν αυτό δεν ίσχυε, πως θα της φαινόταν μετά από τόσα χρόνια; Στη σκέψη του ήρθε η φωνή της Κάντυ πριν από λίγη ώρα ʽΈλα τώρα Άλμπερτ. Μην κάνεις σαν μωρό. Ποια γυναίκα μπορεί να σου αντισταθεί εσένα; Και να μην ανησυχείς καθόλου. Εμένα μια χαρά ανύπαντρη μου φάνηκεʼ. Κι από την άλλη βέβαια πως θα μπορούσε ο ίδιος να συνεχίσει γνωρίζοντας ότι μπορούσε να κάνει κάτι και δεν το έκανε. Γνωρίζοντας ότι για δεύτερη φορά δεν πάλεψε και δεν προσπάθησε γιʼ αυτήν. Όχι! Αυτό ήταν χειρότερο. Έπρεπε να τη συναντήσει. Έγραψε το μήνυμα και φώναξε τον Τζωρτζ στο γραφείο του.
«Τζωρτζ, θα ήθελα σε παρακαλώ να παραδώσεις εσύ προσωπικά αυτό το γράμμα. Δεν θα ήθελα να παραπέσει πουθενά.», είπε ο Άλμπερτ δίνοντάς του το γράμμα.
Ο Τζωρτζ κοίταξε το φάκελο και τα έχασε:
«Κριστίν Σκοτ, ξενοδοχείο Σικάγο Παλάς, δωμάτιο 308»
Ο Τζωρτζ σήκωσε το κεφάλι και αντίκρισε τον Άλμπερτ. Είχε χρόνια να ακούσει αυτό το όνομα, αλλά ήξερε καλά πόσα σήμαινε αυτό το όνομα για τον Άλμπερτ.
«Να μείνω ήσυχος Τζωρτζ;»
«Ασφαλώς Γουίλιαμ», είπε ο Τζωρτζ και βγήκε από το γραφείο του Άλμπερτ.

---

Ο Άλμπερτ ήταν ακριβώς στις 5 στο λόμπυ του ξενοδοχείου. Ένιωθε σαν μαθητής πρώτη μέρα στο σχολείο. Η αγωνία του μεγάλωνε και τα λεπτά του φαίνονταν αιώνες. Ξαφνικά την είδε να κατεβαίνει τις σκάλες. Τα μάτια του δεν μπορούσαν να φύγουν από τη μορφή της. Ήταν η ίδια. Ο χρόνος που πέρασε από πάνω της είχε απλά καταφέρει να ωριμάσει και να καλυτερέψει τα ήδη όμορφα χαρακτηριστικά της. Ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει έντονα.
Η Κριστίν, με αργό βήμα δεν μπορούσε και η ίδια να πιστέψει πόσο της είχαν λείψει αυτά τα μπλε μάτια που την κοίταζαν τόσο έντονα να πλησιάζει. Ένιωσε ότι θα της κοβόταν η ανάσα όταν επιτέλους έφτασε κοντά του:
«Καλησπέρα Γουίλιαμ», είπε με ένα τρυφερό αφοπλιστικό χαμόγελο.
Ο Άλμπερτ ένιωσε να ανατριχιάζει μόλις άκουσε τη φωνή της να αποκαλεί το όνομά του. Έσκυψε σε μια μικρή υπόκλιση, πήρε το χέρι της και το φίλησε. Η Κριστίν ένιωσε ότι ζαλιζόταν μόλις ένιωσε το χέρι της στο δικό του:
«Καλησπέρα Κριστίν».

Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Λέξη δεν έβγαινε από τα χείλη τους. Η σιωπή που απλωνόταν ήταν ο πιο έντονος διάλογος μεταξύ τους. Χρόνια μοναξιάς, απουσίας, πόθου, πόνου, δακρύων είχαν απλωθεί σε αυτό το πέπλο σιωπής που τους τύλιγε. Μέχρι να φτάσουν σε ένα κοντινό πάρκο δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Δεν αντάλλαξαν ματιά. Και μόνο όταν πια περπατούσαν στο πάρκο ένιωσαν και οι δυο πιο οικεία και ξεκίνησαν τη συζήτηση.
Η δουλειά και το πολυάσχολο πρόγραμμα του καθενός ήταν η πιο ασφαλής συζήτηση. Σχεδόν σίγουρα δεν άγγιζε κανένα ευαίσθητο σημείο. Πέρασαν ώρα μιλώντας για τα προγράμματά τους και για τα μελλοντικά τους επαγγελματικά πλάνα. Κάθε φορά που κάποιος από τους δύο μίλαγε, έβλεπες ξεκάθαρα τον άλλον να ακούει και να παρατηρεί τον συνομιλητή του χαμένος στο χείμαρρο των δικών του αναμνήσεων.
Δεν πήρε πολύ ώρα για να νιώσουν και οι δύο πια πολύ όμορφα με τη συντροφιά του άλλου. Μίλαγαν ασταμάτητα και γέλαγαν δυνατά και εγκάρδια. Σαν δυο φίλοι που δεν αποχωρίστηκαν ποτέ. Σαν δυο εραστές που ήταν ακόμα μαζί.
Καθώς η ώρα προχωρούσε ο Άλμπερτ βρήκε την ευκαιρία να περάσει τη συζήτηση σε πιο προσωπικά επίπεδα και να ρωτήσει αυτό που τον έκαιγε περισσότερο:
«Και δεν παντρεύτηκες ποτέ Κριστίν;», τη ρώτησε με αργή και σταθερή φωνή.
«Όχι», είπε απλά η Κριστίν.
«Πως κι έτσι;», συνέχισε ο Άλμπερτ προσπαθώντας να μάθει περισσότερα.
«Αυτά είναι τυχερά Γουίλιαμ. Η δουλειά μου με κρατάει πολύ απασχολημένη ξέρεις». Η Κριστίν προσπάθησε να απομακρύνει τη συζήτηση από την πορεία που έπαιρνε:
«Κι εσύ όμως παρόλο που δεν παντρεύτηκες, έχεις μια κόρη σε ηλικία γάμου…»
Ο Άλμπερτ χαμογέλασε φέρνοντας το πρόσωπο της Κάντυ στο νου του:
«Πράγματι. Η μικρή μου είναι πια ολόκληρη δεσποινίς».
«Είναι φοβερά συμπαθητικό αυτό το κορίτσι. Έχει κάτι… Έχει κάτι επάνω της που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά».
«Θα εκπλαγείς για το πόσες ώρες μπορώ να σου εξηγώ τι είναι αυτό το κάτι», απάντησε ο Άλμπερτ χαμογελώντας.
Λίγο αργότερα έφτασαν και πάλι έξω από το ξενοδοχείο της Κριστίν.
«Σε ευχαριστώ Γουίλιαμ. Καληνύχτα.» είπε η Κριστίν και γύρισε να φύγει. Ο Άλμπερτ με μια απότομη κίνηση της έπιασε το χέρι και τη σταμάτησε:
«Μια στιγμή! Μπορώ να σε ξαναδώ αύριο;», τη ρώτησε ξεκάθαρα, όμως στο βλέμμα του διακρινόταν η αγωνία για την απάντησή της.
«Εεεε… Ναι... Βέβαια, αλλά δεν θα πρέπει να αργήσουμε για να προλάβω να ετοιμάσω τα πράγματά μου. Μεθαύριο το πρωί φεύγω».
«Σου υπόσχομαι να μην σε καθυστερήσω από το πρόγραμμά σου», είπε ο Άλμπερτ και συμπλήρωσε:
«Αύριο την ίδια ώρα;»
«Ναι» απάντησε η Κριστίν.
Ο Άλμπερτ της φίλησε το χέρι και το άφησε να γλιστρήσει απαλά:
«Καληνύχτα Κριστίν».
Η Κριστίν τον κοίταζε μαγεμένη.
«Καληνύχτα Γουίλιαμ», είπε και μπήκε βιαστικά στο ξενοδοχείο. Ανέβηκε στο δωμάτιό της και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Έκατσε στο κρεβάτι της και ψέλλισε:
«Γουίλιαμ! Γουίλιαμ!» προτού αναλυθεί σε κλάματα.
«Πως θα μπορέσω να σε αποχωριστώ Γουίλιαμ; Τι ανόητη που ήμουν; Δεν έπρεπε να δεχτώ να σε συναντήσω ποτέ».

---

Το επόμενο απόγευμα ακριβώς στις 5 ο Άλμπερτ περίμενε την Κριστίν με ένα λουλούδι στο χέρι. Της το πρόσφερε αμέσως μόλις την είδε:
«Επέτρεψέ μου να σου προσφέρω αυτό το μικρό λουλούδι. Προτίμησα αυτό από τον κήπο μου».
Η Κριστίν το πήρε στα χέρια της και το πλησίασε στη μύτη της. Έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας τη μυρωδιά του λουλουδιού. Ο Άλμπερτ απολάμβανε το θέαμα.
«Σε ευχαριστώ Γουίλιαμ», είπε η Κριστίν και του χαμογέλασε.
Και αυτό το απόγευμα πέρασε χωρίς να το καταλάβουν. Περπάταγαν στους δρόμους του Σικάγο συζητώντας και γελώντας. Η Κριστίν ένιωθε την καρδιά της έτοιμη να σπάσει κάθε φορά που την πλησίαζε ο Άλμπερτ. Ένιωθε τόσο εύθραυστη που πολλές φορές πίστευε ότι θα ξεσπάσει σε κλάματα.
Ο Άλμπερτ αντιθέτως ένιωθε πολύ καλά με την Κριστίν. Βλέποντας τη δεχτική της συμπεριφορά απέναντί του έπαιρνε όλο και περισσότερο θάρρος. Ένιωθε όλο και πιο σίγουρος για τις κινήσεις που έπρεπε να ακολουθήσει. Ήταν ασφαλώς πολύ προσεχτικός γιατί καταλάβαινε ότι όλη η κατάσταση κρεμόταν σε μια λεπτή κλωστή.
Η ώρα του αποχαιρετισμού τους πλησίαζε. Περνώντας έξω από το πάρκο που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο της Κριστίν ο Άλμπερτ κοντοστάθηκε. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Η Κριστίν τον κοίταξε απορημένη:
«Γιατί σταμάτησες;» τον ρώτησε.
Ο Άλμπερτ βλέποντας τα γαλάζια μάτια της να τον κοιτάνε πήρε όλη τη δύναμη που χρειαζόταν και την πλησίασε. Την κοίταξε βαθιά στα μάτια και της είπε με τον πιο απλό τρόπο όλα όσα σκεφτόταν αυτές τις μέρες:
«Κριστίν… Θέλω να προσπαθήσω να σε ξανακερδίσω. Θα κάνω τα πάντα να μην σε απογοητεύσω αυτή τη φορά. Τι λες; Θα μου δώσεις μια ευκαιρία;»
Η Κριστίν τον κοίταξε στα μάτια και του χαμογέλασε γλυκά. Ο Άλμπερτ έσκυψε και ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της. Εκείνη του ανταπέδωσε το φιλί του. Ο Άλμπερτ ένιωσε μια ειλικρίνεια σε αυτό το φιλί. Έμοιαζε με αυτά που της έδινε πριν χρόνια στον Τάμεση. Ένιωθε όμως σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από την τελευταία φορά που τη φίλησε. Σήκωσε τα χέρια της και ακούμπησε τις παλάμες της στα μάγουλά του κλείνοντας έτσι το πρόσωπό του στα χέρια της. Ο Άλμπερτ που λάτρευε αυτή της την κίνηση τη φίλησε πιο έντονα, τύλιξε τα χέρια του στη μέση της και τη σήκωσε ψιλά στην αγκαλιά του συνεχίζοντας να τη φιλάει. Όταν πια απομάκρυνε τα χείλη του από τα δικά της φόρεσε το πιο πλατύ χαμόγελο στα χείλη του και της είπε: «Με κάνεις τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο».
«Κι εσύ Γουίλιαμ», απάντησε η Κριστίν και μην μπορώντας να ελέγξει άλλο τα συναισθήματά της ένιωσε τα μάτια της να πλημμυρίζουν με δάκρυα.

---

Το επόμενο πρωινό ο Άλμπερτ τη συνόδεψε μέχρι το σταθμό. Ο χρόνος που τους έμενε ακόμα ήταν πια ελάχιστος. Ο Άλμπερτ την αγκάλιαζε και τη φιλούσε διαρκώς σα να ήταν ακόμα φοιτητές.
Κάποια στιγμή η Κριστίν ξεκόλλησε τα χείλη της και του είπε με ύφος δήθεν ενοχλημένο:
«Σταμάτα Γουίλιαμ. Έχουμε γίνει θέαμα. Πρέπει να ανέβω».
Ο Άλμπερτ πήρε τα χέρια της στα δικά του και της είπε:
«Κριστίν, θέλω να ξέρεις ότι όσα δεν έκανα και όσα δεν είπα, για όλα θα επανορθώσω τώρα. Όσα δάκρυα χύσαμε και όσες πικρές στιγμές μοναξιάς ζήσαμε, τόσες και ακόμα περισσότερες στιγμές ευτυχίας σου υπόσχομαι. Δεν θα αφήσω κανένα εμπόδιο να μπει ανάμεσά μας. Θέλω να με πιστέψεις ότι θα κάνω τα πάντα για να ξανακερδίσω την εμπιστοσύνη σου και να είμαστε και πάλι μαζί».
Η Κριστίν ακούμπησε απαλά τα χείλη της στα δικά του και του απάντησε:
«Ποτέ δεν σε πίστεψα περισσότερο Γουίλιαμ», και αφήνοντάς τον πίσω της ανέβηκε στο τρένο.

Κεφάλαιο 22

Ο Άλμπερτ χτύπησε ανυπόμονα την πόρτα του διαμερίσματος της Κριστίν. Η Κριστίν τα έχασε όταν τον είδε μπροστά της.
«Γουίλιαμ!», αναφώνησε η Κριστίν. Ο Άλμπερτ, την έκλεισε στην αγκαλιά του και τη φίλησε.
Δεν έχανε ευκαιρία να πηγαίνει στη Νέα Υόρκη για να τη δει. Από την ημέρα που ξανασυναντήθηκαν, έκανε ότι μπορούσε για να είναι κοντά της. Τα πολλά ταξίδια για δουλειές δεν κίνησαν τις υποψίες σε κανέναν για τις συχνές επισκέψεις του Άλμπερτ στην Νέα Υόρκη. Μόνο ο Τζωρτζ ήξερε που θα ήταν και παρακολουθούσε ανήσυχα όλες τις κινήσεις του. Ήξερε καλά μέχρι που ήταν διατεθειμένος να φτάσει ο Άλμπερτ για την Κριστίν και η διαδικασία τον τρόμαζε.

Την ώρα που ξημέρωνε η Κριστίν ξύπνησε και κατάλαβε ότι ο Άλμπερτ δεν ήταν πια στο κρεβάτι:
«Γουίλιαμ;», τον αναζήτησε.
«Σε ξύπνησα;», άκουσε τη φωνή του να της απαντάει και ένιωσε ανακούφιση.
«Όχι. Ξύπνησα και δεν σε είδα δίπλα μου και…»
«Δεν πάω πουθενά Κριστίν. Κοιμήσου γλυκιά μου».
Η Κριστίν τύλιξε το σεντόνι γύρω της και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Τον πλησίασε και έκατσε δίπλα του κοιτάζοντας μαζί του τα φώτα της πόλης να σβήνουν και τον ήλιο να στέλνει δειλά τις πρώτες ακτίνες του στον νυχτερινό ουρανό:
«Ποιες σκέψεις σε κρατάνε ξάγρυπνο απόψε;»
Ο Άλμπερτ την κοίταξε και της χαμογέλασε. Αυτή η γυναίκα τον ήξερε τόσο καλά! Αναρωτιόταν συχνά αν μπορούσε να διαβάσει και τις σκέψεις του.
«Πόσο πολύτιμο χρόνο χάσαμε Κριστίν;»
«Δεν θυμάμαι καμιά μέρα που να μην ήσουν στην καρδιά μου Γουίλιαμ. Απλά είχαμε καιρό να ειδωθούμε», του απάντησε απαλά.
«Ήμουν σίγουρος ότι θα είχες κάνει οικογένεια ως τώρα. Δεν σε βρήκα ποτέ στην Ιταλία και όταν πια συνήλθα από την αμνησία είχε περάσει τόσος καιρός που είχα πια απελπιστεί. Δεν είχα το κουράγιο να μάθω την αλήθεια…»
Η Κριστίν χαμογέλασε:
«Οικογένεια; Πως σου ήρθε αυτή η απίθανη ιδέα Γουίλιαμ;»
«Απίθανη; Το απίθανο είναι που δεν έχεις οικογένεια Κριστίν».
Η Κριστίν τον κοίταξε και άπλωσε το χέρι της στο πρόσωπό του. Άρχισε να του χαϊδεύει τα μαλλιά απαλά:
«Θυμάσαι Γουίλιαμ κάποτε έξω από τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ στο πάρκο, που σου ορκίστηκα ότι θα είμαι δική σου για πάντα;»
Ο Άλμπερτ χαμογέλασε και ένευσε καταφατικά. Η Κριστίν συνέχισε:
«Δεν είχα σκοπό να πατήσω τον όρκο μου Γουίλιαμ και δεν το έκανα ποτέ. Πως θα μπορούσα να κάνω οικογένεια όταν όλα όσα είχα ήταν πάντα δικά σου; Όταν εγώ ήμουν δική σου και μόνο δική σου;»
Ο Άλμπερτ ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Κάθε λέξη αυτής της γυναίκας τον έκανε να νιώθει πιο παραδομένος στην αγάπη της και πιο ευάλωτος. Γύρισε και την κοίταξε:
«Τότε είχες δεχτεί να γίνεις γυναίκα μου Κριστίν αλλά ο γάμος μας δεν έγινε ποτέ. Θα χρειαστεί να κάνω κι άλλη πρόταση για τον ίδιο γάμο; Θα είναι πρωτάκουστο! Δύο προτάσεις για τον ίδιο γάμο!», είπε χαμογελαστά ο Άλμπερτ.
Η Κριστίν τον αγκάλιασε και τον φίλησε ευτυχισμένη:
«Πως θα μπορούσα να αρνηθώ αγάπη μου;»
«Έλα στο Σικάγο μαζί μου Κριστίν. Δεν υπάρχει πια λόγος να ζούμε χώρια. Παράτα τα όλα κι έλα μαζί μου. Θα βρεις μια δουλειά εκεί. Ή ακόμα καλύτερα, μην βρεις καν δουλειά. Θα ταξιδεύουμε μαζί. Θα φροντίσω να μη σου λείψει ποτέ τίποτα. Θα έχεις ότι χρειαστείς για να ετοιμάσεις το γάμο. Θα έχεις ότι χρειαστείς γενικότερα. Έλα όμως κοντά μου. Δεν αντέχω να είσαι τόσο μακριά μου πια!»
Η Κριστίν χαμογέλασε πικρά:
«Ευχαρίστως τα παρατάω όλα Γουίλιαμ για να είμαι μαζί σου, αλλά δεν νομίζεις ότι θα πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα της οικογενείας σου πρώτα;»
«Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα Κριστίν. Στο υποσχέθηκα ότι θα κάνω τα πάντα για να είμαστε μαζί».
«Ας μη βιαζόμαστε Γουίλιαμ! Αν είμαστε τυχεροί έχουμε μια ολόκληρη ζωή μπροστά μας», είπε η Κριστίν και τον φίλησε, παρασέρνοντάς τον πάλι στο κρεβάτι της.

Το ενθουσιασμένο κοινό χειροκροτούσε ικανοποιημένο. Τα παιδιά υποκλίνονταν χαρούμενα. Η κατάμεστη μικρή αίθουσα φιλοξενούσε χαρούμενους ανθρώπους που φώναζαν και ζητωκραύγαζαν ικανοποιημένοι. Η Σουζάνα βουρκωμένη άκουγε το κοινό να αποθεώνει τα μικρά παιδιά και η καρδιά της πλημμύριζε από ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

Ο Ρόμπερτ την πλησίασε και της χαμογέλασε ικανοποιημένος προσφέροντάς της μια ανθοδέσμη λουλούδια:
«Το ήξερα ότι μπορούσα να σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη Σουζάνα. Εδώ πάνω υπάρχουν μελλοντικοί σπουδαίοι καλλιτέχνες, αλλά μάλλον το ξέρεις ήδη».
«Κάποια από τα παιδιά θα έχουν λαμπρό μέλλον Ρόμπερτ στο θέατρο. Είμαι σίγουρη».
Ο Αλεχάνδρο και η Σόφι την πλησίασαν:
«Σενιορίτα Σουζάνα, Ντιος Μιο, ήταν τόσο όμορφα. Μι μπονίτα Κλαρίτα», είπε η Σόφι με τα ισπανοαγγλικά της και η Σουζάνα χαμογέλασε:
«Είναι πολύ καλή η Κλάρα κυρία Σόφι. Να περιμένετε μεγάλα πράγματα από αυτό το κορίτσι».
«Σε ευχαριστούμε Σουζάνα για όλα», ο Αλεχάνδρο ευχαρίστησε για μια ακόμη φορά τη Σουζάνα και τα μάτια του έλαμπαν καθώς την κοίταγε με θαυμασμό. Η Σουζάνα του ανταπέδωσε ένα αστραφτερό χαμόγελο:
«Χαίρομαι Αλεχάνδρο που της δώσατε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τα μαθήματα».
Τη συζήτησή τους διέκοψε ο Άλμπερτ ο οποίος πλησίασε μαζί με τον Τέρρυ. Της φίλησε το χέρι και της είπε ευγενικά:
«Συγχαρητήρια δεσποινίς Μάρλοου».
«Χαίρομαι που σας άρεσε κύριε Άντριου. Ήλπιζα να μη σας απογοητεύσει».
«Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εσάς», είπε ειλικρινά ο Άλμπερτ, έκανε μια μικρή υπόκλιση και αποχώρησε:
«Τέρρυ θα σε δω αργότερα;»
«Θα έρθω να σε βρω Άλμπερτ», είπε ο Τέρρυ και χτύπησε φιλικά την πλάτη του Άλμπερτ.
Η Σουζάνα έμεινε έκπληκτη με την οικειότητα των δύο αντρών. Δεν τους είχε ξαναδεί στον ίδιο χώρο αλλά φαίνονταν κάτι παραπάνω από συνεργάτες. Δεν είχε ξαναδεί με κανέναν άλλον τον Τέρρυ να φέρεται τόσο άνετα.
«Σουζάνα κοριτσάκι μου. Συγχαρητήρια», διέκοψε τις σκέψεις της η φωνή της κυρίας Μάρλοου που αγκάλιασε και φίλησε υπερήφανα την κόρη της.
«Δεν ήταν άσχημα Σουζάνα» συμπλήρωσε ο Τέρρυ.
Η Σουζάνα ένιωθε ευτυχισμένη. Μετά από πολύ καιρό είχε και πάλι την προσοχή όλων στραμμένη επάνω της αλλά αυτή τη φορά από θαυμασμό και όχι από οίκτο.

«Λοιπόν Άλμπερτ αν δεν σε ήξερα καλύτερα θα έλεγα ότι τελευταία τεμπελιάζεις. Δεν ξεκολλάς από τη Νέα Υόρκη φίλε μου. Τρίτη φορά στον ίδιο μήνα; Μη μου πεις ότι δεν θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς να δεις την παιδική παράσταση;»
«Γυναίκες φίλε μου. Κάνουν τη Γη να γυρίζει», είπε ο Άλμπερτ χαμογελώντας.
«Φαίνεται πάντως ότι αυτή η κοπέλα σε έχει κάνει να αστράφτεις ολόκληρος. Η αλλαγή επάνω σου φωνάζει από χιλιόμετρα», είπε εύθυμα ο Τέρρενς.
«Δεν μπορείς να φανταστείς Τέρρυ τη χαρά μου. Να μπορώ να είμαι με τη γυναίκα που αγαπώ μετά από τόσα χρόνια; Ούτε καν το φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να συμβεί».
«Πίστεψέ με Άλμπερτ. Ξέρω πολύ καλά τι εννοείς».
«Συγνώμη Τέρρυ. Μάλλον δεν έπρεπε να μιλάω γι'αυτό το θέμα».
«Δεν θα αλλάξουμε όλη τη ζωή μας Άλμπερτ επειδή εγώ δεν μπορώ να είμαι με τη γυναίκα που αγαπώ. Ας πιούμε ένα ακόμα φίλε μου».
Σήκωσε το ποτήρι του:
«Στις γυναίκες που αγαπήσαμε».
«Στις γυναίκες που δεν ξεχάσαμε Τέρρυ».
«...Και στα όνειρα που μπορεί και να γίνουν πραγματικότητα».
«Εύχομαι κάποτε να πίνουμε και στα δικά σου όνειρα...»
«Μην παίζεις μαζί μου Άλμπερτ! Ξέρεις ότι κάποια όνειρα είναι για να παραμένουν όνειρα».
«Όσο σηκώνεται ψηλά ο ήλιος Τέρρυ και όσο ήμαστε ζωντανοί υπάρχει πάντα ελπίδα».
«Ο ήλιος έχει σβήσει εδώ και καιρό και όσο για το ζωντανός... Τι καθορίζει έναν ζωντανό άντρα Άλμπερτ; Η καρδιά που συνεχίζει να χτυπάει, ή η ψυχή που αιμορραγεί και τελικά πεθαίνει πολύ πριν σταματήσει να χτυπάει η καρδιά; Είναι αλήθεια κάποιος ζωντανός όταν δεν έχει νόημα πια η ζωή του; Όταν η κάθε μέρα είναι μια ίδια με τις άλλες; Χωρίς τίποτα να ελπίζει; Χωρίς τίποτα να περιμένει;»
«Υπάρχει πάντα ελπίδα Τέρρυ. Και στο λέει ένας άνθρωπος που είχε χάσει την ελπίδα για εφτά σχεδόν χρόνια. Μην απελπίζεσαι φίλε μου...»
Ο Τέρρυ χάθηκε για μια ακόμα φορά στις σκέψεις του. Πριν λίγο καιρό οι γονείς του ξανασμίξαν μετά από τόσα χρόνια και τώρα ο Άλμπερτ με την κοπέλα του. Λες τελικά να υπάρχει πάντα ελπίδα;
«Όσο είμαστε ζωντανοί», μονολόγησε ο Τέρρυ, ξανασήκωσε το ποτό του και πάλι κοιτάζοντας τον Άλμπερτ:
«Στις δεύτερες ευκαιρίες Άλμπερτ...»
«...στις δεύτερες ευκαιρίες», επανέλαβε ο Άλμπερτ και οι δύο άντρες ήπιαν από το ποτό τους.

Ο Άλμπερτ μπήκε αποφασισμένος στο σαλόνι:
«Θεία;»
«Γουίλιαμ. Θα πάρεις τσάι μαζί μου;»
«Ευχαρίστως Θεία. Θα ήθελα να σου ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό».
«Έχεις την προσοχή μου Γουίλιαμ».
«Θα ήθελα να σου ανακοινώσω ότι ήρθε η ώρα να κάνω δική μου οικογένεια!»
«Επιτέλους Γουίλιαμ. Να και κάτι ευχάριστο. Οι προτάσεις πέφτουν βροχή. Δεν έχεις μόνο παρά να επιλέξεις».
«Το έχω κάνει ήδη Θεία».
«Να υποθέσω την τελευταία γνωριμία σου; Την δεσποινίς Νιούτον;»
«Όχι Θεία, θα χρειαστεί να πας αρκετά πίσω στις γνωριμίες μου για να μαντέψεις το όνομα της μέλλουσας συζύγου μου».
«Πες μου Γουίλιαμ. Δεν είναι θέμα για παιχνίδια αυτό».
«Κριστίν Σκοτ».
Το βλέμμα της μεγάλης Θείας Ελρόυ σκοτείνιασε:
«Αυτό το θέμα το έχουμε λύσει στο παρελθόν Γουίλιαμ. Δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε μετά από τόσα χρόνια».
«Θα συμφωνήσω μαζί σου Θεία. Δεν ήρθα για να το συζητήσω. Ήρθα για να στο ανακοινώσω. Η απόφαση μου είναι αμετάκλητη».
«Γουίλιαμ, νομίζω ότι παραφέρεσαι».
«Κάθε άλλο Θεία. Θα ήθελα να κλείσουμε τη συζήτηση χωρίς να χρειαστεί να παραφερθώ. Έχεις μερικές εβδομάδες να το αποδεχτείς προτού μετακομίσει εδώ και η Κριστίν για να ρυθμίσει τις ετοιμασίες του γάμου. Μπορείς αν θες να το ανακοινώσεις ήδη στους κύκλους σου γιατί πολύ σύντομα θα έχουμε γάμο».

Η Θεία Ελρόυ τον κοιτούσε ανέκφραστη. Ποτέ δεν συμφώνησε με τις αποφάσεις του Άλμπερτ αλλά πάντα είχε τον τρόπο της να τον επηρεάζει. Σε κάποιες όμως ο Άλμπερτ ήταν αμετάκλητος. Το ίδιο φαινόταν και τώρα. Κατά βάθος η Θεία δεν ήταν πολύ απογοητευμένη από την επιλογή του Άλμπερτ. Είχε περάσει τόσος καιρός και ο Άλμπερτ είχε απορρίψει όλες τις προτάσεις που είχε, που η Θεία είχε αρχίσει να απογοητεύεται ότι δεν θα επέλεγε να κάνει οικογένεια. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον καταστροφή για την οικογένεια Άντριου. Ο Άλμπερτ έπρεπε να φροντίσει για τη διαδοχή του και τα χρόνια περνούσαν χωρίς αποτέλεσμα. Ένας ανεπιθύμητος γάμος που θα επέφερε τη διαδοχή στην οικογένεια ήταν καλύτερος από έναν ανύπαρκτο γάμο. Έτσι λαμβάνοντας υπόψη την αποφασιστικότητα του Άλμπερτ για αυτό το γάμο του απάντησε ψυχρά:
«Εάν αυτό κρίνεις ότι είναι το καλό για την οικογένειά μας Γουίλιαμ τότε λυπάμαι. Δεν μπορώ να καταλάβω την επιμονή σου να παντρευτείς αυτή τη γυναίκα, αλλά δεν μου δίνεις άλλη επιλογή παρά να σεβαστώ τις αποφάσεις σου. Εύχομαι μόνο να μην ντροπιαστεί τελικά το όνομα της οικογένειάς μας».
«Κρίνω ότι είναι καλό για μένα Θεία. Κι αν εγώ είμαι καλά, τότε θα είναι και η οικογένεια. Λυπάμαι που δεν μπορείς να συμμεριστείς τη χαρά μου. Εύχομαι με τον καιρό να αλλάξεις γνώμη»
Ο Άλμπερτ αποχώρησε από το δωμάτιο ικανοποιημένος. Περίμενε ακόμα χειρότερες διαμάχες και εντυπωσιάστηκε με την εύκολη νίκη του. Δεν ήξερε ποιον θα έπρεπε να ευχαριστήσει για αυτό, αλλά τουλάχιστον το δύσκολο κομμάτι είχε επιτέλους περάσει. Το μόνο που είχε σημασία τώρα ήταν να έρθει η Κριστίν. Θα της πρότεινε να μείνουν μαζί στο διαμέρισμά του στο κέντρο της πόλης μέχρι την ώρα που θα μπορούσαν να μετακομίσουν στην έπαυλη.

Η Κάντυ ένιωθε ανακουφισμένη φεύγοντας από το γραφείο του Άλμπερτ. Ο Άλμπερτ όχι μόνο θα τη συνόδευε μέχρι τη Νέα Υόρκη, αλλά θα το έκανε και με μεγάλη ευχαρίστηση, αφού είχε να βοηθήσει και την Κριστίν να ετοιμαστεί για τη μετακόμισή της στο Σικάγο.

Σκέφτηκε να πάει μόνη της να βρει τον Τέρρυ, αλλά η ιστορία της είχε μάθει ότι θα χρειαζόταν οπωσδήποτε έναν ώμο να κλάψει μετά και μάλιστα έναν συγκεκριμένο ώμο. Αυτόν του Άλμπερτ. Αυτόν που τη στήριζε πάντα. Άλλωστε δεν είχε μιλήσει σε κανέναν άλλον για αυτό το ταξίδι. Ούτε καν στην Άννυ, η οποία απορροφημένη από τις φροντίδες της για το μωρό δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τις προσθέσεις της Κάντυ.

Δεν ήξερε τι θα του έλεγε όταν τον έβλεπε, αλλά η απόφασή της ήταν οριστική. Σε δύο μήνες ήταν ο γάμος της. Αν δεν το έκανε τώρα, δεν θα το έκανε ποτέ και αυτό το ποτέ την τρόμαζε. Ήταν έτοιμη για όλα και για τίποτα. Δεν είχε πρόγραμμα. Θα έλεγε και θα έκανε ότι της υπαγόρευε η καρδιά της.

Κεφάλαιο 23

Ο Τέρρενς Γκράντσεστερ σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι του. Ήταν κιόλας σχεδόν μεσημέρι. Άναψε τσιγάρο και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μια ίδια μέρα έλαμπε έξω. Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα. Μόνο που σήμερα είχε υποσχεθεί στη Σουζάνα ότι θα την πάει βόλτα πρωί αν είχε καλή μέρα, αφού και η ίδια είχε κενό από τη δουλειά της. Σηκώθηκε με αργές κινήσεις και πήγε στο μπάνιο. Μια συνήθεια που απολάμβανε όπως το πρωινό τσιγάρο ήταν να νιώθει το νερό κάθε πρωί να τυλίγει το κορμί του. Με αργές πάντα κινήσεις έφτιαξε ένα τσάι και αφού το ήπιε βγήκε έξω. Τα βήματά του μηχανικά τον έφεραν έξω από την πόρτα της Σουζάνα.
«Άργησες σήμερα Τέρρυ. Η Σουζάνα σε περιμένει τόση ώρα», διαμαρτυρήθηκε η κυρία Μάρλοου ανοίγοντάς του την πόρτα.
«Καλημέρα και σε σας κυρία Μάρλοου», είπε στεγνά ο Τέρρυ χωρίς καν να την κοιτάξει.
«Μητέρα σταμάτα να ενοχλείς τον Τέρρυ», είπε ενοχλημένη η Σουζάνα.
«Δεν ενοχλώ. Απλά θέλω να τονίσω ότι είναι σχεδόν απόγευμα», δικαιολογήθηκε η κυρία Μάρλοου.
Ο Τέρρυ αγνοώντας πλήρως την κυρία Μάρλοου κατευθύνθηκε προς τη Σουζάνα, την πήρε και τη συνόδευσε μέχρι το πάρκο.
«Έχεις καθόλου άγχος Τέρρυ;»
«Άγχος για ποιο λόγο;»
«Αύριο είναι η πρεμιέρα».
«Έχουν υπάρξει τόσες πρεμιέρες Σουζάνα που ειλικρινά δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να νιώθω άγχος».
Όσο κι αν προσπαθούσε η Σουζάνα για μια ακόμη φορά απέτυχε να τον κάνει να αφήσει τον κόσμο στον οποίο ήταν κλεισμένος και να μπει –έστω και για λίγο- στον κόσμο τον δικό της.

Το απόγευμα ο Τέρρυ πήγε στην τελική πρόβα και μετά για ένα ποτό στο μπαρ. Γύρισε νωρίς σπίτι μη έχοντας όρεξη για φασαρία και βαβούρα. Πέταξε τη γραβάτα στην καρέκλα, άνοιξε το κουμπί του πουκαμίσου του έτσι ώστε να μην τον πνίγει, έβαλε ένα ουίσκι και ξάπλωσε στον καναπέ. Η ησυχία του μικρού του διαμερίσματος ήταν βάλσαμο για την ψυχή του. Με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό έβλεπε τα λεπτά, τις ώρες, τη ζωή του ολόκληρη να κυλάει.
Ήταν περίπου μεσάνυχτα όταν άκουσε ένα δειλό χτύπημα στην πόρτα. Άφησε το μισοάδειο ποτήρι του στο τραπέζι και πλησίασε για να ανοίξει. Δεν περίμενε επισκέψεις, αλλά χαμένος όπως ήταν στις σκέψεις του, δεν έδειξε να αναρωτιέται ποιος θα μπορούσε να ήταν τέτοια ώρα. Σαν να είδε φάντασμα ο Τέρρυ μπροστά του σάστισε:
«Κάντυ, εσύ;»
Τα χαμογελαστά μάτια της δεν του άφηναν αμφιβολία ότι δεν είχε παραισθήσεις παρά τα τρία ποτά που είχε πιει. Ήταν εκεί. Μπροστά του. Η Κάντυ. Γλυκιά όπως στα όνειρά του.
«Αν είναι αργά μπορώ να έρθω αύριο το πρωί», είπε αμήχανα.
«Θα αστειεύεσαι βέβαια. Πέρασε», είπε ο Τέρρυ και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Η Κάντυ γύρισε προς το μέρος του κι εκείνος χωρίς να χάσει καιρό την έσφιξε στην αγκαλιά του. Ακουμπισμένη στο στήθος του άκουγε την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή. Έμειναν σφιχτά αγκαλιασμένοι για ώρα. Νιώθοντας ο ένας την παρουσία του άλλου, τη ζεστασιά, την αγάπη, την προσμονή. Όλες τις αγωνίες και τις ώρες μοναξιάς που έζησαν, όλα τα όνειρα που δεν έζησαν, όλες τις ελπίδες, όλα όσα λαχτάρισαν τα έκλεισαν εκεί για ώρα που κανείς τους δεν μπορούσε να υπολογίσει, παίρνοντας δύναμη, ζωή, ανάσα και ελπίδα ο ένας από τη σιωπή του άλλου.
Ο Τέρρυ φοβόταν να την αφήσει να φύγει. Φοβόταν ότι αν την άφηνε αυτή θα έφευγε για πάντα. Χάιδευε τα μαλλιά της και την κρατούσε τόσο σφιχτά που κάποια στιγμή η Κάντυ διαμαρτυρήθηκε:
«Τέρρυ θα σκάσω…»
Ο Τέρρυ απρόθυμα χαλάρωσε το αγκάλιασμά του:
«Αν σε αφήσω από τα χέρια μου, υπόσχεσαι να μην φύγεις;», ρώτησε με φωνή που σχεδόν έτρεμε.
«Ναι Τέρρυ. Στο υπόσχομαι», χαμογέλασε η Κάντυ και η καρδιά του Τέρρυ χτύπησε ακόμα πιο δυνατά. Τι απρόσμενο δώρο ήταν αυτό; Ποια τύχη έφερε την αγαπημένη του στην πόρτα του απόψε;
«Τι κάνεις εδώ Κάντυ;»
«Ήρθα για την πρεμιέρα και σκέφτηκα να σε δω πριν από αυτή… Έχουμε τόσο καιρό να ειδωθούμε», είπε διστακτικά.
«Κάθισε, μην στέκεσαι. Τι θα πιεις;», ρώτησε ο Τέρρυ προσπαθώντας να ισορροπήσει λίγο την απρόσμενη κατάσταση.
«Εσύ τι πίνεις;»
«Άσε με εμένα. Εσύ τι θέλεις;»
«Ότι πίνεις κι εσύ…»
«Χαχα! Είσαι σίγουρη φακιδομούρα; Δεν μου μοιάζεις για τύπος που σηκώνει το ποτό», ρώτησε εύθυμα ο Τέρρυ και τα μάτια του έλαμπαν από χαρά που την είχε κοντά του.
«Ω Τέρρυ! Ακόμα δεν ήρθα κι άρχισες να με πειράζεις;», διαμαρτυρήθηκε δήθεν η Κάντυ νιώθοντας τόσο όμορφα και πάλι κοντά του!
Ο Τέρρυ της έβαλε ένα ποτό. Η Κάντυ ένιωσε τον λαιμό της να καίει με την πρώτη γουλιά και ακούμπησε το ποτήρι στο τραπέζι. Ο Τέρρυ γέλασε δυνατά:
«Λοιπόν ταρζάν, μάλλον έκανα λάθος. Είσαι γερό ποτήρι τελικά» της είπε.
Η Κάντυ τον κοίταξε στα μάτια χωρίς να απαντήσει. Γύρισε λυπημένα από την άλλη πλευρά:
«Πόσο μου έλειψαν τα πειράγματά σου Τέρρυ!», ψιθύρισε με παράπονο.
Ο Τέρρυ έκατσε δίπλα της και της έπιασε το χέρι:
«Κι εμένα μου έλειψαν φακιδομουτράκι μου. Όχι μόνο αυτά, αλλά κι εσύ!»
«Γιατί μου έστειλες εκείνο το γράμμα Τέρρυ; Αν ήξερες μόνο πόσα σημαίνει αυτό το γράμμα για μένα!», ρώτησε η Κάντυ ανυπόμονα και η αγωνία αλλοίωσε την καθαρή φωνή της.
«Δεν ξέρω Κάντυ. Δεν ξέρω. Αν και ήξερα ότι μπορεί να σε αναστάτωνα απλά δεν μπορούσα να μην το κάνω. Εκείνο το βράδυ σε είχα τόση ανάγκη!», είπε ο Τέρρυ με αργή φωνή. Θυμήθηκε εκείνο το βράδυ και ένιωσε έναν πόνο στο στήθος του.
Η Κάντυ πλησίασε αργά προς το μέρος του:
«Αλήθεια με σκέφτεσαι ακόμα Τέρρυ;», ρώτησε τρυφερά χαϊδεύοντας με το χέρι της απαλά το μάγουλό του.
Ο Τέρρυ ξαφνιάστηκε από το άγγιγμά της. Δεν περίμενε να νιώσει και να ακούσει κάτι τέτοιο, αλλά δεν άφησε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη και της απάντησε με καθαρή φωνή:
«Δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην είσαι στη σκέψη μου Κάντυ. Κι εσύ; Τα εννοούσες όσα έγραψες ή απλά ήθελες να παρηγορήσεις έναν παλιό απελπισμένο φίλο;», της είπε αργά νιώθοντας πια ακαταμάχητη την ανάγκη να την αγκαλιάσει, να τη φιλήσει, να τη σφίξει επάνω του και να μην την αφήσει ποτέ!
Η Κάντυ δεν άργησε να απαντήσει:
«Σʼαγαπάω Τέρρυ. Ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπάω», ξέσπασε και τα μάτια της βούρκωσαν. Η καρδιά της κόντευε να βγει από το στήθος της.
Ο Τέρρυ την κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια και την πλησίασε. Η Κάντυ τον κοιτούσε με λαχτάρα και ένιωθε την ανάσα της να χάνει το ρυθμό της. Πλησίασε τα χείλη της και τα ακούμπησε με τα δικά του.

Σπόιλερ:

Ξέπνοοι έμειναν αγκαλιασμένοι προσπαθώντας να ανακτήσουν τους ρυθμούς της αναπνοής τους.
Ποτάμι έτρεχαν τα δάκρυα της Κάντυ και ο Τέρρυ δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να τα φιλάει:
«Θα σε φιλάω μέχρι να στεγνώσουν όλα. Μέχρι να μην υπάρχει πια κανένα δάκρυ στα μάτια σου. Ποτέ ξανά αγάπη μου, ακούς;», της ψιθύρισε και η Κάντυ ένιωσε ακόμα πιο χαμένη και παραδομένη στη ζεστή αγκαλιά του:
«Είσαι τόσα πολλά περισσότερα Τέρρυ! Περισσότερα από ότι ποτέ φανταζόμουν!»
«Σʼαγαπάω Κάντυ. Σʼαγαπάω!», είπε ο Τέρρυ νιώθοντας όλη του την ψυχή να βγαίνει και να απελευθερώνεται στο αχνό φως του δωματίου. Ένα φως που λαχταρούσε τόσο η ψυχή του και που για χρόνια ήταν κλεισμένη στο σκοτάδι.
«Ποιος να μου το έλεγε σήμερα το πρωί πως θα κατέληγε η μέρα φακιδομουτράκι;!», μονολόγησε ο Τέρρυ και αργοκοιμήθηκε στην αγκαλιά της καθώς η Κάντυ χάιδευε τις τούφες των μαλλιών που έπεφταν στο μέτωπό του. Κοιμήθηκε βαθειά με ένα αχνό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του που πρόδιδε τη γαλήνη της ψυχής του. Μια γαλήνη που δεν είχε νιώσει όλα αυτά τα χρόνια.

Κεφάλαιο 24

Το επόμενο πρωί ο Τέρρυ ξύπνησε μόνος στο κρεβάτι και πετάχτηκε απότομα. ʽΉταν όνειρο;ʼ σκέφτηκε έντρομος. Κοιτάζοντας όμως δίπλα του τα λεκιασμένα σεντόνια χαμογέλασε. ʽΉταν όνειρο!ʼ, επιβεβαίωσε τον εαυτό του χαρούμενος. ʽΈνα όνειρο που δεν θα τελειώσει ποτέʼ.

Σηκώθηκε χαρούμενος και έψαξε γρήγορα το διαμέρισμά του. ʽΜα τι κορίτσι είναι αυτό; Που εξαφανίστηκε;ʼ σκέφτηκε και πήγε γρήγορα στο μπάνιο. Βγήκε σχεδόν αμέσως με το νερό να κυλάει από το πρόσωπό του και να πέφτει στο σώμα του και έφτιαξε τσάι. Όλα είχαν πιο γρήγορους ρυθμούς σήμερα. Όλα είχαν μια διαφορετική λάμψη..

Χωρίς να απελπίζεται ξαναξάπλωσε στο κρεβάτι του. Αν και δεν ήξερε που είχε πάει, ήταν σίγουρος ότι θα την ξανάβλεπε σύντομα. ʽΠολύ σύντομαʼ, είπε στον εαυτό του και ένα πλατύ χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του. Η ελπίδα, η χαρά, η αισιοδοξία είχαν αρχίσει να φωλιάζουν στην καρδιά του ξανά. Ο νέος άντρας πλημυρισμένος από αυτά τα συναισθήματα που ένιωθε να φουσκώνουν το στήθος του κοίταζε χαρούμενα έξω από το παράθυρο μια νέα μέρα να ξεκινά. Μια νέα μέρα όμως που δεν θα έμοιαζε με τις υπόλοιπες. Την πρώτη μέρα της νέας του ζωής με την Κάντυ!

Ο καλύτερος Ρωμαίος όλων των εποχών παίχτηκε εκείνο το βράδυ στο θέατρο του Μπρόντγουεη. Ο Άλμπερτ και η Κάντυ παρακολουθούσαν μαγεμένοι την παράσταση από το θεωρείο. Το πάθος και η ένταση του Τέρρυ δεν μπορούσε να συγκριθεί εκείνο το βράδυ. Στο τέλος το κοινό αποθέωσε τον Γκράντσεστερ. ʽΟ πιο ερωτευμένος Ρωμαίος όλων των εποχώνʼ θα έγραφαν την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες.

Στο τέλος της παράστασης ο Τέρρενς έλαμπε από ευτυχία και εκείνος ήξερε ότι δεν έφταιγε η αποψινή επιτυχία.
Όταν χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε η Κάντυ στο καμαρίνι του, ο Τέρρυ έτρεξε και την έπνιξε στα φιλιά. Η Κάντυ χαμένη δεν μπορούσε να πάρει ούτε ανάσα από την επιδρομή των φιλιών του. Σαν σίφουνας την έσφιγγε επάνω του και τη φιλούσε ασταμάτητα.

Την επιδρομή σταμάτησε ένα δεύτερο χτύπημα στην πόρτα που ακολούθησε λίγα λεπτά μετά την είσοδο της Κάντυ στο καμαρίνι. Ένα γνώριμος, ψιλός, δυνατός άντρας που έλαμπε μέσα στο μπλε κουστούμι του κοίταξε με τα γαλάζια μάτια του τον Τέρρυ και χαμογέλασε:
«Φίλε μου ήσουν εξαίσιος!», είπε με ικανοποίηση και θαυμασμό.
«Άλμπερτ!», αναφώνησε ο Τέρρυ και αγκάλιασε το φίλο του:
«Φαντάζομαι ότι εσύ μπορείς να καταλάβεις το μυστικό της επιτυχίας», είπε πειραχτικά δείχνοντας με τα μάτια του την Κάντυ.
Ο Άλμπερτ ένιωθε καλά ότι η διάχυτη ευτυχία του φίλου του οφειλόταν σε αυτή.
«Τέρρυ, έχουμε και τη δεξίωση σε λίγο, μην το ξεχνάς!», είπε ο Άλμπερτ και έκλεισε το μάτι στο φίλο του.
«Στην οποία είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρετε χωρίς εμένα».
Ο Άλμπερτ γέλασε δυνατά:
«Χαχαχα, δεξίωση χωρίς τον πρωταγωνιστή! Καλό κι αυτό! Έχει χάρη που εγώ ξέρω…», είπε και τους έκλεισε πονηρά το μάτι.

Βγαίνοντας από το καμαρίνι άφησε και πάλι την Κάντυ εκτεθειμένη σε έναν καταιγισμό αγκαλιών και φιλιών από τον Τέρρυ. Λίγο αργότερα ο Τέρρυ κατάφερε να ξεκολλήσει από την Κάντυ και ετοιμάστηκε να φύγουν. Κάθε λίγο τις έριχνε κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη. Η Κάντυ ήταν πανέμορφη απόψε, αλλά στα δικά του δεν υπήρξε ποτέ λιγότερο όμορφη γιʼαυτόν.

Βγήκαν από την πίσω είσοδο και κατευθύνθηκαν στο διαμέρισμά του. Μόλις έκλεισε την πόρτα την αγκάλιασε παθιασμένα και τη φίλησε δυνατά. Με γρήγορους και βιαστικούς ρυθμούς χάιδευε το σώμα της, ξεκούμπωνε τα ρούχα του και τα δικά της. Σύντομα βρέθηκαν στο κρεβάτι του Τέρρυ με τον Τέρρυ να κάνει έντονα και παθιασμένα έρωτα στην Κάντυ ρουφώντας λαίμαργα ο ένας το κορμί του άλλου.

Όταν πια είχαν καταλαγιάσει ο πόθος και το πάθος τους, ο Τέρρυ γύρισε σοβαρά και της είπε:
«Όσο κι αν τρελαίνομαι στην αγκαλιά σου αυτή η ιστορία πρέπει να σταματήσει εδώ. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόσουν ερωμένη μου και αυτό δεν το δέχομαι. Θα πρέπει να αρραβωνιαστούμε αύριο κιόλας και να παντρευτούμε το συντομότερο γιατί δεν ξέρω πόσο θα μπορώ να κρατηθώ μακριά σου», της είπε ο Τέρρυ παιχνιδιάρικα δαγκώνοντάς την απαλά στα χείλια.
Η Κάντυ τον κοίταξε για μια στιγμή ανήσυχη και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Πήρε το φόρεμά της και άρχισε να ντύνεται:
«Δεν νομίζετε ότι βιάζεστε κύριε Γκράντσεστερ; Ακόμα δεν μου κάνατε ούτε πρόταση γάμου», είπε η Κάντυ προσπαθώντας να απομακρύνει τις σκέψεις της από τα χειρότερα.
Ο Τέρρυ σηκώθηκε, την πλησίασε από πίσω και την αγκάλιασε. Έσκυψε στο αυτί της και με απαλή φωνή της ψιθύρισε:
«Λάθος κατάλαβες φακιδομουτράκι. Σου έκανα ήδη πρόταση πριν λίγο όταν έβγαζα την ψυχή μου μέσα σου κι εσύ δέχτηκες την πρότασή μου βγάζοντας τη δική σου επάνω μου». Ο Τέρρυ δάγκωσε παιχνιδιάρικα το αυτί της, αλλά εκείνη δειλά-δειλά απομακρύνθηκε:
«Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει Τέρρυ και το ξέρεις εσύ καλύτερα από όλους».
«Τι εννοείς;», απάντησε σοβαρά ο Τέρρυ.
«Εσύ έχεις τη Σουζάνα…»
«Μα τι είναι αυτά που λες τώρα;», τη διέκοψε εκνευρισμένος ο Τέρρυ και πήρε με μια απότομη κίνηση το παντελόνι του για να το φορέσει.
«Την αλήθεια λέω Τέρρυ. Υπάρχει η Σουζάνα, μην το ξεχνάς».
«Θες να μου πεις ότι μετά από όσα ζήσαμε οι δυο μας, εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει η Σουζάνα;»
«Μα πως Τέρρυ; Δεν την εξαφάνισαν τα όμορφα φιλιά σου. Πως θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι γνωρίζοντας ότι αυτή θα είναι ένα πλάσμα μόνο και δυστυχισμένο;»
Ο Τέρρυ δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με την τροπή που έπαιρνε η συζήτηση:
«Κι εσύ Κάντυ; Πως θα μπορούσες να ζήσεις γνωρίζοντας ότι ο άντρας που αγαπάς είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου χωρίς εσένα;»
«Δεν είναι το ίδιο…»
«Προτιμάς λοιπόν να πληγώσεις εμένα που λες ότι αγαπάς παρά τη Σουζάνα που ούτε καν ξέρεις;»,
«Τέρρυ την ξέρω και πολύ καλά μάλιστα. Πίστεψέ με. Η Σουζάνα είναι η γυναίκα που έσωσε τη ζωή σου Τέρρυ. Και για αυτό της χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη. Δεν θα έλαμπαν τα μάτια σου και το χαμόγελό σου τώρα αν δεν υπήρχε αυτή. Και άλλωστε δεν είναι μόνο αυτή το πρόβλημα».
«Λες και αυτή δεν είναι αρκετή χρειαζόμαστε κι άλλα προβλήματα. Σωστά φακιδομούρα;», είπε εριστικά ο Τέρρυ και συνέχισε:
«Για πες μου λοιπόν, τι άλλα προβλήματα έχουμε εκτός από τη Σουζάνα;»
Η Κάντυ γύρισε και τον κοίταξε. Έμεινε σιωπηλή για λίγο. Πήρε μια βαθειά ανάσα και μάζεψε όλη τη δύναμή της:
«Ξέρεις Τέρρυ, είμαι ήδη αρραβωνιασμένη και ετοιμάζομαι να παντρευτώ», είπε και τα μάτια της δεν τόλμαγαν να συναντήσουν τα δικά του.
Ρεύμα διαπέρασε το σώμα του Τέρρυ. Σαν να τον χτύπησε κεραυνός, τινάχτηκε ολόκληρος. Στην ιδέα ότι μπορεί να χρειαστεί να αποχωριστεί την Κάντυ θόλωσε. Χρόνια ντυμένα με μοναξιά, απελπισία και συναισθηματικό κενό σκέπασαν τη σκέψη του. Η ιδέα να μην την έχει δίπλα του, να νιώσει και πάλι εγκλωβισμένη την ψυχή του μούδιαζαν το μυαλό του. Τα γαλαζοπράσινα μάτια του κόκκινα πια από το θυμό πέταγαν σπίθες:
«Τι είπες;»
«Είμαι αρραβωνιασμένη και…»
«Ναι, το άκουσα. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβεις. Και μου το λες τώρα;», φώναξε οργισμένος.
«Ε… Δεν έτυχε…», τραύλισε η Κάντυ.
«Δεν έτυχε τι; Να μου το πεις; Σωστά. Ήμασταν πολύ απασχολημένοι από χτες…»
«Τέρρυ…», διαμαρτυρήθηκε θιγμένη η Κάντυ.
«Μα όχι. Όχι! Αυτό δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν το χωράει ο νους μου. Και τότε γιατί ήρθες εδώ;»
Η Κάντυ προσπαθούσε να μην δώσει εξηγήσεις:
«Για την παράσταση…»
«Σπίτι μου Κάντυ. Γιατί ήρθες σπίτι μου;», ρώτησε ο Τέρρυ προσπαθώντας να διατηρηθεί ψύχραιμος, αλλά νιώθοντας ότι η κατάσταση μπορούσε να ξεφύγει πολύ εύκολα πια.
«Ήρθα να σε δω μετά από τόσο καιρό. Ε… Και τα πράγματα ξέφυγαν λίγο…»
Ο εκκωφαντικός θόρυβος που έκανε το χέρι του Τέρρυ μόλις προσγειώθηκε στο τραπέζι έκανε την Κάντυ να αναπηδήσει τρομαγμένη και να σταματήσει τη φράση της.
«Λίγο; Ξέφυγαν λίγο; Όχι Κάντυ. Όχι! Δεν θα ξεφύγεις έτσι απλά αυτή τη φορά. Απαιτώ εξηγήσεις. Δεν ξέφυγαν Κάντυ. Τα οδηγήσαμε εκεί. Και τολμώ να πω ότι τα οδήγησες. Όχι πως δεν το ήθελα ή πως δεν σε λαχταρούσα. Ένας Θεός ξέρει μόνο πόσες φορές σε ονειρεύτηκα στην αγκαλιά μου, αλλά δεν θα τόλμαγα ούτε στα όνειρά μου να προχωρήσω τόσο πολύ αν δεν το ήθελες κι εσύ. Λοιπόν; Τι συμβαίνει Κάντυ; Γιατί μια γυναίκα που ετοιμάζεται να παντρευτεί έρχεται μέχρι εδώ και μου προσφέρει έτσι απλόχερα τον ανέγγιχτο εαυτό της;»
Η Κάντυ δεν μπορούσε πια να αρθρώσει κουβέντα. Τα μάτια της βούρκωναν:
«Μίλα μου επιτέλους», ακούστηκε η δυνατή φωνή του Τέρρυ.
«Τέρρυ δεν πρόκειται να καταλάβεις. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε αυτή τη συζήτηση», απάντησε η Κάντυ και άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος για να φύγει.

Ο Τέρρυ βλέποντάς την να πλησιάζει την πόρτα και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να έφευγε έτσι απότομα όπως μπήκε στη ζωή του, αντέδρασε ακαριαία. Έσπρωξε και έκλεισε την πόρτα σπρώχνοντας την Κάντυ πάνω σε αυτήν και γυρίζοντάς την προς το μέρος του. Έβαλε το ένα χέρι του πάνω στην πόρτα, κόλλησε το σώμα του επάνω της και με το άλλο χέρι έπιασε δυνατά τον καρπό της. Η Κάντυ έβγαλε μια κραυγή από τον πόνο και τα μάτια της άρχισαν να πλημυρίζουν δάκρυα.
«Δεν έχεις να πας πουθενά ακούς;»
«Τέρρυ με πονάς…», διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ.
Ο Τέρρυ δεν την άφηνε να κουνηθεί:
«Λοιπόν; Σε ακούω!», φώναξε δυνατά κάνοντας την καρδιά της Κάντυ να χτυπάει από την ένταση.
Η Κάντυ έβλεπε τα μάτια του οργισμένα αλλά συνάμα και απελπισμένα. Καταλάβαινε ότι ο Τέρρυ μιλούσε πολύ σοβαρά. Αναστέναξε και προσπάθησε να εξηγήσει:
«Τέρρυ δεν έχω αυταπάτες ότι μπορούμε να είμαστε μαζί. Αυτό που έκανα δεν ήταν έντιμο. Ούτε για τη Σουζάνα, ούτε για τον Έντουαρντ, ούτε για εμάς. Αλλά δεν άντεχα να μην σε βρω πριν από το γάμο. Δεν ήθελα… Δεν ήθελα…».
Η Κάντυ χαμήλωσε τα μάτια της. Δεν άντεχε το διαπεραστικό του βλέμμα:
«Ήξερα ότι μόνο μαζί σου ένιωθα έτσι και δεν ήθελα να δεσμευτώ σε έναν γάμο χωρίς ποτέ να σε έχω νιώσει δικό μου. Μπορεί να μην καταλαβαίνεις αλλά…»
«Καταλαβαίνω το προφανές Κάντυ. Ότι με θέλεις όσο σε θέλω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν βλέπεις τα πράγματα όπως ήρθαν. Γιατί θες να φύγεις πάλι; Γιατί δεν δέχεσαι να μείνεις μαζί μου;»
«Τέρρυ, μην επιμένεις. Έχω πάρει τις αποφάσεις μου».
Η τελευταία κουβέντα της Κάντυ εξαγρίωσε περισσότερο τον Τέρρυ:
«Αποφάσεις σου; Κι εγώ Κάντυ δεν έχω ρόλο σε αυτές; Νομίζεις ότι μπορείς να έρχεσαι να παίζεις με τη ζωή μου, να ξεθάβεις ότι κρύβω τόσο καιρό μέσα μου και να φεύγεις; Ήρθες για να μου καταστρέψεις τη ζωή; Γιʼαυτό ήρθες λοιπόν;»
«Τέρρυ η ζωή σου είναι πολύ πολύτιμη σε μένα για να την καταστρέψω. Προσπάθησε να με καταλάβεις. Πρέπει να φύγω», είπε η Κάντυ με λυγμούς.
Ο Τέρρυ σφράγισε τα χείλη της με τα δικά του σε ένα φιλί γεμάτο πάθος, πόνο και ένταση. Όλη του η ψυχή ξεχύθηκε στο στόμα της. Η απελπισία του, η αγάπη του, ο έρωτάς του, η μοναξιά του. Όλα όσα ήταν αυτός χωρίς εκείνη. Την κοίταξε ξεψυχισμένα, άφησε τον καρπό της να πέσει και ακούμπησε το κούτελό του στο δικό της:
«Φύγε Κάντυ. Φύγε. Δεν θέλω να σε κρατήσω με το ζόρι. Ξέρω πολύ καλά πως είναι να είσαι κλεισμένος μέσα σε κλουβί. Να ξέρεις όμως ότι δεν τελειώσαμε εδώ. Μόλις αρχίζουμε. Αυτός ο γάμος δεν θα γίνει ποτέ. Μʼακούς; Ποτέ! Είσαι δική μου Κάντυ και αυτή τη φορά δεν θα σε χάσω μέσα από τα χέρια μου», είπε ο Τέρρυ εξαντλημένος και η Κάντυ ξεγλίστρησε τρέχοντας στο διάδρομο.

Ο Άλμπερτ διάβαζε προβληματισμένος για μια ακόμα φορά το σύντομο σημείωμα της Κάντυ, όταν άκουσε την πόρτα της σουίτας να χτυπάει δυνατά. Άνοιξε την πόρτα και είδε τον Τέρρυ έξαλλο, ξενυχτισμένο, με κόκκινα μάτια, να ορμάει μέσα και να κοιτάζει τριγύρω του:
«Που είναι αυτή;»
Ο Άλμπερτ ταραγμένος, του έδειξε το σημείωμα που κράταγε στα χέρια του και του απάντησε:
«Έφυγε με το πρωινό για Σικάγο».
Ο Τέρρυ πήρε από τα χέρια του το σημείωμα, το διάβασε και αφού το τσαλάκωσε το πέταξε με δύναμη στο πάτωμα:
«Να πάρει ξεροκέφαλη φακιδομούρα!», είπε οργισμένος.
«Τέρρυ τι συμβαίνει; Εχτές η Κάντυ έκλαιγε απαρηγόρητη και σήμερα αυτό. Έχω τρελαθεί από την αγωνία μου», ρώτησε ο Άλμπερτ ανήσυχος.
«Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η φίλη σου είναι σε μεγάλους μπελάδες Άλμπερτ, γιατί μόλις τη βρω θα την πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια. Αυτή τη φορά το τράβηξε πολύ το σκοινί και δεν θα την αφήσω να ξεγλιστρήσει έτσι εύκολα».
Παρόλο που ο Τέρρυ ήταν σε έξαλλη κατάσταση τα λόγια του κατάφεραν με έναν περίεργο τρόπο να καθησυχάσουν τον Άλμπερτ ο οποίος ένιωθε να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Τέρρυ.
«Πάρε μια ανάσα και εξήγησέ μου τι συμβαίνει», είπε ο Άλμπερτ. Ο Τέρρυ στρογγυλοκάθισε στον καναπέ και ο Άλμπερτ συνέχισε:
«Θα πιεις κάτι; Έναν καφέ; Ένα τσάι;»
«Βάλε ένα ουίσκι», είπε στεγνά ο Τέρρυ.
Ο Άλμπερτ τον κοίταξε απορημένος και ψέλλισε:
«Μα είναι 9 το πρωί!»
Ο Τέρρυ τον κοίταξε με μια λοξή ματιά χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει. Ο Άλμπερτ συμμορφώθηκε και γέμισε ένα ποτήρι με ουίσκι από το μπαρ. Το έδωσε στον Τέρρυ ο οποίος είχε ανάψει ήδη τσιγάρο. Ήπιε μια γερή γουλιά και γύρισε προς τον Άλμπερτ:
«Είναι αλήθεια ότι ετοιμάζεται να παντρευτεί;»
«Ναι, Τέρρυ είναι. Σε δυο μήνες είναι ο γάμος της».
«Να πάρει! Άλμπερτ ένα θα σου πω. Μην ετοιμάζεσαι γιατί νύφη με αυτόν τον όποιος κι αν είναι, δεν πρόκειται να τη δεις. Κατάλαβες; Ακόμα κι αν χρειαστεί να την πάρω σηκωτή από την εκκλησία».
Ο Άλμπερτ ένιωσε ανακουφισμένος με τα λόγια του Τέρρυ. Παρόλο που η όψη του ήταν θολή, κουρασμένη και ξενυχτισμένη, διέκρινε ένα πείσμα και μια δύναμη στα μάτια του που είχε πολύ καιρό να τη δει.
«Τι συνέβη εχτές Τέρρυ;»
«Δεν σου είπε;»
«Μου είπε ότι τσακωθήκατε».
«Πολύ θα το ήθελε, αλλά δεν έγινε έτσι».
«Τότε τι έγινε;»
«Εγώ της μίλαγα για τον γάμο μας και αυτή δεν είχε πει κουβέντα ότι ετοιμάζεται να παντρευτεί», ο Τέρρυ χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι «Όχι αυτό αποκλείεται. Μόνο πάνω από το πτώμα μου θα πάρει αυτόν τον όποιος κι αν είναι…. Εσύ Άλμπερτ τι έχεις να πεις; Για αυτόν τον τύπο εννοώ; Ποιος είναι; Τι τύπος είναι;» για μια στιγμή κόμπιασε: «Τον αγαπάει;»
«Το αν τον αγαπάει Τέρρυ θα το αφήσω στην κρίση σου. Ο Έντουαρντ είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αλλά…»
«Αλλά, τι;», ρώτησε ανυπόμονα ο Τέρρυ.
«Αλλά δεν είσαι εσύ Τέρρυ».
«Τώρα μάλιστα. Τώρα θα συνεννοηθούμε».
Ο Τέρρυ ήπιε μονομιάς το υπόλοιπο ποτό του και σηκώθηκε απότομα:
«Να της πεις όταν τη δεις, να μην ετοιμάζει τα τούλια της για λάθος γάμο και ότι όταν την πιάσω στα χέρια μου θα την πνίξω εγώ ο ίδιος». Κινήθηκε προς την πόρτα και συμπλήρωσε:
«Μέχρι τότε όμως, να μου την προσέχεις σε παρακαλώ».
«Για να μπορέσεις να την πνίξεις;» ρώτησε γελώντας ο Άλμπερτ.
Ο Τέρρυ επιτέλους έσκασε ένα μικρό χαμόγελο:
«Ναι, ακριβώς γιʼ αυτό» είπε κι έφυγε απότομα από το δωμάτιο όπως μπήκε.
Ο Άλμπερτ κοίταξε το αναμμένο τσιγάρο του Τέρρυ στο τασάκι και το έσβησε. Ένιωσε ότι για πρώτη φορά δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για τη μικρή του.

Ο Τέρρυ γύρισε στο δωμάτιό του και έκατσε αμέσως στο γραφείο του. Πήρε μια κόλλα χαρτί και ξεκίνησε να γράφει:

Σπόιλερ:

Η Κάντυ διάβασε και πάλι το όνομά της στο φάκελο. 'Ο γραφικός χαρακτήρας του Τέρρυ', σκέφτηκε. Ήταν το δεύτερο γράμμα που της έστελνε μετά τη συνάντησή τους. Το έβαλε και αυτό μαζί με το πρώτο μέσα στο συρτάρι της χωρίς να το ανοίξει. Ότι κι αν της έλεγε ο Τέρρυ η Κάντυ δεν ήθελε να το μάθει. Δεν άντεχε να το δει. Η καρδιά της τον λαχταρούσε τόσο που δεν ήξερε αν θα μπορούσε να μην τρέξει κοντά του. Να γυρίσει και πάλι στην αγκαλιά του. Δεν είχε όμως τη δύναμη ούτε να τα πετάξει κι έτσι τα κράταγε αδιάβαστα στο συρτάρι μέχρι να βρει τη δύναμη να τα διαβάσει ή να τα πετάξει. Τι από τα δύο θα ήταν;

Από την ημέρα που συναντήθηκαν είχε γκρεμιστεί όλος ο κόσμος της. Ένιωθε τόσο ευτυχισμένη μαζί του και τώρα μακριά του η απουσία του ήταν μεγαλύτερη από πριν. Με διάφορες προφάσεις απέφευγε να δει τον Έντουαρντ. Δεν τολμούσε ούτε να τον αντικρύσει. Είχε σχεδόν καταλήξει ότι ο Τέρρυ είχε σίγουρα δίκιο ότι αυτός ο γάμος δεν θα μπορούσε να γίνει. Δεν ήταν έντιμο αυτό που συνέβη και η Κάντυ έπρεπε να του μιλήσει, αλλά τι να του πει; Τι αρχή, τι μέση, τι τέλος θα είχε αυτή η κουβέντα; Χρειαζόταν ψυχική δύναμη για κάτι τέτοιο και η Κάντυ δεν είχε καθόλου δυνάμεις.

Έκλεινε τα μάτια και τον ένιωθε δίπλα της, μέσα της, παντού. Μύριζε το άρωμά του, έβλεπε τα μάτια του, άκουγε τη φωνή του μέσα στο μυαλό της. Αν νόμιζε ότι τον αγαπούσε, αν νόμιζε ότι θα τον ξεχάσει, αν νόμιζε ότι μπορούσε να συνεχίσει, αν νόμιζε ότι θα τον ξεπερνούσε, ήταν όλα πριν τον δει. Τώρα αυτά ήξερε πια ότι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Ένιωθε ότι όσα έκανε, έζησε και είπε δεν έπρεπε να είχαν συμβεί. Αν δεν τα είχε ζήσει τώρα θα ήταν αλλιώς. Όμως όλα ήταν αλήθεια. Όλα ήταν εκεί και τη στοίχειωναν. Δεν έκλαιγε όμως πια. Δεν μιλούσε. Δεν γελούσε. Απλά κοιτούσε το κενό και αναπολούσε.