Το ταξίδι τώρα ξεκινά

Κεφάλαιο 25

Ο Τέρρυ μπήκε αποφασισμένος στο γραφείο της Σουζάνα. Δεν μπορούσε να το αναβάλει άλλο.
«Τέρρυ δεν σε περίμενα!», είπε έκπληκτη η Σουζάνα και συμπλήρωσε: «Που χάθηκες όλες αυτές τις μέρες;»
«Είχα δουλειές Σουζάνα».
Το συννεφιασμένο πρόσωπο του Τέρρυ, τα σκοτεινά μάτια του, η άγρυπνη μορφή του δεν ξεγέλαγαν πια τη Σουζάνα.
«Ήρθα για να σου μιλήσω».
«Τι συμβαίνει Τέρρυ;»
Ο Τέρρυ έκατσε σκεφτικός στον καναπέ. Η Σουζάνα κάθισε δίπλα του. Έριξε μια ματιά στο χαμογελαστό πρόσωπό της και δείλιασε. Πήρε τα μάτια του από πάνω της και κοίταξε αλλού. Έπρεπε να της μιλήσει.
«Τέρρυ», άκουσε την απαλή φωνή της και πήρε μια ανάσα. Δεν μπορούσε να της το κάνει αυτό. Ήταν τόσο δύσκολο! Πως θα της έλεγε; Πως θα της εξηγούσε; Όσες πρόβες είχε κάνει όλες αυτές τις μέρες πήγαν χαμένες. Στην προσωπική ζωή του ο Τέρρενς ήταν πολύ κακός ηθοποιός.
Στα αυτιά του αντήχησαν τα γέλια και η φωνή της Κάντυ. Ένιωσε τα υγρά χείλη της να γλιστράν στο λαιμό του και τα χέρια της να χαϊδεύουν το κορμί του ʽΣʼ αγαπάω Τέρρυʼ, άκουσε τη φωνή της ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό του. ʽΠρέπει να το κάνεις Τέρρυ. Είναι ή τώρα ή ποτέʼ, είπε στον εαυτό του.
«Τέρρυ… Τέρρυ», η φωνή της Σουζάνα τον επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Άσε να σου μιλήσω εγώ Τέρρυ», είπε η Σουζάνα και τον κοίταξε στα μάτια. Ο Τέρρυ την κοίταξε ανήμπορος ακόμα να αρθρώσει κουβέντα.
«Δεν περίμενα να γίνει έτσι ξαφνικά αλλά από καιρό τώρα έπρεπε να σου έχω μιλήσει Τέρρυ. Ξέρω πολύ καλά πόση προσπάθεια κάνεις και πόσο με έχεις βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια. Αν δεν υπήρχες εσύ δεν θα μπορούσα να ξανασταθώ στις δυνάμεις μου. Η αγάπη που σου έχω μου έδωσε δύναμη και κουράγιο να ξανασηκωθώ. Να σταθώ όρθια για να σε κερδίσω…»
Ο Τέρρυ άκουγε τα λόγια της και σκεφτόταν ότι κάθε της λέξη έκανε πιο δύσκολα αυτά που ήθελε να της πει:
«Σουζάνα…»
«Μη με διακόπτεις Τέρρυ. Άσε με να σου μιλήσω… Τώρα όμως που σηκώθηκα Τέρρυ είδα τα πάντα πιο καθαρά. Στο έχω πει άλλωστε ότι η ʽθέα από ψηλάʼ είναι καλύτερη. Αυτό που είδα δεν μου άρεσε στην αρχή αλλά ήταν η ξεκάθαρη αλήθεια. Και αυτή είναι ότι δεν πρόκειται να με αγαπήσεις ποτέ Τέρρυ. Όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα με αγαπήσεις ποτέ όσο σε αγάπησα εγώ. Στο πρόσωπό μου θα βλέπεις πάντα όχι εμένα, όχι την πραγματική Σουζάνα, αλλά το πρόσωπο που σου στέρησε την αγαπημένη σου. Την Κάντυ. Όσος καιρός κι αν περάσει, όσες προσπάθειες κι αν κάνω, δεν θα αλλάξει αυτό Τέρρυ, όπως δεν άλλαξε ως τώρα.
Αν δεν είχα σταθεί στις δυνάμεις μου δεν θα τα έβλεπα αυτά. Όπως δεν τα έβλεπα τότε στο νοσοκομείο που η απελπισία και η ζωή χωρίς αύριο με οδήγησαν σε όσα έκανα και είπα. Σήμερα όμως ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να με αγαπήσεις κι αν σε αγάπησα εγώ έστω και λίγο -που σε αγάπησα πολύ Τέρρυ, το ξέρεις- το μόνο που μένει να κάνω είναι να σε διώξω μακριά. Να απλώσεις τα φτερά σου και να πετάξεις για να μπορέσεις να ξαναγίνεις ο εαυτός σου.
Δεν μετανιώνω για όσα έγιναν. Αν δεν είχες μείνει τότε μαζί μου, θα ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Αν δεν ήσουν εσύ στο πλάι μου, δεν ξέρω που θα ήμουν τώρα. Αλλά όπως στάθηκες εσύ για μένα, ήρθε η ώρα να στο ανταποδώσω. Και σε τελική ανάλυση Τέρρυ…» η Σουζάνα κόμπιασε, αλλά συνέχισε: «...Μου αξίζουν πολύ περισσότερα από όσα εσύ μπορείς να μου δώσεις. Δεν μου αξίζει μια αγάπη μόνο από οίκτο».
Ο Τέρρυ την κοίταζε χαμένος. Στα μάτια του όμως υπήρχε μια λάμψη. Μια ελπίδα. Δεν πίστευε ακόμα σε όσα άκουγε, αλλά είχε πια περισσότερα να ρωτήσει, παρά να πει:
«Σουζάνα. Γιατί; Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν ένα μήνα, ή μετά από ένα μήνα; Γιατί σήμερα;»
Η Σουζάνα τον κοίταξε και χαμογέλασε λυπημένα:
«Γιατί αν δεν ήταν σήμερα, θα ήταν αύριο. Όταν είδα σήμερα τα μάτια σου τόσο άδεια σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει άλλο αύριο ή μεθαύριο. Υπάρχει το τώρα. Μόνο αν μπορούσες να δεις πως λάμπουν τα μάτια σου τώρα, θα καταλάβαινες Τέρρυ».
Ο Τέρρυ την αγκάλιασε συγκινημένος. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της Σουζάνα:
«Δεν θα με είχες αγκαλιάσει ποτέ άλλοτε έτσι Τέρρυ. Και όσο κι αν περίμενα, δεν θα το έκανες ποτέ παρά μόνο αν σε άφηνα να φύγεις ελεύθερος. Και τελικά είχα δίκιο Τέρρυ. Σʼ ευχαριστώ για όσα έκανες, αλλά προσπάθησε να ξεχάσεις όλο τον πόνο που σου προκάλεσα και να θυμάσαι μόνο αυτή την αγκαλιά. Ήμουν κι εγώ απελπισμένη. Δεν ήθελα να σου κάνω κακό. Δεν ήθελα!», η Σουζάνα έκλαιγε απαρηγόρητη στην αγκαλιά του Τέρρυ.
Ο Τέρρυ τη φίλησε τρυφερά στο κούτελο:
«Σήμερα μου σώζεις για δεύτερη φορά τη ζωή Σουζάνα και αυτό δεν ξέρω πως θα μπορούσα να στο ξεπληρώσω. Συγνώμη αν φάνηκα πολύ μικρός στις προσδοκίες σου. Δεν είμαι όμως μεγαλύτερος. Δεν είμαι πιο δυνατός. Είμαι μόνο αυτός. Ότι κι αν χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου. Θα σου χρωστάω για πάντα ευγνωμοσύνη Σουζάνα».
«Φύγε Τέρρυ. Αν σε χρειαστώ ξέρω που θα σε βρω».

Ο Άλμπερτ μπήκε ανήσυχος στο διαμέρισμα της Κάντυ:
«Κάντυ, τι συμβαίνει μικρή μου; Ανησύχησα! Ήρθα αμέσως μόλις πήρα το μήνυμά σου», ρώτησε ο Άλμπερτ ανήσυχος.
«Κάθισε Άλμπερτ. Συγνώμη αν σε αναστάτωσα. Ήθελα να σου μιλήσω», είπε μαζεμένη η Κάντυ.
«Τι συμβαίνει;»
Η Κάντυ κοίταξε στα μάτια τον Άλμπερτ και μη μπορώντας να συγκρατηθεί πια ξέσπασε σε κλάματα. Ο Άλμπερτ αμέσως την αγκάλιασε τρυφερά:
«Ησύχασε μικρή μου, μην κλαις!», την καθησύχασε χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά απαλά.
«Ω Άλμπερτ», κατάφερε να ψελλίσει η Κάντυ κι αμέσως ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν λίγο αργότερα κατάφερε να πάρει μια ανάσα, είπε με φωνή που μόλις ακουγόταν κλεισμένη ακόμα στην αγκαλιά του:
«Άλμπερτ... είμαι έγκυος», κατάφερε να πει και συνέχισε να κλαίει δυνατά.
«Έγκυος;» ψέλλισε ο Άλμπερτ προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι είχε μόλις ακούσει.
«Μα αυτό Κάντυ είναι υπέροχο», είπε ενθουσιασμένος ο Άλμπερτ μόλις συνήλθε από το αρχικό του ξάφνιασμα.
«Υπέροχο;» αναρωτήθηκε σαστισμένη η Κάντυ. Σήκωσε τα μάτια της για να αντικρίσει τα δικά του:
«Άλμπερτ δεν θα με ρωτήσεις ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού;», ρώτησε η Κάντυ που είχε αρχίσει να συνέρχεται από τα κλάματα και να ανακτά και πάλι την αυτοκυριαρχία της.
«Έλα τώρα Κάντυ. Σε ξέρω αρκετά καλά για να ξέρω ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού σου!». Ο Άλμπερτ χαμογέλασε και συνέχισε: «Ο Τέρρυ τι είπε; Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει τούμπες απόψε στη σκηνή!», σχολίασε ο Άλμπερτ εύθυμα.
«Δεν ξέρει τίποτα ο Τέρρυ Άλμπερτ... Και ούτε πρόκειται να μάθει...».
Ο Άλμπερτ την κοίταξε σοβαρά:
«Τι εννοείς Κάντυ;»
«Δεν έχω σκοπό να του πω τίποτα Άλμπερτ...»
«Μα Κάντυ ο Τέρρυ θα κάνει σαν τρελός μόλις το μάθει! Γιατί δεν του το λες;»
«Ο Τέρρυ είναι με τη Σουζάνα Άλμπερτ. Ποιος ο λόγος να το μάθει; Μόνο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα».
«Κάντυ, ο Τέρρυ θα κάνει τα πάντα για να είναι μαζί σου με ή χωρίς αυτό το παιδί. Μετά την τελευταία σας συνάντηση θα έπρεπε να το ξέρεις».
«Άλμπερτ δεν πρόκειται να είμαστε ποτέ μαζί. Αυτό πια το έχω πάρει απόφαση», είπε η Κάντυ και ξέσπασε και πάλι σε κλάματα.
«Ηρέμησε κορίτσι μου. Ηρέμησε! Ωραία. Ακόμα κι έτσι να είναι -που δεν είναι Κάντυ, στο ξαναλέω- ο Τέρρυ δεν πρέπει να μάθει ότι θα φέρεις στον κόσμο το παιδί του; Ακόμα κι αν μείνει με τη Σουζάνα θα πρέπει να ξέρει».
«Όχι Άλμπερτ. Αυτό δεν γίνεται! Δεν πρέπει να το μάθει».
Ο Άλμπερτ την κοίταξε απογοητευμένος.
«Συγχώρεσέ με Άλμπερτ», φώναξε η Κάντυ και έκρυψε το κλαμένο πρόσωπό της στα χέρια της.
«Για ποιο πράγμα να σε συγχωρέσω;», ρώτησε ο Άλμπερτ απορημένος.
«Που ήμουν τόσο απρόσεχτη! Δεν ήθελα ποτέ να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελα ποτέ να ντροπιάσω την οικογένεια των Άντριου Άλμπερτ, αλλά φαίνεται ότι μόνο απογοήτευση είμαι για σένα!», είπε η Κάντυ και η φωνή της έσπασε.
«Τι είναι αυτά που λες Κάντυ; Ποτέ δεν θα ήσουν απογοήτευση για μένα».
«Αλήθεια Άλμπερτ; Πως θα φανεί στον κόσμο αυτό; Μία Άντριου να είναι μια ανύπαντρη μητέρα;»
«Έλα τώρα Κάντυ! Πολύ που με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος! Δεν πρέπει να κλαις στην κατάστασή σου. Τώρα πρέπει μόνο να χαμογελάς μικρούλα μου. Μόνο να χαμογελάς!», είπε τρυφερά ο Άλμπερτ.
Η Κάντυ αχνογέλασε. Ο Άλμπερτ συνέχισε:
«Ότι κι αν γίνει εγώ θα σε βοηθήσω να μεγαλώσεις αυτό το παιδί. Θα μεγαλώσει κι αυτό παρέα με τα δικά μου και της Κριστίν».
«Αλήθεια Άλμπερτ; Η Κριστίν είναι έγκυος;», ρώτησε ενθουσιασμένη η Κάντυ ξεχνώντας για μια στιγμή τα δικά της προβλήματα.
«Αυτό δεν το ξέρω ακόμα Κάντυ, αλλά κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να μείνει», είπε γελώντας ο Άλμπερτ και παρέσυρε και την Κάντυ σε ένα δυνατό γέλιο.
«Σε ευχαριστώ Άλμπερτ. Είσαι πάντα τόσο καλός μαζί μου!»
«Θα είμαι πάντα δίπλα σου Κάντυ σε ότι κι αν χρειαστείς. Όμως...», ο Άλμπερτ έκανε μια παύση.
«Ναι Άλμπερτ;», ρώτησε με ενδιαφέρον η Κάντυ.
«Θέλω να μου υποσχεθείς ότι το θέμα του Τέρρυ δεν είναι λήξαν και ότι θα το ξανασυζητήσουμε μόλις ηρεμήσεις λίγο».
«Μα Άλμπερτ...», διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ.
«Όχι Κάντυ. Αυτή τη φορά θα χρειαστεί να επιμείνω. Μου το υπόσχεσαι;»
«Δεν ξέρω...», απάντησε δειλά η Κάντυ.
«Κάντυ!», επέμεινε με απαλή φωνή ο Άλμπερτ.
«Εντάξει Άλμπερτ. Στο υπόσχομαι».
Ο Άλμπερτ της χαμογέλασε ικανοποιημένος:
«Κάντυ είπες πριν 'ανύπαντρη μητέρα';»
«Ναι Άλμπερτ».
«Σκοπεύεις να μην προχωρήσεις στο γάμο σου;»
«Μα πως θα μπορούσα Άλμπερτ; Δεν θα ήταν σωστό!»
«Το ξέρω Κάντυ. Και χαίρομαι που το βλέπεις κι εσύ έτσι!»
«Εντάξει Άλμπερτ. Έχω κάνει πολλά λάθη τελευταία, αλλά κάποια είναι πολύ μεγάλα για να μην τα προσέξει κανείς. Άλλωστε το έχω ήδη καθυστερήσει. Θα τον ανέβαλα και χωρίς την εγκυμοσύνη, αλλά δεν μου ήταν εύκολο! Δεν είχα καν τη δύναμη να το κάνω».

Η Κάντυ ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από την καρδιά της μετά από την αντίδραση του Άλμπερτ. Φοβόταν πολύ ότι θα τον απογοητεύσει, αλλά ο Άλμπερτ ήταν όπως πάντα δίπλα της. Άγγιξε απαλά την κοιλιά της και χαμογέλασε. Είχε μέσα της ένα παιδί. Ένα παιδί! Το παιδί το δικό της και του Τέρρυ.

Ο Έντουαρντ, στεκόταν μπροστά από το παράθυρο. Το βλέμμα του πλανιόταν στους ανθισμένους κήπους των διπλανών κτιρίων. Το μυαλό του στην Κάντυ. ‘Έχει αλλάξει τόσο πολύ. Έχει απομακρυνθεί. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Τι βασανίζει την ψυχή της’ σκέφτηκε γα ακόμα μία φορά. Ένιωθε ότι την έχανε. Προς στιγμή αναρωτήθηκε αν ήταν ποτέ ολοκληρωτικά δική του. Είχε καταλάβει ότι το φάντασμα του Τέρρυ υπήρχε ανάμεσά τους. Η Κάντυ είχε αλλάξει μετά τη συζήτησή τους για τα όσα την είχε κατηγορήσει η Ελίζα. Ακόμα περισσότερο όμως μετά την επίσκεψή της στη Ν. Υόρκη με τον Άλμπερτ. Αναρωτιόταν αν όντως είχαν πάει για δουλειές και για να δει ο Άλμπερτ την Κριστίν, ή αν είχε συναντηθεί με τον Τέρρυ.

Τις σκέψεις του διέκοψε το χτύπημα της πόρτας. Ήταν η Κάντυ. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα.
«Κάντυ, τι σου συμβαίνει; Πέρασε μέσα» είπε και την τράβηξε απαλά από το χέρι οδηγώντας την στον καναπέ.
Η Κάντυ τον κοιτούσε σαν χαμένη. Δεν ήξερε τι να του πει. Πως ν’ αρχίσει. Στεκόταν εκεί σαν χαμένη και απλά τον κοιτούσε με μάτια βουρκωμένα.
«Κάντυ, μη με βασανίζεις. Πες μου τι συμβαίνει; Έπαθε κανείς τίποτα;»
«Όχι Έντουαρντ, όλοι είναι καλά» απάντησε η Κάντυ που ήθελε να τον καθησυχάσει.
«Τότε τι συμβαίνει; Πες μου» είπε επίμονα ο Έντουαρντ μη αφήνοντας στην Κάντυ περιθώρια για άλλη αναμονή.
«Θα σου πω Έντουαρντ. Σε παρακαλώ μόνο μη με διακόψεις».
Ο Έντουαρντ ένιωθε πως ο μεγαλύτερος φόβος του έπαιρνε σάρκα και οστά.
«Έντουαρντ, δεν μπορώ να σε παντρευτώ. Νόμιζα ότι μπορούσα, αλλά τελικά δε γίνεται».
«Ο Τέρρυ Κάντυ; Ξαναμπήκε στη ζωή σου ο Τέρρυ;» ρώτησε ο Έντουαρντ σίγουρος για την απάντηση.
«Όχι Έντουαρντ, δεν ξαναμπήκε ο Τέρρυ στην ζωή μου. Γιατί πολύ απλά συνειδητοποίησα ότι δεν είχε βγει πότε απ’ αυτήν. Πίστευα ότι μπορούσα να φτιάξω τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ. Θα έχεις μόνο το σώμα μου, γιατί η ψυχή μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου ανήκουν στον Τέρρυ. Και δεν σου αξίζει αυτό Έντουαρντ».
«Είστε μαζί;» ρώτησε δειλά ο Έντουαρντ με μάτια βουρκωμένα.
«Όχι Έντουαρντ. Ποτέ δεν θα’ μαστε μαζί. Ο Τέρρυ κάνει αυτό που κάθε άντρας θα έπρεπε να κάνει. Θα αφιερώσει τη ζωή του στον άνθρωπο που του την έσωσε».
«Κι εσύ Κάντυ τι θα κάνεις; Θα μείνεις για πάντα μόνη σου;»
«Αφού δεν μπορώ να είμαι με τον Τέρρυ, ναι. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να έχει ένα άδειο σώμα δίπλα του. Και ειδικά σε σένα που είσαι σπάνιος άνθρωπος. Σου ζητώ συγνώμη. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνω, αλλά θα ήταν πιο ανέντιμο να σε κοροϊδεύω για το υπόλοιπο της ζωής μας».
«Όσο κι αν με πονάει η απόφασή σου Κάντυ, έχεις δίκιο. Τον τελευταίο καιρό ένιωθα ότι σε χάνω. Υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν αν σε είχα ποτέ» είπε ο Έντουαρντ φανερά στενοχωρημένος. Την πήρε στην αγκαλιά του, τη φίλησε τρυφερά στο στόμα και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Ήξερε πως ήταν η τελευταία φορά που την άγγιζε, που μύριζε το άρωμά της, που τα μαλλιά της χάιδευαν το πρόσωπό του, που φιλούσε τα χείλη της. Η Κάντυ αφέθηκε στο φιλί του. Ήταν το τελευταίο τους.
Ώσπου την κοίταξε στα μάτια και της είπε με φωνή τρεμάμενη:
«Φύγε Κάντυ. Να προσέχεις» και τα μάτια του πλημμύρισαν με δάκρυα.
«Κι εσύ το ίδιο Έντουαρντ. Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις» είπε η Κάντυ και έφυγε τρέχοντας ξεσπώντας σε λυγμούς.

Η Σουζάνα καθόταν και διάβαζε στο γραφείο της όταν μπήκε μέσα η Κλαρίτα:
«Καλησπέρα Κλαρίτα».
«Καλησπέρα Σουζάνα», είπε κακόκεφα η Κλαρίτα.
«Τι μούτρα είναι αυτά κοριτσάκι μου;», ρώτησε με ενδιαφέρον η Σουζάνα.
Η Κλαρίτα σωριάστηκε λυπημένη στον καναπέ:
«Είμαι στεναχωρημένη σήμερα Σουζάνα».
«Γιατί; Τι σου συνέβη;»
«Τσακώθηκε ο αδερφός μου με τη μαμά».
«Ε, και γιʼαυτό στεναχωριέσαι; Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναβρούν γρήγορα».
«Όχι Σουζάνα. Ο Αλεχάνδρο φεύγει για τον Καναδά».
«Φεύγει;» ρώτησε σαστισμένη η Σουζάνα και της έπεσε το βιβλίο που κράταγε από τα χέρια.
«Ναι Σουζάνα, αλλά εγώ δεν θέλω να φύγει».
«Μα γιατί φεύγει; Έτσι ξαφνικά;»
«Τσακωθήκαν με τη μαμά για το κορίτσι του», απάντησε μουτρωμένη η Κλαρίτα.
«Το κορίτσι του;», ρώτησε απογοητευμένη η Σουζάνα.
«Ναι. Ο Αλεχάνδρο είπε στη μαμά ότι θα πιάσει και δεύτερη δουλειά γιατί με τη μία δεν μπορεί να πάρει ούτε ένα δαχτυλίδι στο κορίτσι του και η μαμά του είπε να μην μεγαλοπιάνεται και να πάρει μια από τις κοπέλες που του προξενεύει, αλλά αυτός επέμενε ότι δεν θέλει καμία άλλη. Αλλά και το κορίτσι του να μην ήθελε, πώς να διαλέξει αυτές που του πάει η μαμά; Κάθε εβδομάδα του φέρνει και καινούργιο προξενιό. Μπερδεύτηκε ο καημένος!», είπε αθώα η Κλαρίτα.
Η Σουζάνα άκουγε την Κλαρίτα και ένιωθε έναν πόνο μέσα στο στήθος της. Δεν είχε ιδέα ούτε για τα προξενιά του Αλεχάνδρο, ούτε για το κορίτσι του.
«Και γιατί θα φύγει;», τόλμησε να ρωτήσει.
«Γιατί θέλει λέει να πάει να δουλέψει για να κάνει περισσότερα λεφτά γιατί μόνο έτσι μπορεί και να τον πάρει το κορίτσι του. Αυτά που βγάζει εδώ δεν φτάνουν λέει. Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν ήξερα ότι ο αδερφός μου έχει κορίτσι. Εγώ δεν την έχω δει ποτέ», είπε απογοητευμένη η Κλαρίτα.
«Μη στεναχωριέσαι Κλαρίτα. Είμαι σίγουρη ότι ο αδερφός σου ξέρει τι κάνει. Άλλωστε δεν πρόκειται να σε ξεχάσει. Απλά δεν θα τον βλέπεις τόσο συχνά».
«Αλήθεια δεν θα με ξεχάσει;»
«Αλήθεια Κλαρίτα. Ο αδερφός σου σε αγαπάει πάρα πολύ για να σε ξεχάσει έτσι απλά», παρηγόρησε η Σουζάνα την Κλαρίτα. Τη Σουζάνα όμως ποιος θα την παρηγορούσε;
Η Κλαρίτα αναθάρρεψε, έδωσε ένα φιλί στη Σουζάνα και ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει, αφήνοντας τη Σουζάνα στις σκέψεις της. Η Σουζάνα πάντα απολάμβανε την παρουσία του Αλεχάνδρο, αλλά δεν είχε σκεφτεί ποτέ τίποτα διαφορετικό. Τώρα όμως που άκουσε όλα αυτά κάτι μέσα της σπαρτάρησε. Μια μικρή ζήλια για την κοπέλα του και μια αγωνία για τη απουσία του. Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ αλλά τώρα συνειδητοποιούσε ότι η απουσία του θα της κόστιζε.

Η πόρτα της χτύπησε δειλά και μπήκε ο Αλεχάνδρο. Η Σουζάνα του χαμογέλασε, αλλά στα μάτια της υπήρχε η απογοήτευση και η πικρία της αναχώρησής του.
«Καλησπέρα Αλεχάνδρο. Δεν σε περίμενα», είπε η Σουζάνα προσπαθώντας να δείξει όσο περισσότερο αδιάφορη μπορούσε.
Ο Αλεχάνδρο, δειλά και άτολμα, της είπε σιγανά:
«Ξέρεις Σουζάνα, ήθελα να σου πω ότι θα φύγω…»
«Ναι. Μόλις μου το είπε η Κλαρίτα», βοήθησε την κατάσταση η Σουζάνα.
«Τι σου είπε δηλαδή;», ρώτησε απορημένος ο Αλεχάνδρο.
«Ότι φεύγεις για να μπορέσεις να πάρεις ένα δαχτυλίδι στην κοπέλα σου».
«Βλέπω η μικρή πέρασε και σε λεπτομέρειες…», είπε εκνευρισμένος ο Αλεχάνδρο.
«Δεν είναι σωστό αυτό που πας να κάνεις Αλεχάνδρο. Αν σε αγαπούσε το κορίτσι σου πιο πολύ θα πικραινόταν από την απουσία σου, παρά θα γλυκαινόταν από το δαχτυλίδι που θα της φέρεις», είπε με ειλικρίνεια η Σουζάνα.
«Δεν είναι κορίτσι μου Σουζάνα. Μακάρι να ήταν».
«Και θα φύγεις τόσο μακριά για ένα κορίτσι που δεν είναι καν κορίτσι σου; Φαίνεται ότι την αγαπάς πολύ», είπε απογοητευμένη.
«Την αγαπάω πάρα πολύ Σουζάνα. Για μένα αυτή η γυναίκα είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει», είπε ο Αλεχάνδρο και τα μάτια του έλαμπαν από το πάθος του.
«Πολύ τυχερή γυναίκα αν την αγαπάς τόσο…», είπε η Σουζάνα κι γύρισε το πρόσωπό της από την άλλη για να μην τη δει θλιμμένη.
Ο Αλεχάνδρο συνέχισε να την κοιτάζει. Είχε πει τόσα πολλά ως τώρα και έμεναν μόνο λίγα να αποκαλύψει. Αλλά πως θα της το έλεγε ότι την αγαπάει; Πως θα τόλμαγε αυτός που δεν είχε δεκάρα στην τσέπη του, που δεν ήξερε καν να διαβάζει, που ήταν ένας φτωχός εργάτης, όταν αυτή θα παντρευόταν έναν πανέμορφο ηθοποιό; Τα μάτια του ταξίδεψαν στα όμορφα χαρακτηριστικά της. Κι αν της το έλεγε και η Σουζάνα τον απέρριπτε, τι κακό θα μπορούσε να γίνει; Σύντομα θα έφευγε και θα ήταν εύκολο να μην την ξαναδεί. Έτσι και αυτός θα μπορούσε να την ξεχάσει και δεν θα ένιωθε πια άβολα δίπλα της.
«Κι εσύ;», τη ρώτησε δυναμικά.
«Εγώ τι;»
«Εσύ θα στεναχωρηθείς αν φύγω;»
Η Σουζάνα τα έχασε. Δεν περίμενε μια τέτοια ερώτηση και δεν ήξερε πώς να απαντήσει. Προσπάθησε να είναι ουδέτερη:
«Μα ναι… Και βέβαια θα στεναχωρηθώ. Τόσα πράγματα περνάνε από τα δικά σου χέρια εδώ μέσα…»
«Και θα πονέσεις; Όπως θα πόναγε το κορίτσι μου;», είπε ο Αλεχάνδρο προσπαθώντας έντονα να μην χάσει το κουράγιο του.
Η Σουζάνα τα έχασε:
«Εγώ…», ψέλλισε.
Ο Αλεχάνδρο την πλησίασε αποφασιστικά την τράβηξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε.
Η Σουζάνα έμεινε έκπληκτη. Πρώτη φορά ένιωθε αυτό το πάθος από έναν άντρα. Το πρώτο της φιλί. Τόσο έντονο και τόσο γλυκό. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Ο Αλεχάνδρο αγαπούσε αυτήν; Αυτή ήταν η εκλεκτή της καρδιάς του; Για αυτήν είχε διώξει τόσες κοπέλες; Πρώτη φορά κάποιος επέλεγε αυτήν ανάμεσα σε άλλες. Όσο κι αν της άρεσε ο τρόπος που την κοιτούσε δεν τολμούσε να ελπίζει καν ότι θα την αγαπούσε ο Αλεχάνδρο ή οποιοσδήποτε άλλος παρά την αναπηρία της.
Ο Αλεχάνδρο άφησε τα χείλη της και κοίταξε τα κλαμένα μάτια της:
«Συγχώρεσέ με Σουζάνα. Δεν έπρεπε, αλλά εγώ… Σʼ αγαπάω Σουζάνα. Ξέρω πως δεν είμαι αντάξιός σου, αλλά θα κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω και να σε διεκδικήσω ακόμα και… ακόμα και από τον αρραβωνιαστικό σου!», της είπε τολμηρά.
«Μα δεν είμαι αρραβωνιασμένη Αλεχάνδρο!», ψέλλισε η Σουζάνα.
Ο Αλεχάνδρο τα έχασε:
«Και ο ηθοποιός;»
«Ο Τέρρυ δεν είναι παρά ένας απλός αγαπημένος φίλος. Δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο. Όμως Αλεχάνδρο. Θα έπρεπε να το σκεφτείς περισσότερο. Εγώ… Εσύ ξέρεις για τη αναπηρία μου…»
Ο Αλεχάνδρο την κοίταξε τρυφερά στα μάτια:
«Ότι σου στέρησε ο Θεός με την αναπηρία σου στο έχει δώσει και με το παραπάνω σε ομορφιά και καλοσύνη».
Τα μάτια της Σουζάνα πλημμύρισαν με δάκρυα. Αυτή τη φορά όμως ήταν δάκρυα χαράς. Γιατί κάποιος την αγαπούσε. Γιατί κάποιος την είχε ξεχωρίσει. Γιατί κάποιος θα έκανε τα πάντα για να την κερδίσει. Αυτήν και μόνο αυτή. Τη Σουζάνα!

Κεφάλαιο 26

«Αυτό αποκλείεται!»
«Άλμπερτ σε παρακαλώ…»
«Όχι! Αυτή τη φορά δεν θα υποχωρήσω τόσο εύκολα Κάντυ!», φώναξε ο Άλμπερτ εκνευρισμένος.
«Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι, αλλά περίμενα ότι εσύ θα καταλάβαινες», είπε ήρεμα η Κάντυ.
«Δεν είναι λύση να φύγεις για Ελλάδα. Ο Γουίλσον είναι έτοιμος να υποχωρήσει στις πιέσεις της Αγγλίας. Η Αμερική ετοιμάζεται πιθανόν για πόλεμο Κάντυ. Μετά το τηλεγράφημα του Ζίμερμαν όλα είναι ρευστά απέναντι στην Αμερική. Δεν μπορείς να ταξιδέψεις έτσι απλά στην κατάστασή σου όταν το κλίμα είναι τόσο τεταμένο. Μαζί θα σκεφτούμε κάτι καλύτερο», προσπάθησε να την προσγειώσει ο Άλμπερτ.
«Δεν έχουμε να σκεφτούμε κάτι Άλμπερτ. Σε λίγο θα αρχίσει να φαίνεται η εγκυμοσύνη μου. Δεν έχω σκοπό να είμαι εδώ όταν αυτό συμβεί».
«Μπορείς να έρθεις να μείνεις μαζί μας στην έπαυλη Κάντυ. Θα σου έχω ότι χρειαστείς».
«Άλμπερτ δεν πρόκειται να έρθω εκεί. Η Μεγάλη Θεία Ελρόυ και η οικογένεια Ράγκαν είναι οι πρώτοι που δεν πρέπει να το μάθουν. Τι θα πουν;».
«Και πότε υπολόγισα πάνω από σένα τη γνώμη των Ράγκαν Κάντυ; Δεν με ενδιαφέρει να το μάθουν».
«Όχι Άλμπερτ. Αυτό δεν γίνεται».
«Ωραία, ωραία! Θα μετακομίσουμε σε μια άλλη κατοικία των Άντριου όπου δεν θα είναι κανείς τους εκεί», συνέχισε ο Άλμπερτ.
«Και όταν γεννηθεί το παιδί; Πως θα το δικαιολογήσεις τότε;»
Ο Άλμπερτ σάστισε για λίγο και η Κάντυ συνέχισε:
«Μην το σκέφτεσαι Άλμπερτ. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Το έχει σκεφτεί πολύ σοβαρά».
«Και ο Τέρρυ;»
«Ο Τέρρυ τι;»
«Δεν έχει δικαίωμα να ξέρει Κάντυ;»
«Γιατί Άλμπερτ; Για να έχει περισσότερα προβλήματα από όσα ήδη έχει; Όχι. Ο Τέρρυ δεν θα μάθει ποτέ τίποτα».
«Μα γιατί επιμένεις τόσο πολύ; Ο Τέρρυ σʼαγαπάει Κάντυ!»
«Και η Σουζάνα; Μην μου πεις κι εσύ Άλμπερτ ότι θέλεις να αφήσει τη Σουζάνα μόνη της».
«Εντάξει Κάντυ. Είναι κι αυτό δύσκολο, αλλά ο Τέρρυ δεν θέλει να είναι μαζί της. Καταστρέφει τον εαυτό του όσο μένει μαζί της. Δωσʼ του μια ευκαιρία. Δώσε και στους δυο σας μια ευκαιρία. Ή καλύτερα και στους τρεις σας».
«Όχι Άλμπερτ. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Άλλωστε...»
«Άλλωστε…», ρώτησε ανυπόμονα ο Άλμπερτ.
«Άλλωστε έχω κλείσει ήδη εισιτήριο. Μεθαύριο φεύγω», είπε δειλά η Κάντυ.
«Να το ακυρώσεις. Αυτό είναι πολύ εύκολο. Θα μετακομίσεις στο διαμέρισμα στο κέντρο που μένουμε τώρα με την Κριστίν και θα χαράξουμε πορεία από εκεί. Εντάξει Κάντυ;»
«Μα Άλμπερτ…»
«Δεν ακούω τίποτα Κάντυ. Να ετοιμάσεις τα πράγματά σου για να μείνεις μαζί μας. Μετά θα συζητήσουμε όλα τα υπόλοιπα...», ήταν η τελευταία κουβέντα του Άλμπερτ.

Ο Άλμπερτ βγήκε έξαλλος από το γραφείο του κρατώντας στα χέρια του το γράμμα της Κάντυ:
«Πότε έφτασε αυτό Τζωρτζ;»
«Πριν λίγα λεπτά. Στο έδωσα αμέσως μόλις το παρέλαβα Γουίλιαμ»
«Τι ώρα φεύγει το καράβι από Νέα Υόρκη για Αγγλία;»
«Δεν ξέρω. Υπολογίζω περίπου σε 4 ώρες», απάντησε αβέβαιος ο Τζωρτζ.
«Να πάρει! Ακύρωσε ότι έχω για σήμερα Τζωρτζ», είπε ο Άλμπερτ και έφυγε τρέχοντας από το γραφείο του.

Η Κάντυ ένιωθε τόσο μόνη. Πρώτη φορά που ο Άλμπερτ δεν συμμερίζονταν την απόφασή της. Ήξερε ότι θα ήταν δύσκολα στην Ευρώπη χωρίς τη συμπαράστασή του. Με ότι λεφτά είχε μαζέψει από το μισθό της και μία βαλίτσα με λίγα ρούχα αποβιβάστηκε από το τρένο.

«Στο λιμάνι παρακαλώ», είπε στον αμαξά και αμέσως βυθίστηκε στις σκέψεις της. Που θα μείνει, που και πότε θα βρει δουλειά! Η Ευρώπη είχε ακόμα πόλεμο. Η αλήθεια ήταν ότι και η Κάντυ ήξερε ότι η απόφασή της ήταν αρκετά παράτολμη. Ένιωθε όμως πως η απόφαση αυτή ήταν δρόμος χωρίς επιστροφή. Η εγκυμοσύνη της δεν έπρεπε να γίνει γνωστή και όλα στην Αμερική της θύμιζαν τον Τέρρυ. Το μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι να πάει να τον βρει μετά το κολλέγιο του Αγ. Παύλου, η συνάντησή τους στην Ν. Υόρκη, ο χωρισμός, ο πόνος που ένιωσε όλα αυτά τα χρόνια μακριά του. Και τώρα πια ήρθε να προστεθεί η τελευταία τους συνάντηση.

«Φτάσαμε δεσποινίς» είπε ο αμαξάς που έσπευσε να τη βοηθήσει να κατέβει από την άμαξα. Φώναξε για λογαριασμό της Κάντυ έναν αχθοφόρο και του έδωσε εντολή να μεταφέρει τις αποσκευές της. Το μόνο που είχε να κάνει η Κάντυ ήταν να επιβιβαστεί στο πλοίο. Κοινώς να κάνει πράξη την απόφαση που είχε πάρει.
«Περάστε δεσποινίς Άντριου. Τα πράγματά σας είναι στην καμπίνα 13» της είπε ο καμαρότος και την οδήγησε προς την καμπίνα της. Συνοδευόμενη από τον καμαρότο, διέσχισε την πολυτελή σάλα με τις σκαλιστές καρέκλες. Τίποτα δεν την εντυπωσίαζε.
«Σε πόση ώρα θα φύγει το πλοίο;» ρώτησε η Κάντυ ελαφρώς ανυπόμονη.
«Σε μία ώρα δεσποινίς Άντριου» απάντησε ο καμαρότος και αποχώρησε από την καμπίνα της.

«Κύριε Γκράντσεστερ. Κύριε Γκράντσεστερ, είστε μέσα;» φώναξε η θυρωρός
«Μμμ, τώρα μισό λεπτό. Ανοίγω» απάντησε αγουροξυπνημένος ο Τέρρυ. Σηκώθηκε και έβαλε γρήγορα το πρώτο παντελόνι που βρήκε μπροστά του.
«Καλημέρα. Τι συμβαίνει;» ρώτησε ανυποψίαστος.
«Κύριε Γκράντσεστερ. Μου έδωσε ένα παιδί αυτό το τηλεγράφημα για σας. Μου είπε πως είναι επείγον» είπε η γυναίκα και έδωσε στον Τέρρυ το τηλεγράφημα. Ο Τέρρυ ανήσυχος άνοιξε το φάκελο:

Σπόιλερ:

«Τιιιιιι;» φώναξε ο Τέρρυ και αμέσως κοίταξε το ρολόι του. Είχε μία ώρα στη διάθεσή του.
Έριξε αμέσως νερό στο πρόσωπό του, έβαλε βιαστικά ένα πουκάμισο και κατέβηκε να πάρει το αυτοκίνητό του.

«Δεν το πιστεύω. Δεν παίρνει μπροστά. Τέρρυ ψυχραιμία» είπε στον εαυτό του προσπαθώντας να ηρεμίσει. Μάταια. Όσο κι αν προσπαθούσε το αυτοκίνητο δεν ξεκινούσε.
«Να πάρει. Τώρα βρήκε το παλιοάμαξο να χαλάσει;» φώναξε ο Τέρρυ χτυπώντας δυνατά τα χέρια του στο τιμόνι.
Έκλεισε εκνευρισμένος δυνατά την πόρτα πίσω του και αμέσως άρχισε να ψάχνει για άμαξα.
«Στο λιμάνι» φώναζε και ξαναφώναζε σε όποιον αμαξά περνούσε από μπροστά του. Κανείς δεν σταμάτησε. Τα μάτια του Τέρρυ γυάλιζαν. Ώσπου είδε λίγο πιο κάτω μία άμαξα σταματημένη και τον οδηγό να τρώει ένα σάντουιτς.
«Στο λιμάνι» είπε ο Τέρρυ ανακουφισμένος.
«Σε λίγο νεαρέ. Τώρα κάνω το διάλειμμά μου», απάντησε ατάραχος ο αμαξάς.
«Ποιο διάλειμμα; Θα χάσω το πλοίο».
«Δεν μπορώ φίλε μου, 10 λεπτά να ξαποστάσω».
Ο Τέρρυ οργισμένος, με βλέμμα που έβγαζε φωτιές δεν είχε άλλη επιλογή.
«Κάτσε να ξαποστάσεις όσο θες» είπε και ανέβηκε στην άμαξα. Αμέσως πέταξε στον αέρα προς τον αμαξά μερικά χαρτονομίσματα και δίνοντας εντολή στα άλογα να ξεκινήσουν φώναξε:
«Έλα να την πάρεις απ’ το λιμάνι».
Ο αμαξάς έτρεχε ξωπίσω του αλλά μάταια.
Ο Τέρρυ φώναζε δυνατά στα άλογα και χτυπούσε με λύσσα τα ηνία. Είχε χάσει πολύτιμο χρόνο. Κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλάει στο πρόσωπό του. ‘Δεν γίνεται να τη χάσω. Όχι τώρα. Τα πάντα συνωμότησαν για να είμαστε επιτέλους μαζί’ σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν.

Η Κάντυ, όσο κι αν την πονούσε που τα άφηνε όλα πίσω της, ανυπομονούσε να ξεκινήσει το πλοίο. Ένιωθε ότι μόλις ξεκινούσε το πλοίο μία καινούργια ζωή θα την περίμενε.
Ο Τέρρυ προς μεγάλη του ανακούφιση είδε το πλοίο που ήταν ακόμα αραγμένο στο λιμάνι.
«Που πάτε κύριε;» είπε αυστηρά ο ελεγκτής.
«Πρέπει να μπω για λίγο μέσα στο πλοίο και αμέσως θα κατέβω» είπε ο Τέρρυ.
«Δεν γίνεται. Μόνο αν έχετε εισιτήριο μπορείτε να περάσετε κύριε» είπε ο ελεγκτής με ύφος ψυχρό.
«Μα τι να το κάνω το εισιτήριο άνθρωπέ μου; Δεν σκοπεύω να ταξιδέψω» είπε νευριασμένος ο Τέρρυ.
«Ναι καλά, όλοι έτσι λένε και μετά καταλήγουν κρυμμένοι σε καμία βάρκα για να ταξιδέψουν τσάμπα» είπε δύσπιστα ο ελεγκτής.
«Χάνω τη γυναίκα που αγαπάω. Το καταλαβαίνεις;» είπε απελπισμένος ο Τέρρυ αρπάζοντας τον ελεγκτή απ’ τον γιακά.
«Χωρίς εισιτήριο δεν υπάρχει περίπτωση να περάσετε κύριε. Ο επόμενος» είπε ο ελεγκτής τραβώντας τα χέρια του Τέρρυ από πάνω του, δίνοντας στον Τέρρυ να καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει.
Ο Τέρρυ, έκανε να φύγει. Άκουσε την κόρνα του πλοίου να χτυπάει για πρώτη φορά. Σε δέκα λεπτά το πλοίο έφευγε. Έκανε γρήγορα μεταβολή, έσπρωξε τον μπροστινό του και τρέχοντας προς το εσωτερικό του πλοίο φώναξε στον ελεγκτή:
«Φώναξε το λιμενικό να με συλλάβει».
Ο ελεγκτής, ο οποίος αιφνιδιάστηκε, άρχισε να σφυρίζει δίνοντας εντολή στους υπαλλήλους του λιμενικού να τον πιάσουν.
Η Κάντυ χαμένη στις σκέψεις της δεν αντιλήφθηκε το σαματά που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας του Τέρρυ.
Ο Τέρρυ τρέχοντας στο πλοίο, ήξερε ότι θα είχε δύσκολο έργο. Είχε λίγα λεπτά στη διάθεση του να βρει την Κάντυ, να την πείσει να μην φύγει και όλα αυτά αποφεύγοντας τους λιμενικούς.
Έψαχνε παντού. Στη σάλα, στην τραπεζαρία ακόμα και στις καμπίνες αλλά δεν την έβλεπε πουθενά. Φώναζε το όνομά της δυνατά, αλλά απάντηση καμία. ‘Αργά ή γρήγορα θα με πιάσουν και αμέσως το πλοίο θα φύγει’ σκεφτόταν απελπισμένος. Δεν του είχε μείνει τίποτε άλλο. Έτρεξε να ψάξει έξω στο κατάστρωμα όσο κι αν ήξερε πως εκεί οι λιμενικοί θα τον έβρισκαν αμέσως.
«Κάντυυυυυυ, Κάντυυυυυ» φώναζε και ξαναφώναζε με όση δύναμη του είχε απομείνει ώσπου την είδε μπροστά του. Η Κάντυ, άκουσε το όνομά της. Η φωνή γνώριμη ‘Δεν είμαι καλά. Έχω αρχίσει να ακούω και τη φωνή του. Πρέπει να φύγω γρήγορα από αυτόν τον τόπο, πριν αρχίσω να βλέπω και οράματα’ σκέφτηκε η Κάντυ και δεν έδωσε σημασία.
Ώσπου ένα χέρι την άρπαξε με δύναμη.
«Τέρρυ;» είπε η Κάντυ σαστισμένη βλέποντας μπροστά της τον Τέρρυ λαχανιασμένο και ιδρωμένο.
«Κάντυ, ευτυχώς σε βρήκα. Δεν πρέπει να φύγεις για την Ευρώπη. Έλα να πάμε στο σπίτι μου. Να ζήσουμε για πάντα μαζί» είπε ο Τέρρυ συγκινημένος που ευτυχώς την πρόλαβε και σίγουρος πως τίποτα πια δεν πρόκειται να τους χωρίσει.
«Όχι, Τέρρυ. Δεν θα έρθω μαζί σου. Έχω πάρει την απόφασή μου και τίποτα δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη» είπε αποφασιστικά η Κάντυ, η οποία προσπαθούσε να φανεί ψύχραιμη, παρ’ όλο που ένιωθε ότι θα καταρρεύσει.
Ο Τέρρυ σάστισε. Δεν πίστευε στ’ αφτιά του. Ήταν τόσο σίγουρος πως το μόνο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν απλά να προλάβει το πλοίο και να βρει την Κάντυ πριν φύγει.
«Φύγε Τέρρυ» του είπε η Κάντυ με φωνή τρεμάμενη.
«Πιάστε τον» ακούστηκε μία φωνή στο βάθος. Τα περιθώρια είχαν στενέψει. Δεν είχε και πολλές επιλογές. Αμέσως άρπαξε την Κάντυ στους ώμους του και άρχισε να τρέχει προσπαθώντας να προλάβει να βγει από το πλοίο πριν τον πιάσουν οι λιμενικοί.
«Άσε με κάτω Τέρρυ. Άσε με κάτω» φώναζε η Κάντυ, αλλά ο Τέρρυ την έσφιξε ακόμα πιο δυνατά, για να μην του φύγει με τους σπασμούς που έκανε.
Ο ελεγκτής είδε από μακριά τον Τέρρυ να τρέχει να ξεφύγει απ’ τους λιμενικούς και στους ώμους του να κρατάει μια κοπέλα.
‘Αλήθεια έλεγε τελικά για τη γυναίκα που αγαπάει’ σκέφτηκε και συγκινημένος έκανε στην άκρη, προκειμένου να μην τον εμποδίσει.
Ο Τέρρυ, τον είδε και τον ευχαρίστησε μ’ ένα χαμόγελο. Βγήκε από το πλοίο και αμέσως άκουσε την κόρνα του πλοίου να χτυπά δυνατά.
«Άσε με κάτω Τέρρυ» συνέχισε να φωνάζει η Κάντυ.
Άφησε την Κάντυ να πατήσει στο έδαφος, αλλά κρατώντας της πολύ σφιχτά το χέρι άρχισε να τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση. Έπρεπε να απομακρυνθεί από το λιμάνι. Η κόρνα του πλοίου ακουγόταν ολοένα και λιγότερο.
Μόλις έφτασαν στην πλατεία αρκετά κοντά στο λιμάνι. Η Κάντυ φανερά κουρασμένη είπε στον Τέρρυ:
«Τέρρυ, δεν αντέχω άλλο» και λιποθύμησε.
Ο Τέρρυ, ανήσυχος, την πήρε αμέσως στα χέρια του και την ξάπλωσε στο παγκάκι.
«Κάντυ, Κάντυ, σύνελθε Κάντυ» της έλεγε χτυπώντας απαλά το μάγουλό της, αγχωμένος με την ξαφνική αδιαθεσία της.
Η Κάντυ άνοιξε αργά αργά τα μάτια της και αντίκρισε τα υπέροχα μάτια του Τέρρυ, που είχαν χαθεί μέσα στα δικά της. Αμέσως την αγκάλιασε ανακουφισμένος που είδε ότι το χρώμα της επανήλθε:
«Κάντυ μου, όλα τελείωσαν Κάντυ. Από’ δω και πέρα θα είμαστε για πάντα μαζί. Τίποτα δεν πρόκειται να μας χωρίσει» είπε ο Τέρρυ.
«Τίποτα; Η Σουζάνα δεν είναι τίποτα Τέρρυ. Και καλό θα ήταν να μη μιλάς έτσι για τον άνθρωπο που σου έσωσε τη ζωή» είπε η Κάντυ ελαφρώς ενοχλημένη.
«Τι σχέση έχει τώρα πια η Σουζάνα; Δεν κατάλαβες τίποτα από το τελευταίο γράμμα που σου έστειλα;» ρώτησε ο Τέρρυ απορημένος.
«Δεν τα διάβασα ποτέ τα γράμματά σου Τέρρυ» είπε η Κάντυ χαμηλώνοντας το βλέμμα της.
«Γιατί;» φώναξε ο Τέρρυ.
«Δεν είχε κανένα νόημα. Θα πονούσα ακόμα περισσότερο. Κατάλαβε με. Πονάω κι εγώ τόσο πολύ» είπε η Κάντυ και δακρυσμένη συμπλήρωσε:
«Εξάλλου τι σχέση έχει η Σουζάνα με το ότι δεν διάβασα τα γράμματά σου;»
«Αν έκανες τον κόπο να τα διαβάσεις, θα μάθαινες ότι η Σουζάνα με χώρισε».
Η Κάντυ σάστισε:
«Σε χώρισε;» ρώτησε ξαφνιασμένη.
«Ναι Κάντυ» είπε ο Τέρρυ γεμάτος χαρά και ανακούφιση και ξεκίνησε να της εξηγεί τι είχε συμβεί στην τελευταία του συνάντηση με τη Σουζάνα.
«Οπότε φακιδομουτράκι, καταλαβαίνεις ότι τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει» και άρχισε να τη φιλάει παθιασμένα χωρίς να ενδιαφέρεται για τα βλέμματα των περαστικών.
«Επιτέλους θα μπορέσουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι οι δύο μας» της είπε και το πρόσωπό του για πρώτη φορά ήταν τόσο ήρεμο.
«Θες να πεις οι τρεις μας» τον διόρθωσε η Κάντυ και αμέσως χάιδεψε απαλά την κοιλιά της.
«Κάντυ» φώναξε ενθουσιασμένος ο Τέρρυ που αμέσως την σήκωσε στα χέρια του.
Το δικό τους ταξίδι τώρα άρχιζε.