Το ταξίδι τώρα ξεκινά

«Καλημέρα Πάτυ».
«Καλημέρα κύριε Μάθιου, Πως είστε;»
«Καλά είμαι. Το ίδιο ελπίζω και για την φίλη σου την Κάντυ» της είπε δίνοντάς της χαμογελαστός το γράμμα της Κάντυ.
«Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Μάθιου» είπε η Πάτυ και αφού χαιρέτισε τον κύριο Μάθιου, κάθισε στο σκαλοπάτι του ορφανοτροφείου για να το διαβάσει.

Σπόιλερ:

Η Πάτυ δίπλωσε το γράμμα συγκινημένη από τα λόγια συμπαράστασης από τη φίλη της.

Το μεγάλο άγχος του Άλμπερτ, για το πώς θα δεχτεί ο Τέρρυ την αγορά του θεάτρου, είχε φύγει. Ωστόσο, δεν είχε βρει τρόπο να το πει στην Κάντυ. Σε όλο το ταξίδι από την Ν. Υόρκη προς το Σικάγο, σκεφτόταν πως θα της το πει.
«Κάντυ, είσαι μέσα;» ρώτησε ο Άλμπερτ, καθώς χτυπούσε την πόρτα της Κάντυ. Δεν άκουσε όμως απάντηση. Έβγαλε τα κλειδιά του και άνοιξε την πόρτα.
Την είδε να στέκεται μπροστά από το παράθυρο, χαμένη στις σκέψεις της.
«Που ταξιδεύεις μικρή μου;»
«Άλμπερτ, πότε μπήκες; Δεν σε άκουσα» απάντησε η Κάντυ αφηρημένη
«Τώρα μπήκα. Ήξερα ότι θα είσαι εδώ και ανησύχησα όταν δεν πήρα απάντηση. Συγνώμη που άνοιξα την πόρτα. Ελπίζω να μη σε τρόμαξα».
«Όχι Άλμπερτ, δεν τρόμαξα. Καλά έκανες και μπήκες με τα κλειδιά σου» απάντησε και χάθηκε ξανά στις σκέψεις της, κοιτώντας το απόλυτο κενό έξω απ’ το παράθυρο.
Ο Άλμπερτ δεν ήξερε τι είχε η Κάντυ. Και δεν ήξερε αν ήταν η κατάλληλη στιγμή τελικά, για να της πει για την αγορά του θεάτρου Στράτφορντ. Κοίταξε γύρω γύρω στο σαλόνι, ώσπου έπεσε το βλέμμα του σε μία εφημερίδα πάνω στο τραπέζι και στη μέση της σελίδας η φωτογραφία του Τέρρυ.
«…Πολύ καλός αλλά ακόμα δεν πείθει…» ο τίτλος του άρθρου.
‘Τώρα είναι η τέλεια ευκαιρία να της το πω’ σκέφτηκε ο Άλμπερτ και την πλησίασε.
«Για το άρθρο είσαι έτσι, σωστά;» ρώτησε την Κάντυ.
«Δεν του αξίζουν Άλμπερτ αυτές οι κριτικές. Ο Τέρρυ ξαναγεννιέται κάθε φορά που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Γεννήθηκε για να γίνει ηθοποιός και τώρα αυτά τα άρθρα είναι τόσο άδικα! Νιώθω ότι φταίω κι εγώ».
«Εσύ; Γιατί;» ρώτησε απορημένος ο Άλμπερτ
«Τότε που χωρίσαμε, τα παράτησε όλα. Κατέστρεψε τη μέχρι τότε πολύ καλή του φήμη. Ίσως έπρεπε να τον κάνω να μη με θέλει και να με χωρίσει αυτός. Δεν θα τον πόναγε τότε και όλα θα ήταν πολύ καλύτερα. Τουλάχιστον ως προς την καριέρα του» είπε Κάντυ γεμάτη ενοχές.
«Κάντυ μου, σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου για τα πάντα. Ότι συμβαίνει στη ζωή μας γίνεται για ένα σκοπό. Στην αρχή δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός αλλά πάντα στο τέλος συνειδητοποιούμε γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή μας».
«Και τι καλό μπορεί να βγει απ’ όλα αυτά τα άρθρα Άλμπερτ; Μπορεί να βγει κάτι καλό;» ρώτησε η Κάντυ.
«Ο Τέρρυ μέσα από αυτές τις κριτικές, θα πεισμώσει, θα γίνει πιο δυνατός και θα αποδείξει ξανά ποια είναι η αξία του».
«Μέχρι τότε όμως, αν δεν αυξηθούν τα έσοδα, ο ιδιοκτήτης του θεάτρου θα τον διώξει και θα τον αντικαταστήσει και αυτό θα τον σκοτώσει» είπε η Κάντυ.
«Δε νομίζω ότι θα τον διώξει και πολύ εύκολα» της απάντησε ο Άλμπερτ, αφού άθελά της του είχε δώσει την τέλεια πάσα.
«Σ’ ευχαριστώ Άλμπερτ που προσπαθείς να μου φτιάξεις τη διάθεση, αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι φόβοι μου θα γίνουν αληθινοί αν δεν αρχίσει ο κόσμος να γεμίζει το θέατρο» είπε η Κάντυ με το ίδιο θλιμμένο πρόσωπο.
«Είμαι σίγουρος πως και το θέατρο θα γεμίσει και ο ιδιοκτήτης δεν πρόκειται να τον διώξει» είπε ο Άλμπερτ με βλέμμα όλο σιγουριά.
«Μα καλά, πως είσαι τόσο σίγουρος;» ρώτησε η Κάντυ, πεπεισμένη πως η σιγουριά του Άλμπερτ οφείλεται στο ένστικτό του ή ακόμα χειρότερα στην αισιοδοξία που θέλει να περάσει στην Κάντυ, προκειμένου να την παρηγορήσει.
«Είμαι σίγουρος Κάντυ και είμαι σίγουρος γιατί ο ιδιοκτήτης τώρα πια είμαι εγώ» απάντησε ο Άλμπερτ, ο οποίος περίμενε να δει την αντίδραση της Κάντυ.
«Εσύ;» ρώτησε η Κάντυ δυνατά, η οποία ξαφνιάστηκε με αυτό που μόλις άκουσε.
Ο Άλμπερτ την πήρε από το χέρι και κάθισαν μαζί στον καναπέ. Εκεί της είπε ακριβώς τι είχε γίνει. Η Κάντυ τον κοιτούσε σα χαμένη. Προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ. Της εξήγησε ότι οι αποφάσεις πάρθηκαν αστραπιαία και δεν είχε την δυνατότητα να τη ρωτήσει πρώτα. Δεν τη ρωτούσε ποτέ για τις επιχειρηματικές του επενδύσεις αλλά η συγκεκριμένη ήταν μία ιδιάζουσα περίπτωση.
«Μα Άλμπερτ, είναι δικαίωμα σου να κάνεις τα χρήματά σου ότι θέλεις. Απλά ξαφνιάστηκα» είπε η Κάντυ που σιγά σιγά είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τι της είχε πει ο Άλμπερτ.
«Κάντυ, κατ’ αρχήν δεν είναι μόνο χρήματά μου. Πόσες φορές θα το πούμε; Απλά όσον αφορά την αγορά του θεάτρου, δεν πρόκειται για μία απλή επένδυση αλλά είναι μία λίγο πιο πολύπλοκη περίπτωση. Γι’ αυτό και θα ήθελα να ξέρω ποια είναι η γνώμη πριν το αγοράσω, αλλά ο ιδιοκτήτης ήταν αρκετά προβληματισμένος με τα άδεια καθίσματα του θεάτρου και κατ’ επέκταση, με τα λιγότερα από τις προβλέψεις του χρήματα που έμπαιναν στην τσέπη του και φοβόμουν ότι τα περιθώρια είχαν αρχίσει να στενεύουν».
Η Κάντυ τον άκουγε προσεκτικά και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της.
«Πιστεύω πολύ στον Τέρρυ και τις ικανότητες του και ήταν κρίμα να επηρεαστεί η καριέρα του και η ζωή του από μία πιθανή απόλυση» συμπλήρωσε ο Άλμπερτ.
Η Κάντυ έπεσε στην αγκαλιά του.
«Σ’ ευχαριστώ Άλμπερτ. Τελικά δεν είσαι μόνο για μένα φύλακας άγγελος αλλά και για τον Τέρρυ» του είπε κλαίγοντας από χαρά και ευγνωμοσύνη.
«Φοβόμουν Κάντυ μου, μήπως νιώσεις ότι επεμβαίνω στη ζωή σου» της είπε σφίγγοντάς την στην αγκαλιά του.

****ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό είναι το τέλος του 7ου κεφαλαίου, αλλά από λάθος δεν δημοσιεύτηκε εκεί που έπρεπε*******

Ο Τέρρυ οδήγησε το καροτσάκι της Σουζάνα δίπλα από το παγκάκι κοντά στη λίμνη. Ο ίδιος έκατσε δίπλα της. Άλλη μια απογευματινή τους βόλτα. Αυτό το απόγευμα όμως η Σουζάνα εξέπληξε τον Τέρρυ:
«Τέρρυ, μπορείς να με βοηθήσεις λίγο να σηκωθώ και να σταθώ;»
Ο Τέρρυ την κοίταξε έκπληκτος. Η Σουζάνα καιρό τώρα είχε παραιτηθεί από όλες τις προσπάθειες να ξανασηκωθεί από την αναπηρική καρέκλα. Ο ίδιος βέβαια δεν επέμενε ιδιαίτερα για να την μεταπείσει. Άλλωστε δεν έκανε ποτέ τίποτα για να παρέμβει στη ζωή της και τις αποφάσεις της, αλλά η παραιτημένη από τη ζωή Σουζάνα, δεν θα έκανε προσπάθεια να σταθεί όρθια. Τι να άλλαξε; Σηκώθηκε αμέσως από τη θέση του και τη βοήθησε να σηκωθεί. Η ίδια στηρίχτηκε πάνω του και έμεινε για λίγα λεπτά όρθια.
«Τέρρυ, είναι καλύτερη η θέα από εδώ πάνω, δεν νομίζεις;»
Ο Τέρρυ που διέκρινε αμέσως την αισιοδοξία της, βιάστηκε να της απαντήσει:
«Πράγματι Σουζάνα, είναι».
«Θα σου ήταν κόπος αν λίγο αργότερα προσπαθούσαμε ξανά;»
«Κανένας κόπος Σουζάνα», της απάντησε ο Τέρρυ και τη βοήθησε να ξανακάτσει.
Κι έτσι έγινε. Όλες οι βόλτες τους στο εξής είχαν πάντα και εξάσκηση για τη Σουζάνα. Ο Τέρρυ αδιαμαρτύρητα, τη βοηθούσε να δυναμώσει το πόδι της. Σύντομα έπαιρναν μαζί και τις πατερίτσες και η Σουζάνα ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα της βήματα. Κάθε βήμα που έκανε η Σουζάνα ήταν ένα βάλσαμο στην ψυχή του Τέρρυ. Η θέλησή της να προσπαθήσει να περπατήσει, απομάκρυνε υποσυνείδητα ένα κομμάτι από το βαρύ φορτίο των ενοχών και των τύψεων, που κουβαλούσε ο Τέρρυ διαρκώς μετά το ατύχημα.

Κεφάλαιο 9

Ο Ρίτσαρντ κοίταξε ψυχρά τη γυναίκα του που καθόταν στο μικρό σαλόνι.
«Μαρία, πέρασε στο γραφείο μου, θα ήθελα να μιλήσουμε».
Η Μαρία τον ακολούθησε απρόθυμα. Πέρασε στο γραφείο του και ο Ρίτσαρντ έκλεισε την πόρτα πίσω της.
«Κάθισε σε παρακαλώ», είπε και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του.
«Γιατί όλη αυτή η επισημότητα Ρίτσαρντ;», ρώτησε η Δούκισσα, καθώς καθόταν στην άνετη πολυθρόνα μπροστά από το γραφείο του.
«Θέλω να σου ανακοινώσω ότι δεν έχω πια πρόθεση να παραμείνω σε αυτό τον γάμο. Ως εκ τούτου…»
«Τι εννοείς Ρίτσαρντ;», διέκοψε εκνευρισμένα η Μαρία.
«Μη με διακόπτεις Μαρία. Είναι ξεκάθαρα τα λόγια μου και δεν θεωρώ ότι χρειάζονται περεταίρω διευκρινήσεις. Ως εκ τούτου λοιπόν, σου ανακοινώνω ότι θα αποχωρήσω από το κάστρο, το οποίο θα παραχωρήσω σε σένα και τα παιδιά. Λεπτομέρειες για το διαζύγιο και τα περιουσιακά στοιχεία θα διευθετηθούν από τους δικηγόρους…»
«Ρίτσαρντ, πριν φτάσουμε στις νομικές διαδικασίες, δεν νομίζεις ότι θα πρέπει να μου πεις τον λόγο της αποχώρησής σου από το γάμο μας; Γιατί με εγκαταλείπεις μόνη μου;»
«Είσαι κι εσύ σε αυτόν τον γάμο και γνωρίζεις πολύ καλά. Πήρες τα χρήματα και τον τίτλο που χρειαζόσουν. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε άλλο αυτό το θέατρο μεταξύ μας».
«Μάλιστα. Και τι σε έκανε να πάρεις ξαφνικά αυτή την απόφαση; Θα μπορούσες να αποχωρήσεις χρόνια πριν, αλλά δεν το έκανες. Γιατί το κάνεις τώρα;»
«Αν και δεν χρειάζεται να απολογούμαι σε κανέναν για τις αποφάσεις, παρόλα αυτά μπορώ να σου προσφέρω μια απάντηση.
Δεν το έκανα ως τώρα γιατί δεν πίστευα ότι υπήρχε λόγος να το κάνω. Τώρα όμως, μετά την περιπέτεια της υγείας μου, βρίσκω ότι δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνω. Θα πρέπει να αναζητήσω τον γιο μου Τέρρ….»
«Ώστε, γιʼ αυτό το μπάσταρδο γίνεται όλη αυτή η φασαρία; Θα αφήσεις τρία παιδιά για να κερδίσεις ένα;»
«Δεν θα αντιπαρατεθώ μαζί σου. Δεν έχω σκοπό να κάνω με τα παιδιά μας, το ίδιο λάθος που έκανα με τον Τέρρενς. Και τα τέσσερα παιδιά μου θα έχουν δίπλα τους τον πατέρα τους.
Αν δεν σε ενοχλεί έχω κάποιες δουλειές να ολοκληρώσω. Μπορείς να πηγαίνεις Μαρία».
Η Μαρία σηκώθηκε από τη θέση της. Τον κοίταξε και πριν βγει από το δωμάτιο του είπε:
«Δεν θα λείψεις από κανέναν σε αυτό το σπίτι Ρίτσαρντ».
«Το ξέρω», είπε πικραμένος ο Ρίτσαρντ, όταν βεβαιώθηκε ότι ήταν πια μόνος στο γραφείο του.

Τα γέλια και οι χαρούμενες φωνές από τις δύο κοπέλες έφταναν μέχρι το διάδρομο. Το μάθημά τους είχε τελειώσει και η Κλαρίτα προσπαθούσε άγαρμπα να υποδυθεί τάχα έναν θεατρικό ρολίσκο. Χτύπησε η πόρτα και η Κλαρίτα αναπήδησε από την τρομάρα της:
«Ωχ! Ήρθε η μαμά να με πάρει».
«Ετοιμάσου γρήγορα. Θα βιάζεται να πάει για δουλειά» .
Σύντομα ακούστηκε ανήσυχη και ενοχλημένη η φωνή της κυρίας Μάρλοου:
«Κλαρίτα έλα εδώ γρήγορα. Ένας νεαρός ισχυρίζεται ότι είναι αδερφός σου και ήρθε να σε πάρει».
Οι δύο κοπέλες εμφανίστηκαν στο σαλόνι και η μικρή Κλαρίτα έτρεξε αμέσως προς την αγκαλιά του νεαρού άντρα, που στεκόταν στην εξώπορτα, φωνάζοντας:
«Αλεχάνδρο, γύρισες».
Ο νεαρός άντρας αγκάλιασε χαρούμενος και σήκωσε ψηλά το μικρό κοριτσάκι:
«Σι Κλαρίτα, γύρισα και ήρθα να σε πάρω γιατί η μαμά έχει δουλειά. Είσαι καλά κοριτσάκι;»
Η κυρία Μάρλοου έκανε μια γκριμάτσα απέχθειας ʽΩραία, άλλος ένας μετανάστης σπίτι μαςʼ σκέφτηκε και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη.
Το βλέμμα του νεαρού άντρα έπεσε πάνω στο γλυκό πρόσωπο της Σουζάνα. Ο Αλεχάνδρο σάστισε μπροστά στην ομορφιά της. Έμεινε άναυδος να την κοιτάζει με χαμένο ύφος. Τα γαλάζια της μάτια και το γλυκό της χαμόγελο έκαναν τον Αλεχάνδρο να χάσει τα λόγια του. Η Κλαρίτα βλέποντας τον αδερφό της να κοιτάζει τη Σουζάνα, θυμήθηκε ότι έπρεπε να κάνει τις συστάσεις.
«Σενιόρα Μάρλοου, Σενιορίτα Σουζάνα, ο αδερφός μου Αλεχάνδρο».
Η κυρία Μάρλοου κοίταξε υποτιμητικά τον νεαρό, αλλά η Σουζάνα απάντησε τρυφερά:
«Χάρηκα Αλεχάνδρο».
Ο Αλεχάνδρο άκουσε τη φωνή της Σουζάνα σαν μουσική να αντηχεί στα αυτιά του. Χαμογέλασε αχνά και έσκυψε το κεφάλι του ως ένδειξη χαιρετισμού. Κρατώντας την Κλαρίτα στην αγκαλιά του στο ένα του χέρι, απομακρύνθηκε.
Η Κλαρίτα ήταν όλο χαρά καθώς επέστρεφαν σπίτι:
«Αλεχάνδρο πότε γύρισες; Η μαμά έλεγε ότι θα λείψεις άλλον ένα μήνα».
«Τέλειωσε νωρίτερα η δουλειά μικρή μου και επέστρεψα. Μου λείψατε εσύ και η μαμά. Ανησυχούσα πως τα βγάζετε πέρα μόνες σας».
«Η μαμά δουλεύει όλη μέρα, αλλά εγώ μαθαίνω γράμματα Αλεχάνδρο και μετά κάνω τις δουλειές του σπιτιού, γιατί η μαμά τελειώνει αργά το βράδυ».
«Μου είπε να έρθω να σε πάρω από τη δασκάλα σου. Πες μου κάτι. Ποια από τις δύο είναι η δασκάλα σου; Η αχώνευτη κυρία ή η πανέμορφη κοπέλα;»
Η Κλαρίτα γέλασε με τα σχόλια του αδερφού της.
«Η Σουζάνα είναι η πιο όμορφη και καλή δασκάλα του κόσμου. Με μαθαίνει πολλά πράγματα και είναι η καλύτερή μου φίλη. Όταν μεγαλώσω, ελπίζω να γίνω κι εγώ όμορφη και καλή σαν κι αυτήν. Η σενιόρα μαμά της δεν με αγαπάει όμως και είναι πάντα στριμμένη».
«Και πιο όμορφη και πιο καλή θα γίνεις Κλαρίτα μου. Αν και η δασκάλα σου είναι η πιο όμορφη γυναίκα αυτού του πλανήτη. Γιατί όμως είναι σε αναπηρικό καροτσάκι;»
«Δεν ξέρω πολλά. Είχε πρόσφατα ένα ατύχημα στο θέατρο και της έκοψαν το πόδι. Ήταν ηθοποιός».
«Τώρα εξηγείται πως είναι τόσο όμορφη».
«Δηλαδή θα πρέπει να γίνω κι εγώ ηθοποιός, για να γίνω τόσο όμορφη;»
«Όχι… Εσύ δεν θα γίνεις ηθοποιός, αλλά θα γίνεις κι εσύ τόσο όμορφη», είπε ο Αλεχάνδρο και τη φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Το μυαλό του όμως ήταν μακριά στα όμορφα μάτια της Σουζάνα.

Κεφάλαιο 10

«Ωχ, με πήρε ο ύπνος» είπε η Κάντυ και άρχισε αν ετοιμάζεται γρήγορα για να πάει στο νοσοκομείο. Πήρε την πρώτη άμαξα που βρήκε ελεύθερη. Μόλις ο αμαξάς έφτασε στο νοσοκομείο, η Κάντυ τον πλήρωσε γρήγορα και άρχισε να τρέχει στους διαδρόμους του νοσοκομείου.
«Αχ, συγνώμη» είπε η Κάντυ που έπεσε πάνω σε έναν γοητευτικό άντρα.
«Είστε καλά δεσποινίς;» τη ρώτησε, κοιτώντας την επίμονα στα μάτια καθώς τη βοηθούσε να σηκωθεί.
«Πάλι έτρεχες Κάντυ στο διάδρομο;» ακούστηκε μία αντρική φωνή. Η Κάντυ γύρισε να δει ποιος ήταν.
«Γιατρέ Λέοναρντ. Καλημέρα. Συγνώμη» είπε η Κάντυ και αμέσως το πρόσωπο της έγινε κατακόκκινο και συμπλήρωσε:
«Έτρεχα για να μην αργήσω».
«Τελοσπάντων. Επί τη ευκαιρία να σου συστήσω τον κύριο Πήτερσον. Είναι ο καινούργιος ορθοπεδικός του νοσοκομείου».
Η Κάντυ ένιωσε άσχημα που έπεσε πολύ αδέξια πάνω στο γιατρό. Χαμήλωσε το βλέμμα της και του είπε:
«Γιατρέ, συγνώμη για πριν».
«Δεν πειράζει, δεσποινίς. Επί τη ευκαιρία Έντουαρντ Πήτερσον».
«Κάντυ Άντριου» απάντησε αμήχανα η Κάντυ.
«Χάρηκα πολύ δεσποινίς Κάντυ».
«Γιατρέ Πήτερσον, μπορούμε να πηγαίνουμε. Πρέπει να σας παρουσιάσω στο υπόλοιπο προσωπικό» είπε ο γιατρός Λέοναρντ, διακόπτοντάς τους και συμπλήρωσε:
«Κάντυ, έλα κι εσύ» και οι τρείς τους κατευθύνθηκαν για τη μεγάλη αίθουσα.

Όλες οι νοσοκόμες αναρωτήθηκαν ποιος είναι αυτός ο γοητευτικός άντρας, δίπλα από τον γιατρό Λέοναρντ. Αφού ο γιατρός Λέοναρντ σύστησε τον γιατρό Πήτερσον στο υπόλοιπο προσωπικό, μία μία οι νοσοκόμες μετά από εντολή του γιατρού έκαναν ένα βήμα μπροστά και ανέφεραν το όνομά τους, προκειμένου να γίνουν οι πρώτες συστάσεις. Ώσπου έφτασε η σειρά της Κάντυ.
«Κάντυ Άντριου» είπε η Κάντυ και αμέσως ο γιατρός Πήτερσον της χαμογέλασε και της είπε:
«Το θυμάμαι το όνομά σας δεσποινίς από πριν».
Οι υπόλοιπες νοσοκόμες ξαφνιάστηκαν. Μικρά πηγαδάκια σχηματίστηκαν. Η Κάντυ ένιωσε λίγο άβολα. Ο γιατρός Πήτερσον δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση την Κάντυ. Δεν θα το ήθελε για καμία νοσοκόμα, πόσο μάλλον για την Κάντυ που του είχε τραβήξει την προσοχή, με τα υπέροχα μάτια της και συμπλήρωσε:
«Ακόμα με πονάει το πόδι μου από πριν που με πατήσατε», προκειμένου να καταλάβουν οι υπόλοιπες πως είχαν συστηθεί νωρίτερα.
Η Κάντυ αν και έμαθαν όλες τη γκάφα που είχε κάνει, ένιωσε αμέσως καλύτερα γιατί θα σταματούσαν τα όποια σχόλια είχαν αρχίσει να γίνονται.
Ο γιατρός Λέοναρντ, αφού τελείωσαν οι συστάσεις παρέπεμψε όλο το προσωπικό να επιστρέψει στη θέση του.
‘Τι απρόσεκτη που είμαι! Τώρα όλοι θα με κοροϊδεύουν’ σκέφτηκε η Κάντυ.
«Δεν πειράζει» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της και ξεκίνησε για τους θαλάμους, προκειμένου να επισκεφτεί τους ασθενείς της.

Τα μαθήματα της Σουζάνα με την Κλαρίτα συνέχιζαν πολύ καλά. Η μόνη αλλαγή ήταν ότι πια η Κλαρίτα ερχόταν με την μητέρα της το πρωί, αλλά μόλις τελείωναν το μάθημα την έπαιρνε ο Αλεχάνδρο. Ο Αλεχάνδρο ήταν κι αυτός το ίδιο συνεπής στην ώρα του. Πάντα ευγενικός ερχόταν να πάρει την Κλαρίτα. Το κατώφλι του σπιτιού τους δεν το είχε περάσει καμία φορά. Δεν ενοχλούσε ποτέ και ήταν πάντα ολιγομίλητος, ευγενικός και διακριτικός. Καταλάβαινε πόση σημασία είχε για την αδερφή του να μην ενοχλείται η κυρία Μάρλοου. Η Σουζάνα τον παρατηρούσε να περιμένει στην πόρτα την Κλαρίτα, να πάρει τα πράγματά της. Ήταν ψηλός και γεροδεμένος. Η σκληρή δουλειά είχαν κάνει τα χέρια του και το σώμα του γυμνασμένο και δυνατό. Το δέρμα του σκούρο. Τα μάτια του και τα μαλλιά του μαύρα. Αν και οι μεξικάνοι δεν φημίζονται για την ομορφιά τους, αυτός ο νεαρός σίγουρα ξεχώριζε από τους υπόλοιπους. Ήταν σίγουρη ότι οι μεξικάνες της συνοικίας του θα έκαναν ουρές από πίσω του.

Εκτός όμως από τα όμορφα χαρακτηριστικά του και την ευγενική του συμπεριφορά, η Σουζάνα δεν μπορούσε να μην προσέξει πως την κοίταζε ο Αλεχάνδρο. Το βλέμμα του ήταν διαρκώς καρφωμένο επάνω της. Τα μάτια του έλαμπαν, όταν την κοίταζε με θαυμασμό. Αυτή του η ματιά την κολάκευε και την έκανε να νιώθει η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου. Παρόλα αυτά η Σουζάνα δεν έπαυε στιγμή να αναρωτιέται την ίδια συνεχώς ερώτηση ʽΠότε θα με κοιτάξει έτσι και ο Τέρρυ;ʼ

Όλοι μαζί βρίσκονταν και πάλι συγκεντρωμένοι στην έπαυλη της οικογένειας Άντριου. Αυτή τη φορά όμως όχι για χαρά. Ένα χρόνο πριν είχε πεθάνει ο Στήαρ. Μετά από μία λιτή τελετή στο εκκλησάκι της οικογένειας, όλοι σκυθρωποί, μελαγχολικοί, γύρισαν στην έπαυλη. Χωρίς διάθεση για συζητήσεις. Η Πάτυ, έμεινε για λίγο αρχικά στο εκκλησάκι της οικογένειας και μετά επισκέφτηκε τον τάφο του. Προσευχόταν για την ψυχή του αγαπημένου της Στήαρ.
Ο Τομ, διακριτικά την περίμενε αρκετά μέτρα μακριά.
«Εντάξει Τομ, μπορούμε να πηγαίνουμε προς την έπαυλη» είπε η Πάτυ και ακολούθησε τον Τομ.
Στη μεγάλη αίθουσα, οι ομιλίες λιγοστές και χαμηλόφωνες. Ο Άρτσι πρόθυμα πήρε το μαντήλι που του πρόσφερε η Άννυ, για να σκουπίσει τα δάκρυά του. Η Κάντυ με την Πάτυ, τον Τομ και τον Άλμπερτ ήταν και αυτοί πολύ φορτισμένοι συναισθηματικά.
Μόνο η Ελίζα, δεν έλεγε να σταματήσει να σχολιάζει τις κινήσεις όλων των υπολοίπων και κυρίως της Κάντυ:
«Ναι, τώρα κλαίει. Αφού μας έφερε τη γρουσουζιά της μέσα στην οικογένειά μας, τώρα κλαίει» είπε όλο κακία.
«Βούλωσέ το επιτέλους Ελίζα. Τίποτα δεν σέβεσαι πια. Εδώ μαζευτήκαμε για τα τιμήσουμε τη μνήμη του αδελφού μου κι εσύ το μόνο που κάνεις είναι να στάζεις το δηλητήριό σου» είπε οργισμένος ο Άρτσι, ο οποίος πρόλαβε τον Άλμπερτ.
«Εγώ φεύγω. Δεν μπορώ να μείνω μετά από τέτοια συμπεριφορά» είπε θιγμένη η Ελίζα, η οποία αποχώρησε αμέσως, ξέροντας ότι μ’ αυτό που είπε θα τις ορμούσαν όλοι.

«Αδελφή, λεπίδα».
«Μάλιστα γιατρέ» είπε η Κάντυ, που βοηθούσε το γιατρό Έντουαρντ σε μία δύσκολη εγχείρηση. Πήρε ένα μαντήλι και σκούπισε το μέτωπο του γιατρού. Ο Έντουαρντ την ευχαρίστησε με το βλέμμα του και συνέχισε.
«Βελόνα και κλωστή» ζήτησε ο γιατρός και αμέσως η εντολή του έγινε πράξη από την Κάντυ.
Λίγη ώρα αργότερα και αφού η εγχείρηση τελείωσε επιτυχώς, ο γιατρός έδωσε εντολή σε μία άλλη νοσοκόμα να μεταφέρουν τον ασθενή στο δωμάτιό του και να παρακολουθούν τη θερμοκρασία του κάθε μία ώρα.
«Να με ενημερώνετε για την πορεία του ασθενή» είπε ο γιατρός στη νοσοκόμα, ο οποίος γύρισε προς την Κάντυ και της είπε:
«Κάνατε πολύ καλή δουλειά αδελφή».
«Ευχαριστώ γιατρέ» είπε η Κάντυ και αμέσως στηρίχτηκε στον τοίχο.
«Είστε καλά;» ρώτησε αμέσως ο γιατρός ανήσυχος για την ξαφνική αδιαθεσία της Κάντυ.
«Απλά ζαλίστηκα λίγο» είπε η Κάντυ.
«Καλύτερα να κάνετε ένα διάλειμμα όμως. Ήταν πολύ δύσκολή η εγχείρηση και πρέπει να ξεκουραστείτε. Μου είστε πολύτιμη… εεεε, εννοώ η βοήθειά σας αδελφή, μου είναι πολύτιμη η βοήθειά σας» είπε ο γιατρός Έντουαρντ προσπαθώντας να διορθώσει τη σκέψη του που τον πρόδωσε καθώς βγήκε από τα χείλη του.
«Σας ευχαριστώ γιατρέ» είπε η Κάντυ και πήγε στην πίσω αυλή του νοσοκομείου. Δεν υπήρχε κανείς.
‘Τι δύσκολη επέμβαση. Ευτυχώς ο γιατρός Έντουαρντ ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Μα τόσο νέος και να χειρίζεται τόσο ψύχραιμα ένα τόσο σοβαρό περιστατικό;’ σκέφτηκε η Κάντυ που είχε εντυπωσιαστεί από τις γνώσεις του κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερού της γιατρού.
Ο θαυμασμός της Κάντυ για τις ικανότητες του γιατρού δεν διήρκησε πολύ. Καθισμένη στο χορτάρι και ακουμπισμένη στον κορμό του δέντρου, σκεφτόταν τον Στήαρ.
΄Καταραμένε πόλεμε. Πόσος κόσμος έχει χαθεί άδικα στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας. Πόσος κόσμος προσπαθεί να μάθει να ζει με την απουσία των αδικοχαμένων ανθρώπων τους’.
«Κάντυ, είσαι καλύτερα;» ρώτησε ο γιατρός Έντουαρντ διακόπτοντας την από τις σκέψεις της.
«Καλύτερα είμαι, σας ευχαριστώ» απάντησε η Κάντυ αν και την πρόδιδαν τα βουρκωμένα μάτια της.
Ο γιατρός Έντουαρντ δεν τη ρώτησε τίποτα περισσότερο. Ωστόσο ο τρόπος που την κοιτούσε, την έκανε να νιώθει πως μπορεί να του μιλήσει:
«Είμαι λίγο φορτισμένη συναισθηματικά. Χθες είχαμε το μνημόσυνο ενός πολύ αγαπημένου μου φίλου του Στήαρ …» είπε η Κάντυ και συνέχισε να του μιλάει. Για τον Στήαρ, τον πόλεμο, γι’ αυτά που είχαν συμβεί. Ο Έντουαρντ την άκουγε με μεγάλη προσοχή. Είχε χαθεί μέσα στα βουρκωμένα πράσινα μάτια της. Η Κάντυ, συνέχισε να του μιλάει. Ένιωθε πιο ήρεμη καθώς μοιραζόταν τις σκέψεις της.
«Είμαι σίγουρος πως ο Στήαρ ένιωθε πολύ τυχερός που υπήρχες στη ζωή του. Όπως επίσης είμαι σίγουρος ότι τώρα στεναχωριέται που σε βλέπει να κλαίς» της είπε θέλοντας να την ηρεμίσει.
«Έχετε δίκιο, ο Στήαρ πάντα ήθελε να με βλέπει να γελάω» είπε η Κάντυ και σκούπισε τα μάτια της κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό.
«Ωραία. Χαίρομαι πολύ που είσαι καλύτερα» της είπε και συμπλήρωσε,
«Θα ήθελα να σου ζητήσω μία χάρη».
«Τι είναι γιατρέ, μήπως θέλετε να σας φέρω κάτι;» είπε η Κάντυ πρόθυμη να εξυπηρετήσει το γιατρό.
«Θα ήθελα, όταν είμαστε μόνοι μας να μη με φωνάζεις συνέχεια με την ιδιότητά μου αλλά με το όνομά μου» είπε ο Έντουαρντ που τώρα πια ήταν σίγουρος πως τα αισθήματά του ήταν βαθύτερα απ’ ότι πίστευε.
«Μα γιατρέ…» είπε η Κάντυ και ο Έντουαρντ τη διέκοψε.
«Νιώθω πολύ άβολα. Δεν είμαι και τόσο μεγάλος» της είπε χαμογελώντας.
«Δεν ήθελα να σας κάνω να νιώσετε έτσι, αλλά δεν είναι σωστό. Εγώ είμαι μία απλή νοσοκόμα. Ενώ εσείς είστε ένας λαμπρός επιστήμονας» απάντησε η Κάντυ.
«Στη δουλειά μας όλοι είμαστε το ίδιο. Όσο καλός κι αν είναι ένας γιατρός αν δεν έχει την πολύτιμη βοήθεια μίας νοσοκόμας δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Ο ρόλος και των δύο ειδικοτήτων είναι ο ίδιος. Να κάνουμε καλά τους ανθρώπους».
Η Κάντυ τον άκουγε προσεκτικά.
«Έχετε δίκιο…» του είπε και πριν προλάβει να τελειώσει της είπε ο Έντουαρντ κοιτώντας την πειραχτικά:
«Τι είπαμε;»
«Έχεις δίκιο Έντουαρντ» διόρθωσε η Κάντυ.
«Λοιπόν, σ’ αφήνω να ηρεμήσεις. Καλή βάρδια Κάντυ. Αν χρειαστείς οτιδήποτε, ξέρεις που θα είμαι» είπε ο Έντουαρντ ο οποίος ένιωθε λίγο άβολα. Συνειδητοποίησε ότι δεν τρέφει απλά μία συμπάθεια για την Κάντυ και φοβόταν μήπως την έφερε σε δύσκολη θέση με την συμπεριφορά του.
«Καλή βάρδια και σε σένα Έντουαρντ. Σ’ ευχαριστώ» απάντησε η Κάντυ, πιο ήρεμη μετά από τη συζήτησή της με τον Έντουαρντ.

Ακόμα μια βραδιά αϋπνίας για τον Τέρρυ δεν έλεγε να ξημερώσει. Οι νύχτες ήταν πάντα μακριές και δύσκολες. Στοίβες τα αποτσίγαρα στο τασάκι, το δωμάτιο θολό από τον καπνό, το μπουκάλι μισοάδειο από το ουίσκι. Πως βρέθηκε παγιδευμένος σε αυτόν τον κύκλο; Να μην μπορεί να δει τη γυναίκα που αγάπησε και αγαπάει με όλη του την καρδιά, αλλά να πρέπει χωρίς τη θέλησή του να αγαπήσει μια γυναίκα που τον αγαπάει, αλλά που απλά δεν είναι … εκείνη.

Ο Τέρρενς ένιωσε ότι χρειαζόταν να μιλήσει. Να βγάλει από μέσα του το βάρος που τον έπνιγε. Το βάρος που τον υποχρέωνε να ορκιστεί πίστη και αγάπη στην αιώνια μοναξιά.
Άναψε τη λάμπα στο γραφείο του και έκλεισε για λίγο τα συνηθισμένα στο σκοτάδι μάτια του. Πήρε μια κόλα χαρτί και έγραψε ένα ποίημα. Το πρώτο από τα πολλά που θα ακολουθούσαν και θα γίνονταν μάρτυρες της αβάσταχτης ύπαρξης της ακόμα ζωντανής ψυχής του:


Το πιο λαμπερό…

Κοιτάζοντας ψηλά τʼαστέρια στο σκοτάδι
ξέρω, πως αυτά δεν νοιάζονται, θα μπορούσα να καώ στον Άδη,
αλλά στη Γη το χειρότερο δεν είναι η αδιαφορία
πρέπει να τρέμουμε τους ανθρώπους ή τα θηρία.

Πόσο μας αρέσει όταν αυτά πέφτουν και σβήνουν
και με τη λάμψη τους σε μας ιδιοτελή ικανοποίηση δίνουν;
Αν αυτή τη λάμψη δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε στον ουρανό
αφήστε ναʼμαι εγώ το αστέρι το πιο λαμπερό.

Λάτρης κι αν είμαι στη νυχτερινή τους μορφή
που σʼαυτά για μας δεν καίγεται καρφί
τώρα που τα βλέπω εδώ πέρα
δεν θα΄λεγα πως μουʼλειψαν όλη μέρα.

Σαν όλα πεθάνουν και το φως τους σβήσει το λαμπερό
θα μάθω να ζω μʼέναν άδειο ουρανό
και θα νιώθω την ανυπέρβλητη σκοτεινιά
παρέα στη δική μου μοναξιά. (*)

Κοίταξε έξω τον ουρανό της Νέας Υόρκης. Είχε αρχίσει να ξημερώνει.




(*) Παράφραση του ποιήματος ʽThe more loving oneʼ του W.H.Auden.

Κεφάλαιο 11

Τα πάντα για το γάμο του Άρτσι και της Άννυ ήταν έτοιμα υπό την αυστηρή επίβλεψη της Μεγάλης Θείας Ελρόυ. Εκείνη την ημέρα καλεσμένοι δε θα ήταν μόνο όσοι παρευρέθηκαν στους αρραβώνες αλλά και πολλά μέλη της «καλής κοινωνίας», καθώς επίσημα είχε τελειώσει το πένθος για τον χαμό του Στήαρ. Η «γλυκιά Κάντυ» ανθισμένη σε όλο τον κήπο, έτοιμη να καλωσορίσει τους καλεσμένους με την ομορφιά της και το υπέροχο άρωμα της.

Οι τρεις φίλες, μαζεμένες στο μεγάλο δωμάτιο, ετοιμάζονταν. Ήθελαν να είναι πιο όμορφες από ποτέ. Και τα είχαν καταφέρει.
«Έτοιμη» είπε η Άννυ.
Τα κορίτσια στεκόντουσαν μπροστά της και την χάζευαν.
«Άννυ μου, είσαι πανέμορφη» είπε η Κάντυ συγκινημένη
«Αλήθεια Άννυ, είσαι πολύ όμορφη» είπε η Πάτυ που δε χόρταινε να βλέπει τη φίλη της.
Οι κοπέλες αγκαλιάστηκαν βουρκωμένες από χαρά ώσπου έσπευσε η Κάντυ να ελαφρύνει το κλίμα.
«Ελάτε, ας αφήσουμε τα κομπλιμέντα να τελειώνουμε με τις ετοιμασίες γιατί τον βλέπω τον Άρτσι να ανησυχεί μήπως και το μετάνιωσε η Άννυ» είπε η Κάντυ και όλες γέλασαν.

Στη μεγάλη σάλα ήταν ήδη όλοι οι καλεσμένοι. Κομψές κυρίες με ακριβά φορέματα, συνοδευόμενες από κυρίους με ψηλά επιβλητικά καπέλα, προσπαθώντας να αποσπάσουν τα βλέμματα.
Μάταια, καθώς όλα τα βλέμματα στράφηκαν στην κορυφή της σκάλας, όπου στέκονταν η Κάντυ. Η ομορφιά της εκθαμβωτική. Φορούσε ένα μακρύ σκούρο μπορντό φόρεμα με μεταξωτές μακριές κορδέλες στα μαλλιά, που έπεφταν στη γυμνή πλάτη της. Το πρόσωπό της έλαμπε από ευτυχία για τη χαρά της φίλης της. Όλοι τη θαύμαζαν. Όλοι εκτός από την Ελίζα. Έβλεπε πόσο όμορφη ήταν. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.
Ο Νηλ, μόλις την αντίκρισε, ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι δεν κατάφερε την παντρευτεί.
Δίπλα στην Κάντυ ο Άλμπερτ, όπως πάντα πολύ γοητευτικός, μέσα στο γκρι κουστούμι του, καμάρωνε που συνόδευε την Κάντυ.

Αμέσως μετά, την εμφάνισή της έκανε η Μεγάλη Θεία Ελρόυ, συνοδευόμενη από τον πολύ όμορφο και ευτυχισμένο Άρτσι. Συγκινημένη για τον αγαπημένο αλλά και μονάκριβο εγγονό της, τον φίλησε, του ευχήθηκε και προχώρησε προς το πλάι. Ώσπου εμφανίστηκε η Άννυ. Ένα δυνατό επιφώνημα θαυμασμού ακούστηκε από όλους τους καλεσμένους. Συνοδευόμενη από τον συγκινημένο κύριο Μπράιτον, πλησίαζε ολοένα τον Άρτσι, ο οποίος είχε θαμπωθεί από την ομορφιά της. Η Κάντυ τον σκούντηξε ελαφρά για να τον συνεφέρει, κοιτάζοντάς τον πειραχτικά.
«Να μου την προσέχεις και να την αγαπάς αγόρι μου» είπε ο κύριος Μπράιτον, ο οποίος παρέδωσε στον Άρτσι την κόρη του και σκούπισε τα βουρκωμένα μάτια του.
«Θα κάνω τα πάντα για να είναι ευτυχισμένη η Άννυ κύριε Μπράιτον» απάντησε ο Άρτσι ο οποίος παρέδωσε στην Άννυ την ανθοδέσμη και τη φίλησε δειλά στο μάγουλο.
Η Άννυ, κατέβαλλε υπεράνθρωπες προσπάθειες να συγκρατήσει τα δάκρυά της, για να μην χαλάσει το μακιγιάζ της. Η Κάντυ, καμάρωνε βουρκωμένη τους φίλους της. Η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Σκεφτόντουσαν την πρώτη μέρα που την αντίκρισαν μωρό και τώρα πια μεγάλη κοπέλα, στο πλευρό του ανθρώπου που αγαπά.

Μετά την ολοκλήρωση της τελετής ακολούθησε ο καθιερωμένος χορός τους ζευγαριού.
‘Πόσο ταιριαστοί και ευτυχισμένοι που είναι’ σκεφτόταν η Κάντυ που μία γλυκιά ζήλια την πλημμύρισε. ‘Πόσο θα’ θελα κι εγώ να παντρευτώ. Ω, Τέρρυ, που να είσαι τώρα;’ αναρωτήθηκε. Το χειροκρότημα των καλεσμένων, επανέφερε την Κάντυ στην πραγματικότητα.
Αμέσως το ζευγάρι έσπευσε για την πρώτη πρόποση.
«Σας ευχαριστούμε πολύ που παραβρεθήκατε σ’ αυτή την τόσο σημαντική μέρα της ζωής μας» είπε ο Άρτσι υψώνοντας πρώτος το ποτήρι του.
«Χαιρόμαστε πολύ που μοιραζόμαστε μαζί σας τη χαρά μας» συμπλήρωσε η Άννυ και αφού όλοι ταυτόχρονα τους ευχήθηκαν να ζήσουν ήπιαν στην υγειά τους.

«Άννυ μου εύχομαι όση είναι η ομορφιά σου σήμερα άλλη τόση και ακόμα περισσότερη να είναι και η ευτυχία σου την υπόλοιπη ζωή σου» είπε η Κάντυ και αγκάλιασε την καλύτερή της φίλη, η οποία δακρυσμένη την ευχαρίστησε.
«Άρτσι εύχομαι να είστε πάντα αγαπημένοι και ευτυχισμένοι»
«Σ’ ευχαριστούμε πολύ Κάντυ. Και στα δικά σου» απάντησε ο Άρτσι και της έκλεισε το μάτι.
«Αργώ εγώ» απάντησε η Κάντυ και χαμογέλασε, προσποιούμενη ότι προσπέρασε αδιάφορα την ευχή που της έδωσε ο Άρτσι. Μέσα της όμως ήθελε πολύ να πραγματοποιηθεί η ευχή του φίλου της.

Όλοι άρχισαν το χορό. Όλοι οι κύριοι χόρευαν καμαρωτά με τις ντάμες τους. Ανάμεσά τους ο Άρτσι με την Άννυ, η Πάτυ με τον Τομ και η Κάντυ με τον Άλμπερτ.
Στην άκρη η Ελίζα είχε σκάσει που κανένας δεν την ζήτησε να χορέψουν. Ο Νηλ, ήθελε πάρα πολύ να ζητήσει από την Κάντυ να χορέψουν, αλλά φοβόταν πως θα έπαιρνε την ίδια απάντηση που του είχε δώσει στους αρραβώνες του ζευγαριού.

Η Ελίζα κατευθύνθηκε προς τη Μεγάλη Θεία Ελρόυ φανερά εκνευρισμένη. Ήθελε να βγάλει από μέσα της τις γνωστές κακίες της.
«Ορίστε Μεγάλη Θεία Ελρόυ, ποιους βάζουμε στο σπίτι μας. Η Πάτυ να χορεύει με αυτόν τον χωριάτη μέσα στο σπίτι του Στήαρ. Δε σέβεται τίποτα πια» είπε η Ελίζα ικανοποιημένη που για άλλη μια φορά έχυσε το δηλητήριό της. Μόνο που δεν έλεγξε τον τόνο της φωνής της και όλοι την άκουσαν. Η Πάτυ άρχισε να κλαίει. Ο Τομ δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.
«Ελίζαααα» φώναξε η Κάντυ και πήγε αμέσως στη φίλη της την Πάτυ.
«Ο Στήαρ αγαπούσε πολύ την Πάτυ, αλλά δυστυχώς δεν είναι πια κοντά μας. Είναι λογικό να συνεχίσει τη ζωή της. Εξάλλου και ο Στήαρ θα ήθελε η Πάτυ να είναι ευτυχισμένη» είπε έξαλλος ο Άρτσι.
«Όπως επίσης η Πάτυ τίμησε και με το παραπάνω την μνήμη του Στήαρ, σε αντίθεση με σένα που ποτέ δεν άναψες ούτε ένα κερί στη μνήμη του και το μόνο που κάνεις είναι να περιφέρεσαι άσκοπα σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να κάνεις τίποτα ουσιαστικό στη ζωή σου» είπε οργισμένος ο Άλμπερτ.
Τα λόγια τους είχαν απαλύνει λίγο τον πόνο και τη ντροπή που ένιωθε η Πάτυ.
Όλοι είχαν μείνει άφωνοι. Η Μεγάλη Θεία Ελρόυ, ενοχλημένη από τα όσα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια της φώναξε δυνατά:
«Σταματήστε τώρα. Συνεχίστε όλοι το χορό. Σήμερα γιορτάζουμε».
Η Ελίζα υπό το αυστηρό βλέμμα του πατέρα της αλλά και των περισσοτέρων έφυγε τρέχοντας ταπεινωμένη από την έπαυλη.
«Σας ζητώ συγνώμη» είπε ο κύριος Ράγκαν, ο οποίος πήρε και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του και αποχώρησαν από την έπαυλη. ‘Αυτή τη φορά το παράκανε η Ελίζα’ σκέφτηκε η Μεγάλη Θεία Ελρόυ.
Η ορχήστρα άρχισε αμέσως να παίζει και όλοι συνέχισαν το χορό τους, προσπαθώντας να ξεχάσουν τι είχε συμβεί.
Όλοι εκτός από την Πάτυ, που εξακολουθούσε να νιώθει άσχημα.
«Όλα τελείωσαν Πάτυ μου» είπε ο Τομ.
«Όλοι είναι με το μέρος σου Πάτυ. Το είδες και μόνη σου. Μη δίνεις σημασία στην Ελίζα» θέλοντας να παρηγορήσει τη φίλη της.
Τα παιδιά του ορφανοτροφείου πήγαν ένα ένα και φίλησαν τη δασκάλα τους. Τα λόγια τους ηρέμησαν την Πάτυ.

Η δεξίωση τελείωσε. Η μέχρι πριν λίγο γεμάτη από κόσμο μεγάλη σάλα ήταν άδεια. Ήταν πολύ έντονη μέρα. Πολύ κούραση, πολλές συγκινήσεις, πολλά απρόοπτα. Η Κάντυ πήρε ένα ποτήρι και το μπουκάλι με την σαμπάνια και προχώρησε προς τον κήπο αργά. Έδειχνε να απολάμβανε το κάθε βήμα. Ένιωθε πως σιγά σιγά ηρεμούσε.

Στον κήπο όμως δεν ήταν μόνη της.

«Μπορώ να καθίσω;» ρώτησε η Κάντυ.
«Φυσικά και μπορείς» της απάντησε ο Άλμπερτ ο οποίος κρατούσε στα χέρια του ένα άδειο ποτήρι σαμπάνιας. Η Κάντυ κάθισε δίπλα του. Γέμισε τα ποτήρια τους και έβγαλε τα τακούνια της που τόσο πολύ την είχαν κουράσει.
«Ω Άλμπερτ επιτέλους έχουμε λίγη ησυχία να μιλήσουμε ήρεμα» είπε και τσούγγρισε μαζί του.
«Πως ήταν το τελευταίο σου ταξίδι;» ρώτησε η Κάντυ θέλοντας να μάθει νέα του αγαπημένου της Άλμπερτ που είχε μέρες να δει.
«Οι δουλειές πάνε καλά ευτυχώς. Ο Τζωρτζ είναι πάντα πολύτιμος σύμβουλος και όλες οι προτάσεις του καταλήγουν σε σίγουρη επιτυχία. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα είχα κάνει χωρίς τη βοήθειά του».
«Και πότε θα ξαναφύγεις;»
«Σύντομα. Σε μια βδομάδα, αλλά σε τρεις εβδομάδες θα είμαι πάλι πίσω. Εσύ μικρή μου πως τα πας;» ρώτησε ο Άλμπερτ με τη σειρά του.
«Η αλήθεια είναι ότι μας έτυχαν κάποια δύσκολα περιστατικά αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Έχει έρθει κι ένας καινούργιος γιατρός, ορθοπεδικός και τουλάχιστον ότι περιστατικά έχουμε σʼ αυτόν τον τομέα, αντιμετωπίζονται πιο γρήγορα» είπε η Κάντυ η οποία συνέχισε να αναφέρεται στα νέα της δουλειάς της μη θέλοντας ούτε να κάνει καμία αναφορά στα όσα ένιωσε εκείνο το βράδυ.

Η Κάντυ έκανε μια παύση. Κοίταξε μακριά και χάθηκε η ματιά της στο κενό. Ο Άλμπερτ που μέχρι τώρα είχε μάθει να τη διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο, κατάλαβε ότι κάτι άλλο απασχολούσε τη μικρή του. Χωρίς δεύτερη σκέψη την πλησίασε και ακούμπησε τον ώμο της:
«Τι άλλο σε απασχολεί μικρή μου;»
Η Κάντυ ξαναγυρίζοντας στην πραγματικότητα του απάντησε βιαστικά:
«Τίποτε άλλο. Αυτά ήταν τα νέα μου».
Ο Άλμπερτ της χαμογέλασε:
«Μικρή μου, ξέρεις ότι σε μένα μπορείς να μιλήσεις άνετα. Τι άλλο στριφογυρίζει μέσα στο μυαλουδάκι σου;», τη ρώτησε χτυπώντας απαλά την κορυφή του κεφαλιού της.
Η Κάντυ αχνογέλασε. Γύρισε το κεφάλι της από την άλλη και ψιθύρισε:
«Πόσο καλά με ξέρεις Άλμπερτ;»
«Περισσότερο από όσο ξέρω εμένα νομίζω», την πείραξε ο Άλμπερτ. Το πείραγμά του δεν κατάφερε να αλλάξει το ύφος όμως της Κάντυ.
«Ξέρεις, σκεφτόμουν έντονα τελευταία… Σκεφτόμουν τον Τέρρυ».
Το ύφος του Άλμπερτ σοβάρεψε:
«Τυχαία εννοείς;»
«Τυχαία; Δεν θα έλεγα τυχαία Άλμπερτ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάψει καθόλου να τον σκέφτομαι όλο αυτόν τον καιρό, ξέρω ότι πρέπει να πάψω να τον αγαπάω, αλλά μου είναι τόσο δύσκολο! Και έχει περάσει τόσος καιρός που δεν τον έχω δει. Μου έχει λείψει πολύ Άλμπερτ. Η μέρα είναι πάντα εύκολη. Το πρόγραμμά μου με κρατάει απασχολημένη και σπάνια θα περάσει κάποια σκέψη από το μυαλό μου, αλλά τα βράδια Άλμπερτ είναι δύσκολα. Δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου. Ο τρόπος που χωρίσαμε, όλα όσα ονειρευτήκαμε να ζήσουμε και που δεν προλάβαμε ποτέ, όλα τα χτυπήματα της μοίρας. Πάντα υπήρχαν εμπόδια μεταξύ μας Άλμπερτ, πάντα. Κι όμως….»
Ο Άλμπερτ την άκουγε σιωπηλός:
«Έχεις σκεφτεί Κάντυ ότι μπορεί και ο ίδιος να σε σκέφτεται ακόμα;»
«Ναι Άλμπερτ. Μπορεί. Στο γράμμα της η Σουζάνα έτσι έλεγε. Μπορεί ακόμα να με σκέφτεται, αλλά και τι με αυτό; Δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Σουζάνα τον χρειάζεται περισσότερο από εμένα».
«Κάντυ έχεις σκεφτεί ότι ο Τέρρυ μπορεί κι αυτός να βασανίζεται όπως εσύ;»
«Τι αλλάζει μʼαυτό Άλμπερτ;»
«Τα πάντα Κάντυ. Γιατί δεν πας να τον συναντήσεις; Είμαι σίγουρος ότι θα χαρεί να σε δει. Γιατί δεν προσπαθείς να τον διεκδικήσεις Κάντυ;»
«Μα πως θα μπορούσα Άλμπερτ; Δεν είναι σωστό».
«Κάντυ, μην κάνεις τα ίδια λάθη που έκανα κι εγώ…», ο Άλμπερτ κόμπιασε.
Η Κάντυ τον κοίταξε σαστισμένη:
«Άλμπερτ! Τι εννοείς; Ποια λάθη;»
Ο Άλμπερτ γύρισε το κεφάλι του μακριά. Δεν είχε μιλήσει ποτέ στην Κάντυ για το θέμα αυτό, αλλά ίσως… Στην Κάντυ εμπιστευόταν τα πάντα. Ίσως σε αυτή να μπορούσε να ανοίξει την καρδιά του και να βγάλει το βαρύ φορτίο από μέσα του. Την κοίταξε τρυφερά: «Ιστορίες Κάντυ. Σίγουρα θα βαρεθείς».
«Μα τι λες τώρα Άλμπερτ. Ποτέ δεν θα βαριόμουν να ακούσω όσα έχεις να μου πεις».
Ο Άλμπερτ την κοίταξε τρυφερά. Ήξερε πως η Κάντυ εννοούσε όσα του έλεγε. Ένιωθε την ανάγκη να της μιλήσει τόσο που δεν χρειάστηκε άλλη παρότρυνση:

«Όταν ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο, είχα πολλές περιπέτειες ξέρεις. Αυτό που έκανε τους υπόλοιπους να με ζηλεύουν ήταν ότι για να κάνω μια κοπέλα να με προσέξει δεν χρειαζόταν κάτι άλλο από το να προφέρω το όνομά μου. Οι ωραιότερες κόρες όλων των οικογενειών ήταν αμέσως πρόθυμες να χορέψουν ή να βγουν μαζί μου. Όπως καταλαβαίνεις όμως κάτι τέτοιο δεν με ενδιέφερε καθόλου κι έτσι όλες οι γνωριμίες που έκανα μου ήταν πλήρως αδιάφορες. Είχα πάντα βέβαια μια όμορφη συνοδό στο πλευρό μου, αλλά ποτέ δεν επεδίωξα τίποτε περισσότερο.

Στο δεύτερο έτος των σπουδών μου ένας καθηγητής μου με είχε στριμώξει για τα καλά για μια εργασία. Έτσι αναγκάστηκα να κάνω μια εκτενέστατη έρευνα στη βιβλιοθήκη για επιπλέον βιβλιογραφία. Εκεί λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που τη συνάντησα. Σιωπηλή και σοβαρή μελετούσε ένα βιβλίο. Είχε καστανά ίσια μακριά μαλλιά και καταγάλανα μεγάλα μάτια. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Εκείνη δεν με κοίταξε καν. Ήταν η πρώτη κοπέλα που γνώριζα που δεν μου έριχνε ούτε μια εξερευνητική ματιά. Απογοητεύτηκα όταν την είδα να φεύγει λίγο αργότερα.

Την επόμενη μέρα τη βρήκα και πάλι εκεί να μελετάει. Ενθουσιάστηκα με αυτή την τύχη μου και αποφάσισα να της μιλήσω. Σκέφτηκα να της συστηθώ. Αυτό θα ήταν αρκετό για να γνωριστούμε αμέσως. Την πλησίασα και της χαμογέλασα:
ʽΕπιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Γουίλιαμ Άντριουʼ.
Σήκωσε τα μάτια της και με κοίταξε αδιάφορα. Ένιωσα τα γόνατά μου να λυγίζουν στο κοίταγμά της.
ʽΘα θέλατε κάτι;ʼ με ρώτησε παγερά.
ʽΤο όνομά σαςʼ, της απάντησα βάζοντας όλη μου τη γοητεία.
Εκείνη γύρισε ξανά στο βιβλίο της.
ʽΕκτός κι αν χρειάζεστε πραγματικά κάποια βοήθεια, σας παρακαλώ μη σπαταλάτε αδίκως το χρόνο μουʼ.
Απομακρύνθηκα αποθαρρημένος και απογοητευμένος. Πρώτη φορά εισέπραττα μια τέτοια απόρριψη από μια γυναίκα.
Όλη την εβδομάδα συνέχισα να πηγαίνω στη βιβλιοθήκη και να την κοιτώ διακριτικά. Παρατήρησα ότι μελετούσε βιβλιογραφία σχετικά με την ανατομία των ζώων. Η ιδέα με ενθουσίασε ακόμα περισσότερο, αλλά δεν έβρισκα τρόπο να την πλησιάσω. Έτσι πέρασε ακόμα μια βδομάδα, χωρίς εκείνη να με κοιτάξει ούτε μια φορά. Ένα απόγευμα την πλησίασα αποφασισμένος.
ʽΤι είναι αυτό που σε κάνει να μην θέλεις καν να μου πεις το όνομά σου;ʼ
ʽΟ πολύτιμος χρόνοςʼ μου απάντησε χωρίς να με κοιτάξει καν.
ʽΕσύ λοιπόν που εκτιμάς τόσο τον χρόνο, θα έχεις καταλάβει ότι σε παρατηρώ 2 εβδομάδες τώρα περιμένοντας μόνο να μάθω πως σε λένε. Τι λες; Είναι αρκετά πολύτιμες 2 εβδομάδες για να μου πεις μόνο το όνομά σου;ʼ
Γύρισε και με κοίταξε σαστισμένη. Με κοίταξε για λίγο σκεφτική. Μετά από λίγο γύρισε τα μάτια της στο βιβλίο.
ʽΚριστίνʼ, ψιθύρισε χωρίς να προσθέσει τίποτε άλλο.
Έκανα μια μικρή υπόκλιση και της απάντησα.
ʽΧάρηκα Κριστίνʼ και απομακρύνθηκα. Ήταν η πρώτη φορά που ένωσα τα μάτια της να με κοιτάν όπως απομακρυνόμουν.

Συνέχισα να πηγαίνω στη βιβλιοθήκη χωρίς να την ενοχλώ. Μόνο τη χαιρετούσα καθώς την έβλεπα και φρόντιζα να κάθομαι κάπου που θα μπορώ να την παρατηρώ. Μου πήρε βδομάδες για να μπορέσω να την πλησιάσω.
Ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου όταν τελικά δέχτηκε να τη συνοδεύσω μέχρι το σπίτι της ένα απόγευμα.
Με πολύ αργούς ρυθμούς προχώρησε η γνωριμία μας. Η Κριστίν ήταν από μια αστική Λονδρέζικη οικογένεια. Τα χρήματα που της παρείχαν οι γονείς της δεν ήταν αρκετά για να καλύψουν το κόστος των σπουδών της και έτσι αναγκαζόταν να εργάζεται για να μπορέσει να ανταπεξέλθει οικονομικά. Τα μαθήματα, το διάβασμα, αλλά και η δουλειά, πραγματικά δεν της άφηναν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Είχε πάντα μεγάλη αγάπη για τα ζώα και το όνειρό της ήταν να γίνει κτηνίατρος για να μπορεί να τα βοηθάει.

Όσο τη γνώριζα τόσο περισσότερο την ερωτευόμουν και προς μεγάλη μου ευτυχία έβλεπα τα αισθήματά μου να έχουν ανταπόκριση. Η Κριστίν, ένας πολύ περήφανος άνθρωπος, δεν έδωσε ποτέ σημασία στην καταγωγή μου και στην κοινωνική μου τάξη. Οι στιγμές μαζί της ήταν όλες βγαλμένες από παραμύθι. Έφτανε μια ματιά της για να με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που άκουγα κάποιον να προφέρει το όνομά μου και αντί για απέχθεια αισθανόμουν ευτυχία. Ποτέ ξανά δεν έχω νοιώσει τόσο όμορφα ακούγοντας κάποιον να με αποκαλεί ʽΓουίλιαμʼ.

Την πρώτη φορά που τη φίλησα ήταν στις όχθες του Τάμεση. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Αλλά και όλες οι υπόλοιπες φορές ήταν το ίδιο μαγικές για μένα. Περνάγαμε ατελείωτα απογεύματα ξαπλωμένοι στο βασιλικό πάρκο διαβάζοντας. Εκείνη ξαπλωμένη στην αγκαλιά μου μελετούσε κι εγώ ατελείωτες ώρες κοίταζα το όμορφό της πρόσωπο και χάιδευα τα μαλλιά της.

Έτσι όμορφα πέρασαν τα υπόλοιπα έτη των σπουδών μου. Στο τελευταίο έτος της είπα ότι θα πρέπει να έρθει μαζί μου όταν τελειώσει τις σπουδές της. Εκείνη ήθελε τόσο να είμαστε μαζί που δεν το σκέφτηκε καν. Θα έπρεπε να μείνουμε όμως έναν χρόνο χωριστά για να τελειώσει κι εκείνη τις σπουδές της.

Έστειλα μήνυμα στη Θεία Ελρόυ για να της ανακοινώσω τις προθέσεις μου. Φοβόμουν τις αντιδράσεις της και περίμενα με αγωνία την απάντησή της, Αντί για το γράμμα της όμως ήρθε η ίδια να με δει στο Λονδίνο. Έμεινα σαν στήλη άλατος όταν είδα το αυστηρό ανάστημά της μπροστά μου.
ʽΓουίλιαμ Άλμπερτ Άντριου, σου απαγορεύω να συνεχίσεις αυτή την ανούσια σχέση που μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στην οικογένειά μας. Μην ξεχνάς ότι είσαι η κεφαλή των Άντριου και ως τέτοια θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι. Αρκετά καπρίτσια σου έχω ανεχτεί. Ο γάμος σου είναι μια απόφαση που θα πάρουμε μαζί.ʼ»

Ο Άλμπερτ έκανε μια παύση. Δεν ήθελε να αναφέρει στην Κάντυ ότι η Μεγάλη Θεία Ελρόυ είχε χρησιμοποιήσει την πρόσφατη υιοθεσία της Κάντυ για να τον κάνει να υποχωρήσει στο θέμα του γάμου. Κάτι τέτοιο θα πλήγωνε την Κάντυ και δεν θα ωφελούσε κανέναν. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε:

«Η πίεση που δέχτηκα τις επόμενες μέρες δεν μου άφηνε και πολλές επιλογές. Έπρεπε να υπακούσω στις εντολές της Μεγάλης Θείας. Με την καρδιά χίλια κομμάτια ανακοίνωσα στην Κριστίν ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Της εξήγησα πόσο πολύτιμη ήταν η παρουσία της στη ζωή μου και πόσο πολύ την αγαπούσα και ότι θα προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για να μεταπείσω τη Μεγάλη Θεία. Η Κριστίν όμως, ήξερε πολύ καλά σε πόσο δύσκολη θέση με είχε φέρει η Θεία, Σηκώθηκε αργά και με κοίταξε παγωμένα στα μάτια.
ʽΔεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις για τίποτα Γουίλιαμ. Κάνε το καθήκον που πρέπει να κάνειςʼ.

Έτσι με μια πρόταση έφυγε η Κριστίν από τη ζωή μου. Δεν ξανασυναντηθήκαμε από τότε. Πολύ σύντομα πήρα το πτυχίο μου και έφυγα με βαριά καρδιά από την Αγγλία. Κοιτάζοντας από το καράβι την ακτή να ξεμακραίνει την είδα από μακριά να στέκεται ακίνητη στο λιμάνι. Είχε έρθει μέχρι εκεί να με αποχαιρετήσει με τον δικό της διακριτικό τρόπο. Έμεινα να την κοιτάζω δακρυσμένος μέχρι που δεν μπορούσα να τη διακρίνω πια. Μπορούσα βαθιά μέσα μου να νιώσω ότι ζούσε την ίδια αγωνία με μένα. Ήξερα τότε ότι αυτή η γυναίκα δεν θα έφευγε ποτέ από την καρδιά μου».

Ο Άλμπερτ σώπασε. Η Κάντυ τον παρακολουθούσε με δάκρυα να κυλούν από τα μάτια της. Έπεσε στην αγκαλιά του και συνέχισε να κλαίει:
«Ω Άλμπερτ. Πόσο πρέπει να πόνεσες; Γιατί δεν μου είπες ποτέ τίποτα;»
«Γιατί Κάντυ με πονάει ακόμα και να λέω το όνομά της».
«Την αγαπάς ακόμα Άλμπερτ; Μετά από τόσο καιρό; Κι ας μην είναι μαζί σου;»
«Καλή μου Κάντυ. Η αγάπη δεν σβήνει επειδή δεν βλέπεις κάποιον ή επειδή περνάει ο καιρός. Η αγάπη μένει πάντα εκεί. Μετά από καιρό μαθαίνεις να μην πονάς πια. Η θύμηση είναι λιγότερο οδυνηρή, αλλά η αγάπη δεν σβήνει, δεν χάνεται, υπάρχει πάντα και ζει μέσα στην καρδιά μας. Μέσα στα όνειρά μας. Η μορφή της είναι πια θολή. Η φωνή της ζει μόνο μέσα στην ανάμνησή μου, αλλά το κομμάτι της ψυχής μου που σημάδεψε θα μένει για πάντα δικό της».
«Άλμπερτ, αν συνέβαινε αυτό τώρα, τι θα έκανες;»
«Αυτό που δεν έκανα τότε. Δεν θα επέλεγα να ζήσω μια ζωή μέσα στον πόνο της απουσίας της Κάντυ. Μπορεί να μην γύριζα ποτέ στην Αμερική. Μπορεί να είχα υψώσει το ανάστημά μου στη Μεγάλη Θεία και να μην υπέκυπτα στους εκβιασμούς της. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα είχα φύγει από κοντά της».
«Σκέφτηκες ποτέ να πας και να της βρεις;»
«Κάθε μέρα. Την αναζήτησα όταν ήμουν στο Λονδίνο. Τότε που ήσουν κι εσύ με τον Τέρρυ, αλλά δεν τη βρήκα πουθενά. Κανείς δεν ήξερε να μου πει που ήταν και η οικογένειά της δεν δέχτηκε να με δει. Έβαλα τον Τζωρτζ να με βοηθήσει. Κάποια πληροφορία την ήθελε να βρίσκεται στην Ιταλία. Πήγα να την βρω, αλλά δυστυχώς στην κλινική που δούλευε μου είπαν ότι αποφάσισε να πάει Αμερική. Τώρα όμως είναι πια αργά. Η ίδια θα έχει δική της οικογένεια και σε σένα μπορώ να εξομολογηθώ ότι δεν θα ήθελα να ξέρω πως περνάει τη ζωή της με μια οικογένεια που δεν είναι δική μου».
Η Κάντυ χαμογέλασε πικρά: ʽΝαι Άλμπερτ. Ξέρω καλά τι εννοείςʼ σκέφτηκε: «Άλμπερτ, σταματάει ποτέ να πονάει τόσο;» ρώτησε η Κάντυ.
«Όπως σου είπα Κάντυ, ναι, η απουσία σταματάει να πονάει. Αυτό που τελικά πονάει περισσότερο είναι οι αποφάσεις που δεν πήραμε όταν έπρεπε να πάρουμε.»

Τα λόγια του Άλμπερτ συντρόφευαν την Κάντυ για τις επόμενες μέρες….

Κεφάλαιο 12

Η μέρα της πρεμιέρας έφτασε. Το μεγάλο στοίχημα. Ίσως η μόνη ευκαιρία να πείσει ξανά ο Τέρρυ τον κόσμο για το υποκριτικό του ταλέντο. Τα πάντα ήταν έτοιμα. Ο Τέρρυ αν και λίγο αγχωμένος ήταν πολύ ενθουσιασμένος για την ευκαιρία που του έδινε ο Άλμπερτ. Αλλά κυρίως για την εμπιστοσύνη που του έδειχνε. Ο Άλμπερτ, θέλοντας να τον χαλαρώσει τον χτύπησε ελαφριά στην πλάτη και του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Οι δυο τους κατευθύνθηκαν στον εξώστη. Κάθισαν και έβλεπαν τα σκηνικά από ψηλά. Ώσπου ο Άλμπερτ έβγαλε ένα φλασκί με ουίσκι από την τσέπη του.
«Πιες λίγο» είπε στον Τέρρυ, ο οποίος ένιωθε τυχερός που ο εργοδότης του ήταν ταυτόχρονα και ο καλύτερός του φίλος. Πήρε το φλασκί και ήπιε μία γουλιά επιστρέφοντάς το στον Άλμπερτ.
«Μπορώ να πω ότι οι αλλαγές που έγιναν στο θέατρο και κυρίως στα σκηνικά μ’ αρέσουν πολύ» είπε ο Άλμπερτ απολαμβάνοντας το αποτέλεσμα της ανακαίνισης που είχε γίνει στο θέατρο.
«Πράγματι. Τα σκηνικά είναι πιο φυσικά. Δείχνουν αληθινά» συμπλήρωσε ο Τέρρυ, ο οποίος εμφανώς πιο χαλαρός κοίταζε από ψηλά τα άδεια καθίσματα.
«Ας ελπίσουμε μόνο ότι θα έρθει και ο κόσμος» είπε ο Τέρρυ ο οποίος ήταν προβληματισμένος από παλιότερες εμπειρίες.
«Να σου πω, αν ήσουν κοπέλα μπορεί να μη με πείραζε να έπαιζες μόνο για μένα», είπε ο Άλμπερτ θέλοντας να αποφορτίσει τον Τέρρυ και τα κατάφερε.
Τα γέλια των δύο ανδρών ακούστηκαν σε όλο το θέατρο.
«Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Εσύ απλά κάνε αυτό που είσαι γεννημένος να κάνεις και απόλαυσέ το» είπε ο Άλμπερτ και ήπιε και αυτός μία γουλιά ουίσκι.
Ο Τέρρυ του χαμογέλασε με τρόπο που τον ευχαριστούσε για όλα.
«Λοιπόν, δεν πάμε να τελειώνουμε με τις τελευταίες λεπτομέρειες;» ρώτησε ο Άλμπερτ τον Τέρρυ, ο οποίος συμφώνησε.

Ο Τέρρυ, στο καμαρίνι του έκανε πρόβα σε μια-δυο σκηνές μόνο. Κυρίως για τις κινήσεις. Τα λόγια τα ήξερε απ’ έξω. Ο ρόλος γνώριμος. Τον είχε παίξει τόσες φορές, άλλωστε.

Ο Άλμπερτ με τη σειρά του, ήταν στο γραφείο του. Ο Τζωρτζ τον είχε ενημερώσει ότι όλες οι προσκλήσεις είχαν δοθεί προσωπικά σε όλους τους κοσμικούς της Ν. Υόρκης. Στον Άλμπερτ δεν άρεσε που χρησιμοποίησε το όνομά του για να καλέσει όλα τα μέλη της «καλής κοινωνίας». Ήταν όμως ο μόνος τρόπος να τους πείσει να παραβρεθούν στη μεγάλη πρεμιέρα. Για τη συνέχεια ήταν σίγουρος. Ο Τέρρυ θα τους ξανακέρδιζε. Είχε όμως φροντίσει να μην μάθει ο Τέρρυ ότι ο κόσμος που θα έρθει, ουσιαστικά θα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα του ισχυρού Γουίλιαμ Άντριου.

Ο κόσμος είχε αρχίσει να φτάνει στο θέατρο. Οι κυρίες με περίεργα καπέλα και ακριβές, εντυπωσιακές τουαλέτες, έμοιαζαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τις εντυπώσεις και όχι για την ουσία.
Όλοι κάθισαν στη θέση τους και κυριευμένοι κυρίως από περιέργεια παρά από ανυπομονησία για το έργο περίμεναν να αρχίσει η παράσταση.

Τα φώτα χαμήλωσαν. Η αυλαία άνοιξε.’ Ή τώρα ή ποτέ’ σκέφτηκε ο Τέρρυ και καθώς προχωρούσε προς τη σκηνή μονολογούσε:
«Άλμπερτ, ελπίζω να σε ανταμείψω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις. Κάντυ, ελπίζω να σε κάνω περήφανη κι ας ξέρω πως δεν είσαι εδώ».

Ο Τέρρυ σάστισε όταν είδε το θέατρο κατάμεστο.

Η Έλενορ παρακολουθούσε την πρεμιέρα του Τέρρυ. Δακρυσμένη και συγκινημένη όπως όλες τις φορές που τον παρακολουθούσε, καμάρωνε για το πάθος και τη δύναμη της ερμηνείας του. Βαθειά μέσα της όμως μπορούσε να δει στην ψυχή του παιδιού της. Όταν έβγαινε ο Τέρρυ στη σκηνή κι αναρωτιόταν ʽΝα ζει κανείς ή να μη ζει;ʼ, ήξερε καλά ότι το ερώτημα αυτό είχε απασχολήσει τόσο πολύ το γιο της που ο Τέρρυ απλά έβγαζε την ψυχή του πάνω στο σανίδι. Ο πόνος στη φωνή του δεν οφειλόταν στην άριστη ηθοποιία του, αλλά στον πόνο που έκρυβε βαθειά μέσα του.

Πόσο πόναγε και η ίδια η ηθοποιός για την αγωνία του παιδιού της; Και τι δεν θα έδινε για να μπορέσει να απαλύνει τον πόνο της ψυχής του!

Η αυλαία έπεσε. Το χειροκρότημα των θεατών δυνατό. Τα χαμόγελα είχαν επανέλθει στα πρόσωπα όλων των συντελεστών. Αμέσως μόλις άνοιξε η αυλαία για την καθιερωμένη υπόκλιση το χειροκρότημα ολοένα και δυνάμωνε ώσπου ο Τέρρυ μετά από παρότρυνση των συναδέλφων του βρέθηκε δύο βήματα πιο μπροστά. Οι θεατές, γεμάτοι ειλικρινή ενθουσιασμό δεν σταματούσαν να χειροκροτούν φωνάζοντας το όνομά του, μαγεμένοι από την εκπληκτική ερμηνεία του Τέρρυ.

Ο Άλμπερτ με τον Τζωρτζ από ψηλά απολάμβαναν το θέαμα. Από τον ενθουσιασμό όλων η μεγάλη επιστροφή του Τέρρυ ήταν σίγουρη. Είχε κερδίσει το μεγάλο στοίχημα. ‘Κρίμα Κάντυ, που δεν είσαι εδώ να ζήσεις κι εσύ αυτή την τόσο σημαντική για την καριέρα του Τέρρυ στιγμή’ σκέφτηκε ο Άλμπερτ και συνέχισε να χειροκροτεί τον φίλο του. Όλα άρχιζαν ξανά γι’ αυτόν.

Μετά το τέλος της παράστασης η Έλενορ ευτυχισμένη με την επιτυχία του γιου της, προσπάθησε να φύγει διακριτικά όπως μπήκε. Κρυμμένη κάτω από μια μελαχρινή περούκα προσπαθούσε να αποφύγει τα αδιάκριτα βλέμματα. Καθώς όμως έβγαινε από το θέατρο το βλέμμα της έπεσε στη φιγούρα ενός άντρα που της φάνηκε γνώριμη. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του που καθόταν και την παρατηρούσε από μακριά αμίλητος. Η Έλενορ έμεινε έκπληκτη. ʽΟ Ρίτσαρντ;ʼ αναρωτήθηκε.

ʽΕίναι δυνατόν να είναι ο Ρίτσαρντ;ʼ

Η Έλενορ σταμάτησε και τον κοίταξε για λίγο. Ήταν αυτός. Τα μαλλιά του είχαν γίνει πια γκρίζα και στο πρόσωπό του υπήρχαν κάποιες ρυτίδες. Τα μάτια του όμως ήταν τα ίδια. Τα μεγάλα πράσινα μάτια που κάποτε την κοίταζαν με τόση αγάπη, την κοίταζαν και τώρα από μακριά. Η Έλενορ συνέχισε με γρήγορο βήμα και χάθηκε ανάμεσα στο πλήθος.

Η πόρτα του δωματίου της χτύπησε. Μπήκε μέσα η υπηρέτριά της:
«Κυρία, σας ζητούν».
«Ποιος είναι Πέτρα;»
«Ο Δούκας Ρίτσαρντ Γκράντσεστερ».
Η Έλενορ γύρισε απότομα το κεφάλι της προς την Πέτρα:
«Είσαι σίγουρη ότι σου είπε αυτό το όνομα;»
«Μάλιστα κυρία».
Η Έλενορ έμεινε σκεφτική για λίγο. Πήρε μια βαθειά ανάσα και της απάντησε:
«Εντάξει. Άφησέ τον να περιμένει και θα κατέβω σε λίγο».
«Μάλιστα κυρία».
«Πέτρα... να τον περιποιηθείτε ιδιαιτέρως. Έχουμε έναν Δούκα στο σαλόνι μας σήμερα».
«Μάλιστα κυρία».
Η Έλενορ κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, ίσιωσε τα μαλλιά της και έλεγξε το μακιγιάζ της. Άλλαξε αμέσως ρούχα και φόρεσε ένα άλλο φόρεμα. Κάποιο που την κολάκευε. Μπορεί με τον Ρίτσαρντ να είχαν χωρίσει εδώ και χρόνια, αλλά η ίδια έπρεπε να είναι σωστή κοκέτα σήμερα που ήρθε να τη δει. Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να τον εντυπωσιάσει. Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη. Έμεινε ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα και κατέβηκε στο σαλόνι.

Ο Ρίτσαρντ σηκώθηκε αμέσως μόλις αντιλήφθηκε την είσοδό της στο χώρο. Με μια υπόκλιση της απευθύνθηκε:
«Σε ευχαριστώ που δέχτηκες να με δεις», της είπε εμφανώς εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της. Τόσα χρόνια είχαν περάσει, αλλά η ίδια ήταν πάντα όμορφη και εντυπωσιακή. Απλά λίγο μεγαλύτερη.
«Βλέπω οι τρόποι σου παραμένουν ίδιοι. Όπως αρμόζουν σε έναν Δούκα», απάντησε η Έλενορ και κάθισε σε μια πολυθρόνα. Ο Ρίτσαρντ έκατσε στην προηγούμενη θέση του απέναντί της.
Η Έλενορ θέλοντας να έχει το προβάδισμα του απευθύνθηκε:
«Λοιπόν Ρίτσαρντ δεύτερη φορά που συναντιόμαστε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Σε τι οφείλω την τιμή;» ρώτησε η Έλενορ και στη φωνή της εκτός από ευγένεια ο Ρίτσαρντ διέκρινε έναν τόνο ειρωνείας.
«Θα ήθελα λίγο από τον χρόνο σου για να σου μιλήσω για τον Τέρρενς».
«Δεν σου άρεσε εχτές το βράδυ;»
«Δεν θα μπορούσα να πω κάτι τέτοιο. Ήταν εξαίσιος!»
«Έχεις ξαναπαρακολουθήσει παράστασή του;»
«Όχι ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα. Δεν περίμενα ποτέ να είναι τόσο καλός. Το πήρε αυτό από τη μητέρα του», είπε ευγενικά ο Ρίτσαρντ.
«Παρόλο που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία μεγαλώνοντας να πάρει μαθήματα από αυτήν», σχολίασε καυστικά η Έλενορ.
«Σωστά. Όμως φαίνεται ότι η υποκριτική είναι έμφυτη».
«Τελικά όσο κι αν προσπαθήσεις, κάποια χαρίσματα μεταφέρονται στα παιδιά από τους γονείς και ότι κι αν γίνει δεν μπορείς να τα διώξεις μακριά», συνέχισε η Έλενορ με το ίδιο ύφος.
«Ο Τέρρενς πήρε τα καλύτερα και από τους δυο γονείς του Έλενορ. Το ταλέντο στην υποκριτική, το πείσμα, τη δύναμη και τη γοητεία της μητέρας του…», ο Ρίτσαρντ όμως δεν ολοκλήρωσε την πρότασή του γιατί τον διέκοψε η Έλενορ.
«…και αυτή την ανόητη επιμονή με την τιμή και την αυτοθυσία από τον πατέρα του». Η Έλενορ σηκώθηκε εκνευρισμένη από την πολυθρόνα της.
«Πες μου Ρίτσαρντ, τι θέλεις να συζητήσουμε;»
Ο Ρίτσαρντ δεν κατάλαβε τι εννοούσε η Έλενορ, αλλά προτίμησε να μην ρωτήσει περισσότερα. Όχι ακόμα.
«Έλενορ θα ήθελα τη βοήθειά σου. Ξέρεις ότι οι σχέσεις μου με τον Τέρρενς δεν είναι ιδανικές, αλλά θα ήθελα να κάνω τα πάντα για να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. Να σταθώ πατέρας δίπλα του για ότι χρειαστεί. Ξέρω πως ίσως είναι αργά αλλά θα ήθελα να προσπαθήσω και δεν ξέρω πώς να το κάνω. Δεν ξέρω πώς να τον προσεγγίσω, να του εξηγήσω ότι…»
Η Έλενορ δεν πίστευε σε αυτά που άκουγε. Κάθε λέξη του Ρίτσαρντ την εξόργιζε περισσότερο μέχρι που τελικά ξέσπασε:
«Και θέλεις να σε βοηθήσω εγώ; Να ξανακερδίσεις τον Τέρρυ; Μα πως μπορώ να τον ξέρω εγώ όταν εσύ τον πήρες μακριά μου; Όταν τον πήρες μέσα από τα χέρια μου και δεν με άφησες να τον πλησιάσω; Όταν έζησα όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να τον έχω στην αγκαλιά μου;»
Η φωνή της άρχισε να σπάει:
«Εσύ ήσουν δίπλα του Ρίτσαρντ όχι εγώ. Τον πήρες από μένα για να τον μεγαλώσεις, αλλά εσύ τον εγκατέλειψες. Τον άφησες μόνο του και δεν στάθηκες ποτέ δίπλα του. Τον πρόδωσες κι αυτόν όπως κι εμένα και τώρα τι ζητάς;» η Έλενορ ξέσπασε σε λυγμούς. Σχεδόν κατέρρευσε στην καρέκλα της.
Ο Ρίτσαρντ γονάτισε μπροστά της και της έπιασε τα χέρια. Έδιωξε μια τούφα από τα μαλλιά της και της μίλησε τρυφερά συνεχίζοντας να της χαϊδεύει τα μαλλιά απαλά, όπως τότε που ήταν δική του:
«Ξέσπασε καλή μου, κλάψε. Δεν θα σου ρίξω άδικο σε τίποτα από όσα λες. Έχεις δίκιο ότι σας πρόδωσα και τους δύο. Αλλά τώρα πια που το αναγνωρίζω θα κάνω ότι μπορώ για να διορθώσω όλα τα λάθη που έγιναν».
Η Έλενορ ένιωσε το τρυφερό χάδι του Ρίτσαρντ στα μαλλιά της και την απαλή φωνή του να την παρηγορεί.
«Πως μπορείς Ρίτσαρντ; Πως το κάνεις αυτό; Να έρχεσαι εδώ μετά από τόσα χρόνια και να συμπεριφέρεσαι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, κι όμως, μας έχεις κάνει τόσο κακό!»
Ο Ρίτσαρντ χαμογέλασε πικρά:
«Είναι απλή αυτή η απάντηση Έλενορ. Μου είναι εύκολο γιατί αντίθετα με σένα που με μισείς, τα δικά μου αισθήματα δεν άλλαξαν ποτέ. Εγώ σε έκανα να με μισήσεις, αλλά εσύ καλή μου, δεν έκανες ποτέ κάτι για να σταματήσω να…» ο Ρίτσαρντ σταμάτησε. Δεν έπρεπε να πει αυτό που σκεφτόταν. Δεν έπρεπε να πει ότι την αγαπάει ακόμα. Ξερόβηξε και συνέχισε:
«… Δεν έκανες κάτι για να σε μισήσω Έλενορ».
Η Έλενορ σηκώθηκε απότομα από τη θέση της και ο Ρίτσαρντ τη μιμήθηκε. Του γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς την πόρτα, αλλά πριν βγει σταμάτησε. Χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει είπε χαμηλόφωνα:
«Να είσαι μαζί του ειλικρινής. Το μόνο που ζήτησε ο Τέρρυ και δεν έλαβε ποτέ είναι αγάπη και αλήθεια. Ξέρεις να τα προσφέρεις αυτά;»

Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και πέφτοντας στο κρεβάτι ξέσπασε και πάλι σε λυγμούς. Η απρόσμενη επίσκεψη του Ρίτσαρντ ήρθε και αναστάτωσε τη ζωή της. Τον είχε μισήσει όσο κανέναν αυτόν τον άνθρωπο. Τον είχε αγαπήσει με όλη της την ψυχή και είχε δώσει τα πάντα γιʼ αυτόν, αλλά αυτός την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Τον είχε μισήσει και είχε χύσει δάκρυα πικρά γιʼ αυτόν και το παιδί της. Με τα χρόνια όμως όλα τα συναισθήματα υποχώρησαν, καθώς ο χρόνος, ο καλύτερος γιατρός, γιατρεύει όλες τις πληγές. Και τώρα απλά δεν υπήρχε τίποτα μέσα της για αυτόν. Όμως σήμερα που τον είδε μπροστά της μετά από τόσα χρόνια, αυτά που είπε και κυρίως αυτά που δεν είπε, την είχαν αναστατώσει πολύ. Είχαν ξυπνήσει μέσα της δάκρυα χαράς και πίκρας, συναισθήματα αγάπης και μίσους. Πως ήταν δυνατόν; Μετά από τόσα χρόνια έκλαιγε και πάλι πικρά για αυτόν τον άντρα.

«Κάντυ, πάλι στο δέντρο είσαι;» ρώτησε ο Έντουαρντ γοητευμένος από την Κάντυ που ήταν μία όμορφη κοπέλα και ένα ζωηρό αγοροκόριτσο ταυτόχρονα.
«Γεια σου Έντουαρντ» απάντησε η Κάντυ, η οποία αμέσως κατέβηκε.
«Σε ζηλεύω. Θα πρέπει να είναι πολύ ωραία από ψηλά» της απάντησε.
«Πάρα πολύ. Εσύ γιατί δεν ανεβαίνεις;» ρώτησε η Κάντυ.
«Θα το’ θελα πολύ, αλλά όσο κι αν ντρέπομαι που το λέω, δεν έχω σκαρφαλώσει ποτέ σε δέντρο» της απάντησε λίγο αμήχανα.
«Αν θέλεις, μπορώ να σε βοηθήσω εγώ. Είναι πολύ ωραία, ειδικά τώρα το απόγευμα που δύει ο ήλιος» του πρότεινε η Κάντυ γνωρίζοντας πολύ καλά τι χάνει ο γιατρός που δεν έχει ανέβει ποτέ του σε δέντρο.
Αυτός έγνεψε καταφατικά και αμέσως άρχισε η επιχείρηση σκαρφάλωμα

«Είναι μαγευτικά» είπε εντυπωσιασμένος ο γιατρός Έντουαρντ από το τοπίο που αντίκρισε.
«Δεν φανταζόμουν ποτέ πως η θέα πάνω από το δέντρο θα ήταν καλύτερη ακόμα και από το παράθυρο του πιο ψηλού κτηρίου» συμπλήρωσε.
«Είναι καλύτερα γιατί πολύ απλά πάνω στο δέντρο γίνεσαι κι εσύ ένα κομμάτι αυτού του τοπίου. Έχεις τα κλαδιά να σε αγκαλιάζουν. Τα φύλλα να σου τραγουδούνε είτε απαλά, είτε δυνατά, ανάλογα με τη δύναμη του αέρα. Ενώ όσο ψηλό και ακριβό κι αν είναι ένα κτήριο, είναι τόσο άψυχο σε σχέση με το δέντρο» είπε η Κάντυ και ο γιατρός Έντουαρντ έβλεπε το πρόσωπό της να λάμπει καθώς περιέγραφε πως νιώθει κάθε φορά που ανεβαίνει σε ένα δέντρο.
«Είσαι πολύ σπάνιος άνθρωπος Κάντυ» της είπε και η Κάντυ κοκκίνισε απ’ το κομπλιμέντο του Έντουαρντ.
«Σ’ ευχαριστώ» απάντησε λίγο αμήχανα.
‘Το πρόσωπό σου γίνεται ακόμα πιο ωραίο όταν κοιτάς τον ήλιο. Όταν γίνεσαι ένα με τη φύση’ σκέφτηκε αλλά κρατήθηκε και δεν εξέφρασε τη σκέψη του. Αρκέστηκε να απολαύσει μαζί της τον ήλιο που κρυβόταν πίσω απ’ το βουνό ολοένα και περισσότερο.

Η πόρτα χτύπησε και φάνηκε ο Αλεχάνδρο. Είχε έρθει να παραλάβει την αδερφή του. Όπως κάθε μέρα χαμογέλασε ευγενικά, καλημέρισε τη Σουζάνα και ρώτησε αν είναι έτοιμη η Κλαρίτα. Η Σουζάνα κοίταξε την Κλαρίτα να πλησιάζει όταν άκουσε έκπληκτη τη φωνή του Αλεχάνδρο να ρωτάει δειλά:
«Θα μπορούσα να περάσω μέσα;»
Η Σουζάνα τον κοίταξε έκπληκτη. Στην πολύμηνη γνωριμία τους αυτή ήταν η πρώτη φορά που έλεγε κάτι παραπάνω από έναν χαιρετισμό.
«Ναι. Ασφαλώς» απάντησε η Σουζάνα και τον παρότρυνε να περάσει στο σαλόνι.
Η κυρία Μάρλοου έμεινε έκπληκτη με την είσοδο του Αλεχάνδρο στο σπίτι της.
Ο Αλεχάνδρο πολύ ευγενικά και τολμηρά απευθύνθηκε στη Σουζάνα:
«Δεσποινίς Μάρλοου, η οικογένειά μου σας είναι υπόχρεη για τα μαθήματα και την προσοχή που δείχνετε στην αδερφή μου Κλάρα. Θα ήθελα λοιπόν, σαν μικρή ένδειξη της ευγνωμοσύνης μας, να σας προτείνω αν θα θέλατε να συνοδεύσετε εμένα και την αδερφή μου το Σάββατο σε μια εκδρομή λίγο έξω από την πόλη».
Η κυρία Μάρλοου πετάχτηκε έντρομη από τη θέση της:
«Έχετε πολύ θράσος νεαρέ μου να έρχεστε και να ζητάτε κάτι τέτοιο», φώναξε εκνευρισμένη.
Η Σουζάνα την κοίταξε θυμωμένη. Την ίδια θα την ευχαριστούσε πολύ μια τέτοια εκδρομή. Ο Τέρρυ και η μητέρα της δεν της είχαν προτείνει ποτέ μια βόλτα έξω από την πόλη και της φαινόταν εξαιρετική η ιδέα. Επιπλέον η απότομη και άσχημη συμπεριφορά της μητέρας της στον νεαρό άντρα της εξώθησε ακόμα περισσότερο να δεχτεί την πρόταση. Γύρισε προς το μέρος του Αλεχάνδρο που στεκόταν μαζεμένος μετά το ξέσπασμα την κυρίας Μάρλοου και του ρώτησε ευγενικά με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της.
«Δεν θα σας ήταν βάρος η παρουσία μου;»
Ο Αλεχάνδρο αναθάρρεψε με την ερώτησή της. Την κοίταξε στα μάτια και βιαστικά της απάντησε:
«Κάθε άλλο».
«Σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν μεγάλη μου χαρά να σας συνοδεύσω στην εκδρομή σας. Σας ευχαριστώ που με συμπεριλάβατε στα σχέδιά σας».
Ο Αλεχάνδρο ένιωθε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Το γεγονός ότι θα πέρναγε τόσες ώρες παρέα με τη Σουζάνα, ήταν ένα ανέλπιστο γεγονός που ακόμα και ο ίδιος δεν πίστευε ότι θα συμβεί.
«Σας ευχαριστώ δεσποινίς Μάρλοου».
Έσκυψε το κεφάλι του ευχαριστημένος, πήρε την Κλαρίτα από το χέρι και έφυγαν από το διαμέρισμα.
Η κυρία Μάρλοου ήταν εξοργισμένη:
«Είναι απαράδεκτο. Εσύ; Με τους μετανάστες; Που ξανακούστηκε αυτό;»
«Μην κάνεις έτσι μητέρα. Δεν θα είσαι εκεί για να τους ανεχτείς. Άλλωστε, δεν θυμάμαι και πολλούς άλλους ανθρώπους να είναι πρόθυμοι να με πάνε εκδρομή και να ανεχτούν την αναπηρία μου. Θα έπρεπε να είσαι πιο ανεκτική με αυτούς τους ανθρώπους μητέρα. Είναι όλοι τους τόσο καλοί μαζί μου!»

Κεφάλαιο 13

«Κάντυ, είσαι μέσα;» ρώτησε ο Άλμπερτ ο οποίος στεκόταν έξω από την πόρτα της Κάντυ.
«Πέρασε Άλμπερτ» είπε η Κάντυ η οποία έσπευσε να τον μαλώσει «Πόσες φορές σου έχω πει ότι μπορείς να χρησιμοποιείς τα κλειδιά του διαμερίσματος;»
«Μα δεν ήθελα να σε ενοχλήσω» της απάντησε ο Άλμπερτ.
«Όταν έμενες εδώ, δεν άνοιγες κανονικά την πόρτα; Ε, το ίδιο μπορείς να κάνεις και τώρα. Εκτός και αν τι θεωρείς πολύ φτωχικό το σπίτι μου, για να το νιώθεις και δικό σου» του είπε κοροϊδευτικά η Κάντυ και οι δυο τους γέλασαν.
«Είσαι έτοιμη για να πάμε βόλτα ή το ξέχασες;» είπε ο Άλμπερτ.
«Έτοιμη είμαι Άλμπερτ. Μισό λεπτό να πάρω την τσάντα μου».

Ο Άλμπερτ άκουγε την Κάντυ να μιλάει με κολακευτικά λόγια για τον γιατρό Έντουαρντ. Για την ψυχραιμία του στα σοβαρά περιστατικά, για τις πολλές γνώσεις του παρά το νεαρό της ηλικίας του, για το πόσο φιλικός είναι με τους ασθενείς του και ειδικά με τα παιδιά. Υπήρχαν στιγμές που έβλεπε στο πρόσωπο του Έντουαρντ τον εαυτό της. Τόσο άμεσος, τόσο φιλικός. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος άντρας είχε τραβήξει την προσοχή της Κάντυ τόσο πολύ. Ακόμα και αν το ενδιαφέρον της δεν ήταν ερωτικό, μιλούσε με πολύ ενθουσιασμό για τον Έντουαρντ. Από τη μία ο Άλμπερτ χαιρόταν πολύ γι’ αυτό. Από την άλλη ήξερε πολύ καλά ότι δεν έπρεπε να παραιτηθεί από την αγάπη του Τέρρυ. Ήταν τόσο δυνατή που δεν έπρεπε να λήξει τόσο άδοξα.

Ο Τέρρυ καθόταν στο γραφείο του και διάβαζε όπως συνήθιζε να κάνει. Δίπλα του μια στοίβα από τσιγάρα μαρτυρούσε ότι και αυτό το βράδυ δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί. Την προσοχή του απέσπασε ο χτύπος στην πόρτα του διαμερίσματός του. Ποτέ δεν περίμενε επισκέψεις και για μια στιγμή σκέφτηκε να αγνοήσει το χτύπημα. Σε λίγο όμως η πόρτα ξαναχτύπησε. Ο Τέρρυ άφησε το βιβλίο του και νωχελικά σηκώθηκε και κινήθηκε προς την πόρτα.
Μόλις την άνοιξε ακούστηκε ένα πνιχτό γελάκι:
«Χα! Εσένα κι αν δεν περίμενα να δω μπροστά μου!»
«Μπορώ να περάσω;»
«Αν νομίζεις ότι χωράει η μεγαλειότητά σου στο φτωχό διαμέρισμά μου, πέρνα», είπε ειρωνικά ο Τέρρυ.
Ο Ρίτσαρντ μπήκε αργά και περιεργάστηκε το μικρό διαμέρισμα. Ολόκληρο δεν έφτανε να συμπληρώσει ούτε καν τους χώρους του γραφείου του. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και στάθηκε.
Ο Τέρρυ συνέχισε με το ίδιο ύφος προς τον πατέρα του:
«Το προσωπικό απουσιάζει σήμερα. Μήπως θα ήθελες να σου ετοιμάσω ένα τσάι;»
«Όχι παιδί μου, σε ευχαριστώ», απάντησε ο Ρίτσαρντ.
ʽΠαιδί μου;ʼ σκέφτηκε ο Τέρρυ. ʽΆλλο και τούτο πάλι!ʼ.
«Δεν περίμενα να σε δω στην Αμερική».
«Ήρθα πριν λίγες μέρες».
«Και πότε φεύγεις; Ελπίζω σύντομα. Όπως ξέρεις δεν χωράνε εύκολα δύο Γκράντσεστερ σε μία χώρα».
«Θα σε απογοητεύσω, αλλά δεν έχω σκοπό να φύγω σύντομα».

Ο Τέρρυ κοίταξε τον πατέρα του απορημένος. Από τότε που έφυγε ο Ρίτσαρντ όταν ο Τέρρυ ήταν μικρός, δεν είχε ξαναγυρίσει στην Αμερική. Τι να τον έφερνε τώρα εδώ; Όσο περίεργος κι αν ήταν όμως ο Τέρρυ δεν είχε σκοπό να ρωτήσει περισσότερα. Αν ήθελε ο Δούκας θα του έλεγε.
«Μάλιστα. Αρκετά με τα τυπικά Δούκα Γκράντσεστερ. Αν δεν υπάρχει λόγος που ήρθες μέχρι εδώ, να μην σε κρατάω άλλο…»
«Υπάρχει. Ήθελα να σε συγχαρώ για την παράστασή σου. Δεν φανταζόμουν ποτέ πόσο εντυπωσιακά καλός μπορεί να ήσουν».
Ο Τέρρυ γύρισε απότομα το κεφάλι και τον κοίταξε. Ο Δούκας είδε παράστασή του; Αυτό κι αν δεν ήταν πρωτάκουστο:
«Εσύ σε παράσταση; Χα! Θα γελάσουμε πολύ σήμερα μου φαίνεται!», είπε επιθετικά ο Τέρρυ.
Ο Ρίτσαρντ ήταν προετοιμασμένος για τις αντιδράσεις του Τέρρενς. Ήξερε καλά τον ευέξαπτο και εριστικό χαρακτήρα του γιου του και δεν περίμενε τίποτα λιγότερο από μια επιθετική στάση απέναντί του. Ήταν όμως αποφασισμένος να προσπαθήσει για να πετύχει αυτό που ήθελε. Να κερδίσει την προσοχή του γιου του.
«Περίμενα νέα σου όταν σου έστειλε το τηλεγράφημα η Μαρία…»
«Ποιο τηλεγράφημα; Δεν έλαβα κανένα τηλεγράφημα από τη χοντρέλα σου».

Ο Ρίτσαρντ ξαφνιάστηκε. Η Μαρία τον είχε διαβεβαιώσει ότι ειδοποίησε τον γιο του για την ασθένειά του όπως της είχε με δυσκολία ζητήσει ο ίδιος, έτσι ώστε να είναι έτοιμος για να διαδεχτεί τον τίτλο του. Είχε ενοχληθεί από την αδιαφορία του Τέρρυ, αλλά θεώρησε ότι ήταν απλά ένα ακόμα ξέσπασμα του εκκεντρικού χαρακτήρα του. Φαίνεται όμως τελικά ότι ο Τέρρυ δεν είχε ειδοποιηθεί ποτέ και ότι η Μαρία του είχε πει ψέματα.
Ο Τέρρυ πρόσεξε την ξαφνιασμένη αντίδραση του Δούκα και άρπαξε την ευκαιρία:
«Σε δουλεύει μάλλον για τα καλά η γυναικούλα σου».
Ο Ρίτσαρντ όμως δεν έχασε επίσης την ευκαιρία και βιαστικά συμπλήρωσε:
«Δεν είναι πια ʽγυναικούλα μουʼ. Πήρα διαζύγιο.» κερδίζοντας έτσι και πάλι την προσοχή του Τέρρυ, που τον κοίταξε απορημένος.
«Και τώρα που έχω την προσοχή σου, πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε να συζητήσουμε σε πιο ήρεμο τόνο; Ευχαρίστως θα έπινα λίγο τσάι αν ακόμα ισχύει η προσφορά σου», είπε επιβλητικά ο Ρίτσαρντ.


Ο Ρίτσαρντ αφηγήθηκε στον Τέρρενς την περιπέτεια της υγείας του. Ο Τέρρυ δαγκώθηκε όταν έμαθε για το έμφραγμα του Ρίτσαρντ. Όποια κι αν ήταν τα αισθήματα για τον πατέρα του, δεν ήθελε σε καμία περίπτωση την υγεία του κλονισμένη. Παρʼ όλα αυτά δεν άφησε τον πατέρα του να καταλάβει τα πραγματικά του συναισθήματα. Συνέχισε να τον κοιτάζει όσο πιο ψυχρά και ανέκφραστα μπορούσε. Όταν όμως άκουσε για το διαζύγιό του δεν μπορούσε να μην σχολιάσει:
«Τι ήταν κι αυτό πάλι; Ποιος θα το περίμενε από τον Δούκα των Γκράντσεστερ να αμαυρώσει έτσι την τιμή και τη δόξα του ονόματος!»
«Τέρρενς, γιέ μου, έρχεται μια στιγμή στη ζωή μας που συνειδητοποιούμε ότι όλα τα σταυροδρόμια που βρέθηκαν στο δρόμο μας, μας οδήγησαν σε μια κατεύθυνση που οι ίδιοι επιλέξαμε. Η πείρα όμως που έρχεται με το ταξίδι της ζωής, μας δείχνει κάποιες φορές ότι σε κάποια σταυροδρόμια μας, πήραμε τη λάθος κατεύθυνση. Είναι πια στο χέρι του καθενός αν θα φροντίσει να γυρίσει πίσω στο λάθος σταυροδρόμι, όσο επίπονο κι αν είναι, όσες θυσίες και υποχωρήσεις κι αν πρέπει να κάνει, για να τραβήξει στη σωστή κατεύθυνση».

Ο Τέρρενς ένιωθε ότι τα λόγια του πατέρα του άγγιζαν μια ευαίσθητη περιοχή της καρδιάς του. Ο ίδιος είχε ήδη βρεθεί σε τέτοια σταυροδρόμια και ήξερε πολύ καλά το δίλημμα και την αμφιβολία για το αν τελικά βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι. Μη θέλοντας να δείξει στον πατέρα του ότι τον πλησίαζε επικίνδυνα αμύνθηκε με τον τρόπο που γνώριζε καλύτερα. Την επίθεση:
«Κι έτσι αποφάσισες ότι η χοντρέλα ήταν η λάθος επιλογή;»
«Χμ! Πες το κι έτσι. Αποφάσισα ότι το λάθος σταυροδρόμι μου ήταν πριν το γάμο μου με τη Μαρία και έπρεπε να πισωγυρίσω αρκετά. Δεν είμαι εδώ όμως για εκείνη. Το φαντάζεσαι αυτό. Είμαι εδώ για το σταυροδρόμι που ακολούθησα όταν επέλεξα για λάθος λόγους να εγκαταλείψω εσένα».
Ο Ρίτσαρντ έκανε παύση, ζυγίζοντας τις αντιδράσεις του γιου του. Ο Τέρρενς είχε αρχίσει να μαλακώνει από τα λόγια του πατέρα του, οι άμυνές του όμως κράταγαν ακόμα καλά. Έτσι διάλεξε να συνεχίσει αποφασιστικά:
«Δεν διαφέρουμε πολύ εμείς οι δύο Τέρρενς. Σωστά θα μαντεύεις πόσο δύσκολο μου είναι να είμαι σήμερα εδώ. Έχω μακρύ δρόμο ακόμα γιε μου και ελπίζω ότι οι δρόμοι οι δικοί μας κάποτε θα συναντηθούν».
Ο Ρίτσαρντ ένιωσε ότι δεν έπρεπε να πιέσει άλλο τον Τέρρενς. Θα έπρεπε να του δώσει χρόνο να συνηθίσει τη νέα τάξη πραγμάτων στη ζωή του Δούκα και το κυριότερο να σκεφτεί και να αποφασίσει πως θέλει ο Τέρρενς να διαχειριστεί τη σχέση τους. Σηκώθηκε από τη θέση του και προχώρησε προς την πόρτα:
«Θα μείνω αρκετό καιρό στη Νέα Υόρκη. Αν και δεν μου αρέσει το κλίμα εδώ, ίσως θα πρέπει να αρχίσω να το συνηθίζω. Θα ξαναβρεθούμε γιέ μου», είπε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε από το διαμέρισμα του Τέρρενς. Απότομα και ξαφνικά. Ακριβώς όπως εμφανίστηκε.

Ο Τέρρυ κινήθηκε προς το παράθυρο. Είδε τον πατέρα του να απομακρύνεται. Ένιωσε μια περίεργη σύνδεση μαζί του σήμερα. Άραγε ο ίδιος τραβούσε το σωστό δρόμο στη ζωή του; Στη σκέψη του ήρθε η μορφή της Σουζάνα. Ο Τέρρυ προσπάθησε να απομακρύνει τη μορφή της από το νου του. Άραγε θα συνέβαινε κάποτε το ίδιο στη ζωή του Τέρρυ; Ποιο είναι τελικά το σημείο που βλέπεις ότι έχεις πάρει το λάθος δρόμο; Έρχεται η στιγμή που το συνειδητοποιούν όλοι αυτό ή κάποιοι δεν το συνειδητοποιούν ποτέ; Πόσο μακρύς να είναι ο Γολγοθάς του Ρίτσαρντ για να αναγκαστεί να ρίξει τόσο πολύ την υπερηφάνεια του και να παρακολουθήσει τον Τέρρυ να παίζει; Αλλάζει τελικά ο άνθρωπος; Δικαιούται δεύτερες ευκαιρίες ή όχι; Και ποιος ήταν αυτός για να τον κρίνει, όταν και ο ίδιος είχε κάνει ήδη στη σύντομη ζωή του τα ίδια λάθη για τα οποία τόσα χρόνια κατέκρινε τον πατέρα του; Ποιος ήταν αυτός για να μην του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία όταν ο ίδιος θα πούλαγε την ψυχή του στο διάβολο για να έχει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή του!

Ο Τέρρυ μπήκε στο αυτοκίνητό του και οδήγησε σκεφτικός μέχρι το σπίτι της Έλενορ Μπέϊκερ.
«Αγόρι μου, τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή!», είπε η Έλενορ μόλις κατέβηκε στο σαλόνι.
«Ήθελα να σου μιλήσω».
«Μα και βέβαια μωρό μου. Πες μου», είπε τρυφερά η Έλενορ.
«Ξέρεις ήρθε ο Δούκας να με βρει», είπε διστακτικά ο Τέρρυ.
«Το ξέρω Τέρρυ. Ήρθε να δει κι εμένα», του είπε η Έλενορ, ξαφνιάζοντας το γιό της.
«Εσένα;», ρώτησε έκπληκτος ο Τέρρυ.
«Την ίδια έκπληξη είχα κι εγώ όταν τον είδα», συμπλήρωσε η Έλενορ.
«Τελικά ο θάνατος αλλάζει τον άνθρωπο;» αναρωτήθηκε δυνατά ο Τέρρυ μη πιστεύοντας ότι ο Δούκας πλησίασε τη μητέρα του.
«Ο θάνατος; Μα τι είναι αυτά που λες Τέρρυ;», ρώτησε τρομαγμένη η Έλενορ.
«Μα δεν σου είπε για την υγεία του;»
«Όχι!», είπε αναστατωμένη ο Έλενορ. Τι μπορεί να συνέβαινε στον Ρίτσαρντ; Δεν της είχε πει τίποτα, αλλά ο Τέρρυ ανέφερε τη λέξη θάνατος. Συνέβαινε κάτι; Η καρδιά της χτύπησε πιο δυνατά.
«Και τότε, τι ήρθε να κάνει; Να σου πει για το διαζύγιο με τη χοντρέλα του;»
«Το ποιο;» είπε ακόμα πιο έκπληκτη η Έλενορ.
«Ούτε αυτό σου είπε;»
«Όχι!», απάντησε η Έλενορ σαστισμένη.
«Ε, και τότε τι άλλο ήθελε να σου πει», ρώτησε ο Τέρρυ και την κοιτούσε σαν χαμένος.
«Ανησυχούσε για σένα αγόρι μου. Εσύ είσαι το μόνο μας κοινό σημείο», απάντησε η Έλενορ.
«Σωστά… Όμως… Πως σου φάνηκε; Ήταν αλλαγμένος;»
«Αλλαγμένος; Από πότε; Έχω να τον δω σχεδόν 15 χρόνια. Ναι, σίγουρα ήταν αλλαγμένος από τότε!», απάντησε η ηθοποιός.
«Σωστά! Δεν μπορείς να ξέρεις. Εμένα όμως μου φάνηκε αλλαγμένος», είπε ο Τέρρυ και το ύφος του πρόδιδε μια συμπάθεια που η Έλενορ δεν περίμενε να δει.
«Τέρρυ αγόρι μου, δώσε μια ευκαιρία στον πατέρα σου. Φαίνεται να προσπαθεί πολύ για να σε κερδίσει», συμβούλεψε η Έλενορ το γιό της.
«Δεν ξέρω αν μπορώ να τον εμπιστευτώ», εξομολογήθηκε ο Τέρρυ στη μητέρα του.
«Ακολούθησε το ένστικτό σου μωρό μου», είπε απαλά η Έλενορ.
Ο Τέρρυ γύρισε και κοίταξε τη μητέρα του. Παρόλα όσα είχαν συμβεί μεταξύ αυτής και του Δούκα, η ίδια δεν γύρισε να μιλήσει άσχημα γιʼ αυτόν. Σχεδόν τον υπερασπίστηκε μάλιστα!
«Έχεις δίκιο μητέρα. Θα ακολουθήσω το ένστικτό μου», ο Τέρρυ έσκυψε και φίλησε τη μητέρα του. «Φεύγω τώρα να συναντήσω τον Ρόμπερτ», είπε και απομακρύνθηκε προς την έξοδο.

«Τέρρυ», τον σταμάτησε η φωνή της μητέρας του.
«Ναι;», ρώτησε ο Τέρρυ.
«Τι συμβαίνει με την υγεία του;», ρώτησε διακριτικά η Έλενορ.
Ο Τέρρυ γύρισε και την κοίταξε. Κάτι στη φωνή της πρόδιδε ανησυχία. Θα μπορούσε πράγματι αυτή η γυναίκα να ανησυχεί για τον πατέρα του; Θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα τους ξαναέβλεπε μαζί ακόμα κι αυτό σημαίνει να βρίσκονται απλά στον ίδιο χώρο; Ο Δούκας γιατί να την είχε συναντήσει άραγε;
«Τίποτα το οποίο θα έπρεπε να σε ανησυχεί», της είπε και της εξήγησε τι του είχε συμβεί.
Η Έλενορ τον παρακολουθούσε προσεχτικά. Μια τόσο άριστη ηθοποιός μπορούσε να κρύψει τις πραγματικές της σκέψεις, μπόρεσε όμως να ξεγελάσει και τον ίδιο της τον γιο;
«Γιατί όμως με ρώτησες;», τη ρώτησε ο Τέρρυ στο τέλος.
«Απλή περιέργεια», απάντησε αδιάφορα η Έλενορ.
Στο πρόσωπο του Τέρρυ χαράχτηκε ένα λοξό χαμόγελο. Έσκυψε κοντά της και της είπε χαμηλόφωνα:
«Μαμά, έχεις αρχίσει να χάνεις το υποκριτικό σου ταλέντο. Να το προσέξεις αυτό», τη φίλησε στο μάγουλο και βγήκε από το σαλόνι, αφήνοντας την Έλενορ μουδιασμένη και ακίνητη στη θέση της.

Η Άννυ χτύπησε χαρούμενη δυνατά την πόρτα του διαμερίσματος της Κάντυ:
«Κάντυ, Κάντυ, είσαι μέσα» ρώτησε η Άννυ και αμέσως άνοιξε η πόρτα
«Τι τρέχει Άννυ;» ρώτησε η Κάντυ απορημένη από την ξαφνική επίσκεψη της φίλης της.
«Διάβασε και θα καταλάβεις» είπε η Άννυ και γέλασε ελαφρώς πονηρά.

Σπόιλερ:

Οι χαρούμενες φωνές των κοριτσιών ακούστηκαν σε όλο το κτήριο.

«Κάντυ μου είμαι τόσο ευτυχισμένη για την Πάτυ μας», είπε η Άννυ όλο ενθουσιασμό.
«Κι εγώ Άννυ μου. Θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί της να μοιραστώ αυτή τη χαρά της».
«Εύχομαι σύντομα να ζήσεις κι εσύ αυτή τη χαρά Κάντυ», σοβάρεψε το θέμα η Άννυ.
Η Κάντυ χαμογέλασε, αλλά η Άννυ δεν την άφησε να μιλήσει:
«Άκουσέ με Κάντυ. Ανησυχώ πολύ για σένα. Στεναχωριέμαι να σε βλέπω να πονάς ακόμα για τον Τέρρυ. Ακόμα και η Πάτυ μας ξεπέρασε το θάνατο του Στήαρ. Εσύ Κάντυ ήσουν πάντα η πιο δυνατή από όλες μας. Πρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου», συμβούλεψε τρυφερά αλλά αποφασιστικά η Άννυ τη φίλη της.
«Άννυ μου, μην ανησυχείς για μένα. Είμαι δυνατή εγώ. Θα το ξεπεράσω. Αλλά…»
«Αλλά τι Κάντυ;»
«Αλλά ήταν πολύ σκληρός ο αποχωρισμός μας Άννυ. Μου είναι τόσο δύσκολο, αλλά είμαι αισιόδοξη. Κάποια μέρα ίσως να βρεθεί κάποιος και για μένα που να τον αγαπήσω όσο τον Τέρρυ».
«Είμαι σίγουρη Κάντυ. Και ελπίζω σύντομα να…», είπε η Άννυ και ακούμπησε απαλά την κοιλιά της.
Τα μάτια της Κάντυ άνοιξαν διάπλατα από τον ενθουσιασμό:
«Άννυ!!! Αλήθεια;»
«Δεν ξέρω ακόμα Κάντυ, αλλά νομίζω ότι σύντομα θα ξέρουμε», είπε ντροπαλά η Άννυ.
Η Κάντυ την αγκάλιασε. Η καρδιά της πλημμύρισε από ευτυχία για τη φίλη της. Ήλπιζε να είναι αλήθεια και σύντομα να έμπαινε και ένα μωράκι στη συντροφιά τους.

Το Σάββατο το πρωί ο Αλεχάνδρο πέρασε με το αυτοκίνητό του να πάρει τη Σουζάνα. Η Σουζάνα ήταν πολύ ενθουσιασμένη με αυτή την εκδρομή. Όλο το προηγούμενο απόγευμα σκεφτόταν πως θα μπορούσε να εξελιχθεί. Ονειρευόταν δρόμους μακρινούς με εικόνες που δεν είχε ξαναδεί και πράσινα μεγάλα λιβάδια γεμάτα λουλούδια.
Όταν χτύπησε η πόρτα του διαμερίσματος ήταν όλο χαρά. Η κυρία Μάρλοου μετά από μεγάλο διαπληκτισμό μεταξύ μητέρας και κόρης, κατέβασε τη Σουζάνα μέχρι το αυτοκίνητο και την έβαλε μέσα. Τους ευχήθηκε καλό δρόμο και γύρισε στο διαμέρισμά της.

Σε όλη τη διαδρομή ο Αλεχάνδρο είχε την προσοχή του επικεντρωμένη στο δρόμο, όμως με κάθε ευκαιρία ξέκλεβε κάποια ματιά στη Σουζάνα που καθόταν στο διπλανό κάθισμα.
Η Κλαρίτα τραγούδαγε και έκανε πειράγματα συνεχώς.
Η Σουζάνα μίλαγε και τραγούδαγε με την Κλαρίτα, αλλά κυρίως κοίταγε το τοπίο γύρω της. Μόλις άφησαν πίσω τους τη μεγάλη πόλη το τοπίο που έβλεπε μπροστά της την ενθουσίαζε. Είχε κάνει κάποια ταξίδια με τρένο κατά τη διάρκεια των θεατρικών περιοδειών, αλλά δεν είχε πάει ποτέ της εκδρομή εκτός πόλης. Τα ψηλά δέντρα που τύλιγαν τον μακρύ δρόμο την έκαναν να τα κοιτάει σαν μωρό παιδί. Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός της που κάποιες φορές δεν άκουγε την Κλαρίτα που της απευθυνόταν.

Όταν μετά από 2 ώρες έφτασαν στον προορισμό τους ο Αλεχάνδρο την κράτησε από το χέρι για να μπορέσει να βγει από το αυτοκίνητο και να κάτσει στο καροτσάκι. Η Κλαρίτα έβγαλε το καλαθάκι του πικ-νικ και ξεχύθηκε στο δάσος. Είχε έρθει πολλές φορές σε αυτό το σημείο εκδρομή με τον αδερφό της. Έφτασε κάτω από ένα τεράστιο δέντρο δίπλα από το μικρό ποταμάκι που κύλαγε απαλά και άπλωσε τη μεγάλη κουβέρτα που είχε μαζί της. Λίγο αργότερα έφτασε και ο Αλεχάνδρο με τη Σουζάνα. Φτάνοντας όμως εκεί διαπίστωσαν ότι το καροτσάκι της Σουζάνα δεν μπορούσε να φτάσει μέχρι το δέντρο, λόγο της ανωμαλίας του εδάφους. Η Σουζάνα απογοητεύτηκε μόλις το συνειδητοποίησε, αλλά δεν ήθελε να προκαλέσει αναστάτωση. Χαμογέλασε τρυφερά και είπε στον Αλεχάνδρο:
«Θα μπορούσα να κάτσω κι εδώ. Είμαι μια χαρά».
«Μέσα στον ήλιο; Όχι. Δεν είναι σωστό».
Ο Αλεχάνδρο γύρισε και κοίταξε τη Σουζάνα. Δειλά και με ένα σοβαρό ύφος της απευθύνθηκε:
«Δεσποινίς Μάρλοου, θα μου επιτρέψετε να σας μεταφέρω εγώ μέχρι εκείνο το σημείο;»
Η Σουζάνα σάστισε. Πριν προλάβει να απαντήσει η Κλαρίτα εξέφρασε την παιδική της γνώμη φωνάζοντας:
«Τι ρωτάς Αλεχάνδρο; Βοήθησέ την να κατέβει μέχρι εδώ! Θέλει και ερώτημα κάτι τέτοιο;»
Η Σουζάνα χαμογέλασε ντροπαλά και ο Αλεχάνδρο την πλησίασε. Τη βοήθησε να σηκωθεί και στη συνέχεια τη σήκωσε στα χέρια του. Η Σουζάνα πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του για να κρατήσει στην ισορροπία της. Όταν ένιωσε τα χέρια του Αλεχάνδρο να τυλίγονται γύρω της, ένιωσε να ανατριχιάζει. Μέχρι τώρα μόνο ο Τέρρυ την είχε μεταφέρει έτσι και αυτό έμοιαζε τόσο φυσικό που δεν της προκαλούσε καμία εντύπωση, όμως τώρα, στα χέρια του Αλεχάνδρο, ένιωθε αναστατωμένη, τρομαγμένη, φοβισμένη αλλά και ενθουσιασμένη. Δεν μπορούσε να περιγράψει το συναίσθημα.
Βέβαια ο δυνατός Αλεχάνδρο μετέφερε την μικροκαμωμένη Σουζάνα σαν πούπουλο και μέχρι να ολοκληρώσει τις σκέψεις της η Σουζάνα ένιωσε τον Αλεχάνδρο να την τοποθετεί απαλά πάνω στην κουβέρτα.
«Αυτό ήταν μόνο», της είπε χαμογελαστά κι αυτή τον ευχαρίστησε.


Οι ώρες κυλούσαν πολύ όμορφα. Η μικρή Κλαρίτα δεν χόρταινε να πειράζει και να παίζει με τον αδερφό της, ο οποίος έδειχνε ανεξάντλητη όρεξη να παίξει μαζί της. Η Σουζάνα δεν μπορούσε βέβαια να παίξει κυνηγητό μαζί τους, αλλά τους κοίταζε με μεγάλη ευχαρίστηση να διασκεδάζουν.
Η Σουζάνα απολάμβανε το ωραίο τοπίο. Έκατσαν όλοι μαζί και μίλησαν. Για τα μαθήματα της Κλαρίτα, για τη δουλειά του Αλεχάνδρο, για το θέατρο. Ο πάγος μεταξύ της Σουζάνα και του Αλεχάνδρο δεν άργησε να σπάσει και έτσι όλοι μαζί έπαιξαν, γέλασαν, έφαγαν. Η Σουζάνα απήγγειλε τους αγαπημένους στίχους της Κλαρίτα από το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Τα δύο αδέρφια άκουγαν μαγεμένα τη Σουζάνα να απαγγείλει τους σαιξπηρικούς στίχους. Η ηθοποιός ήταν πραγματικά άριστη σε αυτό το ρόλο.
Η Σουζάνα απήγγειλε:
«Αυτό θα το ʼθελα κι εγώ, μα σίγουρα
θα σ ʼέπνιγαν τα στοργικά μου χάδια.
Καληνύχτα, καληνύχτα.
Τότε η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση…»
«…που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει!» συμπλήρωσε η Κλαρίτα κοιτάζοντας ονειροπαρμένα τη Σουζάνα και συνέχισε:
«Αχ Σουζάνα ήσουν τόσο καλή! Πες το μου ξανά», ζήτησε η κοπέλα και η Σουζάνα χαμογέλασε.

Όμως η Κλαρίτα δεν ήταν η μόνη που κοίταγε ονειροπαρμένα τη Σουζάνα. Ο Αλεχάνδρο παρακολουθούσε σιωπηλός τη νεαρή ηθοποιό και τα συνεπαρμένα μάτια του ήταν γεμάτα θαυμασμό. Πόσο του άρεσε να ακούει τη μελωδική φωνή της να απαγγέλει τόσο τρυφερά λόγια! Το πρόσωπό της έλαμπε όταν απήγγειλε αυτούς τους στίχους. Ο Αλεχάνδρο δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της.
Η Σουζάνα ήταν κολακευμένη με την προσοχή που της έδειχνε ο Αλεχάνδρο. Όταν ήρθε πια η ώρα να φύγουν και ο Αλεχάνδρο τη σήκωσε στα χέρια του για να τη μεταφέρει, η Σουζάνα ένιωσε πιο άνετα και όμορφα μαζί του. Χωρίς το πρωινό άγχος και τις αναστολές, παρατηρούσε τα όμορφα χαρακτηριστικά του όσο αυτός την είχε στα χέρια του.

Στο δρόμο της επιστροφής τα πράγματα ήταν πιο ήσυχα. Η μικρή Κλαρίτα εξαντλημένη κοιμήθηκε. Ο Αλεχάνδρο δεν μίλαγε και πολύ στη διαδρομή. Η Σουζάνα κοίταζε τον ήλιο που ετοιμαζόταν να πέσει καθώς πλησίαζαν στην πόλη και έφερνε και πάλι στη μνήμη της τις πολύ όμορφες στιγμές που έζησε εκείνη την ημέρα. Άραγε θα μπορούσε ποτέ να περάσει τόσο ευτυχισμένες στιγμές με τον Τέρρυ. Εκείνος δεν έδειχνε ποτέ παρών στις βόλτες τους. Ήταν πάντα αφοσιωμένος στο δικό του κόσμο. Ένιωθε πως μαζί του δεν θα μπορούσε να περάσει ποτέ μια τόσο ευτυχισμένη μέρα και ήξερε κατά βάθος ότι πράγματι ήταν έτσι.
Γύρισε και κοίταξε τον Αλεχάνδρο που κοιτούσε απορροφημένος το δρόμο.
«Αλεχάνδρο;» είπε γλυκά.
Ο Αλεχάνδρο μόλις άκουσε τη αιφνίδια την τρυφερή φωνή της να καλεί το όνομά του κόντεψε να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου.
«Ορίστε;» τη ρώτησε προσπαθώντας να διατηρήσει την ευθεία πορεία του οχήματος.
«Σε ευχαριστώ πολύ για όσα έκανες σήμερα. Ήταν μια πολύ όμορφη ημέρα για μένα».
Ο Αλεχάνδρο της χαμογέλασε:
«Εγώ σε ευχαριστώ για όσα κάνεις για την οικογένειά μου. Μια ασήμαντη εκδρομή δεν μπορεί να ανταμείψει την καλοσύνη σου».
«Για μένα δεν ήταν ασήμαντη Αλεχάνδρο. Δεν υπάρχουν ποτέ στη ζωή μου τέτοιες μέρες».
«Αξίζεις πολλές τέτοιες μέρες», είπε αυθόρμητα και αμέσως μετάνιωσε που είπε δυνατά τη σκέψη του.
Η Σουζάνα ανταπέδωσε αμέσως τη φιλοφρόνηση εγκάρδια:
«Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι καλοί άνθρωποι σαν εσένα Αλεχάνδρο».

Κεφάλαιο 14

Η Κάντυ έπεσε εξουθενωμένη στο κρεβάτι της. Άλλη μια κουραστική ημέρα είχε περάσει. Αυτή η κούραση όμως την ευχαριστούσε. Το να βοηθάει ανθρώπους να γίνουν καλά δεν ήταν ποτέ κάτι που την έκανε να βαρυγκωμεί. Γύρισε το κεφάλι της στο κομοδίνο και είδε το απόκομμα της εφημερίδας που είχε κρατήσει. Το πήρε στα χέρια της τρυφερά και κοίταξε τη φωτογραφία του Τέρρυ ‘Αχ! Τέρρυ. Πόσο μου έχεις λείψει;’ Έφερε εικόνες στο νου της από τις μέρες του κολλεγίου, από τις διακοπές στη Σκωτία, το τρένο που τον έπαιρνε μακριά της και μετά στο νοσοκομείο… Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Κοίταζε και ξανακοίταζε τη φωτογραφία. Η σκέψη να πάει να τον δει φαινόταν κάθε μέρα και πιο δελεαστική. Με τη σκέψη του Τέρρυ η Κάντυ αποκοιμήθηκε.