Η μοναξιά της Κάντυ

πω πω σωστη αλφα

Πολύ ωραίο και αισιόδοξο. Γιατί η μοναξιά είναι πολύ δύσκολη.  Μακάρι να είναι μακριά από όλους.

Η μοναξια είναι η ψυχικη φτωχεια και είναι το ιδιο ανυπόφορη με την υλικη φτωχεια, απιστευτη είναι ΚΑΙ κακιστη η καντυ μας την ενιωσε και νομιζω αρκετοι και από εμας, μακρυα μόνο, παιδια μην την γνωρισει ανθρωπος ποτε σε καμια ηλικια

Διαβασα αυτο το καλο : Μοναξια ειναι να εχεις στα χερια σου ενα ομορφο λουλουδι και να μην εχεις σε κανενα να το δωσεις να το χαρισεις

Η Κάντυ συνεχώς τα έβγαζε πέρα μόνη της χωρίς τη βοήθεια των άλλων, είχε μεγάλο ψυχικό σθένος. Η απόφαση να το σκάσει από από το κολέγιο, η αναζήτησή της για δουλειά στην Αγγλία, το ότι μπήκε λαθρεπιβάτης σε πλοίο (αν και αρκετά ριψοκίνδυνο κατά τη γνώμη μου), η απόφασή της να πάει στα σιδηροδρομικά έργα όπου οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες δείχνουν το κουράγιο και την αποφασιστικότητά της. Σε όλα αυτά η αλήθεια είναι ότι δεν είχε κάποιον να της συμπαρασταθεί και να πει τον πόνο της. Είχε θα μου πείτε τον Άρτσυ, τον Στίαρ, την Πάτυ, την Άννυ. Αλλά ακόμα κι έτσι, τις περισσότερες φορές ενεργούσε μυστικά και (όπως στο κολέγιο) δεν τους αποκάλυπτε τίποτα, αφήνοντας μόνο γράμματα. Παρ'όλα αυτά είχε πάντα μαζί της τον πιστό Κλιν!! Ο μόνος που πάντα την ακολουθούσε και δεν την αποχωριζόταν ποτέ (εκτός του καιρού που ήταν νοσοκόμα). Να ένας αληθινά αφοσιωμένος φίλος!

Και στο κολέγιο ήταν μόνη της στα διαλείμματα.... έχω διαβάσει ότι ήταν εξωστρεφής αλλά δεν είχε μια τεράστια παρέα από φίλους...ήταν λίγοι και καλοί (το πόσο καλοί η αλήθεια είναι δεν ξέρω..) Η Πάτυ και η Άννυ ήταν οι δυο καλές της φίλες που τη συμπονούσαν, ενδιαφέρονταν για εκείνη, διασκέδαζαν, είχαν τις ευχάριστες στιγμές τους αλλά ήταν και οι δύο.....άτολμες, χωρίς πρωτοβουλία, αρκετά φοβιτσιάρες.., δεν ξέρω.... η Κάντυ ήταν αυτή που παραβίαζε τους κανόνες, παραήταν η αλήθεια είναι τολμηρή, αντιδρούσε και τα έβαζε με τους μεγαλύτερους). Στις δυσκολότερες στιγμές της όμως πιστεύω πως δεν την καταλάβαιναν πραγματικά όπως και ο Στήαρ και ο Άρτσι. Καλοί, χρυσοί και οι δύο, με την πλάκα τους, τα αστεία, αλλά μου κάνουν περισσότερο για παρέα. Νοιάζονται για την Κάντυ, θέλουν το καλό της, αλλά στο τέλος η Κάντυ είναι αυτή που παλεύει να σταθεί στα πόδια της, μόνη, χωρίς κανέναν (καλέεεε τον Κλιν τον ξέχασα ), αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα. Ο Άρτσι και ο Στήαρ δεν χρειάστηκε να αλλάξουν ριζικά κάτι στη ζωή τους. Γόνοι πλούσιας οικογένειας, εξασφαλισμένοι οικονομικά, δεν τους έλειψε τίποτα. Η Κάντυ παρόλο που υιοθετήθηκε από τους Άρντλεϋ ποτέ δεν μπόρεσε να ενταχθεί στην υψηλή κοινωνία και δεν ένιωσε άνετα με το να συμπεριφέρεται σαν ευγενής κυρία. Θα μπορούσε, όπως έχετε πολύ σωστά επισημάνει στα προηγούμενα σχόλια, να ζητήσει οικονομική ενίσχυση από τους Άρντλεϋ για να αποκατασταθεί επαγγελματικά, δεν το έκανε όμως. Στηρίχθηκε στις δικές της δυνάμεις και μόνη αντιμετώπισε τις δυσκολίες.

Συμφωνώ και με τις δικές σας απόψεις, αν και κάποιες είναι αρκετά παλιές..

Για να αναφέρεις τον Κλιν, και να υποβαθμίζεις/αποσιωπείς/υποτιμάς το ρόλο του Άλμπερτ είσαι "οπαδός" του ανιμέ, σωστά;;;

Νομίζω πως η τηλεοπτική Κάντυ παρουσιάστηκε κάπως σαν σούπερ ηρωίδα... όχι πως στο μάνγκα δεν υπήρξαν φορές που η συγγραφέας υπερέβαλε αλλά - πέρα από το καρμικό μέρος -  είχε μεγαλύτερη αληθοφάνεια.
Ίσως η ΤΟΕΙ να ήθελε να περάσει κάποιες διδαχές και αξίες μέσα από την Κάντυ γι αυτό και την έβαλε να περνάει μόνη της των παθών της τον τάραχο στα τόσα ρεφίλ, αλλά, στο τέλος, να βγαίνει αλώβητη και σίγουρα πιό δυνατή.

Στο ζητούμενο
ΝΑΙ, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο
ΝΑΙ, στερήθηκε την αδερφική της φίλη από πολύ νωρίς
ΝΑΙ, δεν υιοθετήθηκε από μιά οικογένεια όπως τα άλλα παιδάκια του ορφανοτροφείου
και οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο της δεν της φέρθηκαν πάντα με τον καλύτερο τρόπο
ΝΑΙ, έκανε πράγματα που άλλοι ούτε καν που θα τα σκέφτονταν

ΟΜΩΣ... δεν πιστεύω πως η Κάντυ υπήρξε ποτέ μόνη της...
όχι τουλάχιστον με το σκεπτικό - που αντιλαμβάνομαι - πως περιγράφεις...

Είχε δεχτεί πολλή αγάπη από τις μαμάδες της που στις πιό δύσκολες φάσεις της ζωής της ήταν πάντα εκεί να τη δεχτούν στη ζεστή αγκαλιά τους, στο απάνεμο λιμανάκι που είχε ανάγκη.
Έκανε νέους φίλους που εκτίμησαν το χαρακτήρα της και όχι την τάξη της ενώ ξαναβρήκε την παιδική της φίλη για χάρη της οποίας διαχειρίστηκε καταστάσεις δύσκολες για την ηλικία της

Εννοείται πως πήρε παράτολμες αποφάσεις, ακολουθώντας πάντα την καρδιά της και μην αφήνοντας κανέναν να καθορίσει το δικό της δρόμο.
Όταν όμως "σερφάρεις" σε αχαρτογράφητα νερά, όταν ανοίγεις νέους δρόμους, είναι φυσικό και επόμενο να είσαι μόνος... στην αρχή τουλάχιστον.
Η Κάντυ δεν υπήρξε μόνη επειδή οι φίλοι της ήταν δειλοί αλλά επειδή ακολουθούσαν διαφορετικούς δρόμους. Οι φίλοι της σίγουρα δεν είχαν το δικό της σθένος, αλλά δεν είχαν ούτε και το κίνητρο για να την ακολουθήσουν και να αλλάξουν τα δεδομένα τους. Για τους φίλους που έμειναν πίσω, το Κολέγιο ήταν επιλογή κοινωνικά αποδεκτή. Για εκείνην, όμως, όχι. Θέλησε να ορίσει το δικό της δρόμο και να μη βαδίσει σε σίγουρα βήματα που θα της πρόσφερε το όνομα των Άρντλεϋ...

Είναι γεγονός πως πολλές της επιλογές ήταν παράτολμες αλλά
- έχοντας  - ίσως - άγνοια κινδύνου λόγω εφηβείας και
- λειτουργώντας με το σκεπτικό ότι αγαπημένα της πρόσωπα, όπως ο Άλμπερτ και ο Τέρρυ,  τα κατάφεραν
η Κάντυ επέλεξε μ΄αυτό τον τρόπο -μόνη δλδ - να προχωρήσει στη ζωή της χωρίς να λογαριάσει τις όποιες συνέπειες.

Πως λέει και το λαϊκόν άσμα;;;
"Με τον καιρό να 'ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος... "

Επιπλέον, φίλος δε θεωρείται -μόνο - εκείνος που θα σ΄ακολουθήσει αν εσύ αποφασίσεις να πας να πνιγείς -λέμε τώρα-  αλλά είναι και εκείνος που νιώθοντας τον κίνδυνο θα προσπαθήσει να σε προφυλάξει. Όπως επίσης και εκείνος που θα σε βοηθήσει στις αποφάσεις σου και θα τις υποστηρίξει, εννοείται όταν δε διακυβεύεται η σωματική του ακεραιότητα.

Η κάντυ μου θυμίζει ταξιδιώτη. Έναν ταξιδιώτη τον νοιάζει το ταξίδι, και όχι πάντα ο προορισμός. Η κάντυ ήθελε να ζει "ταξίδια" , δηλαδή εμπειρίες που θα την κάνουν να νιώσει πραγματικά ζωντανή. Είναι η αντίστροφη ψυχολογία των αρνητικών εμπειριών της ζωής της που την κάνουν να νιώθει σαν να τρέχει, αλλά ο λόγος για τον οποίο πάντα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από όλους στην ιστορία, είναι επειδή έχει απίστευτη ζωντάνια μέσα της, λίγοι άνθρωποι στα δύσκολα χαμογελούν με δάκρυα στα μάτια. Κι αυτή η ζωντάνια, είναι σπάνια και μοναχική. Σε αυτό το πράγμα μόνο ο άλμπερτ, σαν ένας συνταξιδιώτης με παρόμοια κοσμοθεωρία μπορούσε να την καταλάβει πλήρως. Και δεν είναι κακό να νιώθεις μοναξιά, αρκεί να είσαι ευτυχείς μέσα σε αυτή. Η κάντυ έβρισκε παντού ζωή, στη φύση, στους ανθρώπους, στο θεό. Κάθε της ανάσα είχε νόημα, και ήθελε να πάει όλο και πιο μακριά.

Για αυτό πιστεύω η Κάντυ είναι μια ηρωίδα που μας στιγμάτισε που παρόλο την μοναξιά την ορφανια της και τις αντιξοότητες πάντα παρέμενε θετική και αισιοδοξη