Η μοναξιά της Κάντυ

Είναι ένα κορίτσι που όλοι αγαπάνε. Καλόκαρδο, ευγενέστατο, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, έτοιμη να προσφέρει την αγάπη της παντού. Έχει καλούς φίλους που τη στηρίζουνε και έχει καταφέρει να στέκεται στα πόδια της με περηφάνια.

Ξέρετε όμως τι μου κάνει εντύπωση τόσα χρόνια; Η μοναξιά της. Ναι, έχει φίλους, όλη μέρα περιστοιχίζεται από ανθρώπους. Πόσοι όμως είναι πραγματικά δίπλα της; Από τότε που έφυγε 12 χρονών από το ορφανοτροφείο, στην ουσία είναι μόνη της. Είναι ένα παιδί ανυπεράσπιστο, έρμαιο των διαθέσεων και των καπρίτσιων των εκάστοτε ενηλίκων γύρω της. Μια ασπίδα προστασίας έγινε η υιοθεσία της από τον Μεγάλο Θείο Γουϊλλιαμ, αν και τελικά, πέρα από τη διάσωση στο Μεξικό και το διάστημα φοίτησης στο Κολλέγιο του Αγίου Παύλου, αυτή η υιοθεσία δεν της προσέφερε κάτι άλλο ουσιαστικό. Δεν χρησιμοποίησε η Κάντυ την υιοθεσία της για να ζητήσει χρήματα ή θέση στη νοσηλευτική σχολή ή άλλη δουλειά, αν και κάλλιστα θα μπορούσε.

Τα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας η Κάντυ τα πέρασε μόνη της, αντιμετώπισε τις δυσκολίες και λύπες της μόνη. Όση φιλία και αγάπη και να της είχαν οι δικοί της, δεν ήτανε συνέχεια δίπλα της. Η κα.Πόνυ και η αδελφή Μαρία ήτανε μακριά στο ορφανοτροφείο, ο Άντονυ πέθανε νωρίς, οι Στήαρ, Άρτσι, Άννυ και Πάτυ είχανε και τις δικές τους ζωές, ο Άλμπερτ ήτανε περαστικός, και ο Τέρρυ πάνω που ζεστάθηκε η σχέση αναγκάστηκε να φύγει. Πόσο κουράγιο, θάρρος, θράσος και τύχη μπορεί να έχει ένα κοριτσάκι για να παίρνει μόνο του δρόμους, πλοία, τρένα, βουνά και λαγκάδια και να βγαίνει αλώβητη; Είναι παιδική σειρά δε λέω, αλλά είναι από απίστευτο μέχρι τραγικό.

«Πάλι μόνη, Κάντυ» λέει δακρυσμένα στον εαυτό της όταν ο Άλμπερτ φεύγει από το διαμέρισμα. Είχε φίλο, τον Τέρρυ, είχε σχέδια και όνειρα, γκρεμίστηκαν, είχε έστω έναν άνθρωπο στο σπίτι μαζί της να μοιράζεται χαρές και λύπες, έφυγε κι αυτός. Εκείνη τη στιγμή στο Σικάγο ήτανε πραγματικά ολομόναχη. Και τα δάκρυά της είχανε μια πίκρα διαφορετική. Μόνο οι άνθρωποι που έχουνε νιώσει κι οι ίδιοι τέτοια μοναξιά μπορούν να την καταλάβουν.

Όλοι την αγάπησαν, αλλά κανείς δεν έμεινε πλάι της. Άδικο αυτό. Πολύ άδικο. Ήθελε η συγγραφέας να μας πει ότι το καλό δεν αμείβεται ή ότι σημασία έχει να έχεις δυνάμεις και ανεξαρτησία; Να κάνεις το καλό και να το ρίχνεις στο γιαλό;

Ο Άντονυ πέθανε. Ο Τέρρυ γύρισε στη Σουζάνα. Ο Άλμπερτ είναι ο Πρίγκηπας μεν, αλλά δεν ξέρω αν αυτό υπονοεί σίγουρα ότι κάτι θα παιχτεί μεταξύ τους. Στην ουσία η Κάντυ, η ηρωίδα, είναι στο τέλος μόνη. Καταθλιπτικό για παιδική σειρά, εκπληκτικά ακριβές όμως για την αληθινή ζωή μερικές φορές.


Οι φιλοι μου χαραματα

Ακούω γέλια να ανεβαίνουν τα σκαλιά
πάλι οι φίλοι μου χαράματα γυρνάνε
έχουν τις μπύρες τους ακόμα αγκαλιά
έξω απʼ την πόρτα μου περνούν και τραγουδάνε
Κι εγώ το γέλιο το δικό σου περιμένω
μʼ ενα ποτήρι απʼ την ανάσα μου θαμπό
ακούω την πόρτα να χτυπάει και σωπαίνω
γιατί απʼ όλους θέλω απόψε να κρυφτώ.

Γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους
κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω
Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω
Γιατί θα τους ζηλεύω
και το δικό σου χάδι θα γυρεύω
Κορμί στους πέντε ανέμους
τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους

Δεν έχω άλλα παραμύθια να σκεφτώ
τους είπα τάχα πως ταξίδι έχεις πάει
κι ενώ στη ζάλη τους ποθώ να τυλιχτώ
αφήνω τον εγωισμό να με μεθάει
Γιατί το βήμα το δικό σου περιμένω
μʼ ένα ποτήρι απʼ την ανάσα μου θαμπό
ακούω την πόρτα να χτυπάει και σωπαίνω
γιατί απʼ όλους θέλω απόψε να κρυφτώ.

Μπορεί σε πολλά σημεία να βρίσκω την Κάντυ διαφορετική από μένα, ίσως και πολύ παιδούλα ακόμα. Άλλα σε ορισμένα σημεία τη νιώθω απόλυτα.

Ενδιαφερουσα προσεγγιση του θεματος!
Θα συμφωνησω μαζι σου για την μοναξια. Θεωρω οτι οπως λεει και ο ποιητης
"εκτος απο τη μανα σου κανεις δεν σε θυμαται σε τουτο το τρομακτικο ταξιδι του χαμου" και ακριβως επειδη η Καντυ δεν εχει μητερα, δεν εχει σημειο αναφορας. Μπορει η κυρια Πονυ και η αδερφη Μαρια να ηταν καλες και φιλοστοργες, αλλα δεν ηταν μητερες της. Παρολα αυτα, σε καθε δυσκολη στιγμη της, η Καντυ γυριζε στο ορφανοτροφειο για να παρει δυναμεις.

Την εποχή που μεγαλώνει η Κάντυ τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα ειδικά για τα παιδιά που ήταν ορφανά ή φτωχά.
Η Κάντυ είναι ένα παράδειγμα πως παρά τις αντιξοότητες, αν έχεις θέληση, μπορείς να προχωρήσεις.
Η μοναξιά της είναι περισσότερο ερωτικής φύσεως. Μένει μόνη όχι από φίλους (η Πάττυ, η Άννυ και ο Άρτσυ εξακολουθούν να μένουν στο Σικάγο) αλλά από συντρόφους. Στην εποχή της, μιά κοπέλα το πολύ μέχρι τα 20 έπρεπε να είχε αποκατασταθεί συμπεριλαμβανομένου και ενός 2ετούς αρραβώνα.
Κάθε άλλη περίπτωση ήταν εξαίρεση από το γενικό κανόνα.
Η μοναξιά της όμως κρατάει λίγο.
Απ΄ότι αφήνεται να φανεί, ο Πρίγκηπας δεν είναι μόνο ο φίλος που ήταν κοντά της τις περισσότερες φορές αλλά και ο σύντροφος που αναζητά.

Παρόλη τη θλίψη που έβγαζε κάποιες στιγμές, νομίζω πως κατά βάθος η Κάντυ δεν ήταν δυστυχισμένη.
Πρόσφατα ξαναδιάβασα το "'Ενα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" με αφορμή ένα ποστ της Αριάδνης.
Η πρωταγωνίστρια κάποια στιγμή όταν όλα πιά πάνε καλά για την οικογένειά της, συζητά με τον σχεδόν συνομήλικο αδερφό της για το ρόδινο μέλλον της μικρούλας αδερφής τους. Και οι δύο καταλήγουν να λυπούνται τη μικρή που δε θα ζήσει όπως εκείνοι μιά ζωή με στερήσεις, αγώνες και μικρές χαρές που όμως στα μάτια τους φάνταζαν τεράστιες.
Σα να λέμε δλδ πως η ζωή της Κάντυ σε σύγκριση με εκείνη της Ελίζας ή και της Άννυ ακόμη ήταν σαφέστατα πιό όμορφη και πλούσια.

Παράθεση :

η Καντυ δεν εχει μητερα, δεν εχει σημειο αναφορας. Μπορει η κυρια Πονυ και η αδερφη Μαρια να ηταν καλες και φιλοστοργες, αλλα δεν ηταν μητερες της.

Η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία είναι οι μητέρες της για μένα. Δεν θεωρώ γονέα μόνο αυτόν που γεννάει ένα παιδί, αλλά οποιονδήποτε παίρνει ένα μωρό στα χέρια του και το μεγαλώνει με αγάπη. Η μόνη διαφορά είναι ότι η Κάντυ αναγκάστηκε να αφήσει το ορφανοτροφείο νωρίς λόγω Ράνγκαν, αλλιώς πιθανώς να περνούσε και την πρώιμη εφηβεία της εκεί και μετά να πήγαινε κατευθείαν να σπουδάσει νοσοκόμα.

Παράθεση :

Η μοναξιά της είναι περισσότερο ερωτικής φύσεως. Μένει μόνη όχι από φίλους (η Πάττυ, η Άννυ και ο Άρτσυ εξακολουθούν να μένουν στο Σικάγο) αλλά από συντρόφους.

Η Κάντυ γυρνάει σε ένα άδειο σπίτι. Όσο κόσμο κι αν έχει βοηθήσει και έχει κάνει να γελάσει, όταν τελειώνει η μέρα, είναι μόνη. Μόνη από φίλους, μόνη από συντρόφους. Αυτό το βρίσκω άδικο αλλά και τραγικά αληθινό ταυτόχρονα.

Παράθεση :

Απ΄ότι αφήνεται να φανεί, ο Πρίγκηπας δεν είναι μόνο ο φίλος που ήταν κοντά της τις περισσότερες φορές αλλά και ο σύντροφος που αναζητά.

Δεν ξέρω το μέλλον της, το τι πέρασε βλέπω και λυπάμαι.

Παράθεση :

Παρόλη τη θλίψη που έβγαζε κάποιες στιγμές, νομίζω πως κατά βάθος η Κάντυ δεν ήταν δυστυχισμένη.

Ευτυχώς είναι στη φύση της να ξεπερνάει τον πόνο και να γελάει.

Η Κάντυ σίγουρα αντιμετωπίζει την μονάξια της με θάρρος και χαμόγελο. Ακόμα και στις αντιξοότητες η καλή της φύση την κάνει να σκέφτεται πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό της. Πιστεύω οτι αυτό που προσπαθεί να περάσει η Μιζούκι είναι μάλλον αυτό, οτι όσες δυσκολίες και αν έχει η ζωή σου, χρειάζεται να παραμείνεις ο εαυτός σου, πιστός στις δικές σου αξίες. Ίσως το γεγονός οτι στο τέλος την αφήνει στο λόφο της Πόνυ (από όπου και αρχίζει την ιστορία) να σημαίνει οτι εφόσον η ηρωίδα πέρασε από έναν ολόκληρο κύκλο τελικά δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, είναι πάντα το μικρό κοριτσάκι του λόφου, το αισιόδοξο μικρό πλασματάκι που γνωρίσαμε, είναι πάντα η Κάντυ μας. Αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου...

DarienChrissie έγραψε:

domniki έγραψε:

η Καντυ δεν εχει μητερα, δεν εχει σημειο αναφορας. Μπορει η κυρια Πονυ και η αδερφη Μαρια να ηταν καλες και φιλοστοργες, αλλα δεν ηταν μητερες της.

Η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία είναι οι μητέρες της για μένα. Δεν θεωρώ γονέα μόνο αυτόν που γεννάει ένα παιδί, αλλά οποιονδήποτε παίρνει ένα μωρό στα χέρια του και το μεγαλώνει με αγάπη. Η μόνη διαφορά είναι ότι η Κάντυ αναγκάστηκε να αφήσει το ορφανοτροφείο νωρίς λόγω Ράνγκαν, αλλιώς πιθανώς να περνούσε και την πρώιμη εφηβεία της εκεί και μετά να πήγαινε κατευθείαν να σπουδάσει νοσοκόμα.

Μα μητερα δεν θεωρω την βιολογικη μητερα, αλλα αυτη που μεγαλωνει ενα παιδι. Η Καντυ οταν θελει να περιγραψει την μοναξια της λεει οτι "μπορει παντα να ειχα κοντα μου δασκαλους και φιλους, αλλα δεν ειχα μια πραγματικη οικογενεια". Αυτο ειναι που της λειπει περισσοτερο με τα χρονια...

juliet έγραψε:

Η Κάντυ σίγουρα αντιμετωπίζει την μονάξια της με θάρρος και χαμόγελο. Ακόμα και στις αντιξοότητες η καλή της φύση την κάνει να σκέφτεται πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό της. Πιστεύω οτι αυτό που προσπαθεί να περάσει η Μιζούκι είναι μάλλον αυτό, οτι όσες δυσκολίες και αν έχει η ζωή σου, χρειάζεται να παραμείνεις ο εαυτός σου, πιστός στις δικές σου αξίες.

Εγω παλι νομιζω οτι η Μιζουκι προσπαθει να περασει το μηνυμα της αισιοδοξιας παρολες τις αντιξοοτητες της ζωης. Στο τελευταιο επεισοδιο, στην αποφωνηση ο αφηγητης λεει οτι "ολα θα πανε καλα απο 'δω και ΄μπρος"

domniki έγραψε:

Στο τελευταιο επεισοδιο, στην αποφωνηση ο αφηγητης λεει οτι "ολα θα πανε καλα απο 'δω και ΄μπρος"

Και αυτός που το ξέρει;

Απάνθρωπα σκληρή αυτή η νύχτα στην Νέα Υόρκη.Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της στα παγωμένα σοκάκια.....

"Κρύο....κάνει τόσο κρύο απόψε και εγώ είμαι τόσο μόνη!!!"


Αυτό τα λέει όλα!! Νομίζω ότι συμφωνώ με την DarienChrissie! Η Candy στερούνταν ενός περιβάλλοντος προστασίας όπως η οικογένεια! Συχνά μου έδινε την εντύπωση ότι έπρεπε να προσπαθήσει το διπλάσιο σχετικά με τους άλλους για να πετύχει τα ίδια πράγματα.


Τα μεγαλύτερα επίσης προβλήματα τα απέκτησε στη φαινομενικά καλύτερη περίοδο της ζωής της όταν άφησε το ορφανοτροφείο και πήγε σε μια οικογένεια και κατόπιν υιοθετήθηκε. Καμία ασπίδα προστασίας και συνθήκες εγκατάλειψης που έκαναν το περιβάλλον του ορφανοτροφείου να δείχνει χίλιες φορές πιο φιλικό.

Τα ορφανά παιδιά δεν πέρναγαν δυσκολότερα ή ευκολότερα ανάλογα την εποχή!!!! Η ορφάνια ήταν ανέκαθεν δυσβάσταχτο βάρος για την παιδική ψυχή! Δεν μιλάμε φυσικά για τα εγκαταλειμμένα παιδιά και τις καταστάσεις Ντίκενς!!! Τα ορφανά παιδιά τα αναλάμβαναν διαχρονικά οι πλησιέστεροι συγγενείς! Η Candy αν και εγκαταλειμμένη στάθηκε τυχερή ως προς το μέρος που μεγάλωσε.

Δεν νομίζω επίσης ότι η μοναξιά της Candy είναι ερωτικής φύσης...και κανένας συνομήλικος της χαρακτήρας δεν έχει αποκατασταθεί!!!!! Φίλους και γνωστούς έχουμε όλοι άλλα αυτό που είναι πολυτιμότερο είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς που είναι η οικογένεια και ο άνθρωπος μας μελλοντικά! Η Candy μου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει ένα άτομο να πει τα εσώψυχα της με αποτέλεσμα να ακούμε τις σκέψεις της στους συχνούς εσωτερικούς διαλόγους με τον εαυτό της.

Όταν πέθανε ο Άnthony δεν ήταν αρκετή η συμπαράσταση του Άρτσυ και του Στιαρ άλλα γύρισε στο μοναδικό μέρος που ένοιωθε σπίτι της πίσω στους αληθινά δικούς της ανθρώπους!

Turrican έγραψε:

Όταν πέθανε ο Άnthony δεν ήταν αρκετή η συμπαράσταση του Άρτσυ και του Στιαρ άλλα γύρισε στο μοναδικό μέρος που ένοιωθε σπίτι της πίσω στους αληθινά δικούς της ανθρώπους!

Σωστα !......Εκει παντα γυριζε για να ανασυνταξει τις δυναμεις της, ομως ποτε δεν την ειδαμε να εξομολογειται τον πονο της. Οπως εγραψες Turrican ακουγαμε μονο τους εσωτερικους της διαλογους! Η μοναξια της Καντυ ειναι εσωτερικη, πηγαζει απο την αισθηση της εγκαταλειψης απο τους φυσικους της γονεις! Αυτο φανταζομαι οτι ειναι κατι που το αισθανονται ακομα και παιδια που ειχαν την τυχη να υιοθετηθουν απο οικογενειες που τους εδωσαν πολυ αγαπη και προστασια, αρα ποσο μαλλον η Καντυ που αναγκαστηκε να αντιμετωπισει τον σκληρο κοσμο μονη της απο πολυ μικρη. Ομως την ιδια μοναξια την ειδαμε και στον Τερρυ γιατι παροτι δεν ηταν ορφανος ενιωσε κι αυτος την ιδια απορριψη! Η ορφανια ειναι σκληρη και αδικη ....... η απορριψη ομως απο τους ανθρωπους που σε φερνουν στη ζωη ειναι διπλα πιο σκληρη. Την μοναξια μπορει να την βιωνει καποιος ακομα και αναμεσα σε χιλιους φιλους και αυτη η μορφη ειναι η χειροτερη.

Θα χαρακτηριζα την μοναξια της Καντυ σαν την μοναξια του σχοινοβατη......τις δυσκολες συναισθηματικα στιγμες της περασε μονη, οχι γιατι δεν ειχε φιλους και αγαπημενα προσωπα να στραφει αλλα γιατι ετσι εμαθε απο μικρη ....... να τα βγαζει περα μονη! Το ευτυχημα βεβαια ηταν οτι ειχε ενα πολυ δυνατο χαρακτηρα και παντα καταφερνε να στεκεται στα ποδια της , οι πληγες ομως ......... ;;;;;

nina έγραψε:

Θα χαρακτηριζα την μοναξια της Καντυ σαν την μοναξια του σχοινοβατη......τις δυσκολες συναισθηματικα στιγμες της περασε μονη, οχι γιατι δεν ειχε φιλους και αγαπημενα προσωπα να στραφει αλλα γιατι ετσι εμαθε απο μικρη ....... να τα βγαζει περα μονη! Το ευτυχημα βεβαια ηταν οτι ειχε ενα πολυ δυνατο χαρακτηρα και παντα καταφερνε να στεκεται στα ποδια της , οι πληγες ομως ......... ;;;;;

Συμφωνώ απόλυτα!!! Πόσο δίκιο έχεις!!!!!!

Turrican έγραψε:

Απάνθρωπα σκληρή αυτή η νύχτα στην Νέα Υόρκη.Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της στα παγωμένα σοκάκια.....

"Κρύο....κάνει τόσο κρύο απόψε και εγώ είμαι τόσο μόνη!!!"


Αυτό τα λέει όλα!! Νομίζω ότι συμφωνώ με την DarienChrissie! Η Candy στερούνταν ενός περιβάλλοντος προστασίας όπως η οικογένεια! Συχνά μου έδινε την εντύπωση ότι έπρεπε να προσπαθήσει το διπλάσιο σχετικά με τους άλλους για να πετύχει τα ίδια πράγματα.


Τα μεγαλύτερα επίσης προβλήματα τα απέκτησε στη φαινομενικά καλύτερη περίοδο της ζωής της όταν άφησε το ορφανοτροφείο και πήγε σε μια οικογένεια και κατόπιν υιοθετήθηκε. Καμία ασπίδα προστασίας και συνθήκες εγκατάλειψης που έκαναν το περιβάλλον του ορφανοτροφείου να δείχνει χίλιες φορές πιο φιλικό.

Τα ορφανά παιδιά δεν πέρναγαν δυσκολότερα ή ευκολότερα ανάλογα την εποχή!!!! Η ορφάνια ήταν ανέκαθεν δυσβάσταχτο βάρος για την παιδική ψυχή! Δεν μιλάμε φυσικά για τα εγκαταλειμμένα παιδιά και τις καταστάσεις Ντίκενς!!! Τα ορφανά παιδιά τα αναλάμβαναν διαχρονικά οι πλησιέστεροι συγγενείς! Η Candy αν και εγκαταλειμμένη στάθηκε τυχερή ως προς το μέρος που μεγάλωσε.

Δεν νομίζω επίσης ότι η μοναξιά της Candy είναι ερωτικής φύσης...και κανένας συνομήλικος της χαρακτήρας δεν έχει αποκατασταθεί!!!!! Φίλους και γνωστούς έχουμε όλοι άλλα αυτό που είναι πολυτιμότερο είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς που είναι η οικογένεια και ο άνθρωπος μας μελλοντικά! Η Candy μου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει ένα άτομο να πει τα εσώψυχα της με αποτέλεσμα να ακούμε τις σκέψεις της στους συχνούς εσωτερικούς διαλόγους με τον εαυτό της.

Όταν πέθανε ο Άnthony δεν ήταν αρκετή η συμπαράσταση του Άρτσυ και του Στιαρ άλλα γύρισε στο μοναδικό μέρος που ένοιωθε σπίτι της πίσω στους αληθινά δικούς της ανθρώπους!

τουρι σπουδαια αναλυση!! συχνα προσπαθουσε το διπλάσιο σχετικά με τους άλλους να πετυχει τα ίδια πράγματα εντυπωσιακή πρόταση και έχεις απόλυτο δίκιο!!

Turrican έγραψε:

Δεν νομίζω επίσης ότι η μοναξιά της Candy είναι ερωτικής φύσης...και κανένας συνομήλικος της χαρακτήρας δεν έχει αποκατασταθεί!!!!! Φίλους και γνωστούς έχουμε όλοι άλλα αυτό που είναι πολυτιμότερο είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς που είναι η οικογένεια και ο άνθρωπος μας μελλοντικά! Η Candy μου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει ένα άτομο να πει τα εσώψυχα της με αποτέλεσμα να ακούμε τις σκέψεις της στους συχνούς εσωτερικούς διαλόγους με τον εαυτό της.

Όντως έτσι είναι. Με το που φεύγει και ο Άλμπερτ από το σπίτι, η Κάντυ είναι μόνη και μένει έτσι μέχρι το τέλος του manga & anime. Δεν θα μπω στη διαδικασία να φανταστώ τι θα γίνει στο μέλλον, άμα γυρίζει ο Τέρρυ ή κάτι γίνεται με τον Άλμπερτ, το θέμα είναι ότι η ηρωίδα αντί να τη φιλάει ο καλός της και να φεύγουνε ταξιδάκι του μέλιτος, είναι στην ίδια φάση που άρχισε. Είναι ένα παραμύθι που αποτελεί εξαίρεση, αλλά αγγίζει έτσι τις εξαιρέσεις της ζωής.

DarienChrissie έγραψε:

Είναι ένα παραμύθι που αποτελεί εξαίρεση, αλλά αγγίζει έτσι τις εξαιρέσεις της ζωής.

Ειναι πιο κοντα στην σκληρη πραγματικοτητα...ενα παραμυθι χωρις happy end

domniki έγραψε:

DarienChrissie έγραψε:

Είναι ένα παραμύθι που αποτελεί εξαίρεση, αλλά αγγίζει έτσι τις εξαιρέσεις της ζωής.

Ειναι πιο κοντα στην σκληρη πραγματικοτητα...ενα παραμυθι χωρις happy end

Στο θέμα της μοναξιάς, ναι. Σε άλλα θέματα, είναι παραμύθι μέγα.

ariathniM έγραψε:

Turrican έγραψε:

Απάνθρωπα σκληρή αυτή η νύχτα στην Νέα Υόρκη.Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της στα παγωμένα σοκάκια.....

"Κρύο....κάνει τόσο κρύο απόψε και εγώ είμαι τόσο μόνη!!!"


Αυτό τα λέει όλα!! Νομίζω ότι συμφωνώ με την DarienChrissie! Η Candy στερούνταν ενός περιβάλλοντος προστασίας όπως η οικογένεια! Συχνά μου έδινε την εντύπωση ότι έπρεπε να προσπαθήσει το διπλάσιο σχετικά με τους άλλους για να πετύχει τα ίδια πράγματα.


Τα μεγαλύτερα επίσης προβλήματα τα απέκτησε στη φαινομενικά καλύτερη περίοδο της ζωής της όταν άφησε το ορφανοτροφείο και πήγε σε μια οικογένεια και κατόπιν υιοθετήθηκε. Καμία ασπίδα προστασίας και συνθήκες εγκατάλειψης που έκαναν το περιβάλλον του ορφανοτροφείου να δείχνει χίλιες φορές πιο φιλικό.

Τα ορφανά παιδιά δεν πέρναγαν δυσκολότερα ή ευκολότερα ανάλογα την εποχή!!!! Η ορφάνια ήταν ανέκαθεν δυσβάσταχτο βάρος για την παιδική ψυχή! Δεν μιλάμε φυσικά για τα εγκαταλειμμένα παιδιά και τις καταστάσεις Ντίκενς!!! Τα ορφανά παιδιά τα αναλάμβαναν διαχρονικά οι πλησιέστεροι συγγενείς! Η Candy αν και εγκαταλειμμένη στάθηκε τυχερή ως προς το μέρος που μεγάλωσε.

Δεν νομίζω επίσης ότι η μοναξιά της Candy είναι ερωτικής φύσης...και κανένας συνομήλικος της χαρακτήρας δεν έχει αποκατασταθεί!!!!! Φίλους και γνωστούς έχουμε όλοι άλλα αυτό που είναι πολυτιμότερο είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς που είναι η οικογένεια και ο άνθρωπος μας μελλοντικά! Η Candy μου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει ένα άτομο να πει τα εσώψυχα της με αποτέλεσμα να ακούμε τις σκέψεις της στους συχνούς εσωτερικούς διαλόγους με τον εαυτό της.

Όταν πέθανε ο Άnthony δεν ήταν αρκετή η συμπαράσταση του Άρτσυ και του Στιαρ άλλα γύρισε στο μοναδικό μέρος που ένοιωθε σπίτι της πίσω στους αληθινά δικούς της ανθρώπους!

τουρι σπουδαια αναλυση!! συχνα προσπαθουσε το διπλάσιο σχετικά με τους άλλους να πετυχει τα ίδια πράγματα εντυπωσιακή πρόταση και έχεις απόλυτο δίκιο!!

Λοιπόν αν και γενικά συμφωνώ με την αναλυσή σου... Η μοναδική μου διαφωνία έχει να κάνει στο ότι η Κάντυ προσπαθούσε συχνά το διπλάσιο από όλους τους άλλους για να πετύχει τα ίδια πράγματα.... Αντίθετα πιστεύω ότι η Κάντυ αποδεικνυόταν πάντα τυχερή μέσα στην ατυχία της... πάντα βρίσκονταν άνθρωποι να της συμπαρασταθούν και να της προσφέρουν απλόχερα την αγάπη.... Τραβούσε βέβαια σαν μαγνήτης τόσο την αγάπη όσο και το μίσος, όπως την χαρά με τη δυστυχία, το γέλιο με το δάκρυ.... τη μοναξιά με την πολυκοσμία και ούτως καθεξής.... Πάντως στο τέλος στα άκρα βρισκόταν μια ισορροπία...Όπως άλλωστε γίνεται και στην πραγματική ζωή....
΄

και όμως darrien έχει αρκετή αληλλοφάνεια σε πολλά μερη και σημεια του!! θα συναντησεις και στον έξω κόσμο πολλούς από τους ήρωες και πολλές από τις καταστάσεις που ζουν, π.χ. τον αγώνα που κάνει ένα ορφανό παιδί να χαράξει τον δρόμο του στην ζωή, τα στραπάτσα που τρωει στην πορεια, οι φιλοι που έχει ( λόγω της μεγάλης του καρδιάς), το πως σκιρταει η καρδουλα του οταν συναντα τον έρωτα, το πως αντιδρά στον θάνατο, το πως εξελίσσεται η προσωπικότητα του στο χρόνο!!! δεν λέω οτι είναι πάντα ρεαλιστικό αλλά για κοιταξε μερικά συγχρονα σήριαλ και παιδικά και θα καταλάβεις πόσο ανεδαφικά είναι κάι πόση αλήθεια κρυβει μέσα της η κάντυ, αν δεν έκρυβε αλήθεια δεν θα την αγαπάγαμε τόσο!!! και δεν θα είχε τετοιο ερεισμα μετά από 20 χρόνια, οτι ψευτικο είναι η μοιρα του να εκπέσει σιγά, σιγά και να ξεχαστεί!


Nτολλυ πολύ σωστά τα λες : όντως ήταν τυχερή στην ατυχία της πολλοι από εμάς ίσως το έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα στην πορεια τους σε διαφορα θέματα, ακόμα και σε θεματα υγειας ή καθημερινότητας και όντως τραβουσε σαν μαγνητης και την αγάπη και το μίσος γιατι ήταν large ανθρωπος και μεγάλη καρδιά! οι' κακοι' το καταλάβαιναν αυτο, το οσφραίνονταν και δεν είχαν άλλη επιλογή ή είχαν εγκληματικά αδιάφορη στάση απεναντί της ή την μισουσαν και ήθελαν το κακό της!!

το εχω πει και σε άλλο ποστ η κάντυ ποτέ δεν τα πήγε καλά με τους τυπολάτρες. ηταν ελευθερο πνευμα και η ελευθερια σε λίγους χαρίζεται αλλά χαρίζεται!! οι υπόλοιποι που ζουν με τους τυπους και τα πρωτοκολλα απλώς μισουν τους ανθρωπους που δεν γονατιζουν ευκολα, γι' αυτο η Κάντυ βιωσε τετοιο μίσος και απονιά αλλά και αγάπη, γιατι το καλό μια μέρα θ' ανταμειφθεί!! και ελπίζω να το δουμε και στην περιπτωση της, πάντως στο τελος την βρισκουμε σε ένα μεγάλο, γιορτινό τραπέζι με αυτους που αγαπάει μαζί!!

ariathniM έγραψε:

και όμως darrien έχει αρκετή αληλλοφάνεια σε πολλά μερη και σημεια του!! θα συναντησεις και στον έξω κόσμο πολλούς από τους ήρωες και πολλές από τις καταστάσεις που ζουν, π.χ. τον αγώνα που κάνει ένα ορφανό παιδί να χαράξει τον δρόμο του στην ζωή, τα στραπάτσα που τρωει στην πορεια, οι φιλοι που έχει ( λόγω της μεγάλης του καρδιάς), το πως σκιρταει η καρδουλα του οταν συναντα τον έρωτα, το πως αντιδρά στον θάνατο, το πως εξελίσσεται η προσωπικότητα του στο χρόνο!!! δεν λέω οτι είναι πάντα ρεαλιστικό αλλά για κοιταξε μερικά συγχρονα σήριαλ και παιδικά και θα καταλάβεις πόσο ανεδαφικά είναι κάι πόση αλήθεια κρυβει μέσα της η κάντυ, αν δεν έκρυβε αλήθεια δεν θα την αγαπάγαμε τόσο!!! και δεν θα είχε τετοιο ερεισμα μετά από 20 χρόνια, οτι ψευτικο είναι η μοιρα του να εκπέσει σιγά, σιγά και να ξεχαστεί!


Nτολλυ πολύ σωστά τα λες : όντως ήταν τυχερή στην ατυχία της πολλοι από εμάς ίσως το έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα στην πορεια τους σε διαφορα θέματα, ακόμα και σε θεματα υγειας ή καθημερινότητας και όντως τραβουσε σαν μαγνητης και την αγάπη και το μίσος γιατι ήταν large ανθρωπος και μεγάλη καρδιά! οι' κακοι' το καταλάβαιναν αυτο, το οσφραίνονταν και δεν είχαν άλλη επιλογή ή είχαν εγκληματικά αδιάφορη στάση απεναντί της ή την μισουσαν και ήθελαν το κακό της!!

το εχω πει και σε άλλο ποστ η κάντυ ποτέ δεν τα πήγε καλά με τους τυπολάτρες. ηταν ελευθερο πνευμα και η ελευθερια σε λίγους χαρίζεται αλλά χαρίζεται!! οι υπόλοιποι που ζουν με τους τυπους και τα πρωτοκολλα απλώς μισουν τους ανθρωπους που δεν γονατιζουν ευκολα, γι' αυτο η Κάντυ βιωσε τετοιο μίσος και απονιά αλλά και αγάπη, γιατι το καλό μια μέρα θ' ανταμειφθεί!! και ελπίζω να το δουμε και στην περιπτωση της, πάντως στο τελος την βρισκουμε σε ένα μεγάλο, γιορτινό τραπέζι με αυτους που αγαπάει μαζί!!

Δυστυχώς εγώ είμαι της άποψης οτι η ελευθερία πληρώνεται και πολύ ακριβά μάλιστα...για να την αποκτήσει χρειάζεται να περασει τα πανδεινα...

juliet έγραψε:

ariathniM έγραψε:

και όμως darrien έχει αρκετή αληλλοφάνεια σε πολλά μερη και σημεια του!! θα συναντησεις και στον έξω κόσμο πολλούς από τους ήρωες και πολλές από τις καταστάσεις που ζουν, π.χ. τον αγώνα που κάνει ένα ορφανό παιδί να χαράξει τον δρόμο του στην ζωή, τα στραπάτσα που τρωει στην πορεια, οι φιλοι που έχει ( λόγω της μεγάλης του καρδιάς), το πως σκιρταει η καρδουλα του οταν συναντα τον έρωτα, το πως αντιδρά στον θάνατο, το πως εξελίσσεται η προσωπικότητα του στο χρόνο!!! δεν λέω οτι είναι πάντα ρεαλιστικό αλλά για κοιταξε μερικά συγχρονα σήριαλ και παιδικά και θα καταλάβεις πόσο ανεδαφικά είναι κάι πόση αλήθεια κρυβει μέσα της η κάντυ, αν δεν έκρυβε αλήθεια δεν θα την αγαπάγαμε τόσο!!! και δεν θα είχε τετοιο ερεισμα μετά από 20 χρόνια, οτι ψευτικο είναι η μοιρα του να εκπέσει σιγά, σιγά και να ξεχαστεί!


Nτολλυ πολύ σωστά τα λες : όντως ήταν τυχερή στην ατυχία της πολλοι από εμάς ίσως το έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα στην πορεια τους σε διαφορα θέματα, ακόμα και σε θεματα υγειας ή καθημερινότητας και όντως τραβουσε σαν μαγνητης και την αγάπη και το μίσος γιατι ήταν large ανθρωπος και μεγάλη καρδιά! οι' κακοι' το καταλάβαιναν αυτο, το οσφραίνονταν και δεν είχαν άλλη επιλογή ή είχαν εγκληματικά αδιάφορη στάση απεναντί της ή την μισουσαν και ήθελαν το κακό της!!

το εχω πει και σε άλλο ποστ η κάντυ ποτέ δεν τα πήγε καλά με τους τυπολάτρες. ηταν ελευθερο πνευμα και η ελευθερια σε λίγους χαρίζεται αλλά χαρίζεται!! οι υπόλοιποι που ζουν με τους τυπους και τα πρωτοκολλα απλώς μισουν τους ανθρωπους που δεν γονατιζουν ευκολα, γι' αυτο η Κάντυ βιωσε τετοιο μίσος και απονιά αλλά και αγάπη, γιατι το καλό μια μέρα θ' ανταμειφθεί!! και ελπίζω να το δουμε και στην περιπτωση της, πάντως στο τελος την βρισκουμε σε ένα μεγάλο, γιορτινό τραπέζι με αυτους που αγαπάει μαζί!!

Δυστυχώς εγώ είμαι της άποψης οτι η ελευθερία πληρώνεται και πολύ ακριβά μάλιστα...για να την αποκτήσει χρειάζεται να περασει τα πανδεινα...

εννοώ οτι ειναι απο την φυση της ελευθερη, ανεβαινει σε δεντρα, δεν υπακουει σε κανόνες, δεν δειλιαζει, κάνει φιλους [/b[b]]ανθρωπους που οι άλλοι θα σνόμπαραν και να κοιτάξουν ακομα( τους υπηρετες στο σπιτι των ραγκαν, τους ανθρωπους του ορυχειου), μιλαει παντα εναντιον της αδικιας νομίζω οτι αυτη η ελευθερια της ειχε δοθει και οτι δεν παλεψε να την αποκτησει!!

Εγω πιστεύω οτι η Κάντυ ποτε στην ουσία δεν ήταν απόλυτα ευτυχισμένη παρα μόνο τις στιγμές που πρόλαβε να ζήσει με τον Άντονυ και τον Τέρρυ Συνεχώς είχε προβλήματα και στεναχώριες, ποτέ δεν ηρέμησε! :x ναι μεν είχε τους φίλους της να της συμπαρασταθουν αλλά κι αυτοί είχαν τις δικές του ζωές να κοιτάξουν οπότε και πάλι μόνη έμενε! Και στο τέλος μπορεί να βρηκε τον πρίγκηπα της, να ήταν με τους φίλους της στο ορφανοτροφείο αλλά πιστεύω οτι απλά συμβιβάστηκε με την όλη κατάληξη Ποτέ δεν θα είχε τον Άντονυ, τον Στήαρ και κυρίως τον Τέρρυ που είναι και ζωντανός σε αντίθεση με τους άλλους 2 που ξέρει οτι δεν θα τους ξαναδεί ποτέ!

Ντολλυ μου εννοω οτι είχε το θάρρος της γνώμης της και την αποφασιστικότητα της να την λέει!! και αυτο το προσόν είναι κάτι με το οποιο γεννιεσαι!! ναι οντως ήταν απλή η κάντυ σαν τους απλους ανθρωπους που συναντουσε και κοινωνικά και οικονομικά αλλά εγινε μια Αρντλευ από τα 13 χαρης στον θειο γουιλιαμ και θα μπορουσε να σνομπάρει( έχω ακουσει οτι οταν ανεβαίνει απότομα η κοινωνική σου ταξη , γινεσαι άλλος άνθρωπος, οχι παντα βεβαια) η καντυ εμεινε σταθερή στις αρχες της και στην καλή της την καρδιά!!!

ΜΙΜΙ έγραψε:

Εγω πιστεύω οτι η Κάντυ ποτε στην ουσία δεν ήταν απόλυτα ευτυχισμένη παρα μόνο τις στιγμές που πρόλαβε να ζήσει με τον Άντονυ και τον Τέρρυ Συνεχώς είχε προβλήματα και στεναχώριες, ποτέ δεν ηρέμησε! :x ναι μεν είχε τους φίλους της να της συμπαρασταθουν αλλά κι αυτοί είχαν τις δικές του ζωές να κοιτάξουν οπότε και πάλι μόνη έμενε! Και στο τέλος μπορεί να βρηκε τον πρίγκηπα της, να ήταν με τους φίλους της στο ορφανοτροφείο αλλά πιστεύω οτι απλά συμβιβάστηκε με την όλη κατάληξη Ποτέ δεν θα είχε τον Άντονυ, τον Στήαρ και κυρίως τον Τέρρυ που είναι και ζωντανός σε αντίθεση με τους άλλους 2 που ξέρει οτι δεν θα τους ξαναδεί ποτέ!

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη ΜΙΜΙ!!!!

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον όλα όσα γράψατε!!!Με τα περισσότερα συμφωνώ!
Κι εγώ πιστεύω ότι η Κάντυ νιώθει απίστευτη μοναξιά και νιώθω ότι δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένη... ευτυχισμένη αληθινά υπήρξε και για μένα όταν έζησε κάποιες στιγμές με τον Άντονυ και όσο ήταν με τον Τέρρυ. Όμως στο τέλος αυτό που έλεγε ότι νιώθει ευτυχισμένη δεν το πιστεύω. Σίγουρα χαρούμενη, με αισιοδοξία, αλλά όχι ευτυχισμένη. Ήταν άνθρωπος που δεν το έβαζε κάτω και προσπαθούσε να θυμάται τα λόγια του Πρίγκηπα... "είσαι πιο όμορφη όταν γελάς, παρά όταν κλαις"....
Μερικές φορές στη ζωή μας δεν έχουμε πολλές επιλογές. Ή το παλεύουμε (Κάντυ) ή παραιτούμαστε και πέφτουμε σε κατάθλιψη (Τέρρυ)
Η Κάντυ ήταν πολύ δυνατή. Όμως για μένα όσο παρακολουθήσαμε μέχρι τώρα την ιστορία, η ζωή δεν της έδωσε όσα αξίζει. Της χρωστάει η ζωή (η Μιζούκι) την αληθινή ευτυχία, και ελπίζω να μην την αφήσει πάλι στα κρύα του λουτρού...

dolly έγραψε:

Αντίθετα πιστεύω ότι η Κάντυ αποδεικνυόταν πάντα τυχερή μέσα στην ατυχία της... πάντα βρίσκονταν άνθρωποι να της συμπαρασταθούν και να της προσφέρουν απλόχερα την αγάπη....

Eκει ακριβως εγκειται το "παραμυθενιο" του πραγματος. Στην πραγματικη ζωη δεν θα βρουμε ανθρωπους να μας βοηθησουν χωρις ανταλλαγματα και με καλη καρδια. Αυτη η αδολη αγαπη και προστασια που της χαριζουν απλοχερα οι απλοι καθημερινοι ανθρωποι δεν υπαρχει στην πραγματικοτητα

domniki έγραψε:

dolly έγραψε:

Αντίθετα πιστεύω ότι η Κάντυ αποδεικνυόταν πάντα τυχερή μέσα στην ατυχία της... πάντα βρίσκονταν άνθρωποι να της συμπαρασταθούν και να της προσφέρουν απλόχερα την αγάπη....

Eκει ακριβως εγκειται το "παραμυθενιο" του πραγματος. Στην πραγματικη ζωη δεν θα βρουμε ανθρωπους να μας βοηθησουν χωρις ανταλλαγματα και με καλη καρδια. Αυτη η αδολη αγαπη και προστασια που της χαριζουν απλοχερα οι απλοι καθημερινοι ανθρωποι δεν υπαρχει στην πραγματικοτητα

ντομ την εποχή που εζησε η Καντυ ήταν πιο αδολα τα πραγματα!!! και οι ανθρωποι ΄πιο αγνοι', πιο δοτικοι, μιας και η υπερκαταναλωση και ο υλισμός δεν ειχαν φτασει στο εσχατο τους σημειο όπως σημερα και υπήρχε λίγος χωρος για τον άλλον! τουλαχιστον το manga μου φαινεται πολύ αληλοφανες σε αντιθεση με το ανιμε( τοτε που πηγε στους σιδηροδρομους με τοσους άνδρες γεροδεμένους γυρω της, για σκεφτειτε το λίγο, τι μπορει αυτο να σημαινε για ενα κοριτσι 16 χρονών) ποιος από εμας θα το τολμουσε θα υπήρχαν φοβεροι κινδυνοι! αυτο ειναι λιγο φανταστικό!

θα συμφωνήσω στο τελος την βρισκουμε χαρουμενη, οχι όμως ευτυχισμένη κάτι ουσιωδες λειπει!!η μιζουκι της το χρωστα, τοσα χρονια την παιδεψε!