Η μοναξιά της Κάντυ

Κι αν η μοναξια της Καντυ ειναι στο βαθος μια κραυγη της Μιζουκι που εχασε τους γονεις της νεα;
Ισως κι αυτη να μην μπορουσε να ανοιξει ευκολα την ψυχη της στους γυρω της και να το καταφερε μονο εμμεσα χρησιμοποιωντας το φανταστικο χαρακτηρα της Καντυ.

Μια σκεψη...

geobacter έγραψε:

Κι αν η μοναξια της Καντυ ειναι στο βαθος μια κραυγη της Μιζουκι που εχασε τους γονεις της νεα;
Ισως κι αυτη να μην μπορουσε να ανοιξει ευκολα την ψυχη της στους γυρω της και να το καταφερε μονο εμμεσα χρησιμοποιωντας το φανταστικο χαρακτηρα της Καντυ.

Μια σκεψη...

Σίγουρα έχει περάσει η Μιζούκι δικά της βιώματα στην Κάντυ, κάθε συγγραφέας βάζει κάτι από τον εαυτό του στα έργα του.

Γενικά όμως η Κάντυ δεν ήτανε άτομο που ήθελε να φορτώνει τα δικά της προβλήματα στους άλλους, δεν κλαιγότανε πολύ ας το πω. Μόνο στον Άλμπερτ διέκρινα να ανοίγεται περισσότερο, να ομολογεί πόσο πονάει.

Σας λέω, πρόσφατα κατάφερα όλα τα επεισόδια στο YouTube, και εκτός από τα κλασσικά και χιλιοαναλυμένα σημεία, εκείνο το "πάλι μόνη, Κάντυ" ήτανε που άγγιξε μια άλλη χορδή. Έχω νιώσει προσωπικά αυτή τη μοναξιά, το να έχεις υποτίθεται τόσους φίλους, αλλά να νιώθεις ότι τελικά πορεύεσαι μόνη, ακόμη και οι γονείς δεν είναι σταθερά.




Υ.Γ. (Off topic) Άνοιξαν οι αιθέρες! Πετάει πετάει η Ευρώπη! Να δούμε πότε θα πετάξω κι εγώ, πότε θα με βολέψουνε. Καλό το καθισιό, αλλά....

DarienChrissie έγραψε:

Γενικά όμως η Κάντυ δεν ήτανε άτομο που ήθελε να φορτώνει τα δικά της προβλήματα στους άλλους, δεν κλαιγότανε πολύ ας το πω. Μόνο στον Άλμπερτ διέκρινα να ανοίγεται περισσότερο, να ομολογεί πόσο πονάει.

Με την επιστροφη της απο την Νεα Υορκη θα προσπαθουσε ισως να εξηγησει τον γρηγορο γυρισμο στο Σικαγο, αλλα η καταταξη του Στιαρ στο στρατο την σταματησε. Εκει που ηταν ετοιμη να μιλησει, ειδε μια Παττυ να κλαιει γοερα και εναν Αρτσυ να ανησυχει σιωπηλα για τον αδερφο του. Ετσι ενιωσε οτι δεν μπορουσε να φορτωσει στους ηδη φορτισμενους φιλους της τα δικα της προβληματα...

Eκτος απο την σκηνη που καταρρεει στην αγκαλια του Αλμπερτ, στο επομενο επεισοδιο ομολογει στην Αννυ και στον Αρτσυ το ποσο πολυ ποναει, και πως προσπαθει με εργασιοθεραπεια να ξεπερασει τον χωρισμο της. Ειναι ενα επεισοδιο που δεν το ειχα δει ΠΟΤΕ και μολις προσφατα καταφερα να το παρακολουθησω χαρη στο candyingreekproject.

Aldebaran έγραψε:

Την εποχή που μεγαλώνει η Κάντυ τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα ειδικά για τα παιδιά που ήταν ορφανά ή φτωχά.
Η Κάντυ είναι ένα παράδειγμα πως παρά τις αντιξοότητες, αν έχεις θέληση, μπορείς να προχωρήσεις.
Η μοναξιά της είναι περισσότερο ερωτικής φύσεως. Μένει μόνη όχι από φίλους (η Πάττυ, η Άννυ και ο Άρτσυ εξακολουθούν να μένουν στο Σικάγο) αλλά από συντρόφους. Στην εποχή της, μιά κοπέλα το πολύ μέχρι τα 20 έπρεπε να είχε αποκατασταθεί συμπεριλαμβανομένου και ενός 2ετούς αρραβώνα.
Κάθε άλλη περίπτωση ήταν εξαίρεση από το γενικό κανόνα.
Η μοναξιά της όμως κρατάει λίγο.
Απ΄ότι αφήνεται να φανεί, ο Πρίγκηπας δεν είναι μόνο ο φίλος που ήταν κοντά της τις περισσότερες φορές αλλά και ο σύντροφος που αναζητά.

Παρόλη τη θλίψη που έβγαζε κάποιες στιγμές, νομίζω πως κατά βάθος η Κάντυ δεν ήταν δυστυχισμένη.
Πρόσφατα ξαναδιάβασα το "'Ενα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" με αφορμή ένα ποστ της Αριάδνης.
Η πρωταγωνίστρια κάποια στιγμή όταν όλα πιά πάνε καλά για την οικογένειά της, συζητά με τον σχεδόν συνομήλικο αδερφό της για το ρόδινο μέλλον της μικρούλας αδερφής τους. Και οι δύο καταλήγουν να λυπούνται τη μικρή που δε θα ζήσει όπως εκείνοι μιά ζωή με στερήσεις, αγώνες και μικρές χαρές που όμως στα μάτια τους φάνταζαν τεράστιες.
Σα να λέμε δλδ πως η ζωή της Κάντυ σε σύγκριση με εκείνη της Ελίζας ή και της Άννυ ακόμη ήταν σαφέστατα πιό όμορφη και πλούσια.

ασχετο με το ολο θεμα αλλα το εχω διαβασει και εγω αυτο το βιβλιο! φοβερο! αυτο το συγκεκριμενο σημειο θυμαμαι μικρη δεν το καταλαβαινα! δεν μπορουσα να καταλαβω πως γινεται να επιθυμεις δυσκολες εποχες! για αυτους πμως ηταν διασκεδαση!
ειμαι μαζι σου alde! η καντυ δεν ηταν δυστυχισμενη!

Darien γιατι δεν ειναι καλο τελος που θα μεινει με τον Αλμπερτ? Γιατι αυτο αφηνει να εννοηθει η συγγραφεας οτι θα ειναι μαζι. Αλλιως ο Αλμπερτ δε θα της ελεγε ποτε την αληθεια που ηξερε απο καιρο, οτι αυτος ηταν ο πριγκιπας της. Στο τελος δε μενει μονη..

Ο Αρτσυ και η Αννυ λες ειναι δυστυχισμενοι; Μηπως ο Αρτσυ ηθελε την Καντυ;

Στη δυστυχια εισαι μονος , οπως πιστευω και στη μεγαλη χαρα

Ο Άρτσι είναι άλλος ένας τραγικός ήρωας της ιστορίας...
έχασε τους δύο πολύ αγαπημένους του Άντονυ και Στήαρ...
μεγαλώσανε μαζί, ήταν σαν αδέλφια.... όταν έπαιζε στη μνήμη τους γκάιντα, στην κηδεία του Στήαρ σκεφτόταν ότι θα αισθάνεται την απουσία του σε όλη του τη ζωή... ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο μόνος...

[οφ τοπικ] Κατά τη γνώμη μου, ο Άρτσυ είχε ήδη συνειδητοποιήσει πως δε θα μπορούσε να είναι ποτέ με την Κάντυ και την είχε "ξεπεράσει" όταν έμαθε πως χώρισε τελικά με τον Τέρρυ. Στο μάνγκα, όταν φέρνουν στην Κάντυ το γράμμα του Στήαρ και εκείνη τους ανακοινώνει τα θλιβερά της νέα, θα περίμενε κανείς από έναν ερωτευμένο Άρτσυ να νιώσει πως έχει ελπίδες τώρα πιά. Αντί όμως γι΄αυτό, ο Άρτσυ δείχνει την ειλικρινή του στενοχώρια για το χωρισμό αυτό και τη -φιλική- αγάπη του προς την Κάντυ που για μιά ακόμη φορά δοκιμάζεται σκληρά...

Όταν παίζει με την γκάιντα στην κηδεία του Στήαρ νιώθει πιό μόνος από ποτέ... Όμως η Άννυ είναι εκεί δίπλα του στη δύσκολη στιγμή όπως θα είναι και την υπόλοιπη ζωή της.
Δεν είναι τυχαίο που στη νουβέλα, ο Άρτσυ τα βάζει τόσο με τους γονείς του όσο και με την Ελρόυ και το Αρντλεόσογο προκειμένου να αρραβωνιαστεί τη γυναίκα που αγαπά. [/οφ τοπικ]

Παράθεση :

Κατά τη γνώμη μου, ο Άρτσυ είχε ήδη συνειδητοποιήσει πως δε θα μπορούσε να είναι ποτέ με την Κάντυ και την είχε "ξεπεράσει" όταν έμαθε πως χώρισε τελικά με τον Τέρρυ. Στο μάνγκα, όταν φέρνουν στην Κάντυ το γράμμα του Στήαρ και εκείνη τους ανακοινώνει τα θλιβερά της νέα, θα περίμενε κανείς από έναν ερωτευμένο Άρτσυ να νιώσει πως έχει ελπίδες τώρα πιά. Αντί όμως γι΄αυτό, ο Άρτσυ δείχνει την ειλικρινή του στενοχώρια για το χωρισμό αυτό και τη -φιλική- αγάπη του προς την Κάντυ που για μιά ακόμη φορά δοκιμάζεται σκληρά...

Συμφωνώ και εγώ μ' αυτό.

Υou are true

εγω προσπωπικα καταλαβαινω την καντυ... γιατι περασα πολλες καταστασεις που περασε και αυτη... εγω μονη μου ειμουν παντα.... αλλα φυσικα το λεω αυτο προς την ζωη μου εκτος της οικογενειακης αγαπης που ειχα παντα ... εγω φιλους μικρη στο νιπαγωγειο δεν ειχα... ουτε και στο δημοτικο... εκεινα τα σχολικα χρονια που ΟΛΗ ΜΑ ΟΛΗ η ταξη μου με μισουσε ηταν αβασταχτα... ειμουν παντα μόνη έμαθα να ζω μονη... και η πρωτη μου στο σχολειο φιλη ηταν στην πεμπτη δημοτικου.... τωρα.. που παω γυμνασιο... μια φιλη εχω... την καντυ μου οπως ξερουν οι περισοτερροι (χιχι ) οσο θυμαμαι που παρακαλουσα να παιξω με αλλα παιδια μου ηταν εφιαλτης... αλλα και τωρα η μοναξια μου ειναι μεγαλη και το στεναχωρο στην υποθεση ηταν οτι η καντυ (και εγω) σε μια δυσκολη στιγμη ηταν μονη... στο χωρισμο της με τον τερυ ηταν μονη... δεν υπηρχε ουτε ο στιαρ ουτε ο αρτσι ουτε η πατυ ουτε η αννυ ουτε κανενας... ολοι οι ανθρωποι που ζουσαν μονοι μαθαιναν την μοναξια.... εγω μονη μου εμαθα να ζω.... εκεινη την στιγμη τη θα κανω?????? :mpouaaa:

stavroylaki έγραψε:

εγω προσπωπικα καταλαβαινω την καντυ... γιατι περασα πολλες καταστασεις που περασε και αυτη... εγω μονη μου ειμουν παντα.... αλλα φυσικα το λεω αυτο προς την ζωη μου εκτος της οικογενειακης αγαπης που ειχα παντα ... εγω φιλους μικρη στο νιπαγωγειο δεν ειχα... ουτε και στο δημοτικο... εκεινα τα σχολικα χρονια που ΟΛΗ ΜΑ ΟΛΗ η ταξη μου με μισουσε ηταν αβασταχτα... ειμουν παντα μόνη έμαθα να ζω μονη... και η πρωτη μου στο σχολειο φιλη ηταν στην πεμπτη δημοτικου.... τωρα.. που παω γυμνασιο... μια φιλη εχω... την καντυ μου οπως ξερουν οι περισοτερροι (χιχι ) οσο θυμαμαι που παρακαλουσα να παιξω με αλλα παιδια μου ηταν εφιαλτης... αλλα και τωρα η μοναξια μου ειναι μεγαλη και το στεναχωρο στην υποθεση ηταν οτι η καντυ (και εγω) σε μια δυσκολη στιγμη ηταν μονη... στο χωρισμο της με τον τερυ ηταν μονη... δεν υπηρχε ουτε ο στιαρ ουτε ο αρτσι ουτε η πατυ ουτε η αννυ ουτε κανενας... ολοι οι ανθρωποι που ζουσαν μονοι μαθαιναν την μοναξια.... εγω μονη μου εμαθα να ζω.... εκεινη την στιγμη τη θα κανω?????? :mpouaaa:

[οφ τοπικ] Γιατί καλό μου σε μισούσε όλη η τάξη;;;; :affraid:

Οι φίλοι δεν έρχονται κοντά μας επειδή τους το ζητάμε ή το απαιτούμε αλλά επειδή στην κοινή μας πορεία (είτε στο σχολείο, ή στο φροντιστήριο, στη γειτονιά κλπ) βλέπουν πως είμαστε άτομα άξια της εμπιστοσύνης και της φιλίας τους. Αν τα παιδιά γύρω σου δεν έχουν διαπιστώσει κάτι τέτοιο με σένα, ή λάθος πληροφορίες δίνεις με τη συμπεριφορά σου ή δεν αξίζουν για να τους έχεις φίλους... Στην πρώτη περίπτωση θα βοηθούσε αν προσπαθούσες να αλλάξεις την εικόνα σου δείχνοντας περισσότερο τα θετικά σου στοιχεία, στην άλλη δεν πρέπει να στενοχωριέσαι... Αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν τα άτομα που θα θέλουν να είναι μαζί σου γι αυτό που είσαι. [/οφ τοπικ]

Επισης εχω προσεξει, οτι οταν επιζητας τη φιλια τους λες και το κανουν επιτηδες και πανε κοντρα.

albebaran... ρωτα τους!!!!! δεν ξερω τον λογο... τωρα τουλαχιστον αυτη η παρεξηγηση εχει καπως λυθει αλλα ακομα.... υπαρχουν τα αρχνητικα πιστευω πως με θεωρουσαν ετσι... γιατι η <<ελιζα>> του νιπιαγωγειου μου ειχε διαδωσει σε ολους οτι δεν ειμαι καλο παιδι... και αλλα ψεματα... που εγω σαν ευαισθητη και κλαψιαρα που ειμουν δεν μπορουσα να αντιδρασω...φυσικα σημερα... εχω φιλους λιγους.... αλλα η αποσταση φερνει την μοναξια μου.... τωρα που εμαθα τι σημαινει φιλια... δεν θελω να ειμαι μονη!!!! :<3:

stavroylaki έγραψε:

albebaran... ρωτα τους!!!!! δεν ξερω τον λογο... τωρα τουλαχιστον αυτη η παρεξηγηση εχει καπως λυθει αλλα ακομα.... υπαρχουν τα αρχνητικα πιστευω πως με θεωρουσαν ετσι... γιατι η <<ελιζα>> του νιπιαγωγειου μου ειχε διαδωσει σε ολους οτι δεν ειμαι καλο παιδι... και αλλα ψεματα... που εγω σαν ευαισθητη και κλαψιαρα που ειμουν δεν μπορουσα να αντιδρασω...φυσικα σημερα... εχω φιλους λιγους.... αλλα η αποσταση φερνει την μοναξια μου.... τωρα που εμαθα τι σημαινει φιλια... δεν θελω να ειμαι μονη!!!! :<3:

[ο τοπικ]
Να ξέρεις όμως και η μοναξιά δεν είναι τόσο άσχημη...
Μεγαλώνοντας θα εκτιμήσεις περισσότερο τις στιγμές που θα είσαι μόνη και ελεύθερη να κάνεις τις δικές σου επιλογές χωρίς να χρειάζεται να δώσεις αναφορά σε κάποιον... Και ίσως μέσα από τη μοναξιά σου, ν΄ανακαλύψεις κάποιο ταλέντο σου... Είδα πως γράφεις και ένα όμορφο φικ...
Μην ξεχνάς πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες δημιουργούν όταν είναι μόνοι τους...
Βέβαια, είναι απαραίτητοι και οι φίλοι να σε εμψυχώνουν και να σ΄ενθαρρύνουν για να πηγαίνεις ολοένα και μακρύτερα στο δρόμο σου... Λίγοι όμως και καλοί Σταυρούλα μου χρειάζονται...
[/οφ τοπικ]

στε αυτο albe Μου εχεις δικιο!!!!!!!! πραγματικα οταν εκλεγα μονη μου και υποκρινομουν το ρολο της μπεθ ανακαλυψα το ταλεντο μου στην ηθοποιια το κιφ τωρα που το γραφω... ολοι οι φιλοι μου ειναι διακοπες και δεν εχω τις συναντισεις κλπ..... πραγματικα εχεις δικιο πανω σε αυτο..... αλλα οχι και για 5 χρονια χωρις φιλους!!!!!

stavroylaki έγραψε:

... αλλα οχι και για 5 χρονια χωρις φιλους!!!!!

Αυτά, είναι πιά παρελθόν...

Δε γυρνάμε πίσω σ΄αυτά αφού δεν μπορούμε να τ΄αλλάξουμε...

αλλά προχωράμε μπροστά με όσους έχουμε δίπλα μας.

Στην πορεία, και αυτοί μπορούν να αλλάξουν κάποιοι θα φύγουν άλλοι θα έρθουν...

Έτσι είναι η ζωή... Και όπως λέει και η Σιέρρα στην υπογραφή της: ζούμε για το σήμερα...

σωστα.... μετα αναριωτιεμαι γιατι λατρευεις τον αλμπερντ.... ιδου η αποδειξη ετσι ειχε πει στην καντυ οταν πεθανε ο αντονυ... να κοιτα μπροστα!!!!!!!

Δεν το ήξερα αυτό για την Μιζούκι ότι δηλαδή έχασε τους γονείς της νέα. Για την Κάντυ έχω να πω για την μοναξιά της αυτό που υπήρχε στο τραγούδι των τίτλων :
"Είναι στιγμές που η μοναξιά, μες στην καρδιά μας φωλιάζει
μα υπάρχει ελπίδα πάντοτε, δεν τελειώνει εδώ η ζωή"