Αξέχαστα επεισόδια-σκηνές απο την Κάντυ

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΑΝ ΚΑΙ ΑΛΜΠΕΡΤΙΚΙΑ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΒΑΘΙΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΤΕΡΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΝΤΥ(ΟΠΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΤΥ), Η ΑΤΥΧΙΑ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΟ ΕΙΔΑ ΟΤΑΝ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΩ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΒΑΦΤΗΚΑ ΚΑΙ ΞΕΒΑΦΤΗΚΑ.
Η ΣΚΗΝΗ ΠΟΥ Ο ΤΕΡΥ ΣΗΚΩΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΣΟΥΖΑΝΑ ΚΑΙ ΑΠΛΩΣ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΕΙ ΤΗΝ ΚΑΝΤΥ (ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΧΙΟΝΙ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ) ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ.Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ ΔΙΑΠΕΡΑΣΤΙΚΗ Ο ΤΕΡΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΟΣ Η ΚΑΝΤΥ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΝ ΤΕΡΥ ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΑΠΛΩΣ ΤΡΑΓΙΚΗ.
ΤΕΛΟΣ Η ΑΤΑΚΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ( ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΝΤΥ) ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΗΣ: OTAN Ο TEΡΥ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΗΝ ΚΑΝΤΥ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΟΤΙ "ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ" ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΝΤΥ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΕΙ"ΜΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΥΧΗ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ"ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΥΤΗ Η ΑΤΑΚΑ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΚΕΝΤΗΣΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ(ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ-ΜΙΖΟΥΚΙ-ΚΑΡΡΑ-ΠΑΥΛΙΔΗΣ)ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ, ΤΕΛΙΚΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΙΝΑ ΑΛΜΠΕΡΤΙΚΙΑ, ΠΛΗΓΩΘΗΚΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΕΝΑ ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΡΥ.
ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ-ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΜΕΙΝΑΝ ΑΞΕΧΑΣΤΑ.

Η πιό συγκλονιστική σκηνή για μένα ήταν ο θάνατος του Άντονυ.
Δε λέω, όλη η ζωή της Κάντυ μέχρι εκείνη τη στιγμή έβγαζε μια χαρμολύπη αλλά δεν περίμενα ποτέ να δω το θάνατο ενός παιδιού όσο και να με προετοίμαζε στα προηγούμενα επεισόδια η ΤΟΕΙ: με την έντονη ζωή του Άντονυ έξω από το σπίτι, τη μάγισσα με τα χαρτιά, τα ροδοπέταλα...
Σα να προμήνυαν όλα το κακό που όμως δεν περίμενα με τίποτα να δω.
Μόνο όταν τελείωσε η ιστορία κατάλαβα πως για να μείνει τελικά η Κάντυ με τον αγαπημένο της πρίγκιπα έπρεπε ο Άντονυ να βγει από τη μέση.
Ακόμη αντηχεί στ΄αυτιά μου η φωνή της Κάντυ: Άντονυυυυυυυυυυ...

Επειδη διαβαζω αυτα που εχετε γραψει και ειμαι ετοιμη να τα μπηξω σκεφτηκα οτι το αγαπημενο μου επεισοδιο ειναι το επεισοδιο του φιλιου στις καλοκαιρινες διακοπες στη Σκωτια...enjoy!



Τα καλυτερα 30 δευτερολεπτα στην ιστορια της ΤΟΕΙ και μια δυνατη σκηνη

Καλως σας βρηκαμε dominiki (thanks για την παρρατήρηση)
και η σκηνη του φιλιου που περιγραφεις, οντως ειναι καταπληκτικη,αλλα φαντασου να υπηρχε και μια αντιστοιχη σκηνη με τον Αλμπερτ (αχ βαχ) στο τελος του επεισοδιου εκει που καταλαβαινει πως ειναι ο πριγκιπας της.Τυχερες οι τερυκες μπορει να τις πικρανε ο χωρισμος αλλα ειχαν και ενα φιλακι(30 δευτερολεπτων παρακαλω) να θυμουνται, , ακομα και οι αντονικες ειχαν και μια σκηνη πανω στο αλογο (επισης πολυ δυνατη σκηνη) να θυμουνται, εμεις οι αλμπερτικες ουτε ενα φιλακι, ουτε μια βολτιτσα με το αλογο αδικια ρε παιδι μου μονο καμια αγκαλιτσα που και που εχουμε να θυμομαστε.βεβαια να μην γκρινιαζω η μιζουκι τον ξαποστειλε τον αντονυ τοσο αδικα, τον τερυ τον χωρισε με το ετσι θελω απο την καντυ μας, τουλαχιστον τον αλμπερτ τον αφησε ζωντανο να ελπιζουμε.............

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου μόνο που ξενέρωσα λίγο με τα χαστούκια που ακολούθησαν.

ΤΟ 44 ΗΤΑΝ ΜΑΚΡΑΝ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ Κ ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ.

ΗΜΟΥΝ 6 χρονων οταν προβληθηκε.Κ ομως!!!Κρατουσα ολα αυτα τ χρονια τοσο διαυγη την εικονα που ο Τερρυ αρπαζει με βια την Καντυ κ την ανεβαζει με τ ζορι στο αλογο παιρνοντας την κατασταση στα χερια του-παρολες τις σπαρακτικες κραυγες της κ λεει κυνικα"Κατσε ησυχα γιατι θα πεσεις"!!!

Απο τοτε αντηχουν στα αυτια μου οι διαλογοι,τα ποδοβολητα του λευκου αλογου ,η νοσταλγικη μελωδια που συνοδευει τα τελευταια δακρυα κ η Μεγαλη Αιωνια προτροπη"Κοιτα μπροστα,μονο μπροστα!!!!"

Πρωτη φορα ειδα τν Τερρυ τοσο ωριμο,τοσο ανθρωπινο,τοσο Αντρα.Πρωτη φορα η επιθετικοτητα του δεν ηταν αμυνα,αλλα αποφαση ν ξορκιστουν μια κ καλη ολα τα φαντασματα τ παρελθοντος-κ για τους δυο!.Πρωτη φορα ειδα τοσο καθαρη την επιθυμια να ΖΗΣΕΙ κ μαλιστα με αυτην την κοπελα!!Πρωτη φορα ηταν τοσο προστατευτικος αεναντι στην Καντυ του,ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ Η κΑΝΤΥ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ.

Ουδεποτε ξαναπροβαλε ο Τερρυ τοσο αποφασισμενος να διεκδικησει την ευτυχια,οσο τωρα που παλευε με τις πληγες της γλυκιας Καντυ...

Δεν ηταν ευκολο.Γιατι η Καντυ στο προσωπο του Αντονυ δεν πενθουσε μονο το δευτερο προσωπο π ενιωσε αληθινα δικο της(μετα την Αννυ-κ ας τη διεψευσε αυτη).
Πενθουσε κ τη μεταβαση απο την παιδικη ηλικια κ τν κοσμο των πολυχρωμων φαντασιωσεων στν κοσμο της (εκκολαπτομενης) γυναικας.Δεν ειναι τυχαιο πως στην ιστορια με τν Τερρυ συνανταμε ελαχιστες παραμυθιακες εικονες με λουλουδακια,αστερακια,φανταστικους χορους κ χωρους κ ολα εξελισσονται σε πραγματικο χρονο.

Ο Τερρυ λοιπον πασχισε απο αυτο να την απεγκλωβισει,ωστε να μην κρυβεται πια η Καντυ με προφαση την εξιδανικευση απο την ιδια τη ζωη,τις επιθυμιες της γυναικειας φυσης της κ τη χαρα χωρις ηθικοπλαστικες ενοχες...

ΚΑΛΩΣ Ο ΤΕΡΡΥ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΟΣ,λοιπον.ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΗΝ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕΙ.ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΜΑΤΙΝΑΣ!ΤΟ ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ

.ΤΟ ΠΗΧΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΜΕΣΩΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΜΕ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΟΡΙ...

KOITA MPROSTA!MONO MPROSTA!!Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΝΤΥ..."ΜΑ ΤΙ ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ,ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.?

ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ.ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΝΙΚΑ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ.Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

Αυτη η σκηνη καταξιωσε τν Τερρυ στα ματια μ ,αλλα κ ολο το εργο.Απο αυτην αγαπησα τοοσο την Καντυ.Ηταν καταλυτικη η απολυτη στιγμη τ ερωτα τους.Εκεινη τη στιγμη οσο πουθενα εγιναν απλα ΕΝΑ.

Το φιλι ΟΚ ηταν ενα αποτελεσμα αναμενομενο.

Α,ρε Τερρυ ετσι αποφασιστικος ας ησουν κ στη συνεχεια κ θα ειχε γλυτωσει απο ενα σωρο πληγες μια ολοκληρη γενια...Γιατι εμας ποιος "Τερρυ" θα μας αρπαξει βιαιως, θα μας ξεριζωσει αυτην την πικρα κ θα μας στεγνωσει τ δακρυα με την ελπιδα???

Εκπληκτική η ανάλυσή σου Τιτίκα!

Κρίμα που δε φάνηκε τόσο αποφασιστικός και στη συνέχεια.

Αλλά θα μου πεις, πως μπορείς να τα βάλεις με τα χτυπήματα της μοίρας χωρίς να κινδυνεύει η ακεραιότητά σου (ψυχική και πνευματική).

titika έγραψε:

Α,ρε Τερρυ ετσι αποφασιστικος ας ησουν κ στη συνεχεια κ θα ειχε γλυτωσει απο ενα σωρο πληγες μια ολοκληρη γενια...Γιατι εμας ποιος "Τερρυ" θα μας αρπαξει βιαιως, θα μας ξεριζωσει αυτην την πικρα κ θα μας στεγνωσει τ δακρυα με την ελπιδα???

Αχ, καλη μου Τιτικα, εχεις κ'εσυ τραυματα απο τον χωρισμο

Κουραγιο! Μονο αυτο μπορω να πω.

καταρχήν... Τιτικα, υποκλινομαι, εισαι απολαυστικοτατη!

Λοιπόν.. το επεισόδιο που μου έμεινε αξεχαστο στην καντυ, ηταν η βραδιά που έπεσε απο τα σκαλιά και την μαζεψε ο Τερρυ και την πηγε στο ιατρειο.

Νομιζω πως ειναι λιγακι φαντασιωση να πεφτεις αβοηθητη και αναισθηση και να σε σηκωνει απαλα το αγορι, να σε κοιτα με αγωνια και να σε κρατά στην αγκαλιά του, ενω εσυ εισαι "αλλού".
Μετά να σε μεταφερει στο ιατρειο, να βλεπει να δακρυα σου να κυλανε και να σου χαιδευει το μαγουλο. Αν ακουσει δε και αλλο ονομα.. να παραμιλας, φουντωνει και απο ζηλεια.

Γενικότερα το anime ομως με αφησε σε μια κατασταση προσμονης, πως τα καλυτερα έρχονται.. και ποτέ δεν ηρθαν.
Δυστυχώς για μενα, η σκηνη που περιγράφεις Τιτικα στο anime ειναι μια απολυτη ξενερα.
Θα μπορουσε να ηταν η καλυτερη και πιο ερωτικη, αν ελειπε αυτη η απαισια φωνη (που εισαι Παυλιδη..) να φωναζει : εεεεεεεεελα Κααααντυ! (αλήθεια... ποσες φορές το επανελαβε?)
Εκνευριζομαι και μονο που το ακουω, γι'αυτο και αν τυχει και το δω, προτιμω να το εχω στο μουγκο!

Στο manga τώρα το απόλυτο ερωτικό τευχος ηταν το 24 (νομιζω) που ειχε την γιορτη του Μαη, τον χορο το φιλι και το αλογο, ολα μαζι και σε ένα μονο τευχος.

Αν δεν το εχετε διαβάσει απλά..... ΧΑΝΕΤΕ!!!

Εκεί είναι όσα περιγράφεις Τιτικα και πολλά ακομη παραπανω.

Βλεπουμε πως συναντιουνται στο δασος η καντυ με τον Τερρυ, τον χορο, το πως νευριαζει που εκεινη αναφερει τον Αντονυ, το φιλι τα χαστουκια, και την βιαιη και αποφασισμενη αντιδραση του να την κανει να ξεχασει. Την τραβολογα μεχρι τους σταυλους, την ριχνει πανω στα αχυρα, παιρνει το αλογο ενω εκεινη τον παρακολουθει φοβισμενη, την ανεβαζει πανω, και ξεκινανε την.. θεραπεια!
Στο τελος και αφου ειναι καθισμενοι στο γρασιδι, βλεπει το πληγωμενο της χερι, και της το δενει τρυφερα με το μαντηλι του.

αχ αχ αχ

Θυμαμαι οταν το διαβασα για πρωτη φορα, ειχα γινει κατακκοκινη απο ντροπη. Πιο ερωτικο τευχος απο αυτο, δεν ειχα ξαναδει!

αχ αχ αχ!

Λορένα έγραψε:

Λοιπόν.. το επεισόδιο που μου έμεινε αξεχαστο στην καντυ, ηταν η βραδιά που έπεσε απο τα σκαλιά και την μαζεψε ο Τερρυ και την πηγε στο ιατρειο.

Νομιζω πως ειναι λιγακι φαντασιωση να πεφτεις αβοηθητη και αναισθηση και να σε σηκωνει απαλα το αγορι, να σε κοιτα με αγωνια και να σε κρατά στην αγκαλιά του, ενω εσυ εισαι "αλλού".
Μετά να σε μεταφερει στο ιατρειο, να βλεπει να δακρυα σου να κυλανε και να σου χαιδευει το μαγουλο. Αν ακουσει δε και αλλο ονομα.. να παραμιλας, φουντωνει και απο ζηλεια.

Λορενα, θα το εξομολογηθω: κ'εγω εχω την ιδια αδυναμια σ'αυτο το επεισοδιο

Αυτη η φαντασιωση που αναφερεις ειναι και δικια μου

Ειναι αυτο που λεω συχνα: θελουμε να μας σωσουν
Ειδικα αυτη η σκηνη που αναφερεις: το ομορφο αγορι τρεχει με το αλογο του, η κοπελα λιποθυμαει και το αγορι την μεταφερει αγκαλια...

Λορένα,τι μου θύμισες!!!!!Πράγματι αυτό το τεύχος ήταν το αγαπημένο μου, το είχα διαβάσει και εγώ δεν θυμάμαι πόσες φορές!Αχ Τέρυ, Τέρυ....

Όταν έφεραν τον Άλμπερτ στο νοσοκομείο που εκπαιδευόταν η Κάντυ κόντευε να μου πέσει το σαγώνι.
Τον κοίταζα και τον ξανακοίταζα μην μπορώντας να πιστέψω πόσο όμορφος αλλά και ευάλωτος έδειχνε. Ο βράχος που στήριζε την Κάντυ σε κάθε δύσκολη στιγμή της είχε σπάσει, είχε γίνει χίλια κομμάτια. Ήταν η σειρά της Κάντυ να του δείξει λίγη από τη στοργή και την αγάπη που της είχε προσφέρει απλόχερα.
Ειδικά στο επεισόδιο που τον έψαχνε στο πάρκο του Σικάγο είχα ρίξει πολύ κλάμα μέχρι να καταφέρει να τον μεταπείσει.
Εννοείται πως από τότε δεν είχα μάτια παρά μόνο για τον Άλμπερτ.

Aldebaran έγραψε:

Όταν έφεραν τον Άλμπερτ στο νοσοκομείο που εκπαιδευόταν η Κάντυ κόντευε να μου πέσει το σαγώνι.
Τον κοίταζα και τον ξανακοίταζα μην μπορώντας να πιστέψω πόσο όμορφος αλλά και ευάλωτος έδειχνε. Ο βράχος που στήριζε την Κάντυ σε κάθε δύσκολη στιγμή της είχε σπάσει, είχε γίνει χίλια κομμάτια. Ήταν η σειρά της Κάντυ να του δείξει λίγη από τη στοργή και την αγάπη που της είχε προσφέρει απλόχερα.
Ειδικά στο επεισόδιο που τον έψαχνε στο πάρκο του Σικάγο είχα ρίξει πολύ κλάμα μέχρι να καταφέρει να τον μεταπείσει.
Εννοείται πως από τότε δεν είχα μάτια παρά μόνο για τον Άλμπερτ.

ΩΣ ΑΛΜΠΕΡΤΙΚΙΑ & ΕΓΩ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ! ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΒΕΒΑΙΑ ΗΤΑΝ & Η ΣΚΗΝΗ ΠΟΥ Ο ΑLBERT ΦΟΡΑΕΙ ΤΟ ΠΟΥΛΕΒΕΡ ΤΟΥ ΣΤΗΝ CANDY ΣΤΟ ΕΠΙΣΕΙΔΟΔΙΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ & ΕΠΕΣΤΡΕΦΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ Η CANDY ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΥΩΝΕΙ Η CANDY ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΥΛΕΒΕΡ ΤΟΥ & ΤΟ ΦΟΡΑΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΤΗΝ CANDY !!! ΣΩΣΤΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ!!!

ΛΟΥΛΟΥΔΕΝΙΑ έγραψε:

ΩΣ ΑΛΜΠΕΡΤΙΚΙΑ & ΕΓΩ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ! ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΒΕΒΑΙΑ ΗΤΑΝ & Η ΣΚΗΝΗ ΠΟΥ Ο ΑLBERT ΦΟΡΑΕΙ ΤΟ ΠΟΥΛΕΒΕΡ ΤΟΥ ΣΤΗΝ CANDY ΣΤΟ ΕΠΙΣΕΙΔΟΔΙΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ & ΕΠΕΣΤΡΕΦΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ Η CANDY ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΥΩΝΕΙ Η CANDY ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΥΛΕΒΕΡ ΤΟΥ & ΤΟ ΦΟΡΑΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΤΗΝ CANDY !!! ΣΩΣΤΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ!!!

Καλωσηρθες ΛΟΥΛΟΥΔΕΝΙΑ
Μηπως θα μπορουσες να γραφεις με μικρα και οχι με κεφαλαια, γιατι ειναι πιο ευαναγνωστα

origdim έγραψε:

Καλως σας βρηκαμε dominiki (thanks για την παρρατήρηση)
και η σκηνη του φιλιου που περιγραφεις, οντως ειναι καταπληκτικη,αλλα φαντασου να υπηρχε και μια αντιστοιχη σκηνη με τον Αλμπερτ (αχ βαχ) στο τελος του επεισοδιου εκει που καταλαβαινει πως ειναι ο πριγκιπας της.Τυχερες οι τερυκες μπορει να τις πικρανε ο χωρισμος αλλα ειχαν και ενα φιλακι(30 δευτερολεπτων παρακαλω) να θυμουνται, , ακομα και οι αντονικες ειχαν και μια σκηνη πανω στο αλογο (επισης πολυ δυνατη σκηνη) να θυμουνται, εμεις οι αλμπερτικες ουτε ενα φιλακι, ουτε μια βολτιτσα με το αλογο αδικια ρε παιδι μου μονο καμια αγκαλιτσα που και που εχουμε να θυμομαστε.βεβαια να μην γκρινιαζω η μιζουκι τον ξαποστειλε τον αντονυ τοσο αδικα, τον τερυ τον χωρισε με το ετσι θελω απο την καντυ μας, τουλαχιστον τον αλμπερτ τον αφησε ζωντανο να ελπιζουμε.............

Αγαπητή origdim καλύτερα δεν θα μπορούσα να το θέσω αλλά περά από το φιλί απο τις πιο τρυφερές σκηνές που υπάρχουν τόσο στο μάνγκα όσο στο ανιμέ είναι τότε που η Κάντυ πέφτει από τι σκάλες του Κολεγίου και ο Τέρρυ την παίρνει στην αγκαλιά του, για να τη μεταφέρει στο ιατρείο και εκείνη σιγοψιθυρίζει το όνομα του Άντονυ...

Βλέπω και ξαναβλέπω το επεισόδιο του χωρισμού της Κάντυ με τον Τέρρυ (και ειλικρινά δεν το έχω χωνέψει ακόμη) αλλά αναρωτιέμαι τί δύναμη είχε η Κάντυ εκείνη την στιγμή για να του πει το τελικό "αντίο", με τί σθένος συγκρατούσε τα δάκρυά της για να μην τα δει ο Τέρρυ και πόσο άνετη προσπαθούσε να είναι με όλο το γεγονός, πραγματικά ραγίζει η καρδιά μου...

Κι εκείνη η παλιοΣουζάνα να μην καταλαβαίνει τίποτα...εκεί κολλημένη...(πόσες φορές να το αναλύσουμε κι αυτό!).
Απλώς θέλω να πω, πως ΝΑΙ φυσικά και τα έχει αυτά η ζωή και αναγκαζόμαστε καμιά φορά να κάνουμε θυσίες παρά την καρδιά και την θέλησή μας, αλλά ο σκοπός του ανθρώπου είναι να αναζητά και να βρίσκει την αληθινή ευτυχία...μόνο τότε θα νοιώθει ολοκληρωμένος αλλιώς θα "τυραννιέται" σε όλη του τη ζωή. Βέβαια σ'αυτό παίζουν ρόλο και εξωτερικοί παράγοντες αλλά λέω απλά ποιο είναι το σωστό.

Γι'αυτό και διαφωνώ με την εξήγηση που δίνουν οι περισσότεροι στην ρήση των Αρχαίων Ελλήνων "παν μέτρον άριστον", ότι δηλαδή πρέπει σε όλα να έχουμε μέτρο. Εγώ το μεταφράζω αλλιώς, ότι όλα πρέπει να τα φτάνουμε στο μεγαλύτερο (=καλύτερο=άριστο) μέτρο, στον μέγιστο βαθμό...αυτός εξάλλου είναι και ο κεντρικός στόχος της φιλοσοφίας, εάν θέλουμε να μοιάσουμε στον Θεό.

ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟ SITE ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΚΑΜΜΙΑ ΧΟΖΟΜΑΡΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ... ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΝΤΥ. ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΤΑ ΒΡΗΚΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΚΑΙ ΕΚΑΤΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑ, ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ...! ΚΑΘΩΣ ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ...! ΔΕΝ ΜΕ ΕΧΕΙ ΑΓΓΙΞΕΙ ΠΟΤΕ ΕΤΣΙ ΣΕΙΡΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΠΑΛΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΡΥ! ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΚΟΡΟΜΗΛΟ!!!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ ΑΚΟΜΗ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΤΑ ΕΦΕΡΕ ΕΤΣΙ Η ΖΩΗ... ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΟ... ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΑΝΤΑΛΛΑΞΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΟΣΟ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΝ. ΟΛΟ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥΣ ΗΘΕΛΕ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ ΚΙΟΛΑΣ. ΑΥΤΗ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΤΕΡΥ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ!!!!!!!!!! ΤΗ ΣΥΝΟΔΕΨΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΓΕΙΩΣΑΝ! ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ.... ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΕΤΟΙΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΜΕΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ΠΟΤΕ! ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ....

Παιδια, μην τα συζητατε. Η σκηνη του χωρισμου ειναι καταπληκτικη!!! Δεν ξερω πώς ηταν οι μεταγλωττισεις των αλλων χωρων, αλλα οι ελληνικες φωνες στο επεισοδια του χωρισμου ειναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ!!! Και μονο να ακουσεις τον Παυλιδη να μιλαει κλαιγοντας, ενω η Καρρα με σπαρακτικη φωνη του λεει "Μην κανεις τα πραγματα πιο δυσκολα απ'ο,τι ειναι" αρκει για να ξοδεψεις αρκετα κουτια χαρτομαντηλα! Αχ, δεν χωριζουν ετσι οι ζωες των ανθρωπων που αγαπηθηκαν με τοσο κοπο

Ειδικά η σκηνή που λέει και επιμένει ο Τέρρυ "Είπα θα σε συνοδεύσω!!" και όσα τις ψιθύριζε όταν την κρατούσε αγκαλιά, μέσα από την φωνή του Παυλίδη ακούγονται μαγικά! Αυτόν τον άντρα θέλουμε όλες!!!!!! Χαχαχαχαχα

Πριν δω τα επεισόδια πρόσφατα λίγα θυμόμουν απο την σειρά αλλά αξέχαστα τόσα χρόνια ήταν ο θάνατος του Άντονυ και ο χωρισμός με τον Τέρυ. Τι κλάμα ήταν αυτό... Μα καλά με κανέναν δε μπορούσε να στεριώσει αυτό το κορίτσι? Αυτή η γιαπωνέζα δεν ήθελε να την δει λίγο να χαρεί? Τον έναν τον πήρε ο θάνατος τον άλλο η Σουζάννα (ακόμα χερότερα). Ελπίζω κάπόια στιγμή να συνεχιστεί η σειρά και να βρει επιτέλους την ευτυχία!!! (με τον Τερυ φυσικά)

Καταρχας να πω οτι συγκλονιστικα με την περιγραφη της τιτικας (αν θυμαμαι καλα το ονομα). Εγω μαλλον θα σας απογοητευσω. Δεν ειναι η σκηνη του χωρισμου η αγαπημενη μου ουτε καμια αλλη που θα ηταν προφανης. Βασικα ειναι 2, η μια με συγκλονισε και η αλλη απλα μου φερνει ενα χαμογελο στα χειλη. Η πρωτη λοιπον ειναι η σκηνη που ο Αντονυ της λεει για την μητερα του και οτι την μερα που πεθανε ειχανε μαραθει τα τριανταφυλλα, και την μερα που πεθαινει ο Αντονυ μαραινονται τα τριανταφυλλα που ειχε η Καντυ στο δωματιο της. Ειναι συγκλονιστικη σκηνη.Ειναι σαν να σου δειχνει το αναποφευκτο ''προσεχως'' και εσυ περνωντας τα δευτερολεπτα απλα ελπιζεις οτι δεν μπορει, καποιο λαθος θα εχει γινει! Δεν μπορει απο λεπτο σε λεπτο να πεθανει ο Αντονυ! Ολη αυτη η προετοιμασια για αυτο που ερχεται ειναι απλα σαν να σου εχουν βαλει μετρητη στεναχωριας που ο δεικτης του ανεβαινει απο λεπτο σε λεπτο και μεγιστοποιειται οταν ο Αντονυ πεθαινει.
Η αλλη σκηνη, εκεινη που με κανει να χαμογελαω, για να ειμαι ειλικρινης δεν θυμαμαι που ειναι. Ή στην Σκωτια ή στο κολεγιο (ή καπου αλλου?''. Ειναι οταν η Καντυ με τον Τερρυ σκαρφαλωνουν σε ενα δεντρο και ξαφνικα η Καντυ συνειδητοποιει οτι δεν μπορει να ανεβει ετσι μπροστα στον Τερρυ γιατι φοραει φουστα! Για μενα αυτη η σκηνη ειναι το τελος της αθωοτητας της Καντυ!Νομιζω ειναι πολυ γλυκια σκηνη.Ειναι η στιγμη που καταλαβαινει οτι ειναι γυναικα και εχει απεναντι της εναν αντρα.

Δύο σκηνές με έχουν εντυπωθεί στο μυαλό, η μια είναι από το ανιμέ η άλλη από το manga :

Στο ανιμέ όταν ο άλμπερτ φεύγει από το νοσοκομείο με χαμένη μνήμη και η Κάντυ τρέχει ξωπίσω του να τον βρει μέσα στο δάσος . Είναι νύκτα, όλα είναι σκοτεινά, μόνο το φεγγαρόφωτο φωτίζει τα χλωμά προσωπά τους. η λιμνούλα λίγο πιο πέρα δίνει στην ατμόσφαιρα μια πιο ειδυλλιακή στιγμή! Το φεγγαράκι καθρεπτίζεται εκεί, σε λίγο θα φανερώσει 2 λεπτές φιγούρες .Εκείνος δεν θέλει να της γίνεται βάρος, εκείνη ξεσπά, χωρίς να το καταλάβει σχεδόν του εκφράζει τα συναισθήματά της, είναι για ΄κείνη πολύτιμος και η φροντίδα του η πρώτη προτεραιότητά της! Με δάκρυα τον πείθει πως είναι για το καλό του και εκείνος υπακούει, χαμένος , αβοήθητος δεν αντιστέκεται πλέον στην καλοσύνη και στην φροντίδά της! Η καλοσύνη που της έδειχνε τόσο καιρό ήρθε η ώρα να ανταμειφθεί, γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο!

Η δεύτερη όταν ο Άλμπερτ μετά την παγίδα του νηλ την βρίσκει παγωμένη σχεδόν από το νερό, φοβισμένη και έρημη την καθησυχάζει στην αγκαλιά του, είναι σαν να της λέει: Ηρέμησε κανείς δεν θα σου κάνει κακό, είμαι εγώ εδώ τώρα οι φόβοι σου θα γίνουν φως πλάι μου. Της δίνει το πουκάμισό , την παίρνει στην αγκαλιά του και για μια στιγμή οι δυό καρδιές γίνονται μια στη σιγαλιά της νυκτας στην απεραντοσύνη του κόσμου.

Στο μανγα η τελευταία σκηνή: Κοριτσάκι είσαι πιο χαριτωμένο όταν γελάς...και κεινη τρέχει προς αυτόν , τον ένα, τον ερωτά της! όχι πια άλλα δάκρυα, τώρα πρέπει να χαμογελάς, εκείνη τρέχει προς το όνειρο, προς μια νέα ζωή!

Εγω θα ξεχωρισω με τα δυσκολιας βεβαια δυο σκηνες που ομως συσχετιζονται.
Η πρωτη ειναι ο θανατος του Αντονυ. Ηταν η μοναδικη σκηνη που δεν χρειαζοταν να ξαναδω ως ενηλικη πια γιατι θυμομουνα με ανατριχιαστικες λεπτομερειες καρε καρε τα παντα. Ειδικα τη στιγμη που πιανεται το ποδι του αλογου στην παγιδα ντυμενη με την απεγνωσμενη κραυγη της Καντυ που φωναζει ''Α ν τ ο ν υ υ υ υ!!!! '' δεν θα την ξεχασω ποτε.

Και αφου σας ψυχοπλακωσα, διορθωνω και αναφερω την δευτερη σκηνη που αφορα στην Καντυ και στον Τερρυ φυσικα και δεν θελω σχολια.

Διαδραματιζεται στη Σκωτια (συμφωνα με το anime), οταν ο Τερρυ ανεβαζει στο αλογο την Καντυ και με τον τροπο αυτο προσπαθει να την βοηθησει να ξεπερασει τον θανατο του Αντονυ. Τα λογια του '' ανοιξε τα ματια σου Καντυ, ειμαστε ζωντανοι και η ζωη μας ανηκει'' πεφτουν σαν βαλσαμο στη ψυχη της και την γεμιζουν ελπιδες για το αυριο.
Αυτη τη σκηνη μπορει να την εχω δει και χιλιες φορες! Και αφου ειναι ακομα ζωντανοι υπαρχει ακομα ελπιδα γι αυτους!!!

Τι θυμηθηκα παλι:

Η Καντυ ειναι στο τρενο για την Νεα Υορκη και σκεφτεται "Η ζωη ειναι ωραια, αλλα Τερρυ μερικες φορες φαινεται ακομα πιο ομορφη"

Η προσμονη της ευτυχιας, η ελπιδα οτι ολα θα πανε μια χαρα...αχ....

Θα συμφωνησω με την Αριαδνη, η σκηνη στο επ89 με τον Αλμπερτ και την Καντυ στη λιμνη ειναι φοβερη! "Τωρα ειναι η δικη μου σειρα, η δικη μου!" χροοοοονια θυμαμαι το σπασιμο στη φωνη της Ματινας Καρρα!