Η κρίση και πόσο και πώς μας επηρεάζει...

Λίγο πολύ όλους μας μας έχει πάρει η μπάλα... άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο...
Από ότι ακούω γύρω γύρω στη Χίο υποτίθεται ότι είμαστε σε καλύτερη μοίρα από την υπόλοιπη Ελλάδα, όμως κι εδώ ζοριζόμαστε αρκετά...
Θα θέλατε να το κουβεντιάσουμε ή μήπως δεν είναι κατάλληλος ο χώρος εδώ?

Η κρίση έχει αρχίσει να χτυπάει ακόμη και τα μη χρεωμένα νοικοκυριά. Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα στη Χιο στην Αθήνα είναι πολύ σκούρα.ςΟι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν η μιά μετά την άλλη ακόμα και αυτές που χτες δε φαίνονταν να έχουν προβλήματα. Στη δουλειά του άντρα μου τους είπαν πως θα κάνουν περικοπές πρώτα στους μισθούς και αργότερα και στο προσωπικό. τρεις είναι και βγάζουν όλη τη δουλειά πόσοι να απομείνουν;
Μεθαύριο θα κατεβούμε εκτάκτως στο χωριό του. Υποψιάζομαι πως θέλει να ερευνίσει τις πιθανότητες να βρει εκεί δουλειά σε κάποιο συνεργείο ποιος να ξέρει με τι απολαβές. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα αναγκαστούμε να μετακομίσουμε οικογενειακώς γιατί το κόστος θα είναι δυσβάσταχτο. Και από πάνω θα χάσω και το δικό μου χαρτζιλίκι που φροντίζω το κοριτσάκι του αδερφού μου. Να δω πως θα τα βγάλουμε πέρα. Το μόνο καλό που θα μένουμε στο πατρικό του και δε θα τα δίνουμε στα νίκια. Αλλά πόσο καλό να είναι αυτό;

Περπατάω στο δρόμο, στη γειτονιά μου και βλέπω κάθε μέρα μαγαζιά που υπήρχαν χρόνια πριν, να κλείνουν... Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να φάνε... Χώνονται στην κυριολεξία μέσα στον κάδο για να βρουν έστω κι ένα ψίχουλο... Πριν λίγο καιρό είδα κάποιον να ουρλιάζει από πόνο, γιατί είχε μέρες να φάει...Τραγική εικόνα... Άνθρωποι που δούλευαν και είχαν τα νοικοκυριά τους, βρίσκονται να χρωστάνε και να χάνουν την περιουσία τους, γιατί είναι άνεργοι και δεν έχουν να πληρώσουν τα χαράτσια και τους λογαριασμούς που τρέχουν... Πολλές φορές ξυπνάω τη νύχτα από άγχος κι εφιάλτες... Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο... Καμιά ελπίδα, κανένα φως στο τούνελ... Σε λίγο καιρό ξέρω ότι κι εγώ δεν θα έχω δουλειά και με λούζει κρύος ιδρώτας όταν κανείς δεν απαντάει στα βιογραφικά που στέλνω... Χρειάζομαι ακριβά φάρμακα και δεν ξέρω σε λίγο καιρό, αν θα έχω την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσω... Ακόμα και να πληρώσω το γιατρό, αν μου τύχει κάτι έκτακτο... Κάποια στιγμή, νόμιζα ότι εγώ κάνω ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα, αλλά δυστυχώς η αλήθεια εκεί έξω με διαψεύδει....

ioanna έγραψε:

Περπατάω στο δρόμο, στη γειτονιά μου και βλέπω κάθε μέρα μαγαζιά που υπήρχαν χρόνια πριν, να κλείνουν... Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να φάνε... Χώνονται στην κυριολεξία μέσα στον κάδο για να βρουν έστω κι ένα ψίχουλο... Πριν λίγο καιρό είδα κάποιον να ουρλιάζει από πόνο, γιατί είχε μέρες να φάει...Τραγική εικόνα... Άνθρωποι που δούλευαν και είχαν τα νοικοκυριά τους, βρίσκονται να χρωστάνε και να χάνουν την περιουσία τους, γιατί είναι άνεργοι και δεν έχουν να πληρώσουν τα χαράτσια και τους λογαριασμούς που τρέχουν... Πολλές φορές ξυπνάω τη νύχτα από άγχος κι εφιάλτες... Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο... Καμιά ελπίδα, κανένα φως στο τούνελ... Σε λίγο καιρό ξέρω ότι κι εγώ δεν θα έχω δουλειά και με λούζει κρύος ιδρώτας όταν κανείς δεν απαντάει στα βιογραφικά που στέλνω... Χρειάζομαι ακριβά φάρμακα και δεν ξέρω σε λίγο καιρό, αν θα έχω την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσω... Ακόμα και να πληρώσω το γιατρό, αν μου τύχει κάτι έκτακτο... Κάποια στιγμή, νόμιζα ότι εγώ κάνω ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα, αλλά δυστυχώς η αλήθεια εκεί έξω με διαψεύδει....

Ωχ Παναγιά μου φιλενάδα εύχομαι να πάνε όλα κατ'ευχήν και γρήγορα να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο!
Προσεύχομαι για όλους μας

ioanna έγραψε:

Περπατάω στο δρόμο, στη γειτονιά μου και βλέπω κάθε μέρα μαγαζιά που υπήρχαν χρόνια πριν, να κλείνουν... Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να φάνε... Χώνονται στην κυριολεξία μέσα στον κάδο για να βρουν έστω κι ένα ψίχουλο... Πριν λίγο καιρό είδα κάποιον να ουρλιάζει από πόνο, γιατί είχε μέρες να φάει...Τραγική εικόνα... Άνθρωποι που δούλευαν και είχαν τα νοικοκυριά τους, βρίσκονται να χρωστάνε και να χάνουν την περιουσία τους, γιατί είναι άνεργοι και δεν έχουν να πληρώσουν τα χαράτσια και τους λογαριασμούς που τρέχουν... Πολλές φορές ξυπνάω τη νύχτα από άγχος κι εφιάλτες... Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο... Καμιά ελπίδα, κανένα φως στο τούνελ... Σε λίγο καιρό ξέρω ότι κι εγώ δεν θα έχω δουλειά και με λούζει κρύος ιδρώτας όταν κανείς δεν απαντάει στα βιογραφικά που στέλνω... Χρειάζομαι ακριβά φάρμακα και δεν ξέρω σε λίγο καιρό, αν θα έχω την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσω... Ακόμα και να πληρώσω το γιατρό, αν μου τύχει κάτι έκτακτο... Κάποια στιγμή, νόμιζα ότι εγώ κάνω ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα, αλλά δυστυχώς η αλήθεια εκεί έξω με διαψεύδει....

Δε θέλω να σκέφτομαι ένα τέτοιο σενάριο... Μην απελπίζεσαι, Ιωάννα μου. Διάβασα σήμερα πως εγκρίθηκαν συμβάσεις στους Δήμους... όλα θα πάνε καλά...

Aldebaran έγραψε:

Δε θέλω να σκέφτομαι ένα τέτοιο σενάριο... Μην απελπίζεσαι, Ιωάννα μου. Διάβασα σήμερα πως εγκρίθηκαν συμβάσεις στους Δήμους... όλα θα πάνε καλά...

Μακάρι!!!

Πολύ στενάχωρα τα πράγματα...
Ο καθένας μας τη βιώνει και τουλάχιστον ας έχουμε την υγεία μας, γιατί έτσι και πάθουμε κάτι αλοίμονό μας!!...

Εγώ ένα χρόνο τώρα δεν έχω ασφάλεια, διότι τα έσοδά μου δεν μου επιτρέπουν πλέον να πληρώνω ΤΕΒΕ που είχα τόσα χρόνια.
Κανονικά θα έπρεπε να είμαι στο ΙΚΑ αλλά επειδή δεν μπορούσα να παρακαλάω συνεχώς να μου βάζουν ένσημα, κάποιοι τα έβαζαν βέβαια αλλά ήταν πολύ λίγα, είχα το κεφάλι μου ήσυχο.
Και τώρα που είμαι χωρίς ασφάλεια, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και είχα τρεχάματα με γιατρούς. Μου έφυγαν τα μαλλιοκέφαλά μου και το αποτέλεσμα ήταν ότι είμαι ταπί και ψύχραιμη και χωρίς δουλειά αυτή τη στιγμή... (εδώ γελάμε!)
Τουλάχιστον έχω την υγεία μου!
Όμως να δω πώς θα πληρώσω τους λογαριασμούς από δω και στο εξής...
Και πραγματικά είμαι έξω φρενών και δεν μπορώ ακόμη να καταπιώ ούτε αυτό το "μαζί τα φάγαμε" διότι εγώ δεν έφαγα τίποτα από κανέναν, ούτε το "λεφτά υπάρχουν" διότι δεν υπάρχουν.

Έχω φτάσει στο σημείο να λέω δόξα τω Θεώ που δεν έχω παιδιά.
Μας έχουν ευνουχίσει τελείως.
Πώς θα σταθούμε στα πόδια μας?

Ειλικρινά δεν ξέρω, Ακάλια μου... Τον τελευταίο καιρό ακούω από γνωστούς και βλέπω τόσα πολλά που δεν τα αναφέρω, γιατί θα γίνω τραγική και δεν θέλω.

Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει και πράσινο φως πουθενά...
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
Και λυπάμαι που το λέω αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα βγουν στην εξουσία πάλι αυτοί που μας κατάντησαν σ'αυτά τα χάλια και τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Και να μεταναστεύσεις, να πας που???

Σ'ευχαριστώ πολύ, Βούλα μου.

Κι εγώ εύχομαι όλοι να έχουμε την υγεία μας και να τα καταφέρουμε. Πάντα έλεγα ότι σε ένα κράτος η υγεία και η εκπαίδευση θα πρέπει να παρέχονται δωρεάν σε όλους τους πολίτες. Αλλά εδώ έχουμε φτάσει να τα πληρώνουμε όλα μόνοι μας!!! Χωρίς μισθούς, χωρίς έσοδα!!!

Μην αγχώνεσαι, Ακάλια μου. Κι εγώ που έχω ΙΚΑ, το τελευταίο δίμηνο έχω πληρώσει για φάρμακα και γιατρούς ολόκληρο μισθό. Άσε που πολλά φάρμακα δεν είναι στη λίστα... Δεν ξέρω αν πρέπει να ή να πια!!! Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και για μόρφωση-παιδεία...

Απορώ πως οικογένειες με παιδιά τα βγάζουν πέρα... Βούλα μου, δεν έχω λόγια... Ήρωας... Ειλικρινά, λατρεύω τα παιδιά και θα ήθελα μεγάλη οικογένεια, αλλά χαίρομαι που δεν έχω. Τρελαίνομαι με τη σκέψη και μόνο ότι δεν θα μπορούσα να τους προσφέρω ακόμα και τα απαραίτητα...

Δεν πρόλαβα το μήνυμά σου, Ακάλια. Κι εγώ το έχω σκεφτεί για μετανάστευση. Αν ήξερα κάποια ξένη γλώσσα, ειλικρινά όπου φύγει-φύγει και μην τον είδατε τον Παναή. Κι άλλες χώρες δανείστηκαν, αλλά το δικό μας το χάλι πουθενά... Και δε νομίζω να αλλάξει ποτέ αυτή η κατάσταση...

Αν ζούσε ο μπαμπάς μου, σίγουρα θα απελπιζόταν βλέποντας πως ξύπνησε ο εφιάλτης που απευχόταν. Για χρόνια τον θυμάμαι, όταν γκρινιάζαμε για το φαγητό, να μας λέει πως μόνο αν ερχόταν μιά Κατοχή θα εκτιμούσαμε όσα έχουμε. Και τώρα δικαιώνεται... Μιά βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με τους τόσους άστεγους να γυρνάνε από εδώ και από εκεί και να ζητιανεύουν λίγα ψιλά ή να ψάχνουν στους κάδους έξω από τις καφετέριες και τις πιτσαρίες μπας και βρουν δυο γουλιές καφέ ή κανένα ξεροκόμματο, σε κάνει να ξανασκεφτείς όσα με τόση ευκολία πετούσες ή απαξίωνες παλιότερα... Και το χειρότερο είναι να βλέπεις όλη αυτήν την εξαθλίωση γύρω σου ανήμπορος να κάνεις το παραμικρό...

Μακάρι να βγούμε από αυτή τη δοκιμασία έχοντας την υγειά μας... τώρα πιά ούτε να αρρωστήσουμε δε μας παίρνει... Υπομονή...Δεν μπορεί... Ο Θεός θα έχει και για μας μιά άσπρη μέρα...

Μόνο με χιόνια θα δούμε άσπρη μέρα...
Πφφφφφ....
Ιωάννα, εγώ το σκέφτομαι πολύ σοβαρά για έξω!
Θα σε ενημερώσω αν βρω κάτι και πού
Όσο για τη γλώσσα, μην το σκέφτεσαι καθόλου!

Πάντως είναι τραγική η κατάσταση και για μένα κράτος που δεν φροντίζει ηλικιωμένους και αρρώστους είναι ξεφτυλισμένο!
Η γιαγιά μου είναι 86 χρονών και έπαιρνε σύνταξη 304 ευρώ, τα οποία της τα έκαναν 285...
Ρε δεν πάνε καλά!!! Από πού τα κόβουν???
Από αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν και πόλεμο και κατοχή και δούλεψαν και τώρα ούτε για τα φάρμακά τους δεν φτάνουν...
Αυτή η γυναίκα θα πάει 86 χρονών να δουλέψει?
Ή μήπως δεν έχει πληρωμένα τόσα χρόνια τη σύνταξή της???
Αίσχος!!!!

akaliakoukou έγραψε:

...

Πάντως είναι τραγική η κατάσταση και για μένα κράτος που δεν φροντίζει ηλικιωμένους και αρρώστους είναι ξεφτυλισμένο!
Η γιαγιά μου είναι 86 χρονών και έπαιρνε σύνταξη 304 ευρώ, τα οποία της τα έκαναν 285...
Ρε δεν πάνε καλά!!! Από πού τα κόβουν???
Από αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν και πόλεμο και κατοχή και δούλεψαν και τώρα ούτε για τα φάρμακά τους δεν φτάνουν...
Αυτή η γυναίκα θα πάει 86 χρονών να δουλέψει?
Ή μήπως δεν έχει πληρωμένα τόσα χρόνια τη σύνταξή της???
Αίσχος!!!!

Να μη σου πω πως μάλλον έτσι το σκέφτονται... Της έχουν πληρώσει ήδη όσα έδωσε για τη σύνταξή της και με το παραπάνω, και τώρα, την πετάνε σα σακκί αδειανό...
Αν αρρωστήσει (ξύλο χτυπάω) και τη θυμηθεί ο Θεός, η καλύτερή τους θα είναι...

Και, αργότερα, που θα έρθει η δική μας η σειρά, αν καταφέρουμε και ζήσουμε έως τα συντάξιμα, θα έχουμε να θυμόμαστε πως κάποτε η δική μας η γιαγιά είχε προλάβει μιά ρημαδοσύνταξη... έστω και των 300?... Χωρίς να σχολιάσω πόσα έχουμε ήδη δώσει...

Εδώ στην Κρήτη τώρα αρχίζουν τα πράγματα να σκουραίνουν. Όλοι περίμεναν να ανοίξει η τουριστική σεζόν και πήραν την κρυάδα...Προσωπικό λίγο , προσωπικό πασαρτού να το πώ...όλοι για όλα... Τουρισμός έτσι κι έτσι, έχει όμως ακόμη καλοκαίρι...
Κίνηση στην αγορά ελάχιστη... βρίσκεις άνετα δωρεάν πάρκινγκ στο κέντρο του Ηρακλείου ενώ πριν με τίποτα.. Κι εδώ τα μαγαζιά κλείνουν, κάθε φορά που κατεβαίνουμε κέντρο ένα μαγαζί λιγότερο! Έχουμε πολλες αυτοκτονίες εδώ το τελευταίο διάστημα....

Στην οικογένειά μου δουλεύει μόνο ο αντρούλης μου, αλλά χτυπάει κάτι ωράρια....
Ώρες ώρες αισθάνομαι σαν να έχω παντρευτεί ναυτικό!
Όταν πούμε ότι κουράζεται από την πολλή δουλέιά μας λένε: " μιλάς κιόλας;"
Έχουμε φτάσει στα δύο άκρα: άνεργους και εκείνους που δε σταματούν καθόλου

Οι γονείς μου το χειμώνα που μας πέρασε , αφου βγήκαν και οι 2 με σύνταξη, μετακόμισαν στο χωριό και παραχώρησαν το σπίτι στην αδελφή για να μην πληρώνει ενοίκειο . Ο αδερφός μου άνεργος 2 χρόνια....

Από την αρχή που κάναμε οικογένεια ξέραμε πως ήταν δύσκολο να δουλέψω, έχουμε τον πεθερό μου γερός να'ναι ο άνθρωπος και 2 παιδιά και καθόλου βοήθεια. Οπότε με την απαιτητική δουλειά του καλού μου δε μπορώ να δεσμευτώ κι εγώ.
Είμαι σπίτι φροντίζω να υπάρχει ηρεμία, έχω αναλάβει όσες υποχρεώσεις μπορώ ώστε να απασχολειται εκείνος λιγότερο. ΔΕΝ γκρινιάζω ΔΕΝ μουρμουρίζω μόνο λέω Δοξα το Θεό και να έχουμε την υγεία μας! Από την αρχή πέρναμε όσα χρειαζόμασταν και εξακολουθούμε. Φροντίζω να μαζεύω όσα η φύση μας δίνει για να τα έχω το χειμώνα,τώρα έχω το περβολάκι μου, και το χειμώνα μαζέψαμε τις ελιές μας οι 2 μας με τον καλό μου.

Σπόιλερ:

Σας ζάλισα...

Οι προβληματισμοί μου επιβεβαιώθηκαν.
Ο άντρας μου προτίμησε να απολυθεί εκείνος αντί ο συνάδελφός του στο συνεργείο και από το τέλος του μήνα θα ζούμε τέσσερα άτομα μόνο με την πενιχρή αποζημίωση που θα πάρει. Η μόνη λύση που έχουμε είναι να φύγουμε από την Αθήνα και να επιστρέψουμε στο πατρικό του. Ενοίκιο δε θα πληρώνουμε θα δουλέψει σε ένα φίλο του αρχικά και ίσως χρειαστεί να ψάξω για μιά παρτ ταιμ εργασία. Ίσως να κρατώ παιδάκια αλλά με τόση ανεργία θα είναι δύσκολο να βρω κάτι.
Ο κουνιάδος μου θα μας διαθέσει την αποθήκη του σπιτιού του για αρχή. Μετά βλέπουμε.
Πετάξαμε μιά περιουσία όταν φτιάξαμε το σπίτι μας και τα ξεχρεώναμε μέχρι πριν 2 χρόνια. Τώρα θα σκουριάζουν στην αποθήκη εκτός από αυτά που θα πάρουμε μαζί μας.
Υπάρχουν και θετικά δε λέω. Ευτυχώς τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν στον καθαρό αέρα θα έχουν αλάνες να παίξουν θα είναι κοντά στη γιαγιά και στον παπού εγώ θα έχω μιά βοήθεια στο σπίτι όσο βαστάνε ακόμη τα χέρια και τα πόδια της πεθεράς μου και έχει ο Θεός. Ούτε κοινόχρηστα υπέρογκα θα πληρώνουμε από το χειμώνα ούτε σπατάλες περιττές ούτε άσκοπες μετακινήσεις με το αυτοκίνητο

Καινούριο ξεκίνημα λοιπόν. Δε πειράζει. Ας έχουμε την υγιά μας και ας είναι αυτά τα λιγότερα.

Κατερίνα αυτό που γράφεις με τις αυτοκτονίες είναι πολύ ανησυχητικό.

Συνεχώς ακούμε τέτοια γεγονότα και όσο δεν είναι δικός μας άνθρωπος το προσπερνάμε λες και συμβαίνει σε άλλο πλανήτη. Σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους. Σε τι βαθμό απελπισίας έχουν φτάσει που επιλέγουν να στερηθούν το πιο όμορφο δώρο που τους έχει δωθεί δε σκέφτονται τι θα αφήσουν πίσω τους και οπλίζουν το χέρι τους ή φτιάχνουν τη δική τους θηλια για να βάλυν τέλος στη ζωή τους. Θα πρέπει να είναι τραγικό να μην βλέπεις κανένα φως στον ορίζοντα να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να σου δώσει ένα χέρι να κρατηθείς όχι επειδή δε θέλουν η δε σε βλέπουν που είχεις φτάσει στο χείλος του γκρεμού αλλά επειδή τα δικά τους χέρια πιάνουν τα χέρια κάποιοων άλλων και προσπαθούν να κρατηθούν από εκεί για να μην πέσουν και αυτοί.

Πάντα ζούσα σχετικά στερημένα σε σύγκριση με άλλα κορίτσια της ηλικίας μου αλλά είχα μάθει να μη με νιάζει. Τώρα δε με πειράζει για μένα που πρέπει να σφίξω το ζωνάρι περισσότερο όσο σκέφτομαι τα παιδίά μου.
Να στερηθούμε εμείς αλλά να έχουν εκείνα.
Δυστυχώς δε βλέπω να πιάνουν τόπο οι θυσίες μας.

Πώς με επηρρεαζει η κριση...

Ειμαι τυχερη που δεν εχω οικογενεια να συντηρησω. Αν ειχα, θα ητανε δυσκολα τα πραματα. Τραγικα θα ελεγα.

Η δουλεια εχει πεσει πάρα πολυ. Οδοντιατρος που βγαζει με το ζορι το βασικο μηνιαιο μισθο, κι αν, ειμαι. Αγοράζω στη δουλειά μόνο τα βασικά και κοιτάω ποιότητα αλλά με χαμηλή τιμη. Ειμαι τυχερη που εχω υπεροχους γονεις που μου αγορασαν το ιατρειο και δεν εχω ενοικιο να πληρωνω και που το διαμερισμα που θα μεινω σε λιγο ειναι επισης δικο μας. Απο κει και περα ομως, τα κοινοχρηστα εχουν ανεβει στα υψη. Δεν αγοραζω τιποτα που να μην ειναι απαραιτητο, τι λεω, αγοραζω μονο φαγακι τελικα. Περασαν οι μερες που ξοδευα χωρις σκεψη για λούσα και χαζομαρούλες. Κανω οικονομια απο παντου για να μπορεσω να ανταποκριθω και σε ενα μεταπτυχιακο σεμιναριο που παρακολουθω και που μου βγαινει απιστευτα ακριβο (σκεφτηκα μεχρι και να το διακοψω, θα το διακοψω αμα χρεοκοπησουμε). Σκεφτομαι σοβαρα αν το πραμα παει κατα διαολου να φυγω εξω. Φοβαμαι πολυ.

Ντρεπομαι μπρος στους συναδελφους του σεμιναριου απο το εξωτερικο που ειναι κουλ και ανετοι, βγαζουνε ανετα τα λεφτακια τους. Εκεινοι μεινανε στο 5αστερο ξενοδοχειο οπου γινεται το σεμιναριο, εγω πηγα απεναντι στο 3στερο. Η φτωχη της παρεας. Εμ, για εναν υπνο και μια περηφανεια δεν εδινα τα παραπανω λεφτα. Προτιμησα να τα εχω για να τα δωσω αλλου. Το μεταπτυχιακο το κανω για να εχω ενα ακομα χαρτι να με βοηθησει αν τελικα φυγω εξω.

Ο αδελφος μου ειναι ηδη στο εξωτερικο και θα μεινει εξω. Μια συναδελφος με τον αντρα της επισης φυγανε και μαλλον κι αυτοι δεν θα γυρισουνε. Η Ελλαδα διωχνει τα νιατα της και μαλιστα τα μορφωμενα νιατα της, τους επιστημονες. Τι να το κανει ο αδελφος μου το πτυχιο Ηλεκτρολογου Μηχανολογου ΑΕΙ και το σουηδικο μεταπτυχιακο στα Ασυρματα Δικτυα αν η Ελλαδα δεν του εχει δουλεια ανταξια και αξιοπρεπη; Τι να το κανει η συναδελφος το πτυχιο Οδοντιατρικης, Ιατρικης και ειδικοτητας Στοματολογιας και ο αντρας της το Πολιτικου Μηχανικου αν ο μισθος που εμπαινε στο σπιτι τους ηταν με το ζορι στο συνολο 900 ευρω (μπηκε στο ΕΣΥ η γυναικα, σε κεντρο υγειας εκτος πολης, και της κοψανε το μισο μισθο με την κριση!!! ο δε αντρας της, τιποτα, νεκρα οι οικοδομες) και εχουνε ποσα δανεια να ξεπληρωσουνε; Φυγανε τελικα ολοι, Ολλανδια ο αδελφος μου, Ουαλία η συναδελφος. Και να ναι καλα, ευτυχως η ξενιτια τους βγηκε καλη τελικα. Και να αγιασουνε αυτοι που εφευραν το Skype, εστω και ηλεκτρονικα βλεπουμε τις φατσουλες τους και ακουμε τις φωνουλες τους τζαμπατζεξ.

Ειμαι εγκλωβισμενη με την κριση. Λατρευω τα ταξιδια, αλλά τα εχω κομμένα κι αυτα. Τα εισητηρια ειναι στα υψη, οι βενζινες στα υψη. Πάω μονο οπου ειναι απαραιτητο. Ολλανδια στον αδελφο μου; Πλακα κανεις, 600 ευρω τα αεροπορικα, ο Χριστος! Αγγλια οπως πηγαινα για πλακα; Για πλακα να δωσω λεφτα; Α παπαπαπα. Αν και... δεν ξερω... θα τρελαθω... Καμια φορα λεω ας τα φαω εγω τα λιγα πια λεφτακια μου στο Λονδινο παρά να μου τα φάνε οι κερδοσκόποι της Ελλάδας, να παω χορτασμένη ρε παιδια!

Ελπιζω να μην ακουγομαι η περιεργη της παρεας. Σας το ξαναλεω, ειμαι τυχερη που δεν ειμαι παντρεμενη. Αν ημουνα, θα εκλαιγα. Δεν θα εφταναν τα λεφτα με τιποτα.

Ευτυχως, δοξα το Θεο, εχουμε την υγεια μας. Αυτην να εχουμε ολοι και ολα τα αλλα παλευονται τελικα.

Τερυλία έγραψε:

Κατερίνα αυτό που γράφεις με τις αυτοκτονίες είναι πολύ ανησυχητικό.

Συνεχώς ακούμε τέτοια γεγονότα και όσο δεν είναι δικός μας άνθρωπος το προσπερνάμε λες και συμβαίνει σε άλλο πλανήτη. Σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους. Σε τι βαθμό απελπισίας έχουν φτάσει που επιλέγουν να στερηθούν το πιο όμορφο δώρο που τους έχει δωθεί δε σκέφτονται τι θα αφήσουν πίσω τους και οπλίζουν το χέρι τους ή φτιάχνουν τη δική τους θηλια για να βάλυν τέλος στη ζωή τους. Θα πρέπει να είναι τραγικό να μην βλέπεις κανένα φως στον ορίζοντα να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να σου δώσει ένα χέρι να κρατηθείς όχι επειδή δε θέλουν η δε σε βλέπουν που είχεις φτάσει στο χείλος του γκρεμού αλλά επειδή τα δικά τους χέρια πιάνουν τα χέρια κάποιοων άλλων και προσπαθούν να κρατηθούν από εκεί για να μην πέσουν και αυτοί.

Πάντα ζούσα σχετικά στερημένα σε σύγκριση με άλλα κορίτσια της ηλικίας μου αλλά είχα μάθει να μη με νιάζει. Τώρα δε με πειράζει για μένα που πρέπει να σφίξω το ζωνάρι περισσότερο όσο σκέφτομαι τα παιδίά μου.
Να στερηθούμε εμείς αλλά να έχουν εκείνα.
Δυστυχώς δε βλέπω να πιάνουν τόπο οι θυσίες μας.

Η οικογένεια αλλά και οι φίλοι είναι σημαντικός παράγοντας. Και καλά να μπορέσουν να σε βοηθήσουν αν όμως και οι αυτοί δε μπορούν?
Εμένα οι δικοί μου μετακόμισαν στο χωριό και παραχώρησαν το σπίτι στην πόλη της αδελφής μου. Αυτό έγινε τα Χριστούγενα ... ξέρεις τις γιορτές πως τις περάσμε? ΧΑΛΙΑ!!!! Τι να έλεγαν Οχι? Και ευτυχώς που δέχτηκαν αυτή την αλλαγή και είχαν το σπίτι στο χωριό. Τι θα γινόταν διαφορετικά η αδελφή μου με 2 παιδιά όπου η κρίση και οι ριμαδοεπιταγές στη δουλειά του γαμπρού μου, τους έφεραν σε τέτοια κατάσταση?

Ένα από τα τελευταία περιστατικα αυτοκτονίας ήταν ένας κύριος 50 μχρόνων όπου δεν τον έφτανε η κρίση αλλά είχε πρόβλημα καρδιάς και έγραψε ένα σημείωμα μαζί και τα στοιχεία του για να ενημερωθεί η γυναίκα και το ανήλικο παιδί τους..... βούτηξε στο λιμάνι .....

Πολλές οικογένειες επιστρέφουν στα πατρογονικά τους, άλλοι μένουν με τους γονείς τους, άλλοι μπαλώνουν τα σπιτάκια που τους είχαν αφήσει οι γονείς για να γλιτώσουν από το ενοίκιο....
Η ζωή στην επαρχία είναι καλύτερη από πολλές πλευρές αλλά με λιγότερες ανέσεις από εκείνη της πόλης... Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις...

Κι εγώ έζησα με στέρηση και με φορεμένα ρούχα, και με λιγότερα παιχνίδια, και ένα διάστημα χωρίς ρεύμα στο σπίτι μας (μεγάλη ιστορία) αλλά έμαθα ν αποκτώ τα πράγματα που χρειάζομαι με τον αγώνα μου και να τα σέβομαι ... τα εκτιμά διαφορετικά τα πράγματα....

Ποτέ όμως δεν αισθάνθηκα άσχημα ούτε ντροπή. Έμαθα να στέκομαι δίπλα στις φίλες μου και ας ήταν καλύτερη η ζωή, η εμφάνισή τους και ειληκρινά ποτέ δε ζήλεψα τίποτα..... Οι φίλες που έχω από τότε είναι 2 αλλά αυτες κοίταξαν κάτω από τα ρούχα οι άλλες μόνο την επιφάνεια...
Πέρασα τόσο ευτυχισμένα και ανέμελα παιδικά χρόνια με αυτά τα απαραίτητα, που τώρα τα καταδικάζουν, που μακάρι να προσφέρω στα κορίτσια μου τα μισά από αυτά που μου προσέφεραν οι δικοί μου....

Πάνω κάτω όλοι μας με το ίδιο καράβι αρμενίζουμε
Εκείνο που με εξοργίζει είναι το εξής.
Γιατί πρέπει και τα λιγοστά λεφτά που βγάζουμε από τη δουλειά μας, που έλεος, μας δίνουν ψίχουλα, να μας τα τρώει το κράτος???
Γιατί μη μου λέτε εμένα πως πάνε στα μνημόνια, δεν τα υπογράψαμε εμείς τα μνημόνια, άλλοι τα μαγείρεψαν κι εμείς τα πληρώνουμε
Και όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες (ναι για τους βουλευτές μιλάω και τα σόγια τους) τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Δεν τους βλέπω να ζορίζονται για να πάνε στο σούπερ μάρκετ, ή για να πληρώσουν το νοίκι και τα κοινόχρηστα!
Λυπάμαι πάρα πολύ που ζω στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή.
Που κυβερνάνε τη χώρα μου τέτοιοι άχρηστοι πολιτικοί, και το χειρότερο είναι ότι δεν βγήκαν μόνοι τους, κάποιοι τους ψηφίζουν.
να ήξερα ότι τα λεφτά που μου στερούν πάνε σε κάτι για καλό σκοπό, χαλάλι.
Αλλά γιατί πρέπει εγώ να πληρώνω τη γυναίκα του Τσοχατζόπουλου και του κάθε Τσοχατζόπουλου?
Και όχι κύριε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί!!!

Από σήμερα και επισήμως είμαι άνεργη...
Μετά από τρεις επισκέψεις στον ΟΑΕΔ (μιλάμε τα νεύρα μου, ένα ένα μου τα ζητούσαν τα δικαιολογητικά, έλεος ) επιτέλους έβγαλα κάρτα ανεργίας...
Και ήρθε και η ΔΕΗ 115 ευρώ.
Να πηδηχτώ από το παράθυρο ή όχι???
(ευτυχώς μένω υπόγειο!)
Και εις άλλα με υγεία...
Καλά κρασιάαααα

Ακάλια, έρχομαι να σου κάνω παρεούλα!!! Κι εγώ σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, θα είμαι άνεργη πάλι!!! Τα φάρμακά μου να δω ποιός θα πληρώνει μετά...

Ιωάννα μου μη σκέφτεσαι την επόμενη μέρα. Για όλους έχει ο Θεός.

Και προπαντός να κάνεις θετικές σκέψεις. είναι το μόνο όπλο που έχουμε ενάντια στις αρρώστιες που παραμονεύουν στη γωνιά πότε θα είμαστε αδύναμες ψυχολογικά να μας επιτεθούν.
Εδώ μπαίνω για να ξεχνιέμαι. Να διαβάζω κάτι όμορφο να γελάω με κάτι αστείο και να παίρνω δύναμη βλέποντας τη νέα γενιά Σταυρούλα και Ελεονόρα να μην έχουν αλοιωθεί από τα γεμάτα βία παιδικά που κατακλύζουν την τηλεόραση και να αγαπούν και εκείνες τα παιδικά με τα οποία μεγάλωσαν οι δικές μας γενιές. Αν μη τι άλλο αλλάζει η διάθεσή μου προς το καλύτερο.
Έτσι να τα βλέπεις και συ Ιωάννα μου. Να σκέφτεσαι τα πιτσιρίκια σου πως σ αγπούν και εκείνα και να παίρνεις δύναμη από τα γέλια τις φωνούλες και την αγάπη τους. Και όλα θα περάσουν

Κορίτσια τώρα είδα το θέμα που ανοίξατε εδώ και πραγματικά μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.
Σκέφτομαι κ' εγω τελευταία να μεταναστεύσω για επαγγελματικούς αλλά και για προσωπικούς λόγους.

Αυτό που μ' εκνευρίζει είναι οτι η χώρα δε θα είχε φτάσει ποτέ σ'αυτή την κατασταση αν αυτοί που την κυβερνούσαν δεν έκλεβαν τα λεφτά απο το κράτος . Αντί να επενδύσουν χρήματα σε αναπτυξιακά έργα, εκείνοι τα έπαιρναν για να τα βάλουν στις τσέπες τους.
Αντί όμως να τιμωρηθούν όπως έπρεπε, έχουν το θράσος να ζητούν ακόμη την ψήφο μας και να το παίζουν τιμητές και σωτήρες.
Εκείνο όμως που στην κυριολεξία με εξοργίζει είναι που κατάντησαν την πατρίδα μας περίγελο και αντικείμενο χλευασμού, κάθε άσχετου Γερμανού, Ολλανδού κλπ

Ιωάννα μου εύχομαι να πάνε όλα καλά με την υγεία σου και να μη χρειαστεί να κάνεις εκπτώσεις, σ'αυτό τον τόσο σημαντικό τομέα.

Τερρύλια μου , μακάρι να σου πάνε και ΄σενα όλα καλά, και τελικά να βγείς ωφελιμένη απο αυτή την μετακόμιση.