ΧΩΡΙΣΜΟΣ.....

παιδια πραγματικα με κανουν καλυτερα αυτα π διαβαζω και κυριως αυτα που ακουωωωωωωωωωω γγγγρρρρρρρρρρρρρρ...νταλια μου....η πρωτη μου σχεση ηταν με δυο χρονια μικροτερο και μαλιστα κρατησε 5 χρονια ...κ 5 καλα χρονια....οχι 2 οπως με αυτον κ χαλια...... μολις τωρα με πηρε ενας φιλος μου κ μου ειπε πως τον πηρε τηλ. κ με κατηγορουσε.......... γγρρρρρρρρρ

Παράθεση :

θελω τη γνωμη σας....σημερα χωρισα απο ενα κομματι της ζωης μου μετα απο δυο χρονια...ηταν επιλογη μου για λογους ψυχολογιας... το οτι ειναι επιλογη μου δεν σημαινει πως δεν ποναω...ειδικα οταν δν καταλαβαινει οταν του εξηγω....οταν με κατηγορει για ολα κ λεει οτι τον κατεστρεψα...ολα αυτα που λεει δν ισχυουν κ δεν τα εννοει....ομως τα λογια ειναι πικρα κ πονανε..... με εβαλε να τον διαγραψω απο παντου κ ειπε πως μονο οταν αξιζει τον κοπο να ασχοληθει μαζι μου να τον ξαναενοχλησω....

Μπουμπού στο παρελθον πέρασα την ίδια φάση με εσένα... Εγώ έδινα για 5 χρόνια τη μία ευκαιρία μετά την άλλη...και δεν άλλαζε τίποτα. Χωρίζαμε.. τα ξαναφτιάχναμε.. μας τα έφτιαχναν άλλοι για να καταλλήξουμε πάλι στα ίδια κ στα ίδια. Έκλαιγε , έβαζε αδελφή κ φίλους να μου μιλάνε για να τα βρούμε , έλεγε πως θα αυτοκτονήσει...Τελικά, έφτασα σε σημείο να τον λυπάμαι ό,τι χεορότερο για μια σχέση κ όταν επιτέλους πηρα την απόφαση να τον αφήσω με απειλούσε, με παρακολουθούσε, με έβριζε κ με κατηγορούσε παντού μέχρι και επι χρήμασι εκδιδομένη με αποκάλεσε μπροστά μου έτσι? Πέρασα άσχημη φάση αλλά ευτυχως είχα την οικογένειά μου κ την κολλητή μου να με στηρίξουν. Όσους κοινολυς φίλους είχαμε τους έχασα κ να σου πω δε με νοιάζει. Δε με ήξεραν μάλλον πραγματικά κ ούτε προσπάθησαν να με μάθουν....

Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα γιατί όλα είναι εμπειρίες στη ζωή μας. Αν δεν έρθουν τα άσχημα δε θα εκτιμήσουμε εύκολα τα καλά... εύχομαι να είναι πάντα καλά και να βρεί κ εκείνος την ευτυχία που του αξίζει...
Μετανιώνω ....μόνο που δεν τον είχα αφήσει νωρίτερα, γιατί με έσπρωξε κι εμένα πίσω... σπατάλησα πολύ χρόνο...
Μετανιώνω γιατί εξαιτίας του καθυστέρησα να γνωρίσω τον Πρίγκιπά μου ... που με έχει κάνει πραγματικά ευτυχισμένη!

Δεν αξίζει τον κόπο να γυρίσεις πίσω...ο,τι κ να κάνεις δεν πρόκειται να καταλάβει γιατί εσύ έδωσες τέλος στη σχέση κ όχι εκείνος. Θα σε κατηγορήσει όπου μπορεί για να βρει άλλωθι... εσύ να ξέρεις πως αν οι άνθρωποι αυτοί σε ξέρουν κ σε αγαπούν δε θα τον πιστέψουν, θα τον αγνοήσουν.. αν τον πιστέψουν θα σημαίνει πόσο λίγο σε ξέρουν!!! Εσύ θα βγεις κερδισμένη γιατί ξεκαθαρίζει το τοπίο έτσι.
Αν εσύ το έχεις πάρει πραγματικά απόφαση να φύγεις από κοντά του φύγε! Μην κοιτάς πίσω. Οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Δεν αξίζει να χαλάς ή μάλλον να σπαταλάς τη ζωή σου έτσι...
Είσαι μπουμπούκι μην αφήσεις λοιπόν μία σχέση να σε μαράνει ...
Carpe diem γιατί η ζωή είναι μικρή...

KATEΡΙΝΑ έγραψε:

Μπουμπού στο παρελθον πέρασα την ίδια φάση με εσένα... Εγώ έδινα για 5 χρόνια τη μία ευκαιρία μετά την άλλη...και δεν άλλαζε τίποτα. Χωρίζαμε.. τα ξαναφτιάχναμε.. μας τα έφτιαχναν άλλοι για να καταλλήξουμε πάλι στα ίδια κ στα ίδια. Έκλαιγε , έβαζε αδελφή κ φίλους να μου μιλάνε για να τα βρούμε , έλεγε πως θα αυτοκτονήσει...Τελικά, έφτασα σε σημείο να τον λυπάμαι ό,τι χεορότερο για μια σχέση κ όταν επιτέλους πηρα την απόφαση να τον αφήσω με απειλούσε, με παρακολουθούσε, με έβριζε κ με κατηγορούσε παντού μέχρι και επι χρήμασι εκδιδομένη με αποκάλεσε μπροστά μου έτσι? Πέρασα άσχημη φάση αλλά ευτυχως είχα την οικογένειά μου κ την κολλητή μου να με στηρίξουν. Όσους κοινολυς φίλους είχαμε τους έχασα κ να σου πω δε με νοιάζει. Δε με ήξεραν μάλλον πραγματικά κ ούτε προσπάθησαν να με μάθουν....

Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς γίνεται ένας άνθρωπος τη μία στιγμή να σε παρακαλάει και την άλλη να σε βρίζει. Τη μία στιγμή σε θέλει και την άλλη όχι? Επειδή βλέπω ότι είσαι μόνο 29 χρονών, μήπως τότε είσασταν απλά πολύ μικροί και ανώριμοι να αντιμετωπίσετε καταστάσεις? Όχι φυσικά ότι με τον χρόνο ωριμάζουν αναγκαστικά οι άνθρωποι

Σίγουρα μέσα από τις σχέσεις μας μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι ή χειρότεροι. Οι εμπειρίες μας είναι αυτές που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και τα άτομα που θα συναντήσουμε μας καθορίζουν και μας ωριμαζουν (καλώς εχόντων των πραγμάτων). Αν αυτός ο άνθρωπος που περιέγραψες δεν είχε μάθει ποτέ να κάνει διάλογο, να παίρνει αποφάσεις, να επικοινωνεί σαν άνθρωπος του 20ου αιώνα και όχι σαν άνθρωπος των σπηλαίων, είναι λίγο δύσκολο γι'αυτόν να τα μάθει αυτά από την μια στιγμή στην άλλη. Νομίζω ότι αυτό που μας καθορίζει είναι η σχέση που έχουν οι γονείς μας και το πώς φέρονται ο ένας στον άλλο. Μέσα από την δικιά μας οικογενεια μαθαίνουμε τους κανόνες της κοινωνικοποίησης και παίρνουμε τις βάσεις για τις δικές μας σχέσεις.

Παράθεση :

Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς γίνεται ένας άνθρωπος τη μία στιγμή να σε παρακαλάει και την άλλη να σε βρίζει. Τη μία στιγμή σε θέλει και την άλλη όχι?

Σωστή η απορία σου! Όσο πηγαινα με τα νερά του ήμουν το καλύτερο παιδί και για εκείνον κ για τους δικούς του. Όταν χωρίζαμε όλα γύριζαν μπούμερανγκ, με παρακαλούσε με όλη του την ευγένεια και όταν την εξαντλούσε του έβγαιναν οι ύβρεις, όπου μετα πάλι ζητούσε συγχώρεση!

Παράθεση :

Επειδή βλέπω ότι είσαι μόνο 29 χρονών, μήπως τότε είσασταν απλά πολύ μικροί και ανώριμοι να αντιμετωπίσετε καταστάσεις? Όχι φυσικά ότι με τον χρόνο ωριμάζουν αναγκαστικά οι άνθρωποι

Ήμουν μαζί του από τα 19 δούλευα κ σπούδαζα συγχρόνως, ήμουν ανεξάρτητη κ συντηρούσα τον εαυτό μου, έμενα και μόνη 2 καλοκαιρινές σεζόν λόγω δουλειάς όπου συντηρούσα τον εαυτό μου και έκανα κ τις οικονομίες μου. Από την αρχή ήξερε πως ζητούσα σιγουριά , σταθερότητα κ τη δημιουργία μιας οικογένειας. Τέλειωσα τη σχολή μου κ εξακολουθούσα να δουλεύω ως αποκλειστική πολλές φορες κ διπλές βάρδιες.... Γενικώς στα 5 χρόνια πατούσα στα πόδια μου.
Εκείνος 2 χρόνια μεγαλύτερος δούλευε υποτίθεται ως ελαιοχρωματιστής με τον πατέρα του, κ όταν δεν είχαν δουλειά κοθόταν. Ότι χρήματα έπιανε τα έκανε ζώα, μηχανήματα μουσικης ,το μόνο σωστό που επένδυσε ήταν ένα αμάξι και ξέρεις τις βενζινες τις πλήρωνα εγώ, τη βόλτα μας ,το φαγητό μας ,την έξοδο μας, τα τσιγάρα του....έλεγα θα αλλαξει , θα αλλάξει ....Κάποια στιγμή βρήκε μια καλή δουλειά κ με ζήτησε... λογοστεθήκαμε για 7 μήνες..
Απολήθηκε από τη δουλειά γιατί δεν προσπαθούσε να τη μάθει κ μετά η μια δουλεία ήταν βαρία κ η άλλη μύριζε κ η άλλη ξύνηζε και όλα αυτά με τη συγκατάθεση των γονίων του να μην κουράζεται το παιδί....

Παράθεση :

Μέσα από την δικιά μας οικογενεια μαθαίνουμε τους κανόνες της κοινωνικοποίησης και παίρνουμε τις βάσεις για τις δικές μας σχέσεις

.
Όντως παίζει μεγάλο ρόλο η οικογένεια και μέσα σε 7 μήνες που με είχαν ως νύφη κ ανοίχτηκαν είδα πολυ περισσότερα από οτι στα 5 χρόνια....

Είναι πολύ μεγάλη η ιστορία μου κ δεν είναι σωστο να συνεχίσω. Πιστεύω πως κατάλαβες Δομινίκη μου...
Δοξάζω το Θεό που έφυγα και έχω αυτό που ήθελα ανέκαθεν..υγεία,ηρεμία, ευτυχία, σιγουριά,αγάπη κ οικογένεια!!!

KATEΡΙΝΑ έγραψε:

Είναι πολύ μεγάλη η ιστορία μου κ δεν είναι σωστο να συνεχίσω. Πιστεύω πως κατάλαβες Δομινίκη μου...
Δοξάζω το Θεό που έφυγα και έχω αυτό που ήθελα ανέκαθεν..υγεία,ηρεμία, ευτυχία, σιγουριά,αγάπη κ οικογένεια!!!

Συγχαρητηρια Κατερινα μου Εχω να πω πώς είσαι νικήτρια και πρέπει να αισθάνεσαι περήφανη για τον εαυτό σου :\~/: Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι αυτά που κέρδισες

Διάβασα τα σχόλια σου και απέκτησα μια άποψη. Να μαντέψω: αυτός συνεχίζει να μην στεριώνει δουλειά, να κάνει τα όποια χρήματά του ζώα και μηχανήματα μουσικής και να έχει την οικογένεια του να τον τρέφει. Πολύ πιθανόν να μην ενηλικιωθεί ποτέ. Αλλά γι'αυτό φταίει πρωτίστως η οικογένεια του, που τον μεγάλωσε έτσι!

Να σου πω Δομινίκη μου ιδέα δεν έχω! Δεν έχω ψάξει να μάθω νέα του και οι κοινοί "φίλοι" που είχαμε δεν υπάρχει καμία επαφή από τότε...

Παράθεση :

Διάβασα τα σχόλια σου και απέκτησα μια άποψη. Να μαντέψω: αυτός συνεχίζει να μην στεριώνει δουλειά, να κάνει τα όποια χρήματά του ζώα και μηχανήματα μουσικής και να έχει την οικογένεια του να τον τρέφει. Πολύ πιθανόν να μην ενηλικιωθεί ποτέ. Αλλά γι'αυτό φταίει πρωτίστως η οικογένεια του, που τον μεγάλωσε έτσι!

Φαντάζομαι όμως πως έτσι θα είναι τα πράγματα... έχουμε την ίδια άποψη!

Μερικες φορες οι σχεσεις που μας σημαδευουν και μας δοκιμαζουν ειναι ακριβως αυτες που τελικα μας βοηθανε να βρουμε ποιοι ειμαστε και τι θελουμε.

Ολοι ειμαστε αμαθοι και ανωριμοι οταν ειμαστε νεοι, μονο που δυστυχως μερικοι παραμενουν σε αυτο το σταδιο και δεν προχωρανε και παραπερα.

Μπραβο σου Κατερινα που τα καταφερες να αποδεσμευτεις απο μια σχεση που δε σου ταιριαζε και που μαλλον σε ταλαιπωρουσε πολυ ψυχικα.

geobacter έγραψε:

Ολοι ειμαστε αμαθοι και ανωριμοι οταν ειμαστε νεοι, μονο που δυστυχως μερικοι παραμενουν σε αυτο το σταδιο και δεν προχωρανε και παραπερα.

Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα: γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν ωριμάζουν ποτέ και πώς είναι δυνατόν να βρίσκουν πάντα κάποιους να τους συντηρούν, να τους φροντίζουν και να τους φέρονται σαν να ήταν παιδιά?

Στην Ελλάδα είναι πολύ διαδεδομένες τέτοιες συμπεριφορές, και σε άντρες αλλά και σε γυναίκες, ενώ στο εξωτερικό, που οι γονείς είναι διαφορετικοί, τέτοια φαινόμενα είναι πολύ σπάνια! Θαύμασα τους νέους που γνώρισα στο πανεπιστημιο στο εξωτερικό, ενώ υπήρχαν ελάχιστοι (για να μην πω κανένας) που γνώρισα στο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα άξιος θαυμασμού! Και μάλιστα ήταν νέοι όλων των εθνικοτήτων, όλοι ανεξάρτητοι και ώριμοι, έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Δεν ξέρω πώς θα συμπεριφέρονταν όλοι αυτοί στις σχέσεις τους, αλλά σίγουρα θα ήταν πιο ώριμοι και θα μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους με τεράστια επιτυχία μόνοι τους, χωρίς δεκανίκια!

Να σου πω γιατι, οπως το καταλαβαινω εγω τουλαχιστον.

Πολλοι γαμοι στην Ελλαδα (και αλλες αγροτικες χωρες), ειδικα σε παλαιοτερες γενιες ηταν γαμοι αναγκης. Αυτο ηταν φυσικο μετα απο τοσους πολεμους, πεινα, φτωχεια κλπ. Οι ανθρωποι παντρευονταν για να διαιωνισουν το ειδος τους και οχι για να βρουν συναισθηματικη ασφαλεια, πνευματικη εξελλιξη και ερωτικη ικανοποιηση. Ομως (και αν θυμηθουμε κι εκεινη την πυραμιδα του Μασλοου) κατα βαθος εχουμε και αλλες αναγκες, αλλο αν δεν ξερουμε πως να τις ικανοποιησουμε.

Σε πολλες περιπτωσεις τις αναγκες που κανονικα θα επρεπε να στις καλυπτει ο συντροφος σου, τις "προβαλλεις" στα παιδια σου - αυτα σε εχουν αναγκη καθοτι εξαρτημενα απο σενα μεχρι να μεγαλωσουν και ειδικα στις σχεσεις μητερας-γιου, ο γιος γινεται ενα αντιβαρο στη συναισθηματικη "απουσια" του πατερα. Και ετσι κατανταμε να βλεπουμε αντρες στα 30 τους με τη μαμα τους να τρεχει απο πισω να τους κανει ολα τα χατηρια και οι ιδιοι να μην ειναι αξιοι να πλυνουν ενα ποτηρι (παραδειγμα).

Γενικα επειδη οι ανθρωποι υπεφεραν κοιτανε να δωσουν μια καλυτερη ζωη στα παιδια τους αλλα το παρακανουν. Να σου πω ενα αλλο. Οταν ημουν φοιτητρια εδω ολοι μου οι συμμαθητες ανεξαιρετως εδιναν λεφτα στους γονεις τους αν εξακολουθουσαν να συγκατοικουν μαζι τους (απο το δανειο που τους δινει η κυβερνηση για να σπουδασουν). Οχι πολλα, οτι μπορουσε ο καθενας αλλα τελοσπαντων δεν ηταν καν θεμα για συζητηση αυτο, το θεωρουσαν αυτονοητο.

Η αδερφη μου οταν γυρισε απο το μεταπτυχιακο της στο εξωτερικο και επιασε δουλεια και εβγαζε πολυ περισσοτερα λεφτα απο τους γονεις μου, οχι μονο δεν προσεφερε τιποτα απολυτως αλλα απαιτουσε κι απο πανω να της κανουνε τα ψωνια της (κυριως κατι πανακριβα καλλυντικα). Οταν καποτε ο πατερας μου πηγε να πει κατι επι του θεματος, εγινε χαμος.

Ενα απο τα πραγματα που θαυμαζω στον "πριγκηπα" ειναι πως εχει μεγαλωσει σε ενα περιβαλλον απολυτης ισοτητας των φυλλων και δεν τιθεται ποτε θεμα για το αν θα βοηθησει στις δουλειες στο σπιτι η οικονομικα η σε οτιδηποτε για να λεμε την αληθεια. Στα τοσα χρονια που ειμαστε μαζι δε θυμαμαι ουτε μια φορα να του εχω ζητησει κατι και να μην το εχει κανει. Οχι πως δεν ειναι ακαταστατος (καπου κι εκει η κυρια μητερα του τον κακομαθε λιγακι γιατι δουλευε σε αλλη πολη για πολυν καιρο και δεν προλαβαινε να ασχοληθει με το σπιτι του γιατι ερχοταν μονο τα Σ/κα και ξαναφευγε μετα) αλλα θα ηταν ψεμα να πω πως δεν εχει βελτιωθει παρα πολυ και κανει διαρκως προσπαθεια να γινει και καλυτερος.

Ειναι θεμα κουλτουρας και του ποσο ασφαλης αισθανεσαι ο ιδιος για τον εαυτο σου και τη σχεση σου. Δεν ειναι κακο να προσαρμοζεσαι στα δεδομενα του περιγυρου σου, αλλα πρεπει και να σκεφτεσαι λιγο ποια αξιζει να αφομοιωσεις και ποια οχι. Η κοινωνια δεν εχει μονο καλες συνηθειες δυστυχως...

geobacter έγραψε:

Πολλοι γαμοι στην Ελλαδα (και αλλες αγροτικες χωρες), ειδικα σε παλαιοτερες γενιες ηταν γαμοι αναγκης. Αυτο ηταν φυσικο μετα απο τοσους πολεμους, πεινα, φτωχεια κλπ. Οι ανθρωποι παντρευονταν για να διαιωνισουν το ειδος τους και οχι για να βρουν συναισθηματικη ασφαλεια, πνευματικη εξελλιξη και ερωτικη ικανοποιηση. Ομως (και αν θυμηθουμε κι εκεινη την πυραμιδα του Μασλοου) κατα βαθος εχουμε και αλλες αναγκες, αλλο αν δεν ξερουμε πως να τις ικανοποιησουμε.

Σε πολλες περιπτωσεις τις αναγκες που κανονικα θα επρεπε να στις καλυπτει ο συντροφος σου, τις "προβαλλεις" στα παιδια σου - αυτα σε εχουν αναγκη καθοτι εξαρτημενα απο σενα μεχρι να μεγαλωσουν και ειδικα στις σχεσεις μητερας-γιου, ο γιος γινεται ενα αντιβαρο στη συναισθηματικη "απουσια" του πατερα. Και ετσι κατανταμε να βλεπουμε αντρες στα 30 τους με τη μαμα τους να τρεχει απο πισω να τους κανει ολα τα χατηρια και οι ιδιοι να μην ειναι αξιοι να πλυνουν ενα ποτηρι (παραδειγμα).

Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη! Όμως η αγάπη προς τα παιδιά είναι εντελώς διαφορετική από την αγάπη προς τον σύντροφο! Ο σύντροφος δεν σε έχει ανάγκη για την επιβίωση του, όπως σε έχουν τα παιδιά όταν είναι μικρά. Είστε (ή θα έπρεπε να είστε) ισότιμα μέλη στη σχέση. Στην Ελλάδα όμως, ο άντρας είναι εντελώς εξαρτημένος από μια γυναίκα, είτε αυτή ειναι η μητέρα του, είτε η συντροφός του! Γνωρίζω ελάχιστους έλληνες (μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού) που θα μπορούσαν να ζήσουν μόνοι τους αξιοπρεπώς! Αντίθετα, όλοι οι ξένοι φίλοι μου θα τα κατάφερναν μια χαρά. Νομίζω ότι οι Έλληνες άντρες βολεύονται στην υπάρχουσα κατάσταση και ζουν μια εντελώς ξέγνοιαστη ζωή.

geobacter έγραψε:

Γενικα επειδη οι ανθρωποι υπεφεραν κοιτανε να δωσουν μια καλυτερη ζωη στα παιδια τους αλλα το παρακανουν. Να σου πω ενα αλλο. Οταν ημουν φοιτητρια εδω ολοι μου οι συμμαθητες ανεξαιρετως εδιναν λεφτα στους γονεις τους αν εξακολουθουσαν να συγκατοικουν μαζι τους (απο το δανειο που τους δινει η κυβερνηση για να σπουδασουν). Οχι πολλα, οτι μπορουσε ο καθενας αλλα τελοσπαντων δεν ηταν καν θεμα για συζητηση αυτο, το θεωρουσαν αυτονοητο.

Άλλο κ'αυτό! Στην Ελλάδα τα παιδιά νομίζουν ότι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να τα τρέφουν αιωνίως! Φυσικά και πρέπει οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά τους όταν αυτά αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, όπως αντίστοιχα πρέπει να πράττουν και τα παιδιά για τους γονείς. Αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι τραγικό! Οι καφετέριες γεμάτες από νέους και νέες που αντί να δουλευουν, κάθονται όλη μέρα και παίρνουν χαρτζιλίκι από τους γονείς τους!!! Ήμαρτον Αυτό είναι κοινωνικός ξεπεσμός!

geobacter έγραψε:

Η αδερφη μου οταν γυρισε απο το μεταπτυχιακο της στο εξωτερικο και επιασε δουλεια και εβγαζε πολυ περισσοτερα λεφτα απο τους γονεις μου, οχι μονο δεν προσεφερε τιποτα απολυτως αλλα απαιτουσε κι απο πανω να της κανουνε τα ψωνια της (κυριως κατι πανακριβα καλλυντικα). Οταν καποτε ο πατερας μου πηγε να πει κατι επι του θεματος, εγινε χαμος.

Η αδερφή σου είναι η μικρότερη της οικογένειας? Νομίζω ότι ο μικρότερος της οικογένειας είναι πάντα ο χαϊδεμένος και ο καλομαθημένος. Παίρνω σαν παράδειγμα την αδερφή μου, που παρόλο που είναι παντρεμένη θα πάρει τηλέφωνο την μητέρα μας 30 φορές την ημέρα για να την ρωτήσει το παραμικρό...

geobacter έγραψε:

Ενα απο τα πραγματα που θαυμαζω στον "πριγκηπα" ειναι πως εχει μεγαλωσει σε ενα περιβαλλον απολυτης ισοτητας των φυλλων και δεν τιθεται ποτε θεμα για το αν θα βοηθησει στις δουλειες στο σπιτι η οικονομικα η σε οτιδηποτε για να λεμε την αληθεια. Στα τοσα χρονια που ειμαστε μαζι δε θυμαμαι ουτε μια φορα να του εχω ζητησει κατι και να μην το εχει κανει. Οχι πως δεν ειναι ακαταστατος (καπου κι εκει η κυρια μητερα του τον κακομαθε λιγακι γιατι δουλευε σε αλλη πολη για πολυν καιρο και δεν προλαβαινε να ασχοληθει με το σπιτι του γιατι ερχοταν μονο τα Σ/κα και ξαναφευγε μετα) αλλα θα ηταν ψεμα να πω πως δεν εχει βελτιωθει παρα πολυ και κανει διαρκως προσπαθεια να γινει και καλυτερος.

Εκτός από την ισότητα, αυτό έχει να κάνει και με την ανεξαρτησία. Όταν κάποιος θέλει να είναι ανεξάρτητος και αυτόνομος, πρέπει να μάθει να φροντίζει μόνος τον εαυτό του. Ο δικός μου φίλος δεν μπορεί να καταλάβει αυτή την αξία. Θεωρεί ότι έχει περισσότερα να χάσει απ'ό,τι να κερδίσει αν αποφασίσει να ζήσει μόνος του (ζει ακόμα με τους γονείς του!) Φυσικά όταν μένει στο σπίτι μου, κάνει όλες τις δουλειές, όχι ότι χαίρεται μ'αυτό, αλλά τουλάχιστον καταλαβαίνει ότι δεν είμαι η μαμά του, ούτε η υπηρέτρια του.

Aldebaran έγραψε:

Αφού η επιλογή ήταν δική σου, τότε σίγουρα θα σου πάρει λιγότερο χρόνο να τον ξεπεράσεις και να βρεις αυτόν που σου ταιριάζει καλύτερα. Άλλωστε, μιά σχέση ψυχοφθόρα, με έλλειψη καταννόησης και αλληλοκατηγόριες αργά ή γρήγορα εκεί θα οδηγούσε... Μπουμπού μου, να σκέφτεσαι πως είσαι νέα, όμορφη, δοτική και δυναμική, και σίγουρα ο πρίγκηπάς σου θα είναι κάπου εκεί έξω και θα σε περιμένει!!!

Σπόιλερ:

Συμφωνω απολύτα μαζι σου!!!Δες το ετσι!