Ο πρίγκηπας της δική σας καρδιάς!

Άνοιξα αυτο το θέμα σε αντιπαράθεση με το: " ο πρίγκηπας της καρδιάς της" . Είμαι πολυ περίεργη για το τι θα ειπωθεί κυρίως γιατί νομίζω ότι οι άντρες που παρουσιάζονται στην ιστορία είναι αντιπροσωπευτική εικόνα των ανδρών γενικά και οι δικές μας προσδοκίες μπορεί τελικά να βρίσκουν ανταπόκριση στην προτίμηση συγκεκριμένων χαρακτήρων... ξέρετε τι εννοώ έτσι;;;;;;;;;;

Δεν κατάλαβα καλά τί εννοείς αν θες δώσε κάποιες διευκρινίσεις, τί ακριβώς θέλεις να πεις, δηλ. αγαπώ κάποιον αντίστοιχα με τον χαρακτήρα μου;;;;

ariathniM έγραψε:

Δεν κατάλαβα καλά τί εννοείς αν θες δώσε κάποιες διευκρινίσεις, τί ακριβώς θέλεις να πεις, δηλ. αγαπώ κάποιον αντίστοιχα με τον χαρακτήρα μου;;;;

Δεν είχα ακριβώς αυτο στο μυαλό μου αλλά μπρούμε να το εντάξουμε στο θέμα..... αυτο που λέω είναι μία σκέψη που έχει ειπωθεί σε αυτο το φόρουμ: Η προτίμηση στον Τέρρυ που έχει μια μερίδα των μελών μπορεί να πηγάζει από το ότι τους αρέσουν οι μυστηριώδεις άνδρες και η προτίμηση που έχουν άλλα μέλη στον Άλμπερτ μπορεί να πηγάζει απο ότι τους αρέσουν άντρες συντροφικοί με τους οποίους η σχέση είναι χωρίς εξάρσεις, αντίστοιχα για τον Άντονυ οι άνδρες οι ρομαντικοί, για τον Στήαρ οι άνδρες οι εφευρετικοί-γκαφατζήδες κτλ. Για παράδειγμα το κόλλημα που είχα με την ιστορία της Κάντυ με είχε ωθήσει σε όλα τα εφηβικά μου χρόνια να ελκύομαι απο ατίθασα νευρικά αγόρια που γύρω τους υπήρχε ένα πέπλο μυστηρίου άσχετο που τις περισσότερες αυτές ήταν φελλοί με μπλαζε υφάκι Φυσικά μπορεί να μη συμβαίνει τίποτα απο τα παραπάνω και το ερώτημα είναι πως θέλετε τον άνδρα των ονείρων σας πριγκηπα σας ή αν τον έχετε βρει πως είναι αυτός.

Ναι πάντα ήμουν με τους δυναμικούς χαρακτήρες (όχι ακριβώς τους επαναστατικούς) αλλά τους αποφασιστικούς και αυτούς που ξέρουν τι να κάνουν και πως να το κάνουν. Αυτό είναι το κοινό στοιχείο όλων τους. Το αναγνωρίζω...αν και μετά από πολλα χρόναι γάμου, αυτό μπορεί να γυρίσει καπάκι. Αλλά δεν μπορώ τους αναποφάσιστους, τους γλυκανάλατους και τους mr right, την παθαίνω τη σύγχυση.

Εγω πάντα είχα ένα κόλλημα με τους ρομαντικούς στυλ Άντονυ αλλά δυστυχώς ποτέ δεν έκανα σχέση με κανέναν!!!! Τώρα που πλέον είμαι παντρεμένη το έχω πάρει απόφαση οτι δε γίνεται τίποτα, Άσε που είναι πολύ σπάνιο αυτό το είδος!

Μετα την επεξηγηση της ntmhx, μπορω να απαντησω

Μπορει να προτιμω τον Τερρυ στην ιστορια της Καντυ, αλλα στην πραγματικη ζωη οι αντρες που εχω ερωτευθει δεν εχουν καμια σχεση με τον επαναστατημενο νεο. Μ'αρεσουν αυτοι που θα τους χαρακτηριζα "ηρεμη δυναμη". Δεν μπορω με τιποτα τους φασαριοζους, αυτους που τραβανε την προσοχη, που προσπαθουν να εντυπωσιασουν. Ολοι αυτοι ειναι για μενα "instant turn-off" Μ'αρεσουν αυτοι που δεν μιλανε πολυ (μιλαω εγω παρα πολυ, ), που μου εμπνεουν ηρεμια Αυτοι που ξερουν τι θελουν, πώς θα το αποκτησουν, και δεν κανουν πολυ φασαρια οταν το καταφερουν :\~/: Επισης μ'αρεσουν πολυ οι ντροπαλοι, καθως και αυτοι που δεν φοβουνται να εκφρασουν τα συναισθηματα τους, αλλα χωρις φανφαρες Δεν μπορω αυτους που θεωρουν τους εαυτους τους φοβερους και ανεπαναληπτους, τους υπεροπτικους. Και εκεινο που με ριχνει στα σιγουρα ειναι η ευγενια Δεν τους μπορω τους αγενεις Επισης δεν επηρεαζομαι απο την εξωτερικη εμφανιση -το ετερο μου ημισυ σοκαριστηκε οταν το εμαθε αυτο

ντομ με κάλυψες 100% τα ίδια ακριβώς ζητάω και εγώ αν θα τα βρω είναι το πρόβλημα, δεν μ' αρέσουν οι πολύ δυναμικοί χαρακτήρες μα την φοβερή αυτοπεποίθηση, οι πιο ήρεμοι και ρομαντικοί, αυτοί που έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα, αυτοί μ' αρέσουν. και να αγαπούν τα ταξίδια, την ζωή και την περιπέτεια , αυτοί που είναι ανυπόκριτοι, απλοί χωρίς εγωπάθεια, που δεν υποκρίνονται ρόλους, που δεν φορούν μάσκα που βρίσκονται δίπλα σου τις δύσκολες στιγμές και δεν την κάνουν και το γέλιο τους βγαίνει βαθειά από την καρδιά τους!

domniki έγραψε:

Μετα την επεξηγηση της ntmhx, μπορω να απαντησω

Μπορει να προτιμω τον Τερρυ στην ιστορια της Καντυ, αλλα στην πραγματικη ζωη οι αντρες που εχω ερωτευθει δεν εχουν καμια σχεση με τον επαναστατημενο νεο. Μ'αρεσουν αυτοι που θα τους χαρακτηριζα "ηρεμη δυναμη". Δεν μπορω με τιποτα τους φασαριοζους, αυτους που τραβανε την προσοχη, που προσπαθουν να εντυπωσιασουν. Ολοι αυτοι ειναι για μενα "instant turn-off" Μ'αρεσουν αυτοι που δεν μιλανε πολυ (μιλαω εγω παρα πολυ, ), που μου εμπνεουν ηρεμια Αυτοι που ξερουν τι θελουν, πώς θα το αποκτησουν, και δεν κανουν πολυ φασαρια οταν το καταφερουν :\~/: Επισης μ'αρεσουν πολυ οι ντροπαλοι, καθως και αυτοι που δεν φοβουνται να εκφρασουν τα συναισθηματα τους, αλλα χωρις φανφαρες Δεν μπορω αυτους που θεωρουν τους εαυτους τους φοβερους και ανεπαναληπτους, τους υπεροπτικους. Και εκεινο που με ριχνει στα σιγουρα ειναι η ευγενια Δεν τους μπορω τους αγενεις Επισης δεν επηρεαζομαι απο την εξωτερικη εμφανιση -το ετερο μου ημισυ σοκαριστηκε οταν το εμαθε αυτο

και γω θα συμφωνησω μαζι σου δομνικη αλλα θελω να προσθεσω και εγω κατι...ωραια καλοι και ντροπαλοι αλλα γιατι ρε παιδι μου να μην μπορουν να μιλησουν να εκφρασουν τλχστν τα συναισθηματα τους??????????τι θα παθουν δηλαδη???θα τους φαμε??????!!!!!!!
(μου εχει τυχει περιπτωση αυτες τις μερες γι αυτο κανω σαν απελπισμενη )

οσον αφορα το πως θα ηθελα τον αντρα - πριγκιπα των ονειρων μου ...γιανα μην μακρυγορησω και με παρει η νυχτα θα προτιμουσα εναν αντρα σαν τον αλμπερτ (αντρας τετοιος δεν υπαρχει πιθανοτητα να βρεθει) και οχι κατι σε τερρυ τετοιοι αντρες με φοβιζουν και με αποθουν...και ειμαι συγουρη πως ενας αντρας σαν τον τερρυ δεν θα θελε ποτε να κανει σχεση με μια σαν και μενα αρα διπλη η ανακουφιση...χαχαχαχα

ntalia έγραψε:

γιανα μην μακρυγορησω και με παρει η νυχτα θα προτιμουσα εναν αντρα σαν τον αλμπερτ (αντρας τετοιος δεν υπαρχει πιθανοτητα να βρεθει) και οχι κατι σε τερρυ τετοιοι αντρες με φοβιζουν και με αποθουν...και ειμαι συγουρη πως ενας αντρας σαν τον τερρυ δεν θα θελε ποτε να κανει σχεση με μια σαν και μενα αρα διπλη η ανακουφιση...χαχαχαχα

Αντρες τυπου Αλμπερτ υπαρχουν, αλλα ποτε δεν ερωτευονται εμενα Οποτε ειναι δωρον-αδωρον! Αυτο μου θυμιζει μια συζητηση που ειχα καποτε με μια φιλη μου, οταν της ελεγα οτι δεν ξερω αντρες που να τους αρεσουν τα ταξιδια. Οταν μου ειπε οτι εκεινη γνωριζει πολλους που να τους αρεσουν τα ταξιδια, της απαντησα οτι μπορει να τους αρεσουν τα ταξιδια, αλλα δεν τους αρεσω εγω

domniki έγραψε:

ntalia έγραψε:

γιανα μην μακρυγορησω και με παρει η νυχτα θα προτιμουσα εναν αντρα σαν τον αλμπερτ (αντρας τετοιος δεν υπαρχει πιθανοτητα να βρεθει) και οχι κατι σε τερρυ τετοιοι αντρες με φοβιζουν και με αποθουν...και ειμαι συγουρη πως ενας αντρας σαν τον τερρυ δεν θα θελε ποτε να κανει σχεση με μια σαν και μενα αρα διπλη η ανακουφιση...χαχαχαχα

Αντρες τυπου Αλμπερτ υπαρχουν, αλλα ποτε δεν ερωτευονται εμενα Οποτε ειναι δωρον-αδωρον! Αυτο μου θυμιζει μια συζητηση που ειχα καποτε με μια φιλη μου, οταν της ελεγα οτι δεν ξερω αντρες που να τους αρεσουν τα ταξιδια. Οταν μου ειπε οτι εκεινη γνωριζει πολλους που να τους αρεσουν τα ταξιδια, της απαντησα οτι μπορει να τους αρεσουν τα ταξιδια, αλλα δεν τους αρεσω εγω

καταλαβα...εσενα δεν σαρεσουν τα ταξιδια...μωρε ασ βρισκοταν ενας αλμπερτ και θα ημουν διατεθειμενη να γυρησω και ολο τον κοσμο μαζι του... εκει θα τα χαλασουμε τωρα...

Εμενα οχι απλα μ'αρεσουν τα ταξιδια, αλλα ζω γι'αυτα Δυστυχως δεν εχω βρει ετερο ημισυ που να του αρεσουν τα ταξιδια...αλλα αυτο δεν με πτοει! Ταξιδευω και μονη μου και περναω τελεια

domniki έγραψε:

Εμενα οχι απλα μ'αρεσουν τα ταξιδια, αλλα ζω γι'αυτα Δυστυχως δεν εχω βρει ετερο ημισυ που να του αρεσουν τα ταξιδια...αλλα αυτο δεν με πτοει! Ταξιδευω και μονη μου και περναω τελεια

δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν υπαρχουν ουτε αντρες που να μην ταξιδευουν ελεος δηλαδη!

καλα το λεω γυναικες του κοσμου ανυπαντρες ενωθειτε! ηρθε η ωρα να ξενυτευτουμε !χαχα (πλακα πλακα...)

Εγω νομιζω πως οι καλυτερες σχεσεις ειναι μεταξυ ρεαλιστων. Η ζωη ειναι δυσκολη και βοηθαει να εχεις ενα λογικο και ψυχραιμο κεφαλι πανω στους ωμους σου.

Ωραιος και ο ρομαντισμος - κι εμενα μου αρεσει και τυχερη ειμαι να εχω εναν αντρα που εκφραζεται και ρομαντικα, ομως πιστευω πως χρειαζεται μια καλη δοση ρεαλισμου προκειμενου να ειναι κανεις ευτυχισμενος στη σχεση του. Μιλαω για σχεσεις οχι μονο διαρκειας αλλα και ποιοτητας.

Και μιας που οι περισσοτεροι αντρες ειναι λιγο δυσκοιλιοι στα ρομαντικα, χρειαζονται εκπαιδευση και υπομονη. Αληθεια, σκεφτειτε τους γονεις σας - απο τους οποιους βεβαια εχουμε μαθει ολοι υποσυνειδητα τον τροπο που σχετιζομαστε (σε γενικες γραμμες) - ηταν ρομαντικοι? Δε θυμαμαι ποτε τους δικους μου να φιλιουνται η να αγκαλιαζονται τωρα που το σκεφτομαι...

Νομιζω πως αξιζει να κατσει κανεις και να ψαξει μεσα του να δει πρωτα απ'ολα τι πραγματικα θελει απο μια σχεση (οχι μονο τι φανταζεται πως θελει). Μετα, ειναι καλο να αξιολογησει αν οντως υπαρχουν τετοια ατομα στην πραγματικοτητα και επισης στην καθημερινοτητα του (καλοι οι διασημοι ηθοποιοι και ολα αυτα, αλλα δυστυχως δεν ειναι στον κυκλο μας). Αυτα για τον ρεαλισμο.

Απο κει και περα, ο καθενας ειναι ο εαυτος του, με τα καλα του, τα χουγια του και τα ορια του. Προσωπικα δεν πιστευω τα περι ομωνυμων και ετερωνυμων. Και με μεν εκανα σχεσεις και με δε και με ολους καλα περασα. Καθε σχεση εχει το δικο της ιδιαιτερο προφιλ και νομιζω πως αξιζει να το ψαξει κανεις λιγο το θεμα πριν παει και δεσμευτει. Παλια ημουνα πιο αυθορμητη, τωρα δεν κανω σχεσεις μονο και μονο επειδη μπορει να νιωσω μια φανταστικη ελξη για καποιον, εχω πολυ περισσοτερα κριτηρια απο τοτε που ημουνα πες 25 χρονων - αλλα αυτο ειναι μαλλον το αποτελεσμα της ωριμοτητας που αποκτα κανεις με τα χρονια.

Παντως αυτο που πιστευω σιγουρα ειναι πως καθε σχεση χρειαζεται διαρκη επενδυση χρονου και καλης επικοινωνιας (με ρεαλιστικα δεδομενα και οχι φαντασια μονο) ωστε να αντεξει το περασμα του χρονου και της ρουτινας που φερνει η καθημερινη συμβιωση. Ειναι ευκολο να αρχισεις να τον παιρνεις τον αλλο για δεδομενο μετα απο μερικα χρονια. Μια καλη σχεση ειναι το αποτελεσμα πολλης κοινης προσπαθειας, συμβιβασμου μερικες φορες αλλα και παρομοιας κοσμοθεωριας - βιολογικα παντως ειναι πιθανοτερο να κανει κανεις μια βιωσιμη σχεση με ατομα που του μοιαζουν (ακομη και εμφανισιακα μερικες φορες) παρα με ατομα με τα οποια εχουν λιγα κοινα. Παρομοια κοινωνικη, οικονομικη, δεοντολογικη νοοτροπια βοηθανε να νιωσουμε "οικειοτητα" με καποιον και απο κει και περα αν υπαρχει και η ελξη, τοτε τοσο το καλυτερο. Φυσικα εννοειται πως χρειαζεται το ζευγαρι να εχει και το δικο του ατομικο χρονο, ωστε να ασχολειται και με τα προσωπικα του χομπυ, τους φιλους και τα ενδιαφεροντα του.

Εμεις παντως εχουμε μια καλη ρουτινα που βρισκουμε πως μας επιτρεπει το συνδυασμο. Για παραδειγμα, μας αρεσουν πολυ οι περιπατοι στο δασος και οποτε μπορουμε ξεφευγουμε. Μετα κανουμε μαθηματα χορου μαζι, διαβαζουμε βιβλια για σχεσεις μαζι (4-5 σελιδες καθε βραδυ) και μετα τα συζηταμε, αλλα το φικ το γραφω μονη μου, το πιανο μου το μελεταω μονη μου και ο καλος μου παιζει ποδοσφαιρο με τους φιλους του και ασχολειται με τον κηπο του και τον υπολογιστη του και το διαβασμα του χωρις την παρεμβαση μου. Σιγουρα θα αρρωσταινα αν ειμασταν μαζι ολη την ωρα, μπρρρ!

Και με ολα αυτα σας χαιρετω να παμε κατω να μαγειρεψουμε. Τι υπεροχη μερα η Παρασκευη!

geobacter έγραψε:

Εγω νομιζω πως οι καλυτερες σχεσεις ειναι μεταξυ ρεαλιστων. Η ζωη ειναι δυσκολη και βοηθαει να εχεις ενα λογικο και ψυχραιμο κεφαλι πανω στους ωμους σου.

Ωραιος και ο ρομαντισμος - κι εμενα μου αρεσει και τυχερη ειμαι να εχω εναν αντρα που εκφραζεται και ρομαντικα, ομως πιστευω πως χρειαζεται μια καλη δοση ρεαλισμου προκειμενου να ειναι κανεις ευτυχισμενος στη σχεση του. Μιλαω για σχεσεις οχι μονο διαρκειας αλλα και ποιοτητας.

Και μιας που οι περισσοτεροι αντρες ειναι λιγο δυσκοιλιοι στα ρομαντικα, χρειαζονται εκπαιδευση και υπομονη. Αληθεια, σκεφτειτε τους γονεις σας - απο τους οποιους βεβαια εχουμε μαθει ολοι υποσυνειδητα τον τροπο που σχετιζομαστε (σε γενικες γραμμες) - ηταν ρομαντικοι? Δε θυμαμαι ποτε τους δικους μου να φιλιουνται η να αγκαλιαζονται τωρα που το σκεφτομαι...

Νομιζω πως αξιζει να κατσει κανεις και να ψαξει μεσα του να δει πρωτα απ'ολα τι πραγματικα θελει απο μια σχεση (οχι μονο τι φανταζεται πως θελει). Μετα, ειναι καλο να αξιολογησει αν οντως υπαρχουν τετοια ατομα στην πραγματικοτητα και επισης στην καθημερινοτητα του (καλοι οι διασημοι ηθοποιοι και ολα αυτα, αλλα δυστυχως δεν ειναι στον κυκλο μας). Αυτα για τον ρεαλισμο.

Απο κει και περα, ο καθενας ειναι ο εαυτος του, με τα καλα του, τα χουγια του και τα ορια του. Προσωπικα δεν πιστευω τα περι ομωνυμων και ετερωνυμων. Και με μεν εκανα σχεσεις και με δε και με ολους καλα περασα. Καθε σχεση εχει το δικο της ιδιαιτερο προφιλ και νομιζω πως αξιζει να το ψαξει κανεις λιγο το θεμα πριν παει και δεσμευτει. Παλια ημουνα πιο αυθορμητη, τωρα δεν κανω σχεσεις μονο και μονο επειδη μπορει να νιωσω μια φανταστικη ελξη για καποιον, εχω πολυ περισσοτερα κριτηρια απο τοτε που ημουνα πες 25 χρονων - αλλα αυτο ειναι μαλλον το αποτελεσμα της ωριμοτητας που αποκτα κανεις με τα χρονια.

Παντως αυτο που πιστευω σιγουρα ειναι πως καθε σχεση χρειαζεται διαρκη επενδυση χρονου και καλης επικοινωνιας (με ρεαλιστικα δεδομενα και οχι φαντασια μονο) ωστε να αντεξει το περασμα του χρονου και της ρουτινας που φερνει η καθημερινη συμβιωση. Ειναι ευκολο να αρχισεις να τον παιρνεις τον αλλο για δεδομενο μετα απο μερικα χρονια. Μια καλη σχεση ειναι το αποτελεσμα πολλης κοινης προσπαθειας, συμβιβασμου μερικες φορες αλλα και παρομοιας κοσμοθεωριας - βιολογικα παντως ειναι πιθανοτερο να κανει κανεις μια βιωσιμη σχεση με ατομα που του μοιαζουν (ακομη και εμφανισιακα μερικες φορες) παρα με ατομα με τα οποια εχουν λιγα κοινα. Παρομοια κοινωνικη, οικονομικη, δεοντολογικη νοοτροπια βοηθανε να νιωσουμε "οικειοτητα" με καποιον και απο κει και περα αν υπαρχει και η ελξη, τοτε τοσο το καλυτερο. Φυσικα εννοειται πως χρειαζεται το ζευγαρι να εχει και το δικο του ατομικο χρονο, ωστε να ασχολειται και με τα προσωπικα του χομπυ, τους φιλους και τα ενδιαφεροντα του.

Εμεις παντως εχουμε μια καλη ρουτινα που βρισκουμε πως μας επιτρεπει το συνδυασμο. Για παραδειγμα, μας αρεσουν πολυ οι περιπατοι στο δασος και οποτε μπορουμε ξεφευγουμε. Μετα κανουμε μαθηματα χορου μαζι, διαβαζουμε βιβλια για σχεσεις μαζι (4-5 σελιδες καθε βραδυ) και μετα τα συζηταμε, αλλα το φικ το γραφω μονη μου, το πιανο μου το μελεταω μονη μου και ο καλος μου παιζει ποδοσφαιρο με τους φιλους του και ασχολειται με τον κηπο του και τον υπολογιστη του και το διαβασμα του χωρις την παρεμβαση μου. Σιγουρα θα αρρωσταινα αν ειμασταν μαζι ολη την ωρα, μπρρρ!

Και με ολα αυτα σας χαιρετω να παμε κατω να μαγειρεψουμε. Τι υπεροχη μερα η Παρασκευη!

geobaxter τι να πω?! απλα οτι εισαι πολυ τυχερη....αααχχχ μακαρι να εμενα κι εγω σκωτια !

Νταλια,
σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια - αλλα πρεπει να σου πω πως κανενας δεν ειναι τυχερος η ατυχος - μονοι μας φτιαχνουμε την τυχη μας κι ας μην το καταλαβαινουμε μερικες φορες. Φυσικα αν σου πεσει μια γλαστρα στο κεφαλι καθως περπατας στο δρομο και πεσεις τεζα, τοτε, ενταξει τι να πω, αλλα στο βαθμο που μιλαμε για την καθημερινοτητα, ειναι θεμα επιμονης, ξεκαθαρου μυαλου ωστε να ξερεις τι θελεις, προγραμματισμου και συμπαραστασης απο τους κοντινους σου ανθρωπους (η και τους μακρυνους σου μεσα απο τα φορουμς)

Η Σκωτια ειναι οντως πολυ ομορφη (αν και 7 βαθμοι Κελσιου σημερα το πρωι ηταν καπως δυσβασταχτοι) και ευχομαι να μπορεσεις να την επισκεφτεις συντομα - και εμας επισης. Ξαναπαω κατω γιατι θα τα καψω τα λαζανια... μμμ... εννοειται πως ειναι του κουτιου, για να μη νομιζεις πως εχω κανα ταλεντο στη μαγειρικη γιατι δεν εχω!

geobacter έγραψε:

Νταλια,
σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια - αλλα πρεπει να σου πω πως κανενας δεν ειναι τυχερος η ατυχος - μονοι μας φτιαχνουμε την τυχη μας κι ας μην το καταλαβαινουμε μερικες φορες. Φυσικα αν σου πεσει μια γλαστρα στο κεφαλι καθως περπατας στο δρομο και πεσεις τεζα, τοτε, ενταξει τι να πω, αλλα στο βαθμο που μιλαμε για την καθημερινοτητα, ειναι θεμα επιμονης, ξεκαθαρου μυαλου ωστε να ξερεις τι θελεις, προγραμματισμου και συμπαραστασης απο τους κοντινους σου ανθρωπους (η και τους μακρυνους σου μεσα απο τα φορουμς)

Η Σκωτια ειναι οντως πολυ ομορφη (αν και 7 βαθμοι Κελσιου σημερα το πρωι ηταν καπως δυσβασταχτοι) και ευχομαι να μπορεσεις να την επισκεφτεις συντομα - και εμας επισης. Ξαναπαω κατω γιατι θα τα καψω τα λαζανια... μμμ... εννοειται πως ειναι του κουτιου, για να μη νομιζεις πως εχω κανα ταλεντο στη μαγειρικη γιατι δεν εχω!

μακαρι να μπορουσα να επισκεπτω μια τοσο ομορφη χωρα..αλλα επειδη ειναι μακρινη μου φαινεται καπως αδυνατον...
σε ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σου geobacter... και μην ανησυχεις δεν παρεξηγω εγω...σου ευχομαι καλη ορεξη...!

ntalia έγραψε:

μακαρι να μπορουσα να επισκεπτω μια τοσο ομορφη χωρα..αλλα επειδη ειναι μακρινη μου φαινεται καπως αδυνατον...
σε ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σου geobacter... και μην ανησυχεις δεν παρεξηγω εγω...σου ευχομαι καλη ορεξη...!

@ntalia, στην σημερινη εποχη που οι αερομεταφορες ειναι καθημερινοτητα δεν μπορω να καταλαβω γιατι σου φαινεται αδυνατη μια επισκεψη στη Σκωτια. Για την ακριβεια ειναι πιο ευκολη η μεταβαση στην Σκωτια παρα η μετακινηση εντος Ελλαδος: απεργιες στα τρενα, αυξηση διοδιων και βενζινης, απεργιες οι βυτιοφορεις, μπλοκα αγροτων στους δρομους, τραγικη κατασταση στην Εθνικη οδο. Για να μην αναφερθω στο γεγονος οτι ολες ανεξαιρετως οι πτησεις εσωτερικου εχουν καθυστερηση, ενω αυτες για το εξωτερικο ειναι στην ωρα τους. Η Σκωτια, αλλα γενικα η Μεγαλη Βρετανια, ειναι πανεμορφη. Ειναι μια καταπρασινη χωρα! Και ενω εμεις εχουμε ενα αχτι στο πρασινο, εκει εχουν το ακριβως αντιθετο αχτι: λατρευουν τα λουλουδια, το πρασινο και την κηπουρικη.

@geobacter, δεν μπορεις να φανταστεις ποσο λαχταραω λιγη δροσια, λιγο κρυο βρε αδερφε! Μολις χθες κοιμηθηκα καλα, χωρις κλιματισμο δλδ, εδω και 20 μερες. Φυσικα την ημερα εχει και παλι καυσωνα, αλλα τουλαχιστον το βραδυ δροσισε. Σχετικα με τα θεματα σχεσεων, στο μονο που εχω καταληξει ειναι οτι οφειλουμε να κανουμε πραγματα που μας κανουν ευτυχισμενους και οι επιλογες μας πρεπει να εχουν σαν γνωμονα αυτο το στοχο. Μπορει κατι που κανει εσενα ευτυχισμενη, να μου ειναι αδιαφορο, και κατι που κανει εμενα να πεταω στα συννεφα, να μην σε αγγιζει καθολου. Οσο για τον ρομαντισμο, μπορει να μην εχω δει τους γονεις μου να ειναι ρομαντικοι, γιατι δεν ειναι στο χαρακτηρα τους, αλλα εχω δει τους θειους μου. Επειδη οι γονεις μας εχουν αποτυχει σε κατι, δεν σημαινει οτι πρεπει να αποτυχουμε κ'εμεις, ουτε σημαινει οτι αυτο το κατι δεν υπαρχει.

[quote="geobacter"]Νταλια,
σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια - αλλα πρεπει να σου πω πως κανενας δεν ειναι τυχερος η ατυχος - μονοι μας φτιαχνουμε την τυχη μας κι ας μην το καταλαβαινουμε μερικες φορες.

καλη μου geo, θα μου επιτρεψεις να διαφωνησω αλλα πολλες φορες καποια γεγονοτα μας ξεπερνουν και καθοριζουν αυτα την μοιρα μας και την τυχη μας, και την πορεια μας, δυστυχως δεν θα ηθελα να συμβαινει αλλα συμβαινει..οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια..ο Θεός γελάει..το εχω ακουσει αυτο και δεν μου μοιαζει πολυ ψέμα, ειναι και οι συγκεριες που θα σε πάνε, οχι πάντα αλλα ειναι. Πολλες φορες για αλλου ξεκινας και αλλου καταλήγεις..και πως να προγραμματισεις..βεβαια τιποτα δεν αποκλειει και την μετεπειτα ευτυχια ενος ανθρωπου που δεν εχει σταθει πάντα τυχερός μεχρι σήμερα..

ariathniM έγραψε:

καλη μου geo, θα μου επιτρεψεις να διαφωνησω αλλα πολλες φορες καποια γεγονοτα μας ξεπερνουν και καθοριζουν αυτα την μοιρα μας και την τυχη μας, και την πορεια μας, δυστυχως δεν θα ηθελα να συμβαινει αλλα συμβαινει..οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια..ο Θεός γελάει..το εχω ακουσει αυτο και δεν μου μοιαζει πολυ ψέμα, ειναι και οι συγκεριες που θα σε πάνε, οχι πάντα αλλα ειναι. Πολλες φορες για αλλου ξεκινας και αλλου καταλήγεις..και πως να προγραμματισεις..βεβαια τιποτα δεν αποκλειει και την μετεπειτα ευτυχια ενος ανθρωπου που δεν εχει σταθει πάντα τυχερός μεχρι σήμερα..

Ω, ναι! Και ειναι τοσο εκνευριστικο! Οσες φορες πηρα αποφασεις, παντα εγινε κατι και ολα ανατραπηκαν! Επισης πολλες φορες παιρνουμε αποφασεις για πραγματα βασιζομενοι στα δεδομενα που εχουμε. Εκεινη τη στιγμη η αποφαση μας φαινεται λογικη και σωστη. Μετα παντα συμβαινει κατι, νεα δεδομενα μπαινουν στην εξισωση και στο τελος η αρχικη μας αποφαση μοιαζει εντελως παραλογη. Ειναι σαν την αρχη της αβεβαιοτητας: αν ξεραμε ολες τις αρχικες συνθηκες θα μπορουσαμε να καθορισουμε την θεση του ηλεκτρονιου. Αλλα αυτο ειναι αδυνατον, καθως αυτες οι συνθηκες ειναι απειρες. Αρα καταληγουμε στο συμπερασμα οτι ο θεος οντως παιζει ζαρια. Κατεληξα να πιστευω οτι ειναι τελικα τοσο λιγα αυτα που εξαρτωνται αποκλειστικα απο εμας τους ιδιους. Και δεδομενου οτι οι φιλοι μου με αποκαλουν "control freak", μπορει να κανεις να φανταστει ποσο δυσκολο ειναι για μενα να παρω αποφαση την αδυναμια μου αυτη

Και εγω ντομ, πολλες φορές εχω υπάρξει θεατης απλά σε πράγματα που συνέβαιναν χωρις να μπορω να παρεμβω, ουτε στο ελάχιστο..τελικά μπορεις να φτιαξεις μονος σου την τυχη σου ή απλά αυτη βρισκεται στα χερια άλλου και συ απλα νιωθεις καποιες φορές σαν εναν ανθρωπο που σε πάει το ποτάμι όπου θέλει...;

dom και ariathni συμφωνώ απόλυτα μαζί σας! Εγω πραγματικά σε ορισμένα θέματα έχω κανει τις τεράστιες προσπάθειες για να αλλάξουν προς το καλύτερο αλλά πάντα κάτι τυχαίνει και πάλι χαλάνε! Πλέον έχω φτάσει σε σημείο να φοβάμαι να κάνω σχέδια γιατί πάντα κάτι τυχαίνει και χαλάνε ή δεν πάνε τα πράγματα όπως θα τα ήθελα! Ένας λόγος που είμαι και λίγο πεσμένη τον τελευταίο καιρό είναι γιατί έχω γενικότερα απογοητευτεί από κάποιες καταστάσεις!!

καλε μηπως να μετακομισω τελικα?? να παω να ζησω στην σκωτια??αλλα ποσο θα μου ρθει το μανικι??

βρε κορίτσια, εμένα που μου την έδωσε να κάνω τη διάσχιση της Σκωτίας περπατώντας, ας μου πετάξει καμιά σας καμιά πέτρα στο κεφάλι μπας και συνέλθω. Ο Γιώργος ακόμα γελάει. Μάλιστα του έκανα και υπολογισμό ότι θα χρειαστούμε 45 μέρες πορεία για να την περπατήσουμε (ε τι νομίζετε; μόνο για την κάντυ θα μου ζητήσει διαζύγιο; του έχω δώσει κι άλλες αφορμές ).
Geobacter πέτα κι εσύ καμιά πετρούλα μπας και συνέλθω (σκωτσέζικη πετρούλα εννοώ )

libra έγραψε:

βρε κορίτσια, εμένα που μου την έδωσε να κάνω τη διάσχιση της Σκωτίας περπατώντας, ας μου πετάξει καμιά σας καμιά πέτρα στο κεφάλι μπας και συνέλθω.

Γιατι περπατωντας? Τάμα εκανες? Βρε υπαρχουν τοσα μεταφορικα μεσα, πολυ πιο ξεκουραστα και ανετα.

@ΜΙΜΙ, φετος θα παιχτει στο θεατρο μια παρασταση με τιτλο "Αυτος ο αλητης ο Κοελιο εχει παρει πολυ κοσμο στο λαιμο του" Μια κωμωδία που διερωτάται μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο καθένας μας με τη θέλησή του. Ποια είναι τα όρια της θέλησης, του πείσματος και του αναπάντεχου, οπως γραφει και το Αθηνοραμα. Απο προσωπικη εμπειρια, οποτε θελησα κατι πολυ και προσπαθησα γι'αυτο, το συμπαν συνωμοτησε για να μην το αποκτησω. Καλως? Κακώς? Δεν θα μαθω ποτε