ποιος χαρακτηρας ειναι ο πιο ρεαλιστικος

domniki έγραψε:

libra έγραψε:

Δυστυχώς δεν μπορούσα να ψηφίσω τον λατρεμένο Τέρρυ. Νέος, όμορφος, (σέξυ), ταλαντούχος, δυναμικός, τσαμπουκάς, ευαίσθητος, τρυφερός και ΑΙΩΝΙΑ ΠΙΣΤΟΣ στην αγάπη του... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τέτοιος άντρας...

Δεν υπαρχει αυτο!
Οσο για τον συμμαθητη της Ελπιδας, το ξανασυζηταμε σε 10 χρονια

απιστοι θωμαδες!!!!!!!!!!!!!!
γιατι σε 10χρονια????? ο τερρυ εχει ακριβως την ηλικια του!!!!!

ρωτα και την libra αν αμφιβαλλεις!!!!!!! αυτη καταλαβε!!!!!

elpidaki έγραψε:

domniki έγραψε:

libra έγραψε:

Δυστυχώς δεν μπορούσα να ψηφίσω τον λατρεμένο Τέρρυ. Νέος, όμορφος, (σέξυ), ταλαντούχος, δυναμικός, τσαμπουκάς, ευαίσθητος, τρυφερός και ΑΙΩΝΙΑ ΠΙΣΤΟΣ στην αγάπη του... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τέτοιος άντρας...

Δεν υπαρχει αυτο!
Οσο για τον συμμαθητη της Ελπιδας, το ξανασυζηταμε σε 10 χρονια

απιστοι θωμαδες!!!!!!!!!!!!!!
γιατι σε 10χρονια????? ο τερρυ εχει ακριβως την ηλικια του!!!!!

ρωτα και την libra αν αμφιβαλλεις!!!!!!! αυτη καταλαβε!!!!!

Βρε Ελπιδα, τι εχει ζησει ενα παιδακι 18 χρονων? Μην βλεπεις τον Τερρυ που εζησε σε αλλες εποχες και ειναι φανταστικος ηρωας, δημιουργημα ενος γυναικειου μυαλου. Οταν αποκτησει εμπειριες ο συμμαθητης σου και διαμορφωσει προσωπικοτητα, τοτε τα ξαναλεμε Δεν λεω οτι δεν ειναι καλο παιδι ο συμμαθητης σου, αλλα ειναι απλα ενα παιδι. Φυσικα οι περισσοτεροι αντρες παραμενουν παιδια, ή εστω εχουν αλλοθι ωστα να παραμεινουν παιδια. Ο Τερρυ δεν ειναι παιδι: εχει ευθυνες, παιρνει σοβαρες αποφασεις, προσπαθει να πετυχει τα ονειρα του, αγαπαει...Αχ, Τερρυ

domniki έγραψε:

Βρε Ελπιδα, τι εχει ζησει ενα παιδακι 18 χρονων? Μην βλεπεις τον Τερρυ που εζησε σε αλλες εποχες και ειναι φανταστικος ηρωας, δημιουργημα ενος γυναικειου μυαλου. Οταν αποκτησει εμπειριες ο συμμαθητης σου και διαμορφωσει προσωπικοτητα, τοτε τα ξαναλεμε Δεν λεω οτι δεν ειναι καλο παιδι ο συμμαθητης σου, αλλα ειναι απλα ενα παιδι. Φυσικα οι περισσοτεροι αντρες παραμενουν παιδια, ή εστω εχουν αλλοθι ωστα να παραμεινουν παιδια. Ο Τερρυ δεν ειναι παιδι: εχει ευθυνες, παιρνει σοβαρες αποφασεις, προσπαθει να πετυχει τα ονειρα του, αγαπαει...Αχ, Τερρυ

Να παραθέσω το εξής: Την Κυριακή είχαμε στην παρέα μας έναν 17χρονο. Ακριβώς στην ηλικία του Τέρρυ δηλαδή. Τον κοίταζα και τον ξανακοίταζα και σκεφτόμουν ότι αν ήμουν μάνα του, ούτε για καφέ δεν θα τον έστελνα μόνο του. Μου φαινόταν τόσο παιδί... τόσο μικρό παιδί!!!
Μήπως οι χαρακτήρες της Μιζούκι αντιστοιχούν καλύτερα στα 25, παρά στα 16-17?
Ποιος 16χρονος θα διέσχιζε τον Ατλαντικό μόνος του για να βρει το όνειρό του; Θα έμενε μόνος, θα δούλευε για να πετύχει τους σκοπούς του;
Νομίζω ότι στα σημερινά δεδομένα η αντιστοιχία έχει αλλάξει λίγο!

[quote=libra
Να παραθέσω το εξής: Την Κυριακή είχαμε στην παρέα μας έναν 17χρονο. Ακριβώς στην ηλικία του Τέρρυ δηλαδή. Τον κοίταζα και τον ξανακοίταζα και σκεφτόμουν ότι αν ήμουν μάνα του, ούτε για καφέ δεν θα τον έστελνα μόνο του. Μου φαινόταν τόσο παιδί... τόσο μικρό παιδί!!!
Μήπως οι χαρακτήρες της Μιζούκι αντιστοιχούν καλύτερα στα 25, παρά στα 16-17?
Ποιος 16χρονος θα διέσχιζε τον Ατλαντικό μόνος του για να βρει το όνειρό του; Θα έμενε μόνος, θα δούλευε για να πετύχει τους σκοπούς του;
Νομίζω ότι στα σημερινά δεδομένα η αντιστοιχία έχει αλλάξει λίγο!]

Οχι λιγο, πολυ! Μιλαμε για αλλα δεδομενα, αλλους ανθρωπους...

Ελπιδα σορρυ που θα σε πικρανω, αλλα τερρυ δεν εχεις γνωρισει ποτε, για τον πολυ απλο λογο οτι δεν εχεις κατανοησει καν αυτον τον χαρακτηρα! Του κοτσαρες πολυ επιπολεα ενα-δυο χαρακτηρηστικα και πηγες παρακατω, δεν ειδες το βαθος και την πολυπλοκοτητα του! Κι αν καταληγω σε αυτο το συμπερασμα ειναι γιατι εσυ τον παρομοιάζεις με εναν 17 συμμαθητη σου! Με ποιο σημερινο 17 συγκρινεις τον Τερρυ; Εχει αυτος ο νεος αφησει πισω του τιτλους και χρημα για να δημιουργηθει μονος του; Θυσιασε τα παντα για το κοριτσι που αγαπαει; Ειναι τοσο εντιμο ωστε να πληγωσει τον εαυτο του και την μεγαλη του αγαπη στο ονομα της ηθηκης; δεν νομιζω! Μαλλον αναφερεσαι σε καποιο επιπολαιο αγορακι που πινει και καπνιζει και παριστανει τον επαναστατη, σωστα;

ariel έγραψε:

[quote=libra

Ελπιδα σορρυ που θα σε πικρανω, αλλα τερρυ δεν εχεις γνωρισει ποτε, για τον πολυ απλο λογο οτι δεν εχεις κατανοησει καν αυτον τον χαρακτηρα! Του κοτσαρες πολυ επιπολεα ενα-δυο χαρακτηρηστικα και πηγες παρακατω, δεν ειδες το βαθος και την πολυπλοκοτητα του! Κι αν καταληγω σε αυτο το συμπερασμα ειναι γιατι εσυ τον παρομοιάζεις με εναν 17 συμμαθητη σου! Με ποιο σημερινο 17 συγκρινεις τον Τερρυ; Εχει αυτος ο νεος αφησει πισω του τιτλους και χρημα για να δημιουργηθει μονος του; Θυσιασε τα παντα για το κοριτσι που αγαπαει; Ειναι τοσο εντιμο ωστε να πληγωσει τον εαυτο του και την μεγαλη του αγαπη στο ονομα της ηθηκης; δεν νομιζω! Μαλλον αναφερεσαι σε καποιο επιπολαιο αγορακι που πινει και καπνιζει και παριστανει τον επαναστατη, σωστα;

μμμμμμμ.....οχι....δεν αναφερομαι σε κατι τετοιο.....
μιλαω για ενα παιδι με πολυ ευγενικη ψυχη που ξερει να θυσιαζεται....
οκ μπορει να σου φαινεται περιεργο... φυσικο ειναι. οπως ειπατε και παραπανω τα σημερινα παιδια δεν ειναι ετσι.
σιγουρα το συγκεκριμενο παιδι δεν εχει δοκιμαστει τοσο πολυ στη ζωη αλλα εχει φοβερη καρδια....δεν μπορειτε να φανταστειτε και να το πιστεψετε γιατι πολυ απλα δεν τον ξερετε.

οπως ειπα και στη Libra θα ηθελα να πω περισσοτερα αλλα δεν μπορω....
δεν προσπαθω να σας πεισω οτι τον βρηκα!!!
εγω ξερω οτι τον βρηκα και δεν με νοιαζει κατι αλλο!

Ελπιδα, θεωρεις οτι ο τερρυ εχει ευγενικη ψυχη, ξερει να θυσιαζεται και ειναι καλη καρδια; Με εκπλησεις ευχαριστα! Μου ειναι αδιαφορο αν επιλεγεις τον Αλμπερτ, γουστα ειναι αυτα, αλλα ειναι πολυ ευχαριστο να βλεπω οτι διακρινεις τα θετικα και των αλλων χαρακτηρων!

ariel έγραψε:

Ελπιδα, θεωρεις οτι ο τερρυ εχει ευγενικη ψυχη, ξερει να θυσιαζεται και ειναι καλη καρδια; Με εκπλησεις ευχαριστα! Μου ειναι αδιαφορο αν επιλεγεις τον Αλμπερτ, γουστα ειναι αυτα, αλλα ειναι πολυ ευχαριστο να βλεπω οτι διακρινεις τα θετικα και των αλλων χαρακτηρων!

πλακα μου κανεις τωρα????
χιχιχιχιχι!!!!!
δεν σε ενημερωσαν τα αλλα τερρυκα προσωπα του φορουμ?????
πως το παθαν!!!!!

ο τερρυ για μενα δεν ειναι ενας απλος ηρωας....ειναι ο ιδιος μου ο εαυτος....
εχω πολλα κοινα με αυτον.
γιατι επιλεγω αλμπερτ ειναι αλλη υποθεση!

αγαπω τον τερρυ και καθολου μα καθολου δεν θα με χαλουσε αν κατεληγε με την καντυ. μα καθολου ομως!!!!!!

ω ναι!!! διακρινω τα θετικα!!!!!!

Υπαρχει πιο βασανισμενος ηρωας απο τον Τερρυ? Ο ανθρωπος αναγκαζεται να παλεψει με τα παντα (σχολειο, οικογενεια, ξανθια πρωταγωνιστρια) και στο τελος χανει τον λογο υπαρξης του, χανει την Καντυ!

Ρε παιδια συγγνωμη, αλλα διαφωνω με μερικες ιδεες.

Αν ο λογος υπαρξης σου ειναι ενας αλλος, τοτε η ζωη σου ειναι πολυ εξαρτημενη και μιζερη. Ο καθενας ζει για τον εαυτο του. Αυτον εχεις και αυτον παλευεις να καλυτερεψεις καθε μερα. Ωραιο ειναι αν βρεις και καποιον να μοιραζεσαι τη ζωη σου αλλα δεν ειναι πια και το τελος του κοσμου αν δε σου ερθουν ολα οπως τα περιμενεις.

Σε αυτη τη σειρα ολοι βασανισμενοι ειναι και τελικα ολοι επιβιωνουν και συνεχιζουν τη ζωη τους. Οπως κι εμεις οι καθημερινοι ανθρωποι. Τι να πει και η καημενη η Ελρου που εχασε αδερφο, νυφη, τη μανα του Αντονυ, τον ιδιο τον Αντονυ και τον Στηαρ, δεν μπορουσανε να βρουνε και τον Αλμπερτ τοσον καιρο και ηταν κι αυτη μονη της ολη της τη ζωη. Και ειναι και σε μια ηλικια που δεν εχεις πια και πολλα να περιμενεις να βελτιωθουν.

Νομιζω πως αξιζει κανεις να κραταει την προοπτικη του - αλλιμονο αν η ζωη ειναι διαγωνισμος δυστυχιας - δεν ξερω αν το'χετε προσεξει, αλλα οι περισσοτεροι ανθρωποι παιρνουν ριζικες αποφασεις που βελτιωνουν τη ζωη τους, ειδικα μετα απο δυσαρεστα και δυσκολα γεγονοτα.

Ο μαθητης που ριχτηκε με τα μουτρα στη μελετη του και εσκισε στο διαγωνισμα για να του δειξει του καθηγητη που τον κατσαδιασε και αδικησε.

Οι γονεις του σκοτωμενου σε τροχαιο νεου, που οργανωνουν ερανο στη μνημη του και βοηθανε μια φιλανθρωπικη οργανωση η αυτοι που δεχονται να δωρισουν τα οργανα του χαμενου για να ζησουν καλυτερα οι αλλοι.

Οι πρωην φυλακισμενοι που ανακαλυπτουν τη θρησκεια οσο ειναι στη φυλακη και βγαινουν εξω τοσο αλλαγμενοι που μερικοι γινονται παπαδες οι ιδιοι και βοηθανε αλλους ανθρωπους να βρουν το δρομο τους και να προσαρμοστουν πιο ομαλα στην κοινωνια.

Δηλαδη γιατι πρεπει οι ηρωες της Μιζουκι να μη συνερθουν ποτε και να σκεφτονται μια ζωη τα δυσαρεστα του παρελθοντος; Εγω πιστευω ακραδαντα πως ολοι συνηρθανε μια χαρα και μεγαλουργησανε στη ζωη τους και κανανε πολλους γυρω τους χαρουμενους και τους εαυτους τους πρωτα απ'ολους.

Αυτο δε σημαινει πως ξεχνας αυτους που αγαπησες αλλα η ζωη παντα προχωραει και καινουριες αγαπες ερχονται και καινουριες εμπειριες γεμιζουν τη ζωη σου κι εσυ τις εκτιμας ακομη περισσοτερο γιατι ο πονος του παρελθοντος σε διδαξε ποσο πολυτιμες ειναι οι αυτες οι στιγμες με τους ανθρωπους που αγαπας, τα χομπι σου, τα ταλεντα σου, τα ονειρα και τις λαχταρες σου.

Ισως ειμαι εγω υπεραισιοδοξη αλλα δεν μπορω να διανοηθω καν πως υπαρχουν ανθρωποι που συνειδητα η ασυνειδητα διαλεγουν για παρεα τους τη δυστυχια, μου φαινεται εντελως ξενο.................

Οταν χωριζουν, ο Τερρυ σκεφτεται πως δεν επρεπε να ειχαν συναντηθει. Βρηκε την αγαπη και την χαρα, για να την χασει αργοτερα. Εκει εγκειται η τραγικοτητα του: αν δεν την ειχε γνωρισει, δεν θα ηξερε τι σημαινει ευτυχια! Το λεει ο ιδιος στο απολογισμο που κανει ενω βλεπει το χιονι να πεφτει στη Νεα Υορκη. Οταν δεν εχεις γευτει κατι, δεν ξερεις τι γευση εχει. Ουσιαστικα δεν χανεις και τιποτα! Μονο αν το γευτεις μπορεις να υπολογισεις την αξια της υπαρξης του και την συντριβη της απωλειας του.

geobacter έγραψε:

Αν ο λογος υπαρξης σου ειναι ενας αλλος, τοτε η ζωη σου ειναι πολυ εξαρτημενη και μιζερη. Ο καθενας ζει για τον εαυτο του. Αυτον εχεις και αυτον παλευεις να καλυτερεψεις καθε μερα. Ωραιο ειναι αν βρεις και καποιον να μοιραζεσαι τη ζωη σου αλλα δεν ειναι πια και το τελος του κοσμου αν δε σου ερθουν ολα οπως τα περιμενεις.

Το να προσπαθεις να εισαι ευτυχισμενος, δεν εξασφαλιζει την ευτυχια. Μακαρι η προσπαθεια να σημαινε επιτυχια Αυτο κανει και ο Τερρυ μετα τον χωρισμο: προσπαθει, αλλα δεν πετυχαινει! Πεφτει και μετα ξαναπροσπαθει.

Τελικα πιστευω οτι οι ανθρωποι απλα μαθαινουμε να προσαρμοζομαστε στα νεα δεδομενα. Αυτο δηλαδη ισχυει για μενα. Δεν εχει να κανει με ευτυχια ή δυστυχια, αλλα με προσαρμογη. Κανεις δεν "χανεται", απλα προσαρμοζεται, αλλιως πεθαινει. Νομιζω οτι ολα μπορουν να ξεπεραστουν, εκτος απο τον θανατο του παιδιου. Αυτο το θεωρω κατι εξαιρετικα καταλυτικο και δεν το συγκρινω με τιποτα αλλο, ουτε με χωρισμους, ουτε με θανατο συντροφου/γονιου. Δεν εχω δει καμια μητερα που να εχει ξεπερασει κατι τετοιο. Προφανως ειναι κατι βιολογικο, που δεν εχει σχεση με πολιτισμους και κουλτουρες.

Παράθεση :

geobacter
Ισως ειμαι εγω υπεραισιοδοξη αλλα δεν μπορω να διανοηθω καν πως υπαρχουν ανθρωποι που συνειδητα η ασυνειδητα διαλεγουν για παρεα τους τη δυστυχια, μου φαινεται εντελως ξενο.................

Περνωντας απο ενα τυχαιο φαρμακειο ρωτησα τι πουλαει περισσοτερο, η ασπιρινη ή το προζακ.... μου ειπαν οτι και το ζαναξ, κανει θαυμασια δουλεια, ειδικα αν συνδιαστει με σεροπραμ!
Η δυστυχια ειναι γεγονος, δεν ξερω αν επιλεγεται συνηδητα ή ασυνηδητα, ξερω απλα οτι στην εποχη μας ειδικα, εχει παρει διαστασεις επιδημειας! Παντου δυστυχισμενοι ανθρωποι, που σωματοποιουν τα ψυχολογικα τους, που πινουν σε βαθμο αλκοολισμου (κριμα οι απαγορευσεις και οι καμπανιες) που χαπακωνονται για να βγαλουν τη μερα τους, που ο ψυχαναλυτης τους ειναι το δεκανίκι τους...Δεν ξερω αν φταιει ο τομεας εργασιας μου, αλλα αυτοι που δεν μπορεις να διανοηθεις οτι υπαρχουν, κυριαρχουν στην δικη μου ζωη.
Παραδεχομαι οτι πρακτικα, εχεις δικιο, πρεπει να βρισκουμε κουραγιο και να προχωραμε μπροστα ό,τι κι αν μας συμβει. Φαινεται ομως, πως ολο και λιγοτεροι εχουν αυτη τη δυναμη....

[]

!
Η δυστυχια ειναι γεγονος, δεν ξερω αν επιλεγεται συνηδητα ή ασυνηδητα, ξερω απλα οτι στην εποχη μας ειδικα, εχει παρει διαστασεις επιδημειας! Παντου δυστυχισμενοι ανθρωποι, που σωματοποιουν τα ψυχολογικα τους, που πινουν σε βαθμο αλκοολισμου (κριμα οι απαγορευσεις και οι καμπανιες) που χαπακωνονται για να βγαλουν τη μερα τους, που ο ψυχαναλυτης τους ειναι το δεκανίκι τους...Δεν ξερω αν φταιει ο τομεας εργασιας μου, αλλα αυτοι που δεν μπορεις να διανοηθεις οτι υπαρχουν, κυριαρχουν στην δικη μου ζωη.
Παραδεχομαι οτι πρακτικα, εχεις δικιο, πρεπει να βρισκουμε κουραγιο και να προχωραμε μπροστα ό,τι κι αν μας συμβει. Φαινεται ομως, πως ολο και λιγοτεροι εχουν αυτη τη δυναμη....[/quote]

ξερεις γιατι γινεται αυτο γιατι δεν νοιαζεται ο ενας για τον αλλο πια! οι δυνατοι δεν βοηθουν τους αδυναμους και τελικά μετα δυστυχουν και αυτοι, εχει περασει το'προτυπο του δυνατου και του επιτυχημένου' του ανθρωπου με υπεραυτοπεποιθηση που τελικα σπάζει στο τελος , δεν ξερω τουλαχιστον αυτο βλεπω εγω!! για σκεφτειτε ο Τερρυ ειχε την Καντυ να τον βγαλει απο το φοβερο μονοπάτι που τοτε πήρε.. ενω οι γυρω κατεκριναν και χλευαζαν, δεν γινεται ολοι να ειναι δυνατοι και η εαυσθησια ενος ανθρωπου σιγουρα δεν ειναι αδίκημα!!

Εγραφα ενα μηνυματακι και μετα τσουπ, κατι πατησα και εξαφανιστηκε.

Εγω νομιζω παντως πως η εννοια της δυστυχιας και ευτυχιας ειναι σχετικη.

Αν εισαι ενας συνανθρωπος μας στην Παλαιστινη η το Ιρακ αυτη τη στιγμη, ευτυχια ειναι να γυρισεις σπιτι σου σημερα, να το βρεις ορθιο και να μην εχει σκοτωθει κανενας δικος σου. Σημερα. Γιατι αυριο ποιος ξερει ποιο απο τα παραπανω μπορει να σε βρει...

Ξερω ενα ζευγαρι στην Ελλαδα. Ο γιος τους αρχισε να παιρνει ναρκωτικα απο πολυ νεος και στο τελος, περα απο το οτι τους εκλεβε πραγματα απο το σπιτι διαρκως, αρχισει να τους χτυπαει (και την αδερφη του), να πεταει πραγματα στους τοιχους, να σπαει πορτες και αλλα τετοια. Παρα τις τοσες προσπαθειες που κανανε να τον βοηθησουν να κανει αποτοξινωση και να συνερθει, δεν εγινε τιποτα. Μπορει να μην το μαρτυρανε, αλλα γιαυτους τους βασανισμενους ανθρωπους (πολυ βασανισμενους δυστυχως) μπορει ευτυχια να ειναι να παρει μια παραπανω δοση το παιδι τους ωστε να πεθανει και να ησυχασει επιτελους.

Η μανα μου ειναι νοσοκομα. Εχει μια περιπτωση ενος νεου που στα 30 του επεσε σε κωμα και τωρα, 9 χρονια αργοτερα ειναι ακομα σε κωμα. Δεν εχει επικοινωνησει καθολου με το περιβαλλον του ολο αυτο το διαστημα. Η καημενη η μανα αυτου γιατι πατερα δεν εχει, τρεχει στο νοσοκομειο καθε μερα καθε μερα ελπιζοντας να δει βελτιωση.
Τι ειναι ευτυχια γιαυτη τη γυναικα; Το να τον δει να κουναει ενα μικρο δαχτυλο η να ανοιξει λιγο τα ματια του; Μπορει...

Η εννοια της ευτυχιας και δυστυχιας ειναι κατα τη γνωμη μου σχετικη. Οι γονεις μου που ως παιδια δεν ειχαν καν παπουτσια και φορουσαν γουρουνοδερμα για να περπατησουν ενας Θεος ξερει ποσα χιλιομετρα μεσα στους λογγους και το χιονι για να πανε σχολειο δεν μπορουν να καταλαβουν γιατι εγω τους παραπονιεμαι πως δεν ειχανε "οικολογικο γαλα" στο σουπερμαρκετ αυτη τη βδομαδα για παραδειγμα.

Η Καντυ και ο Τερρυ εχουν και οι δυο μια στεγη πανω απο το κεφαλι τους, ενα πιατο φαι και ανθρωπους που τους αγαπανε και εκτιμανε. Αυτα, για τους αρχαιους μας προγονους θα ηταν αρκετα για να ειναι υπερ-ευχαριστημενοι. Εχω σπηλια, φωτια, σκοτωσα και ενα ελαφι οποτε θα φαμε κρεας σημερα και αν ειμαι και τυχερος εχω εδω και μια τριχωτη υπαρξη να με αγκαλιασει οσο κοιμαμαι. Ωραια πραγματα.

Ολες οι βιομηχανικες κοινωνιες εχουν γινει ετσι που οπως ζουμε στις μεγαλουπολεις ειμαστε ολοι αγνωστοι μεταξυ αγνωστων. Παλια στα χωρια, οτι και να'σουνα, υπηρχανε 5 ανθρωποι που θα σου λεγανε μια καλημερα. Τωρα η κοινωνια μας προωθει την ευτυχια μεσω συγκρισης.

Μαλλον ευτυχια μεσω αγορας, αλλα τελοσπαντων. Μετα το Β Παγκοσμιο πολεμο οι περισσοτεροι Βρεταννοι τουλαχιστον δηλωναν πολυ περισσοτερο ευτυχισμενοι παρα σημερα, παρολο που υπηρχε τρομερη φτωχεια, αναδουλεια και γκρεμισματα, για να μην πουμε ποσοι πεθαναν η εμειναν αναπηροι. Τοτε ομως ολοι ηταν λιγο πολυ στο ιδιο οικονομικο και κοινωνικο επιπεδο.

Τωρα, τι κοιταμε;

Τι αυτοκινητο οδηγαει ο γειτονας.
Τι ακριβες διακοπες πηγανε οι φιλοι μας.
Τι συνολακι φοραει η απεναντι.
Τι βαθμους πηραν οι συμμαθητες μας.
Ποτε μιλησε εσενα το παιδι σου πρωτο.
Σε ποια γειτονια μενεις (κατα προτιμηση πανακριβη).
Ποσα κιλα ζυγιζει η ταδε διασημοτητα.

Και ουτω καθεξης.

Επειδη ομως ειναι αδυνατο να εισαι "τελειος" σε ολα (παρα τα οσα μας λενε οι διαφημισεις) οσο το μυαλο σου αρχιζει τις υποσυνειδητες συγκρισεις, τοσο μιζεριαζεσαι. Ζουμε και σε μια καθημερινοτητα που περιοριζει κατα πολυ την επαφη με τους φιλους μας γιατι και οι αποστασεις εχουν γινει απαγορευτικες, μας τρωει και το χαζοκουτι οποτε δε μιλαμε και πολυ πια περα απο τα τετριμμενα, εχει χαθει και η θρησκευτικη διασταση στη ζωη των περισσοτερων (αν οχι η θρησκευτικη τοτε ισως η πνευματικη) οποτε τι νομιζεις, ποσο θελεις μεχρι να πεσεις στην απογοητευση και το υπαρξιακο κενο.

Ομως, δε νομιζω πως σε αυτο εισαι αυτοματα θυμα. Μπορεις να κανεις επιλογες που σε προστατευουν απο αυτη τη "μοιρα" αν θελετε να το πουμε ετσι.

Αν δεν τις κανεις αυτες τις διαφορετικες επιλογες (προσωπικα δεν ειχα τηλεοραση για 12 χρονια και ουδεποτε μου ελειψε), δηλαδη αν δεν ελεγχεις ΕΣΥ τον εγκεφαλο σου, τοτε σε ποιον εχεις δωσει τον ελεγχο;

νομιζω οτι φταιει πολυ για την ανθρωπινη δυστυχία ο ανταγωνισμός που εχουμε στην δουλειά, στην γειτονιά, στο σπίτι σαν άλογα κουρσας ειμαστε οι περισσότεροι, τρεχουμε και τρεχουμε ε, μια μερα θα κουραστουμε και θα κοιταξουμε πίσω μας! για μενα απο εκει αρχιζουν τα περισσότερα προβλήματα!!

θα συμφωνησω με τη geo.
πραγματι ο ανταγωνισμος και η συγκριση μας κανουν δυστυχισμενους και οδηγουν σε νοσηματα της ψυχης....
ξερω αρκετους ανθρωπους που τρεχουν σε ψυχιατρους (οχι ψυχολογους). παιρνουν ψυχοφαρμακα και ετοιμαζονται για κλινικη μονο και μονο γιατι κοιτουσαν τον γειτονα και τι περιουσια εχει (οτι ανεφερε δλδ πιο πανω η geo)
δεν ειμαι υπερβολικη...
ξερω απο πρωτο χερι αυτα τα ατομα και πως ο γιατρος επανειλημενως τους ειχε πει να μην κοιτανε γυρω αλλα την οικογενειά τους......
πραγατι λοιπον....η ευτυχια ειναι στο χερι μας.....
και ευτυχια ειναι να εχεις το σπιτι σου, την οικογενεια σου, την ειρηνη στον τοπο σου.....

Απάντησα η Άννη.

Όταν έβλεπα τα επεισόδια στο κολέγιο μου είχα κάνει πολύ κακή εντύπωση που για ένα αγόρι ήταν ικανή να ξεχάσει όσα την είχαν δέσει με την Κάντυ τον καιρό που ήταν και οι δύο στο ορφανοτροφείο. Τότε ήμουνα παιδάκι ακόμα και πίστευα πως οι μεγάλοι δε φέρονται έτσι αλλά σαν την Κάντυ. Με ανιδιοτέλεια και συγχώρεση. Να που μεγαλώνοντας διαπίστωσα πως εμείς οι γυναίκες για ένα άντρα είμαστε ικανές να πουλήσουμε την ψυχή μας στον εξαποδώ.

Ήμουν ανάμεσα σε Τέρρυ, Σουζάνα και Ελίζα. Ψήφισα τελικά την τελευταία, γιατί από την αρχή έδειξε τον πραγματικό της χαρακτήρα και στη σημερινή εποχή όποια πέτρα και να σηκώσεις... μια Ελίζα θα τη βρεις να σου κάνει τη ζωή δύσκολη...