Ο διαφορετικός δεν είναι τρελλός. Ο αλλιώτικος τροπος αντίληψης και σκέψης δεν είναι διαταραχή. Το "σωστό" κατά τον γονιό και τη κοινωνία, το συνηθισμένο, δεν είναι κατά ανάγκη και το σωστό για το παιδί... Το ότι εσύ δεν βλέπεις ή δεν αποδέχεσαι κάποιο δρόμο, δεν σημαίνει πως αυτός δεν υπάρχει... Μόλις στα 24 του είχε ήδη φτιάξει το αριστούργημα του, τότε εμφανίστηκαν και τα πρώτα σημάδια της ψυχικής του ασθένειας, πιθανώς κάποια ερωτική απογοήτευση σε συνδυασμό με κληρονομική προδιάθεση. Η αυταρχική μάνα του θεώρησε ότι αυτή που τον τρελαίνει είναι η γλυπτική, ενώ συνέβαινε ακριβώς το ανάποδο. Μόνο η γλυπτική θα μπορούσε να τον γλιτώσει, όπως φάνηκε αργότερα. Του απαγόρευσε αυστηρά να ασκεί την τέχνη του. Τον πήγανε στο εξωτερικό, αλλά δε είδαν βελτίωση. Δέκα χρόνια βολόδερνε στην Τήνο, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει κι έπειτα τον κλείσαν για 16 χρόνια στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Εκεί, χωρίς φάρμακα, μέσα στη βρόμα, δεμένος με αλυσίδες, αποτρελάθηκε. Η προσωπικότητα του αποδομήθηκε εντελώς. Όταν πέθανε ο πατέρας του, η μάνα του τον ξαναπήρε στην Τήνο, ενώ ήταν πια 51 ετών. Η γριά συνεχίσε να του απαγορεύει κάθε επαφή με το μάρμαρο και τη γλυπτική. Έιχε πετάξει ανάκατα τα έργα του στο υπόγειο που το έχει κλειδωμένο. Μερικές φορές τον έπιανε να φτιάχνει κάποια προπλάσματα κρυφά και του τα έσπαγε. Ο μπάρμπα-Γιάννης, έτσι τον φώναζαν, στα 51 του χρόνια είχε γίνει ο τρελός του χωριού. Έγινε νεροκουβαλητής, οι χωριανοί του έδιναν τις κατσίκες τους να τις βοσκήσει, τα παιδιά τον κοροϊδευαν κι αυτός τριγύριζε κουρελής, μαζεύοντας από χάμω τις γόπες για να τις καπνίσει. Τα βράδια γύριζε στο σπίτι του και καθόταν αμίλητος σε μια γωνιά, για να μην τον μαλώσει η γριά μάνα του. Η Αθήνα τον έχει ξεχάσει, το έργο του έχει τελειώσει πρόωρα. Και γίνεται το θαύμα! Το 1916, η μάνα του πεθαίνει. Και τότε ο 65χρονος Γιαννούλης κάνει το απίστευτο. Δε χύνει σταγόνα δάκρυ, δεν ακολουθεί την κηδεία της, αλλά ανοίγει το υπόγειο και αρχίζει αμέσως να δουλεύει. Οι χωριανοί το θεώρησαν ως την αναμενόμενη αντίδραση ενός τρελού, αλλά δεν ήταν έτσι. Η καταπιεσμένη τέχνη του εκρήγνυται. Μέσα σε λίγους μήνες είχε θεραπευτεί εντελώς. Η σμίλη του άρχισε να βγάζει και πάλι αριστουργήματα, και μάλιστα με μια εντελώς νέα τεχνοτροπία. Το φαινόμενο μοναδικό. 40 χρόνια δε δούλεψε την τέχνη του, δεν ενημερώθηκε για τις εξελίξεις και ξαφνικά αναδύθηκε ένας ολοκαίνουριος καλλιτέχνης, σαν να φοιτούσε σε ένα δικό του εσωτερικό σχολείο. Από τα 65 του χρόνια, ως τα 84 που πέθανε, έφτιαξε μια ολόκληρη σειρά από αριστουργήματα. Αυτή ήταν η ιστορία του μπαρμπα Γιάννη, του Γιαννούλη, του τρελού του χωριού . Του Γιαννούλη Χαλεπά. Το πρώτο του έργο, που έφτιαξε στην ηλικία των 24, βρίσκεται στο Α' Νεκροταφείο και είναι η γνωστή σε όλους "Κοιμωμένη ". Via elenacandies decoupage
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Αρέσει στον χρήστη Fay
Aldebaran Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά...
Αριθμός μηνυμάτων : 4883 Ηλικία : 53 Τόπος : Allou fun park... Επάγγελμα : Λίγο απ΄όλα... Αγαπημένος χαρακτήρας : Άλμπερτ Registration date : 31/01/2009
Μετά από είκοσι χρόνια γάμου, η γυναίκα μου με τράβηξε στην άκρη για να μου πει κάτι σημαντικό... Ήθελε να περάσω χρόνο με μια άλλη γυναίκα, να την πάω στο εστιατόριο και μετά σινεμά... Η γυναίκα μου μου είπε: "Σ' αγαπώ, αλλά ξέρω ότι και αυτή η άλλη γυναίκα σε αγαπάει, και θέλω να περάσεις χρόνο μαζί της. " Η άλλη γυναίκα ήταν η μητέρα μου. Έζησε μόνη για εννέα χρόνια, αφού πέθανε ο πατέρας μου και εξαιτίας της δουλειάς μου και των τριών παιδιών μου, μπορούσα να την επισκέπτομαι μόνο περιστασιακά... Έτσι εκείνη τη νύχτα έκανα αυτό που μου ζήτησε η γυναίκα μου. Πήγα τη μαμά μου έξω στο εστιατόριο και μετά σινεμά. "Τι συμβαίνει; ”, η μαμά με ρώτησε, “είσαι σίγουρος ότι όλα είναι εντάξει; " «Νόμιζα ότι θα ήταν καλή ιδέα να περάσω χρόνο μαζί σου», απάντησα. "Μόνο εσύ και εγώ. ” Η μητέρα μου, στο τηλέφωνο, έμεινε σιωπηλή για μια στιγμή, μετά τελικά είπε: «Θα το ήθελα πραγματικά αυτό. " Τότε την επόμενη Παρασκευή μετά τη δουλειά πήγα να την πάρω από το σπίτι.. . Κάπως νευρικός, που έχει περάσει πολύς καιρός.. Έφτιαξε τα μαλλιά της και φορούσε το ίδιο φόρεμα με την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το χαμόγελό της, ακτινοβολώντας από ευτυχία, την έκανε να μοιάζει με μικρό αγγελούδι. «Είπα στους φίλους μου ότι θα έβγαινα με τον γιο μου απόψε και ήταν όλοι πολύ εντυπωσιασμένοι», είπε μπαίνοντας στο αυτοκίνητο. "Δεν μπορούν να περιμένουν να τους πω για τη νύχτα μας! " . Πήγαμε λοιπόν σε ένα εστιατόριο, όχι πολύ φανταχτερό, αλλά οικείο και με άνεση. Η μητέρα μου άρπαξε το χέρι μου σαν να ήταν η Πρώτη Κυρία. Καθίσαμε και έπρεπε να της διαβάσω το μενού αφού τα μάτια της μπορούσαν να διαβάσουν μόνο τους μεγαλύτερους χαρακτήρες. Μόλις τελείωσα την ανάγνωση της λίστας, γούρλωσα τα μάτια μου και είδα ότι με κοιτούσε με ένα νοσταλγικό χαμόγελο.. . «Όταν ήσουν μικρός, εγώ έπρεπε να σου διαβάσω το μενού», έλεγε απλά. "Λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξεκουραστείς για λίγο και άσε με να σου ανταποδώσω τη χάρη", απάντησα. Φάγαμε δείπνο και μιλήσαμε, τίποτα το ιδιαίτερο, απλά μιλήσαμε για τις ειδήσεις στις αντίστοιχες ζωές μας. Τελικά τα είπαμε τόσο πολύ που ξεχάσαμε τον χρόνο. .. Αλλά πραγματικά, δεν μας πείραζε που τον χάσαμε. Όταν την πήγα σπίτι, είπε ότι ήθελε να ξαναβγούμε, αλλά μόνο αν της υποσχεθώ να την αφήσω να με καλέσει την επόμενη φορά. .. Είπα ναι. "Πώς πήγε το ραντεβού σας; «Η γυναίκα μου με ρώτησε "Πήγε πραγματικά καλά. Ακόμα καλύτερα από ό,τι είχα φανταστεί ποτέ".. . . Ωστόσο, δεν μπόρεσα να κρατήσω την υπόσχεσή μου για να με καλέσει στο εστιατόριο. Λίγες μέρες αργότερα, η μητέρα μου πέθανε λόγω καρδιακού προβλήματος. Συνέβη τόσο γρήγορα που κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι' αυτήν. Αρκετές εβδομάδες αργότερα και έλαβα έναν φάκελο με αντίγραφο λογαριασμού εστιατορίου, στο ίδιο εστιατόριο που είχα πάει τη μαμά μου.. . Μαζί με την απόδειξη, υπήρχε ένα μικρό σημείωμα που έλεγε: "Πλήρωσα αυτόν τον λογαριασμό εκ των προτέρων. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να είμαι εκεί, αλλά τέλος πάντων, έχω ήδη πληρώσει για δύο, εσένα και τη γυναίκα σου. Δεν ξέρεις πόσα σήμαινε για μένα η αποψινή βραδιά. Σε αγαπώ γιε μου".. . Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα τη σημασία του να λες "σ' αγαπώ" και τη σημασία του να περνάς χρόνο με την οικογένειά σου και τους αγαπημένους σου. Τίποτα, βασικά... δεν είναι πιο σημαντικό από αυτή την αγάπη... (web) Σαν χάδι.
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Aldebaran Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά...
Αριθμός μηνυμάτων : 4883 Ηλικία : 53 Τόπος : Allou fun park... Επάγγελμα : Λίγο απ΄όλα... Αγαπημένος χαρακτήρας : Άλμπερτ Registration date : 31/01/2009
Μην αφήνετε τις προσδοκίες και τις απόψεις των άλλων να επηρεάζουν τις αποφάσεις σας. Είναι η ζωή σου, όχι δική τους. Κάνε αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα, κάνε αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και χαρούμενος. Μην αφήνετε τις προσδοκίες και τις ιδέες των άλλων να περιορίζουν αυτό που είστε. Αν αφήσεις τους άλλους να σου πουν ποιος είσαι, ζεις την πραγματικότητά τους, όχι τη δική σου. Υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από το να ευχαριστείς τους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή από το να ακολουθείς το προδιαγεγραμμένο μονοπάτι των άλλων. Υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή από αυτά που βιώνετε αυτή τη στιγμή. Πρέπει να αποφασίσεις ποιος είσαι για τον εαυτό σου. Γίνε ένα ολόκληρο ον.
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Γιάννης και Ελένη Ας φανταστούµε ένα υποθετικό ζευγάρι. Τον Γιάννη και την Ελένη. Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτυ και ο Γιάννης ζητά από την Ελένη να πάνε σινεµά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές µέρες αργότερα ßγαίνουν για φαΐ και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν να ßλέπονται τακτικά και µετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι. Και ένα ßράδυ, ενώ ο Γιάννης πηγαίνει την Ελένη σπίτι της, µια σκέψη περνά από το µυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά:
- Καλά, έχεις καταλάßει ότι σήµερα κλείνουµε 6 µήνες; Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο! Τόσο πυκνή σιγή που µπορείς να την κόψεις µε το µαχαίρι! Η Ελένη σκέφτεται: "Θεέ µου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό; Μήπως νιώθει περιορισµένος από τη σχέση µας; Μήπως νοµίζει ότι προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν είναι σίγουρος;" Ο Γιάννης σκέφτεται: "Πω-πω! Έξι µήνες!" Και η Ελένη σκέφτεται: "Αλλά εδώ που τα λέµε, ούτε κι εγώ είµαι σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα περισσότερο χώρο. Να µπορώ να σκεφτώ αν µε ικανοποιεί η σχέση µας καθώς πηγαίνουµε σταθερά προς... Αλήθεια, που πηγαίνουµε; Θα συνεχίζουµε να ßλεπόµαστε µε αυτόν τον τρόπο; Μήπως εµφανίζεται η προοπτική του γάµου µπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή µαζί; Είµαι έτοιµη γι αυτό το επίπεδο δέσµευσης; Τι ξέρω πραγµατικά γι αυτόν τον άνθρωπο;" Ο Γιάννης σκέφτεται: "...Χµµµ. Αυτό σηµαίνει ότι ήτανννν.... χµµµµ... Φεßρουάριος όταν αρχίσαµε να ßγαίνουµε... Τότε που µόλις είχα πάρει το αυτοκίνητο από σέρßις... Χµµµ που σηµαίνει... Για στάσου να δω τα χιλιόµετρα. Φτου! Γαµώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών!" Η Ελένη σκέφτεται: "Ωχ! Είναι ταραγµένος! Φαίνεται στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όµως ταράχτηκε; Μήπως τα ßλέπω όλα λάθος; Μήπως θέλει περισσότερο δέσιµο η σχέση µας; Μήπως κατάλαßε πριν από εµένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις; Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν λέει τίποτε. Φοßάται ότι θα τον απορρίψω."
Στο µεταξύ, ο Γιάννης σκέφτεται: "Αλλά αυτήν την φορά θα το κοιτάξουν το σασµάν! Όχι σαν την άλλη φορά... Δήθεν το κρύο και µ*λ*κίες! Τι κρύο; Με 25 ßαθµούς; Πλήρωσα µια περιουσία και µου ßγαίνει το χέρι να ßάλω µια ταχύτητα!" Η Ελένη σκέφτεται: "Έχει θυµώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση του κι εγώ θα ήµουν θυµωµένη... Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δεν φταίω που νιώθω έτσι... Απλά δεν είµαι σίγουρη..."
Ο Γιάννης συνεχίζει: "Καλά, έτσι και µου πουν τίποτε ότι δεν καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαµός! Αυτό θα πουν τα καθίκια, το ξέρω!" Και η Ελένη: "Ίσως είµαι τελειοµανής... Να περιµένω τον ιππότη µε το άσπρο άλογο, την στιγµή που είµαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που µε φροντίζει και νοιάζεται για 'µένα και που χαίροµαι κάθε στιγµή που είµαι µαζί του. Και τώρα υποφέρει επειδή είµαι εγωίστρια! Επειδή κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαßάσει ένα σωρό ροµάντζα..." Ο Γιάννης: "Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την χώσουν εκεί που ξέρουν!" - Αγάπη µου, λέει η Ελένη - Τι είναι; Απαντά ο Γιάννης - Σε παρακαλώ... Μην ßασανίζεις το εαυτό σου, λέει µε µάτια γεµάτα δάκρυα. "Ίσως δεν θα έπρεπε... Νιώθω τόσο..." (και την παίρνουν τα κλάµατα...) - Μα τι έπαθες; - Είµαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο! - Δεν υπάρχει άλογο; - Νοµίζεις ότι είµαι χαζή έτσι; - Όχι ßέßαια! Απαντά ο Γιάννης, ανακουφισµένος που ξέρει επιτέλους µια σωστή απάντηση! - Να µωρέ! Απλά... ξέρεις... χρειάζοµαι λίγο περισσότερο χρόνο... (Κατόπιν, ακολουθεί µια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Γιάννης προσπαθεί να ßρει κάτι "ασφαλές" να πει) Και τελικά λέει: - ...ΟΚ! Η γυναίκα, πολύ συγκινηµένη του πιάνει το χέρι και λέει: - Αγάπη µου... Πραγµατικά νιώθεις έτσι; - Πώς έτσι; - Έτσι, σχετικά µε τον χρόνο. - Μα ναι, φυσικά! Η Ελένη γυρνά και τον κοιτά ßαθιά στα µάτια, προκαλώντας την ανησυχία του Γιάννη για το τι µπορεί τώρα να ξεστοµίσει, ιδιαίτερα αν έχει σχέση µε άλογο. Στο τέλος λέει: - Σε ευχαριστώ αγάπη µου! - Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη µου, λέει ο Γιάννης µε ιδιαίτερη σιγουριά. Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο κρεßάτι, αισθανόµενη σαν µια µαρτυρική φιγούρα, εντελώς µπερδεµένη, κλαίει µέχρι το πρωί. Ο Γιάννης γυρνά σπίτι του και παίρνοντας µια πίτσα, ßλέπει στην τηλεόραση µια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια µικρή φωνούλα όµως µέσα του του λέει ότι κάτι σηµαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο αλλά είναι σίγουρος ότι δεν µπορεί να καταλάßει τι, οπότε και σταµατά την προσπάθεια.
Την άλλη µέρα, η Ελένη ßγαίνει µε τις φίλες της και κουßεντιάζουν την υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίßεια, θα αναλύσουν όλα όσα ειπώθηκαν, µέχρι την παραµικρή λεπτοµέρεια, από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συµπεράσµατα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το ßαριούνται. Από την άλλη µεριά, ο Γιάννης, καθώς θα παίζει µπιλιάρδο µε ένα φιλαράκι του, µια στιγµή, πριν να κάνει το σπάσιµο, θα σταµατήσει και θα του πει: - Να σε ρωτήσω κάτι ρε Κώστα; Είχε ποτέ η Ελένη άλογο;
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Aldebaran Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά...
Αριθμός μηνυμάτων : 4883 Ηλικία : 53 Τόπος : Allou fun park... Επάγγελμα : Λίγο απ΄όλα... Αγαπημένος χαρακτήρας : Άλμπερτ Registration date : 31/01/2009
Μια μέρα ένας άνδρας σκότωσε ένα μεγάλο βόδι και το έψησε. Τότε είπε στον αδελφό του: «Βγες έξω και κάλεσε τους φίλους και τους γείτονές μας να έρθουν να φάνε βόειο κρέας μαζί μας». Ο αδελφός βγήκε και φώναξε: "Βοήθεια! Βοήθεια !! Το σπίτι έχει πάρει φωτιά !!!" Ξαφνικά οι άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια τους αλλά κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν άκουσαν τίποτα. Όσοι είχαν μπει στο σπίτι βρέθηκαν μπροστά σε ένα γλέντι όπου έφαγαν και ήπιαν μέχρι να εξαντληθούν. Αργότερα, ο άντρας γύρισε έκπληκτος στον αδελφό του και τον ρώτησε: «Αλλά αυτούς που κάλεσες, δεν τους ξέρω, δεν τους έχω ξαναδεί. Πού είναι λοιπόν οι φίλοι και οι γείτονές μας που σας ζήτησα να καλέσετε; » Ο αδελφός απάντησε: «Αυτοί είναι οι φίλοι μας, αυτοί που βγήκαν από τα σπίτια τους για να μας σώσουν και να σβήσουν τη φωτιά στο σπίτι μας. Δεν περίμεναν να βρουν φαγητό και γλέντι ». Συνειδητοποιήστε ότι αυτοί που είναι μαζί σας μόνο όταν σας χρειάζονται και σας αγνοούν όταν τους χρειάζεστε δεν αξίζουν να θεωρούνται φίλοι σας.
Με τα ματια της ψυχης
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Αρέσει στον χρήστη Aldebaran
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Μια στενή μου φίλη, αποφάσισε να αλλάξει την ζωή της ριζικά, όταν έφυγε από την ζωή ένας δικός της άνθρωπος σε ηλικία 47 ετών. Ένιωσε πως ήταν η ώρα για να κάνει νέες επιλογές. Να φτιάξει από την αρχή το παρόν και το μέλλον της. Δεν ήταν εύκολο. Αλλά το προσπαθεί. Κίνητρο της, η απώλεια εκείνη. Κατάλαβε το προφανές: συμβόλαιο με τον χρόνο δεν έκανε ποτέ κανένας. Μάζεψε δυνάμεις, είδε τα λάθη της, μπήκε μπροστά τους, τα αντιμετώπισε, και συνεχίζει. Μέλημα της, να κάνει πράξη όλα όσα δεν τόλμησε. Χτες σε κεντρικό βιβλιοπωλείο, άκουσα μια κοπέλα να λέει στο τηλέφωνο: -«Τι εννοείς μαμά λέγοντας, ότι σου βρήκαν καρκίνο;» Βγήκα έξω από το κατάστημα και αυτή η φράση είχε καρφωθεί στο μυαλό μου. (Την φαντάστηκα να έχει αγκαλιά την μητέρα της, και θυμήθηκα πόσες φορές έχω κλείσει το τηλέφωνο γρήγορα στην δική μου μητέρα, γιατί είχα πολλή δουλειά.) Σήμερα πληροφορήθηκα και εγώ τον θάνατο μιας αγαπημένης φίλης. Έφυγε μέσα σε 3 μήνες. Προφανώς πάλευε καιρό, το γνώριζαν μόνο οι πολύ δικοί της άνθρωποι. Οι ευχές των διαδικτυακών φίλων προβλεπόμενες: «Μα είναι απίστευτο!» «Αποκλείεται! Δεν γίνονται αυτά.» Δεν πρόκειται για αφελή, αλλά για ανθρώπινη αντίδραση. Ουδείς το περιμένει. Όμως «αυτά» γίνονται. Και γίνονται ραγδαία. Δεν μπορώ να το γράψω διαφορετικά. Κάντε αυτό που πραγματικά θέλετε. Διεκδικήστε την ζωή. Την ευτυχία και την επιτυχία όπως ο καθένας τις φαντάζεται. Προσέξτε το σώμα σας. Ακούστε το. Ελέγξετε κάθε του αλλαγή, κάθε του μήνυμα σχολαστικά. Προσέξτε που το χαρίζετε. Προσέξτε την καρδιά σας. Η καρδιά είναι ένας μυς που συνδέεται με το συναίσθημα. Δώστε προσοχή σε ποιους την προσφέρετε. Συγχωρήστε όσους σας πλήγωσαν, πρωτίστως για εσάς. Για να πάτε παρακάτω. Για να μην νιώθετε δέσμιοι των πραγμάτων που ποτέ δεν έγιναν. Η προσκόλληση στο παρελθόν είναι τεράστιο χάσιμο ενέργειας. Υπάρχουν χώρες που σας περιμένουν να τις επισκεφθείτε, άνθρωποι που περιμένουν να γνωριστείτε, νέες επαγγελματικές ευκαιρίες, νέες φιλίες που θα έρθουν για να μείνουν. Υπάρχουν οι προβληματισμοί. Υπάρχουν και τα προβλήματα. Διαλέξτε που δίνετε αξία, χρόνο και αγάπη. Και το μόνο κλισέ που δεν ήταν ποτέ κλισέ, είναι αυτό: «Σαν την υγεία, τίποτα.» (Στην Α.) Iliada Evangelia Kothra
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Αρέσει στον χρήστη Aldebaran
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Πάρε το χρόνο σου, μείνε μόνος σου, μην κάνεις τίποτα, ναι, τίποτα. Δικαίωμά σου είναι σε τούτη τη ζωή να υπάρξει μια περίοδος που δε θα κάνεις τίποτα. Γιατί πάντα είχες να σκεφτείς, να δράσεις, να προσφέρεις, να ξυπνήσεις χαράματα, να κοιμηθείς μεσάνυχτα. Γιατί δηλαδή δεν μπορείς να χαρείς την αναβλητικότητά σου και πρέπει να αξιολογηθεί και αυτή; Μην κάνεις τίποτα. Ξύπνησε ό,τι ώρα θέλεις, φάε ό,τι θέλεις, κοιμήσου χωρίς ενοχές και δίχως να είναι οπωσδήποτε βράδυ ή μεσημέρι. Παράγγειλε εκείνο το περίεργο φαγητό που δεν άρεσε σε κανέναν και μόνο εσύ ήθελες. Μην τρέχεις να σηκώσεις το τηλέφωνο, άφησέ το να χτυπάει ή κλείσ’ το. Γιατί δηλαδή πρέπει να σε βρίσκουν όλοι πάντα; Μη βάλεις ξυπνητήρι, μη βάλεις να πλύνεις και να καθαρίσεις, όλα αυτά τα πρέπει δεν είσαι υποχρεωμένος να τα κάνεις. Ζήσε ένα διάστημα όπως γουστάρεις, αλλιώς πώς θα καθαρίσεις την ψυχή σου από το στενό αυτόν κλοιό που λέγεται “πρέπει”; Πώς θα ηρεμήσεις για να βρεις εσένα; Εσένα ψάχνεις, μην το ξεχνάς. Ούτε το πρόγραμμά σου ούτε τις υποχρεώσεις σου. Εσένα. Και όταν ηρεμήσεις και γεμίσεις τις μπαταρίες σου, όταν έχεις κάνει back up και επανέλθεις, τότε θα είσαι έτοιμος να γράψεις πάλι σε άσπρο χαρτί. Αλλιώς μια ζωή θα ψάχνεις να στριμώχνεις τα θέλω σου ανάμεσα σε μουτζούρες. Δεν είναι κακό να κατεβάζεις ρολά πού και πού για να ξεκουραστείς. Κακό είναι να είσαι ανοιχτά πάντα και να δέχεσαι τα πάντα. Τα πρέπει που γίνονται θηλιά και σε πνίγουν, μάθε να τα δένεις κόμπο. Μπέττυ Κούτσιου
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Αρέσει στους χρήστες Aldebaran και Fay
Aldebaran Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά...
Αριθμός μηνυμάτων : 4883 Ηλικία : 53 Τόπος : Allou fun park... Επάγγελμα : Λίγο απ΄όλα... Αγαπημένος χαρακτήρας : Άλμπερτ Registration date : 31/01/2009
Πάρε το χρόνο σου, μείνε μόνος σου, μην κάνεις τίποτα, ναι, τίποτα. Δικαίωμά σου είναι σε τούτη τη ζωή να υπάρξει μια περίοδος που δε θα κάνεις τίποτα. Γιατί πάντα είχες να σκεφτείς, να δράσεις, να προσφέρεις, να ξυπνήσεις χαράματα, να κοιμηθείς μεσάνυχτα. Γιατί δηλαδή δεν μπορείς να χαρείς την αναβλητικότητά σου και πρέπει να αξιολογηθεί και αυτή; Μην κάνεις τίποτα. Ξύπνησε ό,τι ώρα θέλεις, φάε ό,τι θέλεις, κοιμήσου χωρίς ενοχές και δίχως να είναι οπωσδήποτε βράδυ ή μεσημέρι. Παράγγειλε εκείνο το περίεργο φαγητό που δεν άρεσε σε κανέναν και μόνο εσύ ήθελες. Μην τρέχεις να σηκώσεις το τηλέφωνο, άφησέ το να χτυπάει ή κλείσ’ το. Γιατί δηλαδή πρέπει να σε βρίσκουν όλοι πάντα; Μη βάλεις ξυπνητήρι, μη βάλεις να πλύνεις και να καθαρίσεις, όλα αυτά τα πρέπει δεν είσαι υποχρεωμένος να τα κάνεις. Ζήσε ένα διάστημα όπως γουστάρεις, αλλιώς πώς θα καθαρίσεις την ψυχή σου από το στενό αυτόν κλοιό που λέγεται “πρέπει”; Πώς θα ηρεμήσεις για να βρεις εσένα; Εσένα ψάχνεις, μην το ξεχνάς. Ούτε το πρόγραμμά σου ούτε τις υποχρεώσεις σου. Εσένα. Και όταν ηρεμήσεις και γεμίσεις τις μπαταρίες σου, όταν έχεις κάνει back up και επανέλθεις, τότε θα είσαι έτοιμος να γράψεις πάλι σε άσπρο χαρτί. Αλλιώς μια ζωή θα ψάχνεις να στριμώχνεις τα θέλω σου ανάμεσα σε μουτζούρες. Δεν είναι κακό να κατεβάζεις ρολά πού και πού για να ξεκουραστείς. Κακό είναι να είσαι ανοιχτά πάντα και να δέχεσαι τα πάντα. Τα πρέπει που γίνονται θηλιά και σε πνίγουν, μάθε να τα δένεις κόμπο. Μπέττυ Κούτσιου
Με βρίσκει σύμφωνη σε όλα... Συμφωνεί και η υπογραφή μου σε αυτό!!!
_________________ All we have to decide is what to do with the time that is given us.
Αρέσει στους χρήστες akaliakoukou και Fay
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά, κάτι έχει χάσει
Κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά, κάτι έχει χάσει
Όπως εσύ, όπως εγώ, όπως όλοι μας...
Να το θυμάσαι αυτό κάθε φορά που ο εγωισμός σου, οι φόβοι και τα απωθημένα σου ακουμπούν πάνω του σκληρά. Κάθε φορά που το βλέμμα σου τον ξεγυμνώνει επικριτικά, με κακεντρέχεια ή με συναισθηματική αδιαφορία.
Κάθε άνθρωπος που συναντάς, κουβαλά στους ώμους του τη ζωή του. Μια ζωή που μέσα της έχει παλέψει, έχει νικήσει κι έχει χάσει. Μετρά ήττες και νίκες, κι ας μην ξέρεις πόσο πολύτιμα του είναι αυτά που έχει κερδίσει κι αυτά που έχει χάσει. Οφείλεις, όμως, να σεβαστείς τις μάχες που έχει δώσει. Τα δάκρυα που έχει χύσει. Τα γόνατά του που έχουν ματώσει για να μπορέσει να σταθεί όρθιος.
Κάθε άνθρωπος που συναντάς, κουβαλά μέσα του τη δική του πληγή. Μια πληγή που τον πονά τις μέρες που η ζωή του βρέχει δυσκολίες και προβλήματα. Μια πληγή που αιμορραγεί κάθε φορά που οι μνήμη του χτυπά απρόσκλητη την πόρτα. Κι αν δεν μπορείς αυτήν του την πληγή να τη γιατρέψεις με δυο λόγια όμορφα, με ένα χάδι απαλό, μην τη σκαλίζεις απρόσεκτα και βιαστικά με τα λόγια ή τις πράξεις σου.
Κάθε άνθρωπος που συναντάς έχει κρυμμένη μια μικρή ελπίδα στο μανίκι του. Μαζί μ’ ένα χαμόγελο για να τη συντροφεύει. Μην του τσαλαπατάς την ελπίδα που σου φανερώνει, αν δεν είναι αυτή που σου ταιριάζει. Μην του στερείς το χαμόγελο που έχει για προσάναμμα στη μέρα του. Απόθεσέ τα πίσω στο χέρι του ευγενικά και τράβηξε τον δρόμο σου.
Και να ξέρεις πως κάθε άνθρωπος που συναντάς, είναι ένας μικρός θησαυρός στα μάτια που τον αγαπάνε. Στα μάτια που γεμίζουν φως απλά γιατί υπάρχει. Κι αν αυτός ο θησαυρός εσένα δε σου κάνει, μην τον ξεπουλήσεις φτηνά στις αγορές του κόσμου. Μην τον εξευτελίσεις ρίχνοντας πάνω του φτηνά αισθήματα και κάλπικα συναισθήματα.
Στη θέση αυτού του ανθρώπου έρχεσαι κι εσύ κάθε μέρα στα δικά σου συναπαντήματα. Κοίταξέ τον στα μάτια και δες μέσα τους τη δική σου αντανάκλαση. Θα αναγνωρίσεις τις δικές σου πληγές, τους δικούς σου φόβους, τη δική σου ελπίδα. Κι ας έχουν άλλο όνομα οι νίκες και οι ήττες του. Κι ας έχουν άλλο όνομα τα όνειρά του.
Αυτός ο άνθρωπος έχει την ίδια με σένα λαχτάρα για ζωή. Στέκεται μπροστά της, όπως κι εσύ, γυμνός, ευάλωτος κι εκτεθειμένος. Έτοιμος να ορμήξει μέσα της και να τη διεκδικήσει. Αν δε θέλεις, αν δεν μπορείς ή αν δεν αντέχεις να γίνεις κομμάτι από τις στιγμές του, προσπάθησε, τουλάχιστον, να ρίχνεις πάνω του το βλέμμα σου με σεβασμό και με κατανόηση.
Γεωργία Ανδριώτου
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Πολλές φορές η Μουτίδου με εκνευρίζει. Όμως στο παρακάτω βίντεο δίνει ρέστα. Το πέτυχα τυχαία σήμερα ξανά και σκέφτηκα να το ανεβάσω εδώ.
Τώρα, γιατί το ανέβασα στο θέμα "ψυχολογία"... μιας και δεν έχουμε κάτι σχετικό σε κοινωνικά θέματα, κυρίως στο να εστιάσουμε στα σημαντικά ζητήματα της ζωής και όχι στο φαίνεσθαι όπως και στο να αγαπάμε τον εαυτό μας...
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Το τρένο της ζωής πάει μόνο μπροστά και είναι γρήγορο, πολύ γρήγορο.. Κι αφού δεν μπορείς να το γυρίσεις πίσω, να του αλλάξεις διαδρομή ή να το προσπεράσεις, πάρε θέση δίπλα στο παράθυρο και απόλαυσε το ταξίδι...
~Α. Παπαδάκη
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Είπες τόσα πολλά «ναι» και απλώθηκες τόσο πολύ στις επιθυμίες των άλλων που στο τέλος η ζωή σου κατάντησε ένα επιδόρπιο για τους άλλους, ενώ για σένα ένας χυλός. Κι όλες αυτές οι καταφάσεις δεν δόθηκαν από κάποιο ίχνος συμφωνίας ή έστω αμφιβολίας, αλλά από τον φόβο της απόρριψης και την ανάγκη να γίνεις αρεστός. Τα «κατάφερες» λοιπόν ν’ αρέσεις σ’ όλους εκτός από σένα! Κείμενο: Γιώργος Θανάσης Εικόνα: Elliana Esquivel ΘΕΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Συγχώρησε τους Γονείς σου – Θεράπευσε τις Πληγές σου…
Η συγχώρεση των γονέων μας, μπορεί να φαίνεται ασήμαντη, στην πραγματικότητα όμως, είναι ένα από τα ομορφότερα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στους εαυτούς μας για να αισθανόμαστε καλύτερα και να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας. Ακόμα και το μικρότερο ψήγμα δυσαρέσκειας που μπορεί να νιώθουμε απέναντί τους, διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο του συναισθηματικού πόνου και της ταλαιπωρίας μας και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, την ευημερία μας, να απομακρύνει από κοντά μας την αγάπη, την αφθονία και την ευτυχία που τόσο πολύ αξίζουμε.
Ίσως να μην έχετε παρατηρήσει ποτέ την τεράστια ποσότητα ενέργειας που ξοδεύετε διατηρώντας ανοιχτή μέσα σας την συναισθηματική πληγή, την μνησικακία, το θυμό, την δυσαρέσκεια ή οποιαδήποτε μορφή εχθρότητας για τους γονείς σας. Ενέργεια χαμένη, και που ποτέ δεν σας επιστρέφεται. Δεκαετίες θυμού και δυσαρέσκειας μπορούν πραγματικά να αφαιρέσουν χρόνια από τη ζωή σας.
Ο Κύκλος της ταλαιπωρίας.
Όταν αρνούμαστε να θεραπεύσουμε τις παιδικές μας πληγές και να συγχωρήσουμε τους γονείς μας, δεν ωριμάζουμε συναισθηματικά. Παραμένουμε κολλημένοι σε εκείνα τα πρώιμα χρόνια, ανακυκλώνοντας τον ίδιο κύκλο των δεινών στην πιο ενήλικη εκδοχή τους.
Αν για παράδειγμα δεν έχετε συγχωρήσει τον πατέρα σας που απουσίαζε από τα γενέθλια των 10 χρόνων σας ή δεν θεραπεύσετε τα συναισθήματα εγκατάλειψης που βιώνετε, κάθε φορά που κάποιος ξεχνά να σας τηλεφωνήσει, ενεργοποιείται αυτόματα η αρχική συναισθηματική σας πληγή και πέφτετε σε μια ασυνείδητη αντίδραση. Γίνεστε ο δεκάχρονος πληγωμένος εαυτός σας που αισθάνεται τον ίδιο πόνο όπως τότε και αντιδράτε με τον ίδιο τρόπο όπως τότε.
Επειδή η συναισθηματική σας αντίδραση είναι αυτόματη και εκπορεύεται από την ανοιχτή πληγή σας, αδυνατείτε να ελέγξετε ή ελέγχετε ελάχιστα τα συναισθήματα ή τη συμπεριφορά σας. Αυτή η δυναμική ή το χρόνιο και σωρευτικό αποτέλεσμα των συναισθηματικών σας αντιδράσεων μπορεί να καταστρέψει την ποιότητα των σχέσεών σας.
Σύμφωνα με τον νόμο της έλξης, προσελκύουμε ασυνείδητα εκείνους τους ανθρώπους που πυροδοτούν τις συναισθηματικές πληγές μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πχ. ένα άτομο με θέματα εγκατάλειψης προσελκύει συντρόφους που μπορεί να φοβούνται την δέσμευση. Όχι σαν τιμωρία ή σαν κάρμα, αλλά γιατί οι ανώτεροι εαυτοί μας θα χρησιμοποιήσουν κάθε ευκαιρία για να φέρουν την πληγή μας στο προσκήνιο προκειμένου να την θεραπεύσουμε.
Ο κατήγορος διαιωνίζει τον πόνο.
Κατηγορώντας τους γονείς σας, διατηρείτε το τραύμα σας ζωντανό και τους παραχωρείτε δίχως να το αντιλαμβάνεστε εξουσία στη ζωή σας συμβάλλοντας στην αποδυνάμωση του εαυτού σας. Όπως ένας ιός, η δυναμική του κατηγορώ, μπορεί να εξαπλωθεί σε κάθε πτυχή της ζωής σας. Σας εμποδίζει να γίνετε κάτι περισσότερο από τον κατηγορούμενο γονέα σας, να ωριμάστε και να εξελιχθείτε. Το γνωρίζετε πως η συγχώρεση είναι το κλειδί για την συναισθηματική ελευθερία σας. Εύκολα θα μιλήσετε για αυτή, αλλά δύσκολα θα αποφασίσετε να συγχωρήσετε.
Η συγχώρεση είναι δύσκολη, γιατί η πικρία, ο πόνος, ο θυμός και διάφορα συναφή συναισθήματα είναι οι αμυντικοί φρουροί, που σας προστατεύουν από βλάβες μελλοντικές. Η πράξη της αληθινής συγχώρεσης, απαιτεί να απελευθερώσετε τους αμυντικούς μηχανισμούς σας και να υπερβείτε τον συναισθηματικό κίνδυνο που σας καθηλώνει. Για να συγχωρήσετε τους γονείς σας, χρειάζεται να νιώσετε εμπιστοσύνη πως δεν θα σας ξαναβλάψουν. Η σκληρή αλήθεια όμως είναι, ότι δεν μπορείτε ποτέ να είστε βέβαιοι. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ελέγξετε ή να προβλέψετε την συμπεριφορά ενός άλλου ατόμου.
Η ανάληψη ευθύνης, προηγείται της συγχώρεσης.
Παραχωρείτε στους άλλους την δύναμη να σας βλάψουν όταν τους κατηγορείτε ή δεν αναλαμβάνετε την ευθύνη αυτών που σας συμβαίνουν. Ο μόνος τρόπος για να γίνετε άνοσοι απέναντι στην συναισθηματική βλάβη είναι, να αναλάβετε την πλήρη ευθύνη για τα συναισθήματα που βιώνετε προκειμένου να ανακαλύψετε και θεραπεύσετε την πυρηνική αιτία των τραυματικών βιωμάτων της παιδικής σας ηλικίας.
Η κατανόηση της αληθινής φύσης των συναισθηματικών πληγών.
Κατανοούμε δύσκολα την αληθινή φύση των συναισθηματικών πληγών μας. Συχνά συγχέουμε μια συναισθηματική πληγή με το γεγονός ή την εμπειρία που την προκάλεσε. Η πραγματική πληγή όμως, δεν αφορά την κατάσταση, την περίσταση ή την εμπειρία που βιώσαμε. Η συναισθηματική πληγή αφορά, την περιοριστική πεποίθηση που υιοθετήσαμε ως απάντηση στην εμπειρία που βιώσαμε και στις περισσότερες περιπτώσεις σχετίζεται με το βίωμα της αναξιότητας. Στην πραγματικότητα η αναξιότητα είναι η πυρηνική πληγή κάθε άλλης συναισθηματικής πληγής.
Όλα τα παιδιά έχουν συναισθηματικές ανάγκες που πρέπει να πληρούνται για να νιώθουν πως αξίζουν. Αυτές οι ανάγκες περιλαμβάνουν έγκριση, αποδοχή, εκτίμηση, κατανόηση, επιβεβαίωση, σεβασμό κ.λπ. Παρόλο που διεκδικούν την εκπλήρωση των συναισθηματικών τους αναγκών, η συναισθηματική ανάγκη που συνδέεται περισσότερο με την αξία τους, γίνετε και η πρωτογενής συναισθηματική ανάγκη τους.
Τα παιδιά, μέσω διαφόρων πεποιθήσεων ερμηνεύουν γιατί ο ένας ή και οι δύο γονείς αποτυγχάνουν να παράσχουν αυτή τη συναισθηματική ανάγκη. Έτσι λοιπόν, όταν ένα παιδί δεν λάβει την αποδοχή, πιστεύει ότι δεν αξίζει την αποδοχή ή ότι πρέπει να πληρεί προϋποθέσεις υπό όρους που να αποδεικνύουν στους γονείς πως αξίζει την αποδοχή. Η υπερευαισθησία του για την ικανοποίηση αυτής της ανάγκης, ερμηνεύει αυτόματα την αποδοχή σαν απόδειξη της αξίας του και κάθε κριτική που υφίσταται σαν απόδειξη αναξιότητας. Για αυτό και η κριτική προκαλεί τόσο έντονο συναισθηματικό πόνο και κατά την διάρκεια της ενηλικίωσης.
Όπως κάθε ανθρώπινο ον, έτσι και εσείς, γεννηθήκατε αντάξιοι της ζωής, κάτω από όλες τις περιστάσεις και χωρίς όρους. Δεν χρειάζεται απολύτως τίποτα να κάνετε για να αποδείξετε, να βελτιώσετε ή να διαψεύσετε την αξία σας. Επομένως, ο συναισθηματικός πόνος που κουβαλάτε και που σχετίζεται με πεποιθήσεις αναξιότητας, βασίζεται σε ένα ψευδαισθητικό σύστημα πεποιθήσεων που σας προειδοποιεί πως χρειάζεται να δουλέψετε με τα συναισθήματά σας …
Οι περιοριστικές πεποιθήσεις μας, όπως η αναξιότητα, η αδυναμία και η θυματοποίηση, μπορεί να μας προκαλέσουν χρόνια και σοβαρά προβλήματα με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ο σκοπός του συναισθηματικού μας πόνου είναι, να μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε από τις επιβλαβείς ψευδαισθήσεις μας για να τις απελευθερώσουμε, με τον ίδιο τρόπο που ο φυσικός πόνος μας προειδοποιεί πως χρειάζεται να επισκεφτούμε τον παθολόγο μας.
Όταν δεν γνωρίζουμε ότι ο συναισθηματικός μας πόνος πηγάζει από μια εσφαλμένη πεποίθηση, τον ερμηνεύουμε με λανθασμένο τρόπο. Ενδυόμαστε την αναξιότητα σα να είναι η αυθεντική ουσία μας, με αποτέλεσμα να βαθαίνουμε την πληγή και να διαιωνίζουμε τον κύκλο του πόνου. Επιπλέον, αυτό το εσωτερικό σύστημα προειδοποίησης, δεν σταματά έως ότου να αντιληφθούμε την ψευδή πεποίθηση.Στην πραγματικότητα προσελκύουμε καταστάσεις ζωής που συστηματικά το ενισχύουν έως ότου απελευθερώσουμε την ψευδή πεποίθηση που είναι υπεύθυνη για όλο αυτό τον πόνο.
Εγκλωβισμένοι συνειδητά ή ασυνείδητα στην πεποίθηση ότι η αξία μας εξαρτάται από την γονική ανταπόκριση και αναγνώριση των συναισθηματικών μας αναγκών, εξακολουθούμε και σαν ενήλικες να περιμένουμε από τους γονείς να μας δώσουν αυτό που χρειαζόμαστε για να νιώσουμε αξία. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν λειτουργεί ποτέ και ανατροφοδοτεί περισσότερο τον πόνο μας.
Γιατί οι γονείς δεν ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους.
Ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι γονείς, συχνά αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συναισθηματικές πληγές που κουβαλάμε, δεν έχουν καμία σχέση με τη γονική αγάπη. Συχνά, τα συναισθηματικά τραύματα της παιδικής μας ηλικίας, είναι παραπροϊόντα της γονικής μέριμνας, των προσωπικών τραυμάτων του κάθε γονέα ή των οικογενειακών προβλημάτων όπως τα οικονομικά, ο εθισμός ενός μέλους, μια ψυχική ασθένεια, η χρόνια κατάθλιψη, ένα διαζύγιο κλπ.
Αν και η γονική κριτική, η σύγκριση με τα αδέλφια ή άλλα παιδιά είναι οι πιο συνηθισμένες αιτίες της αίσθησης αναξιότητας, η ίδια δυναμική μπορεί να προκληθεί και από έναν γονέα υπερπροστατευτικό ή παρεμβατικό.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συναισθηματικές πληγές ενός παιδιού βαθαίνουν με την πάροδο του χρόνου. Καθώς το παιδί ωριμάζει, ωριμάζει αντίστοιχα και η πληγή, η οποία εκδηλώνεται στην ζωή του ενηλίκου μέσα από προβληματικές σχέσεις, οικονομικές ανησυχίες, προκλήσεις καριέρας και θέματα υγείας, ενώ παράλληλα καθιστά δύσκολη την επιδίωξη των ονείρων και των επιθυμιών του.
Πολλά ενήλικα παιδιά, για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από τη γονική κριτική και τη χειραγώγηση, κλείνουν τις καρδιές μπλοκάρουν το συναίσθημα και υψώνουν τοίχους. Παρά την αμυντική στάση τους όμως, δεν προστατεύονται από τον συναισθηματικό πόνο. Οι ασπίδες τους διατηρούν τον πόνο φιμωμένο βαθιά μέσα τους εμποδίζοντας την επούλωσή του. Ανεξάρτητα από την ηλικία, κάθε φορά που οι γονείς σας δεν ανταποκρίνονται στην πρωτογενή συναισθηματική ανάγκη σας, τα συναισθήματα απογοήτευσης που βιώνετε ανατροφοδοτούν την αναξιότητα και σας αποδυναμώνουν.
Ως ενήλικας, πληρώνετε τεράστιο κόστος αν εξακολουθείτε να χρειάζεστε γονική έγκριση, αποδοχή, επικύρωση ή άδεια για να αισθάνεστε ότι αξίζετε. Κάθε φορά που καταπιέζετε την αυθεντική σας έκφραση με αντάλλαγμα την έγκριση ή την αποδοχή τους, τους παραδίνετε ακούσια τη δύναμή σας. Στην πραγματικότητα, όταν παραμένετε το ανίσχυρο παιδί που είναι ευάλωτο στον τραυματισμό, χειραγωγήσιμο και ενοχικό, πως περιμένετε να αλλάξουν.
Παρόλο που η απόδοση της ευθύνης στους γονείς, είναι η απάντηση στην αδυναμία σας, ο γονέας που κατηγορείτε έχει ισχύ πάνω σας και η μη ανάληψη της δικής σας ευθύνης διαιωνίζει την αδυναμία σας. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορέσετε να θεραπεύσετε τις συναισθηματικές σας πληγές ή να τους συγχωρήσετε εφ’ όσον τους κατηγορείτε για την αδυναμία και την αναξιότητά σας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η ανάληψη της ευθύνης αποτελεί την αφετηρία που θα σας οδηγήσει στην θεραπεία σας και στην επίλυση των προβλημάτων σας.
Ανάληψη ευθύνης σημαίνει πως η αξία σας είναι αδιαπραγμάτευτη, πως ανακτάτε την αυτονομία, την δύναμή, την εξουσία σας, πως απελευθερώνεστε από την προσδοκία πως οι γονείς σας είναι σε θέση να καλύψουν τις συναισθηματικές ανάγκες σας, συμπεριλαμβανομένης και της ανάγκης σας για συγνώμη, αναγνώριση ή τιμωρία.
Δώστε στον εαυτό σας αυτό που χρειάζεστε από τους γονείς σας.
Καθώς αναλαμβάνετε την ευθύνη της ζωή και των επιλογών σας, παύετε να ζητάτε γονική άδεια και συναισθηματική υποστήριξη. Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται καν οι γονείς σας να πιστεύουν σε εσάς ή στα όνειρά σας. Οι λόγοι για τους οποίους δεν ανταποκρίνονταν στις ανάγκες σας κατά την παιδική ηλικία παραμένουν οι ίδιοι έως σήμερα. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε λοιπόν είναι, να απαγκιστρωθείτε από τις προσδοκίες σας. Όταν αναγνωρίζετε την αξία σας χωρίς όρους και προϋποθέσεις και η ισχύς σας γίνετε εγγενής, οι γονείς σας δεν μπορούν πλέον να σας βλάψουν συναισθηματικά και ως αποτέλεσμα καθίσταται δυνατή και η συγχώρεσή τους …
Η συγχώρεση, διαλύει την δυσλειτουργική δυναμική ανάμεσά σας και παραχωρεί τη θέση της σε μια νέα σχέση που βασίζεται στην αναγνώριση της αξίας δίχως όρους, στην αυτοδυναμία και στην βαθύτερη εσωτερική σύνδεση με όρια σαφή και αδιαπραγμάτευτα. Η εγκαθίδρυση των ορίων, σας μετουσιώνει από ένα ανίσχυρο παιδί σε έναν ενδυναμωμένο ενήλικα. Η προσωπική σας δύναμη γίνεται τόσο ισχυρή όσο τα όριά σας .
Τα όρια είναι το κλειδί.
Ως ενήλικο-παιδί, εναπόκειται σε εσάς να ορίσετε σαφή όρια με τους γονείς σας. Μπορεί να αισθάνεστε άβολα αρχικά, αλλά, με την πάροδο του χρόνου, θα ενισχύσουν τη σχέση σας και θα σας οδηγήσουν σε μια βαθύτερη σύνδεση. Ίσως θα πρέπει να τους διδάξετε τους τρόπους για το πώς επιθυμείτε να σας μεταχειρίζονται, να σας μιλούν και να σας συμπεριφέρονται για να αντανακλάται ο σεβασμό τους στο πρόσωπό σας. Είναι επίσης μια καλή ιδέα να τους ζητήσετε να καθιερώσουν και εκείνοι τα δικά τους όρια και εσείς από την μεριά σας, να κάνετε ό, τι καλύτερο μπορείτε για να τους τιμάτε.
Τα όρια καθορίζονται με πρόθεση, αλλά χτίζονται με σταθερότητα, ακεραιότητα και προσοχή. Μην περιμένετε από τους γονείς σας να αναγνωρίζουν εύκολα πότε θίγουν τα όριά σας. Όταν οι άνθρωποι συνηθίζουν να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους, χρειάζεται χρόνος για να αναπροσαρμόσουν την συμπεριφορά τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι δική σας ευθύνη να προστατεύσετε τα όριά σας και να επικοινωνείτε στους γονείς σας όταν αισθάνεστε πως τα ξεπερνούν. Είναι αναγκαίο να έχουν την απαραίτητη πληροφόρηση για να την αλλάξουν και να μάθουν να σέβονται τα όριά σας.
Αποκομίζοντας τις ανταμοιβές.
Ανεξάρτητα από το πώς αισθάνεστε, οι πληγές και τα τραύματα της παιδική σας ηλικίας, φέρουν μαζί τους πολλά κρυμμένα δώρα. Δίχως τις συναισθηματικές προκλήσεις, οι καλύτερες ιδιότητές σας όπως η ανεξαρτησία, η αυτονομία, η σοφία, η συμπόνια, η αγάπη, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποκαλυφθούν. Γι΄ αυτό λοιπόν, επουλώστε το συντομότερο δυνατόν τις πληγές σας και απολαύστε τα οφέλη τους.
Η συγχώρεση ποτέ δεν αφορά τους άλλους. Η συγχώρεση είναι το πιο υπέροχο δώρο που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας.
Πηγή: hypnotherapy4u.gr
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Το αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος Ο φόβος δεν αποτελεί ποτέ έρωτα και η αγάπη δεν φοβάται ποτέ. Δεν μπορείς να χάσεις από την αγάπη. Γιατί πρέπει να φοβάται η αγάπη; Η αγάπη μόνο δίνει. Δεν πρόκειται για επιχειρηματική συναλλαγή, οπότε δεν υπάρχει ζήτημα απώλειας ή κέρδους. Η αγάπη απολαμβάνει να δίνει, όπως τα λουλούδια απολαμβάνουν να απελευθερώνουν το άρωμά τους. Γιατί να φοβούνται; Γιατί να φοβάστε;
Θυμηθείτε, ο φόβος και η αγάπη δεν συνυπάρχουν ποτέ. Δεν μποορύν. Δεν είναι δυνατή αυτή η συνύπαρξη. Ο φόβος είναι ακριβώς το αντίθετο της αγάπης. Οι άνθρωποι συνήθως πιστεύουν ότι το μίσος είναι το αντίθετο της αγάπης. Αυτό είναι λάθος, απολύτως λάθος. Ο φόβος είναι το αντίθετο της αγάπης! Το μίσος είναι η αγάπη που στέκεται ανάποδα. Είναι ''κατακόρυφος'', σαν αθλητική άσκηση, αλλά δεν βρίσκεται απέναντι από την αγάπη. Το άτομο που μισεί απλώς δείχνει ότι κάπου ακόμα αγαπά. Η γεύση της αγάπης έχει αλλάξει, αλλά εκείνη είναι ακόμα εκεί. Ο φόβος είναι το πραγματικά αντίθετο. Ο φόβος σημαίνει ότι τώρα όλη η ενέργεια της αγάπης έχει εξαφανιστεί.
Η αγάπη είναι ανοιχτή και επικοινωνιακή, απευθύνεται χωρίς φόβο στο άλλο άτομο, δείχνοντας εξαιρετική πίστη ότι θα γίνει αντιληπτή -και πάντα γίνεται αντιληπτή. Ο φόβος σημαίνει να συρρικνώνεται κάποιςο στον εαυτό του, να κλείνεται σε αυτόν, ασφαλίζοντας όλες τις πόρτες, όλα τα παράθυρα, ώστε να μην μπορεί ο ήλιος, ο άνεμος και καμία βροχή να τον αγγίξει, τόσο φοβισμένος γίνεται κάποιος. Θάβεται ζωντανός.
Ο φόβος είναι ένας τάφος, η αγάπη είναι ένας ναός. Στην αγάπη, η ζωή έρχεται στην υπέρτατη κορυφή της. Στον φόβο, η ζωή πέφτει στο επίπεδο του θανάτου. Ο φόβος έχει άσχημη μυρωδιά, η αγάπη είναι ευωδιαστή. Γιατί να τη φοβάστε;
Να φοβάστε τον εγωισμό σας, να φοβάστε τον πόθο σας, να φοβάστε την απληστία σας, να φοβάστε την κτητικότητά σας, να φοβάστε τη ζήλια σας -αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγο να φοβάστε την αγάπη. Η αγάπη είναι θεϊκή! Η αγάπη είναι σαν το φως. Όταν υπάρχει φως, το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρξει. Όταν υπάρχει αγάπη, ο φόβος δεν μπορεί να υπάρξει. Η αγάπη μπορεί να κάνει τη ζωή σας μια μεγάλη γιορτή, αλλά μόνο η αγάπη -όχι η λαγνεία, όχι ο εγωισμός, όχι η κτητικότητα, όχι η ζήλια, όχι η εξάρτηση.
Το παρόν άρθρο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Osho Τι είναι η αγάπη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα!
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Ημερολόγιο
Τρι Απρ 23, 2024 10:40 am από Fay
, αλλά μόλις διάβασα το κείμενο...
Κάνανε τη ζωή του κόμικ!!!! 
Μπέττυ Κούτσιου
Συμφωνεί και η υπογραφή μου σε αυτό!!! 
