_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Aldebaran Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά...
Αριθμός μηνυμάτων : 4883 Ηλικία : 53 Τόπος : Allou fun park... Επάγγελμα : Λίγο απ΄όλα... Αγαπημένος χαρακτήρας : Άλμπερτ Registration date : 31/01/2009
Το σκέφτηκα κι εγώ στην αρχή, όμως τη στιγμή που τα χέρια της είναι στο τιμόνι και έχει στο ένα αυτί ακουστικό, είναι σαν να οδηγάει και να μιλάει με μια φίλη δίπλα της στη θέση του συνοδηγού.
Όταν πρωτοξεκίνησα να οδηγάω δεν μπορούσα ούτε να μου μιλάνε ούτε να ακούω μουσική, τώρα και μιλάω και μουσική ακούω και τα αντανακλαστικά λειτουργούν στο φουλ.
Πάντως αυτά που λέει με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
«Ξεφορτώσου τα όλα…» Μια υπέροχη ιστορία από τον Χόρχε Μπουκάι!! Δύο Βουδιστές μοναχοί είχαν αφήσει το μοναστήρι τους και κατευθύνονταν προς το διπλανό χωριό. Περπατούσαν μέσα στο δάσος για ώρες. Βγαίνοντας από ένα ξέφωτο και φτάνοντας στις όχθες ενός ποταμού αντίκρισαν μια νεαρή όμορφη κοπέλα να στέκεται δίπλα στα ορμητικά νερά και να κλαίει. Ο γηραιότερος από τους δύο, προχώρησε προς το μέρος της και σαν έφτασε πίσω της τη ρώτησε. «Γιατί κλαις;» Η κοπέλα στο άκουσμα της φωνής του γέρου πετάχτηκε σαν τρομαγμένο ζώο. Αντικρίζοντας τους δύο μοναχούς ηρέμησε. Σκούπισε τα δάκρυα της και μιας και θεώρησε πως δεν κινδυνεύει από τους δύο άντρες, αποκρίθηκε στην ερώτηση του ηλικιωμένου.«Ξεκίνησα από το διπλανό χωριό να πάω σε ένα γάμο. Ετοιμαζόμουν τόσες μέρες για αυτό. Έραψα το πιο καλό μου φόρεμα και τώρα πρέπει να περάσω μέσα από το ποτάμι ώστε να φτάσω στην ώρα μου. Τα ρούχα μου θα καταστραφούν κι εγώ μάλλον μέχρι να φτάσω στο χωριό, σίγουρα θα έχω αρρωστήσει για τα καλά .. Δεν περίμενα να συναντήσω δυο μοναχούς μέσα στην ερημιά. Αχ, μακάρι να μπορούσατε να με βοηθήσετε να περάσω απέναντι.»Ο νεαρός μοναχός, στο άκουσμα της παράκλησης της νεαρής κοπέλας, κοίταξε με τρόμο τον Δάσκαλο του. Οι οδηγίες του δόγματος ήταν σαφής. Οι μοναχοί απαγορεύονταν να αγγίζουν γυναίκες. Αυτή του η σκέψη, φρέναρε απότομα καθώς με έκπληξη άκουσε τον Δάσκαλο του να της λέει. «Θα σε βοηθήσουμε εμείς» Ο νεαρός μαθητής δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του μα πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τα λεγόμενα του Δασκάλου του, ο γέρος είχε πάρει στην αγκαλιά του την κοπέλα και προχωρούσε μέσα από τα ορμητικά νερά του ποταμού προς την απέναντι πλευρά .. Έκπληκτος αλλά και τσαντισμένος με την πρωτοβουλία του Δασκάλου του, άρχισε να τρέχει κι αυτός από πίσω τους ώστε να περάσει το ποτάμι. Μετά από λίγα λεπτά, είχαν φτάσει και οι τρεις απέναντι. Ο γέρος χωρίς να χρονοτριβήσει, άφησε απαλά την κοπέλα στο έδαφος την χαιρέτησε και της ευχήθηκε καλό ταξίδι. Κάνοντας ένα νεύμα στον μαθητή του έδωσε να καταλάβει πως ήταν ώρα να πηγαίνουν. Ενα μήνα μετά οι δυο μοναχοί αφού είχαν περπατήσει για αρκετή ώρα αμίλητοι μέσα στο δάσος ο νεαρός γύρισε προς το Δάσκαλο του και τον ρώτησε με συννεφιασμένο βλέμμα στο πρόσωπο. «Μεγάλε Δάσκαλε, γιατί το έκανες αυτό;» Ο Δάσκαλος τον κοίταξε αμίλητος και συνέχισε να περπατά με αργό βήμα. «Εννοώ, πως μπόρεσες να παραβείς τον κανόνα και να πάρεις εκείνη την κοπέλα στα χέρια σου αφού ξέρεις πως απαγορεύεται;» Ο γέρο Σοφός τον κοίταξε με συμπάθεια και του αποκρίθηκε. «Η διαφορά είναι πως εγώ την κοπέλα την άφησα πίσω στο ποτάμι.Εσύ έπειτα από τόσο καιρό συνεχίζεις να την κουβαλάς μέσα σου.» Αφιερωμένο σε όλους όσοι συνεχίζουν να «κουβαλούν» μέσα τους παλιές ιστορίες, πόνους, θλίψεις, οργή, μίση…Ιστορίες να σκεφτείς!!!
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Νομίζω ότι το παρακάτω κείμενο πρέπει να το διαβάζω κάθε μέρα....
Η μαμά μου είχε πολλά προβλήματα. Δεν κοιμόταν και ήταν εξαντλημένη. Ήταν ευερέθιστη, γκρινιάρα και πικραμένη. Ήταν πάντα άρρωστη, μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε.
Η κατάσταση ήταν ίδια, αλλά η μαμά ήταν διαφορετική.
Μια μέρα ο μπαμπάς μου της είπε: - Τρεις μήνες ψάχνω για δουλειά και δεν έχω βρει τίποτα, θα πιω μερικές μπύρες με φίλους. Η μαμά μου απάντησε: - Είναι εντάξει.
Ο αδελφός μου της είπε: - Μαμά, δεν τα πάω καλά σε όλα τα θέματα του Πανεπιστημίου... Η μαμά μου απάντησε: - Εντάξει, θα προσπαθήσεις να περάσεις και αν δεν τα καταφέρεις θα επαναλάβεις το εξάμηνο, αλλά θα πληρώσεις τα δίδακτρα.
Η αδελφή μου της είπε: - Μαμά, χτύπησα το αυτοκίνητο. Η μαμά μου απάντησε: - Εντάξει κόρη μου, πήγαινέ το στο εργαστήριο, βρες πώς θα το πληρώσεις και ενώ το φτιάχνουν, πήγαινε με λεωφορείο ή μετρό.
Η νύφη της είπε: - Πεθερά, έρχομαι να περάσω μερικούς μήνες μαζί σας. Η μαμά μου απάντησε: - Εντάξει, εγκατασταθείτε στον καναπέ του σαλονιού και ψάξτε για κουβέρτες στην ντουλάπα.
Όλοι εμείς στο σπίτι μαζευτήκαμε ανήσυχοι να δούμε γιατι αντιδρά έτσι η μαμά. Υποψιαζόμασταν ότι είχε πάει στο γιατρό και ότι της συνταγογραφούσε χάπια ′′ Δεν δίνω δεκάρα για 1000 mg." Πιθανότατα θα έπινε και υπερβολική δόση.
Προτείναμε στη συνέχεια να κάνουμε μια ′′ παρέμβαση ′′ στη μητέρα μου για να την αφαιρέσουμε από κάθε πιθανή εξάρτηση που είχε για την αντιρευματική αγωγή.
Αλλά προς έκπληξη μας αυτή μας εξήγησε:
′′ Μου πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω ότι κάθε άτομο είναι υπεύθυνο για τη ζωή του, μου πήρε χρόνια να ανακαλύψω ότι η αγωνία μου, η κατάθλιψη μου, το θάρρος μου, η αϋπνία μου και το άγχος μου, δεν έλυσαν τα προβλήματά σας αλλά επιδεινώσαν τα δικά μου.
Δεν είμαι υπεύθυνη για τις πράξεις των άλλων, αλλά είμαι υπεύθυνη για τις αντιδράσεις που εκφράζω για αυτό.
Ως εκ τούτου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το καθήκον μου προς τον εαυτό μου είναι να παραμείνω ήρεμη και να αφήσω τον καθένα ξεχωριστά να λύσει ό, τι του αντιστοιχεί.
Έχω παρακολουθήσει μαθήματα γιόγκα, διαλογισμό, θαύματα, ανθρώπινη ανάπτυξη, ψυχική υγιεινή, δόνηση και νευρογλωσσολογικό προγραμματισμό, και σε όλα αυτά, βρήκα έναν κοινό παρονομαστή: τελικά όλα οδηγούν στο ίδιο σημείο.
Και, είναι ότι μπορώ μόνο να παρεμβαίνω στον εαυτό μου, εσείς έχετε όλους τους απαραίτητους πόρους για να λύσετε τις ζωές σας.
Μπορώ να σου δώσω τη συμβουλή μου μόνο αν μου το ζητήσεις και εξαρτάται από εσένα να την ακολουθήσεις ή όχι.
Έτσι, από εδώ και πέρα, παύω να είμαι: το δοχείο των ευθυνών σου, ο σάκος της ενοχής σου, η πλύστρα των τύψεων σου, ο συνήγορος των λαθών σου, ο τοίχος των εγκώμιων σου, ο θεματοφύλακας των καθηκόντων σου, ποιος πρέπει να λύσει τα προβλήματά σου ή να περισσεύει ένα λάστιχο κάθε φορά για να εκπληρώσεις τις ευθύνες σου.
Από εδώ και στο εξής, δηλώνω όλους τους ανεξάρτητους και αυτάρκεις ενήλικες.
Όλοι στο σπίτι της μαμάς έμειναν άφωνοι.
Από εκείνη την ημέρα, η οικογένεια άρχισε να λειτουργεί καλύτερα, γιατί όλοι στο σπίτι γνωρίζουν ακριβώς τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν.
Συγγραφέας:
ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ!!
Μετάφραση: Μάρα Ζαχαριάδου
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Κάποτε υπήρχε ένας άνθρωπος που ένιωθε πολύ υπερήφανος για τα παρτέρια με το γκαζόν του, μέχρι τη στιγμή που φύτρωσαν εκεί πικραλίδες. Έτσι, εφάρμοσε κάθε μέθοδο που γνώριζε προκειμένου να απαλλαγεί από αυτές. Και πάλι όμως, δεν κατάφερε να τις ξεφορτωθεί. Τελικά αποφάσισε να στείλει επιστολή στο Υπουργείο Γεωργίας, μέσα στην οποία απαριθμούσε όλες τις μεθόδους που είχε δοκιμάσει. Κλείνοντας την επιστολή του, τους ζητούσε να του βρουν μια λύση. Ύστερα από ένα σύντομο χρονικό διάστημα, του απάντησαν το εξής: «Σας προτείνουμε να τις αφήσετε και να μάθετε να τις αγαπάτε». Κάποιες φορές, η ζωή μας φέρνει φαινομενικά ανεπιθύμητες καταστάσεις στη ζωή μας. Κι εμείς οφείλουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να απαλλαγούμε από αυτές. Όταν όμως έχουμε κάνει ό,τι είναι εφικτό, τότε, το μόνο που μένει είναι να αποδεχτούμε την καινούργια κατάσταση και να προσαρμοστούμε. Η μη αποδοχή οδηγεί σε έναν διαρκή πόλεμο με τον εαυτό μας που ο μόνος χαμένος είμαστε πάλι εμείς. Ας μετατρέψουμε τις δυσκολίες της ζωής σε ευκαιρίες.
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Aldebaran Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά...
Αριθμός μηνυμάτων : 4883 Ηλικία : 53 Τόπος : Allou fun park... Επάγγελμα : Λίγο απ΄όλα... Αγαπημένος χαρακτήρας : Άλμπερτ Registration date : 31/01/2009
Ακάλια, αυτά που "αλιεύεις" είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα βιντεάκια.
Είναι άμεσο - "του δε πόιντ" που λεν κι οι δικοί μου στο χωριό - και κατανοητό, περιεκτικό και όμορφο το μήνυμα που περνάνε...
Με κάποια διαφωνώ...
Μ΄ αρέσει η ζωή μου... όχι για τα στραβά που της έχουν τύχει ούτε για όσα όνειρα παρέμειναν στη σφαίρα της φαντασίας μου...
αλλά για όσα πέτυχα: - με φίλους ή χωρίς αυτούς, στο πλάι μου, - με οικονομική άνεση ή χωρίς φράγκο - με ψυχολογία στα Τάρταρα ή στον ουρανό - με τρικλοποδιές ή ισιάδα στο δρόμο μου - με συγγενείς_αδέρφια ή με αδέρφια_μακρινούς συγγενείς.
Δε θέλω να ξεχάσω ανθρώπους και καταστάσεις... ούτε να τους αφήσω πίσω. Θέλω να τους κουβαλώ μαζί μου, αλλά χωρίς να είμαι μνησίκακη, να θυμάμαι κάθε στιγμή πως έζησα κάτι από κάποιον που με πλήγωσε και έτσι μπορώ να εκτιμώ αυτό που έχω κάθε μέρα, και που με γεμίζει ευτυχία χωρίς να μου ζητάει κάτι. Αυτό που θεωρώ δεδομένο δλδ και που αν το χάσω θα μου λείψει πραγματικά.
Δεν κάνουν την ευτυχία οι άνθρωποι... αν δεν καταφέρνω να τη βρω μέσα μου, να τη δω με τα μάτια της ψυχής, να την αντλήσω από την καθημερινότητα, μια ζωή θα ξεχάσω να τη ζήσω γιατί θα χρειάζομαι άλλους για δεκανίκι... για να βλέπω τη ζωή (μου) - και έτσι να υπάρχω - μέσα από τα δικά τους μάτια.
Και η ζωή είναι πολύυυυυυυυ μικρή για να (την) περιμένω (από) τους άλλους.
Πώς λέει και ο ποιητής;; "Ααχ! να ’ταν η ζωή μας ίσια, πως θα την παίρναμε κατόπι...
μ’, αλλιώς η μοίρα το βουλήθη, πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη..."
_________________ All we have to decide is what to do with the time that is given us.
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
"Μην απελπίζεσαι. Θα ρθει και πάλι η ώρα που θα μπορείς ν'απολαμβάνεις τις μοναχικές σου στιγμές. Κι αν δεν το γνώρισες αυτό, θα το γνωρίσεις. Δώσε στο χρόνο εμπιστοσύνη περισσότερη μα κούνα και τα χέρια σου λιγάκι: Τις συμφωνίες με τον εαυτό σου τήρησε κι ο δρόμος θα φανεί, θα δεις το μονοπάτι." Γιώργος Πιντέρης.
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Αρέσει στον χρήστη Aldebaran
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
«Δεν χρειάζεται να τα συνειδητοποιείς όλα, δεν χρειάζεται να είσαι σούπερ μητέρα, σούπερ σύζυγος, σούπερ νοικοκυρά, σούπερ επαγγελματίας, σούπερ γυναίκα... Λοιπόν, όταν το σώμα σας ζητήσει μια λύση, ΛΙΓΟΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ που θα θυμούνται ότι προσπαθήσατε να είστε όλα σε ένα! Αφήστε λοιπόν το σπίτι για αργότερα, πηγαίνετε μια βόλτα, πηγαίνετε στο πάρκο, ξεκινήστε το γυμναστήριο, αγοράστε ένα πακέτο μεσημεριανού γεύματος, πηγαίνετε στο σαλόνι, κοιμηθείτε ήρεμα, φορέστε τα ρούχα που σας αρέσουν, να είστε ο εαυτός σας, να προσέχετε τον εαυτό σας, αγαπήστε τον εαυτό σας και κάντε το αποκλειστικά για εσάς! Ο γιος μεγαλώνει, ο σύζυγος μερικές φορές φεύγει, η δουλειά βρίσκει γρήγορα αντικατάσταση, το σπίτι θα λερωθεί ξανά, αλλά μπορεί να μην έχεις δεύτερη ευκαιρία».
(Via: Μου αρέσει η ζωή)
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
......στην είσοδο ενός γυμναστηρίου υπήρχε η εικόνα μιας πολύ λεπτής και όμορφης γυναίκας. Η λεζάντα έγραφε: «Αυτό το καλοκαίρι θέλετε να είστε γοργόνα ή φάλαινα;» Η ιστορία συνεχίζεται και γίνεται καλύτερη, αφού την επόμενη μέρα μια γυναίκα - πελάτισσα του γυμναστηρίου - έγραψε: «Αγαπητοί μου, οι φάλαινες ήταν πάντοτε περικυκλωμένες από φίλους (δελφίνια, φώκιες, ανθρώπους με περιέργεια), είναι σεξουαλικά ενεργές και ανατρέφουν τα παιδιά τους με μεγάλη τρυφερότητα. Διασκεδάζουν σαν τρελές με τα δελφίνια και τρώνε πολλές γαρίδες. Κολυμπούν όλη την ημέρα ταξιδεύουν σε φανταστικά μέρη, όπως στην Παταγονία, στη Θάλασσα του Μπάρεντς και στους κοραλλιογενείς υφάλους της Πολυνησίας. Τραγουδούν απίστευτα καλά και μερικές φορές το τραγούδι τους βρίσκεται σε cds. Είναι εντυπωσιακά και αγαπητά ζώα που όλοι υπερασπίζονται και θαυμάζουν. Γοργόνες δεν υπάρχουν. Αλλά και αν υπήρχαν, θα βρίσκονταν στην ουρά αναμονής στο ιατρείο ενός ψυχιάτρου, λόγω του προβλήματος της διχασμένης τους προσωπικότητας: Γυναίκα ή ψάρι; Δεν θα είχαν σεξουαλική ζωή και δεν θα μπορούσαν να κυοφορήσουν παιδιά. Ναι, θα ήταν χαριτωμένες αλλά μόνες και λυπημένες. Και στην τελική, ποιος θέλει δίπλα του ένα κορίτσι που μυρίζει ψαρίλα; Χωρίς αμφιβολία, θα προτιμούσα να είμαι φάλαινα. Σε μια εποχή όπου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν με πρότυπα που στηρίζουν ότι μόνο το λεπτό είναι όμορφο, εγώ προτιμώ να φάω παγωτό με τα παιδιά μου, να απολαύσω ένα δείπνο με το σύζυγό μου, να φάω, να πιω και να διασκεδάσω με τους φίλους μου. Εμείς οι γυναίκες, παίρνουμε βάρος επειδή συσσωρεύουμε τόση σοφία και γνώση που δεν υπάρχει αρκετός χώρος στα κεφάλια μας, οπότε απλώνεται σε όλο μας το κορμί.(αυτό είναι δικαιολογία...δική μας υποσημείωση..) Edmea Cara
_________________ Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...
Αρέσει στον χρήστη Aldebaran
Aldebaran Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά...
Αριθμός μηνυμάτων : 4883 Ηλικία : 53 Τόπος : Allou fun park... Επάγγελμα : Λίγο απ΄όλα... Αγαπημένος χαρακτήρας : Άλμπερτ Registration date : 31/01/2009
Φοβόμαστε το παιχνίδι. Τρέμουμε την ελευθερία της αταξίας που δημιουργεί. Και συνεχίζουμε σ΄ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο συμμόρφωσης κι εξάρτησης.
Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Μαρσέλ Μάους, μέσω του παιχνιδιού καθίσταται δυνατή η ανάγνωση μιας κοινωνίας. Η θέση μας σήμερα ως ενήλικες απέναντι στο παιχνίδι των παιδιών, καθρεφτίζει την κοινωνίας μας, η οποία μοιάζει να το αντιστρατεύεται. Κατά τον Φρόιντ, «Το αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η σοβαρότητα, αλλά η πραγματικότητα», με τον σημερινό άνθρωπο να προσαρμόζεται εύκολα, πεπεισμένος ότι δεν μπορεί να κάνει και πολλά για να την αλλάξει.
Ο μεταβατικός χώρος του παιχνιδιού είναι το σημείο όπου το παιδί διερευνά το άγνωστο, βιώνοντας την ελευθερία της ύπαρξής του, αναδημιουργώντας τον εαυτό του και τον κόσμο του. Παίζοντας έτσι ως παιδί, είναι πιο πιθανό ως ενήλικας να είναι σε θέση να βιώνει τις επερχόμενες μεταβολές ως προκλήσεις και όχι ως μείζονα προσωπική αμφισβήτηση και να συμβάλλει στην δημιουργία του κόσμου του αύριο, απαρνούμενος τη θέση του παθητικού υποκειμένου.
Δυστυχώς σήμερα η διάθεση για παιχνίδι, αν και πρωταρχική ιδιότητα του παιδιού, μοιάζει να μην του επιτρέπεται από τους ενήλικες. Ως εκπρόσωποι του καταναλωτισμού τείνουμε να συγχέουμε τα υλικά παιχνίδια με την πράξη του παιχνιδιού. Παρέχουμε στα παιδιά πληθώρα παιχνιδιών που τελούν στην υπηρεσία ενός μετρήσιμου γνωστικού στόχου, στομώνοντας έτσι την δημιουργικότητά τους. Ξεχνάμε πως «παίζω δεν σημαίνει τείνω προς ένα συγκεκριμένο στόχο αλλά είμαι δεκτικός στο απρόσμενο». Ξεχνάμε πως η λειτουργία του παιχνιδιού δεν αφορά την εξάρτηση του «έχω» μα την ελευθερία του «είναι». Μια χαρτοπετσέτα, ένα κουρελάκι μπορεί να «είναι» καπέλο, πουλί, αέρας, σύννεφο..ένας ολόκληρος κόσμος εν τη γενέσει του. Αυτή η δυνητικότητα συνιστά την συναρπαστικότητα του παιχνιδιού, την περιέργεια για το τι θα συμβεί μετά, την έκπληξη μπρος στο απρόσμενο, την δυναμική -του τι μπορώ να κάνω, την εξερεύνηση- του πώς μπορώ να είμαι.
Πόσο φοβόμαστε τελικά το παιχνίδι; Πόσο τρέμουμε την ελευθερία της αταξίας που δημιουργεί, των αναπόφευκτων αμφισβητήσεων που προκύπτουν από αυτό, ώστε να αισθανόμαστε την ανάγκη να το υποτάξουμε στους νόμους της αγοράς και της ζήτησης, να το καθηλώσουμε σε ένα ακόμη προϊόν ή και παρεχόμενη υπηρεσία μέσω των εργαστηρίων παιχνιδιού για παιδιά και γονείς που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια.
Γιατί προωθούνται τα παιχνίδια –games εις βάρος του ελεύθερου παιχνιδιού; Με τα games, διασφαλίζεται εκ των προτέρων, το σημείο λήξης του παιχνιδιού: νίκη, ήττα, ισοπαλία, σκορ. Αυτό που ορίζει τα games, δεν είναι η αυτοδιάθεση του παιδιού μα η φύση του αποτελέσματος. Με την αυστηρή δομή τους το ωθούν να δομεί με τη σειρά του, μια άμυνα απέναντι στο μη προβλέψιμο που προσφέρει το συμβολικό ελεύθερο παιχνίδι (play). Κι επειδή, «χωρίς καμία αμφιβολία θα ζήσουμε όπως παίξαμε», μεγαλώνοντας εξακολουθούμε να παίζουμε με αφάνταστη σοβαρότητα παρόμοια παιχνίδια με τον εαυτό μας και τους άλλους. Χρειάζονται και τα games-παιχνίδια. Μα στον καιρό μας μοιάζει να υπερκαλύπτουν το μεταβατικό χώρο του συμβολικού παιχνιδιού. Κι έχει σημασία αυτό να το δούμε. Γιατί, ό,τι μας κρατά ως παιδιά περιορισμένους μέσα σε ένα συγκεκριμένο εύρος αλληλεπιδράσεων, χρησιμοποιώντας ένα επιβεβλημένο σύνολο κανόνων, εξακολουθεί και στη ζωή μας να μας κινεί και να θέτει όρια στο τι μπορούμε να κάνουμε, «φυλακίζοντάς» μας, σε ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο συμμόρφωσης κι εξάρτησης. Σίγουρα έτσι νοιώθουμε ασφαλείς. Κάθε ιδέα ενός μεγαλύτερου ή και διαφορετικού εύρους αλληλεπίδρασης μοιάζει τρομακτική ακόμη και για να την φανταστεί κανείς. Εύκολα μπορούμε να κάνουμε τις αναγωγές σε σχέση με την λειτουργία μας στην κοινωνία και τις αντιστάσεις μας στη δημιουργικότητα και την αλλαγή που οδηγούν σε νέους τρόπους ύπαρξης, συνοχής και αλληλεπίδρασης.
Στο ελεύθερο συμβολικό παιχνίδι, το παιδί ακολουθεί την εσωτερική του παρώθηση. Αφήνεται σε μια περιπέτεια, εξερευνώντας το άγνωστο μέσα κι έξω από τον εαυτό του, εμπιστευόμενο τη διαδικασία του παιχνιδιού. Αν αφιερώναμε λίγο χρόνο να το παρατηρήσουμε χωρίς να επεμβαίνουμε, θα ανακαλούσαμε την φράση του Σίλο: «Σου μιλώ για απελευθέρωση, για κίνηση, για διαδικασία». Παίζοντας μοιράζονται πράγματα και εμπειρίες, συναισθήματα, νέες αισθήσεις, δημιουργούνται αναφορές. Κι όλα αυτά τα γεννήματα της στιγμής τα υποδέχονται με χαρά και πνεύμα ανοίγματος. Μη προσδοκώντας κανένα όφελος, παρά μόνο ελπίζοντας στην επόμενη στιγμή.
Ο Λάο Τσε είχε πει: «Του τροχού τον άξονα μοιράζονται τριάντα ακτίνες. Χρήσιμος όμως γίνεται από την κεντρική του τρύπα. Πλάσε κανάτι με πηλό. Χρήσιμο γίνεται από τον εσωτερικό του άδειο χώρο. Το όφελος λοιπόν έρχεται από τούτο που υπάρχει. Το χρήσιμο προκύπτει από εκείνο που λείπει».
Είναι ανάγκη να αφήνουμε κενό χώρο στα παιδιά να παίζουν ελεύθερα, χωρίς σκοπό. Αυτό μόνο αρκεί! Σήμερα αποτιμάται ως χάσιμο χρόνου το να μην κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να παίζουμε, το να μην έχουμε άλλο σκοπό εκτός από το να γνωριστούμε. Κι όμως μέσω αυτού που παραχωρούμε οι ενήλικες στον εαυτό μας ως ευκαιρία για απόλαυση και παιχνίδι, μεταβιβάζουμε στα παιδιά το πιο ουσιώδες, την επιθυμία και την χαρά για ζωή.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο, απόσπασμα από το βιβλίο του Πατρίς Ιερ "Τόπο στο παιχνίδι" από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο"
_________________ All we have to decide is what to do with the time that is given us.
akaliakoukou εργατική μελισσούλα!
Αριθμός μηνυμάτων : 3807 Ηλικία : 46 Τόπος : Χίος Αγαπημένος χαρακτήρας : Τέρρυ!!! Registration date : 21/10/2007
Ημερολόγιο
Τρι Απρ 23, 2024 10:40 am από Fay
πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη..." 
