ΚΑΝΤΥ ΚΑΝΤΥ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Καντυ-Καντυ η Συνέχεια
Από την Λορένα



Ιδου και η δική μου συνεχεια.

1o μέρος

Η στιγμή που κατάλαβε η Καντυ, πως ο πρίγκιπας του λόφου, ήταν ο Άλμπερτ, υπήρξε καθοριστική για την ζωή της. Στην αρχή σάστισε, έμεινε να τον κοιτάζει απορημένη, ενώ στο μυαλό της, έβλεπε την εικόνα του, όπως τον είχε πρωτογνωρίσει. Συνειδητοποιούσε τώρα τις ομοιότητες, που δεν τις είχε τόσο καιρό προσέξει, ενώ ήταν ολοφάνερες. Τα γαλάζια του μάτια, τα ξανθά του μαλλιά, η ζεστή του φωνή και παρουσία. Πόσο έμοιαζε με τον Άντονυ τότε. Άραγε, θα έμοιαζαν και σήμερα, αν ο Άντονυ ήταν ακόμη ζωντανός;
Στεκόταν ακόμη εκεί, και ο Άλμπερτ, λίγο παραπέρα, ενώ την κοίταζε και χαμογελούσε, σαν να καταλάβαινε τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό της. Για την καντυ, όλο το παρελθόν, ζωντάνεψε ξανά μπροστά της. Οι ευτυχισμένες μέρες του Λεικγουντ ήρθαν ξανά στο μυαλό της, και ο Άντονυ την κοιτούσε από μακριά. Σιγά-σιγά, αυτή η θολούρα που είχε στο μυαλό της, άρχισε να φεύγει. Έμεινε μόνο το πρόσωπο του Άλμπερτ, του πρίγκιπα της, που όλα αυτά τα χρόνια, εκείνη αναζητούσε, ενώ αυτός ήταν πάντα κοντά της.
Αυτές τις σκέψεις είχε, όταν έτρεξε να τον αγκαλιάσει, μόνο που αυτή η αγκαλιά έκρυβε μέσα της, πολύ περισσότερα, απ’ ότι τις προηγούμενες. Αυτή την φορά αγκάλιαζε τον πρίγκιπα της, αγκάλιαζε ένα ζωντανό κομμάτι του Άντονυ, αγκάλιαζε όλη την παιδική της ηλικία και τις αναμνήσεις, και αγκάλιαζε τέλος, τον αγαπημένο της Άλμπερτ.
Έμειναν για λίγο εκεί, οι δύο τους αγκαλιασμένοι, στον λόφο όπου συναντήθηκαν για πρώτη φορά, και ήταν αυτός ο λόφος που τους ένωσε ξανά. Σε αυτόν τον αγαπημένο λόφο, που ο Άντονυ ήθελε να γνωρίσει, αλλά δεν τα κατάφερε, και που ο Τερρυ είδε μόνο μια χιονισμένη μέρα. Δεν μιλούσαν οι δύο τους. Τι να πουν άλλωστε; Σε τέτοιες στιγμές τα λόγια είναι περιττά, τα μάτια λένε πιο πολλά! Η καντυ δεν ήξερε τι έβλεπε πια στο πρόσωπο του Άλμπερτ! Έβλεπε τον αγαπημένο της φίλο, που ήξερε από παλιά; Έβλεπε την πρώτη της αγάπη; Τον πριγκιπά της; Που για χαρη του, τότε δέχτηκε να πάει στους Ραγκαν; Πόσο διαφορετική θα ήταν τώρα η ζωή της, αν δεν το έκανε; Και εκείνη την στιγμή σκέφτηκε, πως δεν μετάνιωσε για την απόφαση της, που καθόρισε την ζωή της, και πέρασε πολλά, αρκεί που γνώρισε τον Άλμπερτ, αλλά και τον Άντονυ, και τον Άρτσι τον Στήαρ και τον Τέρρυ.
Ο Άλμπερτ, δεν μιλούσε, μόνο την κοίταζε, όση ώρα εκείνη σκεφτόταν. Φαινόταν ότι καταλάβαινε, πως πρώτα έπρεπε να βάλει σε μια τάξη το μυαλό της, και μετά να μιλήσουν οι δύο τους. Η καντυ χαμογέλασε : ο Άλμπερτ της, πάντα καταλάβαινε τι ένιωθε και τι σκεφτόταν!
Μόνο όταν οι φωνές των υπολοίπων Άννυ-Παττυ-Άρτσι κτλ άρχισαν να τους φωνάζουν, κατάλαβαν πως έμειναν στον λόφο αρκετή ώρα, και πως έπρεπε να γυρίσουν για το πάρτι. Κατέβηκαν τον λόφο, και ο Άλμπερτ άρχισε για μιλά και να της εξηγεί πως σχεδίασε αυτή τους την συνάντηση για να της αποκαλυφτεί επιτέλους και σαν πρίγκιπας, ενώ η καντυ, αν και τον άκουγε, ένιωθε ένα σφίξιμο μέσα της. Δεν μπορούσε πια να τον δει όπως παλιά. Σαν φίλο, και σαν ασθενή της. Η αποκάλυψη αυτή, άλλαξε τα πάντα. Όταν αποφάσισε να γυρίσει στο ορφανοτροφείο, λίγο πριν την αποκάλυψη, ένιωθε ότι ο Άλμπερτ της έλειπε. Άλλωστε, είχαν ζήσει μαζί, και ήρθαν κοντά, αν και αυτό που ένιωσε, όταν κατάλαβε πως θα της έλειπε, δεν ήταν ακριβώς, το αίσθημα όταν χάνεις ένα απλό φίλο!

2ο μέρος

Σήμερα όμως, όλα ήταν διαφορετικά! Το σοκ της αποκάλυψης του πρίγκιπα ήταν μεγάλο. Με τον πρίγκιπα, το είχε ομολογήσει πως ήταν ερωτευμένη, και τώρα εκείνος, περπατούσε στο πλάι της, και εκείνη δεν ήξερε τι άλλο να αισθανθεί, πέρα από την αμηχανία, που ένιωθε εδώ και αρκετή ώρα, όσο έκανε όλες αυτές τις σκέψεις.
Η εμφάνιση των υπολοίπων, παραμέρισε για λίγο αυτές τις σκέψεις, που ήδη είχαν αρχίσει να την αναστατώνουν. Κάθισαν όλοι στο τραπέζι, και άρχισαν να τρώνε. Η Καντυ για πρώτη φορά ήταν σκεφτική, και αυτό σχολιάστηκε έντονα από τους υπόλοιπους, και την έκανα να κοκκινίσει. Η κ. Πονυ, ήθελε να μάθει τις λεπτομέρειες του αρραβώνα με τον Νηλ και η καντυ δεν είχε καμία διάθεση να μιλήσει. Ανέλαβε ο Άρτσι, που άρχισε να εξηγεί την έκπληξη όλων τους, την στιγμή που έκανε την εμφάνιση του, ο Άλμπερτ, και πιο πολύ την έκπληξη των Ράγκαν. Η αδερφή Μαρία, εξέφρασε έναν παρήγορο λόγο για τον ‘δυστυχή’ Νηλ, που έχασε έτσι την καντυ, μέσα από τα χέρια του, μόνο που αυτή της η συμπόνια, δεν βρήκε ανάλογη ανταπόκριση, από τους υπόλοιπους.
Η καντυ όλη αυτή την ώρα, κρυφοκοίταζε τον Άλμπερτ. Τον έβλεπε να μιλά, να γελά και να συμμετέχει στην συζήτηση, αλλά δεν τον ένιωθε πια, όπως παλιά. Κάτι είχε αλλάξει μέσα της, κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει, και την έκανε να νιώθει άβολα.
Με το τέλος της γιορτής, και αφού πέρασαν μια υπέροχη μέρα, παρέα με τα παιδάκια του ορφανοτροφείου, ήρθε η ώρα ο Άρτσι και η Άννυ, με τον Άλμπερτ να γυρίσουν πίσω, ενώ η Πάττυ, θα έμενε λίγε μέρες ακόμη, όπως το είχε ζητήσει. Η Καντυ αισθάνθηκε ανακούφιση, όταν είδε το αμάξι τους να ξεμακραίνει, και να τους παίρνει μακριά. Επιτέλους, αυτό το ακαθόριστο αίσθημα, που είχε όλη αυτή την ώρα, άρχισε να φεύγει. Το βράδυ έπεσε, και τα δύο κορίτσια, μοιράστηκαν το κρεβάτι. Ήταν η πρώτη φορά, που η Κάντυ με την Παττυ, κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι. Άρχισαν να μιλούν για τον Στηαρ. Ο πόνος του χαμού του, ήταν πρόσφατος. Καμιά δεν τον είχε ξεπεράσει ακόμη. Η Παττυ ήταν πολύ ερωτευμένη μαζί του, και η καντυ σκεφτόταν δακρυσμένη, όλες τις στιγμές που πέρασε μαζί του, και τις εφευρέσεις που έφτιαχνε για χατίρι της. Λίγο αργότερα, και αφού η κουβέντα πέρασε από όλα πρόσφατα γεγονότα, ήρθε και στο πάρτι. Η Πάττυ σχολίασε το γεγονός, πόσο όμορφος έδειχνε ο Άλμπερτ, και η Καντυ ένιωσε πάλι αυτό άβολο συναίσθημα. Ήθελε χρόνο, σκέφτηκε, να ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα της, και τότε θα έφευγε αυτό το αίσθημα αμηχανίας που ένιωθε κάθε φορά που τον σκεφτόταν.
Οι μέρες πέρασαν ευχάριστα, με την ασχολία των παιδιών. Όποτε έβρισκαν ευκαιρία η Καντυ με την Παττυ, έτρεχαν στον αγαπημένο λόφο, και αφήνονταν στις αναμνήσεις. Για την Παττυ, ήταν ένας τόπος χαλάρωσης, που θα ξανάβρισκε τον εαυτό της και την θέληση για ζωή. Για την Καντυ, επιστροφή στα παιδικά της χρόνια, μόνο που την θέση της Άννυ, την είχε πάρει η Πάττυ. Δεν είχαν πολλές διαφορές οι δυο τους. Και η Παττυ, ήταν το ίδιο ντροπαλή, όπως η Άννυ, και φοβόταν όπως και εκείνη να ανέβει στα δέντρα. Κοιτούσε ανήσυχη την καντυ, όποτε την έβλεπε να σκαρφαλώνει στο μεγάλο δέντρο, και ήταν το ίδιο γλυκια, όπως η Άννυ.
Η Παττυ όμως, καταλάβαινε την Καντυ καλύτερα, και ένιωθε, πως την φίλη της, κάτι την απασχολούσε. Δεν την ρώτησε όμως, όντας διακριτική.
Τις επόμενες μέρες, όμως έγινε κάτι, που χάλασε για ακόμη μια φορά την ηρεμία της καντυ, που με τόσο κόπο, προσπαθούσε να ξαναβρεί εκεί. Ήρθε ένα γράμμα από την Σουζάνα. Της το έστειλε η Άννυ, γιατι η Σουζάνα το έστειλε στους Άντλει, και η Άννυ μεσω του Άρτσι, που το βρηκε, πριν την Ελιζα, της το έστειλε.

3ο μέρος

Η Καντυ, άνοιξε αργά το γράμμα, ενώ την ίδια στιγμή, χιλιάδες αναμνήσεις και συναισθήματα, που είχε καλά καταχωνιάσει, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια. Τον Τερρυ, είχε καιρό να τον σκεφτεί. Τώρα όμως της ήρθε, ξανά στο μυαλό, φέρνοντας μαζί του, και όλον τον πόνο που ένιωσε με τον χωρισμό τους. Αναρωτήθηκε τι να κάνει, και το χέρι της έτρεμε ενώ ξεδίπλωνε το γράμμα. Δεν διάβασε εκεί όμως κάτι το συγκλονιστικό. Η Σουζάνα, εξέφρασε τυπικά την θλίψη της, για τον τρόπο που έφυγε η καντυ από το Σικάγο, ενώ στο υπόλοιπο γράμμα, που αποτελούσε και το μεγαλύτερο μέρος του, έγραφε για τον εαυτό της, και πόσο ευτυχισμένη ήταν που έχει κοντά της τον Τερρυ, και πως κοντά του, η ζωή της νιώθει νόημα..
Η Καντυ έσφιξε τα χείλη για να μην κλάψει. Αυτό ήταν περιττό. Βέβαια, όταν έκανε την θυσία και χώρισε τον Τερρυ, ευχήθηκε και στους δυο τους ευτυχία, και τώρα, κατά κάποιον τρόπο, χαιρόταν που η Σουζανα, φαινόταν πως άγγιζε αυτή την ευτυχία. Από την άλλη όμως, αυτό το γράμμα, δεν ήταν παρά ένα μαχαίρι που της έχωναν σε μια ήδη ματωμένη πληγή. Αναρωτήθηκε αν η Σουζάνα ήθελε με αυτόν τον τρόπο να σιγουρέψει την θέση της, αλλά δεν άφησε για πολύ τον εαυτό της, να σκέφτεται άσχημα για την Σουζανα.
Η υπόλοιπη μέρα, πέρασε το ίδιο άσχημα όπως άρχισε, παρά τις προσπάθειες των υπόλοιπων να της φτιάξουν την διάθεση. Ο Τερρυ, τι να κάνει άραγε, αναρωτιόταν η καντυ! Είχε καιρό να μάθει νέα του. Την τελευταία φορά τον συνάντησε σε εκείνο το βρωμερό θέατρο, και τον βοήθησε να σταθεί ξανά στα πόδια του. Ακριβώς όπως εκείνος την βοήθησε με τον Άντονυ. Έκτοτε, δεν ξαναείχε νέα του. Το γράμμα αυτό της Σουζανας, υποδήλωνε πως μάλλον ήταν μαζί και ευτυχισμένοι. Αποφάσισε το ίδιο βράδυ να της απαντήσει. Καταλάβαινε την αγωνία της να μην χάσει τον Τέρρυ, και για ακόμη μια φορά, έμμεσα, την διαβεβαίωσε πως δεν τον διεκδικεί πια. Αλλά κάπου μέσα στο γράμμα της, η Καντυ, άφησε την πίκρα της, να εκδηλωθεί για την συμπεριφορά της Σουζανας, τότε που δεν την άφησε να βρεθεί με τον Τερρυ. Έπεσε να κοιμηθεί, αφού η αναστάτωση που της προξένησε αυτό το γράμμα, περνούσε σιγά-σιγά.
Το επόμενο πρωί όμως, αποφάσισε να μην στείλει το γράμμα. Ξυπνώντας με μια ανανεωμένη διάθεση, αποφάσισε ότι το κεφάλαιο: Σουζανα, αποτελει παρελθόν, και πως η ίδια η Σουζάνα, θα πρέπει να κατακτήσει τον Τερρυ, και όχι να περιμένει βοήθεια από τους υπόλοιπους. Εκείνη (η καντυ), έδωσε μια υπόσχεση, και δεν έκρινε σκόπιμο να την επαναλαμβάνει συνέχεια. Άλλωστε, ακόμη δεν ξέχασε τον Τερρυ, και της φαινόταν επώδυνο, να επαναλαμβάνει κάθε λίγο, την απόφαση της να τον χωρίσει. Πέταξε το γράμμα, ευχήθηκε στον Τέρρυ κάθε ευτυχία, και έτρεξε να βρει την Παττυ και τα παιδιά.
Οι ευτυχισμένες μέρες, στο ορφανοτροφείο ήρθαν ξανά, μέχρι την μέρα που η Παττυ, αποφάσισε φύγει και να επισκεφθεί τους γονείς της. Είχε ήδη περάσει αρκετός καιρός, και τώρα όλα τα γεγονότα που πόνεσαν και τις δύο, τα γιάτρευε σιγά-σιγά ο χρονος. Από τον Άρτσι και την Άννυ, λάμβαναν συχνά νέα, και μέσω αυτών μαθαιναν νέα και του Άλμπερτ. Ο ίδιος ο Άλμπερτ, έμοιαζε σαν να τον απορρόφησαν οι δουλειές των Άντλευ, και είχε καιρό να επικοινωνήσει με την καντυ. Η Καντυ αναρωτιόταν, γιατί!

4ο μέρος

Οι μήνες πέρασαν αργά, στο ορφανοτροφείο. Για την Καντυ ήταν η ιδανική ευκαιρία να αφήσει πίσω της το παρελθόν, και να αρχίσει να κοιτά το μέλλον αισιόδοξα. Ξαναβρήκε το κέφι της και την ζωντάνια της. Με την Παττυ, και τα υπόλοιπα παιδία να την επισκέπτονται συχνά, αλλά και να αλληλογραφούν, περνούσε ευχάριστα ο καιρός. Παράλληλα μάθαινε και νέα των υπολοίπων. Όπως του Νηλ για παράδειγμα που του πήρε λίγο χρόνο για να την ξεπεράσει. Τελικά, πρέπει στ’ αλήθεια να με ερωτεύτηκε, σκέφτηκε η Καντυ! Κρίμα που το παρελθόν, δεν του άφησε καμιά ευκαιρία, να με διεκδικήσει. Ο Νηλ, δεν ξαναγύρισε στις παλιές του συνήθειες, προς έκπληξη της Ελίζας, που την στεναχώρησε πολύ αυτή η αλλαγή. Τώρα που δεν είχε την Καντυ στα πόδια της, και έβλεπε και τον αδερφό της να απομακρύνεται, αισθανόταν μια θλίψη και μια βαρεμάρα. Τον Νηλ τον κυνηγούσαν διάφορες κοπέλες, τύπου Νταιζης, αλλά εκείνος, μετά την Καντυ, κατέστη δύσκολο να τον συγκινήσει μια γυναίκα. Τις σύγκρινε όλες μαζί της. Η Ελίζα από την άλλη δεν υπήρξε τόσο τυχερή. Κανείς από όσους γνώριζε, δεν φαινόταν να συγκινείται μαζί της.
Βαριεστημένη από όλα αυτά, έστρεψε το ενδιαφέρον της, στο ειδύλλιο του Άρτσι και της Άννυς, Όσο ήταν παρών η Καντυ, η Ελιζα έστρεφε εκεί το μίσος της. Τώρα όμως, απουσία Καντυς, αποφάσισε να ασχοληθεί, με την δεύτερη ορφανή, που τόλμησε να σηκώσει τα μάτια της, σε έναν Άντλευ.
Στην αρχή, την πρόσβαλε όποτε έβρισκε ευκαιρία, αλλά η Άννυ δεν αντιδρούσε όπως η Καντυ. Μετά εξέφρασε τις αντιρρήσεις της, στην θεία Ερλόυ. Αλλά η θεία, δεν έβρισκε αντίρρηση σε ένα συμπεθεριό με τους Μπράιτον. Και η Άννυ, δεν έμοιαζε καθόλου με την Καντυ. Είχε πάνω της, τον αέρα του καλού κόσμου. Τέλος, ζήτησε βοήθεια από τον ΄Νηλ, αλλά και εκείνος δεν είχε την ίδια διάθεση όπως παλιά, αν και δεν της αρνήθηκε βοήθεια.
Με όλα αυτά, δυσκόλευαν την θέση των Άρτσι-Άννυ, αλλά όλα έδειχναν πως εκείνοι είχαν πάρει τις αποφάσεις τους για το μέλλον, και αυτές οι δυσκολίες, απλά δυνάμωναν της αγάπη τους. Ειδικά ο Άρτσι, που ο θάνατος του Στήαρ τον είχε συγκλονίσει, έμοιαζε τώρα πολύ πιο ώριμος, και αποφασισμένος όσο ποτέ για την ζωή του.
Στον μήνα που ακολούθησε άρχισαν να γίνονται οι ετοιμασίες για το μνημόσυνο του Στήαρ. Για ακόμη μια φορά, οι δυσάρεστες αναμνήσεις γύρισαν ξανά. Τις ετοιμασίες ανέλαβε ο Άλμπερτ, που αποφάσισε να γίνουν στο Λεικγουντ, και κάλεσε εκτός από όλους τους συγγενείς και αγαπημένους φίλους του Στήαρ.
Προηγουμένως όμως, ένα ακόμη νέο από μακριά, τάραξε και πάλι την ζωή της Καντυ. Στο Σικάγο, γίνονταν οι ετοιμασίες για το νέο έργο του Σαίκσπηρ, ¨Άμλετ¨. Τον ρόλο τον πήρε ο Τέρρυ, ενώ Οφηλία, έγινε η Καρρεν. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά, δεν έπαυαν να σχολιάζουν την εντυπωσιακή επιστροφή του Τέρρυ, και να τον ανεβάζουν σε ηθοποιό πρώτου μεγέθους. Η Καντυ όλα αυτά τα μάθαινε από μακριά. Καμάρωνε κρυφά για εκείνον. Χαιρόταν με την επιτυχία του. Οι φωτογραφίες του Τερρυ, τον έδειχναν πολύ συχνά μαζί με την Σουζανα, και η έκφραση που είχαν τα πρόσωπα τους, έκανε την Καντυ να πιστεύει πως βρήκαν την ευτυχία. Οι εφημερίδες επιπλέον, ενίσχυαν την άποψη αυτή, με το να γράφουν πόσο στηρίζει την Σουζάνα ο Τερρυ, και πόσο εκείνη αυτόν, και να αναρωτιούνται πότε θα γίνει ο γάμος τους. (εδώ η καντυ, ένιωσε ένα αγκάθι στην καρδιά), αλλά εκείνοι, δεν έδειχναν να έχουν τέτοια σχέδια ακόμη.
Στο ορφανοτροφείο δεν έμεινε ασχολίαστο το γεγονός. Η κα Πονυ, χάρηκε με τα νέα. Το ίδιο και η αδερφή Μαρία, ενώ συζητήθηκε κρυφά μεταξύ τους, αν η Καντυ ξεπέρασε τον Τέρρυ, και να θα μπορούσε ποτέ να τον αντικρίσει ξανά, χωρίς να πονέσει. Και ενώ όλα εδειχναν πως θα έμεναν εκεί, έφτασε ένα γράμμα της Ελινορ Μπεκερ, μαζί με ένα εισιτήριο για την παράσταση του Τέρρυ. Στο γράμμα, εξεφραζε για άλλη μια φορά τις ευχαριστίες της Ελινορ, προς την Καντυ, για όλο το καλό που έκανε στον Τερρυ. Και με την πρόσκληση έγραφε πως της την έστειλε, γιατί η Καντυ, κανονικά θα έπρεπε να ήταν το τιμώμενο πρόσωπο αυτής της παράστασης, μιας και χωρίς αυτήν, ο Τερρυ, δεν θα μπορούσε επιστρέψει στο θέατρο ξανά

5ο μερος

Η καντυ διάβασε ξανά και ξανά, το γράμμα της Ελινορ, κρατώντας το εισιτήριο στα χέρια της. Πόσο απλό θα ήταν, σκέφτηκε. Ένα τρένο, και σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι κοντά στον Τερρυ, να τον δω από κοντά, να τον καμαρώσω να παίζει. Η σκέψη της Σουζανας όμως ήρθε, εκείνη την στιγμή. Αναρωτήθηκε τότε, πόσες φορές στο παρελθόν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, και δεν το έκανε, γιατί πίστευε ότι στο μέλλον θα έχει άπλετο χρόνο μαζί του. Και να που το μέλλον ήρθε, αλλά όχι όπως το περίμενε. Τώρα πια δεν μπορεί να κάνει τίποτα, παρά μόνο να τον καμαρώνει από μακριά. Ένα δάκρυ, κύλησε στο μάγουλο της. Τέρρυ, σκέφτηκε, ακόμη δεν σε ξέχασα. Υπήρξες η μεγάλη μου αγάπη. Γιατί μας χώρισε έτσι άδικα η ζωή; Πόσα πράγματα, θέλαμε να πούμε, και δεν προλάβαμε! Θέλω να σου πω τόσα πολλά. Πως τα κατάφερα μέχρι σήμερα, και πόσο σε αγάπησα. Το ένιωσες άραγε ποτέ σου; Αλλά θα το κάνω τώρα.
Με μια αποφασιστική κίνηση, σηκώθηκε και πήγε προς το γραφειάκι της, και πήρε μολύβι και χαρτί. Αποφάσισε να του γράψει και να του πει, όλα όσα δεν πρόλαβε τότε. Ξεκίνησε το γράμμα της, λέγοντας του, για την επιτυχία του, στον Άμλετ. Αλλά συνέχισε γράφοντας του, όλα αυτά που τράβηξε για να γίνει νοσοκόμα. Του είπε ακόμη, πως εκείνη την μέρα που ο Τερρυ, ανέβηκε στον χιονισμένο λόφο της Πονυ, ανέβηκε και εκείνη ξωπίσω του, και συνειδητοποίησε πως έχανε ο ένας τον άλλον την τελευταία στιγμή. Συνέχισε, με την παράσταση που δεν μπόρεσε να δει, και πως τον έψαχνε μάταια εκείνο το βράδυ, όπως και εκείνος. Με μια δόση ειρωνείας, η καντυ έγραψε, πως εκείνο το βράδυ, ήταν σημάδι για τον χωρισμό τους. Η μοίρα, φαίνεται, δεν τους ήθελε μαζί! Ανέφερε τον θάνατο του Στηαρ, αλλά και την αποκάλυψη του Άλμπερτ, και έκλεισε το γράμμα της, με τον θαυμασμό της για το κουράγιο και την αγάπη της Σουζανας. Τον προέτρεψε να μην την αφήσει ποτέ, και του υπενθύμισε πως εκείνη (η καντυ) θα είναι η πάντα η μεγαλύτερη θαυμάστρια του. Του είπε πως θα είναι σαν να είναι κάπου κοντά την ώρα που θα παίζει, και θα τον καμαρώνει. Υπέγραψε, με το παρατσούκλι, που της κόλλησε ο Τερρυ, και σαν υστερόγραφο, έγραψε, πως, τον αγάπησε.
Με το γράμμα αυτό, η καντυ ένιωσε σαν να απελευθέρωσε όλον τον πόνο που είχε βαθιά κρυμμένο μέσα της, και σαν να ελευθερώθηκε επιτέλους. Σήκωσε τα μάτια, και είδε τον ήλιο, που είχε ήδη μεσημεριάσει, και χάρηκε με την υπέροχη μέρα που αντίκρισε. Μέσα της, ένιωσε πως έκανε για ακόμη μια φορά, μια νέα αρχή. Αναρωτιόταν πόσες φορές ακόμη θα της συνέβαινε αυτό, και αν θα καταλήξει ποτέ θα γίνει ευτυχισμένη. Το γράμμα βρισκόταν στο τραπεζάκι. Για μια στιγμή, για μια τόση δα στιγμούλα δείλιασε να το στείλει. Αν ο Τερρυ, πονούσε όταν θα το διάβαζε αυτό το γράμμα; Τι νόημα είχε πια να του ξυπνήσει αναμνήσεις που πονάνε; Γιατί πάντα θα πονάνε, τόσο εκείνη, όσο και εκείνον. Η αγάπη τους, μπορεί να έζησε όσο ένα φύσημα του κεριού, η ανάμνηση της όμως, θα παραμείνει για πάντα στις καρδιές τους. Αργά και σταθερά η Καντυ, έσκισε το γράμμα. Άλλωστε τον σκοπό του, τον πέτυχε. Εκείνη έβγαλε όλα όσα είχε μέσα της και την έπνιγαν και δεν μπορούσε σε κανέναν να πει. Με το γράψιμο απελευθέρωσε τον πόνο της. Άλλωστε δεν ήταν και απόλυτα ειλικρινής στο γράμμα της. Έγραψε, ¨Σε αγάπησα¨, ενώ έπρεπε να γράψει, ¨σε αγαπώ ακόμη¨

6ο μέρος


Η μέρα για το μνημόσυνο του Στήαρ έφτασε, και μαζεύτηκαν όλοι στο Λεικγουντ. Η θεια, ο Άλμπερτ, οι Ραγκαν, οι Κορνουελ, αλλά και η Καντυ με την Άννυ και την Παττυ. Το μνημόσυνο έγινε σε κλίμα συγκίνησης. Κανείς δεν είχε ξεχάσει τον αγαπημένο Στηαρ. Ήταν σαν ήταν εκεί κοντά τους, και να ετοίμαζε μια ακόμη εφεύρεση του. Μετά το μνημόσυνο, πέρασαν όλοι στην μεγάλη αίθουσα με τους πίνακες. Τώρα, είχε προστεθεί και το πορτραίτο του Στηάρ, ανάμεσα στα υπόλοιπα. Τον ζωγράφισαν με την στολή του πιλότου, περήφανος να χαιρετά, ένας ήρωας πόλεμου! Η συναισθηματική φόρτιση ήταν έντονη στην αίθουσα! Αυτό όμως δεν εμπόδισε μερικούς, στο να αρχίσουν να κάνουν επικριτικά σχόλια για τους υπόλοιπους, με πρώτη και καλύτερη την Ελιζα, με την μητέρα της. Ο Νηλ, φαινόταν λίγο άβολα, που συνάντησε την καντυ. Η κα Ραγκαν όμως, άφησε το μίσος για την Καντυ (ειδικά μετά το φιάσκο του αρραβώνα) να ξεχυθεί ελεύθερο. Το βλέμμα όμως το Άλμπερτ, δεν τους άφησε να συνεχίσουν. Η Ελιζα, κατάλαβε πως από εδώ και μπρος τα πράγματα θα είναι δύσκολα, γιατί η υποστήριξη της θειας, δεν μέτραγε πια, μπροστά στον μεγάλο θειο Γουίλιαμ. Άσε που η θεια, μετά που κατάλαβε, πως η καντυ, φρόντιζε τον άρρωστο Άλμπερτ, άλλαξε διακριτικά στάση απέναντι της. Δεν την υποστήριζε και ανοιχτά, αλλά δεν την κατέκρινε, και αν άκουγε κάτι κακό εναντίον της, έλεγε πως δεν ανεχόταν τα κουτσομπολιά, και δεν άφηνε τον άλλον να συνεχίσει.
Εκεί όμως που δοκιμάστηκαν τα νεύρα της Ελιζας και της κας Ραγκαν, ήταν όταν ο Αλμπερτ άρχισε να συζητά με την Καντυ, δείχνοντας την, την φανερή προτίμηση του. Τότε… εφιαλτικά σενάρια, άρχισαν να δημιουργούνται στο μυαλό τους. Το σενάριο, ο Άλμπερτ να παντρευτεί την Καντυ, και να γίνει εκείνη η πρώτη κυρία των Άντλευ, πιο πάνω ακόμη και από την Ερλόυ, για πρώτη φορά, ήρθε και θρονιάστηκε στο μυαλό τους.. και τα υπόλοιπα γεγονότα, μόνο εκεί οδηγούσαν. Θυμήθηκαν τότε, πως ο Άλμπερτ ήταν εκείνος που διέταξε την υιοθεσία της Καντυ. Και εκείνος ήταν που ζούσε μαζί με την καντυ, όσο είχε αμνησία. Ποιος να ξέρει, τι να έγινε μεταξύ τους, όλο αυτό το διάστημα, και ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που η Καντυ, δεν ήθελε τον Νηλ. Πιθανόν να αποσκοπούσε πιο ψηλά στους Άντλευ. Μάνα και κόρη, μόλις που στέκονταν στα πόδια τους σκεφτόμενες αυτά, ενώ η Ελιζα αναλογιζόταν επιπλέον, ποιο τελικά θα ήταν χειρότερο : να παντρευόταν η καντυ τον Τερρυ, ή τον μεγάλο Θείο;
Η δε καντυ, συζητούσε ήρεμα με τον Άλμπερτ. Εκείνη η αγωνία που είχε από τον καιρό που κατάλαβε πως ήταν ο πρίγκιπας, είχε από καιρό υποχωρήσει. Τώρα πια χαιρόταν με την παρουσία του, και που απολάμβανε μόνο εκείνη την προσοχή του. Ο Άλμπερτ όμως δεν φαινόταν ανέμελος όπως παλιά. Φαινόταν σαν να ήθελε κάτι να της πει, αλλά τελικά δεν της το είπε. Η Καντυ προσπάθησε να δει αυτή την οικειότητα που είχαν οι δύο τους παλιά, αλλά για κάποιον λόγο ο Άλμπερτ της φαινόταν απόμακρος. Ίσως γιατί εδώ, πρέπει να είναι ο Μεγάλος Γουίλιαμ, σκέφτηκε και παρηγορήθηκε. ‘Όταν όμως ο Άλμπερτ έκανε γνωστό πως θα κάνει ευθύς αμέσως κάποια επαγγελματικά ταξίδια, έπιασε τον εαυτό της, να στεναχωριέται. Αναρωτήθηκε γιατί χάθηκαν τόσο καιρό οι δύο τους. Και όμως, πριν καιρό ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη, και αμέσως μετά τις αποκαλύψεις χάθηκαν οι δυο τους. Βέβαια το επεδίωξε και η Καντυ, αλλά τώρα φαινόταν να το μετανιώνει, ειδικά την στιγμή που άκουσε για το ταξίδι του. Ελιζα και κα Ραγκαν πάλι, άκουσαν τα νέα με ανακούφιση!

7o μέρος

Ο Άλμπερτ έφυγε την επομένη για το ταξίδι του, αφήνοντας πίσω την καντυ. Της έλειπε ο Άλμπερτ. Της έλειπε το πόσο κοντά ήταν πάντα ο ένας στον άλλον, και πως είχαν απομακρυνθεί τώρα τελευταία μεταξύ τους. Δεν ήξερε πώς να το εξηγήσει αυτό. Στο μυαλό της, ερχόταν και έφευγαν, όλα αυτά που πέρασε μαζί με τον Άλμπερτ. Θυμήθηκε όταν τον πρωτοσυναντησε σαν πρίγκιπα του λόφου, και πως αργότερα της έσωσε την ζωή. Ξέροντας ποια, ποιος στ’ αλήθεια είναι, έβαλε κάτω τα γεγονότα, που συνέβηκαν μέχρι τότε. Αυτό που ανακάλυψε την συγκλόνισε. Ο Άλμπερτ δεν την άφηνε στιγμή μόνη της. Πάντα ήταν κοντά της και την προστάτευε. Ακόμη και τις στιγμές που ήταν μόνη και απελπισμένη, και πίστευε ότι κανείς δεν θα την βοηθούσε, εκείνος πάντα άγγελος-προστάτης της, την βοηθούσε πάντα. Αναρωτήθηκε τότε για πρώτη φορά, τι αισθήματα να έτρεφε στ’ αλήθεια ο Άλμπερτ για εκείνη. Μέχρι τότε δεν το είχε σκεφτεί, και εκείνη τον αντιμετώπιζε ή σαν μεγάλο αδερφό, ή σαν φίλο της. Εκείνος, δεν θα μπορούσε να έχει μόνο αισθήματα φιλίας, αφού έκανε τόσα για εκείνη. Της φάνηκε λίγο τραβηγμένο να είναι ερωτευμένος μαζί της, και εξάλλου ποτέ δεν έδειξε κάτι τέτοιο. Από την άλλη, εκείνη ήταν απασχολημένη με τον Τερρυ, και έτσι και να έδειχνε εκείνος κάτι, ποτέ δεν θα το πρόσεχε.
Με αυτές τις σκέψεις περνούσε τις μέρες της, και ο καιρός κυλούσε, μέχρι που μια μέρα έφτασε μια κάρτα από τον Άλμπερτ. Ήταν στο Σάο Πάολο, και της έγραφε σε 3 σειρές τα νέα του, πως αγόρασε σε όλους σουβενίρ, και πως όταν θα έρθει σκοπεύει να την επισκεφτεί. Αυτό το γράμμα, όση χαρά της έδωσε όταν το πήρε στα χέρια της, άλλη τόση απογοήτευση, πήρε όταν το διάβασε. Ο Άλμπερτ της έγραφε πολύ αδιάφορα, σαν να μην ήταν ο παλιός Άλμπερτ που πέρασαν τόσα μαζί. Αφού πέρασε λίγη ώρα, αποφάσισε να του γράψει και εκείνη, περίπου στο ίδιο στιλ, και αφού του αναφέρει τα νέα της, να τον ρωτήσει αν ήθελε να της πει κάτι εκείνη την μέρα στο μνημόσυνο.
Το επόμενο γράμμα του Άλμπερτ, ήταν σε πολύ διαφορετικό στιλ. Της έγραφε αν ήθελε στο επόμενο ταξίδι του, να την πάρει μαζί της. Η Καντυ δεν πίστευε στα μάτια της, όταν διάβαζε εκείνες τις γραμμές. Ο Άλμπερτ της πρότεινε να την ακολουθήσει στα ταξίδια της. Τι να σήμαινε άραγε αυτό; Ακόμη δεν μπορούσε να το καταλάβει. Και τότε έφτασαν στα αυτιά της, και άλλα άγνωστα για εκείνη γεγονότα από το παρελθόν. Ο Τζωρτζ, ήταν πολύ ερωτευμένος με την μαμά του Άντονυ, αλλά η Ροζμαρι διάλεξε τελικά άλλον για σύζυγο. Ο Τζωρτζ, όπως και η Καντυ, ήταν υιοθετημένος από την οικογένεια των Άντλευ. Η Καντυ ένιωσε ευτυχής που έμαθε αυτά τα γεγονότα για αγαπημένα της πρόσωπα, που έστω συνέβησαν στο μακρινό παρελθόν. Ο Τζωρτζ δεν της φαινόταν πια τόσο αυστηρός και απρόσιτος. Έβλεπε πια την ευαίσθητη πλευρά του, που έκρυβε καλά τόσον καιρό.
Πλησίαζε πια ο καιρός που ο Άλμπερτ θα γύριζε πίσω. Η καρδιά της Καντυ, δεν άντεχε να περιμένει άλλο. Του έγραψε ένα τελευταίο γράμμα, πριν την συνάντηση τους, όπου άφησε τα συναισθήματά τους να ξεχυθούν. Θα μπορούσε κανείς να πει, πως ήταν μια έμμεση ερωτική εξομολόγηση με τα τόσα που έγραφε, όπως πόσο ανυπομονεί να τον δει, και δεν μπορεί να κοιμηθεί, και πως ευχαριστεί τους γονείς της που την άφησαν στο ορφανοτροφείο, αφού αυτό το γεγονός, στάθηκε αφορμή να τον συναντήσει.
Η αλήθεια βέβαια ήταν πως η καντυ, δεν πολυκαταλαβε, τι θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει από το γράμμα της. Εκείνη αυθόρμητη όπως πάντα, έγραψε αυτά που αισθανόταν.
Η μέρα που θα ερχόταν ο Άλμπερτ έφτασε, και η καρδιά της Καντυ, πλημμύρισε από αγωνία. Έτρεξε στον αγαπημένο της λόφο, να τον δει να έρχεται από μακριά, ενώ το μυαλό της πλημμύριζαν χιλιάδες σκέψεις. Μέρες τώρα είχε ονειρευτεί αυτή τους την συνάντηση. Αυτή την φορά ήταν όλα διαφορετικά. Όλες τις προηγούμενες ο Άλμπερτ εμφανιζόταν ξαφνικά στην ζωή της, αλλά τώρα της έγραψε να τον περιμένει. Και να τώρα που έβλεπε το αυτοκίνητο του, να έρχεται από μακριά.

8o μέρος

Η καρδιά της φτερούγισε στο στήθος της. Επιτέλους ερχόταν, σκέφτηκε! Έτρεξε να τον προϋπαντήσει, όμως.. από το αυτοκίνητο βγήκε μόνο ο Τζωρτζ, ο οποίος, αφού την χαιρέτησε, της μετέφερε μήνυμα από τον Άλμπερτ, που έλεγε πως ο ίδιος, λόγω υποχρεώσεων, δεν κατέστη δυνατό να έρθει, και έστειλε τον Τζωρτζ να φέρει δώρα στα παιδιά και στην ίδια. Η απογοήτευση της Καντυ ήταν μεγάλη. Τα δώρα κατέβηκαν, και τα παιδιά έτρεξαν ξετρελαμένα, να τα ανοίξουν. Ο Άλμπερτ, έφερε δώρα και για την κα Πόνυ και την αδερφή Μαρία. Αμίλητη η Κάντυ άνοιξε το δικό της. Ήταν ένα καλοκαιρινό φόρεμα. Πολύ όμορφο, σκέφτηκε.
Τα παιδιά ξεφώνιζαν χαρούμενα, ανοίγοντας τα δώρα τους. Πρώτη φορά, έβλεπαν τόσα παιχνίδια μαζεμένα, η κα Πονυ και η αδερφή Μαρία, ξετρελάθηκαν και αυτές με τα δώρα τους. Ο Άλμπερτ, με πόση αγάπη φαινόταν να διάλεξε όλα αυτά τα παιχνίδια και τα άλλα δώρα! Με την πίεση των παιδιών, ή Καντυ φόρεσε και εκείνη το φόρεμα της. Ήταν πανέμορφο, ροζ απαλό πάνω, και λευκό στο κάτω μέρος, με πολλά μικρά λουλουδάκια (μαντέψτε ποιο), και της έστρωνε τέλεια. Ο Άλμπερτ φαινόταν να γνωρίζει καλά τις αναλογίες της!
Κουρασμένη από τις φωνές των παιδιών, αποφάσισε να πάει στον αγαπημένο της λόφο. Στάθηκε κάτω από το δέντρο, και άφησε το βλέμμα της περιπλανηθεί, και τις αναμνήσεις να την κυριέψουν. Άλμπερτ! Φώναξε, γιατί δεν ήρθες; Δεν σου έλειψα καθόλου; Εγώ σε περίμενα!
Και τότε κάτι ακούστηκε πίσω της. Ξαφνιασμένη, γύρισε το κεφάλι της, και.. αντίκρισε.. τον Άλμπερτ! Δεν πίστευε αυτό που έβλεπε! Σε περίμενα, της είπε! Είμαι εδώ αρκετή ώρα, και περίμενα πότε θα αποφάσιζες να ανέβεις εδώ πάνω. Βλέπω ότι σου έλειψα πολύ! Πρόσθεσε, και στο πρόσωπό του καθρεφτίστηκε ένα πονηρό χαμόγελο! Ω Άλμπερτ! Είπε η Καντυ, πως μπόρεσες να μου παίξεις ένα τέτοιο αστείο! Αφού το ξέρεις πως ανυπομονούσα τόσο να σε δω. Έτρεξε και τον αγκάλιασε! Επιτέλους ο Άλμπερτ της, γύρισε, και ήταν πάλι κοντά της. Μου έλειψε αυτός ο λόφος, της είπε. Πως ήταν ποτέ δυνατόν να πιστέψεις πως θα ερχόμουν με το αυτοκίνητο; Είμαι ο Άλμπερτ που ήξερες, που λάτρευε την φύση, και που το έσκαγε για να βρίσκεται κοντά της. Όλο αυτό το διάστημα, ταξίδεψα πολύ, γνώρισα για άλλη μια φορά, καινούργιους τόπους, αλλά για πρώτη φορά, βλέπω πως την ομορφιά αυτού του λόφου δεν την έχει κανείς. Σε φανταζόμουν εδώ πάνω, να ανεβαίνεις, για να ονειρευτείς, και ίσως και με περιμένεις να γυρίσω. Η καντυ, γύρισε και τον κοίταξε. Μα και βέβαια σε περίμενα Αλμπερτ, του είπα. Μετρούσα τις μέρες πότε θα γυρίσεις, και να που επιτέλους γύρισες ξανά!
Και θα ξαναφύγω, της είπε! Παρουσιάστηκε ένα ακόμη ταξίδι, και πρέπει να φύγω πάλι δυστυχώς! Η καντυ ένιωσε την απελπισία να την κυριεύει. Δεν θα το άντεχε αυτό. Πάνω που ήρθε, θα ξαναφύγει πάλι. Ωστόσο ο Άλμπερτ έμεινε για δείπνο, και αργότερα έφυγε με τον Τζωρτζ. Δεν θα μπορούσε να ξανάρθει σύντομα της είπε, γιατί τον περίμεναν δουλειές στην πόλη
Την επομένη επισκέφτηκαν το ορφανοτροφείο η Άννυ με τον Άρτσι, και την Πατυ. Η Κάντυ χάρηκε πάρα πολύ που τους είδε ξανά. Πόσο της είχαν λείψει οι φίλοι της. Ο Άρτσι με την Άννυ φαίνεται πως είχαν κάποιο λόγο που ήρθαν. Είχαν αποφασίσει να αρραβωνιαστούν, και ο Άρτσι ήρθε να ζητήσει το χέρι της Άννυς, και από την κα Πόνυ και την αδερφή Μαρία. Η χαρά όλων ήταν έκδηλη. Το ίδιο βράδυ στήθηκε πάρτι για να γιορτάσουν το γεγονός, και η καντυ, αναρωτήθηκε πώς να το πήραν η Ελίζα και ο Νήλ όταν το άκουσαν. Λιγάκι βαριά! Της απάντησε ο Άρτσι, αλλά πάψαμε από καιρό να τους υπολογίζουμε. Και ούτε έχουν πέραση πια οι δολοπλοκίες τους, σαν να χάσανε το ταλέντο τους ξαφνικά. Στην πρόποση που ακολουθησε η κα Πόνυ ευχηθηκε κάθε ευτυχία στο αρραβωνιασμένο ζευγάρι, και ευχήθηκε στην Παττυ και στην Καντυ, γρήγορα να πράξουν τα ίδια. Αυτές αρκέστηκαν σε ένα ¨ευχαριστώ¨.
Το ίδιο βράδυ, όλοι έμειναν στο ορφανοτροφείο, με τα 3 κορίτσια να μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο, και να κοιμούνται όλα μαζί πάνω σε δύο ενωμένα κρεβάτια. Είχαν τόσα να πουν. Οι παλιές μέρες ανήκαν πια στο παρελθόν. Η Άννυ φαινόταν τρισευτυχισμένη και η Παττυ, είχε ξαναβρεί τον παλιό της εαυτό. Συζήτησαν για τον γάμο της Άννυς, που θα γινόταν και πότε. Οι οικογένειες ήθελαν έναν κοσμικό γάμο, αλλά ο ΄Αρτσι ήταν αντίθετος. Της Άννυς πάλι, της αρκούσε που θα έπαιρνε τον Άρτσι, δεν την ένοιαζε τίποτα άλλο. Η κουβέντα ήρθε στον Άλμπερτ, και αν ήταν ενήμερος των γεγονότων. Μα ναι, είπε ή Άννυ, και μάλιστα χάρηκε πολύ. Το ίδιο και η θεία, αν και αυτή, είναι απασχολημένη με άλλον γάμο! Ποιον; Είπε η καντυ. Μα του Άλμπερτ βέβαια! Είναι καιρός να παντρευτεί, και η θεια το έβαλε σκοπό να τον αποκαταστήσει σύντομα. Άσε που τώρα πια που έγινε γνωστό πόσο νέος και όμορφος είναι ο θείος Γουίλιαμ, είναι αρκετές οι καλές οικογένειες στην χώρα που τον προσεγγίζουν. Φημολογείται μάλιστα, πως μια εξ’ αυτών, προσεγγίζει τον Άλμπερτ μέσω επιχειρήσεων, αφού είναι γνωστό πως ο Άλμπερτ, σιχαίνεται τα κοσμικά. Και που να ακούσεις τι σχεδιάζει η θεια. Κανονίζει ένα τάχα επαγγελματικό ταξίδι, για να φέρει κοντά τον Άλμπερτ, και την κόρη των Ριντλευ, με τους οποίους, μάλλον πιστεύω πως τα έχουν συμφωνήσει! Ο δε Άλμπερτ, γνωρίζεται από παλιά με την Λιλιάνα Ρίντλευ
Το χαμόγελο της Καντυ, πάγωσε στο πρόσωπο της, καθώς θυμήθηκε το ταξίδι που της είπε ο Άλμπερτ που σκοπεύει να πάει

9ο μέρος

Δεν μπορεί, σκέφτηκε. Δεν είναι δυνατόν, κάποιο λάθος θα έγινε! Η αναστάτωση της, δεν πέρασε απαρατήρητη από την Παττυ, ενώ η Άννυ, πάνω στην χαρά της δεν φάνηκε να το προσέχει. Την επομένη, η καντυ ξύπνησε νωρίς, και πήγε στον αγαπημένο της λόφο. Είχε ανάγκη να μείνει μόνη της και να σκεφτεί, μακριά από τα βλέμματα των άλλων.
Από πότε είσαι ερωτευμένη με τον Άλμπερτ; Τρομαγμένη η Καντυ γύρισε, και αντίκρισε την Παττυ. Πάττυ, τι λες; Καντυ, καιρό τώρα καταλάβαινα πως κάτι σε απασχολούσε, και μόνο χθες το βράδυ, κατάλαβα τι ήταν αυτό! Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη με τον Άλμπερτ, είπε η καντυ. Αφού το ξέρεις, ο Άλμπερτ είναι ένας αγαπημένος φίλος. Καντυ, μην ντρέπεσαι να παραδεχθείς τα αισθήματά σου. Σου συνιστώ να ξεκαθαρίσεις γρήγορα πως νιώθεις, και μέχρι που είσαι ικανή να φτάσεις για τον Άλμπερτ. Εγώ φεύγω, θα σε αφήσω να σκεφτείς, αλλά αποφάσισε τι νιώθεις. Και με αυτά τα λόγια, η Πάττυ κατηφόρισε τον λόφο.
Η καντυ έμεινε μόνη. Πότε ερωτεύτηκα τον Άλμπερτ; Αναρωτήθηκε; Πότε έγινε και δεν το κατάλαβα; Στο μυαλό της ήρθαν τα πρόσφατα γεγονότα. Ήταν εκείνη η μέρα, που κατάλαβε πως ήταν ο πρίγκιπας του λόφου, που ένιωσε τον έρωτα, να φουντώνει μέσα της, Ένας έρωτας που άνθισε, σιγά-σιγά, την εποχή που έμεναν μαζί. Μόνο που τότε δεν μπόρεσε να το προσδιορίσει, και γι’ αυτό ένιωθε άβολα τότε. Έτσι γίνεται πάντα. Ποτέ δεν το καταλαβαίνεις, αλλά όταν συμβεί αυτό, τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Αλλά εκείνος να είναι ερωτευμένος μαζί της; Και αν ναι, γιατί την αποφεύγει; Δεν είναι πια ο Άλμπερτ που ήξερε. Να τρέχει άραγε τίποτα με την Λιλιάνα; Φαντάσου ο Άλμπερτ να είναι ερωτευμένος μαζί της. Μα ο Άλμπερτ της είχε υποσχεθεί σε ένα γράμμα του, να κάνουν το επόμενο ταξίδι μαζί. Η Καντυ ένιωθε το κεφάλι της να γυρίζει. Ήταν ερωτευμένη με τον Άλμπερτ. Δεν άντεχε να τον νιώθει, ότι θα ήταν μαζί με μια άλλη γυναίκα, και έπρεπε να του το πει

10ο μέρος

Ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει, και η Καντυ, ήταν ακόμη στον αγαπημένο της λόφο και σκεφτόταν. Κανείς δεν την φώναξε για πρωινό, αλλά μάλλον η Πάττυ πρέπει να έβαλε το χεράκι της σε αυτό. Η Καντυ, δεν σταμάτησε να σκέφτεται τον Άλμπερτ, και τι θα μπορούσε να κάνει. Και ακόμη δεν είχε συνειδητοποιήσει πως έφτασε σε αυτή την κατάσταση. ¨Θα πρέπει να πάω να τον βρω¨, κατέληξε εν τέλει! ¨Και θα δω τι θα του πω. Αυτό που μένει τώρα, είναι να βρω που είναι¨.
Με αυτές τις σκέψεις κατηφόρισε στον λόφο, και έφτασε στο ορφανοτροφείο. Κανείς δεν την ρώτησε γιατί άργησε. Σαν να ήξεραν. Λίγο αργότερα, και ενώ έστρωναν το τραπέζι, η Άννυ, ανέφερε ¨τυχαία¨, στην διάρκεια μιας συζήτησης, πως ο Άλμπερτ βρίσκεται στο σπίτι της θείας Ερλόυ στο Σικάγο, προκειμένου, να κανονίσουν το επικείμενο ταξίδι του. Η καντυ, έπρεπε να αδράξει την ευκαιρία. Περίμενε υπομονετικά να τελειώσει η μέρα, και την επόμενη, είπε πως πρέπει να κάνει επίσκεψη στον γιατρό Μάρτιν, προκειμένου να συζητήσουν κάτι. Και πάλι κανείς δεν την ρώτησε το παραμικρό.
Το ταξίδι, της έμοιαζε ατέλειωτο, και η καρδιά της φτερούγιζε στο στήθος της. Ο καιρός δεν την βοηθούσε. Εϊχε αρχίσει να συννεφιάζει, και προμηνύονταν μπόρα. Επιτέλους κατά το βραδάκι έφτασε στο Σικάγο, και κατευθύνθηκε προς το σπίτι των Άντλευ που βρισκόταν στα προάστια. Αργά αργά, διέσχισε τον μεγάλο κήπο μέχρι που έφτασε στην κύρια είσοδο, και χτύπησε την πόρτα. Της άνοιξε ένας υπηρέτης, και της απάντησε όταν τον ρώτησε, πως ο κος Άλμπερτ, βρισκόταν στο μεγάλο σαλόνι μαζί με την θεία Ερλόυ. Η Καντυ τον παρακάλεσε να τον φωνάξει, και εκείνος πρόθυμος, πήγε να τον ειδοποιήσει.
¨Και τι τον θέλεις εσύ, τον θείο Γουίλιαμ;¨ Ξαφνιασμένη η καντυ, γύρισε το βλέμμα και αντίκρισε στα σκαλοπάτια την Ελίζα, να την κοιτάζει αγριεμένη (όπως πάντα άλλωστε). ¨Ελίζα, δεν σε αφορά, τι θέλω τον Άλμπερτ¨, της απάντησε. ¨Εγώ όμως ξέρω τι τον θέλεις¨ της απάντησε η Ελίζα. ¨Βάζεις με τον μυαλό σου, να τον τυλίξεις και εκείνον, όπως έκανες και με τον Άντονυ, αλλά και με τον Τέρρυ; Αυτό όμως δεν θα σου περάσει αυτή την φορά. Δεν θα τον καταστρέψεις και αυτόν όπως έκανες με τον Άντονυ. Δεν θα αφήσω εγώ να το κάνεις. Γύρνα στο ορφανοτροφείο, εκεί όπου είναι η θέση σου, και να μην σε ξαναδούμε πια. Από τότε που μπήκες στην ζωή μας, όλα στραβά μας πήγανε¨. ¨Ελίζα, δεν ευθύνομαι εγώ για όλα αυτά¨, της απάντησε η Καντυ. ¨και δεν με αγγίζει πια η κακία σου¨. ¨Φύγε, και μην ξαναπατήσεις εδώ¨ της φώναξε έξαλλη η Ελίζα. ¨Αν δεν σε υιοθετούσε ο θείος Γουίλιαμ, και ποιος ξέρει πως το κατάφερες αυτό, ακόμη στους στάβλους μας θα δούλευες. Εκεί που είναι πραγματικά η θέση σου, υπηρέτρια μας, σε εμένα και στον Νήλ¨
¨Ελίζα!!!!!¨ Η Καντυ και η Ελίζα, γύρισαν αμέσως το βλέμμα. Από την άλλη μεριά της αίθουσας, η θεία Ερλόυ, ο Άλμπερτ, αλλά και ο Τζωρτζ, παρακολουθούσαν την σκηνή.
¨θεία Ερλόυ¨ φώναξε η Ελίζα, σίγουρη πως η θεία, θα έπαιρνε το μέρος της, ¨προσπαθούσα να πετάξω έξω την Καντυ, σύμφωνα με τις επιθυμίες σας, αφού είπατε πως δεν είναι ευπρόσδεκτη στο σπίτι¨.
Η απάντηση της θείας όμως την ξάφνιασε : ¨Ελιζα, είσαι μια Ράγκαν, και φρόντισε να συμπεριφέρεσαι, σαν κυρία, και όπως αρμόζει στην τάξη σου. Τέτοια συμπεριφορά, δεν είναι αρμόζουσα, για μια συγγενή των Άντλευ. Γύρνα αμέσως στο δωμάτιο σου, και άφησε να εμένα να κανονίσω την κανονίσω την κατάσταση¨.
¨Μα, θεία Ερλόυ..¨, απάντησε η Ελιζα. ¨εγώ, μόνο εσάς σκέφτομαι¨
¨Ελίζα, στο δωμάτιο σου αμέσως¨ της απάντησε εξαγριωμένος και ο Άλμπερτ.
Η Καντυ, μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε αντιδράσει. Καθόταν ακίνητη, και τους παρατηρούσε όλους. Το βλέμμα της αντίκρισε τον Άλμπερτ, και ξαφνικά ντράπηκε.
¨Τι κάνω εγώ εδώ;¨ σκέφτηκε. ¨Πως μου ήρθε, και θέλησα να τον δω. Μπορεί τελικά να έχει δίκιο η Ελίζα. Δεν έχω καμιά δουλειά εδώ¨.
Γύρισε απότομα, και άρχισε να τρέχει.
¨Κάντυ!!¨ της φώναξε ο Άλμπερτ.
Η Καντυ όμως, δεν γύρισε να δει. Το μόνο που ήθελε, ήταν να εξαφανιστεί.

11o μέρος

Ούτε που κατάλαβε πως βγήκε τρέχοντας από το σπίτι.. από την αυλή.. και άρχισε να κατηφορίζει τον μεγάλο ερημικό δρόμο. Τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα, αλλά έσφιγγε τα χείλη με πείσμα, για να μην κλάψει. Στο μυαλό της είχε την τελευταία σκηνή, που η θεία, ο Τζώρτζ και κυρίως ο Άλμπερτ, την έπιασαν την στιγμή που την εξευτέλιζε η Ελίζα. Και εκείνη ( η κάντυ) δεν είχε αντιδράσει στις προσβολές της. Και ο Άλμπερτ, αχ ο Άλμπερτ, την κοίταζε την ώρα που την πρόσβαλε. Δεν ήθελε με τίποτα να συμβεί αυτό.
Με την τελευταία αυτή σκέψη, και μη μπορώντας πλέον να συγκρατήσει τα δάκρυα της, άρχισε να κλαίει για την έκβαση αυτής της συνάντησης, και να μετανιώνει που ήρθε να τον βρει.
¨Ίσως τελικά και να έχει δίκιο η Ελίζα¨, σκεφτόταν ενώ δεν είχε να σταματήσει να τρέχει μέσα στην ερημιά, ¨τι γυρεύω εγώ από τους Άντλευ. Ποτέ δεν ήμουν μια από αυτούς, και ποτέ δεν πρόκειται να γίνω. Και τι ζητούσα από τον Άλμπερτ; Τι ήρθα να του πω; Ήμουν ανόητη, και ακόμη πιο ανόητες, ήταν οι σκέψεις που έκανα. Γιατί δεν άνοιγε η γη να με καταπιεί εκείνη την ώρα; Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ντροπή στην ζωή μου. Μακάρι να μπορούσα να βρεθώ αυτήν την στιγμή στο ορφανοτροφείο, να χωθώ στην αγκαλιά της κας Πόνυ και να ξεχάσω τα πάντα¨.
Είχε απομακρυνθεί εδώ και ώρα από το σπίτι των Άντλευ, και με αυτές τις σκέψεις δεν είχε καταλάβει ούτε, προς τα πού πήγαινε. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να φύγει. Αλλά κάποια στιγμή, και ενώ ένιωσε την κούραση να την κυριεύει το κορμί, σταμάτησε. Και τότε μόνο ένιωσε την σκοτεινιά της νύχτας να την περιβάλλει. Βρισκόταν.. ούτε και ήξερε που βρισκόταν! Στην μέση του πουθενά. Τριγύρω της, κανένα σπίτι, μόνο ο ερημικός δρόμος. Αλλά σε αυτόν το ερημικό δρόμο, υπήρχε κάποιος που έτρεχε, και που ερχόταν προς το μέρος της.
Πριν προλάβει να φοβηθεί, αναγνώρισε την φιγούρα του Άλμπερτ να την πλησιάζει. Για μια στιγμή, της ήρθε να το βάλει πάλι στα πόδια, αλλά το μετάνιωσε. Έπρεπε να τον αντιμετωπίσει. Σχεδόν αμέσως ο Άλμπερτ βρέθηκε απέναντι της. Το πρόσωπό του και τα μάτια του, έλαμπαν από το κυνηγητό, αλλά και από ένα απροσδιόριστο θυμό, που φαινόταν ολοκάθαρα στο βλέμμα του.
¨Κάντυ, τι έγινε; Μπορείς να μου εξηγήσεις για να καταλάβω; Έρχεσαι τόσο δρόμο και μέσα στην νύχτα, απροειδοποίητα για να με δεις. Και πριν προλάβω να σε δω, γυρνάς και φεύγεις, χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν μας; Τι έπαθες; Συνέβη τίποτα στο ορφανοτροφείο; Τι έπαθες Καντυ; Απάντησέ μου! Και γιατί κλαις; Τόσο πολύ σε πείραξε με την Ελίζα;¨
Η Καντυ, τον άκουγε χωρίς να μιλά, ενώ τα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. Πόσο θα ήθελε να τον αγκαλιάσει εκείνη την στιγμή, αλλά δεν τολμούσε. Όλα όσα ένιωθε τώρα γι’ αυτόν, την απομάκρυναν από την αγκαλιά του. Την ίδια στιγμή όμως, συλλογίστηκε πως κάτι έπρεπε να πει. Αλλά τι; Να του πει πως έκανε τόσο δρόμο, μόνο και μόνο γιατί άκουσε για την Λιλιάνα Ρίντλευ, και ζήλεψε; Αλήθεια.. ζήλεψε! Ζήλεψε για τον Άλμπερτ. Πρωτόγνωρο και αυτό. Τον ερωτεύτηκε για τα καλά τελικά.
Τα δευτερόλεπτα ωστόσο περνούσαν, και δεν έβγαζε μιλιά. Τον κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια όπως και εκείνος, αλλά ταυτόχρονα ήταν χαμένη στις σκέψεις της. Τελικά…
¨Ήθελα να σε δω Άλμπερτ, προτού φύγεις για το ταξίδι σου. Μου το είπαν τα παιδιά, ότι θα έφευγες μάλλον αύριο, και θέλησα να σε δω. Αλλά μάλλον ήταν λάθος αυτό που έκανα. Δεν έπρεπε να έρθω. Συγνώμη.¨
¨Καντυ, τι λες; Γιατί ζητάς συγνώμη;¨ την ρώτησε ο Άλμπερτ. ¨Τι έχεις πάθει; Δεν σε αναγνωρίζω. Και γιατί εξακολουθείς να κλαις; Νόμιζες, πως δεν θα ερχόμουν για να σε δω; Αύριο θα ερχόμουν στο ορφανοτροφείο. Αλλά βλέπω ότι τελικά με πρόλαβες, έτσι;¨ και ένα χαμόγελο του, έσπασε την ένταση της στιγμής.
Για μια στιγμή όμως, γιατί τα μάτια της Καντυ, βούρκωσαν πιο πολύ, ακούγοντας αυτά τα λόγια.
¨Δεν έπαθα τίποτα Άλμπερτ. Απλά με πείραξαν τα λόγια της Ελιζας. Τόσα χρόνια πια, και ακόμη δεν την έμαθα. Θα γυρίσω πίσω¨
Έκανε να φύγει, αλλά το χέρι του Άλμπερτ την σταμάτησε. Και όπως την τράβηξε απότομα, τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Το σοβαρό του βλέμμα, την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια, προσπαθώντας να διαβάσει τις σκέψεις της.

12ο μέρος

Όμως, αλίμονο! Η επέμβαση της Ελίζας υπήρξε καθοριστική! Τώρα, το μόνο που ήθελε η Κάντυ, ήταν να εξαφανιστεί. Τον κοίταξε, έτσι όπως την κρατούσε ακόμη. Άραγε να μάντευε τι πάλη γινόταν μέσα της;
Σε μια στιγμή, της φάνηκε πως δεν αναγνώριζε πια τον άνθρωπο που βρισκόταν απέναντι της. Δεν έμοιαζε με τον παλιό της φίλο Άλμπερτ. Εκείνον που εμπιστευόταν απόλυτα, και που έκλαψε στην αγκαλιά του, για τον χωρισμό της από τον Τέρρυ. Έναν άνθρωπο, που θεωρούσε οικογένεια της, ακριβώς σαν την κα Πόνυ και την αδερφή Μαρία.
Ασυναίσθητα τότε, σκέφτηκε πως ήταν οικογένεια της. Τυπικά, ήταν ο πατέρας της! Η λέξη ¨πατέρας¨, την έκανε να ζαλιστεί! Βέβαια την είχε ξανακούσει, αλλά εκείνη την στιγμή, ένιωσε το νόημα της!
Και εκείνη….., ήταν ερωτευμένη μαζί του; Και ο Άλμπερτ; Τι αισθήματα να είχε άραγε για εκείνη; Ποτέ του, δεν ήταν ξεκάθαρος. Και εν τέλει, ποιον είχε απέναντί της εκείνη την ώρα; Τον Άλμπερτ που γνώριζε πάντα; Τον ¨πατέρα¨ της; ή τον άνθρωπο που ένιωθε πως ερωτεύτηκε;
Πως τον ντρεπόταν τώρα πια! Πως χάθηκε αυτή η οικειότητα που είχαν πάντα οι δύο τους; Η συνειδητοποίηση της αγάπης της, τα άλλαξε όλα. Δεν θα μπορούσε πια να τον ξαναδεί όπως πριν!
Δεν μπορούσε πια να σκεφτεί τίποτα άλλο. Το μόνο που ήθελε ήταν, να εξαφανιστεί.
¨Άλμπερτ, το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω στο σπίτι. Άφησε με, σε παρακαλώ¨
και έκανε, να αποτραβηχτεί…
Σχεδόν αμέσως, το πρόσωπο του Άλμπερτ, σκοτείνιασε, με μια έκφραση θυμού. Πιθανόν, να μην περίμενε αυτή της την αντίδραση...
¨Τι πάει να πει, θα γυρίσεις σπίτι! Έχεις την αίσθηση που είσαι Κάντυ; Στην ερημιά! Χιλιόμετρα μακριά από το ορφανοτροφείο. Μήπως λογαριάζεις να γυρίσεις εκεί με τα πόδια; Θα γυρίσεις πίσω μαζί μου, τώρα! Δεν σε αφήνω μόνη¨
¨Άλμπερτ, άφησε με, δεν θέλω να πάω, πουθενά μαζί σου..¨
Και την ίδια στιγμή, μετάνιωσε που το είπε.. Αλλά ήταν αργά πια!
Στο πρόσωπο του Άλμπερτ, καθρεφτίστηκε τώρα η έκπληξη.
Την κοίταξε, με μια έκφραση, που ποτέ της δεν είχε ξαναδεί, και που την έκανε να φοβηθεί.
Η Κάντυ, κατάλαβε, πως ο Άλμπερτ, θύμωσε για τα καλά μαζί της, για πρώτη φορά..
¨Αρκετά πια έκανα υπομονή¨, ξέσπασε, ¨Δεν αντέχω άλλο. Έκανα τα πάντα για σένα. Από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα….. που ήμουν κοντά σου, όταν έφυγε ο Άντονυ, και ο Τέρρυ αργότερα…Που ήμουν κοντά σου, σχεδόν κάθε στιγμή… Όλα αυτά τα χρόνια, δεν κατάλαβες τίποτα για μένα; Ούτε καν, και όταν κατάλαβες, πως ήμουν ο Πρίγκιπας του λόφου, που όλα αυτά τα χρόνια αναζητούσες;
Σε άφησα μόνη σου, από εκείνη την μέρα. Ήθελα να σκεφτείς… ήθελα να καταλάβεις… δεν είχα να πω πια τίποτα άλλο. Πίστευα πως θα καταλάβαινες! Αλλά δεν κατάλαβες τίποτα! Περίμενα, έστω και για μια στιγμή, μέχρι την τελευταία στιγμή, κάτι να πεις. Κάτι που να με κάνει.. αλλά το μόνο που είπες, ήταν… αυτό!
Δεν θέλω να σε ξαναδώ πια. Μείνε μόνη αφού το επιθυμείς¨
Και με αυτά τα λόγια, της γύρισε την πλάτη, και απομακρύνθηκε.
Η Καντυ, έμεινε να τον κοιτά, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει, τι της είχε πει μόλις.. Κατάλαβε καλά; Της είπε πως την αγαπάει; Πως την αγαπούσε όλα αυτά τα χρόνια; Πως περίμενε, μιας της ανταπόκριση;
Τόσα χρόνια δεν τον αγαπούσε, είναι αλήθεια. Όχι έτσι! Τον ένιωθε σαν αδερφό! Αλλά μετά, που άλλαξαν τα αισθήματα της, εκείνος δεν το κατάλαβε; Και κατηγορούσε τώρα εκείνη; Δεν κατάλαβε, πως όλα αυτά, αυτή της η περίεργη συμπεριφορά, ήταν γιατί ήταν ερωτευμένη;
Και τώρα ο Άλμπερτ θύμωσε, και την άφησε μόνη μέσα στην νύχτα. Ο Άλμπερτ της, ποτέ του δεν θα την άφηνε!! Τότε που το έσκασε από τον Νηλ, ο Άλμπερτ ήταν εκείνος που την έψαξε να την βρει. Εκείνος την έκανε να αισθανθεί ασφάλεια, μέσα στην ερημιά εκείνης της νύχτας, και ήταν ο ίδιος ο Άλμπερτ τώρα, που την άφηνε μόνη.
Ήταν ανώφελο, ακόμη και να του φωνάξει να γυρίσει πίσω. Της είπε ξεκάθαρα πως την εγκαταλείπει. Και ήταν θυμωμένος. Αναρωτήθηκε τότε, ποια θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να του φανέρωνε τι ένιωθε για εκείνον τώρα πια, προτού καταλήξουν έτσι! Προτού εκείνος θυμώσει. Αλλά καμιά στιγμή δεν της φάνηκε κατάλληλη. Της πήρε αρκετό καιρό να καταλάβει τι ένιωθε, και ακόμη και τώρα, σχεδόν δεν πίστευε αυτά που ένιωθε! Πως θα μπορούσε να του το πει αν δεν ήταν σίγουρη; Έπειτα, είχαν αρκετό καιρό οι δύο τους να βρεθούν, και αυτό το επεδίωξε ο Άλμπερτ, όπως φανερώθηκε τώρα. Αλλά ακόμη και τώρα, που ήρθε στο Σικάγο για να τον βρει, τα γεγονότα με την Ελίζα, την έκαναν να δειλιάσει.
¨Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός, πως πάντα κάτι συμβαίνει την τελευταία στιγμή, και ανατρέπονται όλα¨, συλλογίστηκε πικρά, ενώ ξεκίνησε αργά, να φύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση, από αυτή που έφυγε ο Άλμπερτ
¨ίσως θα ‘πρεπε να αποδεχθώ το γεγονός πως είμαι άτυχη, και να πάψω πια να προσπαθώ¨
Ο ουρανός, είχε σκοτεινιάσει ήδη από το πρωί, την ώρα που ξεκίναγε από το ορφανοτροφείο. Το ίδιο σκοτεινή, ήταν και η καρδιά της, ενώ βάδιζε αργά, μέσα στην συννεφιασμένη νύχτα, χαμένη στις σκέψεις της.
Η βροχή δεν άργησε να ‘ρθει! Το ίδιο και τα δάκρυα της Καντυ! Μόνο που η βροχή ήταν παγωμένη, ενώ τα δάκρυα της, καυτά. Περπατούσε πια, με μόνο σκοπό να φτάσει.. πέρα.. μακριά.. στο ορφανοτροφείο.. με τα πόδια! Αυτός ήταν ο μόνος σκοπός της ζωής της τώρα πια. Μια ζωή, που της πρόσφερε πολύ πόνο και δάκρυα, και εκείνη, ένιωθε πως άντεχε πια άλλο.
Ξαφνικά.. ένα αυτοκίνητο ακούστηκε πίσω της. Έκανε στην άκρη να περάσει, αλλά αυτό σταμάτησε. Η πόρτα του, άνοιξε και εμφανίστηκε ο Τζωρτζ! Της έκανε νόημα να μπει μεσα
¨Δεσποινίς Καντυ¨, της είπε, ¨με έστειλε ο κος Γουίλιαμ, για να σας μεταφέρω στον προορισμό σας. Δεν είναι σωστό να τριγυρίζετε στην νύχτα, ολομόναχη!¨
Ο Τζωρτζ, ήταν ανέκφραστος όπως πάντα…

13o μερος

Και η Καντυ, ένιωθε βαριά την καρδιά της, και.. το βλέμμα του Τζωρτζ! Να ήξερε τι έγινε; Τι του είπε ο Άλμπερτ; Παρόλο που τσακώθηκαν, ακόμη νοιαζόταν για εκείνη, και έστειλε τον Τζωρτζ, αλλά εδώ που τα λέμε, πολύ τυπικό της φαινόταν αυτό. Έστειλε άλλον, εκείνος έφυγε! Της είπε πως δεν ήθελε να την ξαναδεί.
Το αυτοκίνητο ξεκίνησε τον μακρύ δρόμο για το ορφανοτροφείο, διασχίζοντας γοργά τους έρημους και σκοτεινούς δρόμους. Η καντυ είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου, και κοιτούσε αφηρημένη έξω, ενώ στο μυαλό της ερχόταν αναμνήσεις από τα παλιά.
Ο Τζωρτζ δεν της μιλούσε. Καθόταν στο τιμόνι, με εκείνο το μόνιμο και σοβαρό ύφος του, και φαινόταν απόλυτα προσηλωμένος στην οδήγηση του. Παρόλο που τους χώριζε μόνο το κάθισμα του αυτοκινήτου, η καντυ τον ένιωθε πολύ μακριά.
Κουλουριάστηκε στην θέση της για να ζεσταθεί, γιατί είχε αρπάξει και λίγη βροχή, και άφησε τον εαυτό της να ονειρευτεί.
Κάποια στιγμή την πήρε και ο ύπνος, και ξαφνικά, οι ευτυχισμένες μέρες του Λέικγουντ ζωντάνεψαν μπροστά της. Της φάνηκε πως έβλεπε τον Στήαρ, να έρχεται προς το μέρος της και ήταν στην ηλικία που ήταν όταν πέθανε, αλλά ήταν σαν να ζούσε ακόμη στο Λεικγουντ! Και δίπλα του ήταν ο Άντονυ! Πιο μεγάλος από ότι τον θυμόταν, αλλά με εκείνο το ίδιο και γλυκό χαμόγελο. Το ομορφότερο όνειρο που είδε ποτέ. Τα πιο αγαπημένα της πρόσωπα, καθόταν στον κήπο με τα τριαντάφυλλα μαζί, και την κοιτούσαν. Της Καντυς, της φάνηκε σαν να μπορούσε να τους αγγίξει, και να τους αγκαλιάσει, φαινόταν τόσο ζωντανοί. Και εκείνη ήταν λίγα μέτρα απέναντι τους.
¨Άντονυ, Στηαρ¨ φώναξε, ¨δεν το πιστεύω, είστε στ’ αλήθεια εσείς; Είστε ζωντανοί; Άντονυ, πόσο μεγάλωσες! Στήαρ, είσαι στ’ αλήθεια εδώ; Πόσο μου έλειψες! Πόσο μου λείψατε και οι δύο σας! Είστε εδώ.. στον κήπο με τα τριαντάφυλλα.. Το ήξερα πως θα ερχόσουν εδώ Άντονυ, και έφερες και τον Στήαρ μαζί σου. Είστε μαζί πια. Μαζί!
Ο Στήαρ με τον Άντονυ, εξακολουθούσαν να την κοιτούν χαμογελώντας, και η Καντυ αναρωτήθηκε αν μπορούσαν να την ακούσουν.
¨καντυ¨ της μίλησε πρώτος ο Άντονυ, ¨πέρασε πολύς καιρός, και βλέπω ότι έγινες μια πανέμορφη κυρία. Πάντα σε κοιτούσα από ψηλά, και το μόνο που ευχόμουν ήταν να ξεπεράσεις τον θάνατό μου. Δεν ήθελα να υποφέρεις. Σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένη. Ήρθα σήμερα, για να σου πω κάτι, που τότε, όταν ήμασταν παιδιά δεν τόλμησα να σου πω. Ζήλευα βλέπεις. Ζήλευα τον Άλμπερτ. Αυτός ήταν ο πρίγκιπάς σου Καντυ. Τον Άλμπερτ συνάντησες στον λόφο της Πονυ. Ξέρω πως το γνωρίζεις πια, αλλά ήθελα και εγώ να σου πω. Δεν ήταν δύσκολο να το μαντέψω. Ένα αγόρι, που μου έμοιαζε καταπληκτικά, που να φορά και την στολή των Άντλευ, και περίπου 7 χρόνια μεγαλύτερος μου, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον μικρότερο αδελφό της μητέρας μου. Τον ήξερα ελάχιστα. Σχεδόν δεν τον θυμόμουν. Είχα απλά κάποιες εικόνες στο μυαλό μου, με ένα αγόρι, να είναι κοντά στην μητέρα μου, ενώ εγώ ήμουν σχεδόν μωρό. Τίποτα άλλο. Ήθελα να το ξέρεις. Μην στεναχωριέσαι για μένα. Είμαι ευτυχισμένος εδώ. Και τώρα έχω πια κοντά μου, και τον Στήαρ!¨
¨καντυ¨ μίλησε με την σειρά του, και ο Στήαρ ¨Δεν άλλαξες καθόλου. Λυπάμαι που δεν ήμουν μαζί σου, όταν πέρασες τα χειρότερα με τον Τέρρυ, αλλά το μουσικό μου κουτί πιστεύω σε βοήθησε.
Βοήθησε την Παττυ, να με ξεπεράσει. Καημένη Πάττυ, δεν την αποχαιρέτησα σχεδόν. Μόνο ένα γράμμα της άφησα, όταν έφυγα για τον πόλεμο. Δεν της είπα ποτέ πως την αγαπούσα, αλλά πιστεύω πως πάντα το ήξερε.¨
¨Μην στεναχωριέσαι για μας καντυ.¨ μίλησε ξανά ο Άντονυ, ¨Είμαστε καλά εδώ, έχουμε ο ένας τον άλλον. Αν θέλεις να μας έχεις κοντά σου, έλα στον κήπο με τα τριαντάφυλλα. Εδώ ήταν οι πιο ευτυχισμένες μας μέρες. Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε αυτόν τον κήπο. Ερχόμαστε συχνά εδώ. Έλα, και θα μας νιώθεις πάντα κοντά σου.
Η ζωή σου χαμογελά καντυ. Είσαι ένα βήμα, μακριά από την ευτυχία. Άπλωσε το χέρι και άρπαξε την. Μην την αφήσεις να φύγει¨
Η καντυ, δεν κατάλαβε το νόημα των τελευταίων αυτών λέξεων του Άντονυ.
Προσπάθησε να τον ρωτήσει, αλλά ξαφνικά, σαν να μην μπορούσε να μιλήσει. Ο Άντονυ και ο Στηαρ πάλι, της φάνηκε, σαν να απομακρύνονταν, και την ίδια στιγμή, ένας απότομος γδούπος του αμαξιού, που προφανώς έπεσε σε έναν λάκκο, την ξύπνησε.

14ο μερος

Βρισκόταν στο αμάξι, με τον Τζωρτζ, και όλα όσα είδε, ήταν απλά ένα όνειρο!
¨Δεσποινίς Καντυ¨ Ο Τζωρτζ, πήρε επιτέλους την απόφαση να μιλήσει…. ¨συγνώμη αν σας ενοχλώ, αλλά θέλω να σας μιλήσω. Για εσάς και τον κο Γουίλιαμ. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση δεσποινίς Καντυ, όταν μου ζήτησε να σας βρω, και να σας πάω στο ορφανοτροφείο. Δεν ρώτησα, αλλά μαντεύω τι έγινε. Πρέπει να τσακωθήκατε. Πρώτη φορά τον είδα έτσι. Δεν θέλω να είμαι αδιάκριτος, αλλά…. Δεσποινίς καντυ.. έχετε καταλάβει τι αισθήματα τρέφει για εσάς ο κος Γουίλιαμ;¨
Εδώ, υπήρξε μια μεγάλη στιγμή αδυναμίας για την Καντυ. Δεν της ήταν εύκολο να το συζητήσει αυτό, με κανέναν. Πόσο μάλλον για με τον Τζώρτζ.
Αλλά ο Τζωρτζ, δεν φαινόταν πρόθυμος να σταματήσει.. Το αντίθετο μάλιστα, τώρα που ξεκίνησε!!!!
¨Γνωρίζω τον κο Γουίλιαμ από μικρό παιδί. Θα πρέπει να πρέπει να ήμουν γύρω στα 14, όταν ο αείμνηστος κος Γουίλιαμ, ο πατέρας του, πεθαίνοντας με παρακάλεσε να τον φροντίζω. Ο Άλμπερτ ήταν τότε γύρω στα 7 του χρόνια.
Από μικρό παιδί ήταν πολύ διαφορετικός, και πολύ μοναχικός. Αλλά από την μέρα που έχασε τους γονείς του, και λίγο καιρό αργότερα την αγαπημένη του αδερφή, αποτραβήχτηκε πιο πολύ στον εαυτό του. Η μόνοι του φίλοι, ήταν τα ζώα. Από την μέρα όμως που σας γνώρισε, σαν κάτι να άλλαξε μέσα του. Κάτι στην συμπεριφορά σας, και κάτι στα μάτια σας, που είναι όμοια με τα μάτια της αδερφής του, τον έκαναν να ενδιαφερθεί ξεχωριστά για εσάς. Για πολλά χρόνια παρατηρούσα αυτή του συμπεριφορά απέναντί σας. Βρισκόταν πάντα κοντά σας, και σας προστάτευε. Ήθελε να μαθαίνει τα πάντα, και ήταν πάντα εκεί, έτοιμος να επέμβει. Δεν μου ήταν και πολύ δύσκολο να καταλάβω τα ιδιαίτερα αισθήματα που έτρεφε για εσάς, αν και εκείνα τα χρόνια, εξαιτίας της ηλικίας σας, δυσκολευόμουν να τα προσδιορίσω. Έπειτα υπήρξε και κος Άντονυ, και η συμπάθεια που του είχατε. Και ενώ υπήρξε αυτή η συμπάθεια, ποτέ του δεν τον είδα να ζηλεύει. Ούτε καν, και με τον κο Τερρυ, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Μετά μεσολάβησε η περίοδος της αμνησίας του, και το διάστημα που μένατε μαζί. Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω τι μεσολάβησε σε αυτό το διάστημα, όμως σίγουρα άλλαξε πολλά. Στην επιστροφή του μετά, φαινόταν πιο ξεκάθαρος. Και τότε ήταν που κατάφερα να διακρίνω τα αισθήματα του.
Δεσποινίς Καντυ, τα αισθήματα του κου Γουίλιαμ, του Άλμπερτ.. για εσάς, δεν μπορούν να περιγραφούν με απλά λόγια. Η αγάπη του για εσάς, είναι πιο πάνω από κάθε είδους ιδιοτέλεια, σε βαθμό που να τον κάνει, να σκέφτεται τις περισσότερες φορές, την δική σας ευτυχία, ακόμη και αν αυτή είναι εις βάρος του. Όπως στην περίπτωση του κου Τέρρυ. Τον ένιωθα πως υπέφερε για εσάς, παρόλα αυτά όμως έψαξε και τον βρήκε, μετά τον χωρισμό σας, και σας έστειλε εκεί. Δεν ξέρω, σε τι έλπιζε με αυτή του την κίνηση. Ποτέ δεν μου μίλησε για εσάς ανοιχτά.
Απόψε όμως, πραγματικά υπέφερε. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που αντίκρισα στο βλέμμα του. Απόγνωση, θυμός.. δεν ξέρω! Τολμώ να πω όμως, πως ήταν ξεκάθαρο, πως έκλεινε ένα κεφάλαιο από την ζωή του. Όποιο, και αν είναι αυτό!
Με διέταξε απλά, να σας μεταφέρω στον σπίτι της Πονυ, αλλά… να μην τον ενοχλήσω μετά που θα γυρίσω. Και αύριο, να είμαι έτοιμος, για το προγραμματισμένο μας ταξίδι. Θα φύγουμε νωρίς το πρωί, και θα γυρίσουμε μετά 1 μήνα!
Θεώρησα, πως είναι πια υποχρέωση μου, δεσποινίς Καντυ, να σας μιλήσω ξεκάθαρα πια! Τόσα χρόνια τώρα, ζείτε κάτω από υπό την προστασία μιας οικογένειας. Μου ανατέθηκε σε μένα προσωπικά από τον Κυριο Γουίλιαμ, να σας προστατεύω, και ποτέ δεν σας μίλησα. Είναι πια η ώρα, νομίζω να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα.
Η Κάντυ, δεν μιλούσε..

15ο μέρος

Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, ήταν άλλωστε τόσο πολλά αυτά που είχε ακούσει την τελευταία ώρα. Ο Τζώρτζ ήταν ο άνθρωπος που ήταν πιο κοντά στον Αλμπερτ από οποιονδήποτε άλλον , ήξερε ότι ήταν σαν να της μίλαγε ο ίδιος για τα αισθήματα που ένοιωθε για αυτήν…. Και αυτή όμως τι έπρεπε να κανει;…. Μια σκέψη τριβέλιζε το μυαλό της…. Αλλά δεν μπορούσε ούτε να το προφέρει. Ο Τζώρτζ σαν να κατάλαβε τη σκέψη της….. Και τότε μίλησε πάλι…. «Δεσποινίς Κάντυ μην κάνετε το ίδιο λάθος με εμένα. Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζετε τα αισθήματα που είχα για τη Ροζ Μαρί την αδελφή του Άλμπερτ και εγώ τότε δείλιασα και δεν της μίλησα για τα αισθήματα μου…..»
«Δεσποινίς Κάντυ ακούστε με δεν είναι ο Αλμπερτ ο πατέρας σας όπως δεν ήταν και η Ροζ Μαρί αδελφή μου. Ο Άλμπερτ είναι απλώς ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα σας στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σας, όπως και εσείς σταθήκατε σε αυτόν όταν χρειάστηκε …. Και πραγματικά Κάντυ αν νοιώθεις αυτά που πιστεύω ότι νοιώθεις για τον Άλμπερτ, πρέπει να του μιλήσεις, πρέπει να διεκδικήσεις την κοινή σας ευτυχία, αλλιώς θα παραμείνεις μια ζωή θεατής της ευτυχία των άλλων. Κάνε εσύ αυτό που δεν έκανα εγώ Κάντυ. Εσύ είσαι πιο δυνατή από μένα»…. Και η φωνή του ακουγόταν πνιγμένη….
Ήταν η πρώτη φορά που της μιλούσε κατά αυτόν τον τρόπο ο Τζώρτζ, η Κάντυ δεν περίμενε από αυτόν τον πάντα σοβαρό και λιγομίλητο άνθρωπο τέτοια αντίδραση, τέτοια ευαισθησία. Ήταν σαν να μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά της, χωρίς να του έχει πει ούτε μια λέξη. Πόσο πρέπει να υπόφερε με τη Ροζ Μαρί σκέφτηκε….Και τότε όλα μέσα της μπήκαν στη θέση τους. Έπρεπε να μιλήσει στον Άλμπερτ. Έπρεπε όπως και να ‘χει να ξέρει γιατί του φέρθηκε κατά αυτό το τρόπο το απόγευμα… Μαζί όπως και αν ήταν τα πράγματα… μαζί…. θα μπορούσαν να βρουν μια λύση… μαζί…. σκέφτηκε και πλέον μίλησε, ήξερε τι έπρεπε να κάνει…«Τζώρτζ σε παρακαλώ πήγαινε με πίσω…. Θέλω να του μιλήσω…. Δεν θέλω να φύγετε για το ταξίδι σας χωρίς να ξέρει….». Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα παραπάνω…. Ο Τζωρτζ έστριψε το αυτοκίνητο με κατεύθυνση το σπίτι της θείας Ελρόυς στο Σικάγο εκεί που ήταν ο Άλμπερτ.

Τώρα όμως η θλίψη, έδωσε την θέση της σε ένα περίεργο αίσθημα αγωνίας.. παρόλα τα όσα της είχε πει ο Τζωρτζ και ο ίδιος ο Άλμπερτ της είχε δείξει νωρίτερα ξεκάθαρα με τα λεγόμενα του… δεν ήξερε τώρα πως θα την αντιμετώπιζε…. Έπλαθε σενάρια μέσα στο μυαλό της, τι θα του έλεγε και πως θα της απαντούσε εκείνος… Παρόλο που είχαν ζήσει μαζί τόσο καιρό, και πάντα πίστευε ότι ο Άλμπερτ γνώριζε τις σκέψεις της καλύτερα από αυτήν….τώρα δείλιαζε…Την απασχολούσε ιδιαίτερα το ότι δεν είχε καταλάβει ότι οι αντιδράσεις της το απόγευμα, ήταν αντιδράσεις μιας ερωτευμένης γυναίκας και όχι ένος ξεροκέφαλου και αχάριστου κοριτσιού που δεν εκτιμά τα αισθήματα των άλλων. Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε και αυτή είχε καταλάβει ότι η απόμακρη συμπεριφορά του Άλμπερτ, τον τελευταίο καιρό ήταν αποτέλεσμα των αισθημάτων που ένοιωθε .Της φάνηκε τόσο αστείο που χαμογέλασε. Οι ερωτευμένοι δεν βλέπουν πιο πέρα από τη μύτη τους… σκέφτηκε…. οπότε είμαστε πάτσι καλέ μου Άλμπερτ….συλλογίστηκε και ήδη ένοιωθε ότι όλα θα πήγαιναν καλά ότι η παρεξήγηση που έγινε μεταξύ τους θα λυνόταν σύντομα και με τον καλύτερο τρόπο…. Και έκανε όνειρα, ότι ποιος ξέρει μπορεί ο Άλμπερτ να ανέβαλε το ταξίδι του για μερικές ημέρες και να πήγαιναν οι δύο τους μια εκδρομή όπως παλιά στο σπίτι στο βουνό…..Τι υπέροχο, αλήθεια θα ήταν αυτό, σκέφτηκε, και έκλεισε τα μάτια της


για την συγκεκριμενη συνεχεια, υπαρχει κατι που θα γραφει προσεχως

16ο μερος

Τίποτα άλλο δεν ακουγόταν εκτός από τον ήχο του αυτοκινήτου, η Κάντυ είχε γείρει το κεφάλι της πάνω στο κάθισμα, είχε τα μάτια κλειστά και στο πρόσωπο της υπήρχε ένα γλυκό χαμόγελο και μια ηρεμία, που ο Τζωρτζ βλέποντας την, θυμήθηκε την Ροζ-Μαρί η ομοιότητα τους ήταν πράγματι καταπληκτική. Όλη αυτή κατάσταση του είχε ξύπνησει παλιούς εφιάλτες αλλά και αυτή η ομοιότητα της Κάντυ με την Ροζ –Μαρί τον γύρισαν χρόνια πίσω. Θυμήθηκε τότε που δείλιαζε να της μιλήσει για τα αισθήματα του, που ένοιωθε ότι θα έκανε κάτι ανήθικο αφού τυπικά βάσει της υιοθεσίας ήταν αδελφή του και που τέλος πάντα θεωρούσε το εαυτό του κατώτερο της… Αυτό ποτέ δεν μπορούσε να το ξεπεράσει, καθώς υπήρχε πάντα η θεία Ελρόυ και οι όμοιοι της, να του το θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία. Η μεγάλη θεία Ελρόυ πάντα αδιαφορούσε για το πώς μπορεί να ένοιωθε και το μόνο που την ένοιαζε ήταν η καλή καταγωγή. Για αυτήν ήταν πάντα ο υιοθετημένος, το έκθετο που περιμάζεψε ο αδελφός της ο Γουίλιαμ από τους δρόμους, αυτός που ντρόπιαζε το όνομα των Άρντλευ και δεν είχε καμιά δουλειά μαζί τους. Όπως τώρα η Κάντυ….. Κι όμως εγώ έφταιγα και κανένας άλλος… γιατί εγώ δείλιασα και ποτέ δεν της είπα αυτά που ένοιωθα, παρόλο που πίστευα ότι ένοιωθε και εκείνη το ίδιο... Αχ Ροζ Μαρί πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να ήταν τα πράγματα αν σε διεκδικούσα…. Μετά εμφανίστηκε ο Μπράουν ο οποίος πάλεψε για την αγάπη σου και τα έβαλε με όλους… πως μπορούσες να μην πας μαζί του, πως μπορούσες να μην τον αγαπήσεις, αυτός ήταν άξιος να τον αγαπήσει μια γυναίκα σαν εσένα. Ήξερε να αγαπάει και να παλεύει για αυτό. Ίσως αν είχα φανεί και εγώ τότε πιο δυνατός, ίσως αν σε διεκδικούσα και δεν έμενα στη σκιά σου…. ίσως… ποίος ξέρει… ίσως… λέω μπορεί…. να ήμουν εγώ αυτός που θα έφευγες μαζί του… Αλλά αυτό πότε δεν θα το μάθω και πάντα θα μετανιώνω για αυτά που ήθελα να κάνω και δεν έκανα…. Η σκέψη αυτή τον βασάνιζε και θα τον βασανίζει για το υπόλοιπο της ζωή του…. Αυτό δεν πρέπει να αφήσω να γίνει και με την Κάντυ…. Είπε αποφασιστικά από μέσα του…. Πρέπει να παλέψει…. Πρέπει να κάνει ότι δεν έκανα εγώ … Πρέπει να γίνει ευτυχισμένη… Αυτά σκεφτόταν ο Τζωρτζ φτάνοντας μπροστά στην μεγάλη πύλη της έπαυλης των Αρντλευ.

17ο μέρος

Το αυτοκίνητο σταμάτησε, βρισκόταν πια έξω απο το σπιτι. Η Κάντυ άνοιξε τα μάτια της το κοιταξε και σκεφτηκε … "Θάρρος τώρα Κάντυ και όλα θα πάνε καλά.. τον αγαπάς και δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς…." Και γυρίζοντας προς τον Τζωρτζ που περιμενε να δει την αντιδραση της, ειπε
"Τζωρτζ φοβαμαι πως θα πρεπει να με βοηθήσεις λίγο ακόμα. Θέλω να με οδηγήσεις στο δωμάτιο του Άλμπερτ, έτσι ώστε να μην γίνει αισθητή η παρουσία μου στους υπόλοιπους"

Ο Τζώρτζ της έκλεισε το μάτι πονηρά και της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει σιωπηλά.
Μπήκαν στο σπίτι από την πίσω πόρτα της υπηρεσίας οι περισσότεροι υπηρέτες ήταν άλλωστε τέτοια ώρα για ύπνο. Πόσο διαφορετικό της φαινόταν το σπίτι τώρα. Ανέβηκαν σιγά-σιγά την κεντρική σκάλα όπου η Ελίζα το απόγευμα την είχε προσβάλει τόσο έντονα και για λίγο κοντοστάθηκε, ένοιωσε ένα στιγμιαίο φόβο για αυτό που πήγαινε να κάνει. Άλλά ο Τζωρτζ σαν να διάβασε τη σκέψη της την πρόλαβε… "όχι πισωγυρίσματα τώρα Κάντυ της ψιθύρισε… όχι… η ευτυχία σας είναι δίπλα σου δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι και να την αρπάξεις Κάντυ"
Και η Καντυ.. τα εχασε στο άκουσμα τους. Τα ίδια λόγια τα είχε ξανακούσει. Ήταν τα λόγια του Άντονι και του Στήαρ. Δεν έπρεπε να λιγοψυχήσει τώρα ο Τζώρτζ είχε δίκιο.

Με το που ανέβηκαν την σκάλα προχώρησαν στο διάδρομό με τα αυστηρά πορτραίτα των προγόνων της οικογένειας των Άρντλευ. Ξάφνου της φάνηκε πως όλα είχαν το βλέμμα στραμμένο πάνω της… Γύρισε το βλέμμα αλλού καθώς σκεφτόταν τι θα έλεγαν αυτοί για εκείνη, αν ήξεραν τι πήγαινε να κάνει, αλλά δεν της άρεσε αυτό που ένοιωθε… Για μια στιγμη ομως.. γιατί την επομένη τα έβαλε με τον εαυτό της για τις αρνητικές σκέψεις που μόλις είχε κανει. Οι όποιες σκέψεις διακόπηκαν τελικά από την σιγανή φωνή του Τζωρτζ… Είχε σταματήσει έξω από μια μεγάλη πόρτα.
"Εδώ είμαστε Κάντυ" της είπε "αλλά πρόσεχε γιατί τα δωμάτια της Έλιζας και του Νηλ δεν ειναι πολυ μακρια απο δω, όπως της θείας Ελρόυς. Α και Κάντυ… καλή επιτυχία" και της εσφίξε το χέρι, ύστερα έκανε μια μικρή υπόκλιση και έφυγε προς τη μεγάλη σκάλα.

Η Κάντυ ένοιωθε την καρδιά της να είναι έτοιμη να σπάσει από τη συγκίνηση. Πίσω από αυτή την πόρτα ήταν ο Άλμπερτ. Επιτέλους θα μπορούσε να του πει όλα αυτά που σκεφτόταν και ένοιωθε όλο αυτόν τον καιρό. Ένιωθε πραγματικά συγκινημένη. Έπιασε το πόμολο τη πόρτας και καθώς πήγαινε να την ανοίξει σκέφτηκε στιγμιαια μήπως έπρεπε να χτυπήσει πρώτα και να περιμένει να της αποκριθεί προτού μπει, αλλά αμέσως σκέφτηκε τα τελευταία λόγια του Τζωρτζ για το ποιοι έμεναν στα κοντινά δωμάτια και αποφάσισε ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να μπει στο δωμάτιο του Άλμπερτ, όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Και έτσι και έκανε.. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό το μόνο που φαινόταν ήταν η φιγούρα ενός ανθρώπου ξαπλωμένου στο κρεβάτι, με την πλάτη γυρισμένη προς το παράθυρο, τυλιγμένο στα σκεπάσματα του. Προχώρησε αργά.. κάθε βήμα της φαινόταν και πιο βαρύ, δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν σε δωμάτιο που κοιμόταν ο Άλμπερτ. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθε τέτοια συναισθήματα για αυτόν.
Είχε φτάσει πλέον στην άκρη του κρεβατιού και κάθισε με αργές κινήσεις στην άλλη πλευρά από αυτή που ήταν ξαπλωμένος ο Άλμπερτ. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μίλησε…

18ο μερος


" Άλμπερτ η Κάντυ είμαι…. Με ακούς…" Αλλά δεν πήρε καμιά απόκριση…. Έκανε και τον σκουντήξε στην πλάτη… και τότε άκουσε… ένα "ναι …." ξεψυχισμένο…. "Έλα Αλμπερτ.. υπναρά μην μου είσαι θυμωμένος, ήρθα να σου μιλήσω και θα σου μιλήσω ο κόσμος να χαλάσει. Και σε παρακαλώ πολύ, να μην με μαλώσεις που δεν γύρισα στο σπίτι του μικρού Αλόγου όπως ζήτησες από τον Τζώρτζ. Γιατί αποφάσισα ότι πρώτα θα σου πω, αυτά που ήρθα να σου πω το απόγευμα και μετά θα πάω όπου θες…." είπε η Κάντυ αποφασιστικά και αλλά και με νάζι… Όμως σταμάτησε.. κάτι δεν πήγαινε καλά… Ο Αλμπερτ όσο και αν είχε θυμώσει μαζί της δεν υπήρχε περίπτωση να την αντιμετώπιζε κατά αυτόν τον τρόπο. Και χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο τράβηξε απότομα τα σκεπάσματα, ο άνθρωπος που βρισκόταν από κάτω δεν πρόλαβε να αντιδράσει….
" Νηλ… τι κάνεις εσύ εδώ… πως βρέθηκες στο δωμάτιο του Άλμπερτ. Που είναι ο Άλμπερτ" Όλη η αγωνία των προηγούμενων λεπτών είχε μετατραπεί σε θυμό που ξεχείλιζε.
Ο Νηλ με το συνηθισμένο του ύφος, την κοίταξε στα μάτια και της είπε… " Κάντυ σε είδα απο το παραθυρο, που ήρθες με το αυτοκίνητο του θείου και ήθελα να δω τι τον ήθελες τέτοια ώρα…και μάλιστα μπαίνοντας στο σπίτι στα κρυφά….Σκέφτηκα.. ευκαρια, να είχαμε κάποιο κρυφό ραντεβουδάκι… αλλά τελικά μας προέκυψε ερωτικό καβγαδάκι και ψάχνουμε για συμφιλίωση…Ε Κάντυ…… Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκεις και τον προτιμάς περισσότερο από εμένα ….βέβαια μετά τον ηθοποιό της πεντάρας βλέπω έχουμε βλέψεις για πολύ ψηλά…... Για πες μου τελικά Κάντυ τι τρέχει με σένα και τον θείο…. Και συναντιόμαστε τέτοιες ώρες….. υπάρχει κάτι θα έπρεπε να ξέρουμε…εεε.. για πες μου…" και την κοίταζε μέσα στα μάτια. Παρόλο όμως που προσπαθούσε να το κρύψει με τα γεμάτα πικρία και αγένεια λόγια του, τα μάτια του ήταν γεμάτα ζήλια και πόνο…Φαινόταν τελικά ότι ακόμα δεν την είχε ξεπεράσει.
Η Κάντυ το κατάλαβε και παρότι έτρεμε από αγανάκτηση, μίλησε με ήρεμη φωνή .. "Νηλ πρέπει επιτέλους να το καταλάβεις, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει κάτι μεταξύ μας." αναστεναξε
"Κανένας άνθρωπος δεν ερωτεύεται με το ζόρι, ούτε αγαπάει κατά παραγγελία… Ένας γάμος που δεν στηρίζεται στην αγάπη είναι καταδικασμένος να αποτύχει και μόνο δυστυχία μπορεί να προσφέρει. Για το λόγο αυτό σταμάτα πλέον αυτές τις ανοησίες, και τα πικρόχολα σχόλια, καθώς το μόνο που καταφέρνεις είναι να γελοιοποιείσαι’ και φέρσου σαν άντρας και σαν πραγματικός κύριος. Πες μου που είναι ο Άλμπερτ "
"Δεν ξέρω και να ήξερα δεν θα σου έλεγα", αποκρίθηκε προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του …."έφυγε λίγο νωρίτερα από το σπίτι…".. συμπλήρωσε δείχνοντας να καταλαβαίνει ότι στην κατάσταση που ήταν η Κάντυ δεν τον έπαιρνε να συνεχίσει την ίδια συμπεριφορά.
Η Κάντυ δεν το ξανακοίταξε, ούτε του μίλησε παραπάνω, άλλωστε ότι ήθελε να του πει το είχε ήδη πει, οποιαδήποτε παραπάνω λέξη θα ήταν περιττή. Σηκώθηκε γρήγορα-γρήγορα έκανε μεταβολή και έφυγε από το δωμάτιο. Για το πότε είχε βρεθεί έξω από την έπαυλη ούτε που το κατάλαβε… Άλλα μόλις ένοιωσε στο πρόσωπο της το δροσερό αεράκι της νύχτας σαν να ξύπνησε. Μπροστά της έβλεπε τον τεράστιο κήπο. Και τώρα που θα βρω τον Άλμπερτ αναρωτήθηκε. Το μυαλό είχε στερέψει από ιδέες και τώρα δεν είχε πια κάποιον να τη βοηθήσει.

Ο Αλμπερτ μόλις έφυγε ο Τζωρτζ για να πάει να πάρει την Κάντυ, ένοιωθε σαν να μην μπορούσε να αναπνεύσει πνιγόταν μέσα στο δωμάτιο. Άρπαξε το σακάκι του και βρέθηκε στο κήπο μπήκε στο αυτοκίνητο και οδήγησε μέχρι την πόλη. Δεν οδηγουσε συχνα, ωστοσο τωρα το εκανε γιατι ενιωσε την επιθυμια να απομακρυνθει αμεσα απο κει. Έξω από τα γραφεία της Τράπεζας ομως αλλαξε γνωμη και αποφάσισε να συνεχίσει με τα πόδια. Όλα ήταν κενά μέσα του, για πρώτη φορά στη ζωή του αισθανόταν τόσο μόνος. Ούτε όταν έχασε τους γονείς του, ούτε όταν πέθανε η πολυαγαπημένη του αδελφή, δεν είχε νοιώσει έτσι. Γιατί Κάντυ…. Γιατί…. Αυτό το τεράστιο γιατί δεν τον άφηνε να ηρεμήσει. Όλα τα σκεφτόταν ξανά και ξανά. Τα τελευταία γράμματα της που τον είχαν γεμίσει με τόσες ελπίδες, ότι δεν τον έβλεπε απλά σαν ένα καλό φίλο ή σαν το μεγαλύτερο αδελφό της όπως του είχε πει κάποτε…. Γιατί Κάντυ… γιατί να μου μιλήσεις έτσι…. εγώ για να μην σε πιέσω κρατήθηκα όλον αυτόν τον καιρό διακριτικά μακριά σου… γιατί…. Πάντα εμείς οι δύο πίστευα ότι επικοινωνούσαμε ότι γνώριζα κάθε σου σκέψη και πάντα προσπαθούσα να σε βοηθήσω. Ούτε εγώ κατάλαβα πότε ακριβώς άλλαξαν τα αισθήματα μου για σένα…. Πάντως όταν έφυγες για να συναντήσεις τον Τέρρυ έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει για πρώτη φορά και να φοβάται μην σε χάσει …. φοβήθηκα ότι δεν θα γυρνούσες ποτέ ξανά από την Νέα Υόρκη…. Αλλά όταν σε έφεραν ο Άρτσι με την Άννι, άρρωστη μια μέρα αργότερα και είδα τη δυστυχία στο πρόσωπο σου, αυτόν τον αβάσταχτο πόνο… δεν το άντεχα να σε βλέπω να υποφέρεις τόσο, τα έβαλα με τον Τέρρυ και με τον εαυτό μου για τις ηλίθιες σκέψεις που έκανα την προηγούμενη… Και εκείνη τη στιγμή ορκίστηκα ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι για να σε δω ευτυχισμένη. Δεν ήθελα να κλάψεις ποτέ ξανά….. Όταν ξαναβρήκα τη μνήμη μου η πρώτη εικόνα ήταν η δική σου, το δικό σου γλυκό χαμόγελο, ήξερα ότι δεν έπρεπε πλέον να μένω κοντά σου αλλά δεν μπορούσα και να φύγω. Δεν μπορούσα να αποχωριστώ την ηρεμία που μου χάριζε η παρουσία σου…. Και όταν τελικά έφυγα μου έλειπες αφάνταστα, σε είχα συνέχεια στο μυαλό μου….. Πόσο ανακουφίστηκα όταν σε είδα στο Λείκγουντ , ιδιαίτερα γιατί πλέον δεν θα χρειαζόταν να σου κρύβομαι. Τι υπέροχες ήταν οι μέρες που περάσαμε εκεί. Ήταν σαν ένα όνειρο. Ήταν όπως ακριβώς πίστευα ότι θα ήταν η ζωή μαζί σου. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να απομακρυνθώ από κοντά σου, να κρατήσω αποστάσεις ώστε να σου δώσω το χώρο και το χρόνο να ξεκαθαρίσεις τα δικά σου συναισθήματά γιατί εγώ ήξερα τι ήθελά… Έσενα … Άλλα ήθελα να νοιώθεις για μένα ότι ένοιωθα και εγώ για σένα…. Τίποτα λιγότερο δεν μου ήταν αρκετό Όμως τελικά σε έχασα….. Ίσως να έπρεπε να σου είχα μιλήσει ή φερθεί πιο ξεκάθαρα αλλά δεν μπορούσα… Ίσως αν ένοιωθα λιγότερα για σένα να μπορούσα να σου πω και να κάνω περισσότερα…. Κι όμως από τις αντιδράσεις σου όταν ήρθα στο ορφανοτροφείο λίγες μέρες πριν, με έκανες να πιστέψω ότι με έβλεπες διαφορετικά, ότι κάτι είχε αλλάξει και για σένα…. αλλά μάλλον έκανα λάθος…. Αλλιώς τι μπορεί να συνέβη….και αντέδρασες έτσι σήμερα το απόγευμα…. Δεν μπορεί να σε επηρέασε τόσο η Ελίζα… δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που σου μιλούσε κατά αυτόν τον τρόπο….. Αυτός ο ατελείωτος βασανιστικός μονόλογος χωρίς ακροατήριο διαδραματιζόταν στο μυαλό του Άλμπερτ, κάνοντας τον, να περπατά χωρίς σκοπό χωρίς να ξέρει που βρίσκεται. Στο τέλος σταμάτησε σε κάποιο μπαρ που του φάνηκε γνωστό αλλά δεν είχε τη δύναμη να σκεφτεί εκείνη στιγμή τι του θυμίζει, μπήκε μέσα, κάθισε, σε ένα από τα τραπέζια του και ζήτησε ένα ποτό. Ούτε και ποτό το συνηθιζε, και παλι ομως ενιωσε την αναγκη να το κανει, ακριβως οπως οδηγησε νωριτερα. Το ένα ποτό έγιναν δύο και μετά τρία…. και έτσι συνεχίστηκε όλο το υπόλοιπο βράδυ, μέχρι που κάποια στιγμή ο μαγαζάτορας τον ενημέρωσε ότι έκλεινε και έπρεπε να του αδειάσει την γωνία. Με δυσκολία σηκώθηκε από την καρέκλα τρέκλισε και βγήκε έξω. Δύο βήματα πιο κάτω κάθισε σε ένα παγκάκι που βρήκε. Εκεί τον πήρε ο ύπνος. Ένας ανήσυχος ύπνος γεμάτος από την Κάντυ….

« Καλέ κοιτάξτε.. αυτός δεν είναι ο αδελφός εκείνου του κοριτσιού που έμενε σε αυτό το σπίτι; Κοιτάξτε πως κατάντησε; Της τα έλεγα εγώ, ότι έκανε ύποπτες παρέες, αλλά αυτή δεν με άκουγε… Όλο "εγώ έχω εμπιστοσύνη στον Αλμπερτ", μου έλεγε…. Και για δείτε τελικά κατάντια… ΕΕΕ.. Εσύ… με ακούς… ξύπνα… τι χάλια είναι αυτά…» Ο Αλμπερτ ένοιωσε κάποιον να τον χτυπάει στην πλάτη, και μια τσιριχτή γυναικεία φωνή του φώναζε να ξυπνήσει, άνοιξε τα μάτια του και είδε μια γυναίκα από πάνω του …καλά που βρίσκομαι…. αναρωτήθηκε…. είχε ήδη ξημερώσει.. Τότε είδε το μέρος που χθες το βράδυ του είχε φάνει τόσο γνώριμο, βρισκόταν απέναντι από εκεί που έμεναν με την Κάντυ όταν έπασχε από αμνησία. Χαμογέλασε, εκεί τον είχαν φέρει τελικά τα βήματα του λοιπόν… Οι γυναίκες συνέχιζαν να τον κοιτούν περίεργα και να ψιθυρίζουν κάτι μεταξύ τους. Δεν τους έδωσε καμία σημασία, σηκώθηκε φόρεσε το σακάκι του και έφυγε.
Η χθεσινή νύχτα με τους εφιάλτες της, φαινόταν τώρα μακρινή και μια περίεργη αισιοδοξία είχε ριζώσει στην καρδιά του …. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα σκέφτηκε και αμέσως η σκέψη του τον πήγε στην Κάντυ. Θα πρέπει τώρα να έχει σηκωθεί σκέφτηκε και να ξυπνάει τους μικρούς της φίλους στο σπίτι του μικρού αλόγου… Δεν πειράζει είπε από μέσα του….όσο καν αν με πληγώνει που δεν είμαστε μαζί, μου αρκεί να είσαι καλά….Καλημέρα λοιπόν γλυκιά μου Κάντυ…. καλημέρα…..είπε και τα μάτια του γέμισαν θλίψη.

Κοίταξε την ώρα ήταν ακόμα πολύ νωρίς και θα μπορούσε να περάσει από την έπαυλη να ετοιμαστεί για το ταξίδι αλλά η αλήθεια ήταν πως προτιμούσε να αποφύγει μια συνάντηση με τη μεγάλη θεία. Ποιος την άκουγε αν τον έβλεπε σε αυτά τα χάλια, ήταν σαν να την έβλεπε ήδη μπροστά του « Γουίλιαμ δεν είναι δυνατόν ο αρχηγός της οικογένειας να περιφέρεται έτσι στους δρόμους του Σικάγου. Μα πότε θα το καταλάβεις επιτέλους.». Άλλωστε δεν ήθελε να συναντήσει την Ελίζα, ακόμα δεν μπορούσε να συγχωρέσει τον τρόπο που φέρθηκε στην Κάντυ χθες. Οπότε αυτό το σενάριο το απόκλεισε στο μυαλό του. "Ήταν μια δύσκολη νύχτα και θα ήταν καλύτερα να μην ξεκινήσω και την μέρα μου άσχημα" σκέφτηκε….. Άλλα τι να κάνω.. και τότε αποφάσισε να περάσει από το διαμέρισμα του Τζωρτζ να φρεσκαριστεί, να τον στείλει να του φέρει τα πράγματα του από το σπίτι για το ταξίδι και με την ευκαιρία θα μάθαινε, τι έγινε με την Κάντυ. Παρόλο που τον είχε πληγώσει η συμπεριφορά της, δεν μπορούσε να πάψει να ενδιαφέρεται για αυτήν. Έτσι επιτάχυνε το βήμα του ώστε να φτάσει όσο πιο γρήγορα γινόταν. Το σπίτι του Τζωρτζ δεν ήταν και πολύ μακριά από εκεί που βρισκόταν.
Ο Τζωρτζ παρόλο που θα μπορούσε να μένει στην έπαυλη, είχε επιλέξει να ζει σε ένα διαμέρισμα κοντά στην Τράπεζα. Ποτέ του δεν τα πήγαινε καλά με τη μεγάλη θεία Ελρόυ. Παρολο που εδειχνε ευγνωμοσυνη που προσεχε ετσι τον Άλμπερτ, εδειχνε παραλληλα και μια ψυχροτητα απεναντι του. Προφανως για εκεινη ο Τζωρτζ δεν ηταν τιποτα αλλο εκτος απο ένας απλος εντολεας του Άλμπερτ. Έτσι μετά το θάνατο του πατέρα του Άλμπερτ αποφάσισε να μείνει μόνος του.

Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα ο Άλμπερτ βρισκόταν ήδη εκεί, χτύπησε το κουδούνι, και τότε προς μεγάλη του έκπληξη άκουσε μια γνώριμη γυναικεία φωνή… «Ανοίγω εγώ Τζωρτζ»

Πριν προλάβει να αντιδράσει η πόρτα έχει ανοίξει και η Κάντυ βρισκόταν στο κατώφλι της. Οι δύο τους κοίταζαν ο ένας τον άλλον και δεν μπορούσαν να αρθρώσουν λέξη, η αμηχανία μεταξύ τους ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Πόσα πράγματα ήθελαν να πουν ο ένας στον άλλον, φαινοταν ολοκαθαρα στα ματια τους, και τελικά κανένας δεν μπορούσε να πει ούτε τα βασικά. Τότε ο Τζώρτζ παραμέρισε την Κάντυ και έσπασε την σιωπή και σαν να μην συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο τον ρώτησε « Κε Γουιλιαμ που ήσασταν σας ψάχναμε όλο το βράδυ…. Έλατε μέσα… ».

Η φωνή του Τζώρτζ σαν να αφύπνισε τους χτεσινοβραδινούς εφιάλτες του Αλμπερτ , όσο και αν σε όλη τη διαδρομή σκεφτόταν την Κάντυ και είχε πείσει τον εαυτό του ότι μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα, ότι του αρκεί να είναι καλά και ας μην είναι μαζί. Δεν υπολόγιζε να την συναντήσει τόσο σύντομα, θεωρούσε ότι όταν την ξανάβλεπε μετά από ένα μήνα τουλάχιστον ή και περισσότερο, αναλόγως όσο θα χρειαζόταν… θα μπορούσε να αντιδράσει πιο αδιάφορα και ψυχρά, στηρίζοντας με τον τρόπο αυτό, το ρόλο που είχε μέχρι τώρα στη ζωή της…. Τώρα όμως που ήταν απέναντι του δεν μπορούσε να συγκρατηθεί και να αντιδράσει με ψυχραιμία. Από τη μια ήθελε να την αγκαλιάσει και από την άλλη ένοιωθε τα …γιατί…. να τον πνίγουνε … «Τζώρτζ τι κάνει η Κάντυ εδώ… και τι εννοείς ότι με ψάχνατε;»Τον ρώτησε σκεπτικος και με καποιο σκοτεινο υφος

Ο Τζωρτζ δεν παρεξήγησε το φίλο του, πως θα μπορούσε άλλωστε μετά από τόσα χρόνια ήξερε ότι ο Άλμπερτ δεν έχει θυμώσει πραγματικά μαζί του, αλλά ήταν τα πληγωμένα αισθήματα του, που τον έκαναν να φέρεται έτσι. Συνέχισε λοιπόν στον ίδιο ήρεμο τόνο και του εξήγησε ότι η Κάντυ του είχε ζητήσει να μην πάνε χθες στο σπίτι του μικρού αλόγου αλλά να γυρίσουν στην έπαυλη, γιατί ήθελε να τον δει και να του μιλήσει. Του είπε εν συντομία για το περιστατικό με το Νηλ και ότι αφού είχε αφήσει την Κάντυ έξω από το δωμάτιο του και πήγαινε να φύγει από την έπαυλη, παρατήρησε ότι έλειπε το αυτοκίνητο του. Όποτε συμπλήρωσε…. - αφήνοντας ένα μικρό χαμόγελο θέλοντας να ελαφρύνει λίγο την ατμόσφαιρα- …..και κατάλαβε ότι τελικά η Κάντυ θα τον χρειαζόταν λίγο ακόμα και την περίμενε……Αλλά βλέποντας το ύφος του Άλμπερτ συνέχισε σε σοβαρό τόνο….Ότι αφού βγήκε η Κάντυ από το σπίτι, την πήρε και ήρθαν στην πόλη για να τον βρουν. Άλλα μάταια...Όποτε πέρασαν από το σπίτι του για να ξεκουραστούν και περάσει λίγο η ώρα καθώς είχαν αποφασίσει να τον αναζητήσουν στο λιμάνι….«Μα αλήθεια τελικά Γουιλιαμ που ήσουν… ανησυχήσαμε..» τον ρώτησε καταλήγοντας ο Τζώρτζ.

«Τριγυριζα στην πολη» απάντησε πάλι στον ίδιο τόνο ο Αλμπερτ και γυρίζοντας προς την Κάντυ της είπε « Κάντυ, τι το τόσο σημαντικό θες να μου πεις…. θες να συμπληρώσεις κάτι απο χθες?…»… ήταν η πρώτη φορά που της απηύθυνε το λόγο από την ώρα που μπήκε στο σπίτι και η Κάντυ βέβαια τόση ώρα δεν είχε βγάλει λέξη. Όσα ήθελε να του πει ήταν σαν να είχαν κλειδώσει το στόμα της και δεν μπορούσε ούτε καν να κοιτάξει προς το μέρος του. Όλο αυτό το ψάξιμο το προηγούμενο βράδυ που είχε λήξει τόσο άδοξα, την είχαν κάνει να πιστεύει ότι τελικά δεν θα συναντηθούν, ότι τελικά θα τον έχανε για πάντα… και τώρα ήταν εδώ δίπλα της, απέναντι της, δεν είχε παρά να απλώσει το χέρι της και να τον πιάσει….δεν είχε παρά να του πει αυτά που τόσο καιρό είχε στην καρδιά της και να είναι μαζί… αλλά η φωνή δεν έβγαινε.. οι λέξεις ήταν σαν να μην υπήρχαν…Και όμως τα είχε προβάρει τόσες πολλές φορές στο μυαλό της ξανά και ξανά δεν μπορεί κάπου εκεί θα ήταν.

Ο Τζωρτζ ένοιωθε την δυσκολία της αλλά δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, ήταν κάτι που έπρεπε να το κάνει μόνη της. Σηκώθηκε με αργές κινήσεις από τη θέση του, γύρισε προς τον Άλμπερτ και του είπε…« Γουιλιαμ εγώ θα πεταχτώ μέχρι το σπίτι να σου φέρω ένα καθαρό κουστούμι και τα πράγματα σου για το ταξίδι ..» και χωρίς να περιμένει απόκριση του, φόρεσε το σακάκι του και βγήκε από την πόρτα, σε λίγο ακούστηκε η μηχανή του αυτοκινήτου να ξεκινάει και μετά να απομακρύνεται…

Όλη αυτή την ώρα κανένας δεν έχει καταφέρει να κοιτάξει τον άλλον στα μάτια…

« Λοιπόν Κάντυ θα μου μιλήσεις…. Τι περιμένεις.. εμπρος λοιπόν» Της απευθυνε ο Άλμπερτ και σήκωσε το κεφάλι του προς το μέρος της. Η Κάντυ ταυτοχρονα σήκωσε τα μεγάλα πράσινα μάτια της και τον κοιταξε κατευθείαν μέσα στα δικά του λες και ήθελε να δει μέσα στη καρδιά του… και αυτός στη δική της.
Και του ειπε..

Στην έπαυλη των Άντλευ εν τω μεταξυ, είχε σερβιστεί το πρωινό και όλα τα μέλη της οικογένειας ήταν καθισμένα στην μεγάλη τραπεζάρια. Στη κεφαλή του τραπεζιού η Μεγάλη θεία δεξιά της η αγαπημένη ανιψιά Ελίζα και ο Νηλ και από την άλλη μεριά ο Άρτσυ και η Άννυ. Μόνο η θέση του Γουίλιαμ ήταν κενή.. Μα που είναι πάλι αυτό το παιδί.. σκέφτηκε..... πότε θα μάθει επιτέλους ότι στα γεύματα πρέπει να παρευρίσκεται όλη η οικογένεια συγκεντρωμένη…. Ο ανιψιός της ήταν πάντα τόσο διαφορετικός από αυτό που θα ήθελε να είναι… παρόλο που με όλες της τις δυνάμεις είχε προσπαθήσει να της μοιάσει, έβλέπε ότι τελικά είχε αποτύχει παντελώς… Δεν μπορούσε βέβαια να πει ότι δεν ήταν περήφανη για αυτόν, ήταν ένας λαμπρός νέος, έξυπνος και οι επιχειρήσεις τους από τότε που τις είχε αναλάβει ήταν πιο κερδοφόρες από ποτέ. Είχε το ταλέντο ο Γουίλιαμ να καταλαβαίνει την αγορά και τις ευκαιρίες που παρουσιάζονταν…. Ποτέ όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει την αγάπη του για τα ζώα και τη φύση και φυσικά την φιλανθρωπία του….Τόσα πολλά χρήματα κάθε χρόνο να ξοδεύονται σε φιλανθρωπίες και κοινωφελή σκοπούς… αυτές οι κινήσεις την έβρισκαν αντίθετη αλλά δεν μπορούσε να το σταματήσει, άσε που ήταν σίγουρη ότι υπήρχαν και άλλα που δεν γνώριζε….και το αποκορύφωμα όλων ήταν αυτό το κορίτσι η Κάντυ. Η υιοθεσία της ήταν για αυτή ένα αίνιγμα.. ποτέ δεν κατάλαβε πως το αποφάσισε αυτό ο Γουίλιαμ, βέβαια υπήρχε το προηγούμενο στην οικογένεια με την υιοθεσία του Τζώρτζ αλλά ούτε και αυτό το είχε δει ποτέ με καλό μάτι… Η αλήθεια είναι ότι ο αδελφός της ο Γουίλιαμ ήταν και αυτός ευαίσθητος και φιλάνθρωπος σαν τον ανιψιό της…. Αλλά όλα και όλα…. να μην τρώει ποτέ μαζί μας αυτό πάει πολύ…
Αποτομα συνηλθε απο τις σκεψεις της!

"Κλώντ σε παρακαλώ μήπως ξέρεις αν ο κύριος Γουίλιαμ ξύπνησε…".
"Κυρία Ελρού, ο Κύριος Γουίλιαμ δεν βρίσκεται στο δωμάτιο του και από ότι είδα το αυτοκίνητο του λείπει…"
"Μα που ειναι πια" του αποκρίθηκε…. Μάλλον θα έφυγε νωρίς να πάει στο ορφανοτροφείο να δει την Κάντυ αναλογιστηκε. "Δεν πειράζει, καλύτερα να είναι αυτή στο ορφανοτροφείο και να την βλέπει ο Γουίλιαμ μόνος του εκεί, παρά να μας είχε εγκατασταθεί εδώ και να την έχουμε συνέχεια στα πόδια μας όπως τότε στο Λείκγουντ. Ωχ αυτό το κορίτσι ήταν πραγματικός πονοκέφαλος."

Οι αναμνήσεις την πλημμηρισαν ξανα… "Αχ Άντονυ … αχ Στήαρ τι θα έκανα για να γυρίσω το χρόνο πίσω… να έφευγα εγώ αντί για εσάς… Τόσο νέοι… τόσο γεμάτοι από ζωή… και να φύγετε τόσο γρήγορα και εγώ να μένω εδώ πίσω….. Τώρα είχε και επιπλεον λογο να πληγωνεται οταν εβλεπε αυτό το κορίτσι…. Γιατί θυμόταν τη χαρά και τις ευτυχισμένες μέρες που είχαν περάσει και τώρα δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ… όταν ήταν η Κάντυ εκεί… η θλίψη μεγάλωνε περισσότερο για αυτούς που έφυγαν και δεν θα γυρίσουν πίσω… ήξερε ότι δεν έφταιγε αυτή για το θάνατο των δύο αγοριών….Αλλά δεν μπορούσε να την βλέπει και να μην τους θυμάται….

Οι σκέψεις της διακόπηκαν από το κουδούνι. Ήταν ο Τζώρτζ. Ο υπηρέτης τον συνόδευσε στη μεγάλη τραπεζαρία. Από τις κινήσεις του κατάλαβε ότι γνώριζε ότι ο Γουίλιαμ δεν ήταν στο σπίτι, είχε ζήτησει από τον υπηρέτη να του φέρει τη βαλίτσα που θα έπαιρνε μαζί του, ο ανιψιός της στο ταξίδι.
Η μεγάλη θεια τον κοίταξε απορημένα… "Τζωρτζ που είναι ανιψιός μου τον ρώτησε…"
"Ξέρετε κυρία Ελρόυ ο κύριος Άντλευ χρειάστηκε να παρευρεθεί σε μια έκτατη συνάντηση που είχαμε στη Τράπεζα σχετικά με το σημερινό ταξίδι… και μου ζήτησε να έρθω εγώ να παραλάβω τα πράγματα του… Δεν ήξερε, βλέπετε αν θα προλάβαινε να επιστρέψει εδώ…"

Η θεία Ελρόυ δεν παραξενεύτηκε ήξερε πολύ καλά ότι οι μεγάλες δουλειές έχουν και πολλά απρόοπτα και οπότε όλα της φάνηκαν λογικά… "Καλά είπε…. Άλλα Τζώρτζ θα ήθελα να με πας στο λιμάνι να χαιρετήσω τον ανιψιό μου. Δεν μου αρέσει να φύγει, χωρίς να τον δω, να τον χαιρετίσω…."
Ο Τζωρτζ κοντοστάθηκε έπρεπε να αντιδράσει γρήγορα χωρίς να κινήσει τις υποψίες της.
"Κυρία Ελρού παρόλο που θα το ήθελα, πρέπει να τακτοποιήσω κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες για το ταξίδι και δεν θα μπορέσω να σας πάω εγώ στο λιμάνι…"
-Μην ανησυχείς θεία θα σε πάω εγώ… πετάχτηκε ο Νηλ που τόση ώρα δεν είχε αρθρώσει λέξη.. ήξερε πολύ καλά ότι ο Τζωρτζ είχε φύγει μαζί με την Κάντυ χθες το βράδυ από την έπαυλη και αφού είχε συναντήσει αυτός τον θείο, ήταν σίγουρος, πως και η Κάντυ τον είχε συναντήσει επείσης οπότε ο μόνος τρόπος να δει τι είχε συμβεί ήταν να πάει στο λιμάνι… το ένοιωθε ότι εκεί θα ήταν και η Κάντυ.
-Αχ θεία Ελρού θέλω και εγώ πολύ να έρθω να χαιρετήσω τον θείο.. Νοιώθω ότι τον στεναχώρησα χθες και μου μίλησε πολύ θυμωμένα πιστεύω ότι πρέπει να του ζητήσω συγγνώμη…. συμπλήρωσε με ένα υποκριτικό και ψεύτικο ενδιαφέρον η Ελίζα, που κατι μυριστηκε και αυτη.
-Εντάξει τότε κανονίστηκε Τζωρτζ μπορείς να πηγαίνεις… είπε η θεία Ελρού.
Ο Τζωρτζ χωρίς να πει τίποτα παραπάνω έκανε μια μικρή υπόκλιση και έφυγε. Τα πράγματα ήξερε πως δεν είχαν έρθει όπως ήθελε αλλά δεν τον πείραζε, αν η Κάντυ είχε μιλήσει στον Άλμπερτ όπως ήταν σίγουρος πώς θα έκανε. Δεν είχε καμία αμφιβολία για τις κινήσεις του Άλμπερτ… οι εξελίξεις ήταν σίγουρος ότι θα τον δικαίωναν, έπρεπε όμως εν τω μεταξύ να περάσει από την Τράπεζα και για κάτι ακόμα τελευταίο που είχε ετοιμάσει εδώ και καιρό….…Κανένας δεν πρόσεξε το πονηρό χαμόγελο που είχε εγκατασταθεί στο πρόσωπο του Τζώρτ, είχε άλλωστε γυρίσει την πλάτη του και κατευθυνόταν προς την πόρτα…..

Στο διαμέρισμα του Τζώρτζ δύο άνθρωποι ήταν χωμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, κανένας δεν μιλούσε το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ανάσες τους. Η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, η αγωνία της προηγούμενης νύχτας είχε δώσει τη θέση της στην ηρεμία και τη γαλήνη αυτής της στιγμής, που και οι δύο θέλανε να μην τελειώσει….

Η Κάντυ μίλησε. Μίλησε και είπε στον Άλμπερτ όσα ένοιωθε και ήθελε να του πεί τόσο καιρό άλλα δεν μπορούσε .... στην αρχή γιατί δεν καταλάβαινε, μετά γιατί το αρνιόταν και στο τέλος γιατί δείλιασε.. Όλα τα είπε….αρχίζοντας με την πρωτόγνωρη μοναξιά που αισθάνθηκε όταν εκείνος έφυγε από το σπίτι όταν ξαναβρήκε τη μνήμη του.....για εκείνη δεν ήταν μόνο ο ασθενής της, ήταν ο φίλος της, ο σύντροφός της, ο αδελφός της όπως είχε ορίσει τότε το τι ένοιωθε για αυτόν. Ήταν και ο χωρισμός με τον Τέρρυ που δεν την άφηνε να καθορίσει τι σημασία αυτού που ένοιωθε. Πίστευε ότι η θλίψη και η μοναξιά, οφείλονταν στον Τέρρυ και η απουσία του Αλμπερτ, απλώς τα επιδείνωνε… Και μετά του είπε για το Ροκστουν… όπου άρχισε να καταλαβαίνει τι σήμαινε για αυτήν…., γιατί παρόλο που συνάντησε τον Τέρρυ δεν θέλησε να του μιλήσει, να σταθεί δίπλα του, να τον βοηθήσει… απλά τον αποχαιρέτησε από μέσα της και του ευχήθηκε να είναι ευτυχισμένος με τη Σουζάνα. Ήξερε πλέον ότι αυτό το κεφάλαιο είχε τελειώσει οριστικά για αυτή…. Και το μόνο που την ένοιαζε ήταν να τον βρει γιατί αυτός ήταν που ζούσε μαζί της, που της έφερνε την χαρά και μοιραζόταν μαζί του τη λύπη….
"Να μοιραζόμαστε τα καλά και τα άσχημα… θυμάσαι τι μου είχες πει Άλμπερτ όταν πέθανε ο Στηαρ …. Θυμάσαι…" του είπε με τρεμάμενη φωνή.

Και βέβαια θυμόταν…. Πως μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει τη σκηνή…. Τους δύο τους πάνω σε ένα δέντρο στο πάρκο του Σικάγου, τόσο κοντα οι δυο τους και μέσα στη θλίψη, να κοιτάζουν τον ουρανό και να νοιώθούν ότι ο Στηαρ τους βλέπει, τους ακούει, τους μιλάει, τους χαμογελάει…

Και συνέχισε την εξομολόγηση της με την μέρα που τον είδε στο Λεικγουντ… όπου του εξήγησε ότι ένοιωσε τη ζωή της να αποκτά πάλι νόημα και ενδιαφέρον, παρόλο που νόμιζε, ότι όλη αυτή η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός, ήταν που γνώριζε επιτέλους το μεγάλο θείο….τον άνθρωπο που είχε αλλάξει τη ζωή της… Και αυτός δεν ήταν άλλος από αυτόν, τον άνθρωπο που είχε ζήσει τόσα μαζί του…..Και μετά του είπε για το λόφο της Πόνυ ... πως ήταν δυνατόν να ήταν τελικά αυτός ο Πρίγκιπας της, αυτός που την έκανε να θέλει να φύγει από το σπίτι του μικρού αλόγου…αυτός που την έκανε να ξεκινήσει τη ζωή της… ο πρώτος της έρωτας… Είπε ότι ήταν τυφλή και δεν το έβλεπε και ακόμη κιʼ αν το έβλεπε και πάλι δεν μπορούσε να το πιστέψει….. Μέχρι που έφυγε…. Και τότε πραγματικά τίποτα δεν είχε σημασία και χαρά, αφού αυτός δεν ήταν εκεί, να το μοιραστεί μαζί του…. Όταν της έγραψε ότι θα την έπαιρνε μαζί του στο επόμενο ταξίδι, πετούσε από χαρά. Όταν της έγραψε ότι έρχεται, μετρούσε τις μέρες να τον ξαναδεί, και τι απογοήτευση πήρε όταν είδε μόνο του το Τζώρτζ…η καρδιά του Άλμπερτ σπαρταρούσε από ευτυχία από αυτά που άκουγε….

Και τέλος του είπε και το πιο όμορφο που περίμενε ποτέ να ακούσει από τα χείλη της Κάντυ του, το ότι πείστηκε χωρίς καμία αμφιβολία για το τι ένοιωθε, όταν ζήλεψε που άκουσε…. ότι η θεία Ελρόυ θέλει να τον παντρέψει με κάποια Λιλιάνα….. και τότε γέλασε με τη ψυχή του ...."κοίτα που οι προσπάθειες της θείας είχαν και ένα αποτέλεσμα που δεν το περίμενα ποτέ" σκέφτηκε,….και τότε ήταν που πλέον δεν μπορούσε να κρατηθεί μακριά της, έπιασε τα χέρια της και τα φίλησε… και της μίλησε….
"…Κουτό κοριτσι…πιστεύεις ότι θα μπορούσε ποτέ να υπάρχει άλλη γυναίκα για μένα από σένα…. Γλυκιά μου Κάντυ, νοιώθω ότι όλη μου τη ζωή περίμενα αυτή τη μέρα… Κάντυ ήσουν, είσαι και θέλω να είσαι για πάντα η ζωή μου. Να μοιραζόμαστε τις χαρές και τις λύπες μαζί……
"Θα θελα αυτο να ηταν μια κανονικη προσκληση. Αλλιως τα ειχα σχεδιάσει εδω και καιρο. Λειπει το δαχτυλίδι ήταν της μητέρας μου που μου το είχε δώσει για την γυναίκα που θα μοιραστώ τη ζωή μου. Αλλα δεν εχει σημασια, για μένα Κάντυ δεν υπάρχει άλλη από σένα που να θέλω να είμαι μαζί της. Αρκεί να το θέλεις και εσύ. Λοιπόν Κάντυ θέλεις να γίνεις γυναίκα μου?

Η Κάντυ δεν πίστευε στα αυτιά της, ποτέ ούτε στα πιο τρέλα της όνειρα δεν περίμενε όταν ξεκίνησε χθες από το ορφανοτροφείο να βρει τον Άλμπερτ τέτοια εξέλιξη.
…Ναι…ψέλλισε και η φωνή της ήταν σαν έβγαινε κατευθείαν από την κάρδια της. «Ναι» είπε πιο καθαρά δεύτερη φορά ενω τον κοιταζε καταματα, και τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα, δάκρυα χαράς…
….Κλαις μικρη μου… γιατί…. Αφού το έχουμε πει ότι είσαι πιο όμορφη όταν γελάς… Της είπε και τη φίλησε στα χείλη, σφίγγοντας την στην αγκαλιά του… Και αυτη ανταποκριθηκε αφηνοντας τον εαυτο της να παρασυρθει απο το παθος του φιλιου.

Κανένας τους επειτα, δεν έκανε την παραμικρή κίνηση… λες και ήταν μέσα σε ένα όνειρο το οποίο θα σταματούσε απότομα και σαν θα ξυπνούσαν θα ανακάλυπταν ότι τίποτα από αυτά δεν είχε γίνει….Αλλά όλα είχαν γίνει, όλα ήταν πέρα για πέρα αληθινά…

Κανεις δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει από κείνη τη στιγμή, όταν ο Άλμπερτ την ρώτησε. Όχι ότι είχε καμιά σημασία πια.
"Καντυ γιατί δεν μου τα είπες όλα αυτά χθες που ήρθες, παρά το έβαλες στα πόδια;"
"Ντράπηκα τόσο πολύ από τα λόγια της Ελίζας που πραγματικά δεν μπορούσα να σου πω τίποτα, ένοιωθα ενοχές… τυπικά βάσει της υιοθεσίας είμαστε συγγενείς…, και πραγματικά μπορεί και να μην σου έλεγα τελικά τίποτα από όλα αυτά, αν δεν ήταν ο Τζωρτζ" του απάντησε χαμηλώνοντας τα μάτια, μη θέλοντας να δείξει ότι το θέμα αυτό ακόμα την απασχολούσε.
Ο Αλμπερτ όμως το κατάλαβε, πάντα την καταλάβαινε άλλωστε….
"Μην ανησυχείς Κάντυ αυτό λύνεται εύκολα. Τώρα τι λες να έρθεις μαζί με μένα και τον Τζωρτζ στο ταξίδι μας; Από τώρα και στο εξής Κάντυ δεν θέλω να είμαστε στιγμή χώρια…
Η Καντυ σηκωσε τα ματια και ενα χαμογελο ευτυχιας φώτισε το πρόσωπο της "ναι θέλω να έρθω" φωναξε "αλλά η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία.." αναρωτηθηκε αμεσως
"Αυτό θα το κανονίσω εγώ, αστο πανω μου" της είπε.

Τότε καποιος χτυπησε την πόρτα. Ήταν ο Τζωρτζ που είχε μόλις επιστρέψει από την έπαυλη Αρντλευ, οπου φαίνεται ότι κανένας εκεί δεν είχε καταλάβει τίποτα για την νυχτερινή απουσία του Άλμπερτ, πέραν του Νηλ ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση και να μιλήσει.

Δεν χρειάστηκε να πουν στον Τζωρτζ τίποτα, άλλωστε, τα μάτια και των δύο τα έλεγαν όλα, έλαμπαν από ευτυχία.
Χαμογέλασε "είχα δίκιο τελικά" σκέφτηκε…. Τον ενημέρωσαν απλώς για τα σχεδία τους σχετικά με το ταξίδι και χάρηκε. Η Κάντυ πήγε στο μπάνιο για να ετοιμαστεί και να βάλει τα πράγματα στη βαλίτσα της.
Ο Άλμπερτ όταν έμειναν μόνοι με τον Τζωρτζ.. Τον κοίταξε στα μάτια και του είπε "Σε ευχαριστώ, ξέρω πως αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ευτυχία που νοιώθω τώρα δεν θα υπήρχε….Σε ευχαριστώ πολύ Τζωρτζ από τα βάθη της καρδιά μου"
"Μην με ευχαριστείς Άλμπερτ, το χρωστούσα στον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να αφήσω δύο ανθρώπους που αγαπιούνται να δυστυχήσουν εξαιτίας των προκαταλήψεων. Δεν χρειάζεται ευχαριστώ, μου αρκεί να είστε ευτυχισμένοι.
Χαμογελασε πονηρα και συνεχισε "Και ξέρεις Άλμπερτ πήρα και μια πρωτοβουλία που πιστεύω ότι θα σου φανεί χρήσιμη"
Είπε και έβγαλε από το σακάκι του κάποια έγγραφα και ενα κουτακι, και τα έδωσε στον Άλμπερτ κλεινοντας του το ματι.

Ο Άλμπερτ τα πήρε στα χέρια του και τα κοίταξε με προσοχή. Αυτός ήταν πάντα ο Τζώρτζ, ήταν ο άνθρωπος που ήξερε τι χρειάζεται πριν το ζητήσει.. Τα χαρτιά ήταν η λύση της υιοθεσίας της Κάντυ. Όπως του εξήγησε τα είχε ετοιμάσει μόνος του για να μην δώσει τροφή για σχόλια στο υπόλοιπο νομικό τμήμα … και έτσι κανένας άλλος δεν το γνώριζε, το μόνο που έλειπε ήταν η υπογραφή του και το τελευταίο εμπόδιο της ευτυχίας τους θα είχε λυθεί. Ο Άλμπερτ δεν ήξερε τι να του πει απλά τον αγκάλιασε συγκινημένος. Άλλωστε δεν χρειαζόταν.. ο Τζωρτζ ήξερε, τον ένοιωθε και πάντα τον καταλάβαινε….

Το κουτι, εχει ενα δαχτυλιδι. "Το δαχτυλιδι που πηρα για την Ροζμαρι" του ειπε. "Ξερω πως σιγουρα θα εχεις κατι καλυτερο για δαχτυλιδι αρραβωνων απο τα οικογενειακα κειμηλια, ωστοσο θελω να δωσεις και αυτο στην Καντυ. Ενα δαχτυλιδι που αγοραστηκε καιρο μετα που με αφησε, γιατι οταν το ειδα, ξαφνικα. μου θυμισε εκεινη. Το κρατουσα χρονια. Ειναι καιρος πια να προχωρησω. Αλλωστε.. νομιζω πως ταιριαζει και στο γουστο της δεσποινας Καντυ" ολοκληρωσε.

"Α… Γουιλιαμ, και κάτι τελευταίο" θυμηθηκε "στο λιμάνι θα βρίσκεται η θεία Έλρου , η Έλιζα και ο Νηλ οι οποίοι θέλουνε να σε χαιρετήσουν πριν το ταξίδι σου…"