Άρθρα για την Κάντυ

Σίγουρα κάπου έχουμε ξαναγράψει για το θέμα αλλά στην παρούσα φάση δεν έχω χρόνο για να ψάξω... κάποια στιγμή θα κάνω την κοπτοραπτική μου...

"Ανακάλυψα" ένα άρθρο που είχε κάποτε δημοσιευτεί για την Κάντυ και το πως η ιστορία της επηρέαζε τη δική μας ζωή... λίγο ως πολύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζαμε, τελικά...

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/39242

Δείτε και αυτό... από ένα γαλλικό σάιτ...

 


Πως να "ρίξεις"  τη μαμά ή τη γιαγιά ώστε να σου αγοράσει την κούκλα, την επόμενη φορά που θα βγει για σόπιν θέραπυ

το πρωτο αρθρο είναι δειγμα δημοσιογραφικου λόγου και το εστειλα σε μια καθηγητρια μου να το δει, επίσης θα το βγαλω και φωτοτυπια για περαιτέρω αναλυση, ευχαριστω ιωαννα μου

http://koalasplayground.com/2012/12/28/how-candy-candy-taught-me-about-dramas-2/


Μου το έστειλε η Ακάλια... το ανεβάζω εκ μέρους της...

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

http://www.mixanitouxronou.gr/apo-ton-miki-maous-ke-ton-popai-ston-astinomo-saini-ke-ton-roz-panthira-agapimenes-pedikes-sires-ton-80s-pou-kathilosan-tous-simerinous-40arides-brosta-stin-tileorasi-vinteo/

Το είδα σήμερα... δεν ξέρω αν είναι παλαιότερο... (κάτι μου θυμίζει, αλλά... )

Οι δύο μεγάλες μου αγάπες μαζί!!!

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/39242
εχω κλαψει πολύ διαβαζοντας το πως να μην ταυτιστείς με μια τοσο πονεμενη ηρωιδα

Φαίη, περιμένω σχολιασμό...

Μισή ώρα κάνει να ανοίξει, λεχουμε και δουλειές Άλντε και κολλάει και το μαραφέτι και μας πετάει όξω.

Α χα χα χα.

δΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ, ΕΤΣΙ;

Εμείς εδώ τσακωνόμαστε για τον Ανοχίτο και εκεί έξω ούτε νουβέλες ούτε τίποτα.
το έλυσαν αμέσως

Ο άλμπερτ , ο άντρας - σταθμός-σωτήρας- άπιαστο όνειρο... και υπάρχει για όλες μας ένας

Κατ' αρχήν να πω ότι δυστυχώς εγώ δε μπόρεσα να παρακολουθήσω την Κάντυ από την αρχή. Παιζόταν την ώρα που είχα Αγγλικά, και το πρώτο επεισόδιο που είδα ήταν το 15ο, και μετά το 16ο, 17ο και 18ο, γιατί είχαμε διακοπές Χριστουγέννων. Είχα πολλά κενά και τα κάλυψα αργότερα με το περιοδικό, που φυσικά είχε μεγάλες διαφορές από το ανιμέ, ωστόσο για μένα ήταν σημείο αναφοράς στην Κάντυ και αγαπημένη συντροφιά, ώσπου ήρθε το Μεγάλο Ξενέρωμα και το σταμάτησα. Παρ' όλα αυτά, το ανιμέ παραμένει από τις πιο αγαπημένες παιδικές μου αναμνήσεις, δηλαδή από την εποχή εκείνη που ήμουν στην αρχή της εφηβείας, 12 στα 13. Αξίζει να σημειωθεί ότι το επεισόδιο 46 (ναι, αυτό με το φιλί του Τέρρυ) ήταν ξεχωριστή εμπειρία για μένα. Όταν είσαι 13 χρονών, είναι απόλυτα φυσιολογικό. (Εντάξει, ήμουν φαν του Τέρρυ τότε, και συνέχισα να είμαι και με το περιοδικό. Και επίσης μου άρεσε πολύ και ο Ρούντολφ από το κόμικ της Λούνα, μάλλον γιατί έμοιαζε πολύ με τον Τέρρυ.)

Να πω την αλήθεια, τον Άντονυ τον γνώρισα καλύτερα μέσα από το μάνγκα, γιατί λόγω Αγγλικών δεν έβλεπα εκείνα τα επεισόδια στην τηλεόραση, αλλά όσο και να μου άρεσε ο Άντονυ, το μεγάλο κόλλημα το είχα με τον Τέρρυ. Αλλά είναι φυσικό όταν είσαι 13, 14, 15, ή 16 χρονών. Πού μυαλό για Άλμπερτ τότε. Ο Τέρρυ είναι ο εφηβικός έρωτας, είναι απόλυτα φυσιολογικό να κολλήσεις μαζί του σ' αυτή την ηλικία. Βέβαια υπάρχουν κι εκείνες που έχουν περάσει τα -άντα, και παραμένουν κολλημένες...Αυτό είναι άλλη ιστορία.
Η αρθρογράφος περιγράφει προφανώς και προσωπικές της εμπειρίες όταν αναφέρεται σε καθένα από τα αγόρια της Κάντυ, και πώς επηρέασαν την ίδια. Σεβαστό, και σε ορισμένα σημεία συμφωνώ μαζί της. Εκεί που θα διαφωνήσω είναι σχετικά με τον Άρτσι. Νομίζω πως είναι πολύ άδικη μ' αυτό το χαρακτήρα. Ο Άρτσι είναι δανδής και γόης, αλλά δεν είναι νάρκισσος. Αν ήταν, δε θα παρέμενε τόσο αφοσιωμένος στην Κάντυ όλο αυτό τον καιρό, ενώ η Άννυ από δίπλα δεν είχε μάτια παρά μόνο γι' αυτόν. Και δεν πιστεύω ότι κολακεύτηκε από το θαυμασμό της Άννυ, αλλά ότι τελικά τον συγκίνησε η αγάπη που του έδειχνε αυτό το κορίτσι και με τον καιρό ανταποκρίθηκε κι εκείνος. Το άρθρο τον χαρακτηρίζει σαν επιφανειακό, και διαφωνώ καθέτως με αυτό. Ο Άρτσι δεν ήταν καθόλου επιφανειακός. Ήταν ρομαντικός και ευαίσθητος, και ο θάνατος του Άντονυ πρώτα και του Στήαρ αργότερα τον πλήγωσαν πολύ. Ας θυμηθούμε τη σκηνή μετά το θάνατο του Στήαρ, όπου παίζει μόνος του γκάιντα στη μνήμη του αδελφού του και του ξαδέλφου του, που ήταν γι' αυτόν οι αχώριστοι σύντροφοι της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας. Και δε θα έλεγα ότι έμεινε αλώβητος ως το τέλος. Κουβαλούσε κι εκείνος τις δικές του πληγές, απλώς είχε την τύχη να είναι σχεδόν ο μόνος, εκτός από τον Άλμπερτ, που επέζησε και βρήκε μια σύντροφο στη ζωή του.

Για το Στήαρ πάλι, έχω τη γνώμη πως, επειδή δεν τον ερωτεύτηκε η Κάντυ, δε σημαίνει πως καμία άλλη δε θα μπορούσε να το κάνει. Όπως γράφει και στο άρθρο, μια κοπέλα χαμηλών τόνων και πιο μέτριας εμφάνισης θα μπορούσε να τον αγαπήσει και να μοιραστεί τη ζωή της μαζί του. Σίγουρα υπάρχουν πολλές τέτοιες κοπέλες που θα τις συγκινούσε ένας Στήαρ, και δεν είναι δίκαιο να θεωρούμε ένα τέτοιο χαρακτήρα δευτερεύοντα και αδιάφορο, μόνο και μόνο επειδή για την ηρωίδα ήταν ένας καλός φίλος. Ένας καλός φίλος για μια γυναίκα μπορεί να είναι για μια άλλη ο έρωτας της ζωής της. Και ασφαλώς ο Στήαρ ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, που αν είσαι τυχερή θα περάσει από τη ζωή σου και αν είσαι έξυπνη θα τον κρατήσεις κοντά σου.

Καλά, για τον Άλμπερτ, όσα και να γράψει κανείς, είναι λίγα για ένα τόσο πολύπλοκο χαρακτήρα. Η αρθρογράφος δεν μπήκε στον κόπο να αναλύσει καθόλου ούτε το χαρακτήρα του, ούτε τη ζωή του. Το μόνο που καταδέχτηκε να πει ήταν ότι ήταν σταθμός στη ζωή της Κάντυ. Όσο για το αν υπάρχει ένας Άλμπερτ εκεί έξω για την καθεμιά μας, αυτό δεν το ξέρω, αλλά υποθέτω ότι αν αυτό ήταν αλήθεια, ο χαρακτήρας του όπως τον έπλασε η Μιζούκι δε θα ήταν τόσο εξιδανικευμένος. Έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε εκείνο που θεωρούμε σπάνιο και που θα θέλαμε να το βρούμε κι εμείς στη ζωή μας αλλά συνήθως δεν το καταφέρνουμε, όχι γιατί δεν έχουμε την τύχη της Κάντυ, αλλά προφανώς γιατί δεν υπάρχουν πολλά τέτοια δείγματα.

Χμ... καλά... περίμενα να σχολιάσεις ότι ο κόσμος το είχε τούμπανο (πως ο Άλμπερτ είναι ο τυχερός)
και κάποιες, κρυφό καμάρι, αλλά κάθε σου ανάρτηση είναι απόλαυση.

Νομίζω πως η συγγραφέας του άρθρου ήθελε απλά να τονίσει τις τρεις διαφορετικές αγάπες που βιώνει η Κάντυ... δεν ξέρω αν ο Άλμπερτ είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο πλούσιος που ξοδεύει το χρόνο του σε αγαθοεργίες, αλλά είναι σίγουρα εκείνος ο χαρακτήρας που κάθε γυναίκα επιθυμεί να έχει πλάι της...

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Aldebaran έγραψε:

Χμ... καλά... περίμενα να σχολιάσεις ότι ο κόσμος το είχε τούμπανο (πως ο Άλμπερτ είναι ο τυχερός)
και κάποιες, κρυφό καμάρι, αλλά κάθε σου ανάρτηση είναι απόλαυση.

Νομίζω πως η συγγραφέας του άρθρου ήθελε απλά να τονίσει τις τρεις διαφορετικές αγάπες που βιώνει η Κάντυ... δεν ξέρω αν ο Άλμπερτ είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο πλούσιος που ξοδεύει το χρόνο του σε αγαθοεργίες, αλλά είναι σίγουρα εκείνος ο χαρακτήρας που κάθε γυναίκα επιθυμεί να έχει πλάι της...

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Προφανώς η αρθρογράφος είναι Τερρυκιά. Παραδέχεται ότι ο Τέρρυ είναι ο λάθος άνθρωπος που αγαπάμε, αλλά ομολογεί ότι δε μπορεί να ξεκολλήσει απ' αυτόν. Γι' αυτό τσιγκουνεύτηκε τα σχόλια για τον Άλμπερτ. Θεωρεί ότι σαν τον Άλμπερτ υπάρχουν πολλοί, οπότε όλο και κάποιον θα βρει η καθεμιά. Αλλά ο Τέρρυ είναι ένας και μοναδικός, κατά τα λεγόμενά της. Έγραψα παραπάνω για εκείνες που παραμένουν κολλημένες μετά την ενηλικίωση. Η συγκεκριμένη κυρία σίγουρα δεν είναι 16 χρονών, και ασφαλώς ανήκει σ' αυτή την κατηγορία.  Παρατήρησε μόνο πόσα γράφει για όλους τους άλλους, και τι γράφει, και πόσα γράφει για τον Τέρρυ.
Προσπάθησε να τονίσει τις τρεις αγάπες της Κάντυ, και σαφώς δε μπορούσε να αποφύγει το γεγονός ότι ο Άλμπερτ ήταν η τελική επιλογή της, αλλά και πάλι είναι λίγο μεροληπτική στα σχόλιά της, και όχι μόνο με τον Άλμπερτ, αλλά και με το Στήαρ και τον Άρτσι, που αγάπησαν την Κάντυ χωρίς ανταπόκριση.
Ο Άλμπερτ είναι ο άντρας που κάθε γυναίκα (εκτός από τις Τερρυκιές) θα ήθελε να έχει πλάι της,  αλλά πόσα δείγματα υπάρχουν εκεί έξω; Η αρθρογράφος φαίνεται να πιστεύει πως ο χαρακτήρας του Άλμπερτ είναι κάτι συνηθισμένο, που μπορείς να το βρεις παντού. Σαν τη διαφήμιση με το ΝΟΥΝΟΥ ένα πράγμα, σου λέει πως Άλμπερτ υπάρχουν πολλοί, αλλά Τέρρυ μόνο ένας. Τερρυκιά μέχρι το κόκκαλο. Κι εγώ Τερρυκιά ήμουν, αλλά κάποια στιγμή μεγάλωσα.
Αλήθεια, ο Ρούντολφ σου θύμισε το ελαφάκι; Δεν έχεις κι άδικο, μέρες που είναι, τι άλλο να σκεφτείς; Αλλά μια που τον ανέφερα, πες μου ότι κι εσένα σου άρεσε ο Ρούντολφ της Λούνα, και ότι όλο και κάπου έμοιαζε στον Τέρρυ.

Φαίη η αρθρογράφος αν και τερυκιά κατάλαβε χωρίς πολλά πολλά πως η Κάντυ μένει με τον Άλμπερτ. Και αυτό είναι που εγώ τουλάχιστον κρατάω από το άρθρο.

Τώρα, αν θέλει να παρουσιάζει τον Τέρρυ ως τον άντρα τον πολλά βαρύ και ασήκωτο και τον Άλμπερτ ως τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας ας το κάνει. Από το ψυχογράφημα του καθενός, καταλαβαίνεις ότι και εκείνη λάθος έργο έβλεπε (θεωρώ ότι ο Τέρρυ δεν ήταν ούτε τα μισά απ΄όσα περιγράφει, αλλά όπως γίνεται συνήθως, προσδίδουμε στο αντικείμενο του πόθου μας ιδιότητες που δεν τις έχει, όμως θα μας άρεσε να τις βλέπαμε σ΄αυτό) Η Κάντυ δεν έψαχνε να βρει τρομοκράτη (σιγά να μην ήταν ερωτευμένη και με το ληστή με τις γλαδιόλες) ούτε κάποιον να την σέρνει από τη μύτη. Ενας εφηβικός έρωτας ήταν, με την ένταση και το πάθος που διακρίνει αυτή την όμορφη και παράξενη περίοδο στη ζωή μας. Και μάλιστα με ένα πολύ πληγωμένο παιδί που χάρη σ΄εκείνη μπόρεσε να γιατρέψει κάποιες από τις πληγές του και να συνεχίσει το δρόμο του. Δεν τον ερωτεύτηκε όμως επειδή εκείνος ήταν μια κατατρεγμένη ψυχή αλλά για τη συμπεριφορά του απέναντί της: που την αποδέχτηκε γι αυτό που ήταν πραγματικά και όχι για το φαίνεσθαι, που της άνοιξε την καρδιά του (επομένως την εμπιστεύτηκε, παρά τη λάσπη που της έριχναν οι γύρω) της μίλησε για το παρελθόν του και της εκμυστηρεύτηκε τα όνειρά του, την υπερασπίστηκε κάθε φορά που χρειαζόταν στήριξη και της ομόρφυνε με την παρουσία του τις μέρες του Κολεγίου.

Η Κάντυ όμως είχε ανάγκη από ένα δυνατό άντρα δίπλα της, να στηρίξει και τους δύο, όχι να της προσφέρει το μισό του δεκανίκι. Γιατί μπορεί η Σούζυ να ήταν η σωματικά ανάπηρη αλλά ο Τέρρυ ήταν ο συναισθηματικά ανάπηρος. Και αν η Κάντυ έμενε κοντά του, θα έπρεπε να τον σέρνει μιά ζωή.
Αυτό τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι εγώ και από τα δύο γράμματα που της έστειλε. Συνεχίζει τη ζωή του, ευχόμενος να είναι εκείνη ευτυχισμένη στο δρόμο που θα ακολουθήσει. Εκείνος δεν μπορεί να είναι πλάι της.

(Ασχέτως γραμμάτων) Γι αυτό και κολλάει με τον Άλμπερτ, που παρά την αμνησία του (ούτε εκείνος είναι τελείως καλά την περίοδο που την ερωτεύεται χωρίς να ξέρει ποιός είναι) βρίσκεται πάντα εκεί για εκείνη τη στιγμή που τον χρειάζεται. Παραβλέπω τα πλούτη και τις φιλανθρωπίες και όλα αυτά τα χαζά που περιγράφει η συγγραφέας του άρθρου. Ο Άλμπερτ είναι ο άντρας που όλες θέλουμε, όλες έχουμε ανάγκη να τον έχουμε δίπλα μας, στη λύπη και τη χαρά, στην υγεία και την αρρώστια, που μας αγαπάει ανιδιοτελώς και θυσιάζεται για να είμαστε εμείς καλά. Άμα η συγγραφέας βρίσκει πολλούς τέτοιους γύρω της, να κρατήσει και έναν για εμάς.

Ουρανία, δε θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα. Ναι, σίγουρα λάθος έργο έβλεπε αυτή η κυρία, και μάλλον όπως πολλές άλλες κόλλησε στην περίοδο με τον Τέρρυ και ξέχασε να πάει παρακάτω. Φαίνεται καθαρά από το πώς περιγράφει το καθένα από τα αγόρια προς τα πού κλίνει η προτίμησή της. Είναι εξαιρετικά γενναιόδωρη με τον Τέρρυ, παραδέχεται ότι είναι ο λάθος άνθρωπος που θ' αγαπήσουμε, αλλά συνεχίζει με τη δήλωση ότι δεν ξέρουμε και πώς να πάψουμε να τον αγαπάμε. Προφανώς το κομμάτι της ιστορίας όπου η Κάντυ ξεπέρασε τον Τέρρυ και προχώρησε τη ζωή της παρακάτω, της ξέφυγε. Επομένως η ανάλυσή της δε μπορεί να είναι ούτε σφαιρική, ούτε αντικειμενική. Δέχεται ότι η Κάντυ επέλεξε τελικά τον Άλμπερτ, αλλά το χαρακτήρα του τον αξιολογεί ελάχιστα, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς αντιπροσώπευαν για την Κάντυ οι τρεις διαφορετικές ιδιότητες του Άλμπερτ. Η γνώμη μου είναι ότι δεν έχει καταλάβει καθόλου ότι ο κεντρικός πρωταγωνιστής της ιστορίας, μετά την Κάντυ, είναι ο Άλμπερτ. Δεν είναι το "άπιαστο όνειρο", όπως τον λέει, γιατί από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του πρίγκιπα του λόφου, η Κάντυ ήξερε πως ήταν ο πιο κοντινός της άνθρωπος, ένας χαρακτήρας απολύτως γήινος και ανθρώπινος, με τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του, αλλά και τα εξαιρετικά προσόντα του. Δεν έκανε άστατη ζωή, απλά ήθελε να ζήσει λίγο ελεύθερος, αφού από παιδί τον βάραινε η ευθύνη να διοικήσει την οικογένειά του, ένα βαρύ κληροδότημα που δεν το επέλεξε, αλλά το δέχτηκε κι έκανε ό,τι μπορούσε για ν' ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Έχοντας ζήσει περιορισμένος σ' ένα ασφυκτικό περιβάλλον, όπου έκρυβαν ακόμη και την ύπαρξή του, ήταν φυσικό να θέλει να ζήσει για λίγο ελεύθερος πριν κλειστεί στο χρυσό κλουβί των Άρντλεϋ. Ακόμη κι αν δεν ήταν ο πάμπλουτος κληρονόμος, και πάλι θα μπορούσε να κάνει ευτυχισμένη την Κάντυ, και απόδειξη είναι η περίοδος που έζησε μαζί της όσο είχε αμνησία. Και συμφωνώ σ' αυτό που λες, ότι ακόμη και αμνησιακός, ήταν για την Κάντυ πολύ μεγαλύτερο στήριγμα απ' ό,τι θα μπορούσε ποτέ να ήταν ο Τέρρυ. Ο χαρακτήρας αυτός δε θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι συνηθισμένο, κάτι που το βλέπουμε συνεχώς δίπλα μας, και οπωσδήποτε η συγγραφέας δεν ήθελε να δώσει αυτό το μήνυμα. Θέλησε να περιγράψει ένα ιδανικό ανδρικό πρότυπο, όχι κάτι το τέλειο, γιατί δεν υπάρχει, αλλά το πρότυπο εκείνο που διαθέτει τις καλύτερες ιδιότητες που εκτιμάμε σ' έναν άντρα. Και στην ιστορία της Κάντυ μόνο ο Άλμπερτ αντιπροσωπεύει αυτό το πρότυπο.
Με δυο λόγια, η Μιζούκι μας κατέστρεψε. Δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γύρω μας. Αν υπήρχαν, τότε ο χαρακτήρας του 'Αλμπερτ δεν θα ήταν τόσο εξιδανικευμένος. Προφανώς είναι το ανδρικό πρότυπο που πολλές θα ήθελαν, αλλά λίγες θα είχαν την τύχη να βρουν.

Aldebaran έγραψε:

http://www.diaforetiko.gr/ayto-ine-ena-arthro-gia-oles-emas-pou-megalosame-vlepontas-candy-candy/

Φοβερό άρθρο, Άλντε, καλά έκανες και το πόσταρες.
Εγώ γέλασα πολύ πάντως, ειδικά με την περιγραφή του Άρτσυ

Προσωπικά δεν βρήκα την αρθρογράφο Τερρυκιά, περισσότερο ουδέτερη θα έλεγα. Μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε να γράψει ένα άρθρο χιουμοριστικό και σε σημεία καυστικό, που λέει όμως αλήθειες.
Όσο για τον Άλμπερτ, δεν νομίζω πως εννόησε ότι είναι ο άντρας της διπλανής πόρτας, ίσως δεν ήταν πολύ σωστη η σύνταξη που χρησιμοποίησε ( ; ).

Παράθεση :

Ο Αlbert, ήταν ο άντρας σταθμός-σωτήρας-άπιαστο όνειρο στη ζωή της και μάλλον ένας τέτοιος υπάρχει εκεί έξω για όλες μας κάποια στιγμή.

Αυτός που υπάρχει για όλες μας κάποια στιγμή, λογικά πήγαινε στον "άντρα-σταθμό" δλδ σ' αυτόν που κατασταλάζουμε μετά από όλες τις σχέσεις που είχαμε καλές-κακές και όλα τα σκαμπανεβάσματα. Και όχι στην εξιδανικευμένη μορφή του Άλμπερτ στο μάνγκα, πλούσιος-τέλειος-όμορφος "ο σωτήρας και άπιαστο όνειρο" για την ζωή της Κάντυ. Έτσι το εξέλαβα εγώ τουλάχιστον.
Θα γούσταρα με τρέλα, πάντως, να διαβάσω κι άλλα κειμενάκια της ίδιας που θα σχολιάζει γεγονότα από την ζωή της Κάντυ με τον ίδιο χιουμοριστικό τρόπο.