Aν ο Αντονυ ζουσε !

Virginia1 έγραψε:

Ο Τερυ θα ζηλευε πολυ

Ωωωωωωωωωωωωω ναιιι!

Θα είχαμε λιγότερα ψυχολογικά τραύματα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα έβλεπα σε παιδικό έργο ένα χαρακτήρα να πεθαίνει και μπορεί η τελεοπτική σειρά να σου έδινε μιά ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί αλλά στο περιοδικό σου ερχόταν η κεραμίδα κατακέφαλα.
Κλάμα και κακό και το χειρότερο ήταν που δεν υπήρχε και στήλη με τον άντονυ στο περιοδικό να χαίρεσαι που τελικά ήταν μόνο ένας ρόλος που έπρεπε να παίξει ο ηθοποιός. (θυμάμαι που μετά το θάνατο του Στήαρ ο οποίος έγραφε για τα σπορ βάλθηκαν να λένε τέτοιες μπαρούφες οι ιθύνοντες του περιοδικού για να ηρεμήσουν τις φαν που για μιά ακόμη φορά βίωναν έναν έστω λογοτεχνικό αλλά πάντως άδικο θάνατο)

Uranya έγραψε:

Θα είχαμε λιγότερα ψυχολογικά τραύματα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Τι εποχές έχουμε ζήσει και εμείς...

Uranya έγραψε:

Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα έβλεπα σε παιδικό έργο ένα χαρακτήρα να πεθαίνει και μπορεί η τηλεοπτική σειρά να σου έδινε μιά ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί αλλά  στο περιοδικό σου ερχόταν η κεραμίδα κατακέφαλα.
Κλάμα και κακό και το χειρότερο ήταν που δεν υπήρχε και στήλη με τον άντονυ στο περιοδικό να χαίρεσαι που τελικά ήταν μόνο ένας ρόλος που έπρεπε να παίξει ο ηθοποιός. (θυμάμαι που μετά το θάνατο του Στήαρ ο οποίος έγραφε για τα σπορ βάλθηκαν να λένε τέτοιες μπαρούφες οι ιθύνοντες του περιοδικού για να ηρεμήσουν τις φαν που για μιά ακόμη φορά βίωναν έναν έστω λογοτεχνικό αλλά πάντως άδικο θάνατο)

Άσε Ουρανία μου... και εγώ τα είχα καταπάρει με το περιοδικό γιατί στα ταξίδια είχαν βάλει τον Τέρρυ... άκουσον άκουσον... ένα ταξίδι Λονδίνο - Νέα Υόρκη και τον είχαν κάνει γκουρού των ταξιδιών... αφού, να σκεφτείς, στα πρώτα τεύχη του περιοδικού νόμιζα πως είχαν γράψει κατά λάθος το όνομα του Τέρρυ αντί για του Άλμπερτ... Εντάξει... στο τέλος το ξεπέρασα... τί πείραζε να έχει και αυτός μιά στήλη;;;

Αν ο Άντονυ ζούσε η συνέχεια της ιστορίας θα ήταν τελείως διαφορετική. Καταρχάς, μετά το κυνήγι της αλεπούς όλοι θα ήταν χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι, δεν θα είχαμε κλάματα, θρήνους και τέτοια. Θα συνέχιζαν κανονικά τη ζωή τους και η Κάντυ δεν θα έφευγε από το αρχοντικό των Άρντλεϋ για να ξεχάσει τον Άντονυ. Δεύτερον, δεν είναι σίγουρο ότι ο θείος Γουίλιαμ θα τους έστελνε για σπουδές (όχι απαραίτητα στην Αγγλία). Μία περίπτωση είναι να έκαναν μαθήματα με δασκάλους στο αρχοντικό και σε τέτοιο σενάριο βλέπω την Κάντυ να μην μπορεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα, να ονειροπολεί, να θαυμάζει τον Άντονύ της (με τον οποίο κάθονται δίπλα δίπλα ). Κλασικά, θα της φαίνονται πολλά αλλά θα τα υπομένει όλα αφού είναι με τον Άντονυ. Η άλλη περίπτωση είναι ο θείος Γουίλιαμ να τους έστελνε σε κολέγιο να σπουδάσουν. Θα μπορούσε να τους στείλει σε ένα αμερικάνικο κολέγιο, αλλά ας πάρουμε την περίπτωση του κολεγίου του Αγίου Παύλου. Προφανώς, θα ταξίδευε όλη η παρέα (Κάντυ, Άντονυ, Στήαρ, Άρτσυ) μαζί, ίσως και με συνοδεία τον Τζορτζ. Και υποθέτουμε ότι παίρνουν το ίδιο πλοίο που πήρε η Κάντυ στο άνιμε και στο μάνγκα. Δεν είναι σίγουρο ότι θα συναντούσε τον Τέρυ, μάλλον θα ήταν όλη την ώρα με τον Άντονυ. Ακόμη κι αν έβγαινε να πάρει αέρα και η όλη σκηνή γίνει όπως όλοι γνωρίζουμε δεν θα έδινε και τόση σημασία. Θα νευρίαζε που της κόλλησε το παρατσούκλι αλλά φαντάζομαι γρήγορα θα τον ξεχνούσε γιατί αφενός ήταν ερωτευμένη με τον Άντονυ, αφετέρου υπήρχε και ο πρίγκιπάς της που αγωνιούσε να μάθει ποιος είναι. Ο Τέρυ δεν θα είχε ελπίδες... Μπορεί η Κάντυ να μην τον γνώριζε ποτέ αν δεν βρισκόντουσαν στο ίδιο πλοίο, αν δεν πήγαινε ποτέ της στην Αγγλία, αν.. αν...
Πιστεύω πως αν ζούσε ο Άντονυ όλα θα ήταν πολύ ρόδινα και ιδανικά, θα ζούσε ευτυχισμένος με την Κάντυ, θα έκαναν όνειρα μαζί και happy end. Όμως, έτσι δεν θα είχε τόσο ενδιαφέρον η ιστορία αφού:

1) Δεν ξέρουμε αν η Κάντυ γινόταν νοσοκόμα
2) Δεν θα βίωνε το χαμό ενός πολυαγαπημένου προσώπου κι έτσι δεν θα μάθαινε να μη μένει στάσιμη αλλά να προχωράει στη ζωή της και να βρει το δικό της δρόμο
3) Δεν θα χώριζε με τον Τέρυ, που όσο κι αν η σκηνή ήταν σπαραξικάρδια πρόσθεσε μία νότα τραγικότητας και μεγάλα ΓΙΑΤΙ....

Εν τέλει, ο άδικος χαμός του Άντονυ ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει για να προχωρήσει η ιστορία. Με το θάνατο ενός τόσο ευγενικού, καλόκαρδου, τρυφερού ανθρώπου άλλαξε όλη η έκβαση της ιστορίας. Πόσα πράγματα δεν θα είχανε συμβεί αν ο Άντονυ ζούσε! Αλλά όλα αυτά που ανέφερα και παραπάνω είναι υποθετικά σενάρια, έτσι δεν ξέρουμε τι πραγματικά θα γινόταν αν ο Άντονυ ζούσε και πώς ο ίδιος θα εξελισσόταν σαν χαρακτήρας και σαν προσωπικότητα. Έφυγε τόσο νέος, πάνω στο άνθος της ηλικίας του (γύρω στα 14 νομίζω) έτσι η προσωπικότητά του δεν είχε διαμορφωθεί πλήρως και εξιδανικεύτηκε σαν χαρακτήρας.

Όμορφη η ανάλυσή σου, Έλλη μου... απλή και περιεκτική! Θα μπορούσες να την αναλύσεις και στα if what σενάρια.

Επίσης, δε θα είχε και νόημα να μάθουμε ποιός ήταν ο πρίγκηπας της Κάντυ... η Κάντυ, ούσα ευτυχισμένη στο πλάι του Άντονυ, μπορεί να τον αναπολούσε πού και πού αλλά με τον καιρό θα ξεχνιόταν. Ο Άλμπερτ θα ήταν ο μόνος που θα θυμόταν εκείνη τη συνάντησή τους αλλά μάλλον δε θα της το έλεγε ποτέ.

Αν ο Άντονυ ζούσε... Δε ξέρω τι μπορώ να φανταστώ, όμως πιστεύω πως αν θέλει κανείς να το πάρει με πιο ρεαλιστικά δεδομένα, κι όχι με τις τεχνικές γραψίματος της συγγραφέα, που φαίνεται ότι ακολουθεί ένα μοντέλο των Shoujo anime και Manga, πανέμορφο αλλά μη ρεαλιστικό θεώρω.. Δε το βρίσκω απίθανο να μην καρποφορούσε η σχέση αυτή ερωτικά και συντροφικά, τουλάχιστον σε εκείνη τη φάση της ζωής της που τη συναντάμε. Όσο καταφέραμε να δούμε από τον άντονυ, φαινόταν το άτομο που θα έκανε τα πάντα για την κάντυ, σε σημείο στο οποίο ίσως η κάντυ, θα ένιωθε ασφυχτικά. Είναι μία προσωπικότητα που πάλευε για να έχει όσα έχει, και έπαιρνε ικανοποίηση από αυτό. Επίσης, η Κάντυ ήθελε ζωντάνια και τρέλα στη ζωή της, και παρότι φαίνεται να την δίνει απλόχερα στον άντονυ, ο ίδιος τελικά δείχνει πως θέλει μία σταθερότητα γύρω του. Ακόμη κι αν πήγε στο ροντέο, τελικά φαίνεται να είναι ένας προσγειωμένος, αφοσιωμένος κηπουρός. Η Κάντυ, άλλωστε, στην ηλικία εκείνη, όσο κι αν δεν το παραδεχόταν, όντως ερωτεύτηκε την ιδεατή -πια, καθώς ο Άλμπερτ είχε πια μεγαλώσει- ανάμνηση ενός πρίγκιπα του λόφου, παρά τον ίδιο τον Άντονυ. Έτσι, μία συντροφική σχέση σε εκείνη τη φάση της ζωής της κάντυ, δε πιστεύω ότι θα καρποφορούσε.

Όμως είμαι σίγουρη που θα ήταν παντοτινός υποστηρικτής και φίλος της. Κι εκείνη το ίδιο για εκείνον. Αυτοί οι δύο είναι το είδος φιλίας που κρατάς μία ζωή.

Για πειτε