Φαντάσματα.... απο misspepper

Δεν θα σας γράψω πολλά γιατί σκέφτηκα να μην σας βασαν...εχμ ψυχαγωγήσω... πολύ λόγω των ημερών...Λοιπόν καλές μου Τερρυκές δεν ξέρω αν έχετε την τύχη ή την ατυχία να καταπιαστώ με τον Τέρρυ(αλλά μιας και ο καλός μου Τουρύ καταπιάστηκε με τον άντονυ και ησύχασα η Αντωνικιά) θα σας πω για μια σκέψη που έκανε αφού έφυγε η Κάντυ και εκείνος έμεινε να κοιτάζει απο το παράθυρο...Προς το παρόν ψυχοπλακ...ε ναι ευχαριστηθήτε το παρακάτω κείμενο

Μα τι κάνω εδώ...Εκέινη φεύγει και εγώ μένω εδώ,άπραγος ανίκανος να να ψελλίσω έστω και μια λέξη...Κοιτάζω την Σουζάννα...Την βλέπω και το μυαλό μου θολώνει...γιατί επέλεξα αυτά τα απάνθρωπα δεσμά...Είμαι λοιπόν τόσο λίγος απέναντι στις επίλογές μου...όχι...δεν θα σε αφήσω Κάντυ,καλή μου Κάντυ να μου τρυπήσεις πάλι το μυαλό...Το μόνο που θα κάνω να κλείσω τα μάτια και να σκεφτώ...ότι είσαι ένα αερικό , κάτι το άπιαστό και με αποσπάς απο τα καθήκοντά μου...Η Σουζάννα περιμένει απο έμένα τόσα πολλά....πρεπει να τα αντέξω γιατί μου έδωσε και εκείνη πολλά...Θα σταθώ στα πόδια μου,θα φανώ δυνατός και όταν πια πάψω να σε θυμάμαι ...Κάντυ... θα δεις πως θα εξαφανιστείς!...Το μόνο που ζητώ είναι να μπορώ να αντέξω αυτή τη δύσκολή στιγμή...Αν το καταφέρω αυτό θα έχω νικήσει τον εαυτό μου...Θα είμαι και πάλι σε θέση να κοιτάζω στον καθρέπτη μου χωρίς ενοχές....Ενοχές απέναντι σε σένα ...απέναντι στην Σουζάννα...Ας μαζέψω τα κομμάτια μου λοιπόν...
Δεν περιμένω τίποτε γιατί πολύ απλά δεν έχω τίποτε να δώσω...Πίνω ένα ποτήρι κρασί ... αναδύεσαι ξαφνικά μέσα απο το γυαλί.... θέλω να σε "σπάσω"...ο ανόητος... δεν καταλαβαίνω πια πως παλέυω ,με φαντάσματα..




Χμμμ ναι...Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα,ένα μπορώ να πω μετά βεβαιότητός...Δομνικάκιιιιιι!!!!!Σύρε φέρε την γκιλοτίνα παιδάκι μου...για εκεί ολοταχώς η misspepper αν σας ξαναγράψει έτσι...Και κανένας κουβάς νερό ακόμη καλύτερα,την δροσιά του να έχετε και την ευκή μου...(τελικώς μου χρειαζόταν το διάλειμμά...απα πα πα)...Αχ βρε Τέρρυ δεν σε έφτανε η Μιζούκι βρήκες και την misppeper-ζουκι για να σε βασανίσει...Λοιπόν παγαίνω να συνεχίσω τις διακοπές μου.Τα λέμε!

Α! Θαυμάσια!! Έθιξες ένα θέμα που τρομάζει τις Τερρικές!



Μίλησες για την υπέρτατη στιγμή του αποχωρισμού!!!

Ας ρίξω μια ματιά τι έγραψες εγώ που είμαι Αντονικός και δε φοβάμαι!!!


Α μάλιστα!!! Τώρα φρίκαρα πραγματικά! Είναι φοβερό το συναίσθημα! Είναι φοβερό να μετανιώσεις επάνω στο λεπτό για μια πράξη που έκανες! Είναι σαν την αγορά LCD τηλεόρασης που ξαφνικά μετάνιωσες αλλά βρίσκεσαι ήδη στο ταμείο! Την αγοράζεις μουδιασμένα και εύχεσαι να έχεις κάνει το σωστό! Ω Θεέ μου δεν θέλω να το ζήσω αυτό!

Μόλις το συνειδητοποιεί αυτό ο Τέρρυ επιλέγει την κατά μέτωπο επίθεση για μην τρελαθεί!!! Θυμώνει και κάνοντας την αδυναμία του ιδεολογία θέλει να ξεριζώσει την Candy βίαια από μέσα του! Αμέσως όμως αντιλαμβάνεται ότι έτσι τρώει τις σάρκες του! Ο έρωτας του για την φακιδομούρα Ταρζάν έχει καλά ριζώσει μέσα του ως συμβιωτικό και κάθε απόπειρα βίαιης εκρίζωσης της θα σήμαινε και τον δικό του πνευματικό θάνατο! Εδώ τα πράγματα είναι πια δύσκολα . Επικαλείται ως τελευταία απελπισμένη λύση μια δύναμη που ξεφεύγει από τα ανθρώπινα μέτρα. Ο χρόνος είναι παντοδύναμος και σε αυτόν μόνο μπορεί πια να ελπίζει! Αυτός μπορεί μόνο να αμβλύνει και να ισοπεδώσει τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρο αρκεί να κρατηθεί ζωντανός. Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ότι κατά βάθος μπορεί να μην πιστεύει και ο ίδιος στον αγώνα του.... ένα φάντασμα δεν μπορείς να το σκοτώσεις!

Η τελευταία σου πρόταση είναι ....ποίηση!

Αλλο ενα σπαραξικαρδιο ποστ...μεσα στις αγιες μερες και ας κλαψουμε παρεα Το εκανες το θαυμα σου misspepper...πλανταξαμε παλι

Διαβαζοντας τις τελευταιες απελπισμενες σκεψεις του Τερρυ (με την βοηθεια της Misspepper77), εκεινο που με θλιβει περισσοτερο ειναι η συνειδητοποιηση του τελους της αγαπης. Ε, ναι, τιποτα δεν διαρκει για παντα, και οσο κ'αν θα θελαμε να βρισκομαστε στο συννεφακι μας εμεις οι τερρυκιες, το ξερουμε κατα βαθος, οτι ετσι οπως ηρθαν τα πραγματα, και η Καντυ αλλα και ο Τερρυ θα πρεπει να συνεχισουν τη ζωη τους μακρια ο ενας απο τον αλλο. Οσο και αν ελπιζουμε, ευχομαστε, ονειρευομαστε το αντιθετο, τιποτα δεν διαρκει για παντα και ο πανδαματωρ χρονος θα ερθει να ισοπεδωσει τα παντα...

"Απ' ολα περισσοτερο αυτο που με πειραζει
ειναι την απουσια σου πως παω να συνηθισω"

Αααααααααααααα, όχι αγαπητές μου και αγαπητοί μου!!!!
Εγώ δε σκοπεύω να πάθω κατάθλιψη για κανέναν!!!!

Δε μου λέτε????!!!!

Τίποτις ευχάριστο σκοπεύετε να γράψετε χρονιάρες μέρες????


Να ρίξω καμμιά ιδέα????


Μις Πέππερ, ξεκίνα εναλλακτικό τέλος.

Ένα χάπυ έντ βρε αδελφέ!!!
Ας μείνει η Κάντυ με όποιον θέλεις, αλλά ευτυχισμένη!!!


Και μια τιμωρία για την Ελίζα, παρακαλώ πολύ!!!

Εντάξει το λοιπόν αφού το κοινό ζητάει χάπυ εντ και επειδή εμείς οι Αντωνικοί είμαστε γνωστοί πονοψυχιάρηδες...θα σας δώσω ένα τέλος εναλλακτικό,αλλά να το ξέρετε!!...η τέχνη δεν θέλει καταπίεση!...Γι αυτό θα είναι ολίγον υποδεέστερο καθότι εχμ στερούμαι εμπνεύσεως...(φανταστείτε κάτι σαν το ιταλικό μάνγκα το αποτέλεσμα)...Λοιπόν είμαστε στην φάση που ο Τέρρυ και η Κάντυ είναι στο σταύλο και σε στιγμή σε στιγμή θα τους πιάσουν στα πράσα!...Στο λεπτό όμως ο Τερρυ την πέρνει και τρέχουν,οπότε χάνονται μέσα στην νύχτα και οι καλόγριες το μόνο που βρίσκουν στο σταύλο είναι την Κλεοπάτρα να τους κοιτάζει απορημένη...Την άλλη μέρα που η Ελίζα έχει φάει τα λυσσιακά της πως πήγε το σχέδιο στραβά...ξεκινάει να ζητήσει το λόγο απο την Κάντυ...Την βρίσκει μαζί με τον Τέρρυ στο λόφο και πρωτού μιλήσει η ακατανόμαστή τρώει ένα σκαμπίλι απο τον πρίγκηπά μας...εχμ σας...Αφού δεν ξέρει απο που της ήρθε ξανατρώει δεύτερο και στο καπάκι μια ροχάλα(με τα συγχωρήσεως παιδιά,θέλω να μείνω πιστή και στο σενάριο...)...και αρχίζει να αναρωτιέται αν βρέχει...όταν της λύνεται η απορία λέει θα μου το πληρώσετε και πάει να φύγει....και εκεί που πάει καμαρωτή...ξέρετε πούθε πέφτει;;;;Στην τρύπα που άνοιξε ο αδελφός της ο Μπαμιας και ξέχασαν οι "τεχνικοί" να κλείσουν απο προηγούμενο επεισόδιο!!!!Το μόνο που ο Τέρρυ δεν απλ΄βνει να την βοηθήσει αυτή τη φορά αλλά στρώνει και μερικές πευκοβελόνες απο πάνω!
Κάντυ σ' αγαπώ!
και γω Τέρρυ και πίσω τους ακούγονται οι κατάρες της Ελίζας...
Συγγραφεύς είμαι παιδιά αν θέλετε την φιμώνω!!!χεχεχε

misspepper77 έγραψε:

Εντάξει το λοιπόν αφού το κοινό ζητάει χάπυ εντ και επειδή εμείς οι Αντωνικοί είμαστε γνωστοί πονοψυχιάρηδες...θα σας δώσω ένα τέλος εναλλακτικό,αλλά να το ξέρετε!!...η τέχνη δεν θέλει καταπίεση!...Γι αυτό θα είναι ολίγον υποδεέστερο καθότι εχμ στερούμαι εμπνεύσεως...(φανταστείτε κάτι σαν το ιταλικό μάνγκα το αποτέλεσμα)...Λοιπόν είμαστε στην φάση που ο Τέρρυ και η Κάντυ είναι στο σταύλο και σε στιγμή σε στιγμή θα τους πιάσουν στα πράσα!...Στο λεπτό όμως ο Τερρυ την πέρνει και τρέχουν,οπότε χάνονται μέσα στην νύχτα και οι καλόγριες το μόνο που βρίσκουν στο σταύλο είναι την Κλεοπάτρα να τους κοιτάζει απορημένη...Την άλλη μέρα που η Ελίζα έχει φάει τα λυσσιακά της πως πήγε το σχέδιο στραβά...ξεκινάει να ζητήσει το λόγο απο την Κάντυ...Την βρίσκει μαζί με τον Τέρρυ στο λόφο και πρωτού μιλήσει η ακατανόμαστή τρώει ένα σκαμπίλι απο τον πρίγκηπά μας...εχμ σας...Αφού δεν ξέρει απο που της ήρθε ξανατρώει δεύτερο και στο καπάκι μια ροχάλα(με τα συγχωρήσεως παιδιά,θέλω να μείνω πιστή και στο σενάριο...)...και αρχίζει να αναρωτιέται αν βρέχει...όταν της λύνεται η απορία λέει θα μου το πληρώσετε και πάει να φύγει....και εκεί που πάει καμαρωτή...ξέρετε πούθε πέφτει;;;;Στην τρύπα που άνοιξε ο αδελφός της ο Μπαμιας και ξέχασαν οι "τεχνικοί" να κλείσουν απο προηγούμενο επεισόδιο!!!!Το μόνο που ο Τέρρυ δεν απλ΄βνει να την βοηθήσει αυτή τη φορά αλλά στρώνει και μερικές πευκοβελόνες απο πάνω!
Κάντυ σ' αγαπώ!
και γω Τέρρυ και πίσω τους ακούγονται οι κατάρες της Ελίζας...
Συγγραφεύς είμαι παιδιά αν θέλετε την φιμώνω!!!χεχεχε

Υπέροχο!!!!

Κι άλλο!!! Κι άλλο!!! Κι άλλο!!!
Μου εδωσες καταπληκτική ιδέα!!!!

Λοιπόν, εδώ είναι το σημείο κλειδί, και όχι στο ατύχημα της Σουζάννας!!!!
Από εδώ άρχισαν όλα τα κακά της μοίρας τους!

συμφωνω πολυ καλη ιδεα μπραβο σου συνεχεια...
κ αφου ακουει η ελιζα τον ερωτικο διαλογο του τερρυ κ της καντυ κ μεσα απο την τρυπα λεει τις καταρες της, ξαφνικα γινεται σεισμος κ την τρυπα την κλεινουν χωματα,δεντρα,πετρες κ η ελιζα ειναι αναγκασμενη να περασει μερικες ωρες εκει μεχρι να την βρουν ή να μεινει εκει μεσα για παντα... αλλα για να το συνεχισω πιο νορμαλ, μετα απο 1-2 μερες η ελιζα μεσα στο λακκο φωναζει για βοηθεια κ ξαφνικα περναει απο κει ο στηαρ με τον αρτσι την ακουν κ αρχιζουν να γελανε λεγοντας οτι "επιτελους εισαι εκει που σου αξιζει" κ η ελιζα απανταει
'θα δειτε τι θα παθετε, θα τα πω ολα στη μεγαλη θεια", ο στηαρ κ ο αρτσι την βγαζουν ξανα στο φως κ στη ζωη ελπιζοντας πως ολες αυτες τις ωρες εκει μεσα ειχε το χρονο να σκεφτει καποια πραγματα κ να αλλαξει...

Καλά μου παιδάκια,σε λίγο θα μας αφήσει το 2008 και παρόλο που είναι λίγο δύσκολή η μέρα απο θέμα προετοιμασιών...εκεί ανάμεσα που έδωσα μια άφεσή αμαρτιών να κάτσω η γυναίκα να πιώ ένα καφεδάκι...σκέφτηκα να γράψω και ένα κειμενάκι! (μην μου ταράζεστε...σας το προηγούμενό θα είναι...δεν είναι καλό ποδαρικό τα κλάματά και το τραβώ τα μαλλιά μου σαν άλλη μοιρολογίστρα...έχουμε όλο το χρόνο για αυτά...χεχεχε)!
Λοιπόν μέτρησα κεφαλάκια και είδα πως πάλι οι Τερρικές βγαίνετε πρώτες και με διαφορά,γι αυτό θα καταπιώ το Αντωνικό μου ταπεραμέντο και θα καταπιάσω με τον αγαπημενό σας (που ομολογουμένως του άλλαξα τα φώτα,του καψερού) και θα αφηγηθώ ένα περιστατικό που δεν έδειξαν οι κάμερες και έκοψαν απο λογοκρισία οι Γιαπωνέζοι!...Σε αποκλειστικότητά λοιπόν (χεχεχε) θα σας πω για μια συνάντησή της Κάντυ με τον Τέρρυ στον λόφο(...γιαλατζί,του κολεγίου) όταν ο τελευταίος έπαιζε αμέριμνός την φυσαρμόνικά και σκεφτόταν την καλή του...ήταν ακριβώς τότε που την βοήθησε να μην κάθήσει στο κολέγιο καλοκαιριάτικό και έτσι μπόρεσαν τα πιτσουνάκια να βρεθούν στην Σκωτία!(αχ και βαχ...το παραθέτω σαν σχόλιο-μουσικό διάλλειμα για τις Τερρικές,γιατί ως γνωστόν εγώ αναστενάζω μόνο για τα μάτια του καλού μου Άντονυ...)

Η Κάντυ κοιτάζει τον Άντον...χμμμ ναι η συνήθεια δεν κόβεται...Τέρρυ πάνω στο δέντρο και τα μάτια της είναι γεμάτα ευγνωμοσύνη...
Απόφασίζει να του μιλήσει...Θέλει να τον ευχαριστήσει!Ανεβαίνει πάνω στο δέντρο και όταν ο Τέρρυ την βλέπει, ξαφνιάζεται...του πέφτουν φυσαρμόνικες,χάνει την μιλιά του(σαδίστρια που είμαι...χεχεχε) και αφού με προσπάθεια παίρνει το γνωστό και μη εξαιρετέο ύφος του γόη που όλες αγαπήσατε...της λέει
-Τι θες εδώ φακιδομούρα Ταρζάν;
-Να...εγώ δηλαδή...(τον έχει τον γλωσσοδέτη και η μικρή μας...α ρε έρωτα τι κάνεις)
-Ε λοιπόν εσύ πρέπει να με αγαπάς πολύ ε....(πάει να το παίξει και λίγο σκληρός άντρας ο Τέρρυ,με την επλπίδα βεβαίως η απάντησή να είναι καταφατική...)
-Μα....δεν μπορείς να είσαι για λίγο σοβαρός λοιπόν!!!!!Εγώ ήθελα να μιλήσω στον Τέρρυ τον ευαίσθητό,τον συμπονετικό και συ ...πως τα καταφέρνεις και πάντοτε γίνεσαι αντιπαθής...
Ο Τέρρυ μένει για λίγο σκεπτικός κάτι που κάνει την Κάντυ να σαστίσει...
-Καλή μου Κάντυ ο ευαίσθητος Τέρρυ που λες,μονο προβλήματά μου δημιουργεί και καλά κάνει και μένει κρυμμένος...Απορώ με τον εαυτό μου όταν τον φέρνει στην επιφάνεια αυτό το απίθανό μουτράκι!
Η Κάντυ μας βεβαίως αλλάζει 52 αποχρώσεις του κόκκινού κάνει μια βεβιασμένη κίνησή να φύγει...Άλλα επειδή είναι λίγο αδέξια πάει να πέσει...
Στην στιγμή ο Τέρρυ την κρατάει σφικτά και έρχονται πρόσωπό με πρόσωπό...Χμμμμ οι Τερρικές παρακολοθούν(ή είχαμε λιπόθυμιές... Τουρί καλέ μου σε παρακαλώ δώστους ένα πότηρι νερό να συνεχίσουμε...Ευχαριστώ!)
Και εκεί που λέτε που είναι τετ ατ τετ...ο Τέρρυ γέρνει και την φιλάει στο μάγουλο...(ε βρε κορίστια κάντε μια υπομονή η Σκωτία κοντά είναι...τι να πούμε και μεις οι Αντωνικοί,ε μα!)
Εκείνη ψελλίζει ένα ευχαριστώ στα γρήγορά και κατεβαίνει απο το δέντρο όπως όπως...μισό καλσόν και 5 πήχες φόρεμα έμειναν στο δέντρο!
-Σε συμπαθώ πολύ φακιδομούρα Ταρζάν...λέει ο Τέρρυ
(α !!...σας είπα θέλω μια κάποια αληθοφάνεια...δεν θα κάνουμε και ότι θέμε εδω πέρα!!!)
the end
Αυτά και εις άλλα με υγεία!!

Χμμμ επειδή κάπου γλεντικοπάτε πουλάκια μου και δεν μαζευτήκατε ακόμη(και πολύ καλά κάνετε δηλαδίς)...θα γράψω άλλο ένα κειμενάκι για να είναι διπλή η χάρα σας...η χαρά σας είπα!!!(μου φάνηκε πως άκουσα βαριαστεναγμούς)
Θα πω για τον Τέρρυ για δύο λόγους.
Πρώτον για τον Άντονυ δεν μπορώ να γράφω χιουμοριστικά αναστενάζοντας απο καημό ταυτόχρονα
Και τώρα προχωρώ λέγοντας το εξής περιστατικό ανάμεσα στην Κάντυ και τον ηθοποιό μας,ξέρετε πότε;...Όταν αυτός κατηφορίζει στο Μπρόντγουεϊ και εκείνη μένει με το γράμμα στο χέρι να αναρωτιέται γιατί γιατί είναι τόσο λίγο...
..Και φυσικά δεν θα ταλαιπωρήσω την Καντούλα μας στα αμπάρια!...ΧΑ!...Γράφει τον πόνο της στον θείο και έκείνο της στέλνει τσέκ που της επιτρέπει να ταξιδέψει στην πρώτη θέση!
Βρίσκει τον Τέρρυ στο Μπροντγουέι,τα τηλεφωνά να είναι καλά,άσχετά αν η Μιζούκι είτε για να μας βασανίσει είτε επειδή απο ιστορία άστα να πάνε...και πάγαίνει να τον έβρει!
Ο τέρρυ κάνει την πρόβα του στην σκηνή μόνος (χωρίς το κολαούζο την Σουσάννα...γιατί;...γιατί έτσι το θέλω εγώ...)και βλέπει πίσω απο τα άδεια καθίσματα του θεάτρου να ξεπροβάλει η μορφή της Κάντυ...
Νομίζει πως είναι όνειρό,αλλά η Κάντυ τον κοιτάζει πια μέσα στα μάτια σχεδόν ζητώντας του το λόγο που έφυγε...
-Κάντυ συγχώρεσέ με...προσπάθησα να σε προστατέψω...δεν έιχα άλλη επιλογή
Εκείνη που τα ξέρει όλα(της τα είπα εγώ ,για να μην κολλάμε σε λεπτομέρειες παρακαλώ,εδώ είναι και το ρεζουμέ),του κλέινει το στόμα με το χέρι της...
Μένουν ασάλευτοι και οι δύο ενώ τα μάτια τους ανταλλάσσουν όλες τις απόκρυφες σκέψεις τους.
Ο Τέρρυ το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει είναι ότι είναι ευτυχισμένος που την βλέπει και περνάει το χέρι του στα μαλλιά της...
- Μπορεί να ήρθα εδώ με όνειρα...αλλά τα μισά είχαν κι όλας γκρεμιστεί όταν σου σου έγραφα το γράμμα...Κατάλαβα πως δεν μπορώ να κάνω όνειρά χωρίς εσένα...φακιδομούρα Ταρζάν...μου δίνεις όρεξη για ζωή...Μην το ξεχνάς αυτό...
-Τέρρυ...
Σφραγίζεται η καινούργιά τους ζωή με ενα φιλί ενώ η Κάντυ ακουμπά το πρόσωπό του για να βεβαιωθεί πως είναι αληθινός...
-Δεν ξέρω τι σημαίνει χαρά...λέει η Κάντυ...τώρα είναι το προσώπο σου πάνω στο χέρι μου....πριν έρθω εδώ ήταν η σκέψη σου...


...Σας σπάραξα πάλι λίγο ε...Α για σας παρακαλώ αφήστε μας ήσυχους να δημιουργήσουμε!!!!
....Happy end!

Ο Τέρρυ το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει είναι ότι είναι ευτυχισμένος που την βλέπει και περνάει το χέρι του στα μαλλιά της...
- Μπορεί να ήρθα εδώ με όνειρα...αλλά τα μισά είχαν κι όλας γκρεμιστεί όταν σου σου έγραφα το γράμμα...Κατάλαβα πως δεν μπορώ να κάνω όνειρά χωρίς εσένα...φακιδομούρα Ταρζάν...μου δίνεις όρεξη για ζωή...Μην το ξεχνάς αυτό...
-Τέρρυ...
Σφραγίζεται η καινούργιά τους ζωή με ενα φιλί ενώ η Κάντυ ακουμπά το πρόσωπό του για να βεβαιωθεί πως είναι αληθινός...
-Δεν ξέρω τι σημαίνει χαρά...λέει η Κάντυ...τώρα είναι το προσώπο σου πάνω στο χέρι μου....πριν έρθω εδώ ήταν η σκέψη σου...

girl

Misspepper, έγραψες πάλι!!!!

Συγχαρητήρια!!!!!


Λοιπόν, έχω μια ιδέα!!!
Πρέπει να κάνει η Misspepper μερικές διορθώσεις στην ιστορία της Μιζούκι....

Τι λέτε???

Χμμμ με τιμά η πρότασή σου καλή μου Ακάλια,άλλωστε τι είναι να διορθώσεις 915 σελίδες μάνγκα και... δεν θέλω να ξέρω.... πόσες είναι η νουβέλα...(χαχαχα)

Διαβάσα χθες λίγο απο το μάνγκα...Η έμπνευσή μου είναι ο Άντονυ...(χμμμ άκουγα και ένα τραγούδι του Καζούλη και ολοκληρώθηκε το...κακό)...Υπομονή...Άλλωστε καλό είναι να τα γράφουμε όπως μας έρχονται στο μυαλό...μην καταπιεζόμαστε κι όλας...(χαχαχα)...Τι; πως...να καταπιεστώ;...ε όχι βρε παιδάκια...δεν με συμπαθήτε καθόλου πια...εχμ εκτιμάτε ήθελα να πω,γιατί καήκαμε αν συμπαθηθούμε εδώ μέσα(καταραμένε μεταφραστά μας έκανες κομπλεξικούς με τις λέξεις...)...Λοιπόν άντε σας το έκανα λίγο πιο "εύπεπτο" αυτό που θα ακολουθήσει...


Αγάπη λέω
το όνομά μου όταν γλυστράει μέσα απο τα χείλη σου
τα χέρια σου όταν κρατούν τα λευκά τριαντάφυλλα
η σκέψη πως θα σε δω και θα σε ακούσω να φωνάζεις το όνομά μου
ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών σου
τη μουσική που πλημμύρισε το δωμάτιο καθώς μπήκες
τα γαλάζια αυτά μάτια σου που κάνουν ακόμη και τον ουρανό να φαίνεται μικρός
το βλέμμα σου όταν κυλάει μέσα μου σαν την ίδια τη ζωή
τη φωνή σου όταν σιγανά με αποκάλεσες γλυκειά Κάντυ ενώ εγώ θα ορκιζόμουν πως άκουσα το απαλό θρόισμα των φύλλων



Αγάπη λέω.....εσένα Άντονυ



...Λοιπόν καλά μου κορίτσια η επίθυμία σας διαταγή...Αγάπη λέω λοιπόν ...και οι απελπισμένες σκέψεις μπήκαν στο περιθώριο!

Εννοείται ότι θα το ξεπληρώσεις!!!!

Όμως τώρα που το σκέφτομαι...
χεχε.... έπρεπε να βρει το δάσκαλό του ο Τούρι κάποια στιγμή!!!!

O Turri βρηκε το δασκαλο του

Θελω να ομολογησω οτι μου αρεσει ιδιαιτερως το κομματι του ορισμου της αγαπης και φυσικα οχι το κομματι της απελπισιας

Υπαρχουν πολλοι ορισμοι για την αγαπη, και η Misspepper εχει κανει πολυ καλη δουλεια

Ας μην ηταν τα θλιβερα γεγονοτα του θανατου του Αντονυ και ολα θα ηταν πολυ καλυτερα

Α! Εξαιρετική!!! Μαθαίνω όμως ότι υπήρχε και κάτι μελαγχολικό που σβήστηκε...
Πως μπορούμε να το ξαναδούμε; Αφού ξέρεις ότι αυτά μου αρέσουν!!!

Turrican έγραψε:

Α! Εξαιρετική!!! Μαθαίνω όμως ότι υπήρχε και κάτι μελαγχολικό που σβήστηκε...
Πως μπορούμε να το ξαναδούμε; Αφού ξέρεις ότι αυτά μου αρέσουν!!!

Αμαν εσυ! Μην δεις μελαγχολια, βουρ!

Misspepper77 αφησε ελευθερο το ταλεντο σου και μην καταπιεζεσαι! Μπορει να γκρινιαζουμε για τα μελαγχολικα ποστ, ομως με τιποτα δεν ειμαστε υπερ της λογοκρισιας τους

Χμμμ καλό μου Δομνικάκι...μάλλον το λες επειδή δεν ξέρετε τι σας περιμένει...σε τιαύτη περίπτωση,εγώ τουλάχιστον είδες ήμουν υποχωρητική και φιλέσπαχνη...τι να σας κάμνω!...

Τιμή μου πάντως αγαπητέ που με συγκρίνουν μαζί σου,κάποιες στιγμές νομίζω μάλιστα πως μοιάζει το ύφος μας... (επιπλέον μάλλον είμαστε οι μόνοι που το ευχαριστιόμαστε το εν λόγω "ψυχοβγαλτικόν είδος" γραφής....χαχαχα...)....και αυτό είναι η απάντησή μου στο εξαιρετική!
Λοιπόν...θα κάνουμε μια συμφωνία...για ένα κειμενάκι δύσκολο,θα είμαι υποχρεωμένη να γράφω ένα αντίστοιχο,μες την τρελή χαρά!Μπορεί στο τέλος να γίνω ολίγον για δέσιμο με τόσα σκαμπανεβάσματά αλλά για σας θα το κάνω...Δεν θα δυσκολευτώ πολύ... μια τρέλα την κουβαλάω...

Δεν θα καταπιαστώ με δυσοίωνες σκέψεις,θα σας μιλήσω για την Κάντυ,όταν εκείνη βρίσκεται πια στο ορφανοτροφείο,μετά το θάνατο του Άντονυ.
Προσπαθεί να προσδιορίσει τον εαυτό της και να λειτουργήσει μέσα στην νέα αυτή κατάσταση...


Καμιά φορά νομίζω πως χωρίζομαι στα δύο...
Απο την μια είναι η Κάντυ η δυνατή,το αγοροκόριτσο που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του,η αισιόδοξη,η γεμάτη αυτοπεποίθησή...Εκείνη που όλοι θέλουν να βλέπουν στο πρόσωπό μου...Μα ποιόν κοροίδευω στ' αλήθεια;!... είναι εκείνη που αγαπώ περισσότερο...
Απο την άλλη είναι η...γλυκειά Κάντυ,η αδύναμη ,η ανασφαλής...όπως όλοι οι άνθρωποι...ένα νόμισμα με δύο πλευρες...
Στέκομαι σε τούτο το λόφο και η πρώτη σκέψη μου είναι πως είμαι τυχερή...
Ορφανή εγώ...και βρήκα σπίτι
όρφανή εγώ και βρήκα εδώ τα αδέλφια μου...
Ορφανή εγώ και μεγάλωσα με δύο μητέρες...ενώ την πατρική αγκαλιά την βρήκα στον παχιό ίσκιο του μεγάλου δέντρού...στον άνεμο και τα πουλιά...
Είναι αλλιώτικός ο αέρας εδώ πάνω...με γεμίζει δύναμή και ενέργεια...
Η γλυκειά Κάντυ όμως επιστρέφει, όταν δεν το περιμένω...Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να τις συμφιλιώσω,να συμπληρώνει η μια την άλλη...
όμως...πως μπορείς να συμφιλιώσεις το δάκρυ.... με ένα χαμόγελο;!...

Αχ Misspepper, η Καντυ μας ειναι πραγματικα ενας περιπλοκος αλλα πολυ ανθρωπινος χαρακτηρας. Ολοι κρυβουμε μεσα μας ευαισθησιες που δεν επιτρεπουμε σε ολους να τις δουν. Ευχαριστουμε που επιτρεπεις σε μας να δουμε τις δικες σου

Καλό μου Δομνικάκι,πρώτα απ' όλα είσαι πολύ γλυκεία πάντα όταν μου προσφέρεις το λουλουδάκι.Θα σου πω ,ότι το κειμενάκι έχει όντως κάποια προσωπικά στοιχεία μέσα του αλλά δεν πάυει να έιναι και ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν την ηρωίδα μας.
Η Κάντυ μπορεί να μεταφραστεί σαν ένα "παραδείγμα" ανθρώπου που προσπαθεί να κρατήσει τις ισοοροπίες στην ζωή του με σύμμαχό αλλά και "εχθρό" του τον ίδιο του τον εαυτό...Εκείνη συνήθως καταφέρνει να δαμάσει την αδύναμη φύση της...Αυτο συμβαίνει μαλλον για να στείλει έτσι ενα μηνυμα αισιοδοξίας πως όλα είναι αντιμετωπίσημα αλλά απαιτούν αντοχή και πίστη!

Σήμερις είναι μια υπέροχή μέρα...Βγήκα για καφεδάκι,έχει μια λιακάδα τρομερή και έτσι με γεμάτες τις μπαταρίες μου θα γράψω ένα ακόμη σεναριάκι να έχετε να διαβάζετε,όταν με το καλό μαζωχτήτε απο Δευτέρα...
...καλή αναγνωση


Είμαστε στις ανέμελες στιγμές του κολεγίου και η Κάντυ βρίσκει μερικές στιγμές χαλάρωσης στον αγαπημένο της λόφο...Δεν μπορεί όμως να ηρεμήσει γιατί νοιώθει πως κάτι της λείπει...Ασυναίσθητα κοιτάζει τριγύρω της
-Μα που είναι ο Τέρρυ σήμερα...μονολογεί...
Ξάφνου μια φωνή ακούγεται πίσω της που την κάνει να αναπηδήσει
-Εδώ είμαι φακιδομούρα Ταρζάν...
-Τέρρυ...λέει η Κάντυ και προσπαθεί να κρύψει το πρόσωπό της απο ντροπή.
Ο Τέρρυ χαμογελάει με συμπάθεια(χεχεχε...αφού είπαμε συμπαθιούνται τα παιδιά) και της δίνει μια πολύ όμορφη πένα...
-Όταν μου έδωσες την φυσαρμόνικα δεν περίμενα να γίνει η συντροφιά μου...Σκέφτηκα πως έχεις όλα όσα χρειάζεσαι για να κρεμιέσαι απο τα δέντρα γι αυτό θέλω να σου δώσω κάτι πιο πρακτικό για δώρο...
-Τέρρυυυυ....
-Αυτή η πένα δεν είναι τυχαία καλέ μου Ταρζάν...όποτε ένοιωθα άσχημα έγραφα τις σκέψεις μου στο χαρτί...έχει μάθει όλα μου τα μυστικά!...πάρτην... της αξίζει καλύτερη τύχη...μαζί σου είμαι σίγουρός πως θα μοιράζεται μόνο αισιόδοξες σκέψεις...
-Μα εγώ...έκανε αμήχανα η Κάντυ
-Κάντυ...δεν την χρειάζομαι πια...τώρα έχω την φυσαρμόνικά,δεν έχω την ανάγκη να γράφω πια...
-Μα πως μπορείς και αλλάζεις τόσα πρόσωπα..λέει αυναίσθητα η Κάντυ και ανοίγει την πένα για να την επεξεργαστεί...
Μια ποσότητά μελανιού καταλήγει στο προσωπό της...
-Άστο καλό!!Επίτηδες το έκανες...είμαι σίγουρή!
-Καλέ μου Ταρζάν δεν φταίω εγώ αν είσαι αδέξια...χαχαχα
-Σταμάτα γιατί εκνευρίζομαι...
Ο Τέρρυ της δίνει ένα μαντήλι και σηκώνεται να φύγει
-Χαίρομαι που ότι και να συμβαίνει,εσύ έχεις πάντα το ίδιο γλυκό προσωπάκι δεσποινίς φακιδομούρα!...Τα λέμε!!!
-Τέρρυ...λέει η Κάντυ και μένει μόνη της...
Κρατάει την πενα και σαν να απευθύνεται σε κάποιον με σάρκα και οστά την ρωτάει
-Λοιπόν καλή μου θα μου πεις τι είναι αυτό που πληγώνει τόσο πολύ τον Τέρρυ...
Έπειτα χαμογελάει ευχαριστημένη...τώρα το ξέρει καλά...ο Τέρρυ της την εμπιστεύτηκε γιατί μαζί της νοιώθει χαρούμενος και απελευθερωμένος απ' ότι τον βαραίνει.

Είμαστε στο σημείο που η Κάντυ έχοντας πονέσει πολύ απο τον χαμό του Άντονυ προσπαθεί να μαζέψει το κουράγιο της και να γιατρέψει τις πληγές της μένοντας στο ορφανοτροφείο...
Καταλαβαίνει πως να πονά για κάτι που δεν υπάρχει είναι μάταιο και ότι αυτός ο πόνος μάλιστα σβήνει και τις όποιες καλές αναμνήσεις είχε απο αυτόν,τον σαν απο όνειρο βγαλμένο πρίγκηπα...
Κλαίει για μια ακόμη φορά στο δέντρο της...Αισθάνεται πίσω της την φιγούρα ενός άνδρα...Την κοιτάζει σιωπηλός και αφήνει πρώτα να ξεσπάσει πρωτού την πάρει στην αγκαλιά του.
-Κάντυ γιατί κλαίς...την ρωτάει κοιτάζοντας την μέσα στα μάτια
-Άλμπέρτ,καλέ μου Άλμπερτ ο Άντονυ...και πρωτού ολοκληρώσει την φράση της ο Άλμπερτ της κλέινει το στόμα με το χέρι του...
-Κάντυ,κοίταξε γύρω σου...Είσαι ευλογημένη και εσύ το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάζεις πίσω..ανάμεσα σε παλιές αγάπες και προσδοκίες που ποτέ δεν εκπληρώθηκαν...Κοίταξε αυτά τα παιδιά...σε βλέπουν σαν δώρο που τους προσφέρθηκε απλόχερα μέσα στην ορφάνια τους...Έχεις ανθρώπους να σε αγαπούν και να σε προστατεύουν...
Ο Άλμπερτ φεύγει...και θα φύγει απο την ζωή της Κάντυ πολλές φορές ακόμη...
Περνάει ο καιρός και τώρα πια η Κάντυ βρίσκεται στο ορφανοτρόφειο για να γιατρέψει καινούργιές πληγές...Τον χωρισμό της με τον Τέρρυ...Ο Άλμπέρτ δεν έχει δώσει σημέια ζωής και εκείνη έχει κουρνιάσει στο παλιό της κρεβάτι...αυτό που που της θυμίζει την ανεμελιά των παιδικών της χρόνων...
Πηγαίνει και πάλι στο λόφο της...τα βήματά της την οδηγούν πάντοτε μηχανικά προς τα εκεί...ακούει κάτι πολύ γνώριμο...Είναι μια γκάιντα...
Είναι ο πρίγκηπάς του λόφου...νοιώθει τα πόδια της να μην πατούν στην γη..αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί να χωρέσει στην πραγματικότητά της...Και όμως να τος μπροστά της...την κοιτάζει και την ρωτά για άλλη μια φορά γιατί κλαίει...
-Γιατί έφυγες 'Αλμπερτ;
-Νόμιζες πως έφυγα...μα ήμουν παντα εδώ...
Η Κάντυ φέρνει σκηνές απο την ζωή της μαζί του...Βλέπει πάντα τον ίδιο άνθρωπό να στέκεται στο πάλι της...μια σκιά που την ακολουθεί...μια ιστορία που χτίσθηκε σιγά σιγά μέσα στο χρόνο
-Άλμπερτ...εσύ λοιπόν είσαι ο πρίγκηπάς μου;
-Καλή μου Κάντυ δεν υπάρχουν πρίγκηπές...μόνο άνθρωποι που προσπαθούν να μας αγαπήσουν γι' αυτό που είμαστε...ακόμη και όταν νομίζουμε πως είμαστε μόνοι μας...σαν απο μηχανής θεός έρχεται το πλήρωμά του χρόνου που μας κάνει να καταλάβουμε ποιός πραγματικά είναι στο πλάι μας...Και δεν είναι κάτι το άπιαστό...έχει σάρκά και όστα...και πολλά μα πολλά ψεγάδια...όπως κάθε τι αληθινό!

Έχω να παρατηρήσω ότι δεν γράψατέ τίποτας για τα καινούργια κειμενάκια που με τόοοοοοσο πνευματική κόπωση σας παρέθεσα και γι αυτό δεν ματαγράφω τίποτα!Θα σας τα πω και απο κοντά βεβαίως...αλλά ήθελα να κάνω και την επίσιμη δήλωση!(Ανθρωπάκι μουτρωμένο-παραπονεμένο!!!)

misspepper77 έγραψε:

Έχω να παρατηρήσω ότι δεν γράψατέ τίποτας για τα καινούργια κειμενάκια που με τόοοοοοσο πνευματική κόπωση σας παρέθεσα και γι αυτό δεν ματαγράφω τίποτα!Θα σας τα πω και απο κοντά βεβαίως...αλλά ήθελα να κάνω και την επίσιμη δήλωση!(Ανθρωπάκι μουτρωμένο-παραπονεμένο!!!)

Λιγη υπομονη καλη μου....θα μας απολυσουν σε λιγο απο τις δουλειες μας με τοσο ιντερνετ καθε μερα

Το μόνο που έχω να πω είναι πως ακόμη κρατώ την κοιλιά μου από τα γέλια που έκανα με τη συνέχεια στο σχολείο.
Misspepper77 το έχεις!

Επίσης μου άρεσε που ρίξατε και την ταφόπλακα στην Ελίζα.

Αν σταματούσε εκεί η ιστορία όλες οι Τερρυκιές θα ήταν ευτυχισμένες. Αφήστε που -και εδώ μάλλον συμφωνούμε όλοι- θα ήταν το μοναδικό μη παράλογο ξεπάστρεμα στην ιστορία.

ναι καλη μου μισσεπερ, ο νηλ εχει γλυκανει, εχει γινει ανθρωπος δηλαδη, κ οχι το τερας που ηταν, και αυτο εξ αιτιας του ερωτα του για την καντυ μας, καλα καταλαβες. την θεια δεν θα την πεθανω, αλλωστε κ αυτη εχει αλλαξει σταση προς την καντυ, την εχει κερδισει με την καλοσυνη της κ την ζεστασια της, οπως κ ολους βεβαια, εκτος απο την ελιζα κ την μητερα της, οσο αφορα την ελιζα, της ετοιμαζω πολυ ωραιο φιναλε, ο καθενας θα παρει αυτο που αξιζει στο τελος για να ειμαστε κ δικαιοι...
βεβαια αν ζουσε ο αντονυ,θα την προστατευε οπως την προστατευει ο αλμπερτ και η καντυ μας θα περνουσε ολη τη ζωη της μαζι του, αλλα εξαιτιας αυτης της κακοριζας, ο καημενος δεν προλαβε να ευτυχισει

τα κειμενακια σου ειναι πολυ ωραια, μ αρεσαν, η καντυ διπλα στον αλμπερτ διχνει σιγουρη και ασφαλης, κατι που ισχυει βεβαια, αυτο που γραφεις για τον τερρυ και την ελιζα " Την άλλη μέρα που η Ελίζα έχει φάει τα λυσσιακά της πως πήγε το σχέδιο στραβά...ξεκινάει να ζητήσει το λόγο απο την Κάντυ...Την βρίσκει μαζί με τον Τέρρυ στο λόφο και πρωτού μιλήσει η ακατανόμαστή τρώει ένα σκαμπίλι απο τον πρίγκηπά μας...εχμ σας...Αφού δεν ξέρει απο που της ήρθε ξανατρώει δεύτερο και στο καπάκι μια ροχάλα(με τα συγχωρήσεως παιδιά,θέλω να μείνω πιστή και στο σενάριο...)...και αρχίζει να αναρωτιέται αν βρέχει...όταν της λύνεται η απορία λέει θα μου το πληρώσετε και πάει να φύγει....και εκεί που πάει καμαρωτή...ξέρετε πούθε πέφτει;;;;Στην τρύπα που άνοιξε ο αδελφός της ο Μπαμιας και ξέχασαν οι "τεχνικοί" να κλείσουν απο προηγούμενο επεισόδιο!!!!Το μόνο που ο Τέρρυ δεν απλ΄βνει να την βοηθήσει αυτή τη φορά αλλά στρώνει και μερικές πευκοβελόνες απο πάνω!" εδω η ελιζα εχει παθει γερο ταρακουλο, δεν ξερει απο που της ηρθε, μπραβο καλα της εκανες! βεβαια, εγω της ετοιμαζω κατι χειροτερο, χιχι (σατανικο γελακι) επισης μ αρεσει που παρουσιαζεις τον τερρυ τρυφερο, οχι οτι δεν ειναι το παλικαρι, τοσα εκανε για την καντυ, βεβαια με το τελευταιο μας υποχρεωσε, την παρατησε για την σουζανα, ντροπη! τι πραγματα ειναι αυτα?