Διαγωνισμός Halloween 2018

Λατρεύω το Χάλλογουιν!
Με την Κάντυ δεν είχαμε την ευκαιρία (διορθώστε με αν κάνω λάθος) να δούμε κάποιο επεισόδιο...
Στο μικρό σπίτι στο λιβάδι υπήρχε ένα και μάλιστα από εκεί είχα πρώτη φορά μάθει τι είναι το Χάλλογουιν και από παιδάκι γκρίνιαζα που δεν έχει έρθει και στην Ελλάδα.

Σκέφτηκα λοιπόν να κάνουμε έναν ας τον πούμε διαγωνισμό.
Ή μια μίνι (ή μεγάλη, κανένα πρόβλημα) ιστοριούλα με την Κάντυ τη νύχτα του Χάλλογουιν, ή μια ζωγραφιά, ή ότι θέλετε.
Κάντυ-Δωράκι στο τέλος σε όλες τις συμμετοχές, και κάτι ξεχωριστό σε αυτή που θα ψηφίσουμε πρώτη.
Εάν θέλετε μπορείτε να συμμετέχετε μέχρι και με δύο συμμετοχές (πχ μια ιστοριούλα και μία ζωγραφιά ή δύο ιστοριούλες, ή δύο ζωγραφιές, το αφήνω ελεύθερο)

Λήξη διαγωνισμού 30 Οκτωβρίου.

Ωραία ιδέα...

Οι αντμίν συμμετέχουν;;;

Ναι αμέ!!!!

Πώς τα πάμε?
Είχα ξεκινήσει κι εγώ ένα μίνι φικ αλλά προέκυψε ένας θάνατος (μαμά αγαπημένου μου προσώπου) και είναι δύσκολα τα πράγματα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να το ολοκληρώσω...

Σκέφτηκα αν θέλετε να "γιορτάσουμε" κάπως εδώ το Χάλλογουιν, αφού δεν μας το έχουν φέρει στην Ελλάδα και να δημοσιεύσουμε εδώ τις ιστοριούλες τις δύο τρεις τελευταίες μέρες του μήνα.
Αν τυχόν καταφέρω να το ολοκληρώσω θα ανεβάσω και το δικό μου
Τι λέτε?

Ωραία ιδέα!!
Θα προσπαθήσω κι εγώ!!

Τέλεια! Άντε, να το γιορτάσουμε φέτος!
Έχω μαγειρέψει.... κάτι πολύ Χάλλογουιν για τη νύχτα του Χάλλογουιν....
Λέω να αλλάξω το φόντο μια μέρα νωρίτερα γιατί μια νύχτα μόνο μου φαίνεται λίγο....
Τι λέτε?

akaliakoukou έγραψε:

...
Έχω μαγειρέψει....  κάτι πολύ Χάλλογουιν   για τη νύχτα του Χάλλογουιν....
Λέω να αλλάξω το φόντο μια μέρα νωρίτερα γιατί μια νύχτα μόνο μου φαίνεται λίγο....
Τι λέτε?  ...

Χα χα χα!!!

Τελείως creepy σκηνικό!!! H Mιζούκι όλα τα λεφτά!!!

Aldebaran έγραψε:

Χα χα χα!!!

Τελείως creepy σκηνικό!!! H Mιζούκι όλα τα λεφτά!!!

Ελπίζω να μη μου κάνει μήνυση
Έψαχνα να βρω κάτι "τρομαχτικό" και έπεσα πάνω σε αυτή τη φωτό...
Η Μιζούκι,χαμογελαστή, στον χώρο εργασίας της, σε αυτό το ωραίο γραφειάκι με το ανάλογο Φενγκ Σούι που της φέρνει έμπνευση να γράψει τη νουβέλα της....  
Αυτό το χαμόγελο μου θυμίζει μάγισσα...
Και σκέφτομαι... τι θα σκαρφιστεί αυτό το μυαλουδάκι, τι θα μαγειρέψει
τι κρύβεται πίσω από το χαμόγελο... έχει σκοπό να μας ταλαιπωρήσει και την επόμενη 30ετία????

Voila, η δική μου ιστοριούλα για το φετινό Halloween... ελπίζω να σας αρέσει  



- Τελειώσαμε γιατρέ;
- Δεν είπαμε να μην είσαι ανυπόμονος; Δε γίνονται έτσι οι δουλειές. Θέλουν υπομονή και το χρόνο τους για να γίνουν σωστά… Αλλά, ναι… για σήμερα τελειώσαμε.
Ο γιατρός Μάρτιν γύρισε προς τον εννιάχρονο πιτσιρικά και τον χάιδεψε στοργικά στο κεφάλι.
- Να, και η αμοιβή σου του είπε βγάζοντας από τις τσέπες του πολύχρωμες καραμέλες τυλιγμένες σε ζελατίνα. Ο Μαρκ κοιτώντας τις με τα άπληστα, γεμάτα χαρά μάτια του, άπλωσε τα χέρια του χαρούμενος. Μπόλικες ήταν…  
- Σήμερα, είχαμε πολλή δουλειά…, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο γιατρός Από το μικρό παράθυρο, κοίταξε στα δυτικά  τον ουρανό. Τα σύννεφα, μαύρα και απειλητικά, μαζεύονταν το ένα πλάι στο άλλο. “Φοβάμαι πως θα ρίξει πολύ νερό τις επόμενες ώρες”  είπε τις σκέψεις του δυνατά. Ο Μαρκ ούτε που τον άκουγε. Είχε βαλθεί να τακτοποιήσει όλα τα ιατρικά εργαλεία στη θέση τους καθώς και το υλικό που μπορούσε να επαναχρησιμοποιηθεί.
Φόρεσε το πανωφόρι του και βγήκε από το ιατρείο. Τράβηξε γοργά προς το γραφείο του ορφανοτροφείου. Ήταν η ώρα του απογευματινού καφέ και της κουβεντούλας. Η δις Πόνη τον περίμενε για να μάθει τα νέα για την υγεία των παιδιών. Ήταν το καθιερωμένο τσεκ απ στο τέλος του μήνα και το δικό τους ραντεβουδάκι μακριά από την μικρή ανακατώστρα που θα τους κοίταζε διερευνητικά με τα μεγάλα πράσινα μάτια της.
“Τι έχουμε εδώ;”  Θα ρώταγε και τους δύο που, σα δυο σκανδαλιάρικα μικρά, θα έψαχναν δικαιολογίες για να καλύψουν την ενοχή τους. Μα δε θα γλίτωναν εύκολα από την Κάντυ. Καλά την έλεγε μικρή μάγισσα ο Άλμπερτ. Φύτρωνε ξαφνικά παντού. Ο γιατρός κοίταξε τη δεσποινίδα Πόνη και χαμογέλασαν και οι δύο σα να σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς… είχαν λίγες ώρες ακόμη στη διάθεσή τους για να κρύψουν τα τεκμήρια του… εγκλήματος. Ο Άλμπερτ, τους είχε υποσχεθεί πως θα την έφερνε λίγο μετά τη δύση του ηλίου. Μέχρι τότε…
- Θα βρέξει… είπε η διευθύντρια προσφέροντας το φλυτζάνι με το ζεστό ρόφημα στο γιατρό. Tα παιδιά θα απογοητευτούν...
Είχε προσέξει ιδιαίτερα τον εαυτό της σήμερα. Φορούσε το καλό φουστάνι που της είχε πάρει ο Άλμπερτ σʼ εκείνη την εκδρομή στο Σικάγο.
“Σας πάει πολύ!” της είχε πει κλείνοντας το μάτι πονηρά και, χωρίς να της αφήσει περιθώριο να αντιδράσει, είπε στην πωλήτρια να πάει στο ταμείο και τα άλλα δύο ντε πιες που είχε προβάρει η διευθύντρια.
Πόσα χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία φορά που φορούσε κάποιο καινούριο, κατά δικό της ρούχο. Ούτε που θυμόταν. Μάλλον δε θα συνέβη ποτέ.
Έφερε την πορσελάνη στο στόμα της και ρούφηξε μια γουλιά… “μμμμ… πετυχημένος…. Και δυνατός όσο έπρεπε”.
- Ναι…  μουρμούρισε ο γιατρός απολαμβάνοντας το ζεστό ρόφημα. Θα το έπινε λίγο λίγο αυτή τη φορά για να κρατήσει περισσότερο. Δεν τολμούσε να ζητήσει και άλλο. Αν το μάθαινε ο μικρός διάολος; “Μπρρρ…”  τον έκοψε κρύος ιδρώτας φοβούμενος πως η σκέψη του ακούστηκε.
- Κρυώνετε γιατρέ; Να ρίξω και άλλο κούτσουρο στο τζάκι; Αν και δεν έχει υγρασία νομίζω. [/color]

- Όχι, όχι. Μην ενοχλείστε. Μια σκέψη έκανα. Ο γιατρός άνοιξε το καπάκι,πήρε ένα μπισκότο κανέλας από το βάζο και άρχισε να το μασουλάει.
Η αδερφή Λέην είχε σηκωθεί πολύ νωρίς το πρωί προκειμένου να ψήσει μαζί με τα παιδιά τα νόστιμα κουλουράκια που ξεχείλιζαν το βάζο. Λόγω της ημέρας, τους επέτρεψε να κάνουν τις γνωστές σκανδαλιές: να βουτάνε τα δάχτυλά τους στο μπωλ και να τρώνε την ωμή ζύμη από μέσα. Ο χώρος μοσχοβολούσε ακόμη από τα ψησίματα.
Μόνο ο Μαρκ δε συμμετείχε φέτος. Τον τελευταίο μήνα, κλεινόταν με τις ώρες στο ιατρείο και ποτέ δεν απαντούσε ξεκάθαρα στις ερωτήσεις της διδας Πόνη και της αδερφής Λέην για το τι έκανε εκεί μέσα. Μα δεν τον πίεζαν. Αρκούνταν στα αόριστα “τίποτε” και “είχα δουλειές” που τους απαντούσε. Άλλωστε, ήταν ένα πολύ καλό παιδί, πάντα ευγενικό και πρόθυμο να βοηθήσει όσο μπορούσε. Ήταν μάλιστα και το δεξί χέρι της Κάντυ και του γιατρού.
- Λοιπόν γιατρέ; Πως τα βρήκατε τα παιδιά σήμερα;
- Σε γενικές γραμμές καλά… ο Τζον και η Λίντα θα πρέπει να προσέξουν τα λαιμά τους… οι αμυγδαλές του Έρικ… το στομάχι της Κάρμεν… η εφηβεία… οι παιδικές αρρώστιες…
Ο γιατρός εξηγούσε με λεπτομέρειες στη διευθύντρια πως ήταν η υγεία των παιδιών. Που και που, έπινε και μια γουλιά από τον αρωματισμένο καφέ ή δοκίμαζε τα κουλουράκια βανίλιας, πορτοκαλιού και κανέλας. Την επόμενη φορά θα είχαν και σοκολάτας. Από τότε που είχε αναλάβει ο Άλμπερτ τα έξοδα του ορφανοτροφείου, η ποιότητα ζωής όλων είχε αλλάξει προς το καλύτερο. Καινούρια, ζεστά ρούχα, εσώρουχα και κλινοσκεπάσματα για όλα τα παιδιά, βιβλία με υπέροχες ζωγραφιές, κατασκευές και παιχνίδια λογιών λογιών : τραινάκια, και κούκλες και καραβάκια και καλειδοσκόπια και σβούρες και… και… Τίποτα δεν τους έλειπε πια… Ακόμη και ο Καίσαρας με την Κλεοπάτρα συμμετείχαν στο καθημερινό παιχνίδι των παιδιών. Να ήταν ευλογημένο το παληκάρι… η αδερφή Λέην ποτέ δεν τον ξεχνούσε στις προσευχές της…

Η σκοτεινιά ήρθε απότομα… σε λίγο θα ακούγονταν τα πρώτα μπουμπουνητά… τι κρίμα για τα παιδιά που περίμεναν το απόγευμα πως και τι.
Παραμονή της εορτής των Αγίων Πάντων, σήμερα… ή Halloween όπως είχε επικρατήσει να λέγεται. Την προηγούμενη χρονιά, η Κάντυ τα είχε συνοδέψει στο χωριό για να μαζέψουν γλυκά στα διαλυμένα από τη φθορά του χρόνου καλαθάκια τους. Όλα τους ντυμένα φαντασματάκια, μάγισσες, ξωτικά και διαβολάκια με όσα κουρέλια είχαν βρει, πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα προσπαθώντας να τρομάξουν τους χωρικούς. Δεν έβρισκαν όμως πόρτες ανοιχτές… “οι σοκολάτες και τα ζαχαρωτά προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για τα δικά μας παιδιά… δεν περισσεύουν και για τα ορφανά του λόφου ” είχαν δηλώσει μέρες πριν οι επίσημοι του χωριού. Μονάχα ο κύριος Καρτράιτ τα δέχτηκε στο κτήμα του. Οι εργάτες του είχαν από νωρίς αγοράσει μπόλικα γλυκά και πολύχρωμα μασ-μέλοους που τα ζέσταιναν στη φωτιά και τα πρόσφεραν στους πιτσιρικάδες. Και εκείνα, που μόνο τρομαχτικά δεν ήταν μέσα στις πρόχειρες στολές τους, σκορπούσαν το γέλιο και την αγάπη τους παντού... Αλλά φέτος δε θα προλάβαι…
- Τι κάνετε εσείς εδώ;
Όχι που πίστευαν πως θα γλίτωναν από την… Ιερά Εξέταση. Η Κάντυ μπήκε φουριόζα μέσα στο γραφείο και κατευθύνθηκε προς το γιατρό και τη διευθύντρια

που την κοίταζαν έντρομοι έχοντας ρίξει το μισό από το ρόφημά τους στο πάτωμα. “Ε, τώρα τη βάψαμε” σκέφτηκαν. “Πότε ήρθε; Αφού θα την έφερνε αργότερα ο Άλμπερτ. Και πως δεν ακούστηκε το αυτοκίνητο; Τόσο πολύ είχαν απορροφηθεί στην κουβέντα τους που δεν πήραν χαμπάρι τίποτε”; Η ενοχή και των δύο ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους… και δεν ήθελε και πολύ η Κάντυ για να τους καταλάβει.
- Καλησπέρα, ήρθαμε και εμείς!
Το γελαστό πρόσωπο του Άλμπερτ πρόβαλε πίσω από την Κάντυ τραβώντας την έξω από το γραφείο.
- Έ, Άλμπερτ, άφησέ με να δω κάτι.
- Μετά… έλα να βοηθήσουμε πρώτα τον Μαρκ.

Τα μαύρα σύννεφα κινούνταν απειλητικά προς το μέρος τους… σε λιγότερο από μισή ώρα η καταιγίδα θα ξεσπούσε… έπρεπε να προλάβουν. Οι κολοκύθες, που ένα μήνα τώρα παίδευαν τον Μαρκ, ήταν έτοιμες να στολίσουν την ατραπό από την είσοδο του ορφανοτροφείου ως το φράχτη. Η Κάντυ τις τοποθέτησε στα ειδικά σημεία που είχαν επιλέξει με το Μαρκ… όσο και να έβρεχε οι κολοκύθες θα έμεναν στη θέση τους. Ο Άλμπερτ τοποθέτησε στο εσωτερικό τους μικρά κεράκια και η αυλή φωτίστηκε από μικρά πορτοκαλί φαναράκια με αστεία όψη.
Τα υπόλοιπα παιδάκια που είχαν καταλάβει πως ο κύριος Άλμπερτ είχε έρθει για να τα επισκεφτεί ξεχύθηκαν στην αυλή. Η Κάντυ, βγάζοντας από το αυτοκίνητο, καινούρια κουβαδάκια γεμάτα γλυκά και σοκολάτες, έδινε και από ένα σε κάθε παιδάκι. Τα μικρά ήταν τόσο ευτυχισμένα που χοροπήδαγαν σα κατσίκια από τη χαρά τους.
Ο γιατρός Μάρτιν, η διευθύντρια και η αδερφή τα κοίταζαν από το παράθυρο φανερά συγκινημένοι. “Ώστε γι αυτό κλεινόταν με τις ώρες ο Μαρκ στο ιατρείο… γι αυτό επέστρεψε νωρίτερα η Κάντυ… γι αυτό ο Άλμπερτ… “
Οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν. Η αυλή άδειασε στη στιγμή και τα γέλια και οι χαρές μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό του ορφανοτροφείου. Τα παιδιά ήταν ευτυχισμένα.
Η Κάντυ πήρε στα χέρια της την κανάτα με τον καφέ, άνοιξε το καπάκι και μύρισε τον καφέ.
- Ρούμι… το ήξερα… έχετε βάλει ρούμι είπε κοιτώντας αγριεμένα τη διευθύντρια που χαμήλωσε το βλέμμα της.
- Έλα Κάντυ, κάνει κρύο σήμερα… λίγο ρούμι τραβιέται της είπε ο Άλμπερτ και την τράβηξε κοντά του γελώντας…
Κουρνιασμένη στην αγκαλιά του και κοιτώντας τις κολοκύθες που τις μάστιζε η βροχή, τον άκουσε να της ψιθυρίζει γλυκά “Πάλι τα κατάφερες… μικρή μου μάγισσα”

Καλημέρα!
Ευχαριστώ Άλντε για τη συμμετοχή!
Ο σκοπός του διαγωνισμού όπως τον είχα σκεφτεί ήταν για να έχουμε κάτι ιδιαίτερο εκείνη τη μέρα
Ήθελα να γράψω κι εγώ ένα μίνι φικ αλλά έμεινε μισοτελειωμένο για του χρόνου, καλά να είμαστε
Έκανα τη συμμετοχή μου με το "στόλισμα"
Χάρη στο κειμενάκι σου είχαμε κάτι να διαβάσουμε τη νύχτα των Αγίων Πάντων!!!!

Κι έχεις να λαβαίνεις το δωράκι σου εντός ολίγων ημερών!
Περιμένουμε φωτό!


-έντιτ-
Έχω γίνει πολύ ευσυγκίνητη...
Εκεί που έγραφε ότι τα ζαχαρωτά είναι μόνο για τα δικά μας παιδιά όχι για τα ορφανά, μου ήρθαν κλάματα.... νομίζω ότι έχω ζήσει τα δύο τελευταία χρόνια πολύ ρατσισμό γύρω μου... με τελευταίο το θέμα των σχολείων... "μόνο τα δικά μας παιδιά να πάνε σχολείο, τα προσφυγάκια δεν τα θέλουμε", μάλιστα μάζεψαν και υπογραφές...
Ντροπή στις μέρες μας να υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, παιδιά που η μισανθρωπιά τους απαγορεύει να πάνε στο σχολείο να μορφωθούν...
Ευτυχώς που υπάρχουν οι από μηχανής Θεοί, οι εθελοντικές ομάδες όπως η Κάντυ, ο Άλμπερτ και ο Μαρκ, υπάρχει ο καλός κόσμος γεμάτος συμπόνια και αγάπη, όπως ο κύριος Καλτράιτ, και οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ με κεφαλαία γράμματα, όπως η κα.Πόνη και η αδελφή Μαρία που αγκάλιασαν αυτά τα παιδιά με στοργή και αγάπη...

akaliakoukou έγραψε:

...
Ήθελα να γράψω κι εγώ ένα μίνι φικ αλλά έμεινε μισοτελειωμένο για του χρόνου, καλά να είμαστε
Έκανα τη συμμετοχή μου με το "στόλισμα"
...

H δική σου συμμετοχή νομίζω πως ήταν όλα τα λεφτά... αν μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να ψηφίσουμε, θα έβγαινε σίγουρα πρώτη  

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Πολύ ωραία η ιστορία σου Αλντε!!
Πολύ πολύ ωραία!!
Τις άλλες ιστορίες δεν τις διάβασα ακόμα.
Έλεγα να γράψω κι εγώ,αλλά δεν μου βγήκε. Υπόσχομαι όμως ότι θα γράψω,ακόμα και εκτός Halloween!!

πρωτη χρονια γιορτασα και γω χαλογουιν να γραψω εστω μια ιστοριουλα ετσω και εκτος διαγωνισμου, το λατρεψα φετος

ariathniM έγραψε:

πρωτη χρονια γιορτασα και γω χαλογουιν να γραψω εστω μια ιστοριουλα ετσω και εκτος διαγωνισμου, το λατρεψα φετος

Να γράψεις, να γράψεις... άλλωστε, εσύ είσαι η συγγραφέας εδώ μέσα!!!


Μάγια μου, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... χαίρομαι που σου άρεσε!!!

Κι εγώ χαίρομαι Αλντε μου!!
Είναι πραγματικά ωραία ιστορία!!
Και τα καλά μου λόγια είναι ειλικρινή!!
Δεν τα έγραψα επειδή κάπως έπρεπε!!
Είναι πολύ ζωντανή η ιστορία σου!!

Να γράψετε ότι θέλετε, μιας και δεν ζούμε Χάλλογουιν και το ζούμε από εδώ, τι πειράζει να το ζήσουμε και λίγες μέρες παραπάνω?
Αν είχα αυλή πάντως θα την είχα γεμίσει κολοκύθες και θα την είχα κάνει κάπως όπως περιγράφει η Άλντε στο φικ της

Alde με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου κ εμένα, οπότε συγκίνησες τουλάχιστον δυο αναγνώστριες... Πολυ όμορφη ιστορία...

Ακαλια, είναι πραγματικά ντροπή να βλέπουμε κίνδυνο κ ''εχθρό'' στα παιδικά πρόσωπα, δυστυχώς ο άνθρωπος ξεχνάει από που προέρχεται, ευτυχώς που ο κανόνας δεν είναι αυτό που γίνεται στη Χίο, υπάρχουν σχολεία που υποδέχτηκαν αυτά τα παιδιά με ανοιχτές αγκαλιές, δώρα, χαμόγελα κ αγάπη...
Δε πειράζει που δεν τα θέλουν κάποιοι, υπάρχουν τα άτομα που τα θέλουν κ τα αγαπούν κ για αυτούς που δεν τα θέλουν, θα τα συνηθίσουν κ στο τέλος θα τα αγαπήσουν αυτοί που έχουν έστω κ λίγη αγάπη κ ανθρωπιά μέσα τους, γιατί τα παιδιά μόνο να τα αγαπήσεις μπορείς...
Πριν καμιά 15αρια χρόνια ξεκίνησα να ταΐζω τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς μου, κάποιοι, ηλικιωμένοι κυρίως, γκρίνιαζαν, δε με ένοιαζε κ συνέχισα... Σήμερα οι περισσότεροι στη γειτονιά ταΐζουμε τις γάτες, η αρχή είναι δύσκολη αλλά αν είναι το σωστό το καταλαβαινουν οι Άνθρωποι που έχουν μέσα τους το καλό κ την αγάπη κ ακολουθούν, σημασία έχει να συνεχίσεις να κάνεις το σωστό, να μη σε σταματήσει η απογοήτευση κ κάποια στιγμή όταν καταλαγιάσει ο φόβος θα ανοίξουν τα μάτια της ψυχής κ θα ακολουθήσει κ η πλειοψηφία.

marg έγραψε:

Alde με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου κ εμένα, οπότε συγκίνησες τουλάχιστον δυο αναγνώστριες... Πολυ όμορφη ιστορία...

Σ΄ ευχαριστώ πολύ Marg μου!!!

marg έγραψε:

Ακαλια, είναι πραγματικά ντροπή να βλέπουμε κίνδυνο κ ''εχθρό'' στα παιδικά πρόσωπα, δυστυχώς ο άνθρωπος ξεχνάει από που προέρχεται, ευτυχώς που ο κανόνας δεν είναι αυτό που γίνεται στη Χίο, υπάρχουν σχολεία που υποδέχτηκαν αυτά τα παιδιά με ανοιχτές αγκαλιές, δώρα, χαμόγελα κ αγάπη...
Δε πειράζει που δεν τα θέλουν κάποιοι, υπάρχουν τα άτομα που τα θέλουν κ τα αγαπούν κ για αυτούς που δεν τα θέλουν, θα τα συνηθίσουν κ στο τέλος θα τα αγαπήσουν αυτοί που έχουν έστω κ λίγη αγάπη κ ανθρωπιά μέσα τους, γιατί τα παιδιά μόνο να τα αγαπήσεις μπορείς...
Πριν καμιά 15αρια χρόνια ξεκίνησα να ταΐζω τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς μου, κάποιοι, ηλικιωμένοι κυρίως, γκρίνιαζαν, δε με ένοιαζε κ συνέχισα... Σήμερα οι περισσότεροι στη γειτονιά ταΐζουμε τις γάτες, η αρχή είναι δύσκολη αλλά αν είναι το σωστό το καταλαβαινουν οι Άνθρωποι που έχουν μέσα τους το καλό κ την αγάπη κ ακολουθούν, σημασία έχει να συνεχίσεις να κάνεις το σωστό, να μη σε σταματήσει η απογοήτευση κ κάποια στιγμή όταν καταλαγιάσει ο φόβος θα ανοίξουν τα μάτια της ψυχής κ θα ακολουθήσει κ η πλειοψηφία.

Πόσο δίκιο έχεις...

Τώρα που είπαμε για χαλογουιν το λιτλ βγάζει κάτι πραγματακια hallowween κυρίως τσιπς και τέτοια! Θα κάνω μία βόλτα να δω όταν οι μέρες έρθουν! Αλλαξα και ταπετσαρία στο κινητό μου με θέμα το χαλουιν χα χα