Η συνάντηση!

Αυτή είναι η δική μου εκδοχή για την συνέχεια της Κάντυ. Τα πρώτα γεγονότα διαδραματίζονται σε πραγματικό χρόνο και πραγματικά εύχομαι να μην σας κουράσει μέχρι να μπω στο κυρίως θέμα! Συγχωρέστε με, για κάποια λάθη, αλλά είναι το πρώτο μου φικ. Πιθανός να βγει αρκετά μεγάλο, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω μικρότερο στο κεφάλι μου!!!!!
Καλή ανάγνωση!

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Πάνε πάνω από δύο δεκαετίες, που γέμιζα τα Σαββατοκύριακα μου με την αγωνία της αγαπημένης μου σειράς.
Θα πρέπει να ήμουν κάπου 7 χρονων όταν προβαλλοταν το αγαπημένο μου παιδικό.
Παιδικό? Αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα με τόσους θανάτους και χωρισμούς.
Στην μνήμη μου ακόμα και σήμερα είναι ο θάνατος του Άντονυ! Ή μήπως να θυμηθώ τον αγαπημένο μου Στήαρ, όταν έπεσε το αεροπλάνο του? Τότε ήταν που άρχισα να μισώ τον πόλεμο! Αισθανόμουν σαν να έχανα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.
Και τον χωρισμο με τον Τέρυ, που τον πας? Πόσα βράδυα έκλαιγα, λες και χώρισα εγω. Παρ' όλο που δεν ήξερα τότε τί σήμαινε αληθινή αγάπη. Φιλία έλεγε ο Παυλίδης με την φωνή του Τερυ.....άτιμη μεταγλώττιση.
Με την Κάντυ είχα ταυτιστεί απόλυτα. Το υποσυνεινήτο μου έλεγε πάντα να μην τα παρατάω εύκολα, να πεισμώνω και να συνεχίζω, ακόμα και όταν δεν υπάρχει ελπίδα.
Άρχισα να ονειροπολώ και να σκέφτομαι, πως θα ήταν άραγε ο δικός μου πρίγκηπας. Θα έμοιαζε στον γλυκό Άλμπερτ ή τον δυναμικό Τέρυ ή ίσως με το ρομαντικό Άντονυ?
Πολλές φορές αναρωτήθηκα στην ζωή μου, αν υπάρχει αυτός ο πρίγκηπας.
Δεν είναι δυνατόν η Κάντυ να είχε γνωρίσει τρεις μέχρι τα δεκαέξι της και εγώ στα τριάντα να μην έχω βρει ούτε έναν...
Τελίκα, άφησε και ένα ασχημο κατάλοιπο και αποφάσισα, πως στην πραγματικότητα πρέπει να δεχτούμε τους άλλους με τα ελαττώματα τους. Γιατί πολύ απλά....δεν υπάρχουν ΠΡΙΓΚΗΠΕΣ....ή μήπως όχι......

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

ΕΛΛΑΔΑ 2013

Η κρίση είχε χτυπήσει την χώρα μου και δεν άργησε να χτυπήσει και το σπίτι μου. Τα μεροκάματα πλέον είχαν λιγοστέψει αρκετά και οι ευθύνες αντιστρόφως ανάλογα. Το βράδυ που γυρνούσα από τη δουλειά, δεν είχα όρεξη για τίποτα. Το μόνο που ήθελα, ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, να πάρω τον υπολογιστή μου αγκαλιά και να χαθώ στον κόσμο του παγκόσμιου ιστού. Μορφή κατάθλιψης, θα έλεγε ο ψυχίατρος, μορφή βαρεμάρας, θα έλεγα εγώ.
Σε μία από τις ολονύχτιες αναζητήσεις μου, έπεσα πάνω και στην Κάντυ Κάντυ. Κάποια φοβερά κορίτσια....  είχαν ανεβάσει όλα τα επεισόδια της Κάντυ στα Ελληνικά.
Λίγο η θύμηση της παιδικής μου ηλικίας, λίγο η περιέργεια του τέλους που δεν θυμόμουν, με οδήγησαν στο να ανοίξω το πρώτο επεισόδιο. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη....με έπιασε λύσσα...
Ανυπομονούσα, να σχολάσω απ' τη δουλειά, για να δω καμιά δεκαριά επεισόδια πριν κοιμηθώ.
Μα ήταν δυνατόν να μην θυμάμαι τόσα πολλά???
Και τότε κατάλαβα....η παιδική αθωότητα, απορροφούσε μόνο τα έντονα σημεία... Τον χορο με τον Αντονυ, το θάνατο του Στήαρ, το φιλί με τον Τέρυ, τον χωρισμό. Ούτε την συγκατοίκηση με τον Άλμπερτ δεν θυμόμουν, αλλά σαν σε όνειρο, θυμόμουν ότι ήταν ο πρίγκηπας του λόφου. Συγκλονίστηκα επίσης, όταν κατάλαβα ότι ήταν ο θείος Γουίλιαμ.
Τα επεισόδια κάποια στιγμή τελείωσαν και μάλιστα εντελώς απότομα. Η απορία ξεχύθηκε στο μυαλό μου. Μα τί έγινε μετά? Άτιμη Μιζούκι...
Μετά έπιασα το μανγκα. Περισσότερα στοιχεία, αλλά....απλά τέλος δεν υπήρχε....
'Aρχισα να το μελετάω το θέμα. Δεν μπορεί. Κάτι θα έγινε μετά. Η Κάντυ τί απέγινε; Ο Τέρυ; Έμεινε για πάντα με αυτήν την πανούργα τη Σουζάνα; Από την αρχή δεν μου άρεσε το ύφος της, που είπε ψέματα στην Κάντυ ότι ο Τέρυ κοιμάται... Ο Άλμπερτ; Ο τόσο γλυκός και καλός παρ'ότι ζάμπλουτος τί να έκανε; Θα τα έβγαλε πέρα ή αυτή δολοφόνος η δημιουργός του αποφάσισε να τον εξοντώσει όπως και όλο του το σόι. Για όλα την έχω ικανή.
Με τόσες απορίες, άρχισα να το ψάχνω περισσότερο, κάτι βρήκα για μια καινούργια νουβέλα, αλλά πέρα από κάτι αόριστα γράμματα και έναν άντρα χωρίς όνομα, δεν έδιναν καμία μα καμία απάντηση, στο μέγα ερώτημα: Με ποιον έμεινε τελικά η Κάντυ;
Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα, πόσο πολύ ήθελα να πιάσω και τις δύο δημιουργούς της, να της τραβήξω από τα μαλλιά, να κόψουν τις ανοησίες και να δούμε και εμείς, μια άσπρη ημέρα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

Ένα ταξίδι στην Ιαπωνία

Οι ημέρες περνούσαν και εγώ ηρέμησα λίγο από την παράνοια της Κάντυ. Και τότε συνέβη κάτι απρόοπτο. Ένας παιδικός μου φίλος ο Γιώργος και κολλητός του αδερφού μου Κωστα, λόγω ότι η μητέρα του είναι Γιαπωνέζα και λόγω της οικονομικής κρίσης τα τελευταια χρόνια είχε μετακομίσει στην δεύτερη πατρίδα του την Ιαπωνία και μάλιστα άνοιξε και την δική του επιχείρηση. Αφού ορθοπόδησε, έκρινε καλό να προσλαβει και τον καλύτερο του φίλο.
Ήταν πλέον γεγονός, θα μας χώριζαν πολλά χιλιόμετρα απ'τον αγαπημένο μου αδερφούλη.
Είχαν περάσει περίπου έξι μήνες, όταν ήρθε και το δικό μου εισιτήριο για καλοκαιρινές διακοπούλες στην χώρα των Σαμουράι... αλλά...και στην χώρα της δημιουργού της Κάντυ...
Μαζί με τα πράγματα μου, είχα κάνει και ένα ολόκληρο σχέδιο, να την συναντήσω και μάλιστα να την βρίσω εκμέρους, όλων των Ελλήνων φαν, για την αγωνία που τόσα χρόνια μας πρόσφερε. Δεν γίνεται η κυρία να βγάζει λεφτά εις βάρος μας να μας έχει χωρισει στα δύο, Αλμπερτυκιές και Τερυκιες σαν τους Βόρειους με τους Νότιους και να μην μας δίνει λίγο ψωμί...Τόσο θανατικό μόνο ψυχολογικά μας δημιούργησε....
Το ταξίδι μου φάνηκε ατελείωτο και συνεχώς οι ίδιες σκέψεις...<<Είναι δυνατόν να μην με δεχτεί. Από την άλλη άκρη του κόσμου ήρθα.>>
Όταν επιτέλους έφτασα και πάτησα Ιαπωνικό έδαφος, μια βαθιά συγκίνηση με διαπέρασε. <<Είμαι τόσο κοντά στην αλήθεια>> Κάτι έλεγε μέσα μου πως επιτέλους τα ερωτήματα μου θα έβρισκαν απάντηση.
<<Κυρία μιζούκι είμαι εδώ τώρα και δεν θα γλιτώσετε τόσο εύκολα>>

Κεφάλαιο 3ο

Το πορτρέτο της Κάντυ

Ο Κώστας με το Γιώργο, με ξενάγησαν σε πολλά εντυπωσιακά μνημεία και μέρη. Ο τόπος αυτός είναι πολύ ιδιαίτερος. Από μεγαλουπόλεις, μέχρι παραδεισένια μέρη. Δεν αδικώ καθόλου που ονομάστηκε χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Οι μέρες κυλούσαν όμορφα και αρκετά διασκεδαστικά, αλλά ακόμα δεν είχα βρει τρόπο να βρω τη Μιζούκι. Με το Γιώργο κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες, αλλά πάντα καταλήγαμε στο κενό. Λες και είχε ανοίξει η γη να την καταπιεί. Μα που κρυβόταν επιτέλους;
Κάποια μέρα εντελώς τυχαία τρώγαμε σε ενα εστιατόριο συζητώντας έντονα για το θέμα της Μιζούκι. Ξαφνικά, μας μίλησε ένας νέος Γιαπωνέζος που καθόταν στο πίσω τραπέζι και κατα διαβολική μου τύχη δούλευε στην πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα και φυσικά μιλούσε άπταιστα Ελληνικά!!! Ο Γιάτσα, όπως τον έλεγαν, είχε έρθει για ολιγοήμερες διακοπές στην πατρίδα του, για να δει την μητέρα του. Το παρανοικό της υπόθεσης, ήταν ότι η μητέρα του ήταν και η ίδια συγγραφέας και μάλιστα καρδιακή φίλη της Κιόκο, όπως είναι το μικρό όνομα της Μιζούκι.
Νόμιζα ότι θα πετάξω από την χαρά μου. Αυτό είναι απίστευτη τύχη. Ίσως το σύμπαν πραγματικά συνωμοτεί υπέρ σου, όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ.
Άρχισα να βομβαρδίζω τον Γιάτσα με ένα σωρό ερωτήσεις, λες και ήταν αυτός η Μιζούκι. Μας είπε λίγα πράγματα για τον χαρακτήρα της, ότι είναι ιδιαίτερα ιδιόρυθμος, αλλά πολύ καλός άνθρωπος. Θυμόταν από μικρός, αυτήν και την μητέρα του να συζητάνε ώρες ατελείωτες σε ένα μικρό, δρύινο τραπέζι στο σπίτι της Κιόκο. Πίσω από το τραπέζι δέσποζε ένα τεράστιο πορτρέτο της Κάντυ. Φορούσε ένα πράσινο φόρεμα, σαν αυτό που φορούσε την βραδυά του χορού με τον Αντονυ. Ο μικρός, κοιτούσε ώρες το πορτρέτο και σαν να τον υπνώτιζε το χαμόγελο και τα πράσινα μάτια της Κάντυ, μπερδευόταν το παιδικό μυαλό του, αν αυτό που έβλεπε ήταν μάνγκα ή το πορτρέτο μιας πραγματικής, όμορφης κοπέλας. Η υπογραφή άνηκε στην Ιγκαράσι.
Η Γιούμικο, εμφανιζόταν και και αυτή που και που στην παρέα, αλλά πάντα για πολύ λίγο και όλες οι εμφανίσεις της συνοδεύονταν από χείμαρρο γέλιου και φωνών. <<Ήταν τόσο ωραία παρέα οι τρεις τους>> μονολόγησε και άφησε να φύγει ένας μικρός αναστεναγμός.
Κάποια μέρα η Γίουμικο έπαψε να γελάει και τότε έπαψε και η Κιόκο, μέχρι που η Γιούμικο, σταμάτησε να έρχεται και τότε το πορτρέτο της Κάντυ έμεινε θλιμμένο....

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο

Μία παράξενη γριούλα

Ο Γιάτσα, έφυγε από το εστιατόριο, χαρούμενος που μας γνώρισε και με μια υπόσχεση να μιλήσει στην μητέρα του, για να μου κανονήσει ένα ραντεβού με τη Μιζούκι.
Το βράδυ ο ύπνος δεν ερχόταν με τίποτα. Ήδη οι τύψεις με πλημμύριζαν για το αν η Μιζούκι, άξιζε τα σκληρά μου λόγια, αλλά όχι για πολύ. <<Μα τί ανόητη που είμαι!! Είκοσι ολόκληρα χρόνια περίμένω εγώ και άλλες χιλιάδες άλλοι μια απάντηση και αυτή μοσχοπουλάει νουβέλες, για να μας τρελάνει περισσότερο.Κάποιος πρέπει να της τα πει ένα χεράκι και γιατί όχι αυτός να είμαι εγώ>> Με μάτια γεμάτα δάκρυα από θυμό, με πήρε ο ύπνος τελικά. Και τα όνειρα που ήρθαν ήταν γεμάτα με ένα χαμογελαστό κορίτσι, με φακίδες και ξανθά κοτσίδια... Άυριο θα ήταν μια μεγάλη μέρα...
Το πρωί ξυπνησα βίαια, με τον αδερφό μου να χοροπηδάει στο κρεβάτι μου ξεφωνίζοντας ότι ο Γιάτσα κανόνησε ραντεβού με την Μιζούκι.
<<Κοίτα να δεις, τελικά θα την συναντήσω>>
Ο Γιώργος με μετέφερε με το αυτοκίνητο μέχρι τον σταθμό του τρένου. Μου έδωσε ένα σωρό οδηγίες, για το πως θα φτάσω στο Τόκιο και σε ποια στάση να κατέβω. Ευτυχώς που οι περισσότεροι Ιάπωνες ήταν γνώστες των αγγλικών και δεν θα αντιμετώπιζα προβλήματα στην επικοινωνία. Το ταξίδι ήταν μόλις μισή ώρα και στο σταθμό θα με περίμενε ο Γιάτσα ούτως ή άλλως. Ήμουν λίγο υπερβολική, αλλά βρε παιδάκι μου, πρώτη φορά θα βρισκόμουν έστω μισή ώρα μόνη σε μία ξένη χώρα και μάλιστα στην άλλη άκρη του κόσμου. Άντε να χαθείς εκεί...
Μπήκα στο τρένο ελαφρά την καρδίαν και το τρένο αμέσως ξεκίνησε. Η διαδρομή θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο ευχάριστη, αν είχα κάποιον άλλο μαζι μου. Αφού δεν μπορούσα να διαβάσω τίποτα, απλά χάζευα γύρω μου απορροφημένη στις πολλές σκέψεις μου, για την επικείμενη συνάντηση.
Επιτέλους μετά από τριανταπένε λεπτά, έφτασα στον προορισμο μου.
Βγήκα από το σταθμό του τρένου ψάχνοντας πανικόβλητη το Γιάτσα. Το Τόκιο με πλάκωνε. Μια τεράστια μεγαλούπολη, με πελώρια κτίρια και άπειρο κόσμο, να τρέχει γύρω μου. Άλλοι για ψώνια, άλλοι για τις δουλειές τους ή απλά για βόλτα. Οι μισοί τουλάχιστον απ΄τους Ιάπωνες, κρατουσαν κινητό ή μιλούσαν στο hands free ή καθε λογής γκατζετ. Μέχρι και υπολογιστή σε μέγεθος ρολογιού!!!
Για μια στιγμή νόμιζα ότι είχα χαθεί και η κρίση πανικού παραμόνευε στο κεφάλι μου. Ψάχνοντας για λίγο καθαρό αέρα, είδα απέναντι απ΄το δρόμο του σταθμού, ένα μικρό πάρκο με ελάχιστο κόσμο. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ και πολύ. Έβλεπα μια όαση μπροστά μου. Αποφάσισα να ξεκινήσω αμέσως κατά εκεί, μέχρι να ηρεμήσω και να ψάξω το Γιάτσα πιο εντατικά.
Δεν πρόλαβα να κάνω ένα βήμα, όταν μπροστα στα μάτια μου, μια γριά Γιαπωνέζα πήγε να περάσει το δρόμο. Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο που δεν έκοβε καθόλου ταχύτητα, ήταν έτοιμο να πέσει κατα πάνω της. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πετάχτηκα και την έσπρωξα προς το πάρκο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου σταμάτησε λίγο πιο μπροστά, λέγοντας κατι ακατανόητο και συνέχισε το δρόμο του νευριασμένος, μάλλον θα έβριζε σκέφτηκα. Αστραπιαία αναρωτήθηκα αν οι παγκοσμίου φήμης Ελληνικές βρισιές, θα αναγνωρίζονται και στην Ιαπωνία, αλλά γρήγορα το μετάνοιωσα και κινήθηκα προς την γριούλα.
<<Είστε καλά>> την ρώτησα στα Αγγλικά και εκείνη αμέσως μου αποκρίθηκε προς μεγάλη μου έκπληξη με άπταιστη προφορά:
<<Τί ανόητη που είσαι! Μπορούσα και μόνη μου να περάσω το δρόμο. Τώρα χτύπησα εξαιτίας σου...>>
Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι<<Δεν θα δώσω συνέχεια>> σκέφτηκα. Την είδα να έχει γδαρει το χέρι της. Αμέσως έβγαλα τα απαραίτητα απ΄τη τσάντα μου, (για τέτοιες περιπτώσεις) να της καθαρίσω την πληγή. Εκείνη το πήρε απ'το χέρι μου απότομα και μου είπε με υπεροπτικό ύφος:
<<Μπορώ και μόνη μου μικρή ανόητη!>>
Στο κεφάλι μου τώρα χτυπούσαν κουδουνάκια <<Ντίνα ηρέμησε μια γεροπαράξενη είναι μόνο>>
Αφού τελείωσε με τον καθαρισμό μου έδωσε πισω τις πρώτες βοήθειες, με ένα ξερό ευχαριστώ. Μετά με κοίταξε με το ίδιο υφος και μου ζήτησε να την συνοδέψω λίγο πιο κάτω στον προορισμό της. Αμέσως σκέφτηκα τον Γιάτσα και το ραντεβού, αλλά που να την άφηνα μόνη της. Φαινόταν ότι της είχε σαλέψει παντελώς και στην επόμενη στροφη θα έπεφτε σίγουρα σε κάποιο αμάξι. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, και δέχτηκα, στο κάτω κάτω εγώ τόσα χρόνια περίμενα τη Μιζούκη ας περιμένει και εκείνη λίγο.
Σε όλη την διαδρομή ήταν αμίλητη με ένα μόνιμα μοχθηρό υφος (ή έτσι νόμιζα). Δεν με ρώτησε απολύτως τίποτα. Ούτε από που είμαι, τί γυρεύω στο Τόκιο, τίποτα... Λες και ήταν απολύτως φυσιολογικό αυτό που βιώναμε. Τελικά μετά από λίγο μπροστα μας εμφανίστηκε ένα πελώριο νοσοκομείο Βικτωριανης εποχής, εντελώς άσχετο απ'την Ιαπωνικη αρχιτεκτονική. Λες και είχε έρθει απ' την Ευρώπη του περασμένου αιώνα. <<Περίεργο>> σκέφτηκα. Κρατικό νοσοκομείο του Τόκιο, έγραφε μια παλιά ταμπέλα μπροστα μας. Ένιωσα αμέσως ένα δέος, κάτι μου θύμιζε έντονα.
<<Φτάσαμε μικρή ανόητη>> με ξύπνησε απ'τις σκέψεις η Γιαπωνέζα <<από εδώ μπορώ και μόνη μου>>
<<Εντάξει γιαγιάκα, καλό δρόμο>> της απάντησα προσπαθώντας να της κρύψω τον εκνευρισμο μου.
Η γριούλα μπηκε μέσα στον μεγάλο κήπο του νοσοκομειου και άρχισε να απομακρύνεται. Σαν να ξύπνησα από λήθαργο γύρισα απότομα και άρχισα να τρέχω προς την μεριά του σταθμού σκεπτόμενη την παράξενη γνωριμία μου <<Μα τι άνθρωποι υπάρχουν>> μονολόγησα. Ξάφνου δίπλα απ΄το πάρκο του σταθμού, αισθανθηκα ένα χερι στον ώμο μου. Εκεί με έπιασε πραγματική κρίση πανικού...<<τί καινούριο είναι αυτό;>>
Γυρισα απότομα και είδα τον Γιάτσα να με κοιτάει χαμογελαστος αλλά με μια φανερή αγωνία στα μάτια του. <<Μα που είσαι Ντίνα, έφαγα τον τόπο να σε βρω.>>
<<Άστο είναι μεγάλη ιστορία, θα στην πω αργότερα. Πάμε γιατί έχουμε αργήσει. Η Μιζούκι με περιμένει>>

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο

Γλυκιά Κάντυ

Ο Γιάτσα, προς μεγάλη μου έκπληξη, με οδήγησε στον ίδιο δρόμο που είχαμε πάει με την γριούλα. Η συνοικία αυτή ήταν πιο ήρεμη. Ο κόσμος ήταν πολύ λιγότερος, οι δρόμοι μικρότεροι και πάνω από τα κεφάλια μας, βρισκόντουσαν ψηλά δέντρα κάποιου συγγενικού είδους με τον δικό μας ευκάλυπτο.
<< Περίεργο, δεν είχα παρατηρήσει τίποτα πριν. Μαλλον τα νεύρα μου θα έφταιγαν.>>
Το νοσοκομείο, δεν άργησε να φανεί μπροστά μας. Στα μάτια μου ήρθε η σκηνή με την σαλεμένη γριούλα.
<<Γιάτσα, αυτό το νοσοκομείο, δεν είναι πολύ άσχετο με το Τόκιο;>> Ρώτησα τον νεαρό Ιαπωνα.
<<Μα φυσικά! Εδώ είναι Αγγλική συνοικία, χτίστηκε πριν πάνω από 150 χρόνια>>
<<Ναι, αλλά κάτι μου θυμίζει πολύ έντονα>>
<<Πολύ λογικό, παρόμοιου τύπου νοσοκομεία συνανταει κανείς, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικης. Σε ένα τέτοιο δούλευε και η Κάντυ αν θυμάσαι, όταν σπούδαζε νοσοκόμα>>
<<Ώστε έτσι! Σε ευχαριστώ φίλε μου, θα έσκαγα, αν δε μου το έλεγες>>
Περπατήσαμε λίγο ακόμα κατά μήκος του νοσοκομείου και στρίψαμε σε ένα δρόμο δεξιά του. Στο τέλος του δρόμου, υπήρχε ένα μεγάλο σπίτι, παλαιάς αρχιτεκτονικής, δυτικού τύπου. Ένας μεγάλος, ξύλινος φράχτης το περιτριγύριζε. Μία ξύλινη πόρτα μας χώριζε από το εσωτερικό του.
Πλησιάζοντας, είδα με μεγάλη έκπληξη, ένα μεγάλο ατσάλινο οικόσημο στο κέντρο της πόρτας. Ήταν το οικόσημο του πρίγκιπα του λόφου! <<Επιτέλους έφτασα κυρία Μιζούκι και αυτή ήταν η καλύτερη υποδοχή, που θα μπορούσες να μου κάνεις>>
Ο Γιάτσα χτύπησε στο θυροτηλέφωνο και αμέσως η πόρτα άρχιζε να ανοίγει σιγά σιγά και με θόρυβο.
Τώρα πια βρισκόμασταν μεσα στον κήπο.
Ο κήπος ήταν αρκετά μεγάλος. Πράσινο γρασίδι διέσχιζε αριστερά και δεξιά απ΄τον μικρο, πέτρινο δρομακι που είμασταν. Στις άκρες φύτρωναν κάθε λογής τριαντάφυλλα. <<Σαν να βρίσκομαι στο Λέικγουντ>> σκέφτηκα. Όσο πλησιάζαμε στο κέντρο του κήπου ο δρόμος κύκλωνε μία μεγάλη μαρμάρινη γλάστρα. Στο κέντρο της φύτρωνε, το πιο όμορφο άνθος που είχα δει ποτέ μου. Σίγουρα ήταν τριαντάφυλλο, άγνωστου είδους σε εμένα. Είχε εκατό φύλλα και το χρώμα του πάγου, οι άκρες των πετάλων του έσβηναν σε ένα απαλό μωβ. Ανέβλυζε ένα μοναδικό άρωμα που σίγουρα θα ζήλευε και ο καλύτερος αρωματοποιός του κόσμου.
<<Γλυκιά Κάντυ>> ψιθύρισα και έμεινα να το κοιτώ μαγεμένη.
Ο Γιάτσα με τράβηξε απαλά από το χέρι και μου είπε <<Ας βιαστούμε δεν θα μας περιμένει μια ζωή η Κιόκο>>
<<Έχεις δίκιο. Γεια σου γλυκιά Κάντυ>>
Φτάνοντας στο σπίτι άλλη μια έκπληξη με περίμενε. Ήταν φανερό ότι η Μιζούκι λάτρευε τα αυτοκίνητα αντίκες. Ένα ίδιο αυτό του Στήαρ ήταν παρκαρισμένο μπροστά από το σπίτι και άλλα δύο κάτω από ένα λουλουδένιο κιόσκι. Το ένα έμοιαζε με του Τέρυ και το άλλο με του Άλμπερτ όταν είχε πρωτοβρεί την μνήμη του.
Η πόρτα του σπιτιού ήταν φτιαγμένη από ένα όμορφο, σκούρο ξύλο και πάνω της ήταν σκαλισμένο το ίδιο οικόσημο. Το σπίτι ήταν κυρίως φτιαγμένο από το ίδιο ξύλο και πέτρα στις αποχρώσεις του γκρι.
Μόλις πλήσιασαμε, άνοιξε την πόρτα αμέσως μια νεαρή κοπέλα μάλλον Τυνησιακής καταγωγής και είπε να περάσουμε μέσα.
Ο χώρος του σπιτιού ήταν το ίδιο μεγάλος με τον κήπο και άψογα διακοσμημένος. Το ρετρό ύφος επικρατούσε παντού στο χώρο. Τα έπιπλα, οι πίνακες, το τζάκι, ήταν παντού η διάθεση μιας άλλης εποχής. Τα χρώματα που επικρατούσαν ήταν κυρίως τα παστέλ.
Στα αριστερά απ'το τζάκι, υπήρχε ένα μικρό δρύινο τραπεζι, με τρεις μικρές, χακί πολυθρόνες γύρω του. Και πίσω απ' αυτό... Έμεινα να το κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό...Για αυτό μου μιλούσε ο Γιάτσα με τόσο θαυμασμό! Το πορτρέτο μιας όμορφης, ξανθιάς κοπέλας... Η λαδομπογιά είχε κάνει το θαύμα της. Ήταν κάτι ανάμεσα σε φωτογραφία και σκίτσο, τι ακριβώς δεν μπορούσα να καταλάβω. Τα μάτια της με κοιτούσαν αινιγματικά. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν χαρούμενη ή λυπημένη. Ήταν μυστήριο αυτός ο πίνακας. Μαγνητίστικα τόσο που θέλησα να το αγγίξω, ήταν σαν να με καλούσε. Η υπογραφή ήταν ακόμα εκεί "Στην αγαπημένη μου φίλη Κιόκο. Γιούμικο Ιγκαράσι"
Ξαφνικά η φωνή της υπηρέτριας με ξύπνησε.
<<Η κυρία Κιόκο σας περιμένει!>>
Ο Γιάτσα μου έκανε νόημα να προχωρήσω. Λίγα μέτρα μας χώριζαν πια και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο

Απρόσμενη εξέλιξη

Η κοπέλα μας οδήγησε σε μία ξύλινη σκάλα. Την ανεβήκαμε και μπροστά μας φανερώθηκε ένας μακρύς διάδρομος, γεμάτος δωμάτια και από τις δύο πλευρές. Στο βάθος του, υπήρχε μία πόρτα απ'το ίδιο ξύλο που ήταν φτιαγμένη και η είσοδος. Κινηθήκαμε κατά εκεί. Η κοπέλα την άνοιξε και μας έκανε νόημα να περάσουμε μέσα. Ένα μεγάλο παράθυρο ήταν μπροστά μας, πίσω από ένα μεγάλο γραφείο, οι τοίχοι ήταν μία τεράστια βιβλιοθήκη. Πίσω απ΄το γραφείο υπήρχε μία δερμάτινη πολυθρόνα. Το φως απ΄το παράθυρο, ήταν εκτυφλωτικό και η φιγούρα δύσκολα διακρινόταν. Έκανε να σηκωθεί για να μας διευκολύνει μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια μας. Διέκρινα μία όχι και τόσο ψηλή γυναίκα, με φουντωτά μαλλιά. Ήρθε προς το μέρος μας. Κοκάλωσα στη θέση μου, όχι τόσο από συγκίνηση, αλλά από απορία.
<<Δεν είναι δυνατόν....>> ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Η σαλεμένη γριούλα βρισκόταν μπροστά μου, αλλά ούτε σαλεμένη την έλεγες, ούτε και γριούλα.
Ένα δυνατό γέλιο έσπασε τη σιωπή και απλώθηκε παντού στο χώρο.
<<Χα χα χα! την πάτησες και εσύ όπως και η Κάντυ απ΄τη Μαίρη Τζέην. Όσα χρόνια και να περάσουν πιάνει πάντα>>
<<Δεν...δεν καταλαβαίνω>> τραύλισα.
<<Θα σου εξηγήσω εγώ!>> Μου είπε ο Γιάτσα με ένα πονηρό χαμόγελο <<Η Κιόκο πριν από κάθε συνάντηση, συνηθίζει να δοκιμάζει τους καλεσμένους της. Αν περάσουν την δοκιμασία, της είναι ευχάριστη παρέα...αν όχι...απλά τους αποφεύγει>>
<<Και εγώ;>> απόρησα.
<<Εσύ μικρή ανόητη...Είχες την καλοσύνη, να βοηθήσεις μία γεροπαράξενη! Πώς θα μπορούσα να μην δεχτώ ένα τέτοιο άνθρωπο σπίτι μου;>> είπε η Μιζούκι και τώρα τα μικρά σχιστά μάτια της, έλαμπαν από χαρά <<Και τώρα στο θέμα μας, έμαθα πώς ήρθες απ΄την όμορφη, μακρινή Ελλάδα, να με δεις, ποια λοιπόν η τιμή της επισκέψεως σας;>>
<<Να... εγώ...>> φαινόταν τόσο εύκολο στο κεφάλι μου, αλλά απλά τώρα είχα κολλήσει, λες και έδινα τελευταίο μάθημα πτυχίου <<Να εγώ...ήθελα να σας δω...για κάτι που με απασχολεί...καιρό τώρα>>
<<Ωραία! Και τι είναι αυτό;>>
<<Το... το τέλος... το τέλος της Κάντυ είναι>> επιτέλους ξεκόλλησα, τα λόγια μου, έφευγαν σαν χείμαρρος πλέον <<Μας αφήσατε για χρόνια έτσι, δεν γίνεται να μην υπάρχει ένα τέλος. Μαλώσατε με την Ιγκαράσι και αντί να μας εξηγήσετε, μας αφήσατε στο σκοτάδι, τρεις δεκαετίες...Η αγάπη του κόσμου που σας ανέδειξε, είναι πολύ μεγαλύτερη απ΄τις δικές κόντρες και διαφωνίες>> Η Μιζούκι, στο άκουσμα του ονόματος της Ιγκαράσι, σκοτείνιασε...
<<Ώστε θέλεις να μάθεις την αλήθεια;>> με ρώτησε φανερά πειραγμένη.
<<Ναι θέλω να την μάθω!>> της είπα αποφασιστικά.
<<Έχεις χρόνο;>> το βλέμμα της είχε πλέον μαλακώσει.
<<Όσο θέλετε!>> είχα ήδη αρχίσει να αναρωτιέμαι τι κάνω.
Σήκωσε το τηλέφωνο που βρισκόταν στο γραφείο της και πιθανά κάλεσε την υπηρέτρια. Εκείνη ήρθε σχεδόν αμέσως.
<<Σου, ετοίμασε την βαλίτσα μου, αύριο φεύγω για Σικάγο!>> η Σου, εξαφανίστηκε να ετοιμάσει τα πράγματα της κυρίας της.
<<Σικάγο;>> νόμιζα ότι δεν άκουσα καλά.
<<Ναι Σικάγο! Νόμιζα ότι ήθελες να μάθεις την αλήθεια;>>
<<Και βέβαια θέλω αλλά...>>
<<Δεν έχει αλλά, αύριο πετάμε, πήγαινε να ετοιμαστείς τώρα, αύριο έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να τα πούμε με την ησυχία μας. Τα έξοδα σου, θα τα αναλάβω εγώ>>
<<Μα...μάλιστα Κυρία Μιζούκι!>> δεν είχα τη δύναμη να της αρνηθώ.
<<Κιόκο παιδί μου, λέγε με απλά Κιόκο>>

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

Μαζί με την Μιζούκι

Την άλλη μέρα, ξύπνησα δύο ώρες νωρίτερα απ΄το προκαθορισμένο και μάλιστα πολύ ταραγμένη. Η αγωνία του ταξιδιού και αυτού που με περίμενε, δεν με άφησαν να κοιμηθώ περισσότερο. Ποτέ δεν περίμενα να έχουν τέτοια εξέλιξη οι καλοκαιρινές μου διακοπές. Κατα κάποιον τρόπο, δεν περίμενα ούτε καν να συναντήσω τη Μιζούκι, πόσο μάλλον να κάνουμε ταξίδι στο Σικάγο. Αλλά η μοίρα, είχε άλλα σχέδια για μένα...
Όπως ήταν φυσικό, έφτασα νωρίτερα στο αεροδρόμιο του Τόκιο. Ο Γιώργος και Ο Κώστας, αφού με αποχαιρέτησαν, έφυγαν για τη δουλειά. Άραγε τι να σκεφτόντουσαν για μένα; <<Μάλλον ότι είμαι τρελή για δέσιμο...>> Η Μιζούκι, ήρθε αμέσως μετά, συνοδευόμενη από τη Σου. Φορούσε ένα ψάθινο καπέλο παραλίας, που άφηνε τις μαύρες μπούκλες της σαν χαίτη γύρω απ΄το λαιμό της. Ένα κίτρινο εμπριμέ φόρεμα με καραμέλες τύλιγε το μικροσκοπικό της σώμα. Πάντα ήξερα ότι οι Γιαπωνέζες γενικά, είχαν εκκεντρικό γούστο, αλλά αυτό ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. <<Η θεία μου η χίπισσα!>> σκέφτηκα. Μου φαινόταν απίστευτο, που αυτή η τόσο απλή γυναίκα, σημάδεψε όλη την παιδική μου ηλικία και όχι μόνο...
Με πλησίασε με ένα τεράστιο χαμόγελο και μου είπε <<Θαυμάσια! Είσαι έτοιμη να ξεκινήσουμε;>>
Στο αεροπλάνο, ήταν ομιλιτικότατη, καμία σχέση με την ασάλευτη γριά που είχα γνωρίσει, πριν από ένα εικοσιτετράωρο. Μου μίλησε για πολλά, για την ζωή της, τον θάνατο των δικών της, την διαμάχη της με την Ιγκαράσι, τα δικαστήρια, τα άλλα της έργα, ακόμα και γιατί διέδιδε ότι δεν ξέρει αγγλικά (δεν θα γλίτωνε, από τις εξηγήσεις που κατά καιρους θα έπρεπε να δίνει και αυτό της προκαλούσε μεγάλη λύπη).
Ένιωσα, ότι την ήξερα χρόνια, της είπα και εγώ τα δικά μου, κυρίως όμως για το κόλλημα μου με την Κάντυ.
<<Η Κάντυ, έχει σημαδέψει και τη δική μου ζωή>> μου είπε, το βλέμμα της σοβάρεψε και τα μάτια της βούρκωσαν.
<<Γιατί όμως; Είναι δημιούργημα της δικής σου φαντασίας. Έτσι δεν είναι;>>
<<Η Κάντυ είναι κάτι περισσότερο από ένα μάνγκα. Η Κάντυ, ζει μέσα στην καρδιά μου και θα ζει για πάντα, όσα χρόνια και να περάσουν>> μου απάντησε χαμηλά και γύρισε το βλέμμα της στο παράθυρο.
Ήθελα να ρωτήσω γιατί, αλλά κάτι μέσα μου ήξερε ότι θα μάθω πολύ σύντομα, έτσι άφησα την σιωπή, να κάνει την δουλειά της. Έκλεισα τα μάτια και αποκοιμήθηκα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8ο

Ο λόφος της Πόνυ

Σικάγο, η πόλη των γκάνκστερ. Σε τίποτα δεν θύμιζε το Σικάγο, τις αρχές του 20ου αιώνα, που βλέπαμε στην Κάντυ.
Η Μιζούκι, σαν κοριτσόπουλο χοροπηδούσε απ΄την χαρά της <<Επιτέλους! Είχα τόσα χρόνια να έρθω. Λατρεύω το Σικάγο. Μην χάνουμε χρόνο, πάμε να αφήσουμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και να νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο. Έχω τόσα πολλά να σου δείξω>>
Το ότι θα ήταν τόσο ασυγκράτητη, δεν το περίμενα, μου θύμισε την γιαγιά της Πάτυ <<Κάποιοι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν ποτέ>>
Εντάξει η Μιζούκι πλήρωνε, αλλά το σαράβαλο που νοικιάσαμε (σχεδόν μας χάρισε ο ιδιοκτήτης), ήταν το κάτι άλλο. Ξενοδοχείο πολυτελείας και αυτοκίνητο του περασμένου αιώνα. Η ίδια το διασκέδαζε και τραγουδούσε σε όλη τη διαδρομή, αλλά εγώ που οδηγούσα, δεν το έβρισκα και τόσο διασκεδαστικό.
Είχαμε πλέον, απομακρυνθεί απ΄το Σικάγο, ένα απέραντο, πράσινο τοπίο υπήρχε παντού γύρω μας.
Μα που πηγαίναμε άραγε; Κάτι υποψιαζόμουν, αλλά γρήγορα το προσπέρασα <<Δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο>> σκέφτηκα. Η Μιζούκι μάλλον διάβασε την σκέψη μου γιατί με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο.
Μετά από λίγο μου είπε να ελαττώσω ταχύτητα << Πήγαινε λίγο πιο σιγά, έχει αλλάξει αρκετά αυτό το μέρος, απ΄την τελευταία φορά που ήρθα. Κάπου εδώ πρέπει να είναι>>
<< Γιατί να ελαττώσω; Μήπως πάει και γρήγορα αυτό το σαρ....>> με διέκοψε απότομα.
<< Εδώ είναι... ναι εδώ... στρίψε στο δρομάκι, δίπλα απ΄το μεγάλο δέντρο>>
<<Τώρα μου το λες;>> πήρα λίγο απότομα τη στροφή και βγήκαμε σε ένα μικρό χωματόδρομο. Το αμάξι μετά απ΄αυτό άρχισε να μας προειδοποιεί, ότι δεν θα άντεχε για πολύ.
<< Κιόκο! Αργούμε ακόμα να φτάσουμε; Η σακαρ... εμμ, το αμάξι ήθελα να πω, αρχίζει να κουράζεται...>>
<<Σταμάτησε εδώ, θα συνεχίσουμε με τα πόδια. Δεν είναι και πολύ μακριά και είναι υπέροχη διαδρομή>>
Πάρκαρα το αυτοκίνητο σε ένα ξέφωτο, και ξεκινήσαμε το περπάτημα. Η διαδρομή, ήταν όντως πανέμορφη. Ένα δάσος με βελανιδιές, απλωνόταν μπροστά μας.
<<Ωραία! Από εδώ θα κόψουμε δρόμο>> είπε η Μιζούκι.
<<Τί εννοείς από εδώ; Δεν υπάρχει μονοπάτι και τα δέντρα είναι πολύ πυκνά!>>
<<Αυτό το κάνει καλύτερο! Καιρός να ξεσκουριάσω λιγάκι!>> είπε και ένα μειδίαμα, εμφανίστηκε στα μικρά της χείλη.
Τεντώθηκε και... πήδηξε στο πρώτο δέντρο που βρήκε μπροστά της. Ένα κρακ ακούστηκε, αλλά όχι από κλαδί που έσπαγε...και η γιαπώνέζα έπεσε στο έδαφος φαρδιά, πλατιά.
<<Κιόκο! Είσαι καλά;>> είχα τρομοκρατηθεί...ακόμα δεν τη βρήκα...
<<Καταραμένα άλατα! Κάτσε λίγο να ξεπιαστώ και συνεχίζουμε>> πετάχτηκε πάνω, ξανατεντώθηκε και άρχισε να πηδάει από κλαδί σε κλαδί.

Σχόλιο συγγραφέα:

Άρχισα και εγώ, με δυσκολία, να περνάω τα δέντρα... Ίσως... με μεγάλη δυσκολία. Τελικά, μετά από πολλά δέντρα και πολλά κρακ (και δικά μου), το δάσος τελείωσε. Βρισκόμασταν στην αρχή μιας μεγάλης πεδιάδας. Ο δρόμος φαινόταν φυδογυριστός να τη διασχίζει.
<<Είδες που σου είπα, γλιτώσαμε τουλάχιστον μισή ώρα δρόμου>>
<<Ναι, ναι και κάναμε μία ώρα τον ταρζάν>>
<<Χμμ, έχεις δίκιο. Παλιά το θυμόμουν πιο εύκολο>>
Δεν ήθελα, να το σχολιάσω άλλο, γιατί δεν θα καταλήγαμε πουθενά.
<<Έλα! Από εδώ είναι.>> κατευθύνθηκε αριστερά του δρόμου. Μετά από δέκα λεπτά, εμφανίστηκε ένας λόφος μπροστά μας. Η Κιόκο με κοίταξε ενθουσιασμένη. <<Παραβγαίνουμε, ποια θα φτάσει πρώτη στην κορφή του λόφου;>> γούρλωσα τα μάτια.
<< Ώστε υπάρχει στ΄αλήθεια;>> εκείνη έγνεψε καταφατικά. <<Πάμε τότε>> και αρχίσαμε να τρέχουμε σαν μικρά παιδιά, γελώντας. Ο λόφος της Πόνυ μας περίμενε!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9ο

ANOHITO

Η Μιζούκι μπορεί να έιχε τα διπλά μου χρόνια, αλλά έτρεχε σαν δεκάχρονο <<Μα που την βρίσκει τόση ενέργεια;>>. Φτάσαμε σχεδόν μαζί (ευτυχώς προηγήθηκα τελικά) και πέσαμε στο καταπράσινο χορτάρι να ξεκουραστούμε. Ο ελαφρύς άνεμος, έφερνε όλου του κόσμου τις μυρωδιές στα κουρασμένα μας πρόσωπα. Ήταν τόσο όμορφα εκεί. Σήκωσε την πλάτη της και μου έδειξε << Να εκεί είναι το δέντρο, εκεί πρέπει να πάμε>> με βαριά καρδιά σηκώθηκα. Κατευθυνθήκαμε προς το αιωνόβιο δέντρο. Βρισκόταν μόνο του στην κορφή του λόφου. Οι αιώνες που είχαν περάσει από πάνω του, είχαν χαραχθεί στον τεράστιο κορμό του. Ήταν κάποιο είδος βελανιδιάς, τα κλαδιά του ήταν χοντρά και μεγάλα και κοντά στο έδαφος. Θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον τριάντα μέτρα ψηλό. Στα πιο ψηλά κλαδιά του, έμενε πλήθος ζώων και πουλιών.
<< Αυτό είναι το δέντρο "πατέρας">> είπε η Μιζούκι και χάιδεψε το κορμό του τρυφερά. Έμεινε εκεί λίγες στιγμές, άφησε να φύγει ένας βαθύς αναστεναγμός σαν να θυμήθηκε κάτι και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Λίγα μέτρα πίσω απ΄το δέντρο, εμφανίστηκαν δύο λευκές πέτρες. Όσο πλησιάζαμε, με τρόμο διάπίστωσα ότι δεν ήταν πέτρες, ήταν δύο τάφοι.
Η Κιόκο πλησιάσε κοντά τους και γονάτισε. Στα μάτια της άρχισαν να κυλούν δάκρυα. Επιφυλακτικά, πλησίασα και εγώ. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω...

CANDICE WHITE ANDREY

07-05-1898
25-09-1982
και δίπλα

ΑΝΟΗΙΤΟ

25-09-1967

<<Η Κάντυ...υπήρξε στ'αλήθεια!>> Τα λόγια δεν μπορούσαν να βγουν.
Η Μιζούκι, σηκώθηκε απρόθυμα και αργά, σαν να μην μπορούσε να αποχωριστεί κάποιον δικό της. Μου κρατήσε το χέρι, σαν να την παρηγορούσε το άγγιγμα μου και μου έδειξε το κτίριο κάτω απ'το λόφο. Φαινόταν έρημο πια. Κάτι σαν μοναστήρι. Το πλαισίωνε μία αυλή, ένα μικρότερο κτίριο, βρισκόταν δίπλα του, έμοιαζε με μικρή κλινική.
<<Αρκετά για σήμερα, δεν χρειάζομαι άλλη συγκίνηση. Καλύτερα να πάμε στο ξενοδοχείο. Νομίζω ότι χρειάζεσαι κάποιες εξηγήσεις.>>
Δεν ήθελα να την πιέσω, αν και η ίδια πιεζόμουν φοβερά να μην την ρωτήσω. Θα μου έλεγε μόνη της ούτως ή άλλως. Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Κατά την διάρκεια του, δεν μιλήσαμε καθόλου. Η κάθε μία ήταν βυθισμένη στις δικές της σκέψεις...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10ο

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Όταν φτάσαμε στο Σικάγο, πήγαμε στα δωμάτια μας για λίγη ξεκούραση. Το βράδυ θα με περίμενε στο μπαράκι του ξενοδοχείου. Λίγο αλκοόλ, θα την βοηθούσε να μιλήσει πιο εύκολα, έτσι μου είχε πει πριν χωριστούμε. Δεν αρνήθηκα, ήξερα ότι είχε δίκιο, και εγώ το χρειαζόμουν, μετά από όλα αυτά.
Κατά τις οχτώ κατέβηκα. Το μπαράκι βρισκόταν σε έναν όμορφο κήπο με πισίνα στη μέση. Η Μιζούκι καθόταν σε ένα απόμερο τραπεζάκι, μακριά απ΄τα πολλά φώτα. Το πρόσωπο της φαινόταν γαλήνιο. Ένα ποτήρι ουίσκι ήταν στο χέρι της. Έμοιαζε να φιλοσοφούσε.
Έκατσα απέναντι της. Με χαιρέτησε ευγενικά και έκανε νόημα στο σερβιτόρο να φέρει άλλο ένα.
<<Ουίσκι;>> την ρώτησα.
<<Γιατί όχι; Ήταν το αγαπημένο εκείνου>>
<<Εκείνου;>> ο σερβιτόρος, άφησε το ποτό και έφυγε διακριτικά. Η Κιόκο κοίταξε ονειροπόλα τα αστέρια και άρχισε να διηγειται:
Όλα ξεκίνησαν, όταν ήμουν 16. Ίσως είναι η πιο όμορφη και ξέγνοιαστη ηλικία, αλλά όχι για όλους... Είχαν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια απ΄τον θάνατο του πατέρα μου. Ομολογώ ότι δεν το είχα ξεπεράσει ακόμα. Έκανα διάφορα πράγματα για να μην σκέφτομαι. Ένα από αυτά ήταν και το θέατρο. Στην αρχή στην σχολική ομάδα, γρήγορα όμως έγινε, κομμάτι της ζωής μου. Ένας ρόλος σε άλλαζε, σε έκανε κάποιον άλλο, δεν ήμουν ο εαυτός μου και έτσι δεν σκεφτόμουν.
Οι παραστάσεις της ομάδας μας, πάντα είχαν μεγάλη επιτυχία. Ο καθηγητής της θεατρολογίας και σκηνοθέτης μας ο κύριος Σακίρο, μας πρότεινε να παίξουμε θέατρο Νο, κάτι σαν την δική σας τραγωδία. Αν πήγαινε καλά, σύντομα θα κάναμε περιοδεία σε όλη την Ιαπωνία. Για μένα το θέατρο Νο θα ήταν μεγάλη εμπειρία. Στο έργο ως ήρωας, περνούσα πολλά στάδια, μέχρι να ανακαλύψω ποιος ήταν ο σκοπός της ύπαρξης μου. Στο θέατρο, πάντα κατέληγα να τον βρίσκω, στην πραγματικότητα όμως.
Μετά από κάποιους μήνες παραστάσεων, μας πρότειναν μία και μοναδική παράσταση, στο παγκόσμιο φεστιβάλ, εφήβων, καλλιτεχνών στο Μπρόντγουέι. Θα ήταν μοναδική ευκαιρία, να αναδείξω τις παραδόσεις της πατρίδας μου, σε όλο τον κόσμο. Ήμουν απίστευτα ενθουσιασμένη και αγχωμένη.
Μετά τις σχολικές εξετάσεις του Μαιου, αναχωρήσαμε για Νέα Υορκη.
Το ταξίδι ήταν ενθουσιώδες και ευχάριστο, ίσως το καλύτερο της ζωής μου. Δεν είχα πια έγνοιες...τα είχα αφήσει όλα πίσω.
Φτάσαμε στον χώρο του φεστιβάλ. Υπήρχαν νέοι απ΄όλο τον κόσμο. Γνώρισα άπειρους ανθρώπους και κουλτούρες. Ζούσα ένα όνειρο.
Στα παρασκήνια, γνωρίσαμε σπουδαίους και γνωστούς ηθοποιούς, που μας έδιναν συγχαρητήρια και συμβουλές. Μέχρι... που γνώρισα εκείνον...
Ήταν γύρω στα 70, ο ίδιος μας είπε την ηλικία του, αλιώς θα πίστευα ότι ήταν σίγουρα πενηντάρης. Σπουδαίος ηθοποιός, είχε αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο. Τα γκρίζα μαλιά του, ήταν δεμένα σε μια χαλαρή κοτσίδα. Ψηλός και γεροδεμένος, θα είχε κάψει πολλές καρδιές στα νιάτα του. Οι ρυτίδες έκφρασης της ηλικίας τον έκαναν απίστευτα γοητευτικό, μα αυτό που σε μάγευε περισσότερο ήταν τα μάτια του. Δύο μπλε θάλασσες, στο φως του φεγγαριού. Μας μιλούσε εύθυμα και όμως μέσα τους, βασίλευε η θλίψη. Το έβλεπα, το ένιωθα, όχι, δεν τον ερωτευτηκα, ήμουν μόνο δεκάξι...αλλά τον θαύμαζα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα, ότι το ίδιο έκαναν και όλες οι υπόλοιπες κοπέλες που βρίσκονταν κοντά. Ξύπνησα και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στα λόγια του.
<<Είναι τιμή ολόκληρης της Αμερικής, που νέα παιδιά από την άλλη άκρη του κόσμου, θα μας παρουσιάσουν μια τόσο δύσκολη μορφή θεάτρου. Ανυπομωνώ να δω την παράσταση σας>> έκανε παύση, με κοίταξε στα μάτια, ήταν σαν να προσπαθούσε να διαβάσει το μυαλό μου. Ντράπηκα, δεν μπορούσα να γυρίσω το βλέμμα μου απ΄το δικό του. Κοκκίνησα αμέσως. Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στην άκρη του σαρκώδους χείλους του σαν να σκέφτηκε κάτι. Μα τι ήθελε από μένα...Δεν ήταν πονηρό, κάτι έψαχε αλλά τι; Ευτυχώς ένας συμμαθητής μου έκανε μία ερώτηση και απέστρεψε το βλέμμα του.
<<Κύριε Γκράχαμ, αληθεύει το γεγονός ότι αποχωρείτε απ΄το θέατρο μετά από πενήντα χρόνια παρουσίας;>>
<<Καιρός δεν ήταν;>> είπε με χιούμορ και γέλασαν όλοι γύρω. Μετά από λίγο σοβάρεψε και συνέχισε <<Ναι, αληθεύει! θα αποχωριστώ τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου>> παύση <<Θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου, την Σκωτία και να γράψω ένα βιβλίο που χρόνια τώρα έχω στο μυαλό μου>>
<<Και πως θα λέγεται το βιβλίο;>> ρώτησε ένας άλλος.
<<Δύο λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ...και πάλι συγχαρητήρια, θα φροντίσω να σας δω και μετά το φεστιβάλ. Καλή επιτυχία!>> είπε γρήγορα για να αποφύγει περισσότερες ερώτησεις και έφυγε.
Το βράδυ του φεστιβάλ, για άλλη μια φορά ένιωσα ότι ονειρευόμουν. Τα πάντα ήταν πανέμορφα. Ήθελα να παίξω τον ρόλο μου καλύτερα από ποτέ. Φόρεσα την μάσκα μου...και η αυλαία άνοιξε... Το αμέτρητο κοινό, κρεμόταν από κάθε λέξη μου. Μου κόπηκαν τα πόδια, για μια στιγμή που μου φάνηκε αιώνας, Ανάμεσα στο κοινό είδα και τον Τέρρενς, με κοιτούσε σαν να μου έδινε θάρρος. Με Καταλάβαινε...Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο... Μετά δεν θυμάμαι τίποτα άλλο... Ένα κενό... Το μυαλό μου επανήλθε όταν έκλεισε η αυλαία πια. Τα μέλη της ομάδας και ο κύριος Σακίρο, μου έδιναν συγχαρητήρια. Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν, τους χαιρέτησα ευγενικά και αποσύρθηκα σε μια γωνιά να ηρεμήσω.
Θα πρέπει να είχε περάσει περίπου μισή ώρα όταν άκουσα την απαλή φωνή του.
<<Δεσποινίς Μιζούκι, είστε άξια συγχαρητηρίων>> σήκωσα τα μάτια μου και είδα τον Τέρυ να με κοιτάει με τα πιο όμορφα μάτια που είχα δει ποτέ μου.
<< Σας ευχαριστώ κύριε Γκράχαμ, είναι τιμή μου, που ένας ηθοποιός σαν και εσάς μου λέει κάτι τέτοιο>>
Σήκωσε το φρύδι του σαν να περίμενε άλλη αντίδραση από μένα << Λοιπόν μικρή μου περίμενω τα καλύτερα από σένα, συνέχισε έτσι>> έμεινα να τον κοιτάω να φεύγει και τότε κατάλαβα ότι θα ήταν και η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα. Αυτός ο άνθρωπος, που αν δεν ήταν εκεί να μου δώσει κουράγιο την κατάλληλη στιγμή, δεν θα είχα ποτε καταφέρει να ερμηνέψω το ρόλο μου. Αυτά τα μάτια μου έβγαζαν εμπιστοσύνη και ας τον ήξερα ελάχιστα. Το εφηβικό μου μυαλο δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Τέρυ μου ασκούσε τόση επιρροή. Θέλοντας να τον κρατήσω λίγο ακόμα κοντά μου, του είπα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.
<<Κύριε Γκράχαμ! Ώστε αποσύρεστε γιατί θέλετε να γίνετε συγγραφέας;>> εκείνος γύρισε με λαμπερό βλέμμα και μου είπε΄
<<Ναι, το θέλω όσο τίποτα άλλο>>
<<Μπορώ να ρωτήσω γιατί; έχετε τα πάντα, γιατί τα παρατάτε;>>
<<Στο θέατρο αφιέρωσα όλη μου την ζωή, από παιδάκι στην ηλικία σου θυσίασα τα πάντα>> έκανε διακοπή σαν να θυμήθηκε κάτι δυσάρεστο <<για να γίνω ένας καλός ηθοποιός. Είναι καιρός να αφιερώσω λίγο χρόνο και σε εκείνη, παρ΄όλο που δεν θα είναι κοντά μου>> τα μπλε του μάτια έγιναν γκρι στην θύμηση εκείνης. Δεν μπορούσα να διαννοηθώ, ότι αυτός ο όμορφος αντρας, δεν έχει εκείνη που θέλει δίπλα του.
<<Εκείνη;>> τον ρώτησα.
<<Εκείνη, είναι ο λόγος ύπαρξης μου, εκείνη με έκανε ηθοποιό και στο σανίδι αλλά και στην πραγματικότητα, εκείνη είναι τα πάντα για μένα. Με έμαθε να αγαπάω, μα και να μισώ άθελα της. Είναι ο άγγελος μου>>
<<Και γιατί δεν είναι μαζί σας, αφού σημαίνει τόσα πολλά για εσάς;>>
<<Δεν είναι μαζί μου>> αναστέναξε <<δεν είναι μαζί μου, ίσως γιατί έτσι το ήθελε η μοίρα...ίσως, γιατί δεν της είπα ποτέ σ΄αγαπώ.>> τα μάτια του χάθηκαν για μια στιγμή. Βούρκωσε. Τον κοίταζα σαν χαμένη. Σε μια προσπάθεια να επαναφέρει τον εαυτό του, τίναξε ελαφρά το κεφάλι του, σκούπισε τα υγρά του ματια και συνέχισε΄ <<Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά... Τα κρατούσα χρόνια μέσα μου. Αλλά με το που σε είδα αντίκρυσα κάτι μέσα στα μάτια σου, κάτι που μου θύμισε τον εαυτό μου στα δεκαέξι>>
Πάγωσα, δεν ήξερα τι να πω, τι κοινό είχα εγώ με τον Τέρρενς Γκράχαμ;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11ο

Μία αλλιώτικη νύχτα

Οι μέρες στην Νέα Υόρκη, πέρασαν πολύ γρήγορα. Σε μία απ΄τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, βρίσκει κανείς άπειρα πράγματα να δει και να κάνει. Τον Τέρυ δεν τον ξαναείδα μετά το βράδυ του φεστιβάλ. Όλες όμως, αυτές τις μέρες τον σκεφτόμουν έντονα. Ποια ήταν άραγε, αυτή η γυναίκα που είχε σημαδέψει τη ζωή του; Δεν ήξερα γιατί, αλλά κάτι μέσα μου ήθελε να μάθει περισσότερα. Κάτι υπήρχε σε αυτήν την ιστορία που έπρεπε να ανακαλύψω. Δεν θεωρούσα τυχαίο που ένας διάσημος ηθοποιός με τεράστιο κύκλο, είχε επιλέξει να ανοιχτεί μόνο σε εμένα. Κάτι υπήρχε ανάμεσα σε μένα και σε αυτόν που μας σύνδεε και δεν έπρεπε να το αφήσω να περάσει έτσι. Έπρεπε να μάθω οπωσδήποτε.
Τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση μου για Ιαπωνία, πήρα την απόφαση να τον ξαναδώ. Αφού βεβαιώθηκα ότι κοιμηθήκαν όλοι στο ξενοδοχείο, το έσκασα. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο για μένα, από μικρή είχα τάσεις φυγής. Το σκαρφάλωμα στα δέντρα, ήταν κάτι που από πολύ μικρή είχα εξασκήσει όταν ήθελα να το σκάσω απ'το εξοχικό μας στο δάσος και να μιλήσω στα ζώα, χωρίς να με καταλάβουν οι δικοί μου. Και τώρα, μπροστά από το δωμάτιο μου, υπήρχαν ωραιότατα δέντρα για τέτοιου είδους σκανταλιές. Είχα φροντίσει νωρίτερα να μάθω που έμενε ο Τέρρενς και ευτυχώς για μένα, δεν υπήρχαν άμαξες και κάρα αλλά ταχύτατα ταξί να με μεταφέρουν στο σπίτι του, χωρίς πολλές ερωτήσεις. Αφού βγήκα απ' το ταξί, είδα την πολυκατοικία που έμενε <<Τι παράξενος άνθρωπος που είναι. Άλλοι της φήμης του μένουν σε βίλες και αυτός σε μια απλή πολυκατοικία.>> Μπήκα στα κλεφτά μέσα προσποιούμενη την επισκέπτρια μαζί με άλλους δύο ενοίκους <<Άραγε θα είναι μέσα ή άδικα έκανα τόσο κόπο>> πρώτη φορά εκείνο το βράδυ μου μπήκε αυτή η ιδέα στο μυαλό. Τι θα έκανα αν έλειπε; Αποφάσισα να βρω το διαμέρισμα και ότι είναι να γίνει, ας γίνει.
Μετά από πολλούς ορόφους και πολλά διαμερίσματα, επιτέλους το βρήκα. Στάθηκα απ΄έξω, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, αμέσως σκέφτηκα να φύγω. Την στιγμή που πήγα να κάνω μεταβολή, μια αόρατη δύναμη με ώθησε να χτυπήσω την πόρτα << Τώρα είναι αργά>> σκέφτηκα. Περίμενα...βήματα ακούστηκαν...άρχισα να τρέμω << Τι να σκεφτεί άραγε που ήρθα νυχτιάτικα να τον βρω;>> Η πόρτα άνοιξε, ο Τέρυ με κοιτούσε αποσβολώμένος΄
<< Τι γυρεύεις εσύ τέτοια ώρα εδώ;>> με ρώτησε αυστηρά <<Η Νέα Υόρκη τη νύχτα,είναι πολύ επικίνδυνη για ένα μικρό κορίτσι!>>
<<Συγ...νώμη κύριε Γκράχαμ...δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά να... ήθελα να μάθω για εκείνη>>
<<Το ξέρεις ότι αν είχες πάθει κάτι δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου; Δεν έπρεπε να σου μιλήσω, σε έθεσα σε κίνδυνο!>>
<< Κύριε Τέρρενς, σταματήστε, δεν είμαι μωρό, ξέρω να προσέχω τον εαυτό μου>> είχα θυμώσει για τα καλά << έχω περάσει τόσα πολλά μόνη μου. Απλά το έσκασα απ΄το ξενοδοχείο, μπήκα σε ένα ταξί και ήρθα κατευθείαν εδώ. Καταλαβαίνω ότι ήταν απερισκεψία μου, αλλά δεν φταίτε εσείς, δική μου πρωτοβουλία ήταν>>
<<Καλά, καλά, μην θυμώνεις, αλλά μην το ξανακάνεις, εντάξει;>> το όμορφο πρόσωπο του είχε μαλακώσει τώρα.
<< Λοιπόν, θα μου πείτε;>>
<<Θα σου πω, αλλά πρώτα μπες μέσα στο σπίτι, δεν θέλω να ξέρω τι θα σκεφτεί κανείς αν σε δει να φωνάζεις έξω από την πόρτα μου>>
<<Ωχ, ναι>> είχα ξεχάσει που ακριβώς βρισκόμουν. Δειλά μπήκα μέσα και άρχισα να παρατηρώ το σπίτι. Όμορφο, λιτό, με προσεγμένα μοντέρνα έπιπλα και με μια μυρωδιά καθαριότητας παντού στο χώρο.
<<Κάτσε στο τραπέζι, πάω να σου φτιάξω ένα τσάι>> μέχρι να το φτιάξει έμεινα μόνη να κοιτώ μια συλλογή από φωτογραφίες στο τοίχο. Μία είχε τον Τέρυ νέο, αλήθεια πόσο όμορφος ήταν. Τα καστανά βελούδινα μαλιά του, έπεφταν λιτά και άτακτα στο λεπτεπίλεπτο πρόσωπο του. Σε μία άλλη ήταν στο θέατρο ντυμένος πρίγκιπας, ήταν σαν αληθινός πρίγκιπας. Άλλη μία ήταν με μία πανέμορφη κοπέλα, σε άλλες μόνος του, με καλλιτεχνικές πόζες. Αλλά ποτέ δεν χαμογελούσε, ήταν παντού σοβαρός, σε μία μόνο υπήρχε χαμόγελο και δεν ήταν μόνος του.
Ήταν μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο Τέρυ θα ήταν πάνω κάτω στην ηλικία μου. Στην αγκαλιά του ήταν μια γλυκιά παρουσία. Ήταν ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά κοτσίδια και παιχνιδιάρικο βλέμμα, στην μικρή της μύτη διακρίνονταν μικρές φακίδες. Η ευτυχία καθρεφτίζονταν και στα δύο πρόσωπα. Ένα πράγμα ήρθε κατευθείαν στο εφηβικό μυαλό μου...απ΄τον τρόπο που την κρατούσε...απ΄τον τρόπο που ακουμπούσαν τα σώματα τους... ήταν ερωτευμένοι.  Ήταν εκείνη που μου μιλούσε. Είχα μαγευτεί τόσο που ούτε καν κατάλαβα τον Τέρυ που στεκόταν ακριβώς πίσω μου και κοιτούσε την ίδια φωτογραφία. Το κατάλαβα όταν η όμορφη φωνή του ακούστηκε΄
<<Βλέπω δεν με περίμενες, την ανακάλυψες αμέσως>> ντράπηκα τόσο, που κοκκίνησα.
<< Είναι τόσο όμορφη!>> δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν η ομορφιά ή η γλυκύτητα της που με μάγευε.
Γύρισα και τον αντίκρυσα, τα μάτια του ήταν καρφωμένα στην κοπέλα.
<< Είναι η Κάντυ, το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου. Αυτή η παλιά φωτογραφία μαζί με μια φυσαρμόνικα και λίγα γράμματα, είναι ο θησαυρός μου>> ξεκόλλησε την ματιά του από εκεί και μου έκανε νόημα να πάμε στο τραπέζι. Σέρβιρε τσάι σε εμένα και ουίσκι στον εαυτό του, είπιε μια γερή γουλιά και με έναν μικρό αναστεναγμό άρχισε την διήγηση΄
<<Με την Κάντυ γνωριστήκαμε στο πλοίο από Αμερική για Αγγλία. Είμασταν μικρά παιδιά τότε. Η ψυχολογία μου ήταν χάλια εκείνη την περίοδο, λόγω της μητέρας μου. Εκείνο το κρύο βράδυ νόμιζα ότι τελείωσε η ζωή μου...και όμως ξανάρχιζε... Ένα φακιδομούρικο πλάσμα, έδωσε νόημα στο είναι μου. Ίσως την ερωτέυτηκα από την πρώτη στιγμή που την είδα. Μετά ξανασυναντηθήκαμε στο κολέγιο>> Ο Τέρυ μου διηγήθηκε όλη την ιστορία, όπως την ξέρεις. Μου είπε τα πάντα ακόμα και όταν την είδε στο Ροκστόουν και του έδωσε νέα δύναμη να συνεχίσει << Πάντα οι δρόμοι μας χωρίζονταν, σαν κάποιος να μην ήθελε να είμαστε ποτέ μαζί. Μετά μεγαλώσαμε απότομα. Έμαθα ότι παντρεύτηκε, ποτέ δεν έμαθα ποιον, δεν με ενδιέφερε. Ίσως αν ήξερα να τον σκότωνα. Το έριξα στη δουλειά. Το θέατρο ήταν το μόνο που με έκανε να μην τη σκεφτόμαι. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Σουζάνας μετακόμησα εδώ. Τυχαία ανάμεσα στα πράγματα μου ανακάλυψα τον θησαυρό μου. Νόμιζα ότι την είχα ξεχάσει. Ήταν το μεγαλύτερο ψέμα της ζωής μου, ποτέ δεν θα τη ξεχνούσα. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια, πήγα να την βρω. Δε ζητούσα τίποτα από εκείνη, μόνο να την δω ήθελα και ας ήταν η τελευταία φορά. Δεν ήταν πουθενά, λες και είχε ανοίξει η γη και την κατάπιε, όπου και αν ρώτησα, όπου και αν έψαξα, είχε εξαφανιστεί. Το ορφανοτροφείο για κάποιο άγνωστο λόγο, είχε αλλάξει διοίκηση και δεν ήξεραν τίποτα. Το Λέικγουντ ήταν έρημο. Η μοναδική πληροφορία ήταν απ΄το Σικάγο και μάλιστα απ΄την Φλάνυ, που είχε γυρίσει απ΄το μέτωπο και δούλευε στο ίδιο νοσοκομείο. Μην την ψάχνεις άλλο την Κάντυ μου είπε, είναι ευτυχισμένη τώρα. Μου αρκούσε. Άλλωστε εγώ της είχα πει να είναι ευτυχισμένη. Τι περίμενα δεν ξέρω. Γύρισα στην Νέα Υόρκη. Ο καιρός πέρασε, γνώρισα μία κοπέλα και την παντρεύτηκα, ηθοποιός και εκείνη. Μαζί κάναμε δύο υπέροχα παιδιά. Δυστυχώς όμως, οι κανόνες στον χώρο τον ηθοποιών μας χωρίσανε μετά από δέκα χρόνια. Ίσως είναι καλύτερα να είμαι μόνος μου. Μόνος μου ήμουν πάντα...>> σταμάτησε για μια στιγμή και χάθηκε στις σκέψεις του.
<<Και εγώ νιώθω μόνη μου, ίσως αυτό είναι το κοινό που μας συνδέει. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου, η μόνη μου παρηγοριά είναι το θέατρο. Δεν βρίσκω κοινα με τους συνομήλικους μου. Νομίζω ότι μερικές φορές, με θεωρούν ξινή. Να φανταστείς είμαι τόσο μονη που έχω πλάσει στο μυαλό μου μία φανταστική οικογένεια, τους Αντριου, για να καλύψω το κενό>>
<<Πώς είπες;>> ο Τέρυ άνοιξε τα μάτια του διάπλατα από την έκπληξη.
<<Είπα ότι έπλασα μια φανταστική οικογένεια>>
<< Το όνομα... το όνομα πες μου ξανά>>
<<Άντριου;>>
<<Μα αυτό είναι αδύνατο! που το άκουσες αυτό το όνομα;>>
<<Δεν... δεν θυμάμαι, νομίζω ότι ήταν πάντα στο μυαλό μου, μα γιατί ρωτάς;>>
<<Άντριου... Κάντυ Γουάιτ Άντριου, αυτό είναι ολόκληρο το όνομα της>>
<<Ορίστε;>> πάγωσα <<μπορεί να είναι σύμπτωση>>
<< Μα δεν καταλαβαίνεις, πόσο σύμπτωση μπορεί να είναι το μοναδικό κορίτσι στον κόσμο που πλάθει φανταστικές οικογένειες Άντριου, να βρίσκεται μπροστά μου, στο διαμέρισμα μου, μες στα μαύρα μεσάνυχτα;>>
<< Είναι όντως περίεργο, αλλά μην ξεχνάς ότι η πιθανότητα ποτέ δεν μηδενίζεται, έτσι μαθαίνουμε στο σχολείο>> ούτε εγω δεν πίστευα τι ανοησίες έλεγα. Ο Τέρυ έμοιαζε να χάνει την υπομονή του.
<< Τι ανοησίες λες; τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας, έτσι δεν είναι και αυτή εδώ η συνάντηση. Κιόκο πρέπει να την βρούμε, κάτι μου λέει ότι εσύ μπορείς>>
Με είχαν κατακλύσει έντονα συναισθήματα, είχε δίκιο σε αυτά που έλεγε, κοίταξα το παράθυρο σκεπτική, είχε αρχίσει να ξημερώνει.
<< Θεέ μου! Πρέπει να γυρίσω στο ξενοδοχείο αλλιώς θα με ανακαλύψουν>> Ο Τέρυ ξύπνησε και αυτός.
<< Έλα, θα σε πάω εγώ με το αυτοκίνητο>>
Ξεκινήσαμε σχεδόν αμέσως. Σε λίγη ώρα φτάσαμε. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής ψάχναμε που μπορεί να είχα ακούσει το όνομα Άντριου. Δεν θυμόμουν τίποτα. Με άφησε ένα τετράγωνο μακριά μην κινήσουμε υποψίες. Ανέβηκα από τα ίδια δέντρα και έφτασα στο δωμάτιο μου. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος μία φράση βασάνιζε το μυαλό μου "τίποτα δεν είναι τυχαίο"

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ο

Η αναχώρηση

Το πρωινό ήρθε γρήγορα. Με ξύπνησαν τα έντονα χτυπήματα στην πόρτα. Μια ολόκληρη αποστολή, περίμενε εμένα για να φύγουμε από το ξενοδοχείο. Με βαριά καρδιά, σηκώθηκα για να ετοιμαστώ βιαστικά. Το απόγευμα πήγαμε στο αεροδρόμιο, μια βαριά θλίψη με κλόνιζε. Το ταξίδι στην Νέα Υόρκη θα έμενε για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Ήταν η αιτία για ένα καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή μου.
Στο μεγάφωνο ακούστηκε η αναχώρηση της πτήσης για Ιαπωνία. Μόλις δέκα λεπτά έμεναν για να φύγω μακριά από τον Τέρυ. Ανέβαινα δειλά την σκάλα του αεροπλάνου, δεν ήξερα τι περίμενα, κάτι με κρατούσε πίσω. Ήταν τότε που άκουσα την φωνή του να με καλεί. Κατέβηκα τρέχοντας... η αεροσυνοδός, ούρλιαζε πίσω μου... δεν με ένοιαζε... έφτασα κοντά του λαχανιασμένη.
<< Κιόκο είσαι η τελευταία μου ελπίδα... πρέπει να την βρούμε. Σε αυτόν τον φάκελο, έχω μια επιταγή που θα καλύψει τα έξοδα σου, σε περίπτωση που χρειαστεί να ταξιδέψεις, κατά την διάρκεια της αναζήτησης. Επίσης είναι η διεύθυνση μου στην Σκωτία, για ότι άλλο θελήσεις. Δεν θέλω να πιεστείς χρονικά. Εγώ θα είμαι εδώ να περιμένω. Για κάποιο άγνωστο λόγο κουβαλάς επάνω σου την λύση της εξαφάνισης της. Κάτι μου λέει ότι θα τη μάθουμε σύντομα. Και εδώ έχω...>> έβγαλε ένα μικρό, μαύρο, βελούδινο κουτάκι από την τσέπη του σακακιού του... η αεροσυνοδός ούρλιαζε ακόμα...<< Θέλω να της το δώσεις, το έχω από τότε που ήρθε στην Νέα Υόρκη να με δει... μα δεν της το έδωσα ποτέ... ανήκει μόνο σε εκείνη. Πες της ότι την αγαπούσα και θα την αγαπώ για πάντα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα, πρέπει να φύγεις τώρα, πριν η αεροσυνοδός μου πάρει το κεφάλι...>> χαμογέλασα.
<< Αντίο Τέρυ! >> έφυγα πάλι τρέχοντας, αγνοώντας τις φωνές γύρω μου.
Έκατσα στην θέση μου, βλέποντας ακόμα μπροστά μου την αγωνία του ηθοποιού χαραγμένη στο πρόσωπο του. Κοίταξα από το παράθυρο... η μοναχική φιγούρα ήταν ακόμα εκεί... χαμένος, απελπισμένος να πάρει απαντήσεις για μια αγάπη που έληξε τόσο άδοξα.
Το αεροπλάνο απογειώθηκε, η φιγούρα άρχισε να μικραίνει, μέχρι που έγινε κουκκίδα και σταμάτησα να την βλέπω. Είμασταν πλέον μακριά. Τι θα έκανα από εδώ και πέρα, δεν ήξερα. Έπρεπε να ξεκινήσω από κάπου την αναζήτηση, αλλά από που; Θυμήθηκα τον φάκελο, τον άνοιξα. Ένα πολύ μεγάλο ποσό άνοιξε τα μάτια μου διάπλατα, ήταν φανερό ότι τίποτα δεν τον ενδιέφερε πέρα από το να την ξαναβρεί. Μαζί ήταν ένα κομμάτι χαρτιού που με καλλιγραφικά γράμματα, είχε την διεύθυνση του. Χαζεύοντας τα έπιασα το βελούδινο κουτάκι στην τσέπη μου. Το άνοιξα. Ένα χρυσό μονόπετρο βρισκόταν εκεί. Όμορφο και απλό, σχεδιασμένο για ένα λεπτεπίλεπτο δάχτυλο. Ένα μικρό διαμάντι ήταν τυλιγμένο με χρυσά φύλλα.
<< Θεέ μου! Εκείνο το βράδυ ήθελε να της κάνει πρόταση γάμου>> τα μάτια μου πλημμύρισαν δάκρυα. Η τελευταία αμφιβολία για αυτό που μόλις πήγαινα να ξεκινήσω είχε φύγει. Η αναζήτηση μόλις ξεκινούσε.

" Αγαπητό μου, ημερολόγιο"

Είχα αρκετό καιρό να σου γράψω. Οι μέρες εδώ στο Λέικγουντ, περνούν τόσο βαρετά ίδιες. Όλες εκτός από σήμερα. Απασχολημένος όπως πάντα με την μαγεία των λουλουδιών μου, θυμήθηκα ότι κάποια στιγμή έπρεπε να φάω κάτι.
Ο Άρτσυ και ο Στήαρ, από ώρα θα είχαν μαζευτεί στο μικρό σπιτάκι στο δάσος. Εκεί που μας αρέσει να κρυβόμαστε κατά καιρούς, απ΄τις τόσο καθώς πρέπει ασχολίες μας στην βίλα.
Σήμερα ο Στήαρ, μας είχε υποσχεθεί αχνιστά λαχανικά απ΄την καινούργια του εφεύρεση μάγειρα. Ευτυχώς ο Άρτσυ είχε προνοήσει και είχε φτιάξει μερικά σάντουιτς, σίγουρος ότι θα μέναμε νηστικοί.
Η θεία γνωρίζει για την ύπαρξη της καλύβας και την τωρινή χρησιμότητα της, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο κάνει τα στραβά μάτια.
Τέλος πάντων, μετά από το πρόχειρο γεύμα και τις ευχάριστες ώρες παιχνιδιού με τα ξαδέρφια μου, αποφάσισα να γυρίσω πίσω στον κήπο μου. Λίγο πριν φτάσω άκουσα κλάματα κοριτσιού. Έρχονταν προς το μέρος μου. Ένα ξανθό κορίτσι ήταν μπροστά μου και έκλαιγε πεσμένη στο έδαφος, αγνοώντας την παρουσία μου. Αποφάσισα να της μιλήσω.
Τα μεγάλα πράσινα μάτια της, πνιγμένα στα δάκρυα με κοίταζαν εξεταστικά. Φαινόταν σαν να με γνώριζε και όμως εγώ την έβλεπα για πρώτη φορά.
Ένας μικρός άγγελος ήταν μπροστά στην πόρτα μου, πιο όμορφος και γλυκός απ΄όλα τα τριαντάφυλλα του κήπου. <<Πρίγκιπα!>> την άκουσα να ψελλίζει. Μου φάνηκε τόσο παράξενο. Σκούπισε τα μάτια της και οι φακίδες της γέμισαν χώματα. Ήταν τόσο αστείο. Αρχίσαμε να γελάμε δυνατά. Χαμογελαστή ήταν πολύ πιο όμορφη. Της το είπα. Τα δακρυσμένα μάτια της έκρυβαν πολύ περισσότερα απ' ότι έδειχναν. Ήμουν σίγουρος ότι ένοιωθε για εμένα όπως και εγώ για αυτήν. Πρώτη φορά ένοιωθα έτσι στην θέα ενός κοριτσιού. Έπρεπε να φύγω, έμενε στους Ράγκαν, τι δουλεία είχε εκεί αυτό το αθώο πλάσμα;
Είναι βράδυ και ακόμα την σκέφτομαι. Πρέπει να την ξαναδώ σύντομα. Για αυτό αποφάσισα να σου γράψω σήμερα. Να αποτυπωθεί σε ένα χαρτί, ένα υπέροχο γεγονός, που θα ήθελα να θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Σήμερα γνώρισα την Κάντυ!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13ο

Η λύση του γρίφου

Την επόμενη μέρα φτάσαμε Τόκιο. Τίποτα πλέον δεν ήταν ίδιο για μένα. Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω.
Ήταν τέλος Ιουλίου, το σχολείο μόλις είχε κλείσει για τις καλοκαιρινές διακοπές. Είχα περίπου ενάμιση μήνα για να βρω κάποια άκρη. Η μητέρα μου νόμιζε ότι τρελάθηκα έτσι όπως τριγυρνούσα μέσα στο σπίτι. Έψαχνα όλη μέρα να βρω που είχα ακούσει το όνομα Άντριου και είχε περάσει στο υποσυνείδητο μου. Ήταν το μόνο στοιχείο που είχα. Ξεφύλλισα τα παιδικά μου τετράδια και βιβλία, εκεί όπου κατά καιρούς έγραφα τις περιπέτειες της φανταστικής μου οικογένειας, αλλά τίποτα. Το μόνο που φαινόταν χρήσιμο, ήταν το απόκομμα από ένα περιοδικό, που είχε την φωτογραφία ενός μεγάλου σπιτιού ή μάλλον έπαυλης, σε ένα μεγάλο, πράσινο λιβάδι. Προφανώς είχα κρατήσει αυτή τη φωτογραφία γιατί εκεί έμεναν οι χαρακτήρες των Άντριου. Δεν θυμόμουν πως το είχα βρει ή που ήταν το υπόλοιπο περιοδικό, το μόνο που ήταν φανερό, ήταν ότι το πρώτο κομμάτι του παζλ είχε βρεθεί.
Που να ήταν άραγε αυτό το σπίτι; Έπρεπε να βρω πάση θυσία το περιοδικό που είχε κοπεί η φωτογραφία. Μπορεί να υπήρχε ακόμα μέσα στο σπίτι, αλλά που; Το απόκομμα ήταν στα χέρια μου τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, άρα το μόνο σημείο που θα μπορούσε να είναι το περιοδικό ήταν ή τα σκουπίδια ή... το υπόγειο. Το πρώτο ενδεχόμενο αν και επικρατέστερο, δεν με σύμφερε καθόλου και θα έπρεπε να ξεκινήσω πάλι απ΄το μηδέν. Το δεύτερο όμως; Έπρεπε να πάω αμέσως στο υπόγειο να το εξακριβώσω.
Έξω ο ήλιος έκαιγε το μεσημεριάτικο ουρανό. Το υπόγειο ήταν έξω από το σπίτι. Στάθηκα στο κατώφλι του σπιτιού και κοίταξα την μητέρα μου που φρόντιζε τον κήπο. Θυμήθηκα και τον πατέρα μου που κάποτε έκανε το ίδιο. Του άρεσε ιδιαίτερα να περιποιείται τα λουλούδια, τα είχε σαν παιδιά του. Τα τριαντάφυλλα ήταν τα αγαπημένα του. Η μητέρα μου ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της. Από τότε που τον έχασε πάντα έμενε στις σκέψεις της. Δεν θα ξεπερνούσε ποτέ τον θάνατο του. Είχε χάσει το χαμόγελο της. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μην το δείχνει, αλλά δεν ήμουν πια μικρό κοριτσάκι και μπορούσα να διακρίνω την λύπη της. Τα μάτια της ήταν γεμάτα θλίψη και μέρα με την μέρα έχαναν την λάμψη τους. Πιστεύω πως αν δεν είχε εμένα, θα είχε σβήσει από την πρώτη μέρα που τον έχασε.
Έβγαλα τις σκέψεις μου με ένα απότομο τίναγμα του κεφαλιού μου. Έπρεπε να επικεντρωθώ σε κάτι άλλο γιατί αυτό με σκότωνε. Έπρεπε να πάω στο υπόγειο μα τα κλειδιά τα είχε η μητέρα μου και έπρεπε να βρω μια καλή δικαιολογία.
<<Μαμά!>> άρχισα να φωνάζω χωρίς να το πολυσκεφτώ σαν πεντάχρονο. <<Μαμά, θέλω να βρω το παλιό μου ποδήλατο>> εκείνη με κοίταξε εξεταστικά.
<< Και τί θέλει ένα μεγάλο κορίτσι σαν και εσένα, ένα παιδικό ποδήλατο;>> Με είχε καταλάβει... έπρεπε να βρω μια καλύτερη δικαιολογία.
<< Εμμ, να... ήθελα να το χαρίσω σε ένα μικρό κοριτσάκι που γνώρισα.>> δεν μου ερχόταν κάτι καλύτερο.
<<Κιόκο, από πότε άρχισες να χαρίζεις τα πράγματα σου; Εσύ, δεν ήσουν που πάντα ήθελες να κρατάς τα πάντα, και δεν με άφηνες να δίνω τίποτα;>>
<< Ναι, αλλά τώρα άλλαξα, αφού δεν το χρειάζομαι πια.>>
<<Κιόκο, τι θες από την αποθήκη;>> είπε αυστηρά, τελικά με ήξερε πολύ καλύτερα απ' ότι φανταζόμουν. Θα με καταλάβαινε άραγε αν της έλεγα όλη την αλήθεια;
<<Να εγώ, θέλω να ανακαλύψω που βρήκα αυτή την φωτογραφία>> πήρε το απόκομμα και άρχισε να το μελετάει.
<<Μμμ, η αλήθεια είναι ότι κάτι μου θυμίζει, αλλά που το βρήκες εσύ και γιατί θες να μάθεις; Έμπλεξες σε καινούργιες περιπέτειες;>>
<<Όχι μαμά, είναι πολύ μεγάλη ιστορία, άφησε με να πάω στο υπόγειο και σου υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα σου εξηγήσω τα πάντα... είναι ζήτημα ζωής και θανάτου...>> ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο λευκό της πρόσωπο, μάλλον την είχα πείσει.
<< Αφού είναι ζήτημα ζωής και θανάτου...πάρε τα κλειδιά, αν και έχει ανοιχτεί από τότε που...>> το χαμόγελο σβήστηκε, τα μάτια της θόλωσαν ξανά.
<<Ναι ξέρω, καιρός να αεριστεί και λίγο, οι αράχνες θα έχουν γίνει τεράστιες>> προσπάθησα να αποφύγω το θέμα και να γλυκάνω λίγο την κατάσταση.
<<Ορίστε μικρή, τα κλειδιά είναι δικά σου, αλλά μετά θέλω τις απαραίτητες εξηγήσεις>> είχε βρει την αυτοκυριαρχία της πάλι, μου έδωσε τα κλειδιά και πήγε να συνεχίσει τις δουλειές της.
<<Άραγε θα βρω τίποτα; και εκείνη...; κάτι της θύμισε, άρα έχει ξαναδεί αυτή τη φωτογραφία>> η πόρτα του υπογείου ήταν μπροστά μου, το μοναδικό εμπόδιο με τις αναμνήσεις μου. Όλα ήταν εκεί μέσα. Μετά τον θάνατο του πατέρα, είχαμε βάλει τα πάντα εκεί μέσα, λες και τα αντικείμενα θα μας έκαναν να ξεχάσουμε. Μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρύψουμε το πόνο μας. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι ήταν παντού γύρω και μέσα μας και όχι μόνο σε μια πολυθρόνα η μία κούπα του καφέ.
Η σκουριασμένη κλειδαριά, γύρισε με κόπο. Έσπρωξα με όλη μου την δύναμη. Το φως της ημέρας ξεχύθηκε στους από χρόνια σκοτεινούς τοίχους. Κατέβηκα τα μικρά σκαλοπάτια και βρέθηκα μπροστά από ένα πλήθος κούτες και έπιπλα επιμελώς στοιβαγμένα. Ήταν όλα εκεί. Από το πρώτο μου ποδήλατο, μέχρι το παλιό σερβίτσιο της γιαγιάς. Άρχισα να ψάχνω μανιωδώς, κάθε αντικείμενο είχε και μία ανάμνηση.
Πρέπει να είχαν περάσει ώρες απ' την στιγμή που άρχισα την εξερεύνηση, αλλά δεν είχα κανένα αποτέλεσμα και είχα αρχίσει να κουράζομαι. Λίγο ακόμα και θα τα παρατούσα αν δεν τραβούσε την προσοχή μου ένα μικρό, ξύλινο μπαούλο κάτω από ένα παλιό τραπέζι. Δεν το θυμόμουν καθόλου αυτό. Το τράβηξα προσεκτικά. Η σκόνη είχε κάνει ένα παχύ στρώμα επάνω του, θα πρέπει να ήταν χρόνια κρυμμένο.
Το άνοιξα, μια μυρωδιά κλεισούρας έφτασε στα ρουθούνια μου. Ήταν του πατέρα μου, προσωπικά του αντικείμενα και φωτογραφίες. Με συγκίνηση άρχισα να τα περιεργάζομαι ένα, ένα. Πόσο μου είχε λείψει η μορφή του. Οι φωτογραφίες ήταν κυρίως από τα παιδικά του και νεανικά του χρόνια. Υπήρχαν και κάμποσες από τα χρόνια του Β' παγκοσμίου πολέμου. Είχε καταταγεί εθελοντής αν και πολύ νέος. Θυμόμουν που μου έλεγε ιστορίες όταν τον είχαν πιάσει οι σύμμαχοι, και τον είχαν αιχμάλωτο στο Βανκούβερ του Καναδά για τρία ολόκληρα χρόνια. Ο πατέρας μου απεχθανόταν τον πόλεμο. Ποτέ του δεν συγχώρεσε τον εαυτό του που είχε συμμετάσχει σε αυτόν. Ο παρορμητισμός της νιότης, όπως και η συντηρητική του οικογένεια ήταν η αιτία, αλλά εκείνος κατηγορούσε συνεχώς τον εαυτό του.
Σε αυτές τις φωτογραφίες έβλεπα άγνωστες πτυχές του εαυτού του. Άγνωστα μέρη και πρόσωπα ήταν αποτυπωμένα πάνω τους. Μία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, είχε τον πατέρα μου παρέα με ένα μεγαλύτερο σε ηλικία Αμερικάνο. Ήταν ψηλός, πανέμορφος, με ανοιχτόχρωμα μάτια και μαλλιά και λαμπερό χαμόγελο. Φορούσε μία ιατρική ποδιά και φαινόντουσαν καλοί φίλοι. Γύρισα την φωτογραφία για να δω τυχών κάποια αφιέρωση και απλά έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
''Ελπίζοντας να με θυμάσαι για πάντα''
Στον καλό μου φίλο Τομακάσι
Γ. Α. Άντριου
Ήθελα να ξεφωνίσω από την χαρά μου, ήταν δυνατόν ο πατέρας μου να ήταν το κλειδί του γρίφου; Ποιος ήταν ο Γ. Α. Άντριου και ποια η σχέση του με την Κάντυ;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14ο

Το νανούρισμα

Μαζί με το επόμενο στοιχείο ανά χείρας, βγήκα τρέχοντας από το υπόγειο. Έπρεπε να βρω τη μητέρα μου, κάτι θα ήξερε για αυτόν τον μυστηριώδη φίλο. Την βρήκα στην κουζίνα, έπινε μια κούπα αχνιστό τσάι και διάβαζε ένα βιβλίο.
<<Για που το έβαλες μικρή, βιαστική; >>
<<Εσένα έψαχνα. Θέλω να μου πεις αν σου θυμίζει κάτι αυτή η φωτογραφία.>> την πήρε στα χέρια της. Η μορφή του πατέρα μου, της έφερε ένα ελαφρύ τρέμουλο, που γρήγορα όμως ξεπέρασε.
<<Μα που την ξέθαψες αυτή τη φωτογραφία; Εδώ ο πατέρας σου είναι κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του στο Καναδά. Αν θυμάμαι καλά, ο άντρας αυτός ήταν ένας Αμερικάνος εθελοντής που τον βοήθησε πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω ότι τον έλεγαν Άλμπερτ. Κιόκο, πες μου τι έχεις πάθει; Τι σου έχει καρφωθεί στο κεφάλι; έχω αρχίσει και ανησυχώ.>>
<< Μαμά, αλήθεια είναι πολύ μεγάλη ιστορία>>
Εκείνη την στιγμή ένιωθα ότι έπρεπε να την εμπιστευτώ. Είχα ανάγκη να μοιραστώ όλη αυτή την ιστορία με κάποιον. Δεν περίμενα κάποια συμβουλή και ήμουν σίγουρη για την αντίδραση της για κάποιο ενδεχόμενο υπεραντλαντικό ταξίδι, αλλά ήταν η μητέρα μου και ίσως ο καταλληλότερος άνθρωπος να ακούσει τα παρανοικά σχέδια μου. Έτσι λοιπόν της τα διηγήθηκα όλα. Κατά την διάρκεια της αφήγησης μου, παρατηρούσα τις αντιδράσεις στο πρόσωπο της. Σίγουρα της ήταν δύσκολο να πιστέψει την ιστορία μου. Η αλήθεια είναι, ότι και εγώ αν ήμουν στη θέση της θα μου φαινόταν απίστευτη. Τελειώνοντας, της έδειξα την αφιέρωση στο πίσω μέρος της φωτογραφίας. Η έκπληξη της ήταν μεγάλη.
<<Κιόκο, δεν θα σε πίστευα αν δεν είχες αυτή την φωτογραφία στα χέρια σου. Δεν μου είχες πει τίποτα για την φανταστική οικογένεια Άντριου, αν και μπορώ να καταλάβω το λόγο.>> έμεινε για ένα λεπτό σκεπτική, ένα μικρό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της.
<<Νομίζω ότι κάτι θυμάμαι! τότε δε έδινα μεγάλη σημασία, αλλά τώρα... συνδέονται όλα μεταξύ τους.>> έμοιαζε να μιλάει στον εαυτό της.
<<Μπορείς να μου πεις και εμένα αντί να μονολογείς>>
<<Ω, ναι συγνώμη. Λοιπόν πρέπει να σου ανακοινώσω ότι η φανταστική οικογένεια Άντριου δεν ήταν και τόσο φανταστική. Αυτές τις ιστορίες που λες δικές σου, στις έλεγε ο πατέρας σου όταν ήσουν μωρό. Ήταν ιστορίες που ο ίδιος είχε ζήσει στον Καναδά. Ο Τομακάσι, δεν φημιζόταν για καλός παραμυθάς. Όταν λοιπόν σε έβαζε για ύπνο και ξεκινούσε την διήγηση του κλασσικού παραμυθιού, εσύ μόνο που δεν κοιμόσουν... ξεσπούσες σε κλάματα και ξεσήκωνες τον κόσμο με τις φωνές σου. Τυχαία μια μέρα, είχαμε επισκέπτες στο σπίτι. Πάνω στην συζήτηση, μας είπε μια ιστορία από τον καιρό που ήταν αιχμάλωτος... Το αποτέλεσμα ξέρεις ποιο ήταν;>>
<<Ποιο;>> είχα αρχίσει να τρελαίνομαι από αγωνία. Εκείνη με κοιτούσε με το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου.
<< Να αποκοιμηθείς αμέσως... Από τότε όταν σε έβαζε για ύπνο, σου έλεγε και μια ιστορία από το Βανκούβερ. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο, να κοιμάσαι γαλήνια.. Πάντα το ξέραμε ότι ήσουν ένα ιδιαίτερο παιδί, αλλά αυτό ήταν το πιο απίστευτο που είχες κάνει ποτέ>>
<<Θες να πεις, ότι οι ιστορίες που έγραφα τότε για να αισθανθώ καλύτερα από την απώλεια του, ήταν πραγματικές;>>
<< Απ' ότι φαίνεται μικρή μου. Προφανώς έμειναν στο υποσυνείδητο σου τόσα χρόνια και με την πρώτη ευκαιρία βγήκαν μέσα από τα γραπτά σου.>>
<< Είναι απίστευτο! πάντα νόμιζα ότι ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου! Άρα;>>
<<Άρα μικρή μου, εσύ η ίδια είσαι το κλειδί για να βρεις την Κάντυ.>>
Μου κόπηκαν τα πόδια, ήταν μπροστά στα μάτια μου η απάντηση και δεν μπορούσα να την δω. Έπρεπε να τρέξω στο δωμάτιο μου να μελετήσω κάθε κείμενο, με την παραμικρή λεπτομέρεια. Εκεί μέσα βρισκόταν η Κάντυ...

''Αγαπητό μου, ημερολόγιο''

Σήμερα το βράδυ θα γίνει η δεξίωση στην βίλα. Τρέμω στην σκέψη να μην έρθει εκείνη. Άραγε θα της έδωσαν την πρόσκληση μου;
Είναι απαίσιοι άνθρωποι αυτοί οι Ράγκαν. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τους άφησαν να υιοθετήσουν ένα παιδί. Μάλλον θα έψαχναν για υπηρέτρια της ενοχλητικής Ελίζας. Όποτε μας επισκέπτονται, δεν με αφήνει σε ησυχία. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι μπορεί να έχει στο μυαλό της για μένα.
Πολύ φοβάμαι ότι η μικρή μου Κάντυ, δεν θα περνάει και πολύ όμορφες στιγμές κοντά τους. Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι εκείνη την μέρα, έκλαιγε εξαιτίας της Ελίζας και αυτού του ανόητου του Νηλ.
Ας βγάλω όμως αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου. Σκέφτομαι να της ζητήσω να χορέψουμε. Άραγε θα δεχτεί; Αύριο ελπίζω να έχω καλά νέα φίλε μου.
Υ.Γ. Ο Άρτσυ και ο Στήαρ, συμπεριφέρονται κάπως περίεργα τις τελευταίες μέρες. Σαν να ονειροπολούν συνέχεια. Κάτι περίεργο συμβαίνει, αλλά κάτι μου λέει ότι θα μάθω πολύ σύντομα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15ο

Επιστροφή στο Λέικγουντ

Το φεγγάρι είχε προχωρήσει για τα καλά, είχα χάσει πλέον την αίσθηση του χρόνου. Η Κιόκο είχε σταματήσει από ώρα τη διήγηση και έπινε ένα τελευταίο ουίσκι, βυθισμένη στις αναμνήσεις της.
Ήταν πραγματικά μια απίστευτη ιστορία και δεν κρύβω, ότι ένιωθα να ζω μέσα σε αυτήν. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η Κάντυ ήταν ένα αληθινό πρόσωπο και όλα όσα έβλεπα, ήταν πραγματικά γεγονότα.
Κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο η υπομονή μου και έσπασα τη σιωπή΄
<<Και μετά τι έγινε Κιόκο; Βρήκες αυτό που ήθελες στα κείμενα σου;>> η Γιαπωνέζα, άφησε έναν μικρό αναστεναγμό.
<< Και βέβαια βρήκα, αλλά ένα ακόμα κομμάτι του γρίφου. Μάλλον αυτό με μπέρδεψε ακόμα περισσότερο από πριν>>
<<Δηλαδή τι βρήκες;>>
<<Νομίζω ότι είναι καλύτερα να σου δείξω από κοντά...Πάμε να ξεκουραστούμε, γιατί αύριο θα κάνουμε ακόμα μια βολτίτσα>>
<<Βολτίτσα; Και που θα πάμε;>> εκείνη με κοίταξε με μισόκλειστα μάτια και με ένα συνωμοτικό ύφος, μου είπε΄
<<Αύριο... θα πάμε στο Λέικγουντ και σου υπόσχομαι ότι οι εκπλήξεις εκεί θα είναι πάρα μα πάρα πολλές...>>
<<Δεν μιλάς σοβαρά!>> νόμιζα ότι θα πετάξω από την χαρά μου. Το Λέικγουντ, ο ονειρότοπος μου, έπαιρνε σάρκα και οστά. Τα ερωτήματα ήταν έτοιμα να σπάσουν το κεφάλι μου. Η Κιόκο το κατάλαβε αυτό.
<< Για αυτό σου λέω μικρή μου, ξεκουράσου. αύριο θα είναι μεγάλη μέρα>>
Τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε, σχεδόν πέταξα απ΄το τραπέζι και έφτασα στο δωμάτιο μου. Αγκάλιασα το μαξιλάρι μου και ένα απαλό άρωμα κυρίεψε τις αισθήσεις μου. Ο ύπνος ήρθε γλυκός, χωρίς όνειρα. Είχε δίκιο η Κιόκο, αύριο θα ήταν μεγάλη μέρα.
Το πρωινό ήρθε γρήγορα. Με ξύπνησαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Πετάχτηκα από το κρεββάτι μου. Ανυπομονούσα να βρεθώ στο Λέικγουντ. Λίγες μέρες πριν δεν φανταζόμουν ποτέ αυτήν την εξέλιξη.
Όσο ετοιμαζόμουν, προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν το Λέικγουντ. Στο άνιμε και στο μάνγκα, φαινόταν τόσο όμορφο, αλλά δεν έπαυε να είναι ένα σύνολο από ζωγραφιές. Μία πραγματική ιστορία σχεδιασμένη στο χαρτί. Αυτό για μένα ήταν το μεγαλύτερο ερώτημα από τότε που η Μιζούκι άρχισε να μου ξετυλίγει τα πραγματικά γεγονότα που λίγες μέρες πριν νόμιζα καρτούν. Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο σε μια αληθινή ιστορία; Εντάξει να γράψεις ένα βιβλίο, αλλά άνιμε... ήταν πέρα από τη λογική μου. Το μόνο που ήμουν σίγουρη, ήταν ότι αυτό θα το μάθαινα στο τέλος της διήγησης. Ίσως η απάντηση να ήταν πιο απλή από αυτό που περίμενα.
Η ώρα είχε περάσει. Έπρεπε να πάω να συναντήσω τη Μιζούκι στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Ένα καλό πρωινό θα ήταν ότι έπρεπε, αφού η μέρα προβλεπόταν μεγάλη και δύσκολη, από τον μεγάλο όγκο πληροφοριών που θα δεχόμουν σε λίγες ώρες.
Η Γιαπωνέζα όπως πάντα, από τότε που την γνώρισα με περίμενε υπομονετικά σε ένα μεγάλο τραπέζι, στο κέντρο της τραπεζαρίας. Φορούσε ένα αθλητικό μπλουζάκι και φόρμα στους τόνους του μωβ και τα μαλλιά της, ήταν πιασμένα σε μία σφιχτή κοτσίδα. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η αμφίεση... ποιος ξέρει σε τι γυμναστικές επιδείξεις θα με έμπλεκε πάλι...
Το πρωινό ήταν υπέροχο και πήρα αρκετές δυνάμεις για μια ολόκληρη μέρα. Κατά την διάρκεια του, δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μόνο κάτι πονηρά γελάκια έπιανα κάθε τόσο που σήκωνα το κεφάλι απ΄το φαγητό μου. Κάτι είχε στο κεφάλι της που της έφτιαχνε την διάθεση. Προτίμησα να μην δώσω σημασία και σκεφτόμουν συνέχεια το Λέικγουντ.
Αφού τελειώσαμε το πρωινό μας, κατευθυνθήκαμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Δεν είχα καμία ελπίδα ότι θα μας περίμενε άλλο αμάξι. Η σακαράκα ήταν εκεί... έτοιμη για άλλο ένα δρομολόγιο... ίσως το τελευταίο της. Επιβιβαστήκαμε και πήραμε τον ίδιο δρόμο με χτες. Σήμερα η οδήγηση μου φάνηκε ευκολότερη, αφού είχα κάνει το δρόμο και άλλη φορά. Η συγγραφέας, αυτή τη φορά μιλούσε και μάλιστα ακατάπαυστα, κάνοντας με να θυμηθώ με νοσταλγία τις προηγούμενες στιγμές σιωπής.
Είχε λάβει νωρίτερα, ένα τηλέφωνο από την κόρη της και με είχε ζαλίσει στα σχετικά με τη νέα γενιά και κάθε λεπτομέρεια απ΄την ζωή της μικρής.
Αφού περάσαμε το δρομάκι που οδηγούσε στον λόφο... και κάμποσα άλλα... θυμήθηκε να σταματήσει να μιλάει και να μας γυρίσει πίσω, γιατί είχαμε περάσει το σημείο που έπρεπε να στρίψουμε. Με τα πολλά, το βρήκαμε και μου είπε να σταματήσω το αμάξι και να συνεχίσουμε με τα πόδια.
<<Θεέ μου, η ιστορία επαναλαμβάνεται!>> σκέφτηκα... δυνατά όμως. Η Κιόκο με κοίταξε με ένα παραπονιάρικο ύφος ενοχής.
<< Μην κάνεις σαν παιδί, λυπήσου μια γριά γυναίκα, που της έχουν λείψει τόσα πολλά. Ίσως να είναι η τελευταία φορά που σκαρφαλώνω αυτά τα δέντρα>> αν και κατάφερε να με κάνει να το σκεφτώ λίγο και να την λυπηθώ, ένα μικρό γελάκι προσπαθούσε να ξεφύγει από τα χείλη της. Φυσικά και μου έλεγε ψέματα. Την είχα ικανή, να έχει μια ζούγκλα πίσω από το σπίτι της και να έκανε το ταρζάν κάθε μέρα για πρωινή γυμναστική.
<<Για αυτό χασκογελούσες όλο το πρωί, έτσι; Αυτό είχες στο μυαλό σου;>> η Κιόκο, με κοίταξε όλο γεροντικό... νάζι. Ναι, με είχε πείσει... για άλλη μια φορά! Με χειραγωγούσε και εγώ έπαιζα το παιχνίδι της. Και το χειρότερο ήταν ότι κατά βάθος το διασκέδαζα.
<<Άντε, πάμε. Αλλά αυτήν την φορά, πιο σιγά. Εντάξει;>>
<<Εντάξει>> είπε όλο ενθουσιασμό και αρχίσαμε τις ταρζανιές... στα πυκνά δέντρα.
Μετά από πολύ ώρα, φτάσαμε σε ένα μικρό ξέφωτο. Η Μιζούκι, σταμάτησε σκεφτική ψάχνοντας κάτι. Δύο, τρία λεπτά μετά πήγε μπροστά από έναν πυκνό θάμνο. Έβαλε τα χέρια της μέσα και προσπάθησε να τραβήξει τα κλαδιά του. Έβαλε το κεφάλι της μέσα και μου έκανε νόημα με το χέρι της να πάω προς το μέρος της. Μέσα σε μία στιγμή, μπήκε ολόκληρη μέσα στον θάμνο και χάθηκε από τα μάτια μου ως δια μαγείας. Έμεινα να κοιτώ τον θάμνο αποσβολωμένη. Το κεφάλι της ξαναεμφανίστηκε ξαφνικά.
<<Μα τι περιμένεις; Έλα γρήγορα μαζί μου>>
Τι να έκανα; Είχα μπει στο χορό και τώρα χόρευα για τα καλά. Μπήκα μέσα στο θάμνο επιφυλακτικά και αυτό που αντίκρισα πραγματικά ήταν μαγικό. Ο θάμνος λειτουργούσε σαν μυστική πόρτα. Μπροστά μου, ανάμεσα στα δέντρα, άστραφτε μία μικρή λίμνη. Οι ακτίνες του ήλιου, γλιστρούσαν παιχνιδιάρικα ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων, δίνοντας της μία έντονη λάμψη. Τα νούφαρα και το καθρέφτισμα των φύλλων, την έκανα να μοιάζει πράσινη και πλησιάζοντας τα φύκια του βυθού, την έκαναν σαν πίνακα ζωγραφικής με κόκκινες πιτσιλιές εδώ και εκεί.
<<Αυτός ο θάμνος που περάσαμε, είναι το μυστικό πέρασμα που χρησιμοποιούσε ο πρίγκιπας του λόφου. Εκείνη την μέρα που πρωτοσυνάντησε την Κάντυ, είχε περάσει από εδώ και για αυτό είχε εξαφανιστεί τόσο απότομα. Αυτή εδώ η λίμνη ήταν το κρησφύγετο του. Έλα μαζί μου, ίσως βρούμε και την καλύβα που κρυβόταν, όταν ήταν μικρός ο Άλμπερτ και αργότερα οι μικροί Άντονυ, Άρτσυ και Στήαρ.
Είχα παγώσει από την συγκίνηση. Το ίδιο χώμα που πατούσα εγώ τώρα, ήταν το ίδιο που πατούσαν οι αγαπημένοι μου, παιδικοί ήρωες. Δεν μπορούσα να εκφράσω τα συναισθήματα μου, απλά κοιτούσα και θαύμαζα. Αυτό που ένιωθα ήταν απερίγραπτο.
Περπατούσαμε κατά μήκος της λίμνης, η οποία προς μεγάλη μου έκπληξη, ήταν οι πηγές ενός μικρού ποταμού. Άρχισα να ακούω το νερό που έτρεχε κελαρυστό, μέσα στο δάσος. Ένα μικρό, παλιό γεφυράκι που διέσχιζε το ποτάμι στις δύο όχθες του, έκανε το τοπίο να μοιάζει σαν να βγήκε από παραμύθι. Μεγάλα πλατάνια φύτρωναν παντού, αντικαθιστώντας τις βελανιδιές. Οι αιώνες είχαν χαραχτεί πάνω τους, με αποτέλεσμα να σπάσουν τους μεγάλους κορμούς σε τεράστιες κουφάλες.
Αφού περάσαμε το γεφυράκι, κατευθυνθήκαμε σε ένα μικρό ξέφωτο στα δεξιά του ποταμού. Ένα μικρό καλυβάκι φάνηκε μπροστά μας.
Το σκούρο καφέ χρώμα του δρυ κάλυπτε την επιφάνεια του με πράσινες πιτσιλιές από βρύα. Σε μερικά σημεία φαινόταν ένα μπεζ χρώμα, που μαρτυρούσε το χρώμα της καλύβας στο παρελθόν. Τα τζάμια στα παράθυρα ήταν σπασμένα και η πόρτα έγερνε στον ένα μεντεσέ μόνο. Η Γιαπωνέζα, κινήθηκε αμίλητη προς την πόρτα, την έσπρωξε και εκείνη άνοιξε με θόρυβο. Μπήκα μέσα δειλά. Η Κιόκο, άρχισε να περιεργάζεται κάποια παλιά αντικείμενα κουζίνας.
<<Αυτό είναι το μυστικό καλυβάκι του δάσους. Ο Άλμπερτ ζούσε εδώ αρκετό καιρό, όταν απουσίαζαν τα τρία ξαδέρφια. Είναι γεμάτο αναμνήσεις αυτό το μέρος. Νομίζω ότι τους ακούω ακόμα να παίζουν και να γελούν>>
Η Κιόκο είχε δίκιο, όλος ο χώρος έβγαζε μία έντονη θετική ενέργεια. Μπορούσα να φανταστώ τους έφηβους της οικογένειας Άντριου, να τρέχουν παντού γύρω και την Κάντυ να σκαρφαλώνει στα δέντρα, που υπήρχαν παντού τριγύρω.
Μετά από λίγα λεπτά, ο αέρας έκανε την πόρτα να τρίξει με θόρυβο.
<< Πάμε γρήγορα! Μάλλον έρχεται κακοκαιρία>> πρώτη φορά την έβλεπα τόσο ανήσυχη. Σχεδόν τρέχαμε ανάμεσα στα δέντρα όταν ακούσαμε τις πρώτες αστραπές πίσω μας. Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει και οι πρώτες σταγόνες βροχής έκαναν την εμφάνιση τους.
Βγήκαμε σε έναν μικρό χωματόδρομο, τρέχοντας τον προσπεράσαμε και φτάσαμε μπροστά από έναν μεγάλο φράχτη. Φαινόταν παρατημένος, αγριόχορτα και αναρριχητικά φυτά τον έπνιγαν. Κάποτε θα πρέπει να στεκόταν περήφανος και όμορφος, να φυλάει το σπίτι πίσω από τον μεγάλο κήπο, τώρα έμοιαζε στοιχειωμένος.
Ο καιρός δεν με άφηνε να παρατηρήσω τα πάντα γύρω μου και η καταιγίδα ερχόταν πολύ γρήγορα πίσω μας. Η Μιζούκι με τράβηξε από το χέρι και μπήκαμε μέσα στον κήπο. Φτάσαμε στην είσοδο της μεγάλης έπαυλης και με σβέλτες κινήσεις, έβγαλε ένα μάτσο κλειδιά και ξεκλείδωσε την μεγάλη ξύλινη πόρτα που μας χώριζε από το εσωτερικό της.
Μπήκαμε μέσα και η πόρτα έκλεισε με δύναμη. Τώρα έβρεχε για τα καλά έξω. Τα πάντα ήταν σκοτεινά. Κινήθηκε μέσα αφήνοντας με να περιμένω στην είσοδο. Η μυρωδιά της κλεισούρας και του παλιού τρυπούσε τα ρουθούνια μου. Οι αστραπές φώτιζαν για δευτερόλεπτα το χώρο. Έμοιαζε και μέσα στοιχειωμένη. Τα πάντα ήταν σκεπασμένα με μουσαμά, ακόμα και τα κάδρα στους τοίχους. Νόμιζα ότι άκουγα ψίθυρους και γρήγορα βήματα παντού γύρω μου. Είχα ανατριχιάσει για τα καλά. Μα που ήταν η Μιζούκι πια;
Μέσα σε λίγες στιγμές, ένα αμυδρό φως φάνηκε μερικά μέτρα μακριά μου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, τόσο που την άκουγα πιο πολύ και από τη δυνατή βροχή. Η Κιόκο είχε καταφέρει να με τρομάξει για τα καλά και το ήξερε, από το πονηρό ύφος της.
<<Νομίζω ότι κατάφερα και έχουμε και ρεύμα... για να δούμε>> άνοιξε κάτι διακόπτες πίσω μου και... <<Βουαλά! Η πολυμήχανη Κιόκο επιστρέφει>> ήταν δυνατόν να πιστεύει ότι το να ανεβάσεις μερικούς διακόπτες ήταν κατόρθωμα; Για άλλη μια φορά προτίμησα να μη μιλήσω.
Τώρα πια τα πάντα φωτίζονταν από τεράστιους πολυελαίους. Οι περισσότερες λάμπες βέβαια ήταν καμένες, αλλά οι πολυέλαιοι ήταν τόσο πολλοί που το φως απλωνόταν στον χώρο θαμπό. Η Κιόκο άρχισε να τραβάει τους μουσαμάδες από τα έπιπλα και τα κάδρα. Μου πήρε λίγη ώρα να συνηθίσουν τα μάτια μου. Αυτός ο χώρος θα πρέπει να καλωσόριζε κάποτε πολύ κόσμο ανώτερων κοινωνικών τάξεων. Οι δεξιώσεις και οι χοροί θα πρέπει να ήταν συχνό φαινόμενο. Το ταβάνι που φιλοξενούσε τους πολυελαίους ήταν πολύ ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας, κάνοντας το να μοιάζει νυχτερινό ουρανό γεμάτο αστέρια. Οι τοίχοι ήταν ντυμένοι με ταπετσαρία διαφόρων χρωμάτων και σχεδίων και πυκνά συχνά συναντούσες αναγεννησιακούς πίνακες. Τα έπιπλα ήταν εντελώς ρετρό και μου θύμισαν λίγο το σπίτι της Μιζούκι που είχα δει λίγες μέρες πριν. Το πάτωμα θα πρέπει να ήταν από μαύρα, γυαλιστερά πλακάκια, για να αντανακλούν με το ταβάνι, αλλά η σκόνη δεν με άφηνε να τα διακρίνω καλά.
Ένιωθα ένα απερίγραπτο δέος. Τολμώ να πω, ότι ήταν πιο όμορφο απ΄ ότι φανταζόμουν.
<<Λοιπόν, πως σου φαίνεται το Λέικγουντ;>> με ρώτησε όλο ανυπομονησία.
<<Είναι πραγματικά πανέμορφο! Είναι σαν να βγήκε από παραμύθι>>
<<Και τελικά... το παραμύθι, βγήκε μέσα από αυτό. Όλα τα παραμύθια βγαίνουν μέσα από την πραγματικότητα μικρή μου. Έλα μαζί μου, δεν θα μείνουμε εδώ όλη μέρα>>
Για άλλη μια φορά, ακολούθησα τη Μιζούκι τυφλά. Έξω ο καιρός πήγαινε προς το χειρότερο, έβρεχε καταρρακτωδώς και οι αστραπές σου τρυπούσαν τα αυτιά.
Ανεβήκαμε την μεγάλη, μαρμάρινη σκάλα που υπήρχε στο κέντρο της τεράστιας αίθουσας. Από τα σημάδια στα σκαλιά, φαινόταν ότι κάποτε ήταν στρωμένη με κάποιο πανάκριβο χαλί σε κόκκινες αποχρώσεις.
Ο επάνω όροφος ήταν εντελώς διαφορετικός. Τον διέσχιζε ένας μεγάλος διάδρομος με δεκάδες δωμάτια δεξιά και αριστερά του. Όλες οι πόρτες ήταν από ανοιχτόχρωμο ξύλο βελανιδιάς με διάφορα ανάγλυφα σχέδια. Η κάθε πόρτα ήταν και μοναδική. Ο τοίχος ήταν ντυμένος με σιέλ ταπετσαρία, φθαρμένη από τα χρόνια. Στο βάθος του διαδρόμου υπήρχε μία πόρτα που μου θύμισε εκείνη στο γραφείο της Μιζούκι.
Σταθήκαμε εκεί να κοιτώ το οικόσημο του πρίγκιπα. Έβγαλε πάλι τα κλειδιά από την τσάντα της και ξεκλείδωσε. Μπήκαμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, η Κιόκο άναψε κάποια πορτατίφ που υπήρχαν στον χώρο. Άρχισα να κοιτάω γύρω μου με το στόμα ανοιχτό. Ήταν το δωμάτιο με τα πορτραίτα.