Διαγωνισμός φαν φικ Απρίλιος 2011- Ψηφοφορία

Παρακάτω θα δημοσιεύσω τις δύο ιστορίες που συμμετέχουν στο διαγωνισμό!
Ψηφίζετε μέχρι και την Κυριακή του Θωμά, όπου λήγει η ψηφοφορία και θα ανακοινωθούν τα ονόματα των διαγωνιζόμενων και ο νικητής!

Καλή επιτυχία!!!!!

Τα στοιχεία για τον διαγωνισμό ήταν:

Μάρτιος
Μηλόπιττα
Μία δολοπλοκία της Ελίζας
Πάττυ
Αδελφή Μαρία
και φυσικά η Κάντυ!!!!!!

Ιστορία Νο 1

Είναι άνοιξη, Μάρτιος μηνας και η φυση ετοιμαζεται να στολιστει με τα γιορτινα της για να την υποδεχτει. Ο ηλιος λαμπει και ο ουρανος ειναι καταγαλανος, χωρις ουτε ενα συννεφακι. Τι ομορφη μερα η σημερινη! Επιτελους μπηκε η ανοιξη, γι' αυτο η Καντυ δεν κρατιεται. Απο νωρις ανεβηκε στο λοφο της Πονυ για να χαρει τη ζεστασια του ηλιου.
- Αγαπημενε μου λοφε, τι κανεις σημερα; Στειλε τα χαιρετισματα μου στον πριγκιπα. Και σεις πουλακια, μην ξεχασετε να στειλετε μηνυμα στην Αννυ οτι μου λειπει. Ποσο καιρο εχω να τη δω; Ακομα να γυρισει απ' το ταξιδι της στη Αγγλια. Ποσο χαιρομαι που ηρθα να μεινω λιγες μερες στο σπιτι της Πονυ. Μου ειχαν λειψει ολοι τους, η κυρια Πονυ, η αδελφη Μαρια, ο Τζιμι, τα παιδια...
Περπατωντας η Καντυ συνανταει την Πατυ και τον Στηαρ.
- Καλημερα Καντυ τι κανεις;
- Γεια σας παιδια. Μηπως ειδατε τον Αντονυ;
- Πού αλλου να ειναι; Στον κηπο του. Ερχεσαι βολτα Καντυ;
- Ισως αργοτερα. Ο Αντονυ μπορει να χρειαζεται βοηθεια.
- Απο σενα σιγουρα, της λεει ο Στηαρ και της κλεινει το ματι.
- Αχ, Στηαρ, μη με πειραζεις.
Η Καντυ χαιρεταει τους φιλους της και πηγαινει στον κηπο με τα τριανταφυλλα. Να ο Αντονυ, φυτευει τριανταφυλλιες.
- Καλημερα Αντονυ.
- Καλημερα Καντυ, ποσο χαιρομαι που σε βλεπω. Κοιτα φυτευω καινουριες γλυκιες Καντυ. Να δεις τι ομορφες θα γινουν.
Η Καντυ ειναι ευτυχισμενη. Ειναι με τον Αντονυ. Μεσα στη χαρα της, δεν αντιλαμβανεται μια παρουσια πισω απ' τους θαμνους. Η Ελιζα παρακολουθει και εχει σκασει απ' το κακο της που τους βλεπει μαζι.
- Αυτη την κοπελα ολο μπροστα μου τη βρισκω. Ο Αντονυ ειναι δικος μου!
- Καντυ ελαβες την προσκληση για τη γιορτη;
- Ποια γιορτη; Δεν ελαβα τιποτα.
- Ο θειος Ουιλλιαμ εχει γενεθλια και το βραδυ θα γινει γιορτη στο σπιτι. Μπορει να ειναι κι αυτος, αλλα τον ξερεις τωρα, με τοσες δουλειες κανεις δε μπορει να ειναι σιγουρος.
- Μπορει ομως και να' ναι! Ναι Αντονυ θα ερθω, μπορει η προσκληση να παραπεσε καπου.
Η Ελιζα εχει σκασει απ' το κακο της. Εκανε ο,τι μπορουσε γα να μη παρει την προσκληση. Και τωρα την προσκαλει ο Αντονυ. Η Καντυ της ελειπε στη γιορτη. Κατι πρεπει να κανει. Δεν αντεχει αλλο να τη βλεπει. Α, μα ποια ερχεται; Ειναι η Παττυ. Το μυαλο της Ελιζας δουλευει πυρεωδως. Ναι..., αυτο θα κανω.
- Γεια σου Παττυ.
- Γεια σου Ελιζα, πώς και μας μιλας σημερα;
- Γλυκεια μου, απο παντα ηθελα να ειμαστε φιλες, αλλα δεν ειχα την ευκαιρια, αφου ολη μερα εισαι με την Καντυ.
- Η Καντυ ειναι φιλη μου.
- Ποιος ειπε οτι δεν ειναι; Κι εγω προσπαθω πολυ να γινω, αλλα δε με πιστευει. Να τωρα, θελω να της κανω ενα δωρο, ομως δε θα το θελει απο μενα. Αν της το εδινες εσυ ομως εκ μερους μου, ισως και να με εβλεπε μα αλλο ματι.
Η Παττυ δεν ξερει τι να πιστεψει. Ειναι δυνατον να ειναι αληθεια; Η Ελιζα θελει να γινει φιλη της καντυ;
- Δεν ξερω Ελιζα, λιγα της εχεις κανει;
- Εχω μετανιωσει για ολα, αλλα κανεις δε με πιστευει.
- Ενταξει ας δειξω μεγαλοψυχια και πες μου τι δωρο θες να της δωσω;
- Να με περιμεντετε στον σταυλο μιση ωρα πριν τη γιορτη. Μην πεις στην Καντυ τιποτα ακομα, γιατι ειναι εκπληξη.
Ναι εκπληξη, λεει απο μεσα της η Ελιζα. Σε αυτη τη γιορτη τουλαχιστον εσυ Καντυ θα περασεις "υπεροχα". Στο εγγυωμαι.
Η Ελιζα ειναι πολυ θυμωμενη. Ζηλευει τοσο την Καντυ. Ολοι την αγαπανε, ομως θα δει εκεινη. Η Καντυ ξεχαστηκε στον κηπο.
- Ω Αντονυ, πώς περασε η ωρα. Πρεπει να φυγω, θα τα πουμε το βραδυ.
- Αντιο Καντυ.
Η Καντυ τρεχει στο ορφανοτροφειο. Πώς αργησε ετσι; Θα την ψαχνουν. Και πραγματικα λιγο πιο μακρια...
- Κααααντυ! Καντυ! Πού εισαι; Αχ αυτο το κοριτσι, πού να βρισκεται παλι; αναρωτιεται η αδελφη Μαρια, οταν τη θελεις δεν τη βρισκεις. σε κανενα δεντρο θα' ναι παλι σκαρφαλωμενη.
- Μην ανησυχεις, της λεει η κυρια Πονυ, καπου εδω κοντα θα ειναι, την ξερεις δα με τετοιο καιρο περιμενες να μεινει σπιτι;
Και πραγματικα, σε λιγο, η πορτα ανοιγει.
- Γεια σας!
- Καλημερα Καντυ μου.
- Καλημερα κυρια Πονυ, αδελφη Μαρια. Μμμμμ, τι μυριζει ετσι ωραια; Μου τρεχουν τα σαλια.
- Ειδες αδελφη Μαρια; Η μυρωδια την εφερε πισω.
- Μα....τι φτιαχνετε;
- Φτιαχνουμε μηλοπιτα, λεει η αδελφη Μαρια.
- Μμμμμ, τι ωραια που μυριζει!
Πραγματικα, η αδελφη Μαρια εχει βαλει ολη της την τεχνη και το μερακι για να την ετοιμασει. Μεχρι τον κυριο Ροντάγερ εφτασε που ολοι ξερουνε ποσο στριμμενος μπορει να γινει. Μονο εκεινος εχει ομωςτα καλυτερα καρυδια και τις καλυτερες σταφιες. Για τη μηλοπιτα της, η αδελφη Μαρια ηθελε τα καλυτερα υλικα κι ας ηταν κι απ' τον κυριο Ρονταγερ.
- Δεν ηξερα οτι ξερατε να φτιαχνετε τετοια ωραια γλυκα.
- Πριν πολλα χρονια, πριν γεννηθεις εσυ, ερχονταν καθε χρονο τετοια εποχη, μια κοπελα και μας εφερνε μηλοπιτες. Η ανοιξη ηταν η αγαπημενη της εποχη. Ο αδελφος της ειχε γενεθλια και ο αγαπημενος της κηπος ηταν ετοιμος να ανθισει. Ηθελε να μοιραστει τη χαρα της με ολους. Εφερνε λοιπον μηλοπιτες για να γλυκαθουν τα παιδακια. Αρεσαν και στον αδλφο της πολυ μας ελεγε. Καποια στιγμη ομως σταμτατησε να ερχεται. Ακουσαμε οτι δεν ηταν καλα στην υγεια της.
Η Καντυ ενιωσε την καρδια της να χτυπαει δυνατα. Τα τριανταφυλλα της θυμισαν τον Αντονυ.
- Πώς ελεγαν την κοπελα;
- Τη θυμαμαι σα να ηταν χτες. Λεγοταν Ροζμαρι.
Ωστε ηταν η μαμα του Αντονυ. Ερχοταν καποτε σ' αυτο το μερος. Ηξερε την κυρια Πονυ και την αδελφη Μαρια. Ισως ειχε δει και την ιδια οταν ηταν μωρο. Η φωνη της αδελφης Μαριας την ξυπνησε.
- Η Ροζμαρι μας εδωσε τη συνταγη την τελευταια φορα που ηρθε. Δε μας ειπε τιποτα για την αρρωστια της. Κριμα, τοσο ομορφο και καλο κοριτσι. Σημερα ομως αποφασισα να τη φτιαξω, γιατι... την ονειρευτηκα.
- Τι;
- Ναι, την ειδα στο ονειρο μου και μου μιλησε. Ηταν πανεμορφη, στεκονταν μπροστα στον κηπο της με τα τριανταφυλλα και μου ζητησε μια μηλοπιτα. Ξυπνησα με δακρυα στα ματια, γιατι τη μηλοπιτα μπορουσα να τη φτιαξω, δε θα την επαιρνε ομως ποτε.
- Παρολ' αυτα ομως την εφτιαξες.
- Ναι, σκεφτηκα οτι θα χαιροταν αν τη φανε τα παιδια οπως παλια. Σε εψαχνα για να με βοηθησεις, αλλα δε σε εβρισκα πουθενα. Δεν πειραζει θα φτιαξουμε αλλη μία, για να μαθεις τη συνταγη.
Η Καντυ σκεφτοταν τον Αντονυ. Αραγε ειχε δοκιμασει τη μηλοπιτα της μαμας του; Επρεπε να τη δοκιμασει! Ο ηλιος ταξιδεψε στον ουρανο και εφερε το απογευμα. Τι ωραιες μηλοπιτες εφτιαξαν! Η Καντυ διαλεγει την πιο ωραια για να την παει στη γιορτη.
- Τοκ, τοκ, τοκ.
- Ποιος να ειναι τετοια ωρα; Παττυ!
- Ηρθα να σε παρω Καντυ, για να παμε μαζι στη γιορτη. Και θελω να σου πω και κατι.
- Τι συμβαινει; Παμε και μου τα λες στο δρομο. Καληνυχτα αδελφη Μαρια, κυρια Πονυ, παιδια.
- Αντιο Καντυ, καλα να περασεις.
- Καντυ, πριν παμε στη γιορτη, να περασουμε πρωτα απ' το σταβλο.
- Γιατι;
- Δε θα σου πω ακομα, ειναι εκπληξη. Θα σου δωσω ομως ενα στοιχειο. Ενα προσωπο θελει να κανει μια καινουρια αρχη μαζι σου.
- Να μην καθυστερησουμε μονο, ανυπομονω να δω τον Αντονυ. Θελω κατι να του δειξω.
Η Καντυ και η Παττυ κατευθυνονται προς τον σταβλο.
- Μα πού ειναι;
- Παττυ; Θα μου πεις ποιον περιμενουμε; Ωχ, τι συμβαινει, ποιος ειναι κει;
Η Ελιζα με ορμη κλεινει την πορτα του σταβλου. Τις κλειδωσε μεσα.
- Βοηθεια, ειναι πολυ σκοτεινα, αχ Καντυ φοβαμαι, ποσο λαθος εκανα. Νομιζα οτι η Ελιζα ειχε μετανιωσει και ηθελε να γινετε φιλες. Με εξαπατησε! Ποσο χαζη σταθηκα.
- Η Ελιζα λοιπον ηταν το προσωπο. Μην ανησυχεις Παττυ. Η Ελιζα δυστυχως δεν αλλαζει. Εχω ζησει ομως εδω και τον σταβλο τον ξερω απ' εξω και ανακατωτα. Καποτε ειχε ενα φαγωμενο ξυλο στον τοιχο. Αν δεν το πειραξε κανεις... Νατο, εδω ειναι.
Το ξυλο υποχωρει και ο δρομος προς την ελευθερια, ειναι ανοιχτος.
- Καντυ, εισαι καταπληκτικη. Πώς τα καταφέρνεις πάντα!
- Χωρις πανικο, ολα φαινονται πιο ευκολα, ελα παμε, γιατι θ ' αργησουμε. Ο Αντονυ θα περιμενει.
Πραγματικα στην εισοδο:
- Καντυ, Παττυ, ηρθατε, πού ησασταν; Νομιζα πως δε θα ερθετε.
- Κατι μας ετυχε, τιποτα ανησυχητικο. Αντονυ κατι σου εφερα. Ειναι για σενα.
Ο Αντονυ ανοιγει το κουτι προσεχτικα.
- Μια πιτα! σε ευχαριστω Καντυ. Μου αρεσουν τα γλυκα. Η μαμα μου εφτιαχνε μηλοπιτες, ηταν οι αγαπημενες μου. Τωρα που το σκεφτομαι, απο τοτε εχω να φαω.
Ο Αντονυ δοκιμαζει τη μηλοπιτα. Η γευση τον ταξιδευει πολλα χρονια πισω, σε μια αλλη εποχη. Τοτε που η μαμα του καθοταν στον κηπο και τον εβλεπε να παιζει.
"Αντονυ παιδι μου, ξεκουρασου απ' το παιχνιδι και ελα να δοκιμασεις τη μηλοπιτα μου. Λοιπον, σου αρεσει; Σιγα,χα, χα χα, θα πνιγεις, μία μία μπουκια".
Ο Αντονυ ειναι συγκινημενος.
- Ειναι ιδια σαν της μαμας μου. Καντυ εισαι μοναδικη, σ ευχαριστω, ειναι το καλυτερο δωρο που μου κανανε ποτε, της λεει και την αγκαλιαζει. Μονο εσυ μπορουσες να σκεφτεις κατι τετοιο.
Πανω στην ωρα, περναει η Ελιζα. Μενει στηλη αλατος, δε βγαζει κουβεντα, αλλα το βλεμμα της ειναι ολο ερωτηματικα. πού να ξερε...


Τέλος

Ιστορία Νο 2

Το γράμμα είχε φτάσει με το πρωινό ταχυδρομείο.
Η αδερφή Μαργαρίτα δεν είχε παραξενευτεί διαβάζοντας τον αποστολέα...
ήταν από το ορφανοτροφείο όπου είχε μεγαλώσει η Κάντυ…
Φώναξε την Πάττυ που περνούσε εκείνη την ώρα από το γραφείο της και την παρακάλεσε να το παραδώσει στην Κάντυ ιδιοχείρως. Ήξερε πως στην Πάττυ μπορούσε να βασιστεί, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κορίτσια, όλες γόνοι πλουσίων οικογενειών, που δεν έδειχναν να συμπαθούν την Κάντυ εξαιτίας της καταγωγής της.
Η Πάττυ ήξερε που θα έβρισκε τη φίλη της. Ξαπλωμένη στον «άλλο λόφο της», με τις μπότες βγαλμένες να ατενίζει, ονειροπολώντας, τον ουρανό.
- Κάντυ, έχεις γράμμα!!!
Η Κάντυ γεμάτη χαρά πήρε το γράμμα από τα χέρια της Πάττυ και με μεγάλη ανυπομονησία το άνοιξε.
«Αγαπημένη μας Κάντυ…»
Η αδερφή Μαρία, μέσα από τη γραφή της πένας της ξεχείλιζε λατρεία για το κορίτσι που για δώδεκα χρόνια αυτή και η κα Πόνυ ανάθρεψαν σα δικό τους παιδί. Και περηφάνια… μπόλικη… που η Κάντυ τους είχε υιοθετηθεί από την πλουσιότερη οικογένεια του Σικάγο και τώρα σπούδαζε στο καλύτερο κολέγιο της Αγγλίας για να γίνει μια μικρή κυρία. Και νέα… πολλά νέα… Για εκείνα τα παιδάκια που έρχονταν για λίγο ή για πολύ, για τα άλλα που βρήκαν νέες οικογένειες, για κάποια από αυτά που τους έγραφαν αραιά που και που τα νέα τους, και συμβουλές… πολλές συμβουλές: για δύναμη και κουράγιο, για τη βοήθεια του Θεού που θα έχει πάντα κοντά της αν η καρδιά της είναι καθαρή αλλά και προτροπές για διάβασμα και λιγότερο παιχνίδι αφού τώρα έπρεπε να φανεί αντάξια της εμπιστοσύνης της οικογένειας που την υιοθέτησε…»
- Λοιπόν Κάντυ, είναι ευχάριστα τα νέα;;;
Η Κάντυ είχε απορροφηθεί τόσο πολύ από το διάβασμα που είχε ξεχάσει την παρουσία της φίλης της.
- Αχ, Πάττυ μου, να με συγχωρείς… ναι… είναι αρκετά ευχάριστα… Βέβαια, η αδερφή Μαρία νομίζει πως είμαι μικρό κοριτσάκι και με νουθετεί ακόμη» αποκρίθηκε βγάζοντας τη γλώσσα στον εαυτό της.
Το κουδούνι ακούστηκε και οι δυό κοπέλες κατευθύνθηκαν προς την τάξη τους. Έφτασαν με λίγη καθυστέρηση αφού η αδερφή Κατερίνα είχε ήδη ξεκινήσει να ενημερώνει τα κορίτσια σχετικά με το «Τσάι καλωσορίσματος» που θα γινόταν την ερχόμενη Κυριακή στην αίθουσα συγκεντρώσεως. Όσοι από τους γονείς των μαθητών και των μαθητριών το επιθυμούσαν μπορούσαν να φέρουν τα γλυκά που θα συνόδευαν το τσάι. Θα ήταν μια καλή κίνηση ώστε να γνωριστούν οι νέοι με τους παλαιούς μαθητές. Όλοι οι γονείς και κηδεμόνες είχαν ήδη ειδοποιηθεί εγγράφως.
Η χαρά των κοριτσιών ήταν απερίγραπτη. Εκτός από τη γιορτή των λουλουδιών που θα γινόταν σε ένα περίπου μήνα, αυτή ήταν άλλη μια όαση χαράς στο αυστηρό πρόγραμμα του κολεγίου.
- Λάουρα, είσαι σίγουρη πως γίνεται έτσι;;;
- Ναι, καλέ, σου λέω. Έτσι έγινε και πέρσι. Μια από εμάς, θα μοιράσει τις προσκλήσεις και…
- Άκου… έχω μια ιδέα για να γλιτώσουμε από τη χωριάτα.

Μετά τη Κυριακάτικη λειτουργία, και ενώ τα κορίτσια επέστρεφαν στους κοιτώνες, η αδερφή Μαργαρίτα φώναξε την Κάντυ. Ένα δέμα είχε έρθει για εκείνη, αυτή τη φορά από τον κηδεμόνα της. Η Κάντυ πήρε το μεγάλο κουτί κοιτάζοντας απορημένη την αδερφή…
- Ίσως ο κηδεμόνας σου να σου στέλνει κάποιο φόρεμα για το αποψινό τσάι. Την πήρες την πρόσκληση, έτσι Κάντυ;;;
- Μάλιστα αδερφή, την πήρα, αλλά γιατί να μου στέλνει και άλλο φόρεμα ο θείος;;; Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη και δε νομίζω πως θα μπορέσω να τα φορέσω όλα…
Η αδερφή κούνησε χαμογελώντας τους ώμους της. Το σίγουρο ήταν πως ο άνθρωπος που είχε υιοθετήσει την Κάντυ ήθελε να της προσφέρει τα καλύτερα.
Η Κάντυ άνοιξε το δέμα στο δωμάτιό της. Η αδερφή είχε απόλυτο δίκιο. Ένα από τα ομορφότερα γαλάζια φορέματα που είχε δει η Κάντυ βρισκόταν όμορφα τυλιγμένο μέσα στο κουτί μαζί με την κορδέλα που θα έβαζε στα μαλλιά της. Ο θείος για μια ακόμη φορά είχε φροντίσει για όλα… Αλλά πως ήξερε το νούμερό της και παράγγειλε το φόρεμα στα μέτρα της;;; Αφού δεν την είχε δει ποτέ… Ο Τζωρτζ… ήταν σίγουρη πως εκείνος τα είχε κανονίσει όλα.
Κοίταξε για άλλη μια φορά την πρόσκληση. Το τσάι θα δινόταν στις 6 το απόγευμα…
Της φάνηκε λίγο προχωρημένη η ώρα για τσάι αλλά ήξερε πως δε θα κρατούσε και πολύ. Άλλωστε, την άλλη μέρα, τους περίμενε ανασκόπηση στα γαλλικά και διαγώνισμα. Αποφάσισε να διαβάσει από τώρα ώστε να μην τα έχει μπροστά της μετά το τσάι.
Κατά τις 5:00, έκλεισε τα βιβλία, γέμισε την μπανιέρα με αιθέρια έλαια και βούλιαξε στο αρωματισμένο νερό. Ένιωθε να φεύγει όλη η κούραση της εβδομάδας και να παίρνει δυνάμεις για τη νέα που θα ξεκινούσε σε λίγες ώρες.
Λίγη ώρα μετά, το φόρεμα στόλιζε το σώμα της και σήκωνε με τη βούρτσα τα μαλλιά της για να τα πιάσει με την ασορτί κορδέλα.
- Κάντυ;;; είσαι μέσα;;;
Το επίμονο χτύπημα στην πόρτα της ξάφνιασε την Κάντυ. Ίσως η Πάττυ να είχε έρθει να την πάρει για να πάνε μαζί στο τσάι, αν και δεν το είχαν κανονίσει.
- Πέρασε μέσα, Πάττυ.
Η φίλη της άνοιξε την πόρτα και πέρασε μέσα.
- Σου έφερα λίγη μηλόπιτα μιάς και είδα πως δεν… Κάντυ… μα… είσαι υπέροχη!!! Γιατί δεν ήρθες στο τσάι;;;
- Πάττυ… τι είναι αυτά που λες;;; Έχω σχεδόν μισή ώρα ακόμη και…
Δε χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει την παγίδα…
Η ώρα στην πρόσκληση ήταν αλλαγμένη.
Δεν ήταν τυχαίο που της φάνηκε λίγο προχωρημένη για τσάι…
- Αυτή η Ελίζα το έκανε… Τώρα θα της δείξω εγώ…
Η Κάντυ όρμησε έξω από το δωμάτιό της ενώ η φίλη της προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Άφησε τη μηλόπιτα στο γραφείο της Κάντυ και έτρεξε ξωπίσω της.
Στην αίθουσα συγκεντρώσεων, όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες του Κολεγίου απολάμβαναν το τσάι τους δοκιμάζοντας με βουλιμία τα εδέσματα που είχαν στείλει οι γονείς των νεοφερμένων.
Έβραζε από το θυμό της, όταν διαπίστωσε πως η γνωστή κλίκα της Ελίζας και των φιλενάδων της σχολίαζαν τα γλυκά που είχε στείλει ο μεγάλος θείος Γουίλιαμ. Και δεν ήταν ένα και δύο. Ο μεγάλος θείος δεν είχε λυπηθεί τα χρήματα και στο μισό μπουφέ βρίσκονταν γλυκά από το καλύτερο και ακριβότερο ζαχαροπλαστείο του Λονδίνου. Σοκολατάκια γεμιστά, γαλλικά μιλφέιγ, κρουασάν βουτύρου και ένα τεράστιο ταψί μηλόπιτα, όλα φρεσκότατα και ευωδιαστά καλούσαν τον κόσμο να τα γευτεί. Οι αριστοκράτες το γνώριζαν πολύ καλά και είχαν μαζευτεί σαν τις μέλισσες από πάνω τους και, μην ξέροντας ποιο να πρωτοδιαλέξουν, φρόντιζαν να γευτούν λίγο απ΄ όλα.
Η Ελίζα δεν άργησε να πάρει χαμπάρι την παρουσία της Κάντυ αφού όλος ο αντρικός πληθυσμός κοίταζε την οργισμένη κοπέλα που στεκόταν στην είσοδο της πόρτας με αισθήματα ανάμεικτα. Από τη μια αποστροφή για την καταγωγή της και από την άλλη γεμάτοι θαυμασμό για την ομορφιά της.
Και η Ελίζα όμως έβραζε από το κακό της.
Όχι μόνο τα γλυκά που έστειλε ο μεγάλος θείος για την Κάντυ ήταν καλύτερα από εκείνα τα άχαρα και άγευστα μπισκότα που έστειλαν οι γονείς της, αλλά το χειρότερο ήταν το φόρεμα της Κάντυ. Δεν είχε ξαναδεί ομορφότερο γαλάζιο μεταξωτό φόρεμα και δεν θα άφηνε με τίποτα να σκιάσει την μέχρι τώρα ήσυχη βραδιά η παρουσία αυτής της άξεστης.
- Τι θες εσύ εδώ;;;
- Άλλαξες την ώρα. Ελίζα στην πρόσκληση έτσι δεν είναι;;;
- Τι συμβαίνει εδώ, Ελίζα; Ο Άρτσυ που στεκόταν στο βάθος της αίθουσας μαζί με τον Στήαρ πλησίασε τα κορίτσια.
- Η Ελίζα… άλλαξε την ώρα στην πρόσκληση που μου άφησαν στο δωμάτιο.
- Μα τι λέει η χωριάτα;;; Σιγά να μην καταδεχόμουν να ασχοληθώ μαζί της...
- Ελίζα… Σε παρακαλώ να μιλάς καλύτερα για την Κάντυ. Ο Στήαρ που δεν είχε καταλάβει ακόμη τι συνέβαινε προσπάθησε να παρέμβει πυροσβεστικά. Και… αφήστε τώρα τις έχθρες να…
- Κάντυ… είσαι υπέροχη!!! Ο Άρτσυ δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του πάνω από την Κάντυ προκαλώντας τη ζήλια της Άννυ που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει πως η τόσο ωραία βραδιά της θα χαλούσε με την παρουσία της πρώην φίλης της. Μέχρι τώρα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του Άρτσυ αλλά ήταν πιά σίγουρη πως ο καλός της ήταν ερωτευμένος με την Κάντυ…
- Ό,τι και να φορέσει, δε θα σταματήσει ποτέ να είναι ένα έκθετο που οι ίδιοι οι γονείς της δεν ήθελαν και την πέταξαν στο βρωμερό ορφανοτροφείο… Και τι;; νομίζει πως επειδή ο γεροξεκούτης ο θείος την υιοθέτησε έγινε αριστοκράτισσα;;;
Μην τρελαθούμε κιόλας...
Η Ελίζα σε κατάσταση αμόκ ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην κοπέλα και χρειάστηκε να την παρέμβαση τρίτων να τη συγκρατήσουν...
- Δεν πρόκειται να κάθομαι να ακούω άλλο τις κακίες σου. Μια ζωή έτσι ήσουν, δεν πρόκειται ποτέ σου να αποκτήσεις αισθήματα. Σ΄αφήνω με τους ομοίους σου.
- Καλά ξεκουμπίδια, βρωμιάρα. Να είσαι σίγουρη πως δε θα λείψεις σε κανέναν.
Η Κάντυ έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της και κατευθύνθηκε στον κοιτώνα της. Ήμουν καλύτερα τόσην ώρα μόνη μου. Τι ήθελα και ήρθα;;; Μήπως περίμενα καλύτερη συμπεριφορά από την Ελίζα;;;
Όσο και αν δεν το ήθελε, τα δάκρυα ανάβλυσαν στα μάτια της. Δε θα άφηνε όμως κανέναν να τη δει ούτε να δώσει την ικανοποίηση στην Ελίζα να ξέρει πως για μια ακόμη φορά πέτυχε το στόχο της. Στο δωμάτιό της θα ηρεμούσε… Μια ματιά στα φυλαχτά της και στο γράμμα της κας Πόνυ και όλα θα διορθώνονταν…
- Κάντυ περίμενέ με…
Η καλή της η Πάττυ… έτρεχε τώρα ξωπίσω της αλλά δεν ήθελε ούτε και αυτήν τώρα.
Έκλεισε την πόρτα του δωματίου της και έκατσε από πίσω της αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν.
- Κάντυ… άνοιξέ μου… Εγώ είμαι… Κάντυ…
Μην παίρνοντας απάντηση, το νεαρό κορίτσι της είπε λυπημένα:
- Θα είμαι στο δωμάτιό μου αν με χρειαστείς…
Σιγά σιγά τα βήματα της Πάτυ έσβησαν. H Κάντυ κοίταξε θλιμμένη την υπέροχη και ζουμερή όπως έδειχνε μηλόπιτα… για άλλη μια φορά, η Ελίζα είχε καταφέρει να της χαλάσει τη διάθεση…
Ένιωσε να πνίγεται μέσα στο δωμάτιο… έπρεπε επειγόντως να πάρει καθαρό αέρα Άνοιξε την μπαλκονόπορτα στο ανοιξιάτικο αεράκι… Η μελωδία μιάς μουσικής έφτανε στ΄ αυτιά της. Άφησε τις αισθήσεις της να την ταξιδέψουν πίσω στις παιδικές της αναμνήσεις στον αγαπημένο της λόφο… τον πραγματικό… όχι τον ψεύτικο όπου σχεδόν κάθε φορά τσακώνεται με τον Τέρρυ…τον Τέρρυ… μα ναι… αυτή η μουσική έρχεται από την αίθουσα μουσικής …
Δε χρειάστηκε να κάνει άλλη σκέψη… Έκανε ένα κόμπο τις άκρες της λινής πετσετούλας και τον έχωσε στο σάκκο της. Αυτή την ώρα, τόσο οι μαθητές όσο και οι καλόγριες θα βρίσκονται ακόμη στην αίθουσα των εκδηλώσεων ή στα γραφεία τους… δε θα την έβλεπε κανείς…
Σε δευτερόλεπτα, «πετώντας» από δέντρο σε δέντρο έφτασε το κλαδί που βρισκόταν στο ύψος της αίθουσας. Σταμάτησε για δευτερόλεπτα, ίσα να βεβαιωθεί πως ο Τέρρυ ήταν μόνος του.
- Θα πρέπει να παίζω πολύ άσχημα τελικά, αφού οι μόνοι ακροατές μου είναι πιθηκάκια τον άκουσε να λέει γελώντας …
Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, σίγουρα θα τον έκανε να μετανιώσει που την είχε αποκαλέσει πιθηκάκι αλλά αυτή τη φορά είχε τόσο ανάγκη αυτό το κελαριστό γέλιο που θεώρησε την προσφώνηση πρόσκληση και προσγειώθηκε απαλά δίπλα του.
- Σκέφτηκα πως θα πρέπει να βρω τρόπο να αποζημιώνω τον καθηγητή μου για τα μαθήματα πιάνου… Λοιπόν, πόσα μαθήματα προπληρώνω με αυτά;;;
Η Κάντυ έβγαλε από το σακίδιό της τον μπόγο, έλυσε τον κόμπο και μεμιάς η μυρωδιά της υπέροχης μηλόπιτας ευωδίασε στο χώρο. Όπως ήταν πάνω στο λευκό λινό την πρόσφερε στον Τέρρυ.
- Μμμμ, αν είναι όσο νόστιμη δείχνει νομίζω πως φτάνει για δύο μαθήματα…
- Μόνο δύο;;; Μα… είναι τεράστια τα κομμάτια, φρεσκότατα και, μάλιστα, από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο του Λονδίνου… Νόμιζα πως θα ήταν αρκετή για τέσσερα μαθήματα… απάντησε η Κάντυ, με μια προσποιητή δυσαρέσκεια στο πρόσωπό της…
- Αν ήταν άλλη η μαθήτρια θα το δεχόμουν αλλά μην ξεχνάς πως είσαι πολύ άγαρμπη και…
Η Κάντυ όρθωσε τις γροθιές της έτοιμη να επιτεθεί στον Τέρρυ αλλά δεν τα κατάφερε. Με μια του κίνηση άρπαξε στον αέρα τα χέρια της, τα τύλιξε γύρω από το σώμα της και φέρνοντάς την πιο κοντά του της αποκρίθηκε με το στόμα του να πλησιάζει απειλητικά το δικό της:
- Και τώρα ωραία μου δεσποινίς, θα ξεκινήσουμε το αποψινό μας μάθημα.
Με μια άβολη κίνηση, η Κάντυ άφησε τα χέρια του και, γυρνώντας του την πλάτη, προχώρησε προς το καρεκλάκι του πιάνου…
«Αχ… ας μην πρόλαβε να δει τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν… και ούτε να βλέπει τον τρελό χορό στο στήθος μου που έστησε η καρδιά μου. Ας σταματήσει επιτέλους και αυτή να χτυπά τόσο δυνατά…»
Γιατί αυτός ο άνθρωπος έβρισκε πάντα τον τρόπο να την κάνει να αισθάνεται τέτοια αμηχανία;;; Έπρεπε να κάνει κάτι γρήγορα. Τα δάχτυλά της ακούμπησαν τα πλήκτρα στο πιάνο.
-Λοιπόν… ξεκινάει κάπως έτσι: Frèeeree Jacques, frèeeree…
O Τέρρυ με δυσκολία κρατούσε τα γέλια του ακούγοντας τόσο την ατάλαντη φωνή της όσο και το άγαρμπο παίξιμό της. Κι όμως… τόσο απίστευτα όμορφη μέσα στο γαλάζιο φόρεμά της… Μια υπέροχη οπτασία… ένας γαλάζιος άγγελος μόλις ανακάλυπτε στη γη τη μουσική των ανθρώπων … Την πλησίασε από πίσω και βάζοντας τα δάχτυλά του πάνω από τα δικά της προσπάθησε να την καθοδηγήσει στη μελωδία.
- Ακόμη και το πιάνο δε θέλει να το χτυπάς αλλά να το αγγίζεις απαλά, της ψιθύρισε αγγίζοντας τα μαλλιά της με τα χείλη του.
Να’ τα… τώρα είναι που σταμάτησε η καρδιά της. Το σώμα του συνέθλιβε με το βάρος του το δικό της αν και δεν την ακουμπούσε καθόλου. Τα μάγουλά της την έκαιγαν και ήταν σίγουρη πως είχαν κοκκινίσει μέχρι και οι ρίζες των μαλλιών της εκεί που τα είχε αγγίξει με τα χείλη του… Και τα πόδια της… δεν ήταν σίγουρη αν ακουμπούσαν το πιάνο ή αν είχαν κοπεί από τη μέση και κάτω… Δεν όριζε ούτε το σώμα της ούτε το μυαλό της πόσο μάλλον τη φωνή της…
- Τέρρυ… εγώ… σε… δεν σε…
Μα τα έλεγε δυνατά τώρα αυτά, ή τα φανταζόταν;;; Και αν τα ξεστόμιζε στ΄ αλήθεια, ο Τέρρυ τι άκουγε;;; Όχι τίποτ΄ άλλο… Μην την παρεξηγούσε… αφού αυτή… τον Άντονυ… αγαπούσε… τον Τέρρυ… όχι…
- Δεν μπορεί ο Τέρενς Γκράντζεστερ να είναι στην αίθουσα… Δεν έχει παίξει ποτέ τόσο άσχημα…
- Να πάρει η οργή… ανάγκη ήταν τώρα να εμφανιστεί η αδερφή Γκρέυ;;;
Ποτέ το μυαλό της δεν είχε στροφάρει πιο γρήγορα… Σαν αίλουρος πετάχτηκε στο παράθυρο και από εκεί τα κλαδιά των δέντρων της πρόσφεραν την κάλυψη που είχε ανάγκη.
- Μέλλοντα Δούκα του Γκράντζεστερ, είχα πειστεί πως τουλάχιστον με τις μουσικές σας δεξιότητες θα μπορούσατε να κερδίσετε την υψηλή κοινωνία αλλά μόλις απογοητεύτηκα οικτρά…
- Αδερφή Γκρέυ, αντί να απογοητεύεστε με τις επιδόσεις μου καλό θα ήταν να ανακαλύπτατε ποιός το άφησε ξεκούρδιστο την τελευταία φορά. Προσπαθούσα απλώς να το κουρδίσω όταν εισβάλλατε έτσι απρόσκλητα…
- Αρκετά με την αυθάδειά σας, Τέρενς. Επιστρέψτε στο δωμάτιό σας τώρα αμέσως.
Η καλόγρια κινήθηκε προς το παράθυρο προκειμένου να το κλείσει και η ματιά της έπεσε στη μισοφαγωμένη μηλόπιτα. Δεν υπήρχε αμφιβολία από πού προερχόταν…
Θα μπορούσε κανείς να πει πως η φωνή της είχε γλυκάνει αν δεν μουρμούριζε μέσα από τα δόντια της.
… αν και οφείλω να παραδεχτώ πως χαίρομαι που έχετε κοινωνικοποιηθεί τον τελευταίο καιρό…
Η αίθουσα της μουσικής άδειασε απότομα από τον κόσμο και κλειδώθηκε.
Η Κάντυ απογοητευμένη που το μάθημα κράτησε τόσο λίγο, πήρε το… δέντρο της επιστροφής για το δωμάτιό της.
Αν δεν φόραγε και αυτό το φουστάνι, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα… και είχε σκιστεί και σε αρκετά σημεία… Λίγο την ενδιέφερε… το έβγαλε από πάνω της αμέσως μόλις πάτησε το πόδι της στο δωμάτιό της και φόρεσε το βαμβακερό νυχτικό της.
Κάθισε στο γραφείο της, άνοιξε το ημερολόγιό της, βούτηξε την πένα στο μελανοδοχείο της και το στράγγιξε στο στυπόχαρτο…
«Αγαπημένο μου ημερολόγιο…
Τελικά… όσο άσχημα και αν πίστευε πως θα τελείωνε η μέρα της, τόσο… τόσο… ρομαντικά… όχι… μα όχι… έπρεπε να σκεφτεί κάτι άλλο… μουσικά… μήπως όμορφα… αλλά και πάλι… αμήχανα… ή μήπως ερωτικά;;; Όχι.. αυτό δεν έπρεπε να περνάει καν από το μυαλό της… Κι όμως… Ήταν όπως τότε που είχε πάει βόλτα με τον Άντονυ… Η καρδιά της χτυπούσε στο στήθος της αλλά τότε ήταν σίγουρη πως ο καλπασμός του αλόγου θα κάλυπτε τον ήχο της καρδιάς της και ίσως ο Άντονυ να μην τον είχε ακούσει… Ξεχωριστά;;;; Ναι… θα κρατούσε αυτό το χαρακτηρισμό μέχρι να μπορέσει να ξετυλίξει το κουβάρι στο μυαλό της: Τ. Γ. Γ ή Α. Μ.;;;
Για άλλη μια φορά, ακόμη και αν ο μεγάλος θείος Γουίλιαμ δεν θα το μάθαινε ποτέ, με μια του κίνηση την έκανε να νιώσει τόσο…ξεχωριστά…
«Σ΄ ευχαριστώ μεγάλε θείε… Κάντυ»

Δύσκολη η επιλογή, φοβερές και οι δύο ιστορίες! Καλή επιτυχία στις διαγωνιζόμενες!

Εγώ πάλι, δε δυσκολεύτηκα καθόλου να επιλέξω...

Ποτέ δε μου άρεσε το θανατικό που έσπειρε η Μιζούκι και όταν βλέπω τους αγαπημένους μου Άντονυ και Στήαρ ερωτευμένους και ευτυχισμένους είναι το καλύτερό μου!!!

Κι εγώ δυσκολεύτηκα λίγο να ψηφίσω, όμως.... δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον αγαπημένο μου Τέρρυ και ψήφισα την δεύτερη!!!

Και οι δύο μου άρεσαν πάρα πάρα πολύ!!!
Στην πρώτη πόσο όμορφη ιδέα ήτανε η γλυκειά Ροζμαρι, η μητέρα του Άντονυ να δίνει ένα κομμάτι της αγάπης της στα παιδάκια του ορφανοτροφείου... ΄και πώς μπορεί να ένιωσε ο Άντονυ όταν μύρισε και γεύτηκε το αγαπημένο του γλυκό, το γλυκό που έφτιαχνε η μητέρα του η οποία τώρα πια βρίσκεται στη γειτονιά των αγγέλων... όμως όπως τα τριαντάφυλλα εξακολουθούν να ανθίζουν και να σκορπίζουν γύρω την ομορφιά τους έτσι και αυτή τη στιγμή ο Άντονυ ξανάνιωσε την παρουσία της μητέρας του κοντά του, όταν η αγαπημένη του έφτιαξε τη μηλόπιτα...

Από την άλλη πάλι βλέπουμε την Κάντυ με τον Τέρρυ, μέσα στο γαλάζιο της υπέροχο φόρεμα στην αίθουσα μουσικής... πώς μπορώ να αντισταθώ σε ένα ρομάτζο Κάντυ-Τέρρυ και μάλιστα μέσα στην αίθουσα μουσικής με το πιάνο????

Μπράβο κορίτσια, και οι δύο ιστορίες υπέροχες!!!!!

Εννοείται πως ξέρετε τι θα ψήφιζα εγώ ο Άντονυ ζωντανός είναι το καλυτερότερο όλων

Πω!!Πω!! Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ ν' αποφασίσω ποια από τις δυο ιστορίες να ψηφίσω...
Είναι δύο πολύ όμορφες ιστορίες!!!!!!!
Μπράβο στα μέλη που τις έφτιαξαν!!!!!!

Δυσκολη επιλογη ,μου αρεσαν και οι δυο παρα πολυ!!!
Καλη επιτυχια και στις δυο διαγωνιζομενες!!!

Tελικά, είναι απίστευτο πόσες διαφορετικές ιστορίες μπορούμε να έχουμε όταν αφήνουμε τη δική μας φαντασία ελεύθερη...
Αν έγραφα εγώ την Κάντυ, :bball: σίγουρα θα την είχα τελειώσει εκεί που η Κάντυ υιοθετείται από τους Άρντλεϋ και ζει ζωή χαρισάμενη κοντά στον Αντωνάκη της... Για μιά και μοναδική φορά θα συμφωνούσα με το ανιμέ όπου η Κάντυ συναντά τον πρίγκηπά της στο 10+ της και αυτός δεν είναι άλλος από τον Άντονυ... Όσο για τον Άλμπερτ, οκ... θα ήταν ο μεγάλος θείος αλλά μέχρι εκεί

Ωραιες ιστοριες, αλλα η πρωτη πιο πολυ εχει και τον Αντονυ μεσα

Πραγματικά και οι δύο είναι υπέροχες.
Η πρώτη με ευχαριστεί για έναν Άντονυ που δεν προλάβαμε να ζήσουμε για πολύ και αυτή η τοποθέτηση της Ροζμαρι στην ιστορία θυμίζει πολλές μανούλες.
Η δεύτερη με ευχαριστεί γιατί είναι εμπνευσμένη από τη νέα νουβέλα της Μιζούκι....
Δεν ξέρώ ποια να ψηφίσω...
Μάλλον και τις 2, γίνεται?

Aldebaran έγραψε:

Tελικά, είναι απίστευτο πόσες διαφορετικές ιστορίες μπορούμε να έχουμε όταν αφήνουμε τη δική μας φαντασία ελεύθερη...
Αν έγραφα εγώ την Κάντυ, :bball: σίγουρα θα την είχα τελειώσει εκεί που η Κάντυ υιοθετείται από τους Άρντλεϋ και ζει ζωή χαρισάμενη κοντά στον Αντωνάκη της... Για μιά και μοναδική φορά θα συμφωνούσα με το ανιμέ όπου η Κάντυ συναντά τον πρίγκηπά της στο 10+ της και αυτός δεν είναι άλλος από τον Άντονυ... Όσο για τον Άλμπερτ, οκ... θα ήταν ο μεγάλος θείος αλλά μέχρι εκεί

Αν και Τερρυκιά,θα συμφωνήσω μαζί σου Aldebaran!!
Νομίζω ότι κι εγώ εκεί θα την είχα σταματήσει την ιστορία κι ας μην είχε γνωρίσει ποτέ τον Τέρρυ η Κάντυ...
Τόσα είχε περάσει μέχρι εκείνη την ηλικία,αρκετά δεν ήταν;;;;
Τα βάσανα εννοώ...Αφού,λοιπόν,υιοθετήθηκε από μια τόσο πλούσια οικογένεια όπου όλοι (ή τέλος πάντων σχεδόν όλοι) την αγαπούσαν και είχε στο πλευρό της και τον Άντονυ,θα μπορούσε να ζήσει ευτυχισμένη απο΄κει κι έπειτα
Και θα είχαμε γλιτώσει κι από όλο αυτό το θανατικό...

Συμφωνώ με όλες τις απόψεις σας κορίτσια και κυρίως με aldebaran και souka. Μακάρι η Κάντυ μας να είχε καλύτερη τύχη και να μην υπέφερε τόσα...
Και ο δύο ιστορίες είναι υπέροχες για τους δικούς της λόγους η κάθεμια.

Ψήφισα και εγώ. Το να ψηφίζεις, πάντως είναι πολύ πιο εύκολο απ' το να "στύψεις" το μυαλό σου για να δημιουργήσεις μια όμορφη ιστορία. Εγώ τουλάχιστον το βλέπω έτσι, γιατί μου είναι πολύ δύσκολο να το κάνω αυτό.
Καλή επιτυχία και στις δύο διαγωνιζόμενες!

katerina έγραψε:

Και ο δύο ιστορίες είναι υπέροχες για τους δικούς της λόγους η κάθεμια.

Ψήφισα και εγώ. Το να ψηφίζεις, πάντως είναι πολύ πιο εύκολο απ' το να "στύψεις" το μυαλό σου για να δημιουργήσεις μια όμορφη ιστορία. Εγώ τουλάχιστον το βλέπω έτσι, γιατί μου είναι πολύ δύσκολο να το κάνω αυτό.
Καλή επιτυχία και στις δύο διαγωνιζόμενες!

Πράγματι, η κάθε ιστορία έχει τη δική της χάρη, η πρώτη είναι πιο ανάλαφρη και χαριτωμένη, η δεύτερη πιο "λογοτεχνικά" γραμμένη. Και οι δύο προσπάθειες είναι πολύ αξιόλογες, από και και πέρα είναι θέμα γούστου τι θα ψηφίσει ο καθένας. Κι εμένα θα μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω κάτι ανάλογο, θέλει ταλέντο!

Εγώ πάντως έχω παράπονα από τη διοίκηση...
Την τόσο ωραία ιστορία μου την έφαγε η μαρμάγκα... https://candy-candy.forumgreek.com/t456p15-topic

Σπόιλερ:

Ακάααααααλιαααααααααααα!!!

Ο διαγωνισμός έληξε από εχτές... Δε θα μας πεις ποιά είναι η τυχερή;;;;

Τα μέλη που πήραν μέρος ήταν η Virginia1 με την πρώτη ιστορία και η Aldebaran με την δεύτερη!
Θέλω να σας ευχαριστήσω και τις δύο, και οι δύο ιστορίες ήταν πάρα πολύ καλές!!!!

Επικοινώνησα με πμ χτες το βράδυ με την Virginia1 και εντός της εβδομάδας θα της στείλω το δωράκι της!
Ελπίζω να καταφέρω σύντομα να το ανεβάσω και εδώ να το δείτε!!!

Κορίτσια, συγχαρητήρια και στις δύο!!!!


Άντε, και στον επόμενο με το καλό!!!

Ζητωωωωωωωωω Κερδισαααααα

Ευχαριστω πολυ σε οσες και οσους με ψηφισατε

Δεν περιμενα οτι θα κερδισω. Παντως ειναι δυσκολο να γραφεις μια ιστορια, ποσο μαλλον για τους συγγραφεις που γραφουν ολοκληρα βιβλια. Οταν ομως γραφεις μια ιστορια ειναι τελικα ευχαριστα. Ειναι σαν να τη ζεις. Εγω παντως ετσι ενιωσα. Σα να ημουν και γω εκει παρουσα, εχοντας ομως και μια ιδιαιτερη εξουσια αφου εγω κινουσα τα νηματα της ιστοριας Ειδικα η χαρα που πηρα με τον Αντονυ παρων δεν περιγραφεται
Ανυπομονω για την επομενη φορα και μακαρι να υπαρχουν περισσοτερες συμμετοχες για να διαβασουμε πιο πολλες ιστοριες.
Aldebaran που να το φανταστω οτι ησουν εσυ! Ειχες πει για τη μινι ιστοριουλα και ξεγελαστηκα. Η ιστορια σου ηταν πολυ ομορφη, συγχαρητηρια. Αυτο το μπλε φορεμα θα ηθελα πολυ να το δω. Μαλλον το φανταζομαι σαν το μπλε φορεμα που αγορασε η Ελιζα για το χορο τοτε που η Καντυ χορεψε με τον Αντονυ.

Τι δωρο να κερδισα αραγε;

Μπράβο Virginia μας!!! Έγραψες στην κυριολεξία με την πρώτη σου ιστοριούλα!!!

Περιμένουμε και τις επόμενες, και, γιατί όχι, και μιά μεγάλη...

Εμείς... ξέρεις... δε βιαζόμαστε...

Σπόιλερ:

Και πάλι, τα συγχαρητήριά μου!!!

Aldebaran έγραψε:

Μπράβο Virginia μας!!! Έγραψες στην κυριολεξία με την πρώτη σου ιστοριούλα!!!

Περιμένουμε και τις επόμενες, και, γιατί όχι, και μιά μεγάλη...

Εμείς... ξέρεις... δε βιαζόμαστε...

Σπόιλερ:

Και πάλι, τα συγχαρητήριά μου!!!

Ευχαριστω πολυ Aldebaran μου! Χαιρομαι που τη διαβασατε και που σας αρεσε

Virginia1 έγραψε:

Ευχαριστω πολυ Aldebaran μου! Χαιρομαι που τη διαβασατε και που σας αρεσε

Φυσικά και μας άρεσε. και πάρα πολύ μάλιστα!!!

Ο Αντωνάκης ζωντανός είναι όλα τα λεφτά!!!

Όταν με το καλό παραλάβεις το δώρο σου, να μας το δείξεις να ζηλέψ... εμμμ... να χαρούμε και εμείς...

Συγχαρητήρια Βιργινία! Μπράβο αου που εμπνεύστηκες από τον Άντονυ! Να μας το δείξεις το δωράκι σου, έτσι?

Αλντε μπράβο και σε σενα που επέλεξες τον Τέρυ και που εμνεύστηκες από την καινούρια νουβέλα!









Αυτά τα γαλάζια φορέματα σας κάνουν?

Virginia, συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!

Πολύ όμορφη η ιστορία σου, περιμένουμε κι άλλες..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Aldebaran,δεν περίμενα να είσαι εσύ πίσω από την ιστορία του Τέρρυ...Μπράβο!!!!!!
Είδες που τον συμπαθείς τελικά;;;;;;;;;;