Kαντυ ! Μια ιστορια αλλιωτικη απ'τις αλλες !- by ntalia !

Υστερα απο συνεχη παραπονα και αφου το σκεφτηκα και πολυ καλα γι αυτην μου την πραξη (διοτι πιο πολυ σκεφτομουν τις αντιδρασεις
των κοριτσιων πιο πολυ) επιτελους η στιγμη που περιμενα μολις εφτασε ! Αποφασισα με την σειρα μου να δωσω κι εγω την πλοκη
που παντα ηθελα στην αγαπημενη μου ηρωιδα , την Καντυ ! Μην φανταστειτε ομοως οτι ειναι καποια συνεχεια...φικ οπως το ονομαζουμε.
Οχι οχι εγω ηθελα να πιασω την ιστορια της Καντυ απ'την αρχη !
Σκέφτηκα ότι έτσι θα ήταν πιο ενδιαφέρον... Θα ήθελα να ζήτησω την πλήρη κατανόηση σας για τα
όποια ορθογραφικά λάθη δείτε καθώς επίσης και να κρατήσετε την ψυχραιμία σας για όσα θα διαβάσετε.
Είναι η δεύτερη φορα που προσπαθώ να γράψω κάτι γι αυτό θέλω να με συγχωρήσετε και για την
εκφρασή μου καθ'οτι δεν ήμουν και τόσο καλή στην έκθεση.
Το ξερω οτι θα απογοητευσω καποιες κοπελες απ'τον φορουμ αλλα θα ηθελα να τους υπενθυμησω οτι ο αγαπημενος τους ηρωας
(καθως και δικος μου) παιζει σημαντικο ρολο στο εργο , αν και δεν εχει το πολυποθητο τελος που θα ηθελαν καποιες.
Στην αρχή η ιστορία έχει κάποιες αντιγραφές σε σημείο (εεε...τι γίνεται εδώ?? αντιγραφή του άνιμε
έκανε η μουλάρα) ζητώ και πάλι την κατανόηση σας και αν σας κουράζουν και σας φαίνονται βαρετά
περαστε τα γρήγορα.Όσο όμως θα ρέει η ιστορία όλο και πιο πολλές αλλαγιές θα υπάρχουν και θα
προστίθενται και εξελίξεις που μερικές από εσάς δεν φανταζόσασταν.
Οι χαρακτηρες οπως θα διαπιστωσετε ειναι παρα πολυ αλλαγμενοι και οι περισσοτεροι (η μαλλον καλυτερα σχεδον ολοι) θα ερθουν
στην επιφανεια ! Αυτο το λεω διοτι κατα την δικια μου γνωμη η Μιζουκι τους ειχε καποιους στην αφανεια ! Στην δικη μου ιστοριουλα καποιοι
χαρακτηρες θα απουσιαζουν...αυτο ισως σας στεναχωρεσει...ζητω και παλι ταπεινα την κατανοηση σας.
Θα ανοιξω βεβαίως και σχετικό θέμα όπου μπορείτε να με στολίσετε με τα κοσμητικά σας επίθετα όσο
θέλετε.Χιχιχιχιχιχιχι...Τα κεφάλαια θα ανεβαίνουν αργά καθ'ότι πριν από λίγες μέρες ξεκίνησα το γράψιμο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1898

Πριν από πολλά πολλά χρόνια κοντά στην λίμνη Μίσιγκαν στο βορειότερο άκρο της Αμερικής βρισκόταν ένα παλιό αρχοντικό που χρησίμευε σαν ορφανοτροφείο.Το έλεγαν "Σπίτι του Μικρού Αλόγου".Τα ορφανά στο σπίτι αυτό τα φρόντιζαν δύο ευγενικές κυρίες , η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία.

Ένα βράδυ λοιπόν σαν όλα τα άλλα η κύρια Πόνυ και η αδελφή Μαρία τάιζαν τα παιδιά στην μεγάλη τραπεζαρία του αρχοντικού.Όλα τα παιδάκια καθόντουσαν στις μικρές καρεκλίτσες τους και ευχαριστιόντουσαν το γεύμα τους.'Η μάλλον σχεδόν όλα...διότι υπήρχε ένα μικρό αγοράκι που αρνιόταν πεισματικά να μείνει φρόνιμο στην θέση του και να φάει το φαγητό του.Ένα αγόρι γύρω στα τέσσερα είχε ξεφύγει απ'την τραπεζαρία και την προσοχή της αδελφής Μαρίας και χτυπούσε με όλη του την δύναμη το παράθυρο δίπλα στο τζάκι.Σε λίγο πλησίαζε χειμώνας και οι νιφάδες από χιόνι είχαν αρχίσει να κάνουν ήδη την πρώτη τους εμφάνιση.Αλλά ήταν φανερό πως κάτι άλλο απασχολούσε το μικρό αγόρι.
-"Κυρία , αδελφή...ελάτε εδώ! Ελάτε !" φώναζε και ξαναφώναζε ο μικρός.
-"Παιδιά ελάτε φάτε το φαί σας.Τομ φύγε αμέσως απ'το παράθυρο και έλα αμέσως εδώ παιδί μου." είπε η αδελφή Μαρία που προσπαθούσε να επαναφέρει την τάξη στην μεγάλη τραπεζαρία καθώς τα παιδάκια , όπως ήταν φυσικό , έκαναν φασαρία.
Ο Τομ υπάκουσε αλλά δεν το έβαλε κάτω.Κινήθηκε προς το μέρος της αδελφής και άρχισε να της τραβάει το φόρεμα.
-"Αδελφή Μαρία ελάτε στο παράθυρο ! Ελάτε...ελάτε!" Ο Τομ τράβαγε τώρα το χέρι της αδελφής δείχνοντας της το παράθυρο , αλλά φαίνεται πως η αδελφή Μαρία δεν καταλάβαινε τι ήθελε να της πει ο μικρός.
-"Τομ ηρέμησε παιδί μου και κάθησε να φας." και αμέσως η αδελφή τον πήρε στην αγκαλία της και τον έβαλε στην καρέκλα.Ο Τομ όμως ξαναγύρισε πίσω το κεφάλι του και έκανε να φύγει απ'την θέση του , ήθελε να ξαναπάει στο παράθυρο.
-"Μα εγώ αδελφή θέλω να πάω στο παράθυρο τώρα!"γκρίνιαξε ο Τομ.
-"Μη σε νοιάζει το χιόνι Τομ , έλα ορίστε το φαγητό σου , θα κρυώσει αν δεν φας...έλα Τομ παιδί μου."είπε η αδελφή προσπαθώντας να συνετίσει τον Τομ.
-"Δεν θέλω να φάω!!!Δεν θέλω !"φώναξε ξανά ο Τομ και αμέσως πέταξε το πιάτο απ'το τραπέζι , πήδηξε απ'την καρέκλα του και κατευθήνθηκε και πάλι προς το παράθυρο.
-"Τομ ! Τομ !Κάτσε ήσυχα και έλα αμέσως εδώ!"η αδελφή Μαρία είχε χάσει την υπομονή της με τον μικρό.
-"Σσσς...Άκουσε αδελφή Μαρία."είπε η κυρία Πόνυ και έκανε νόημα με το χέρι της για ησυχία.Αμέσως εκείνη και η αδελφή κίνησαν προς το παράθυρο.Καθώς πλησίαζαν αντιλήφθηκαν καποιούς παράξενους ήχους να έρχονται απέξω.Ο Τομ συνέχιζε να χτυπάει το παράθυρο με όλη του την δύναμη.
-"Κυρία , αδελφή ακούστε , ακούστε!"
Η αδελφή Μαρία αμέσως κατάλαβε τον ήχο έντρομη "Ωχ Θεέ μου ...ακούγεται σαν να κλαίει ενα μωρό! Ωωω...Τομ ώστε αυτό προσπαθούσες να μας πεις;!"
-"Ναι αδελφή!Εδώ και πολλή ώρα ακούω αυτόν τον ήχο...σας φώναζα αλλά δεν..."
-"Να μην κουνηθεί κανείς από την θέση του!"είπε η κυρία Πόνυ με αυστηρό ύφος. "Τομ σαν μεγαλύτερος απ'ολους έχω το λόγο σου ότι θα προσέχεις τους υπόλοιπους;"
-"Μάλιστα κυρία Πόνυ , τον έχετε!"είπε χαρούμενα ο Τομ.
Αφού βεβαιώθηκαν ότι τα παιδιά με τον Τομ θα είναι εντάξει , η αδελφή Μαρία με την κυρία Πόνυ άνοιξαν την εξώπορτα του αρχοντικού και βγήκαν έξω.Το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει απαλά και έκανε πολύ κρύο.Η αδελφή Μαρία όντας νεότερη άρχισε να τρέχει προς το μέρος που ερχόντουσαν τα κλάμματα του μωρού.
-"Αδελφή Μαρία , περιμένετε , προσέχετε εκεί κάτω !"φώναξε η κυρία Πόνυ παραπατώντας και γλιστρώντας απ'το χιόνι.
Η αδελφή Μαρία είχε ήδη ανακαλύψει ένα καλαθάκι το οποίο βρισκόταν κοντά στην καγκελόπορτα του ορφανοτροφείου.Μέσα στο καλαθάκι βρισκόταν ένα κοριτσάκι με μαύρα μαλλάκια και σκούρα μπλε μάτια τα οποία είχαν γίνει κατακόκκινα απ'το κλάμμα καθώς επίσης και τα μαγουλάκια του λόγω του τσουχτερού κρύου που έκανε.Στο δεξί χέρι της μικρής υπήρχε ακόμη φορεμένη μια ασημένια αλυσίδα.
-"Κυρία Πόνυ εδώ! Ωωω... Θεέ μου το κακόμοιρο."είπε η αδελφή ενώ προσευχόταν η μικρή να είναι καλά στην υγεία της.
-"Αχ...το καημένο το μωράκι θα έχει ξεπαγιάσει."είπε η κυρία Πόνυ φτάνοντας και πέρνοντας στην αγκαλία της το μωρό.
-"Κοιτάξτε κυρία Πόνυ , υπάρχει ένα γράμμα εδώ."και στο λεπτό η αδελφή Μαρία τράβηξε ένα φάκελο που είχε χωθεί στο καλαθάκι καθώς έψαχνε.Άνοιξε τον φάκελο και άρχισε να διαβάζει ενώ η κυρία Πόνυ κουνούσε την μικρή στην αγκαλία της για να σταματήσει να κλαίει.

Εγώ δεν μπορώ να την φροντίσω περισσότερο.Ξέρω καλά πως κοντά σας θα είναι ευτυχισμένη.Το ονομά της είναι Ανν Τζόουνς.Επίσης πρεπει να γνωρίζετε ότι...

Η αδελφή Μαρία σταμάτησε απότομα να διαβάζει.Τα χέρια της έτρεμαν και λίγο έλειψε να της φύγει το γράμμα από τα χέρια.Δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε διαβάσει στην συνέχεια.Φαινόταν σαν να είχε απορροφηθεί στις σκέψεις της...
-"Αδελφή Μαρία , αδελφή Μαρία τι συνέβη;"ρώτησε ανήσυχη η κυρία Πόνυ.
-"Κυρία Πόνυ διαβάστε εδώ σας παρακαλώ..."και η αδελφή της έδειξε τον φάκελο.
-"Ωωω...Θεέ μου!!!Μα ...μα...μα δεν είναι δυνατόν!"
-"Πράγματι κυρία Πόνυ ...δεν είναι δυνατόν! Τι θα κάνουμε;"η αδελφή Μαρία είχε θορυβηθεί με ότι είχε διαβάσει.
-"Ας μην πανικοβαλλόμαστε αδελφή , ας κρατήσουμε την ψυχραιμία μας.Προτείνω να το συζητήσουμε καλύτερα το θέμα μολίς μπούμε μέσα.Δεν νομίζετε;"την συμβούλεψε η κυρία Πόνυ.
-"Ναι κυρία Πόνυ ...έχετε δίκιο."συμφώνησε η αδελφή Μαρία και ύστερα στράφηκε προς την μικρή. "Ώστε εσύ είσαι η Ανν έτσι;"η αδελφή και η κυρία Πόνυ κοιτούσαν τώρα με στοργή και αγάπη την μικρή Ανν που είχε σταματησεί να κλαίει και είχε αρχίσει να γελάει.Ξάφνου από μακριά ακούστηκαν κι αλλά κλάμματα μωρού.
-"Αααα...κυρία Πόνυ κι άλλο παιδί!"φώναξε απ'τον φόβο της η αδελφή και έτρεξε προς την μεριά που βρισκόταν το άλλο μωρό αφήνοντας πίσω της την κυρία Πόνυ που προσπαθούσε να ηρεμήσει την Ανν που έκλαιγε πάλι.
Το άλλο μωρό έκλαιγε τόσο πολύ , που για την αδελφή Μαρία δεν ήταν καθόλου δύσκολο να το εντοπίσει.Βρισκόταν παρατημένο κάτω απ'τα κλαδιά ενός πελώριου και γέρικου δέντρου.Η αδελφή γονάτησε κατευθείαν για να περιεργαστεί το άτυχο πλασματάκι.
-"Ωχ το κακομοιρούλι θα χει ξεπαγιάσει κι αυτό."
-"Έχει κανένα γράμμα αδελφή Μαρία;"ρώτησε η κυρία Πόνυ φτάνοντας στο δέντρο έχοντας ακόμα στην αγκαλιά της την μικρή Ανν.
Η αδελφή έψαχνε στις κουβέρτες μέσα στο καλάθι αλλά δεν έβρισκε κάτι που θα βοηθούσε εκείνη και την κυρία Πόνυ για την ταυτότητα του μωρού.Μόνο κάποια στιγμή πήρε το μάτι της μια κούκλα που ήταν εκεί ακουμπησμένη δίπλα στο μωρό.
-"Μόνο αυτή την κούκλα..."είπε η αδελφή καθώς περιερζόταν την πάνινη κούκλα."Κάντυ.."διάβασε χαμηλόφωνα το όνομα της κούκλας και αμέσως κοίταξε την μικρή που ξαφνικά άρχισε να κουνάει χαρούμενα χέρια και πόδια μέσα στο καλαθάκι της.Η μικρή με τις κατάξανθες μπούκλες είχε παντού φακίδες στο πρόσωπο της και ανοιγόκλινε τα καταπράσινα μάτια της καθώς γελούσε.
-"Κάντυ;!Ώστε σε λένε Κάντυ έτσι;"η αδελφή κοιτούσε χαμογελαστή το μωρό καθώς το έπαιρνε στα χέρια της. "Σίγουρα είσαι η Κάντυ !"η αδελφή Μαρία ήταν χαρούμενη με το όνομα που είχε δώσει στην μικρή.Η αλήθεια ειναι πως κατά κάποιο τρόπο η κούκλα είχε συμβάλλει σ'αυτό.
-"Και τι θα γίνει με το επώνυμο αδελφή Μαρία;"ρώτησε με ύφος σοβαρό η κυρία Πόνυ.
-"Αφού την βρήκαμε μέσα στο χιόνι θα την πούμε Κάντυ Γουάιτ!"δήλωσε αποφασιστικά η αδελφή.
-"Από δω και πέρα λοιπόν θα χουμε κοντά μας την Ανν και την Κάντυ !"είπε η κυρία Πόνυ γελώντας και φέρνοντας την Ανν προς τον ουρανό.
-"Ομολογώ κυρία Πόνυ πως έχετε δίκιο...η Κάντυ και η Ανν!"συμφώνησε η αδελφή Μαρία σηκώνοντας με τα χέρια της και την μικρούλα Κάντυ προς τον ουρανό.

Λίγο πιο πέρα, ανάμεσα στα δέντρα , ήταν κρυμμένη μια φιγούρα που είχε ακούσει και είχε γίνει μάρτυρας αυτης της τόσο τρυφερής και ιδιαίτερης στιγμής.Ένα αγόρι γύρω στα οκτώ με χρυσόξανθα μαλλιά και ανοιχτογάλανα μάτια όταν βεβαιώθηκε ότι οι δύο γυναίκες μπήκαν πάλι μέσα στο αρχοντικό , γύρισε την πλάτη του ακουμπώντας πάνω στον κορμό ενος δέντρου , έχοντας δάκρυα στα μάτια."Αντίο πολυαγαπημένη μου Κάντυ Γουάιτ! Θα είμαι πάντα δίπλα σου κι ας μην το γνωρίζεις και εύχομαι να έρθει γρήγορα η μέρα που θα ξανασυναντηθούμε εμείς οι δυο."μονολογούσε ώσπου κάποια στιγμή , όταν επιτέλους έκλεισαν τα φώτα του ορφανοτροφείου , σίγουρος πια ότι η μικρή προστατευομένη του ήταν ασφαλής , κίνησε να φύγει ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα προς το αρχοντικό.

KΕΦΑΛΑΙΟ 2 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1905

Οι εποχές συνέχιζαν τον ασταμάτητο κύκλο τους και είχαν κιόλας περάσει επτά χρόνια από τότε που η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία είχαν βρει την Κάντυ και την Ανν έξω απ'το ορφανοτροφείο εκείνη την κρύα νύχτα του Νοέμβρη.Τα δυο μικρά κορίτσια μαζί με τα άλλα παιδιά μεγάλωναν ευτυχισμένα και χαρούμενα.

Ήταν και πάλι χειμώνας ακριβώς όπως και τότε , μόνο που τώρα η Κάντυ και η Ανν έτρεχαν ξέγνοιστες πάνω στους χιονισμένους λόφους σχοιματίζοντας αγγελάκια , πετώντας χιονόμπαλες η μια στην άλλη και φτιάχνοντας χιονάνθρωπο.
Η Ανν που είχε καταφέρει να φτιάξει , ύστερα από μεγάλη προσπάθεια τον δικό της , κοιτούσε κάθε τόσο το δεξί της χέρι , επειδή φοβόταν με το παραμικρό μήπως έχανε την ασημένια αλυσίδα της. "Ουφ...είναι στη θέση της ευτυχώς..."μουρμούριζε συνέχεια η μικρή.
-"Ανν πώς γίνεται ο δικός μου χιονάνθρωπος να μην φαίνεται τόσο ωραίος όσο ο δικός σου;"παραπονέθηκε η Κάντυ στην Ανν ενώ προσπαθούσε να τελειώσει αυτό που υποτίθεται έφτιαχνε στο χίονι , μάταια όμως.
-"Αυτό γίνεται γιατί είναι τεράστιος Κάντυ."απάντησε η Ανν και άρχισε να γελάει στο θέαμα αυτού που προασπαθούσε να φτιάξει η φίλη της. "Πάντως ούτε ο δίκος μου είναι εντάξει..."συνέχισε η Ανν "...ίσως αν του πρόσθετα λίγο χίονι περισσότερο...εεε Κάντυ τι λες; Κάντυ; Κάντυ !"
-"Μμμ...θα το φτίαξω!"γκρίνιαξε η Κάντυ ενώ σκαρφάλωνε πάνω στη σορό από χίονι που είχε φτίαξει.Φτάνοντας στην κορυφή όμως έχασε την ισορροπία της και έπεσε φαρδύς πλατύς κάτω.
-"Κάντυ!"φώναξε η Ανν και έτρεξε έντρομη προς το μέρος της."Κάντυ είσαι καλά;"
-"Οοουυυ...αυτό πόνεσε...χαχαχαχα..."εκείνη έδειχνε να το ευχαριστιέται , είχε βάλει τα γέλια.
-"Κάντυ με κατατρόμαξες ! Να μην το ξανακάνεις αυτό!"της είπε η Ανν σαν να την μάλωνε.Αμέσως τα δυο κορίτσια άρχισαν να γελάνε με την ψυχή τους.

Την ίδια ώρα , λίγο πιο πέρα απ'το μέρος που έπαιζαν η Κάντυ με την Ανν , ένα αγόρι με μαύρα μαλλιά και γκριζογάλανα μάτια γύρω στα έντεκα προσπαθούσε να στοχεύσει τον πάσσαλο του φράχτη του ορφανοτροφείου με το λάσσο του , χωρίς επιτυχία όμως.Φαινόταν ότι η απογοήτευση ήταν χαραγμένη στα μάτια του διότι τον απασχολούσε και κάτι άλλο.Κάποια στιγμή κουράστηκε να προσπαθεί και σωρίαστηκε χάμω στο χίονι φέρνοντας τα χέρια στο κεφάλι και κοιτώντας προς τον ουρανό.Δάκρυα είχαν αρχίσει να κυλάνε στο πρόσωπό του.Τις σκέψεις του διέκοψαν χαρούμενα ξεφωνητά και γέλια.
-"Τομ ! Τομ! Έλα να παίξουμε!"φώναζε η Κάντυ καθώς έτρεχε προς το μέρος του.Ξωπίσω της ακολουθούσε η Ανν.Ο Τομ σηκώθηκε απότομα σκουπίζοντας αμέσως τα μάτια του , δεν ήθελε να τον δουν έτσι τα κορίτσια και κίνησε προς το μέρος τους."Τομ έλα να παίξουμε σε παρακαλώ!"η Κάντυ τώρα τραβούσε με δύναμη το χέρι του.
-"Ει!Σιγά μικρή φακιδομούρα.Θα μου το βγάλεις το χέρι.Προς τι ο τόσος σαματάς;"ρώτησε εκείνος όλο χαρά , η δίαθεση του είχε αλλάξει απότομα.
-"Έχουμε πρόβλημα με τους χιονανθρώπους μας!Θα μας βοηθήσεις να τους φτιάξουμε σε παρακαλώ Τομ."είπε η Ανν τραβώντας το άλλο του χέρι.
-"Πολύ θα το ήθελα αγαπητά μου ζηζάνια αλλά πρέπει να πάω μέσα να βοηθήσω την κυρία Πόνυ και την αδελφή Μαρία."τους είπε ήρεμα ο Τομ που είχε μεγάλη αδυναμία στα δυο κορίτσια και δεν τους χάλαγε ποτέ χατήρι.Ωστόσο εκείνη την στιγμή δεν είχε όρεξη για παιχνίδια.Η Κάντυ αμέσως πρόσεξε το λάσσο που κρατούσε στο δεξί του χέρι ο φίλος της.
-"Πάλι με το λάσσο προσπαθούσες Τομ;Είσαι στεναχωρημένος γι'αυτό δεν θέλεις να παίξεις μαζί μας;"του παραπονέθηκε η Κάντυ.
Ο Τομ κοκάλωσε.'Μα πώς καταφέρνει πάντα αυτό το κορίτσι και διαβάζει τόσο εύκολα τις σκέψεις των άλλων;'αναρωτήθηκε.
-"Άστον Κάντυ , άστον ήσυχο."την συμβούλευσε η Ανν.
-"Μα πως σου πέρασε τέτοια ιδέα απ'το μυαλό Κάντυ Γουάιτ;Πως φαντάστηκες ότι δεν θα περάσει μέρα που δεν θα παίξεις με τον αρχηγό του ορφανοτροφείου;"της είπε ο Τομ και ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.Αμέσως η Κάντυ και η Ανν έπεσαν πάνω του κατακλύζοντας τον με φιλιά.Για τα δυο κορίτσια ο Τομ ήταν κάτι σαν τον μεγάλο τους αδελφό που δεν είχαν ποτέ.
-"Σε ευχαριστούμε Τομ! Σε ευχαριστούμε πολύ!"φώναζαν απ'την χαρά τους και οι δυο.
-"Ει!...Σταματήστε εσείς οι δυο , θα με πεθάνετε στο τέλος!"είπε πειράζοντας τες ο Τομ , προσπαθώντας να ξεφύγει απ'τα συνεχόμενα φιλιά τους."Τώρα πρέπει να πάω μέσα να δω μήπως με χρείαζονται σε κάτι και σας υπόσχομαι πως θα γυρίσω και θα παίξω μαζί σας."
-"Τομ αν θες μπορώ να σε βοηθήσω και με το λάσσο , ξέρεις ότι είμαι πολύ καλη."πετάχτηκε η Κάντυ.
-"Χαχαχαχα...το γνωρίζω αυτό πολύ καλά μικρή φακιδομούρα αλλά καλύτερα να με αφήσεις να τα καταφέρω μόνος μου σε αυτό , εντάξει;"
-"Τομ στα αλήθεια χρειάζεται να πας μεσα...Δεν μπορείς να πας αργότερα;"γκρίναξε η Ανν κοιτώντας τον Τομ ικετευτικά στα μάτια.
-"Μάλλον έτσι φαίνεται γλυκιά μου Χιονάτη."της είπε τρυφερά ο Τομ σκύβοντας και χαιδεύοντας τα μαλλιά της.
-"Τομ σου χω πει τόσες φορές να μη με λες ετσί!"πείσμωσε η Ανν.
-"Αλήθεια Τομ γιατί φωνάζεις την Ανν έτσι;Έχω ακούσει και την αδελφή Μαρία να την λέει έτσι."παρατήρησε η Κάντυ.
Ο Τομ ξαφνικά έκλεισε τα μάτια του και έφερε στο νου του ένα καλοκαιρινό απόγευμα , πριν τέσσερα χρόνια , όταν η αδελφή Μαρία καθόταν στο περβάζι του παραθύρου και τάιζε την μικρούλα Ανν κανακεύοντας την και λέγοντας της γλυκόλογα για να φάει το φαγητό της."Τι γλυκό κορίτσι είσαι εσύ ε;"έλεγε και ξανάλεγε η αδελφή στην Ανν."Γλυκό με δέρμα λευκό σαν το χίονι , μαλλιά κατάμαυρα όπως το κάρβουνο και χείλη κατακκόκινα σαν το αίμα...μοίαζεις..ναι μοίαζεις με την Χιονάτη! Είσαι η Χιονάτη μας!"
Ο Τομ , ως συνήθως , ήταν πίσω απ'την πόρτα εκείνη την ώρα και από τότε εκείνος και η αδελφή Μαρία φώναζαν καμιά φορά την Ανν και Χιονάτη.
-"Μμμ...είναι ένα γλυκό παρατσούκλι που αποφασίσαμε να δώσουμε εγώ και η αδελφή Μαρία στην Ανν Κάντυ."αποκρίθηκε ο Τομ αφού επανήλθε στην πραγματικότητα.
-"Εμένα δεν μ'αρέσει !"μούτρωσε και πάλι η Ανν.
-"Εμένα μ'αρέσει ! Θέλω κι εγώ ένα Τομ!"είπε η Κάντυ με πείσμα.
-"Εσύ είσαι το πιο γλυκό φακιδομουτράκι που υπάρχει , να μην το ξεχνάς ποτέ αυτό μικρή μου."
-"Τομ μην πας μεσα , μείνε να παίξουμε..."η Ανν συνέχισε να τον τραβάει.
-"Ανν πρέπει να ξέρεις οτί εκτός από αρχηγός είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία και υπεύθυνος και σε άλλα πράγματα πέρα απ΄τα παιχνίδια."της εξήγησε ήρεμα ο Τομ.
-"Αλήθεια Τομ πως είναι να είσαι αρχηγός;"ρώτησε όλο περιέργεια η Κάντυ.
-"Θα το καταλάβεις αυτό Κάντυ όταν γίνεις εσύ αρχηγός."
-"Τι θες να πεις Τομ;Εσύ δεν θα είσαι αρχηγός για πάντα;"αναρωτήθηκε η Ανν.
-"Κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να φύγω από εδώ Ανν.Ίσως με υιοθετήσει και μένα μια οικογένεια κάποτε."ο Τομ έσφιξε τα χείλη του , παρακαλούσε να τελειώσει όλο αυτό και να τρέξει προς το αρχοντικό διότι ήξερε τι θα επακολουθούσε.
-"Όχι δεν θέλω !Δεν θέλω να φύγεις από δω Τομ !Θέλω να μείνεις για πάντα εδώ μαζί με την Ανν και με μένα !"δάκρυα είχαν εμφανιστεί τώρα στα μάτια της Κάντυ.
-"Τομ δεν θέλουμε να φύγεις από δω."η Ανν είχε βάλει κι εκείνη τα κλάμματα.
Ο Τομ άνοιξε διάπλατα τα χέρια του και τις πήρε και τις δυο στην αγκαλιά του.
-"Δεν θέλω να σας βλέπω να κλαίτε για κανέναν λόγο.Και σας το έχω πει πως όπου κι αν είμαι πάντα θα γυρίζω πίσω και θα σας βλέπω.Ούτε κι εγώ θέλω να μαι μακριά σας , σας νοιάζομαι και σας αγαπάω σαν να ήσασταν οι μικρές μου αδελφές και θέλω να μου έχετε εμπιστοσύνη."
Με τα λόγια του Τομ οι μικρές ξαναβρήκαν το χαμόγελο τους και τον έσφιξαν περισσότερο στην αγκαλιά τους.
-"Λοιπόν τώρα αφήστε με γιατί θα με σκάσετε !Όσο με κρατάτε εδώ τόσο πιο πολύ θα αργήσω να γυρίσω για να παίξουμε ."συνέχισε να τις πειράζει.
-"Εντάξει Τομ , πήγαινε , πήγαινε τότε."τον έσπρωξε η Κάντυ.
-"Τομ μην αργήσεις να έρθεις!"του φώναξε η Ανν.
-"Μην ανησυχείς Χιονάτη !"την καθησύχασε ο Τομ κουνώντας το χέρι του από μακριά και την επόμενη στιγμή χάθηκε απ'τα μάτια τους.
-"Μου την δίνει όταν το λέει αυτό!"έκανε η Ανν μια γκριμάξα και σταύρωσε τα χέρια της ενώ η Κάντυ είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια.

Κατευθείαν μπήκε μέσα στο αρχοντικό με προορισμό το δωμάτιο του.Στην πραγματικότητα δεν είχε να κάνει τίποτα το ιδιαίτερο εκείνη την ημέρα για την κυρία Πόνυ και την αδελφή Μαρία.Το μόνο που ήθελε ήταν να πέσει στο κρεβάτι του και να βυθιστεί στις σκέψεις του.Καθώς πλησίαζε τον κοιτώνα των παιδιών κοντοστάθηκε απέξω απ'το γραφείο της κυρίας Πόνυ για να ακούσει όσα λέγονταν.Ήταν φανερό πως η συζήτηση γινόταν ανάμεσα στην διευθύντρια και την αδελφή Μαρία.
-"Κυρία Πόνυ ανησυχώ πολύ για τον Τομ."
-"Μπορώ να φανταστώ τι θέλετε να πείτε."
-"Είναι ο μεγαλύτερος απ'ολους και πολλές φορές τον έχω πιάσει μόνο του να είναι απομονωμένος απ'ολα τα άλλα παιδιά."
-"Είναι ολοφάνερο πως ο Τομ νιώθει μοναξιά και θα ήθελε να υιοθετηθεί από μια οικογένεια."διαπίστωσε η κυρία Πόνυ.
-"Το πρόβλημα είναι πως η Κάντυ και η Ανν είναι πολύ δεμένες μαζί του , κι εκείνος με αυτές."σκέφτηκε η αδελφή Μαρία.
-"Είναι επειδή τις βρήκε και τις δυο την ίδια μέρα."της υπενθύμησε η κυρία Πόνυ.
-"'Οπως και να χει εγώ ανησυχώ ."επανέλαβε προβληματισμένη η αδελφή.
Ο Τομ είχε ακούσει αρκετά ,δεν άντεχε άλλο.Έτρεξε προς το δωμάτιο του , έπεσε με δύναμη πάνω στο κρεβάτι και αφέθηκε και πάλι στις σκέψεις του , έχοντας για μια ακόμη φορά τα δάκρυα να χουν πάρει την θέση τους στο πρόσωπό του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1906

Σύντομα ήρθε η άνοιξη. Τα λουλούδια άνθισαν , τα πουλιά κελαηδούσαν και οι σκίουροι σκαρφάλωναν πάνω στα δέντρα.Όλη η γη γέμισε χάρη και ομορφία και τα πλάσματα της φύσης χαίρονταν κι αυτά μέσα στα δάση και τις λίμνες.
Η αδελφή Μαρία καθόταν σε μια γωνιά ενώ γύρω της είχαν μαζευτεί τα παιδιά του ορφανοτροφείου με σκοπό να ακούσουν το παραμύθι που θα τους έλεγε.Όλα τα παιδιά είχαν πάρει θέση και καθόντουσαν πάνω στο γρασίδι ήσυχα και αμέριμνα για να ακούσουν την ιστορία...ή μάλλον σχεδόν όλα.
Ο Τομ , που σαν μεγαλύτερος , βοηθούσε στην μεταφορά κάποιων τσουβαλιών με τρόφιμα , που είχαν φτάσει την προηγούμενη εβδομάδα στο αρχοντικό , μόλις τελείωσε , πλησίασε την μεγάλη συντροφιά που είχε συγκεντρωθεί εκεί κοντά στο λόφο.
-"Αδελφή Μαρία μήπως ξέρετε που είναι η Κάντυ και η Ανν;"ρώτησε ο Τομ , όταν συνειδητοποίησε οτί τα δυο κορίτσια δεν ήταν ανάμεσα στα άλλα παιδιά.
Η αδελφή έριξε μια ματιά τριγύρω και κατάλαβε πως ο Τομ είχε δίκιο. "Που να πήγαν πάλι αυτά τα παιδιά;"αναρωτήθηκε η αδελφή.Παράτησε το παραμύθι στη μέση και άρχισε να ψάχνει μαζί με τον Τομ.
-"Κάντυ...Ανν...!"φώναζαν και οι δυο τους.
-"Εδώ ειμαστέ!!!"φώναξε η Κάντυ με την δυνατή και τσιριχτή φωνή της.
-"Που ακριβώς είστε;"φώναξε ο Τομ το ίδιο δυνατά και απ'τον ήχο της φωνής του φαινόταν οτί ήταν θυμωμένος.Υποψιαζόταν που μπορεί να βρίσκονταν και πάλι αυτά τα κορίτσια.
-"Εδώ πάνω αδελφή!"η Ανν κουνούσε τα χέρια της πάνω στο δέντρο.
Ο Τομ και η αδελφή Μαρία κόντεψαν να τρελλαθούν απ΄την αγωνία τους μόλις αντίκρισαν την Κάντυ και την Ανν πάνω στα κλαδιά του πελώριου και γέρικου δέντρου , κάτω απ'το οποίο πριν από χρόνια η αδελφή με την κυρία Πόνυ είχαν βρει την Κάντυ.
-"Βοηθάμε ένα μικρό πουλάκι που έπεσε απο την φωλιά του!"εξήγησε όλο χαρά η Κάντυ.
-"Κάντυ !Κατέβα αμέσως κάτω!Κατέβα αμέσως !"φώναζε έντρομη τώρα η αδελφή Μαρία.
-"Κάντυ αν σε πιάσω στα χέρια μου εγώ ο ίδιος θα σε κάνω λιώμα !Πόσες φορές σας έχω πει να μην σκαρφαλώνετε σε δέντρα ε;!Εμ...βέβαια όταν μιλάω εγώ εσείς τον χαβά σας!!"ο Τομ ήταν εκτός ελέγχου , φαινόταν σαν να ήταν έτοιμος να εκραγεί.
-"Τομ μην κάνεις έτσι , αφού έχει υπέροχη θέα από δω πάνω."βιάστικε να δικαιολογηθεί η Ανν ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει τα γέλια της καθώς παρατηρούσε την έκφραση που είχε πάρει ο Τομ.Κάποια στιγμή η αλυσίδα της που ήταν φορεμένη στο δεξί της χέρι λύθηκε και έπεσε καθώς κατέβαινε απ'το δέντρο.
-"Ωχ...η αλυσίδα μου."έσκουξε η Ανν και ενώ έκανε να την πιάσει παραπάτησε και έπεσε.
-"Ανν!!!"τσίριξαν η Κάντυ και η αδελή Μαρία ταυτόχρονα.
Η Ανν δεν πρόλαβε να αντιδράσει.Την επόμενη στιγμή καθώς άνοιγε τα μάτια της βρισκόταν στην αγκαλιά του Τομ.
-"Σε ευχαριστώ πολύ Τομ."κατάφερε να πει και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της.
-"Ωχ Θεε μου..."είπε ο Τομ με ανακούφιση και στράφηκε προς το δέντρο."Κάντυ κατέβα αμέσως από κει γιατί αλλιώς..."
-"Έρχομαι αμέσως...χαχαχα!"η ανησυχία για την φίλη της είχε εξαφανιστεί και η χαρωπή της διάθεση είχε ξαναπάρει τη θέση της
-"Πρόσεχε , πρόσεχε Κάντυ , πρόσεχε σε παρακαλώ."η αδελφή Μαρία κόντευε να τρελαθεί απ'την ανησυχία της.
-"Προσέχω , προσέχω...χαχαχα!"η Κάντυ προσπάθησε να χαιδέψει ένα σκιουράκι καθώς κατέβαινε τον κορμό του δέντρου , γρήγορα όμως παραπάτησε κι εκείνη και βρέθηκε στο έδαφος κάνοντας μια μεγαλοπρεπή τούμπα.
-"Κάντυ , Κάντυ είσαι καλά;"η Ανν άφησε τον Τομ και μαζεύοντας την αλυσίδα της απ'το χώμα έτρεξε προς το μέρος της.Ο Τομ την πλησίασε κι εκείνος και την σκούντησε για να δει αν όντως ήταν καλά γιατί φαινόταν πως της είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι τόση ώρα πάνω στο δέντρο κάνοντας ακροβατικά.
-"Κάντυ χτύπησες πουθενά λέγε !"ο Τομ την είχε πιάσει απ'τους ώμους και την ταρακουνούσε.Εκείνη αφού τον κοίταξε περίεργα ξέσπασε σε δυνατά γέλια και η Ανν που δεν φοβόταν πια την μιμήθηκε.
-"Θα σας σκοτώσω και τις δυο!"φώναξε αγριεμένος ο Τομ καθώς τα δυο κορίτσια άρχισαν να τρέχουν γύρω απ'το δέντρο με εκείνον κατά πόδας να θέλει να τις λιανίσει στο ξύλο.

Λίγο αργότερα στο αρχοντικό , η Κάντυ και η Ανν βρίσκονταν στο γραφείο της κυρίας Πόνυ.
-"Κάντυ Ανν σας έχουμε πει επαναλλημένα κι εγώ και η αδελφή Μαρία να μην ανεβαίνετε στα δέντρα.Γιατί δεν μας ακούτε ποτέ παιδιά μου;!Αν πάθετε κάτι τι θα γίνει μετά;"ρώτησε αυστηρά η κυρία Πόνυ.
-"Μα εμείς..."ξεκίνησε η Ανν.
-"Δεν καταλαβαίνετε πως είστε πολύ μικρές για κάτι τέτοιο και οτί αν το κάνετε συνέχεια μπορεί να πληγωθείτε;"συνέχισε η διευθύντρια.
-"Μα εμείς προσέχαμε κυρία Πόνυ."δικαιολογήθηκε η Κάντυ.
-"Και η θέα ήταν πολύ όμορφη κυρία..."συμπλήρωσε η Ανν.
-"Το ξέρεις Ανν πως αν δεν ήταν ο Τομ μπορεί αυτή τη στιγμή να είχες πληγωθεί σοβαρά;!"παρενέβη στην συζήτηση η αδελφή Μαρία.Η Ανν δεν μίλησε παρά έγειρε το κεφάλι της στο πάτωμα και δεν έβγαλε τσιμουδιά.Η Κάντυ βλέποντας την φίλη της λυπημένη έσπευσε να σώσει την κατάσταση.
-"Κυρία Πόνυ η Ανν δεν φταίει σε τίποτα , εγώ της ζήτησα να ανέβουμε στο δέντρο.Εγώ φταίω εμένα πρέπει να τιμωρήσετε.Σας παρακαλώ μην την μαλώνετε."η Κάντυ ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα.
-"Κάντυ..."η Ανν την πλησίασε."Σε παρακαλω μην κλαις..."της είπε γλυκά χαιδεύοντας την στο κεφάλι.
Η κυρία Πόνυ παρακολουθούσε με αγάπη και στοργή τα δυο κορίτσια."Μου υπόσχεστε οτί την επόμενη φορά θα είστε πιο προσεχτικές;"
-"Ναι!"απάντησαν με μια φωνή και οι δυο.
-"Δεν θα το ξανακάνουμε!"βιάστηκε να συμπληρώσει η Ανν.
-"Ωραία λοιπόν μπορείτε να πηγαίνετε."είπε η διευθύντρια και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της.
-"Σας ευχαριστούμε πολύ!"φώναξαν η Κάντυ και η Ανν και αμέσως βγήκαν έξω στον καταπράσινο λόφο για να παίξουν.
-"Κυρία Πόνυ δεν έπρεπε να τις αφήσετε τόσο εύκολα."την συμβούλεψε η αδελφή.
-"Μα αδελφή Μαρία οι καρδίες τους είναι τοσό ευγενικές τι λέτε κι εσείς;"είπε η κυρία Πόνυ και κίνησε προς το παράθυρο.
-"Έχετε δίκιο."συνειδητοποίησε η αδελφή.
-"Κοιτάξτε αδελφή πως παίζουν χαρούμενες και ανέμελες."της έδειξε η διευθύντρια απ'το παράθυρο."Είδατε πως η Κάντυ κάλυψε την Ανν και πως η Ανν πήγε κόντα της μετά και την παρηγόρησε;"η κυρία Πόνυ ξαναγύρισε στο γραφείο της αυτή τη φορά ανήσυχη και σκεφτική.
-"Μα τι σας προβληματίζει κυρία Πόνυ πέστε μου παρακαλώ."την ρώτησε η αδελφή καθώς το ύφος της διευθύντριας δεν της άρεσε καθόλου.
-"Αδελφή Μαρία σκεφτόμουν οτί κάποια μέρα η Κάντυ και η Ανν αναγκαστικά θα χωριστούν."της εξήγησε.
-"Ναι υπάρχει πιθανότητα να τις υιοθετήσουν δυο διαφορετικές οικογένειες."η αδελφή στράφηκε προς το παράθυρο."Αλλά αυτή η μέρα αργεί ακόμα κυρία Πόνυ."
-"Ίσως όχι τόσο πολύ σε μια βδομάδα από σήμερα έρχονται οι επισκέπτες."της υπενθύμησε η διευθύντρια.Η αδελφή Μαρία αμέσως θυμήθηκε πως την τρίτη Κυριακή κάθε μήνα έρχονταν άνθρωποι απ'τις γύρω περιοχές στο ορφανοτροφείο με σκοπό να υιοθετήσουν ένα παιδί."Ελπίζω αυτή τη φορά ο Τομ να βρει ένα σπιτικό."ευχήθηκε η κυρία Πόνυ."Δεν θα έπρεπε στην ηλικία που είναι να βρίσκεται εδώ κοντεύει τα δώδεκα."
Η αδελφή όμως δεν πρόσεχε την κυρία Πόνυ.
-"Μα τι σας συμβαίνει αδελφή;"ήταν φανερό πως ο νους της ταξίδευε κάπου αλλού.
-"Κυρία Πόνυ τι θα κάνουμε με το θέμα της Ανν;Δεν νομίζετε οτί πρέπει να ενημερώσουμε τους γονείς που θα την υιοθετήσουν;"
-"Έχετε απόλυτο δίκιο αδελφή."έγνεψε σοβαρά η κυρία Πόνυ. "Αλλά καλύτερα να το αφήσουμε αυτό για εκείνη την στιγμή."
Ο Τομ όλη αυτή την ώρα βρισκόταν απέξω απ'την πόρτα του γραφείου και κρυφάκουγε.'Τι να συμβαίνει με την Ανν;'αναρωτήθηκε.

Δεν άργησε να έρθει η συγκεκριμένη Κυριακή και το αρχοντικό γέμισε από ανθρώπους που ενδιαφέρονταν να έχουν ενα παιδί στην οικογένεια τους.Όλα τα μικρά , εκτός απ΄τον Τομ βέβαια, ήταν ευγενικά για να εντυπωσιάσουν τις κυρίες και τους κυρίους στην συνάντηση.Ήταν όλα ήσυχα , προσεχτικά και χαριτωμένα.Η διευθύντρια είχε μαζέψει όλους τους επισκέπτες στο μεγάλο χωλ του αρχοντικού που χρησίμευε ως χώρος για την παιδική χωροδία του ορφανοτροφείου.Οι επισκέπτες παρακολουθούσαν την χωροδία και αναλόγως όποιο παιδί τους έλκυε περισσότερο ζητούσαν να το υιοθετήσουν.Η αδελφή Μαρία διήυθυνε αυτού του είδους την συνάντηση των παιδιών με τους μεγάλους.Ο Τομ σαν μεγαλύτερος ,επειδή δεν μπορούσε να τραγουδήσει καθόταν σε μια μεριά με τα καλα του ρούχα και παρατηρούσε τα μικρά που τραγουδούσαν και συγκεκριμένα προς το σημείο των δυο κοριτσιών.Η Κάντυ στρίγγλιζε άθελά της , δεν τα πήγαινε τόσο καλά με το τραγούδι , αλλά η Ανν δεν φαινόταν να έχει το ίδιο πρόβλημα , η φωνη της έβγαινε καθαρή σε κάθε στίχο του τραγουδίου.Εκείνος προσπάθησε να πνιξει ένα χαμόγελο.Όλη αυτή την ώρα δεν είχε πάρει είδηση δυο μάτια που είχαν καρφωθεί πάνω του και τον εξέταζαν εξονυχιστηκά.Ένας κύριος με μελαμψό δέρμα και άσπρα μαλλιά κοιτούσε με ενδιαφέρον τον Τομ ενώ πλησίαζε λίγο αργότερα την κυρία Πόνυ για να της μιλήσει.

KΕΦΑΛΑΙΟ 4-ΙΟΥΝΙΟΣ 1906

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και δεν άργησε να μπει ο πρώτος καλοκαιρινός μήνας αλλά ούτε και η μέρα όπου θα γιορτάζονταν τα γεννέθλια της Κάντυ και της Ανν.Ήταν βράδυ , ο ουρανός ήταν καθαρος και τα αστέρια που ήδη είχαν κάνει την εμφάνιση τους λαμποκοπούσαν γύρω απ'το φεγγάρι.
Τα φώτα του αρχοντικού απόψε ήταν ανοιχτά και από μέσα ερχόντουσαν ξεφωνητά και γέλια.Η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία με τα παιδιά γιόρταζαν τα γεννέθλια της Κάντυ και της Ανν.Είχαν συγκεντρωθεί όλοι στην μεγάλη τραπεζαρία αυτή τη φορά όμως η αίθουσα περιελάμβανε πολλά μικρά τραπεζάκια στα οποία καθόντουσαν τα παιδιά τριγύρω και στο κεντρικό είχαν πάρει τις θέσεις τους μόνο η Κάντυ με την Ανν που κοίταγαν και οι δυο με χαρά και ανυπομονησία την τεράστια τούρτα που δέσποζε μπροστά τους.Η Κάντυ δεν μπορούσε να συγκρατηθεί , είχε κολλησει τα μάτια της πάνω στο γλυκό και κουνούσε πέρα δώθε την γλώσσα της λαίμαργα ενώ η Ανν μετρούσε τα οκτώ κεράκια που ήταν πάνω στην τούρτα.Τα παιδία που είχαν σηκωθεί απ'τις θέσεις τους μαζεύτηκαν γύρω απ'τα δυο κορίτσια για να τους ευχηθούν χρόνια πολλά.Μόλις σταμάτησαν το τραγούδι η Κάντυ πετάχτηκε απ'την θέση της και είπε χαρούμενα.
-"Τελείωσε το τραγούδι κυρία Πόνυ;"
-"Κάντυ παιδί μου ηρέμησε επιτέλους."προσπάθησε να την συνετήσει η αδελφή Μαρία.
-"Μπορείτε να σβήσετε τα κεράκια τώρα κορίτσια."είπε η κυρία Πόνυ χαμογελώντας.
Και αμέσως τα κορίτσια φύσιξαν με όλη τους την δύναμη μέχρι που σβήστηκε και το τελευταίο κεράκι.Τα παιδιά χειροκρότησαν παλαμάκια και ευχήθηκαν στην Κάντυ και στην Ανν χρόνια πολλά και καλά.Ένα δάκρυ κύλησε απ'τα μάτια του Τομ , ο οποίος για να μην τον πάρουν είδηση οι υπόλοιποι ξαναγύρισε στην θέση του και κάθησε σε ένα απ'τα τραπέζια.
-"Κάντυ και Ανν χρόνια πολλά και καλά και στις δυο σας , να ζήσετε , να ζήσετε κορίτσια μου."τους ευχήθηκε η αδελφή Μαρία καθώς έκοβε την τούρτα και την τοποθετούσε στα πιατάκια.
-"Σας ευχαριστούμε πολύ αδελφή Μαρία!"είπαν με μια φωνή τα δυο κορίτσια καθώς υποκλίνονταν μπροστά σε όλους.
-"Γιατί τα γεννέθλια της Κάντυ και της Ανν είναι την ίδια μέρα;"πετάχτηκε ξαφνικά ένα μικρό αγόρι που το έλεγαν Τζον.
-"Αχ...Τζον όπως πάντα περίεργος και με ένα σωρό ερωτήσεις."τον κοίταξε τρυφερά η αδελφη Μαρία.
-"Η αλήθεια είναι πως γνωρίζαμε ακριβώς πότε είναι τα γεννέθλια της Ανν αλλά επειδή δεν είχαμε καμιά πληροφορία γα το ποια μέρα γεννήθηκε η Κάντυ αποφασίσαμε τα γεννέθλια της να είναι την ίδια μέρα με την φίλη της."εξήγησε η κυρία Πόνυ στον Τζον.
-"Τι;"αναφώνησαν ταυτόχρονα τα δυο κορίτσια.
-"Πάντα νομιζα ότι γεννήθηκα την ίδια μερα με την Ανν!"είπε η Κάντυ ελαφρώς ενοχλημμένη απ'το νέο που μόλις είχε μάθει.
-"Κι εγώ το ιδιο!"συμφώνησε η Ανν και αφού σκέφτηκε για λίγο συνέχισε"Δηλαδή τα γεννέθλια μου είναι στις 8 Ιουνίου κυρία Πόνυ;"ρώτησε ενώ κοιτούσε εξεταστικά την ασημένια αλυσίδα στο δεξί της χέρι.
-"Πολύ σωστά Ανν.Πιθανότατα κάπου εκεί γύρω να ναι και τα γεννέθλια της Κάντυ γιατί ήσασταν πολύ μικρές όταν σας βρήκαμε."αποκρίθηκε η διευθύντρια.
Η Κάντυ τώρα είχε καθήσει ξανά στην καρέκλα της με το κεφάλι της στραμμένο προς το έδαφος και τα χέρια της να σφίγγουν την ποδιά της.
-"Δεν καταλαβαίνω κυρία Πόνυ γιατί...γιατί δεν υπάρχει και σε μένα μια μέρα στην οποία γεννήθηκα;"
-"Κάντυ..."η διευθύντρια δεν περίμενε τέτοια ερώτηση και βεβαίως δεν μπορούσε να απάντησει.Ο Τομ και η Ανν πλησίασαν την φίλη τους.
-"Κάντυ δεν ύπαρχει λόγος να στεναχωριέσαι , ούτε εγώ ξέρω πότε γεννήθηκα."της είπε ο Τομ κλείνοντας της το μάτι τρυφερά.
-"Αλήθεια;"ρώτησε εκείνη κοιτάζοντάς τον με αποροία.
-"Φυσικά!"
-"Κάντυ δεν έχει σημασία το πότε γεννήθηκε η καθεμιά μας.Σημασία έχει ότι η ζωή μου ξεκίνησε την ημέρα που με βρήκαν έξω απ'το ορφανοτροφείο κι αυτό έγινε την ίδια μέρα που βρήκαν και σένα."είπε η Ανν κοιτάζοντας την Κάντυ έντονα στα μάτια.
Αμέσως η Κάντυ όρμησε στην αγκαλιά της φίλης της."Ανν σ'αγαπώ πολυ!"Πολύ..πολύ!!!"
-"Κι εγώ σ'αγαπώ Κάντυ!"
-"Κι εγώ κάθε μέρα έχω γεννέθλια!!!Μ'αρέσουν!!!"φώναξε ο μικρούλης Τζον και η αίθουσα γέμισε για ακόμη μια φορά με γέλια και ξεφωνητά.
Η Κάντυ , που τώρα πια η στεναχώρια της είχε περάσει , δεν άντεχε άλλο και πάνω στο γέλιο της έχωσε βαθιά το δάχτυλό της στην τούρτα και στην συνέχεια άρχισε να το γλύφει.Την κίνησή της την μιμίθηκε και η Ανν.
-"Κορίτσια μα επιτέλους δεν μπορείτε να περιμένετε!"τις μάλωσε η αδελφή Μαρία."Καλύτερα να μην φέρεστε έτσι όταν θα σας υιοθετήσουν , εντάξει θα το θυμάστε;"
-"Μα εμείς θα μείνουμε για πάντα εδώ μαζί μέχρι να γεράσουμε , συμφωνείς Ανν;"στράφηκε η Κάντυ προς την φίλη της.
-"Και βέβαια Κάντυ!"δήλωσε αποφασιστικά η Ανν. "Που θα βρούμε καλύτερα."συνέχισε.
-"Μην είστε και τόσο σίγουρες."τους προηδοποίησε η κυρία Πόνυ."Τι λες κι εσύ Τομ;"ρώτησε κάποια στιγμή με νόημα η διευθύντρια το δωδεκάχρονο αγόρι.
Ο Τομ που είχε αποσυρθεί σε μια γωνιά του τραπεζιού , βυθισμένος στις σκέψεις του την φοβόταν αυτήν την στιγμή γι'αυτό και μόλις άκουσε την φωνή της κυρίας Πόνυ να του μιλάει ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.Γύρισε το βλέμμα του προς την διευθύντρια και περιορίστηκε σε ένα αμήχανο χαμόγελο.
Η Ανν έντρομη πετάχτηκε απ'την θέση της."Τι θέλετε να πείτε κυρία Πόνυ;Πως ο Τομ θα φύγει από δω;"ρώτησε με αγωνία.
-"Ναι Ανν φεύγει , ο Τομ υιοθετήθηκε από έναν πλούσιο κτηματία."απάντησε ήρεμα η κυρία Πόνυ.
-"Αυτό σημαίνει πως ο Τομ θα έχει καινούρια μαμά και μπαμπά;"ρώτησε ο μικρούλης Τζον.
-"Ναι ναι και είναι και οι δυο πολύ καλοί άνθρωποι Τζον."συμπλήρωσε η αδελφή Μαρία.
Η Κάντυ τότε έσπρωξε με δύναμη την καρέκλα της και με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς το μέρος του Τομ.Το πρόσωπό της είχε πάρει μια λυπημένη έκφραση.Ο Τομ την κοιτούσε σαν ένοχος και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι'αυτό που θα επακολουθούσε.
-"Κάντυ μην το κάνεις αυτό..."κατάφερε να πει καθώς έβλεπε τα καταπράσινα μάτια του κοριτσιού που γέμιζαν δάκρυα.
-"Εγώ...εγώ...εγώ δεν θέλω να φύγει ο Τομ!Όχι δεν θέλω , δεν θέλω !!!"φώναξε η Κάντυ με όλη της την δύναμη και έτρεξε αμέσως προς τις σκάλες για το δωμάτιο της.
-"Κάντυ!"φώναξε η Ανν."Γιατί Τομ;Γιατί θέλεις να φύγεις;Γιατί θέλεις να μας αφήσεις;"και με αυτά τα λόγια η Ανν έτρεξε κι αυτή ξοπίσω απ'την φίλη της.
-"Κάντυ , Ανν!"έκανε να σηκωθεί ο Τομ αλλά το χέρι της διευθύντριας τον συγκράτησε.
-"Άστες Τομ , ήταν επόμενο να συμβεί , άστες να ηρεμήσουν , θα τους περάσει."
-"Μα κυρία Πόνυ..."
-"Τομ δεν χρειάζεται να ανησυχεις θα είναι καλά."τον καθησύχασε η αδελφή Μαρία.
Ο Τομ όμως δεν μπορούσε να ηρεμήσει και κοιτούσε με αγωνία και πόνο προς τα σκαλοπάτια όπου είχαν τρέξει πριν από λίγο τα δυο κορίτσια.

Λίγο αργότερα στο δωμάτιο των κοριτσιών η Κάντυ με την Ανν μιλούσαν σιωπηλά για να μην ξυπνήσουν τα υπόλοιπα παιδιά.
-"Κάντυ τι θα κάνουμε τώρα που θα φύγει ο Τομ;"ρώτησε η Ανν ενώ στηριζόταν στο μαξιλάρι της.
Η Κάντυ αδυνατούσε να απαντήσει, δεν άντεχε στην ιδέα ότι θα αποχοριζόταν τον αγαπημένο της φίλο , δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν απ'τα μάτια της και δυστυχώς η φίλη της το πρόσεξε.Η Ανν ευχόταν εκείνη την ώρα να μην της έκανε αυτήν την ερώτηση και έστρεψε δειλά το βλέμμα της προς τα σκεπάσματα.
Αμέσως όμως η Κάντυ σκούπησε τα μάτια της."Μην ανησυχείς Ανν.Θα συνεχίσουμε τις ζωές μας και χωρίς τον Τομ."της αποκρίθηκε.Έκλεισε για λίγο τα μάτια της σκεφτόμενη."Μην ξεχνάς ότι υποσχέθηκε να έρχεται να μας βλέπει απ'όπου κι αν βρίσκεται."συνέχισε."Εξάλλου Ανν έχουμε η μία την άλλη."της χαμογέλασε στο τέλος.
-"Κάντυ..."η Ανν ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα."...είσαι η καλύτερη μου φίλη να το θυμάσαι αυτό."
-"Κι εσύ Ανν είσαι η καλύτερη μου φίλη και όλη μου η οικογένεια!"
Τα δυο κορίτσια αγκαλιάστηκαν για μια στιγμη και στην συνέχεια άρχισαν να συζητάνε για τους γονείς του Τομ.
-"Αναρωτιέμαι πως θα είναι οι καινούριοι γονείς του Τομ;"ρώτησε η Ανν κοιτώντας με απορία την αλυσίδα της.
-"Όπως είπε και η αδελφή Μαρία πρέπει να ναι καλοί άνθρωποι για να διάλεξαν τον Τομ."της απάντησε η Κάντυ.
-"Σωστά πρέπει να είμαστε και οι δυο πολύ χαρούμενες γι αυτόν."
-"Ελπίζω να είναι πάντα ευτυχισμένος."ένα δάκρυ εμφανίστηκε στα μάτια της Κάντυ ξανά."Εμένα πάντως μ'αρέσει εδώ στο 'Σπίτι του Μικρού Αλόγου' και δεν θα θελα να φύγω ποτέ...ποτέ Ανν!"
-"Κάντυ..."η Ανν τώρα κοιτούσε στο κενό ενώ έσφιγγε με όλη της την δύναμη την κουβέρτα της."Ούτε εγώ θέλω να φύγω από δω Κάντυ , θέλω να μεγαλώσω αρκετά ούτως ώστε να είμαι σε θέση να πάω να βρω τους πραγματικούς μου γονείς...είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί έξω θα βρίσκονται...είμαι σίγουρη..."συμπλήρωσε η Ανν ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στην ασημένια αλυσίδα της.
-"Ανν...".
Την συζήτηση τους διέκοψε ένας παράξενος θόρυβος που ερχόταν απέξω.Περίεργες και οι δυο κίνησαν προς το παράθυρο.Φαινόταν πως ο Τομ για μια ακόμη φορά προσπαθούσε να σημαδέψει τον πάσσαλο απ΄τον φράχτη με το λάσσο του χωρίς όμως καμιά ιδιάιτερη επιτυχία.
-"Πάω να ντυθώ!"είπε η Κάντυ αποφασιστικά.
-"Τι κάνεις Κάντυ;Τρελλάθηκες;Θα βγεις έξω με τέτοιο κρύο;"παραπονέθηκε η Ανν.
-"Ανν!Είμαι καλή στο λάσσο!Θέλω να τον βοηθήσω να τα καταφέρει...Θέλω να χαρούν για εκείνον οι γονείς του...είναι φίλος μας...έχει κάνει τόσα για μας...δεν καταλαβαίνεις;"η Κάντυ δεν άκουγε τίποτα και κατευθύνθηκε προς την ντουλάπα.
-"Υποθέτω πως έχεις δίκιο."συμφώνησε η Ανν."Αλλά καλύτερα εγώ να μείνω εδώ , κάνει πολύ κρύο...ντύσου καλά!"και με μια κίνηση έβαλε την μάλλινη ζακέτα της και βάλθηκε να παρατηρεί τον Τομ απ'το παράθυρο.

Λίγα λεπτά αργότερα η Κάντυ ντυμένη με το παλτό της , τα γάντια της , τις μπότες της και το λάσσο της ανά χείρας πλησίαζε τον Τομ.Εκείνος ήταν τόσο αφηρημένος που δεν πρόσεξε τόση ώρα ότι τον παρακολουθούσε.
-"Θέλεις πολλή εξάσκηση ακόμα."του είπε ξαφνικά.
-"Ώπα!Φακιδομούρα εσύ είσαι;Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;Θα πρεπε να κοιμάσαι."την πείραξε.
-"Μπορώ να σε βοηθήσω.Σου χα πει ότι είμαι καλή στο λάσσο."είπε η Κάντυ αποφεύγοντας να απαντήσει.
-"Σε ευχαριστώ πολύ φακιδομουτράκι αλλά καλύτερα άσε με μόνο μου να τα καταφέρω εντάξει;"ο Τομ έκανε άλλη μια προσπάθεια η οποία κατέληξε κι εκείνη στο κενό.
-"Πιστεύω πως αν κάνεις εξάσκηση μαζί μου όλη νύχτα το πρωί θα χεις γίνει ξεφτέρι."του είπε πάλι αγνοώντας τον.
Ο Τομ την πλησίασε , γονάτισε μπροστά της και την άγγιξε στους ώμους."Κάντυ είσαι καλά;Είσαι ακόμα θυμωμένη που φεύγω;"την ρώτησε.
Η Κάντυ απέφυγε να απαντήσει."Τομ πολύ ωραίο το καπέλο σου.Ποιος σου το έδωσε;"ήθελε να αλλάξει θέμα.
-"Α!Ο καινούριος μου πατέρας μου χάρισε αυτό το καπέλο."της αποκρίθηκε ο Τομ κοιτώντας όλο καμάρι το νέο του απόκτημα.
-"Πολύ ωραία χαίρομαι για σένα Τομ."στην πραγματικότητα η Κάντυ ήθελε να βάλει τα κλάμματα αλλά συγκρατήθηκε."Λοιπόν ξεκινάμε την εξάσκηση;"τον ρώτησε στο τέλος.
-"Κάντυ είσαι σίγουρα καλά;"ο Τομ ανησυχούσε γι αυτήν.Εκείνη έκανε να του ξεφύγει αλλά ο Τομ που ήταν δυνατός και πιο γρήγορος την άρπαξε με τη λαβή του χεριού του."Κάντυ!"της είπε θυμωμένα εκείνος.Η Κάντυ ξέφυγε απότομα απ'τα χέρια του και έτρεξε προς τον φράχτη.
-"Λοιπόν Τομ δεν μπορώ να ασχολούμαι όλη την νύχτα μαζί σου!Θες να γίνεις ένας τέλειος καουμπόι που να ξέρει να ρίχνει σωστά το λάσσο του ή όχι;Θες οι καινούριοι σου γονείς να ναι περήφανοι για σένα ή όχι;"του φώναξε.
-"Εεε...ναι..."ο Τομ τα χε χαμένα.
-"Ε τότε πάρε τα πόδια σου να τελειώνουμε!"
-"Χαχαχαχα...Εντάξει φακιδομούρα θα σε λιώσω!"της φώναξε στον ίδιο τόνο κι εκείνος.
-"Αυτό θα το δούμε!"του είπε η Κάντυ αγριεύοντας και οι δυο τους άρχισαν να πετάνε το λάσσο τους προς τον φράχτη.
Εντωμεταξύ μέσα στο αρχοντικό υπήρχε ένα αναμμένο φως.Ήταν η Ανν που παρακολουθούσε την σκηνή.'Όλα θα πάνε καλά.'σκέφτηκε και άφησε ένα χαμόγελο να στολίσει το πρόσωπό της.

Το επόμενο πρωί όλοι είχαν συγκεντρωθεί έξω απ'το αρχοντικό για να αποχαιρετίσουν τον Τομ που θα έφευγε.Ο κύριος Τζόνσον , ο κτηματίας και πατέρας από δω και μπρος του Τομ που θα τον υιοθετούσε είχε φτάσει πολύ νωρίς στο ορφανοτροφείο και περίμενε υπομονετικά με το κάρο του στην είσοδο.Όταν είδε να τον πλησιάζουν η κυρία Πόνυ με την αδελφή Μαρία και τον Τομ ανάμεσά τους πήδηξε απ'το κάρο και κίνησε προς το μέρος τους.Τα υπόλοιπα παιδιά μαζί με την Κάντυ και την Ανν βρίσκονταν λίγο πιο πίσω και παρακολουθούσαν την στιγμή του αποχαιρετισμού.Τα δυο κορίτσια ήταν πολύ λυπημένα.Ο Τομ κάθε τόσο έριχνε κλεφτές ματίες προς τα πίσω.
-"Μην ανησυχείτε για τον Τομ κυρία Πόνυ."τους καθησύχασε ο κύριος Τζόνσον."Αφήστε τον σε μένα θα τον κάνω τον καλύτερο καουμπόι της περιοχής!"
-"Το ξέρουμε κ.Τζόνσον ότι είστε πολύ καλός."
-"Να προσέχεις σε παρακαλώ Τομ."είπε η αδελφή Μαρία και αφού γονάτησε μπροστά του του φόρεσε ένα σταυρό στο λαιμό."Και να έχεις αυτό πάντοτε μαζί σου , μου το υπόσχεσαι;"
-"Σας το υπόσχομαι αδελφή Μαρία , σας ευχαριστώ σας ευχαριστώ πολύ."αποκρίθηκε ο Τομ ελαφρώς κοκκινίζοντας.
-"Τομ μόνο αυτό έχεις να πεις στους ανθρώπους που σε φρόντιζαν όλα αυτά τα χρόνια;"ο κ.Τζόνσον τον κοίταζε με ένα περίεργο ύφος.
-"Ασφαλώς και όχι κ.Τζόνσον έχω να πω πολύ περισσότερα!"του αποκρίθηκε ο Τομ και για μια ακόμη φορά κίνησε προς το μέρος της κυρίας Πόνυ και της αδελφής Μαρίας."Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα όλα αυτα τα χρόνια.Σας είμαι ευγνώμων για όσα μου μάθατε."
-"Να είσαι πάντα ευτυχισμένος Τομ."του είπε η κυρία Πόνυ και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
-"Ευλογιμένος να είσαι πάντα παιδί μου."συμπλήρωσε η αδελφή Μαρία με κόπο ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της.
-"Θα τα ξαναπούμε παιδιά !Θα ρχομαι να σας βλέπω!"φώναξε έπειτα προς τα παιδιά ο Τομ και πλησίασε ύστερα τα δυο κορίτσια.Η Ανν δεν είχε σταματήσει να κλαίει ενώ η Κάντυ προσπαθούσε να φανεί ψύχραιμη."Και το εννοώ όταν λέω ότι θα έρχομαι να σας βλέπω."τους είπε για μια ακόμη φορά και άπλωσε τα χέρια του για να τις πάρει στην αγκαλιά του.Η Ανν έτρεξε κατευθείαν και γατζώθηκε πάνω του.
-"Τομ να έρχεσαι να μας βλέπεις μη μας ξεχνάς σε παρακαλώ."τον παρακάλεσε.
-"Στο υπόσχομαι γλυκιά μου Χιονάτη , ότι θα έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ και θα σας βλέπω...στο υπόσχομαι."της είπε ο Τομ και της έπιασε το δεξί της χέρι για να δει την αλυσίδα της."Ανν σε παρακαλώ σταμάτα να κλαις και ακουσε με.Ποτέ μην σταματήσεις να ελπίζεις μικρή μου.Αυτή η αλυσίδα είναι ο μοναδικός σου δεσμός με το παρελθόν."της είπε κοιτώντας την έντονα στα μάτια.
-"Εεε...;!"η Ανν δεν καταλάβαινε τίποτα.
-"Μου δίνεις τον λόγο σου ότι δεν θα σταματήσεις να ελπίζεις Ανν το κατάλαβες;"
-"Εεε...ναι το κατάλαβα Τομ."η Ανν δεν είχε ιδέα απ'οσα της έλεγε ο φίλος της αλλά η σιγουριά που της μετέδιδε την έκανε να ξαναβρεί το χαμόγελό της.
Ύστερα ο Τομ έχοντας ακόμα στην αγκαλιά του την Ανν έστρεψε το βλέμμα του προς την Κάντυ."Κάντυ...εσύ δεν θα με χαιρετήσεις;"
Η Κάντυ στεκόταν ακίνητη και αμίλητη απέναντι του.Κατέλαβε μεγάλη προσπάθεια να συγκρατηθεί , τα χέρια της έτρεμαν καθώς κοιτούσε τον Τομ με ένα παρακλητικό βλέμμα όλο στοργή και αγάπη."Τομ!Δεν θέλω να φύγεις!Δεν θέλω..."δεν άντεξε, ελευθέρωσε και άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμι απ'τα μάτια της ενώ λούφαζε μέσα στην αγκαλία του.
-"Κάντυ δεν θα αλλάξεις ποτέ θα παραμείνεις ίδια."της είπε ο Τομ χαμογελώντας και της ψιθύρισε γλυκά στο αυτί."Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά φακιδομούρα που με έμαθες λάσσο.Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο δάσκαλο από σένα."
Αμέσως η Κάντυ ξαναβρήκε το κέφι της και ελευθερώθηκε απ'τα δεσμά του."Α..μα αυτό δεν ήταν τίποτα Τομ.Αν θέλεις ξαναέλα να σου κάνω μερικά μαθήματα."του είπε πειράζοντας τον.
-"Χαχαχα...να είσαι σίγουρη πως θα ξανάρθω."της υποσχέθηκε ο Τομ.
-"Χαχαχαχα...πάμε, πάμε λοιπόν γιε μου!"ο κ.Τζόνσον γελούσε με την ψυχή του με τον μορφασμό της Κάντυ.
-"Μάλιστα κ.Τζόνσον!"ο Τομ δίνοντας από ένα φιλί στο μάγουλο στην Κάντυ και στην Ανν , έτρεξε προς το κάρο.
-"Μα τι συμβαίνει Τομ;Θέλω να σε ακούσω να με λες πατέρα το κατάλαβες;"του είπε ο κ.Τζόνσον με άγριο ύφος.
-"Εντάξει πατέρα!"
-"Μπράβο αυτο θέλω!Χαχαχα!!!Τώρα μιλάς σαν ένα πραγματικό μέλος της οικογένειας μας!"φώναξε ο κ.Τζόνσον απ'τη χαρά του και μαζί με τον Τομ ανέβηκαν πάνω στο κάρο.
-"Γεια σας!!!"φώναζε ο Τομ προς τα παιδιά τα οποία τον είχαν πάρει κατά πόδας για να τον χαιρετίσουν.
-"Γεια σου Τομ!"φώναζαν η Κάντυ με την Ανν.
-"Γεια σας παιδιά !Θα ξανάρθω!Το υπόσχομαι!Θα ξανάρθω!"
Καθώς το κάρο απομακρυνόταν η κυρία Πόνυ έπιασε τους ώμους των δυο κοριτσιών και αυτά γύρισαν αμήχανα για να την κοιτάξουν.
-"Δεν σας το έχω πει μα πρέπει να ξέρετε πως ο Τομ σας άκουσε όταν κλαίγατε μέσα στο χιόνι πριν από οκτώ χρόνια περίπου.Έτσι βγήκαμε έξω και σας βρήκαμε."τους εξήγησε η κυρία Πόνυ.
-"Πως;!Ο Τομ μας βρήκε;"ρώτησε έντρομη η Ανν.
Η Κάντυ κοιτούσε το κάρο το οποίο όλο και απομακρυνόταν.Ξαφνικά άρπαξε απότομα το χέρι της Ανν και άρχισαν να τρέχουν.
-"Ανν γρήγορα τρέξε να τον προλάβουμε!"της είπε καθώς έτρεχαν πάνω στο λόφο.
Όταν επιτέλους έφτασαν στην κορυφή του λόφου λαχανιασμένες είδαν με ανακούφιση το κάρο που πέρναγε ακριβώς από κάτω τους.Αμέσως σήκωσαν τα χέρια τους προς το μέρος που περνούσε για να χαιρετήσουν τον φίλο τους.
-"Τομ!Σε ευχαριστούμε Τομ σε ευχαριστούμε πολύ !"φώναζαν τα δυο κορίτσια με όλη τους την δύναμη.
Ο Τομ έκπληκτος γύρισε προς το μέρος που ακουγόταν το όνομά του και αναγνώρισε στο λεπτό τις δυο φιγούρες που τον χαιρετούσαν.Σηκώθηκε κι εκείνος όρθιος στο κάρο κι άρχισε να κουνάει τα χέρια του προς τη μεριά του λόφου."Γεια σου γλυκιά μου Χιονάτη , γεια σου φακιδομούρα!Γεια σας! Γεια σας!!!"τους φώναξε δυνατά.
-"Γεια σου Τομ !Ελπίζω να γίνεις ο καλύτερος καουμπόι!"φώναζε η Κάντυ.
-"Γεια σας, γεια σας , θα σας ξαναδώ , δεν θα σας ξεχάσω ποτέ , γεια σας , δεν θα σας ξεχάσω ποτέ...ποτέ...ποτέ..."ο Τομ κάθησε πάλι δίπλα στον πατέρα του , ένα δάκρυ κύλισε απ'τα μάτια του καθώς οι φυγούρες των κοριτσίων γίνονταν όλο και πιο μακρινές.
-"Έλα Τομ αγόρι μου μην κλαις."τον παρότρυνε ο πατέρας του ακουμπώντας τον στοργικά στην πλάτη.
-"Ναι πατέρα."είπε αμέσως.'Όχι δεν πρεπει να κλαίω...θα τις ξαναδώ..κάποια μέρα θα τις ξαναδώ!'σκεφτόταν ο Τομ σκουπίζοντας τα δάκρυα του.
-"Έυχομαι να είναι πάντα ευτυχισμένος ο Τομ."είπε η Κάντυ.
-"Θα μου λείψει...αλλά θα είναι καλά."'έλεγε η Ανν σκουπίζοντας τα δάκρυα της με την ποδιά της και ύστερα κοίταξε ερωτηματικά την αλυσίδα της.Τι να εννοούσε άραγε ο Τομ με αυτά που της είπε;Η Ανν δεν μπορούσε ούτε να σκεφτει ούτε να καταλάβει γιατί όσα της είχε πει εκείνη την στιγμή τα είχε διαγράψει απ'την μνήμη της.

KEΦΑΛΑΙΟ 5-ΑΝΟΙΞΗ 1910

Σχεδόν τέσσερα χρόνια είχαν συμπληρωθεί απο τότε που ο Τομ είχε φύγει απ'το Σπιτάκι του Μικρού Αλόγου και τα πράγματα συνέχιζαν να κυλούν ήρεμα.Για τον Τομ τώρα πια που ήταν μεγαλύτερος ήταν πιο εύκολο να επισκέπτεται το πρώτο του σπιτικό και βεβαίως δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τόσο εύκολα τους ανθρώπους όπως την κυρία Πόνυ και την αδελφή Μαρία που τον φρόντισαν όταν εκείνος τις είχε ανάγκη.Ούτε ακόμα την Κάντυ και την Ανν που τις ένιωθε σαν αδελφές του.
Ήταν ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό και ο Τομ είχε φτάσει από νωρίς στο αρχοντικό και βοηθούσε όπως πάντα στην μεταφορά τροφίμων και άλλων σημαντικών προιόντων για το ορφανοτροφείο.Συνήθιζε να κάνει συχνές επισκέψεις τα σαββατοκύριακα , όταν δεν είχε δουλεία στο ράντζο του πατέρα του , ούτως ώστε να μην λείπει και στα δυο κορίτσια που τον περίμεναν πάντα πως και πως να έρθει.
Όταν τελείωσε και με τα τελευταία τσουβάλια , ο Τομ , επειδή ένιωθε πνιγμένος μέσα στην φανέλα του την έβγαλε και σκούπισε το πρόσωπό του.Καυτός ιδρώτας έτρεχε στην πλάτη του και τους καλογυμνασμένους μυς του.Είχε μεγαλώσει αρκετά , κόντευε πλέον τα δεκάξι , τα κατάμαυρα μαλλιά του ίσα που έφταναν τους ώμους του και τα γένια του είχαν αρχίσει να κάνουν αραιά την εμφάνιση τους.Όπως είχε πει κάποτε η Κάντυ και ευχόταν είχε γίνει ο καλύτερος καουμπόι και γυτευτής των αλόγων της περιοχής.
Η κυρία Πόνυ στάθηκε κάποια στιγμή στο περβάζι του παραθύρου.
-"Σε ευχαριστούμε Τομ , πολύ παιδί μου ! Πως μπορούμε να στο ξεπληρώσουμε;"
-"Αυτό κυρία Πόνυ να μην το ξαναπείτε , απλώς κάνω αυτό που έκανα πάντα.Βοηθάω τα αγαπημένα μου πρόσωπα...το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν περνάω όσες ώρες θα ήθελα μαζί τους."
-"Παιδί μου θα χεις κουραστεί πολύ , τι θα έλεγες να περάσεις μέσα να ξαποστάσεις;Για ένα ζεστό ρόφημα κακάο τι λες;"
-"Μάλιστα κυρία Πόνυ...αχχ...σαν τον παλιό καλό καιρό."είπε ο Τομ και έριξε μια ματιά τριγύρω ψάχνοντας τους άλλους.Με την άκρη του ματιού του πρόσεξε την αδελφή Μαρία στο μέρος όπου τα παιδιά άπλωναν τα ρούχα.Φαίνεται πως ο μικρούλης Τζον είχε ξεχάσει να κάνει το δικό του πλύσιμο ρούχων.
-"Ποιο παιδάκι από σας δεν έπλυνε τα ρούχα του;Ποιος ήταν;"
-"Εγώ το ξέχασα."απάντησε ο Τζον με ένοχο ύφος.
Ο Τομ που απολάμβανε την στιγμή κατσαδιάσματος του Τζον δεν πήρε είδηση δυο σμαραγδένια μάτια που τον παρακολουθούσαν.
-"Ακόμα εδώ είσαι Τομ;...Βιάσου η ζεστή σοκολάτα σου σε περιμένει!"
Ο Τομ που αναγνώρισε την φωνή που του απηύθηνε τόσο γλυκά το λόγο , έβαλε κατευθείαν την φανέλα του ελαφρώς κοκκινίζοντας και γύρησε προς το μέρος του κοριτσιού.Μπροστά του πρόβαλλε η Κάντυ , χαμογελαστή και πιο γλυκιά από ποτέ.Με τις κατάξανθες σγουρές μπούκλες της να έχουν μακρύνει κι άλλο και να πέφτουν λυτές πάνω στους ώμους της με μόνο ένα ροζ φιόγκο να τις συγκρατεί στην κορυφή του κεφαλιού της.Οι φακίδες της πάντα εκεί να στολίζουν το γλυκό προσωπό της και τα πράσινα μάτια της να λάμπουν από ζωντάνια και ευτυχία.Φορούσε την ποδιά της και στα χέρια της κρατούσε ένα καλαθάκι.
-'Όσο μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο όμορφη.'συλλογίστηκε ο Τομ και αμέσως άλλαξε θέμα για να μην καταλάβει η Κάντυ την αμηχανία του."Για που το βάλες μικρή φακιδομούρα;"
-"Πάω στο κοτέτσι να ταίσω τις κότες και να μαζέψω και κανένα αυγό!Θέλεις να σου φέρω τίποτα;"
-"Όχι μικρή μου δεν θέλω τίποτα."
-"Και μη με ξαναπείς μικρή!"νευρίασε η Κάντυ."Γίνομαι δώδεκα σε λίγες μέρες το ξέχασες;"
-"Όχι...αλλά για μένα θα σαι πάντα η μικρή μου αδελφή."της είπε ο Τομ τρυφερά."Κάντυ που είναι η Ανν;"
-"Βγήκε έξω πολύ νωρίς...είναι κάτω απ'το μεγάλο-γέρικο δέντρο και κόβει λαχανικά.Θα πάω να τη δω σε λίγο...δεν μου φάνηκε και πολύ ευδιάθετη σήμερα..."σκέφτηκε η Κάντυ ενώ έφερνε την πρωινή εικόνα της φίλης της στο νου.
-"Τι έχει;"ρώτησε όλο αγωνία ο Τομ.
-"Δεν νομίζω να είναι τίποτα το σοβαρό , θα πάω να την δω σε λίγο."
-"Καλά...πάω κι εγώ να δω πως ειναι και αργότερα έρχεστε μαζί στο αρχοντικό, μόνο να μην αργήσετε έτσι;"
-"Εντάξει Τομ , μην ανησυχείς!Μεγαλώσαμε πια!"είπε η Κάντυ και χαρούμενη κίνησε για το κοτέτσι.
-'Ποτέ δεν θα πάψω να ανησυχω για εσάς Κάντυ.'είπε από μέσα του ο Τομ κι αφού πήρε το σακάκι του ξεκίνησε για το λόφο.

Κάτω απ'το τεράστιο δέντρο-Πατέρα , ονομασία που είχαν δώσει τα παιδιά του ορφανοτροφείου , καθόταν η Ανν και ψιθύριζε έναν ήσυχο σκοπό ενώ έκοβε τα χόρτα.Ο Τομ δεν δυσκολεύτηκε να την βρει απ'την φωνή της και μόνο , κρύφτηκε πίσω απ'τους θάμνους και αφέθηκε στον γλυκό ήχο της φωνής της.Ένιωσε ότι ήθελε να μείνει μόνη της εκείνη την στιγμή και ότι δεν θα πρεπε να παρέμβει.Η Ανν καθώς μάζευε τα λαχανικά στο καλάθι της παρατήρισε ένα μικρό πουλάκι που βρισκόταν πεσμένο στο γρασίδι.Το πήρε στη χούφτα της και το χάιδεψε.
-"Πάλι έπεσες απ'την φωλιά σου εσύ;"και αφού το έβαλε στην τσέπη της ποδίας της άρχισε να σκαρφαλώνει στο δέντρο.
Ο Τομ, που την παρακολουθούσε να ανεβαίνει, τον ζώσανε αμέσως τα φίδια.'Όχι πάλι Ανν...'
Φτάνοντας στο κλαδί που ήταν η φωλιά, η Ανν άφησε το πουλάκι και χαρούμενο αυτό πήγε στην αγκαλιά της μαμάς του.Στη συνέχεια βολεύτηκε καλά καλά στο κλαδί και βάλθηκε να παρατηρεί την ανατολή του ηλίου απορροφημένη στις σκέψεις της.Δεν πρόσεξε ούτε την αλυσίδα της που για μια ακόμη φορά είχε φύγει απ'το χέρι της και είχε βρεθεί στο έδαφος.Έδειχνε να μην την ένοιαζε.Ο Τομ που είχε ξεχωρήσει το αντικείμενο που λαμπύριζε στο γρασίδι πλησίασε , το μάζεψε και έστρεψε το βλέμμα του στα κλαδια του δέντρου ψάχνοντας για το βλέμμα της Ανν.Τώρα πια μπορούσε να ακούσει καθαρά τους λυγμούς της , έκλεγε...Εκείνη δεν τον είχε προσέξει όλη αυτή την ώρα. Δεν άντεχε να την βλέπει έτσι.
-"Ανν σε παρακαλώ σταμάτα να κλαις...και κατέβα απ'το δέντρο."
Η Ανν τρόμαξε στο άκουσμα της φωνής του και γύρισε να δει ποιος της είχε φωνάξει."Τομ...εσύ..."
-"Τα δάκρυα δεν ωφελούν γλυκιά μου Χιονάτη και σε κάνουν να νιώθεις θλιμμένη ενώ είσαι τόσο όμορφη!"ο Τομ είχε ανοίξει τα χέρια του και την περίνεμε να κατέβει."Έλα!"της είπε.
Η Ανν που προσπαθούσε με κόπο να σκουπήσει τα δάκρυα της άρχισε προσεχτικά να κατεβαίνει το δέντρο.Το κλάμμα και οι σκέψεις της όμως δεν την βοηθούσαν και χάνοντας την ισορροπία της για μια ακόμη φορά βρέθηκε στην αγκαλιά του Τομ.
-"Μμμ...κάτι μου θυμίζει αυτό..."της ψιθύρισε πονηρά στο αυτί της ενώ την κράταγε σφιχτά στα χέρια του.
Η διάθεση της Ανν δεν έδειχνε να αλλάζει με τα λόγια του Τομ.Αντίθετα συνέχισε να σφίγγει τον ώμο του φίλου της με τα δυο της χέρια , λέγοντας του έτσι να μην την αφήσει και συνεχίζοντας να κλαίει.Κρύος ιδρώτας έλουσε στο λεπτό το μέτωπο του Τομ , δεν άντεχε ούτε να ακούει αλλά ούτε και να βλέπει αυτό το πλάσμα να κλαίει.
-"Χιονάτη μου γιατί κλαις;Πες μου...τι σε βασανίζει;"ο Τομ έφερε το κεφάλι της μπροστά του και αναζήτησε τα μάτια της.Το πρόσωπο της Ανν είχε καλυφθεί απ'τα κατάμαυρα μακριά μαλλιά της που τα στόλιζε μόνο μια κόκκινη κορδέλα.Εκείνος με μια κίνηση του χεριού του τα παραμέρησε για να την διακρίνει καλύτερα.Τα ροδομάγουλα της όπως και τα γαλάζια μάτια της είχαν γίνει κατακόκκινα απ΄το κλάμμα.Ήταν φανερό ότι όπως και η Κάντυ έτσι και η Ανν όσο μεγάλωνε τα θηλυκά χαρακτηριστικά της γίνονταν όλο και πιο έντονα , κι αυτό έιχε γίνει αντιληπτό απ'τον Τομ , ο οποίος προσπαθούσε με κόπο να το προσπερνάει υπενθυμίζοντας στον εαυτό του πως τα δυο κορίτσια για κείνον ήταν μόνο αδελφές του και τίποτα άλλο.Ένιωσε την καρδιά της που χτυπούσε σαν τρελή και την αφήσε απαλά κάτω απ'το δέντρο ενώ εκείνος έπαιρνε την θέση του δίπλα της και της φορούσε την αλυσίδα της.
-"Υποθέτω πως αυτό ανήκει σε σένα."της είπε και την κοίταξε τρυφερά.
-"Δεν το θέλω..."μούγκρισε η Ανν."Μόνο προβλήματα μου προκαλεί..."
-"Ανν θυμάσαι που σου είπα πως αυτή η αλυσίδα..."
-"Αποτελεί τον μοναδικό σύνδεσμο μου με το παρελθόν...ναι το θυμάμαι , όσο μεγαλώνω το φέρνω όλο και πιο πολύ στην μνήμη μου...αλλά δεν ξέρω σε τι ωφελεί αυτό...δεν νομίζω πως αξίζει κάτι..."
-"Ανν..."
-"Τομ μου δημιουργεί εφιάλτες , αμφιβολίες , εμμονές...κάθε φορά που κοιτώ την αλυσίδα αναρωτιέμαι γιατί με άφησαν!Τι τους έκανα και δεν με ήθελαν;!Γιατί για να μου δώσουν αυτή την αλυσίδα πάει να πει ότι κάπου είναι οι δυο τους και είναι μαζί...Το ξέρω πως είναι ζωντανοί , το νιώθω..."η Ανν σηκώθηκε και έριξε άλλη μια ματία στην ανατολή του ηλίου.
-"Το ξέρεις πως εμείς εδώ σε αγαπάμε πολύ και θα στεναχωρηθούμε όταν θα φύγεις..."της είπε ο Τομ με το βλέμμα του στο κενό και σταυρώνοντας τα πόδια του.
-"Κι εγώ σας αγαπώ πολύ...αυτό εδώ είναι το σπίτι μου , εδώ είναι η οικογένεια μου!"δήλωσε η Ανν με αποφασιστικό ύφος."Γι αυτό και δεν σκοπεύω να φύγω από εδώ!Δεν θέλω να υιοθετηθώ από άλλη οικογένεια...θα μείνω εδώ μέχρι να μεγαλώσω αρκετά ακόμα για να μπορέσω να τους βρω μόνη μου..."
-"Ξέρεις...ίσως είναι πιο εύκολο αν φύγεις από εδώ...τα πράγματα θα είναι αλλιώς αν φύγεις..."της είπε ο Τομ διστακτικά."Εγώ στην ηλικια σου ήμουν απογοητευμένος επειδή νόμιζα πως δεν με ήθελε καμία οικογένεια.Είναι διαφορετικά όταν έχεις ένα σπιτικό όπου σε φροντίζουν , έστω κι αν αυτο δεν ειναι το πραγματικό σου.Γονείς είναι αυτοί που σε μεγαλώνουν και όχι αυτοί που σε αφήνουν ή σε φέρνουν στον κόσμο."
-"Τομ ο λόγος της απογοήτευσης μου δεν είναι ίδιος με τον δικό σου..."
-"Ανν..."
-"Δεν θα φύγω από δω!Το πες και μόνος σου...εδώ είναι οι γονείς μου , έχω δυο πολύ καλές μητέρες , μια αξιαγάπητη αδελφή και έναν υπέροχο αδελφό..."η Ανν κάθησε δίπλα στον Τομ και χάιδεψε τα μαλλιά του."...που χωρίς την βοήθεια του είμαι σίγουρη πως θα είχα σπάσει κανά πόδι , έστι δεν είναι;"του είπε και βάλαν και οι δυο τα γέλια.
-"Θα μου λείψεις τόσο πολύ όταν φύγεις από δω..."της είπε ύστερα από λίγο ο Τομ με ένα μελαγχολικό ύφος και της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.
-"Δεν θα φύγω από δω..."επανέλαβε η Ανν και έφερε τα χέρια της γύρω απ΄τη μέση του αγαπημένου της 'αδελφού' καθώς εκείνος την αγκάλιαζε ενστικτωδώς.

Η Κάντυ μόλις είχε τελειώσει με το κοτέτσι και πλησίαζε τώρα το δέντρο-Πατέρα οπού η φίλη της συνέχιζε να κόβει λαχανικά και να τα τοποθετεί στο καλάθι της.
-"Αχχ...οι κότες ήταν πολύ ζωηρές σήμερα!Δεν μπορούσα με τίποτα να τις σταματήσω..."συλλογιζόταν η Κάντυ ενώ παρατηρούσε τα τσιμπήματα στα πόδια της που προφανως δεν υπήρχαν το πρωί και τα είχε αποκτήσει πριν από λίγη ώρα."Μμμ...το φάγανε όλο το καλαμπόκι όμως...και πόσα αυγά μάζεψα!Μου φαινεται πως θα κρατήσω μερικά για τον εαυτό μου κάνοντας μια ωραιότατη ομελέτα!Χιχιχιχιχι...τι αναίσθητη όμως που είμαι , δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι..."είπε αμέσως και χτύπησε το κεφάλι της με το χέρι της.
-"Κάντυ ! Κάντυ !"η Ανν την φώναζε από μακριά για να κάνει πιο γρήγορα , η παρουσία του Τομ της είχε κάνει μεγάλο καλό.
-"Ανν!"η Κάντυ άρχισε να τρέχει προς το μέρος της φίλης της."Τι σου συνέβη το πρωί;Μήπως ήσουν άρρωστη;Τι έχεις;"
-"'Οχι δεν ήμουν άρρωστη Κάντυ μου."της απάντησε και έφερε τα χέρια της μέσα στα δικά της.
-"Τότε τι είχες;"
Η Ανν κοίταξε την αλυσίδα και την έζωσαν πάλι τα φίδια , αλλά δεν ήθελε να ανησυχήσει περισσότερο την φίλη της.Θυμήθηκε τα λόγια του Τομ και πήρε κουράγιο."Απολύτως τίποτα Κάντυ!"
-"Εεε;"
-"Απλώς είχα ένα πολύ άσχημο ξύπνημα , δεν λένε πως η μέρα απ'το πρωί φαίνεται;Τώρα όμως είμαι μια χαρά!"είπε η Ανν και άρχισε να γυροφέρνει την Κάντυ απ'τα χέρια.
-"Αααα...κατάλαβα !"είπε ξαφνικά η Κάντυ.
-"Τι;"ρώτησε η Ανν με περιέργεια.
-"Ανν πραγματικά είναι πολύ βαρετά εδώ πέρα."εξήγησε η Κάντυ."Χρειαζόμαστε λίγη περιπέτεια."
-"Καμία φορά αισθάνομαι λίγο στεναχωρημένη αλλά πίστεψε με Κάντυ , αυτό δεν έχει καμία σχέση με εσένα."προσπάθησε να απολογηθεί η Ανν.
-"Ανν σε καταλαβαίνω και ξέρω πως θα σου περάσει αυτό!"της είπε η Κάντυ κλείνοντας της το μάτι.
-"Και τώρα που είπες για περιπέτεια ο Τομ προσφέρθηκε αύριο να μας πάει μια εκδρομούλα!Με το κάρο του !"
-"Αααα!!!Και γιατί δεν μου το λες τόση ώρα Ανν;!"φώναξε η Κάντυ κι ήταν η σειρά της τώρα να τραβήξει τα χέρια της Ανν και να την παρασύρει στο χορό.
-"Ναι...ναι ! Μου είπε ότι το πρωί θα κάνουμε μια μεγάλη εκδρομή και το βράδυ θα μείνουμε στο ράντζο του πατέρα του!Άχου τι ωραία!Θα έχει και άλογα ...μπορεί να κάνουμε και ιππασία!Τι ωραία!"η Ανν και μόνο στη σκέψη ένιωθε να ξεχειλίζει από ευτυχία.
-"Αχχχ...ανυπομονώ για αύριο το πρωί!"είπε η Κάντυ χοροπηδώντας.
-"Είπε όμως ότι πρέπει να σηκωθούμε απ'το χάραμα...μμμ τι να εννοούσε άραγε;Η κυρία Πόνυ και η αδελφή Μαρία να είναι ενήμερες;"αναρωτήθηκε η Ανν.
-"Εγώ ξέρω τι εννοεί...χαχαχα..."είπε η Κάντυ με πονηρό ύφος και πήρε το μαχαίρι για να συνεχίσει το κόψιμο των λαχανικών που είχε αφήσει στη μέση η φίλη της.

Η Κάντυ έριξε μια ματιά στο ρολόι δίπλα της για να βεβαιωθεί.Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της όταν είδε ότι η ώρα ήταν περασμένες 5.30 το πρωί.Ήξερε καλά πως ο Τομ θα έφτανε σύντομα να της πάρει για τον σημερινό τους περίπατο , γι αυτό και δεν έχασε καιρό, έγειρε προς την μεριά της Ανν για να την ξυπνήσει , η οποία δεν είχε πάρει είδηση την Κάντυ που χοροπηδούσε κάτω απ'τα σκεπάσματα.Αντιθέτως η Ανν συνέχιζε τον ύπνο της ατάραχη.
-"Ανν...Ανν !'Ωχου...ξύπνα επιτέλους υπναρού ! Ανν !"
-"Εεεε...τι είναι Κάντυ; Τι έγινε;"η Ανν ανασηκώθηκε ζαλισμένη απ'το μαξιλάρι της.
-"Ετοιμάσου γρήγορα !Ο Τομ θα ναι εδώ από ώρα σε ώρα ...χαχαχα.."ήταν φανερό πως η ξαθιά φακιδομούρα ανυπομονούσε.
-"Κάντυ δεν μιλάς σοβαρά...δεν είναι ούτε καν 6 ;!"έσκουξε η Ανν.
-"Σήκω γρήγορα και ντύσου."της είπε με ένα τρυφερό ύφος που ταυτόχρονα δεν σήκωνε αντιρρήσεις και στη συνέχεια στράφηκε προς τα καπέλα που βρισκόντουσαν ακουμπισμένα στην καρέκλα."Μμμ...αναρωτιέμαι ποιο να πάρω μαζί μου..εε Ανν;"η Κάντυ έτεινε τα δύο καπέλα προς το μέρος της φίλης της.
-"Αχχ...σηκώνομαι ...μπορώ να κάνω κι αλλιώς..."είπε η Ανν με ένα κουρασμένο ύφος και έκανε προσπάθεια να ισορροπήσει χωρίς να παραπατήσει αλλά την επόμενη στιγμή βρισκόταν πεσμένη ανάσκελα πάνω στο κρεβάτι."Κάντυ...νυστάζω..άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα..."γκρίνιαξε η Ανν.
-"ΑΝΝ !!!"φώναξε η Κάντυ με όσο πιο σιγανή φωνή μπορούσε διότι δεν ήθελε να ξυπνήσει τους άλλους.
Καθώς η Ανν έκλεινε για μια ακόμη φορά τα μάτια της έφερε στο νου της το καλοσυνάτο πρόσωπο του Τομ που της έλεγε ότι την επόμενη μέρα έπρεπε να ξυπνήσουν νωρίς.'Γλυκιά μου Χιονάτη πρέπει να είστε έτοιμες...θα έρθω τα ξημερώματα να σας πάρω.'της είχε πει φιλώντας την παλάμη του χεριού της και αφήνοντας την μόνη στο λόφο.Η Ανν μηχανικά άνοιξε τα μάτια της , χαμογέλασε και κατευθήνθηκε προς την ντουλάπα.
Ξάφνου ένας περίεργος ήχος ακούστηκε και μια πέτρα εξφεδονίστηκε στο δωμάτιο των κοριτσιών.
-"Παναγία μου !"φώναξε έντρομη η Ανν καθώς προσπαθούσε να καλύψει την γύμνια της ,μόλις είχε βγάλει το νυχτικό της και δεν είχε προλάβει να ντυθεί ακόμα.
-"Ωχχ...Θεε μου..."έγνεψε η Κάντυ προς το παράθυρο κουρασμένα ,είχε υποψιαστεί ποιος θα μπορούσε να χτυπήσει έτσι το παράθυρο.
-"Χριστούλη μου...Κάντυ τι ήταν αυτό;"ρώτησε η Ανν ξαναβρίσκοντας την ψυχραιμία της.
-"Περίμενε , πάω να δω."και δένοντας την κόκκινη ποδιά της στην μέση πλησίασε και ανοίξε το παράθυρο.Ο Τομ βρισκόταν ήδη από κάτω με το κάρο του και τις περίμενε.Όταν είδε την Κάντυ να ξεπροβάλλει σηκώθηκε όρθιος για να την χαιρετήσει , αλλά δεν πρόλαβε να ανοίξει το στόμα του..."Τομ ! Τομ , ανόητε Τομ να μην το ξανακάνεις αυτό!Μας κατατρόμαξες !"είπε θυμωμένα η Κάντυ και οι φακίδες στο μετωπό της έγιναν πιο έντονες.
-"Χαχαχαχα...Καλημέρα και σε σένα γλυκία φακιδομούρα ! χαχαχαχαχα !"της έγνεψε με το χέρι του ο Τομ.
-"Κάντυ ποιος είναι;"η Ανν είχε πλησιάσει κι εκείνη το παράθυρο περίεργη.Ένα ζεστό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της μόλις αντίκρισε τον Τομ."Καλημέρα Τομ."του είπε γλυκά.
-"Κκκ...καλημέρα..."ξεροκατάπιε εκείνος και γύρισε απότομα την πλάτη του στα κορίτσια ελαφρώς κοκκινίζοντας.
-"Τι συμβαίνει Τομ;"τον ρώτησε ανήσυχη η Ανν.
-"Ανν...είσαι...είσαι..."ο Τομ προσπαθούσε να βρει τις κατάλληλες λέξεις αλλά μάταια.Η Ανν δεν είχε ακόμα ντυθεί με όλο αυτόν τον σαματά με αποτέλεσμα να έχει πλησιάσει το παράθυρο με ένα σεντόνι καλύπτοντας την γύμνια της.
-"Εεε...;"η Ανν κοίταξε με ένα ερωτηματικό ύφος την Κάντυ.Αμέσως η φακιδομούρα έμπηξε μια φωνή.
-"Ανν πήγαινε ντύσου επιτέλους !"
-"Α...ναι..."και φέρνοντας τα χέρια στο κεφάλι της έτρεξε ανήσυχη προς την ντουλάπα.
-'Χιονάτη...'μουρμούρισε ο Τομ μέσα απ'τα δόντια του.'Θα γίνεις πολύ όμορφη όταν μεγαλώσεις.'συλλογίστηκε καθώς φανταζόταν την Ανν λίγα χρόνια αργότερα.

Λίγη ώρα αργότερα η Κάντυ με την Ανν έβγαιναν με προσοχή απ'το δωμάτιο και περνόυσαν με διακριτικότητα απ'τους διαδρόμους του αρχοντικού για να μην ξυπνήσουν τους υπόλοιπους.Καθώς περνόυσαν και την τελευταια πόρτα άκουσαν τα σιγανά ροχαλητά του Τζον που μουρμούριζε στον ύπνο του.'Στοιχηματίζω ότι πάλι κατουρίθηκε.'σκέφτηκε η Κάντυ και συγκρατήθηκε για να μην βάλει τα γέλια.Πλησίασαν την εξώπορτα και η Κάντυ έτεινε το καλαθάκι στην Ανν για να ανοίξει την πόρτα.
-"Κάντυ τι είναι αυτό;"ρώτησε η Ανν κοιτώντας το καλαθάκι.
-"Α τίποτα σπουδαίο..."απάντησε απλά καθώς έβγαιναν εξώ και εισέπνευσαν τον καθαρό άερα που έμπαινε στα πνευμόνια τους.Τα πουλιά είχαν αρχίσει να κελαηδούν και οι αχτίνες του ήλιου είχαν αρχίσει ήδη να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση."Απλά σκέφτηκα να μας εφοδιάσω με λίγα πραγματάκια ακόμα...χιχιχι...αλλά νομίζω πως ο Τομ έχει πάρει περισσοτερα μαζί του, εε... Τομ ;"είπε η Κάντυ πηδώντας ταυτόχρονα στο κάρο του Τομ και παίρνοντας θέση ακριβώς δίπλα του.
-"Κάτι έχω πάρει μαζί μου Κάντυ αλλά αν δεν καθήσεις φρόνιμα φοβάμαι ότι θα μείνεις νηστικιά."την πείραξε εκείνος τείνοντας το χέρι του στην Ανν για να την βοηθήσει να ανέβει στο κάρο.
-"Συγγνώμη για πριν Τομ..."είπε η Ανν ελαφρώς κοκκινίζοντας με τα μάτια στραμμένα στο έδαφος.
-"Δεν πειράζει Ανν."της είπε τρυφερά αγγίζοντας την απ'τους ώμους.
-"Τι θα γίνει;Θα ξεκινήσουμε καμιά φορά;"γκρίνιαξε η Κάντυ.
Η Ανν και ο Τομ που είχαν παραμείνει ακίνητοι σαν στήλη άλατος τρόμαξαν στο άκουσμα της τσιριχτής φωνής της φίλης τους και αμέσως ο Τομ πήρε τα ινία στα χέρια του , ενώ η Ανν έπαιρνε θέση ακριβώς από πίσω του.
Δεν είχαν περάσει δέκα λέπτα απ'την ώρα που ξεκίνησαν και η Κάντυ κάποια στιγμή κοίταξε με παρακλητικό ύφος τον Τομ.
-"Ωχ...το ξέρω αυτό το ύφος ...τι θέλεις Κάντυ;"την ρώτησε όλο υποψία ο Τομ.
-"Σε παρακαλώ Τομ μπορείς να μου δώσεις τα ινία για λίγα λεπτά ...σε παρακαλω , υπόσχομαι να μαι προσεχτική."είπε η Κάντυ κρατώντας τα χέρια της.
Η Ανν στο άκουσμα των λόγων της φίλης της πήρε μια ανήσυχη έκφραση.Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία φορά που πήρε η Κάντυ τα ινία , η Ανν την επόμενη στιγμή είχε κατέβει απ'το κάρο και έκανε εμετό.
Ο Τομ μη μπορώντας να αντισταθεί στο γλυκό και αθωό πρόσωπο της Κάντυ της έδωσε τα ινία."Μου υπόσχεσαι ότι θα είσαι προσεχτική έτσι;"
-"Μα ναι...και βέβαια !"αμέσως η Κάντυ άρπαξε τα ινία απ'τα χέρια του Τομ και σηκώθηκε όρθια απ'το κάρο."Τρεξτε αλογάκια μου."φώναξε η Κάντυ όλο χαρά παροτρύνοντας τα δύο άτη.Την επόμενη στιγμή τα δυο άλογα άρχισαν να τρέχουν περισσότερο απ'το κανονικό.
-"Κάντυ ...είπες πως θα είσαι προσεχτική!"της φώναξε θυμωμένος ο Τομ.
-"Γιουπι !!!"η Κάντυ δεν έδειχνε να δίνει σημασία στις κατσάδες του Τομ.Αντίθετως συνέχιζε να παροτρύνει τα δυο άτη με την ίδια ζωηράδα και ενέργεια.
Η Ανν ακουμπώντας το κεφάλι της ένιωσε τα πρώτα σημάδια της ζαλάδας να έρχονται.Χωρίς να το σκεφτεί τύλιξε τα χέρια της γύρω απ'το λαιμό του Τομ και προσπάθησε να κρατηθεί.
-"Ανν...είσαι καλά;"την ρώτησε ανήσυχος αφού την ένιωσε να τρέμει πάνω του.
-"Δεν είναι τίποτα...το χω ξαναπάθει."του ψιθύρισε χαμογελώντας η Ανν στο αυτί του.
-"Κλείσε τα μάτια σου..."της είπε στον ίδιο ανήσυχο τόνο και συνέχισε"...κλείσε τα μάτια σου και κάνε ωραίες σκέψεις..."
-"...είναι ο μόνος..."αρχίσε να λέει η Ανν.
-"...τρόπος να αποφύγουμε..."συνέχισε ο Τομ.
-"ΤΟΝ ΕΜΕΤΟ !"είπαν με μια φωνη και οι δυο και γραπώθηκαν ο ένας πάνω στον άλλον.
-"ΓΙΟΥΠΙ !!!"ούρλιαζε και τσίριζε η Κάντυ και ασφαλώς δεν έδινε καμία σημασία για την σωματική και ψυχική κατάσταση των φίλων της.

» Καντυ!Μια ιστορια αλλιωτικη απ'τις αλλες! Σχολια αναγνωστων!
» Μια αλλιωτικη ψηφοφορία
» H Κάντυ και οι άλλες!!!
» Μιά 3d ιστορία
» Καλοκαιρινός Φθινοπωρινός διαγωνισμός - Η Ψηφοφορία