Η ζωή μετά...

Δεν ξέρω με ποιον τρόπο να ξεκινήσω αυτό το τόπικ...
είναι λίγο... χμμ.... πολύ dark...
ίσως το συνέχιζα στο θέμα "ο πόνος του θανάτου", όμως σκέφτηκα ότι αυτά που με απασχολούν να κουβεντιάσουμε εδώ (για όσους αντέχουν) δεν είναι και ότι καλύτερο να τα κουβεντιάσουμε στην ανοιχτή συζήτηση....

Ας μπω στο θέμα... κάποιοι που με γνωρίζετε λίγο καλύτερα, ξέρετε ότι πριν λίγους μήνες (22 Αυγούστου) έχασα την αγαπημένη μου θεία, την Ειρήνη. Από εκείνη τη μέρα έχω φρικάρει τελείως.
Εκτός από το πένθος, την ανάγκη να τη δω, να την αγκαλιάσω, να της μιλήσω... βασανίζομαι με τα μεγάλα ερωτήματα!
*γιατί ζούμε αφού θα πεθάνουμε?
*πώς θα είναι η ζωή μετά?
*υπάρχει ζωή μετά???

Ξέρω, είναι μακάβριο όλο αυτό... αλλά πραγματικά για όσους αντέχουν με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας.
Εσείς τι πιστεύετε??? Υπάρχουν πάρα πολλές θεωρίες, αλλα ποτέ κανείς δεν γύρισε από τον άλλο κόσμο για να μας πει τι γίνεται μετά...

Λοιπόν ακάλια μου το θέμα που άνοιξες θελει πολύ συζήτηση...
Όπως σου είχα πει στη συνάντηση μας κι εγώ πριν 13 χρόνια έχασα τον μπαμπά μου, πίστεψε με τα ίδια ερωτήματα με βασανίζουν ακόμα και σήμερα...
Δεν ξερω τι άποψη έχεις και κατά πόσο πιστεύεις στο θεό.
Εγώ πιστεύω!!! Αυτό με χει βοηθήσει πάρα πολύ σε όλο αυτό που έχω περάσει όλα αυτά τα χρόνια, μου χει δώσει πολύ δύναμη γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα για κάτι γίνονται...
Βέβαια μπορεί να πιστεύω αλλά ίσως δεν πιστεύω τόσο όσο θα πρεπε γιατί πολλές φορές έχω κι εγω τις ανασφάλειες μου και όπως είπα και πιο πριν πολλές φορές έχω κι εγω τα ίδια ερωτήματα..
Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω τη δύναμη να το ξεπεράσω

Τελειο θεμα…

Λοιπον αγαπημενη μου δασκαλα κ φιλη… τα ερωτηματα που θετεις είναι ερωτηματα π και εμενα βασανιζουν χρονια τωρα…και σιγουρα ολο τον κοσμο…. Όμως δεν νομιζω πως υπαρχει απαντηση που να βαζει μια τελεία σε αυτό το τερααααστιο ερωτηματικο…. Γιατι ζουμε αφου θα πεθανουμε ε?? χμμ… ισως είναι μια δοκιμασια ολο αυτό…γιατι δεν εχει ημερομηνια ληξης να το ξερουμε κ μεις θα μου πεις….εχω διαβασει καπου πως αν οι ανθρωποι ηξεραν ποτε θα πεθανουν στη ζωη τους δν θα εκαναν καλα εργα…θα εκαναν μονο κακο και λιγο πριν κλεισουν τα ματια θα ματανοουσαν για να συγχωρεθουν πριν περασουν στην απεναντι πλευρα… τωρα πια απεναντι πλευρα??? Υπαρχει? Ισως γυριζουμε πισω σε αϋλη μορφή χωρις μνημες και συναισθηματα… βεβαια ανθρωποι που ασχολουνται με παραφυσικα θεματα μιλανε πολλες φορες για πνευματα θυμωμένα που διψουν για εκδικηση και άλλες φορες για ακακα πνευματα…αλλοι τα εχουν δει..αλλοι τα εχουν φωτογραφίσει…οποτε υπαρχουν!!! Εχω επισης διαβασει πως όταν ανατριχιαζουμε ένα πνευμα περναει από διπλα μας… ακουγεται τρομακτικο σιγουρα και είναι. Όμως σκεφτειτε το αλλιως…ισως είναι καποιο ατομο π αγαπαμε παρα πολύ… και θα είναι πολύ αδικο να είναι διπλα μας χωρις να μπορει να μας αποδειξει ότι είναι εκεινο κ εμεις να φοβηθουμε…

Γιατι ζουμε; Μα... Ακαλια μου, θα προτιμουσες να μην εχεις ζησει ποτέ; Να μην ειχες γνωρισει τα ατομα που εχεις γνωρισει; Να μην ειχες παρει τα καντυ-καντυ καλουδια; Να μην ειχες πιει καφεδακι με Χουανιτα και Μπουμπου; Ε;

Η ζωη ειναι το μεγαλυτερο δωρο που σου εχει δοθει. Απ'ολους τους συνδυασμους ωαριων/σπερματοζωαριων, πετυχε ο δικος σου και να σαι! Και μονο που κερδισες τις πιθανοτητες, εχεις νικησει! Εισαι εδω για να δεις τον κοσμο, να χαρεις, να γνωρισεις, να γελασεις!

Κανεις δεν ειπε οτι η ζωη ειναι ευκολη. Και κανεις δεν ειπε οτι δεν τελειωνει. Αλλα στο χερι μας ειναι να χαιρομαστε την καθε στιγμη και οχι να αγωνιουμε για το τελος. Το τελος θα ερθει, δεν μπορουμε να κανουμε αλλιως. Αλλα μεχρι τοτε, μπορουμε να κανουμε ο,τι καλυτερο μπορουμε για να εχουμε περασει ομορφα!

Υπαρχει ζωη μετα; Κανεις δεν εχει γυρισει να μας το πει. Η ψυχη συνεχιζει ή ολα ειναι στο σωμα; Παλι κανεις δεν μπορει να το πει. Εγω προσωπικα εχω παψει να αναρωτιεμαι για το "μετα" και δινω βαση στο τωρα. Τωρα να ειμαι καλα και να περναω καλα, και απο κει και περα οταν ερθει η ωρα μου, βλεπουμε!

Το να χασεις ενα αγαπημενο σου προσωπο ποναει πολυ. Σου λειπει. Αλλα... εγω σκεφτομαι παντα τα εξης: θα ηθελε αυτο το προσωπο για χαρη του εγω να κλαιω ολη μερα; Θα ηθελε να μην μπορω να το ξεπερασω; Το τιμαω με τα κλαματα μου ή με το να συνεχισω τη ζωη μου κανοντας το περηφανο εκει που ειναι; Δεν ειναι καλυτερα να κραταμε τα καλα, να λεμε αντιο και με χαμογελο να συνεχιζουμε;

Χαιρομαι που ειμαι ζωντανη, εδω που ειμαι, οπως ειμαι. Στην απεραντοσυνη του συμπαντος, ειμαι ενα τοοοοσο δα, κουτσικο πραματακι. Ειμαι ομως. Ζω. Και οσο ζω, θα το καταφχαριστιεμαι!! Απο κει και περα, το τι υπαρχει μετα, θελοντας και μη θα το δω μια μερα. Αλλα μεχρι τοτε.... ευγνωμοσυνη και χαρα!

Αγαπημενη φραση απο την σειρα "Babylon 5": Το συμπαν μας βαζει σε μερη οπου μπορουμε να μαθουμε. Δεν ειναι ποτε ευκολα μερη, αλλα ειναι σωστα. Οπου ειμαστε, ειναι το σωστο μερος, στην καταλληλη στιγμη. Ο πονος που ερχεται μερικες φορες ειναι μερος της διαδικασιας του να αναγεννιομαστε συνεχως.

Κατι παρόμοιο ενιωσα αντικρυσα τον θειο μου πεθαμενο (την μερα της κηδειας).

Ημουν Β' Λυκειου, θανατο ειχα ξαναδει μικρη (παππου και γιαγια), αλλα στον συγκεκριμενο θανατο εγινε ενα κλικ στο μυαλο μου.
Ετοιμαζομουν για πανελληνιες και τοτε ξαφνικα σκεφτηκα ποσο ματαια ειναι ολα. Να διαβασω, να περασω πανεπιστημιο, να δουλεψω να κανω παιδια κτλ, οταν θα πεθανω, οταν και τα παιδια μου θα πεθανουν. Το νοημα ειχαν ολα σκεφτομουν.. Αφου ολα στον θανατο καταληγουν.

Τεσπα.. περασε πολυς καιρος μεχρι να αρχισω να συνερχομαι. Ο θειος μου, μου ελειψε, αλλα σε καμια περιπτωση δεν επεσα σε μελαγχολια, απλα λιγο στενοχωρεθηκα. Οποτε δεν ηταν η στεχοχωρια υπευθυνη για ολο αυτο που ενιωθα. Ηταν το κλικ!!

Μερικα χρονια αργοτερα εχασα τον πατερα μου. Εκει δεν εγινε κλικ. Εκει ηρθε το απολυτο κενο. Μελλον δεν υπηρχε. Σταματησα να ονειρευομαι.
Δεν το ειδα, προς τα που οδευουμε αυτη την φορα. Ειδα τα συντριμια που αφηνει πισω ενας θανατος. Αντιμετωπισα την επιβιωση (οχι το να μην εχεις να φας) αλλα να βρεις το κουραγιο, να ξεπερασεις τον πονο και να βρεις ελπιδα να ζησεις χαρουμενα στο μελλον. Ενα μελλον που περα απο τα προσωπικα εμποδια, ειναι και τα εμποδια που σου βαζουν οι αλλοι (ενω θα επρεπε να σε σπρωξουν προς το καλυτερο)

Χρονια μετα, και μετα απο προσωπικο αγωνα, νομιζω πως κατι, εχω καταφερει. Ζω για το σημερα. Κανω ονειρα, αλλα δεν χαλιεμαι αν δεν γινουν. Εμαθα να χαιρομαι το καθε τι, και μεγαλυτερη χαρα μου, ειναι να ειμαι κοντα με ατομα που με αγαπουν και αγαπω και κανουμε καλη παρεα. Θελω συνεχεια να μαθαινω νεα πραγματα, να ταξιδευω. Το διασκεδαζω οταν κανω τρελα πραγματα. Μπορω να ευθυμησω οταν ολα γυρω μου, μου ερθουν αναποδα, οταν περναω χαλια.
Βρισκω δυναμη μεσα απο τις δυσκολιες (που δεν ειναι και λιγες)

Σημερα δεν νομιζω πως θα αλλαζα κατι απο την ζωη μου. Οτι ειμαι, το οφειλω μονο σε μενα, οι εμπειριες μου με ωριμασαν. Και χαιρομαι που ειμαι ακομη τοσο νεα, που ολη μου η ζωη ειναι μπροστα μου ακομη.

Υπαρχουν ομως στιγμες που με παιρνει πολυ απο κατω. Στιγμες που τα βλεπω ολα μαυρα και απογοητευομαι. Και δυστυχως κραταει για καιρο.
Δεν ειμαι ασιοδοξη, ειμαι απο την φυση μου απαισιοδοξη, που προσπαθω συνεχως να κανω πραγματα που μου δινουν χαρα. Ωρες ωρες νομιζω πως ακροβατω στην ευτυχια και την δυστυχια. Ενα κλικ και ευκολα μελαγχολω. Το αντιθετο σπανια γινεται δυστυχως.

Akalia. ελπιζω η εμπειρια μου, να σου δειξει κατι. Η ζωη ειναι ενα θαυμα, μην το χαραμισεις. Παλεψε να περασεις καλα. Να πεις μια μερα : εζησα!. Μαθε να ζεις την καθε μερα.
Ο πονος αγαπημενου προσωπου ειναι μεγαλος. Εχεις καθε δικαιωμα να πενθησεις για οσο εσυ κρινεις απαραιτητο. Εχεις ομως και υποχρεωση καποια στιγμη να συνελθεις και να γινεις και παλι χαρουμενη

Ήμουν 13 χρονών όταν πέθανε η γιαγιά μου, 15 χρονών όταν πέθανε ο πατέρας μου και 21 όταν πέθανε ο παππούς μου και η γιαγιά μου. Ναι πολύ θανατικό! Οι αντιδράσεις μου στα συγκεκριμένα γεγονότα ήταν πολύ διαφορετικές και τα αισθήματα λίγο ανάμεικτα.

Παρόλα αυτα με αυτά τα γεγονότα έγινα πιο δυνατή (μερικοί μπορεί να με θεωρούν και κυνική) και έβαλα άλλες προτεραιότητες στην ζωή μου. Γιατί κάποιες τέτοιες στιγμές μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που είναι πιο σημαντικό και βλέπεις κάποια πράγματα που μπορεί να τα θεωρούσες σημαντικά να γίνονται σε μια στιγμή ασήμαντα...

Βέβαια υπάρχει και ένα μεγάλο κενο. Αλλά θεωρώντας ότι κάθε άτομο σου δίνει κάποια πράγματα, εγώ κρατάω ότι μου έχουν δώσει και προχωράω. Εξάλλου πλέον είναι ένα σημαντικό κομμάτι από εμένα και αυτό δεν αλλάζει. Τους νοιώθω δίπλα μου συνέχεια και μερικές φορές θεωρω ότι με έχουν βοηθήσει ή τουλάχιστον πήρα δύναμη πιστεύοντας αυτό.

Αυτές οι εμπειρίες έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο για αυτό που είμαι τώρα και για τόν τρόπο που σκέφτομαι και ενεργώ.

Γενικά θεωρώ ότι ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά το θάνατο. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος σε τέτοια θέματα. Όλοι χρειάζονται κάποιο διάστημα για να πενθήσουν. έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν την απώλεια. Άρκει η κατάσταση αυτή να μην τους πάρει από κάτω. Γιατί στην ζωή πρέπει να βιώνουμε όλα τα συναισθήματα και τα θετικά και τα αρνητικά.

Χμμ... κατ'αρχήν θέλω να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ που μου απαντήσατε και να ζητήσω συγγνώμη αν σας έξησα πληγές...
Βλέπω ότι ζήσατε τον πόνο του θανάτου σε πολύ μικρότερη ηλικία από ότι εγώ!
Νιώθω από τους τυχερούς ανθρώπους που μέχρι τα 31 μου είχα κοντά μου όλα τα μέλη της οικογένειάς μου.
Ναι, είχα ζήσει και την απώλεια θείων και φίλων, όμως δεν ήταν οι πιο κοντινοί μου.
Έκλαψα και πόνεσα και κάποια στιγμή μαλάκωσε. Ξέρω ότι ο χρονος είναι ο καλύτερος γιατρός και ότι κάποια στιγμή, ακόμη κι αυτό που είναι πάρα πολύ βαρύ θα μαλακώσει.
Όμως άλλο ήθελα να κουβεντιάσουμε εδώ...
η Μπουμπού κατάλαβε ακριβώς τι σκεφτόμουν όταν άνοιξα το τόπικ....
Τι γίνεται μετά????
Υπάρχει η ψυχή μας? Κι αν υπάρχει πού πηγαίνει???
Όλοι αυτοί οι αγαπημένοι μας που έφυγαν, υπάρχουν κάπου???
Το μόνο σίγουρο στη ζωή μας είναι ότι θα πεθάνουμε!!!!
Μακάβριο αλλά έτσι είναι!
Όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, θα συναντήσουμε ξανά αυτούς που έφυγαν?
Θα τους αναγνωρίσουμε? Υπάρχει αυτή η άλλη διάσταση????

Ξέρω ότι κανείς δεν γύρισε ούτε θα γυρίσει για να μας πει τι γίνεται, όμως θα με ενδιέφερε να διαβάσω τι πιστεύετε εσείς για το "μετά"...

Δεν είναι εύκολο θέμα... Εγώ βρίσκομαι σε μεγάλη δίλλημα για αυτο τό ζήτημα. Ποτέ δεν πίστευα ιδιαίτερα στο θέο και γενικά δεν θεωρούσα ότι υπάρχει μια συνέχεια μετά.

Αυτό που πιστεύω και το είπα και πιο πάνω είναι ότι αυτά τα άτομα ζούνε μέσα από μένα. Ζούνε μαζί μου γιατί είναι κομμάτι μου. Ζούνε στην σκέψη μου. Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην δύναμη που κρύβει το κάθε άτομο μέσα του.

Εξάλλου η διαφορετική αντιμετώπιση που έχουμε για την απώλεια στειρίζεται στο ότι έχουμε και διαφορετική αντίληψη για τον θάνατο γενικότερα. Όλα αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα και είναι αυτά που μας βοηθάνε στο τρόπο που βλέπουμε την ζωή μας σφαιρικά.

διαβασα σε ενα αρθρο εχθες πως ενα 3χρονο παιδι απο τη γερμανια που ηταν 3 ωρες και 18 λεπτα κλινικα νεκρο κ το επανεφεραν οταν συνηλθε ειπε στους γιατρους και στους γονεις του οτι ηταν στον παραδεισο με τη γιαγια του και του μιλουσε...αλλα διαβαστε κ εσεις αυτο το αρθρο....!!!
Το πρώτο στάδιο σύμφωνα με τους ασθενείς μας που έχουν έρθει κοντά στο θάνατο είναι πως όταν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά τους, «εγκατέλειψαν» το φυσικό τους σώμα, ανυψώθηκαν, και έβλεπαν πλέον το σώμα τους να κείτεται στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ή στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

Στο δεύτερο στάδιο, περιγράφουν πως διασχίζουν ένα στενόμακρο τούνελ, και φτάνουν στην άκρη του ακολουθώντας ένα απίστευτο φως που τους γεννά όμορφα συναισθήματα.
Και μέσα σε αυτό το φως, που είναι ό,τι πιο φωτεινό έχουν δει ποτέ, φτάνουν στο τρίτο στάδιο και βλέπουν τα πνεύματα συγγενών και φίλων τους που δεν είναι στη ζωή, αλλά έχουν πάει εκεί προκειμένου να τους συναντήσουν.

Ακολουθεί το τέταρτο στάδιο, όπου βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα σε μία φαντασμαγορία. Όταν όμως καλούνται να περιγράψουν ό,τι συμβαίνει εκεί με μία χρονική συνέχεια, τότε λένε ότι ο χρόνος παύει να ισχύει έτσι όπως τον καταλαβαίνω εγώ και εσείς, αλλά είναι σαν να συμβαίνουν όλα μέσα σε μια στιγμή.
Στο πέμπτο στάδιο, περνά από μπροστά τους ολόκληρη η ζωή τους, με κάθε λεπτομέρεια, σαν να μην υπάρχει χρόνος.
Στο έκτο στάδιο, ενώ εξελίσσεται η ανασκόπησης της ζωής τους, νιώθουν ότι τους συνοδεύει κάποια οντότητα η οποία έχει τη μορφή φωτός.

"Αναγνώρισαν τον Ιησού στο "φως"

Από τους ανθρώπους που πήρα συνεντεύξεις και που ήταν χριστιανοί στο θρήσκευμα, στην πλειοψηφία τους είπαν πως αναγνώρισαν σε αυτό το φως τον Χριστό, και αυτό γιατί ήταν μία παρουσία απόλυτης αγάπης και συμπόνιας που τους βοήθησε να κάνουν ανασκόπηση της ζωής τους και να δουν όλα αυτά που είχαν κάνει, σαν να γίνονταν από ένα διαφορετικό άτομο.

Αφηγούνται πως όταν ξαναβιώνουν αυτά τα γεγονότα τα βλέπουν από μία εντελώς διαφορετική προοπτική από αυτή που είχαν ενώ τα βίωναν στη ζωή τους, με αποτέλεσμα πλέον να νιώθουν την επιρροή ή τις συνέπειες που είχαν αυτές οι πράξεις τους στη ζωή των συνανθρώπων τους.

Αν για παράδειγμα σε αυτή την ανασκόπηση κάποιος δει τον εαυτό του να κάνει κακό ή κάτι επίπονο σε κάποιον συνάνθρωπό του, τότε και ο ίδιος νιώθει τα άσχημα συναισθήματα που βίωναν οι άλλοι εξαιτίας των πράξεών του. Ή στην άλλη περίπτωση, αν δουν τον εαυτό τους να κάνει μία καλή πράξη, τότε νιώθουν τα καλά συναισθήματα που είχαν προκαλέσει στη ζωή των συνανθρώπων τους."

Τα τελευταία στάδια της "μετάβασης"

" Έπειτα, φτάνουμε στο έβδομο στάδιο , όπου πρέπει να επιστρέψουν. Από εδώ και πέρα έχουμε δύο στάδια: ορισμένοι ισχυρίζονται πως δεν έχουν ιδέα για το πώς επέστρεψαν! Στο όγδοο στάδιο δηλαδή, τη μία στιγμή βρίσκονταν μέσα σε αυτό το φως, και την άλλη στιγμή βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου μέσα στο φυσικό τους σώμα!

Άλλοι υποστηρίζουν πως στο ένατο στάδιο πλέον αυτή η "αχτίδα φωτός" τους λέει ότι δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα τους και πρέπει να επιστρέψουν γιατί έχουν κάτι σημαντικό να ολοκληρώσουν."...
τα ερωτηματικα ειναι πολλα κ αναπαντητα για μενα.......δν ξερω τι να πιστεψω και τι οχι.. τι ειναι αληθεια κ τι οχι....ομως το σιγουρο ειναι οτι δν θα παψω να το ψαχνω...με ενδιαφερει οσο ενδιαφερει κ εσενα ακαλια.....

ΜΙΜΙ έγραψε:

Λοιπόν ακάλια μου το θέμα που άνοιξες θελει πολύ συζήτηση...
Όπως σου είχα πει στη συνάντηση μας κι εγώ πριν 13 χρόνια έχασα τον μπαμπά μου, πίστεψε με τα ίδια ερωτήματα με βασανίζουν ακόμα και σήμερα...
Δεν ξερω τι άποψη έχεις και κατά πόσο πιστεύεις στο θεό.
Εγώ πιστεύω!!! Αυτό με χει βοηθήσει πάρα πολύ σε όλο αυτό που έχω περάσει όλα αυτά τα χρόνια, μου χει δώσει πολύ δύναμη γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα για κάτι γίνονται...
Βέβαια μπορεί να πιστεύω αλλά ίσως δεν πιστεύω τόσο όσο θα πρεπε γιατί πολλές φορές έχω κι εγω τις ανασφάλειες μου και όπως είπα και πιο πριν πολλές φορές έχω κι εγω τα ίδια ερωτήματα..
Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω τη δύναμη να το ξεπεράσω

Μιμή μου ξέρω από τους γονείς μου που έχασαν και οι δυο τους μπαμπάδες τους όταν ήταν πολύ μικροί ( ο μπαμπάς μου ήταν 16 και κάτι όταν πέθανε ο μπαμπάς του και η μαμά μου στα 22 της) και ακόμη και τώρα που είναι και οι δυο τους πάνω από 60 χρονών τους σκέφτονται και μερικές φορές κλαίνε.
Ξέρω ότι είναι πληγές που δεν κλείνουν ποτέ, απλά με τον καιρό πονάς λιγότερο...
'
Στο θέμα της θρησκείας... από παιδάκι μεγάλωσα μέσα στα κατηχητικά, η οικογένειά μου είναι θρησκευόμενοι άνθρωποι και μας μεγάλωσαν κι εμάς έτσι.
Όταν όμως μου λέγανε να είμαι καλό παιδί και μεγαλώνοντας είδα ότι τα καλά παιδιά καλό δεν βλέπουν στη ζωή τους γιατί όλοι τους εκμεταλεύονται, όταν βλέπω ότι σε αυτή τη ζωή οι ψεύτες και οι κλέφτες περνάνε μια χαρά, κι εμείς που πάμε με το σταυρό στο χέρι παιδευόμαστε καθημερινά, λέω, ώπα, για κάτσε, τι γίνεται εδώ?????????????
Μεγάλωσα με τα παραμύθια που οι καλοί στο τέλος επιβραβεύονται και οι κακοί τιμωρούνται.
Πού είναι η δικαιοσύνη στη ζωή που ζούμε????????????

Τελευταία έχω φρικάρει τελειως. Η Ειρήνη ήταν πολύ πιστή, κάθε λίγο και λιγάκι έκανε ευχέλαια και ήταν και επίτροπος στην ενορία της. Έπαθε καρκίνο στα 36 της, το πάλεψε και κατάφερε να το ξεπεράσει και στα 50 της πήγε εκδρομή με το θείο μου και πνίγηκε στη θάλασσα. Πού ήταν ο Θεός όταν ο θείος μου φώναζε βοήθεια και δεν κατάφερε να τους βοηθήσει κανείς??? Μέχρι να φτάσουν κοντά η Ειρήνη είχε πεθάνει και ο θείος μου είχε λιποθυμήσει κι εκείνος και στο τσακ κατάφεραν να τον βγάλουν.

Και τα λέω όλα αυτά στη μαμά μου και μου απαντάει ότι αυτή ειναι προσωρινή ζωή, δεν είναι μόνιμη, και της λέω κάτι τρελλά ότι δεν ξέρουμε αν υπάρχει άλλη ζωή και αν υπάρχει ΄Θεός και την σκάω κι εκείνη...

freckled-faced girl έγραψε:

Δεν είναι εύκολο θέμα... Εγώ βρίσκομαι σε μεγάλη δίλλημα για αυτο τό ζήτημα. Ποτέ δεν πίστευα ιδιαίτερα στο θέο και γενικά δεν θεωρούσα ότι υπάρχει μια συνέχεια μετά.

Αυτό που πιστεύω και το είπα και πιο πάνω είναι ότι αυτά τα άτομα ζούνε μέσα από μένα. Ζούνε μαζί μου γιατί είναι κομμάτι μου. Ζούνε στην σκέψη μου. Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην δύναμη που κρύβει το κάθε άτομο μέσα του.

Εξάλλου η διαφορετική αντιμετώπιση που έχουμε για την απώλεια στειρίζεται στο ότι έχουμε και διαφορετική αντίληψη για τον θάνατο γενικότερα. Όλα αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα και είναι αυτά που μας βοηθάνε στο τρόπο που βλέπουμε την ζωή μας σφαιρικά.

Όπως είχε πει ο Άντονυ στην Κάντυ...
"τα λουλούδια είναι ωραία κι ας πέφτουν κάποτε τα πέταλα...ανθίζουν και πέφτουν και ξανανθίζουν και ξαναπέφτουν, αλλά ζουν για πάντα! Πεθαίνουν και οι άνθρωποι, αλλά ζουν πιο καλοί στις καρδιές των άλλων!..."

Ακάλια θα συμφωνήσω με τη μαμά σου οτι είμαστε προσωρινοί εδώ!! Όσο και να με πονάει που έχασα τον μπαμπά καθώς και άλλα πολύ αγαπημένα μου άτομα είμαι σίγουρη οτι αυτή τη στιγμή είναι αλλού και είναι καλά! Βέβαια όπως είπα παραπάνω δεν τα σκέφτομαι όλα τόσο ρόδινα πάντα γιατί μπορεί να πιστεύω στο Θεό αλλά δυστυχώς δεν πιστεύω τόσο ώστε να μη με πιάνουν οι ανασφάλειες που χεις κι εσύ!
Εαν έχεις διαβάσει Καινή Διαθήκη θα δεις οτι όλοι όσοι ήταν φτωχοί και δυστυχισμένοι αυτοί μπόρεσαν να έχουν μια αιώνια ζωή ενώ αντιθέτως οι πλούσιοι και οι κακοί ποτέ δεν μπορεσαν να την εξασφαλίσουν.
Βέβαια δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα της θρησκείας περισσότερο γιατί υπάρχουν και άτομα που δεν πιστεύουν και αυτό το σέβομαι και ίσως γίνομαι κουραστική και αυτό που δεν θέλω είναι να νομίζουν οτι κάνω κύρηγμα εδώ μέσα...
Αυτή τη στιγμή πονάς γιατί είναι πάρα πολύ πρόσφατο και είναι και λογικό, όσο όμως θα περνάει ο καιρός θα κάτσεις να τα σκεφτείς τα πράγματα λίγο πιο ήρεμα και ίσως κάποια θεωρία για το τι υπάρχει μετά τον θάνατο να την υιοθετήσεις. Εγώ πιστεύω στον παράδεισο και στην κόλαση άλλος σε κάτι άλλο...

Ζούμε και πεθαίνουμε γιατί είμαστε κι εμείς μέρος της φύσης και του κύκλου της. Σκέψου ένα λιβάδι από αιώνια φυτά και λουλούδια. Δεν θα καταντούσε βαρετό κάποια στιγμή όσο όμορφο και αν ήταν? Όταν τα λουλούδια κάνουν τον κύκλο τους, βγαίνουν νέα, αλλάζουν, εξελίσσονται. Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο κάνουν κύκλους, οι πλανήτες, ο χρόνος, η μέρα, η νύχτα, το αναπαραγωγικό μας σύστημα, τα πάντα. Αυτός ο κύκλος διατηρεί την αιωνιότητα. Μπορεί οι ίδιοι να μην είμαστε αιωνόβιοι, αλλά αποτελούμε μέρος της αιωνιότητας αυτής.

Τον Φεβρουάριο έχασα κι εγώ τον αγαπημένο μου θείο, τον αδελφό του μπαμπά μου, αρκετά ξαφνικά. Είχε έντονες ανησυχίες τέτοιου είδους και συχνά σκέφτομαι ότι ίσως τώρα έχει βρει τις απαντήσεις που αναζητούσε και μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να έρθει να μου τις πει. Τον πρώτο καιρό τον έβλεπα συχνά στον ύπνο μου λόγω της ανάγκης μου να τον νιώσω κοντά μου, χαιρόμουν, του μιλούσα, αλλά μόνο μου χαμογελούσε, δεν μου έλεγε τίποτα!

Στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει ιδιαίτερα να μάθω τι θα γίνει μετά το θάνατό μου, όπως δεν με νοιάζει που βρισκόμουν πριν έρθω στον κόσμο. Δεν πιστεύω στο θεό, έχω όμως μεγάλη αγάπη και εμπιστοσύνη στη φύση. Όλα όσα έχει φτιάξει είναι πανέμορφα, είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα συμβεί και μετά.

Προτείνω να δούμε τη "ζωή μετά" όπως την είδε ο Αρκάς! Άρεσε πολύ στο θείο μου και γελούσαμε κάθε φορά που έβγαινε το νέο βιβλιαράκι κόμικ!

Παιδια,

υπαρχει πολυ εκτεταμενη βιβλιογραφια με παραδειγματα ανθρωπων που ηταν κλινικα νεκροι και "επεστρεψαν". Για να μη μακρυγορω, η σημαντικοτερη συμβολη σε αυτο το θεμα ειναι ενος φιλοσοφου και κλινικου γιατρου τα προσοντα του οποιου εδω -

M.D. from the Medical College of Georgia, 1976
Ph.D. in philosophy from the University of Virginia, 1969
M.A. in philosophy from the University of Virginia, 1967
B.A. with Honors in philosophy from the University of Virginia, 1966

Ο κυριος λεγεται Raymond Moody και εχει λαβει παμπολλα βραβεια για την εισφορα του στο θεμα. Αν καποιος ενδιαφερεται, μπορει να διαβασει γιαυτον και τη δουλεια του στο

http://www.lifeafterlife.com/index.html

Περα απο αυτο που ειναι το πιο τεκμηριωμενο επιστημονικο εργο με στατιστικη αναλυση κλπ, υπαρχουν πολλα αλλα με παρομοιες εμπειριες απο ανθρωπους που ειχαν οι ιδιοι το φαινομενο της νεκροφανειας.

Οποιος θελει περισσοτερες πληροφοριες ας μου στειλει πμ.

Κουραγιο.........

θα συμφωνησω κι εγω με την σειρα μου πως ο πονος του θανατου ειναι ο πιο σκληρος και ο πιο οδυνηρος...δεξου και τα δικα μου συληπητηρια για την γιαγια σου akalia..ακομα θελω να σου πω πωσ σε καταλαβαινω και σε νοιωθω...εχασα τον ενα μου παππου στα 12 χωρις να τον χορτασω καλα καλα..και την θεια μου την αδελφη του πατερα μου στα 10...με ενα παραπονο...περνανε τα χρονια και φοβαμαι μην την ξεχασω...γιατι ημουν τοσο μικρη οταν εφυγε..και δεν μου χουν μεινει πολλες αναμνησεις απο αυτην...ποτε...ακομα και σημερα αναρωτιεμαι και προσπαθω να καταλαβω τον λογο..γιατι εφυγε..?

οσον αφορα τις αποψεις μου πανω στο θεμα τις γνωριζετε παρα πολυ καλα....
εγω ζησει κι εγω παρομοιες καταστασεις που με σημαδεψαν ...
τωρα επι του θεματος δεν θα ηθελανα αναφερθω σε τπτ περισσοτερο...
ειναι ενα θεμα που οπως εθεσε η ακαλια πολυ μακαμβριο...
και δεν αισθανομαι καλα ακομα κι αν συζηταω γι αυτο...
ακομα και απο μεταφυσικης πλευρας...

ενα ξερω μοναχα και το γνωριζω καλα...οτι αυτοι που εφυγαν...τους αγαπησα και με αγαπησανε...
και παντα θα τους κουβαλαω μεσα μου...δεν εχουν χαθει...κι οταν τους χανω...ξερω που θα τους βρω...
και που επιστρεφουν παντα...στην καρδια μου...

akalia συληπητηρια για τη θεια σου ... εχω χασει και εγω τον θειο μου (στην ουσια τον πατερα μου γιατι με εχει μεγαλωσει απο 2 χρονων) οταν ημουν 15 και ακομα και τωρα πιστεψε με μου λειπει.

Ευχαριστώ πολύ,Λιάνα! Τις τελευταίες μέρες με αυτά που σκέφτομαι είχα αρχίσει να πιστεύω ότι άρχισα να χάνω το μυαλό μου. Όμως σήμερα στο μνημόσυνο που άκουσα τις θείες μου και τη μαμά μου να κουβεντιάζουν, και τους είπα πάνω κάτω πώς νιώθω, μου είπαν ότι κι εκείνες το ίδιο νιώθουν. Όσο γι'αυτά που σκέφτομαι, τα είχαν πάθει σε τόσο έντονο βαθμό όταν πέθανε ένας άλλος πολύ αγαπημένος συγγενής, ο παππούς μου, που δεν είχα τη χαρά να τον γνωρίσω γιατί πέθανε πολύ νέος.(και ήταν η πρώτη φορά που έχαναν πολύ αγαπημένο τους συγγενή, όπως συμβαίνει και με μένα τώρα)
Κατάλαβα σήμερα ότι δεν τρελαθήκαμε οικογενειακώς, και ότι είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι. Μου έφυγε ένα βάρος από την άποψη ότι νιώθω πως είμαι νορμάλ.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Νόμιζα πως έχω πάθει εμμονή.

Ενδιαφερον θεμα με το οποιο ο ανθρωπος ασχολειται απο παντα.

Θα συμφωνησω με την Ελενη. Ειμαστε αστρικη σκονη, οπως λεει και ο αγαπημενος μου αστροφυσικος Carl Sagan. Ολα μας τα κυτταρα ειναι θνητα, εκτος απο τα γενετικα, που μπορουν να παραμεινουν αθανατα, μεσω των απογονων μας. Δεν πιστευω οτι υπαρχει τιποτα μετα το θανατο, οπως ακριβως δεν υπαρχει τιποτα πριν τη ζωη. Τα σωματα μας ειναι φθαρτα, αλλα αποτελουν κομματι του συμπαντος και παιζουν τον δικο τους ρολο στον κυκλο της ζωης.

Σχετικα με τα ερωτηματα που εβαλε η akaliakoukou, γιατι να γενιομαστε, γιατι να ζουμε, κτλ, πιστευω οτι δεν υπαρχει καποιο σχεδιο, ουτε αιτιο και αιτιατο. Οπως ολα τα ζωα και τα φυτα, ετσι κ'εμεις αποτελουμε κομματι της φυσης. Δεν χρειαζεται να πιστεψω οτι ειμαι κατι το ξεχωριστο...γιατί θα έπρεπε αλλωστε? Ουτε και χρειαζομαι αιτιες γιατι συμβαινουν όσα συμβαινουν. Οι ανθρωποι προσπαθουμε να εκλογικευσουμε οσα μας συμβαινουν, να βρουμε την "δικαιοσυνη" πισω απ'ολα. Ομως θεωρω οτι τα πραγματα ειναι πολυ απλουστερα. Απλά συμβαινουν. Ετσι και το ερωτημα για τη ζωη μετα θανατον: η αναγκη μας να αποδωσουμε δικαιοσυνη, να ελπισουμε οτι δεν θα χαθουν ολα, μας οδηγει σε τετοια ερωτηματα και στα αναλογα ανακουφιστικα απαντηματα. Δεν πιστευω οτι υπαρχει Θεος-δημιουργος, ειδικα οπως τον περιγραφουν οι διαφορες θρησκειες: δημιουργος, δικαιος, τιμωρος, αγαθος. Εστω και αν υπηρχει δημιουργος, σιγουρα δεν ενδιαφερεται αν ειμαι εγω δικαιη, σωστη, καλη, κτλ. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι οι ανθρωποι εχουν την αναγκη να νιωσουν τοσο σημαντικοι ωστε να πιστευουν οτι ο δημιουργος ενδιαφερεται για τις πραξεις τους.

Ο πιο αγαπημενος ανθρωπος που εχω χασει ειναι η γιαγια μου, που με μεγαλωσε. Εχουν περασει 11 χρονια απο τοτε, αλλα δεν εχει παψει να μου λειπει. Ο χρονος δεν μειωσε την απωλεια. Παντα θα μου λειπει, παντα θα θελω να την δω, να της μιλησω, να την αγκαλιασω, να την ρωτησω πραγματα. Ενας τοσο αγαπημενος ανθρωπος δεν μπορει να ξεχαστει. Φυσικα συνεχιζω τη ζωη μου. Θα ηθελα πολυ να ειναι κοντα μου, αλλα οπως ελεγε κ'εκεινη "δεν θα ζησουμε οπως τα βουνα".

Δεν ξέρω τι να πω είναι σύμπτωση το γεγονός ότι μπήκα στο φόρουμ επειδη δεν μπορώ να κοιμηθώ

και έπεσα πάνω στο θέμα αυτό που με πονάει τόσο πολύ αυτές τις μέρες ? αύριο είναι ακριβώς εννιά

μέρες που έχασα τη μανούλα μου, δεν ξέρω τι υπάρχει μετά θέλω να πιστεύω ότι πήγε κάπου καλά,

η αλήθεια είναι όμως ότι όπου κι αν πήγε εμένα μου λείπει πολύ!!!!!!!! είναι δύσκολο να συμβιβαστώ

με το γεγονός ότι δεν θα τη ξαναδώ!! και πρέπει να δώσω απαντήσεις και στα παιδιά μου που δεν

μπορούν να καταλάβουν γιατί έχασαν την αγαπημένη τους γιαγιά όλα αυτά μαζί μου είναι δύσκολο

να τα διαχειριστώ αυτή τη στιγμή.σταματάω για την ώρα και θα επανέρθω κάποια άλλη στιγμή.

xruste έγραψε:

Δεν ξέρω τι να πω είναι σύμπτωση το γεγονός ότι μπήκα στο φόρουμ επειδη δεν μπορώ να κοιμηθώ

και έπεσα πάνω στο θέμα αυτό που με πονάει τόσο πολύ αυτές τις μέρες ? αύριο είναι ακριβώς εννιά

μέρες που έχασα τη μανούλα μου, δεν ξέρω τι υπάρχει μετά θέλω να πιστεύω ότι πήγε κάπου καλά,

η αλήθεια είναι όμως ότι όπου κι αν πήγε εμένα μου λείπει πολύ!!!!!!!! είναι δύσκολο να συμβιβαστώ

με το γεγονός ότι δεν θα τη ξαναδώ!! και πρέπει να δώσω απαντήσεις και στα παιδιά μου που δεν

μπορούν να καταλάβουν γιατί έχασαν την αγαπημένη τους γιαγιά όλα αυτά μαζί μου είναι δύσκολο

να τα διαχειριστώ αυτή τη στιγμή.σταματάω για την ώρα και θα επανέρθω κάποια άλλη στιγμή.

Αχ βρε xruste λυπάμαι πολύ στα πα και στο pm!!!

xruste έγραψε:

αύριο είναι ακριβώς εννιά

μέρες που έχασα τη μανούλα μου, δεν ξέρω τι υπάρχει μετά θέλω να πιστεύω ότι πήγε κάπου καλά,

η αλήθεια είναι όμως ότι όπου κι αν πήγε εμένα μου λείπει πολύ!!!!!!!!

Συλλυπητηρια

Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιό κοντά ερχόμαστε στη στιγμή που πρέπει να αποχαιρετίσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο... Δυστυχώς, ό,τι και να κάνεις ή να γράψεις για να νιώσει καλύτερα αυτός που βιώνει την απώλεια, είναι λίγο...

Εύχομαι μόνο ο πόνος να γλυκάνει γρήγορα στην καρδιά σου...

Δεν ξέρω τι να πω.....
συλλυπητήρια....

Αυτό το θέμα θέλει, πολύ συζήτηση....... αλλά θα πω και εγώ την δικιά μου γνώμη!!!!

Αυτό το ερώτημα μου έχει απαντηθεί εμένα εδώ και πολύ καιρό....

Εγώ πιστεύω στον Παράδεισο και στην Κόλαση γιατί υπάρχουν αληθινές μαρτυρίες........

1. Η αποκάλυψη του Ιωάννη....... ( τα είδε όλα σε όραμα και μετά τα έγραψε)
2. Πριν κάμποσα χρόνια σε μια xώρα σκάψανε πολύ βαθεiα για να δούνε άμα θα βρούνε φωτιά. Βάλανε ένα μικρόφωνο και ακούσανε φωνές απο την Κόλαση.
3. Είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό, ότι ήταν 7 άνθρωποι που μια μέρα προσεύχονταν και ο Χριστός ήρθε και τους πήρε στην Κόλαση και στον Παράδεισο..... μετά όλα αυτά τα γράψανε....

Άρα τι συμπερένουμε.... ...........

Εγώ, παρόλου που είμαι μικρή μελετάω την Βίβλο και ακολουθώ αυτήν..........

Βέβαια.... έχω και άλλα πράγματα να πω αλλά θα βγω OFF TOPIC!!!

Εύχομαι ο χρόνος να αποδειχθεί σύμμαχός σου και να απαλύνει σύντομα τον πόνο σου.

Τα θερμά μου συλληπητήρια