ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΕΜΑΤΑ

Λεω να ανοιξουμε ενα thread για δυσκολα θεματα και να μοιραστουμε τους προβληματισμους μας. Δεν ξερω πως ειναι καλυτερο να γινει αυτο, ισως να εχουμε ενα θεμα το μηνα; Τελοσπαντων, θα σας πω τι σκεφτομαι τις τελευταιες μερες και δεν ειμαι καθολου σιγουρη τι θα εκανα σε μια αναλογη περισταση.

Ακουσα πως πηγαν (η θα πηγαιναν) στη Χιλη να μιλησουν στους αντρες που ειναι παγιδευμενοι στο ορυχειο 700 μετρα κατω απο τη γη, μερικοι απο αυτους που επιβιωσαν το αεροπορικο δυστυχημα στις Ανδεις το 1972.

Δεν ξερω αν ξερετε την ιστορια, συντομα, ενα αεροπλανο επεσε στις Ανδεις το οποιο περιειχε μια ομαδα ραγμπυ (της Ουρουγουαης νομιζω), συγγενεις και φιλους και μερικους αλλους επιβατες. Οταν επεσε, καμια 12ρια ατομα σκοτωθηκαν επι τοπου και αλλοι πολλοι ηταν τραυματισμενοι και πεθαναν μεσα σε λιγες μερες. Αλλοι 8 σκοτωθηκαν αργοτερα οταν επεσε πανω στο καταστραμμενο αεροπλανο μια χιονοστιβαδα και μερικοι αλλοι πεθαναν απο το κρυο (στα 3,600 μετρα υψομετρο) και την πεινα. Πηρε 72 μερες μεχρι να τους βρουν οι διασωστες και αυτο εγινε μονο και μονο επειδη 2 επιβιωσαντες περπατησαν μες το κρυο 12 μερες και βρηκαν ενα χωριο και επικοινωνησαν με τον εξω κοσμο. Καθως το αεροπλανο ηταν ασπρο και οπως ηταν χωμενο μες το χιονι, μετα απο 8 μερες, η κυβερνηση ειχε σταματησει την προσπαθεια να τους βρει. Αυτο αυτοι το ηξεραν μεσω του ραδιο που ειχαν στο αεροπλανο (κατι τετοιο τελοσπαντων).

Αξιζει να διαβασει κανεις την ιστορια γιατι ειναι οντως συγκλονιστικη και εχει γινει και ταινια.

Στο διαστημα αυτο των 72 ημερων, προκειμενου να επιβιωσουν οι ζωντανοι, εφαγαν μερικους απο τους νεκρους συνεπιβατες τους, εκ των οποιων πολλοι θα ηταν και φιλοι η συγγενεις τους.

Η ερωτηση μου ειναι, σε ποιο σταδιο πρεπει να φτασει κανεις ωστε να αναλογιστει να κανει κατι τετοιο; Θα το κανατε γνωριζοντας πως η μονη αλλη επιλογη ηταν ο δικος σας θανατος σιγα σιγα; Τι λεει κανεις στον εαυτο του προκειμενου να τον πεισει πως ειναι ηθικα αποδεκτο να κανει κατι που υπο κανονικες συνθηκες ουτε καν θα μπορουσε να το διανοηθει; Μηπως η σημερινη κοινωνια που μας τα δινει ολα στο χερι (της επιβιωσης τουλαχιστον) μας εχει κανει πολυ "μαλακους" και σε τετοια δραστικα ζητηματα δε χωρανε συναισθηματισμοι; Παλια οι δικοι μας σκοτωνανε και γδερνανε τα ζωα χωρις δισταγμο. Απο την αλλη, μηπως θα ηταν καλυτερα να ειχαν αυτοκτονησει ομαδικα ολοι;

Ολες οι αποψεις δεκτες γιατι δεν μπορω να αποφασισω την ηθικη πορεια σε μια τετοια (ακραια) περιπτωση.

geobacter πράγματι δύσκολο το θέμα που θέτεις.

Οι συνθήκες του ορυχείου δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν με αυτές του ατυχήματος που αναφέρεις, αλλά και αυτοί εκεί ό,τι μπορούν κάνουν για τους εγκλωβισμένους. Οι άνθρωποι στο ορυχείο βρίσκονται ας πούμε σε 'καλύτερες συνθήκες'.

Το μέχρι που θα έφτανε ένας άνθρωπος είναι μια ερώτηση που ο καθένας μας δεν μπορεί να απαντήσει για τον εαυτό του εκτός κι αν βρεθεί στη δύσκολη κατάσταση. Η εσωτερική δύναμη του καθενός διαφέρει και είναι πλήρως απροσδιόριστη στις ιδανικές συνθήκες (πίεσης και θερμοκρασίας) που ζούμε. Έχω δει, ακούσει και βιώσει καταστάσεις που δεν είναι θέμα προς συζήτηση σε καθημερινή κουβεντούλα και σίγουρα η αντίδραση ήταν πάντα απρόβλεπτη.

Έχω πάντως την εντύπωση ότι τέτοια θέματα (ηθικής και επιβίωσης) απασχολούν περισσότερο το γυναικείο φύλο. Για τους άντρες που έχουν υπηρετήσει στο στρατό συνήθως η απάντηση είναι πιο εύκολη και όσο κι αν ακούγεται σκληρή, στη δική σου ερώτηση έχω πάρει πολλές θετικές απατήσεις και όλες από άντρες (είχα κι εγώ την ίδια απορία μετά το τέλος της ταινίας που αναφέρεις).

Σε ιδανικές συνθήκες λοιπόν, θα ήταν ηθικά απαράδεκτο να φας έναν άνθρωπο.
Υπάρχουν όμως και οι απαντήσεις του τύπου:
-Κάποιες φυλές τους τρώνε ούτως ή άλλως.
-Ούτε κατσαρίδα (ή ότι άλλο χειρότερο αντιστοιχεί στη φαντασία του καθενός), θα έτρωγες, αλλά αν ήσουν εκεί και μέρες νηστικός δεν θα το σκεφτόσουν. Τι αλλάζει αν ήταν άνθρωπος;
-Αυτός έχει πεθάνει ούτως ή άλλως; Γιατί να πεθάνεις εσύ;
-Αν δεν τον φας, θα γίνεις σύντομα εσύ τροφή για τους άλλους.

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται για κάποιους, για κάποιους άλλους είναι 'απολύτως' φυσιολογικό.

Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση και εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ να μάθω την απάντηση.

Σπόιλερ:

Λοιπον Λιμπρα μου,

νομιζω πως εχεις δικιο για το οτι οι αντρες ειναι λιγοτερο υπερ-αναλυτικοι απο τις γυναικες. Εκανα και το δικο μου προσωπικο πειραμα τωρα που τρωγαμε και ο καλος μου μου ειπε (χωρις ιδιαιτερο ενδοιασμο) πως αν δεν υπηρχε αλλη επιλογη, τοτε ναι, θα με ετρωγε. Δεν ξερω αν πρεπει να κολακευτω η να φρικαρω. Μετα μου αρχισε τις παραλληλες ιστοριες απο τον πολεμο και τα Εβραικα γκετο, στα οποια γινοταν το ιδιο.

Ουφφφ τι ωραιο, ρομαντικο δειπνο (αλλα τα'θελε ο οργανισμος μου!) :roll:

Η αληθεια να λεγεται οι αντρες ειναι διαφορετικοι συναισθηματικα απο τις γυναικες - και το δερμα τους ακομα ειναι 10 φορες λιγοτερο ευαισθητο απο το γυναικειο - υποθετω πως οταν εισαι εξω και κυνηγας και προσπαθεις να επιβιωσεις, αμα καθεσαι και τα πολυ-κοσκινιζεις, μπορει μεχρι να βρεις την ιδανικη απαντηση να εχεις γινει μεζες κανενος λιονταριου, οποτε λιγο το κινητρο για τους αντρες στην ιστορια της ανθρωποτητας να αναπτυξουν τετοιες ανησυχιες...

Το θεμα για μενα εχει μια ενδιαφερουσα προεκταση - φαινεται πως η ηθικη ειναι πολυ ευθραυστη εννοια - ισως δεν εχει και πολυ σχεση με την ανθρωπινη φυση και καθοριζεται αποκλειστικα απο την οποιαδηποτε ταση της πλειοψηφιας τυχαινει να επικρατει σε μια ορισμενη γεωγραφια και εποχη. Αναρρωτιεμαι ποιοι ειναι αυτοι οι παραγοντες που επηρρεαζουν τις ηθικες ροπες μιας κοινωνιας και πως αλλαζουν με τον καιρο. Κι αν εχει νοημα να δινουμε "καλο-κακο" ταμπελες σε οτιδηποτε τελικα.

Τουλαχιστον μια απορια μου λυθηκε - αν ειναι ηθικα αποδεκτο να φας ενα συνανθρωπο σου προκειμενου να επιβιωσεις, σιγουρα δεν υπαρχει κολλημα να παντρευτει ο Αλμπερτ την Καντυ παρα την υιοθεσια...

Υπονοεις οτι από την ενωση Αλμπερτ - Καντυ εξαρταται η επιβιωση και συνέχεια της ανθρωπότητας;

Φυσικα και η ηθική είναι πολυ εύθραυστη σαν έννοια! Καπου την είχαμε ξαναρχίσει αυτήν την κουβέντα νομίζω... Αν κι επαναλαμβάνομαι, θελω να επιστήσω την προσοχή σας στον συμαντικότατο ρόλο που παίζει η ηθική στις ομαλές σχέσεις ενος συνόλου!
Ας φανταστούμε για λίγο κάτι πολυ απλό. Την μικρή, φτωχή μας χώρα, χωρίς ολα αυτά τα κρούσματα διαφθοράς και ανήθικων συναλλαγών. Θα ήταν λετε καλύτερη ή χειρότερη; Μηπως η πτωση των ηθικων αξιων έχει παιξει το ρολακι της στην κατρακύλα που τραβάμε; Αν οι πολιτικοι ήταν εντιμοι, οι δικαστες αδεκαστοι, οι πολίτες νομοταγεις, ισως τα πραγματα να ήταν αλλιως, ισως!
Η ηθικη ειναι αρρικτα συνδεδεμενη με τον ανθρωπο, ειναι ενα απο τα γνωρισματα που μας ξεχωρίζει απο τα ζωα. Τροποποιηται μεσα στις κοινωνιες κατα τον ίδιο τροπο που μεταβαλεται η γλωσσα και τα εθιμα, αλλα βασικα της γνωρισματα παραμενουν ιδια εδω και αιωνες, και προστατευνται απο νομους, τυχαιο; Δεν νομιζω....

Για το θεμα της ανθωποφαγιας που εθεσες τωρα. Εχω την ατυχία να βλέπω συνέχεια ανθρώπους κοντα στον θανατο. Είναι λοιπόν μια συγκεκριμένη στιγμη, που τους πιάνει τέτοιος φόβος, που πιστεύω πως ναι, πραγματικά θα έκαναν τα πάντα για να ζήσουν, ακόμα κι αυτό. Ενστικτο αυτοσυντηρησής; Δεν ξερω. Ειναι λιγο τρομακτικό. Αλλα μαλλον τρομακτική ειναι και η πραγματική φύη του ανθρώπου.

Ενδιαφέρον θέμα.

Είχα κ'εγώ ακούσει την ιστορία με το αεροπλάνο. Νομίζω ότι είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που οδηγεί σε τέτοιες ακραίες, για την συγχρονη εποχή, συμπεριφορές. Δεν πιστεύω οτι αυτοί οι άνθρωποι ήταν από πριν ανθρωποφάγοι. Δεν ξέρω αν θα το έκανα, ή τι θα έκανα σε ανάλογη περίπτωση. Ελπίζω να μην βρεθώ ποτέ σε τέτοια θέση!!!

Όσο για την ηθική του σήμερα και την "πτώση των αξιών", δεν νομιζω ότι είναι αποκλειστικό φαινόμενο της σημερινής εποχής. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα! Ποτέ δεν υπήρχαν κοινωνίες αγγέλων, γι'άυτο ακριβώς υπάρχουν νόμοι, δικαστήρια, φυλακές. Τι θα αποφάσιζαν οι δικαστές για τους ανθρώπους της αεροπορικής τραγωδίας στις Άνδεις? Όταν επικρατούν συνθήκες ζούγκλας, αναμενόμενο είναι να ισχύει και ο νόμος της ζούγκλας.

Τώρα για το αν οι άντρες θα ξεπερνούσαν πιο εύκολα τα όρια σε σχέση με τις γυναίκες, δεν το ξέρω. Ίσως οι γυναίκες να θυσίαζαν τη δική τους ζωή για να σώσουν τα παιδιά τους. Όλα αυτα όμως έχουν να κάνουν με ένστικτα, και δεν βασίζονται σε καμία λογική ή συναίσθημα. Τέτοιες αποφάσεις παίρναμε από τότε που είμασταν ερπετά και ο εγκέφαλός μας ηταν πολύ πολύ μικρότερος. Νομίζω ότι οι συμπεριφορές που έχουμε καταλήξει σήμερα να ορίζονται από την ηθική, είναι ουσιαστικά θέματα επιβίωσης. Πχ, σήμερα απογορεύονται οι γάμοι μεταξύ αδερφών και ξαδερφών. Και φυσικά αυτό ειναι θέμα βιολογίας και όχι ηθικής. Αλλά για να υπακούσουν οι άνθρωποι πρέπει να επιστρατευθεί η ηθική, η θρησκεία και στο τέλος οι νόμοι.

Ρίχνοντας μια ματιά στις απαντήσεις καταλαβαίνεις ότι μπορεί καμία να μην έτρωγε έναν άνθρωπο κατ'επιλογή αλλά στην ανάγκη δεν μπορεί κανείς να απορρίψει ότι δεν θα του πέρναγε έστω από το μυαλό να το κάνει. Και είμαστε μεγαλωμένοι σε μία άκρως ιδανική κοινωνία (εννοώ ότι δεν πεινάσαμε όπως οι παππούδες μας, δεν κλέψαμε το ψωμί της ημέρας, δεν στερηθήκαμε τις βασικές μας ανάγκες). Το ένστικτο είναι αυτό που συντήρησε όλα τα πλάσματα μέχρι σήμερα και αυτό θα συνεχίσει να τα συντηρεί.

Όσο για τα θέματα ηθικής... κατά πόσο διαφέρουμε από τα ερπετά όπως ειπώθηκε όταν θέλουμε νόμους και δικαστήρια για να είμαστε ηθικοί, σωστοί και δίκαιοι είναι όντως μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

geobacter έγραψε:

Τουλαχιστον μια απορια μου λυθηκε - αν ειναι ηθικα αποδεκτο να φας ενα συνανθρωπο σου προκειμενου να επιβιωσεις, σιγουρα δεν υπαρχει κολλημα να παντρευτει ο Αλμπερτ την Καντυ παρα την υιοθεσια...

Ε, δεν 'τρώγεστε' εσείς οι Αλμπερτικές. Που το πάτε, που το φέρνετε, πως θα 'φάτε' τον παππού καταλήγετε.

Νομιζω οτι σε τέτοιες καταστασεις αναλαμβάνουν τα βασικά έντσικτα της επιβίωσης και ο καθένας την παλεύει από εκεί και πέρα με βάση τις αντοχές που έχει περισσότερο και ως χαρακτήρας αλλά και ως οργανισμός.

Αλλα σε αυτές τις περιπτώσεις (ακραίων συνθηκών και αλλαγών) η ηθική δεν νομίζω οτι είναι τοσο θέμα όσο είναι η επιβίωση για αυτόν που έχει μία ανάλογη εμπειρία.


Θυμαστε την πειραμίδα του marslow;

Απόσπασμα

Στην πρώτη βαθμίδα είναι οι Φυσιολογικές/Βασικές Ανάγκες (φαγητό, νερό, αέρας, σεξ).
Ανεβαίνοντας στην Πυραμίδα είναι οι Ανάγκες Ασφαλείας, η ανάγκη δηλαδή της στέγης, της υγείας και της προστασίας γενικότερα.
Στις Ανάγκες Κοινωνικής Αποδοχής βρίσκονται οι κοινωνικές μας σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, η ανάγκη μας να έχουμε φίλους, να ερωτευτούμε και να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί ενώ στις Ανάγκες Αυτοεκτίμησης ανήκουν οι ανάγκες μας εκείνες όπου ο άνθρωπος αποζητά την προβολή της ατομικότητας του, των δικών του αξιών κι αρχών και την αυτονομία του.
Τέλος, στις Ανάγκες Αυτοπραγμάτωσης ανήκουν όλες εκείνες οι ανάγκες οι οποίες κάνουν το άτομο να νιώθει πλήρης, πραγματωμένος κι ευτυχισμένος.

Για να ανέβει κάποιος μια βαθμίδα στην Πυραμίδα θα πρέπει να έχει ικανοποιήσει τις Ανάγκες της προηγούμενης βαθμίδας.

Επομένως το ερώτημα είναι βασικά αν απειλείται η ζωή σου την φιλία και την αρετή θα κοιτάξεις τώρα;

Η ηθική ερχεται πολύ αργότερα σε μία κοινωνία που έχει λύσει τις βασικές ανάγκες διαφορετικά δεν σε τρώει η έλλειψη ηθικής αλλά το βασικό έντσικτο.

Θα δίνατε τη ζωη σας για να σωσετε καποιον αγαπημενο σας; Το παιδι σας πχ;

Θα θελατε απο καποιο οργανο του σωματος σας να ζησει ενας συνανθρωπος, αν η μοιρα τα φερει ετσι και εσεις μεινετε εγκεφαλικα νεκροι;

Ειστε εθελοντες αιμοδοτες;

Αν επεφτε το αεροπλανο σας στου διαολου ολο το σόι και σεις πεθανατε που πεθανατε... θα σας πειραζε αντι να σαπισει που θα σαπισει τελικα το σωμα σας, να το δωρισετε ως τροφη μπας και ζησουνε συνανθρωποι σας;

Εγω ειμαι ναι, ναι, ναι και οχι. Ολα εχουνε να κανουνε με την προσφορα στον συνανθρωπο υπο ακραιες συνθηκες. Και το αγαπημενο μου προσωπο θα εσωζα χωρις δευτερη σκεψη, και δωρητης με χαρα μου θα γινομουνα, και αιμοδοτης ειμαι και θα γυρισω που θα γυρισω στη μητερα φυση, ας γυρισω αφου εχω ταϊσει καποιον.





Υ.Γ. Την ταινια "Alive" για το δυστυχημα στις Ανδεις την εχω δει και ειναι απο τις αγαπημενες μου. Χαρακτηρηστικα λεει ενας απο τους πρωταγωνιστες σε ενα φιλο του "οταν πεθανω θελω να με φας, να ζησεις εσυ απο μενα". Ειναι απο αλτρουϊσμος μεχρι καθαρη λογικη.

arwyn-t έγραψε:

Θα δίνατε τη ζωη σας για να σωσετε καποιον αγαπημενο σας; Το παιδι σας πχ;
Θα θελατε απο καποιο οργανο του σωματος σας να ζησει ενας συνανθρωπος, αν η μοιρα τα φερει ετσι και εσεις μεινετε εγκεφαλικα νεκροι;
Ειστε εθελοντες αιμοδοτες;
Αν επεφτε το αεροπλανο σας στου διαολου ολο το σόι και σεις πεθανατε που πεθανατε... θα σας πειραζε αντι να σαπισει που θα σαπισει τελικα το σωμα σας, να το δωρισετε ως τροφη μπας και ζησουνε συνανθρωποι σας;

Νομιζω οτι η σχέση μητερας-παιδιού είναι στην κατηγορία του ενστικτου.
Μακάρι να μπορούσε να σωθεί ένας άνθρωπος από τον θάνατό μου! Φυσικά και θα ήθελα να γίνω δότης.
Όσο για την εθελοντική αιμοδοσία, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι, αλλά λιποθυμάω ακόμα και όταν πηγαίνω για ανάλυση αίματος. Οπότε δεν με παίρνουν για αιμοδοσία αν είμαι λιποθυμη
Όσο για ο ερώτημα αν θα με ενοχλούσε αν με έτρωγαν αν πέθαινα, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αν έχω ήδη πεθάνει, δεν με ενδιαφέρει τι θα γίνει το σώμα μου. Αλλά θα με ενοχλούσε αν ήθελαν να με φάνε ζωντανή!!

@juliet, πολύ ωραία η πυραμίδα του Marslow. Δεν την είχα ξανακούσει

Λοιπον...

Ανθρωποφαγος (εστω και τοτε στις Ανδεις) λιγο δυσκολο το βλεπω να γινομουν. Εχω μια απεχθεια προς το κρεας γενικοτερα (οκ τρωω κρεας, αλλα λιγες φορες και συγκεκριμενα πραγματα) οποτε.. οπως με φανταζομαι, θα βυθιζομουν σε μια κατασταση συνεχους εξαντλησης μεχρι να ερθει ο θανατος να με λυτρωσει. (αλλα και παλι, αφηνω ενα ενδεχομενο να υπερισχυε το ενστικτο της επιβιωσης)

Για το αν θα με τρωγανε οι αλλοι δεν με πειραζει. Αρκει να μην το σκεφτομουν, ουτε και οι αλλοι να με κοιταζαν με βλεμμα : αντε τελείωνε, πειναμε!

Δεν εχω προβλημα να γινω δωρητης οργανων, αλλα.. για καποιο λογο που δεν μπορω να προσδιορισω δεν το εχω κανει ακομη. Ξερω ομως, πως θα χαιρομουν η καρδια μου να συνεχισει να χτυπα σε καποιον αλλον, οταν εγω δεν θα ζω. Ενα κομματι απο μενα, θα συνεχισει να ζει. Η τα ματια μου, θα κοιτανε μεσα απο αλλον ανθρωπο.

Εθελοντης αιμοδοτης : φοβαμαι το αιμα και τις πληγες. Δεν μπορω λυπαμαι!

Για το αν θα θυσιαζομουν για καποιον αλλον : εχω σκεφτει πολλες φορες αυτο σαν πραξη. Το θεμα ειναι : για ποιον? για καποιον που στα ματια μου αξιζει. Το παιδι μου? (δεν ειμαι μανα, και δεν μπορω να νιωσω το μητρικο ενστικτο), ομως εχω αγαπησει πολυ, και καποιες στιγμες ενιωθα πως θα μπορουσα να το κανω. (αλλο σκεψη ομως, αλλο να προχωρησεις στην πραξη).

Η ηθικη για μενα, εχει ευρυτερη εννοια. Δεν την κρινει η εκαστοτε κοινωνια. Συνηθως την κρινει η λογικη, και δεν κρινω κανεναν. Η ηθικη εξαλλου μεσα στα χρονια αλλαζει και ειναι αναλογη της θρησκειας και του πολιτισμου.

Πχ με του επιζωντες στις Ανδεις, δεν σοκαριστικα στο ελαχιστο. Αν η πεινα και η επιβιωση του οδηγησε να κανουν κατι τετοιο, καλως το εκαναν. Μιλαμε για βεβηλωση πτωματος?

Και στο παρελθον, υπηρξε μαχη με την ιατρικη με την θρησκεια (και την ηθικη γενικοτερα) που δεν ηθελε να χρησιμοποιουνται τα πτωματα για πρακτικη ασκηση στους φοιτητες της ιατρικης.
Πως ομως θα μαθαιναν οι νεαροι γιατροι για να σωσουν τους ηδη ζωντανους? εσας και μενα πχ?
Ποιος ειπε πως σταματησαν να χρησιμοποιουνται πτωματα? (απλα επαψαν να το σχολιαζουν και απλα το αγνοουν). Απλα.. βρηκαν την ευκολη λυση με τους αστεγους, που αν δεν τους αναζητησει κανεις εκει καταληγουν και μετα ενα ορισμενο χρονικο διαστημα, κηδευονται δημοσια δαπανη.

Ειχα ακουσει (και συμφωνω) πως υπαρχουν δυο ειδη ηθικης : αυτη που επιβαλλει η κοινωνια και η ατομικη του καθενος μας, που διαφερει και απο αυτη της κοινωνιας και σε συγκριση με αλλους ανθρωπους.
Ειναι πολυ δυσκολο να αποφασισω και να κατακρινω καποιον για ανηθικο (δεν το κανω ποτε), αλλα ειναι βεβαιο πως πριν πω : "πως αυτο συμφωνα με την δικη μου ηθικη δεν ειναι σωστο" ρωτω να μαθω τους λογους που οδηγησαν το συγκεκριμενο ατομο να παραβει την κοινη ηθικη.
Δεν μπορεις να ξερεις ποτε, πως οδηγηθηκε καποιος εκει. Τι τυψεις θα εχει πρωτα ο ιδιος γι'αυτο που εκανε, και ποιοι λογοι (ή αδυναμιες) τον εφτασαν εκει. Συνηθισμενοι ανθρωποι με ανθρωπινες αδυναμιες ειμαστε ολοι. Μαθαμε να καταπνιγουμε τις επιθυμιες μας, επειδη ετσι μας μαθαν. Ομως οι καταπιεσμενες επιθυμιες βρισκουν τροπο να εκδηλωθουν.
Δεν λεω πως πρεπει να ειμαστε ανεξελεγκτοι, απλα.. πρεπει να τα βρουμε πρωτα με τον εαυτο μας, να τον αγαπησουμε ετσι οπως ειναι, και μετα ολα τα αλλα.
Θεοι δεν ειμαστε και, δεν περιμενω να ειμαι τελεια. Και.. εχω κοψει τον αερα στους αλλους που περιμενουν απο μενα να ειμαι τελεια

Ελαχιστοι ειναι κακοι και ανηθικοι (κατα την γνωμη μου)

Μια μικρη ορθογραφικη διορθωση μονο, η πυραμιδα ειναι του Αμερικανου ψυψολογου Abraham Maslow και ειναι μια απο τις βασικοτερες θεωριες στην εννοια της "θετικης ψυχολογιας" (δηλαδη σε αντιπαραθεση με εκεινες που ασχολουνται κυριως με το "ανωμαλο" και "νοσηρο").

Για να με παρηγορησω, σημερα που ντυνομουνα και κοιτουσα τα παχακια μου σκεφτηκα πως να ρε, μην εισαι γκρινιαρα, για σκεψου ποσο περισσοτερες μερες καποιος στη φρικτη θεση σαν αυτων των ανθρωπων εκει πανω στο βουνο θα μπορουσε να επιβιωσει απο σενα.



Παντως παιδια τα σχολια σας ειναι καταπληκτικα, σας ευχαριστω πολυ που καθεστε και σκεφτεστε αυτα τα μαυρα κι αραχνα θεματα και μοιραζεστε τις αποψεις σας.

Καλο το παραδειγμα με τους φοιτητες και τα πτωματα Λορενα! Μια ανοητη ηθικολογια που καμφθηκε προς οφελος της επιστημης! Δεν ειναι λιγο αηδιαστικο να ηθικολογουν ασταματητα οι πλεον ανηθικοι; (ωχ λεει κατι αυτο για μενα; )
Λορενα αληθεια θεωρεις ελαχιστους κακους και ανηθικους; Εγω εχω την αντιθετη γνωμη. Ποιον αλλον χαρακτηρισμο να δωσω στο γιατρο που θα σφαξει το αστεγο πλασματακι, για να του κλεψει τα οργανα και να τα μεταρεψει σε βιλες και γιωτ; Τον καθε "κυριο" ή "κυρια", που κατ' εξακολουθηση απατα τον συντροφο του/της, αδιαφοροντας για την αξιοπρεπεια και τα αισθηματα των αλλων και κοιτωντας μονο τον ευατουλη του; Την κυρια που πεταει τις σακουλες με τα σκουπιδια καθε βραδυ, αλλα περιμενει να παει 1, να μην τη δει κανεις; Δικαιολογιες σιγουρα εχουν ολοι, κυριως οτι ετσι τους αρεσει και δικη τους ειναι η ζωη. Οταν ομως αυτα τα μικρα και μεγαλα, ερχιζουν και διαλυουν τις δικες μας ζωες, δεν θα θελατε να ειχαν αυτοι οι ανθρωποι, εναν πιο κρουστο κωδικα αξιων;

Λοιπον το κακο ειναι πως οι "ανηθικοι" εχουν καλυτερες πιθανοτητες επιβιωσης - οποτε μπορει καποιος να πει πως ο "γιατρος" που λες, ειναι πιο επιδεξιος στο να εκμεταλλευεται την αδυναμια του αλλου για το δικο του οφελος και το αρρωστο παιδακι αδυναμο να κανει το ιδιο. Μπορει ομως το ιδιο παιδακι αν ηταν στις συνθηκες του γιατρου να συμπεριφεροταν παρομοια;

Αφου η ηθικη αλλαζει με τις εποχες (σκεψου τι ζωη ζουσαν οι σκλαβοι στην Αμερικη και υπο τι αθλιες συνθηκες τους μετεφεραν στα σαπιοκαραβα απο την Αφρικη) μπορει ο εκμεταλλευτης να ειναι και ηρωας σε μερικες κουλτουρες και χρονικες περιοδους...

Απ'οσα εχω διαβασει, ευτυχως οι "κακοι" μπορει να τα καταφερνουν προσωρινα αλλα γενικα δε διαιωνιζεται τοσο ευκολα το ειδος τους. Ο αλτρουισμος και η αλληλεγγυη ειναι καλυτερες συμπεριφορες για να επιβιωσουν τα γονιδια μας απ'οτι λενε οι ερευνητες του χωρου.

Η μανα μου παντως που τη ρωτησα, μου ειπε πως θα προτιμουσε να αυτοκτονησει απο το να φαει ανθρωπο. Κι εγω καπως ετσι το σκεφτομουνα για να ειμαι ειλικρινης... αλλα ξερω κι εγω, οταν οι συνθηκες σε ξαναφερνουν στο επιπεδο του προιστορικου ανθρωπου μπορει οπως λεμε το ενστικτο να σε οδηγησει σε πραξεις που αλλιως σου φαινονται εντελως εξωπραγματικες και φρικαλεες.

Μερικες φορες οταν τα σκεφτομαι φριττω εντελως με την ανθρωπινη φυση. Παρα την εξελλιξη μας, ειναι ακατανοητα μερικα πραγματα που κανουμε...

geobacter έγραψε:

Λοιπον το κακο ειναι πως οι "ανηθικοι" εχουν καλυτερες πιθανοτητες επιβιωσης

Λετε? Εκεινο που ξερω ειναι οτι οι ικανοτεροι εχουν καλυτερες συνθηκες επιβιωσης: survival of the fittest. Η ικανοτητα φυσικα καθοριζεται απο τις συνθηκες του περιβαλλοντος και την εποχη που ζει καθενας. Σιγουρα η σωματικη δυναμη εχει σημασια, ιδιαιτερα σε παλιοτερες εποχες. Αλλα νομιζω οτι ο ανθρωπος επιβιωσε συνδυαζοντας την σωματικη του δυναμη με την εξυπναδα του. Αν σημερα την εξυπναδα την εχουμε ταυτισει με την λαμογιά και την πονηρια, αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.

Ακομα και στην ιστορια με την πτωση του αεροπλανου, επιβιωσαν τελικα χαρη στην αποφασιστικοτητα, την εφευρετικοτητα και την σωματικη δυναμη αυτων που περπατησαν μεσα στο χιονι μεχρι το κοντινοτερο χωριο. Αν αυτο σημαινε οτι θα επρεπε να γινουν ανθρωποφαγοι, δεν εχει σημασια. Σημασια εχει μονο η επιβιωση. Σε τετοιες ακραιες συνθηκες, η επιβιωση εχει προτεραιοτητα. Aν καποιος δεν κανει αυτα που ειναι απαραιτητα για την επιβιωση, απλα δεν θα ζησει. Στο κατω κατω, μπορει να ειμαστε στην κορυφη της τροφικης αλυσιδας, να εχουμε δημιουργησει πολιτισμο, να εχουμε υπαρξιακα ερωτηματα, αλλα ας μην ξεχναμε οτι ειμαστε απλα θηλαστικα. Χαρη στον μεγαλυτερο εγκεφαλο μας καταφεραμε να κυριαρχησουμε στην φυση και να την προσαρμοσουμε στα μετρα μας. Αλλα σε καταστασεις εκτακτης αναγκης ξαναγυριζουμε στις εποχες ζουσαμε σε αγριες συνθηκες. Λενε οτι πολλες απο τις φοβιες μας, πχ για τα εντομα, εχουν τις ριζες τους στην εποχη των σπηλαιων! Ποιος ξερει τι μνημες κραταει ο εγκεφαλος μας, ακομα και μετα απο τοσα εκατομμυρια χρονια φυσικης εξελιξης!!!

libra έγραψε:

Σπόιλερ:

Μια θεωρια λεει οτι τα εντομα ηταν κάποτε επικινδυνα και οσοι τα προσεχαν και προστατευονταν απο αυτα ειχαν καλυτερες πιθανοτητες επιβιωσης. Οχι οτι τοτε υπηρχε η φοβια των εντομων Η προσοχη των προϊστορικων χρονων εχει μετατραπει στη σημερινη φοβια. Απλα μια θεωρια ειναι...κανεις δεν ξερει

domniki έγραψε:

Εκεινο που ξερω ειναι οτι οι ικανοτεροι εχουν καλυτερες συνθηκες επιβιωσης: survival of the fittest. Η ικανοτητα φυσικα καθοριζεται απο τις συνθηκες του περιβαλλοντος και την εποχη που ζει καθενας. Σιγουρα η σωματικη δυναμη εχει σημασια, ιδιαιτερα σε παλιοτερες εποχες. Αλλα νομιζω οτι ο ανθρωπος επιβιωσε συνδυαζοντας την σωματικη του δυναμη με την εξυπναδα του. Αν σημερα την εξυπναδα την εχουμε ταυτισει με την λαμογιά και την πονηρια, αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.

Συμφωνω Ντομ!

Ariel, παροτι τα παραδειγματα που μου εφερες ειναι πολυ πειστικα, εξακολουθω να πιστευω πως οι κακοι ανθρωποι ειναι λιγοι (σε σχεση με το συνολο).

Ο καθενας κοιτα πρωτα απο ολα τον εαυτο του, αυτο ειναι δεδομενο. Την αυτοθυσια την εχω δει λιγες φορες, ακομη και απο τους γονεις : δουλευουν πχ να μεγαλωσουν και να σπουδασουν τα παιδια τους. Μπορεις να εισαι απολυτη σιγουρη πως ολα αυτα τα κανουν χωρις να περιμενουν την παραμικρη ανταμοιβη? Εγω το 'χω σιγουρο πως περιμενουν παντως.

Οσον αφορα την κυρια με τα σκουπιδια, την κατατασω σε μια αλλη κατηγορια ανθρωπων, στην : "μεχρι εκει φτανει το μυαλο της!" (η κυρια θελει απλα το σπιτι της καθαρο, και δεν ασχολειται στον δημοσιο δρομο, και 1 μετρο μακρια απο το σπιτι της, τι κατασταση επικρατει)

Ειναι γεγονος πως αρκετοι ανθρωποι, δεν μπορουν να δουν πολλοι μακρια. Παλιοτερα προσπαθουσα ματαια να εξηγησω αυτονοητα (για μενα) πραγματα, και να συναντω διαρκως μια αρνηση απο το αλλο ατομο. Αργησα αλλα καταλαβα, πως ειναι ανωφελο: δεν μπορει να σκεφτει παραπερα. Ισως ειναι θεμα παιδειας, ισως το ποσο καθε ανθρωπος πχ ειναι "ανοιχτος" σε νεες ιδεες.

Ενα απλο παραδειγμα, η μανα μου. Στο σπιτι μας εχουμε μεγαλο κηπο με πολλα δεντρα. Καποια απο αυτα δεν δινουν καρπους. πχ βελανιδιες, και κουτσουπιές (δεντρο που την ανοιξη κανει πανεμορφα ροζ λουλουδια, και φυτρωνει μονο του), εχει βαλθει να τα κοψει. Με το ζορι και με απειλες την συγκρατω δυο χρονια τωρα.

Οσο και να προσπαθω να την πεισω, και να καταλαβω τι εμποδιο εχουν 4- δεντρα που φυτρωνουν σε κατι γωνιες του κηπου και δεν ενοχλουν κανεναν δεν εννοει να καταλαβει. Θελει τα "χρησιμα" (παρολο που ο κηπος ειναι γεματος απο "χρησιμα" δεντρα.
Ποσες φορες προσπαθησα να της εξηγησω : τιποτα απολυτως, δεν τα θελει, τερμα!

Η συνηθης δικαιολογια που χρησιμοποιει : δεν μπορω να εχω το καθε δεντρο να φυτρωνει στον κηπο, θελω να βαλω ταξη. Τι μου προσφερουν αυτα? Αχρηστα ειναι, και μου κοβουν και την θεα. Δεν θα γινω σαν τον γειτονα, που αφηνει οτι φυτρωσει στον κηπο του να μεγαλωσει. Εγω ειμαι νοικοκυρα.

Αλλο παραδειγμα : Σε χωριζει ο αντρας που αγαπας με ασχημο μαλιστα τροπο. Για σενα ειναι κακο αυτο, και ασχημη η συμπεριφορα του και πιθανον χωρις αισθηματα αυτος. Και ομως.. με καποια αλλη μπορει να γινει ο καλυτερος. Οι ανθρωποι που σε εμας ειναι κακοι για καποιους αλλους ειναι καλοι.

Και οσο για κεινους που απατανε τους συντροφους τους :αυτο σηκωνει μεγαλη κουβεντα. Με μια ματια ειναι σιγουρα καταδικαστετοι, αλλα.. προσωπικα θα ηθελα να το εξετασω ξεχωριστα και για πολλες περιπτωσεις, για να βγαλω τα συμπερασμα μου, για τον καθενα, και επειδη με ξερω, δεν θα τους κατακρινω ολους

Λορένα έγραψε:

Ο καθενας κοιτα πρωτα απο ολα τον εαυτο του, αυτο ειναι δεδομενο. Την αυτοθυσια την εχω δει λιγες φορες, ακομη και απο τους γονεις : δουλευουν πχ να μεγαλωσουν και να σπουδασουν τα παιδια τους. Μπορεις να εισαι απολυτη σιγουρη πως ολα αυτα τα κανουν χωρις να περιμενουν την παραμικρη ανταμοιβη? Εγω το 'χω σιγουρο πως περιμενουν παντως.

Να ενα πολυ ενδιαφερον θεμα! Συζητουσα με ενα φιλο μου σχετικα με την ιδεα του "εγωισμου". Η ιδια η αγαπη ειναι εγωιστικη. Ακομα και μια μητερα που θυσιαζεται για το παιδι της, μπορουμε να την χαρακτηρισουμε εγωιστρια: το κανει για να νιωσει η ιδια καλα, γιατι κατα την αποψη της η ζωη του παιδιου της ειναι πανω απ'ολα. Υπο αυτο το πρισμα, ακομα και οι πραξεις αυτοθυσιας ειναι πραξεις εγωισμου. Οι εν λογω γονεις που ανεφερες μπορει να νιωθουν καλα πιστευοντας οτι τα παιδια τους σπουδαζουν. Οχι γιατι τα παιδια τους τούς το ζητησαν, αλλα γιατι οι ιδιοι το θελουν. Ακομα και αν δεν ζητησουν τιποτα σε ανταλλαγμα, αυτο που κερδιζουν οι γονεις ειναι η ηθικη ικανοποιηση οτι τα παιδια τους σπουδαζουν. Ικανοποιουν τον εγωισμο τους, τα απωθημενα τους, οπως θες πεστο.

Λορένα έγραψε:

Οσον αφορα την κυρια με τα σκουπιδια, την κατατασω σε μια αλλη κατηγορια ανθρωπων, στην : "μεχρι εκει φτανει το μυαλο της!" (η κυρια θελει απλα το σπιτι της καθαρο, και δεν ασχολειται στον δημοσιο δρομο, και 1 μετρο μακρια απο το σπιτι της, τι κατασταση επικρατει)

Αυτο ειναι σιγουρα θεμα παιδειας και πολιτισμου. Αν η κυρια ειχε μεγαλωσει με αλλες συνθηκες, η τωρινη συμπεριφορα της θα ηταν ανηκουστη. Οπως επισης, αν ζουσε καπου αλλου, η ιδια συμπεριφορα θα θεωρουνταν αποδεκτη.

Λορένα έγραψε:

Ενα απλο παραδειγμα, η μανα μου. Στο σπιτι μας εχουμε μεγαλο κηπο με πολλα δεντρα. Καποια απο αυτα δεν δινουν καρπους. πχ βελανιδιες, και κουτσουπιές (δεντρο που την ανοιξη κανει πανεμορφα ροζ λουλουδια, και φυτρωνει μονο του), εχει βαλθει να τα κοψει. Με το ζορι και με απειλες την συγκρατω δυο χρονια τωρα.

Αυτο ειναι ενα αλλο παραδειγμα νοοτροπιας. Ειναι επισης αδυνατον να αλλαξεις τις αποψεις ενος μεγαλου ανθρωπου, που εχει μεγαλωσει με αλλες εικονες και νοοτροπιες. Μπορεις να προσπαθησεις, αλλα συνηθως δεν θα εχεις αποτελεσματα.

Λορένα έγραψε:

Αλλο παραδειγμα : Σε χωριζει ο αντρας που αγαπας με ασχημο μαλιστα τροπο. Για σενα ειναι κακο αυτο, και ασχημη η συμπεριφορα του και πιθανον χωρις αισθηματα αυτος. Και ομως.. με καποια αλλη μπορει να γινει ο καλυτερος. Οι ανθρωποι που σε εμας ειναι κακοι για καποιους αλλους ειναι καλοι.

Τα παντα ειναι σχετικα! Κατι που εσυ το θεωρεις απαραδεκτο, καποιος αλλος το θεωρει δεδομενο!

Λορένα έγραψε:

Και οσο για κεινους που απατανε τους συντροφους τους :αυτο σηκωνει μεγαλη κουβεντα. Με μια ματια ειναι σιγουρα καταδικαστετοι, αλλα.. προσωπικα θα ηθελα να το εξετασω ξεχωριστα και για πολλες περιπτωσεις, για να βγαλω τα συμπερασμα μου, για τον καθενα, και επειδη με ξερω, δεν θα τους κατακρινω ολους

Απιστια! Αλλο ενα μεγαλο θεμα! Δεν ξερω αν ειναι θεμα χαρακτηρα, περιβαλλοντος, γονιδιων, περιστασεων ή ολων αυτων μαζι. Το μονο που ξερω ειναι οτι γινεται παντου και παντα!

Αν και θα κινδυνεψω να με παρετε με τις πετρες, θα αναλυσω λιγο το θεμα της απιστιας, οπως το ειδα σε 1 περιπτωση γνωστων μου.

μια περιπτωση γνωστης, που την απατουσε διαρκως ο αντρας και τελικα χωρισαν.

ειπε οτι πιστευω θα ελεγαν ολες στις θεσεις τους : εμεις ημαστε οι συζυγοι το λαθος το ειχαν οι αντρες μας, και το δικιο καθως και η κοινωνια ειναι με το μερος μας.

Λογικο και σωστο (και κατα την γνωμη μου)

Ας εμβαθυνουμε ομως λιγο :

Η γνωστη, ηξερε (πιστευω) πως ο αντρας της, ηταν αρκετα απιστος, απο την εποχη που τον γνωρισε ακομη. Ετσι ειχε χωρισει απο ολες σχεδον τις σχεσεις του νωριτερα. Συγκεκριμενα ειχε μια επισημη και πολλες ανεπισημες (παντα). Την εποχη που τα ειχαν, εντυπωση εκανε σε πολλους πως η συγκεκριμενη γνωστη (και μετεπειτα γυναικα του), δεν μιλουσε, λες και δεν ηξερε. Περιμενε μηπως μετα το γαμο να αλλαξει? Γιατι εκανε υπομονη? Μήπως για να τον παντρευτει? Τεσπα.. κανα χρονο μετα τον γαμο, επιασε ενα μηνυμα στο κινητο και αυτη ηταν η αρχη μιας ψυχρης σχεσης, που κατεληξε στο χωρισμο
Σορι.. αλλα εδω, δεν μπορω να πω πως φταιει μονο ο αντρας της.

Απιστία. Ένα γιγαντιαίο θέμα για συζήτηση.

Συμφωνώ απόλυτα με τη domniki ότι υπάρχει παντού και πάντα. Ενοχλητικά παντού και ενοχλητικά πάντα!

Όπως επίσης θα τολμήσω να πω ότι ποτέ δεν είναι πρόβλημα μόνο του ενός (εκτός από παθολογικές καταστάσεις απιστίας: 'Κερατώνω άρα υπάρχω'). Πάντα έχουν και οι δύο μερίδιο ευθύνης για να οδηγηθεί μια κατάσταση εκεί.

Και υπάρχει και πάντα το μεγάλο ερώτημα: Τι θεωρεί ο καθένας μας απιστία; Έχω έναν φίλο που τις καρδούλες που βάζουμε εδώ μέσα δίπλα από το όνομα του Τέρρυ το θεωρεί απιστία και έναν άλλον που θεωρεί μόνο απιστία το σεξ με συναίσθημα (γιατί αν είναι της στιγμής: σε βλέπω, σε θέλω, σε παίρνω και ο καθένας σπίτι του, δεν το θεωρεί καν απιστία).


Άβυσσος...

Έχω μουδιάσει λίγο με το παρακάτω κείμενο το οποίο έλαβα σε e-mail και το παραθέτω προς συζήτηση. Δε συμφωνώ σε όλα αλλά απο την άλλη ακούγονται μεγάλες αλήθειες....


Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς» του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού
Ένα κείμενο του κ. Σαράντου Καργάκου το οποίο γράφτηκε πρίν 4 χρόνια.Μην βαρεθείτε... Διαβάστε το!!!


Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.
Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

ntmhx έγραψε:

Έχω μουδιάσει λίγο με το παρακάτω κείμενο το οποίο έλαβα σε e-mail και το παραθέτω προς συζήτηση. Δε συμφωνώ σε όλα αλλά απο την άλλη ακούγονται μεγάλες αλήθειες....


Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς» του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού
Ένα κείμενο του κ. Σαράντου Καργάκου το οποίο γράφτηκε πρίν 4 χρόνια.Μην βαρεθείτε... Διαβάστε το!!!


Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.
Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Εξαιρετικο αρθρο!!! Καυστικο, αλλα πολυ αληθινο!!!
Χαρακτηριστικα θα σας πω το εξης: Σε φόρουμ που αφορα τον επαγγελματικο μου χώρο, πολυ καιρο τωρα παρακολουθω ενα τεραστιο ζητημα που εχει τεθει για το ποιος ΔΕΝ θα κανει τις αιμοληψιες! Οι ασθενεις να περιμένουν και οι γιατροι να δηλώνουν οτι ειναι απαξιωτικο, οι νοσηλευτες οτι δεν ειναι δουλεια τους και οι παρασκευαστες οτι δεν ειναι δουλεια εργαστηριου!! Οτι μπήκαμε στον κλαδο για να απαλυνουμε τον πονο του κοσμακι, το ξεχναμε! Το θέμα είναι να παρουμε τίτλους και να τους κάνουμε τελικα τι;

Διαβαστε αν θελετε αυτο το αρθρο. Με προβληματισε η ιστορια οταν τη διαβασα... και αναρρωτιεμαι ποσα αλλα τετοια δραματα δεν εχουν γινει στο ονομα της επιστημης. Οχι κακοπροαιρετα, αλλα...

http://www.bbc.co.uk/news/health-11814300