Ο πόνος του θανάτου

Akaliakoukou, κατ'αρχήν συλλυπητήρια για τη γιαγιά σου. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να πεις σε κάποιον τέτοιες στιγμές. Αυτό που σου εύχομαι είναι να τη θυμάσαι πάντα με αγάπη και να ξέρεις ότι εκεί που πάει είναι σίγουρα καλύτερα...
Έχασα τον παππού μου πολύ μικρή, 11 χρονών και έναν πολύ αγαπημένο φίλο στα 14 (σχεδόν όπως η Κάντυ) Ξέρω πολύ καλά πως νιώθεις! Ο πόνος ποτέ δεν φεύγει, απλώς σιγά σιγά γλυκαίνει...

Μόλις πριν από λίγο, πριν μπω και δω το ποστ σου, σκεφτόμουν όταν ήμουν μικρή και έβλεπα Κάντυ το πόσο πολύ με είχε σημαδέψει ο θάνατος του Αντονυ. Ημουν μικρή, μόλις 6 χρονών όταν το είδα και έκλαιγα με λυγμούς. Πραγματικά με συγκλόνισε τόσο που από τότε σταμάτησα να βλέπω Κάντυ Κάντυ. Τα επεισόδια τα είδα μεγάλη, και ακόμα και τώρα όταν βλέπω το συγκεκριμένο επεισόδιο (και το επόμενο) κλαίω με μαύρο δάκρυ. Μου κόβεται η ανάσα και γενικά ζορίζομαι πολύ... Και όλα αυτά για ένα παιδικό, πόσο μάλλον όταν όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα!

Και πάλι συλληπητήρια και κουράγιο...

Καλή μου Ακάλια...πράγματι ο μεγαλήτερος πόνος είναι αυτός του θανάτου.Λυπάμαι για την γιαγιά σου και την απώλεια στην οικογένεια σας.

Εκείνο που μου έφερε μνήμες απο τα λόγια σου, ήταν οι συνθήκες που βίωσα το θάνατο της δικής μου γιαγιάς..απόλυτο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας,καθώς ήταν πάντοτε κοντά μας.
Μένω πολύ μακριά απο το πατρικό μου σπίτι και όταν συνέβει ήμουν έγκυος τον μικρό μου και στον μήνα μου.Επειδή κινδύνευα λόγω επιπλοκής να τον χάσω,ο γιατρός συνεστησε να μην μου αναφέρουν πως λίγες μέρες πριν είχε φύγει η γιαγιά μου...

Τα συλληπητήριά μου και πάλι.

Είναι πολύ σκληρό όταν αναγκάζεσαι να πεις "αντίο" στα αγαπημένα σου πρόσωπα, και πολύ λίγα τα λόγια για να περιγράψουν την απώλεια, τη θλίψη, την ματαιότητα, τον πόνο που νιώθουμε...

Η γιαγιά σου όμως θα ζει για πάντα μέσα από εσένα κάθε φορά που θα τη θυμάσαι και θα είναι πάντα δίπλα σου σε κάθε δύσκολη ή/και όμορφη στιγμή σου...

Αυτό μόνο να σκέφτεσαι και με τον καιρό ο πόνος σου θα απαλύνει...

ακαλια μου συλληπητήρια, λυπαμαι πολυ γι αυτο που σου συνεβη ειναι πολυ ασχημο να χανεις καποιον που αγαπας πολυ, αλλα θα εχεις να θυμασαι τις στιγμες που περασες μαζι της και μην ξεχνας οτι παντα θα μπορεις να της μιλας και εκεινη θα σ ακουει, ασε τον χρονο να κανει την δουλεια του και σιγα σιγα θα απαλυνει τον πονο και θα τον παρει μακρια
τα συλληπητήριά μου και παλι...τωρα χρειαζεται ενα μεγαλο κουραγιο και πολλη δυναμη και θα δεις μερα με την μερα ολα θα καλυτερεψουν

Ακαλια μου συλληπητήρια για τη γιαγιά σου.Λυπάμαι πολύ γι' αυτό, είναι πράγματι πολύ άσχημο να χάνεις ένα άτομο που είσαι δεμένη μαζί του.
Κουράγιο και ο χρόνος θα απαλύνει σιγά σιγά τον πόνο που αισθάνεσαι τώρα
Συλληπητήρια

ΣΥΛΛΗΠΗΤΗΡΙΣ ΑΚΑΛΙΑΚΟΥΚΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΝΟΣ , ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΕΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ.ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΟΝΑΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΛΛΑ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ .ΕΓΩ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΟΡΙΕΜΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ....

Τα συλληπητήρια μου και από μένα

Συλλυπητήρια akaliakoukou.

Ξερω πως ειναι να χανεις ενα τοσο αγαπημενο σου προσωπο. Πριν 10 χρονια εχασα κ'εγω τη γιαγια μου, που ηταν σαν δευτερη μητερα για μενα. Ουτε μια μερα δεν περναει που να μην τη σκεφτω, που να μην μου λειψει, που να μη θυμηθω κατι που μου ειχε πει, που να μην αναρωτηθω για το τι γνωμη θα ειχε για καποιο θεμα, που να μην θελω να την αγκαλιασω. Τωρα πια μπορει να ερχεται μονο στα ονειρα μου, και ειμαι τοσο ευτυχισμενη οταν την βλεπω στον υπνο μου. Ομολογω οτι για μενα ο χρονος δεν αποτελεσε λυτρωση. Νιωθω ακριβως οπως εκεινη τη μερα.

Ξερω πως νιωθεις ακαλιακουκου, και το μονο που μπορω αν σου πω ειναι οτι οι ανθρωποι που αγαπαμε τοσο δυνατα δεν φευγουν ποτε απο κοντα μας. Παντα τους εχουμε στην καρδια μας και παντα μας συντροφεύουν. Ειναι παντα διπλα μας στις δυσκολες στιγμες μας αλλα και στις χαρες μας και δεν προκειται ποτε να τους αποχωριστουμε. Ειναι κομματι του εαυτου μας. Κανενας φυσικος θανατος δεν μπορει να τους απομακρυνει απο την καρδια μας.

Και παλι συλλυπητηρια...

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Αναρρωτιεμαι αν ο θανατος του Αντονυ με επηρρεασε τοσο οχι μονο επειδη ξαφνικα χαθηκε ο πιο αγαπητος χαρακτηρας της σειρας, αλλα επειδη ηταν ο πρωτος θανατος που βιωσα σαν παιδι. Δε θυμαμαι αλλο παραμυθι που να ειχε τετοια καταληξη (εκτος απο περιπτωσεις που πεθαιναν οι κακες μαγισσες η ο κακος λυκος) και μου εχει μεινει το σοκ της απωλειας. Δεν μπορουσα να πιστεψω πως μπορει καποιος που ηταν τοσο γλυκος, καλος και υπεροχος να πεθανει...

Το κλιπακι αυτο ειναι πολυ ομορφο νομιζω...

https://www.youtube.com/watch?v=4KnLWqmrLOE&feature=related

Και τωρα οταν ξαναβλεπω εκεινα τα επεισοδια κυριολεκτικα αρρωσταινω απο τη στεναχωρια.

Εχω ξεπερασει το θανατο δικων μου ανθρωπων αλλα του Αντονυ οχι. Ισως γιατι οταν ξαναβλεπω τα επεισοδια ξαναζωντανευει στη μνημη μου οποτε ξαναζω την απωλεια και το σοκ ξανα και ξανα;

Εσας πως σας επηρρεασε αυτος ο θανατος;

Τον θανατο του Αντονυ τον ειδα πρωτα στο περιοδικο. Λυπηθηκα πολυ, και για λιγες μερες συνηθιζα να κοιταζω τα προηγουμενα τευχη, οταν ηταν ακομη ζωντανος (μια προσπαθεια να γυρισω τον χρονο πισω).
Επειδη ομως αρχισα να βλεπω το anime περιπου τον καιρο που πηγαινε η Καντυ νοσοκομα (εχοντας αγνοια για το μεταξυ διαστημα), ακουγα συνεχεια για εναν Τερρυ, και.. τον θανατο του Αντονυ δεν τον πηρα πολυ βαρια. Επιπλεον το περιοδικο αρχισα να το παιρνω απο το Νο7 (απο την κατηγορια της κλεφτρας), νομιζω στο 11ο πεθανε, και ουτε κα τον Αντονυ προλαβα να γνωρισω καλα.

Το σοκ το επαθα στην επαναληψη. Το περιοδικο ειχε προχωρησει πολυ, και ειδα ουσιαστικα την ιστορια απο την αρχη στην τηλεοραση αυτη την φορα.
Τρομαξα παρα πολυ με την τσιγγανα και τα χαρτια που εριξε. Για μερες δεν μπορουσα να συνελθω. Ακομη και σημερα, δεν εχω αφησει ουτε για πλακα ο αλλος να μου πει το μελλον, στο μυαλο μου εχω ακομη εκεινη την σκηνη (η πλακα ειναι πως για χρονια, δεν ηξερα γιατι φοβομουν, ειχε μεινει στο υποσυνειδητο).

Το επεισοδιο του θανατου του Αντονυ, το εδειξε μερα Παρασκευη. Το ειδα αν και φοβομουν. Ευτυχως που ετυχε Παρασκευη γιατι ειχα 2 μερες μπροστα μου να συνελθω. Μετα.. συνεχισα να βλεπω κανονικα τα επεισοδια και ο ερχομος του Τερρυ, με εκανε να το ξεχασω.

Στο ιντερνετ, δεν ειδα τα επεισοδια καλα, παρα στο βιαστικο.

Τελικα.. το πηρα μαλλον βαρια μου φαινεται.

Ειμαι η εξαιρεση ή η τρελη του χωριου που ο θανατος του Αντονυ δεν με χτυπησε πια τοσο τραγικά. Ειχα απο μικρη ξεχωρισει το πραγματικο απο το φανταστικο και το να χασει ενα καρτουν τη ζωη του δεν το θεωρουσα καταθλιπτικο. Εβλεπα και ξαναεβλεπα εκεινα τα επεισοδια και τα θεωρουσα απλα μερος της ιστοριας, τραγικα και στεναχωρα μεν, αλλα οχι και να με παρουν απο κατω. Ισα ισα που ειχα (και εχω) μια περιεργη ταση να βλεπω τραγικες φασεις συνεχεια σε διαφορα παιδικα και σηριαλ και να φχαριστιεμαι κλαμα! Βαρατε με κι ας κλαιω δηλαδη!

Βεβαια, την περιοδο που παιζοτανε η Καντυ-Καντυ εγω ειχα δικες μου δυσκολες φασεις, με αλλαγη σχολειου, χασιμο φιλων και προσαρμογη σε νεους φιλους. Η βαρυτητα εγερνε προς την πραγματικοτητα, οχι το φανταστικο. Εκλαιγα για την αληθεια, οχι για καρτουν. Μαλιστα, εχω την εντυπωση οτι τοτε ητανε που χωρισα με την πρωτη παιδικη μου φιλη, την πρωτη κολλητη, κατι που με συνταραξε, με στιγματισε και με αλλαξε για ολη μου τη ζωη. Οταν περνας τετοια λουκια στην πραγματικοτητα, ειλικρινα ο θανατος του Αντονυ περναει στο ντουκου, ουτε θυμαμαι να ειμαι στο σχολειο και να τον σχολιαζω κλαιγοντας με φιλες.

Παντως δυο φανταστικους χαρακτηρες "κλαιω" ακομα, μαλλον επειδη τους αγαπησα πολυ περισσοτερο απο τον Αντονυ και σε μεγαλυτερη ηλικια και σε αλλη φαση. Τον Ρομπιν του Λόξλεϋ στη σειρα "Robin of Sherwood" και φυσικα τον δεκατο Δοκτορα. Αυτα τα δυο παλικαρια τα "εχασα" το ενα στα 21 μου και το αλλο στα 33 μου. Ααααχ....

εγω παιδια τον θανατο του Αντονυ τον ξαναεζησα στην εφηβεια οταν εχασα ενα πολυ, πολυ δικό μου πρόσωπο στα 20 του και κάτι το ιδιο ήταν καλός, το ίδιο όμορφος, το ίδιο ρομαντικός και μοναχοπαιδι , ενας Αντονυ χωρις δοση υπερβολής !! και το ίδιο άτυχος, τεσπα οταν ειχα πάρει το περιοδικό με το επίμαχο θεμα το κοιτουσα στην ιδια σελίδα που πέφτει απο το αλογο για μερες..

οταν εχασα το αγαπημενο αυτο πρόσωπο τον Αντονυ σκεφτομουν ..μα τοσο ίδιοι..

ariathniM έγραψε:

εγω παιδια τον θανατο του Αντονυ τον ξαναεζησα στην εφηβεια οταν εχασα ενα πολυ, πολυ δικό μου πρόσωπο στα 20 του και κάτι το ιδιο ήταν καλός, το ίδιο όμορφος, το ίδιο ρομαντικός και μοναχοπαιδι , ενας Αντονυ χωρις δοση υπερβολής !! και το ίδιο άτυχος, τεσπα οταν ειχα πάρει το περιοδικό με το επίμαχο θεμα το κοιτουσα στην ιδια σελίδα που πέφτει απο το αλογο για μερες..

οταν εχασα το αγαπημενο αυτο πρόσωπο τον Αντονυ σκεφτομουν ..μα τοσο ίδιοι..

Λυπαμαι πολυ!

Πραγματικα ο πονος του να χανεις στην πραγματικοτητα δικο σου ανθρωπο δεν συγκρινεται με το να βλεπεις ενα καρτουν στην τηλεοραση να πεθαινει. Βαζει τα πραματα σε αλλη προοπτικη...

βρε παιδια ηταν κουκλι ( στενος μου συγγενης), τι αλλο να πω και πολυ καλος χαρακτηρας , αχ, γιατι να πεθαινουν νεοι ανθρωποι!!!

ariathniM έγραψε:

βρε παιδια ηταν κουκλι ( στενος μου συγγενης), τι αλλο να πω και πολυ καλος χαρακτηρας , αχ, γιατι να πεθαινουν νεοι ανθρωποι!!!

στο χωριο μου λενε οτι οταν ενας ανθρωπος ειναι πολυ καλος ο θεος τον παιρνει κοντα του....
δεν ξερω αν σε παρηγορει αλλα σκεψου το......
ενας πολυ καλος ανθωπος ειναι ψηλα και φροντιζει για σενα....
εμενα με παρηγορει αυτο....

ariathniM έγραψε:

βρε παιδια ηταν κουκλι ( στενος μου συγγενης), τι αλλο να πω και πολυ καλος χαρακτηρας , αχ, γιατι να πεθαινουν νεοι ανθρωποι!!!

Σιγουρα μια τετοια εμπειρια σε συγκλονιζει και την κουβαλας μεσα σου. Η αληθινη ζωη ειναι πολυ πιο σκληρη απο οποιαδηποτε Μιζουκι

Το επεισοδιο που ο Αντονυ πεφτει απο το αλογο το ειδα πολυ προσφατα, γιατι οταν προβαλλονταν τα επεισοδια απο την ΕΡΤ πηγαινα σχολειο και ειχαμε μαθηματα και το απογευμα. Οποτε εχασα το επιμαχο επεισοδιο. Ειδα ομως το επομενο και καταλαβα τι ειχε γινει. Στην αρχη δεν πιστεψα οτι ειχε πεθανει ο πρωταγωνιστης και νομιζα οτι θα μας δειξουν οτι ειχε τελικα σωθει. Ομως τα επεισοδια περνουσαν και ο Αντονυ παρεμενε πεθαμενος

Η σκηνη με την τσιγγανα και τα χαρτια ηταν απο τα πιο τρομακτικα επεισοδια! Την θυμαμαι με τρομο και αγωνια

Aχ βρε κορίτσια πάντα θα τη θυμάμαι εκείνη τη σκηνή ακόμα και πέρυσι που ξαναείδα τα επεισόδια προετοιμάστηκα πολύ ψυχολογικά για να αντέξω να ξαναδώ τον θάνατο του Άντονυ αλλά και πάλι έκλαψα Μπορεί να είναι καρτούν όπως λέει η άργουην αλλά εμένα με επηρέασε και θα συμφωνήσω και με την ariathni γιατί κι εγώ έχω περάσει παρόμοια κατάσταση και πάντα όταν βλέπεις ή ακούς για έναν θάνατο έστω και ψεύτικο όπως είναι στα καρτούν πάντα εντελώς αυθόρμητα σου ρχονται στο μυαλό δυσάρεστες καταστάσεις! Τουλάχιστον εμένα μου συμβαίνει σχεδόν πάντα

θα συμφωνησω κι εγω με την σειρα μου πως ο πονος του θανατου ειναι ο πιο σκληρος και ο πιο οδυνηρος...δεξου και τα δικα μου συληπητηρια για την γιαγια σου akalia..ακομα θελω να σου πω πωσ σε καταλαβαινω και σε νοιωθω...εχασα τον ενα μου παππου στα 12 χωρις να τον χορτασω καλα καλα..και την θεια μου την αδελφη του πατερα μου στα 10...με ενα παραπονο...περνανε τα χρονια και φοβαμαι μην την ξεχασω...γιατι ημουν τοσο μικρη οταν εφυγε..και δεν μου χουν μεινει πολλες αναμνησεις απο αυτην...ποτε...ακομα και σημερα αναρωτιεμαι και προσπαθω να καταλαβω τον λογο..γιατι εφυγε..?

οσον αφορα τον θανατο του πιο τρυφερου χαρακτηρα του εργου του αντονυ ευτυχωσ δεν τον εζησα μικρη...γιατι οπως ανεφερα κι αλλου μικρη ειχα δει μονο τα 12 απο τα πρωτα επεισοδια της καντυ σε μια κασετα...παλι καλα αλλιως θα παθαινα κανα σοκ...οχι οτι δεν το παθα δηλαδη πριν 2 χρονια οταν ειδα ολοκληρη την καντυ στο youtube ...καλυτερα στα 19 παρα στα 9...δεν το πιστευα οταν ειδα το αλογο να ξεφευγει απ'την πορεια του και λιγο μετα τον αντονυ σωριασμενο στο εδαφος..αλλα μου φαινεται κατι ειχα υποψιαστει στο επεισοδιο με την τσιγγανα...το μισησα εκεινο το επεισοδιο μολισ το ειδα...τελικα δεν μπορεισ να ξεφυγεισ απ'την μοιρα σου...

Ξαναβλέπω την Κάντυ και είμαι στα επεισόδια με τον γλυκούλι μου Άντονυ, πραγματικά δεν θέλω με τίποτα να ξαναδώ τη στιγμή που σκοτώνεται Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επρεπε να τον σκοτώσει Τι σκληρή αυτή η Μιζούκι.....

Η σκη΄νη του θανάτου του άντονυ ήταν μια από τις τρεις σκηνές που θυμωμουν πολύ έντονα από την κάντυ.
Το καλοκαίρι που το ξαναείδα έκλαψα στην συγκεκριμένη σκηνή ακόμα αν το ήξερα και το περίμενα.

Πραγματικά τη συγκεκριμένη σκηνή όσες φορές και να τη δω αποκλείεται να μη στεναχωρηθώ Την είδα σήμερα πάλι ενώ δεν το ήθελα αλλά είπα να τη δω επειδή τα βλέπω όλα με τη σειρά τα επεισόδια, μου χάλασε όλη η διάθεση και ψυχοπλακώθηκα! Είμαι 32 πλέον κι ακόμα με επηρεάζει αυτή η σκηνή, μα είναι φυσιολογικό να κλαίω για ένα καρτούν σ'αυτή την ηλικία????

ΜΙΜΙ έγραψε:

Πραγματικά τη συγκεκριμένη σκηνή όσες φορές και να τη δω αποκλείεται να μη στεναχωρηθώ Την είδα σήμερα πάλι ενώ δεν το ήθελα αλλά είπα να τη δω επειδή τα βλέπω όλα με τη σειρά τα επεισόδια, μου χάλασε όλη η διάθεση και ψυχοπλακώθηκα! Είμαι 32 πλέον κι ακόμα με επηρεάζει αυτή η σκηνή, μα είναι φυσιολογικό να κλαίω για ένα καρτούν σ'αυτή την ηλικία????

μια χαρα φυσιολογικοτατο ειναι ΜΙΜΙ μου να κλαις! δεν ξεπερνιεται τετοια τραγικη στιγμη οπως ο χαμος του Αντονυ οσες φορες κι αν το δεις!!!!

Διάβαζα πριν λιγο στο μάνγκα το τεύχος με τον κύριο Μακ Γκρέκορ που πέθανε Είχα ξεχάσει οτι υπήρχε κι άλλος θάνατος μπορεί βέβαια να μην ήταν κεντρικός ήρωας αλλά και πάλι ήταν πολύ οδηνηρό να βλέπεις σε ένα καρτούν άλλον έναν θάνατο. Δηλαδή έλεος κυρία Μιζούκι σαν χταπόδι την έχετε χτυπήσει την κακομοίρα την ηρωίδα σας, πόσους θανάτους να αντέξει το κορίτσι? και όχι μόνο......