Ο χωρισμός.... by Dolly

Το σκέφτηκα πολύ, αναφορικά με τα συναισθήματα που νοιώθει η Κάντυ στο τραίνο της επιστροφής από την Νέα Υόρκη και πιστεύω ότι αν έγραφε ένα ποίημα πιθανότατα θα ήταν κάπως έτσι.... Υπάρχει μια εικόνα στο περιοδικό που τη δείχνει να κρεμιέται στην πόρτα του τραίνου και να σκέφτεται -ξαναζεί όλη τη σχέση της με τον Τέρρυ (τη γνωριμία τους, τη γιορτή του Μαιού και το χωρισμό τους)... Αυτά τα συναισθήματα θα προσπαθήσω να σας αποτυπώσω....

Δεν ξέρω αν γεννήθηκα μοναχή
χωρίς άλλους ανθρώπους μαζί,
αλλά σήμερα νοιώθω μόνη χωρίς πνοή...
Γύρω μου μια συνεχόμενη βοή,
αλλά εγώ πνιγμένη στη σιωπή...
Στο μυαλό μου οι αναμνήσεις του ότι ζήσαμε μαζί
που όμως διαλύθηκαν σαν τη σκόνη από τη βροχή.
Γελάω και κλαίω μαζί,
ότι ποθούσα και μισούσα
είδα να γινεται την ίδια στιγμή.
Σε μια στιγμή το όνειρο έσβησε
και εφιάλτης έγινε η ζωή..
Οτι γράφω είναι απλή καταγραφή
γιατί αισθήματα δεν νοιώθω αυτή τη στιγμή
τίποτα τώρα και ποτέ πια
ξύπνησα από ένα όνειρο..
Τέλος πια


Ελπίζω να σας αρέσει....

Πολύ πολύ όμορφο Dolly...

Η σκηνή στο τραίνο όπου η Κάντυ βιώνει από τις πιό δύσκολες στιγμές μοναχή της είναι από τις αγαπημένες μου.
Το ποίημα σου θα μπορούσε να ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματα της Κάντυ όταν όλα γύρω της είναι χωρίς νόημα!!!

Να αναμένουμε και κάτι μεγαλύτερο;

Μπραβο dolly. Kαταπληκτικο!!!!!!!!!!!!!! Μου θυμησες τον χωρισμο της Καντυ με τον Τερυ και στεναχωρηθηκα παλι και μετα σου λεει ο Τερυ η καημενη η Σουζανα, αντι να σκεφτει τι τραβηξε η καημενη η Καντυ μας και να πει η καημενη η Καντυ, παλι θυμωσα που το θυμηθηκα
Περιμενω και αλλα ποιηματα απο σενα!

ειλικρινα... μετα απο αυτο, σου ερχεται να πεσεις και απο το τρενο

τελος, δεν υπαρχει πια τιποτα αλλο...

Ωραιο ποιημα Ντολυ



Υπομονη καντυ.. σε περιμενει ο Άλμπερτ στον γυρισμο!

Κορίτσια... χαίρομαι που σας άρεσε..
Θα σας πω μια μικρή αλήθεια σχετικά με αυτό το ποίημα. Το ανακάλυψα το Σαββατοκύριακο μέσα σε κάποια παλιά ημερολόγια, μαζί με άλλα ποιήματα και καποιες αφίσες της Κάντυ και της Λούνα. (προσπάθουσα να βάλω βλέπετε μια σειρά στη βιβλιοθήκη μου).
Το είχα γράψει 13 Δεκεμβρίου 1993, τότε ήμουν περίπου στην ίδια ηλικία που είναι η Κάντυ όταν χωρίζει από τον Τέρρυ... και όταν το διάβασα αμέσως σκέφτηκα τη συγκεκριμένη σκηνή...
Πραγματικά πόσο πιο μεγάλα και τελειωτικά φαινόντουσαν τα πράγματα σε κείνη την ήλικια και πόσο διαφορετικά τώρα...
Αυτά από μένα....

πολυ συγκινητικό το ποιημα που εγραψες, πιστευω οτι εκεινη την στιγμη στο τρενο θα σκεφτοταν κατι παρομοιο, ενιωθε πιο μονη απο ποτε εκεινη την στιγμη, ολα της γυρω ειχαν γκρεμιστει

καθε φορα που βλεπω αυτο το επεισοδιο κλαιω
βασικα, τα επεισοδια που ειναι απο τον χωρισμο και μετα ειναι πολυ σπαρακτικα θα ελεγα, μεχρι βεβαια να το ξεπερασει με την βοηθεια των φιλων της(οσων εμειναν δηλαδη) και φυσικα του αλμπερτ

μπραβο παντως πολυ ωραιο ποιημα

dolly μου παρα πολυ ωραιο μπραβοοοοοοοοοοοοο δειχνει ακριβως τι περασε η μικρη μας καντυ και σε τι συναισθηματικη κατασταση βρισκεται
μπραβο και παλι μπραβο
να περιμενουμε και αλλο;;;;;