Μια ματιά σε ένα ημέρολόγιο

Καλό μου ημερολογίο
Δεν θυμάμαι πότε ήταν που σε έκανα φίλο πιστό στις σκέψεις μου...Δεν θυμαμαι πότε ένοιωσα πραγματικά την ανάγκη να ξετυλίγομαι μέσα στα λευκα σου φύλλα και να ξορκίζω τους φόβους μου...
Μακάρι να είχες φωνη...να ειχες υποσταση...θέλω τόσο την συμβουλή σου.
Σήμερα νοιώθω καταρρακωμένη.Πρόδωσα μια φίλη,μια αδελφή...
Το μυαλό μου σαν να κόλλησε σε μια σκέψη μόνο...Εκείνος την αγαπά!Ξαφνικά όλα τα άλλα θόλωσαν μέσα μου...
Ο Άρτσυ την κοιτουσε με απόγνωσή...με ζήλεια...
Όμως και εκείνη...ω καλή μου Κάντυ...
Το ξέρω πως πληγώθηκες κοιτάζοντας με να φεύγω...κοιτάζοντάς με να χανομαι μέσα στην βροχή...Και ύστερα σου φώναξα,σε "ταπείνωσα" πως όλοι αγαπούν εσένα...και συ στεκόσουν και με εκλιπαρούσες να έρθω στα λόγικά μου...
Καλή μου Καντυ...έχασα πια τα λογικά μου...
Δεν σε ζήλεψα...εγώ αισθάνθηκα λίγη και μικρή μπροστά σου...Και τώρα και τότε που είμασταν στο ορφανοτροφείο.
Συγχώρεσε με σε παρακαλώ...
όταν αισθανόμουν έτσι πάντοτε σε είχα δίπλα μου...Δεν ήθελα να σε έχω απέναντί μου...
Αν μπορούσα να το πάρω πίσω θα το έκανα...
Είδα στα μάτια σου μόνο καλοσύνη και συμπονια...
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω αυτά...και περισσότερο δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόπο που με καταλαβαίνεις...που βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα και με ρωτάς γεμάτη ανησυχία τι έχω...
Καλή μου Κάντυ.
Συγχώρεσέ με...το ξέρω πως δεν το ήθελες...
Ούτε εγώ καλή μου ήθελα να σε πληγώσω...
Ούτε εγώ
Ξέρεις τι είναι αυτό που πραγματικά μας κάνει αδελφές ψυχές...ότι φτάνει ένα βλέμμα,μια λέξη να καταλάβουμε η μια την άλλη.
Και αυτό σου υπόσχομαι πως δεν θα άλλαξει ποτε!

Τελειο!!!Εμενα μ'αρεσε