πορτραίτα- Portraits

- Να δυναμώσω λίγο τη φωτιά; Τι λές;
- Ναι, θέλω! Θα ρίξω τις τριανταφυλλιές και τις λεβάντες.
- Να ρίξω και τις γαλλικές ελιές.
- Τέρρυ! Πρέπει να ανοίξουμε παράθυρα μέσα στο καταχείμωνο!!
- Και π΄βς αλλιώς θα έρθεις στην αγκαλιά μου;
- Τέρρυ! Θα έρθω έτσι κι αλλιώς στην αγκαλιά σου!
- Έτσι λοιπόν!Ένα φιλί.
Ένα μαγικό φιλί ,που σφράγισε το σύμπαν.
Ο Τέρρυ και η Κάντυ αγκαλιά,δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και στο αναμμένο τζάκι.Το χιόνι, όπως το έβλεπαν έξω από το παράθυρο, στόλιζε τους κήπους του πύργου μαζί με τα ασημένια φωτάκια.Ο Τέρρυ και η Κάντυ αγκαλιά, στο μικρό σαλόνι του πύργου. Έκεί ,που είχαν κρυφτεί για να γλιτώσουν μια βροχή αρκετά χρόνια πριν. Κι εκεί που τώρα, παραμονές Πρωτοχρονιάς του 1921, προετοίμαζαν τον πύργο τους για να υποδεχτούν τους υψηλούς προσκεκλημένους τους.Έμοιαζαν όλα ίδια. Μόνο η διακόσμηση στους τοίχους είχε αλλάξει. Τα πορτραίτα στους τοίχους και το γενεαλογικό δέντρο των Grandchester. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες του Τέρρυ με ρίζες και ιστορίες, που χάνονταν στα βάθη των αιώνων και στις πανοπλίες των Σταυροφόρων. Και ήτανε πάνω στο τζάκι το πορτραίτο του δούκα, που φτιάχτηκε με αφορμή τον πρόσφατο γάμο του. Ο Δούκας Ρίτσαρντ και η Δούκισσα Έλενορ. Οι γονείς του Τέρρυ. Και ήταν πιο πέρα μια θέση κενή για το πορταίτο του διαδόχου του δούκα. Το πορτραίτο του πρωτότοκου γιού του. Του Τέρρυ.
- Λες να μας ζωγραφίσουν κι εμάς; Ρώτησε τρομαγμένη η Κάντυ.
- Απαραιτήτως. Και με τον γάμο ακόμα περισσότερο, απάντησε χαλαρώνοντας λίγο την αγκαλιά του ο Τέρρυ.
- Και ύστερα, -λίγο πιο παιχνιδιάρικα,- μα γιατί κάνεις έτσι; Δεν σε ζωγράφισαν στους Ardlay;
- Προσπάθησαν. Αλλά δεν ήμουν ήσυχη και το άφησαν.
- Λογικό. Ποι΄ς μπορεί να ζωγραφίσει μια μαΐμού; Ολο κουνιέται.
- Τέρρυ!!Η Κάντυ κάθησε στο πάτωμα με τα χέρια της απλωμένα στο τζάκι. “ Λες να γίνουμε κι εμείς ποτραίτα Τέρρυ; Λες όταν μας ζωγραφίσουν να γίνουμε αλλιώς;
-Πώς αλλιώς; -Να, διαφορετικοί, πιο επίσημοι.-Έίναι σαν ρόλος το πορταίτο. Έίναι σαν το θέατρο. Ένα κομμάτι του εαυτού σου είναι εκεί. Αλλά όποιο διαλέξεις και όποιο προβάλλεις εσύ. Και όσο πιο αληθινή είσαι, τόσο πιο αληθινός και ο πίνακας. Και μετά ανεβαίνει η αξία του.Γίνεται έργο τέχνης. Θέλει βέβαια και καλό ζωγράφο, αλλά εμείς εδώ έχουμε εξαιρετικούς ζωγράφους. Που μας προσέχουν και μας φροντίζουν. Να μη φοβάσαι.
- Σαν τον Αλμπερτ μιλάς.- Αποκλείεται. Έγώ σ’αγαπώ πιο πολύ.-Κι εγώ σ’αγαπώ πιο πολύ. Πιο πολύ από όλους τους Ardlay, πιο πολύ από τους γονείς μου, πιο πολύ από τον κόσμο όλο, εγώ αγαπώ εσένα.Έμειναν πάλι αγκαλιά. Καθισμένοι στο πάτωμα πλάι στο τζάκι. Η Κάντυ είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά του Τέρρυ. Λίγο αργότερα, στην αγκαλιά του ακόμα, άρχισε να περιεργάζεται τον χώρο.Το βλέμμα της έπεσε στο πιάνο, στην άλλη άκρη του σαλονιού. Πιάνο με ουρά, φτιαγμένο από ξύλο κερασιάς και από πάνω του στον τοίχο ήτανε το πορτραίτο μιας γυναίκας, που έπαιζε μαγεμένη.
- Έίναι πολύ όμορφη, μουρμούρισε η Κάντυ. Ποια είναι;
- Έίναι πιανίστα, Αυστριακή, Αρχιδούκισσα. Ζει στο Λονδίνο. Ο πύργος της είναι στην άλλη μεριά της λίμνης. Θα τους γνωρίσεις. Θα έρθουν στην δεξίωση. Η εγγονή της, η Maria Elisabeth θα είναι η πιανίστα στη δεξίωση.
- Και αυτή ποια είναι; Πώς τη λένε; Ρώτησε πάλι η Κάντυ;
- Lorena. Lorena von Hapsburg. Kαι αυτός είναι ο σύζυγός της. Ο κόμης Rudolf von Brank, συνέχισε ο Τέρρυ δείχνοντας τον διπλανό πίνακα.
- Α ναι, σωστα. Η Αννι μου έλεγε ότι είχε διαβάσει την ιστορία της στα περιοδικά. Και η Πάττυ μου είπε ότι έχει γίνει βιβλίο.
- Ναι, μας το χάρισαν το βιβλίο. Έίναι κάπου στην βιβλιοθήκη μας. Στο ράφι με τα δώρα.
- Και αυτή η Maria Elisabeth; Μόνη της είναι;
- Οχι. Ο σύντροφός της ο Wilhelm von Essen είναι ζωγράφος.
- Ζωγράφος;
- Ω ναι!
- Και θα μας ζωγραφίσει αυτός ο Wilhelm;
- Έτσι νομίζω.
- Τέρρυ!
- Να μη φοβάσαι! Ολα καλά θα πάνε αγάπη μου. Μονο να μη φοβάσαι.
- Δεν θα φοβάμαι. Έγώ είμαι δυνατη είπε η Κάντυ και ξέσπασε σε κλάματα