Ο μήνας που φεύγει βάλθηκε να πάρει μαζί του ανθρώπους που ο καθένας με το δικό του τρόπο σημάδεψε τη νιότη μας αλλά και τη ζωή μας την ίδια.
Η μέρα που αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας κωμικό Κώστα Βουτσά, συμπίπτει με την ημέρα θανάτου της συγγραφέως των βιβλίων με τα οποία σχεδόν όλοι μας μεγαλώσαμε.
Η Άλκη Ζέη, έφυγε πλήρης ημερών αφού μας χάρισε απλόχερα διαμάντια της σκέψης της και της ζωής της:
Οι ιστορίες που άκουγα από τον μπαμπά μου για την πείνα και τις κακουχίες που βίωναν τα παιδιά που μεγάλωσαν τα χρόνια της Κατοχής, οι πρώτες τους αντιστάσεις και ο επίλογος της νίκης ζωντάνευαν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου". Σχεδόν ταυτιζόμουν με τις μικρές ηρωίδες και θαύμαζα τη στάση τους πιστεύοντας πως αν ποτέ χρειαζόταν κάπως έτσι θα λειτουργούσα και εγώ.
Και μετά η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα...θυμάμαι το πρωινό εκείνο που έψαχνα να βρω το σοκάκι που κατέληγε στο Σηκουάνα με το απίστευτο όνομα: Ο δρόμος της γάτας που ψαρεύει. Νόμιζα πως βρίσκοντάς το, θα ανέπνεα τον ίδιο αέρα με εκείνη τη γενιά που χάθηκε αγκιστρωμένη στα όνειρά της εκεί στους στενούς δρόμους του Παρισιού...
Κι ύστερα, ήταν και το καπλάνι της βιτρίνας... κάθε φορά που γίνεται αναφορά σ΄αυτό, ο νους μου γυρίζει στη Δέσποινα (την Ακαλιακούκου μας) και στο νησί μας... Εντάξει... η Χίος δεν είναι η Σάμος, αλλά οι ζωές των ανθρώπων ακολουθούν σχεδόν παντού ανάλογες πορείες...
Μιά ακόμη απώλεια και ένα επιπλέον λιθαράκι στο τέλος της παιδικής μας αθωότητας.
Καλό σας ταξίδι, κα Ζέη... ευχαριστούμε πολύ για όλα!