ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΛΟΦΟ

δεν βρήκα κάτι σχετικό και θα ήθελα να σχολιάσουμε την επιστροφή της Κάντυ στο λόφο
αν έχει αναφερθεί ξανά Άλντε να το διαγράψεις  

Η Κάντυ έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο λόφο. Από μωράκι που την παράτησαν κάτω από ένα δέντρο μεγάλωσε μαζί με την Άννη
η οποία βρέθηκε με τον ίδιο τρόπο στο ίδιο σχεδόν σημείο. Αυτό με κάνει να πιστεύω πως οι πραγματικές μαμάδες των 2 κοριτσιών ήταν φίλες ή γνωρίζονταν από πριν και ισως να ήθελαν τα κοριτσάκια τους να μεγαλώσεουν παρέα ξέροντας πως η αδερφή Μαρία και η κα Πόνη θα τους έδιναν την κατάλληλη φροντίδα. Φροντίδα, ασφάλεια και ένα ζεστό σπιτικό και φαγάκι που οι ίδιες ίσως για οικονομικούς λόγους δε θα μπορούσαν να προσφέρουν στα μωρά τους.

Για την Κάντυ η κα Πόνη και η αδερφή Μαρία ήταν η πραγματική της οικογένεια και η Άννη η αδερφή της.
Τα κορίτσια αν και είχαν μεγαλώσει μαζί, εντούτοις είχαν διαφοροποιήσει εξαρχής τα θέλω τους. Η Άννη ήθελε μιά πραγματική οικογένεια, έναν μπαμπά και μιά μαμά που να έχουν τον τρόπο να τη μεγαλώσουν χωρίς να της λείψει το παραμικρό, η δε Κάντυ, απλά να υιοθετηθεί. Ποσώς την ενδιέφερε αν θα ήταν πλούσιοι ή φτωχοί αν θα είχαν να της προσφέρουν τα προς το ζειν ή να έπρεπε να παλέψει για το ψωμί της.

Ίσως γι αυτό χαίρεται όταν πραγματοποιείται το όνειρο της φίλης της ενώ για εκείνη, αφού περάσουν άλλα τόσα χρόνια, απογοητεύεται όταν τη ζητούν από μιά οικογένεια για κορίτσι συνοδείας. (Σα να έβγαζε η Ελίζα το σκυλάκι της βόλτα, ένα πράμα). Η Κάντυ φεύγει από το λόφο όταν είναι δωδεκάμισι χρονών δεσποινιδούλα. Η οικογένειά της παραμένει η κα Πόνυ και η αδερφή Μαρία και ως μοναδικό της σπιτικό, το ορφανοτροφείο.

Στους Ράγκαν εκτός από τα μοσχαραναθρεμένα, γνωρίζει τα τρία αγόρια και τον Άλμπερτ. Ο Άντονη κερδίζει και την καρδιά της αφού της συμπεριφέρεται με ιδιαίτερο τρόπο. Η Κάντυ είναι το ίδιο ξεχωριστή όπως και το τριαντάφυλλό του  
Όταν τη στέλνουν στο Μεξικό σκέφτεται πώς θα είναι μακριά από τον αγαπημένο της αλλά είναι και πολύ μικρή για να προβάλει αντίσταση. Άλλωστε, δε θέλει να γυρίσει στο ορφανοτροφείο για να μην είναι βάρος στις μαμάδες της. Η συνέχεια είναι γνωστή... η Κάντυ υιοθετείται από τους Άρντλευ  παρά τις διαφορετική γνώμη της μεγάλης θείας.
Όταν ο Άντονη σκοτώνεται, ο πόνος για τη μικρούλα είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορεί να τον  διαχειριστεί. Μονάχα στο δικό της σπίτι νιώθει πως μπορεί να είναι καλά και να μιλάει με τον αδικοχαμένο φίλο της χωρίς να περιστοιχίζεται από ανθρώπους που δεν την καταλαβαίνουν.

Από το λόφο πάλι ξεκινάει μιά άλλη, καινούρια ζωή γεμάτη υποσχέσεις. Μετά από απαίτηση του θείου Γουίλιαμ φεύγει για το Λονδίνο για να συναντήσει τους 3 φίλους της και την "αδερφή" της, αλλά και μια νέα φίλη και έναν νέο μεγάλο έρωτα. Το πρώτο ερωτικό φιλί (και ο Άντονη την είχε φιλήσει   όμως με τον Τέρυ ήταν αλλιώς   ) Όταν φεύγει ο Τέρυ για την Αμερική η Κάντυ δεν έχει λόγο να μείνει στο Λονδίνο. Επιστρέφει στο λόφο ώστε να μην τους χωρίζει ο ωκεανός.

Και πάλι από το λόφο ξεκινάει μιά άλλη ζωή και αυτή τη φορά με δική της απόφαση. Δεν είναι ο έρωτας που την υποκινεί  αλλά η πρόθεσή της να βοηθήσει έμπρακτα τις μαμάδες της που μεγαλώνουν και δεν μπορούν να τα βγάζουν πέρα με τόσες μικρές ψυχές.

Μια νέα ζωή για τον Τέρυ και την Κάντυ που όμως καταφέρνουν να ξαναδώσουν φτερά στις ελπίδες τους να είναι μαζί. Και μέσα σε όλα αυτά, πάλι ο Άλμπερτ που ποτέ δεν έπαψε να παίζει ουσιαστικό ρόλο στη ζωή της Κάντυ αλλά και οι φίλοι της που αν και έχουν τραβήξει τους δικούς τους δρόμους τη βοηθούν και τους βοηθάει, ο καθένας με τον τρόπο του.
Η Κάντυ χωρίζει με τον Τέρυ αλλά παρά τον μεγάλο της πόνο αυτή τη φορά δεν επιστρέφει στο λόφο για να ξεχάσει. Παραμένει στο Σικάγο γιατί την έχει ανάγκη ο Άλμπερτ. Και όταν η Κάντυ μπορεί να σταθεί στα πόδια της και ο Άλμπρτ νιώθει πως είναι πιά βάρος, φεύγει ξαφνικά από τη ζωή της.
Αλλά ούτε τώρα επιστρέφει στο λόφο. Και ας μην έχει δουλειά (αφού ο δρ Μάρτιν δεν μπορεί να την πληρώσει) παραμένει στο Σικάγο μήπως βρει τον Άλμπερτ ή μήπως την ξαναβρεί εκείνος. Στο Ρόκστοουν πάει για Άλμπερτ, βρίσκει Τέρυ αλλά επιστρέφει Σικάγο άπραγη.

Πάλι η μοναξιά της χτυπάει την πόρτα και εκείνη αφού δεν μπορεί να είναι με τον Άλμπερτ παίρνει την απόφαση να γυρίσει στο λόφο.
Της χαλάει προσωρινά τα σχέδια ο Νηλ με τα καπρίτσια του αλλά και η θεία που επιθυμεί να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του βουτυρομπεμπέ μη τυχόν και τον χάσει όπως τον Στήαρ. Και ας μη θέλει ούτε να την ξαναδεί μπροστά της καταλογίζοντάς της ακόμη το θάνατο του Άντονη, και ας μην την αναγνωρίζει ως υιοθετημένη κόρη του μεγάλου θείου (και εδώ έχω πάμπολλες απορίες) .

Ευτυχώς που ο καλός, ο Τζωρτζ (τι υπέροχος χαρακτήρας ήταν αυτός; πόσο πετυχημένα ζωγραφισμένη μόνιμα η χαρμολύπη στο πρόσωπό του από το χαμό του δικού του τριαντάφυλου;   ) ανατρέπει τα σχέδια του βούτυρόπαιδου και της θείας και στέλνει την Κάντυ στον Άλμπερτ.
Η ένταση σε αυτό το σημείο από τις μεγαλύτερες. Η Κάντυ δεν μπορεί να διαχειριστεί την έκπληξή της αντιλαμβανόμενη πως ο σωτήρας της είναι ο Άλμπερτ.
Τα σχέδια για τον αρραβώνα διαλύονται αλλά η Κάντυ είναι αποφασμένη να γυρίσει στο λόφο. Η νέα ταυτότητα του Άλμπερτ ακόμη και αν εκείνος δεν έχει συμβιβαστεί ακόμη μαζί της, δεν επιτρέπει στην Κάντυ να είναι μαζί του. Γιατί όμως;;;
Ίσα ίσα, που αν ο Άλμπερτ θεωρούνταν πατέρας της (έχω διαβάσει επί του θέματος ένα σκασμό βλακείες     ) η Κάντυ που ήθελε πάντα μια οικογένεια έπρεπε να μείνει μαζί του. Και γιατί όχι να συνέχιζε τις σπουδές της, την καριέρα της σε όποιο νοσοκομείο ήθελε ή ακόμη και σε δική της κλινική.
Πλουσιότατος ο μπαμπάς θα παρείχε τα πάντα στο μοναχοπαίδι του. (    )

Η Κάντυ επιστρέφει στο λόφο της όπου μπορεί να συνομιλεί με τους δικούς της : τους απόντες, τους ωσεί παρόντες , τους πολύ περαστικούς αλλά και τον πρίγκιπά της. Που όμως  είναι εκείνος, που ήταν πάντοτε δίπλα της, που δεν τους χώρισε ποτέ ούτε η θάλασσα ούτε η τύχη ούτε η κακία του κόσμου.
Μια αγάπη που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, που ξεκίνησε από ένα όνειρο παίρνοντας σάρκα και οστά και σταδιακά κατέληξε σ΄εκείνον που την έκανε πάντα να χαμογελάει.

Εκεί... στον αγαπημένο της λόφο που πάντα επέστρεφε για να ξεκινήσει μιά νέα ζωή.

Ουρανία μου, του μάνγκα είσαι και εσύ, έτσι;;;

Ωραία παρουσίαση του θέματος... κάπου νομίζω είχαμε αναφερθεί ξανά σε κάτι ανάλογο, αλλά, ποιός να ψάχνει τώρα...

Ο λόφος της Κάντυ ήταν πάντα η απαρχή για ένα νέο ξεκίνημα... από τη στιγμή που την παράτησαν οι γονείς της  

Σπόιλερ:

μέχρι τη στιγμή που τελείωσε η ιστορία, από το λόφο ξεκινούσε κάτι νέο και στο λόφο επέστρεφε για να κλείσει ο κύκλος.
Τη μόνη φορά που δεν επέστρεψε, άμεσα τουλάχιστον, ήταν όταν έφυγε ο Άλμπερτ από το σπίτι στο Σικάγο. Δεν πιστεύω πως ήταν η δουλειά της στην κλινική του Δρα Μάρτιν που την κρατούσε εκεί, αλλά -μη γνωρίζοντας τη διπλή ταυτότητα του Άλμπερτ, πιστεύω πως - εξακολουθούσε να παραμένει εκεί μήπως ο Άλμπερτ επιστρέψει. Παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στο λόφο, μην αντέχοντας άλλο τη μοναξιά της, προκειμένου να πραγματοποιήσει το λόγο για τον οποίο είχε φύγει από εκεί την τελευταία φορά: να βοηθήσει την κυρία Πόνυ και την αδερφή Μαρία με τις ιατρικές της γνώσεις. Και είναι τόσο δυνατή αυτή της η απόφαση που την υποστηρίζει ακόμη και όταν επιτέλους ξαναβρίσκει τον Άλμπερτ ως μεγάλο "θείο" πιά... αν και θα της λείψει φοβερά, αφού εκείνος έχει πιά αναλάβει τις υποθέσεις της οικογένειας, πρέπει και εκείνη να βρει το δικό της δρόμο.

Για μένα, η ιστορία τελειώνει με την Κάντυ να παίρνει υπόσχεση από τον Άλμπερτ πως τίποτα πιά δε θα την κάνει να κλάψει - όχι από χαρά - όσο εκείνος θα είναι κοντά της. Άλλωστε, αυτή την υπόσχεση της είχε δώσει όταν είχαν βρεθεί πάνω στο δέντρο σ΄εκείνη την περιοχή που θύμιζε στην Κάντυ το λόφο της.