Η Κάντυ το 'Σκασε...

Λοιπόν, δεν μπόρεσα πολύ καιρό να επιβιώσω χωρίς να γράφω κάτι. Έτσι αποφάσισα να γράψω άλλη μια ιστορία με την Κάντυ. Είναι η συνέχεια της συνέχειας που είχα γράψει στο παρελθόν. Είναι, αν θέλετε, τι έγινε μετά το "Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα !". Ελπίζω να είναι αρκετά καλό, θα χαρώ πολύ να ακούσω τα σχόλια σας. Μακάρι να σας αρέσει...

Η ΚΑΝΤΥ ΤΟ 'ΣΚΑΣΕ
η καθηλωτική συνέχεια της Κάντυ-Κάντυ...

Η ΑΡΧΗ...

Η ζωή της Κάντυ, δεν θα λέγαμε πως είχε πάρει και την καλύτερη τροπή. Όμως, κατά κάποιο τρόπο, ήταν εξαιρετική... βασικά, ήταν αρκετά αντιφατικό. Ο γάμος της με τον Τέρρυ, είχε κάνει το ήσυχο χωριό κοντά στην λίμνη Μίτσιγκαν να βουήξει. Έμεναν σε ένα ωραίο, μεγάλο σπίτι στο Σικάγο, που της το 'χε βάλλει για προίκα ο Άλμπερτ. Η Άννυ και ο Άρτσυ ήταν δυο δρόμους μακριά και τους βλέπανε κάθε μέρα. Ο Άλμπερτ έμενε κι αυτός εκεί κοντά. Είχε μια καλή καριέρα ως νοσοκόμα στο γιατρείο του δρ. Μάρτιν και ο Τέρρυ έπαιζε στα γύρω θέατρα, κάνοντας πρωτόγνωρες επιτυχίες για την περιοχή. Πάνω-κάτω, αυτή ήταν η ζωή που ονειρευόταν, μα παρ' όλα αυτά, κάτι της έλειπε.

Είχε περάσει όλη της την ζωή, αγωνιζόμενη για αυτή την ζωή, μα στην πορεία είχε συνηθίσει τόσο πολύ την περιπέτεια, που δεν μπορούσε να αντέξει την απώλεια της από την ζωή της. Κάθε μεσημέρι, που γύριζε από την κλινική, ξάπλωνε στο κρεβάτι και χάζευε το ταβάνι, βαριαναστε-νάζοντας. Μόλις άκουγε το κλειδί στην πόρτα, και καταλάβαινε πως ήταν ο Τέρρυ που γύριζε από το θέατρο, σηκωνόταν γρήγορα κι έκανε πως άκουγε ραδιόφωνο, ενώ στην ουσία ο νους της πλανιώταν στα σύννεφα.

Προσπαθούσε να μην το δείχνει στους άλλους. Δεν ήθελε να το δείξει. Φοβόταν πως, αν το έδειχνε, θα την έλεγαν γκρινιάρα. Μια μέρα, ξάπλωσε, ξανά, στο κρεβάτι να χαζέψει το ταβάνι. "Ααααχ..." αναστέναξε. "Πιπ" έκανε ο Κλυν. "Κλυν, είμαι απελπισμένη !" "Πιπ" "Είμαι σε αδιέξοδο..." "Πιπ" "Τι με συμβουλεύεις να κάνω;" "Πιπ" "Κάτι τέτοιες στιγμές νοσταλγώ το σπίτι της Πόννυ !" "Πιπ" "Πάντα εκεί πήγαινα, όταν είχα πρόβλημα..." "Πιπ" "Ίσως πρέπει, και τώρα, να πάω εκεί για μια εβδομάδα, να στανιάρω..." "Πιπ" "Ευχαριστώ, Κλυν ! Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα !!!".
Αποφασίστηκε, την ίδια μέρα έβγαλε εισητήριο και έφυγε την επόμενη, πριν ξημερώσει ακόμη. Μόλις άφησε πίσω της την πόλη, ένιωσε αμέσως να βρίσκει το κέφι της. Όλα έδειχναν καλύτερα...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ...

Το τρένο σταμάτησε στον κοντινότερο σταθμό (μια μέρα μακριά από το χώριο). Μα, όντας η γνήσια, η μια και μοναδική Κάντυ Γουάιτ Άντριου, δεν την πείραζε. Αντίθετα, την βόλευε καλύτερα. Της άρεσε να τρέχει. Μόνο στην εξοχή, όμως. Στην πόλη δεν της άρεσε να τρέχει, ποτέ δεν έτρεχε εκεί. Έτσι, της ήρθε, όπως πάντα, κουτί η απόσταση του σταθμού από το χωριό. Πάνω, όμως, που άρχισε να τρέχει, ακούστηκαν καλπασμοί και, πριν το καταλάβει, βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Τομ, ο οποίος οδηγούσε ένα κάρο. "Ω, Κάντυ ! Τι ευχάριστη έκπληξη ! Θες να σε πάρω;" "Είμαι ήδη
παντρεμένη." "Άσε τα αστεία ! Θες να σε πάω με το κάρο;" "Εντάξει !".

Ανέβηκε στο πίσω μέρος του κάρου και βολεύτικε στα άχυρα που κουβάλαγε. Ξεκίνησαν. "Χμ" έκανε η Κάντυ, βλέποντας την ταχύτητα του κάρου "Πιο γρήγορα θα πήγαινα τρέχοντας... Τέλος πάντων, τι νέα;". "Χάλια !" απάντησε ο Τομ "Δεν βγάζουμε, πια, όσα λεφτά βγάζαμε κάποτε ! Αν ο μπαμπάς δεν πληρώσει την τράπεζα ως το τέλος του μήνα, θα μας πάρουν την φάρμα !". "Ω, μα αυτό είναι φοβερό !" έκανε η Κάντυ "Μα μην ανησυχείς, θα σε βολέψω εγώ ! Έχω πάρει κάτι ψιλά μαζί μου, κάτσε να τα βρω...". "Όχι, Κάντυ." "Μην χολοσκάς ! Δεν είμαι τράπεζα, μου τα επιστρέφεις όποτε μπορείς, με την ησυχία σου. Ή, μάλλον, μην μου τα επιστρέψεις καν ! Δεν θα μου λείψουν, κιόλας !" επέμεινε η Κάντυ.

"Α-πα-πα ! Ούτε που να το σκέφτομαι, Κάντυ ! Δεν υπάρχει περίπτωση !" επέμεινε ο Τομ. "Έλα, Τομ ! Σε παρακαλώ !" παρακάλεσε η Κάντυ. "Εγώ χρειάζομαι τα λεφτά, εσύ με παρακαλάς;" παρατήρησε ο Τομ "Κάντυ, μια κοσμοθεωρία είχα όλη μου την ζωή: δεν γίνομαι βάρος στους φίλους μου. Το ξέρω πως δεν θα στερηθείς να μου τα δώσεις, μα δεν θέλω ! Νοιώθω άσχημα, πως να το πω;". Η Κάντυ κατσούφιασε, και αφοσιώθηκε στο να παρατηρεί το έδαφος που περνάγανε. Ο δρόμος από τον σταθμό ως το χωριό, ήταν όπως τον θυμόταν πάντα. Χωρίς άσφαλτο, όπως στο Σικάγο, χωρίς εκατοντάδες άμαξες και αυτοκίνητα να τον διασχήζουν θορυβοδώς όλη την ώρα, και να μην τολμάς να κλείσεις τα μάτια σου...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΟΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΠΟΝΥ...

Η Κάντυ αποχεραίτησε τον Τομ και ξεκίνησε για το ορφανοτροφείο. Χτύπησε την πόρτα με την απαλότητα που πάντα την χτυπούσε. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό της να χτυπάει με δύναμη αυτή την πόρτα (επίσης, δεν θυμόταν ποτέ τον εαυτό της να τρώει φυστικοβούτυρο ! Θα ήθελε πολή να δοκιμάσει κάποτε !). Άνοιξε η κυρία Πόνυ. Παρ' όλο που είχαν περάσει πάνω-κάτω 20 χρόνια, δεν έδειχνε να έχει γεράσει ούτε κατά μια ριτύδα. Βέβαια, τώρα φαίνονταν στην Κάντυ, πολύ πιο κοντή Μα για αυτό έφταιγε πως η Κάντυ ήαν, πια, κοντά 1,80 και η κυρία Πόννυ πρέπει να ήταν γύρω στα 1,60.

"Κάντυ, τι ευχάριστη έκπληξη !" αναφώνησε η κυρία Πόννυ. "Μα, κυρία Πόννυ, σας τηλεγράφησα πριν έρθω !" έκανε η Κάντυ. "Το ξέρω, μα δεν πειράζει, Κάντυ ! Μην χαλάς την στιγμή !" της είπε η κυρία Πόννυ "Στάσου να σε δω ! Μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε, εδω περα ! Έχουμε να σε δούμε από τον γάμο σου ! Νομίζαμε πως μας ξέχασες...". "Μα εγώ να σας ξεχάσω, κυρία Πόννυ;" διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ. "Έλα, μην το παίρνεις προσωπικά ! Όλοι μας ξεχνιόμαστε με΄σα σε μια μεγαλη πόλη ! Εγώ μια φορά έχω πάει σε πόλη, και το θυμάμαι ακόμα !". "Σας πιστεύω, κυρία Πόννυ" ειπε η Κάντυ "Όμως εγώ, προσωπικά, την βαρέθηκα την πόλη ! Την σιχάθηκα, ούτε ζωγραφιστή δεν θέλω να την ξαναδώ, φτου φτου μακριά από μας ! Αν δεν ήταν ο Τέρρυ, η Άννυ και ο Άρτσυ εκεί, δεν θα ξαναγύριζα !".

"Μην ανησυχείς, Κάντυ ! Καλά έκανες και ήρθες ! Στο κάτω-κάτω την γραφής, σου έχω μια έκπληξη !" έκανε η κυρία Πόννυ. "Έκπληξη είπατε;" επανέλαβε η Κάντυ, ενώ αναρωτιόταν πόσο καιρό είχε άνθρωπος να της κάνει έκπληξη. "Θα την αντέξεις;" την ρώτησε η κυρία Πόννυ. "Αν ζούσατε ότι έχω ζήσει εγώ, δεν θα εντυπωσιαζόσασταν εύκολα..." την διαβεβαίωσε η Κάντυ, όμως εντυπωσιάστηκε με τον εαυτό της που είπε κάτι τέτοιο.

Η κυρία Πόννυ βγήκε από το δωμάτιο. Ακούστηκαν, πίσω από την πόρτα, τα χάχανα αυτής και της αδερφής Μαρίας "Είσαι έτοιμος;" "Θα ενθουσιαστεί !". Η Κάντυ υπέθεσε πως θα της παρουσίαζαν τον Τζιμ με μια αστεία μάσκα. Χρειαζόταν να δει κάτι χαριτωμένο. Τότε, συνειδητοποιεί πως δίπλα της, στο τραπεζάκι, ήταν ένα βαζάκι με φυστικοβούτυρο. Θυμήθηκε τις σκέψεις που είχε κάνει στην εξώπορτα. Το πλησίασε αργά και διακριτικά, το πήρε, το άνοιξε, έβαλε μεσ το κουτάλι και τράβηξε μια μεγάλη κουταλιά. Ετοιμάστηκε να την φάει "Τα όνειρα πραγματοποιούνται !" ψέλλισε, όταν η πόρτα άνοιξε. Και δεν μπήκε ο Τζιμ. Μπήκε κάποιος που έκανε το κουτάλι, που ήταν μισοχωμένο στο στόμα της Κάντυ, να της πέσει από την έκπληξη. Το ίδιο και το βαζάκι, που έσπασε με δραματικό θόρυβο. "Στηαρ..." ξεφώνισε η Κάντυ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ...

"Στηαρ..." επανέλαβε η Κάντυ. Ο Στήαρ την κοίταξε καλά-καλά, προσπαθώντας να σκεφτεί τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξέρεις, αυτές που όλοι, είτε λίγο είτε πολύ, έχουμε ζήσει στην ζωή μας. Αυτές που ένα εχθρικό αεροπλάνο κατέρριψε το δικό σου, πέφτεις στην θάλασσα κι όλοι σε έχουνε για πεθαμένο για 3 χρόνια και ξαφνικά σκας μύτη ολοζώντανος. "Εμ... γεια σου, Κάντυ !" είπε, εν τέλει. Η Κάντυ είχε γίνει κάτασπρη. Ίσα που πρόλαβε να καθήσει. Η κυρία Πόννυ και η αδερφή Μαρία, που παρακολουθούσαν την σκηνή από την ανοιχή πόρτα, είχαν προβληματιστεί. "Μήπως έπρεπε να της το φέρουμε πιο απαλά;" ρώτησε η κυρία Πόννυ. "Πόσο απαλά μπορούμε να της παρουσιάσουμε έναν άνθρωπο που τον είχε πεθαμένο;" την ρώτησε η αδερφή Μαρία. "Ναι, μα κοίτα την ! Άσπρισε !" επέμεινε η κυρία Πόννυ. "Και έσπασε το βάζο με το φυστικοβούτυρο !" γκρίνιαξε ο Τζιμ "Και τώρα δεν θα θέλει να με δει με μια αστεία μάσκα !". "Θα σε δει μετά, Τζιμ !" τον καθησύχασε η αδερφή Μαρία.
Ο Στήαρ, βλέποντας πως η Κάντυ δεν επρόκειτο να μιλήσει, άρχισε αυτός "Πιστεύω πως σου οφείλω κάποιες εξηγήσεις... αφού, λοιπόν, το αεροπλάνο μου έπεσε στην θάλασσα, εγώ ξέφυγα, μα η πτώση μου προκάλεσε αμνησία... Κουφό, ε; Αυτή η αμνησία θερίζει κόσμο... Έμεινα για καιρό να πλανιέμαι στην Γαλλία, μέχρι που συνάντησα την θεία Ελρόυ ! Ναι, αλήθεια λέω ! Είναι μια χαρά, στεφανώθηκε τον Γερμανό και ζουν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι σε μια βιλίτσα. Όπως και να 'χει, μόλις την είδα ανέκτησα την μνήμη μου. Εκείνη δεν ήθελε να γυρίσει στην Αμερική, δεν την χωράει ο τόπος, λέει. Πλήρωσε, όμως, το εισητήριο για να επιστρέψω εγώ. Δεν ήξερα, όμως, αν η παρέα είναι ακόμη στο Σικάγο. Αν πήγατε, δηλαδή, σε κάποια άλλη πόλη... η πολιτεία... η και χώρα ! Είστε ταξιδιάριδες όλοι σας, ξέρεις ! Οπότε, θεώρησα πως έπρεπε πρώτα να περάσω από εδώ, ούτως ώστε να ενημερωθώ για το που κατικοεδρεύετε αυτή την περίοδο !".

Τα πάντα, στο μυαλό της Κάντυ, άρχισαν να παίρνουν την θέση τους. Ο Στήαρ ήταν ζωντανός, και μπροστά της δεν ήταν κάποιο φάντασμα. Αυτό, βέβαια, αν ήταν καλά τα μυαλά της. Μπορεί η μεγάλη της ανάγκη να δοκιμάσει φυστικοβούτυρο, να της προκάλεσε παραισθήσεις... δεν ήξερε τι να υποθέσει. Μια μύγα καθισε στο περβάζι του παραθύρου, και φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσσα στην Κάντυ. "Κάντυ, με ακούς;" την ρώτησε ο Στήαρ, καθως, βλέποντας την να παρατηρεί μια μύγα με τέτοιο ενδιαφέρον, φοβήθηκε μήπως την τρέλανε. Αυτό, όμως, έκανε το κλικ στο μυαλό της Κάντυ. "ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙ !!!!" φώναξε, πέταξε το παλτό της στον αέρα κι έτρεξε να τον αγκαλιάσει.

Η κυρία Πόννυ και η αδερφή Μαρία τους κοίταζαν χαμογελαστοί. "Εντάξει, όντως η Κάντυ μας έχει γερά νεύρα !" διαπίστωσε η αδερφή Μαρία. "Τέτοια ανατροφή της δώσαμε !" κορδώθηκε, υπερήφανη, η κυρία Πόννυ. "Να φορέσω, τώρα, την αστεία μάσκα;" ρώτησε ο Τζιμ...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΣΟΒΑΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ...

"Όπως στα λέω, Στηαρ !" τελείωσε η Κάντυ τις διηγήσεις των όσων έγιναν κατά την απουσία του. "Δηλαδή, μου λες πως έχασα τον θάνατο του Νηλ, της Ελίζας και της κυρίας Ράγκαν;" αναφώνησε ο Στήαρ. "Ναι, μα ο κύριος Ράγκαν ξαναπαντρεύτηκε, καθώς έμαθα !" του είπε η Κάντυ "Και είναι πολύ πιο ευτυχισμένος με την νέα γυναίκα και τα νέα παιδιά του !". "Και έχασα τον γάμο σου με τον Τέρρυ, τον γάμο της Άννυ και του Άρτσυ και τον γάμο του Άλμπερτ;" συνέχισε ο Στήαρ. "Ο γάμος του Άλμπερτ χάλασε !" απάντησε η Κάντυ "Καθώς η νύφη αποδείχτηκε τρελέγκω, όταν προσπάθησε να με δολοφονήσει στην μέση του πελάγους !".

"Η Πάττυ τι κάνει;" ρώτησε, όλο ενδιαφέρον, ο Στήαρ. "Ναι, προσπάθησε να αυτοκτονήσει κάμποσες φορές επειδή εσύ πέθανες." απάντησε η Κάντυ "Προσπαθούσε τόσο συχνά να αυτοκτονήσει, που την φυλάγαμε με βάρδιες ! Έπειτα, πήγε στην γιαγιά της, στην Φλώριδα, για να σε ξεχάσει. Έκτοτε, την είδα μόνο στον γάμο του Άλμπερτ και στον δικό μου. Τώρα σκέφτεται σοβαρά να καλογερέψει, μα δεν ξέρω τι θα επακολουθήσει αφού μάθει πως ζεις !". Ο Στήαρ κάθισε ανακούρκουδα σε μια καρέκλα, δίπλα στην Κάντυ "Αυτό είναι τρομερό !" είπε "Σκόπευα να πάω στο Σικάγο, να σμίξω με τους υπόλοιπους, όμως το ζήτημα επείγει ! Πρέπει να φύγω γραμμή για Φλώριδα, να προλάβω την Πάττυ πριν κλειστεί σε κάνα μοναστήρι !".

"Όχι, υπάρχει κι άλλος τρόπος: θα την καλλέσουμε στο Σικάγο, για να την αποχαιρετήσουμε πριν φύγει για το μοναστήρι, και -τσουπ- θα της εμφανίσουμε τον Στήαρ !" πρότεινε η Κάντυ. "Κάντυ, είσαι μανούλα σε κάτι τέτοια !" αναφώνησε ο Στήαρ. "Είμαι, δεν είμαι;" παρατήρησε, περιχαρής, η Κάντυ...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω για να περάσω την ώρα μου, οπότε ιδού ένα νέο κεφάλαιο:

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΙΚΑΓΟ...

"Μα, Κάντυ, είσαι σίγουρη πως δεν θα κουραστείς από τα πήγαινε-έλα;" ρώτησε η κυρία Πόννυ. "Δεν είμαι καθόλου σίγουρη, κυρία Πόννυ !" απάντησε η Κάντυ, ενώ ανέβαινε στο τρένο, ακολουθώντας τον Στήαρ "Όμως η όλη ιστορία με έχει συνεπάρει και θέλω πολύ να την παρακολουθήσω ως το τέλος ! Στο κάτω-κάτω, εγώ κατέστρωσα το όλο σχέδιο ! Μόλις όλα τελειώσουν, θα επιστρέψω αμέσως !". Το τρένο ξεκίνησε, και σε κατά το βράδυ είχαν φτάσει πίσω στο Σικάγο.
Περιττό να περιγράψω την έκπληξη των υπόλοιπων, στην θέα του Στήαρ. Ο Άρτσυ λιποθήμισε, ο Τέρρυ άρχισε να λέει το "Πάτερ Ημών", η Άννυ έβαλλε τα κλάμματα, ο Κλυν ροκάνιζε ένα φουντούκι... χάος ! Μετά, όμως, η Κάντυ και ο Στήαρ τους εξήγησαν πως είχε η όλη κατάσταση, και τα πράγματα ξεκαθάρισαν κάπως. Μετά, τους είπαν και το σχέδιο που είχε σκεφτεί η Κάντυ, για την Πάττυ και τον Στήαρ.

Όλοι συμφώνησαν. Τηλεγράφησαν της Πάττυ πως θέλουν να την δουν πριν κλειστεί στο μοναστήρι, για αυτό να έρθει στο Σικάγο. Η Πάττυ ήρθε, ντυμένη ήδη καλόγρια. Η Κάντυ και η Άννυ την παρέλαβαν από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Ξεκίνησαν για το σπίτι του Άλμπερτ. "Χαίρομαι που σας βλέπω, κορίτσια !" τους είπε η Πάττυ "Αν δεν με καλλούσατε, θα ερχόμουνα μόνη μου ! Αύριο, φεύγω για το μοναστήρι. Ο Θεός μαζί σας, αδερφές εμού ! Θα ανάψω μια λαμπάδα δια σας !" και άρχισε να κάνει τον σταυρό της. Η Κάντυ και η Άννυ την μιμήθηκαν. "Πάττυ, είσαι σίγουρη πως θες να μονάσεις;" την ρώτησε η Κάντυ. "Δεν μπορώ να ζω χωρίς τον Στήαρ !" εξήγησε η Πάττυ. "Το μοναστήρι δεν είναι για να κρύβεσαι από τα προβλήματα σου !" επέμεινε η Άννυ. Η Πάττυ δεν απάντησε. "Πάττυ, έχουν περάσει τόσα χρόνια !" συνέχισε η Κάντυ "Και ο Στήαρ δεν ήταν ο τελευταίος άντρας στην γη !". Η Πάττυ αρνήθηκε να της απαντήσει.

Φτάσανε στο σπίτι. Ο Τέρρυ, ο Άρτσυ και ο Άλμπερτ τους περίμεναν, έχοντας ετοιμάσει τσάι και κουλουράκια. Κάθισαν όλοι στο τραπέζι. "Πάττυ, κούκλα είσαι με την στολή !" την επαίνεσε ο Τέρρυ για να σπάσει την αμηχανία. "Ευχαριστώ..." απάντησε η Πάττυ. "Πάττυ, θα χαραμιστείς στο μοναστήρι !" της είπε ο Άλμπερτ "Μην πας ! Αν η απουσία συζύγου σε ενοχλεί, σε παίρνω κι εγώ, αν θες !". Η Πάττυ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Αυτό, ήταν η τελική δοκιμασία. Η Πάττυ, ήταν ακόμη πλήρως αφοσιωμένη στον Στήαρ. Η Κάντυ σηκώθηκε "Πάω να φέρω κι άλλο κέικ !" προφάνθηκε και πήγε στην κουζίνα.

Εκεί την περίμενε με αγωνία ο Στήαρ. "Τι έγινε; Τι λέει;" ρώτησε έντρομος. "Ναι ! Σε θέλει ακόμα ! Σε αγαπάει κάργα !" τον διαβεβαίωσε η Κάντυ, του ίσιωσε βιαστικά το μαλλί, του έφτιαξε τον γιακά και τον έσπρωξε "Όρμα, τίγρη !". Πρώτα μπήκε στο δωμάτιο που βρίσκονταν οι υπόλοιποι, η Κάντυ "Πάττυ, δεν έφερα κέικ ! Παρά έφερα ένα άλλο γλυκό, που είμαι σίγουρη ότι θα εκτιμήσεις πιο πολύ !". Και 'τσουουουουπ- βγαίνει, ως από μηχανής θεός, ο Στήαρ. Η Πάττυ φέρθηκε με πολύ μεγάλη ψυχραιμία. Βούτηξε το μαχαίρι για το κέικ και αποπειράθηκε -ξανά- να κόψει τις φλέβες της. Πέσανε όλοι να την εμποδίσουν. "Αφήστε με ! Αφήστε με ! Δεν μπορώ να ζω χωρίς αυτόν ! Τον βλέπω μπροστά μου !" τσήριξε.

"Μα, ακριβώς επειδή δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, είμαι εδώ, Πάττυ !" είπε ο Στήαρ. Η Πάττυ έμεινε, το μαχαίρι γλύστρισε από το χέρι της κι έπεσε στο πόδι του Τέρρυ. "Άουτς !!!" έκανε να βογκήξει ο Τέρρυ, μα η Κάντυ τον σκούντηξε να μην χαλάσει την στιγμή. "Λοιπόν, Πάττυ !" είπε ο Στήαρ και γονάτισε "Τι λες; Θα με παντρευτείς; Ή, όπως λένε γαλλιστί, veux-tu m' épouser?". "Το δίχως άλλο !" αναφώνησε η Πάττυ "Το γοργόν και χάριν έχει !!!"...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΝΤΑΛΓΚΑΔΕΣ ΚΑΙ ΝΥΦΕΣ...

Ο γάμος έγινε, και βούηξε το σύμπαν, όπως συνηθίζει να γίνεται με τους πανηγυρικούς γάμους. Νταούλια, πίπιζες, "Σήμερα γάμος γίνεται", η γιαγιά Μάρθα κι ο δρ Μάρτιν να χορεύουν πάνω στα τραπέζια... Ήταν από τους γάμους που έμειναν για πολύ καιρό στις μνήμες των κατοίκων του Σικάγο. Μετά από τον γάμο, η Κάντυ πήρε την βαλίτσα της, πήρε και τα βουνά. Επέστρεψε στο ορφανοτροφείο της Πόννυ, σίγουρη πως θα απολάμβανε μια εβδομάδα ξεκούρασης χωρίς άγχη. Νόμιζε πως όλη η περιπέτεια είχε, κοινώς, τελειώσει. Δυστυχώς, όμως, μόλις που είχε αρχίσει.

Μια μέρα, καθόταν στο καθιστικό του ορφανοτροφείου, συμπεριφορά εξαιρετικά λογική -να κάθεσαι σε ένα καθιστικό. Και μπαίνει ο Τζιμ "Κοίτα, Κάντυ !" φώναξε "Ο μπαμπάς μου, ο κύριος Καρτράιτ, μου έδωσε ένα μεγάλο βάζο φυστικοβούτυρο, και είπε να σου δώσω κι εσένα ένα κιούπι !". "Τέλεια !!!" κραύγασε, περιχαρής, η Κάντυ, και πήρε το κιούπι. Ετοιμάστηκε να αδειάσει το περιεχόμενο του στο στόμα της "Bon Apetit...". "ΕΕΕΕΕΕΕ, ΚΑΝΤΥ !!!!" βρώντηξε την πόρτα ο Τομ. "Παναγία μου !" αναπήδησε η Κάντυ, και το κιούπι έπεσε στο πάτωμα κι έγινε χίλια κομμάτια, μαζί με τις χαμένες ελπίδες της να φάει φυστικοβούτυρο "Κλαψ ! Τι στο καλό έπαθες, Τομ, και ορμάς σαν τον σήριαλ κίλλερ ! Χτύπα και καμιά πόρτα ! Τέτοια ανατροφή μας έδωσαν η κυρία Πόννυ και η αδερφ..." "Κάντυ, δεν έχουμε χρόνο ! Άνοιξε το ραδιόφωνο !" επέμεινε ο Τομ.
Η Κάντυ υπάκουσε, μουρμουρίζωντας μερικές λέξεις που σίγουρα η κυρία Πόννυ και η αδερφή Μαριά δεν τους είχαν αναθρέψει να λένε. Αμέσως, ακούστηκε η πανικόβλητη φωνή της καλής κυριούλας που λέει τις ειδήσεις "Έκτατη είδηση: Δέος και τρόμο προκαλλεί η ανακάλυψη πως μια μαύρη τρύπα κατευθύνεται προς την γη, και συγκεκριμένα, το Σικάγο. Πρόκειται για το τέλος του κόσμου ! Κυρίες και κύριοι, έρχεται ο Αρμαγεδδών, αλλά εσείς μην πανικοβάλλεστε και απολαύστε τα επακόλουθα τραγούδια, τα οποία αφιερώνει ο Ανθόδωρος στην Υποκόμη για την επέτειο τους !". Η Κάντυ κι ο Τομ είχαν μείνει. Για λίγη ώρα, το μόνο που ακούγονταν, ήταν ο Τζιμ κάπου μέσα στο ορφανοτροφείο, που καταβρόχθιζε το βάζο με το φυστικοβουτυρο.

"Τομ, αυτό είναι τρομερό !" φώναξε η Κάντυ "Πρέπει να γυρίσω στο Σικάγο ΤΩΡΑ !!!". "Ίσα που προφταίνεις το μεσημεριανό τρένο, Κάντυ ! Ο δήμαρχος λέει πως μετά δεν θα πάνε άλλα τρένα προς το Σικάγο ! Όλοι, βλέπεις, προσπαθούν να φύγουν, κι όχι να πάνε..." είπε ο Τομ. Η Κάντυ βγήκε έξω κι άρχισε να τρέχει ως μαινάς μέσα στους λόγγους και τις ραχούλες, και τα δάση και τις βουνοκορφές. Τα τρένα που φυγάδευαν τον κόσμο από το Σικάγο και τους έφερναν προς όλες τις άλλες κατευθύνσεις, και ο σταθμός ήταν γεμάτος πρόσφυγες. Η Κάντυ, ήταν η μόνη επιβάτης του τρένου για το Σικάγο. Α, και ο Κλυν, φυσικά ! Αλήθεια, γιατί ξεχνάμε πάντοτε τον Κλυν; Όπως και να έχει, η Κάντυ έφτασε στο Σικάγο μετά από τόσο συναρπαστικές περιπέτειες που δεν αξίζουν καν τον κόπο να τις αναφέρουμε. Φτάνει με την ψυχή στο στόμα στο σπίτι του Άλμπερτ, όπου όλοι συγκεντρώνονταν πάντα.

Εκεί, τους βλέπει όλους, πλην του Στήαρ, γύρω από ένα τραπέζι ε ένα κερί στο κέντρο. Όλοι να κλαίνε σαν χορός τραγωδίας του Αισχύλου, και κορυφαία η Πάττυ, με ένα κουρελιασμένο νυφικό, λες και είχε κυλιστεί σε βούρκο, και η γιαγιά Μάρθα έκανε την μουσική υπόκρουση, παίζοντας λυπητερά κομμάτια με το βιολί της. "Ω, κουρελιασμένο νυφικό μου ! Ω νυφιάτικη μου κλίνη ! Ω τρέλα, που μου πήρες τον άντρα μου !" να οδύρεται η Πάττυ, με το βέλλο στραβοφορεμένο στο κεφάλι της. "Ολελέ μου, ολελέ μου !" να συνεχίζει η Άννυ. "Χεμ-χεμ !" ξερόβηξε η Κάντυ για να δείξει την παρουσία της. Όλοι στράφηκαν προς το μέρος της. "Γεια σας... σας έλειψα;". "Κάντυ, ο Στήαρ τρελάθηκε !" συνέχισε τους θρήνους η Πάττυ "Θέλει να κατασκευάσει μια μηχανή για να εγκλωβίσει την μαύρη τρύπα !!!"...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Ο ΣΤΗΑΡ ΦΟΡΤΙΖΕΙ ΚΟΥΤΙΑ...

"Στήαρ, άνοιξε την πόρτα !!!" φώναξε η Κάντυ, κοπανώντας την πόρτα "Άνοιξε !!! Πρέπει να μου ανοίξεις !!!". "Δεν σε ακούει..." κλαψούρισε η Πάττυ, δάκρυσε, σκούπισε τα δάκρυα της με το κουρελιασμένο νυφικό της και το πρόσωπο της γέμισε λάσπες "Έχει βάλλει ηχομόνωση στην πόρτα για να μην τον ενοχλούμε !". Ο Στήαρ, από την άλλη μεριά της πόρτας, δούλευε μανιωδώς. "Θα είναι από τις μεγαλύτερες μου εφευρέσεις !" παρατήρησε ενθουσιασμένος. ΚΡΑΚ, έσπασε την πόρτα η Κάντυ με ένα μεγάλο κούτσουρο. "Στήαρ, τι στην ευχή κάνεις;" του φώναξε. Και δώσε του κλάμματα η Πάττυ. "Φτιάχνω ένα μηχάνημα ! Κοίτα, πατώντας αυτό το κουμπί, θα φορτίσω ειδικά ένα κουτί για να βάλλω μέσα την μαύρη τρύπα !" εξήγησε ο Στήαρ "Διότι η μαύρη τρύπα, αποτελείται από αντιύλη, οπότε, αν καταφέρω να δημιουργήσω αντιύλη στο εργαστήριο, και μπορέσω να φορτίσω ειδικά το κουτί αυτό, θα μπορέσω να κλείσω μέσα την μαύρη τρύπα, χωρίς να καταστραφεί το κουτί !!!".

"Στήαρ, θα φωνάξω τον δρ Μάρτιν να σου κάνει ηλεκτροσόκ !" πάτησε πόδι η Κάντυ "Κοίτα πως έχει γίνει η Πάττυ ! Κοίτα πως έχει γίνει το νυφικό της ! Πως το έσκισε και το βρώμισε μέσα στην απόγνωση της !". "Ε, αυτό το αγόρασα έτσι !" την διέκοψε, δειλά, η Πάττυ "Ετοιμαζόμουν να πάω σε ένα πάρτυ μασκέ...". "Δεν με καταλαβαίνεις, Κάντυ ! Κοίτα, θα κάνω άλλη μια δοκιμή, να δω αν το πέτυχα αυτή την φορά !" συνέχισε στον χαβά του ο Στήαρ. Έβαλε ένα μικρό χαρτόκουτο μέσα στην μηχανή και πάτησε το κουμπί. Ακούστηκε ένα μπουμ, το μηχάνημα έβγαλλε καπνούς, και όταν ο Στήαρ έβγαλλε το χαρτόκουτο, αυτό είχε μια ανεπαίσθητη λάμψη.

"Έτοιμο !" σήκωσε θριαμβευτικά το κουτί ο Στήαρ. "Θα πιάσεις με ένα χαρτόκουτο την μαύρη τρύπα;" απόρησε η Κάντυ. "Όχι, αυτό είναι το κουτί για τα πειράματα !" απάντησε ο Στήαρ, και το πέταξε αδιάφορα πίσω του "Το κανονικό κουτί είναι εκεί !". Κι έδειξε ένα ένα ωραίο, λουστραρισμένο, μαύρο κουτάκι, σε έναν πάγκο στο βάθος. Το ετοίμασε, μέσω του μηχανήματος, με τις συνοπτικές διαδικασίες.

Βγήκαν φουριόζοι στο σαλόνι, όπου περίμεναν οι υπόλοιποι. "Βουαλά !!!" φώναξε ο Στήαρ, δείχνωντας το κουτί κορδωμένος σαν πέρδικα. "Τι στο...;" πήγε να πει ο Τέρρυ. Τότε, ακούστηκε από το ραδιόφωνο, πάλι, η φωνή της κυριούλας "Η μαύρη τρύπα είναι μόλις ένα χιλιομετρο πάνω από την γη, ακριβώς πάνω από την κεντρική πλατεία του Σικάγο !". "Δεν έχουμε χρόνο !" φώναξε ο Στήαρ, πατριωτικά "Φύγαμε ! Γιαγιά Μάρθα, παίξε κάτι ηρωικό !". Και βγαίνουνε στον δρόμο, προχωρόντας σαν στρατιωτάκια στην παρέλαση, με τον Στήαρ δημοιρίτη, και την γιαγιά Μάρθα να παίζει το "Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά" με πάθος...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΟΥΠΑ...

Φτάσανε στην κεντρική πλατεία σε χρόνο ντε-τε. Μόνο αυτοί είχαν μείνει σε όλη την πόλη. Ένοιωθαν τον αέρα να ανεβαίνει προς τα πάνω, λες και τον ρούφαγε κάτι. Και λέει συνομωτικά ο Τέρρυ στην Κάντυ "Κάντυ, μην καρφωθείς ! Κοίτα πάνω, και καλά ότι κάτι σου έπεσε !". "ΑΑΑΑΑ !!!!" ούρλιαξε η Κάντυ, μόλις κοίταξε πάνω. Η τρύπα είχε πλησιάσει κι άλλο την γη. Ένας τεράστιος, μαύρος κύκλος, μεγάλος όσο ένα μπαλάκι του πιγκ-πογκ, το οποίο, όμως, ρούφαγε τα πάντα. Ρούφαγε τον αέρα και το οξυγόνο. Ξερίζωνε και κατάπινε δέντρα, χόρτα, χώματα... Η Άννυ, ίσα που πρόλαβε να βουτήξει τον Κλυν, που σηκώθηκε κι αυτός στον αέρα.

Ο Στήαρ, άρχισε να τρέχει προς το μέρος της, με το κουτί ανοιγμένο και προτεταμένο. "ΙΙΙΙΙΙΙΙΧΑΑΑΑΑ !!!!" ούρλιαξε. Τώρα η γιαγιά Μάρθα έπαιζε το soundtrack του "The Last of Mohicans" που είναι επιβλητικό και ατμοσφαιρικό. Μόλις, δυο βήματα, όμως πρόλαβε να κάνει ο Στήαρ, γιατί σηκώθηκε στον αέρα. Θα τον ρούφαγε κι αυτός η τρύπα. Μα τον έπιασε από τα πόδια ο Άλμπερτ, αλλά τον παρέσυρε κι αυτόν. Ευτυχώς, το κορδόνι του ήταν λυμμένο, και πρόλαβε να τον αρπάξει από εκεί ο Άρτσυ. Ο Τέρρυ έπιασε τον Άρτσυ από την ουρά του σμόκιν του. "Θα μου το τσαλακώσεις, Τέρρυ !" γκρίνιαξε ο Άρτσυ. "Ω, για το όνομα του ψαριού με τσιπς, Άρτσυ ! Θες να ζήσεις ή όχι;" του φώναξε ο Τέρρυ, για να ακουστεί μέσα στην βουή. Η τρύπα, τώρα, ρουφούσε και το φως. "Μαμά μου !!!" φώναξε η Άννυ.

Τώρα, είχαν κάνει όλοι μια ανθρώπινη αλυσίδα για να μην πέσουν μέσα. Τα πλακάκια ξυλώθηκαν κι άρχισαν να πέφτουν μέσα ομαδικώς. Παρέσυραν και το σούργελο. Μα, ο Στήαρ, πρόλαβε να απλώσει το κουτί, τελευταία στιγμή, και να την καπακώσει μέσα. Όλα σταμάτησαν, και να ιπτάμμενα πλακάκια, έπεσαν κάτω με γδούπα, σπάζωντας. Η Κάντυ, έτριψε το πονεμένο της πλευρό, με το οποίο είχε πέσει. Το φως και το οξυγόνο, επανήλθαν αμέσως. Όλοι άρχισαν να ζητοκραυγάζουν και να χειροκροτούν και να σφυρίζουν και να πετάνε τα καπέλα τους στον αέρα...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ...

Ευθείς, καθώς ήταν φυσικό, πλάκωσαν οι δημοσιογράφοι,οι ρεπόρτερ και οι απλοί πολίτες. Και άρχισαν να τους παίρνουν συνεντεύξεις για εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και άλλα τέτοια. Και έγιναν διάσημοι. Ξανά. Και, μην αντέχοντας την πολυκοσμία, η Κάντυ επέστρεψε στον λόφο της Πόννυ, αλλά αυτή την φορά μαζί με τους φίλους της. "Αρχίζω να τα ψιλοβαριέμαι όλα αυτά τα πηγαινέλα !" εκμυστηρεύτικε, κατά την διάρκεια του ταξιδιού, η Κάντυ στην Άννυ "Πάντα κάτι γίνεται και δεν στεριώνω εδώ πάνω από δυο μέρες ! Και κάτι μου λέει πως ούτε τώρα θα μείνω πολύ εκεί ! Να δεις, Άννυ, που κάτι θα προκύψει και θα πρέπει να γυρίσουμε, φουριόζοι, στο Σικάγο !". "Έλα, Κάντυ ! Μην γίνεσαι απαισιόδοξη !" την παρότρυνε η Άννυ. "Δεν είμαι απαισιόδοξη ! Είμαι ρεαλίστρια !" απάντησε η Κάντυ. "Από που κι ως που;" αναφώνησε η Άννυ.

"Η Κάντυ ρεαλίστρια;" μίλησε η Πάττυ "Πάει, χάλασε ο κόσμος !". "Η Κάντυ ρεαλίστρια;" "Η Κάντυ ρεαλίστρια;" απλώθηκε η βουή σε όλο το κουπέ του βαγονιού. "Κάποιος πρέπει να είναι, όμως !" αποκρίθηκε η Κάντυ "Κι από την στιγμή που όλοι εδώ πέρα έχετε γίνει ανόριμοι, πρέπει εγώ να είμαι ρεαλίστρια !". "Αυτό που τώρα λες ανοριμότητα, Κάντυ..." της είπε ο Τέρρυ "Παλιά το έλεγες διασκέδαση ! Και τους ρεαλιστές τους έλεγες μπίχλες και ξινούς !". "Ότι πεις..." του πέταξε η Κάντυ, που δεν είχε καμία διάθεση. ΓΡΟΥΓΡΟΥΓΡΟΥ έσπασε την ησυχία έναβαθύ γουργούρισμα. "Για το όνομα του Θεού, Άλμπερτ, δεν σου έμαθε κανείς τρόπους;" τον μάλωσε η Πάττυ.

"Δεν ήμουν εγώ !" αποκρίθηκε, θιγμένος, ο Άλμπερτ "Ήταν η μαύρη τρύπα μέσα από το κουτί της !". "Και γιατί έκανε έτσι;" ρώτησε η Κάντυ. "Δεν ξέρω !" απάντησε ο Άλμπερτ, κοίταξε τον Στήαρ που κοιμόταν αγκαλιά με το κουτί "Ο Στήαρ κάνει, συνεχώς, κάτι παράξενα πειράματα πάνω της ! Θα της έχει αλλάξει τα φώτα !". "Την άμοιρη την τρύπα..." σάρκασε ο Τέρρυ. "Τέλος πάντων..." αναστέναξε ο Άλμπερτ, και ψαχούλεψε στον ταξιδιωτικό του σάκο "Έχω φέρει ψωμί και φυστικοβούτυρο ! Θέλει κανείς;". Τα μάτια της Κάντυ άστραψαν. "Εγώ ! Εγώ !" φώναξε. Κατάλαβε πως είε φερθεί με υπερβολικό ενθουσιασμό, όταν παρατήρισε πως όλοι την κοιτούσαν έκπληκτοι.

"Καλά ! Περίμενε !" της είπε ο Άλμπερτ, παραμένοντας ήρεμος. Έκοψε μια φέτα ψωμί και άρχισε να την αλοίβει με φυστικοβούτυρο, με ρυθμό που φαινόταν εκπληκτικά αργός στα μάτια της Κάντυ. Εν τέλει, τελείωσε το έργο του κι έτεινε την φέτα προς την Κάντυ, που ήταν στο απέναντι κάθισμα. Μόλις, όμως, το χέρι του έφτασε μπροστά από το ανοιχτό παράθυρο, ένα πουλί χύμηξε, το άρπαξε στο ράμφος του κι έφυγε. "Χαχα !" γέλασε ο Άλμπερτ "Τι χαριτωμένα είναι τα πουλιά ! Δεν βρίσκεις, Κάντυ;". "Ναι..." γρύλισε η Κάντυ μέσα από τα δόντια της "Τα βρίσκω... πολύ διασκεδαστικά !". "Δεν φαίνεται !" παρατήρησε ο Τέρρυ. "Άλμπερτ, μπορείς, παρακαλώ, να μου φτιάξεις καινούργιο;" έκανε, ευγενικά, η Κάντυ. "Με συγχωρείς, Κάντυ, μα το υπόλοιπο φυστικοβούτυρο το φυλάω για εμένα !" απάντησε ο Άλμπερτ "Έχω, όμως, σαλάμι, τυρί και γαλοπούλα...".

Το τρένο έφτασε στον σταθμό. Κατέβηκαν. Εκεί, τους περίμενε ο Τομ, που ήταν συνενοημένος να τους πάρει με το κάρο. Σε λίγη ώρα, βρέθηκαν -για τρίτη φορά εκείνη την εβδομάδα- στο ορφανοτροφείο της Πόννυ. Η Κάντυ, παρ' όλο που ήταν μακριά από το Σικάγο, ένοιωθε ακόμη ένα βάρος να την πλακώνει. Δεν ήξερε που θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Το βράδυ, μαζεύτηκαν όλοι γύρω από το τζάκι του καθιστηκού και μιλάγανε. "Στήαρ !" πήρε το θάρρος η Κάντυ "Τι πειράματα κάνεις με την μαύρη τρύπα;". "Δεν τα κάνω πια ! Τα τελείωσα σήμερα το απόγευμα !" ανακοίνωσε θριαμβευτικά ο Στήαρ "Ερεύνησα την δομή της και την ύλη της σε βάθος ! Τελικά, κατάλαβα ότι το νερό μπορεί να περάσειαπό μέσα της, χωρίς να το ρουφήξει ! Έτσι, έριξα λίγες σταγόνες μέσα. Πέρασαν και έγιναν κι αυτές μαύρες σαν την τρύπα ! Είναι κάτι σαν επέκτση της τρύπας, μόνο πιο εύκολα διαχειρίσημο ! Θα σας το δείξω αύριο ! Το λέω παντοφάγο !"...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΤΟΦΑΓΟ

Η επόμενη μέρα ήρθε όπως όλες οι άλλες μέρες: το επόμενο πρωί. Και όλοι ξύπνησαν με την ανατολή, περίεργοι για το τι θα τους δείξει ο Στήαρ. Συγκεντρώθηκαν μπροστά από την πόρτα του, και περίμεναν να βγει. Πέρασε η ώρα. Κάθησαν ανακούρκουδα στο πάτωμα. Ξύπνησαν τα παιδιά. Τους βρίσκει η κυρία Πόνυ και ρωταει τι κάνουνε στο πάτωμα. "Περιμένουμε τον Στήαρ !" "Περιμένετε τον Στήαρ να κάνει τι;" "Να μας δείξει την νέα του εφεύρεση, τον αποτέτοιο !" "Αποτέτοιο; Ούτε καν αποτετοιοτής;" "Μην γίνεστε σαρκαστική, κυρία Πόνυ ! Απλά δεν θυμόμαστε το όνομα !". Η συζήτηση έληξε εκεί, διότι ο Στήαρ άνοιξε την πόρτα.

Ένα χάλι μαύρο. Αναμαλλιασμένος από το στριφογύρισμα στο μαξιλάρι, με μια φούσκα στο ένα του ρουθούνι, με το ένα πόδι ξυπόλητο και το άλλο με παντόφλα. Και από πίσω να βγαίνει η Πάττυ στην τρίχα, διότι η σωστή Αγγλίδα, και στον βούρκο να κυλλιστεί, θα παραμείνει κομψή. "Τι στο καλό;" ρώτησε ο Στήαρ "Καφενείο το κάνατε μπροστά στην πόρτα μου;". "Στήαρ, θέλουμε να μας δείξεις τον αποτέτοιο !" "Τον ποιο;" "Τον αυτούνο !" "Δεν ξέρω κανέναν που να τον λένε αυτούνο !" "Και τ' άλλο του πόδι πως το λένε;" "Μήπως αποτετοιοτής;" "Δεν με βοηθάτε, παιδιά..." "Αυτόν για τον οποίο μας μίλαγες με τόσο καμάρι χθες το βράδυ;" "Α ! Τον Παντοφάγο ! Περιμένετε !".

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο, κι επέστρεψε με ένα μπουκάλι γεμάτο με ένα μαύρο υγρό. Μα όταν λέμε μαύρο, μαύρο-μαύρο. Μαυρότατο. Μαύριστο. "Φαντάζομαι πως δεν πέρασε απαρατήρητο το ότι πειραματιζόμουν συχνά με την μαύρη τρύπα τον τελευταίο καιρό ! Αποσκοπούσα στο να παράγω ένα προϊόν από αυτήν ! Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα. Ένα οικολογικό υποκατάστατο κάποιου ήδη υπαρκτού, ίσως. Όμως, εν τέλει, ανακάλυψα κάτι συνταρακτικό: ο πλανήτης μας, φιλοξενεί ένα υλικό που μπορεί να περάσει μέσα από την μαύρη τρύπα, και να βγει από την άλλη πλευρά !" "Ουάου ! Και ποιο είναι αυτό;" "Το κοινό νερό, αλμυρό, ανθρακούχο ή σκέτο ! Βγαίνει, όμως, ελαφρώς... επηρρεασμένο ! Όπως βλέπετε, βγαίνει μαύρο και πηχτό, και μάλιστα έχει αποκομήσει δυνάμεις από την τρύπα. Μπορεί να ρουφήξει οτιδήποτε έρθει σε επαφή μαζί του !" "Και σε τι μπορεί να χρησιμεύσει αυτό; Πιο πολύ επικύνδινο ακούγεται !" "Δεν καταλαβαίνετε; Είναι κάτι επαναστατικό ! Δεν θα υπάρχει ρίπανση πια ! Λίγος παντοφάγος στον πάτο του σκουπιδοτενεκέ κάθε νοικοκυριού, και δεν θα χρειάζεται να βγαίνει κανείς για να πετάξει τα σκουπίδια ! Ή όταν θέλουν να γκρεμίσουν ένα κτήριο, απλά θα πασαλείβουν λίγο παντοφάγο στην μπάλα κατεδάφισης και δεν θα δημιουργηθούν ούτε μπάζα ούτε οι ενοχλητικοί θόρυβοι του γιαπιού !".

Όλοι χειροκρότησαν. "Στήαρ, επιτέλους εφηύρες κάτι που να μην μπορεί να μας σκοτώσει όλους !" αναφώνησε ο Άρτσυ. "Ω, μα όχι ! Μπορεί κάλλιστα να μας σκοτώσει όλους αν δεν προσέξουμε μαζί του ! Όμως εμείς θα προσέχουμε, ε;" απάντησε ο Στήαρ. "Πρέπει να επιστρέψουμε αμέσως στο Σικάγο και να το παρουσιάσουμε στους δημοσιογράφους !" είπε ο Άλμπερτ. "όχι !" διέκοψε η Κάντυ "Δεν ξανατρέχω στο Σικάγο ! Ότι γίνει θα γίνει στο χωριό !". "Που, όμως; Δεν υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος !" επέμεινε ο Άλμπερτ. "Ω, μα υπάρχει !" την υπερασπίστηκε η Άννυ "Το δημαρχείο έχει μια !". "Τότε, Άλμπερτ..." απεφάνθη ο Στήαρ "Πάρε εσύ τον Άρτσυ να πάρω εγω την Πάττυ στον ώμο, και πάμε στο χωριό να τα κανονίσουμε όλα !"...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Λοιπόόόοόόόόόόν, έπειτα από πολύμηνη παύση, σας παρουσιάζω την επική συνέχεια του "Η Κάντυ το 'Σκασε"...

Ο ΠΑΝΤΟΦΑΓΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΠΕΛΑΣ...
Η μέρα που ο παντοφάγος θα δειχνόταν στους δημοσιογράφους και στους εμπορικούς αντιπροσώπους έφτασε. Όλοι μπήκαν στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του δημαρχείου, την οποία απλόχερα προσέφερε ο δήμαρχος. Βλέπετε, το δημαρχείο ήταν ένα παμπάλαιο ξύλινο κτήριο, και η μόνη του αίθουσα που χρησιμοποιούνταν πια, ήταν το δημαρχιακό γραφείο. Οπότε, γιατί να μην το προσέφερε; Στο κάτω-κάτω, καιρό είχε να μαζευτεί στο χωριό τόσος κόσμος...
Ο Τζίμυ ανέβηκε τρέχοντας τον λόφο, στην κορφή του οποίου ήταν το σπίτι του Τομ. Του είχε υποσχεθεί πως θα πήγαιναν μαζί στην επίδειξη του παντοφάγου. Όμως, ο μπαμπάς του Τομ, δεν ήταν τόσο αισιόδοξος "Ο Τομ είναι μέσα και κοιμάται του καλού καιρού ! Εγώ δεν κατάφερα να τον ξυπνήσω, μα κάνε κι εσύ μια προσπάθεια...". Ο Τζίμυ μπήκε χαρούμενος στο δωμάτιο του Τομ. Όντως, ο Τομ κοιμόνταν. Τον σκούντησε μα τζίφος. Τότε, το βλέμμα του έπεσε στην βιβλιοθήκη του Τομ. Ανάμεσα στα άλλα βιβλία, υπήρχε ένα μικρό σπιράλ τετράδιο. Το έβγαλε και το άνοιξε. Ξεκίναγε από τότε που πρωτόμαθε να γράφει -γύρω στα 6- μέχρι τα τώρα. Διάβασε μερικές απ' τις πρώτες σελίδες. Τότε διάβασε κάτι που έκανε τα μάτια του να γουρλώσουν.
Πήγε και κόλλησε στο αυτί του Τομ, όπου είπε τραγουδιστά "Ο Τομ αγαπάει την Κάντυ !!!". Ο Τομ πετάχτηκε πάνω "Τι; Τι έγινε;". "Αγαπάς την Κάντυ, παιδάκι μου ! Το γράφεις εδώ, ξεκάθαρα ! Ξεκινά με σποντούλες στα 7, για να φτάσεις στο πόσο ζήλεψες όταν παντρεύτηκε !" έκανε ο Τζίμυ, δείχνοντας του τις σελίδες που άνεφερε. "Γιατί διάβασες το ημερολόγιο μου, Τζίμυ; Ήρθα εγώ ποτέ να διαβάσω το δικό σου;" "Δεν κρατάω ημερολόγιο. Δεν μ' αρέσει να γράφω ! Μα... ω, Θεέ μου ! Κάτσε να το μάθει η Κάντυ !!!" "Μην τολμήσεις, Τζίμυ !".
Μα ήταν πολύ αργά... Ο Τζίμυ, με ένα σάλτο, πήδηξε από το ανοιχτό παράθυρο και άρχισε να κατηφορίζει την πλαγιά, φωνάζοντας "Κάντυ !!! Κάντυ !!!". Ο Τομ έτρεξε στο κατόπι του...
Τώρα, πίσω στο δημαρχείο. Η γνωστή παρέα, ήταν επάνω στην σκηνή και εξηγούσε. Η Άννυ και ο Άρτσυ έκαναν επιδείξεις του παντοφάγου σε διάφορα υλικά, που έπαιρναν από έναν πάγκο δίπλα τους. Ο Στήαρ μίλαγε και έφερνε παραδείγματα, ενώ η Κάντυ συμπλήρωνε όποτε το θεωρούσε απαραίτητο. Ο Τέρρυ φύλαγε την μαύρη τρύπα στο κουτί της, που ήταν μέσα σε μια τσάντα. Τότε, η Κάντυ είδε κάτι πάνω στον πάγκο με τα υλικά. Ένα γνώριμο υλικό... φυστικοβούτυρο ! "Παιδιά, το θέλετε αυτό;" ρώτησε τους άλλους. "Α, όχι ! Παρ' το αν το θες !". Η Κάντυ το πήρε, και το άνοιξε έτοιμη να το καταβροχθίσει, όταν... "Κάντυ !!! Κάντυ !!! Πρέπει να το δεις αυτό !!!" μπούκαρε μέσα ο Τζίμυ με το ημερολόγιο, και τον Τομ στο κατώπι.
"Μη, Κάντυ !!! Όχι !!!" φώναξε από πίσω ο Τομ. "Κάντυ, πιάσε !!!" φώναξε ο Τζιμυ και πέταξε το ημερολόγιο στην Κάντυ. Όμως, το ημερολόγιο πέτυχε το βάζο με το φυστικοβούτυρο που κρατούσε η Κάντυ. Το φυστικοβούτυρο έφυγε ιπτάμενο, και έριξε μια ανοιχτή φυάλη με παντοφάγο στο έδαφος. Εκείνη, διέγραψε έναν κύκλο γύρω από τον Τέρρυ, τον Άρτσυ, την Άννυ, την Πάττυ και τον Άλμπερτ, χύνοντας τον παντοφάγο γύρω τους. Και τότε, ο κύκλος που είχε δημιουργήσει ο παντοφάγος, υποχώρησε, μαζί με τους προαναφερθέντες που ήταν πάνω, μέσα στο κενό. Τώρα, εκεί που πριν ήταν οι φουκαράδες, τώρα διαγράφονταν ένα αχανές κυκλικό φρεάτιο, που έφτανε μέχρι τον πυρήνα της γης, μιας και ο παντοφάγος δεν σταμάγε μπροστά σε τίποτα...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...