Μικρές χριστουγεννιάτικες ιστορίες

Θα ήθελα πολύ να γίνει ένας διαγωνισμός με δικές σας χριστουγεννιάτικες ιστοριούλες... "έτσι... για να μπούμε στο κλίμα των ημερών..." όπως μου διαμήνυσε η Δόμνα μας.    
Δυστυχώς, όμως, το ταμείον είναι μείον... πιάνει άπειρο για την ακρίβεια    και έτσι δεν προβλέπεται δωράκι για φέτος...

Αν όμως, έχετε κάτι σκεφτεί και θέλετε να το παρουσιάσετε, voila,  το βήμα για τις μικρές σας ιστορίες... Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!!!  

καλα εννοειται εγω θ γραψω κτ(στο ζητησα κιολας)...θ προσπαθησω μικρο

απλα,ειν κτ χριστο0γεννιατικο ε?....γενικως απο καντυ.... 

Δεν μου έρχεται και ιδιαίτερη έμπνευση, αλλά αν σκεφτώ κάτι θα γράψω κι εγώ

συμμετεχω

ωραια θα ηταν ομως ν δο0με  κ τις χριστο0γεννιατικες ιδεες των ωριμων μελων....

Σπόιλερ:

να ξέρετε...εγω θα γράψω τον Σκρούτζ Κάντυ..και επειδή είναι λίγο γνωστό και μπορεί να ήθελε να το γράψει και άλλος σας παρακαλώ να μην γίνει   

τις ανεβαζο0με οποτε τις εχμ ετοιμες ε...?

κ δν χρειαζεται ανωνυμα....πιστευω....

candy-candy έγραψε:

να ξέρετε...εγω θα γράψω τον Σκρούτζ Κάντυ..και επειδή είναι λίγο γνωστό και μπορεί να ήθελε να το γράψει και άλλος σας παρακαλώ να μην γίνει   

ω, θα γραψεις μια διασκευή της χριστουγεννιάτικης ιστοριας, ωραια σκεψη   αλλα δεν μπορω να φανταστω Σκρουτζ την καντυ  !την ελιζα ναι  

λοιπον......εγω θα σας παραθεσω την δικη μ μικρη ιστοριο0λα....ελπιζω ν την απολαυσετε!!!την ειχα ετοιμασει για τ χριστο0γεννα,οποτε ειν χριστο0γεννιατικη,οχι πρωτοχρονιατικη....να ευχηθω καλη κι ευτυχισμενη πρωτοχρονια, ο νεος χρονος να σας βρει με τα πιο αγαπημενα σας ατομα,με χαρα,αγαπη,υγεια και να κυλησει οσο πιο γλυκα γινεται,αφηνοντας τις ωραιοτερες αναμνησεις.


ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


-ΚΑΤ......τέλος πρώτης σκηνής.....διάλειμμα 20 λεπτών...
Παραμονή Χριστουγέννων... Όλοι προετοιμάζονταν για τη μεγάλη γιορτή... Σε κάθε γωνιά του δρόμου και μια μικρή χορωδία, με τα σαξόφωνα, τις φυσαρμόνικες και τα τριγωνάκια να συνοδεύουν τις μελωδικές φωνές καθώς τραγουδούν χριστουγεννιάτικα. Το χιόνι κόντευε το μισό μέτρο, και συνέχιζε απτόητο να πέφτει σε μικρές κατάλευκες και απόλυτα συμμετρικές χιονονυφάδες. Τίποτα όμως δεν εμποδίζει τους μαυροντυμένους τζέντλεμαν με τις κόκκινες μυτούλες να τρέχουν από το ένα μαγαζί στο άλλο, έτσι ώστε να μη λείψει τίποτα απ' το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Γαλοπούλες, χήνες και χοιρινό είχαν γεμίσει τα κρεοπωλεία, ενώ σε κάθε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου υπήρχαν αμέτρητα γλυκά και καμαρωτή καμαρωτή στο θρόνο της η χριστουγεννιάτικη πουτίγκα, σε προκαλούσε να την δοκιμάσεις. Λίγο πιο πέρα, μια παρέα αγοριών γλίστραγαν στο παγωμένο χιόνι, ενώ κάποια άλλα γατζώνονταν με τα έλκυθρά τους πάνω στις άμαξες, παίρνοντας για ανταμοιβή μια γερή σφαλιάρα απ' τον οδηγό. Η μυρωδιά των μελομακάρωνων και των κουραμπιέδων που ετοίμαζαν οι νοικοκυρές είχε γεμίσει την ατμόσφαιρα, σαν να θελαν να σαγηνεύσουν τον κάθε χριστιανό να τα γεφτεί. Όλα εκείνη τη μέρα αντανακλούσαν Χριστούγεννα.... Σχεδόν όλα....
Μέσα στο μεγάλο παλιό θέατρο, μόλις είχε σταματήσει η πρόβα. “Η δωδέκατη μέρα” του Σαίξπηρ, χριστουγεννιάτικο έργο που θα παιζόταν σήμερα το βράδυ για να το δουν μόνο πλούσιοι, ευγενείς και εύποροι. Η πρόσκληση που δώθηκε έλεγε πως τα χρήματα θα δωθούν για φιλανθρωπικό σκοπό.... Ποιος όμως θέλει να δουλεύει μια τέτοια μέρα, αντί να είναι για γιορτινά ψώνια ή να ετοιμάζει το ζεστό αρχοντικό του????....Να εκεί, απ' τη σκηνή κατέβαινε ένας καστανομάλλης, όμορφος νεαρός, που μόλις είχε αφήσει το χαρούμενο προσωπείο του, για ένα κατσούφικο θλιμμένο ύφος, όπως τα σκανταλιάρικα παιδιά που βρήκαν κάρβουνο στις κόκκινες κάλτσες τους.
-Τέρρενς Γκράχαμ Γκράντσεστερ..... Συγχαρητήρια, αυτή η πρόβα με κατέπληξε! Ένιωσα ότι ήμουν εκεί, στο μεγάλο παλάτι της Ιλίρια.
-Ευχαριστώ πάρα πολύ μις Μούρ... Τα σχόλια σας αποτελούν για μένα ιδιαίτερη τιμή!
-Σήμερα θα σας θαυμάσουμε Τέρρενς... Χαίρομαι εξαιρετικά για την επιλογή του σκηνοθέτη μου, να υποδιθείς τον δούκα Ορσίνο. Πιστεύω όλοι θα χορτάσουν την σημερινή παράσταση!
Με μια μεγαλοπρεπή υπόκλιση, ο νέος έφυγε διακριτικά από την παραγωγό του, Πενέλοπε Μούρ, γνωστή λάτρη του θεάτρου και ειδικά Σαίξπηρ. Ο προσωρινός ενθουσιασμός του ωστόσο εξαφανίστηκε όταν βγήκε στον κεντρικό διάδρομο του θεάτρου, όποι πλαισιόνονταν το μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο, πεναφέροντάς τον στην χριστουγεννιάτικη πραγματικότητα. Με μεγάλη δυσκολία πήρε το βλέμμα του πάνω απ' τις κατακόκκινες μπάλες, και συνέχισε για την ταράτσα, το μόνο μέρος σε αυτήν την πόλη όπου μπορούσε να σκεφτεί ήρεμα, μόνος του...
Σαν άνοιξε την πόρτα, ένα κύμα ψύχους τον έλουσε μέχρι το κόκκαλο, κάνοντάς τον να σφίξει το κασκόλ του. Οι λευκές νεράιδες έπεφταν απαλά στο πάτωμα, αφήνοντας τις αναμνήσεις να ξεχυθούν και να πλημυρίσουν το μυαλό του συγχισμένου παληκαριού. Εδώ ήταν που η ξανθιά σγουρομάλλα έσωσε την ανάπειρη ηθοποιό από αυτοκτονία, εδώ ήταν που τα μάτια της φάνηκαν πρώτη φορά να παγώνουν απ' το κρύο της θλίψης..... και να παγώνουν μαζί και την καρδιά του. Ο πάγος έλιωνε με τον ήλιο... μέσα του όμως ποτέ δεν ανέτειλε ο ήλιος από τότε. Με δυσκολία κατάφερε να βαδίσει αργά και προσεκτικά μέχρι τα πετρόχτιστα κάγκελα και να στηριχτεί πάνω τους.... Με δυσκολία κοίταξε τον κόσμο που προετοιμαζόταν να δεχτεί τον μικρό Μεσσία την αυριανή μέρα... Τα μάτια του μισόκλειστα απ' τον παγωμένο αέρα... Το πρόσωπό του χωμένο μέσα στο κασκόλ...
Αχ....Χριστούγεννα! Όλοι μαζεύονται, ξοδεύουν και ξοδεύουν για δώρα και φαΐ... Θέλουν κι άλλα, κι άλλα... Κανείς δεν εκτιμάει την παρέα και την οικογένεια... Μόνο δώρα και δώρα! Αχ... μακάρι να έρθουν και για μένα τα Χριστούγεννα!!!....
Ding, dong, ding, dong....That is their song...With joyful ring...All caroling...
Τις σκέψεις του διέκοψε αυτό το τραγούδι.... και μαζί άνοιξε ένα παλιό σκονισμένο βιβλίο, αυτό που ο Τέρρυ είχε τοποθετήσει στα πιο σκοτεινά και αραχνιασμένο ράφια του παρελθόντος του... Και όχι γιατί του θύμιζε δυσάρεστα γεγονότα... Αλλά γιατί έκρυβε τα πάντα γι' αυτόν...!
Ήταν Σάββατο θυμάμαι η παραμονή, τότε, στο κολέγιο του Αγ. Παύλου... Αχ, τι υπέροχα Χριστούγεννα!!!!... Τα είχα πάρει με πολύ στραβό μάτι, οι καλόγριες πάντα έδιναν μια σάπια και μουντή έννοια στα Χριστούγεννα...: “Άυριο θα ξυπνήσετε απ' τις τρεις, να ετοιμασουμε τις φωνές μας και το νου μας... Και για να δοξάσουμε τον Κύριο, θα ψάλλουμε 40 φορές τις χριστουγεννιάτικες ψαλμωδίες, όσες και οι μέρες που κοιλοπονούσε η Παναγία...” Πο, τι μάλωμα είχα φάει τότε θυμάμαι, όταν με τσάκωσαν την χριστουγεννιάτικη νύχτα να γυρνάω τύφλα στο μεθύσι... Και μετά με βάλαν σε αποτοξίνωση, ούτε ένα ποτήρι κρασάκι την επόμενη μέρα! Και η μικρή φακιδομούρα, χειρότερη και απ' τις καλόγριες!!!!... Από πίσω με έπερνε να προσέχει μην κάνω καμία εξυπνάδα....
Λοιπόν, εκείνα τα Χριστούγεννα θα τα θυμάμαι ακόμα και αφού πεθάνω...Η ομίχλη και το χιόνι δεν μας άφηναν να μην κοιτάξουμε απ' το παράθυρο, αλλά ούτε και να παρατήσουμε τη ζεστή θέση πλάι στο τζάκι για χιονοπέλεμο.Οι αίθουσες ήταν παγωμένες κάθε πρωί, όταν αρχίζαμε το μάθημα, κάτι που μου έδινε και δικαιολογία να λείπω περισσότερο! Η μικρή Κάντυ, θυμάμαι, είχε αρχίσει να τραγουδάει χριστουγεννιάτικα ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα... Καθόλου παράξενο για κάποια σαν αυτή... Έτσι μια μέρα, όταν με είδε να καπνίζω στον αεραγωγό απ' το τζάκι ενώ αυτή έγραφε κάρτες, το αποφάσισε. Είχαν μείνει μόλις τρεις μέρες για τη γιορτή....
-Τέρρυ!!!!...είπε με αυτόν τον απότομο τόνο που πάντα με τρόμαζε, και με έκανε να την κοιτάω σαστισμένος.Παράτα το τσιγάρο και το ποτό και έλα να με βοηθήσεις να γράψουμε κάρτες!
-Χα...Χα.... μουρμούρισα σαρκαστικά, συνεχίζοντας το τσιγάρο μου, και παρατηρόντας με την άκρη του ματιού μου ,την χαζούλα, να πλησιάζει. Κάθισε λίγο να κοιτάει τον καπνό να αιωρείται, σχεδόν σαν κοιμισμένη....
-Καλά δεν με ακούς που σου μιλάω...?Τι πράγματα είναι αυτά???...
Και με το χαρακτηριστικό θράσος της, μου πέταξε το τσιγάρο στη φωτιά. Μη θέλοντας να χάσω την ευκαιρία, άρπαξα στα γρήγορα ένα καινούριο και το άναψα, φυσόντας τον καπνό πανω της...
-Τι ωραία που σουφρώνεις τις φακίδες σου κάθε φορά που το κάνω αυτό, φακιδομουτράκι....
-Αγκρρρρρ...Τέρρυ!!!! Σε παρακαλώ.... είπε παίρνοντας το απελπισμένο ύφος, που με έκανε λιώμα...
-Ωραία λοιπόν, να γράψουμε κάρτες... Άντε φέρε μελάνι....
-Όχι,τώρα θύμωσα... Εσύ δεν ξέρεις τι θα πει Χριστούγεννα!!! Νομίζεις είναι το ίδιο όπως πάντα, Τέρρυ...?
-Για πες μου τι το διαφορετικό έχει, Κάντυ....? Οι σαράντα προσευχές?...Ααααααααα....
-Λοιπόν, τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ! Να μου το θυμηθείς!!!!!!...
Με αυτά τα λόγια, έκλεισε φουριόζα η Κάντυ την πόρτα και άφησε τον νεαρό να συλλογιέται τι θα ετοιμάσει για άλλη μια φορά.... Με βαρύ βήμα περπάταγε αποφασιστηκά προς τα δωμάτια των κοριτσιών, τα νεύρα και η αποφασιστικότητά της την έκαναν να ξεχάσει πως
αν την δουν θα περάσει Χριστούγεννα στον πύργο. Ευτυχώς δεν εμφανίστηκε καμία απ' τις καλόγριες προτού φτάσει στο δωμάτιο της Πάττυ, όπου βρήκε και την Άννυ... Ο τρόπος που μπήκε μέσα, με τόση γρηγοράδα και αυστηρότητα, ανησύχησε τις ήδη δειλές φίλες της, κανοντάς τις να πεταχτούν πάνω και να την ρωτήσουν τρομαγμένες....:
-Κάντυ.... Τι έγινε και μας τρόμαξες τώρα...?
-Πφφφφ.... Ο Τέρρυ δεν ξέρει τι θα πει Χριστούγεννα!!!! έκανε αναστενάζωντας σαν μητέρα που είδε τονν άθλιο βαθμό του παιδιού της.
Τότε η προσοχή της στράφηκε στη λίστα που υπήρχε πάνω στο κρεβάτι.
-.....Τι είναι αυτό κορίτσια...?
Χωρίς να περιμένει, πήρε τη λίστα και άρχιζε να διαβάζει φωναχτά....
-Σοκολάτα, αλεύρι, γάλα, κεράσια.... κορίτσια τι τα θέλετε όλα αυτά????...
-Να Κάντυ, άρχισε ντροπαλά η Πάττυ, λέμε να κάνουμε διαφορετικά Χριστούγεννα φέτος....
-Θα φτιάξουμε γλυκά, και ψητή γαλοπούλα, και θα ετοιμάσουμε ένα μεγάλο τραπέζι για όλους!!!!... Τι λες ,Κάντυ, δεν είναι τέλεια ιδέα???συνέχισε ανυπόμονα η Άννυ...
-Αχ, κορίτσια, είστε πραγματικά υπέροχες!!!! είπε η κοτσιδού και σφιχταγκάλιασε τις φίλες της!!!....
-Λοιπόν, έχουμε μόνο τρεις μέρες μπροστά μας.... Πρέπει να ολοκληρώσουμε τη λίστα και να μοιράσουμε τις δουλειές... Τα αγόρια τα είπατε????...
-Εμ.... Βασικά σκοπεύαμε να τους κάνουμε έκπληξη, Κάντυ!!!...
-...Αλλά αν πρέπει, μπορούμε να τους πούμε να βοηθήσουνε!!!!!Θα ζητήσω απ' τον Άρτσι να βρει ένα δέντρο....
-Και εγώ θα πω τον Στήαρ να ετοιμάσει φρυγανιέρα....
Τα κορίτσια συνέχιζαν να συζητούν ενθουσιασμένα, και να συμπληρώνουν όλο και περισσότερες τελίτσες στην λίστα... Όταν η Κάντυ αναφώνισε...
-Καλέ, πού θα βάλουμε το τραπέζι...? Σιγά μη μας αφήσει η ξεμυαλισμένη!!!!...
Όλες οι προετοιμασίες σταμάτησαν απότομα, σαν το μάτι του κυκλώνα.... Απελπισμένα ματάκια κοίταζαν την Κάντυ, που πάντα απελπιζόταν τελευταία. Ξάφνου τα σμαράγδια της έλαμψαν και πετάχτηκε πάνω θριαμβευτικά!
-Θα πω στον Τέρρυ να γιορτάσουμε στον πύργο του!!!... Κι αν ρωτήσει θα του πω πως είναι έκπληξη.... Είναι έτοιμη η λίστα?
-Έτοιμη, Κάντυ....
-Τέλεια.... Ώρα για δράση....!!!!

********************christmas********************


Ντον.... Ντον.....
Το μεγάλο ρολόι του πύργου σήμανε δύο.... Η Κάντυ, ανεβασμένη στο δέντρο απέναντι απ' τις βεράντες, κοίταζε τις καλόγριες να περπατάν η μία πίσω απ' την άλλη με τα κεράκια αναμένα μέσα στην πυκνή ομίχλη.... Μόλις εξαφανίστηκαν μέσα στο κτίριο ένιωσε να την διαπερνά ένα ρίγος και έτριψε τα μπράτσα της. Ύστερα ένωσε τους αντίχειρές της και έκανε σήμα στις δυο κοπέλες να κατέβουν.
Ένα μακρύ σκοινί πετάχτηκε, και αμέσως μετά δυο φιγούρες με παλτά κατέβηκαν αθόρυβα... Ύστερα μια θηλυκή μαϊμού κατέβηκε απ' το δέντρο, και όλες μαζί άρχισαν να τρέχουν μέσα στο δάσος. Παρ' όλη τη νύστα που ένιωθα, ήθελα πολύ να δω τι σκάρωνε αυτή τη φορά η μικρή σκανταλιάρα. Φόρεσα γρήγορα τα ζεστά μου ρούχα και βγήκα απ' το παράθυρο.... Το κρύο έκανε τα δόντια μου να τρίζουν, η ιδέα όμως της Κάντυ να εκνευρίζεται που την ακολούθησα έκανε το πρόσωπό μου να ζεσταίνεται... Πήρα το άλογό μου και ξεκίνησα για την πόλη.
-Άουτς.... ακούστηκε μες τη σιωπή της νύχτας η λεπτή πονεμένη φωνούλα της Άννυ, που έπεσε καθώς περνούσε το τειχάκι.
Οι τρεις κοπέλες εισέπνευσαν βαθιά τον αέρα της ελευθερίας, που αν και παγωμένος, τους έδωσε μια αίσθηση ξανανιώματος. Γρήγορα και οργανωμένα, όρισαν το σημείο συνάντησής τους και η καθεμία έτρεξε να κάνει τα ψώνια της.
Η Πάττυ δεν άργησε να βρει το κρεοπωλείο, που ανέβλιζε μυρωδιές ακόμα και εκείνη την ώρα... Αυτές τις μέρες ,και τη νύχτα, τα μαγαζιά έσφυζαν από ανυπόμονους πελάτες που δεν προλάβαιναν να τα επισκεφτούν το πρωί. Έτσι, μπορούσες να βρεις οτιδήποτε θέλεις και τις 24 ώρες της ημέρας.... Έπιασε σειρά και περίμενε υπομονετικά....
-Παρακαλώ, δεσποινίς.....
-Θα ήθελα μια μεσαίου μεγέθους γαλοπούλα χωρίς γέμιση, και χοιρινό τυλιγμένο σε μπέικον(pigs in a blanket)....
-Αμέσως....!
Η Άννυ, ενθουσιασμένη και αναψοκοκκινισμένη απ' το τσουχτερό κρύο, έτρεξε γρήγορα στο κοντινότερο μπακάλικο.
-Χμ... λαχανάκια βρυξελλών, πέντε κιλά πατάτες, σάλτσα cranberry, καρύδια, σύκα... Να σκεφτώ τι άλλο... Α, αλεύρι και σιρόπι σοκολάτας για τηγανίτες...
Η μικρή Κάντυ ωστόσο, δεν βιάστηκε καθόλου να φτάσει στο ζαχαροπλαστείο. Περπάταγε αργά αργά, θέλοντας να θαυμάσει τους στολισμένους δρόμους, με τα φωτάκια που γυάλιζαν μέσα στην υγρή ομίχλη, κάτι που διευκόλυνε το ζευγάρι μάτια που την ακολουθούσαν να μην φύγει από πάνω της. Ανυποψίαστη, έφτασε τελικά στο μικρό ζαχαροπλαστείο. Η ζέστη της έκοψε την ανάσα, και η μυρωδιά της ψημένης ζύμης έκανε τη μύτη της να μην εκπνέει πια. Κάρφωσε το βλέμμα της στα φρέσκα γλυκά πάνω στους πάγκους, και ξερόγλυψε τα χείλη της. Ο μαγαζάτορας, μια καλοσυνάτη ηλικιωμένη, με μεγάλο χαμόγελο και κατακόκκινα μάγουλα, περίμενε υπομονετικά. Πέρασαν δύο, τρία λεπτά.....
-Με συγχωρείτε δεσποινίς.... Μήπως θέλετε βοήθεια?...προσγείωσε επιτέλους την Κάντυ στην πραγματικότητα.
-Όχι, μόνη μου θα τα φάω όλα!....
-Αχαχα... ποια θέλετε να σας βάλω???
-Την πουτίγκα με τα φρούτα, το cheesecake, εκείνο το μεγάλο black-forest, το μους σοκολάτας με ξίσμα πορτοκαλιού, την τυραμισσού, τα τρουφάκια και την τάρτα με τον κυμά... Α, θέλω και τη μηλόπιτα.
-Έχεις τόσα πολλά λεφτά μαζί σου φακιδομούρα.....?
Η γνωστή ειρωνική φωνή ξύπνησε την Κάντυ, που γύρισε να αντικρίσει τρομαγμένη τον νεαρό που την κοίταζε πονηρά.
-Τέρρυ....?!?!?!!?!?? έκανε ανοίγωντας διάπλατα τα μάτια της και σουφρώνοντας τις φακίδες της.
-Βάλτε μας όλα τα γλυκά που ζήτησε... Τα πληρώνω εγώ....


********************christmas********************


Το κουδουνάκι ακούστηκε, και η πόρτα του μαγαζιού έκλεισε καθώς οι δυο νέοι χαιρετούσαν χαρούμενοι την ευγενική κυρία.
-Για μένα είναι όλα αυτά, Ταρζάν....?
-Να μη σε νιάζει!!!!.... Δεν είναι σωστό να παρακολουθείς τους άλλους....
Και μπλα μπλα μπλα...Πρώτη φορά άκουγα την Κάντυ να μιλάει πέρι ηθικής. Αυτή, που είχε βγει κρυφά απ' το κολλέγιο, κρατούσε όλα αυτά τα γλυκά που πλήρωσα εγώ και ετοιμαζόταν να μου ζητήσει ένα δωμάτιο απ' τον πύργο μου.... Με το ζόρι κρατιόμουν μην ξεσπάσω στο πιο δυνατό μου γέλιο. Τότε η μικρή ξεμαλλιάρα άλλαξε εντελώς ύφος... Τι να θυμήθηκε άραγε...?!?!?!?
-Αχ, Τέρρυ.... Βασικά ευχαριστώ πολύ που πλήρωσες.... Δεν θα μπορούσα να τα πάρω με τα λεφτά που έχω....
Ο νεαρός την κοίταξε ύποπτα.... Ύστερα κατάλαβε...
-Ναι....? Για πες τι χάρη θες....?
-Εμ.... Να....
-Να.... Εμ..... την πείραξε παιχνιδιάρικα.
-Αγκ......σταμάτησε απότομα το θυμό της. Μπορώ να δανειστώ ένα μεγάλο δωμάτιο απ' τον πύργο σου....?
Θα θελα να βλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη εκείνη την ώρα... Δεν περίμενα με τίποτα εκείνη την ερώτηση... Την κοίταζα σαστισμένος...
-Ο πύργος μου είναι στην Σκοτία, Κάντυ...
-Το ξέρω... Μπορούμε?
-Μα... πώς θα πας εκεί...?
-Αύριο φεύγουμε για τη Σκοτία.... Δεν θυμάσαι? Εγώ είμαι η καινούρια εδώ, εσύ δεν ξέρεις τίποτα....
-Α...Λοιπόν Κάντυ, το ξέρεις ότι αν δεν μου πεις το λόγο δεν σου δίνω τίποτα!
-Καλά καλά.... είπε και άρχισε να τρέχει με τα κουτιά στα χέρια.Ευχαριστώωωωωωωω.... φώναξε από μακριά, καθώς χανόταν στη στροφή, αφήνωντας πίσω τον όμορφο νεαρό, με ένα μεγάλο πονηρό χαμόγελο...


********************christmas********************

Δέκα λεπτά αργότερα, οι τρεις κοπέλες ήταν έξω απ' τον τοίχο του κολλεγίου, και έλεγχαν αν τα είχαν όλα. Τίποτα δεν έλειπε. Τώρα έπρεπε να βρουν κάποιον τρόπο να περάσουν, καθώς το τειχάκι ήταν πιο ψηλό απ' την εξωτερική μεριά
-Κάντυ....? ακούστηκε μια γνώριμη φωνή πίσω τους.
-Άααααααλμπερτ....ξεφώνισε χαρούμενη και έτρεξε να αγκαλιάσει τον φίλο της.
-Πάλι βγήκες έξω, μικρή μου??? Και αυτή τη φορά βλέπω παρέσυρες και τις φίλες σου...
-Χιχιχι... Κάναμε κάτι χριστουγεννιάτικα ψώνια καλέ μου Άλμπερτ. Μήπως μπορείς να μας βοηθήσεις να περάσουμε?... έκανε δείχνοντας τον τοίχο.
-Φυσικά, φυσικά....
Με έξυπνες και γρήγορες κινήσεις, ο Άλμπερτ πέρασε τις κοπέλες στην άλλη μεριά... Η Κάντυ, δεν ξέχασε να τον θερμοευχαριστήσει, και να τον προσκαλλέσει στο χρισουγεννιάτικο γεύμα στον σκοτσέζικο πύργο του Τέρρυ. Έτσι, κρυφά και στις μύτες των ποδιών τους οι τρεις κατεργάρες σύρθηκαν μέχρι τα δωμάτιά τους, και κοιμήθηκαν γλυκά, με τα πιο ζεστά όνειρα...
Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Έφυγα για την πόλη σχεδόν κοιμισμένος, αλλά όταν γύρισα ο ύπνος δεν με βρήκε όλο το βράδυ! Σκεφτόμουν τι να σκάρωνε η μικρή Κάντυ, και πόσο όμορφα θα μπορούσαν να είναι τα φετινά Χριστούγεννα... Παρ'όλο που δεν έκλεισα μάτι, η νύχτα πέρασε γρήγορα, και αρχίσαμε από πρωί πρωί το ταξίδι για την μυθική Σκοτία. Η φακιδομούρα βέβαια έκανε τον πύργο δικό της απ' την πρώτη στιγμή, και με ανάγκαζε να κλείνομαι στο δωμάτιό μου κάθε φορά που έπρεπε να κάνει μια αλλαγή... Η μυστικοπάθεια που είχε όμως πήγαινε χαμένη, αφού τα αδέρφια Κρόμγουελ φώναζαν συνεχώς, καθώς διαφωνούσαν και για την παραμικρή λεπτομέρεια!...
-Υπέροχα... Να 'μαστε πάλι στην Σκοτία.
Η Κάντυ άφησε κάτω τα πακέτα με ανακούφηση, και καμάρωσε την μεγάλη αίθουσα με το τζάκι, τους εκρού τοίχους με τις χρυσές λεπτομέρειες, το μεγάλο καφέ νεοκλασσικό τραπέζι στη μέση, με τις ασορτί καρέκλες και παράθυρα. Το χιόνι έπεφτε βαρύ έξω, παρακινώντας την να κοιτάξει απ' το παράθυρο. Η λίμνη ήταν παγωμένη, επιτρέποντάς σου να κάνεις πατινάζ, ενώ οι χαμηλοί λόφοι ήταν κατάληλοι για έλκυθρο... Το μυαλό της μικρής σκανταλιάτας γέμιζε ιδέα καθώς θαύμαζε το τοπίο, εντελώς διαφορετικό απ' ότι το θυμόταν... Ενώ το βλέμμα της έπεσε στην μεγάλη σιδερένια καγκελόπορτα, θυμήθηκε την απελπισμένη Έλενορ Μπέικερ που παρακαλούσε τον γιο της να την συγχωρέσει....
-Ντρρρρρ.... το κρύο την τράβηξε πιεστικά απ' το σύντομο ταξίδι της στο παρελθόν. Πρέπει να ανάψουμε το τζάκι.
Καθώς γύρισε, είδε τον καστανομάλλη νέο με τα σκούρα μάτια του καρφωμένα πάνω της, με το ροζ του πουκάμισο ατημέλιτα φορεμένο και το κόκκινο φουλάρι περασμένο στο λαιμό.
-Κι έλεγα δεν θα ρθει, δεν θα ρθει...?
-Ήρθα όμως, και μέχρι τα Χριστούγεννα το πόδι σου δεν θα ξαναπατήσει σε αυτή την αίθουσα... έκανε η Κάντυ και πήγε να τον σπρώξει. Εκείνος της πήρε τα χέρια και αντιστάθηκε παιχνιδιάρικα.
-Άρα αν έρθω στηριγμένος στα χέρια μου....
-Α, Τέρρυ κόψ' τις εξυπνάδες...! Αν θες να κάνεις κάτι χρήσιμο τότε να ανάψεις το τζάκι.
-Αν μου δώσεις ένα φιλάκι.... είπε και πλησίασε το πρόσωπό της σε απόσταση αναπνοής.
Απ' το μυαλό της Κάντυ πέρασε αστραπιαία η ανάμνηση του καλοκαιρινού φιλιού, κάνοντάς την να ανατριχιάσει. Φίλησε το χέρι της και το ακούμπησε πάνω στο μάγουλό του, ειρωνικά... Ύστερα έφυγε έξω να φέρει και τα υπόλοιπα πράγματα.

********************christmas********************


-Ωωωωωωωω.... αναφωνητά θαυμασμού πλημμύρισαν το μεγάλο δωμάτιο που τώρα φωτιζόταν απ' το ζεστό φως του τζακιού.
-Υποθέτω εμένα δεν με χρειάζεστε άλλο....
-Ναι, Τέρρυ, κάνε μας την χάρη... είπε η Κάντυ σπρώχνοντας με φόρα τον νεαρό, και κλείνοντας αμέσως την πόρτα.
-Φιου... Λοιπόν, έχουμε πολλά να κάνουμε! Άννυ, Πάττυ, εμείς θα καθαρίσουμε... Στήαρ και Άρτσι, στολίστε... Α, και σας παρακαλώ μην μαλώσετε!
-Βέβαια Κάντυ.... απάντησε καθησυχαστικά ο Άρτσι, κοιτάζοντας τον αδερφό του με το μάτι του να γυαλίζει....
Για τρεις ώρες οι πέντε φίλοι, σκούπιζαν, σφουγγάριζαν, γυάλιζαν, ξεσκόνιζαν και στόλιζαν τη μεγάλη αίθουσα... Κάθε πέντε λεπτά ακουγόταν οι διαφωνίες του Στήαρ και του Άρτσι, καθώς ο ένας ήθελε τις καμπανούλες στο τζάκι, ενώ ο άλλος στα παράθυρα.... Η Κάντυ έκανε σαν τρελή για να τους χωρίσει, και τελικά τους διώξανε πίσω στο σχολείο. Όταν η αίθουσα ετοιμάστηκε, κάθισε σε μια άκρη και την καμάρωνε για πέντε ολόκληρα λεπτά, κάνοντας τις δυο φίλες τις να χαχανίζουν κοροϊδευτικά.
-Κορίτσια είστε καταπληκτικές.... είπε αγκαλιάζοντάς τες. Όλα είναι έτοιμα για τα Χριστούγεννα! Τώρα πρέπει απλά να βάλουμε κάπου δροσερά τα φαγητά,μη χαλάσουν.
-Γιατί να μην τα πάμε στην κουζίνα...?
-Τέλεια ιδέα Άννυ... είπε με την ήρεμη φωνούλα της η Πάττυ και έκανε να βγει απ' την αίθουσα. Η Κάντυ, ωστόσο ,την εμπόδισε πιέζοντας απότομα την πόρτα.
-Άννυ, τι λες? Θα μας δει ο Τέρρυ... Είμαι σίγουρα ότι έχει βάλει το αγοράκι να μας παρακολουθεί!
-Χαχαχα... ηρέμησε Κάντυ...
Η πόρτα έτριξε καθώς η μαυρομάλλα νεαρή ξεπρόβαλε... Τα δυο της μάτια χτένισαν εξονυχιστικά τον χώρο, και αφού σιγουρεύτηκε έκανε νόημα στις άλλες δύο...
Πόσο γέλιο έριξα όταν μου τα διηγόταν ο μικρός Μαρκ... Κάθε μέρα έτσι γινόταν, τα κορίτσια στόλιζαν και ετοίμαζαν τις λιχουδιές, με τον Μαρκ στο κατόπι τους, βαλμένος από μένα... Έλαβα κι ένα γράμμα την παραμονή των Χριστουγέννων... Όταν κοίταξα τον αποστολέα βουβάθηκα: Έλενορ Μπέυκερ...
Αγαπημένε μου γιε,


Από εκείνη τη μέρα που συναντηθήκαμε είμαι γεμάτη χαρά![...]Ξέρω ότι μπορεί να έχει δυσκολίες στο σχολείο σου, παιδί μου, όμως τα φετινά Χριστούγεννα μπορείς να τα περάσεις υπέροχα!!!... Πρέπει να καταλάβεις ότι η ζωή μας είναι ένα βιβλίο, κι εσύ ο συγγραφέας του... Ότι γράφεις, μένει, και οι άλλοι μπορούν να πάρουν την πένα σου μόνο με τη δική σου άδεια! Γι' αυτό, αγαπημένε μου Τέρρυ, ζήσε την κάθε σου στιγμή, και ιδίως τώρα τα Χριστούγεννα, μια γιορτή αφιερωμένη στην αγάπη και τη βοήθεια σε αυτόν που τη χρειάζεται...! Πρέπει να ανοίξεις την καρδιά σου να δεχτεί τη ζεστασιά, να λιώσει ο πάγος, δεν κάνουν τα στολίδια τα Χριστούγεννα. Εγώ τα πέρναγα πάντα σε αίθουσες γεμάτες φως και ακριβή διακόσμηση, γεμάτες κόσμο που εξωτερικά σου φέρονται υπέροχα και μέσα τους σε φθονούν τόσο πολύ!
Εκείνος που δεν έχει τα Χριστούγεννα στην καρδιά του δεν θα τα βρει ποτέ κάτω από ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, αγόρι μου.[...]

Σε φιλώ γλυκά,
η μητέρα σου....


Αυτο το γράμμα... Ήταν λες και η μητέρα μου με ένιωθε από μακριά!!!Μου έδωσε ένα γερό σπρώξιμο να διώξω τη λύπη και το κενό που ένιωθα μέσα μου!!! Επιστράτευσα όλη μου την καλή διάθεση και σταμάτησα να βυθίζομαι στον εαυτό μου, έφυγα διακριτικά απ' τον πύργο μου και κάλπασα παρέα με τη θοδώρα ως την πόλη. Έπρεπε να κάνω και γω κάτι για τα Χριστούγεννα... κάτι ξεχωριστό!!!



********************christmas********************


Χριστός γεννάται δοξάσατε....
Οι καμπάνες χτυπάν χαρούμενα! Οι γλυκές ψαλμωδίες των νεανικών φωνών είχαν ζεστάνει τους παγωμένους τοίχους της εκκλησίας. Το χιόνι έξω έπεφτε στο ρυθμό της μελωδίας... Ξημερώνει Χριστούγεννα!!! Από βραδύς ηχούσαν βήματα στους διαδρόμους του κολλεγίου, καθώς μαθητές και μαθήτριες πήγαιναν χαρούμενοι να υποδεχτούν το μεγάλο γεγονός και να το γιορτάσουν σαν σήμερα.... Ακόμη κι αν νύσταζαν, όλοι είχαν στολισμένα ,με χαμόγελα ,πρόσωπα. Ακόμη κι η αδερφή Γκρέυ είχε τις καλές τις και αποφάσισε να ξυπνήσουν στις 05.00.
Η λειτουργία τέλειωσε, και όλοι άρχισαν να εύχονται σε γνωστούς και αγνώστους, κι έπειτα με τη σειρά τους να κάθονται στο μεγάλο τραπέζι. Σήμερα όμως θα έμεναν κενές έξι θέσεις...
-Σσσσσσς.... Περνάει η αδερφή Γκρέυ, κάντε ησυχία μην μας δει και τότε ξεχάστε τα όλα...
Η πενταμελής παρέα ήταν κρυμμένη μέσα στους πυκνούς θάμνους και περίμενε το έκτο μέλος της...
-Κάντυ, ξέχνα το, ο φίλος σου στην έστησε.... είπε ο Άρτσι που πάντα ξεχείλιζε ζήλεια.
-Αχ, Τέρρυ....τα μάτια της δεν ξεκολλούσαν απ' την πόρτα της εκκλησίας. Όταν τον είδε, έναν Τέρρυ διαφορετικό, με μάτια αθώα σαν μικρού παιδιού. Κοίταξε συνομωτικά την Κάντυ, και έφυγε, κάνοντας πως θα ρθει σε λίγο....
Το χαλί γέμισε νερά και χιόνι, καθώς πέντε βρεγμένα παλτά κρεμόταν στον καλόγερο. Τα κορίτσια ενθουσιασμένα, έτρεξαν να ετοιμάσουν τα πιάτα, ενώ τα δυο αδέρφια πρόσθεταν, καθώς τους βόλευε, τις τελευταίες πινελιές.
Πώς θυμάμαι τα έκπληκτα πρόσωπά τους όταν με είδαν να μπαίνω με την χριστουγεννιάτικη μπάντα... Πάλι καλά πρόλαβα και τους σταμάτησα πριν αρχίσουν να φωνάζουν. Ήρθε και ο Άλμπερτ αργότερα, με δώρα για τον καθένα μας. Όλα πήγαν υπέροχα, τα φαγητά, η μουσική, τα στολίδια και η φωτιά στο τζάκι, μας ένταξαν όλους στο πνεύμα των Χριστουγέννων... Μα πάνω απ' όλα, ήταν η αγάπη που νιώθαμε ο ένας για τον άλλο μέσα στις καρδιές μας. Με το Άρτσι έφτασαν να τσουγκρίσω και ποτήρι, για να τον γλυκάνω πρότεινα στην Άννυ(την μικρή μυξιάρα)να παίξει κάτι στο πιάνο. Νόμιζα ότι μου είχαν κάνει το μεγαλύτερο δώρα εκείνα τα Χριστούγεννα, ένιωθα τόσο γεμάτος αγάπη που πίστεψα ότι θα εκραγώ!... Πρέπει να άλλαξε και η όψη μου, η Κάντυ με “θαύμασε και με ζήλεψε, σήμερα”, όπως είπε και η ίδια... Στο τέλος, καθώς τους ξεπροβόδιζα αργά το απογευματάκι, μου έδωσε ένα γρήγορο ζεστό φιλί, αφήνωντάς με άναυδο!...
Ένα παγερό αεράκι φύσηξε στο πρόσωπο του νεαρού ηθοποιού...
Πού είσαι Κάντυ να με δεις τώρα, παραμονή Χριστουγέννων, και γω δεν έχω ετοιμάσει τίποτα!!! Πώς
ξέχασα ότι είχα ζήσει τότε, Θεέ μου...? Αχ, Τέρρυ, έμεινες μόνος σου πια!...
Τα βήματα στα σκαλιά ήχησαν λυπημένα, καθώς ο νέος κατέβαινε με θλιμμένο πρόσωπο να συνεχίσει την τελευταία πρόβα. Με βαρύ βήμα έφτασε μπροστά στην μεγάλη πόρτα, παραμερίζοντας με το βλέμμα του το δέντρο και βγάζοντας έναν βαθύ αναστεναγμό.... ¨Χριστούγεννα¨, ψιθύρισε...
-Κύριε Γκράντσεστερ!!!!!... ακούστηκε η φωνή ενός υπάλληλου.Κύριε....
Ο Τέρρυ γύρισε να κοιτάξει ερωτηματικά τον περιποιημένο ενήλικα, καθώς του έτεινε τρία γράμματα.
-Είναι για σας.... Μόλις τα πήραμε απ' το ταχυδρομείο...
-Σ' ευχαριστώ πολύ!
Να τα ανοίξω τώρα ή μετά την πρόβα....?
Τα δάχτυλα του νεαρού περιεργάστηκαν τα ονόματα των αποστολέων...
Duke Richard D. Grandchester ... Elenor Baker... Candy W. Ardlay(!)
Δεν ήταν κάτι το φοβερό... Μια πρόσκληση για το Χριστουγεννιάτικο δείπνο, ένα γράμμα, και μια χριστουγεννιάτικη κάρτα. Αυτά τα τρία απλά πράγματα έσπρωξαν πάλι τον Τέρρυ, που έπεφτε συνεχώς στο δρόμο της ζωής του, να συνεχίσει και να δώσει και φέτος για καταφύγιο στον νεογέννητο Χριστό, όχι έναν στάβλο, αλλά την καρδιά του!!!!!....