Κάτι που με συγκίνησε...

Πριν λίγο καιρό περίμενα το τρένο στην αποβάθρα. Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου μια κυρία να με κοιτάζει επίμονα. Νόμιζα πως κάτι είχα κι ότι πιθανότατα να είμαι λερωμένη και να μην το έχω καταλάβει. Δεν δίνω σημασία, αλλά το επίμονο βλέμμα της με κάνει να αισθάνομαι πως κάτι έχω. Μετά από λίγο αισθάνομαι ένα τρυφερό χάδι στο χέρι μου, γυρίζω ξαφνιασμένη προς το μέρος της και την ακούω να μου λέει: "Αχ, κοπέλα μου μην κλαις!!! Όλα θα πάνε καλά!!! Θα δεις!!!! Μη στενοχωριέσαι!!!!"
Τι είχε συμβεί: Για κάποιο λόγο το ένα μάτι μου είχε δακρύσει. Ούτε που το είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή. Η κυρία που με έβλεπε προφίλ νόμιζε πως έκλαιγα. Δεν την ενδιέφερε ο λόγος, αλλά το ότι έκλαιγα!!! Με συγκίνησε πάρα πολύ το ενδιαφέρον της και η κίνησή της. Ειλικρινά, στις μέρες που ζούμε, με τους ρυθμούς που τρέχουμε και με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δεν περίμενα ποτέ από έναν άγνωστο να συμπεριφερθεί με τόση ανθρωπιά!!!! Μια τόσο μικρή στιγμή με συγκίνησε τόσο πολύ και με γέμισε με αισιοδοξία. Της εξήγησα, βέβαια, ότι δεν έκλαιγα και ότι απλά έτυχε να δακρύσει το μάτι μου και την ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον της. Είμαι σίγουρη πως δεν την έπεισα, γιατί κράτησε και πάλι τρυφερά την παλάμη του χεριού μου σαν να μου έδινε δύναμη και κουράγιο για αυτό που υπέθετε ότι περνούσα και γύρισε διακριτικά από την άλλη μεριά ακριβώς, γιατί δεν με πίστεψε και δεν ήθελε να μου γίνει βάρος.

Δεν ξέρω. Αυτή η στιγμή με άγγιξε πραγματικά πάρα πολύ και ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας. Χρόνια έχω να αισθανθώ έτσι. Ειλικρινά, χαίρομαι πάρα πολύ που βρέθηκε μπροστά μου αυτή η γυναίκα και μου πρόσφερε απλόχερα τόσο καλά αισθήματα... Εύχομαι να είναι πάντα καλά!!! Αν έχετε κι εσείς εμπειρίες που να μας γεμίζουν αισιοδοξία και να μας δίνουν δύναμη, μπορείτε να τις μοιραστείτε εδώ.

Ιωαννα μου σίγουρα όλοι έχουμε κάποιες τέτοιες ιστοριες να διηγηθούμε, απλά ποτέ δεν τους δώσαμε την απαραίτητη προσοχή, μετά το ανθρωπινο αυτό θρεντ είναι καιρός!πολύ ανθρωπινη η ιστοριά σου και ξέρεις είναι από τις ιστοριες τις αθόρυθες και τις σιωπηλές που ποτέ δεν θα μας μεταφέρουν τα μέσα ενημέρωσης γιατί περί άλλων τυρβάζουν άλλων που μόνο δεν ωφελούν...ή δεν καταδέχονται να καταγράψουν την αυθεντική καθημερινότητα.

Εννοειται οτι θα σκεφτώ και θα ξαναεπανέρθω. Ξέρεις πως κάτι τετοια μικρά, μικρά μας βοηθούν να προχωρήσουμε ασχετα αν τους δίνουμε ποτε σημασία και εμείς οι ίδιοι.

Τώρα το είδα αυτό! Πραγματικά Ιωάννα μου, ειδικά στις μέρες μας είναι διαμάντια αυτές οι στιγμές...
Θα μοιραστώ κι εγώ δύο τέτοιες μαζί σας, ίσως δεν είναι τόσο σχετικές, όμως με συγκίνησαν πολύ...
Το ένα περιστατικό συνέβη πριν αρκετά χρόνια, μόλις είχα τελειώσει τη Γ' Λυκείου.
Είχαμε πάει κρουαζιέρα με τη Χορωδία Χίου. Την τελευταία μέρα περιμέναμε στη σειρά στη ρεσεψιόν του πλοίου να πληρώσουμε κάποια έξτρα που είχαμε. Όσο περίμενα στη σειρά, με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα έναν κύριο να με κοιτάει επίμονα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκανε αλλά ήμουν σίγουρη ότι με κοιτούσε. Σε κάποια φάση του γύρισα την πλάτη γιατί ένιωσα άβολα. Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου και με έπιασε από τον ώμο. Γύρισα και τον κοίταξα. Φαινόταν συγκινημένος, έτοιμος να βάλει τα κλάμματα και μου λέει: Εσύ είσαι η (είπε το όνομά μου, δεν θέλω να το γράψω εδώ) έτσι δεν είναι? Του λέω ναι. Χαμογέλασε. Μου λέει..." φτου σου κοπέλα μου, ίδια η μάνα σου είσαι" Προσπαθούσα να θυμηθώ εάν τον ξέρω αλλά δεν μου θύμιζε κάτι. Και συνεχίζει εκείνος "θα λες τώρα, ποιος είναι αυτός ε?" Του λέω ναι, δεν μπορώ να σας θυμηθώ... Και τότε μου είπε το εξής.. "Εγώ σε έφερα στον κόσμο... είμαι ο γιατρός της μητέρας σου".... Πραγματικά δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή και το πως ένιωσα...

Το δεύτερο περιστατικό συνέβη στην Αθήνα πριν δυο χρόνια. Είχα ένα σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια μου και είχα πάει για εξετάσεις. Το φάρμακο που μου έβαλε ο γιατρός με είχε τυφλώσει σχεδόν.. βγήκα στο δρόμο για να πάω σπίτι και δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα. Μου είχε έρθει και ναυτία, και είχαν απεργία τα πάντα, ακόμη και τα ταξί. Το πήρα με τα πόδια. Σε κάποια φάση ένιωθα ότι θα πέσω κάτω, πραγματικά δεν ήμουν καλά. Σταματάω για λίγο και ακούμπησα σε έναν τοίχο και με πιάσαν τα κλάμματα. Εκεί ένιωσα δύο χέρια να με πιάνουν από τους ωμους. Ήταν μια γιαγιά. Δεν θυμάμαι το πρόσωπό της γιατί δεν έβλεπα. Θυμάμαι μια θολή φιγούρα. Μου είπε, τι έχεις κοριτσάκι μου? Της λέω δεν νιώθω καλά. Με βοήθησε να καθίσω κάτω και μου έδωσε νερό να πιω. Το θέμα δεν είναι αυτό, είναι ότι μου χαίδεψε το πρόσωπο, ένιωθα σαν να είναι η δική μου γιαγιά. Έκατσε για λίγη ώρα μαζί μου, μέχρι να πάρω λίγο δυνάμεις και μετά χωριστήκαμε. Να είναι καλά η γυναίκα.

Οι ιστορίες που περιγράφετε είναι πολύ συγκινητικές... πολύ δυνατές.. αποδεικνύουν πως ακόμη και στις μέρες μας και σε μιά αχανή πόλη όπως η Αθήνα, υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για το διπλανό τους χωρίς να είναι απλά περίεργοι...
Τη δεύτερη ιστορία της Δέσποινας δεν τη γνώριζα αν και εκείνο τον καιρό τη φιλοξενούσα...