Πράγματι... μιά πανδαισία συναισθημάτων...
Η θλίψη μιάς απώλειας -ακόμη και όταν η απώλεια δεν είναι αμετάκλητη και οριστική- δεν παύει να είναι πολύ έντονο συναίσθημα δύσκολα αντιμετωπίσιμο...
Η Κάντυ έμεινε για μιά ακόμη φορά μόνη. Για μιά ακόμη φορά η μοίρα της στέρησε τον άνθρωπο που αγαπούσε... έχει ανάγκη να βρει μιά αγκαλιά να κουρνιάσει και να βγάλει από μέσα της όλο τον πόνο. Μιά αγκαλιά να τη δέχεται έτσι όπως είναι... χωρίς να της φορτώσει άλλα προβλήματα, χωρίς να την κάνει να νιώσει ακόμη πιό άσχημα. Οι φίλοι της έχουν τη δική τους στενοχώρια (με τον Στήαρ που έφυγε για τον Πόλεμο) και στη "θετή" της οικογένεια δεν υπάρχει θέση για εκείνη...
Μόνο ένας άνθρωπος υπάρχει για εκείνη... Γιατί, αληθινή είναι και η θλίψη εκείνου που κλαίει κρυφά.
Και ο Άλμπερτ το ξέρει...
Δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο για εκείνη: ο αδερφός, η οικογένεια, ο φύλακας άγγελος, ο φίλος... Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ
https://www.youtube.com/watch?v=VmnmGLV17EY