Η οικογένεια που θα 'θελα...

Ξεχάστε για λίγο Νηλ και Ελίζα, Τέρρυ και Κάντυ και ψηφίστε πώς θα θέλατε να είναι (ή αν είναι έτσι τώρα) η μορφή της οικογένειάς σας...
Στην Ελλάδα, λίγο ως πολύ ο μπαχτσές έχει απ΄όλα...
Και αυστηρές οικογένειες, και χαλαρές, και υπερπροστατευτικές και και και...
Μη σας φαίνεται περίεργη η μορφή της απούσας... Υπάρχουν οικογένειες όπου οι γονείς λείπουν ... ταξίδι για δουλειές (ή αφιερώνουν στην εργασία τους περισσότερο χρόνο απ΄ότι στην οικογένεια)
όπως επίσης και το μοντέλο της συντροφικής οικογένειας όπου οι ρόλοι μοιράζονται και παρά τις ανάγκες της εργασίας ή τους προσωπικούς στόχους του καθενός η επίβλεψη και η προσφορά στα παιδιά γίνεται επί ίσοις όροις...

Λοιπόν, με ποιά μοιάζει η δική σας ή πως θα θέλατε να είναι;

Και για να κάνω την αρχή, επέλεξα την συντροφική οικογένεια...

Ο λόγος είναι πως αν και η ζωή των γονιών μου αναλωνόταν σε σπίτι - δουλειά - σπίτι εν τούτοις, ο πατέρας μου, κυρίως, πάντα έβρισκε το χρόνο ώστε να ασχοληθεί μαζί μας. Από το δωράκι που μας έφερνε - πότε στη μία πότε στην άλλη - όποτε κατέβαινε για τα "μεγάλα" ψώνια στο κέντρο της Αθήνας μέχρι τους χαρταετούς που ξεκινούσε να φτιάχνει από την αρχή του έτους προκειμένου να προλάβει να τους έχει έτοιμους την Καθαρά Δευτέρα...
Τη μεγάλη μου αγάπη για τα Χριστούγεννα και την ανυπομονησία μου να έρθουν την έχω "πάρει" από το μπαμπά μου. Ο στολισμός του δέντρου από τις αρχές του Δεκέμβρη από το προσεκτικό ξετύλιγμα των γυάλινων στολιδιών μέχρι το
άναμμα των φώτων ήταν μιά ιεροτελεστία. Το ίδιο συνέβαινε και το Πάσχα, όπου το πατροπαράδοτο κοκορέτσι αν δεν ήταν φτιαγμένο από τα χέρια του, δεν ήταν νόστιμο, η δε ετοιμασία του ξεκινούσε από τη Μ. Πέμπτη.
Να μην αναφέρω τις Κυριακές που άφηνε τη μητέρα μου στο καφενείο για να μας πάει βόλτα: πότε στην Ακρόπολη, πότε στη θάλασσα για μπάνιο, πότε στο ζωολογικό κήπο της Ν. Φιλαδελφείας ... κάθε εποχή κοντά στο μπαμπά μου είχε την τιμητική της και οι μέρες μαζί του περνούσαν αξέχαστα!!!
Βέβαια, η γιαγιά μου ήταν αυτή που μας μεγάλωσε με περισσή λατρεία και αγάπη αφού η μαμά μου, παρά την εύθραυστη υγεία της, είχε επωμιστεί το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών του μαγαζιού και μ' εμάς ασχολιόταν μόνο στο κομμάτι του σχολείου (αν και οι γνώσεις της δεν ήταν ούτε του Δημοτικού).

Θεωρώ τον εαυτό μου από τα πολύ τυχερά παιδιά, που, αν και μεγαλώσαμε αρκετά φτωχικά, στην ουσία δε μας έλειψε τίποτα.

Μακάρι να προλάβαινα να πω στη γιαγιά μου και το μπαμπά μου πόσο πολύ τους ευγνωμονώ για όσα μου έδωσαν.
Στη μαμά μου, τουλάχιστον, έχω την ευκαιρία ακόμη...

Αλντε μήπως έχεις κάνει κάποιο λάθος στην ψηφοφορία; υπάρχουν οι Ράνγκαν δύο φορές

Μεγάλωσα σε μιά οικογένεια κάτα κύριο λόγο πατριαρχική.
Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που εργαζόταν και από τη στιγμή που έφερνε χρήματα στο σπίτι ήθελε να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε όλα τα ζητήματα. Η μητέρα μου έκανε λίστα με ταψώνια και ο πατέρας μου τα αγόραζε από το μπακάλικο ή το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Γιά έξοδο με τις συμμαθήτριές μου για καφέ ο΄ύτε λόγος να γίνεται. Μόνο όταν άρχισε να δουλεύει και ο αδερφός μου βάλαμε λίγη πολυτέλεια στη ζωή μας και αυτή με ρέγουλο. Αν και λένε πως οι κόρες επιλέγουν άντρα που να μοιάζει στον πατέρα τους, ο δικός μου είναι τελείως διαφορετικός. θα τον χαρακτήριζα σπάταλο και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που νομίζω πως εγώ κάνω κουμάντο στο τί θα ξοδευτεί μέσα στο σπίτι.
Ψήφισα το απτριαρχικό μοντέλο αφού το σπάταλο δεν αναφέρεται. (αν τώρα τυχαίνει το μοντέλο να εκπροσωπείται από τον πεθερό μου είναι τελείως τυχαίο. )

Αλντε όπως όλα τα κορίτσια έτσι και εσύ θα είχες αδυναμία στο μπαμπά σου.

Τερυλία έγραψε:

Αλντε μήπως έχεις κάνει κάποιο λάθος στην ψηφοφορία; υπάρχουν οι Ράνγκαν δύο φορές

Καλά Τέρυ μου, είμαι απαράδεκτη... Είχα στο μυαλό μου τη θεία Ελρου και αντί για Άρνλτευ είχα ξαναγράψει τους Ράνγκαν... Χάιντε χάιντε... το λίγο που 'χα...

Σ΄ευχαριστώ για την επισήμανση...

Κι εγώ συντροφική επέλεξα. Στην δική μου οικογένεια, μόνο ο πατέρας μου δούλευε. Πάντα τον θυμάμαι, όμως, να έρχεται εξαντλημένος από τις υπερωρίες και παρ'όλη την κούρασή του να με παίζει, να με διαβάζει όταν εξαντλούσα την υπομονή της μητέρας μου, να συζητάει μαζί μου για όποιο πρόβλημα κι αν με απασχολούσε. Κάθε Σαββατοκύριακο, επειδή χρήματα δεν υπήρχαν, θυμάμαι που η μαμά μου ετοίμαζε το φαγητό και πηγαίναμε στην εξοχή και τρώγαμε και μετά παίζαμε μπάλα και καμιά φορά στρώναμε και μια ωραία μεγάλη κουβέρτα και κοιμόμασταν. Ωραία χρόνια!!! Ποτέ δεν έκανε κουμάντο στα χρήματα και προσπαθούσε να μην μας λείψει τίποτα. Μας είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και ελευθερία. Πάντα μας συμβούλευε και μας λάτρευε. Αλίμονο σε όποιον τολμούσε να πει κάτι για τις '' κοράκλες'' του. Ποτέ δεν άπλωσε το χέρι του πάνω μας. Αν προέκυπτε οποιαδήποτε σοβαρή "αταξία" πάντα το συζητούσε μαζί μας. Πόσες φορές θα προτιμούσα να είχα φάει ξύλο από το να τον στενοχωρήσω και να τον πληγώσω... Αισθανόμουν πάντα τόση ντροπή που τον έφερνα σε αυτήν τη θέση... (Καλά μην φανταστείτε, δυό-τρεις φορές να έκανα κάτι σοβαρό, γιατί μετά από τη σκέψη και μόνο που θα τους στενοχωρούσα ενώ αυτοί μου συμπεριφέρονταν τόσο στοργικά και με τόση κατανόηση, εννοείτε πως κάθισα στα αυγά μου!!! Ήμουν πολύ ζωηρή μικρή... Συνέχεια χτυπούσα άλλα παιδιά και έλεγα πολλά μα πάρα πολλά ψέματα. Άλλα μικρά και άλλα ... λίγο μεγαλύτερα!!! Παιδάκι ήμουν!!! Γύρω στα 9 - 10 έστρωσα...) Ευχαριστώ, γλυκέ μου πατερούλη, που με έκανες να γίνω αυτό που είμαι σήμερα... Χωρίς την αγάπη σου και την υπομονή σου, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα... Όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις να ξέρεις ότι σ' αγαπώ πολύ-πολύ... Μα πάνω απ'όλα σ'ευχαριστώ για όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές που στάθηκες δίπλα μου και δεν μ'άφησες ούτε λεπτό...

Εννοείτε πως και η μητέρα μου ήταν πάντα δίπλα μας, αλλά με τον μπαμπά... άλλο δέσιμο!!! Μεγάλη αδυναμία!!!

Εγώ δεν ξέρω τι να επιλέξω γιατί το μοντέλο της δικής μου οικογένειας αποτελείται απο εναν συνδιασμό 2- 3 τύπων. . Σίγουρα όμως προτιμώ την συντροφική οικογένεια, και αν ποτέ κάνω δική μου θα ήθελα να είναι αυτού του τύπου.

Δεν έχω ψηφίσει ακόμη γιατί με μπέρδεψες...
Τι ψηφίζουμε?
Την οικογένεια που θα θέλαμε ή την οικογένεια που μοιάζει στη δική μας?

Όποια θέλεις...

Αν αυτή που έχεις δε σου αρέσει, ψηφίζεις αυτή που θα ήθελες...

Εγώ στην αρχή ήθελα να βάλω την απούσα γιατί οι γονείς μου ποτέ δεν ήταν στο σπίτι ώστε να ζούμε σαν μιά τυπική οικογένεια Τα πρώτα χρόνια μάλιστα ο πατέρας μου ταξίδευε προκειμένου να στέλνει χρήματα στην οικογένεια και η μάνα μου είχε αναλάβει τα βάρη του μαγαζιού ενώ η γιαγιά μου το μεγάλωμά μας... Άρα, θα ταίριαζε και η μητριαρχική...
Γράφοντας όμως την απάντησή μου με την αρχική επιλογή, σκέφτηκα τα όσα μου έδωσαν ο μπαμπάς και η γιαγιά μου τα οποία δε συγκρίνονται με όλα τα πλούτη του κόσμου...

(και μακάρι να είχα βρει σύζυγο να μπαμπακοφέρνει )

Και γι αυτό επέλεξα τη συντροφική!!!

Οκ!
Λοιπόν, διάλεξα κάποια άλλη διότι τα πρότυπα της ιδανικής οικογένειας που έχω στο μυαλό μου από παιδάκι δεν τα βρήκα στην Κάντυ Κάντυ.
Ναι, αν διάλεγα από την Κάντυ θα ήταν το ορφανοτροφείο που είναι μια συντροφική οικογένεια.
Όμως για μένα πρότυπο οικογένειας είναι "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι" και "Η μελωδία της ευτυχίας"
Από το ορφανοτροφείο μου λείπει ο μπαμπάς.
Έχουμε μεν δύο μαμάδες, όμως θέλω για κεφαλή της οικογένειας δύο γονείς, ερωτευμένους και αγαπημένους όπως τον Τζο και την Κάρεν, ή τη Μαρία και τον ναύαρχο.
Αυτά!

εγω διαλεξα καποια αλλη.... ειμαι αναμεσα στην μητριαρχικη και συντροφικη... αν και εχω και τους 2 γονεις... εκεινο το μητριαρχικο των αρντλει... μου αρεσε... ηταν καπως προγραμματισμενο και αν σκεψτει κανεις και την αγαπη των αγοριων (αντονυ, αλμπερντ, στιαρ, αρτσι ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ Η ΚΑΝΤΥ ) προς την θεια τους... ειναι ενα μεγαλειο..

οταν λεω πριν ερθει η καντυ δεν εννοω οτι η καντυ εκανε τα αγορια να μην αγαπουν μετα την θεια ελροι.. απλα μετα εκεινο το "κλικ" πανω στο θεια.. μεταφερθηκε προς την καντυ

εγώ νομίζω πως δεν πρέπει να κεφτόμαστε πως είναι η οικογένεια μας αλλά πώς θα θέλαμε να είναι ..έτσι εξάλλου δεν λέει κια η ερώτηση της ψηφοφορίας??

ψήφια συντροφική γιατί μου αρέσει η ελευθερία που έχει η Κάντυ στο ορφανοτροφείο ,..