Αδυναμία, βολή, κάτι άλλο ;;; Διαλέξτε λλιέμε...

Και επειδή αναφέρθηκε σε άλλη θεματική ενότητα, είπα να δω και εσείς τι πιστεύετε για τον αγαπημένο χαρακτήρα Terrence Grandchester...

Στο μάνγκα -πάντοτε- βλέπουμε τον Τέρρυ τρεις φορές να αφήνει στα κρύα του λουτρού την Κάντυ ακολουθώντας το δρόμο που θεωρούσε εκείνος για καλύτερο.

Η πρώτη φορά ήταν στο Κολέγιο της Αγγλίας.
Η δεύτερη, η γνωστή στις σκάλες του νοσοκομείου
Η τρίτη στο Ρόκστοουν (αλλά και στο ανιμέ κάτι ανάλογο παίχτηκε)

Τελικά, γιατί πιστεύετε πως έπραξε έτσι ο φίλος μας ο (Λευ)τεράκης;;;
Από αδυναμία να (πιστεύει πως δεν μπορεί να ) κάνει κάτι διαφορετικό;;;
Επειδή με αυτές τις επιλογές ουσιαστικά -και πέρα από την εμφανή αίσθηση καθήκοντος- ακολουθούσε το ΔΙΚΟ του άνειρο;;;
ή για κάποιον άλλο λόγο;;;; (Αν επιλέξετε αυτό, παρακαλούμε πείτε μας και το γιατί το επιλέξατε. :bball: )

εγω πιστευω το εκανε λογω που ηταν αναγκασμενος... στο κολεγιο το εκανε οχι για να ακολουθησει την υποκριτικη (που ενταξει το καταφερε) αλλα για να σωσει κατα καποιον τροπο την καντυ απο το να την διωξουν (ετσι ειχε συμβει στο anime η κανω λαθος??? ) αυτο σχετικα με την σουζανα δεν ειχε και πολλες επιλογες... του ειχε κατα καποιο τροπο σωσει την ζωη.... αν δεν υπηρχε εκεινη θα ξαναθρυνουσαμε...η καντυ αυτο το καταλαβαινε... γι αυτο αλλωστε τον αφησε σε εκεινη αν και πρωσοπικα θα επεμενα λιγο.... αλλα ηταν δυσκολη αποφαση... ουτοσιαλως ο χαρακτηρας του τερυ ετσι ειναι πρεπει καποια φορα να πει αντιο

stavroylaki έγραψε:

εγω πιστευω το εκανε λογω που ηταν αναγκασμενος... στο κολεγιο το εκανε οχι για να ακολουθησει την υποκριτικη (που ενταξει το καταφερε) αλλα για να σωσει κατα καποιον τροπο την καντυ απο το να την διωξουν (ετσι ειχε συμβει στο anime η κανω λαθος??? ) αυτο σχετικα με την σουζανα δεν ειχε και πολλες επιλογες... του ειχε κατα καποιο τροπο σωσει την ζωη.... αν δεν υπηρχε εκεινη θα ξαναθρυνουσαμε...η καντυ αυτο το καταλαβαινε... γι αυτο αλλωστε τον αφησε σε εκεινη αν και πρωσοπικα θα επεμενα λιγο.... αλλα ηταν δυσκολη αποφαση... ουτοσιαλως ο χαρακτηρας του τερυ ετσι ειναι πρεπει καποια φορα να πει αντιο

Άρα τί επιλέγεις Σταυρούλα μου;;;; Αδυναμία ή κάτι άλλο;;;;
Κάνε ένα κλικ μέσα στην άσπρη τελίτσα της επιλογής σου.

κατι αλλο ψιφιζω :o

Εγώ ως η κακιά της παρέας κλίκαρα στο "βολεμένος".

Όλες οι επιλογές του Τέρρυ έμμεσα ή άμεσα είχαν να κάνουν με το θέατρο.
- Από το Σαιν Πωλ έφυγε για να πάει στην Αμερική να γίνει ηθοποιός αφήνοντας πίσω την Κάντυ μη στέλνοντάς της ποτέ ούτε μιά παράγραφο (εκτός από εκείνο το γράμμα που είχε αφήσει στο δωμάτιό του) μέχρι τη στιγμή που συναντήθηκαν ξανά στο Σικάγο. Και το σίγουρο είναι πως αν δεν ήθελε να στείλει γράμμα στο Κολέγιο απευθείας στην Κάντυ θα μπορούσε να το στείλει στο λόφο της Πόνυ με την ίδια "θερμή" παράκληση που είχε γράψει και σ΄εκείνο στο Σαιν Πωλ όταν έφευγε. Προτού φύγει, και ενόσω βρίσκονταν οι δυό τους στη Σκωτία, ο Τέρρυ σκεφτόταν την πρόταση της μητέρας του να γίνει ηθοποιός, κάτι που επιθυμούσε και εκείνος από παιδί, αλλά -τότε- δεν ήθελε να φύγει μακριά από την Κάντυ.
- Στη Νέα Υόρκη έκανε τη γνωστή επιλογή υπό το βάρος του... καθήκοντος απέναντι στη Σουζάννα παραμένοντας όμως στο θέατρο έστω και προσωρινά δίνοντας τον χειρότερο εαυτό του
- Όταν είδε πως δεν άντεχε τόσο βάρος στους ώμους του, την "έκανε" από το θίασο και τη Σουζάννα αλλά αντί να επιστρέψει στην Κάντυ το έριξε στα μπουλούκια.

Για τρίτη φορά, η επιλογή του ήταν το θέατρο -στην όποια μορφή του- αντί να βρει το σθένος να αντιμετωπίσει τη μοίρα του και να νικήσει επιτέλους η αγάπη όπως θα συνέβαινε αν την ιστορία την είχε γράψει "δυτική" συγγραφέας. Και αν μάλιστα, κρίνω απ' όσα τερρυκά φικ έχω διαβάσει λύσεις εκτός από το θάνατο υπήρξαν...

Άρα, απ΄όσο μπορώ να κρίνω από τις επιλογές του το χαρακτήρα που έπλασε η Μιζούκι (και όχι αυτόν που φανταζόμαστε οι φαν πως είναι) περισσότερο τον ενδιέφερε να είναι ηθοποιός έστω και καταραμένος/αυτοκαταστροφικός παρά να βρει τρόπο ν΄απεγκλωβιστεί από το τέλμα και να γυρίσει στην αγαπημένη του...

κι εγώ θα ψηφίσω το κάτι άλλο... γιατί πιστεύω οτι ο τέρρυ αναγκάστηκε να πάρει αυτές τις αποφάσεις, και η κάντυ να ήταν το ίδιο θα έκανε. Αδύναμο δεν θα τον πω γιατι χρειάζεται κότσια το να παρατήσεις το σίγουρο εισόδημα του μπαμπάκα και να παρατήσεις το κολλέγιο για να σώσεις την τιμή μιας κοπέλας όπως και γερά κότσια το να θυσιάσεις τον έρωτα της ζωής σου για να είσαι δίπλα σε μια ανάπηρη κοπέλα που δεν την αγαπάς. Εγώ πιστεύω οτι ο τέρρυ ήταν το θύμα της ιστορίας πάντα γιατί η κάντυ οτι και να πάθαινε πάντα είχε ανθρώπους να την παρηγορήσουν και να της σταθούν ενώ αυτός πάντα ήταν μόνος ο μόνος κοντινός του άνθρωπος εκτος της κάντυ ήταν η μητέρα του....

ΜΙΜΙ έγραψε:

...Εγώ πιστεύω οτι ο τέρρυ ήταν το θύμα της ιστορίας πάντα γιατί η κάντυ οτι και να πάθαινε πάντα είχε ανθρώπους να την παρηγορήσουν και να της σταθούν ενώ αυτός πάντα ήταν μόνος ο μόνος κοντινός του άνθρωπος εκτος της κάντυ ήταν η μητέρα του....

Μήπως όμως το είχε επιλέξει ο ίδιος να είναι μόνος;;;
Για τους φίλους της Κάντυ (εκτός του Άλμπερτ) είχε πάντα ένα ειρωνικό σχόλιο να κάνει και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Στήαρ στη Σκωτία, δε νομίζω να θέλησε να τους γνωρίσει καλύτερα... (Τη συμπεριφορά του απέναντι στον Άρτσυ να μην τη σχολιάσω καλύτερα).
Το ίδιο ίσχυε και για τους συναδέλφους του στο θέατρο... Με κανέναν δε θέλησε να κάνει παρέα... Τυχαίο;;;;

Όσο για τις κοπέλες που τον πλησίασαν περισσότερο, δε νομίζω πως αν η Κάντυ δεν τον είχε δει να κλαίει τότε στο πλοίο θα ενδιαφερόταν να τον γνωρίσει. Και η Σουζάννα που τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τη στιγμή που του άνοιξε την πόρτα στο θίασο μάλλον κάποια ευαίσθητη πλευρά του θα (νόμιζε πως) είδε...

Όσο για το αν είχε αγαπήσει τη Σουζάνα, νομίζω πως ναι... Σίγουρα από ένα σημείο και μετά δεν έμεινε από οίκτο μαζί της. Δε λέω πως την ερωτεύτηκε, αλλά το
- να μένεις τόσα χρόνια κοντά σ΄έναν άνθρωπο
- να συνεργάζεσαι αρμονικά μαζί του,
- να κόβεις κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον "μεγάλο σου έρωτα"
- και να τον ξαναθυμάσαι 1 1/2 χρόνο αφού πενθήσεις τον άνθρωπο που έζησες κοντά του τόοοοοοσα χρόνια
αποδεικνύουν πως η Σουζάννα μόνο αδιάφορη δεν του ήταν του Τέρρυ. (κάτι που και ο ίδιος παραδέχεται λίγο μετά την εξομολόγησή της) Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο που δεν ήταν αδύναμος άρα ούτε και μοιρολάτρης...

Εγώ τον θεωρώ αδύναμο, γιατι αδυνατει να διεκδικήσει αυτο που θέλει. Τοσο στο σχολειο όσο και στις σκάλες αλλα ήθελε, αλλα σκεφτοταν και τελικά άλλα έπραξε. Αυτη ειναι μια μορφή αδυναμίας.

Συμφωνώ μαζί σου άλντε οτι ήταν επιλογή του να ζει μόνος αλλα και πάλι το θεωρώ τραγικό πρόσωπο γιατί ποτέ δεν μεγάλωσε σε μια κανονική οικογένεια γεμάτη αγάπη, θα μου πεις η κάντυ μεγάλωσε? οχι! Δεν είχε κανονική οικογένεια αλλά στο ορφανοτροφείο γνώρισε την αγάπη.
Οπότε πιστεύω οτι όλο αυτό διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του ώστε να γίνει αρκετά κλειστός χαρακτήρας και γενικά υπεροπτικός....

ΜΙΜΙ έγραψε:

...Οπότε πιστεύω οτι όλο αυτό διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του ώστε να γίνει αρκετά κλειστός χαρακτήρας και γενικά υπεροπτικός....

Να δεχτώ το κλειστός... τα υπεροπτικός, απότομος και αγενής δε δέχομαι...
Επιπλέον, από τη Σκωτία και μετά, ήξερε πως δίπλα του έχει τη μάνα του την οποία πάντα αγαπούσε και εκείνη τον λάτρευε... :<3:
Επίσης, γνώριζε πως "κάπου υπάρχει η αγάπη του μα δεν ξέρει που"...
Το λογικό είναι να έχει μαλακώσει σα χαρακτήρας...
Οπότε.. κάποιες αντιδράσεις δε δικαιολογούνται...

Όλα αυτά που βίωσε μικρός τον έκαναν σκληρό, ήταν η άμυνα του όλο αυτό (καλά ξύπνησε η ψυχολόγος μέσα μου ). Πάνω που μαλάκωσε λόγω της κάντυ (ακόμα και με τον άρτσι τα πήγε καλύτερα) τους έτυχαν όλα τα γνωστά γεγονότα.....

ΜΙΜΙ έγραψε:

Όλα αυτά που βίωσε μικρός τον έκαναν σκληρό, ήταν η άμυνα του όλο αυτό (καλά ξύπνησε η ψυχολόγος μέσα μου ). Πάνω που μαλάκωσε λόγω της κάντυ (ακόμα και με τον άρτσι τα πήγε καλύτερα) τους έτυχαν όλα τα γνωστά γεγονότα.....

Εμμμ... αμύνεσαι όταν κινδυνεύεις...

Όταν προσπαθούν κάποιοι να σε πλησιάσουν για να γίνουν φίλοι σου, από τί έχεις ανάγκη να αμυνθείς;;;; Μη τους βγάλεις τα σώψυχά σου στο πιάτο, φοβηθούν από τη μαυρίλα την κάνουν και πληγωθείς στο τέλος;;; Ή μήπως καταλάβουν πως κάτω από το προσωπείο του σκληρού δεν παύεις να είσαι άνθρωπος ευάλωτος όπως όλοι οι άλλοι;;;

Με τον Άρτσυ δεν τον είδα να μαλακώνει ποτέ... Παίζει βέβαια και το ενδεχόμενο να μην το θυμάμαι αφού το γήρας δεν έρχεται ποτέ μόνο του... και έχω πολύ καιρό να διαβάσω το μάνγκα...
Μόνο με τα κορίτσια ήταν ιππότης... και άντε να τις κατηγορήσεις μετά που έπεσαν στον έρωτά του...

Μονο η Aldebaran θα μπορουσε να χαρακτηρισει τον Τερρυ "βολεμενο"!

Να χωριζεις απο τον ερωτα της ζωης σου, απο τον ανθρωπο που γεμισε με "φως και χαρα" την μοναχικη σου υπαρξη, ειναι αυτοκτονια και οχι βολεμα.

Ο ανθρωπος που μεγαλωσε σε ενα εχθρικο περιβαλλον, που τον απαρνηθηκε η ιδια του η μανα για να μην αμαυρωθει το θεατρικο της ονομα, που γνωρισε μονο την αδιαφορια και την απορριψη δεν ειναι δυνατον σε μια νυχτα να γινει το χαρωπο κοινωνικο παιδι που κανει φιλιες σε δευτερολεπτα! Ο Τερρυ μεγαλωνοντας εφτιαξε τους δικους του μηχανισμους αμυνας...Μπορει εσυ Aldebaran να μην το αποδεχεσαι, αλλα οι ψυχολογοι το εχουν τεκμηριωσει εδω και χρονια.

Ο Τερρυ δεν ειναι ουτε βολεμενος, ουτε αδυναμος. Ειναι μπερδεμενος, πιεσμενος, παγιδευμενος. Ξαφνικα χανει τη γη κατω απο τα ποδια του. Ολα του τα ονειρα γκρεμιζονται, το εισιτηριο χωρις επιστροφη δεν εχει πια νοημα. Ειχε βρει την ευτυχια στο προσωπο της Καντυ, και τωρα πρεπει να την χασει για παντα. Οσο και αν σου φαινεται περιεργο Aldebaran, υπαρχουν ανθρωποι που αγαπουν βαθια και ουσιαστικα καποιους αλλους ανθρωπους και οχι το θεατρο, ή τα χρηματα, ή την δοξα. Υπαρχουν ανθρωποι που "σημαδευονται" απο μια αγαπη...γιατι αυτο που αισθανεται ο Τερρυ για την Καντυ δεν ειναι απλα ερωτας, ειναι αγαπη. Η Καντυ γι'αυτον δεν ειναι ενας ερωτικος συντροφος. Ειναι τα παντα

Γενικα πιστευω οτι οι ανθρωποι μπορουμε να αγαπησουμε πολλες φορες στη ζωη μας (και δεν εννοω να αγαπησουμε την δουλεια μας, την δοξα ή το χρημα). Αν ομως ειμαστε πολυ τυχεροι, θα συναντησουμε καποτε καποιον αλλο ανθρωπο που θα μας "σημαδεψει", ανεξαρτητως αν θα μεινουμε για παντα μαζι του ή οχι. Ειναι αυτο που ο Τερρυ σκεφτεται για την Καντυ μετα τον αποχωρισμο τους στη Νεα Υορκη: "Δεν επρεπε να συναντηθουμε ποτέ εμεις οι δυο" και η φωνη της Καντυ του απαντα: "Δεν εχεις δικιο Τερρυ, ήταν μεγαλη τυχη που γνωριστηκαμε εμεις οι δυο". :<3:

domniki έγραψε:

Μονο η Aldebaran θα μπορουσε να χαρακτηρισει τον Τερρυ "βολεμενο"!

Εμμμ... ναι... μιά τάση να κακοχαρακτηρίζω τον κόσμο για τις τελικές του πράξεις την έχω...
Άλλωστε, το έχω ξαναπεί. Εκτός από στρίγκλα της παρέας είμαι και οπαδός εκείνου του κυριούλη που έλεγε πως αν δε σε πείθουν τα λόγια κάποιου κοίτα τις πράξεις του.


Και ναι, βρε Ντομ μου... άντε και να δεχτώ όσα λέει η ψυχολογία για τους μηχανισμούς άμυνας όσων μεγαλώνουν σε εχθρικά περιβάλλοντα, πως τους είναι δύσκολο να εγκλιματιστούν, να κοινωνικοποιηθούν κτλ (διατηρώντας τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το πόσο μαύρα ήταν στην ουσία τα πράγματα ) και να δεχτώ όσα γράφεις για το ειδικό βάρος της επιλογής του Τέρρυ στη Νέα Υόρκη...
Εκεί όμως που δε με καλύπτει η απάντησή σου είναι όταν την έκανε μ' ελαφρά πηδηματάκια (πλην όμως βαριά καρδιά ) για το Αμέρικα προκειμένου ν΄ακολουθήσει τ΄όνειρό του ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του...
Δλδ, αν η Κάντυ δεν έκανε την πρακτική της στο Σικάγο και η Άννυ δεν της έδειχνε την εφημερίδα με τα νέα για εκείνον τί θα είχε απογίνει ο μεγάλος τους έρωτας;;;; Και μη μου πεις πως στο ανιμέ τον έδειχνε να την σκέφτεται και πως τους χωρίζει ο ωκεανός και πως ανησυχεί για την κατάσταση στην Ευρώπη και το αν κινδυνεύει... Πες μου μόνο, τί έκανε για όλα αυτά, προτού μάθει πως η καλή του είναι και αυτή στην Αμερική και της στείλει το μονό εισιτήριο.

Επίσης, τόσο στο ανιμέ όσο και στο μάνγκα τον δείχνει κάνα χρόνο μετά, αφού στην ουσία έχει παρατήσει τη Σούζυ να έχει καταδικάσει τον εαυτό του για το κακό που έκανε στην κάποτε χαρά και φως της ζωής του...
Στο μεν ανιμέ, όταν του λέει ο Άλμπερτ πως η Κάντυ βρήκε τον τρόπο να είναι ευτυχισμένη (άρα μην έχεις τύψεις... η ζωή συνεχίζεται) εκείνος ξαναγύρισε στο θέατρο. Καμιά διά(πρό)θεση να τη συναντήσει και να μιλήσουν από κοντά
Στο μάνγκα η φάση στο Ρόκστοουν τόσο από την πλευρά της Κάντυ όσο και από εκείνη του Τέρρυ (να μην αναφέρω τις φιλότιμες προσπάθειες της κας Ελεάνορ) δείχνει πως ο καθένας έχει ( ή παίρνει εκείνη τη στιγμή την απόφαση να) αφήσει πίσω του οριστικά το παρελθόν και (να) συνεχίζει τη ζωή του.
Και εδώ δεν υπάρχει η φυσική παρουσία της Σούζυ (η οποία μάλιστα στο μάνγκα ήδη του έχει ευχηθεί να πάει στο καλό) να στέκεται εμπόδιο στις επιλογές τους.
Που είναι εδώ το μπέρδεμα, η πίεση και η παγίδα ώστε να υποτάσσεται στη μοίρα του και να επιλέγει για μιά ακόμη φορά το θέατρο από την αγάπη;;;;

Aldebaran έγραψε:

Εκεί όμως που δε με καλύπτει η απάντησή σου είναι όταν την έκανε μ' ελαφρά πηδηματάκια (πλην όμως βαριά καρδιά ) για το Αμέρικα προκειμένου ν΄ακολουθήσει τ΄όνειρό του ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του...

Φανταζομαι οτι δεν θα σου περνουσε ποτέ απο το μυαλο οτι καποιος μπορει να θυσιασει τα συναισθηματα του οταν νομιζει οτι αυτο ειναι το καλυτερο για την αγαπημενη του. Ο Τερρυ φευγει απο το σχολειο γιατι ετσι η Καντυ δεν θα αποβληθει και δεν θα εκδιωχθει απο την οικογενεια Αρντλευ. Αν θυμασαι ο Αρτσυ τον ειχε κατηγορησει ανοιχτα οτι δεν σκεφτηκε τι αντικτυπο θα εχει η αποβολη της Καντυ στη ζωη της. Για μια ακομα φορα ο Τερρυ θυσιαζεται για την Καντυ και αυτο που εσυ ονομαζεις "βολεμα" ειναι μια ακομα θυσια.

Aldebaran έγραψε:

Επίσης, τόσο στο ανιμέ όσο και στο μάνγκα τον δείχνει κάνα χρόνο μετά, αφού στην ουσία έχει παρατήσει τη Σούζυ να έχει καταδικάσει τον εαυτό του για το κακό που έκανε στην κάποτε χαρά και φως της ζωής του...
Στο μεν ανιμέ, όταν του λέει ο Άλμπερτ πως η Κάντυ βρήκε τον τρόπο να είναι ευτυχισμένη (άρα μην έχεις τύψεις... η ζωή συνεχίζεται) εκείνος ξαναγύρισε στο θέατρο. Καμιά διά(πρό)θεση να τη συναντήσει και να μιλήσουν από κοντά

Μια από τα ίδια: ο Τερρυ ξαναθυσιαζει την προσωπικη του ευτυχια για χαρη της Καντυ. Οταν βλεπει οτι η Καντυ ειναι ευτυχισμενη, δεν θελει να ταραξει την δικια της "φαινομενικη" ευτυχια και φευγει μακρια της. Ο ιδιος εχει χασει την ευκαιρια για την ευτυχια και το ξερει. Η Καντυ ομως οχι (κατα την αποψη του Αλμπερτ φυσικα που μαλλον τριβει τα χερακια του βλεποντας τον Τερρυ σε κακο χαλι). Οταν την βλεπει χαμογελαστη να φροντιζει τα παιδια και τους αλλους αρρωστους στο ιατρειο, δεν του παει η καρδια να της χαλασει την ευτυχια και την ηρεμια. Για μερικους ανθρωπους, η αγαπη δεν ειναι εγωιστικο συναισθημα! Μερικοι ανθρωποι (ελαχιστοι) εχουν την δυνατοτητα να βαζουν τον ανθρωπο που αγαπουν πάνω απο τον εαυτο τους. Μπορω να καταλαβω οτι σου ειναι δυσκολο να το κατανοησεις αυτο Aldebaran, αλλα οχι και να το ονομαζεις "βολεμα".

domniki έγραψε:

Φανταζομαι οτι δεν θα σου περνουσε ποτέ απο το μυαλο οτι καποιος μπορει να θυσιασει τα συναισθηματα του οταν νομιζει οτι αυτο ειναι το καλυτερο για την αγαπημενη του. Ο Τερρυ φευγει απο το σχολειο γιατι ετσι η Καντυ δεν θα αποβληθει και δεν θα εκδιωχθει απο την οικογενεια Αρντλευ. Αν θυμασαι ο Αρτσυ τον ειχε κατηγορησει ανοιχτα οτι δεν σκεφτηκε τι αντικτυπο θα εχει η αποβολη της Καντυ στη ζωη της. Για μια ακομα φορα ο Τερρυ θυσιαζεται για την Καντυ και αυτο που εσυ ονομαζεις "βολεμα" ειναι μια ακομα θυσια. ...

Να καταλάβω κάτι Ντομ...
Εσύ πως αποκαλείς κάποιον που έχει ήδη έτοιμο το plan B πολύ πριν σκεφτεί το plan Α;;;;
Θεωρείς πως ο Τέρρυ κακόπεσε με την επιλογή του να πάει στην Αμερική και να γραφτεί στο θίασο;;;
Πιστεύεις πως δεν ήταν αρχική και τελική επιλογή και πως έγινε κατόπιν συναισθηματικής πίεσης ή όπως αλλιώς θέλεις να το αποκαλέσεις;;;; Εγώ πάντως όχι.
Καλά κάνεις, λοιπόν, και φαντάζεσαι πως δε μου περνάει από το μυαλό κάποιος που είναι σε μιά σχέση ή ό,τι τέλος πάντων ήταν αυτό που είχε με την Κάντυ, να παίρνει μόνος του αποφάσεις για το μέλλον τους ακόμη και αν οι προθέσεις του είναι αγνές. Στην ουσία, η επιλογή του Τέρρυ να φύγει από το Κολέγιο βόλεψε και τους δύο αλλά εκείνον περισσότερο αφού ακολούθησε το όνειρό του...
Ακόμη δε μου απάντησες γιατί ενώ ήξερε που να στείλει ένα ρημαδόγραμμα δεν το έπραξε ποτέ.

domniki έγραψε:

Μια από τα ίδια: ο Τερρυ ξαναθυσιαζει την προσωπικη του ευτυχια για χαρη της Καντυ. Οταν βλεπει οτι η Καντυ ειναι ευτυχισμενη, δεν θελει να ταραξει την δικια της "φαινομενικη" ευτυχια και φευγει μακρια της. Ο ιδιος εχει χασει την ευκαιρια για την ευτυχια και το ξερει. Η Καντυ ομως οχι (κατα την αποψη του Αλμπερτ φυσικα που μαλλον τριβει τα χερακια του βλεποντας τον Τερρυ σε κακο χαλι). (αυτό είναι η δική σου άποψη... μη διαστρεβλώνεις τα γεγονότα) Οταν την βλεπει χαμογελαστη να φροντιζει τα παιδια και τους αλλους αρρωστους στο ιατρειο, δεν του παει η καρδια να της χαλασει την ευτυχια και την ηρεμια. Για μερικους ανθρωπους, η αγαπη δεν ειναι εγωιστικο συναισθημα! Μερικοι ανθρωποι (ελαχιστοι) εχουν την δυνατοτητα να βαζουν τον ανθρωπο που αγαπουν πάνω απο τον εαυτο τους. Μπορω να καταλαβω οτι σου ειναι δυσκολο να το κατανοησεις αυτο Aldebaran, αλλα οχι και να το ονομαζεις "βολεμα".

Μιά από τα ίδια και εδώ...
Ναι... μου είναι αδύνατο να καταλάβω πως γίνεται να βάζεις τα όνειρά σου πάνω από την αγάπη και αυτό το ονομάζω βόλεμα... Εσύ μάλλον όταν κάποιος για τρίτη συνεχόμενη φορά επιλέγει το θέατρο αντί για την αγάπη (ειδικά όταν δεν μπαίνει στον κόπο να μιλήσει στην αγαπημένη του και κάνει εικασίες για το τί θα τη βόλευε) τον αποκαλείς ερωτευμένο.
Στο μάνγκα η Κάντυ περιμένει πότε θα κάνει ο Τέρρυ την κίνηση να την πλησιάσει. Πόσες φορές από το χωρισμό τους στα σκαλιά και μετά την είδαμε να κλαίει για εκείνον και για το χωρισμό τους και να ελπίζει βαθιά μέσα της πως θα τον απεγκλωβίσει η Σουζάνα και θα γυρίσει και πάλι κοντά της;;; Δύο... τρεις;;;; και ουσιαστικά μιλάμε για μήηηηηηηνες αναμονής. Μέχρι που είδε και απόειδε η κοπέλα και έριξε μαύρη πέτρα πίσω της... Στο Ροκστοουν οι δρόμοι τους χωρίζουν οριστικά και είναι επιλογή και των δύο πιά.
Εσύ ονόμασέ το όπως θες είναι αναφαίρετό σου δικαίωμα και αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης του παρόντος θέματος ... εγώ το αποκαλώ βόλεμα...

Aldebaran θεωρεις οτι η επαγγελματικη ευτυχια μπορει να καλυψει την προσωπικη δυστυχια? Εγω ΟΧΙ!

Ό,τι και να κανει ο Τερρυ στο θεατρο, δεν προκειται να καλυφθει το κενο που αφησε η Καντυ στην ψυχη του. Μακαρι να ηταν ολα τοσο ευκολα...Προφανως για σενα, τα πραγματα ειναι πολυ απλα και μπορεις να αντικαταστησεις το συναισθημα με τον μισθο, την δόξα και την επαγγελματικη καταξιωση.

domniki έγραψε:

Aldebaran θεωρεις οτι η επαγγελματικη ευτυχια μπορει να καλυψει την προσωπικη δυστυχια? Εγω ΟΧΙ!

Ό,τι και να κανει ο Τερρυ στο θεατρο, δεν προκειται να καλυφθει το κενο που αφησε η Καντυ στην ψυχη του. Μακαρι να ηταν ολα τοσο ευκολα...Προφανως για σενα, τα πραγματα ειναι πολυ απλα και μπορεις να αντικαταστησεις το συναισθημα με τον μισθο, την δόξα και την επαγγελματικη καταξιωση.

Ναι... έτσι κάνω καθημερινά...

Προτιμώ να είμαι καλά ψυχολογικά και ανεβασμένη παρά να κάθομαι να σκέφτομαι if... what σενάρια και να βυθίζομαι στη μιζέρια και την κατάθλιψη... Η ζωή προχωράει και μαζί της και εμείς... Όποιος χάνει το τραίνο μάλλον έχει ανάγκη από ψυχιατρική παρακολούθηση... Γιατί είναι άλλο να αναπολείς κάποιες ευτυχισμένες στιγμές που αξιώθηκες να ζήσεις αλλά ανήκουν πλέον στο παρελθόν και άλλο να παραμένεις κολλημένος σ΄αυτές μη βρίσκοντας πουθενά στο παρόν αντίστοιχες στιγμές ευτυχίας.

Aldebaran έγραψε:

Ναι... έτσι κάνω καθημερινά...

Προτιμώ να είμαι καλά ψυχολογικά και ανεβασμένη παρά να κάθομαι να σκέφτομαι if... what σενάρια και να βυθίζομαι στη μιζέρια και την κατάθλιψη... Η ζωή προχωράει και μαζί της και εμείς... Όποιος χάνει το τραίνο μάλλον έχει ανάγκη από ψυχιατρική παρακολούθηση... Γιατί είναι άλλο να αναπολείς κάποιες ευτυχισμένες στιγμές που αξιώθηκες να ζήσεις αλλά ανήκουν πλέον στο παρελθόν και άλλο να παραμένεις κολλημένος σ΄αυτές μη βρίσκοντας πουθενά στο παρόν αντίστοιχες στιγμές ευτυχίας.

Όσο πιο επιφανειακα ζεις, τόσο πιο καλα περνας. Αν τιποτα δεν σε αγγιζει και δεν σε στεναχωρει, δεν προκειται να χαλασεις τη ζαχαρενια σου ποτέ και για κανενα. Μπορεις να πληγωνεις, να στεναχωρεις, να πατας επι πτωματων, να στελνεις τους αλλους για ηρεμιστικα χωρις αυτο να σε επηρεαζει στο ελαχιστο. Είναι κ'αυτη μια σταση ζωης. Ο Τερρυ δεν ηταν τετοιος τύπος.

domniki έγραψε:

Όσο πιο επιφανειακα ζεις, τόσο πιο καλα περνας. Αν τιποτα δεν σε αγγιζει και δεν σε στεναχωρει, δεν προκειται να χαλασεις τη ζαχαρενια σου ποτέ και για κανενα. Μπορεις να πληγωνεις, να στεναχωρεις, να πατας επι πτωματων, να στελνεις τους αλλους για ηρεμιστικα χωρις αυτο να σε επηρεαζει στο ελαχιστο. Είναι κ'αυτη μια σταση ζωης. Ο Τερρυ δεν ηταν τετοιος τύπος.

[οφ τοπικ] Μπερδεύεσαι... Πας από το ένα άκρο (την εσωτερική δύναμη του καθενός να ξεπερνά τα προβλήματά του) στο άλλο (αδιαφορία) και δεν είσαι και Ζυγός...
Δεν πληγώνω κανέναν, τουλάχιστον όχι εν γνώσει μου και άμα συμβαίνει και το καταλαβαίνω ξέρω να ζητώ και ένα ρημαδοσυγνώμη ή έστω να δίνω εξηγήσεις...
Το πόσο επιφανειακά ή σε πόσο βάθος ζω και κατά συνέπεια βιώνω τα (συν)αισθήματά μου το ξέρω εγώ και όσοι είναι φίλοι μου... Οι άλλοι δυάρα δε δίνουν αφού δεν τους αφορώ...
Αυτά επειδή προσωποποιείς τις απαντήσεις σου...[/οφ τοπικ]
Όσο για τον Τέρρυ μπορεί να μην ήθελε να πληγώσει την Κάντυ με τις επιλογές του, (ίσα - ίσα να προσπαθούσε για το αντίθετο) το έκανε όμως και χωρίς να δώσει τις πολυπόθητες εξηγήσεις.
Ο καθένας μας λοιπόν είναι ελεύθερος να βγάζει τα συμπεράσματά του και να ανεβάζει στο βάθρο ή να ρίχνει στα Τάρταρα...

Aldebaran έγραψε:

Ο καθένας μας λοιπόν είναι ελεύθερος να βγάζει τα συμπεράσματά του και να ανεβάζει στο βάθρο ή να ρίχνει στα Τάρταρα...

Aκριβως! Γι'αυτο ψηφισα αναλογα και το αιτιολογησα.

domniki έγραψε:

Aκριβως! Γι'αυτο ψηφισα αναλογα και το αιτιολογησα.

Και καλά θα ήταν όταν γράφεις την άποψή σου να μην το κάνεις να φαίνεται σαν προσωπική επίθεση στη δική μου επιλογή...

Κατ'α την ταπεινή μου άποψη ο Τέρυ είναι αδύναμος να τα βάλει με τη μοίρα του.
Κάποια ανώτερη δύναμη έχει τον τελευταίο λόγο κινώντας τα νήματα της ζωής του και όλα του τα σχέδια καταλήγουν στο κενό. Τελικά, συμβιβάζεται με τη μοίρα του και συνεχίζει τη ζωή του μένοντας κοντά στη Σουζάνα.