Κεφάλαιο 26Όταν ο Άλμπερτ εμφανίστηκε στο διάδρομο πλησίασε τρέχοντας προς το μέρος τους:
«Τζωρτζ;», ρώτησε και ο Τζωρτζ έδωσε αμέσως αναφορά της κατάστασης παραθέτοντας τα πολύ λίγα που ήξεραν ως τώρα. Στο τέλος κοίταξε την Κάντυ και ψιθύρισε ανήσυχα στον Άλμπερτ:
«Είναι έτσι από την ώρα που το έμαθε Γουίλιαμ».
«Εντάξει Τζωρτζ. Σε ευχαριστώ».
Έκατσε δίπλα της και πέρασε τα χέρια της στους ώμους της:
«Μικρούλα μου», είπε και την έσφιξε στοργικά στην αγκαλιά του.
Η Κάντυ που τόση ώρα διατηρούσε την ψυχραιμία της, όταν ένιωσε κοντά της τον μόνο άνθρωπο που ένιωθε πραγματικά δικό της, άφησε την ψυχή της να ξεχυθεί στη αγκαλιά του. Τα μάτια της άρχισαν αν τρέχουν σαν ποτάμια και η φωνή της δεν μπορούσε να βγει από τους λυγμούς:
«Άλμπερτ! Άλμπερτ γιατί; Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό;», ρωτούσε με αναφιλητά.
«Ησύχασε μικρούλα μου. Ησύχασε! Όλα θα πάνε καλά. Ο Τέρρυ είναι δυνατός. Δεν θα το βάλει κάτω έτσι εύκολα», την καθησύχαζε η ζεστή φωνή του Άλμπερτ.
«Εγώ φταίω Άλμπερτ. Αν δεν είχα πάει να τον βρω δεν θα είχε συμβεί ποτέ αυτό!»
«Μην το λες αυτό κορίτσι μου. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου», τη μάλωσε ελαφριά ο Άλμπερτ.
«Άλμπερτ», η Κάντυ σήκωσε τα μάτια της «αν δεν ζήσει…»
«Σώπασε Κάντυ. Μην το σκέφτεσαι αυτό καν. Θα ζήσει. Θα δεις. Όλα θα πάνε καλά. Είναι παλικάρι Κάντυ. Δεν θα το βάλει κάτω».
Εκείνη τη στιγμή η πόρτα άνοιξε και από το χειρουργείο βγήκαν οι γιατροί και οι νοσοκόμες. Ο Άλμπερτ πλησίασε τον γιατρό. Η Κάντυ σηκώθηκε και στάθηκε όρθια. Με την καρδιά χίλια κομμάτια, κρεμόταν από τα χείλη του. Προσπαθούσε να καταλάβει από το πρόσωπό του τι είχε συμβεί. Φοβόταν να ακούσει, αλλά δεν άντεχε και άλλο την αναμονή. Όλα ήταν πια μια λέξη. Όλα είχαν κριθεί. Η καρδιά της χτύπαγε πιο δυνατά από όσο μπορούσε να αντέξει. Ένας κόμπος στο λαιμό της δεν την άφηνε να ανασάνει. Ένιωθε την ψυχή της να σπαρταράει μέσα της.
«Γιατρέ;», ρώτησε ο Άλμπερτ.
«Κάναμε ότι μπορούσαμε. Τώρα πια μόνο ο Θεός…», είπε ο γιατρός και αποχώρησε.
Η Κάντυ που τόσην ώρα αργοπέθαινε, χρειάστηκε όλη τη δύναμη που της είχε απομείνει για να ακούσει τα λόγια του γιατρού. Έβαλε τα χέρια της στο στόμα της για να μην ακουστεί, αλλά έβγαλε μια δυνατή κραυγή. Τα γόνατά της λύγιζαν. Ο Άλμπερτ γύρισε προς το μέρος της και είδε την άσπρη της ποδιά κόκκινη από το αίμα:
«Κάντυ», φώναξε δυνατά και την κράτησε προτού αυτή λιποθυμήσει στα χέρια του.
«Κύριε Άρντλευ», είπε ο γιατρός στον Άλμπερτ που βημάτιζε με αγωνία στο διάδρομο, «Η δεσποινίς Άρντλευ είναι καλά. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το παιδί. Λυπάμαι αλλά απέβαλε».
Ο Άλμπερτ ξεφύσησε με μεγάλη ανακούφιση που η Κάντυ ήταν καλά και κούνησε ικανοποιημένος το κεφάλι του. Στεναχωρήθηκε για το παιδί, αλλά η ανακούφιση χαράχτηκε παντού στο σπασμένο πρόσωπό του:
«Μπορώ να τη δω;», ρώτησε με αγωνία.
«Της κάναμε ηρεμιστική ένεση για να κοιμηθεί. Μπορείτε να περάσετε να τη δείτε, αλλά θα αργήσει να συνέλθει. Της χρειάζεται ξεκούραση αυτή τη στιγμή και δεδομένης της καταστάσεως κρίναμε σωστό να επιβάλουμε την ξεκούρασή της με τεχνητά μέσα».
«Σας ευχαριστώ γιατρέ», είπε ο Άλμπερτ και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό της. Μπήκε μέσα σιγά και έκατσε δίπλα της. Κοίταξε το χλωμό της πρόσωπο και δάκρυσε. Έπιασε το χέρι της, το φίλησε και της ψιθύρισε:
«Μην με ξανατρομάξεις ποτέ τόσο Κάντυ!»
Δάκρυα χαράς και ανακούφισης έτρεξαν στα μάτια του και ξεκούρασαν την ψυχή του.
Η Έλενορ και ο Ρίτσαρντ μπήκαν αναστατωμένοι στο νοσοκομείο και πήγαν στη ρεσεψιόν. Έφτασαν στο δωμάτιο του Τέρρυ όπου βρήκαν ξενυχτισμένο τον Άλμπερτ. Ο Άλμπερτ δεν είχε φύγει λεπτό από εκεί. Μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα στο δωμάτιο του Τέρρυ και στο δωμάτιο της Κάντυ, περιμένοντας κάποιον από τους δύο να συνέλθει. Κοιμήθηκε λίγες ώρες σε μια καρέκλα.
«Σας ευχαριστώ που μας ειδοποιήσατε», είπε ο Δούκας χαιρετώντας τον Άλμπερτ.
«Λυπάμαι που συναντιόμαστε υπό αυτές τις συνθήκες Δούκα Γκράντσεστερ».
«Τι είπαν οι γιατροί;», ρώτησε ανήσυχη η Έλενορ.
Ο Άλμπερτ ενημέρωσε για την κατάσταση του Τέρρυ και συμπλήρωσε:
«Εμένα θα με συγχωρέσετε αλλά πρέπει να επισκεφτώ και κάποιον άλλον ασθενή. Θα σας ξαναδώ σύντομα», είπε και πήγε στο δωμάτιο της Κάντυ που κοιμόταν ακόμα βαθιά. Είχε ανακτήσει και πάλι το χρώμα της και ο Άλμπερτ ανυπομονούσε να τη δει και πάλι ξύπνια.
«Κάντυ», ψέλλισε ο Τέρρυ με φωνή που μόλις ακουγόταν και η Έλενορ πετάχτηκε όρθια:
«Τέρρυ, Τέρρυ μωρό μου», είπε και του χάιδεψε τα μαλλιά. Ο πυρετός είχε αρχίσει να υποχωρεί. Ο Ρίτσαρντ πήγε και φώναξε έναν γιατρό:
«Έχει αρχίσει να συνέρχεται. Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι», είπε ο γιατρός χαμογελαστός.
Η χαρά των δύο γονιών ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Κοιτάχτηκαν με αισιοδοξία και η Έλενορ ξεκούρασε το κεφάλι της στο στήθος του Ρίτσαρντ ανακουφισμένη. Αμέσως μόλις έφυγε ο γιατρός άφησε τον Ρίτσαρντ με τον Τέρρυ και πήγε να βρει τον Άλμπερτ:
«Ο Τέρρυ αναζητεί την Κάντυ. Μήπως θα μπορούσατε να τη φέρετε;», τον ρώτησε ευγενικά.
«Αυτό είναι λίγο δύσκολο», ψέλλισε ο Άλμπερτ.
«Σας παρακαλώ κύριε Άρντλευ. Προσπαθήστε να την πείσετε να έρθει…», τον παρακάλεσε η ηθοποιός.
Ο Άλμπερτ δείλιασε, αλλά στο τέλος της εξήγησε την κατάσταση. Η Έλενορ με δάκρυα στα μάτια άκουγε την τραγωδία που εξελίχθηκε την προηγούμενη μέρα:
«Μπορώ να τη δω;»
«Μα βέβαια, αλλά δεν έχει ξυπνήσει ακόμα».
«Θέλω να της μιλήσω», επέμεινε η ηθοποιός.
Ο Άλμπερτ δεν είχε παρά να την οδηγήσει στο δωμάτιο της Κάντυ. Άφησε τις δυο γυναίκες μόνες τους και πήγε στο δωμάτιο του Τέρρυ. Η Έλενορ μπήκε στο δωμάτιο και την είδε να κοιμάται. Έσκυψε και τη φίλησε στο μέτωπο:
«Κουράγιο! Δεν είσαι μόνη σου», είπε τρυφερά και της χάιδεψε το χέρι.
Η Κάντυ άνοιξε αργά τα μάτια της. Ένιωθε τα πάντα θολά. Η Έλενορ της χαμογέλασε και συνέχισε να την χαϊδεύει:
«Ξύπνησες κόρη μου;», άκουσε τη φωνή της Έλενορ. Η Κάντυ ταράχτηκε. Πόσο λαχταρούσε να ακούσει κάποιον να την αποκαλεί έτσι! Παρόλ'αυτά μέσα στη θολούρα της κατάφερε να ρωτήσει:
«Ο Τέρρυ;»
«Συνέρχεται κορίτσι μου. Είναι δυνατός. Θα σηκωθεί ξανά στα πόδια του», την καθησύχασε η ηθοποιός.
Η Κάντυ κουρασμένη και αδύναμη κατάφερε να χαμογελάσει και αυθόρμητα έπιασε την κοιλιά της. Η Έλενορ της έσφιξε το χέρι:
«Είσαι νέα ακόμα Κάντυ. Θα υπάρξουν πολλές ευκαιρίες κορίτσι μου, αλλά δυστυχώς τώρα δεν ήταν η ώρα», την παρηγόρησε η Έλενορ.
Η Κάντυ δάκρυσε. Αδύναμη όπως ήταν δεν είχε τη δύναμη να κλάψει, αλλά δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. Η Έλενορ την αγκάλιασε:
«Έχεις όλη τη ζωή σου μπροστά σου Κάντυ» της είπε καθώς η Κάντυ έκλαιγε σιωπηλά στην αγκαλιά της.
«Άλμπερτ!», ψέλλισε ο Τέρρυ αδύναμος καθώς βρισκόταν χαμένος σε μια ζάλη, σε ένα σύννεφο που θόλωνε τα μάτια του.
«Τέρρυ φίλε μου!», απάντησε χαρούμενος ο Άλμπερτ και τον πλησίασε.
«Η Κάντυ ξέρει;», ρώτησε ο Τέρρυ με φωνή που μόλις έβγαινε.
«Ναι Τέρρυ. Ξέρει», απάντησε ήρεμα ο Άλμπερτ.
«Τι της συμβαίνει Άλμπερτ; Γιατί δεν έρχεται να με δει;», ρώτησε ανήσυχος.
«Θα έρθει Τέρρυ. Υπομονή», είπε ο Άλμπερτ, αλλά ο Τέρρυ διάβασε καθαρά μέσα στα μάτια του φίλου του ότι κάτι του έκρυβε:
«Μίλα μου Άλμπερτ. Τι της συμβαίνει; Αν ήταν καλά θα ήταν εδώ», επέμεινε ο Τέρρυ.
Ο Άλμπερτ τον κοίταξε ανήσυχος. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να κρυφτεί από τον φίλο του. Του μίλησε και του είπε την αλήθεια λέγοντάς του όσο λιγότερα μπορούσε για να μην τον επιβαρύνει κι άλλο. Η υγεία του ήταν ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.
Ο Τέρρυ πόνεσε αλλά δεν είπε τίποτα. Ψέλλισε μόνο:
«Θέλω να τη δω Άλμπερτ».
Όταν νύχτωσε και το νοσοκομείο κοιμήθηκε η Κάντυ σηκώθηκε από το κρεβάτι της και πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του Τέρρυ. Αισθανόταν αρκετά καλύτερα και μπορούσε να σηκωθεί και να περπατήσει μόνη της. Η Έλενορ που θα έμενε απόψε μαζί του, την είδε από τη ρεσεψιόν να μπαίνει στο δωμάτιο και δεν πλησίασε. Άφησε τα δυο παιδιά να μείνουν μόνα.
Η Κάντυ πλησίασε το κρεβάτι του Τέρρυ που κοιμόταν. Είδε τη μορφή του ταλαιπωρημένη και ωχρή. Έκατσε δίπλα του αμίλητη να τον κοιτάζει. Πόσο όμορφο ήταν το πρόσωπό του ακόμα και τώρα! Δεν τόλμησε όμως να τον πλησιάσει. Δεν τόλμησε να τον αγγίξει. Έμεινε μόνο δίπλα του για λίγο σιωπηλή. Ένιωθε ανακούφιση τώρα πια. Όλη η αγωνία που πέρασε, όλοι οι φόβοι σβήστηκαν. Ο Τέρρυ ήταν ζωντανός. Πλησίασε το κρεβάτι του. Ακούμπησε με τα δάχτυλά της τα χείλη του και έκανε να φύγει.
Ο Τέρρυ άνοιξε τα μάτια του και με μια κίνηση του χεριού του έσφιξε με όση δύναμη είχε το δικό της:
«Μη φεύγεις», ψέλλισε. «Μου αρέσει να σε έχω δίπλα μου», είπε ο Τέρρυ και η φωνή του έβγαινε αδύναμη.
«Νόμιζα ότι κοιμόσουν», δικαιολογήθηκε η Κάντυ.
«Κοιμόμουν, μέχρι που με ξύπνησε η καλή μου νεράιδα». Ο Τέρρυ την κοίταξε στα μάτια ανήσυχος: «Πως νοιώθεις;»
«Μια χαρά. Άλλος είναι ο τραυματίας σε αυτό το δωμάτιο», βιάστηκε να απαντήσει η Κάντυ.
«Σταμάτα πια να αποφεύγεις την αλήθεια Κάντυ! Τα έμαθα όλα».
Η Κάντυ έριξε τα μάτια της:
«Άρα θα ξέρεις ότι δεν υπάρχει πια λόγος να ανησυχείς», είπε σιγανά.
«Όσο είσαι ζωντανή πάντα θα υπάρχει λόγος να ανησυχώ. Γιατί δεν απάντησες στα γράμματά μου Κάντυ;», τη ρώτησε με ένα μικρό παράπονο.
«Δεν τα διάβασα Τέρρυ. Δεν μπορούσα να τα διαβάσω».
«Τι;», ρώτησε απορημένος ο Τέρρυ.
«Κατάλαβέ το Τέρρυ. Η μορφή σου με πονάει. Τα πάντα επάνω σου με πονάν», απάντησε εύθραυστη η Κάντυ.
«Τι ξεροκέφαλη που είσαι φακιδομούρα! Αν τα είχες διαβάσει θα σε πόναγαν λιγότερο».
«Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά…»
«Θα ήξερες πόσο μου έχεις λείψει, πως θα ερχόμουν να σε βρω και πως χώρισα με τη Σουζάνα…»
«Τι;» ρώτησε η Κάντυ. «Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό Τέρρυ. Δεν έπρεπε να την αφήσεις. Πως μπόρεσες;»
«Μη βιάζεσαι Κάντυ. Αυτή με άφησε. Δεν την άφησα εγώ. Κατάλαβέ το Κάντυ. Δεν υπάρχει τίποτα πια στο δρόμο μας. Μόνο ο υποτιθέμενος γάμος σου, που θα γίνει μόνο πάνω από το πτώμα μου. Όπως βλέπεις όμως και αυτό είναι δύσκολο πια, γιατί τη σκαπουλάρισα», αστειεύτηκε ο Τέρρυ.
Η Κάντυ με δάκρυα στα μάτια του χαμογέλασε:
«Δεν υπάρχει κανείς γάμος Τέρρυ; Πως θα μπορούσα να παντρευτώ κάποιον μετά από όσα συνέβησαν μεταξύ μας;», είπε η Κάντυ ξεθαρρεύοντας.
Ο Τέρρυ την κοίταξε ικανοποιημένος. Άνοιξε την αγκαλιά του και της είπε:
«Έλα ξάπλωσε δίπλα μου Κάντυ».
Η Κάντυ υπάκουσε και κούρνιασε δίπλα του προσεχτικά για να μην τον πονέσει:
«Αν δεν ήμουν τόσο χάλια ξέρεις πόσα φακιδοπαιδάκια θα σου έκανα τώρα;»
«Έλα τώρα Τέρρυ; Έτσι θα λες και …», η Κάντυ κόμπιασε.
«Πες το Κάντυ. Θέλω να το ακούσω από το στόμα σου…», της ψιθύρισε ο Τέρρυ.
«…τα παιδιά μας;», συμπλήρωσε δειλά η Κάντυ.
«Ναι Κάντυ. Έτσι θα τα λέω. Γιατί θα έχουν όλα τις φακίδες σου».
Οι δυο νέοι γέλασαν και έμειναν αγκαλιασμένοι για ώρα. Η Κάντυ πόναγε για το παιδί που δεν είχε πια μέσα της και ο Τέρρυ συντηρούταν με μορφίνες, αλλά και οι δύο ένιωθαν πια δυνατοί. Δεν είχαν μόνο ο ένας την αγάπη του άλλου, αλλά μπορούσαν πια να είναι μαζί. Χωρίς εμπόδια, χωρίς προβλήματα, χωρίς τίποτα να τους χωρίζει. Η ζωή τους δοκίμασε, έπαιξε μαζί τους, αλλά τους άφησε ήσυχους να ζήσουν αγαπημένοι τα χρόνια που τους απέμειναν. Και δεν υπήρχε τίποτα ή κανείς που μπορούσε πια να τους χωρίσει.
ΤΕΛΟΣ
-Ο Τέρρυ παντρεύτηκε την Κάντυ και έκαναν 3 παιδιά. Τον Ρίτσαρντ, την Έλενορ και την Ροζμαρυ. Όλοι μαζί έμειναν στη Νέα Υόρκη.
-Ο Άλμπερτ παντρεύτηκε την Κριστίν και έκαναν δίδυμα: τον Άντονυ και την μικρή Ελρόυ. Η καρδιά της Θείας Ελρόυ μαλάκωσε με την μικρή Ελρόυ στη ζωή της.
-Ο Ρίτσαρντ παντρεύτηκε την Έλενορ και πέρασαν μαζί την υπόλοιπη ζωή τους.
-Η Σουζάνα παντρεύτηκε τον Αλεχάνδρο, αλλά δυσκολεύτηκαν να κάνουν παιδιά. Έκαναν μόνο ένα αγοράκι μετά από χρόνια.
-Ο Νηλ πέρασε 10 χρόνια στη φυλακή για απόπειρα ανθρωποκτονίας.
-Η Ελίζα φυλακίστηκε 3 χρόνια για ηθική αυτουργία.
Ημερολόγιο
Τετ Μάης 01, 2024 10:52 am από Fay
