ΕΝΑ ΦΙΚ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Λιγα λογια για το νεο φικ μου που περα απο την ναυσικα που το συζητησαμε λιγακι, οι αλλες νομιζω δεν περιμενατε.

να δηλωσω για αρχη πως: ΟΧΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΕΚΡΟΥΣ, δεν υπαρχει λογος να ανησυχειτε, ζουν ολοι και ετσι θα παραμεινουν (ελπιζω δηλαδη)

Ουτε θα εχει φαντασματα, ξωτικα και δρακους οπως συνηθως. Ειναι ενα απλο, νορμαλ, κανονικο φικ οπως ολα τα αλλα με λιγα λογια.

ΑΛΛΑ πρεπει να τονισω οτι δεν βασιστηκα και πολυ στους χαρακτηρες της Μιζουκι. Παραειναι αγιοι και καλοι ολοι τους και εγω ηθελα κατι πιο σκοτεινο. Οποτε συγχωρεστε μου αυτη την μικρη παρασπονδια...

Το ονομασα ''ενα φικ χωρις τιτλο'' πολυ απλα γιατι δεν εχω βρει τιτλο, αν και μπορει να προκυψει στην συνεχεια, πειτε και εσεις καμια ιδεα και το αλλαζουμε αν ειναι.

Τωρα, για να πω την αληθεια το εχω λιγο σκορπιο στο μυαλο μου και μαλλον θα πηγαινει αναλογα με τα κεφια η πλοκη (αλλα αυτο μαλλον ειναι δικο μου προβλημα πιο πολυ και οχι δικο σας )

Τεσπα ελπιζω να σας αρεσει. Περιμενω σχολια και γνωμες.

και να υπενθυμισω οτι ΤΙΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΚΡΑΤΑΜΕ ΓΙΑ ΣΑΛΑΤΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Η Κάντυ ξύπνησε μέσα στη νύχτα από την δυνατή βροχή που έπεφτε πάνω στα παράθυρα. Με ανοιχτά τα μάτια αφέθηκε στον ρυθμό της βροχής και έπειτα τα έκλεισε αποφασισμένη να κοιμηθεί λιγάκι ακόμα. Μια δυνατή βροντή την έκανε να καλύψει το πρόσωπο της με το σεντόνι και μια πνιχτή κραυγή φόβου ξέφυγε από το στόμα της. Δάγκωσε τα χείλη της και αργά γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε την μορφή που κοιμόταν δίπλα της. Δεν είχε ξυπνήσει και η Κάντυ αναστέναξε ανακουφισμένη.

Σίγουρη πια πως δεν θα μπορούσε να κοιμηθεί ξανά, τύλιξε το γυμνό της σώμα με το σεντόνι και σηκώθηκε από το κρεβάτι, κάνοντας όσο πιο πολύ ησυχία μπορούσε. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε στο μπαλκόνι χαμογελώντας. Της άρεσε η βροχή αλλά πιο πολύ της άρεσε η μυρωδιά που άφηνε πίσω της, καθώς έπεφτε πάνω στα δέντρα και τους δρόμους. Μια μυρωδιά που της θύμιζε τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Άνοιξε τα χέρια της για να ευχαριστήσει την βροχή για τις αναμνήσεις που τις έφερνε και για να καλωσορίσει την αρχή του φθινοπώρου. Ένιωθε ευτυχισμένη, απόλυτα ευτυχισμένη.

Μια αστραπή έσκισε τον ουρανό και φώτισε στιγμιαία την φιγούρα της. Ακολούθησε μια βροντή και η βροχή δυνάμωσε. Ακόμα μια λάμψη γέμισε τον ουρανό αλλά αυτή την φορά δεν ακολούθησε κανένας ήχος. Η Κάντυ χάζεψε για μια στιγμή τους άδειους δρόμους που απλωνόντουσαν κάτω από τα πόδια της. Η ώρα κόντευε τέσσερις το πρωί και οι δρόμοι γύρω από το σπίτι ήταν έρημοι, μουντοί και θλιμμένοι κάτω από το μαστίγωμα της βροχής και την απειλή της νύχτας.

Η Κάντυ ένιωσε το κρύο να την διαπερνά ξαφνικά και μπήκε μέσα στο σπίτι γρήγορα. Άφησε το σεντόνι να πέσει και γυμνή χώθηκε ξανά κάτω από την ελαφριά κουβέρτα. Πλησίασε την πλάτη που κοιμόταν στην άλλη πλευρά του κρεβατιού και την αγκάλιασε σφιχτά προσπαθώντας να ζεσταθεί. Ο άντρας επηρεασμένος από το άγγιγμα της, γύρισε μέσα στον ύπνο του και την αγκάλιασε. Η Κάντυ χαμογέλασε ελαφρά. Όχι δεν μετάνιωνε για τίποτα, και ας είχαν όλα ξεφύγει από κάθε έλεγχο, κανόνα και ηθική. Ήταν ευτυχισμένη και αυτό την ένοιαζε εκείνη την στιγμή. Έκλεισε τα μάτια της και η σταθερή αναπνοή του άντρα που την κρατούσε μαζί με τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες που έπεφταν, την παρέσυραν και κοιμήθηκε πάλι.

Ξύπνησε λίγο αργότερα ακούγοντας το ξυπνητήρι να χτυπάει εκνευριστικά. Άπλωσε μηχανικά το χέρι της και το έκλεισε. Βολεύτηκε ξανά μέσα στην ζεστή αγκαλιά θέλοντας να απολαύσει λίγο ακόμα αυτές τις στιγμές. Έπειτα με έναν δυνατό αναστεναγμό σηκώθηκε και ντύθηκε βιαστικά. Το ρολόι έδειχνε πέντε το πρωί και οι λεπτοδείχτες του μη δείχνοντας καμιά συμπόνια για εκείνη, έτρεχαν γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα από ότι θα ήθελε η Κάντυ.
Φίλησε απαλά τον άντρα που κοιμόταν ακόμα και ελαφροπατώντας έφτασε ως την πόρτα. Την άνοιξε όσο πιο ήσυχα γινόταν και βγήκε έξω από το σπίτι. Κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά νιώθοντας ένα μικρό άγχος. Είχε καθυστερήσει και η άμαξα που ερχόταν και την έπαιρνε κάθε φορά θα έπρεπε να την περίμενε ήδη απέξω .

Κατεβαίνοντας τα τελευταία σκαλιά μπόρεσε να δει την άμαξα και τον αμαξά να την περιμένουν. Βγήκε έξω από το σπίτι χαμογελώντας.

‘’Καλημέρα κύριε….’’, πήγε να πει στον αμαξά αλλά σταμάτησε πανικοβλημένη.

Με το που πάτησε το πόδι της έξω από το σπίτι, χιλιάδες φλας άναψαν γύρω της και την τύφλωσαν ενώ ταυτόχρονα αρκετοί δημοσιογράφοι την περικύκλωσαν. Τώρα την είχαν κλείσει σε ένα στενό κλοιό από τον οποίο ήταν αδύνατο να ξεφύγει και την βομβάρδιζαν με ερωτήσεις.

‘’Είναι αλήθεια ότι είστε η παράνομη ερωμένη του Τέρρυ Γκράντσεστερ;’’, την ρώτησε ένα ψηλός άντρας ενώ παράλληλα έγραφε μανιωδώς σε ένα μπλοκάκι που κρατούσε.

‘’Είναι αλήθεια ότι εσείς είστε η αιτία που δεν παντρεύεται την Σουζάνα Μάρλοου;’’ , την ρώτησε μια γυναίκα με επικριτικό ύφος.

‘’Είναι αλήθεια…είναι αλήθεια..είναι αλήθεια…;’’

Οι ερωτήσεις έπεφταν σαν την βροχή που έπεφτε πριν πάνω της. Όλες αδιάκριτες και όλες κακοπροαίρετες. Τι ήξεραν αυτοί οι άνθρωποι για εκείνη και τον Τέρρυ; Τίποτα και ούτε που τους ένοιαζε. Απλά να πουλήσουν φύλλα οι εφημερίδες ήθελαν. Έσφιξε τα χείλη της και με απότομες κινήσεις κατάφερε να τους απωθήσει και να φτάσει ως την άμαξα. Μπήκε μέσα και ο αμαξάς ξεκίνησε. Το τρένο της θα έφευγε σε λίγο, για να την γυρίσει στο σπίτι του Μικρού Αλόγου.

Τα φλας άστραψαν ξανά πίσω της και οι δημοσιογράφοι δυνάμωσαν τις φωνές τους. Όταν και ο τελευταίος από αυτούς σταμάτησε να τρέχει πίσω από την άμαξα η Κάντυ αναστέναξε. Αλλά όχι ανακουφισμένη. Το μυστικό της, το μυστικό που κρατούσαν τόσο καιρό με τον Τέρρυ και δεν ήξερε κανείς, ούτε καν η Άννυ, είχε αποκαλυφθεί και αύριο θα ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες.

Και πλέον μόνο μια λέξη επαναλαμβανόταν μέσα στο μυαλό της: ΣΚΑΝΔΑΛΟ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ο Άλμπερτ σήκωσε τα μάτια του από την εφημερίδα και την έκλεισε. Δεν είχε νόημα όμως. Οι ίδιες φωτογραφίες που βρισκόντουσαν στις μέσα σελίδες όπου ήταν γραμμένο και το κύριο άρθρο, στόλιζαν και την πρώτη σελίδα της εφημερίδας. Δυο μεγάλες φωτογραφίες της Κάντυ. Η μια την ήθελε να είναι στο μπαλκόνι του Τέρρυ, ημίγυμνη με ένα σεντόνι μονάχα να την καλύπτει και η άλλη είχε τραβηχτεί καθώς εκείνη έμπαινε στην άμαξα έξω από το σπίτι του Τέρρυ. Και πάνω από τις δυο αυτές φωτογραφίες στεκόταν και ο ντροπιαστικός τίτλος: ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ:Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΥΦΗ ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΤΕΡΕΝΣ ΓΚΡΑΝΤΣΕΣΤΕΡ.

Τα μάτια του Άλμπερτ μελαγχόλησαν. Πως είχαν φτάσει τα πράγματα σε αυτό το σημείο; Έριχνε όλη την ευθύνη πάνω του. Πως δεν είχε υποψιαστεί τίποτα; Αυτά τα ξαφνικά σύντομα ταξίδια της που είχαν ξεκινήσει την περασμένη άνοιξη έπρεπε να τον είχαν βάλει σε υποψίες. Αλλά ποιος θα περίμενε πως τα ‘’σεμινάρια νοσηλευτικής’’ που εκείνη επικαλούνταν μια φορά το μήνα, στην ουσία ήταν άλλου είδους σεμινάρια τα οποία προφανώς γινόντουσαν στην αγκαλιά του Τέρενς Γκράντσεστερ;

Ο Άλμπερτ κοίταξε την μεγάλη θεία Ελρόυ που στεκόταν όρθια μπροστά του. Είχε σταυρώσει τα χέρια της στο στήθος και τα χείλη της ήταν σφιγμένα. Όμως δεν μιλούσε απλά τον κοίταζε και ο Άλμπερτ ένιωθε τον εκνευρισμό της και στο βλέμμα της αλλά και στην άκαμπτη στάση που είχε πάρει το σώμα της.

‘’Θα το φροντίσω Θεία’’, είπε προσπαθώντας να κάνει την φωνή του να ακουστεί σταθερή. ‘’Κάποιο λάθος θα έχει γίνει, κάποια παρεξήγηση’’

‘’Το καλό που σου θέλω Γουίλιαμ να το φροντίσεις. Έπρεπε ήδη να το είχες φροντίσει. Και ελάχιστα με ενδιαφέρει αν είναι παρεξήγηση ή όχι.’’ , του είπε εκείνη με βλοσυρό ύφος και έφυγε.

Ο Άλμπερτ αναστέναξε και έκατσε στο γραφείο του. Άνοιξε ξανά την εφημερίδα και προσπάθησε να διαβάσει πάλι το άρθρο που μιλούσε για την Κάντυ. Αλλά δεν μπορούσε. Το βλέμμα του έπεφτε συνεχώς στις δυο φωτογραφίες. Έπιασε το κεφάλι του απελπισμένος. Σύντομα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τους δημοσιογράφους. Και κάτι του έλεγε πως θα τον κατασπάραζαν όπως οι γάτες ένα ποντίκι.



Την ίδια ώρα ο Τέρρυ μεταμφιεσμένος, έβγαινε από το σπίτι του. Προσπέρασε τους δημοσιογράφους που τον περίμεναν και χαμογέλασε ειρωνικά. Δεν τον είχαν αναγνωρίσει. Συνέχισε να περπατάει και η διάθεση του ήταν ανεβασμένη.

Είχε περάσει τις δυο τελευταίες μέρες κλεισμένος στο σπίτι του με την Κάντυ. Έτρωγαν μαζί, έπαιζαν μαζί, μάλωναν, έκαναν μπάνιο, έκαναν έρωτα. Όλα αυτά αρκούσαν για να μπορέσει να βγάλει όλο τον υπόλοιπο μήνα φροντίζοντας την Σουζάνα. Δυο μέρες ευτυχίας για να αντέξει τις υπόλοιπες εικοσιοχτώ. Και όμως έφταναν. Ακόμα και μια ώρα με την Κάντυ θα έφτανε για να αντέξει όλο τον υπόλοιπο μήνα.

Ο Τέρρυ χαμογέλασε ευτυχισμένος. Πάλι δεν είχε καταφέρει να ακούσει το ξυπνητήρι εκείνο το πρωί. Ήθελε να την πάει εκείνος στο τρένο και κάθε φορά το υποσχόταν πως θα το έκανε. Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να ξυπνήσει και πάντα εκείνη έφευγε αφήνοντας τον να κοιμάται.

Περπατώντας μηχανικά έφτασε στο σπίτι της Σουζάνας. Χτύπησε την πόρτα και η υπηρέτρια του άνοιξε. Την καλημέρισε με ένα μεγάλο χαμόγελο αλλά εκείνη τον κοίταζε περίεργα, φοβισμένα. Ο Τέρρυ την αγνόησε και μπήκε μέσα στο σπίτι. Βρήκε την Σουζάνα να κάθεται στο καροτσάκι της και να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Στα πόδια της ήταν αφημένη μια εφημερίδα.

‘’Καλημέρα Σουζάνα!’’, της είπε ο Τέρρυ χαμογελώντας. ‘’Τι θες να κάνουμε σήμερα; Έχει ωραία μέρα, θες να πάμε μια βόλτα;’’

Η Σουζάνα κοίταξε τον μουντό καιρό έξω από το παράθυρο της και χαμογέλασε θλιμμένα.

‘’Ωραία μέρα Τέρρυ; Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και πάει για βροχή’’, του είπε με μια απρόσωπη φωνή χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει.

‘’Αλήθεια;’’, είπε ο Τέρρυ ξαφνιασμένος. ‘’Δεν το πρόσεξα’’

‘’Πες μου για τον ρόλο σου Τέρρυ; Πως τα πας;’’, τον ρώτησε η Σουζάνα. ‘’Οι επιδόσεις σου είναι καλές;’’, συνέχισε και γύρισε να τον κοιτάξει.

Ο Τέρρυ την κοίταξε. Η Σουζάνα φερόταν πολύ περίεργα. Ένιωθε το βλέμμα της να στέκεται πάνω του παγωμένο και μπορούσε να διακρίνει την ειρωνεία που συνόδεψε την τελευταία της φράση.

‘’Μια χαρά’’, της απάντησε προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε. Το ένστικτο του, του έλεγε πως είχε κάνει κάτι λάθος. Αλλά τι όμως;

‘’ΟΙ πρόβες για τον Άμλετ πάνε θαυμάσια’’, συνέχισε.

Το ειρωνικό χαμόγελο της Σουζάνας μετατράπηκε σε μια ευθεία γραμμή.

‘’Δεν μιλάω για τον Άμλετ Τέρρυ’’, του είπε και πλέον ήταν φανερό ότι προσπαθούσε πολύ να συγκρατήσει τον εαυτό της για να μην ουρλιάξει. ‘’Για τις επιδόσεις σου ως Καζανόβας ρωτάω’’

‘’Καζανόβας; Μα δεν πρόκειται να ανεβάσουμε αυτό…τον Άμλετ…’’ , της απάντησε
προσπαθώντας να βγάλει κάποιο νόημα και εκείνος με αυτό που του είχε πει η Σουζάνα.

Η Σουζάνα άρπαξε την εφημερίδα και την πέταξε στα πόδια του.

‘’Λάθος έργο Τέρρυ’’, του είπε.

Ο Τέρρυ έσκυψε και μάζεψε την εφημερίδα από το πάτωμα και έμεινε να την κοιτά με ανοιχτό το στόμα. Ήταν αδιαμφισβήτητα η Κάντυ εκείνη η οποία έβλεπε μπροστά στα μάτια του και μάλιστα στην μια φωτογραφία ήταν ημίγυμνη στο μπαλκόνι του.

‘’Πως; Τι;’’, ρώτησε ξαφνιασμένος.

‘’Εσύ θα μου πεις Τέρρυ!’’, είπε η Σουζάνα νευριασμένη. ‘’Πόσο καιρό γίνεται αυτό;’’

‘’Σουζάνα .. δεν ..’’, της είπε ο Τέρρυ μπερδεμένος.

‘’ΕΞΩ!’’, φώναξε η Σουζάνα. ‘’ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΙΠΟΤΑ! ΦΥΓΕ!’’

‘’Μα Σουζάνα..’’, προσπάθησε ο Τέρρυ να της εξηγήσει.

‘’ΕΞΩ!’’, ούρλιαξε ξανά η Σουζάνα και έβαλε τα κλάματα.

Ο Τέρρυ την κοίταξε και έπειτα γύρισε και έφυγε, κρατώντας ακόμα την εφημερίδα σφιχτά στο χέρι του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Η Κάντυ κουρασμένη βγήκε έξω από τον σταθμό του τρένου. Βρήκε τον Τζωρτζ να την περιμένει στην είσοδο όπως πάντα.

‘’Καλησπέρα Τζωρτζ!’’, του φώναξε δυνατά και χαμογέλασε.

Ο Τζωρτζ την κοίταξε ανέκφραστος και πήρε την μικρή βαλίτσα από το χέρι της. Μηχανικά την έβαλε στο αμάξι και της άνοιξε την πόρτα.
Η Κάντυ κοντοστάθηκε.

‘’Τζωρτζ.. συμβαίνει κάτι;’’, τον ρώτησε ανήσυχη. ‘’Ο Άλμπερτ; Έπαθε κάτι ο Άλμπερτ;’’

‘’Όχι δεσποινίς Κάντυ, ο Άλμπερτ είναι μια χαρά’’, της είπε ο Τζωρτζ.

Η Κάντυ τον κοίταξε ξαφνιασμένη. ‘’Δεσποινίς Κάντυ;’’, από πότε ο Τζωρτζ την φώναζε ‘’δεσποινίς Κάντυ’’;

Μπήκε μέσα στο αμάξι μπερδεμένη και προσπάθησε να βολευτεί στο κάθισμα. Ο Τζωρτζ έβαλε μπροστά και το αμάξι ξεκίνησε. Η Κάντυ κοίταξε τον άντρα που οδηγούσε μπροστά της αμίλητος.

‘’Κάτι έχει συμβεί’’, σκέφτηκε. ‘’Κάτι έχει συμβεί και ο Τζωρτζ δεν θέλει να μου το πει. Θεέ μου κάνε να είναι όλοι καλά!’’

Αφηρημένη έστρεψε το βλέμμα της έξω από το παράθυρο. Κοίταξε τους δρόμους που άφηναν πίσω τους και πετάχτηκε από την θέση της.

‘’Τζωρτζ!’’, είπε δυνατά, ‘’αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί στην έπαυλη! Που πάμε;’’

‘’ Ο Άλμπερτ μου ζήτησε να σας πάω στο ορφανοτροφείο δεσποινίς Κάντυ’’, είπε ο Τζωρτζ.

Είδε τα μάτια της μέσα από τον καθρέφτη του αμαξιού, να ανοίγουν από έκπληξη και μπόρεσε να διακρίνει την στεναχώρια που είχαν μέσα τους.

‘’Προσωρινά..’’, πρόσθεσε ο Τζωρτζ.

Έσφιξε τα χέρια του πάνω στο τιμόνι ακόμα πιο δυνατά και έστρεψε το βλέμμα του μακριά από τον καθρέφτη.
‘’Τι φταίει και εκείνη;’’, σκέφτηκε. ‘’Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει; Ποιος μπορεί να το στρέψει εναντίον της αυτό που νιώθει; Μόνο κάποιος που δεν αγάπησε ποτέ.’’
Οι σκέψεις του στράφηκαν στην μεγάλη θεία Ελρόυ και την Ελίζα.
‘’Καημένη Κάντυ’’, συνέχισε τις σκέψεις του. ‘’Θα σε φάνε ζωντανή. Ότι σε κρατάει ζωντανή, θα το μετατρέψουν σε δηλητήριο και θα σε αναγκάσουν να το πιείς.’’

‘’Τζωρτζ…’’, η φωνή της Κάντυ ακούστηκε πνιχτή από το πίσω κάθισμα και τότε εκείνος συνειδητοποίησε πως εκείνη έκλαιγε.

Σταμάτησε το αμάξι απότομα και γύρισε και την κοίταξε.

‘’Τζωρτζ..’’, ξανάπε η Κάντυ προσπαθώντας να βρει την αυτοκυριαρχία της ξανά. ‘’Έπαθε κάτι η αδερφή Μαρία; Ή η αδερφή Πόνυ;’’

Ο Τζωρτζ έγνεψε αρνητικά και της έδωσε ένα μαντήλι.

‘’ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ; ΕΠΑΘΑΝ ΚΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;’’, ρώτησε γεμάτη απελπισία η Κάντυ.

‘’Όχι δεσποινίς Κάντυ, όλα τα παιδιά είναι καλά, όλοι είναι καλά’’, την καθησύχασε ο Τζωρτζ.

‘’Μην με λες δεσποινίς Κάντυ! Η Κάντυ είμαι Τζωρτζ! Απλά η Κάντυ!’’, του είπε εκείνη εκνευρισμένη.

Ο Τζωρτζ την κοίταξε σκεφτικός και ύστερα πήρε μια εφημερίδα από την θέση του συνοδηγού. Της την έδωσε.

‘’Κάντυ.. μην το πεις στον Άλμπερτ. Ήθελε να μιλήσετε πρώτα. Αλλά δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις και να ανησυχείς.’’, της είπε.

Η Κάντυ πήρε την εφημερίδα και την άνοιξε. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη βλέποντας τις φωτογραφίες της τυπωμένες πάνω στο χαρτί.

‘’Ο Τέρρυ!’’, είπε, ‘’Πρέπει να πάω στον Τέρρυ!’’

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και πετάχτηκε έξω. Ο Τζωρτζ μόλις που πρόλαβε να την συγκρατήσει από το μπράτσο.

‘’Κάντυ! Σε παρακαλώ, μίλα πρώτα με τον Άλμπερτ’’’, της είπε.

‘’Μα ο Τέρρυ! Θα πέσουν να τον φάνε όλοι! Η Σουζάνα..’’, είπε εκείνη.

‘’Ο Άλμπερτ θα σε βοηθήσει’’, της είπε ο Τζωρτζ προσπαθώντας να την ηρεμήσει. ‘’Ο Άλμπερτ θα σε βοηθήσει Κάντυ. Δεν μπορείς να πας στον Τέρρυ τώρα. Θα του κάνεις κακό.’’

‘’Περισσότερο κακό από αυτό που του έκανα ήδη;’’, ρώτησε θλιμμένα η Κάντυ.

‘’Όλα θα πάνε καλά, άσε πρώτα τον Άλμπερτ να σου πει αυτά που θέλει μόνο’’, την παρότρυνε ο Τζωρτζ.

Η Κάντυ με σκυμμένο το κεφάλι παραδέχτηκε πως ο Τζωρτζ είχε δίκιο. Δεν μπορούσε να πάει στον Τέρρυ τώρα. Θα την περίμεναν οι δημοσιογράφοι. Θα έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Ο Άλμπερτ πάντα την βοηθούσε. Ίσως αν του μιλούσε να έβρισκαν μια λύση μαζί. Νικημένη μπήκε μέσα στο αμάξι πάλι και ο Τζωρτζ ξεκίνησε να οδηγεί ξανά προς το ορφανοτροφείο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Ο Τέρρυ τράβηξε ελαφρά την αυλαία και κοίταξε το πλήθος που παρακολουθούσε την παράσταση. Ένιωθε από πριν τον εκνευρισμό, την ένταση και την περιέργεια που τώρα έβλεπε στα πρόσωπα των θεατών, να έχει κατακλύσει όλο το θέατρο. Άφησε την αυλαία να φύγει από το χέρι του και στάθηκε εκεί αναποφάσιστος. Ο διευθυντής του θεάτρου τον πλησίασε με ένα μεγάλο χαμόγελο.

‘’Όλα εντάξει Τέρενς;’’, τον ρώτησε και ο Τέρρυ μπορούσε ξεκάθαρα να διακρίνει πίσω από το χαμόγελο του ότι σκεφτόταν τα λεφτά που είχε μαζέψει από το αφύσικα γεμισμένο θέατρο εκείνης της βραδιάς.

‘’Έτσι είναι’’, σκέφτηκε ο Τέρρυ. ‘’Αρκεί να λένε σωστά το όνομα σου και ότι και αν λένε για σένα είναι διαφήμιση.’’

‘’Βγαίνεις! Βγαίνεις!’’, είπε ο διευθυντής και με ένα ελαφρό σπρώξιμο τον έβγαλε στην σκηνή.

Ο Τέρρυ στάθηκε κάτω από το φως του προβολέα και κοίταξε το πλήθος που τώρα περίμενε αφύσικα σιωπηλό. Ένιωσε να τον κάνουν κομμάτια οι ματιές των θεατών. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να παίζει.

Κρυφά γελάκια ακούστηκαν από μεριά των θεατών και ο Τέρρυ τα αγνόησε. Καθώς συνέχισε να παίζει τα γελάκια έγιναν ψίθυροι και σε λίγο οι ψίθυροι διέτρεχαν όλα τα καθίσματα και είχαν μετατραπεί σε βοή. Ο Τέρρυ δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί ενώ ένιωθε και τους υπόλοιπους ηθοποιούς να αποσυντονίζονται.

Όταν η μουρμούρα γύρω του έγινε τόσο δυνατή που δεν μπορούσε πια να την αγνοήσει σταμάτησε να παίζει και στάθηκε ακίνητος με την πλάτη στο κοινό.

‘’Καμιά χαζιοβόλα θα είναι’’, ακούστηκε μια φωνή λίγο πιο δυνατά από τις υπόλοιπες. ‘’Πλουσιοκόριτσο που δεν έχει τι να κάνει και αγοράζει ότι της κάνει κέφι’’

Ο Τέρρυ γύρισε αγριεμένος προς την μεριά από την οποία είχε ακουστεί η φωνή.

‘’ΕΛΑ ΕΔΩ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΑΥΤΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ!’’, φώναξε δυνατά ο Τέρρυ και έσφιξε τις γροθιές του.

Το κοινό βουβάθηκε. Ένας άντρας σηκώθηκε από τις μπροστινές θέσεις.

‘’Νομίζεις θα σε φοβηθώ;’’, ρώτησε τον Τέρρυ. ‘’Είπα πως αυτή που σε τύλιξε είναι ένα πλουσιοκόριτσο που προφανώς δεν έχει μάθει να σέβεται τίποτα και κανέναν. Όχι ότι και εσύ είσαι καλύτερος..’’

‘’Η Κάντυ είναι η πιο καλόκαρδη κοπέλα στον κόσμο’’, είπε ο Τέρρυ προσπαθώντας να συγκρατήσει τα νεύρα του. ‘’Και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μιλάει έτσι για εκείνη!’’

Ο Τέρρυ ένιωσε μια από τις ηθοποιούς να τον πλησιάζει. Η κοπέλα τον έπιασε ελαφρά από το χέρι προσπαθώντας να τον ηρεμήσει.

‘’ΕΙΣΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ’’, ακούστηκε μια φωνή από τα πίσω καθίσματα και πολλές άλλες την σιγοντάρισαν.

Ο Τέρρυ κοίταξε γύρω του ανέκφραστος.

‘’Άστο Τέρρυ’’, του είπε η κοπέλα. ‘’Δεν αξίζει. Πάμε στα παρασκήνια’’

‘’Η ΚΑΝΤΥ’’, είπε δυνατά ο Τέρρυ και το πλήθος βουβάθηκε. ‘’Είναι τα πάντα στην ζωή μου. Πάντα ήταν. Πολύ πριν μπλεχτεί η Σουζάνα. Είναι τα πάντα για μένα και δεν θα αφήσω κανέναν να την πειράξει ή να μιλήσει άσχημα για εκείνη’’

Από την μια πλευρά του θεάτρου ακούστηκαν γιουχαΐσματα, ενώ από ένα άλλο μερικοί νεαροί είχαν σηκωθεί όρθιοι και τον έβριζαν.

‘’Βέβαια’’, είπε ο άντρας που είχε σηκωθεί όρθιος πριν. ‘’Είναι τα πάντα για σένα, ας μην ξεχνάμε και τι περιουσία έχει..’’, συνέχισε και γέλασε κοροιδευτικά.

Ο Τέρρυ με ένα απότομο τίναγμα ελευθερώθηκε από το χέρι της κοπέλας που τον κρατούσε και πήδησε από την σκηνή πάνω στον άντρα. Τον έριξε πάνω στα καθίσματα και άρχισε να τον χτυπάει ενώ οι θεατές που καθόντουσαν στις διπλανές θέσεις απομακρυνόντουσαν σοκαρισμένοι και οι υπόλοιποι είχαν σηκωθεί όρθιοι προσπαθώντας να δουν καλύτερα.

‘’ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΔΕΚΑΡΑ! ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ!’’, ούρλιαζε ο Τέρρυ στον άντρα.

Φλας άστραψαν ολόγυρα του και οι δημοσιογράφοι χαμογέλασαν ευχαριστημένοι. Ο διευθυντής πλησίασε με δυο άντρες και τράβηξε τον Τέρρυ πάνω από τον άντρα που πλέον αιμορραγούσε.

‘’ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ! ΕΞΩ!’’, φώναξε ο διευθυντής.

‘’Και εσύ το ίδιο γελοίος με αυτούς είσαι’’, του είπε ο Τέρρυ και έφυγε προς τα καμαρίνια.
Εκεί μάζεψε τα πράγματα του όσο πιο γρήγορα μπορούσε και έφυγε χρησιμοποιώντας την πίσω είσοδο του θεάτρου. Πριν κλείσει η πόρτα πίσω του μπόρεσε να ακούσει τον διευθυντή να λέει στους θεατές ότι μπορούσαν να πάρουν τα χρήματα τους πίσω από το ταμείο.