Η φαντασια και η πραγματικοτητα...

Γραφουμε και γραφουμε με τη φαντασια μας για ηρωες που τραυματιζονται, αρρωσταινουν, υποφερουν και ειτε αναρρωνουν ειτε πεθαινουν. Σελιδες και σελιδες με εκατονταδες λεξεις, με αγωνια και τελικα χαρα ή λυπη. Στο πιο αγαπημενο μου βιβλιο, το «Τον Καιρο Του Βουλγαροκτονου» της Πηνελοπης Δελτα, από μικρουλα διαβαζα και ξαναδιαβαζα τις σκηνες που ο Κωνσταντινος και η Αλεξια είναι συνεχως στο πλευρο του τραυματισμενου Μιχαήλ προσπαθωντας να τον κρατησουν στη ζωη. «Αναμεσα στα ξανθα μαλλια που σκεπαζαν το μαξιλαρι, ένα αδυνατο κερενιο προσωπο ξεχωριζε τοσο λιωμενο, που ο Κωνσταντινος τρομαξε να αναγνωρισει το φιλο του. [...] Στη μυτη πλαγι και στο στομα, δυο γραμμες χαραζουνταν σταχτερες, στην κερενια του οψη, σα να ειχε αφησει κιολα ο Χαρος στο διαβα του το αποτυπωμα του παγωμενου του χεριου. [...] Σκυμμενη απανω του η Αλεξια γυρευε να χυσει αναμεσα στα χειλη του ένα ζεστο που ειχε φτιαξει από ξερα βοτανα.» Και το πώς περασαν νυχτες ξαγρυπνοι στο πλευρο του και πώς συνηλθε μεν ο Μιχαηλ, αλλα μια αναγνωριζε τον Κωνσταντινο μια όχι, μια ητανε ηρεμος μια όχι, αλλα τελικα όταν καταλαβε και ποια ητανε η Αλεξια, ηρεμησε και όλα πηγανε καλα. Και στο τελος, η μοιρα το φερνει να σκοτωθει ο Κωνσταντινος, και εχει και στο βιβλιο ζωγραφισμενη εικονα με την Αλεξια να βλεπει για πρωτη φορα τη σωρο του, ενώ ο Μιχαηλ ηδη κλαιει γονατιστος. Εχω διαβασει εκατομμυρια φορες αυτές τις σκηνες, παντα με αυτην την περιεργη γοητεια που μας ασκουν ο τραυματισμενος ηρωας, η μαχη για τη ζωη, ακομα και ο θανατος.

Ητανε φαντασια όμως... Και δεν ειχα ζησει την πραγματικοτητα...

Στην πραγματικοτητα δεν εχει καμια γοητεια το περιθαλπτεις έναν αγαπημενο αρρωστο. Να βλεπεις το προσωπο ενός αγαπημενου σου ανθρωπου να εχει αδυνατησει και να είναι σαν κερενιο. Δεν εχει καμια γοητεια να προσπαθεις κουταλακι κουταλακι να του δωσεις λιγο νερο εστω να πιει. Δεν εχει καμια γοητεια το να σε βλεπει και να μη σε αναγνωριζει, να κοιταει καπου στο υπερπεραν. Καμια γοητεια το να ελεγχεις συνεχεια αν φουσκωνουνε τα πλευρα, αν αναπνεει ακομη. Και πιστεψτε με, δεν εχει καμια απολυτως γοητεια να εχεις τελικα τη σωρο του να αναπαυεται κατω από δεκαδες λουλουδια, με το κεφαλι μονο να ξεχωριζει, το προσωπο ακινητο, κερενιο, το δερμα κρυο και σκληρο.

Και δεν εχει καμια σχεση αυτό που νιωθεις διαβαζοντας φανταστικες λεξεις με αυτό που νιωθεις στην πραγματικοτητα. Όλα τα βιβλια, οι σειρες και οι ταινιες του κοσμου δε θα σε ετοιμασουν για το πώς αισθανεσαι πραγματικα όταν αγαπημενο προσωπο υποφερει ή φευγει. Σε μια συνεντευξη του ο Κολιν Μοργκαν του «Μερλιν» ειπε ότι το πιο δυσκολο γιʼαυτόν ητανε να παιξει τη σκηνη που ο Μερλιν χανει τον πατερα του, γιατι ο ιδιος δεν ξερει πώς είναι να χανεις γονιο ή άλλο αγαπημενο προσωπο. Και ειχε απολυτο δικιο. Άλλο να το υποκρινεσαι, άλλο να το ζεις. Όταν υποκρινεσαι, τα συναισθηματα δεν εχουν ριζες, δεν φτανουν μεχρι την ιδια σου την ψυχη.

Και είναι περιεργο το ποσο η απωλεια του θανατου σε πειραζει. Σου λειπει το αγαπημενο σου προσωπο. Και το να σου λειπει καποιος που πεθανε είναι πολύ διαφορετικο από το να σου λειπει καποιος που απλα δεν βλεπεις συχνα ή εχεις χασει επαφη.

Εχει αλλαξει πλεον η σταση μου απεναντι στην αρρωστεια και το θανατο. Είναι πλεον προσωπικη. Και δεν ξερω αμα θα ξαναμπορεσω να διαβασω ή να γραψω φανταστικη ιστορια με ηρωες να πονουν και να υποφερουν. Μοιραζομαι πλεον αλλιως τα συναισθηματα τους.

Ητανε 86 χρονων αδελφη, μητερα, γιαγια και προγιαγια. Ειχε ζησει μια καλη ζωη. Ητανε η γιαγια μου η Αναστασία, η Ανάστα μας, μεγαλωσε δυο κόρες και τρία εγγονια, αναποσπαστο μερος της ζωης μας συνεχως, από τοτε που γεννηθηκαμε μεχρι τις 9 Σεπτεμβριου 2010.

Τελικα τα λογια «να ζησετε να τη θυμοσαστε» εχουνε μια περιεργη σοφια και παρηγορια...

συλλυπητήρια arwyn

αχ βρε άργουην συλληπητήρια τίποτα άλλο δεν μπορώ να σου πω

Συλληπητηρια αργουην..

Συλληπήρια και από εμένα...τα λόγια σου ωστόσο εχουν και αυτά μία γοητευτική χροιά μεσα στον πόνο και στην απώλεια σου και εχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες και αναφέρεις. Μας επέτρεψαν να ερθουμε πιο κοντά σου σε μία πολύ δύσκολη και προσωπική στιγμή που όπως λες ο καθενας απο εμάς βιώνει με τον δικό του τρόπο. Αλήθεια με συγκίνησαν αυτά που εγραψες και ηθελα να σου πω ευχαριστώ που το μοιραστηκες αυτό μαζί μας. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι και πόσο σε αυτές τις στιγμές προτιμούμε τη σιωπή γιατί οι λέξεις αδυνατούν να καλύψουν τα κενά...δυστυχώς μπροστα στο τελος στεκόμαστε άοπλοι και για αυτό μας κάνει να πονάμε ίσως περισσότερο.
και πάλι συλληπήτηρια. Δεν εχω άλλο..

Συλλυπηρητηρια arwyn-t.
Ειναι 11 χρονια απο τοτε που εχασα την αγαπημενη μου γιαγια, που με ειχε μεγαλωσει. Νιωθω σαν να μην εχει περασει ουτε μια μερα απο τοτε. Μου λειπει καθε μερα. Δεν πιστευω οτι η απωλεια μειωνεται με τον χρονο, αντιθετα το κενο που αφηνει ενα τοσο αγαπημενο ατομο μεγαλωνει. Ειναι πολλες φορες που θα ηθελα να ρωτησω τη γνωμη της, να ακουσω τη φωνη της, να δω το προσωπο της. Ειναι ελαχιστα τα προσωπα που απλα και μονο η γνωση οτι υπαρχουν μας δινει μια ασθηση ασφαλειας. Αυτο ενιωθα με την γιαγια μου. Ηταν και ειναι σημειο αναφορας για μενα.
Η αγαπη δεν τελειωνει επειδη δεν βλεπουμε αυτα τα τοσο αγαπημενα μας προσωπα. Υπαρχει και θα υπαρχει οσο αναπνεουμε. Η μονη δικια μου παρηγορια ειναι οτι η γιαγια μου ζει μεσα μου και οσα ζησαμε μαζι δεν προκειται να χαθουν οσο ζω.

Συλληπητήρια αργουην..