People on a string - Ελληνική μετάφραση

Το παρακάτω κείμενο είναι μετάφραση από το μυθιστόρημα της arwynt “People on a String” που θα το βρείτε εδώ: https://candy-candy.forumgreek.com/forum-f4/topic-t302.htm

Επειδή τα αγγλικά μου δεν είναι σε καλό επίπεδο (ένα lower έχω κι αυτό με το ζόρι πριν από δυο χρόνια-αλλά το προσπαθώ), παρακαλώ να προτιμήσετε να διαβάζετε από το πρωτότυπο, που είναι σαφώς πιο περιγραφικό.

Σε κάποια σημεία η μετάφραση είναι ακριβής, ενώ σε άλλα ελέυθερη. Παρακαλώ σχόλια και υποδείξεις καλοδεχούμενα.

Κεφάλαιο 1

Η Κάντυ έσβησε το φως, κατευθύνθηκε με μικρά γρήγορα βηματάκια προς το κρεβάτι της και ξάπλωσε αναστενάζοντας ικανοποιημένη. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της. Ακόμα έκπληκτη, λίγο κουρασμένη, λίγο καταβεβλημένη, αλλά ευτυχισμένη.

Και πως θα μπορούσε να μην είναι; Μέσα σε έξι μέρες είχε ζήσει τα πιο απρόσμενα γεγονότα της ζωής της. Της ανακοίνωσαν μπροστά στη Θεία Ελρόυ και στους Ράγκαν ότι πρόκειται να την παντρέψουν με τον Νηλ υπό τις διαταγές του Μεγάλου Θείου Γουίλιαμ. Αυτό ήταν απαράδεκτο! Διαμαρτυρήθηκε, αρνήθηκε, φώναξε αλλά η παγίδα ήταν στημένη. Δεν της άφηνε άλλη επιλογή από το να αναζητήσει απεγνωσμένα τον ίδιο Μεγάλο Θείο Γουίλιαμ να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Με τη βοήθεια του Τζωρτζ, τελικά τον εντόπισε στο Λέικγουντ... και όλα τα απαίσια σύννεφα που είχαν συγκεντρωθεί στον ουρανό της διασκορπίστηκαν μακριά.

Ο Άλμπερτ ήταν ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ. Ο δικός της Άλμπερτ. Ο μουσάτος περιπλανόμενος νεαρός που της έσωσε τη ζωή, ο γλυκός φίλος που την παρηγόρησε όταν έχασε τον Άντονυ, ο δυνατός και ανέμελος εργάτης στον Ζωολογικό κήπο που γέλαγε με αυτήν και τους φίλους της. Και στη συνέχεια ο μυστηριώδης ασθενής με την απώλεια της μνήμης του, μόνος και απελπισμένος, ο άντρας από τον οποίο αμέσως έτρεξε ξωπίσω με δάκρυα στα μάτια, αυτόν που θεωρούσε σαν αδερφό, που ορκίστηκε να προσέχει και να αγαπά με όλη της την καρδιά, που συγκατοίκησε κάτω από την ίδια στέγη ώσπου αυτός αθόρυβα αποχώρησε... Ο Άλμπερτ της ήταν ο μεγάλος θείος Γουίλιαμ.

Ω! Και ο πρίγκιπας του λόφου της.

Το χαμόγελό της μετατράπηκε σε μία τεράστια γκριμάτσα. Τώρα όλα έβγαζαν νόημα. Επιτέλους έβγαζαν απολύτως νόημα.... Ο Άλμπερτ ήταν πάλι το αγόρι που είχε συναντήσει στα έξι της, ντυμένος με τη σκοτσέζικη στολή του, παίζοντας την πίπιζά του και αφήνοντας την καρφίτσα του για να την βρει αυτή και να την φυλάξει σαν θησαυρό. Και ο Άντονυ του έμοιαζε, του πρίγκιπα της, επειδή ήταν ανιψιός του, ο γιος της αδερφής του. "Θυμάμαι πάντα ένα αγόρι δίπλα στην μητέρα μου", της είχε πει ο Άντονυ.

Ω, ναι... ο Άλμπερτ ήταν αυτό το αγόρι. Ο μόνος κληρονόμος του σπουδαίου ονόματος των Άρντλευ και της περιουσίας τους, αναγκασμένος να κρύβεται κάτω από τη σκιά του "Μεγάλου Θείου Γουίλιαμ" μέχρι να μεγαλώσει και τα αναλάβει.

Και πάλι... η Κάντυ ακόμα δεν μπορούσε να το πιστέψει. Προσπάθησε να προσποιηθεί ότι μίλαγε στον "Μεγάλο Θείο Γουίλιαμ", απαγγέλλοντας τον λόγο που ετοίμαζε εδώ και τόσο καιρό, αλλά η τόσο οικεία φυσιογνωμία του Άλμπερτ, που γέλαγε και κοκκίνιζε στα λόγια της την έκαναν να εγκαταλείψει. Ότι κι αν γινόταν ήταν ο Άλμπερτ της και τίποτα δεν είχε αλλάξει μεταξύ τους.

Η κυρία Πόνυ και η Αδερφή Μαρία ήταν τόσο χαρούμενες γι'αυτήν. Όλοι της οι φίλοι, όλη της η οικογένεια είχε μαζευτεί σε ένα μεγάλο πάρτυ στο σπίτι της Πόνυ. Έφαγαν, ήπιαν, γέλασαν, τραγούδησαν και γέλασαν μέχρι αργά τη νύχτα. Δηλαδή, μέχρι πολύ αργά τη νύχτα για τον Άλμπερτ, τον Τομ και την ίδια. Για αρκετή ώρα αφού τα παιδιά πήγαν για ύπνο και η Άννυ με τον Άρτσι έφυγαν, οι τρεις τους έμειναν να λενε ιστορίες και να γελάν μέχρι δακρύων.

"Μα, μα Θεία Ελρόυ, αυτός ο άνδρας δε... δεν  μπορεί να είναι ο Θείος Γουίλιαμ. Έ..Έμενε με την Κάντυ, ισχυριζόμενος πως είχε αμν..αμνησία... είναι ένας α..αλήτης", ο Άλμπερτ μιμήθηκε την πανικόβλητη, τραυλή προφορά του Νηλ.

Η Κάντυ ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Πόσο ήθελε να ήταν εκεί να δει την οικτρή φάτσα και τις δικαιολογίες του Νηλ όταν ο Άλμπερτ πήγε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση! Αλλά είχε ήδη φύγει για το σπίτι της Πόνυ, έχοντας περάσει μια καταπληκτική μέρα με τον Άλμπερτ στο Λεικγουντ.

Και τώρα.. τώρα ήταν πάλι στο Σικάγο, στο διαμέρισμά της. Αύριο ξεκίναγε δουλειά με τον γιατρό Μάρτιν ξανά. Ήθελε να μείνει στο σπίτι της Πόνυ, αλλά η κυρία Πόνυ και η αδερφή Μαρία επέμεναν ότι μπορούν ακόμα να τα καταφέρουν μόνες τους.

"Εμείς ακόμα τα καταφέρνουμε μια χαρά, ενώ ο Δρ.Μάρτιν έχει πολλούς ασθενής να περιποιηθεί και καμία βοήθεια. Σε χρειάζεται περισσότερο από εμάς, παιδί μου", της είχε πει η κυρία Πόνυ.

Οπότε... νάτην πάλι πίσω. Αλλά ευτυχισμένη αυτή τη φορά. Όσο ευτυχισμένη δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ πριν.

Δυο μέρες μετά, προς έκπληξη της Κάντυ, η Μεγάλη Θεία Ελρόυ ζήτησε να τη συναντήσει. Ο οδηγός της την παρέλαβε από την "Happy Clinic"  και την οδήγησε στο μέγαρο των Άρντλευ στο Σικάγο. Η Κάντυ δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτή τη συνάντηση και η ανησυχία της μεγάλωσε όταν την ενημέρωσαν ότι "Ο Κύριος Άρντλευ", ο Άλμπερτ έλειπε για δουλειές. Η Θεία Ελρόυ ήταν μόνη.

Μετά από τόσα χρόνια.. ακόμα και μετά την αποκάλυψη του Άλμπερτ... ακόμα σχεδόν τρέμω αυτή την γυναίκα... Σκέφτηκε η Κάντυ σιγογέλασε.

"Πέρασε μέσα, Κάντυ" πρόσταξε η Θεία Ελρόυ με τη γνωστή αυστηρή φωνή της. Η Κάντυ υπάκουσε και πήρε μερικές βαθιές ανάσες όσο ένας υπηρέτης τους σέρβιρε το τσάι τους.

"Κατ'αρχήν", ξεκίνησε η Ελρόυ "Πρέπει να σε ευχαριστήσω που περιποιήθηκες τον Γουίλιαμ όταν... τον είχαμε χάσει. Μου είπε πόσα έκανες γι'αυτόν και ... παρόλο που δεν αρμόζει σε μια καθωσπρέπει δεσποινίδα να ζει με έναν άντρα άγνωστο ή όχι σύζυγό της, στην περίπτωση αυτή αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο.

Η Κάντυ ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της νευρικά αρκετές φορές. Η Θεία Ελρόυ την ευχαριστούσε; Αυτό ήταν πρωτάκουστο!

"Έκανα όσα έκανα για να βοηθήσω έναν καλό φίλο. Ο Άλμπερτ ήταν χαμένος εκείνες τις μέρες. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω σε ανταπόδοση των όσων είχε κάνει για μένα."

"Ναι...", μουρμούρισε η Ελρόυ, τα μάτια της στένεψαν. Παρατήρησε ότι η Κάντυ τον αποκάλεσε "Άλμπερτ", όχι Γουίλιαμ. "Και τώρα ξέρεις την αλήθεια... Ποιος πραγματικά είναι και τι έχει αναλάβει..."

"Ναι...", η Κάντυ δεν ήταν σίγουρη που θα κατέληγε αυτή η κουβέντα.

Η Ελρόυ πήρε μια βαθειά ανάσα, έκατσε αναπαυτικά πίσω στην καρέκλα της και κοίταξε την Κάντυ κατευθείαν μέσα στα μάτια.

"Δεν πρόκειται να γυροφέρω το θέμα, Κάντυ, θα μπω κατευθείαν στο προκείμενο. Τώρα που απομένουν μόλις δυο μέρες για την πρώτη δημόσια εμφάνιση του Γουίλιαμ το Σάββατο το απόγευμα, θέλω να βεβαιωθώ ότι η γενική εικόνα του είναι αψεγάδιαστη. Οι άνθρωποι και ο τύπος θα πέσουν επάνω του, ψάχνοντας όλες τις στιγμές της ζωής του, κάθε λεπτομέρεια, κάθε γεγονός, κάθε απόφαση... Μία από τις αποφάσεις του ήταν πριν χρόνια η υιοθεσία σου. Αν με είχε συμβουλευτεί θα ήμουν σταθερά εναντίον της, αλλά μου την παρουσίασε με τα χαρτιά ήδη έτοιμα και υπογεγραμμένα."
 
Η Κάντυ δάγκωσε το χείλος της και περίμενε την Θεία Ελρόυ να πιει μια γουλιά από το τσάι της και να συνεχίσει.

"Τώρα, δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που μου είπες ότι θα ήθελες να ακυρωθεί αυτή η υιοθεσία, αλλά το θέμα δεν ξανααναφέρθηκε έκτοτε. Λοιπόν, το αναφέρω εγώ τώρα. Έχεις ακόμα την ίδια επιθυμία;"

'Εεεε;", η Κάντυ αιφνιδιάστηκε. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενε να ακούσει από τη Θεία Ελρόυ. Την κοίταξε με το στόμα ανοιχτό, ανίκανη να σκεφτεί.

"Κάντυ", είπε η Θεία Ελρόυ, απαλαίνοντας τη φωνή της από τον προηγούμενο αυστηρό τόνο, "Θέλω να ακούσεις αυτά που έχω να πω.. πολύ προσεχτικά. Θα επηρεάσουν το μέλλον σου, το μέλλον του Γουίλιαμ και είναι το συμφέρον όλων μας..."

Μια ώρα αργότερα, η Κάντυ επέστρεφε στη "Happy Clinic" βυθισμένη στις σκέψεις της. Και δεν σταμάτησε να σκέφτεται μέχρι πολύ αργά τη νύχτα...

Το επόμενο πρωινό, ένας υπάλληλος των Άρντλευ ήρθε και της έφερε έναν φάκελο και ένα μεγάλο κουτί. Ο φάκελος περιείχε την επίσημη πρόσκληση για το μεγάλο γκαλά στο μέγαρο των Άρντλευ, τη συγκέντρωση που θα παρουσιαζόταν ο Άλμπερτ σε όλο το Σικάγο. Το κουτί περιείχε ένα όμορφο βραδινό φόρεμα συνοδευόμενο από παπούτσια και τσάντα.

Η Κάντυ χαμογέλασε θλιμμένα "Λυπάμαι πολύ Άλμπερτ".

Κεφάλαιο 2


Ο Άλμπερτ κατάπιε μια γερή γουλιά από τον πρωινό του καφέ, άφησε μια βαθειά ανάσα και έριξε το βλέμμα του στις Κυριακάτικες εφημερίδες. Να τις διαβάσει κανείς, ή να μην τις διαβάσει; Δεν υπάρχει λόγος να αναβάλω το αναπόφευκτο.. σκέφτηκε και άρπαξε και άνοιξε την πρώτη εφημερίδα της στοίβας. Όπως το περίμενε, οι εκδότες δούλευαν όλη νύχτα ώστε το χτεσινοβραδινό γκαλά να φιγουράρει στο πρωτοσέλιδο.

"ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ! Ο Κύριος Γουίλιαμ Α. Άρντλευ στο προσκήνιο", έγραφε η επικεφαλίδα. 

Ο Άλμπερτ ήθελε να χτυπήσει το κεφάλι του στο τραπέζι. Σιχαινόταν τα μεγάλα λόγια, τους πομπώδης λόγους και τα κολακευτικά σχόλια.  Έβαλε τα δυνατά του να είναι ευγενικός, ευχάριστος και σεμνός κατά τη διάρκεια του γκαλά, ενώ το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να φύγει το συντομότερο.  Όχι ότι δεν είχε απολαύει τα θετικά σχόλια, αλλά από ένα σημείο και μετά τα βαρέθηκε.

Άλλωστε όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν τον γνώριζαν, δεν γνώριζαν τον πραγματικό του εαυτό. Έβλεπαν τον "πλούσιο, γοητευτικό, όμορφο, μυστηριώδη" Γουίλαμ Α. Άρντλευ. Δεν είχαν ιδέα ποιος πραγματικά είναι.

Γουίλαμ Α. Άρντλευ.. Α. για το μεσαίο του όνομα "Άλμπερτ".

Είμαι ένα αρχικό, σκέφτηκε και αχνογέλασε.

Η βραδιά θα ήταν πιο εύκολη γι'αυτόν αν ένα άτομο βρισκόταν εκεί. Η Κάντυ. Είχε βασιστεί στην παρουσία της, γνωρίζοντας ότι όταν όλα θα φαινόντουσαν άβολα γι'αυτόν, θα έριχνε μια ματιά στο χαμογελαστό της πρόσωπο και θα ένιωθε και πάλι καλά. Ωστόσο, προς μεγάλη του απογοήτευση, το αυτοκίνητο που θα έφερνε την Κάντυ γύρισε άδειο, μόνο με ένα απολογητικό σημείωμα. 

"Αγαπημένε μου Άλμπερτ,"

Λυπάμαι πραγματικά, αλλά κάτι προέκυψε και δεν θα μπορέσω να παρευρεθώ στο πάρτυ σου. Δεν είναι θέμα υγείας, μην ανησυχείς, είμαι μια χαρά. Σου εύχομαι το καλύτερο για το ντεμπούτο σου, μην είσαι αγχωμένος, θα τα πας μια χαρά. Θα σε σκέφτομαι!

Με αγάπη,

Κάντυ."

Δεν είχε ιδέα γιατί δεν ήρθε η Κάντυ. Και δυστυχώς δεν είχε χρόνο να μάθει αμέσως. Ήταν καλεσμένος σε έναν σύλλογο και δύο πάρτυ αυτή την Κυριακή και από Δευτέρα ξεκίναγε η εβδομάδα στη δουλειά. Θα ήταν τυχερός αν κατάφερνε να ξεκλέψει την ερχόμενη Παρασκευή απόγευμα και το Σαββατοκύριακο.
 
Θα μου λείψεις Κάντυ... Ήδη μου λείπεις...

x x x

Ευτυχώς για τον Άλμπερτ η Παρασκευή ήταν τελικά μια εύκολη μέρα. Μέχρι τις 4 το απόγευμα είχε διαβάσει όλα τα συμβόλαια, είχε υπογράψει όλα τα έγγραφα, είχε δώσει όλες τις οδηγίες, σχόλασε όλο το προσωπικό και ήταν ελεύθερος να φύγει. Ελεύθερος να πάει να κάνει έκπληξη στην Κάντυ που τόσο του είχε λείψει.

Όταν η Κάντυ άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός της αργά το απόγευμα, τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. Υπήρχε ένα τεράστιο μπουκέτο όμορφα λουλούδια στο τραπέζι του σαλονιού, μαζί με δύο είδη πίτας, ένα κέικ και δύο άδειες κούπες τσαγιού.

"Άλμπερτ?!", φώναξε, αφού δεν θα μπορούσε να είναι κανείς άλλος.

"Εδώ" ακούστηκε αμέσως η φωνή του από την κουζίνα.

"Ω, δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ, τι καλά που σε βλέπω...", έτρεξε στην κουζίνα μιλώντας, αλλά κοκάλωσε μόλις είδε τον Άλμπερτ να γυρίζει προς το μέρος της για να την αντικρίσει.

"Κι εγώ ανυπομονούσα όλη την εβδομάδα", απάντησε χαμογελώντας. "Τι τρέχει;", ρώτησε βλέποντας την απορημένη έκφρασή της. 

"Τα μαλλιά σου..", ψέλισε η Κάντυ, αφού έμοιαζε τελείως διαφορετικός. Είχε εξαφανιστεί η μακρυμάλλικη εμφάνισή του, και είχε αντικατασταθεί από ένα τυπικό κοντό κούρεμα, περασμένο με μπριγιαντίνη. Τον έκανε να μοιάζει μεγαλύτερος, σοφτιστικέ, και αριστοκρατικός. 

"Α! αυτό!", είπε, φέρνοντας το ένα χέρι στον λαιμό του. "Είτε θα έκοβα τα μαλλιά μου καταλλήλως, ή η Θεία Ελρόυ θα πάθαινε ανακοπή. Τα μαλλιά ξαναμεγαλώνουν. Ισχυρίστηκε ότι δεν θα επιβίωνε."

Η Κάντυ συνέχισε να τον κοιτάζει.

"Το ξέρω ότι φαίνονται γελοία, αλλά αυτό είναι το 'επαγγελματικό λουκ'. Δεν προλάβαινα να λουστώ πριν έρθω".

"Ό..όχι, δεν φαίνονται γελοία, απλά... πολύ..."

"... 'Οχι εγώ, το ξέρω! Αποφεύγω κι εγώ τους καθρέφτες όποτε μπορώ"

Η Κάντυ γέλασε με την αξιολάτρευτη σκυθρωπή του έκφραση και άνοιξε τα χέρια της να τον αγκαλιάσει.

"Ειλικρινά, δεν είναι τόσο άσχημα. Απλά πρέπει να τα συνηθίσω", είπε κι έσυρε τα δάχτυλά της απαλά προς το κεφάλι του.

"Ωραία. Αυτό το τακτοποιήσαμε. Τσάι?", είπε σηκώνοντας την τσαγιέρα.

"Πολύ ευχαρίστως"

"Οι πίτες και το κέικ είναι της κυρίας Έλλισον, της καλύτερης μαγείρισσας όλων των εποχών, μεγάλωσα βλέποντάς την να μαγειρεύει."

"Τέλεια, γιατί πεθαίνω της πείνας"

x x

Μετά από μια πολύ ευχάριστη κουβεντούλα, δύο πιάτα φαγητό και στη μέση της δεύτερης κούπας τσαγιού που έπιναν, ο Άλμπερτ δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Έπρεπε επιτέλους να την ρωτήσει αυτό που τον απασχολούσε όλη την εβδομάδα.

"Λοιπόν.. κυρία Σπουδαία Νοσοκόμα... ", την πείραξε όπως ένας πρόσφατος ασθενής της, "γιατί δεν ήρθες στο πάρτυ το προηγούμενο Σάββατο και με άφησες ολομόναχο με τα τέρατα;", ρώτησε απαλά.

Η Κάντυ πήρε μια βαθιά ανάσα. Το περίμενε και δεν θα ήταν καθόλου εύκολο.

"Άλμπερτ.. το σκεφτόμουν έντονα αρκετό καιρό... και ήρθε η ώρα επιτέλους να στο πω", ξεκίνησε προσεχτικά.

"Να μου πεις τι;"

Η Κάντυ δάγκωσε το χείλος της και κοίταξε τα απορημένα μάτια του. " Θυμάσαι ασφαλώς πως κάποτε σου είχα στείλει... δηλαδή, είχα στείλει στον Μεγάλο Θείο Γουίλιαμ, ένα γράμμα που του έλεγα ότι ήθελα να ακυρώσει την υιοθεσία μου... και το είχα πει επίσης και στη Θεία Ελρόυ"

"Ναι.. καιρό πριν", απάντησε ο Άλμπερτ. "Αλλά αυτό ήταν πριν μάθεις ποιος είναι πραγματικά ο Θείος Γουίλιαμ", πρόσθεσε και της έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα. 

Η Κάντυ δεν μπορούσε να μην χαμογελάσει. Πραγματικά το ότι ο Άλμπερτ ήταν ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ είχε αλλάξει πολλά πράγματα. Αλλά κάποια άλλα παρέμεναν ίδια.

"Ναι, αυτό είναι αλήθεια... αλλά... δεν έχω αλλάξει άποψη, Άλμπερτ. Αντιθέτως, τώρα είμαι πιο αποφασισμένη". Τον κοίταξε γνωρίζοντας ότι θα τον επηρέαζε.

Το χαμόγελο του Άλμπερτ έσβησε, όπως περίμενε ότι θα συμβεί.

"Γιατί;", ρώτησε μπερδεμένος. "Εννοώ, τώρα που έχω αποκαλυφτεί, όλα πρέπει να είναι πολύ πιο εύκολα για σένα, Κάντυ. Και για μένα. Μπορώ ελεύθερανα σε φροντίζω".

Η Κάντυ χαμογέλασε με τον παθιασμένο αλλά χαμηλό τόνο της φωνής του. "Επειδή είμαι η υιοθετημένη σου κόρη...” του τόνισε.

“Ναι!”

Η Κάντυ μετακινήθηκε έτσι ώστε να μπορεί να τον αντικρύζει ευθέως. “Άλμπερτ”, είπε σοβαρά, “είσαι πόσα χρόνια μεγαλύτερός μου, δέκα;”

“Εννέα”

“Εννέα,” δίορθωσε η Κάντυ. “Και υποτείθεται ότι είσαι πατριός μου. Πατέρας και κόρη με εννιά χρόνια διαφορά;”

Ο Άλμπερτ χαμογέλασε. “Αυτό είναι μόνο στα χαρτιά. Το θέμα είναι ότι είσαι μέλος της οικογένειας Άρντλευ”.

“Ναι... αλλά σε αυτά τα χαρτιά... Ποιον υποτείθεται ότι κληρονομώ; Ποιού κληρονόμος είμαι;”, ΄ρωτησε σοβαρά καιτάζοντας ευθέως μέσα στα γκριζογάλανα μάτια του.

Ο Άλμπερτ άνοιξε το στόμα του για να της απαντήσει, αλλά σταμάτησε. Έμεινε ακίνητος για μια στιγμή και μετά απομάκρυνε απαλά το βλέμα του.

“Είμαι δική σου, έτσι δεν είναι;”, επιβεβαίωσε η Κάντυ. “Και μάλιστα άμεση”.

Ο Άλμπερτ συνέχισε με το βλέμμα χαμηλομένο. Έμοιαζε χαμένος σε κάποια σκέψη ή ανάμνηση, το πρόσωπό του σκοτείνιασε.

“Πως θα το εκλάβει αυτό η κοινωνία του Σικάγο,” συνέχισε η Κάντυ, “ή ο τύπος;”

Ο Άλμπερτ αντέδρασε. “Έλα τώρα Κάντυ... Τα κουτσομπολιά έιναι κουτσομπολιά.” Στη φωνή του υπήρχε ένα ίχνος ενόχλησης.

“Εντάξει τότε”, η Καντυ το προσέγγισε διαφορετικά. “Τι θα γίνει με τους πραγματικούς σου κληρονόμους; Τα παιδιά σου; Θα παντρευτείς και θα κάνεις οικογένεια μια μέρα. Ποια θα είναι η θέση τους;”

“Θα σεβαστούν τις αποφάσεις μου!”, αναφώνησε ο Άλμπερτ.

Η Κάντυ έκρυψε ένα χαμόγελο. Μόλις είχε διακρίνει ένα ίχνος της Θείας Ελρόυ στο ξέσπασμα του Άλμπερτ. “Όχι Άλμπερτ... δεν θα είναι τόσο εύκολο. Και το ξέρεις.”

Πραγματικά το ήξερε. Το έβλεπε στα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του και απομάκρυνε και πάλι το βλέμμα του, έχοντας ξεμείνει κυριολεκτικά από λόγια.

Η Κάντυ κάλυψε το χέρι του με το δικό της, αποσπόντας του την προσοχή. “Μου στάθηκες όταν ήμουν παιδί, μόνο και ευαίσθητο. Μου έδωσες πράγματα που δεν μπορούσα ούτε να ονειρευτώ! Και θα είμαι πάντα, μα πάντα ευγόμων γι'αυτό!”, είπε με πάθος. “Μα τώρα μεγάλωσα. Χάραξα το δρόμο μου και στάθηκα στα πόδια μου. Όπως έκανες κι εσύ! Είναι ώρα να συνεχίσω χωρίς το όνομα των Άρντλευ... κι εσύ να το τιμήσεις με πεηφάνεια.”

Ο Άλμπερτ αναζήτησε τα πράσινα μάτια της. “Μήπως σε πίεσε η Θεία Ελρόυ;”, ρώτησε μετά από λίγο.

“Όχι... ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Θα το ζητούσα και πάλι από τον Μεγάλο Θείο Γουίλιαμ τη μέρα που με πρόσταξαν να παντρευτώ τον Νηλ, αλλά...”, η Κάντυ ανασήκωσε τους ώμους της, “... μόλις σε είδα, το ξέχασα.”

Αυτό βεβαίως ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή ήταν ότι η Θεία Ελρόυ πράγματι της είχε μιλήσει εκείνη τη μέρα στο μέγαρο πριν το γκαλά.

“Ο Γουίλιαμ έχει πολλά να αποδείξει στην οικογένεια των Άρντλευ, στην κοινωνία του Σικάγο, στη χώρα μας και σε πολλούς συνεργάτες μας στο εξωτερικό, Κάντυ. Επιτέλους ανέλαβε τα πάντα ως βασικός κληρονόμος, ιδιοκτήτης και διευθυντής των επίχειρήσεών μας σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι μια φοβερά μεγάλη ευθύνη. Πολλά και πολλοί βασίζονται σε αυτόν. Είναι υπό στενή επιτήρηση και το γεγονός ότι είναι ακόμα τόσο νέος, ούτε καν τριάντα, αυτομάτως τον βάζει υπό μεγαλύτερο έλεγχο. Δεν θα ήθελα, και είμαι σίγουρη ότι ούτε εσύ θα ήθελες, να έρθει αντιμέτωπος τόσο νωρίς με σκληρές παρατηρήσεις για μια απόφαση της νιότης του, να υιοθετήσει ένα δωδεκάχρονο ορφανό κορίτσι, που είναι πλέον σε ηλικία γάμου, θα προκαλέσει τρομερά κουτσομπολιά”, είπε η Θεία Ελρόυ. Αλλά η Κάντυ δεν θα έλεγε ποτέ στον Άλμπερτ γι'αυτή τη συνάντηση. Ήταν σίγουρη ότι ο Άλμπερτ θα θύμωνε, και ίσως εξαγριωνόταν με τη θεία του.

Ο Άλμπερτ ένευσε και προσπάθησε να χαμογελάσει. “Δεν μπορώ να πω ότι δεν σε καταλαβαίνω Κάντυ. Το όνομα των Άρντλευ είναι ταυτόχρονα ευλογία και βάρος”. Απομάκρυνε τρυφερά μια μπούκλα από το μάγουλό της... “Μπορώ να σε μεταπίσω;”

“Όχι Άλμπερτ... σε παρακαλώ.”

Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του. “Γι'αυτό δεν ήρθες το προηγούμενο Σάββατο;”

Η Κάντυ ένευσε. “Θεώρησα ότι αφού θα φύγω από την οικογένεια Άρντλευ, δεν έπρεπε να εμφανιστώ δημοσίως δίπλα σου, ειδικά στην πρώτη σου μεγάλη εμφάνιση. Θα δημιουργούσε ένα σωρό θέματα που θα ήταν δύσκολο να εξηγηθούν στη συνέχεια.”

Ο Άλμπερτ συνέχισε να την κοιτάζει με ένα απροσδιόριστο ύφος στο πρόσωπό του. Πήρε μια βαθιά ανάσα που έδειχνε ότι είχε πάρει την απόφασή του.

“Εντάξει... Εάν αυτό επιθυμείς... θα το σεβαστώ.”

“Σε ευχαριστώ Άλμπερτ”, χαμογέλασε η Κάντυ και πήγε να το αγκαλιάσει.

Αντικρύζοντας την αντίθετη πλευρά όπως τον αγκάλιασε, δεν τον είδε που έκλεισε λυπημένος τα μάτια του.

Κεφάλαιο 3

Δύο μέρες μετά στο γραφείο του, ο Άλμπερτ αναστέναξε. Δεν μπορούσε να το αναβάλει άλλο. Έπρεπε να το κάνει. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε αργά προς την αρχειοθήκη. Αφού έψαξε μερικά λεπτά, έβγαλε ένα φάκελο, γύρισε στο γραφείο του και τον άνοιξε.

Μπροστά του είχε τα χαρτιά υιοθεσίας της Κάντυ.

Γνωρίζοντας τι έπρεπε να κάνει, κατάπιε τον κόμπο στο λαιμό του.

Μερικές μέρες αργότερα είχε μπροστά του μετά ένα νέο πακέτο με χαρτιά. Τα χαρτιά της ακύρωσης.

"...Η Κάντυ Γουάιτ Άρντλευ αποκλείεται από την οικογένεια Άρντλευ και στο εξής αναγνωρίζεται μόνο ως Κάντυ Γουάιτ." Αυστηρή, νομικίστικη γλώσσα.

Θεέ μου... δεν μπορώ να το υπογράψω αυτό...

Αλλά έπρεπε. Ήταν η επιθυμία της. Και παρόλο που το μισούσε, το καταλάβαινε. Το καταλάβαινε περισσότερο από όσο τόλμαγε να παραδεχτεί. 
Πήρε μια βαθιά ανάσα, έσφιξε το σαγόνι του και υπέγραψε βιαστικά. Ένα μούδιασμα άρχισε να τον τυλίγει. Και μετά μια φοβερή επιθυμία να σκίσει το χαρτί σε χιλιάδες κομματάκια.
Αλλά δεν το έκανε.

Αντί αυτού στο μυαλό του άρχισε να περιεργάζεται ένα άλλο έγγραφο. Ένα έγγραφο που ξεκίνησε να γράφει αργότερα το ίδιο βράδυ. Ένα έγγραφο που θα εξασφάλιζε την ευημερία της πολύτιμης Κάντυ του ανεξάρτητα από το τι μπορούσε να συμβεί στον ίδιο.

x x x

"Ω! Κοίτα ποιος είναι εδώ, κοίτα ποιος είναι εδώ!!"

"Γεια σας Δρ.Μάρτιν", ο Άλμπερτ χαιρέτησε τον πρώην γιατρό του και βγήκε από το αυτοκίνητό του.

Ο Δρ.Μάρτιν γέλασε χαρακτηριστικά δυνατά. "Μια χαρά φαίνεσαι, φίλε μου!" είπε και έσφιξε το χέρι του Άλμπερτ, δίνοντάς του ταυτόχρονα ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη.
 
"Ευχαριστώ. Κι εσύ!"
 
"Μπααα... γερνάω και γκρινιάζω, όσο εσείς οι νέοι διασκεδάζετε", χλεύασε ο Δρ.Μάρτιν. "Δεν είσαι χωμένος όλη μέρα μέσα στις επιχειρήσεις, έτσι; Πρέπει να διασκεδάζεις κιόλας", πρόσθεσε όλο νόημα.

Ο Άλμπερτ γέλασε. Ένιωθε καλά που ο Δρ.Μάρτιν του φερόταν ακόμα απλά και φιλικά όπως παλιά. Όχι ότι ο Άλμπερτ δεν είχε χρησιμοποιήσει το όνομα των Άρντλευ προς όφελος της "Happy Clinic", είχε κανονίσει ένα πρόγραμμα για να την ανακαινίσει και να παρέχει σταθερή χρηματοδότηση για όλες της τις ανάγκες.

"ΚΑΝΤΥ!!!! Άσε ήσυχο το ποτό μου και έλα έξω!" φώναξε ο Δρ.Μάρτιν. "Θα ορκιζόμουν ότι κάθε φορά που βγαίνω στον κήπο, βρίσκει ευκαιρία και νερώνει το ποτό μου!" διαμαρτυρήθηκε στον Άλμπερτ.

"Έτσι κάνει;" ο Άλμπερτ τον πείραξε και γέλασε με τη μουρμούρα του Δρ.Μάρτιν.

"Άλμπερτ!" η χαρούμενη φωνή της Κάντυ εξαπλώθηκε στον αέρα. Σταματώντας μερικά βήματα μακριά του, τον κοίταξε, έβαλε τα χέρια της στη μέση της και ένευσε επιδοκιμαστικά.. "Ναι, Τώρα καλύτερα. Πιο κοντά μαλλιά αλλά φυσιολογικά! Να αποφεύγεις αυτό το λαδερό πράγμα όταν αυτό είναι εφικτό", δήλωσε.

"Πίστεψέ με Κάντυ, θα το αποφεύγω", ο Άλμπερτ γέλασε και έσκυψε για να της δώσει μια γρήγορη αγκαλιά. "Για πες μου τώρα, εσύ δεν προσπαθείς να βεβαιωθείς ότι το ποτό του Δρ.Μάρτιν παραμένει σε άριστη ποιότητα;", την πείραξε με σοβαρό ύφος.

"Απολύτως!" η Κάντυ έπιασε το πείραγμα.

"Απολύτως!" επανέλαβε με ψιλή φωνή ο Δρ.Μάρτιν κουνώντας κοροϊδευτικά το κεφάλι. Ο Άλμπερτ και η Κάντυ ξέσπασαν σε γέλια. "Είστε και οι δύο φοβεροί!"

"Να σας πω. Με την άδειά σας, θα απομακρύνω την Κάντυ για λίγο από το πολύτιμο ποτό σας. Θέλω να της μιλήσω," είπε ο Άλμπερτ στον Δρ.Μάρτιν.

"Ω! Με τις ευχές μου! Στο καλό! Καλό μου ποτό και σε ευχαριστώ!"

Ο Άλμπερτ πήρε την Κάντυ και περπάτησαν προς το μικρό πάρκο απέναντι από την κλινική. Μπορούσε να καταλάβει από τη στάση του ότι αυτό που ήθελε να της πει δεν ήταν εύκολο.

Και βλέποντάς τον με τα κοντά μαλλιά του ελεύθερα την έκανε να νιώθει περίεργα. Έμοιαζε και πάλι με τον πρίγκιπα του λόφου .. και τον Άντονυ. Αλλά μεγαλύτερος και από τους δύο. Ένας άντρας.

"Έγινε..." είπε τελικά ο Άλμπερτ."Η υιοθεσία σου ακυρώθηκε. Έχουν αλλάξει και όλα τα επίσημα έγγραφά σου".

Η Κάντυ ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολο αυτό να το ακούσει, αλλά ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενε.

"Μάλιστα... Ευχαριστώ"

Ο Άλμπερτ ένευσε σιωπηλά.

"Θα πρέπει να θυμάμαι να μην προσθέτω το 'Άρντλευ' στο όνομά μου πια", προσπάθησε να γελάσει.

Ο Άλμπερτ την κοίταξε επίμονα και σιωπηλά για μια στιγμή. "Λοιπόν, Άρντλευ, ξε-Άρντλευ", απάντησε, "εμένα δεν μου λέει κάτι. Έχω δώσει ρητές εντολές στη Θεία Ελρόυ, στους Ράγκαν, στο προσωπικό, ακόμα και στα κατοικίδιά τους ότι εξακολουθώ να σε θεωρώ οικογένειά μου. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, μόνο η χαρτούρα. Όποτε χρειαστείς κάτι, ποτέ μη διστάσεις να το ζητήσεις. Εντάξει;"
 
"Εντάξει. Σε ευχαριστώ Άλμπερτ.. για όλα", η Κάντυ χαμογέλασε και ένιωσε τα μάτια της να βουρκώνουν.

"Παρακαλώ γλυκιά μου", της χαμογέλασε και τσίμπησε ελαφριά το σαγόνι της. Η Κάντυ χαμογέλασε. 

"Και τώρα τα κακά νέα.", ο Άλμπερτ συνέχισε με έναν βαθύ αναστεναγμό. "Φεύγω σε επαγγελματικό ταξίδι, δυστυχώς μεγάλο. Πρέπει να εμφανιστώ και πέρα από τον ωκεανό, οπότε...", σήκωσε τους ώμους του.

"Πέρα από τον Ωκεανό; Εννοείς στην Ευρώπη; Μα ο πόλεμος;", η Κάντυ τον ρώτησε ανήσυχα.

"Η Μεγάλη Βρετανία είναι ασφαλής προς το παρόν, μολονότι η Γαλλία είναι εκτός συζήτησης. Μην ανησυχείς δεν θα κινδυνέψουμε.", τη διαβεβαίωσε ο Άλμπερτ. "Αλλιώς θα μας σκοτώσει η Θεία Ελρόυ", πρόσθεσε γελώντας. 

"Ε, τότε θα είσαι μια χαρά", είπε η Κάντυ με ανακούφιση.

"Μπα! Θα είμαι απασχολημένος, πιεσμένος και μπουχτισμένος, αλλά θα επιβιώσω", αναστέναξε ο Άλμπερτ.

"Πόσο θα λείψεις;"

"Έχουμε Αύγουστο. Φθινόπωρο, χειμώνας έρχονται. Δεν νομίζω να γυρίσω πριν την άνοιξη"

"Η καλύτερη εποχή για να γυρίσεις! Μαζί με τα λουλούδια που ανθίζουν!", χαμογέλασε η Κάντυ.

Πίσω στην κλινική, ο Άλμπερτ αποχαιρέτησε και τον Δρ.Μάρτιν. 

"Να προσέχεις φίλε μου. Έχεις μπροστά σου σπουδαία πράγματα.", είπε υπερήφανα ο Δρ.Μάρτιν.

"Ευχαριστώ γιατρέ. Σίγουρα θα προσπαθήσω ...α! και ξέχασα... Σχετικά με τον δεύτερο γιατρό που λέγαμε τις προάλλες, όλα έχουν τακτοποιηθεί. Μπορείτε να τον πάρετε όποτε το αποφασίσετε", είπε ο Άλμπερτ.

"Άλμπερτ, είσαι εξαιρετικός άνθρωπος! Το εννοώ. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που άνοιξες τα μάτια σου σε εκείνο εκεί το κρεβάτι!" είπε ο Δρ.Μαρτιν, εμφανώς συγκινημένος.

"Και αν δεν ήσουν εσύ Δρ.Μάρτιν, δεν θα είχα σηκωθεί από εκείνο το κρεβάτι. Σου χρωστάω πολλά" 

"Δεύτερο γιατρό;" ρώτησε έκπληκτη η Κάντυ.

"Ναι, είναι κάτι που συζήταγα με τον Άλμπερτ τελευταία. Θα στα πω μετά", απάντησε ο Δρ.Μάρτιν.
Η Κάντυ συνόδευσε τον Άλμπερτ στο αυτοκίνητό του και του έδωσε μια τελευταία αγκαλιά.

"Θα μου λείψεις Κάντυ μου"

"Κι εμένα θα μου λείψεις Άλμπερτ. Μην ξεχάσεις να μου γράψεις!"

"Δεν θα ξεχάσω"

Κοιτάχτηκαν για λίγο ακόμα και μετά ο Άλμπερτ απρόθυμα άφησε την αγκαλιά της Κάντυ και μπήκε στο αυτοκίνητό του.

Καθώς τον έβλεπε να απομακρύνεται η Κάντυ ένιωσε βαριά την καρδιά της. Ήταν επειδή δεν τους έδενε πια κάποια συγγένεια; Ήταν επειδή θα έφευγε για τόσο καιρό; Ήταν επειδή το κοντό κούρεμά του τον έκανε να δείχνει ακόμα πιο οικείος, αλλά και πάλι, καινούργιος;

Κλείνοντας την πόρτα της Κλινικής, η Κάντυ πήρε μια βαθιά ανάσα και ξαναφόρεσε το μεγάλο της χαμόγελο. Ο Δρ.Μάρτιν δεν έχασε την ευκαιρία να ευχαριστηθεί ένα ποτό (το επιτηδευμένα νερωμένο ποτό...) και έπαιζε με τα μπιχλιμπίδια του ως συνήθως.

"Τι ήταν όλα αυτά για τον δεύτερο γιατρό;" ρώτησε περίεργα.
 

Ιντερλούδιο

Δυο μέρες μετά, όταν η Κάντυ έφτασε στην "Happy Clinic", βρήκε ένα μικρό δέμα για αυτήν.

"Ένας υπάλληλος των Άρντλευ το έφερε και μου ζήτησε να φροντίσω να το παραλάβεις", είπε ο Δρ.Μάρτιν.

Η Κάντυ το πήρε με περιέργεια και ξετύλιξε προσεχτικά το χαρτί. Μέσα υπήρχε ένα σκούρο μωβ βελούδινο κουτί κοσμήματος και μια κάρτα με ένα σημείωμα. Η Κάντυ αμέσως αναγνώρισε τον καλαίσθητο γραφικό χαρακτήρα του Άλμπερτ.

“Αγαπημένη μου Κάντυ,

Το βρήκα εχτές τυχαία. Ήταν της μητέρας μου και μετά της αδερφής μου, και οι δύο το λάτρεψαν για την απλότητά του. Θα ήθελα να το έχεις εσύ τώρα, όπως ξέρω ότι θα το ήθελε και ο Άντονυ.

Με όλη μου την καρδιά,

Άλμπερτ"

Η Κάντυ άνοιξε το κουτί και έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μέσα υπήρχε ένα μικρό ασημένιο κόσμημα σε σχήμα τριαντάφυλλου, μαζί με την ασημένια του αλυσίδα. Ήταν πράγματι απλό, απλά ένα μικρό σμιλεμένο τριαντάφυλλο με μερικά φύλλα, αλλά ήταν περίτεχνα φτιαγμένο, ένα ολάνθισμο ρόδο με πολύπλοκα φύλλα. Ήταν λες και μόλις το είχες μαζέψει και μπορούσες να το μυρίσεις.

Λόγια του παρελθόντος ήχησαν στο μυαλό της.

Η μητέρα μου λάτρευε τα τριαντάφυλλα ... Θα το ονομάσω “Γλυκιά Κάντυ”...
Ήταν μια πολύ καλή γυναίκα. Την αγαπούσα πάρτα πολύ, αφού ήταν η μόνη αδερφή που είχα...

Δάκρυα ανέβλησαν από τα μάτια της Κάντυ. Έμεινε να κοιτάζει το γυαλιστερό περιδέραιο με ένα χαμόγελο, για πολύ, πολύ ώρα.

Κεφάλαιο 4
 
Ένα δροσερό απόγευμα του Σεπτέμβρη, μια άμαξα σταμάτησε μπροστά από την "Happy Clinic". Ένας καλοντυμένος άνδρας κατέβηκε, πλήρωσε τον οδηγό και κοντοστάθηκε κοιτάζοντας τριγύρω. Αυτό θα ήταν ένα από τα δύο μέρη που θα δούλευε από εδώ και στο εξής.

Χτύπησε την πόρτα της κλινικής και μια νέα γυναίκα με σγουρά ξανθά μαλλιά και μεγάλα πράσινα μάτια άνοιξε.

"Γειά σας. Πως μπορώ να σας βοηθήσω;"

"Καλησπέρα. Είμαι ο Ιατρός Πωλ Μάθεσον.", συστήθηκε.

"Ω! γεια! Είστε ο νέος γιατρός, σωστά; Σας περιμέναμε, καλωσήρθατε! Είμαι η Κάντυ Γουάιτ, η νοσοκόμα. Παρακαλώ περάστε!", η γυναίκα τον χαιρέτησε με ένα αληθινό χαμόγελο.

"Σας ευχαριστώ Δεσποινίς Γουάιτ"

"Πωλ, μικρέ μου νέε", ακούστηκε η βροντερή φωνή του Δρ.Μάρτιν. "Χαίρομαι που σε βλέπω!"

"Κι εγώ Δρ.Μάρτιν", απάντησε ο Δρ.Μάθεσον ανταποδίδοντας την γρήγορη αγκαλιά.

Η Κάντυ έπρεπε να καταπνίξει ένα γελάκι στον χαρακτηρισμό "μικρέ νέε μου" και στο θέαμα μπροστά της. Ο Δρ. Μάθεσον ήταν τόσο ψιλός, ίσως πιο ψιλός ακόμα και από τον Άλμπερτ, ενώ ο Δρ.Μάρτιν ήταν κοντοκαμωμένος και έμοιαζε συγκριτικά σαν παιδί.  Το αστείο θέαμα τελείωσε μόλις ο Δρ.Μάθεσον έκατσε και ο Δρ.Μάρτιν του σέρβιρε καφέ.

Όπως σου έγραψα στο γράμμα μου Πωλ, είμαι πολύ απασχολημένος τελευταία. Και είχα κάποιες περιπτώσεις που χρειάζονταν συγκεκριμένες χειρουργικές ικανότητες, όχι ότι δεν τα έβγαλα πέρα, αλλά ευχαρίστως θα δεχόμουν την όποια βοήθεια. Ευτυχώς που η Κάντυ από εδώ δεν είναι υπερευαίσθητη όταν υπάρχει πολύ αίμα!", ο Δρ.Μάρτιν γύρισε το κεφάλι του προς την Κάντυ και χαμογέλασε.

"Λοιπόν Μάρτιν, θα χαρώ να βοηθήσω εσένα και την Δεσποινίς Γουάιτ όποτε με χρειαστείτε. Το πρόγραμμά μου στο νοσοκομείο δεν θα είναι σταθερό, αλλά όλος ο ελεύθερος χρόνος μου θα είναι δικός σας", απάντησε ο Δρ. Μάθεσον.

"Εξαιρετικά! Όπως σου έχω ήδη πει Κάντυ, ο Πωλ είναι ένας από τους καλύτερους χειρούργους της πολιτείας. Είναι ο άρχοντας με τη βελόνα και την κλωστή", τον παίνεψε ο Μάρτιν στην Κάντυ.

"Απλά κάνω ότι καλύτερο μπορώ", σχολίασε σεμνά ο Δρ.Μάθεσον.

"Τότε είμαστε πολύ τυχεροί να σας έχουμε εδώ", χαμογέλασε η Κάντυ και ο Δρ.Μαρτιν γέλασε εγκάρδια ως συνήθως. Ο Δρ.Μάθεσον απλά χαμογέλασε.

"Έλαβες μέρος στο Ιατρικό Συνέδριο στη Βοστώνη; Τι νέα από εκεί;" ρώτησε ο Δρ.Μαρτιν τον Δρ.Μαθεσον και ξεκίνησαν να συζητούν για τις τελευταίες ιατρικές ανακαλύψεις.

Απέχοντας διακριτικά από τη συζήτησή τους, μιας και ήταν απλά μια νοσοκόμα και όχι γιατρός, η Κάντυ βρήκε χρόνο να παρατηρήσει τον καινούργιο γιατρό. Υπέθεσε ότι μάλλον κόντευε τα σαράντα. Είχε σκούρα καστανά μαλλιά και εκφραστικά ανοιχτά καστανά μάτια. Το ηρεμο προσωπο του ητανε γωνιώδες, με εντονα χαρακτηριστικα, με πλατύ κούτελο και δυνατό τετράγωνο σαγόνι. Μαζί με την απαλή φωνή του, η παρουσία του ήταν έντονη μα ευγενική, με έναν αέρα αυτοπεποίθησης και σιγουριάς. Ήταν σίγουρα ο γιατρός που είχε κερδίσει το σεβασμό τόσο των συναδέλφων του όσο και των ασθενών. Είχε ένα φυσικό χαμόγελο, αλλά ο ίδιος σπάνια χαμογέλαγε ή γέλαγε.

"Λοιπόν, τακτοποιήθηκες ήδη Πωλ; Βρήκες κάποιο διαμέρισμα;" άλλαξε το θέμα ο Δρ.Μάρτιν αφού συζητήθηκαν όλες οι ιατρικές καινοτομίες. 

"Όχι, μένω σε ένα ξενοδοχείο προς το παρόν. Χρειάζομαι ένα μεγάλο διαμέρισμα με ένα επιπλέον δωμάτιο για τα βιβλία μου και πολύ φοβάμαι ότι αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο θα είναι δύσκολο να βρεθεί."

Η Κάντυ το σκέφτηκε για μια στιγμή. Από τότε που έφυγε ο Άλμπερτ, το διαμέρισμά της ήταν πολύ μεγάλο μόνο γι'αυτήν. Η σπιτονοικοκυρά της, της είχε αναφέρει ότι ένα μικρότερο διαμέρισμα στον πρώτο όροφο θα άδειαζε σε μερικές μέρες και σκεφτόταν να μετακομίσει εκεί. Το ενοίκιο θα ήταν επίσης χαμηλότερο.

"Εεε.. Δρ.Μάθεσον;" διέκοψε ευγενικά, "Μένω σε ένα αρκετά μεγάλο διαμέρισμα, αλλά σκοπεύω να μετακομίσω σε ένα μικρότερο. Μπορείτε να έρθετε και να δείτε εάν σας αρέσει.".

Ο νέος γιατρός την κοίταξε με ένα εξεταστικό βλέμμα και αυτή σώπασε. Η όλη του παρουσία την έκανε να νιώθει περίεργα, πολύ άβολα.

"Σας ευχαριστώ Δεσποινίς Γουάιτ, το εκτιμώ", είπε τελικά χαμογελώντας.

"Η Κάντυ ανταπέδωσε ντροπαλά το χαμόγελο. "Και παρακαλώ μπορείτε να με φωνάζεται Κάντυ, όλοι έτσι με φωνάζουν".

Ο Δρ.Μάθεσον ένευσε καταφατικά.

"Ο Δρ.Μάρτιν μου είπε ότι θα είστε ο επικεφαλής χειρούργος στο Νοσοκομείο της Αγίας Ιωάννας. Σπούδασα εκεί. Είναι καταπληκτικό!", συνέχισε η Κάντυ.

"Ναι, είναι καλό νοσοκομείο από όσο ξέρω και μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο. Δουλεύεις κι εκεί ακόμα;"

"Ω, όχι, δούλευα κάποτε, αλλά... εεε..." η Κάντυ ψέλλισε νευρικά. Δεν ήθελε να μιλήσει για την παλιά της θέση και τα προβλήματα που είχε.

"Αλλά τελικά επέλεξε να εργαστεί με τον καλύτερο γιατρό του Σικάγο.", έσωσε την κατάσταση ο Δρ.Μάρτιν. "Και χρειάζομαι τη βοήθειά της όλη μέρα, κάθε μέρα, ακόμα και τις Κυριακές πολλές φορές!"

Η Κάντυ γέλασε ανακουφισμένη. "Όπως είπε και ο Άλμπερτ, κάποιος πρέπει να βεβαιώνεται ότι το ποτό σας παραμένει σε άριστη ποιότητα", τον πείραξε.

"Ναι... άριστη ποιότητα...", γκρίνιαξε αστειευόμενος ο Δρ.Μάρτιν.

"Ακόμα τα στούζουμε ένα-δύο ποτηράκια Μάρτιν;", ρώτησε ο Δρ.Μάθεσον τον μεγαλύτερο γιατρό με σοβαρό ύφος.

Ο Δρ.Μάρτιν έδειξε να αιφνιδιάζεται για λίγο. "όχι, όχι, όχι, όχι", είπε έντονα ο Μάρτιν κουνόντας το κεφάλι του. "Πάνε αυτές οι μέρες Πωλ, στ'ορκίζομαι", υποστήριξε με θέρμη. "Τώρα είναι απλά καμιά γουλίτσα μετά τη δουλειά. Πες του Κάντυ!"
 
"Ειλικρινά, ποτέ δεν πίνει στη δουλειά. Και όλα τα μπουκάλια αραιώνονται με νερό ούτως ή άλλως", επιβεβαίωσε η Κάντυ.

"Χαίρομαι που το ακούω...", είπε ο Δρ.Μάθεσον. "Επειδή θυμάμαι κάποτε όταν πρώτα έκανα ράμματα σε έναν ασθενή και μετά σε έναν συγκεκριμένο μεθυσμένο γιατρό που σκόνταψε στο τραπέζι και έπεσε χτυπώντας το μέτωπό του."
 
"Και δεν έχω άλλα ράμματα από τότε", είπε με νόημα ο Δρ.Μάρτιν.

"Όχι, όχι ότι έχεις", ο Δρ.Μάθεσον σήκωσε την κούπα του κάνοντας μια πρόποση.

"Στα ράμματα που μπορούμε να αποφύγουμε". Ο Δρ.Μάρτιν αντευχήθηκε και οι δυο φίλοι ήπιαν στη νέα τους συνεργασία.

x x

Την επόμενη μέρα ο Δρ.Μάθεσον ειδοποίησε την Κάντυ και πέρασε να δει το διαμέρισμά της.

"Μένεις εδώ μόνη σου;", ρώτησε την Κάντυ, κοιτώντας τριγύρω εμφανώς εγκρίνοντας το διαμέρισμα.

"Ναι, τώρα ναι. Το μοιραζόμουν με έναν φίλο μου, αλλά τώρα που έφυγε είναι πολύ μεγάλο για μένα".

Ο Δρ.Μάθεσον έσμιξε τα φρύδια του στο άκουσμα της πρότασής της. "Το μοιραζόσουν; Με αρσενικό φίλο σου;"

Η Κάντυ δάγκωσε τα χείλη της με την γκάφα της. Δεν είχαν εγκρίνει όλοι οι άνθρωποι την συγκατοίκησή της με τον Άλμπερτ και ο γιατρός ανήκε σε αυτή την κατηγορία.

"Εεεε... δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Ήταν άρρωστος και τον περιποιόμουν. Είναι σαν αδερφός μου", βιάστηκε να εξηγήσει.

"Μάλιστα...", απάντησε. "Λοιπόν.." επανέφερε το βλέμμα του στο διαμέρισμα, "είναι σίγουρα αρκετά μεγάλο... και αυτό το δωμάτιο είναι αρκετά καλό για βιβλιοθήκη.. νομίζω θα είμαι μια χαρά εδώ".

"Ωραία! Θα το πω στη σπιτονοικοκυρά και.. όλοι θα είμαστε μια χαρά", γέλασε αδέξια η Κάντυ.

Αυτή τη φορά ο Δρ.Μάθεσον ανταπόδωσε το γέλιο. Και παρόλο δεν ήταν αυτό που θα έλεγες ωραίος, το γέλιο του έδωσε μια γοητευτική όψη. Η Κάντυ πίστευε ότι χρειαζόταν περισσότερο χρόνο να χαλαρώσει. Ο χρόνος θα έδειχνε.

Κεφάλαιο 5


Το φθινόπωρο και ο χειμώνας πέρασαν σχετικά ήσυχα. Η δουλειά της την κρατούσε απασχολημένη πρωί-απόγευμα. Το μόνο που έσπαγε τη ρουτίνα ήταν η παρουσία του Δρ.Μάθεσον στην “Happy Clinic”. Αντίθετα με τον Δρ.Μάρτιν, ο Δρ.Μάθεσον είχε τη συνήθεια να εξηγεί σοβαρά στους ασθενείς ποια ήταν η κατάστασή τους με μεγάλη λεπτομέρεια και τους έδινε αντίστοιχες λεπτομερείς οδηγίες για το τι να κάνουν για να αναρρώσουν. Η Κάντυ το έβρισκε συναρπαστικό και άκουγε κάθε λέξη με μεγάλη προσοχή.

«Τελείωσα Δρ.Μάρτιν, Δρ.Μάθεσον! Πάω σπίτι! Θα σας δω αύριο!», τους αποχαιρέτησε η Κάντυ ένα απόγευμα στα τέλη του Φεβρουαρίου.

Οι δύο γιατροί την καληνύχτισαν και την είδαν να απομακρύνεται.

«Η Κάντυ είναι μια πολύ ευχάριστη νεαρή Κυρία», σχολίασε ο Δρ.Μάθεσον.

«Ω ναι, είναι. Έχει καρδιά αγγέλου», συμφώνησε ο Δρ.Μάρτιν.

«Μμμμ… Θα ήθελα να τη γνωρίσω καλύτερα. Πιστεύεις ότι θα δεχτεί να δειπνήσει μαζί μου;», ρώτησε ο Πωλ.

«Γιατί να μην δεχτεί;», χαμογέλασε πλατιά ο Δρ.Μάρτιν.

«Δεν ξέρω… Και υπάρχει και κάτι άλλο που αναρωτιόμουν, κάτι που είχε πει. Ότι κάποτε συγκατοικούσε με έναν φίλο της…. Ξέρεις τίποτα γιʼαυτό Μάρτιν;»

«Ναι, έμενε με τον Άλμπερτ, ξέρεις, τον Γουίλιαμ Άρντλευ, τον πάτρονά μας»

«Με τον Άρντλευ; Μα για ποιο λόγο να μένουν μαζί σε ένα τέτοιο διαμέρισμα;», ρώτησε ο Πωλ εμφανώς μπερδεμένος.

«Α, μεγάλη ιστορία. Ο Άλμπερτ έχασε τη μνήμη του σε ένα ατύχημα, δεν είχε ιδέα ποιος ήταν. Αντί να τον αφήσει να περιπλανιέται άσκοπα τριγύρω, η Κάντυ τον μάζεψε και τον περιποιήθηκε.», εξήγησε ο Μάρτιν. «Χα, τον πρόσεχε σαν λέαινα, έπρεπε να την είχες δει», γέλασε, «όταν τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο και τον έφεραν εδώ, βγήκε στους δρόμους με τη νυχτικιά για να τον βρει!», ξαναγέλασε ο Μάρτιν.

«Μα δεν καταλαβαίνω; Γιατί δεν τον πήγε στην οικογένειά του;» κατσούφιασε ο Πωλ.

«Αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, που νομίζω ότι η Κάντυ θα στην αφηγηθεί καλύτερα. Ρώτησέ την στο δείπνο σας», του έκλεισε το μάτι ο Μάρτιν.

Ο Πώλ έμεινε να σκέφτεται σιωπηλός.

***

Ένα Σάββατο απόγευμα στις αρχές Μαρτίου, η δουλειά στη “Happy Clinic” τέλειωσε νωρίς και η Κάντυ με τον Δρ.Μάθεσον είχαν κενή την υπόλοιπη ημέρα τους. Ο γιατρός ρώτησε την Κάντυ αν θα ήθελε να δειπνήσουν μαζί και η Κάντυ έκπληκτη, δέχτηκε. Ο Πωλ διάλεξε ένα ωραίο εστιατόριο μερικά τετράγωνα παραπέρα.

«Λοιπόν.. Κάντυ… μίλησέ μου λίγο για σένα», ρώτησε ο γιατρός όσο περίμεναν την παραγγελία τους να έρθει.

«Δεν έχω και πολλά να πω», σήκωσε τους ώμους η Κάντυ, λίγο αγχωμένη.

«Που μεγάλωσες; Από πού είναι η οικογένειά σου;»

«Δεν ξέρω. Δεν γνώρισα τους γονείς μου. Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο, στο ʽΣπίτι της Πόνυʼ», χαμογέλασε η Κάντυ.

«Μάλιστα. Έχω ακούσει για αυτό το ορφανοτροφείο. Είναι καλό μέρος.»

«Το έχετε ακούσει;»

«Ναι, κάποτε είχα μια άρρωστη μητέρα πέντε παιδιών, που έλεγε συνέχεια ότι αν δεν επιβιώσει, τα μικρότερα παιδιά της θα πρέπει να πάνε εκεί, και την καθησύχαζε αυτή η ιδέα, αφού είναι ένα καλό μέρος.»

«Είναι… Η Κυρία Πόνυ και η Αδερφή Μαρία είναι οι πιο αξιαγάπητες, οι πιο στοργικές γυναίκες, είναι πραγματικές μητέρες σε όλους. Τους χρωστάω τόσα πολλά,» είπε η Κάντυ με θαυμασμό.

«Αυτές σου πρότειναν να γίνεις νοσοκόμα;”, ρώτησε ο γιατρός.

«Εμ.. αρχικά όχι. Η ιδέα αυτή προήλθε όταν είδα έναν γιατρό να γιατρεύει ένα παιδάκι και στη συνέχεια η Κυρία Πόνυ και η Αδερφή Μαρία με στήριξαν πολύ. Μου αρέσει η ιδέα να βοηθάω τους ανθρώπους, να βρίσκομαι κοντά τους.»

«Ναι, αισθάνεσαι ότι σου ανταποδίδει πολλά…», συμφώνησε.

«Γίνατε κι εσείς γιατρός για τον ίδιο λόγο;», ρώτησε δειλά η Κάντυ.

«Εν μέρει…» ξεκίνησε ο Πωλ, «Ο πατέρας μου ήταν γιατρός, είχε ένα μικρό ιατρείο στο Κολοράντο. Θα μπορούσες να πεις ότι ακολούθησα τα βήματά του… Η μητέρα μου ήταν δασκάλα, αλλά έχει αποσυρθεί χρόνια τώρα».

«Στο Κολοράντο μεγαλώσατε;»

«Ναι, η μητέρα μου και η αδερφή μου ζουν ακόμα εκεί»

«Θαυμάσια.. Δηλαδή, πρέπει να είναι θαυμάσιο να έχεις κάπου μια αληθινή οικογένεια να σε περιμένει.»

«Ναι, είμαστε πολύ δεμένοι, παρόλο που η δουλειά μου με κρατάει μακριά».

Εκείνη την ώρα έφτασε το φαγητό τους και έμειναν για λίγη ώρα επικεντρωμένοι σε αυτό.

«Θυμάμαι που μου είχες πει ότι είχες κάποιον σαν αδερφό περίπου… Τον άντρα που μένατε μαζί», ο Πωλ έσπασε τη σιωπή.

«Εμ, ναι.. δηλαδή… Μεγάλη ιστορία.» η Κάντυ άρχισε να νιώθει άβολα. Θυμόταν πολύ καλά πως ο κόσμος δεν ενέκρινε τη συγκατοίκησή της με τον Άλμπερτ. Και ο γιατρός είχε επίσης ενοχληθεί.

«Αυτό είπε και ο Μάρτιν», σχολίασε ο Πωλ, αφού κατάπιε το φαγητό του.

Η Κάντυ σχεδόν πνίγηκε με μια γουλιά νερό. «Σας είπε ο Δρ.Μάρτιν για τον Άλμπερτ;»

«Ναι, κάτι λίγα, ότι κάποτε χρειάστηκε ιατρική βοήθεια, τον βοήθησε ο Μάρτιν και είναι φίλος και πάτρονας της ʽHappy Clinicʼ από τότε», είπε ο Πωλ. «Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι σχέση μπορεί να είχες εσύ με έναν άντρα της θέσεως του Γουίλιαμ Άρντλευ…», ρώτησε ο Πωλ με περιέργεια στη χαμηλή φωνή του.

«Ο Δρ.Μάρτιν σας είπε ότι ο Άλμπερτ είναι ο Ουίλιαμ Άρντλευ;», είπε η Κάντυ θορυβημένη.

«Βασικά ήξερα ότι ο Άρντλευ είναι ο πάτρονας της κλινικής, οπότε ο Μάρτιν μου είπε λίγα για το πώς προέκυψε αυτό», απάντησε ήρεμα ο Πωλ.

«Ω..» καθησύχασε λίγο η Κάντυ.» Ναι, μάλλον το ένα φέρνει το άλλο…» πήρε μια βαθειά ανάσα. «Όπως είπα, είναι μια μεγάλη ιστορία… εγώ.. Όταν ήμουν 12 πήγα να κάνω παρέα στα παιδιά της οικογένειας Ράγκαν, συγγενών των Άρντλευ. Μια βραδιά σχεδόν πνίγηκα πέφτοντας από έναν καταρράκτη, αλλά ένας άγνωστος άντρας με έσωσε και γίναμε φίλοι. Συστήθηκε ως Άλμπερτ και δεν μου είπε ποτέ τίποτα για τον εαυτό του. Όταν οι Ράγκαν από λάθος με κατηγόρησαν για κλοπή και με έστειλαν στο Μεξικό, ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ Άρντλευ, τον οποίο ποτέ κανείς δεν είχε δει, αποφάσισε να με υιοθετήσει και να με γυρίσει στο Λέικγουντ.»

«Και αυτός ο άντρας ήταν ο Άλμπερτ;» έβγαλε το συμπέρασμα ο Πωλ.

«Ναι, αλλά δεν το ήξερα για πολλά χρόνια και το έμαθα αφού ο Άλμπερτ συνήλθε από ένα μεγάλο ατύχημα στο οποίο έχασε τη μνήμη του. Εκείνη την περίοδο μείναμε μαζί. Χωρίς μνήμη, ο Άλμπερτ δεν ήξερε ποιος είναι, ήταν χαμένος… Δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι, του το χρώσταγα», είπε η Κάντυ.

«Μάλιστα…» είπε ο Πωλ διαβάζοντας την Κάντυ για λίγο.

Η Κάντυ ένιωσε για λίγο το διαπεραστικό του βλέμμα και στη συνέχεια κοίταξε αλλού. «Τελωσπάντων... ο Άλμπερτ τελικά θυμήθηκε, έφυγε για να ξανασμίξει με την οικογένειά του… και μετά από λίγο έμαθα ότι στην πραγματικότητα ήταν ο Γουίλιαμ Άρντλευ…»

«Ο άνθρωπος που σε είχε υιοθετήσει…» διέκοψε ο Πωλ.

«Ναι… αλλά είναι μόνο εννιά χρόνια μεγαλύτερός μου, οπότε πάντα ήταν κάτι σαν μεγαλύτερος αδερφός.… Ο μεγάλος αδερφός που δεν είχα ποτέ.»

"Μμμμ..." ένευσε ο Πωλ. "Αναρωτιέμαι, πως γίνεται η κόρη των Άρντλευ να είναι νοσοκόμα", ρώτησε με ενδιαφέρον.

"Ω, ποτέ δεν ένιωσα σαν κόρη των Άρντλευ. Όχι πραγματική τουλάχιστον," η Κάντυ κούνησε το κεφάλι της. "Διάλεξα τον δικό μου δρόμο, ποτέ δεν βασίστηκα σε αυτούς. Και λίγο αφότου έμαθα ποιος είναι πραγματικά ο Άλμπερτ, του ζήτησα να ακυρώσει την υιοθεσία μου. Δεν είμαι πια μια Άρντλευ, μόνο απλά η Κάντυ Γουάιτ."

Ο Πωλ ανασήκωσε και τα δύο του φρύδια. "Έχω εντυπωσιαστεί. Απέρριψες την περιουσία των Άρντλευ; Πάνω που θα μπορούσες να τα έχεις όλα;"

"Ποτέ δεν ήθελα την περιουσία των Άρντλευ. Ήθελα απλά ένα σπίτι και μια οικογένεια. Και θα ʽλεγα οτι τα είχα αυτά.. για λίγο," είπε απλά η Κάντυ.

"Για λίγο; Δεν καταλαβαίνω. Δεν εξασφάλισε ο Άλμπερτ τη φροντίδα σου; Ήταν ο κηδεμόνας σου. Δεν σου συμπαραστάθηκε;"

"Μα βέβαια, ναι, αλλά η Μεγάλη Θεία Ελρόυ δεν ήθελε ούτε να το ακούει," εξήγησε η Κάντυ. "Όταν έφευγε ο Άλμπερτ, πάντα με πολεμούσε. Δεν ενέκρινε ποτέ την υιοθεσία μου, εγώ, ένα ορφανό κορίτσι στην οικογένεια των Άρντλευ, ένα από τα 'καπρίτσια του Γουίλιαμ'. Και άλλωστε δεν ήξερα καν τότε ότι ο Άλμπερτ ήταν ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ, το κράταγαν μυστικό απ'όλους... Και τότε ο Άλμπερτ έφυγε για ένα μεγάλο ταξίδι στην Αφρική, το τρένο του ανατινάχτηκε στην Ιταλία καθώς επέστρεφε, έχασε τη μνήμη του, ευτυχώς τον έστειλαν στο νοσοκομείο που δούλευα, τον περιποιήθηκα... και τα υπόλοιπα τα ξέρεις." η Κάντυ χαμήλωσε τα μάτια της. "Και τώρα που είναι επίσημα η κεφαλή της Οικογένειας Άρντλευ, θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερα να μην είμαι πια η θετή του κόρη, θα ήταν καλύτερο για τη θέση του, όπως είπατε κι εσείς."

Ο Πωλ έμεινε σκεφτικός για λίγο, εμφανώς εντυπωσιασμένος από την ειλικρίνεια και την ταπεινοφροσύνη της.

"Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι μπροστά μου κάθεται μία εξαιρετική νεαρή Κυρία", η φωνή του βγήκε απαλή και βελούδινη, ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του. "Από φτωχό ορφανό κορίτσι, σε πλούσια θετή κόρη, σε απλή νοσοκόμα... αυτό κι αν δεν είναι ταξίδι. Και χρειάζεται κουράγιο και υπερηφάνεια να μείνεις πιστή στον εαυτό σου."

"Ήταν ο Άλμπερτ που πάντα με υποστήριζε και μου έλεγε να είμαι δυνατή και να χαράξω το δικό μου μονοπάτι στη ζωή. Και αυτό έκανα... Είμαι ευτυχισμένη στο μονοπάτι που επέλεξα", χαμογέλασε η Κάντυ.

Ο Πωλ ανταπέδωσε το χαμόγελο και το πρόσωπό του μαλάκωσε.

"Μακάρι να είσαι πάντα ευτυχισμένη στο μονοπάτι που διαβαίνεις", της είπε και ύψωσε το ποτήρι του.

"Ευχαριστώ", είπε η Κάντυ και ένιωσε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν. Ένιωσε να πέρναγε από τεστ τόση ώρα και το πέρασε με καλό βαθμό.

Μια ώρα μετά, φτάνοντας στο κτίριό τους, ο Πωλ σταμάτησε στην εξώπορτα.

"Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά Κάντυ. Έχω καιρό να περάσω τόσο όμορφα."

"Ναι, ήταν, πέρασα κι εγώ πολύ καλά", του χαμογέλασε η Κάντυ.

"Θα ήθελα πολύ να το επαναλάβουμε στο μέλλον... Άλλο ένα βραδινό ή ίσως μεσημεριανό;" είπε ο Πωλ.

"Ευχαριστώ, εγώ..." η Κάντυ προσπαθούσε να βρει τις κατάλληλες λέξεις. "Θα το ήθελα κι εγώ", είπε τελικά.

"Τιμή μου", απάντησε ο Πωλ.

Ανέβηκαν μέχρι τον πρώτο όροφο όπου ήταν το διαμέρισμα της Κάντυ.

"Στο επανειδείν..." είπε ο Πωλ, πήρε το δεξί χέρι της Κάντυ και το φίλησε απαλά.

Η Κάντυ κοκκίνισε μέχρι τα αυτιά.

"Καληνύχτα Κυρία μου..." είπε ο Πωλ.

"Κα...καληνύχτα, Γιατρέ"

Με την καρδιά της να χτυπάει γρήγορα, άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε μέσα στο διαμέρισμά της.

****

Μερικές μέρες αργότερα, στην 'Happy Clinic', η Κάντυ περιποιόταν το σπασμένο χέρι της γειτόνισσάς της, κυρίας Κάρινγκτον, έναν άσχημο τραυματισμό που είχε διορθώσει ο Δρ.Μάθεσον.

"Αχ, ο θεός να φυλάει τον Δρ.Μάθεσον, είναι πολύ καλός γιατρός... ανησυχούσα ότι το χέρι μου δεν θα γινόταν καλά," είπε η γριούλα. " Όταν γλίστρησα και το πλάκωσα, νόμιζα ότι ήμουν καταδικασμένη!"

"Ναι, ο Δρ.Μάθεσον έκανε σπουδαία δουλειά, αλλά κι εσείς είστε καλή ασθενής, ακολουθήσατε τις οδηγίες του λέξη προς λέξη! Βλέπω ότι το ξεκουράζετε και έτσι δένει καλά!", χαμογέλασε η Κάντυ.

"Τι καλός γιατρός... Και καλός άνθρωπος επίσης... Είναι ακόμα ελεύθερος, έτσι Κάντυ; Με έναν τέτοιο άντρα θα ήθελα να σε δω παντρεμένη!", είπε η γριούλα με χαρά.

"Κυρία Κάρινγκτον;!..." η Κάντυ άνοιξε το στόμα και κοκκίνισε.

"Μα έλα τώρα Κάντυ καλή μου! Είναι ιδανικός για σένα! Θα κάνετε ωραίο ζευγάρι... Γιατρός και νοσοκόμα... Ω θα είναι υπέροχο!"

Η Κάντυ ξεφύσηξε κουνώντας το κεφάλι. "Δεν παντρεύομαι κανέναν..."

"Δεν παντρεύεσαι κανέναν; Ω μα καλή μου, γιατί όχι, είσαι σίγουρα σε ηλικία γάμου και είσαι τόσο γλυκό κορίτσι!" επέμεινε η Κυρία Κάρινγκτον.

"Εννοώ ότι θα παντρευτώ τον άντρα που θα ερωτευτώ...", ξεκαθάρισε η Κάντυ.

"Και ο Δρ.Μάθεσον δεν είναι άντρας για να τον ερωτευτείς; Είσαι σοβαρή; Είναι υπέροχος!" είπε γελώντας πονηρά η γριούλα.

"Κυρία Κάρινγκτον;!;!" η Κάντυ κοκκίνισε ακόμα περισσότερο με την ευθύτητά της. Οι μεγάλες γυναίκες τα λένε τόσο άνετα...

Εκείνη τη στιγμή, γύρισε ο Δρ.Μάρτιν από τις πρωινές του δουλειές και γλύτωσε την Κάντυ από περαιτέρω απόπειρες προξενιού.

Κεφάλαιο 6


Στις αρχές του Ιούνη του 1916, ένα ηλιόλουστο Σαββατιάτικο μεσημέρι, ένα ζευγάρι κατευθυνόταν προς το κτίριο του συζητώντας. Το κορίτσι γέλαγε με κάτι που έλεγαν, ο άντρας χαμογελούσε. Ξαφνικά, είδαν ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στο πλάι και έναν νέο άντρας γερμένο σε αυτό με τα χέρια του σταυρωμένα. Το κορίτσι τον αναγνώρισε αμέσως.

«Άλμπερτ;... Είναι ο Άλμπερτ!», φώναξε η Κάντυ και έτρεξε προς το μέρος του. Ο Πωλ σταμάτησε για λίγο και την παρακολούθησε.

Ο Άλμπερτ χαμογέλασε πλατιά στο κορίτσι. «Έκπληξη!»

«Άλμπερτ, γύρισες!» είπε η Κάντυ και άνοιξε τα χέρια της. Ο Άλμπερτ την σήκωσε ψηλά στην αγκαλιά του, καθώς και οι δυο τους γελούσαν.

«Πότε επέστρεψες;», ρώτησε η Κάντυ μόλις ένιωσε τα πόδια της να ξαναγγίζουν το έδαφος.

«Αργά χτες το βράδυ! Ακόμα καλά καλά δεν έχω ξεπακετάρει τα πράγματά μου!»

«Ω, είχα ανησυχήσει τόσο όλο αυτόν τον καιρό! Έλαβα μόνο δυο γράμματά σου, κύριε, δύο όλους αυτούς τους μήνες!», τον χτύπησε ελαφριά στο στήθος. «Και δεν ήξερα καν αν έλαβες τα δικά μου γράμματα!» παραπονέθηκε.

«Το ξέρω, καρδούλα, συγνώμη… Η υπερατλαντική αλληλογραφία δεν ήταν εύκολη με τον πόλεμο, καμία επικοινωνία δεν ήταν. Μέχρι και η θεία μου έλαβε μόνο δυο γράμματα, ένα τηλεγράφημα και ένα κακόηχο τηλεφώνημα. Και έλαβα δύο γράμματά σου στο Λονδίνο και ένα που επέστρεψε πίσω στο Σικάγο και το βρήκα σήμερα το πρωί», χαμογέλασε ο Άλμπερτ.

«Α…», είπε η Κάντυ με κατανόηση. «Πως πήγαν οι δουλειές;»

Ο Άλμπερτ ανασήκωσε τους ώμους του. «Όχι και πολύ άσχημα, αναλογιζόμενοι και πάλι τον πόλεμο.»

Εκείνη τη στιγμή τους πλησίασε και ο Πωλ. Η Κάντυ τον πρόσεξε.

«Ω, εμ… Άλμπερτ, από εδώ ο Δρ. Πωλ Μάθεσον, ο νέος γιατρός της κλινικής. Πωλ, αυτός είναι ο Άλμπερτ που κι εγώ και ο Δρ.Μάρτιν συνέχεια μιλάμε γιʼαυτόν», σύστησε τους δύο άντρες.

Ο Άλμπερτ και ο Πωλ έδωσαν τα χέρια.

«Χαίρομαι που σας γνωρίζω, Γιατρέ»

«Χαίρω πολύ, κύριε Άρντλευ.»

Ο Άλμπερτ χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι του. «Σκέτο ʽΆλμπερτʼ παρακαλώ, όπως με φωνάζουν η Κάντυ και ο Δρ.Μάρτιν. Αν και φοβάμαι να μαντέψω τι λένε για μένα…» είπε ο Άλμπερτ κοιτάζοντας την Κάντυ.

«Μόνο καλά πράγματα. Τι άλλο θα λέγαμε;» απάντησε αθώα η Κάντυ.

Ο Άλμπερτ της έριξε μια παιχνιδιάρικη λοξή ματιά.

«Λοιπόν, με την άδειά σας, ήταν μια μεγάλη ημέρα. Χάρηκα που σας γνώρισα», είπε ο Πωλ.

«Κι εγώ, Γιατρέ», απάντησε ο Άλμπερτ.

«Καλό απόγευμα, Πωλ», πρόσθεσε η Κάντυ.

Ο Πώλ άγγιξε το γείσο του καπέλου του για να χαιρετήσει και μπήκε στο κτίριο.

«Θέλω να μάθω τα πάντα για τα ταξίδια σου», είπε χαρούμενα η Κάντυ γυρίζοντας προς τον Άλμπερτ.

«Ωραία, γιατί κι εγώ θέλω να μάθω τα νέα σου, οπότε… πως θα σου φαινόταν να πάρεις μερικά πράγματα και να πάμε στο Λεικγουντ για το Σαββατοκύριακο, ε; Θα είμαστε οι δυο μας, όλοι οι άλλοι είναι εδώ στο Σικάγο».

«Υπέροχα! Δώς μου μόνο λίγα λεπτά να αλλάξω!... Έλα μέσα!»

Η Κάντυ περπάτησε γρήγορα προς την είσοδο και ο Άλμπερτ την ακολούθησε.

«Εδώ είμαστε!...» είπε ανοίγοντας την πόρτα του διαμερίσματός της και μπαίνοντας μέσα.

Ο Άλμπερτ έριξε μια ματιά τριγύρω. «Χμμμμ… είναι διαφορετικό από το παλιό μας».

«Ναι, η κουζίνα είναι ένα με το σαλόνι, συν ένα δωμάτιο και το μπάνιο. Είναι μικρότερο, αλλά μου κάνει μια χαρά», χαμογέλασε η Κάντυ.

«Και μου έγραψες στο γράμμα σου ότι ο Δρ.Μάθεσον νοίκιασε το άλλο;»

«Ναι, και δεν θα πιστέψεις με πόσα βιβλία το έχει γεμίσει. Μοιάζει πιο πολύ με βιβλιοθήκη παρά με διαμέρισμα!» γέλασε η Κάντυ.

Η Κάντυ πήγε στην κρεβατοκάμαρά της, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή. Άρπαξε τη βαλίτσα της από κάτω από το κρεβάτι και άρχισε να τη γεμίζει με ρούχα. Ο Άλμπερτ την παρακολουθούσε ακουμπισμένος στην κάσα της πόρτας.

«Λοιπόν… πως είναι να έχεις τον Δρ.Μάθεσον για γείτονα;» ρώτησε.

«Εεε…» η Κάντυ έψαξε για την κατάλληλη λέξη, «Επιμορφωτικά!... Έχω δανειστεί πολλά βιβλία για διάβασμα.»

«Αλήθεια; Εσύ διαβάζεις βιβλία; Αυτό κι αν είναι έκπληξη, ποτέ δεν ήταν το καλύτερό σου για να περνάς την ώρα σου.»

«Ναι, αλλά τώρα μου αρέσει! Ξεκίνησα με ιατρικά βιβλία, πολύ πιο λεπτομερή από αυτά που είχαμε στη Σχολή Νοσοκόμων, και μετά διάβασα και κάποια λογοτεχνικά».

Ο Άλμπερτ ανασήκωσε το ένα του φρύδι και μισοχαμογέλασε.

«Ε, δεν είχα και τίποτε άλλο να κάνω τα παγωμένα χειμωνιάτικα απογεύματα, δεν είχα συγκάτοικο για να κουβεντιάζω όλη την ώρα!» απάντησε η Κάντυ στο πείραγμά του.

Ο Άλμπερτ γέλασε με το σχόλιό της.

Η Κάντυ τελείωσε το πακετάρισμα και έριξε μια ματιά στην καπελοθήση στο πάνω μέρος της ντουλάπας.

«Χμ… νομίζω ότι θα χρειαστώ το καλοκαιρινό μου καπέλο στο Λεικγουντ», είπε και πήγε να πάρει ένα σκαμνάκι που είχε εκεί δίπλα για να ανέβει και να φτάσει την καπελοθήκη.

Ο Άλμπερτ παρενέβη. «Ει, άσε με να στο πιάσω εγώ καρδούλα», το έφτασε με ευκολία, πήρε το κουτί και της το έδωσε.

«Ω, σε ευχαριστώ Άλμπερτ», γέλασε η Κάντυ. «Είχα ξεχάσει τι καλά που είναι να έχεις έναν ψιλό άντρα στο σπίτι!», χαμογέλασε.

**

Έφτασαν στο Λεικγουντ μετά από δυο ωρίτσες, μόλις άρχισε ο ήλιος να δύει. Η Κάντυ έμεινε έκπληκτη όταν ο Άλμπερτ πήρε έναν διαφορετικό δρόμο γύρω από το κτήμα και έφτασε σε μια μεταλλική πύλη που δεν την είχε ξαναδεί.

«Που είμαστε;», ρώτησε.

«Θα δεις…» απάντησε ο Άλμπερτ με ένα χαμόγελο και κατέβηκε να ανοίξει την πύλη.

Μετά από πέντε λεπτά οδήγησης, ξεπρόβαλε από τη γωνία ένα γνώριμο οίκημα.

«Μα αυτό είναι το παλιό εγκαταλειμμένο σπίτι!», η Κάντυ άστραψε ολόκληρη.

«Ναι, αυτό είναι! Μας έφερα μέχρι εδώ από τον πίσω δρόμο!» είπε ο Άλμπερτ.


«Έξοχα!» η Κάντυ πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο αμέσως μόλις σταμάτησε και έτρεξε μέχρι την εξώπορτα.

«Δεν είναι κλειδωμένα, μπορείς να μπεις!»

Η Κάντυ μπήκε μέσα και έμεινε με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη. Το μέρος είχε ανακαινιστεί, με δυο καινούργιους καναπέδες μπροστά στο τζάκι. Ο Άλμπερτ την ακολούθησε.

«Ουαου, πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πολύ καλύτερο τώρα!», χαμογέλασε.

«Ναι, οι ιστοί αράχνης ήτανε ντεμοντέ πια σαν διακοσμητικά κομμάτια. Κάτι έπρεπε να γίνει!», χαμογέλασε πλατιά ο Άλμπερτ.

«Και η κουζίνα είναι ανακαινισμένη, ουάου! Μου αρέσει πολύ!»

«Το θέμα είναι ότι προτιμώ αυτό το μέρος από το κεντρικό μέγαρο όταν έρχομαι μόνος μου», πρόσθεσε ο Άλμπερτ. «Μου αρέσει που είναι μικρότερο και όλα είναι κοντά. Στο κεντρικό μέγαρο, η κουζίνα πρέπει να είναι τρία χιλιόμετρα μακριά και η είσοδος πέντε. Ουφ! Το μόνο που λείπει είναι ο ηλεκτρισμός, αλλά θα το φροντίσω και αυτό σύντομα».

Ξεπακέταραν τα πράγματα και τα ψώνια από το αυτοκίνητο, άναψαν κεριά και λάμπες και ο Άλμπερτ ξεκίνησε να φτιάχνει δείπνο. Η Κάντυ προσφέρθηκε να μαγειρέψει η ίδια, ισχυριζόμενη ότι είχε εξελιχθεί σε καλύτερη μαγείρισσα τους τελευταίους μήνες, αλλά ο Άλμπερτ δεν ήθελε ούτε να το ακούσει.

«Μου αρέσει να μαγειρεύω, σου αρέσει όταν μαγειρεύω, οπότε απλά κάτσε κάτω», επέμεινε.

Συνέχισαν να μιλάν συνεχώς, με τον Άλμπερτ κυρίως να λέει στην Κάντυ σχετικά με το χρόνο που πέρασε στην Αγγλία. Δεν ήταν πολύ ευχάριστο ταξίδι, με τη βαριά σκιά του τρομερού πολέμου να απλώνεται στις επιχειρήσεις και στην καθημερινή ζωή. Ο Άλμπερτ εξομολογήθηκε ότι κάποιες από τις επενδύσεις των Άρντλευ δεν είχαν πάει καλά, αλλά ήταν αναμενόμενο με την Ευρώπη ίσα που να προσπαθεί να επιβιώσει.

Η διάθεσή τους άλλαξε όταν ξεκίνησαν να τρώνε και ο Άλμπερτ της μίλησε για τη σύντομη διαμονή του στη Νέα Υόρκη κατά την επιστροφή του. Ο Άρτσυ και η Άννυ πήγαν μέχρι εκεί για να τον συναντήσουν και έστελναν στην Κάντυ την αγάπη τους. Το ζευγάρι έμενε στη Βοστώνη από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, με τον Άρτσυ πρωτοετή στη Νομική και είχαν αρραβωνιαστεί τα Χριστούγεννα. Η Κάντυ δεν ήταν στο μεγάλο αυτό γεγονός, αφού ήταν κολλημένη στο Σικάγο.

«Είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο είναι το Central Park», είπε ο Άλμπερτ καθώς έτρωγε, και τα μάτια του έλαμψαν από τον ενθουσιασμό. «Πήγα για περπάτημα ένα απόγευμα και έχασα τελείως την αίσθηση του χώρου και του χρόνου! Γύρισα στο διαμέρισμα μετά τα μεσάνυχτα και ο Τζωρτζ κούναγε το κεφάλι του με το ύφος του ʽΘα σε σκοτώσωʼ χαραγμένο σε όλο του το πρόσωπο», γέλασε.

«Καημένε Τζωρτζ! Πρέπει να τα βγάζει πέρα με εσένα και τα καπρίτσια σου!» είπε η Κάντυ γελώντας μαζί με τον Άλμπερτ.

«Δεν ήταν καπρίτσιο, ήταν περίπατος!» διαμαρτυρήθηκε ο Άλμπερτ.

«Ναι, στο Central Park αργά τη νύχτα; Με όλα τα εγκλήματα που γίνονται; Κι εγώ θα σε είχα σκοτώσει!» τον πείραξε η Κάντυ.

«Όοοοχι, εσύ θα είχες έρθει μαζί μου!» είπε ο Άλμπερτ, δείχνοντάς την με το πιρούνι του.

«Και τότε ο Τζωρτζ θα μας είχε σκοτώσει και τους δύο», τιτίβισε η Κάντυ. «ʽΖευγάρι δολοφονείται από τον μπάτλερ του μετά από νυχτερινό περίπατο στο Central Parkʼ », είπε η Κάντυ παριστάνοντας ότι διαβάζει τον τίτλο της εφημερίδας.

Ο Άλμπερτ ξεκαρδίστηκε στα γέλια.

Η Κάντυ στριφογύρισε το πιρούνι της στη σαλάτα της και ρώτησε νευρικά αυτό που ήθελε να τον ρωτήσει από τη στιγμή που αναφέρθηκε το θέμα της Νέας Υόρκης. «Είδες κανέναν άλλον στη Νέα Υόρκη;…»

«Κανέναν άλλο;»

«Ο Τέρρυ δίνει παραστάσεις εκεί…» είπε σιγαλά.

Ο Άλμπερτ σοβάρεψε και της χαμογέλασε τρυφερά. «Σκέφτηκα να πάω να τον βρω… Αλλά ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα σε αναστάτωνε, οπότε δεν το έκανα… Άκουσα όμως ότι τα πάει πολύ καλά.»

«Ναι… Και παντρεύτηκε τη Σουζάνα τον περασμένο Απρίλιο» η Κάντυ κατάπιε τον κόμπο από το λαιμό της και χαμήλωσε το βλέμμα της.

Ο Άλμπερτ την κοίταξε και τα μάτια του ήταν γεμάτα από συμπόνια. Σιχαινόταν να τη βλέπει να πονάει μετά από τόσο καιρό.

Πέρασε μια σκέψη από το μυαλό του. «Ξέρεις, δεν έχω πάει στη Φλώριντα εδώ και καιρό και τόσο η Θεία Ελρόυ όσο και ο Τζωρτζ μου λένε να δείξω το μεγάλο ʽΟυίλιαμ Άρντλευʼ πρόσωπό μου κι εκεί, οπότε τι θα έλεγες να έρθεις μαζί μου; Σου χρειάζονται καλοκαιρινές διακοπές να σε ανεβάσουν! Μπορούμε να φύγουμε σε μια βδομάδα!»

«Στη Φλώριντα;… Ω Άλμπερτ…» της Κάντυ της έπεσαν τα μούτρα, «Θα το ήθελα τόσο πολύ, αλλά έχω κανονίσει ήδη… Θα γίνει ένα ειδικό σεμινάριο για νοσοκόμες αυτό το καλοκαίρι ʽΕκπαίδευση Χειρουργείουʼ. Θα διδάσκει και ο Πωλ σε αυτό. Και έχει ήδη μεσολαβήσει για μένα και στο ʽΑγία Ιωάνναʼ θα με δεχτούν πάλι, τόσο στο σεμινάριο, όσο και στο προσωπικό στη συνέχεια. Με ενδιαφέρει πολύ κάτι τέτοιο.»

«Ω…», ο Άλμπερτ ακούστηκε έκπληκτος αλλά και απογοητευμένος. «Καλοκαιρινές σπουδές; Όχι καλοκαιρινή καλοπέραση;»

Η Κάντυ του χαμογέλασε. «Θα υπάρχει χρόνος και για καλοπέραση, αλλά… θέλω πραγματικά να παρακολουθήσω αυτό το σεμινάριο… Το να σώζεις μια ζωή στο χειρουργείο είναι δύσκολο και ανεκτίμητο…. Θέλω να μάθω πως θα κάνω το καλύτερο δυνατό. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις…»

Ο Άλμπερτ ένευσε με ένα χαμόγελο. «Καταλαβαίνω, Κάντυ… Είναι πολύ στο χαρακτήρα σου.»

«Τελειώνει στα μέσα Αυγούστου…» πρόσθεσε η Κάντυ. «Που θα είσαι τότε;»

Ο Άλμπερτ σκέφτηκε για λίγο. «Λοιπόν… Αν δεν είμαι ακόμα στη Φλώριντα, τότε θα είμαι στο Τέξας στο γυρισμό. Το αδρό μου πρόγραμμα με θέλει να επιστρέφω στο Σικάγο στα τέλη Σεπτέμβρη.

«Σεπτέμβρη;;;», διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ.

«Πίστεψέ με, ούτε εμένα μου αρέσει…»

«Θα λείπεις όλο το καλοκαίρι…» παραπονέθηκε η Κάντυ.

«Το ξέρω, το ξέρω… Το αντίτιμο του να διευθύνεις τις επιχειρήσεις των Άρντλευ..» ο Άλμπερτ κούνησε το κεφάλι του και αναστέναξε.

*

Μόλις τέλειωσαν το δείπνο, η Κάντυ επέμεινε να πλύνει τα πιάτα. Ο Άλμπερτ την παρακολουθούσε καθώς περίμενε για να τα στεγνώσει.

«Λοιπόν… Ο Δρ.Μάθεσον… Ο Πωλ… βλέπω μιλάτε στον ενικό…» την κοίταξε όλο νόημα, με ένα λοξό χαμόγελο στα χείλη του.

Η Κάντυ κοκκίνισε λίγο. «Ναι, να, ξέρεις… Μας έχει φέρει κοντά το ότι δουλεύουμε μαζί όλη μέρα. Τρώμε μαζί μεσημεριανά και διάφορα.»

«Μεσημεριανά; Ανταλλαγή βιβλίων και μεσημεριανά;» ο Άλμπερτ σήκωσε το ένα του φρύδι και το χαμόγελό του μεγάλωσε.

«Σταμάτα να με πειράζεις, ένα κορίτσι πρέπει να τρώει, έτσι δεν είναι;» είπε η Κάντυ προσποιούμενη την προσβεβλημένη.

«Μα ναι, δεν λέω εγώ κάτι άλλο», ο Άλμπερτ προσπάθησε να ακουστεί σοβαρός.

«Είναι πολύ καλός γιατρός… και καλός άνθρωπος», είπε η Κάντυ, επικεντρώνοντας την προσοχή της στο πιάτο που έπλενε. Τότε της ήρθε μια σκέψη. «Οι γείτονες λεν ότι θα γίνει σπουδαίος σύζυγος», χαμογέλασε πονηρά.

Αυτό έκανε τον Άλμπερτ να σοβαρέψει.

«Θυμάσαι την κυρία Κάρινγκτον, από δίπλα μας; Όλο μου λέει, ʽΚάντυ, μήπως ήρθε η ώρα να αγοράσω ένα όμορφο φόρεμα για το γάμο σου;ʼ»

«Τον γάμο σου;», ο Άλμπερτ άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.

“Ναι, όλοι το παίζουν προξενήτρες αυτές τις μέρες”, η Κάντυ κούνησε το κεφάλι της και σήκωσε τα φρύδια της.

“Τι, εσύ και ο Δρ.Μάθεσον;”

“Ναι! Γιατρός και νοσοκόμα! Λένε ότι είναι ιδανικός συνδυασμός!”, γέλασε ειρωνικά η Κάντυ.

Ο Άλμπερτ ανοιγόκλεισε τα μάτια του και ανασήκωσε περίεργα το ανάστημά του. “Και... εσύ τι πιστεύεις;”

“Εγώ;”

“Ναι. Εσύ θέλεις να παντρευτείς;”

“Και βέβαια θέλω”, τιτίβισε η Κάντυ.

Ο Άλμπερτ έμεινε να την κοιτάει.

Η Κάντυ έπιασε την έκφρασή του και έριξε ένα γέλακι. “Τι, με τον Πωλ εννοείς;”

“Εμ, αυτός είναι ο ιδανικός γαμπρός για τον οποίο συζητάμε...” ο Άλμπερτ σήκωσε τους ώμους και κούνησε το κεφάλι του.

Η Κάντυ έσκασε στα γέλια. “Όχι, όχι... δηλαδή, δεν ξέρω... ο Πωλ δεν είναι το είδος του άντρα που ονειρευόμουν να παντρευτώ.”

“Μπά;... Και ποιο είδος άντρα ονειρευόσουν να παντρευτείς;” ρώτησε ο Άλμπερτ σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.

“Ε, να... ξέρεις...” η Κάντυ κοίταξε μακριά και δεν απάντησε αμέσως. “Τον Άντονυ... τον Τέρρυ...” πρόσθεσε χαμηλόφωνα. Έξυσε ένα πιάτο με το νύχι της, χαμένη στις αναμνήσεις της.

“Δηλαδή...” η φωνή του Άλμπερτ την επανέφερε, “δεν τρέφεις αισθήματα για τον Πωλ;”

Αυτό την έκανε να ξανασταματήσει. “Δεν ξέρω”, κοίταξε τον φίλο της. “Δεν ξέρω τι νιώθω... Με κάνει να αισθάνομαι...” κούνησε το κεφάλι της. “Μαθαίνω τόσα πράγματα από αυτόν... Τον θαυμάζω... Θέλω να βάζω τα δυνατά μου γι'αυτόν, να τον εντυπωσιάζω και να τον κάνω υπερήφανο για μένα. Το ξέρω ότι είμαι απλά μια νοσοκόμα, αλλά όταν επιβραβεύει τη δουλειά μου, σημαίνει πολλά για μένα... Και νιώθω ασφαλής μαζί του, δεν είμαι μόνη μου...” Πήρε μια βαθιά ανάσα. “Τελοσπάντων, όπως είπα, είναι καλός άνθρωπος και με κολακεύει που μου δείχνει ενδιαφέρον”.

“Μάλιστα....”, είπε ο Άλμπερτ και σκέφτηκε για λίγο. “Είναι όμως αρκετά μεγαλύτερός σου”, πρόσθεσε.

“Ναι, όντως είναι”, παραδέχτηκε η Κάντυ. “Θα κλείσει τα 39 τον Αύγουστο.”

Ο Άλμπερτ σήκωσε και τα δυο του φρύδια.

“Αλλά και η κα Κάρινγκτον και η κα Κούλμπυ έχουν μεγαλύτερους συζύγους, οπότε δεν είναι κάτι παράξενο”, βιάστηκε να σχολιάσει η Κάντυ.

Ο Άλμπερτ ένευσε με τα φρύδια του ακόμα ανασηκωμένα.

“Μα έλα τώρα, σταμάτα να με πειράζεις!”, στραβομουτσούνιασε η Κάντυ. “Δεν λέω ότι θα τον παντρευτώ! Για όνομα του Θεού, τον ξέρω λιγότερο από έναν χρόνο και δεν έχει συμβεί τίποτε μεταξύ μας ακόμα! Μπορεί να μην ενδιαφέρεται καν για μένα με αυτόν τον τρόπο και όλα αυτά να είναι κουβέντες των γιαγιάδων!”

“Συγνώμη”, ο Άλμπερτ χαμογέλασε αλλά ο τόνος του ήταν ειλικρινής.

Η Κάντυ αναστέναξε και κοίταξε χαμηλά. “Και με την τύχη μου... μπορεί να μην παντρευτώ ποτέ ούτως ή άλλως...” είπε λυπημένα. “Φαίνεται ότι χάνω αυτούς που αγαπώ...”

“Έλα τώρα, μην το λες αυτό...” ο Άλμπερτ χάιδεψε με το δάχτυλό του το μάγουλό της. “Βάζω στοίχημα ότι υπάρχουν δεκάδες άντρες τσιμπημένοι μαζί σου. Θα βρεις την αγάπη και πάλι...”

Η Κάντυ τον κοίταξε, το πρόσωπό της ακόμα λυπημένο. Αναζητώντας την παρηγοριά του γύρισε και έβαλε αυθόρμητα τα χέρια και το κεφάλι της στο στήθος του. Ο Άλμπερτ αμέσως τύλιξε τα χέρια του γύρω της.

“Ω, Άλμπερτ... πόσο μου έλειψες... ακόμα και τα πειράγματά σου”, μουρμούρισε.

“Κι εμένα, καρδούλα... Και δεν θέλω να μου απογοητεύεσαι, μ'ακούς;” είπε χαϊδεύοντας την πλάτη και το κεφάλι της. “Δεν είσαι μόνη σου...” Την έπιασε από τους ώμους και την κοίταξε. “Και... αν δεν έχεις κανέναν άλλο, έχεις εμένα να σε αγαπάω!” πρόσθεσε με έναν εύθυμο τόνο.

Αυτό έκανε την Κάντυ να γελάσει λιγάκι. “Σε ευχαριστώ...”, είπε, νιώθοντας έναν κόμπο στο λαιμό της.

Ο Άλμπερτ της χαμογέλασε και της έδωσε ένα απαλό φιλί στο κούτελο.

“Αχ... έβρεξα το πουκάμισό σου!” τσίριξε η Κάντυ. Όπως αγκάλιασε τον Άλμπερτ, είχε ξεχάσει τελείως ότι έπλενε τα πιάτα.

Ο Άλμπερτ κοίταξε το πουκάμισό του και γέλασε. “Μην ανησυχείς. Θα στεγνώσει”.

**

“Ορίστε”, ο Άλμπερτ έδωσε στην Κάντυ την κούπα της και έκατσε δίπλα της με την δική του στο χέρι. Αγνόησαν τον καναπέ και έκατσαν στο αφράτο χαλί στο πάτωμα με τις πλάτες τους ακουμπισμένες στον καναπέ.

Η Κάντυ τον ευχαρίστησε και συνέχισε να κοιτάζει τις φλόγες στο τζάκι. Παρόλο που καλοκαίριαζε, οι νύχτες ήταν ακόμα δροσερές και η φωτιά στο τζάκι ευπρόσδεκτη.

“Πράγματι μου αρέσει”, είπε η Κάντυ μόλις ήπιε μια γουλιά από το τσάι της. “Είχες δίκιο!”

“Ναι, όπως σου είπα, αυτό το χαρμάνι είναι γευστικότατο και χαλαρωτικό. Ήπια τόνους στο Λονδίνο και έφερα πολύ μαζί μου. Θύμισέ μου να σου δώσω ένα κουτί σε περίπτωση που το ξεχάσω”.

Η Κάντυ ένευσε. Τότε πρόσεξε τον Άλμπερτ πάλι να τρίβει τον αυχένα του και να κάνει έναν κύκλο με το κεφάλι του, κάτι που είχε ξανακάνει μερικές φορές τις τελευταίες ώρες.

“Έχεις κάποιο πρόβλημα με τον αυχένα σου;” τον ρώτησε ανήσυχα.

Ο Άλμπερτ γύρισε προς το μέρος της έκπληκτος. “Ε; Α, όχι, δεν είναι τίποτα. Ένα μικρό πιάσιμο από το πολύωρο ταξίδι με το τρένο. Αυτό είναι όλο”.

Η Κάντυ συνοφρυώθηκε, ύψωσε το χέρι της και έδωσε ένα εξερευνητικό, ήπιο αλλά σφιχτό τσίμπημα στον μυ της βάσης του λαιμού του. Ο Άλμπερτ ελαφρά τινάχτηκε και μόρφασε με την κίνησή της.

“Αυτό δεν είναι ένα απλό πιάσιμο, είναι ένα αξιοπρεπέστατο πιάσιμο!”, είπε απαλά. “Υπάρχει καθόλου οινόπνευμα ή λάδι εντριβών;”

Ο Άλμπερτ μιμήθηκε αστειευόμενος το συνοφρύωμά της. “Γιατί;”

“Για να σου τρίψω τον αυχένα, χαζούλη! Αλλιώς μπορεί να είναι και χειρότερα αύριο!”

“Α...”

“Οινόπνευμα ή λίγο λάδι. Τώρα!”, διέταξε η Κάντυ.

“Μάλιστα, κυρία”, είπε ο Άλμπερτ καθώς σηκωνόταν.

Λίγο αργότερα, ο Άλμπερτ επέστρεψε με ένα μπουκάλι στο χέρι του.

“Αυτό κάνει;”

Η Κάντυ κοίταξε την ετικέτα. 'Οινόπνευμα 70%'. “Τέλειο! Λοιπόν, κάτσε με την πλάτη σου γυρισμένη προς το μέρος μου και κατέβασε το πουκάμισό σου, παρακαλώ.”

“Μάλιστα, νοσοκόμα Γουάιτ.”

Η Κάντυ έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι και του έδωσε ένα απαλό χτύπημα στον ώμο. Στη συνέχεια γονάτισε πίσω του, έβαλε οινόπνευμα στις χούφτες της και το άπλωσε στον αυχένα και τους ώμους του.

“Αυτό πονάει;”, ρώτησε πιέζοντας απαλά τους μυς του.

“Όχι.”

“Αυτό;”, ρώτησε πιέζοντας ελαφρώς περισσότερο.

“Λιγάκι”

“Αυτό;”, πίεσε πιο δυνατά.

'Αυτό ναι!”, απάντησε με πνιχτή ανάσα.

“Ωραία...” μαλάκωσε λίγο το άγγιγμά της, “πρέπει να πονάει λίγο, αλλά όχι πάρα πολύ. ΟΚ;”, προσάρμοσε την πίεση των χεριών της.

“Εσύ είσαι η νοσοκόμα”, είπε ο Άλμπερτ και άφησε μια βαθειά ανάσα να βγει.

Για μερικά λεπτά κανείς τους δεν μίλησε. Η Κάντυ είχε επικεντρωθεί να χαλαρώσει τους πιασμένους μυς του. Ο Άλμπερτ ανέπνεε βαριά από τον ελαφρύ πόνο και την απαλή ανακούφιση.

Καθώς έτριβε τον αριστερό του ώμο, η Κάντυ πρόσεξε ξανά εκείνη την ουλή ακριβώς κάτω από τον αριστερό της αντίχειρα. Ήταν αυτή που ο Άλμπερτ έπαθε από την ανατίναξη του τρένου στην Ιταλία. Ένα κομμάτι μέταλλο καρφώθηκε στην αριστερή του ωμοπλάτη και χρειάστηκαν τέσσερα ράμματα για να κλείσει το βαθύ κόψιμο. Την πρώτη φορά που το είδε η Κάντυ ήταν όταν ο Άλμπερτ ήταν ακόμα στο νοσοκομείο. Είχε προσέξει ότι πονούσε και απέφευγε να ακουμπήσει τον αριστερό του ώμο όπως έβαζε την πυτζάμα του, τον είχε βοηθήσει και δει τον επίδεσμο στο τραύμα. (*)

“Σε ενοχλεί ακόμα αυτό;” τον ρώτησε περνώντας το δάχτυλό της επάνω από το σημάδι.

“Ορίστε;”

“Αυτό το παλιό τραύμα εδώ...”

“Α, αυτό!... Όχι, είναι μια χαρά πια.”

Η Κάντυ αναστέναξε. “Θυμάμαι όταν σε πρωτοέφεραν στο νοσοκομείο με το φορείο... σχεδόν δεν σε αναγνώρισα...” πρόσθεσε απαλαίνοντας το μασάζ.

“Εγώ πάλι δεν σε αναγνώρισα καθόλου”, γέλασε λίγο ο Άλμπερτ.

Η Κάντυ αχνογέλασε. “Τώρα γελάμε... Αλλά τότε είχα φοβηθεί πολύ για σένα... Όταν εξαφανίστηκες από το νοσοκομείο... Και μετά όταν έφυγες από το σπίτι...”

Ασυνείδητα χάθηκε στις σκέψεις της για λίγο και χάιδεψε τα μαλλιά στον αυχένα του. Οι ξανθιές του τούφες είχαν μακρύνει λίγο.

Ο Άλμπερτ γύρισε να την κοιτάξει.

“Τουλάχιστον τώρα ξέρω που είσαι και ότι ο Τζωρτζ είναι μαζί σου”, είπε η Κάντυ χαμογελώντας, αλλά με σοβαρό ύφος.

“Συγνώμη που έφυγα έτσι... ξέρεις... τότε”, είπε ο Άλμπερτ.

Η Κάντυ ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά στο άκουσμα της φωνής του και με το βλέμμα που της έριξε. Το αμυδρό φως είχε κάνει τα γκριζο-γάλανα μάτια του να φαίνονται πιο σκούρα.

Του χαμογέλασε περισσότερο και ο Άλμπερτ της ανταπέδωσε το χαμόγελο. Ένιωσε και πάλι αυτό το περίεργο ρίγος να τη διαπερνά και πήρε το βλέμμα της μακριά.

“Πέρασε η ώρα”, είπε ο Άλμπερτ καθώς σηκώθηκε και φόρεσε το πουκάμισό του. “Νύσταξες;”

“Λιγάκι”, παραδέχτηκε η Κάντυ.

“Λοιπόν... υπάρχει ο καναπές εδώ και κρεβάτι στο διπλανό δωμάτιο. Το κρεβάτι είναι πιο άνετο, ο καναπές πιο ζεστός λόγω του τζακιού. Τι προτιμάς;”

“Κι αυτός ο καναπές;”, η Κάντυ έδειξε τον μικρότερο καναπέ.

“Μα αυτός είναι μικρός”

“Όχι, δεν είναι, μια χαρά είναι”, είπε και χοροπήδησε πάνω του κουλουριάζοντας για να αποδείξει ότι είχε δίκιο. Δεν μπορούσε να τεντώσει τα πόδια της αν ξάπλωνε ανάσκελα, αλλά κουλουριασμένη στο πλάι, χώραγε μια χαρά.

“Είδες;” χαμογέλασε υπερήφανα η Κάντυ. “Υπήρχε λόγος που δεν ψήλωσα, χωράω παντού!”

“Όντως χωράς παντού!” γέλασε ο Άλμπερτ. “Αλλά θα πιαστείς στο τέλος κουλουριασμένη έτσι”.

“Εγώ δεν πιάνομαι ποτέ!”, χαμογέλασε πλατιά. “Εσύ χωράς σε εκείνον τον καναπέ;” είπε δείχνοντας τον μεγαλύτερο καναπέ και σηκώνοντας ψηλά το φρύδι της.

“Ναι, ευτυχώς χωράω, στο πλευρό όπως εσύ. Και βασικά το προτιμώ από το κρεβάτι, γιατί μου αρέσει να βλέπω τη φωτιά”.

“Εσύ δεν θα πιαστείς;” ρώτησε.

“Έχω μια νοσοκόμα που κάνει εξαιρετικό μασάζ”.

Η Κάντυ χαζογέλασε.

“Πάω να φέρω σεντόνια και κουβέρτες”, έκλεισε τη συζήτηση ο Άλμπερτ.

*

Μισή ώρα αργότερα ήταν και οι δύο ξαπλωμένοι με τα μάτια μισόκλειστα.

“Δεν σε ρώτησα...” έσπασε τη σιωπή η Κάντυ. “Εσύ έχεις κάνει καμία ενδιαφέρουσα γνωριμία τελευταία;”

“Τι εννοείς;”

“Ξέρεις, η Θεία Ελρόυ ή ο Τζωρτζ ή οι γείτονες να σε ρωτούν πότε να αγοράσουν καλά ρούχα;” είπε η Κάντυ όλο πείραγμα.

Ο Άλμπερτ δεν το έπιασε στην αρχή, οπότε της έριξε και μια δεύτερη ματιά. Βλέποντάς την να τον κοιτάζει πονηρά όλο νόημα και προσπαθώντας να πνίξει ένα χαμόγελο, έπιασε το υπονοούμενο και γέλασε.

'Όχι, δεν παντρεύομαι καμία!”, είπε σταθερά.

“Έλα τώρα!” Η Κάντυ μισοσηκώθηκε γελώντας. “Βάζω στοίχημα ότι υπάρχουν δεκάδες κοντέσες περιμένοντας στην ουρά για να σε κατακτήσουν!”

“Κοντέσες;!;!”

“Ναι, ξέρεις, κυρίες της υψηλής κοινωνίας! Με γαλλικές δαντέλες και κομψά αγγλικά καπέλα!”

Ο Άλμπερτ ξεφύσησε. “Λες και με νοιάζουν οι γαλλικές δαντέλες και τα κομψά αγγλικά καπέλα!”

“Μμμμ... Βλέπω τη Θεία Ελρόυ ήδη να έχει τσεκάρει βραδινά φορέματα...”, συνέχισε να τον πειράζει η Κάντυ.

“Ναι, έπεσε και πάνω στην κα Κάρινγκτον στο μαγαζί και αντάλλαζαν απόψεις για το τι τους πηγαίνει καλύτερα!” την πείραξε ο Άλμπερτ.

Και οι δύο φαντάστηκαν για λίγο τη σκηνή και ξέσπασαν σε δυνατά γέλια.

“Φωτίζει το μπέζ ή το πράσινο καλύτερα το πρόσωπό μου;” ο Άλμπερτ μιμήθηκε ακριβώς τη φωνή της Θείας Ελρόυ και η Κάντυ έπιασε το στομάχι της που πόναγε από τα γέλια.

“Ωχ Θεούλη μου... Τώρα δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να αντικρύσω την κα Κάρινγκτον χωρίς να τη φανταστώ να ψωνίζει με τη Θεία Ελρόυ!” είπε η Κάντυ με δάκρυα να τρέχουν στα μάτια της από τα γέλια.

“Πίστεψέ με, Κάντυ...” είπε ο Άλμπερτ όταν συνήλθαν από το γέλιο, “η θεία μου έχει ήδη καταγράψει κάθε πιθανό ταίρι, και κατακλύζομαι από ονόματα από τότε που ενηλικιώθηκα”, κούνησε το κεφάλι του. “Όταν δεν δουλεύω πίσω από ένα γραφείο, πρέπει να ανέχομαι μουρμούρα σε σημείο πονοκεφάλου... Ειλικρινά, κάποιες φορές μένω περισσότερο στο γραφείο για να μειώσω την Ελροϋο-κουβέντα που με περιμένει”.

Η Κάντυ του χαμογέλασε συμπονετικά “Καημένο μου κουταβάκι... Ακόμα δεν μπορώ να σε φανταστώ πίσω από ένα γραφείο να δουλεύεις”.

“Κι όμως αυτή είναι η τρομερή πραγματικότητα...” είπε ο Άλμπερτ αφήνοντας μια βαθειά ανάσα. “Πάνε οι μέρες της καλοπέρασης”.

“Σήμερα όπως πέρασες καλά... Ούτε ένα χαρτί στον ορίζοντα”, είπε απαλά η Κάντυ.

“Ναι, έχεις δίκιο...” συνειδητοποίησε ο Άλμπερτ. Έμεινε σιωπηλός να την κοιτάζει για λίγο. “Σε ευχαριστώ”, πρόσθεσε με βαθειά φωνή.

“Για ποιο πράγμα;”

“Για σήμερα... Και... Κυρίως που μου συμπεριφέρεσαι ακόμα όπως στον παλιό απλό Άλμπερτ. Έχει μεγάλη σημασία αυτό για μένα...” είπε με σοβαρό ύφος.

“Μα γιατί να μην σου συμπεριφέρομαι όπως στο παλιό απλό Άλμπερτ;”

Ο Άλμπερτ χαμογέλασε με πίκρα. “Πίστεψέ με, Κάντυ, έχω δει πολλούς ανθρώπους να αλλάζουν στάση απέναντί μου μόλις ακούν ολόκληρο το όνομά μου... Ανθρώπους που θεωρούσα φίλους...”

“Για μένα θα είσαι πάντα ο παλιός Άλμπερτ μου”, είπε η Κάντυ χαμογελώντας. “Ούτε που διανοούμαι να σε φωνάξω 'Γουίλιαμ'!” αστειεύτηκε η Κάντυ εισπράττοντας ένα αχνό χαμόγελο από τον Άλμπερτ. “Εάν μάλιστα περιμένεις να σε αποκαλέσω έτσι, σε επίσημη ξέρω 'γω φάση, τότε σε προειδοποιώ, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Θα τραυλίζω συνέχεια.”

“Τότε, σε παρακαλώ, μην το προσπαθήσεις ποτέ καν!”, χαμογέλασε ο Άλμπερτ.

“Ή 'Κύριε Άρντλευ'”, συνέχισε η Κάντυ. “Μπλιαχ, είναι πολύ ψυχρό! ... Και είναι σαν να σε φαντάζομαι όπως φανταζόμουν τον Μεγάλο Θείο Γουίλιαμ, με άσπρα μαλλιά και μακριά μούσια!”

Ο Άλμπερτ ξαναγέλασε “Να, μια πρόταση εμφάνισης για σαράντα χρόνια αργότερα...”

Η Κάντυ χαμογέλασε νυσταγμένα. “Πέσε για ύπνο Άλμπερτ...”

“Κι εσύ, Κάντυ...”

Λίγο αργότερα.

“Καληνύχτα Γουίλιαμ”.

Παύση.

“Καληνύχτα Κάντις”

Παύση.

“Δεν σε έχω ακούσει να με αποκαλείς 'Κάντις' ποτέ...”

“Ούτε κι εσύ με έχεις αποκαλέσει ποτέ 'Γουίλιαμ'”

“Οι δάσκαλοί μου με αποκαλούσαν 'Κάντις”... το σιχαινόμουν”

“Το ξέρω το συναίσθημα.”

“'Γουίλιαμ Άρντλευ, δεν το περίμενα αυτό από σένα!ʼ”

“Μπα, συνήθως ήταν 'Γουίλιαμ Άρντλευ, που στην ευχή ήσουν, άργησες πάλι!'”

“Και που ήσουν;”

“Όσο πιο μακριά μπορούσα...”

Παύση.

“Όνειρα γλυκά Άλμπερτ...”

“Κι εσύ, Κάντυ...”

*******


Συνεχίζεται...

(*) Αυτό το τραύμα δεν υπάρχει ούτε στο περιοδικό ούτε στην τηλεοπτική σειρά, το επινόησα μόνη μου. Ο Άλμπερτ είχε τρέξει κυνηγώντας την Πούπε και το τρένο εξεράγη πίσω του, το ωστικό κύμα τον σήκωσε και τον πέταξε μακριά. Ανάμεσα στα εκατομμύρια θραύσματα, πιστεύω ότι θα τον χτύπησε τουλάχιστον ένα.