Τέρρυ - Άλμπερτ : οι ομοιότητες

Σύμφωνα με τα γράμματα που έχει αναρτήσει η Geo δε νομίζετε πως οι δύο κατ΄εμάς αντίπαλοι είχαν αρκετά στοιχεία;;;

Μάλλον, δεν είναι μόνο η Κάντυ που διέκρινε πως ο Τέρρυ έκρυβε πολλά στην ψυχή του αλλά και ο Άλμπερτ. Πιθανότατα εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο (που είχε μπει λιώμα στο δωμάτιο της Κάντυ) να είχαν πρώτα μιλήσει ο ένας στον άλλο...

Τι λέτε και εσείς;;;

(θα τεκμηριώσω την άποψή μου αργότερα γιατί θέλω να εντρυφήσετε στα γράμματα... )

Πω, πω λες αυτό δεν είναι ερώτηση, θέμα διαγωνίσματος είναι...απαπα...πρωί, πρωί...πάω να κάνω επανάληψη...

Αλντι θα το ψάξω το θέμα θα επανέρθω είναι και πρωτομαγιά σημερα
και λίγο το μυαλό είναι αλλού! είναι και οι δυο οι πιο κοντινοί άνθρωποι της Κάντυ μας καταρχήν!

μετα από ωριμου σκέψεως πάνω στο θεμα νομίζω οτι βασικά και οι δυο ερωτευτηκανε την ίδια γυναικα! πολύ παθιασμένα, εντάξει ο Αλμπερτουκος λίγο πιο διακριτικά αλλά τι σημασία έχει την ερωτευτηκε και αυτος με όλη την δύναμη της ψυχής του, γι' αυτο γραφει και ποιηματα!!!

να πω κατι κοινο που εχουν?????
το προσωπο!!!! οι ιαπωνες, στερημενοι απο φαντασια εντελως χρησιμοποιησαν το ιδιο προσωπο και για τους 2! απλα αλλαξαν το μαλλι! τουλαχιστον στο anime αυτο συμβαινει. στο μανγκα δεν το προσεξα

Νομίζω πως και οι δύο ποθούσαν μία ζωή ελεύθερη, δική τους, ανεξάρτητη, είναι χαρακτηριστικό αυτό που σκέφτεται η Κάντυ πριν φυγει από το κολλέγιο οτι και ο Τέρυ και ο Αλμπερτ βρήκαν και ακολουθουν τον δικό τους δρόμο και ειναι καιρός να προσπαθήσει να κάνει το δικό της.

Νομίζω οτι και οι δυο είναι θαραλεοι και δυνατοι, ο καθένας με τον τρόπο του και κανείς από τους δύο δεν αγαπά τα θεάματα, τα κοσμικά και τη ματαιοδοξία. Είναι και οι δύο προσγειωμένοι και απλά μάχονται για αυτά που αγαπούν και πιστεύουν.

Η Νάνσυ είναι μέσα στο μυαλό μου...

Και οι δύο έχουν βιώσει κατά κάποιο τρόπο την απόρριψη από τους γονείς τους ή τους πολύ κοντινούς συγγενείς...
- Ο Τέρρυ αναγκάζεται να αποχωριστεί τη μάνα του σε πολύ τρυφερή ηλικία και να μεγαλώσει με μιά μητριά που με την πρώτη ευκαιρία τον απομονώνει και από τον πατέρα του στέλνοντάς τον εσωτερικό σε κάποιο σχολείο.
Ο Άλμπερτ χάνει τους γονείς του και αργότερα και την αδερφή του. Η "μεγάλη" θεία είναι πολύ μεγάλη πιά για να καταλάβει τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού και υπερβολικά αυστηρή. Προκειμένου να τον προστατεύσει του φέρεται σκληρά και απότομα αναγκάζοντάς τον να ωριμάσει πολύ πριν την ώρα του.

Και οι δύο κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, σωρρεύουν μέσα τους θλίψη και οργή για σφάλματα άλλων και ξεσπούν σ΄αυτούς που προσπαθούν να τους δείξουν την αγάπη τους. Ο Τέρρυ στη μαμά του και ο Άλμπερτ στον Τζωρτζ. Η Κάντυ άθελά της παίζει ρόλο από μηχανής θεού, που με τα δάκρυά της (έστω και για άσχετο λόγο) καταφέρνει να μαλακώσει τις φουρτουνιασμένες ψυχές των 2 αγοριών.


Και οι δύο αποποιούνται τον τίτλο ευγενείας που κληρονομικά έχουν αποκτήσει και παλεύουν με το δικό τους τρόπο και τα μέσα να βρουν το δρόμο που τους αρέσει. Δε στηρίζονται στα χρήματα, ούτε στο όνομα που "κουβαλούν" αλλά, αντίθετα, αποκτούν και οι δύο τη δική τους ταυτότητα λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίσιμη. Ο Γουίλλιαμ γίνεται Άλμπερτ και ο Γκράντζεστερ Γκράχαμ. Τραβούν και οι δύο το δρόμο το λιγότερο περπατημένο με πρωτόγνωρη χαρά παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να συναντήσουν στην πορεία.

Και οι δύο έχουν απομονωθεί από τον κόσμο, ακούσια ή εκούσια έχοντας βρει ο καθένας ένα δικό του κήπο να κρύβεται (που λέει και το άσμα). Ο Τέρρυ στα θεατρικά βιβλία, ο Άλμπερτ στα ζώα του. Σ΄αυτόν τον κήπο δίνουν όλη τους την αγάπη, το πάθος, τον ελεύθερό τους χρόνο... Τον προφυλάσουν από άπληστα μάτια, από λιδωρισμούς και κακόβουλη εισβολή. Στη μόνη που δίνουν το κλειδί για να μπαίνει ελεύθερα και να μοιράζονται τη χαρά είναι μόνο η Κάντυ.

Αυτά μου έρχονται για την ώρα...
Δε νομίζετε και εσείς πως πέρα από "τεχνικά" χαρακτηριστικά η ουσία και στους δύο είναι ίδια ή έστω ανάλογη;;;


@Juliet, γράφαμε ταυτόχρονα και δεν είχα προλάβει να δω και το δικό σου μήνυμα...

[quote="Aldebaran"]Η Νάνσυ είναι μέσα στο μυαλό μου...

Και οι δύο έχουν βιώσει κατά κάποιο τρόπο την απόρριψη από τους γονείς τους ή τους πολύ κοντινούς συγγενείς...
- Ο Τέρρυ αναγκάζεται να αποχωριστεί τη μάνα του σε πολύ τρυφερή ηλικία και να μεγαλώσει με μιά μητριά που με την πρώτη ευκαιρία τον απομονώνει και από τον πατέρα του στέλνοντάς τον εσωτερικό σε κάποιο σχολείο.
Ο Άλμπερτ χάνει τους γονείς του και αργότερα και την αδερφή του. Η "μεγάλη" θεία είναι πολύ μεγάλη πιά για να καταλάβει τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού και υπερβολικά αυστηρή. Προκειμένου να τον προστατεύσει του φέρεται σκληρά και απότομα αναγκάζοντάς τον να ωριμάσει πολύ πριν την ώρα του.

Και οι δύο κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, σωρρεύουν μέσα τους θλίψη και οργή για σφάλματα άλλων και ξεσπούν σ΄αυτούς που προσπαθούν να τους δείξουν την αγάπη τους. Ο Τέρρυ στη μαμά του και ο Άλμπερτ στον Τζωρτζ. Η Κάντυ άθελά της παίζει ρόλο από μηχανής θεού, που με τα δάκρυά της (έστω και για άσχετο λόγο) καταφέρνει να μαλακώσει τις φουρτουνιασμένες ψυχές των 2 αγοριών.


Και οι δύο αποποιούνται τον τίτλο ευγενείας που κληρονομικά έχουν αποκτήσει και παλεύουν με το δικό τους τρόπο και τα μέσα να βρουν το δρόμο που τους αρέσει. Δε στηρίζονται στα χρήματα, ούτε στο όνομα που "κουβαλούν" αλλά, αντίθετα, αποκτούν και οι δύο τη δική τους ταυτότητα λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίσιμη. Ο Γουίλλιαμ γίνεται Άλμπερτ και ο Γκράντζεστερ Γκράχαμ. Τραβούν και οι δύο το δρόμο το λιγότερο περπατημένο με πρωτόγνωρη χαρά παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να συναντήσουν στην πορεία.

Και οι δύο έχουν απομονωθεί από τον κόσμο, ακούσια ή εκούσια έχοντας βρει ο καθένας ένα δικό του κήπο να κρύβεται (που λέει και το άσμα). Ο Τέρρυ στα θεατρικά βιβλία, ο Άλμπερτ στα ζώα του. Σ΄αυτόν τον κήπο δίνουν όλη τους την αγάπη, το πάθος, τον ελεύθερό τους χρόνο... Τον προφυλάσουν από άπληστα μάτια, από λιδωρισμούς και κακόβουλη εισβολή. Στη μόνη που δίνουν το κλειδί για να μπαίνει ελεύθερα και να μοιράζονται τη χαρά είναι μόνο η Κάντυ.

Αυτά μου έρχονται για την ώρα...
Δε νομίζετε και εσείς πως πέρα από "τεχνικά" χαρακτηριστικά η ουσία και στους δύο είναι ίδια ή έστω ανάλογη;;;



με προβληματησες με αυτα που ειπες.....
τωρα εχω μεγαλυτερη την πεποιθηση οτι η μιζουκι θα την αφησει μπουκαλα την καντυ, να κινειται σαν το εκρεμες αναμεσα σε τερρυ και αλμπερτ.....

Aldebaran έγραψε:

Η Νάνσυ είναι μέσα στο μυαλό μου...

Και οι δύο έχουν βιώσει κατά κάποιο τρόπο την απόρριψη από τους γονείς τους ή τους πολύ κοντινούς συγγενείς...
- Ο Τέρρυ αναγκάζεται να αποχωριστεί τη μάνα του σε πολύ τρυφερή ηλικία και να μεγαλώσει με μιά μητριά που με την πρώτη ευκαιρία τον απομονώνει και από τον πατέρα του στέλνοντάς τον εσωτερικό σε κάποιο σχολείο.
Ο Άλμπερτ χάνει τους γονείς του και αργότερα και την αδερφή του. Η "μεγάλη" θεία είναι πολύ μεγάλη πιά για να καταλάβει τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού και υπερβολικά αυστηρή. Προκειμένου να τον προστατεύσει του φέρεται σκληρά και απότομα αναγκάζοντάς τον να ωριμάσει πολύ πριν την ώρα του.

Και οι δύο κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, σωρρεύουν μέσα τους θλίψη και οργή για σφάλματα άλλων και ξεσπούν σ΄αυτούς που προσπαθούν να τους δείξουν την αγάπη τους. Ο Τέρρυ στη μαμά του και ο Άλμπερτ στον Τζωρτζ. Η Κάντυ άθελά της παίζει ρόλο από μηχανής θεού, που με τα δάκρυά της (έστω και για άσχετο λόγο) καταφέρνει να μαλακώσει τις φουρτουνιασμένες ψυχές των 2 αγοριών.


Και οι δύο αποποιούνται τον τίτλο ευγενείας που κληρονομικά έχουν αποκτήσει και παλεύουν με το δικό τους τρόπο και τα μέσα να βρουν το δρόμο που τους αρέσει. Δε στηρίζονται στα χρήματα, ούτε στο όνομα που "κουβαλούν" αλλά, αντίθετα, αποκτούν και οι δύο τη δική τους ταυτότητα λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίσιμη. Ο Γουίλλιαμ γίνεται Άλμπερτ και ο Γκράντζεστερ Γκράχαμ. Τραβούν και οι δύο το δρόμο το λιγότερο περπατημένο με πρωτόγνωρη χαρά παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να συναντήσουν στην πορεία.

Και οι δύο έχουν απομονωθεί από τον κόσμο, ακούσια ή εκούσια έχοντας βρει ο καθένας ένα δικό του κήπο να κρύβεται (που λέει και το άσμα). Ο Τέρρυ στα θεατρικά βιβλία, ο Άλμπερτ στα ζώα του. Σ΄αυτόν τον κήπο δίνουν όλη τους την αγάπη, το πάθος, τον ελεύθερό τους χρόνο... Τον προφυλάσουν από άπληστα μάτια, από λιδωρισμούς και κακόβουλη εισβολή. Στη μόνη που δίνουν το κλειδί για να μπαίνει ελεύθερα και να μοιράζονται τη χαρά είναι μόνο η Κάντυ.

Αυτά μου έρχονται για την ώρα...
Δε νομίζετε και εσείς πως πέρα από "τεχνικά" χαρακτηριστικά η ουσία και στους δύο είναι ίδια ή έστω ανάλογη;;;


@Juliet, γράφαμε ταυτόχρονα και δεν είχα προλάβει να δω και το δικό σου μήνυμα...

Σουπερ η αναλυση σου Aldebaran! Αυτα ακριβως εννοουσα κι εγω αλλα δεν μπορουσα να τα αναλυσω εκεινη την ωρα!!!! Συμφωνω με καθε λεξη!!!!

Aldebaran έγραψε:

Η Νάνσυ είναι μέσα στο μυαλό μου...

Και οι δύο έχουν βιώσει κατά κάποιο τρόπο την απόρριψη από τους γονείς τους ή τους πολύ κοντινούς συγγενείς...
- Ο Τέρρυ αναγκάζεται να αποχωριστεί τη μάνα του σε πολύ τρυφερή ηλικία και να μεγαλώσει με μιά μητριά που με την πρώτη ευκαιρία τον απομονώνει και από τον πατέρα του στέλνοντάς τον εσωτερικό σε κάποιο σχολείο.
Ο Άλμπερτ χάνει τους γονείς του και αργότερα και την αδερφή του. Η "μεγάλη" θεία είναι πολύ μεγάλη πιά για να καταλάβει τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού και υπερβολικά αυστηρή. Προκειμένου να τον προστατεύσει του φέρεται σκληρά και απότομα αναγκάζοντάς τον να ωριμάσει πολύ πριν την ώρα του.

Και οι δύο κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, σωρρεύουν μέσα τους θλίψη και οργή για σφάλματα άλλων και ξεσπούν σ΄αυτούς που προσπαθούν να τους δείξουν την αγάπη τους. Ο Τέρρυ στη μαμά του και ο Άλμπερτ στον Τζωρτζ. Η Κάντυ άθελά της παίζει ρόλο από μηχανής θεού, που με τα δάκρυά της (έστω και για άσχετο λόγο) καταφέρνει να μαλακώσει τις φουρτουνιασμένες ψυχές των 2 αγοριών.


Και οι δύο αποποιούνται τον τίτλο ευγενείας που κληρονομικά έχουν αποκτήσει και παλεύουν με το δικό τους τρόπο και τα μέσα να βρουν το δρόμο που τους αρέσει. Δε στηρίζονται στα χρήματα, ούτε στο όνομα που "κουβαλούν" αλλά, αντίθετα, αποκτούν και οι δύο τη δική τους ταυτότητα λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίσιμη. Ο Γουίλλιαμ γίνεται Άλμπερτ και ο Γκράντζεστερ Γκράχαμ. Τραβούν και οι δύο το δρόμο το λιγότερο περπατημένο με πρωτόγνωρη χαρά παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να συναντήσουν στην πορεία.

Και οι δύο έχουν απομονωθεί από τον κόσμο, ακούσια ή εκούσια έχοντας βρει ο καθένας ένα δικό του κήπο να κρύβεται (που λέει και το άσμα). Ο Τέρρυ στα θεατρικά βιβλία, ο Άλμπερτ στα ζώα του. Σ΄αυτόν τον κήπο δίνουν όλη τους την αγάπη, το πάθος, τον ελεύθερό τους χρόνο... Τον προφυλάσουν από άπληστα μάτια, από λιδωρισμούς και κακόβουλη εισβολή. Στη μόνη που δίνουν το κλειδί για να μπαίνει ελεύθερα και να μοιράζονται τη χαρά είναι μόνο η Κάντυ.

Αυτά μου έρχονται για την ώρα...
Δε νομίζετε και εσείς πως πέρα από "τεχνικά" χαρακτηριστικά η ουσία και στους δύο είναι ίδια ή έστω ανάλογη;;;


@Juliet, γράφαμε ταυτόχρονα και δεν είχα προλάβει να δω και το δικό σου μήνυμα...

Ωραία η ανάλυση σου, στην ουσία ναι δίκιο έχεις και οι δύο ποθούν τον αέρα της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας και οι δύο προσπαθούν για τα ιδανικά τους, να είναι αληθινοί στον εαυτό τους. Ίσως ο ρόλος του Τέρυ να ειναι ελαφρώς πιο επαναστατικός και πιο θαραλέος, γιατί δεν είχε την οικονομική σιγουριά του Αλμπερτ όταν έφυγε από το κολλέγιο, χρειάστηκε να ξεκινήσει από το μηδέν και αυτο τον κάνει πιο "δυναμικό" χαρακτήρα. Αλλά δεν μένω εκεί, φυσικα στο τέλος και οι δύο γυρνανε στις ευθύνες τους, αν και φυσικά οι ευθύνες του Άλμπερτ είναι πιο ανάλαφρες.
Τελικά παίρνουν αυτό που θέλουν;
Ο Τέρυ σίγουρα την καριέρα του και ο Αλμπερτ σίγουρα ακόμα και μέσα από τις ευθύνες του μπορεί να βρει χρόνο να ειναι απλώς ο εαυτός του. Αλλά ο Τέρυ χάνει την κοπελα που αγαπαει για πάντα, ο Άλμπερτ προσπαθεί να την προσεγγίσει. Συλλογικά η ζωή του Άλμπερτ είναι ελαφρύτερη από αυτή του Τέρυ, πιο "χαλαρή", ο Τέρυ είναι δεσμευμένος με αλυσίδες, ο Αλμπερτ αντίθετα μπορεί ακόμα να πετάξει...
Τελικά αντί για ομοιότητες, βρήκα τις διαφορές...χμ, ο Τέρυ είναι μαλλον ο ριγμενος της ιστορίας και δεν μπορείς να μη τον συμπονέσεις.
Καημένε Τέρρυ σε έφαγαν οι μεγάλες δυνάμεις, κλαψ...

juliet έγραψε:

Aldebaran έγραψε:

Η Νάνσυ είναι μέσα στο μυαλό μου...

Και οι δύο έχουν βιώσει κατά κάποιο τρόπο την απόρριψη από τους γονείς τους ή τους πολύ κοντινούς συγγενείς...
- Ο Τέρρυ αναγκάζεται να αποχωριστεί τη μάνα του σε πολύ τρυφερή ηλικία και να μεγαλώσει με μιά μητριά που με την πρώτη ευκαιρία τον απομονώνει και από τον πατέρα του στέλνοντάς τον εσωτερικό σε κάποιο σχολείο.
Ο Άλμπερτ χάνει τους γονείς του και αργότερα και την αδερφή του. Η "μεγάλη" θεία είναι πολύ μεγάλη πιά για να καταλάβει τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού και υπερβολικά αυστηρή. Προκειμένου να τον προστατεύσει του φέρεται σκληρά και απότομα αναγκάζοντάς τον να ωριμάσει πολύ πριν την ώρα του.

Και οι δύο κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, σωρρεύουν μέσα τους θλίψη και οργή για σφάλματα άλλων και ξεσπούν σ΄αυτούς που προσπαθούν να τους δείξουν την αγάπη τους. Ο Τέρρυ στη μαμά του και ο Άλμπερτ στον Τζωρτζ. Η Κάντυ άθελά της παίζει ρόλο από μηχανής θεού, που με τα δάκρυά της (έστω και για άσχετο λόγο) καταφέρνει να μαλακώσει τις φουρτουνιασμένες ψυχές των 2 αγοριών.


Και οι δύο αποποιούνται τον τίτλο ευγενείας που κληρονομικά έχουν αποκτήσει και παλεύουν με το δικό τους τρόπο και τα μέσα να βρουν το δρόμο που τους αρέσει. Δε στηρίζονται στα χρήματα, ούτε στο όνομα που "κουβαλούν" αλλά, αντίθετα, αποκτούν και οι δύο τη δική τους ταυτότητα λιγότερο ή περισσότερο αναγνωρίσιμη. Ο Γουίλλιαμ γίνεται Άλμπερτ και ο Γκράντζεστερ Γκράχαμ. Τραβούν και οι δύο το δρόμο το λιγότερο περπατημένο με πρωτόγνωρη χαρά παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να συναντήσουν στην πορεία.

Και οι δύο έχουν απομονωθεί από τον κόσμο, ακούσια ή εκούσια έχοντας βρει ο καθένας ένα δικό του κήπο να κρύβεται (που λέει και το άσμα). Ο Τέρρυ στα θεατρικά βιβλία, ο Άλμπερτ στα ζώα του. Σ΄αυτόν τον κήπο δίνουν όλη τους την αγάπη, το πάθος, τον ελεύθερό τους χρόνο... Τον προφυλάσουν από άπληστα μάτια, από λιδωρισμούς και κακόβουλη εισβολή. Στη μόνη που δίνουν το κλειδί για να μπαίνει ελεύθερα και να μοιράζονται τη χαρά είναι μόνο η Κάντυ.

Αυτά μου έρχονται για την ώρα...
Δε νομίζετε και εσείς πως πέρα από "τεχνικά" χαρακτηριστικά η ουσία και στους δύο είναι ίδια ή έστω ανάλογη;;;


@Juliet, γράφαμε ταυτόχρονα και δεν είχα προλάβει να δω και το δικό σου μήνυμα...

Ωραία η ανάλυση σου, στην ουσία ναι δίκιο έχεις και οι δύο ποθούν τον αέρα της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας και οι δύο προσπαθούν για τα ιδανικά τους, να είναι αληθινοί στον εαυτό τους. Ίσως ο ρόλος του Τέρυ να ειναι ελαφρώς πιο επαναστατικός και πιο θαραλέος, γιατί δεν είχε την οικονομική σιγουριά του Αλμπερτ όταν έφυγε από το κολλέγιο, χρειάστηκε να ξεκινήσει από το μηδέν και αυτο τον κάνει πιο "δυναμικό" χαρακτήρα. Αλλά δεν μένω εκεί, φυσικα στο τέλος και οι δύο γυρνανε στις ευθύνες τους, αν και φυσικά οι ευθύνες του Άλμπερτ είναι πιο ανάλαφρες.
Τελικά παίρνουν αυτό που θέλουν;
Ο Τέρυ σίγουρα την καριέρα του και ο Αλμπερτ σίγουρα ακόμα και μέσα από τις ευθύνες του μπορεί να βρει χρόνο να ειναι απλώς ο εαυτός του. Αλλά ο Τέρυ χάνει την κοπελα που αγαπαει για πάντα, ο Άλμπερτ προσπαθεί να την προσεγγίσει. Συλλογικά η ζωή του Άλμπερτ είναι ελαφρύτερη από αυτή του Τέρυ, πιο "χαλαρή", ο Τέρυ είναι δεσμευμένος με αλυσίδες, ο Αλμπερτ αντίθετα μπορεί ακόμα να πετάξει...
Τελικά αντί για ομοιότητες, βρήκα τις διαφορές...χμ, ο Τέρυ είναι μαλλον ο ριγμενος της ιστορίας και δεν μπορείς να μη τον συμπονέσεις.
Καημένε Τέρρυ σε έφαγαν οι μεγάλες δυνάμεις, κλαψ...

μην στεναχωριεσαι juliet. οσο ζει ο θειος rido εχουμε ελπιδες..

και για να σοβαρευτω..συμφωνω με ολα οσα ειπες. και οι δυο παλευουν για αυτα που θελουν αλλα οντως ο Αλμπερτ δεν εχει τα δεσμα που εχει πανω του ο Τερρυ.

Κορίτσια με καλύψατε πλήρως συμφωνώ απόλυτα μαζί σας επίσης θέλω να συμπληρώσω οτι και οι δύο ακολούθησαν το όνειρο τους. Ο Τέρρυ το θέατρο και ο Άλμπερτ τα ταξίδια και τις αγαθοεργίες

Να πω κατι ασχετο που με συνεφερε λιγο αποτομα...

Χτες το βραδυ πηγαμε να δουμε μια οπερα και ξαφνικα εκει που ανεβαζανε ενα απο τα σκηνικα κατα τη διαρκεια της παραστασης, μπαμ, πεφτει κατι απο το ταβανι - προβολεας δεν ητανε, καποιο κομματι του σκηνικου ηταν, αλλα αν επεφτε πανω στο κεφαλι καποιου απο τους performers απο τετοιο τεραστιο υψος δεν ξερω αν θα τον σκοτωνε αλλα σιγουρα θα τον τραυματιζε σοβαρα.

Θυμαστε που λεγαμε, αμαν αυτη η Κασσανδρα η Μιζουκι τι πηγε και βρηκε για να ξεκανει τον Τερρυ και να τον βγαλει απο τη ζωη της Καντυ και σκεφτομουνα τι υπερβολικο σεναριο... να που θα μπορουσε να ηταν και αληθινο... :|

geobacter έγραψε:

Να πω κατι ασχετο που με συνεφερε λιγο αποτομα...

Χτες το βραδυ πηγαμε να δουμε μια οπερα και ξαφνικα εκει που ανεβαζανε ενα απο τα σκηνικα κατα τη διαρκεια της παραστασης, μπαμ, πεφτει κατι απο το ταβανι - προβολεας δεν ητανε, καποιο κομματι του σκηνικου ηταν, αλλα αν επεφτε πανω στο κεφαλι καποιου απο τους performers απο τετοιο τεραστιο υψος δεν ξερω αν θα τον σκοτωνε αλλα σιγουρα θα τον τραυματιζε σοβαρα.

Θυμαστε που λεγαμε, αμαν αυτη η Κασσανδρα η Μιζουκι τι πηγε και βρηκε για να ξεκανει τον Τερρυ και να τον βγαλει απο τη ζωη της Καντυ και σκεφτομουνα τι υπερβολικο σεναριο... να που θα μπορουσε να ηταν και αληθινο... :|

Σε αυτο που λες εχεις δικιο. Ατυχηματα συμβαινουν καθε μερα. Και η περιπτωση να μας σωσει καποιος απο εναν ενδεχομενο κινδυνο κι αυτη μεσα στις περιπτωσεις ανηκει. Την περιπτωση να ειμαστε υποχρεωμενοι να να μας ερωτευτει ομως το ατομο που μας εσωσε και να ειμαστε υποχρεωμενοι κιολας να το φορτωθουμε για μια ζωη δεν την καταλαβα ποτε γιατι παιζει σαν περιπτωση στο μυαλο της Μιζουκι. Αυτο με τρελαινει πραγματικα στην ολη ιστορια. Για μενα η θυσια της Σουζαννας θα αξιζε μονο στην περιπτωση που τον αφηνε ελευθερο. Οτι συναισθηματα και να εχεις για καποιον ανθρωπο, απο τη στιγμη που βλεπεις οτι δεν ανταποκρινεται οφειλεις να το σεβαστεις και να αποχωρησεις απο τη σκηνη. Η Καντυ εκανε αυτο ακριβως επειδη αληθινα αγαπουσε τον Τερρυ και δεν ηθελε να τον βαλει σε διχασμο. Και εγω στη θεση της Σουζαννας θα τον αφηνα ελευθερο να φυγει παντως. Τωρα γιατι την εβαλε η Μιζουκι να ειναι τοσο εγωιστρια ποτε δεν το καταλαβα. Μου ειναι πολυ αντιπαθης! Παλι οφ τοπικ ειμαι αλλα δεν πειραζει! Τα ειπα και ηρεμησα!

Χμμ... το θεμα ειναι πως ο ερωτας της Σουζαννας προυπηρχε του ατυχηματος.

Και υποθετω το γεγονος οτι αρχικα δεν ηθελε να τον δει καθολου επι μερες οσο ηταν στο νοσοκομειο και μετα προσπαθησε να αυτοκτονησει (και δεν εχουμε λογο να πιστευουμε πως δε θα το εκανε αν δεν παρεμβενε η Καντυ) δειχνει πως η αγαπη της ηταν δυνατη. Οσο για τον εγωισμο, δειξε μου ερωτευμενο που δε θελει το αντικειμενο του ποθου του για τον εαυτο του...

Μετα, οταν ο Τερρυ "διαλεξε" να μεινει μαζι της, παλι του ειπε τρεχα να την προλαβεις.

Οποτε δυσκολευομαι να πω οριστικα και απολυτα πως η Σουζαννα δεν τον αφησε ελευθερο. Μπορει να μην ειχε το ψυχικο σθενος να επιμεινει μεχρι να τον πεισει, αλλα σκεφτομενη πως ηταν τοσο ερωτευμενη (παθιασμενη μαλλον) μαζι του συν την καινουρια τρομαχτικη κατασταση της αναπηριας και του αβεβαιου μελλοντος της (αμφιβαλλω αν θα μπορουσε να γινει η σουπερ-σταρ ηθοποιος μετα το ατυχημα) κι αφου και ο Τερρυ δε βγηκε να της πει ξεκαθαρα συγγνωμη δεν μπορω να μεινω μαζι σου...

Ηταν πολλα τα βασανα σε αυτη την ιστορια... και το ποτηρι πικρο για ολους τελικα.

Πράγματι οι δύο αντρες έχουν κάποιες ομοιότητες αλλά νομίζω οτι είναι πολύ επιφανειακές. Τί εννοώ? Και οι δυο ήταν πολύ μοναχικοι, ο Αλμπερτ γιατι του το επέβαλλε η μεγάλη θεια, ο Τέρρυ γιατι ολοι τον είχαν απορρήψει. Τους περιέβαλλε μυστικοπάθεια, αλλά ο Αλμπερτ το έκανε για λόγους σκοπημότητας ενώ ο τέρρυ για να προστατέψει μια πολύ πληγωμένη καρδιά (γι' αυτο ο ένας ανοιχτηκε στην Κάντυ και ο άλλος δεν της είπε ουτε την ηληκία του καλά καλα). Και οι δύο αντιπαθουσαν το κατεστημένο, ηθελαν να ειναι ελεύθεροι και έκαναν την επανάστασή τους. Ο Αλμπερτ το έκανε λίγο "εκ του ασφαλους" και ήξερε εξ αρχής οτι θα είχε ημερομηνία λήξης. (Νομίζω οτι ο Αλμπερτ θα συνεχίσει τον αγώνα στον καθωσπρεπισμό εκ των εσω, ως μεγαλος θειος Γουιλιαμ). Για τον Τερρυ πάλι η ελεθερία και η προσωπική του αναζήτηση έχει μεγαλύτερο κόστος (απ'οσο τουλάχιστον είδαμε, γιατι η επανασύνδεση με τον πατέρα του δεν αποκλειεται οσο ζουν). Τέλος ενώ και οι δύο είναι στέραιοι και ηθηκοι χαρακτήρες ο τέρρυ κερδίζει στα σημεία ( ο Αλμπερτ βάζει πολύ νρό στο κρασι του όταν ερωτευται την Καντυ και αυτό στα μάτια μας τον ρίχνει). Κατά τ' άλλα είναι και οι δύο ανήσυχα πνεύματα, ρομαντικοί ιππότες, απήθαρχοι, σέβονται τον ανθρωπο και χλεβάζουν τον τίτλο, αντικομφορμιστες, κουκλοι, και ερωτευμένοι με την ιδια γυναικα

Και οι δυο αγαπουν την Καντυ, ο καθενας με τον δικο του τροπο. Φυσικα ο Τερρυ εχει μια τραγικοτητα, εξαιτιας του ατυχηματος της Σουζανας, κατι που δεν εχει ο Αλμπερτ. Παντως και οι δυο ειναι αγνες ψυχες και εχουν τις καλυτερες προθεσεις για την Καντυ. Μονο που και ο δρομος προς την κολαση ειναι πλακοστρωμενος με καλες προθεσεις.

Ε οχι, βρε παιδια.... Με κουφανατε τελειως...

Ο Τερρυ ομοιοτητες με τον Αλμπερτ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; :affraid:

Αντε και να εχουνε αυτες που ειπε η Aldebaran. Κατα τ'αλλα ειναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ διαφορετικης ψυχοσυνθεσης, που οι διαφορες τους τελικα υποσκελιζουν τοσο τις οποιες ομοιοτητες, που τελικα ομοιοτητες δεν βλεπεις!

Ο Αλμπερτ που ειναι φιλικος με ολους και κακο λογο δε λεει, ομοιοτητες με τον Τερρυ που σηκωνει το φρυδι και οι πρωτες του κουβεντες ειναι ειρωνικες; Η ευγένια με την αντικοινωνικοτητα; Και μη μου πειτε οτι ειναι η διαφορα της ηλικιας, διοτι 16 ητανε και ο Αλμπερτ οταν συναντησε πρωτη φορα την Καντυ και αντι να της πει "βρε τη φακιδοφατσα, προς τι τα κλαμματα, καλα ποσο ασχετη εισαι και δεν ξερεις το κιλτ και την γκαϊντα, χαχαχαχα", της μιλησε πολυ πολυ γλυκα!

Θα τρελαθω.... θα πεσω απο το ισογειο...

arwyn-t έγραψε:

Ε οχι, βρε παιδια.... Με κουφανατε τελειως...

Ο Τερρυ ομοιοτητες με τον Αλμπερτ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; :affraid:

Αντε και να εχουνε αυτες που ειπε η Aldebaran. Κατα τ'αλλα ειναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ διαφορετικης ψυχοσυνθεσης, που οι διαφορες τους τελικα υποσκελιζουν τοσο τις οποιες ομοιοτητες, που τελικα ομοιοτητες δεν βλεπεις!

Ο Αλμπερτ που ειναι φιλικος με ολους και κακο λογο δε λεει, ομοιοτητες με τον Τερρυ που σηκωνει το φρυδι και οι πρωτες του κουβεντες ειναι ειρωνικες; Η ευγένια με την αντικοινωνικοτητα; Και μη μου πειτε οτι ειναι η διαφορα της ηλικιας, διοτι 16 ητανε και ο Αλμπερτ οταν συναντησε πρωτη φορα την Καντυ και αντι να της πει "βρε τη φακιδοφατσα, προς τι τα κλαμματα, καλα ποσο ασχετη εισαι και δεν ξερεις το κιλτ και την γκαϊντα, χαχαχαχα", της μιλησε πολυ πολυ γλυκα!

Θα τρελαθω.... θα πεσω απο το ισογειο...

οχι μην πεσεις!!!!!
δεν αξιζει τον κοπο φιλη αλμπερτικια!!!!!!
για τον τερρυ θα πεσεις...????
να πεσεις για τον αλμπερτ το καταλαβαινω....!!!!!!!
αλλα για τον τερρυ?????

elpidaki έγραψε:

arwyn-t έγραψε:

Ε οχι, βρε παιδια.... Με κουφανατε τελειως...

Ο Τερρυ ομοιοτητες με τον Αλμπερτ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; :affraid:

Αντε και να εχουνε αυτες που ειπε η Aldebaran. Κατα τ'αλλα ειναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ διαφορετικης ψυχοσυνθεσης, που οι διαφορες τους τελικα υποσκελιζουν τοσο τις οποιες ομοιοτητες, που τελικα ομοιοτητες δεν βλεπεις!

Ο Αλμπερτ που ειναι φιλικος με ολους και κακο λογο δε λεει, ομοιοτητες με τον Τερρυ που σηκωνει το φρυδι και οι πρωτες του κουβεντες ειναι ειρωνικες; Η ευγένια με την αντικοινωνικοτητα; Και μη μου πειτε οτι ειναι η διαφορα της ηλικιας, διοτι 16 ητανε και ο Αλμπερτ οταν συναντησε πρωτη φορα την Καντυ και αντι να της πει "βρε τη φακιδοφατσα, προς τι τα κλαμματα, καλα ποσο ασχετη εισαι και δεν ξερεις το κιλτ και την γκαϊντα, χαχαχαχα", της μιλησε πολυ πολυ γλυκα!

Θα τρελαθω.... θα πεσω απο το ισογειο...

οχι μην πεσεις!!!!!
δεν αξιζει τον κοπο φιλη αλμπερτικια!!!!!!
για τον τερρυ θα πεσεις...????
να πεσεις για τον αλμπερτ το καταλαβαινω....!!!!!!!
αλλα για τον τερρυ?????

Για τον Τερρυ δεν κανω τιποτα. Για τον Αλμπερτ τα παντα!

arwyn-t έγραψε:

Θα τρελαθω.... θα πεσω απο το ισογειο...

Ακομα γελαω να σκεφτεις!!!!!

geobacter έγραψε:

Χμμ... το θεμα ειναι πως ο ερωτας της Σουζαννας προυπηρχε του ατυχηματος.

Και υποθετω το γεγονος οτι αρχικα δεν ηθελε να τον δει καθολου επι μερες οσο ηταν στο νοσοκομειο και μετα προσπαθησε να αυτοκτονησει (και δεν εχουμε λογο να πιστευουμε πως δε θα το εκανε αν δεν παρεμβενε η Καντυ) δειχνει πως η αγαπη της ηταν δυνατη. Οσο για τον εγωισμο, δειξε μου ερωτευμενο που δε θελει το αντικειμενο του ποθου του για τον εαυτο του...

Μετα, οταν ο Τερρυ "διαλεξε" να μεινει μαζι της, παλι του ειπε τρεχα να την προλαβεις.

Οποτε δυσκολευομαι να πω οριστικα και απολυτα πως η Σουζαννα δεν τον αφησε ελευθερο. Μπορει να μην ειχε το ψυχικο σθενος να επιμεινει μεχρι να τον πεισει, αλλα σκεφτομενη πως ηταν τοσο ερωτευμενη (παθιασμενη μαλλον) μαζι του συν την καινουρια τρομαχτικη κατασταση της αναπηριας και του αβεβαιου μελλοντος της (αμφιβαλλω αν θα μπορουσε να γινει η σουπερ-σταρ ηθοποιος μετα το ατυχημα) κι αφου και ο Τερρυ δε βγηκε να της πει ξεκαθαρα συγγνωμη δεν μπορω να μεινω μαζι σου...

Ηταν πολλα τα βασανα σε αυτη την ιστορια... και το ποτηρι πικρο για ολους τελικα.

Διαφωνώ, ήταν εμφανείς ο ψυχολογικός πόλεμος που έγινε στον Τέρυ τόσο απο τη Σουζάνα όσο και απο τη μάνα της

Ωραίες απόψεις!

Μιά εκτός θέματος παρένθεση:
Μου άρεσε η τοποθέτηση της geobacter. Και για να την πάω τη συζήτηση ένα βήμα πιό πέρα
η Σουζάνα είχε εκφράσει τον έρωτά της λίγο πριν το ατύχημα και ο Τέρυ ούτε την αποπήρε, ούτε την κορόιδεψε. Αντίθετα, σκέφτηκε πως και εκείνου δεν του είναι αδιάφορη αλλά με την Κάντυ ήταν αλλιώς.
Η Σουζάνα αποδεσμεύει τον Τέρυ από την υποχρέωση που εκείνος ένιωθε, σχετικά νωρίς.
Όταν η Κάντυ ανακαλύπτει τις εφημερίδες που είχε καταχωνιάσει ο ά΄λμπερτ κάτω από το κρεβάτι διαβάζει πως ο Τέρυ έχει εγκαταλείψει το θέατρο μετά την αποτυχία του Ρωμαίου¨ που θενά δεν αναφέρεται ότι συνεχίζει με το θίασο της πλάκας. Η Σουζάνα ακόμη και τότε είναι η μόνη που τον εμπιστεύεται και είναι σίγουρη πως ο Τέρυ θα επανακάμψει, ή τουλάχιστον αυτό λέει στους δημοσιογράφους.
Ο Τέρυ δεν επιστρέφει στην Κάντυ αλλά επιλέγει να εξασκεί αυτό που αγαπάει φορτωμένος τις τύψεις του που συμπεριφέρθηκε όπως ο πατέρας του. Αντί να μείνει με τη γυναίκα που αγαπάει, επέλεξε να κάνει το καθήκον του.
(Μήπως κάπου εδώ δίνει συγχωροχάρτι και στον πατέρα του; )
Δεν επιστρέφει στην Κάντυ ούτε όταν τη βλέπει στο Ροκοστουν.
Απαλλαγμένος όμως από τις τύψεις γιατί αντιλαμβάνειται πως η Κάντυ βρήκε το δρόμο της επιστρέφει και αυτός στο θέατρο, και στη Σουζάνα.

Κοινά σημεία και των δύο, πέρα από αυτά που έχουν αναφερθεί;
Νομίζω πως και οι δύο αυτομαστιγώνονται γιατί τους βαραίνουν οι επιλογές τους.
Ο Άλμπερτ θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για το θάνατο του Άντονη (κάπου έχει πάρει το μάτι μου ότι κακώς έδωσε εντολή να γίνει το κυνήγι της αλεπούς. Άλλωστε τα ζωάκια τα λάτρευε και σίγουρα δεν επιδίωκε το θάνατό τους προκειμένου να λάβει χώρα ένα ηλίθιο έθιμο.
Ο Τέρυ θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για το ατύχημα της Σουχάνας. Δεν τον παρηγορεί το γεγονός πως ο ηλεκτρολόγος δεν έκανε σωστά τη δουλειά του και μέχρι να μάθει πως η κοπέλα σώθηκε, ήθελε να ήταν εκείνος στη θέση της.

Κάτι άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ

Ο Τέρρυ και ο Άλμπερτ μπορεί να ήταν ελεύθερα πνεύματα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχαν τα ίδια εφόδια γύρω από αυτό.
Η διαφορά τους έγκειται στο συναισθηματικό τους κόσμο. Ο ένας γεμάτος ένταση και αρνητισμό, κι ο άλλος γεμάτος ηρεμία και θετικότητα.
Ο Άλμπερτ έχει την ίδια ποιότητά ζωντάνιας με την Κάντυ, ήρεμοι και θετικοί. Και για αυτό τόσο ο Άλμπερτ όσο και η Κάντυ, ήρθαν τόσο κοντά με τον Τέρρυ. Καλώς ή κακώς, για να μπορείς να νιώθεις ισορροπημένος, τείνεις να αναζητείς κάτι αρνητικό όταν όλα είναι θετικά (ποιο το νόημα της ζωής αν είναι όλα θετικά; ) και το αντίστοιχο όταν όλα είναι αρνητικά (είμαστε πιο δημιουργικοί όταν όλα είναι αρνητικά για να ξεφύγουμε από αυτό. [βλ. Τέρρυ- Θέατρο]). Και έτσι και ο Τέρρυ, κοντά σε αυτούς εξίσου.Ο Τέρρυ δεν έχει τη ζωντάνια αυτή παρότι έζησε παρόμοιες εμπειρίες με τον Άλμπερτ. όμως εχει ακριβώς την ίδια θέληση μέσα του, η οποία απλώς του βγαίνει σε ένταση, μέχρι που γνώρισε και τον άλλο τρόπο έκφρασης μέσω της Κάντυ, κ όχι απλώς τον γνώρισε. Τον ερωτεύτηκε.