To σαιξπηρικό θεατρο στην ζωή του!

Ο Τερρυ λάτρευε την υποκριτική, για μένα ήταν κάτι το βαθύτερο, μια βαθύτερη ανάγκη του κάλυπτε, σίγουρα! η αποδοχή της Ελινορ Μπεικερ που μέχρι τότε δεν είχε έρθει, αν όμως γινότανε ένας καλός ηθοποιός, η μητέρα που τον εγκατέλειψε μικρό θα τον ξαναέβλεπε με άλλο μάτι! ως ένα πλέον φτασμένο και αξιαγάπητο ηθοποιό, ως έναν αξιοσέβαστο συνάδελφο!
Σε όλη την σειρά ο Τερρυ φαίνεται σαν να κυνηγά την σκιά της μητέρας του!

Και τα έργα του μεγάλου άγγλου δασκάλου ήρθαν να γιάνουν τις πληγές του, να μαλακώσουν το χαρακτήρα του, να τον κάνουν σπουδαίο! και ο Σαιξπηρ εκτος από σπουδαιότατος ποιητης υπήρξε και εκείνος ηθοποιος!
Αραγε πόσο επηρεασαν την ψυχούλα του Τερρυ, έργα όπως ο βασιλιάς Ληρ και ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα; εργα ηρωων που πόνεσαν και απορρίφθηκαν όπως εκείνος μάλιστα από την νεαρή τους ηλικία! Τι του έδωσαν, τι του πήραν, για να παίξει πάντως ένας ηθοποιος σαιξπηρικό θέατρο, πρέπει να είναι φοβερά συγκροτημένος πάνω στο έργο, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο!

Παιδια εδώ δεν μου απάντησε κανείς κατα πόσο πιστευετε οτι η Ελινορ Μπεηκερ επηρεασε τον Τερρυ να γίνει ηθοποιος και να τραβήξει αυτόν τον δρόμο; κατα πόσο πάλι τον επηρεασε στην συναντηση του με την Κάντυ; πόσο σημαντική ήταν στην ζωή του η μεγάλη σταρ του θεατρου; χωρις εκεινη τι θα είχε καταφερει; και ποια η σχέση του Τερρυ με την δευτερη κυρια Γκρατσεστερ και τα ετεροθαλή του αδελφια!!

το παιδί είδε μια άλλη κατωτερη μορφωτικά γυναίκα να παιρνει την θεση της Ελινορ, πως ένιωσε; ας μιλήσουμε και λίγο για Τερρυ, τον Αλμπερτ πια τον έχουμε υπεραναλύσει! εκτος και αν σας αρεσουν πολύ οι συζητησεις γυρω από τον μεγάλο θειο!! οποτε για Τερρυ!!!!

ariathniM έγραψε:

Παιδια εδώ δεν μου απάντησε κανείς κατα πόσο πιστευετε οτι η Ελινορ Μπεηκερ επηρεασε τον Τερρυ να γίνει ηθοποιος και να τραβήξει αυτόν τον δρόμο; κατα πόσο πάλι τον επηρεασε στην συναντηση του με την Κάντυ;

Μα παντα οι γονεις επηρεαζουν θετικα ή αρνητικα την πορεια των παιδιων τους. Ο Τερρυ ειχε διαβασει τα βιβλια του Σαιξπηρ πριν ακομα γνωρισει την Καντυ και πριν συμφιλιωθει με την μητερα του. Τα βιβλια αυτα ανηκαν στην μητερα του και μαλιστα ολα τα σημεια που ηθελε να υπογραμμισει ο ιδιος ηταν ηδη υπογραμμισμενα απο εκεινη.

Ωραιο θεμα Ariathni μου! Συγνωμη που δεν εγραψα πιο νωρις, αλλα ηθελα να εχω χρονο για να ασχοληθω με τον λατρεμενο μου!!!

Σιγουρα η επιρροη της μητερας του, επαιξε σημαντικο ρολο στην επιλογη του Τερρυ να αγαπησει και να ασχοληθει με το θεατρο. Πιστευω ομως οτι ηταν μονο η αφορμη, η αφετηρια, γιατι η ενασχοληση με καθε μορφης τεχνη πηγαζει απο εσωτερικες αναζητησεις-διαδρομες, πνευματικες και ψυχικες.
Ισως αρχικα με αυτο τον τροπο ηθελε να "αναμετρηθει" μαζι της σε ενα κοινο πεδιο, να αποδειξει την αξια του, να κερδισει την αναγνωριση και την αποδοχη της, αφου τα παιδικα τραυματα της εγκαταλειψης τον οδηγουσαν στα εσφαλμενα συμπερασματα, οτι η μητερα του δεν τον αγαπουσε ωστε να παλεψει γι΄αυτον, ισως γιατι δεν αξιζε ή ισως γιατι δεν ηταν αρκετα "καλος" ωστε να εχει την στοργη και την μητρικη αγαπη και ασφαλεια που επιζητει καθε παιδι. Στερημενος λοιπον απο ολα τα ζωτικα στοιχεια που προσφερει η φτερουγα μιας μανας στην παιδικη ψυχη και ταυτοχρονα βιωνοντας για δευτερη φορα την απορριψη της μητριας, αλλα και την αδιαφορια του πατερα του, κλειστηκε στον εαυτο του, βρισκοντας διεξοδο στον φανταστικο κοσμο των θεατρικων εργων μεγαλων δημιουργων οπως ο Σαιξπηρ. Ο ιδιος εξομολογειται στην Καντυ οτι το θεατρο του δινει την δυνατοτητα να ταξιδευει σε αλλους κοσμους, να ενσαρκωσει διαφορους ρολους, την μια στιγμη μπορει να εισαι ζητιανος και την αλλη πριγκιπας. Τοτε ειναι και η πρωτη φορα που φανταζεται την Καντυ σαν την δικη του πριγκιπισσα, ντυμενη νυφη στην αγκαλια του......

Επισης για τον Τερρυ το θεατρο ηταν ενας διαυλος επικοινωνιας των αισθηματων που δυσκολα εκδηλωνε, αφου εκτος απο την Καντυ δεν αφηνε κανεναν αλλο να διαβασει το μυαλο του, να αγγιξει την πληγωμενη του ψυχη, ουτε καν την μητερα του!
Ειναι χαρακτηριστικη η σκηνη στο Ροκστοουν, οταν ο Τερρυ δεν ξερει αν βλεπει την Καντυ ή ειναι μια παραισθηση.....και σκεφτεται:
"Μην προδωσεις το ονειρο σου.....Τιποτα δεν εχει πια νοημα Καντυ.....Απο τοτε που σε εχασα!" και λεει την θεατρικη ατακα....." Η ζωη χωρις την αγαπη σας δεν εχει καμια αξια! Σας παρακαλω σκοτωστε με!"
Ηταν τα πρωτα λογια που ο Τερρυ καταφερε να περασει στο κοινο, να το αγγιξει με το συναισθημα του, να το συγκινησει και να παρει το χειροκροτημα του! Ηταν μια τυχαια συγκυρια;;;;; Οχι!!! Γιατι τα λογια αυτα τα αισθανοταν, τα εννοουσε, εβγαιναν απο τα βαθη της ψυχης του......ηταν η μοναδικη του αληθεια!!!!

Το θεατρο στην αρχη μπορει να ηταν ενα εισητηριο για την αποδοχη της μητερας του, ενας κοινος κωδικας επικοινωνιας μαζι της, ενα μεσο καταξιωσης, ομως στην συνεχεια εγινε ενα "ναρκωτικο", ενα γλυκο παραισθησιογονο που μουδιαζει τις αισθησεις, που απαλυνει τον πονο της ψυχης, που απομακρυνει απο την σκληρη πραγματικοτητα που ο Τερρυ ηταν αναγκασμενος να ζει, χωρις την μοναδικη αγαπη της ζωης του.....
Ομως οπως κανενα υποκαταστατο δεν μπορει να γιατρεψει τις πληγες του μυαλου και της ψυχης, ετσι και το θεατρο μπορουσε να προσφερει μονο μια παροδικη ψευδαισθηση ικανοποιησης.....μια φυγη! Ποτέ απο μονο του το θεατρο ή οποιαδηποτε καταξιωση δεν θα οδηγησει τον Τερρυ στην ευτυχια, στην γαληνη του πνευματος, στην πληροτητα της ψυχης που μονο το αλλο της μισο μπορει να προσφερει........και το αλλο μισο ηταν μονο η Καντυ γι΄αυτον!

Προς αποδειξη των λεγομενων μου, παραθετω μερικα λογια του Τερρυ που κατα την αποψη μου απαντουν εμφατικα στο παραπλανητικο ερωτημα, αν το θεατρο ηταν η πρωτη προτεραιοτητα για κεινον ή αν θα μπορουσε να αντικαταστησει την αγαπη του για την Καντυ!!!!

Οταν ξεσπαει ο πολεμος στην Ευρωπη, ο Τερρυ εχει την πρωτη του επιτυχια στο θεατρο και το πρωτο αρθο που γραφτηκε γι αυτον στις εφημεριδες. Στα παρασκηνια τον περιμενουν δημοσιογραφοι για να δωσει συνενετευξη, ενω ο ιδιος αντι να σπευσει να αρπαξει αυτη την ευκαιρια που θα ωθουσε την καριερα του, ειναι βυθισμενος στις σκεψεις του για την Καντυ .....

" Η Αγγλια ειναι στην Ευρωπη.......Αν φτασει ο πολεμος εκει; Καντυ....αραγε κινδυνευεις; Αχ να ηξερα που εισαι αυτη την στιγμη! Αυτη ειναι η ζωη που ονειρευομουνα παντα....το θεατρο! Αυτη τη στιγμη ομως θα εγκατελειπα τα παντα αν μπορουσα να βρω την Καντυ....!!!"

nina έγραψε:

Ωραιο θεμα Ariathni μου! Συγνωμη που δεν εγραψα πιο νωρις, αλλα ηθελα να εχω χρονο για να ασχοληθω με τον λατρεμενο μου!!!

Σιγουρα η επιρροη της μητερας του, επαιξε σημαντικο ρολο στην επιλογη του Τερρυ να αγαπησει και να ασχοληθει με το θεατρο. Πιστευω ομως οτι ηταν μονο η αφορμη, η αφετηρια, γιατι η ενασχοληση με καθε μορφης τεχνη πηγαζει απο εσωτερικες αναζητησεις-διαδρομες, πνευματικες και ψυχικες.
Ισως αρχικα με αυτο τον τροπο ηθελε να "αναμετρηθει" μαζι της σε ενα κοινο πεδιο, να αποδειξει την αξια του, να κερδισει την αναγνωριση και την αποδοχη της, αφου τα παιδικα τραυματα της εγκαταλειψης τον οδηγουσαν στα εσφαλμενα συμπερασματα, οτι η μητερα του δεν τον αγαπουσε ωστε να παλεψει γι΄αυτον, ισως γιατι δεν αξιζε ή ισως γιατι δεν ηταν αρκετα "καλος" ωστε να εχει την στοργη και την μητρικη αγαπη και ασφαλεια που επιζητει καθε παιδι. Στερημενος λοιπον απο ολα τα ζωτικα στοιχεια που προσφερει η φτερουγα μιας μανας στην παιδικη ψυχη και ταυτοχρονα βιωνοντας για δευτερη φορα την απορριψη της μητριας, αλλα και την αδιαφορια του πατερα του, κλειστηκε στον εαυτο του, βρισκοντας διεξοδο στον φανταστικο κοσμο των θεατρικων εργων μεγαλων δημιουργων οπως ο Σαιξπηρ. Ο ιδιος εξομολογειται στην Καντυ οτι το θεατρο του δινει την δυνατοτητα να ταξιδευει σε αλλους κοσμους, να ενσαρκωσει διαφορους ρολους, την μια στιγμη μπορει να εισαι ζητιανος και την αλλη πριγκιπας. Τοτε ειναι και η πρωτη φορα που φανταζεται την Καντυ σαν την δικη του πριγκιπισσα, ντυμενη νυφη στην αγκαλια του......

Επισης για τον Τερρυ το θεατρο ηταν ενας διαυλος επικοινωνιας των αισθηματων που δυσκολα εκδηλωνε, αφου εκτος απο την Καντυ δεν αφηνε κανεναν αλλο να διαβασει το μυαλο του, να αγγιξει την πληγωμενη του ψυχη, ουτε καν την μητερα του!
Ειναι χαρακτηριστικη η σκηνη στο Ροκστοουν, οταν ο Τερρυ δεν ξερει αν βλεπει την Καντυ ή ειναι μια παραισθηση.....και σκεφτεται:
"Μην προδωσεις το ονειρο σου.....Τιποτα δεν εχει πια νοημα Καντυ.....Απο τοτε που σε εχασα!" και λεει την θεατρικη ατακα....." Η ζωη χωρις την αγαπη σας δεν εχει καμια αξια! Σας παρακαλω σκοτωστε με!"
Ηταν τα πρωτα λογια που ο Τερρυ καταφερε να περασει στο κοινο, να το αγγιξει με το συναισθημα του, να το συγκινησει και να παρει το χειροκροτημα του! Ηταν μια τυχαια συγκυρια;;;;; Οχι!!! Γιατι τα λογια αυτα τα αισθανοταν, τα εννοουσε, εβγαιναν απο τα βαθη της ψυχης του......ηταν η μοναδικη του αληθεια!!!!

Το θεατρο στην αρχη μπορει να ηταν ενα εισητηριο για την αποδοχη της μητερας του, ενας κοινος κωδικας επικοινωνιας μαζι της, ενα μεσο καταξιωσης, ομως στην συνεχεια εγινε ενα "ναρκωτικο", ενα γλυκο παραισθησιογονο που μουδιαζει τις αισθησεις, που απαλυνει τον πονο της ψυχης, που απομακρυνει απο την σκληρη πραγματικοτητα που ο Τερρυ ηταν αναγκασμενος να ζει, χωρις την μοναδικη αγαπη της ζωης του.....
Ομως οπως κανενα υποκαταστατο δεν μπορει να γιατρεψει τις πληγες του μυαλου και της ψυχης, ετσι και το θεατρο μπορουσε να προσφερει μονο μια παροδικη ψευδαισθηση ικανοποιησης.....μια φυγη! Ποτέ απο μονο του το θεατρο ή οποιαδηποτε καταξιωση δεν θα οδηγησει τον Τερρυ στην ευτυχια, στην γαληνη του πνευματος, στην πληροτητα της ψυχης που μονο το αλλο της μισο μπορει να προσφερει........και το αλλο μισο ηταν μονο η Καντυ γι΄αυτον!

Προς αποδειξη των λεγομενων μου, παραθετω μερικα λογια του Τερρυ που κατα την αποψη μου απαντουν εμφατικα στο παραπλανητικο ερωτημα, αν το θεατρο ηταν η πρωτη προτεραιοτητα για κεινον ή αν θα μπορουσε να αντικαταστησει την αγαπη του για την Καντυ!!!!

Οταν ξεσπαει ο πολεμος στην Ευρωπη, ο Τερρυ εχει την πρωτη του επιτυχια στο θεατρο και το πρωτο αρθο που γραφτηκε γι αυτον στις εφημεριδες. Στα παρασκηνια τον περιμενουν δημοσιογραφοι για να δωσει συνενετευξη, ενω ο ιδιος αντι να σπευσει να αρπαξει αυτη την ευκαιρια που θα ωθουσε την καριερα του, ειναι βυθισμενος στις σκεψεις του για την Καντυ .....

" Η Αγγλια ειναι στην Ευρωπη.......Αν φτασει ο πολεμος εκει; Καντυ....αραγε κινδυνευεις; Αχ να ηξερα που εισαι αυτη την στιγμη! Αυτη ειναι η ζωη που ονειρευομουνα παντα....το θεατρο! Αυτη τη στιγμη ομως θα εγκατελειπα τα παντα αν μπορουσα να βρω την Καντυ....!!!"

Ειναι τα ωραιοτερα λογια που εχουν γραφτει ποτε στο φορουμ για τον Τερρυ!!!! Μπραβο nina μου!!!! Ευγε!!!! Τα ειπες ολα!!!! Και παλι μπραβο!!!

πολυ ωραια η αναλυσή σου νινα ειδικα όταν μιλάς για την σχέση της διασημης μητερας και γιου! και τις διακυμάνσεις που αυτή πέρασε!

να πω επίσης οτι για να παίξει κανεις έργα του Σαιξπηρ, δεν επρεπε να είναι απλώς ενας καλός ηθοποιος αλλά να μπορεί όταν ανέβη στο σανίδι να αφουγκραστεί τις λεπτεπίλπες εκείνες διαφορές που ήθελε με τα έργα του να περάσει ο μεγάλος δάσκαλος που καλλιεργησε το κίνημα του ρομαντισμού στο αγγλικό θεατρο( τόνισε την μοναδικότητα του ανθρώπου σαν πρόσωπο αλλά και κάποια συναισθηματική μελαγχολία να αιωρειται στην ατμόσφαιρα)!



Uploaded with ImageShack.us

αν ο Τερρυ έκανε καριερα σε αυτο το είδος του θεατρου, θα το άξιζε, δεν χωρουν ημίμετρα!

Nina,ακόμα μία φόρα ζωγράφισες Η ανάλυσή σου για τα συναισθήματα του Τερρυ δεν θα μπορούσε να με βρει πιο σύμφωνη (καλά για τη σκηνή στο Ροκστουν απλά δεν έχω λόγια!!!!). Κατι που θα ήθελα να επισημάνω εδώ, είναι οτι οι ρόλοι που του δίνει η Μιζούκι δεν είναι καθόλου τυχαιοι. Για τον Ρωμαιο νομίζω οτι το έχουμε εξαντλησει- πως βοηθά στην κορύφωση του δραματος- τον Αμλετ ωστοσο τον έχουμε λίγο ξεχασμένο. Σκεφτητε μια στιγμη τον Αμλετ... μια δολοπλοκία τον μεταρτέπει από λαμπερο πριγκηπα σε ερμαιο φαντασματων... φυλακισμένος ανάμεσα στην ηθηκή του υποχρέωση και στη ζωη που θα ήθελε να ζήσει τελικα αποφασίζει να θυσιάσει τα πάντα, ακόμα και την αγαπημένη του Οφηλία... Στη πιο γνωστη σκηνη του έργου ο Αμλετ αναρωτίεται να αξίζει να ζει κάνεις, να εναντιωνεται στη μοίρα του ή σιωπηλά να την υπομένη... Ελπίζω μόνο η κακία μας η Μιζούκι να μην του επιφυλάσσει τέλος παρόμοιο με του Αμλετ.

αχχχχχχχχθεέ μου..

Εγώ δε νομίζω πως ο Τέρρυ κυνηγά τη σκιά της μητέρας του και την αποδοχή της.

Χάρη στην Κάντυ είχε ξαναφτιάξει τη σχέση του μαζί της και από εκείνο το βράδυ που μίλησε μαζί της μόνο μιά σκέψη είχε στο μυαλό του. Να γίνει ηθοποιός.δεν εκμεταλλεύτηκε το όνομάτης αλλά ούτε και του πατέρα του ώστε στηριζόμενος μονάχα στις δικές του δυνάμεις να δει αν θα τα κατάφερνε. Ας μην ξεχνάμε πως όσο ήταν στο Σαιν Πωλ αντιδρούσε στον τρόπο που επέλεγε ο πατέρας του για να προχωράει ο πρωτότοκός του στο σχολείο με τις δωρεές ή καλύτερα τις δωροδοκίες ήταν αντίθετος. Ως ηθοποιός είχε μιά ευκαιρία να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του πως αξίζει πολλά και πως όταν βάλει ένα στόχο τον πετυχαίνει. Άλλωστε έπρεπε να σεβαστεί και το γεγονός πως η μητέρα του είχε χτίσει μιά καριέρα χωρίς να γνωρίζει κανείς πως είχε εξώγαμο. Ξέρουμε πόσο πουριτανική ήταν η αμερικάνικη κοινωνία εκείνα τα χρόνια ο Τέρρυ ποτέ δε θα γκρέμιζε τη δική της καριέρα για να φτιάξει πάνω στα συντρίμμια τη δική του.

Από Σεξπιρ δεν ξέρω τίποτα ώστε να πω με ποιόν ήρωά του μοιάζει ο Τέρρυ (εκτός ίσως από το Ρωμαίο)