Το θέατρο-αρωγός στην επανάκαμψη του Τερρύ

Διάβαζα στο μάνγκα,την σκηνή που ο Τέρρυ κάθεται στο άθλιο θέατρο σκεπτόμενος πως η παρουσία της Κάντυ στην παράσταση ήταν μια οπτασία.Αυτό απο μόνο του,στάθηκε ικανό να κινητοποιήσει μέσα του όσες δυνάμεις του έμειναν,να έχει μια στιγμή διάυγειας και χωρίς δευτερη σκέψη να διεκδικήσει πίσω το όνομά του στο θέατρό του Μπρόντγουει.
Είναι άλλωστε σαφές απο την αρχή πως δυσκολεύεται να δεχτεί το γεγονός περισσότερο απο την Κάντυ, που έχει τις ψυχικές αντοχές να ανταπεξέλθει καλύτερα στην νέα κατάσταση.
Το θέατρο σαφώς και θα τον βοηθήσει γιατί του γίνεται αυτοσκοπός.
Νόμιζω πως επίτηδες η Μιζούκι τον έστρεψε ένα τέτοιο χώρο,γιατί αν είχε μια επίπεδή δουλεία σαν τον Αλμπερτ για παράδειγμα,θα δέσμευε και πάλι το μυαλό του σε συγκεκριμένες σκέψεις.
Η καλλιτεχνική του έκφραση λοιπόν γίνεται η μόνη του διέξοδο.

Συμφωνώ μαζί σου misspepper77. Ευτυχώς που είχε και το θέατρο για να αντέξει την ζωή με τη Σουζάνα

Εγώ πάλι αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ εκει (μικρή που ήμουν), ειναι γιατί δεν συναντήθηκαν σε κείνο το θεατρο η καντυ με τον Τερρυ (απο κοντα εννοω, να μιλησουν και ισως να τα ξαναβρουν).

Εκει λεει (αν το πρόσεξε κανεις) πως ο Τερρυ αφησε την Σουζανα, και εκεινη του ειπε να προσέχει χωρίς καν να τον ρωτησει που θα παει. Την πιθανοτητα να βρισκεται με την καντυ, δεν της περασε απο το μυαλο?

Σε αυτη λοιπον την σκηνη εγω ειχα καταλαβει τοτε, πως η Σουζανα δεχτηκε πως δεν μπορει να τον εχει ετσι, και τον αφησε, γιατι λοιπόν αυτοι οι δύο δεν τα ξαναβρήκαν?

Γιατι ο Τερρυ μενει με την πίστη πως ειδε το οραμα της καντυ?

Μου φαινεται πως εκει δεχεται το οριστικο χτυπημα, οταν αποφασιζει να ξαναγυρισει πισω. Οχι στο θεατρο φυσικα (που εκει θα το κανει με χαρα), αλλά στην Σουζανα, με αποφαστικοτητα να της σταθει και οχι με αγαπη.

(πιστευω πως αυτη η σκηνη, δεν σχολιαστηκε οσο της αξιζε. Ας το κανουμε τωρα λοιπόν)

Συμφωνώ με τη Λορένα. Βασικά όλη αυτή η σκηνή είναι λίγο περίεργη...

Ο κόσμος από κάτω φωνάζει και χλευάζει..
Η Κάντυ τσακώνεται με τον τύπο μπροστά της, επειδή θεωρεί ότι ο Τέρρυ κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να αποδώσει και έχει και δίκαιο εδώ που τα λέμε. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης ο Τέρρυ ακούει τους χλευασμούς, αλλά παρόλα αυτά τις φωνές τις Κάντυ δεν τις ακούει (παράδοξο γιατί τις είχε ακούσει όταν έμπαινε στην άμαξα με την Σουζάνα μετά το τέλος της παράστασης στο Σικάγο, ακούγοντας δεκάδες θαυμάστριες του να παραληρούν λέγοντας το όνομά του, ασχέτως με το εάν πίστεψε ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας του).

Βλέπει την Κάντυ παρ όλη την θολούρα του, το μεθύσι του και τα φώτα να τον χτυπάνε στα μάτια και διακρίνει και το ότι είναι θλιμμένη και κλαίει. Όταν ρωτάει στο τέλος της παράστασης τον επιστάτη (ή ότι άλλο είναι αυτός) αν υπήρχε ένα κορίτσι δίνοντας την περιγραφή της Κάντυ, εκείνος απαντάει ότι είχε πολλά κορίτσια και ότι ήταν σκοτεινά...Είναι πολύ δυσδιάκριτο για έναν άνθρωπο να δει από μια σκηνή όταν τον χτυπάνε τα φώτα ένα κοινό στο σκοτάδι και πόσο μάλλον να διακρίνει Ο Τέρρυ την είδε αλλά ο επιστάτης όχι...

Όταν παίρνει απόφαση πως ήταν οπτασία τα βάζει με τον εαυτό του που δεν μπορεί να κάνει καμιά ευτυχισμένη, λυπάται την Σουζάνα κλπ...εγώ πιστεύω ότι σε εκείνη τη σκηνή αυτός που λυπάται είναι ο εαυτός του και αφήνεται έρμαιο στην μοίρα του. Είναι τραγικό...

Και για να μην σκέφτεται, ναι θέλει να ξαναγυρίσει με αξιώσεις στην άλλη του αγάπη, το θέατρο. Και εγώ πιστεύω ότι αν ο Τέρρυ έκανε κάποια άλλη δουλειά δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει. Το είχε πει από την αρχή ότι το θέατρο του αρέσει γιατί τη μια στιγμή μπορείς να είσαι βασιλιάς και την άλλη ζητιάνος. Μπορείς να αλλάξεις στιγμιαία και πλασματικά έστω, αυτό που είσαι και του Τέρρυ δεν του αρέσει αυτό που έχει γίνει.

Όσο το γιατί η Σουζάνα τον άφησε να φύγει έτσι τόσο απλά χωρίς να τον ρωτήσει που πάει και τί θα κάνει είναι επίσης μια μεγάλη απορία... Τον αφήνει, και ας θεωρήσουμε ότι δεν είχε το μυαλό της στην Κάντυ, ότι μπορεί να συναντηθούν (στην τελική στην Αμερική ζουν είναι αχανής χώρα) και πίστεψε την Κάντυ ότι τους εύχεται κάθε ευτυχία κλπ, υπάρχουν τόσες γυναίκες και τόσοι πειρασμοί. Είναι αρκετά φιλελεύθερη κίνηση για μια γυναίκα που έχει δηλώσει ότι καμιά δεν θα πάρει τον Τέρρυ από αυτήν και ολόκληρος ο κόσμος της γυρίζει γύρω από αυτόν. Μήπως τελικά κατάλαβε ότι ο Τέρρυ ποτέ δεν θα είναι πραγματικά δικός της?

Πραγματικά όσο κάθομαι, σκέφτομαι και αναλύω μπερδεύομαι περισσότερο...

Μην ψάχνετε για λογική τεκμηρίωση παιδιά...Η σκηνή είναι καθαρά δραματουργική!Θέλει να τονισει το αδιέξοδό του Τέρρυ και την ψυχοσύνθεσή του,στην απόλυτή κάθοδο.Η Κάντυ έχει γίνει γι αυτόν μια εμμονή και ακόμη και η σκέψη πως την συνάντησε σαν οπτασία ,του έδωσε την απαιτούμενη ώθηση που χρειαζόταν για να είναι και πάλι ο έαυτός του πάνω στο σανίδι.
Είναι λογικό λοιπόν ο Τέρρυ να τα βάζει με τον εαυτό του και να αναλογίζεται ποιόν κάνει ευτυχισμένο,με την υποτονική στάση του.
Δεν συναντιούνται για άλλη μια φορά,γιατί τότε θα ήταν μοιραίο!Δεν νομίζω να άφηνε ο ένας τον άλλο και με αυτό τον τρόπο θα χανόταν το νόημα της όποιας απόφασής του Τέρρυ να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. :affraid:

Δεν θα το πιστέψετε.
Νωρίτερα είχα διαβάσει κάποιο άλλο μήνυμα από τη Misspepper77 και τώρα εξαφανίστηκε.

Λέτε να έχω παραισθήσεις ; Ανησυχητικό ακούγεται.

Η Σουζάννα ουδέποτε θέλησε να κρατήσει τον Τέρρυ κοντά της χωρίς τη θέλησή του. Τουλάχιστον στο περιοδικό αυτό αποδεικνύεται. Τον αφήνει ελεύθερο όταν εκείνος νιώθει τον κλοιό να τον σφίγγει, και του εύχεται μόνο καλό ταξίδι. Δεν του κλαίγεται για να τη λυπηθεί, αντίθετα του χαμογελά σα να καταλαβαίνει το εσωτερικό του δράμα και να τον αφήνει ανεπηρέαστο να αποφασίσει για τη ζωή του.
Θυμάστε παλιά κάτι γνωμικά που αποστηθίζαμε; Αν θεωρείς κάτι δικό σου, άφησέ το ελεύθερο. Αν επιστρέψει ήταν πάντα δικό σου, αν όχι, δεν υπήρξε ποτέ.
Κάτι τέτοια θα διάβαζε και η Μιζούκι τότε και τα πέρασε στη νουβέλα της.
Ο Τέρρυ στο Ρόκστοουν προσπαθεί να τα βρει με τον εαυτό του. Πάντα κατηγορούσε τον πατέρα του ότι δεν μπόρεσε να κάνει ευτυχισμένη τη γυναίκα που αγαπούσε και τώρα εκείνος βαδίζει στα χνάρια του. Όταν αγκάλιασε την Κάντυ στα σκαλιά είχε προ πολλού πάρει την απόφαση να μείνει με τη Σουζάννα και της ευχήθηκε μονάχα να είναι ευτυχισμένη.

Συμφωνώ με τη Misspepper77. Μόνο που και να συναντιούνταν στο Ρόκστοουν κανείς δε θα άλλαζε τις επιλογές του. Αυτό φάνηκε και στο περιοδικό και στην τηλεόραση. Η Κάντυ ήθελε πιά τον Άλμπερτ κοντά της και αυτόν αναζητούσε. Ο Τέρρυ αν ήθελε να είναι με την Κάντυ, όταν είδε το όραμά της όπως τουλάχιστον πίστευε θα τα παρατούσε όλα και θα γυρνούσε κοντά της. Δε θέλησε όμως κάτι τέτοιο.
Απλά απαλλάχτηκε ο Τέρρυ από τις τύψεις που ένιωθε. Η Κάντυ και μακριά του έγινε ευτυχισμένη οπότε και εκείνος μπόρεσε να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς να τυρρανιέται από την απατηλή υπόσχεση της ευτυχίας που είχε τάξει στην Κάντυ.

...χμμμ όχι σωστά το διάβασες καλή μου...Απλώς άλλαξα γνώμη,γιατί είμαι και λίγο αλλοπρόσαλλή

Έκανες μια πολύ όμορφη προσέγγιση του θεματός και θα σου πω,πως θα συμφωνήσω μαζί σου ειδικά ως την τελευταία σου τοποθέτηση.Η ευτυχία της Κάντυ είναι για τον Τέρρυ το Α και το Ω.
Η Σουζάννα σαφώς και αγαπά τον Τέρρυ με όλη της την ψυχή και γι αυτό,όπως πολύ σωστά το είπες,τον αφήνει ελεύθερο να αποφασίσει.
Πάντως το συγκεκριμένο θέμα το άνοιξα για να δούμε την πορεία της κάθαρσής των ηρώων και επειδή όντως η συγκεκριμένη σκηνή δεν έχει σχολιαστεί σχεδόν καθόλου.Δεν ξέρω βρε παιδιά,το μάνγκα πραγματικά σε ταξιδεύει με τις εικόνες του.Είναι σε πολλά σημεία του σχεδόν θεατρικό!
Οι εικόνες της Ιραγκάσι έχουν μεγάλη δύναμη και αποδίδουν τα μέγιστα στα πρόσωπα των ηρώων.

Ξέρετε κάτι...στο μάνγκα υπάρχουν τελικά πολλά που δεν έχουμε σχολιάσει.Μήπως θα πρέπει να επικεντρωθούμε μόνο στα του μάνγκα...αφού η αφιλότιμη Μιζούκι δεν λέει να προχωρήσει την ιστοριά παραπέρα...

Καθε καλλιτεχνης "τρεφεται" μεσα απο την τεχνη του. Ειναι η ζωη του...Λογικο ειναι και η αγαπη του Τερρυ για το θεατρο να τον δυναμωνει, να τον αναζωογονει.

Λενε οτι οι μεγαλοι καλλιτεχνες ηταν πολυ εγωιστες. Αλλωστε για να δημιουργησει καποιος αριστουργηματα, πρεπει να θαυμαζει τον εαυτο του, πρωτα απ'ολους! Η ταπεινοφροσυνη δεν εχει χωρο στους καλλιτεχνικους κυκλους.

Προσφατα ειδα μια πολυ αγαπημενη μου ταινια, "Η Καλπικη Λιρα". Στο τελευταιο κομματι, η ταινια διηγεται την ζωη ενος φτωχου αλλα φιλοδοξου ζωγραφου, που παντρευεται απο τρελο ερωτα μια πλουσια κοπελα. Σε καποια στιγμη και ενω εκεινη του λεει οτι πρεπει να βρει μια δουλεια τουλαχιστον για τα προς το ζην, αυτος της λεει οτι ειναι ζωγραφος και δεν μπορει να συμβιβαστει με ημιμετρα. Θελει να ζωγραφισει εργα τεχνης και οχι μακετες διαφημισεων και ισως εκανε λαθος που την παντρευτηκε γιατι ενας μεγαλος καλλιτεχνης δεν πρεπει να παντρευεται, ωστε να ειναι αδεσμευτος απο ολα τα γηινα και καθημερινα και να μπορει αναποσπαστος να δημιουργησει. Αυτη ταραζεται που το ακουει αυτο και τον εγκαταλειπει πιστευοντας οτι ετσι θα γινει ευτυχισμενος. Τελικα κανενας απο τους δυο δεν καταφερνει να ξεχασει τον μεγαλο ερωτα, παρολο που προχωρουν στη ζωη τους...Αν δεν εχετε δει την ταινια, να την δειτε!!!!!!!!

Το θέατρο βοήθησε τον Τέρρυ να προχωρήσει τη ζωή του αρκετές φορές. Φεύγοντας από το Λονδίνο στο θέατρο βρήκε καταφύγιο και όσο δεν γνώριζε τι κάνει η Κάντυ και που βρίσκεται με το θέατρο ξεχνιόταν. Ακόμη και όταν ακρωτηριάστηκε η Σουζάνα΄και οι τύψεις τον τυρανούσαν καθημερινά μόνο το θέατρο του έδινε δύναμη να σταθεί στα πόδια του. Όταν πια άρχισε ο κατήφορος, πάλι το θέατρο εκείνος ο άθλιος περιπλανώμενος θίασος τον περιέθαλψε.
Στις όμορφες και τις άσχημες στιγμές το θέατρο ήταν πάντα το αποκούμπι του, η ελπίδα του η χαρά του και η γαλήνη του. Σκέφτομαι πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν δεν ήταν τόσο σπουδαίος ηθοποιός Με έναν πατέρα να μη νιάζεται με μιά μητέρα να μη μπορεί να φωνάξει πως είναι γιός της και την Κάντυ μακριά του δε θα κατάφερνε ποτέ να ορθοποδήσει