Ο πρώτος μεγάλος πόνος από την Άννυ

Χμμμ...εντάξει καλά μου κορίτσια,δεν θα ποστάρω καινούργια αντιπαράθεση μαζί σας...Πηγαίντε μια βόλτα μέχρι την δική σας πλοκή.Θα γράψω κάτι επί του θέματός για να μην την αφήσω απροστάτευτη

Η σκηνη που η Αννυ φευγει απο το ορφανοτροφειο για να μεινει
με την οικογενεια που την υιοθετησε και την Καντυ να ειναι
πανω στο δεντρο και να φωναζει Αννυ,θα μου μεινει για παντα χαραγμενη στο μυαλο.....

Οταν ημουν μικρη και εβλεπα τη σειρα ο χαρακτηρας της Αννυ ηταν ο αγαπημενος μου, μαλλον λογω ομοιοτητας στο ονομα κ χαζοχαιρομουν τοτε που ημουν μικρουλι κ αυτο που μου ειχε μεινει στο μυαλο για αρκετα χρονια μετα ηταν το ροζ φορεμα της! Αλλα περσι που ξαναειδα τη σειρα αγανακτησα!! ευτυχως για την παιδικη μου ψυχουλα που δεν τη θυμομουν ετσι γιατι θα ειχα αποκτησει δολοφονικες τασεις!!! Τι κ***εγωιστρια Θεε μου!!!! Μεχρι τα επεισοδια που επιτελους τα φτιαχνει με τον Αρτσι κ βεβαιωνεται οτι η καημενη η Καντουλα μας ουδεποτε ειχε προθεση να της φαει τον γκομενο (μαλλον εκρινε απο τον εαυτο της, τι θα εκανε αραγε αν η κατασταση ηταν αντιστροφη? εδω ολοκληρη οικογενεια της εφαγε της Καντουλας στα 6, θα κολλωνε να της φαει ενα γκομενο στα 16??) ηθελα να την πλακωσω στις μπουφλες!!! Μετα τα επεισοδια με το κολεγιο μου εφυγε λιγακι ο τοσος θυμος.
Το πρωτο σοκ ηταν ολη η μηχανοραφια (γιατι για μενα ηταν μηχανοραφια κανονικοτατη) για να την υιοθετησουν αντι για την Καντυ, κ μετα εκεινο το ελεεινο γραμμα... Και μετα ολες τις φορες που συναντησε την Καντυ, που για μενα ηταν σα να της δινοταν μια 2η ευκαιρια για να διορθωσει εκεινα τα λαθη, τα εκανε χειροτερα!!! Ειδικα στο κολλεγιο! Μα πρωτη της κουβεντα ειναι "μη μου παρεις τον Αρτσι??" και η αλλη τοσο βουρλο, αντι να γυρισει να της πει ενα ωραιοτατο "αντε γ******'', συνεχιζε να την προστατευει κ να νοιαζεται.....

anna έγραψε:

Οταν ημουν μικρη και εβλεπα τη σειρα ο χαρακτηρας της Αννυ ηταν ο αγαπημενος μου, μαλλον λογω ομοιοτητας στο ονομα κ χαζοχαιρομουν τοτε που ημουν μικρουλι κ αυτο που μου ειχε μεινει στο μυαλο για αρκετα χρονια μετα ηταν το ροζ φορεμα της! Αλλα περσι που ξαναειδα τη σειρα αγανακτησα!! ευτυχως για την παιδικη μου ψυχουλα που δεν τη θυμομουν ετσι γιατι θα ειχα αποκτησει δολοφονικες τασεις!!! Τι κ***εγωιστρια Θεε μου!!!! Μεχρι τα επεισοδια που επιτελους τα φτιαχνει με τον Αρτσι κ βεβαιωνεται οτι η καημενη η Καντουλα μας ουδεποτε ειχε προθεση να της φαει τον γκομενο (μαλλον εκρινε απο τον εαυτο της, τι θα εκανε αραγε αν η κατασταση ηταν αντιστροφη? εδω ολοκληρη οικογενεια της εφαγε της Καντουλας στα 6, θα κολλωνε να της φαει ενα γκομενο στα 16??) ηθελα να την πλακωσω στις μπουφλες!!! Μετα τα επεισοδια με το κολεγιο μου εφυγε λιγακι ο τοσος θυμος.
Το πρωτο σοκ ηταν ολη η μηχανοραφια (γιατι για μενα ηταν μηχανοραφια κανονικοτατη) για να την υιοθετησουν αντι για την Καντυ, κ μετα εκεινο το ελεεινο γραμμα... Και μετα ολες τις φορες που συναντησε την Καντυ, που για μενα ηταν σα να της δινοταν μια 2η ευκαιρια για να διορθωσει εκεινα τα λαθη, τα εκανε χειροτερα!!! Ειδικα στο κολλεγιο! Μα πρωτη της κουβεντα ειναι "μη μου παρεις τον Αρτσι??" και η αλλη τοσο βουρλο, αντι να γυρισει να της πει ενα ωραιοτατο "αντε γ******'', συνεχιζε να την προστατευει κ να νοιαζεται.....

ενταξει εχεις ενα δικιο, απλα στο Manga (που προηγηθηκε του ανιμε) η αννυ δεν εχει καμια σχεση με αυτο που βγηκε στο ανιμε. οποτε ας της δωσουμε και ενα ελαφρυντικο οτι παραποιηθηκε ο χαρακτηρας της.

Νομίζω οτι το πρώτο σοκ ήταν ο θάνατος του Άντονυ, (ήταν μεγάλη απώλεια) αλλά εκεί που εγώ πιο πολύ ταρακουνήθηκα (ναι ξέρω είμαι μεγάλη αναίσθητη ) ήταν όταν η Κάντυ και ο Τέρυ χώρισαν στο κολλέγιο από την παγίδα της Ελίζας και ξαφνικά έβλεπες πόσο όλοι και όλα ήταν εναντίον τους. Δηλαδή η αδικία σε όλο της το μεγαλείο.
Τώρα όσον αφορά την Άννυ, να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι το χαρακτήρα της από το μάνγκα αλλά αν ήταν η τέλεια και η υποδειγματική φίλη πως θα έβγαινε το ηθικό δίδαγμα οτι χρειάζεται να συγχωρούμε και να δίνουμε μία δεύτερη ευκαιρία στους άλλους;
Τώρα βέβαια στη νουβέλα της Μιζούκι η Ελίζα που είναι η προσωποποίηση του κομπλεξισμού και της κακίας και που η δική της ιστορία (σε σχέση με της Άννυς) δεν δικαιολογεί καθόλου τη στάση και την εκδικητικότητα της, μένει μέχρι το τέλος ατιμώρητη για τις πράξεις της. Άρα η Ελίζα δεν προσφέρει κανένα ηθικό δίδαγμα σε σχέση με την ιστορία της Άννυς που τουλάχιστον περνάει και ένα μήνυμα.

Η Ελίζα παρέμεινε μόνη της, δεν έχει φίλους, κανένας δεν τη χωνεύει και παρόλα τα πλούτη της δεν είναι ευτυχισμένη. Πάντα τρέχει πίσω από ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις που κατά βάθος ξέρει ότι δεν θα τα έχει ποτέ και κατά βάθος είναι δυστυχισμένη.
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία της.
Απλώς τη δυστυχία της δεν την εκφράζει με κλάμματα, αλλά με μίσος και κακία.
Ναι, πιστεύω ότι κατά βάθος ξέρει ότι δεν τη χωνεύει κανείς, και αυτή είναι και η τιμωρία της.

-εντιτ-
Πολλά "κατά βάθος" έγραψα....
μα προσπάθησα να σκάψω πολύ βαθιά για να γράψω αυτά που έγραψα...

Ναι, οκ, είναι δυστυχισμένη η Ελίζα, αλλά σιγά μην τη λυπηθώ κι όλας!!!

akaliakoukou έγραψε:

Η Ελίζα παρέμεινε μόνη της, δεν έχει φίλους, κανένας δεν τη χωνεύει και παρόλα τα πλούτη της δεν είναι ευτυχισμένη. Πάντα τρέχει πίσω από ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις που κατά βάθος ξέρει ότι δεν θα τα έχει ποτέ και κατά βάθος είναι δυστυχισμένη.
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία της.
Απλώς τη δυστυχία της δεν την εκφράζει με κλάμματα, αλλά με μίσος και κακία.
Ναι, πιστεύω ότι κατά βάθος ξέρει ότι δεν τη χωνεύει κανείς, και αυτή είναι και η τιμωρία της.

-εντιτ-
Πολλά "κατά βάθος" έγραψα....
μα προσπάθησα να σκάψω πολύ βαθιά για να γράψω αυτά που έγραψα...

Ναι, οκ, είναι δυστυχισμένη η Ελίζα, αλλά σιγά μην τη λυπηθώ κι όλας!!!

Το θέμα με την ιστορία της Ελίζας είναι οτι η ίδια δεν αντιλαμβάνεται τη δυστυχία της οπότε τι να το κάνεις;...παραμένει αυτό που ήταν πάντα (μία στρίγκλα και μισή) και ευχαριστημένη από την δυστυχία των άλλων...
Πολύ σαδίστρια...και αναίσθητη.

Για μενα ο πρωτος μεγαλος πονος ειναι τα βασανιστηρια στο σπιτι των Ρανγκαν. Εκει η Καντυ περναει τα πανδεινα Και κανεις δεν ερχεται να την βοηθησει Μονο οι υπηρετες και οι αλλοι εργατες των Ρανγκαν της κρατανε συντροφια, ειδικα η Ντοροθυ.

Ο θανατος του Αντονυ και ο χωρισμος απο τον Τερρυ δεν ειναι απλα "πονοι". Ειναι κομβικα σημεια στην ιστορια, σημεια οπου κρινεται η ζωη της ηρωιδας.

domniki έγραψε:

Για μενα ο πρωτος μεγαλος πονος ειναι τα βασανιστηρια στο σπιτι των Ρανγκαν. Εκει η Καντυ περναει τα πανδεινα Και κανεις δεν ερχεται να την βοηθησει Μονο οι υπηρετες και οι αλλοι εργατες των Ρανγκαν της κρατανε συντροφια, ειδικα η Ντοροθυ.

Ο θανατος του Αντονυ και ο χωρισμος απο τον Τερρυ δεν ειναι απλα "πονοι". Ειναι κομβικα σημεια στην ιστορια, σημεια οπου κρινεται η ζωη της ηρωιδας.

κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου dom!!

για μενα ο πρωτος μεγαλος πονος της καντυ ηταν οταν εχασε τον αντονυ... αλλα και για εμενα ηταν ενας μεγαλος πονος..... ασε που ηταν το πρωτο επεισοδιο που ειχα δει της καντυ.... αυτο σχετικα με την αννυ... ειμουν σιγουρη απο την αρχη πως θα λυνοταν και οτι η μιζουκι δεν θα το αφηνε ετσι..... γι αυτο δεν θα τον ελεγα και τεραστιο πονο ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΝΤΥ γιατι αλλο να πεθανει καποιος και αλλο να το νιωθεις απο μεσα σου οτι θα τον ξαναδεις..... παρ ολα αυτα θα συμφωνισω με την dom γιατι κατα καποιο τροπο και ο θανατος του αντονυ και ο χωρισμος με τον τερυ θεωρουνται κομβικα στοιχεια!!!!!!

Συμφωνώ μαζί σου!Ο ''χωρισμός'' της Κάντυ με τη Άννυ δεν 'ηταν κομβικό σημείο. ....Όχι με καμία δύναμη....Κομβικά σημεία για μένα και για τους περισσότερους νομίζω ήταν ο θάνατος του πολυαγαπημένου μας Άντονυ και ο άδικος χωρισμός του Τέρρυ και της Κάντυ....