Διονύσιος Σιμόπουλος Στον δικό μας Δάσκαλο, με αγάπη

Ο άνθρωπος που για περισσότερα από 50 χρόνια βρίσκονταν στο τιμόνι του Ευγενιδείου Πλανηταρίου,  ως Διευθυντής του κι αργότερα ως Επίτιμος Διευθυντής δεν είναι πια μαζί μας. Ο Διονύσης Σιμόπουλος έφυγε σήμερα από κοντά μας, ήσυχα, περιτριγυρισμένος από την οικογένεια του.
Αγαπημένε μας Διονύση Σιμόπουλε Αντίο.

Ίδρυμα Ευγενίδου / Eugenides Foundation

H μέρα σήμερα ξεκίνησε με αυτή την άσχημη είδηση...
Και ήμουν τόσο χαρούμενη, το βράδυ σήμερα στα πλαίσια του καλοκαιρινού φεστιβάλ του συλλόγου αστρονομίας Χίου, θα έχουμε την χαρά και την τιμή να απολαύσουμε ακόμη μία φορά τον Δρ.Σταμάτη Κριμιζή...

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά αστέρια, και όσο είναι εν ζωή και μετά θάνατον. Είμαστε τυχεροί που υπάρχουν ανάμεσά μας...

Νομίζω ότι δικαιούνται και ένα τόπικ δικό τους, αλλά θα το αφήσω στα χέρια της Άλντε, είναι πολύ πιο κατάλληλη από εμένα...  

Πολύ θλιβερή μέρα η σημερινή...

Αντίο αγαπημένε μου δάσκαλε...

"Ο καρκίνος στο πάγκρεας είναι πάρα πολύ δύσκολος. Όταν μου ανακοινώθηκε από τους γιατρούς, σκέφτηκα ότι θα έχω 2-3 μήνες ζωής, το πολύ. Ο γιατρός μου είπε αν δεν κάνω τίποτα θα ζήσω 6 μήνες, και αν κάνω αυτά που πρέπει θα ζήσω παραπάνω. Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε, κι εγώ ακόμα ζω και βασιλεύω και πιστεύω ότι θα δω και την τέλεια ανακαίνιση του πλανηταρίου το 2023" είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ.

Αναφορά

Η παρακαταθήκη που μας αφήνει ο αγαπημένος μας Δάσκαλος είναι μεγάλη... θα σταθώ μόνο στα λόγια του: να μην εγκαταλείπουμε καμία μάχη, ακόμη και όταν οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας.

Κρίμα που δεν μπόρεσε να δει ένα ακόμη όνειρό του να πραγματοποιείται... θα είναι όμως πάντα εκεί, δίπλα μας...

Αποχαιρετισμός στον Διονύση Σιμόπουλο
Θα είναι πολύ δύσκολο να χωνέψουμε ότι θα έρθει μια νέα αστρονομική ανακάλυψη, μια νέα φωτογραφία κάποιας μαύρης τρύπας, και δεν θα τον ρωτήσουμε τι σημαίνουν όλα αυτά.
Αποχαιρετισμός στον Διονύση Σιμόπουλο
Ηλίας Μαγκλίνης

«Είμαι έτοιμος να φύγω. Θέλω μονάχα λίγο χρόνο ακόμα να γράψω μερικά πράγματα αλλά κατά τα άλλα είμαι πλήρης. Εζησα πλούσια ζωή, δεν έχω παράπονο. Και ως προς τη δουλειά και ως προς την οικογένειά μου, ήμουν τυχερός άνθρωπος. Οπότε, σου το τονίζω, είμαι πλέον έτοιμος να φύγω».

Αυτά μου έλεγε το 2019 ο Διονύσης Σιμόπουλος από το τηλέφωνο. Μόλις είχε γίνει η πρώτη διάγνωση και οι γιατροί τότε του έδιναν λίγους μήνες ζωής ακόμα. Αναρωτιόμουν που έβρισκε τη δύναμη. Διότι δεν ήταν μονάχα τι έλεγε αλλά και πώς τα έλεγε: με μια απίστευτη, ζηλευτή στερεότητα, αυτή του χορτάτου ανθρώπου, ο οποίος δεν έπαψε να είναι περίεργος αλλά την ίδια στιγμή έμοιαζε να μην του λείπει τίποτα.

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε. Έγραψε όχι ένα αλλά πολλά βιβλία, τα παρουσίασε σε όλη τη χώρα, έκανε πόντκαστ (κάναμε και μερικά μαζί για την «Κ» πέρσι το καλοκαίρι), έδινε ομιλίες, δεν σταμάτησε στιγμή.

Είχε αυτό τον φοβερό παιδικό ενθουσιασμό για τα πάντα και την ίδια στιγμή έμοιαζε να ξέρει, καλύτερα από τον καθένα μας, ότι ζεις μονάχα μια φορά.

Ο άνθρωπος που μας μύησε από παιδιά στη σαγήνη των άστρων και στο αίνιγμα του σύμπαντος, ο άνθρωπος που συνδύασε με τόσο περίτεχνο τρόπο την αστρονομία και την αστροφυσική και την κοσμολογία με την αφήγηση, με το παραμύθι (το οποίο όμως ουδέποτε ξεπέφτει σε παραμύθιασμα), ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στην δημιουργία του Νέου Ψηφιακού Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, αυτός ο άνθρωπος που γελούσε με την καρδιά του και στη σελίδα του στο Facebook ανέβαζε κάθε τόσο τραγούδια που αγαπούσε από μικρός, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως δεν είναι πια στη ζωή.

Αλλά η ζωή έχει αυτή την αφόρητη σκληρότητα: η μέθεξη από ιστορίες και η φαντασμαγορία των άστρων, όλα καταλήγουν στη σιωπή.

Βεβαίως, με την περίπτωση του Διονύση Σιμόπουλου δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα: έχουμε τη φωνή του και τη μορφή του αποτυπωμένη σε πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό, έχουμε τα βιβλία του και έχουμε κληρονομιά του την εκπληκτική εργασία που γίνεται εδώ και χρόνια στο Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο, έχοντας πάρει τη σκυτάλη από εκείνον ο Μάνος Κιτσώνας ο οποίος συνεχίζει δυναμικά και δημιουργικά από ένα πόστο που για πολλά χρόνια ήταν ταυτισμένο με τον Διονύση Σιμόπουλο.

Για εμάς, τους δημοσιογράφους που τον γνωρίσαμε, θα είναι πολύ δύσκολο να χωνέψουμε ότι θα έρθει μια νέα αστρονομική ανακάλυψη, μια νέα φωτογραφία κάποιας μαύρης τρύπας, και δεν θα τον ρωτήσουμε τι σημαίνουν όλα αυτά. Θα μας λείψει πολύ.

Προσωπικά, θα τον θυμάμαι πάντοτε καθισμένο στο γραφείο του, στο Πλανητάριο, να με υποδέχεται όλος χαρά το 2002 για να σχεδιάσουμε κάποιο νέο αφιέρωμα στις Επτά Ημέρες της κυριακάτικης «Κ».

Θα τον θυμάμαι να δίνει διαλέξεις στην φοβερή αίθουσα προβολών, και να διηγείται πώς σε πέντε με έξι δισεκατομμύρια χρόνια ο Ηλιος μας θα τελειώσει τη ζωή του παρασύροντας στο χαμό και τη Γη μας, όπου ένας έντρομος ακροατής τον διέκοψε για να τον ρωτήσει: «Με συγχωρείτε, κύριε Σιμόπουλε, είπατε πέντε-έξι δισεκατομμύρια ή πέντε-έξι εκατομμύρια;» και γελαστός ο Διονύσης Σιμόπουλος τον καθησύχασε, λέγοντάς του «δισεκατομμύρια, μην ανησυχείτε» και ο ακροατής έβαλε τα γέλια μαζί με όλους μας. Θα τον θυμάμαι να τον επισκεπτόμαστε στο σπίτι του για μια συνέντευξη άκρως βιωματική παρέα με τον Νίκο Κοκκαλιά το 2019 και πέρσι ξανά με τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο για τη σειρά των πόντκαστ.

Πέρσι ειδικά ήταν φανερά καταβεβλημένος. Κι ωστόσο, μόλις του έκανα μια ερώτηση («Υπάρχει χρόνος τελικά;», «Είμαστε μόνοι στο σύμπαν;», «Υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα;» κ.ο.κ.), ήταν λες και δεν υπήρχε αρρώστια, φθορά, αδυναμία. Τα ξεχνούσε όλα στη στιγμή.

Περισσότερο από έναν αποχαιρετισμό σε έναν σπουδαίο αφηγητή και μύστη στην επιστήμη, αυτό είναι και αποχαιρετισμός σε έναν μακρινό μα καλό φίλο: ακόμα και πάνω στις πιο δύσκολες στιγμές της ασθένειάς του, είχε το νου του να σηκώσει το τηλέφωνο και να ρωτήσει με ενδιαφέρον και ανησυχία πώς πάει ένα τετράχρονο κορίτσι που είχε προσβληθεί με λευχαιμία, να ευχηθεί κάθε καλό από την καρδιά του, όχι μία αλλά κάμποσες φορές.

Όπως έδειξε σε ένα ποίημα (το «I am Like a Slip of Comet…» – Είμαι όπως το πέρασμα ενός κομήτη) ο Τζέραρντ Μάνλεϊ Χόπκινς, Αγγλος ποιητής της βικτοριανής περιόδου, το πέρασμα ενός κομήτη θυμίζει τον ανθρώπινο βίο: έρχεται από μιαν άβυσσο, γίνεται ολόφωτος χάρη στον ήλιο ώσπου χάνεται ξανά μέσα στο αχανές σκότος.

Η σκέψη φέρνει λύπη. Η συγκίνηση όμως ξεπλένει τη λύπη: συγκίνηση από αυτή την ανεξίτηλη σφραγίδα ανθρώπινης περιέργειας που φέρει μαζί της όλα εκείνα τα ψήγματα των ονείρων του ανθρώπου και της τέχνης του.

Το νεαρό παιδί από την Πάτρα που ως πρόσκοπος είδε μια νύχτα του 1960 τον έναστρο ουρανό με τηλεσκόπιο από την Αμφίκλεια και μαγεύτηκε και έπειτα βρέθηκε να σπουδάζει στην Αμερική με 250 δολάρια όλα κι όλα στην τσέπη, ανέλαβε το πλανητάριο της Λουιζιάνα για να επιστρέψει στην πατρίδα του και να προσφέρει επί σειρά δεκαετιών σε γενιές Ελληνόπουλων, ο Διονύσης Σιμόπουλος έγινε αυτό που έλεγε πάντοτε ότι είμαστε: σκόνη των άστρων. Ο ίδιος μπορεί να έσβησε, το φως του όμως ταξιδεύει ακόμα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα άστρα.



Πηγή

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Ο δικός μας Carl Sagan με τον δικό μας Τέρρυ ανάμεσα σε Κόκκινους Γίγαντες και Άσπρους Νάνους!

Σκίτσo Γιώργος Γαλιτης @Giorgos Galitis

Πόσο σας ζηλεύω, κορίτσια, που είχατε την τύχη να γνωρίσετε από κοντά έναν άνθρωπο αυτού του διαμετρήματος. Λογικό εσείς να νιώθετε την απώλειά του σα να έφυγε όντως ένας δικός σας άνθρωπος. Κρατήστε τη γνωριμία του ανάμεσα στις πιο πολύτιμες αναμνήσεις σας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που μοιραστήκατε τις εμπειρίες σας και με μας τους λιγότερο τυχερούς που δεν τον γνώρισαν.

Σε συνέχεια της ανάρτησης της Δέσποινας, παραθέτω απόσπασμα από τις ειδήσεις στην ΕΡΤ, όπου ο κος Κριμιζής μίλησε για το φίλο του και όχι μόνο.

https://www.ertnews.gr/roi-idiseon/st-krimizis-den-einai-tipota-o-thanatos-elege-o-d-simopoylos-video/

akaliakoukou έγραψε:

...
- Δεσποινίς Λύκου, λυπάμαι πολύ. Δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα στα σχέδια σας, αλλά μέχρι το Σεπτέμβρη το πιθανότερο είναι να μη ζω.
...
- Λυπάμαι.
-Το ακούω, αλλά μην. Ήταν μια όμορφη, εντελώς γεμάτη ζωή χωρίς απωθημένα.
-Δεν ξέρω τι να πω.
-Δεν χρειάζεται να λέμε πάντα κάτι.
Έτρεχαν δάκρυα, πρώτη φορά για κάποιον που δεν έχω δει ποτέ και μιλούσα για πρώτη φορά μαζί του στο τηλέφωνο.
-Μην κλαίτε δεσποινίς, ακούγεστε τόσο νέα. Τρέξτε για τη ζωή σας, την αγάπη, τον έρωτα, τη συντροφικότητα.
-Πώς να σας αποχαιρετήσω;
-Να κυλήσουν ήσυχα οι μέρες. Όσες μέρες.
...
Via @Xrisa Lykou[/size][/font]

Ίσως να είναι το μήνυμα που έχει κοινοποιηθεί τις περισσότερες φορές, στη φατσόβιβλο.
Δεν ξέρω αν είναι προϊόν μυθοπλασίας αλλά κάλλιστα ο αγαπημένος μας Δάσκαλος θα μπορούσε να είχε μιλήσει έτσι...
Από την αρχή που "μπήκε" σ΄αυτή την περιπέτεια της υγείας του, δεν έκρυψε ούτε ωραιοποίησε κάτι. Μίλησε ανοιχτά για τις εξετάσεις, τις χημειοθεραπείες και τους αβάσταχτους πόνους με τις βαρύτατες συνέπειες στον οργανισμό του... την απόλυτη εμπιστοσύνη στους γιατρούς του Αιγινήτειου (νομίζω) που τον είχαν αναλάβει και τις πρώτες του νίκες απέναντι στο Θεριό.

Δε νομίζω ότι θα έβρισκα ποτέ τη δύναμη να πω σε κάποιον ότι μπορεί σε δυο - τρεις μήνες να μη ζω... ίσως να με παρέσερνε η αυτολύπηση και να μην ήθελα να δω - ακούσω κανέναν.

Κι όμως... τον Δάσκαλο, μέχρι την τελευταία του στιγμή, δεν τον εγκατέλειψε το χιούμορ του και η θετική σκέψη. Είναι και αυτό ένα μάθημα ζωής.

Πάντως ένα πράγμα μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση και νιώθω την ανάγκη να το αναφέρω. Και ο Σιμόπουλος και ο Κριμιζής προχτές, φαίνονται να είναι πολύ ήρεμοι όταν αναφέρουν το θέμα του θανάτου. Σαν να λένε "θα πάμε για καφέ αύριο"....
Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν, ίσως η επιστήμη τους και η γεμάτη ζωή τους να βοήθησε σε αυτό το κομμάτι.
Κι ο Θεοδωράκης ήταν πολύ άνετος με το θέμα αυτό. Ίσως το ότι έζησαν μια γεμάτη, χωρίς απωθημένα, ζωή? Ίσως γιατί είδαν την απεραντοσύνη του σύμπαντος και τη ματαιότητα ετούτου εδώ του κόσμου?
Ποιος ξέρει...

Ο Μάκης Προβατάς ήταν από τους πρώτους παρόντες στην κηδεία και στο πρόσωπό του διέκρινες τη βαθειά του λύπη για την απώλεια του Δασκάλου...
Σε διαδικτυακή ανάρτηση :

Τη Δευτέρα 1η Αυγούστου, γύρω στις 12.30 το μεσημέρι, μου τηλεφώνησε ο Διονύσης Σιμόπουλος. «Μάκη, νιώθω ότι τώρα πράγματι με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου. Έλα όταν μπορείς, να έχουμε την χαρά μιας συζήτησης». Η φωνή του, για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια δοκιμασίας, είχε αποκτήσει εκείνη την αναπόφευκτη χαρακτηριστική χροιά ενός ανθρώπου που έχει πλέον πολύ μεγάλο πρόβλημα.

Συνεννοηθήκαμε ότι θα πάω γύρω στις 5. Πηγαίνοντας προς το σπίτι του σκέφτηκα να ενημερώσω τον Σταμάτη Κριμιζή, έναν άνθρωπο με τον οποίο ο Διονύσης Σιμόπουλος είχε μια πολύ κοντινή και βαθιά σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης. Μόλις είχε φτάσει στη Χίο. Συμφωνήσαμε ότι, εφόσον ο Διονύσης είχε δυνάμεις, θα τον καλούσαμε να μιλήσουν.

Έφτασα στο σπίτι και πήγα στην κρεβατοκάμαρα που ήταν μόνιμα πλέον ξαπλωμένος. Για αρκετά λεπτά μιλήσαμε για διάφορα θέματα, από το βιβλίο «Το αλάτι μιας ζωής» μέχρι την αποστολή Parker Solar Probe στον Ήλιο, και καταλήξαμε να συζητάμε για το τηλεσκόπιο Webb και τι εικόνες μπορεί να στείλει στο μέλλον «τις οποίες δυστυχώς δεν θα προλάβω να τις δω», όπως είπε. «Ποιες είναι οι φωτογραφίες που θα ήθελες περισσότερο να δεις, Διονύση μου;». «Όλες φυσικά. Όμως περισσότερο αυτές που θα έχουν μέσα μαύρες τρύπες. Δεν πειράζει, θα τις δουν τα εγγόνια μου»…

Εκείνη τη στιγμή τον ρώτησα αν θέλει να πάρουμε στο τηλέφωνο τον κύριο Κριμιζή στη Χίο. «Όχι. Δεν θέλω να με ακούσει στα χάλια που είμαι».

Δεν επέμεινα και συνεχίσαμε τη συζήτηση, πλέον για το παγκόσμιο συνέδριο διαστημικής επιστήμης, Cospar Athens, που έγινε λίγες μέρες πριν στην Αθήνα και δεν μπόρεσε να παραβρεθεί.

Ξαφνικά μου λέει με λίγο πιο δυνατή φωνή «Έλα πιο κοντά μου. Πάρε τον Σταμάτη και βάλε ανοιχτή ακρόαση».

Τον κάλεσα από το κινητό μου, του είπα πού βρισκόμαστε και ότι ο Διονύσης θέλει να του μιλήσει… «Σταμάτη μου, ο Διονύσης είμαι. Συγχώρεσέ μου τη χάλια φωνή, αλλά δεν είμαι καλά. Ήθελα όμως να σου μιλήσω. Είμαστε σε ανοιχτή ακρόαση και οι τρεις…»

Δεν έκαναν καμία απολύτως αναφορά στην αρρώστια του Διονύση και αμέσως άρχισαν να συζητούν για το Cospar Athens. Έλεγαν και οι δύο πόσο χαρούμενοι ήταν που πήγε εξαιρετικά και για τις σπουδαίες ανακοινώσεις που έγιναν σε αυτό. Μετά συζήτησαν και για τις σημαντικές εξελίξεις γενικά στην επιστήμη τους…

Είχε περάσει περίπου μισή ώρα όταν ξαφνικά ο Διονύσης Σιμόπουλος είπε «Σταμάτη μου, θέλω να σου πω ότι σε ευχαριστώ πολύ για όλα…». «Εγώ σε ευχαριστώ για όλα όσα μας έχεις προσφέρει»…

Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να ευχαριστούν ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που δεν έχω ξαναδεί και ξανακούσει. Η λέξη «ευχαριστώ» έβγαινε μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους, αλλά το κυριότερο ήταν ότι ο ένας ευχαριστούσε τον άλλο για την συνεισφορά του στην Επιστήμη. Η Επιστήμη ήταν αυτή γύρω από την οποία εξέφραζαν τις βαθιές τους ευχαριστίες ο Διονύσης Σιμόπουλος και ο Σταμάτης Κριμιζής ο ένας προς τον άλλον.

Ένιωσα ότι ήμουν μάρτυρας στη διαδικασία ενός περήφανου και ανώτερου αποχαιρετισμού…

Δεν έχω ιδέα πόσο κράτησε αυτό, αλλά μάλλον τρία με τέσσερα λεπτά… «Σταμάτη, θέλω να είναι δικό μου το τελευταίο ευχαριστώ». Ο Σταμάτης Κριμιζής ακούστηκε να βουρκώνει «Εντάξει Διονύση μου, Αντίο λοιπόν». «Αντίο»

Ο τρόπος που αποχαιρετιούνται οι σπουδαίοι επιστήμονες…

Κατάλαβα ότι παρατηρούσα την προετοιμασία ενός περήφανου και ανώτερου θανάτου.

σ.σ.: Επί χρόνια, ο Διονύσης Σιμόπουλος μου ζητούσε να του μιλάω στον ενικό, όμως ποτέ δεν τα είχα καταφέρει και πάντα έκανα αυτό το αστείο πήγαινε-έλα μεταξύ πληθυντικού και ενικού μέσα στην ίδια πρόταση. Οι δύο φορές στις οποίες του μίλησα μόνο στον ενικό είναι σε αυτή τη συνάντηση και στην τελευταία μας που με κάλεσε λίγες ώρες πριν πεθάνει. Τη δεύτερη φορά το παρατήρησε χαμογελώντας «επιτέλους μου μιλάς στον ενικό».

Από διαδικτυακή ανάρτηση: Γρύλλος Κρεστένων

"Ο Διονύσης Σιμόπουλος, από χθες το απόγευμα αναπαύεται στη γη της Ηλείας. Ο διακεκριμένος αστροφυσικός, μέρος της αστρόσκονης του σύμπαντος και αυτός, βρίσκεται πλέον δίπλα μας για πάντα.

Μετά την τελετή της κηδείας του που έγινε στον Ιερό Ναό Αγίας Σκέπης στου Παπάγου στην Αθήνα, η πομπή με τη σορό του, η οικογένειά και οι συγγενείς του, κατευθύνθηκαν προς το Γρύλλο. Το χωριό της Κρέστενας που μπορεί να μην γεννήθηκε εδώ, να μην μεγάλωσε, αλλά αγάπησε ως τόπο καταγωγής του πατέρα του και πέρασε όμορφες στιγμές διακοπών μαζί με τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Εδώ ήταν και η επιθυμία του να ταφεί, να μείνει για πάντα εδώ στην Ηλεία, στην όμορφη γη της Ολυμπίας, στην Κρέστενα, στο Γρύλλο.

Η απώλεια του επίτιμου διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, από τον καρκίνο, ήταν ένα πλήγμα όχι μόνο για την οικογένειά του, όχι μόνο για τον επιστημονικό κόσμο, αλλά ευρύτερα για την Ελλάδα.

Ένας επιστήμονας, ένας άνθρωπος, τόσο προσιτός, τόσο ευγενής, με μια απίστευτη διάθεση προσφοράς, μια προσωπικότητα που γέμισε με το μέγεθός και το χαρακτήρα της, αυτό το τεράστιο κενό ανάμεσα στα άστρα και την ανθρωπότητα και έφερε δίπλα μας άγνωστους κόσμους και τους κατέστησε οικείους στο ευρύ κοινό.

Το απόγευμα της Τρίτης στο Γρύλλο ήταν εκεί η οικογένειά του, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συγχωριανοί που καμάρωναν για τον Διονύση Σιμόπουλο, για τον εξαίρετο αυτό επιστήμονα, αλλά και άνθρωπο της διπλανής πόρτας, γείτονα και φίλο…

Ήταν όλοι εκεί για να τον αποχαιρετίσουν, στην ταφή στο κοιμητήριο του χωριού. Ο Διονύσης Σιμόπουλος θα είναι εδώ δίπλα μας… για πάντα… Και θα μας συντροφεύει στη διαδρομή τούτου του κόσμου…

Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του… "

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...