Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican.

Εδώ και μερικές ημέρες σκεπτόμενος τον ξαφνικό χαμό του Άντονυ μου γεννήθηκε η περιέργεια πως να βίωσε άραγε η Candy εσωτερικά αυτήν την απώλεια και πως να είδε μέσα από τα δικά της μάτια όλα αυτά που έγιναν στο σπίτι αμέσως μετά. Αναζητώντας απεγνωσμένα τέτοιες πληροφορίες προσπάθησα να να ρίξω μια ματιά στα γιαπωνέζικα manga που είχα στο σπίτι μου για ώρα ανάγκης αλλά δυστυχώς μου τα πήρανε! Το anime για καλή μου τύχη μας δίνει μερικές τέτοιες ενδιαφέρουσες - αποσπασματικές πληροφορίες αρνούμενο όμως να εστιάσει σε αυτές ώστε να μη βαρύνει και γίνει υπερβολικά μαύρο. Οι ευαίσθητες ισορροπίες που επικρατούσαν στο σπίτι, ο τρόπος που έφυγε ο Άντονυ και το ιδιόμορφο της μεταξύ τους σχέσης δημιούργησαν κατά τη γνώμη μου ένα περίεργο μωσαϊκό μπερδεμένων συναισθημάτων όπου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω παρακάτω σεβόμενος όσο μπορώ την ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων.

Καλή σας ανάγνωση! :\~/:

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. Candycryebo6

Λέγομαι Candy….Candy White Ardley και αν μπορούσα να πω με δύο λέξεις τον λόγο που με έκανε να αρχίσω να γράφω μέσα στα άγρια χαράματα είναι μάλλον η ανάγκη μου να μιλήσω σε κάποιον. Είμαι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Οι εικόνες με βασανίζουν πια νύχτα και ημέρα εισβάλοντας ξαφνικά και απροειδοποίητα στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Μακάρι να μπορούσα να το σταματήσω αυτό! Έχω φτάσει στα όρια μου. Τα συναισθήματα μου είναι τόσο δυνατά και ακαθόριστα! Θέλουν να βρουν διέξοδο και να βγουν, αλλά για κάποιο λόγο εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Με τρομάζει αυτό αφού έτσι δεν γνωρίζω στο τέλος τι θα μου συμβεί ή ακόμα τι είμαι εγώ σε θέση να κάνω. Εμπρός Candy γράψε αυτό που θέλεις να πεις, εδώ κανένας δεν μπορεί να σε ακούσει. Θεέ μου δεν αντέχω. Πως έφτασα μέχρι εδώ;

Άκου πως κάνει ο αέρας έξω! Εδώ και τρεις μέρες βρέχει ασταμάτητα ! Έχει αρχίσει πια να κάνει κρύο. Ευτυχώς εγώ τουλάχιστον είμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου. Άραγε αυτός να κρυώνει τώρα; Μακάρι να μπορούσα να τον σκεπάσω! Στο δωμάτιο μου έχει τόση ησυχία. Όλοι θα κοιμούνται τέτοια ώρα. Το απαλό ζεστό φως του κεριού μου τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο ειρηνικά τόσο όμορφα. Κοιτάζω την μικρή αδύνατη φλόγα να τρεμοπαίζει επάνω στο φιτίλι. Ο παράξενος χορός της προκαλεί έντονες διακυμάνσεις στην φωτεινότητα του δωματίου! Εκεί που τη βλέπεις ότι πάει να σβήσει αυτή άξαφνα ξαναβρίσκει την φωτεινότητα της απωθώντας μακριά το σκοτάδι που βρήκε πρόσκαιρο δικαίωμα να πλησιάσει...

Αυτή η σκηνή επαναλαμβάνεται άπειρες φορές με τη φλόγα να χάνει στιγμιαία τη δύναμη της και αμέσως μετά να σταθεροποιείται κερδίζοντας για μια ακόμη φορά παράταση. Κάπως έτσι πρέπει να συμβαίνει και με τις ζωές των ανθρώπων. Γεννιόμαστε και φωτίζουμε συνεχώς, τρεμοπαίζουμε και έπειτα κάποια στιγμή απροειδοποίητα σβήνουμε! Μόνο ο θεός ξέρει πότε θα φύγουμε και κανένας άλλος. Ήταν θέλημα θεού φαίνεται αλλά εγώ δεν μπορώ και πάλι να παρηγορηθώ! Δεν μπορώ να βρω πουθενά τη γαλήνη. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Άντονυ με γνώρισες σαν το γελαστό και πάντα χαρούμενο κορίτσι. Θέλω να ξέρεις ότι θεωρούσα τον εαυτό μου πάντα άτυχο. Πολλά ήταν τα βράδια όπου βυθισμένη στην μοναξιά τα δάκρυα μου έβγαιναν ανεξέλεγκτα μουσκεύοντας το μαξιλάρι μου. Είναι αυτός ο μόνιμος ο φόβος ότι κάποτε θα μείνω τελείως μόνη. Σε όλη μου τη ζωή περιτριγυριζόμουν από πολλά άτομα αλλά σε πολύ λίγους επέτρεψα πραγματικά να με πλησιάσουν. Δεν θέλω να ξαναμείνω ποτέ μόνη...

Τι είναι αυτό που σαν βάρος αφόρητο πλακώνει τα στήθη μου και δεν με αφήνει να πάρω ανάσα; Τι είναι αυτό που ακόμα και τώρα νοιώθω την παρουσία του αλλά ανήμπορη και παγωμένη διστάζω να το ονοματίσω; Είναι οι ενοχές και οι τύψεις; Δεν πρόλαβα ποτέ να ανταποκριθώ πραγματικά σε αυτό που ένιωθες για εμένα. Δε σου έδωσα ποτέ την ευκαιρία να με πλησιάσεις τόσο όσο εσύ θα ήθελες. Δεν άκουσες από τα χείλη μου εκείνα τα λόγια που εσύ περίμενες και είχες τόση ανάγκη τον καιρό που ζούσες. Μετανιώνω πικρά για αυτό έρωτα μου. Ο χρόνος πάντοτε είναι λίγος και απαιτεί σεβασμό στη διαχείριση του. Δεν συμπαθεί την σπατάλη και τιμωρεί την αναβλητικότητα. Δεν πρόκειται να ξανακάνω το ίδιο λάθος...

Μήπως είναι ανήθικος φόβος βαρύς της ιδιοτέλειας αυτός που με τρομάζει; Θα μπορούσε… Τι θα απογίνω εγώ τώρα; Όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει. Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να κάνει ανεκτή την απάνθρωπα μίζερη καθημερινότητα μου δεν υπάρχει πια. Ταπεινωμένο λάφυρο παραδομένο στη μανία όσων με μισούν δύσκολα θα ξεφύγω. Όλοι θα με θεωρήσουν υπεύθυνη. Ο Άρτσι και ο Στίαρ θα με στηρίξουν αλλά δεν είναι αρκετό. Το πιθανότερο είναι και ο μεγάλος θείος να ακυρώσει την υιοθεσία μου. Έκανα πολλά λάθη! Μάλλον η παρουσία μου εδώ έχει τελειώσει. Δεν νομίζω ότι θα με πειράξει που θα φύγω αν και άρχισα να συνηθίζω σιγά σιγά το νέο μου όνομα. Με έχει καταλάβει ακατανίκητη τάση φυγής. Θέλω να εξαφανιστώ το συντομότερο από εδώ. Όμως και πάλι δεν νομίζω ότι τελικά θα ηρεμήσει η ψυχή μου...

Θεέ μου είναι και κάτι...το οποίο προστέθηκε απρόσμενα στο βάρος που κουβαλάω στην ψυχή μου. Είναι κάτι που φοβάμαι να παραδεχτώ! Υπάρχει περίπτωση… να έχει αυτή δίκιο; Είναι τα λόγια της Ελίζας που μου προκαλούν ρίγος! Αυτό το φίδι μίλησε με ανθρώπινη φωνή και μου είπε κάτι που πέρασε ενδόμυχα και από το δικό μου μυαλό. Μήπως εγώ αγαπημένε μου.... σε σκότωσα; Δεν αντέχω να το σκέφτομαι γιατί θα τρελαθώ! Αν δεν σε άφηνα αγάπη μου να ξεκόψουμε από τους άλλους, αν σε σταμάταγα έγκαιρα να μη κάνεις εκείνες τις τρέλες με το άλογο …..δεν αντέχω …αυτή η σκέψη με σκοτώνει!!!! Δεν μπόρεσα να φανώ ούτε στο τέλος άξια και δυνατή ….αν δεν λιποθυμούσα ίσως να μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Αλήθεια αγάπη μου θα έδινα και τη ζωή μου για να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Θα έκανα τα πάντα για να σε δω ζωντανό! Μακάρι να μην είχα εμφανιστεί ποτέ στη ζωή σου και τώρα εσύ να ζούσες. Ας ζούσες και ας μη σε είχα ποτέ εγώ! Ας ζούσες...

Ένα γεγονός που με κάνει να αισθάνομαι περίεργα είναι που δεν μπορώ πια να κλάψω. Νοιώθω ότι δεν έχυσα τόσα δάκρυα για εσένα όσα έχυσαν άλλοι. Είναι αυτή η περίεργη ιδιοσυγκρασία μου που δε μου το επιτρέπει αυτό. Νοιώθω να έχω στερέψει και αυτό μου δημιουργεί έκπληξη και ενοχές. Γιατί δεν μπορώ να κλάψω; Μήπως δεν σε αγαπούσα αρκετά; Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όχι αποκλείεται, αυτό είναι αδύνατον! Μακάρι όμως να μπορούσα να κλάψω! Αυτό θα με ανακούφιζε και θα με λύτρωνε κάπως από τον πόνο…. όμως παρόλα αυτά είμαι ανίκανη να το κάνω. Είμαι καταδικασμένη να βιώνω κάθε μέρα την απώλεια σου ξανά και ξανά με αμείωτη ένταση. Το σώμα και η ψυχή μου έχουν φτάσει στα όρια τους. Ο γιατρός που ήταν εδώ εχθές μου συνέστησε να τρώω καλά και να κοιμάμαι περισσότερες ώρες. Αυτό όμως είναι αδύνατον! Δεν μπορώ να βρω τη γαλήνη ούτε στον ύπνο αφού ακόμα και εκεί σε σκέφτομαι συνεχώς. Η Ντόροθυ στεναχωριέται πάλι που δεν τρώω και καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να με πείσει να φάω κάτι. Έχω φανερά αδυνατίσει και η διαύγεια μου άρχισε να επηρεάζεται και αυτή. Νοιώθω τρομερά αδικημένη που δεν μπόρεσα να σε δω για τελευταία φορά. Όλοι ήταν εκεί γνωστοί και άγνωστοι αλλά όχι εγώ! Είχα αυτό το δικαίωμα αφού ήμασταν τόσο κοντά! Ήμουν η μόνη που σε συντρόφευσα στις τελευταίες σου στιγμές. Το είχα αυτό το δικαίωμα!!! Το είχα...

Τίποτα πια δεν είναι ίδιο σε αυτό το σπίτι. Έμεινα μέρες λιπόθυμη και δεν είδα τα χειρότερα. Τα πάντα φαίνονται να έχουν πια ρημάξει και οι άνθρωποι που κατοικούν εδώ δεν είναι πια οι ίδιοι. Αποφεύγουμε να συναντιόμαστε μεταξύ μας από φόβο να μην αντικρίζουμε ο ένας τον πόνο στο βλέμμα του άλλου. Αυτό είναι και το πιο ανυπόφορο καθώς τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέματα προδίδοντας ανομολόγητες αλήθειες. Περνάμε τώρα πια τον περισσότερο χρόνο μας κλεισμένοι στα δωμάτια μας ενώ παντού βασιλεύει νεκρική ησυχία. Κάπου κάπου ένας διάλογος ή ένας λυγμός σπάει τη σιωπή από κάποιον που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την απελπισία του...

Η θεία Ελρόυ είναι πια σκιά του εαυτού της! Ανέκφραστη , συννεφιασμένη... το πρόσωπο της έχει βασιλέψει! Αυτή η δυνατή γυναίκα που είχε δει πολέμους και πολλούς θανάτους στην οικογένεια φαίνεται να έχει φτάσει πραγματικά στα όρια της. Κεραυνοβολημένη από την απροσδόκητα απότομη απώλεια μη μπορώντας να προσαρμοστεί βγάζει ένα διαφορετικό αλλόκοτο πρόσωπο. Πολλές φορές τώρα θα τη δεις ακίνητη και βυθισμένη στις σκέψεις της να ατενίζει με τις ώρες από την καρέκλα της τον κήπο. Κάποιοι στιγμιαίοι αναστεναγμοί δίνουν την πληροφορία στους υπηρέτες ότι δεν κοιμάται και συνεπώς δεν χρειάζεται να τη σκεπάσουν με κάποια κουβέρτα. Βλέποντας την σε αυτή την κατάσταση για ώρες σου δίνει την εντύπωση ότι βιώνει κάποιου είδους εσωτερικού διαλόγου. Ίσως και να προσεύχεται αλλά αυτό δεν πρόκειται να το παραδεχτεί ποτέ. Οι πάντες αποφεύγουν να της μιλήσουν όταν τη βλέπουν σε αυτήν την κατάσταση και προτιμούν να την αφήσουν μόνη. Κάποιες άλλες στιγμές ξεχνώντας το αυστηρό εθιμοτυπικό απευθύνεται στο υπηρετικό προσωπικό πιο ανθρώπινα χρωματίζοντας ελαφρά τη φωνή της , μιλώντας με πολύ ηπιότερο τρόπο από αυτόν που συνήθιζε παλαιότερα. Εκεί είναι που βγαίνει ένας εντελώς διαφορετικός και τρυφερός άνθρωπος ο οποίος αναζητάει απελπισμένα τις γέφυρες να μοιραστεί τον πόνο του με τους άλλους! Αυτή είναι η στιγμή που φαίνεται πόσο ευάλωτη έγινε και η ανάγκη της να ανακουφιστεί προσωρινά από την οδύνη που κουβαλάει. Ακριβώς τη στιγμή που παλεύει να βγει ο ευαίσθητος αυτός εαυτός της τότε είναι που απότομα σαν να ξυπνάει ξαφνικά από το λήθαργο τον θάβει βαθιά μέσα της! Οχυρωμένη πίσω από ένα απότομο συνοφρύωμα αντιδράει αμυντικά ζητώντας άλλοθι σε μια άμεση αλλαγή της συζήτησης. Όσο και να θέλει να κλάψει ξέρει ότι πρέπει και να φανεί δυνατή στέκοντας στο ύψος της για το καλό της οικογένειας. Όλοι σε αυτήν κοιτάζουν και ελπίζουν τώρα. Ίσως και να μοιάζουμε σε αυτό. Θέλουμε να λυτρωθούμε αλλά η φύση μας έφτιαξε και τις δύο δυνατές για να μπορούμε να στηρίζουμε τους άλλους...

θέλω να προσπαθήσω όσο μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου. Θέλω να φύγω μακριά! Το μέρος εδώ έχει τόσες αναμνήσεις που νοιώθω πια να με πνίγουν. Θέλω να πάψω να σκέφτομαι. Έχω την ανάγκη να πάψω να πονάω. Θέλω να επιστρέψω στο μέρος που κάποτε σου έλεγα. Όπως και εσύ πήγες τώρα στη μητέρα σου έτσι και εγώ θέλω να επιστρέψω στο ορφανοτροφείο. Θα σου δείξω όλα αυτά που δεν πρόλαβα όσο ζούσες. Εκεί θα μπορέσω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να σε πενθήσω όπως εγώ θέλω. Πολύ παραπάνω από τον φόβο του θανάτου σου με τρομάζει η πιθανότητα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσω να σε σκέφτομαι. Είναι τόσο περίεργο αυτό! Από τη μία να θέλω να σε διώξω για λίγο από το μυαλό μου για να μην τρελαθώ και από την άλλη αν τύχει και ξεχαστώ για λίγο τότε αυτομάτως να γεμίζω με τύψεις!!! Δεν θέλω να σε ξεπεράσω δεν μπορώ να σε προδώσω. Ο Άρτσι και ο Στίαρ θα στεναχωρηθούν πολύ που θα φύγω. Αν δεν υπήρχαν αυτοί δε θα τα είχα καταφέρει! Καθημερινά προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα. Θα τους το χρωστάω για πάντα. Σε ευχαριστώ και εσένα γλυκιά μου Άννυ που με επισκέφτηκες! Τώρα πια θα ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο…

Λέγομαι Candy….Candy White Ardley και στη ζωή μου ήμουν πάντα άτυχη! Βρίσκομαι για άλλη μια φορά μόνη και αναγκασμένη να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Η απουσία ποτέ δεν υπήρξε τόσο εκκωφαντική. Τώρα πια ξέρω …..σε αγαπώ!

Μια οντως συγκλονιστικη εξομολογηση της καλης μας Καντυ, μεσω του Turrican Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 310719

Γιατι βρε Turrican διαλεξες τις αγιες και χαρουμενες μερες των Χριστουγεννων για να μας στεναχωρησεις??? Τι σου εχουμε κανει??? Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 385145

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 385145

Πολλα ειναι τα αισθηματα που δημιουργουνται στην καρδια της Καντυ με τον χαμο του Αντονυ. Η Καντυ ειναι ενας πολυ ευαισθητος ανθρωπος και ειναι φυσικο να νιωθει εξουθενωμενη απο το μαρτυριο του χαμου του αγαπημενου της. Ακομα και οι ενοχες που γεννιουνται μεσα της ειναι δικαιολογημενες. Προσπαθει να απεγνωσμενα να πιαστει απο κατι, απο καποιον για να μην τρελαθει. Ακομα και η θεια Ελρου της φαινεται οικεια. Ναι, πρεπει να μαθει να ζει χωρις αυτον!

Δεν ξερω ποιο απ'ολα τα σημεια να σχολιασω...θα κρατησω ομως κατι που μπορει να φαινεται απογοητευτικο, στην πραγματικοτητα ομως μας στελνει ενα μηνυμα/μαθημα ζωης:

"Ο χρόνος πάντοτε είναι λίγος και απαιτεί σεβασμό στη διαχείριση του. Δεν συμπαθεί την σπατάλη και τιμωρεί την αναβλητικότητα."

Ειναι πραγματικα τοσο αληθινο αυτο. Ακομα και στην ιστορια της Καντυ μετα το σοκ του θανατου του Αντονυ, ερχεται ο νεος ερωτας με τον Τερρυ. Carpe diem θα ελεγαν οι Λατινοι. Ο χρονος ειναι ο μοναδικος ανικητος εχθρος μας, λεει ενας καλος μου φιλος. Ας μην τον σπαταλαμε λοιπον σε ασημαντες λεπτομερειες, μικροκακιες και παρεξηγησεις. Ας ζησουμε στο μεγιστο την καθε στιγμη της ζωης μας και ειμαι σιγουρη οτι δεν θα το μετανιωσουμε :\~/:

Να εισαι καλα Turrican, και ελπιζω το επομενο μηνυμα σου να ειναι πιο χαρουμενο Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 1370021294

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 1370021294

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 951845

Αχ αγαπητή dom σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :\~/:

Ήταν μια πρόκληση για εμένα να προσπαθήσω να μαντέψω πως μπορεί να ένοιωσε η Candy και να δώσω υπόσταση σε όλα αυτά γράφοντας όπως θα μίλαγε μια γυναίκα! Δεν ξέρω αν τα κατάφερα τελικώς. Suspect

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να γράψω κάτι πιο εύθυμο. Και η τραγωδία διασκέδαση ήταν! cheers

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 137270

Και το είχα πει Δομνίκη, θυμάσαι???
Το είχα πει η κακομοίρα....
αργεί ο Τούρι να γράψει, αλλά ξαφνικά θα κάνει πάλι την εμφάνισή του και θα τρέχουμε για χαρτομάντηλα....

Καλέ μου Τούρι, τι σου φταίμε Χριστουγεννιάτικα?
Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 385145

Διάβασα μέχρι τα μισά, αλλά επειδή είμαι ήδη στεναχωρημένη με τη γιαγιά μου δεν αντέχω να πάω παρακάτω, ήδη με πήρανε τα ζουμιά...
θα επανέλθω κάποια στιγμή που θα είμαι καλύτερα, να το διαβάσω ολόκληρο και.... να ψυχοπλακωθώ πάλι... Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 727288

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 727288

_________________
Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν... king

Αχ! Ουδείς προφήτης στον τόπο του!!! Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 829804

Βρε γυρίστε πίσω!!! Ελάτε να δείτε τι έγραψα!!! Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 36501

Εύχομαι να πάνε όλα καλά akaliakoukou μου.

Έκανα και κάποιες μικρο διορθώσεις στο κείμενο οπότε θα το διαβάσεις μια χαρά! Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 233698

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 233698

Το διάβασα.... Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 310719

Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να κάνει ανεκτή την απάνθρωπα μίζερη καθημερινότητα μου δεν υπάρχει πια.

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 385145

_________________
Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά.Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν... king

Είδες; Δεν νιώθεις πολύ καλύτερα τώρα; Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 922907

Turrican έγραψε:: Είδες; Δεν νιώθεις πολύ καλύτερα τώρα;

Τι να σου πω βρε Turrican Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 238107

Ασε μας εμας στο συννεφακι μας Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 436003608

Turrican, δεν ξέρω αν κατάφερες να μπεις στα μύχια της γυναικείας ψυχολογίας. Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 175236

Αυτό που ξέρω είναι πως το κείμενό σου με συγκίνησε και με έκανε να σκεφτώ πόσα αισθήματα και συναισθήματα θα ένιωθε η Κάντυ εκείνες τις μέρες. Ο θάνατος του αγαπημένου της γιά μένα ήταν η πιό συγκλονιστική στιγμή στην ιστορία. Όλα τα άλλα η Κάντυ μπορούσε να τα ξεπεράσει. Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 889631

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 889631

Το θάνατο δε νομίζω πως τον ξεπέρασε ποτέ ακόμη και όταν χρειάστηκε να συμβιβαστεί με την ιδέα και να προχωρήσει στη ζωή της. Ο Άντονυ (όπως και ο Στήαρ αργότερα) θα κρατούσε πάντα μια σημαντική γωνιά στην καρδιά και το μυαλό της.
Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 699469

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 699469

Καλέ μου Τούρυ
Όπως πάντα κατάφερες να είσαι βαθιά ανθρώπινος.

Σας ευχαριστώ παιδιά!
Η απουσία είναι "πολύ ζόρικο πράγμα....."

Τελικα δεν ειναι τυχαιο οτι ο αγαπημενος σου ηρωας ειναι ο Αντονυ . Δεν τολμω να προσθεσω κατι περισσοτερο king

Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια! bounce

Turrican διαβασα το μηνυμα σου, σημερα και δυστυχως συνεπεσε με την απωλεια ενος πολυ νεου ανθρωπου (17 ετων) στην περιοχη μου.

Δεν θελω να βαρυνω το κλιμα, θα ηθελα να πω μονο πως επιασες ακριβως το συναισθημα που βιωνει κανεις σε μια τετοια περισταση

Λορένα μου καλησπέρα! Λυπάμαι πολύ που άκουσα αυτό! Εύχομαι να αλλάξει η διάθεση σου προς το καλύτερο όσο γρήγορα το επιτρέπουν οι περιστάσεις... :pale:

Αλήθεια αγάπη μου θα έδινα και τη ζωή μου για να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Θα έκανα τα πάντα για να σε δω ζωντανό! Μακάρι να μην είχα εμφανιστεί ποτέ στη ζωή σου και τώρα εσύ να ζούσες. Ας ζούσες και ας μη σε είχα ποτέ εγώ! Ας ζούσες...

Μετά από τον Θάνατο του Άντονυ, by Turrican. 310719

αυτες οι γραμμες λενε τοσα μα τοσα πολλα!
νομιζω οτι εχεις πιασει εντελως τον ψυχικο κοσμο της καντυ μην σου πω και τον δικο μας.η απωλεια ενος αγαπημενου προσωπου ειναι οτι χειροτερο μπορει να σου συμβει.ολα τα αλλα καποια στιγμη να ξεπερναμε αλλα ο θανατος ειναι κατι που δυσκολα το ξεπερνας.παντα θα νιωθεις ενα κενο στην καρδια που τιποτα δεν θα μπορει να το αναπληρωσει.σιγουρα ο χρονος απαλυνει τις πληγες αλλα ποτε δεν κλεινουν τελειως!

μαλλον την επομενη φορα που θα δω κατι δικο σου θα αποφυγω να το διαβασω! lol!

» Το Γράμμα του Anthony, by Turrican
» Η ζωή μετά...
» ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΝΤΥ
» Δύο χρόνια μετά-Τα γράμματα
» Βρισκοντας την Καντυ μετα απο τοσα χρονια!!